Young, wild and free [open]

Hij schoof het mes uiteindelijk maar in zijn zak; hij kwam er ooit nog wel eens vanaf, redeneerde hij.
Hij keek op toen ze vroeg of hij mee-at. Hij merkte dat hij honger had als een paard en knikte. Hij zag dat ze sowieso al voor twee had gedekt.
Weer vroeg hij zich af waarom ze zo ontzettend graag wilde dat hij bij haar bleef na wat hij had gedaan. Niet dat hij het erg vond, integendeel.
Hij trok de vrije stoel naar achteren en ging zitten. Hij schoof onwennig aan.
Het was meer dan twee jaar geleden dat hij voor het laatst samen met iemand had ontbeten.
Hij kon niet zeggen dat hij het ongezellig vond, ookal had hij absoluut geen tafelmanieren en hing voor zijn gevoel het incident van net nog steeds enigszins in de lucht.
Hij pakte een boterham en deed er wat kaas op. Hij sneed hem doormidden en legde de twee helften op elkaar.
De boterham was zo op. Hij had sinds gistermiddag niet meer gegeten - ja, die avond had hij nog een koekje gehad maar daar was hij niet vol van geworden - dus het ontbijt was meer dan welkom.
Hij pakte een tweede boterham. Hij besloot niet meer te eten dan dat, om niet alles hier op te vreten. Hij belegde de tweede met pindakaas en at hem al even snel op als de eerste. Tot zijn tevredenheid was in ieder geval zijn ergste honger gestild.
Hij keek even naar Chloë, en vroeg zich af wat voor indruk dit hele gebeuren nou precies op haar had gemaakt.

Ze glimlachte tevreden toen Riot bij der aanschoof en duwde de laatste stukjes boterham in haar mond om ze na het kauwen door te slikken. Ze had erge honger omdat ze gisteren geen avondeten had gehad dus pakte ze nog een boterham die ze in no time op at. Terwijl ze een boterham kauwde, pakte ze de melk en schonk zichzelf in en keek vragen naar Riot. Waarnaar ze het pak melk bij hem neer zette. Als hij wou moest hij maar pakken, ze slikte de laatste stukjes boterham door en nam even pauze. ‘Heb je eigenlijk een huisdier?’ vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze aan Mr. Beer dacht. Zonder huisdier zou ze zich echt kapot vervelen. Ze keek naar Riot die een boterham met pindakaas smeerde, die hij daarna net zo snel als zij eerste opat. Hij kon er ook wat van, Chloë had altijd erge honger vooral ’s ochtends dus fronste toen ze zag dat hij na de boterham met pindakaas stopte. Ze pakte een derde boterham waar ze boter op deed. En hem ruim bestrooide met vlokken, ze vouwde hem weer dubbel en begon er happen uit te nemen. Na de boterham vlokken was haar honger enigszins gestild en dronk ze haar melk op waarnaar ze met de rug van haar hand haar mond afveegde. Ze zat vol besloot ze, ‘wil jij nog? Hou je vooral niet in hoor’ voegde ze er grijnzend aan toe. Ze hoopte dat Richard nog een tijdje onder zeil bleef, wat zoals het nu ging vond ze het prima. Alleen moest ze het lichaam haar appartement nog uit zien te krijgen, als ze geen boete ofzoiets wou.

"Heb je eigenlijk een huisdier?" vroeg Chloë hem nieuwsgierig. Riot schudde zijn hoofd.
"Nee.. Jij dan?" antwoordde hij. Ze leek hem wel een dierentype. Hijzelf had wel een paard, maar dat telde niet als huisdier, logisch gezien. Hij had ooit een hond gehad maar deze was al twee jaar dood, dus hem noemen zou ook niet erg logisch zijn.
Toen ze het pak melk neerzette schonk hij zichzelf een glas in, dat hij zo rustig mogelijk opdronk.
Hij zette zijn glas neer en keek even naar buiten. Het was weer stralend weer zoals het de vorige middag ook een tijdlang was geweest. Weer om naar het strand te gaan, dacht Riot afwezig.
"wil jij nog? Hou je vooral niet in hoor," hoorde hij Chloë zeggen. Hij knikte en nam nog een boterham die hij ook maar met pindakaas besmeerde; de pot stond nu toch voor zijn neus en hij vond het best lekker spul.
Hij merkte dat na dit derde broodje zijn honger langzaamaan wat zakte. Hij nam nog een vierde waarna hij besloot voor de komende tijd genoeg gehad te hebben en hij leunde wederom achterover. Het voelde goed, zo in de warme kamer zitten zonder honger te hebben, zonder het koud te hebben en zonder alleen te zijn. Ja, Riot had zich ondanks het akkefietje van die morgen in tijden niet zo op zijn gemak gevoeld. Zelfs het feit dat hij hier met zijn ruwe uiterlijk behoorlijk uit de toon viel deerde hem eigenlijk niet echt.

Ze knikte toen hij zei dat hij geen huisdier had. Maar was te druk bezig haar boterham naar binnen te werken dat ze pas antwoorde toen Riot aan zijn derde boterham begon. ‘Ja een hond Mr. Beer, volgende week komt hij’ zei ze met een glimlach. Ja haar lieve eigenwijze poedel. Die kwa karakter erg op haarzelf leek, het leek soms alsof hij haar de spiegel voor hield. Hij was haar alles en ze zou er kapot van zijn als hij overleed. Maar met zijn vijfjarige leeftijd was die kans niet heel erg groot op dit moment. Ze grinnikt toen ze zag dat hij ook een vierde boterham naar binnen werkte, om naar achteren te leunen. Dat zag ze als een teken dat hij klaar was dus begon ze het beleg in de kast te doen, niet dat dat super snel ging aangezien haar enkel nog steeds niet honderd procent in orde was. Ze gaapte, ze zou straks maar even gaan douchen voordat ze zich aan ging kleden. Ze draaide zich om naar Riot en bekeek zijn gezicht, die der aan de ene kant nog steeds gehavend uit zag. ‘Hoe is dat eigenlijk gekomen?’ vroeg ze terwijl ze haar nieuwsgierigheid niet verborg. Ze kon zich meteen wel voor haar kop slaan, slim Chloë. Geen persoonlijke vragen stellen als je iemand bijna niet kent, ‘sorry je hoeft de vraag niet te beantwoorden hoor ik ben gewoon te nieuwsgierig’ zei ze waarnaar ze op haar lip beet. Smart chloë, not. Ze zuchtte en ging door met de tafel afruimen.

Hij luisterde. Het was duidelijk dat ze erg aan die hond gehecht was, merkte hij. Dat kon hij wel waarderen in iemand; liefde voor dieren. Iemand die van dieren hield was zelden een slecht mens. Natuurlijk, uitzonderingen daargelaten, maar toch.
Hij staarde een beetje nietsziend voor zich uit, ontspannen en tevreden. Hij voelde zich zowaar echt op zijn gemak hier, in de warme kamer.
Totdat hij haar vraag hoorde. En hij direct weer even alert was als ton op het strand toen hij haar voor het eerst ontmoette.
"Hoe is dat eigenlijk gekomen?"
De woorden leken voor hem even stil te hangen in de lucht. Toen pas realiseerde hij zich dat ze gewoon naar de plekken op zijn gelaat verwees en het eigenlijk een vrij rationele en onschuldige vraag was.
Hij ontspande weer enigszins, al bleef hij zonder meer alert.
"sorry je hoeft de vraag niet te beantwoorden hoor ik ben gewoon te nieuwsgierig," hoorde hij haar eraan toevoegen, al drong het niet echt tot hem door.
"Gisteren gevochten," bromde hij schouderophalend. Meer hoefde ze niet te weten. Dat ze niet van gevechten hield was duidelijk en de details waren niet echt aangenaam.
Hij stond op en begon haar zwijgend te helpen met afruimen, om maar iets om handen te hebben; hij kon het even niet meer, stilzitten.

Ze was weer slim bezig, ze had meteen door dat ze de ontspanne sfeer. Die zowaar ontstaan was meteen weer had verbroken, ze werd soms echt moe van zichzelf. Zijn antwoord gaf haar niet veel meer duidelijkheid, eerder meer vragen. Met wie had hij gevochten? Waarom? Etc. Zwijgend ruimde ze samen de tafel op, tot alleen het tafelkleed overbleef. Die moest ze straks maar gaan uitkloppen op het balkon. Ze ging op het aanrecht zitten, met enige moeite maar het lukte toch. Ze hield er niet van dat ze zo ‘klein’ was vergeleken jongens en soms ook meiden. Liever op ooghoogte dan omhoog naar iemand te moeten kijken. Haar voeten bengelde rustig heen en weer. Vroeger was ze altijd de langste van de klas geweest, gôh als ze daar nu over nadacht. Dat was nog minder erg dan nu, nu ze naar iedereen op moest kijken. Hoewel het koosnaampje popje haar wel aanstond. ‘Wat zullen we straks gaan doen?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze had niet echt een plan, hoewel dat lichaam moest haar huis uit. Hoe ging het eigelijk met Richard. Ze liet zich van het aanrecht afglijden en hinkte naar de slaapkamer. Waar ze een meter van de deur halt hield ze slikte, ze had geen idee wat Riot met hem had gedaan, maar ze moest het zien. Zodat ze het kon afsluiten, en zeker wist dat Riot hem niet morsdood had geslagen. Ook al leek hij haar niet een moordlustig typ. Ze beefte lichtjes besefte ze waarnaar ze de laatste stap zette om zich vervolgens aan de deurpost vast te houden.

-'k ben eten-

Hij keek even toe hoe ze op het aanrecht klom en leunde er zelf tegenaan, ogenschijnlijk ontspannen.
"Wat zullen we straks gaan doen?"
Hij dacht na en staarde naar buiten. Het was prachtig weer en ongetwijfeld ook best warm, dus het leek hem geen gek idee om naar het strand te gaan. Hij dacht aan de vorige dag, vermoedend dat Chloë niet echt stond te springen om weer naar het strand te gaan.
Nee, dat was niet echt een goed idee, al had hij wel zin om naar water te gaan.
"We zouden naar het meer kunnen gaan, of naar de watervallen," opperde hij schouderophalend. Die laatste kon door de stroming riskant zijn, maar zeker bij het meer kon niets misgaan. Dat, en het wat er vredig.
Hij keek haar na toen ze van het aanrecht gleed en richting de slaapkamer ging. Hij besloot maar te volgen.
Hij liep naar de slaapkamer en bleef achter Chloë staan toen deze in de deuropening bleef staan.
"Ik stel voor dat we hem ergens in een steegje dumpen. Afgezien van die gebroken neus en vinger is er niets met hem waar hij niet binnen een paar dagen overheen is," bromde hij. Hij keek over Chloë's schouder naar de bewusteloze Richard maar kon met de beste wil van de wereld geen medelijden met hem hebben. Het kwam wellicht door het blonde meisje voor hem; met haar had hij wel te doen gehad door wat Richard haar had aangedaan. Nee, Richard hoefde niet op sympathie van Riot te rekenen. Zijn ogen schitterden opnieuw fel, al was het niet op de manier die voorafging aan de onbeheersbare woede waarmee hij soms te maken had.

Haar adem stokte voor een paar seconden, maar ze kon weer ademhalen toen ze de borstkas van Richard op en neer zag gaan. Ze voelde de lichaamswarmte van Riot en zijn ademhaling bijna in haar nek. Ze knikte toen hij bromde dat ze hem in een steegje konden dumpen, omdat hij toch niet levensbedreigend gewond was. Zijzelf was van plan geweest hem van de trap af te duwen, zodat het leek alsof hij gevallen was. Maar Riot’s ‘plan’ klonk toch beter. Ze keek naar Richard, die er ondanks dat zijn neus duidelijk gebroken was en er belletje uit kwamen. Er redelijk ‘vredig’ bij lag. Ze gunde hem nog een verafschuwende blik, waarnaar ze zich omdraaide om vervolgens tegen Riot aan te botsen. ‘I’m sorry’ mompelde ze met haar Britse accent. Ze deed een stap achteruit en hinkte richting de badkamer. ‘Ik ben douchen’ riep ze nog, alsof dat nog niet duidelijk was. Om vervolgens de deur dicht te doen, op slot deed ze hem nooit. Niet echt handig als je je been breekt in bad, en er vervolgens niemand je kan helpen zonder de deur te slopen. Nee dat zat er dus niet in ze zuchtte geërgerd toen ze naar haar voet keek en opende de deur weer. ‘Riot?’ klonk het vragend, ‘kan je met een zwachtel normaal douchen of?’ vroeg ze op haar lip kauwend. Ze had vannacht als een blok geslapen, en niet veel van haar voet gevoeld. Gisteren had ze het zwachtelen ook bijna niet door, maar dat kwam omdat haar gedachten ergens anders waren. Ze keek er niet echt naar uit om opnieuw gezwachteld te worden.

Hij stapte kalm opzij toen Chloë tegen hem opgebotst was maar zei niets; hij vond het niet erg en vond dat hij er verder ook geen woorden aan vuil hoefde te maken. Hij keek nog even naar de bewusteloze jongen voor hem.
"Ik ben douchen"
Ok, wist hij dat ook weer, dacht hij nuchter.
Toen ze hem riep keerde hij zich om. Hij wierp nog een blik over zijn schouder op de jongen.
"Klootzak," mompelde hij minachtend.
Hij liep richting de badkamer zodat hij Chloë in ieder geval kon verstaan en schudde zijn hoofd, al zat er een dichte deur tussen hen in.
"Nee, beter van niet," antwoordde hij. Op zich kon de stof er prima tegen, maar daarna was het wel zeiknat en moest je t weer te drogen hangen. Nee, even afdoen of er zo'n douchehoes omheen doen was handiger.
"heb je een douchehoes?" vroeg hij. Hijzelf had er geen, maar het was wel erg praktisch om er een in huis te hebben voor dit soort situaties.

Ze hoefde niet lang te wachten tot Riot verscheen, die zijn hoofd schudde. Lichtelijk geirriteerd zuchtte Chloë, dat werd er dan maar af halen. Zijn vraag deed haar even nadenken maar ze schudde uiteindelijk haar hoofd, ‘nee die zou ik nog kopen…’ ze had er spijt van dat ze hem niet meteen gekocht had. Dat was wel handig geweest, zeker bij deze situatie. Ze zuchtte nog een keer en kwam toen uit de badkamer om naar de bank te hinken, ze ging op de bank zitten. ‘Dat word dan dus maar los halen’ mompelde ze. Ze begon aan het tape te peuteren maar het lukte niet om er grip op te krijgen. Ze beet op haar lip van frustratie en gaf zich toen zuchtend gewonnen. Ze zuchtte nu wel vaak bedacht ze zich grinnikend. Haar gedachtes dwaalde af, haar verjaardag was al binnekort. Maar echte vriendinnen van HorseHome had ze niet. Ze betwijfelde of Riot wou komen maar besloot het toch maar te vragen, ‘ik ben binnekort jarig….’ Begon ze. ‘En ik vroeg me af of je ook wou komen?’ maakte ze haar zin af. Smekend keek ze hem aan.

Zwijgend knielde Riot voor haar neer en vlug maakte hij de twee plakkertjes los. Hij stond op en ging zitten, ervanuitgaand dat het afwikkelen haar wel zou lukken.
Hij keek op toen ze hem aansprak.
Weer die smekende ogen. Waarom liet hij zich daardoor beïnvloeden? Normaal deden dat soort dingen hem weinig, al hing het af van de situatie, zo herinnerde hij zich een situatie waarin hij en een dealer elkaar in een donker straatje hadden ontmoet. De laatste had Riot letterlijk gesmeekt hem niets te doen, maar deze had zojuist een van de man zijn klanten in zien storten op de stoep en was te kwaad om überhaupt te luisteren. De man had het gered, maar ook maar net.
Hij keek Chloë aan. Dit was dan weer typisch zo'n situatie waarin het wel effect op hem had.
"Sure," mompelde hij aarzelend, al kon hij niet ontkennen dat hij er enigszins tegenop zag, een dag met allemaal onbekenden.
Hij keek naar de grond n bedacht zich dat hij niet eens wist of hij wel voldoende geld had om haar een cadeautje te kopen.
"Wat wil je voor je verjaardag hebben?" vroeg hij. Het voelde vreemd maar niet onprettig over dergelijke alledaagse dingen te praten. In het bijzijn van dit meisje voelde hij zich haast normaal. Ze mocht dan een paar jaartjes jonger zijn dan hij, hij merkte er niet echt veel van. Hij had wel eens meisjes van die leeftijd gezien die zich heel wat minder volwassen gedroegen.

Riot had blijkbaar beter meer kunde dan zij, want hij kreeg het binnen no-time los. Ze glimlachte waterig. Haar smekende ogen leken zijn werking niet te missen, Sure klonk het aarzelend. Meteen brak er een stralenede glimlach door, en de neiging om hem een knuffel te geven. Was moeilijk te bedwingen, maar ze wist althans ze dacht dat hij er niet blijer op werd als ze hem een knuffel gaf. Dus klapte ze verheugd in haar handen. Er kwamen dan niet veel mensen, tot nu alleen Riot, haar zus en haar opa ofcourse. Maar dat maakte het alleen leuker, zijn vraag om een cadeau deed haar even haar lippen tuiten. Ze glimlachte toen, ‘maakte me niet uit, ik vind het al awesome dat jij komt’ zei ze grinnikend. ‘Oh weest gerust tot nu komen alleen me opa en me zusje’ zei ze vrolijk. Het leek haar niet dat Riot van veel onbekende mensen om zich heen hield. Misschien kon ze Pasqual ook nog uitnodigen, ze glimlachte bij dat plan. Ja Pasqual moest ook komen, ‘oh Pasqual, de jongen die me redde van Richard. Komt ook ofcourse’ voegde ze er aan toe. Helemaal verheugd omdat haar feestje nu al geslaagt was vergat ze even dat haar enkel geen steun meer had en viel bijna om. ‘Oeps’ klonk het grinnikend waarna ze naar de douche hinkte. Nu iets voorzichtiger met haar enkel, ze stapte de badkamer in waarna ze zich omdraaide. ‘Weetje Riot jij bent de slechtste nog niet’ zei ze peinzend en bloedserieus waarna ze de deur sloot om te gaan doucen.

Het was een geruststelling dat het niet druk zou worden, al was dat voor haar wellicht minder. Niet dat Riot daar veel van wist, verjaardagen vieren.
Wat een cadeautje betreft was hij nog niet veel wijzer, maar hij vond wel iets.
Toen ze de naam Pasqual liet vallen glimlachte hij even. Tenminste iemand die hij kende.
Ze ging de badkamer in en draaide zich om.
"Weetje Riot jij bent de slechtste nog niet."
Hij keek haar na. Pas na een paar minuten realiseerde hij zich dat hij naar een dichte deur staarde.
Het was bepaald geen opmerking die hij aan had zien komen. Het strookte ook niet echt met het beeld dat hij van zichzelf had. Hij stond op en liep naar het raam. Hij leunde op de vensterbank en keek naar buiten, nadenkend. Het was apart, hier zo in het huis staan van iemand die hij nog maar sinds gisteren kende. Hij had hier inmiddels al gedouched, gegeten en zelfs overnacht, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Hij grijnsde. Nee, hij kon niet zeggen dat ze een slechte invloed op hem had. Andersom was mogelijk, maar ook dat viel vermoedelijk wel mee.

Ze deed haar weinige kleding uit en liet haar huid verwennen onder de warme stralen. Ze scheerde en scrubte haar benen, aangezien ze waarschijnlijk naar het meer gingen. Ze was nogal onzeker over haar lichaam hoewel haar zus haar verzekerde dat ze er goed uitzag. Het was soms best vervelend om een tweelingzus te hebben, omdat je de trekjes van je zus ook bij jezelf herkend, en je jezelf letterlijk een spiegel voor houd als je naar je tweelingzus kijkt. Kwa karakter verschilden ze maar kwa uiterlijk niet. Daarom vond Chloë het ook vreemd dat ze zichzelf niet mooi vond maar haar zus niet, het zou vast met haar uitstraling te maken hebben. Nu ze zo over haar zus dacht stak de plek waarop haar hart zat. Waarom moest ze daar nu aan gaan denken? Ze zuchtte en draaide de kraan dicht, stapte uit de douche, zorgde ervoor dat ze niet kon uitglijden. Door op de badmat te gaan staan. Ze droogde zichzelf zorgvuldig af, ze moest op haar kiezen bijten toen ze haar voet droogmaakte maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee. Ze bond haar handdoek weer om haar lichaam en opende de deur. Onhandig hinkte ze richting haar slaapkamer, ze draaide een kwartslag. ‘Wil je ook nog douchen?’ vroeg ze terwijl ze glimlachte. Haar maakte het niet uit hij mocht doen wat hij wou. Ze draaide zich weer om, en hinkte richting de slaapkamer waar ze zich iets bedacht. Hoe moest het met Richard? Het leek haar niet zo’n fijn idee dat ze zich moest omkleden met hem in de kamer. Als bevroren staarde ze voor zich uit en draaide haar hoofd toen om naar Riot. ‘Hoe moet het met Richard?’ vroeg ze vertwijfeld. Het leek haar zee onwaarschijnlijk dat hij wakker werd als zij net poedelnaakt stond, maar het kón gebeuren. En ze nam het risico liever niet.

"Wil je ook nog douchen?"
De vraag deed hem enigszins opschrikken uit zijn overpeinzingen.
"Ja, graag," antwoordde hij. Hij keerde zich om en liep richting in de badkamer.
"Hoe moet het met Richard?"
Hij zuchtte. Dat was waar ook; die lag hier ook nog. Hij liep de slaapkamer in en keek over zijn schouder naar Chloë.
"Heb je toevallig huisgenoten die thuis kunnen komen? Dan zou ik ze namelijk even waarschuwen," zei hij achteloos. Hij tilde Richard op, die zacht kreunde.
"jij gedraagt je anders sla ik je schedel kapot," gromde Riot. Hij sloeg deslappe figuur over zijn schouder en liep het appartement uit, richting de trap. Hij legde de jongen bovenaan neer en gaf hem een duwtje met zijn voet; naar beneden gooien leek hem niet zo verstandig want dat overleefde die kerel waarschijnlijk niet.
Richard rolde hulpeloos naar beneden maar Riot zag het al niet meer; hij was niet blijven toekijken en was weer naar binnen gegaan.
"Zo te horen is hij tot aan de deur gerold." mompelde hij onverschillig.
Hij stapte de badkamer in en sloot zwijgend de deur.
Hij kleedde zich vlug uit. In een flits zag hij zijn spiegelbeeld. De zon had de vorige dag duidelijk niet gedaan waarop hij had gehoopt; de lichte littekens tekenden nog even sterk af als voorheen. Hij haalde zijn schouders op. Niets aan te doen. Hij stapte onder de douche en draaide de kraan open. Een tevreden zuchtje ontsnapte aan zijn lippen toen hij het warme water over zijn lichaam voelde stromen en hij sloot ontspannen zijn ogen, langzaam uitademend.
Net als de vorige dag bleef hij niet al te lang onder de douche staan. Na een minuut of tien draaide hij de kraan weer dicht en stapte hij eronder weg, zich vlug afdrogend. Hij trok zijn kleren weer aan en verliet de badkamer.

Ze hoorde Riot zuchten, wat ze niet zo gek vond. Ze wou hem best verslepen, maar dat was niet echt verstandig met de toestand van haar enkel. Haar vraag verraste haar, ze vond het antwoord zelf nogal duidelijk aangezien er maar 1 slaapkamer was. ‘Nee, ik woon alleen’ mompelde ze. Ze volgde Riot en merkte op dat ze in elkaar kroop toen ze Richard hoorde kreunen. Niet uit medelijden maar uit angst. Het dreigement van Riot deed haar wenkbrauwen omhoog schieten, de opmerking was te verwachten maar alsnog… Ze volgde Riot niet naar buiten, maar aan het bonkende geluid van de trap te horen had hij hem naar beneden geduwd ze grinnikte. Dat was precies haar plan geweest, ‘We zijn misschien Telepathisch’ mompelde ze grinnikend. Riot was ondertussen al naar de badkamer gelopen om de deur te sluiten. Nog even stond Chloë met een naar gevoel voor haar slaapkamer deur maar liep toen toch naar binnen, ze moest zich erover heen zetten. Al dacht ze niet dat ze vannacht gerust zou slapen… Ze pakte haar bh en onderbroek om die aan te trekken, waarnaar ze ze aantrok. Ze stond twijfelend voor de geopende kast, normaliter zou ze een kort broekje met top of een jurkje aantrekken. Maar het stond nu niet zo relevant met haar zwachtel om haar enkel. Ze zuchtte en pakte toen een driekwarts broek, jean versie. Met daarop een Superman topje, enigszins tevreden keek ze in de spiegel. Ze deed een Vlecht in haar haren en glimlachte in spiegel waarna ze de kamer uit hinkte. Riot was de badkamer net uit gestapte, ‘kan je mijn voet weer zwachtelen’ vroeg ze iets wat verlegen. Ze hinkte naar de bank en bekeek haar voet, hij zag er al vele male beter uit dan gisteren. Maar dat kon ook gewoon door alles komen.

Het scheelde dat ze alleen woonde. Het werd vrij lastig uitleggen als je huisgenoten thuiskwamen en struikelden over een bewusteloze kerel op de deurmat. Om daar met een goede verklaring voor te komen...
"kan je mijn voet weer zwachtelen" vroeg Chloë hem toen hij de badkamer uitstapte, nog aangenaam warm van het douchen. Hij knikte en volgde haar zwijgend naar de bank. Hij pakte de verbanddoos weer en knielde voor haar op de grond. Zijn witte haar viel voor zijn gezicht. Hij had twee schone rolletjes gepakt; wel zo hygiënisch.
Hij bekeek haar voet even.
"Ziet er al beter uit," mompelde hij. Hij begon vlug te zwachtelen, net zoals hij de vorige keer had gedaan.
Omdat het er al beter uitzag, overwoog hij even maar een rolletje te gebruiken, mede vanwege de buitentemperatuur, maar hij besloot toch voor wee te gaan, voor de zekerheid. Beetje extra stevigheid leek hem belangrijker dan een zweetvoet krijgen; als ze naar het meer gingen kon ze eventueel het verband er daar wel even af halen of zo.
Hij plakte het vast en rechtte zijn rug.
"Kunnen we gaan?" vroeg hij, zich bedenkend dat ze Richard ook nog even ergens moesten dumpen, want als ze die hier lieten..
Riot schoof zijn handen in zijn zakken. Hij besefte zich dat zijn houding in korte tijd enorm was veranderd. Hij was om dit vrolijke blonde meisje gaan geven en dat had hem vrolijker gemaakt. Ok, het was geen radicale ommezwaai of iets van die strekking, maar toch. Hij keek even naar Chloë, zich afvragend of zij het zich ook besefte, in hoeverre hij ontspannener was geworden in de korte tijd dat hij met haar omging.
Het was nog lang niet zo dat hij blind op 'r vertrouwde; echt vertrouwen koste bij Riot ontzettend veel tijd, maar zijn wantrouwen was zonder meer volledig weg.

Riot besefte haar vermoedens, toen hij zei dat het er al beter uit zag. Ze had de pijn erger voorgesteld, maar zetten toch haar nagels in de bank toen hij haar voet even aanraakte bij het zwachtelen. Ze keek naar Riot die voor haar voet geknield zat, waardoor zijn blonde haren voor zijn gezicht vielen. Zijn houding ten opzichte van haar en zijn gedrag was al veranderd bedacht ze zich grijnzend. Ze glimlachte naar Riot toen hij zijn rug rechtte, ‘thank you again’ sprak ze weer. Ze grinnikte hoe vaak moest ze het gaan herhalen tot ze het niet meer deed? Ze knikte en kwam overeind, ze moest alleen even haar all star aan haar ene voet doen. Om haar gezwachtelde voet ging het waarschijnlijk niet , dus ging ze het ook maar niet proberen. Ze vond ze onder in haar kledingkast, naast nog een paar schoenen. Ze keek naar buiten en twijfelde ze over ze haar jacket mee zou nemen maar besloot het toch maar te doen. Ze pakte haar lederen jacket van de kapstok en keek naar Riot, ‘lets go’ riep ze enthousiast. Waarnaar ze naar de deur hinkte en die opende. Ze hinkte naar de trap waar ze wachtte op Riot bij de trap, er alleen af gaan kon ze nog niet.

-flutterig-

Hij knikte kort toen ze hem bedankte. Het was een van dingen waar hij veelal niet echt een weerwoord op had.
Hij volgde Chloë naar de rand van de trap, waar hij haar geroutineerd ondersteunde, zoals hij op weg naar boven ook had gedaan. Hij merkte dat bij dit soort dingen aanrakingen hem niet zo veel deden. Waarschijnlijk omdat het een van die dingen was die je gewoon deed. Hij kon het immers niet maken om egoïstisch te gaan doen en het haar zelf uit te laten zoeken.
Hij vervloekte de architecten voor het weglaten van een leuning. Onder invloed van wat precies waren ze geweest toen dit gedrocht werd ontworpen, dacht Riot geërgerd, terwijl hij zoveel mogelijk steun zocht bij de muur, die nog smerig was van de heenweg. Oops, dacht de blonde jongen onverschillig.
Voor zijn gevoel ging dit sneller dan de trap op.
Eenmaal beneden liet hij haar los en liep hij naar de voordeur. Hij raapte zonder enige voorzichtigheid Richard op. Damnit, dacht hij. Beter hadden we dit 's ochtends vroeg gedaan, nu loopt er van alles over straat.. Nou ja, er was niets aan te doen; die gast moest hier hoe dan ook weg.
Hij legde Richard op nieuw over zijn schouder en keek naar Chloë.
"Zou jij de deur effe open kunnen doen?" vroeg hij, want hijzel had zijn handen vol aan de bewusteloze jongen. In restrospect had hij deze beter na het openen van de deur op kunnen tillen, maar ach.

Ze glimlachte, toen ze voelde hoe Riot haar ondersteunde, het was bijna een routine geworden. Net zoals gisteravond,ergerde ze zich aan de architecten. Die zo dom waren geweest om de trapleuning weg te laten zodat het een modern effect gaf. Belachelijk vond Chloë, ze trok een walgend gezicht toen ze Richard onder aan de trap zag liggen. Het leek alsof hij elk moment wakker kon worden aan zijn pijnlijke gekreun te horen. Ze knikte dankbaar naar Riot toen hij voorzichtig neer zetten, onderaan de trap. Hij tilde Richard ruw op waarnaar hij hem over zijn schouder hees. Ze knikte op zijn vraag, en opende de deur. Ze hadden beter vanochtend het lichaam kunne dumpen, nu waren er al mensen op straat. Als mensen vreemd opkeken konden ze nog altijd zeggen, dat hij in elkaar was geslagen door een inbreker. En ze hem nar het ziekenhuis brachten, zolang niemand maar zag dat ze hem in een steegje dumpte.

Hij liep naar buiten toen Chloë de deur geopent had. Hij zag twee mensen lopen en besloot maar gewoon stoïcijns door te lopen. Als mensen hem herkenden zouden ze waarschijnlijk snel beseffen wat er was gebeurd, maar die gok moest hij maar nemen. Hij draaide zich om naar Chloë.
"Het lijkt me handig als ik hem snel wegbreng en dan terugkom," zei hij kalm; het had weinig nut voor haar om met die enkel er een beetje bij te lopen want de locatie die Riot in gedachten had lag nou niet echt op de route.
Hij hees Richard beter op zijn schouder en begon vlug te lopen. This shouldn't take long, dacht hij grimmig, terwijl hij vlug een straat insloeg.
Hij liep snel door maar kon niet verhelpen dat na een tijdje zijn spieren begonnen te protesteren. Het was niet anders.
Het duurde niet lang voor hij in een onguurder deel van de stad arriveerde, waar hij een donker en smal steegje inliep. Het stonk er als een motherfucker, maar dat maakte niet uit. Aan het eind - het liep dood - liet hij Richard vallen. Hij keerde zich om om weg te lopen.
"Wacht!" kreunde Richard achter hem. Riot keek koel om.
"Laat me niet achter!"
"Ik laat je wel achter. Als dat je niet bevalt had je beter na moeten denken voor je inbrak om je smerige klusje af te maken." Riot's stem droop van de kille woede en om zichzelf in te kunnen houden liep hij snel weg; als die vent erin slaagde om op te staan zou Riot hem met liefde weer neer hebben geslagen.
Hij keerde terug naar Chloë's straat.
"Verdomme, welk huis was het ook alweer?" mompelde hij in zichzelf, verward.

Ze knikte bij Riots voorstel, het leek haar niet echt verstandig om er naast te hinken. Wat alleen maar meer aandacht op hun zou vestigen, wat juist niet de bedoeling was. Ze sloot de deur achter Riot en leunde tegen de muur. Ze keek naar de trap, ze moest de muur toch maar eens schoon gaan maken. Het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat de huisbaas het mooi zou vinden, ze grinnikte bij die gedachte. Het zou best creatief zijn geweest met wat verf… Ze vroeg zich af hoe lang het ging duren voordat Riot terug was, ze had geen idee waar hij helemaal heen zou lopen. Het leek haar sterk dat hij Richard zou dumpen op de hoek van de straat, misschien zou hij naar de andere kant van de stad lopen, waar hij hem beter kwijt kon. Ze had er geen verstand van, en wou het liever ook niet hebben. Na een paar lange minuten begon ze zich toch te vervelen en trommelde ze met haar vingers op de muur, waar bleef Riot? Misschien was hij de weg kwijt geraakt? Hij leek niet erg bekend met de buurt te zijn, in ieder geval zo leek het gisteravond toen hij haar hier heen tilde. Ze zuchtte en opende de deur, om naar buiten te hinken. Ze glimlachte ‘vriendelijk’ naar de mensen die langs kwamen, en haar raar aankeken. Wat vonden ze Superman niet goed genoeg? Vroeg ze zich melig af, ze leunde tegen de deurpost en genoot van het zonnetje. Als Riot na 10 minuten er nog niet was zou ze hem gaan zoeken besloot ze. Gelukkig kwam het niet zo ver, want ze zag hem al een paar meter verderop verward om zich heen kijken. Ze glimlachte, het was bijna verterend om hem zo te zien klunzen. Ze zwaaide, waarnaar ze naar hem toe begon te hinken. Ze vond haar steun bij de huizen, een paar jongens reden voorbij die naar der keken. 'We willen best wel helpen' zei er een met een grijns van oor tot oor. Chloë rolde even met haar ogen maar glimlachte, 'no thanks' sprak ze toch lichtelijk gevleid. 'Oeh een Britse' hoorde ze er een roepen. Ze grinnikte, 'yes you're right, boy' zei ze met een glimlach terwijl ze weer richting Riot begon te hinken. De jongens reden op haar tempo mee zogenaamd bezorgd. Toen ze bij Riot aankwam glimlachte ze liefjes, 'zoals jullie zien, ik ben in goede handen' waarnaar ze naar ze zwaaide. De jongens fietste 'teleurgesteld' weg en lieten Riot en Chloë achter.

Riot keek op toen hij vanuit zijn ooghoeken een beweging waarnam. Het was Chloë die zwaaide. Hij knikte.
Hij fronste licht toen hij zag een groepje jongens op gelijke hoogte met haar bleef fietsen, maar ze leken geen kwaad in de zin te hebben.
"Zoals jullie zien, ik ben in goede handen," zei Chloë toen ze bij hem aankwam. De jongens leken dit niet echt te waarderen en reden verder.
"Ben ik zojuist gebruikt om een paar mensen af te poeieren?" vroeg hij, al klonk zijn stem enigszins geamuseerd.
Hij keek naar Chloë's verbonden enkel.
"We zouden eventueel langs de huisarts kunnen gaan voor we naar het meer gaan als je wil," zei hij bedachtzaam. Als ze krukken konden halen scheelde dat behoorlijk veel gedoe, maar aan de andere kant; met een dag of twee kon ze er waarschijnlijk alweer bijna op staan, dus in die zin.. Ach, ze moest zelf maar beslissen. Riot sloot even loom zijn ogen; de zon voelde aangenaam warm op zijn schouders en nek. Hij kon de warmte, nu hij geen halfbewusteloos mens meer meezeulde, best waarderen.

Zijn opmerking deed haar grinniken, ‘misschien...’ zei ze plagend. Ze deed een wenkbrauwiebel en glimlachte, ‘het werkte in ieder geval wel zo te zien’ voegde ze er aan toe. Ze tuitte twijfelend haar lippen bij zijn voorstel, krukken zouden inderdaad wel handig zijn… Zolang de huisarts haar maar niet door verwees naar het ziekenhuis vond ze het goed. ‘Ok’ zei ze toen na een paar secondes twijfelen. ‘Op de voorwaarde, dat ik in geen weg naar het ziekenhuis ga’ ze rilde bij het woord. Bah, het woord alleen al zieken dat was al een vervelend woord en dan huis. Iedereen kon zien dat het geen huis was, het was eerder een kliniek of zoiets. Die nare kamers die allemaal dezelfde kleur droegen, no thanks. Ze ging er in nog geen duizend jaar heen, in ieder geval niet vrijwillig. Misschien zouden ze haar moeten verdoven, om haar daarheen te krijgen. De zon brandde op haar schouders, maar het was prettig en gewild. Ze grinnikte toen ze Riot met gesloten ogen in de zon zag staan genieten, ‘om je nog slaapkop?’vroeg ze plagend.

"Op de voorwaarde, dat ik in geen weg naar het ziekenhuis ga."
Ok, geen ziekenhuis dus, dacht Riot nuchter. Het was hem om het even.
Hij bleef nog even staan; de warme zon maakte hem loom.
Pas toen hij Chloë "Kom je nog slaapkop?" hoorde zeggen opende hij zijn ogen en keek hij op. Hij keek even naar de strakblauwe lucht. Een enkele vogel, een buizerd, waarschijnlijk, vloog over. Vaag bedacht Riot zich dat je niet vaak buizerds zag boven steden en dat het heerlijk moest zijn om door die blauwe hemel te kunnen zeilen.
Hij riep zichzelf terug naar het hier en nu.
"Let's go," mompelde hij, nog een klein beetje afwezig. Voor zover hij wist zat er een huisartsenpost op de route, dus dat was mooi meegenomen.
Hij begon te lopen. Het viel hem op dat alles aan deze buurt netter en schoner was dan de delen van de stad waar hij mee bekend was en die, zelfs bij zomerdag, nog donker leken en die ronduit smerig waren. In dat deel ergens lag Richard nu, al was de jongen met de gebroken vinger en neus inmiddels vermoedelijk wel weer enigszins bij zijn positieven gekomen. Riot schudde zijn hoofd. Had die gast werkelijk gedacht dat hij Riot om had kunnen praten? Na wat hij met Chloë gedaan had? Then he really had another one coming.. Riot was bepaald geen vergevingsgezind iemand, niet in dit soort zaken in ieder geval en kon op mensen als Richard verdomd lang kwaad blijven.