Wild and free # Open

Zucht. De merrie gaf een diepe zucht. Ze stond verveelt in haar stal en wist niet wat ze moest doen. Haar heldere bruine ogen gleden over de gangen waar gewoon weg niemand te zien was. Paarden stonden te slapen omdat ze zichzelf ook verveelden. Veel paarden stonden hier gewoon binnen, maar een paar paarden hadden geluk en mochten op de weide staan. Of hun eigenaar nam hun mee om te gaan rijden of wandelen. Langs de deuren die open stonden scheen de zon binnen. Het maakte alles verleidelijk. Dream sloeg kort en luid met haar hoef tegen de staldeur. Sommige paarden werden geschrokken wakker en keken zuur naar de overkant. Meteen schoten de oren van de merrie in haar nek en dreigend schoot ze naar voren. Gelukkig was de gang breed genoeg zodat ze niet aan de andere kant kon. Anders had ze de paarden daar allang gebeten. De merrie draaide haar oren alle kanten op en draaide haar chagrijnig om. Ze sloot heel even haar ogen en leek in slaap te vallen, maar voor ze in slaap viel ging de staldeur open. Meteen draaide ze haar oren naar opzij en keek ze naar het jonge meisje in de deuropening. Ze klikte het touw aan haar halster en nam haar mee. Ze mocht eindelijk in de wei staan. Hopeless Dream sloeg kort met haar staart opzij naar een zuur paard dat ze nog een minuut geleden wou bijten. De oudere merrie schoot achteruit en keek de twee zuur na. De merrie spitste meteen vrolijk haar oren naar voren en begroette de andere paarden die op de wei al stonden te wachten op haar. Sinds ze hier stond en gekocht was door een meisje genaamd Mac, kende ze veel paarden. Haar bruine ogen glommen door de felle zon en zodra ze de wei in mocht galoppeerde ze naar voren. Sommige paarden volgden haar ook en samen liepen ze door de wei. De merrie sloeg af en toe eens speels uit en trippelde verder. Haar manen wapperden in de wind en na een tijd stopte ze met spelen. Ze remde af, liet haar hals zakken en begon heerlijk te grazen. Ze zwiepte met haar staart heen en weer om de vliegen weg te jagen. Dat was niet echt een voordeel, maar ze had er geen problemen mee. De zon was lekker warm op haar vosse vacht. Als ze een mens was, kon ze zonnen. Bij haar maakte het alleen niet uit. Haar oren draaiden af en toe opzij als een paar paarden voorbij kwamen. Ze briesde luid van genot en keek weer naar de omgeving terwijl ze op wat gras kauwde. Best jammer dat hier wel een omheining was. Ze vond het vroeger veel fijner. Wild en vrij. Nu was dat niet meer. De merrie zuchtte en begon rustig langs de hekken te lopen. Het gras was écht groener aan de overkant. Chagrijnig begon ze te schrapen tegen het hek. Het was van hout en alleen door te bijten kreeg je het in stukken, maar niet veel kreeg je opgegeten. De merrie keek om haar heen en zocht steeds naar een open plek. Ze wilde niet tussen de hekken staan. Ze wilde weg hier en aan die kant grazen. De merrie stapte rustig achteruit en merkte op dat het hek om door te lopen niet moeilijk dicht was. Omdat het jonge meisje nog paarden moest halen had ze het niet goed dicht gezet. Meteen in volle galop stoof ze op het hek af. Ze remde af en knabbelde aan de ketting die het opgaf. Ze duwde het hek open en netjes weer dicht. Het was haar idee en niemand anders mocht meegenieten. Meteen stoof ze naar de andere kant waar het gras veel groener was en rustig genietend begon ze te grazen.

Niet meteen vangen aub #

Ze gaapte terwijl ze haar fiets naar buiten reed en erop stapte; ze had aardig wat huiswerk moeten verzetten en was tot laat in de nacht bezig geweest, waarna ze overdag gewoon naar haar opleiding had gemoeten. Ze reed het terrein van de academie af en koos ervoor een omweggetje te nemen; een beetje frisse lucht zou haar zonder meer goed doen.
Haar hoorcollege was weinig aan geweest, en opletten had zo ongeveer al haar concentratie geëist. Ze had net voldoende aantekeningen weten te maken en hoopte maar dat op haar eerstvolgende tentamen niet teveel dingen over deze les gevraagd werden.
Eenmaal op een landweggetje voelde ze zich al een stuk helderder en ontspannener. Ze moest zo afslaan en kwam dan als het goed was langs de weilanden. Ze glimlachte. Dat was het mooiste stuk van de route. Ze hield van paarden en had zelf geen tijd voor een eigen, dus reed ze gewoon langs de weides, zodat ze ze in ieder geval geregeld kon bewonderen.
Ze sloeg af en fietste langs de weilanden. Haar ogen vernauwden zich al snel. Lag het aan haar of stond er een paar búiten een van de weilanden? Ze fronste. Het leek er wel op.
Ze fietste nog een klein stukje door, tot ze zo'n vijftig meter bij het dier vandaan was. Ze sprong van haar fiets en wilde deze tegen een boom zetten. Net op tijd zag ze daarvanaf; onderaan de stam van de boom zat een kluwe van duizenden rupsen.
Nu was Roya zeker niet iemand om bang van insecten te zijn, maar de eikenprocessierups had een speciaal plekje op haar dingen-die-ze-liever-meed lijstje. Ze wist heel goed hoe geïrriteerd je huid en ogen konden raken als die beesten hun haren op je verloor.
Ze keek omhoog. Yep, eik.
Ze liep door naar de volgende boom, een enorme rode beuk, om daar haar fiets maar onder te zetten.
Ze klom voorzichtig over de sloot die de weg en de weides van elkaar scheidde en liep een klein stukje richting het paard.
Onbewust vroeg ze zich af waar het dier vandaan kwam, omdat ze zo gauw geen hek open zag staan.
"Hey schoonheid," zei ze zacht, op hoop van zegen haar hand uitstrekkend. Ze had geen idee of dit dier braaf naar haar toe zou komen of niet, maar hey, je kon altijd een poging wagen.
Ze zag zichzelf nog niet echt achter het dier aanrennen om het te vangen, maar ze kon altijd het een en ander proberen.
Van wie was het dier eigenlijk? Ze had de vos immers nog nooit eerder gezien.

Haar bruine ogen glommen vrolijk terwijl ze nog wat verder wandelde om groener gras op te zoeken. Ze nam wat happen van het verse gras en kauwde erop. Ze vond het hier veel te leuk om al weg te gaan en ze had honger. Ze briesde heel even luid en wandelde weer eens verder. Haar hoofd hief ze af en toe omhoog om te kijken of niemand in haar buurt was. Zo kon ze ook zien wie er al aan het zoeken was en of ze haar bijna zouden komen vangen. De merrie schudde haar vacht uit en nam nog een paar happen gras terwijl ze nog wat verder liep. Haar oren draaiden opzij en haar blik had een meisje opgemerkt die met de fiets voorbij reed. Ze hief haar hoofd nieuwsgierig op en bekeek het meisje. Deze had haar ook al gezien en was haar fiets tegen een boom aan gaan zetten. Ze klom over een sloot en liep meteen in haar richting. Met gepitste oortjes keek ze naar het meisje. Ze had het meisje nog niet gezien, maar deze leek duidelijk ervaring te hebben. Ze begroette haar en stak haar hand naar de merrie uit. Dream briesde even en zette nieuwsgierig een paar stappen in haar richting. Zacht begon ze aan haar hand te snuffelen, maar zodra ze dicht genoeg was dat het meisje haar zou kunnen vangen sprong ze opzij. Ze begon vrolijk en sierlijk rondom het jonge meisje heen te draven. Ja, het was uitdagen. Heel even liet ze een zachte hinnik klinken. “Vang me dan!” Ze briesde even speels terwijl ze met haar staart heen en weer zwiepte om wat lastige vliegen weg te kunnen jagen. Haar oren stonden naar voren gericht en af en toe draaide ze richting het meisje. Ze stopte even met draven, kwam voorzichtig dichterbij en sprong opnieuw weg. Even galoppeerde ze een rondje, maar stopte dan toch met lopen. Ze had toch maar geen zin in deze spelletjes. Ze wist niet wat het meisje met haar zou doen, maar goed. Rustig stapte ze weer naar het meisje toe en stopte een paar meter voor haar neus. Zelf naar haar toe gaan en laten vangen wilde ze niet. Het meisje moest zelf nog maar eens komen, wilde ze haar echt vangen. Langs de ene kant had de merrie genoeg gegeten. Ze wilde nu best wel terug op stal. Als het meisje wist waar ze heen moest tenminste. Hopeless Dream keek nog steeds naar het meisje terwijl ze afwachtte wat deze zou doen.

Roya schudde haar hoofd toen het paard uitdagend om haar heen begon te draven. Ze was niet van plan die strijd aan te gaan; het dier was toch sneller en sterker dan zij dus het was zinloos. Daar kwam bij dat het paard haar nogal een druktemaker leek en dat bracht risico's met zich mee.
Nee, Roya had weinig zin in een hoef tegen haar sleutelbeen of iets soortgelijks.
Het paard ging nog even door met uitdagen, al negeerde Roya die pogingen volkomen.
"geef het op honey, ik kom niet achter je aan," grinnikte het blonde meisje. Ze gaf het toe; de pogingen van het paard haar uit te dagen waren zinloos, maar ergens nog best aandoenlijk.
Toen het paard uiteindelijk naar haar toe kwam, ging Roya ontspannen in het gras zitten. Het dier was lang niet dichtbij genoeg om gevangen te worden.
"wat is er, heb je er genoeg van?" vroeg ze geamuseerd. Ze stapte niet op het dier af, ervan uitgaand dat deze dan toch weer weg zou springen.
Haar telefoon trilde en ze viste hem uit haar zak. Smsje, dat kon later wel. Ze borg het apparaatje weer op en keek met haar hoofd schuin naar het paard.
Nee, ze had de energie niet voor dit soort spelletjes en was er ook te relaxed voor, zeker met dit weer.
Ze keek om zich heen; misschien was er ergens een eigenaar te zien. Het paard was ongezadeld dus het leek Roya niet waarschijnlijk dat de eigenaar er onder het rijden was afgevallen. Misschien wist diegene, wie het ook was, zelfs niet eens dat het paard was ontsnapt.
Ze keek naar de smalle sloot, blij dat het paard aan deze kant stond. Veel auto's reden er doorgaans niet op de landweg, maar de auto's díe er reden hadden vaak behoorlijk wat snelheid en ze zag een paard daar niet graag onder terecht komen.
Ze keek naar de bomen langs de weg. In verscheidene eiken zag ze kluwen rupsen zitten en ze nam zich voor als ze thuis was de gemeente te waarschuwen; die beesten vormden inmiddels zo ongeveer een landelijke plaag, leek het wel.
Ze keek weer naar het paard. Lag het aan haar of had het dier genoeg van het spelletje? Roya bewoog niet; ze liet zich niet uitlokken, want dan was het einde waarschijnlijk zoek. En het zonnetje was lekker; ze zat hier wel goed.