Young, wild and free [open]

Geamuseerde stemmen deden haar met haar ogen knipperen. Ze sperde echter wijd open toen ze de mannen van Akira zag en met grote ogen van angst keek ze naar hun. Ze kwamen langzaam dichterbij, bespotte Riot en zeiden sarcastisch dat ze er schattig bij lagen. Chloë merkte dat haar onderlip onhoudbaar was gaan trillen en beet erop om het te stoppen. Riot was aan zijn regelmatige ademhaling nog niet wakker. Anders was hij wel gaan tieren en vloeken gokte Chloë zo. Ze vroeg zich af waar Akira was en of de mannen zonder zijn toestemming hen kwamen lastigvallen. Niet waarschijnlijk, wél mogelijk. Ze probeerde naar achteren te schuiven toen de mannen op haar af kwamen maar stuitte al snel tegen de muur. Ze greep naar haar hoofd, waar de mannen hun kans schoon zagen en haar bij der armen overeind hesen. En bij Riot wegtrokken, die al snel wakker werd toen de andere twee mannen hem ruw overeind hesen. Chloë stond trillend op haar benen, de mannen had den hun handen als bankschroeven om haar polsen. Met haar werd nog aardig rustig aan gedaan, als ze het met Riot vergeleek. Ze deinsde onbewust naar achteren toen Akira verscheen, geen ongeorganiseerde actie dus. Chloe kromp in toen ze Riot zag dubbelklappen nadat een van de mannen, die achter Akira de kamer in waren gekomen. Hem vol in zijn maag stompte. Lijdzaam keek ze toe hoe Riot met moeite weer op adem kwam, ze keek weg van Akira die haar blik probeerde te vangen toen hij van haar naar Riot keek. Het viel haar op dat hij haar naam niet wist, als hij Iseco verhoord had vrijwillig. Had hij dat vast wel verteld…Toch? Het leek haar zeer onwaarschijnlijk dat hij expres haar naam niet genoemd had omdat hij haar wou sparen. Ze liet een schreeuw van ontzetting horen toen Akira, Riot onverwachts sloeg. Toen hij hem tegensprak, tranen stroomde weer over haar wangen. Ze zag er op dit moment, uit als een wrak gokte ze. Dat paste ook wel bij hoe ze zich voelde op dit moment. Het dreigement van Akira deed haar lip weer trillen net zoals haar benen die niet vast op de grond stonden. Ze hield haar geblesseerde enkel wat omhoog en probeerde er zo min mogelijk op te steunen. Akira keek vol leedvermaak van Chloë naar Riot. ‘Zo met wie zullen we eens beginnen…’ sprak hij. Hij keek nog een keer om ste beurt van de een naar de ander, ‘zullen we maar met het meisje beginnen. Aangezien je er zo slecht tegen kan als ik haar aanraak’ sprak spottend hij. Hij stapte dreigend op haar af. Ze was bang dat ze in elkaar zou zakken van angst en kromp in een toen hij nog maar op haarlengte voor der stond. Hij liet zijn vingers over haar kin glijden en pakte die toen stevig vast. ‘Jammer dat zoiets moois verpest moet worden…’ sprak hij treurig. Met grote ogen van angst keek ze hem aan, een gevaarlijke glimlach stond op zijn gezicht. ‘Maar wat moet dat moet’ met die woorden haalde hij uit met zijn andere hand terwijl hij haar kin nog steeds vast hield, zodat ze de klap niet kon ontwijken. Een felle steek ging door haar wang gevolgd met de smaak van bloed in haar mond. Ze kreunde van pijn. Akira daar in tegen had een glimlach van leed vermaak op zijn gezicht en de volgende klap volgde al snel. Waarna de mannen haar los lieten, jammerend van pijn greep ze naar haar wang waarna ze naar haar enkel greep die ook protesteerde. Ze hoorde Akira lachen en keek omhoog. Akira torende boven haar uit hij keek naar haar enkel, ‘doet het pijn’ siste hij terwijl hij neer hurkte. Bang deinsde ze achteruit maar de mannen van Akira duwde haar weer hardhandig terug.’Laat me er eens naar kijken’ sprak hij gevaarlijk lief. Bevend van angst liet ze toe dat hij naar haar enkel keek, uit het niets greep hij haar enkel vast. Ze liet meteen een schreeuw horen, tranen die even gestopt waren begonnen weer te lopen. Akira leek er geen genoegen mee te hebben hij kwam overeind en trapte tegen haar enkel aan. Waardoor Chloë naar haar enkel greep en jammerend smeekte om genade. Genade die Akira niet leek te kennen waarna hij haar nog eens in haar buik trapte en naar de jongens wenkte. Die het werk af mochten ‘maken’.

Riot schold en tierde toen hij zag wat ze met Chloë deden. Zijn eigen pijn was niet relevant meer. Zijn geest werd weer helderder, maar hij kon geen kant op.
"Laat me godverdomme los!" schreeuwde hij.
Hij moest machteloos toekijken. Hij weigerde weg te kijken; hij zou niet zo zwak zijn dat hij de andere kant op keek in een situatie als deze; het zou als verraad zijn.
Hij keek naar de jongens die op Chloë afkwamen.
Zijn ogen waren groot van ontzetting. Dit konden ze niet menen. Dit konden ze haar verdomme niet aandoen!
Maar dat konden ze wel degelijk, en dat deden ze. Riot kreunde. Hij voelde zich machteloos.
"Zie je meisje, je hebt op het verkeerde paard gewed. Je dacht dat Riot je wel zou beschermen, of niet? Kijk op, lieve kind en zie hoe zwak hij eigenlijk is."
Akira keerde het meisje de rug toe, de jongens hun gang gaan latend.
"Geen zorgen Riot, jou zullen ze niets doen. Jij bent van mij."
Riot spoog op de grond.
"Klootzak!" snauwde hij. "Dat mij af wil tuigen ben ik inmiddels wel van je gewend, maar haar? Waar is je menselijkheid? Heb je die überhaupt? Vuile hufter, ze kan verdomme niet eens staan op die voet, en dat gebruik je vervolgens tegen 'r?"
Hij kwam niet uit zijn woorden; zijn woede was te groot en het verlangen Akira pijn te doen te hevig. Hij wilde wraak, vergelding, voor wat die motherfucker Chloë had aangedaan.
‘Weetje Riot, ik wou dat ik je zusje was geweest. De woorden schoten ongevraagd door zijn geest en hij keek naar het blonde meisje.
De blik in zijn ogen was gekweld. Als hij hier alleen had gezeten hadden ze hem pijn kunnen doen en dat zou vernederend zijn geweest, maar het was niets vergeleken dit, vergeleken de pijn die het deed om toe te moeten zien hoe Chloë in elkaar werd geslagen door een meerderheid terwijl ze zich niet eens kon verdedigen.
Want je was dan echt een goede broer geweest. Een goede broer zou dit nooit hebben laten gebeuren, toch?
Nu stond Akira dichtbij hem. Riot's blik viel op iets glimmends om de hand van de man.
"Kijk goed blondje," grinnikte Akira over zijn schouder waarna hij keihard uithaalde. Zijn vuist trof de zijkant van Riot's gezicht. De was amper van de klap bekomen toen de volgende zich aandiende, opnieuw in zijn maagstreek.
Akira tuigde hem genadeloos af. Al snel probeerde Riot zich niet eens meer te verzetten. De klappen, de pijn, de hatelijke opmerkingen van de Aziatische man.. hij liet het allemaal over zich heen komen.
Hij merkte niet eens dat de jongens hem los hadden gelaten en het nu alleen nog Akira was die hem vasthield. De man bracht zijn gezicht dicht bij dat van Riot, die amper nog scherp kon zien. Bloed liep uit verscheidene wonden aan zijn gelaat, uit zijn neus en zijn mondhoek. Hij spoog het uit, op Akira's kleren, die hierop reageerde door de jongen zijn hoofd achterover te drukken.
Riot realiseerde zich dat hij niet op eigen kracht stond; als Akira hem los zou laten zou hij instorten. Zijn hele lijf deed pijn en hij vroeg zich af wat er in vredesnaam nog kon komen.
Iets kwam met een harde klap tegen zijn linkerhand aan. Withete pijn schoot door zijn arm en Akira liet hem los. Riot zakte gebroken op de grond. Letterlijk of figuurlijk; onderscheid kon hij al niet meer maken. Hij richtte moeizaam zijn hoofd op. Zijn ogen zochten Chloë, op wie Akira weer af liep. Een stekende pijn ging door zijn ribbenkast.
"Nee.." bracht hij schor uit. Bloed drupte op de smerige grond en de jongen kreunde zacht.
"Zie je? Dit is wat er van hem over is. Je hebt een vergissing gemaakt meisje, door je met 'm in te laten, want nu pluk jij er de wrange vruchten van."
Zijn lach vulde de kamer. Riot zou er alles voor gegeven hebben om wat te kunnen doen, maar hij maakte geen schijn van kans.
"Gaan we nog verder met haar?" vroeg een van de jongens. Riot hoopte, bad haast, dat ze dat niet zouden doen en wachtte gespannen af wat Akira zou antwoorden, ondertussen zijn best doend zijn bewustzijn te bewaren.

Bevend van angst keek ze naar de jongens die op der afkwamen, gevaarlijke grijnzen op hun gezicht. Haar voet bonsde van pijn en in haar mond was nog steeds de smaak van bloed te proeven. Ze slikte terwijl ze achteruit deinsde, al snel stuitte ze op de muur. Aan het kleverige behang dat aan haar handen kleefde, te voelen. Haar lip trilde onbeheerst, ze kneep haar ogen dicht toen ze een van de jongens zijn arm naar achteren zag halen. Bereidde zich voor op de klap en de pijn die ze zou voelen. Toch kwam die onverwachts ze slaakte dan ook een gil van schrik en pijn tegelijkertijd. Ze was tegen haar hoofd geslagen. De klappen volgde al snel net zoals de trappen die ze in haar maag gaven. Ze jammerde nee smeekte om te stoppen om genade beter gezegd. Maar ze gingen onverbiddelijk door, ze hoorde Akira van ver praten. Over Riot, ze rilde toen hij haar een lief meisje noemde. Nee nooit wou ze door zo’n vreselijk iemand genoemd worden. Ze voelde pijn over haar hele lichaam haar maag nog wel het meest. Ze kokhalsde toen ze hard geraakt werd, ze rolde op handen en knieën waarna ze hijgend van vermoeidheid overgaf. De jongens keken vol walging toe, niet voor wat ze hadden aangericht. Nee daar waren ze eerder trots op, maar ze walgde van haar braaksel. Het weinige wat zich eerst nog in haar maag bevond was er nu uit gebraakt. Akira’s woorden deden haar ogen groot worden, ‘nee’ fluisterde ze schor. Toen ze zag wat Akira om zijn hand had, ‘nee!’ ze schreeuwde nu, hysterisch bijna. Ze wou ondanks haar pijn en gekneusde en beurzen plekken naar Riot toe. Koste wat het koste hem ‘beschermen’ tegen Akira. Maar de jongens leken haar plan te doorzien en grepen haar vast. Waarna een zijn armen als een bankschroef om haar middel deed, ze schreeuwde het uit van pijn en ontzetting. Want de gerichte trappen hadden hun werk gedaan, haar buik was bont en blauw. Ze spartelde, trapte, krabde om los te komen maar de jongen hield haar in bedwang. Door een waas van tranen zag ze hoe Riot in elkaar geslagen werd, hulpeloos. Er kwam geen geluid meer uit haar mond, haar wanhoop kreten waren gestopt. Ze schudde nu enkel haar hoofd. Toen ze Akira zag uithalen en onverbiddelijk de arm van Riot ramde fluisterde ze enkel, wanhopig. ‘Nee’ maar de kans dat Akira haar gehoord had, of geluisterd had was uiterst klein. Wat hij bewees door zijn vuist met volle kracht tegen de arm van Riot te rammen. De jongen die haar zo net nog vast had gehouden liet haar nu zonder een greintje van meelij los. Zodat ze met een doffe klap op de vloer belande. Haar hoofd werd licht voor een paar secondes, waarna ze weer scherp zag. Ze zag hoe de schoenen van Akira dichterbij kwamen, zijn stem kwam van ver toen hij spottend over Riot sprak. Ze kon enkel haar arm naar hem uit strekken en hem gebroken aankijken. De woorden van een van de jongens, verheugend bijna. Deden haar weer trillen van angst, nee niet weer. Ze rolde zich op tot een bal, pijn in haar maag negerend en sloeg beschermd haar handen over haar hoofd heen. Haar stem klonk niet hard, maar omdat de hele kamer stil was klonk het alsof ze luid en duidelijk sprak. ‘Nee, nee alstublieft niet. Niet nog eens.’ jammerde ze zachtjes. Waarna ze hem om genade smeekte. ‘Nee het is wel genoeg geweest voor vandaag’ waren de woorden die Chloë opgelucht adem deden halen. Akira keek haar nog een keer walgend aan waarna hij de kamer uit liep. Gevolgd door de mannen die over hun acties begonnen te praten. De deur sloot zich met een klap waarna ze de sleutel om hoorde draaien. Ze bleef een paar seconden bewegingloos liggen. Om er zeker van te zijn dat ze weg waren. Het enige geluid wat in de kamer te horen was, was haar ademhaling en die van Riot. Ze kreunde toen ze half overeind kwam en sleepte haar lichaam naar dat van Riot. Ze huiverde toen ze zag wat Akira met hem had gedaan. Voorzichtig strekte ze haar hand uit waarna ze over de nog ongehavend huid van zijn wang ging. ‘Riot…’ fluisterde ze zachtjes. Haar ogen stonden gebroken maar haar verdriet deerde nu even niet. Riot was vele male erger toe getakeld dan zijzelf.

Akira was weg. Riot voelde opluchting door hem heen golven; dat betekende.. Dat ze Chloë in ieder geval voor nu geen pijn meer zouden doen. Hij voelde zijn hartslag iets rustiger worden bij die gedachte.
De deur was met een klap dichtgeslagen en de kamer was nu gehuld in een lichte stilte.
Hij hoorde Chloë zachtjes kreunen, gevolgd door het geluid van een lichaam dat zich over de grond voortbewoog.
Hij richtte zijn hoofd een eindje op, rasperig adem halend. Hij voelde zich licht in zijn hoofd en de pijn zorgde dat hij zich maar met moeite kon focussen.
Hij voelde Chloë's vingers over de weinige ongeschonden huid op zijn gezicht gaan en probeerde op haar gezicht scherp te stellen. Haar aanraking werkte op de een of andere manier kalmerend, omdat hij wist dat zij het was.
Hij hoorde haar zijn naam fluisteren.
"Chloë?" bracht hij schor uit. Zijn stem klonk zwak en hij wenste dat hij gewoon op zou kunnen staan en haar in zijn armen zou kunnen nemen.
Hij voelde nog steeds het warme bloed traag over zijn gelaat lopen. Vaag prees hij zichzelf gelukkig dat zijn neus tenminste niet was gebroken, zoals die van Richard.
"Chloë.. het spijt.. me," zei hij. Met zijn goede hand en arm probeerde hij zich op te richten.
"Het spijt me.."
Hij meende het. Het kwam niet vaak voor dat hij ergens echt spijt van had, maar dit keer was het absoluut zo. Hoeveel schuld hij hier exact aan had zou ongetwijfeld te betwisten zijn, maar daar ging het niet om. Spijt was volgens Riot wanneer je wenste dat iets nooit was gebeurd, en op dit moment, hier in de smerige kamer, wenste hij ook dat dit nooit gebeurd was, dat ze nog gewoon bij het meer zaten, etend, zwemmend. Dat leek plotseling zo ontzettend ver weg.
Het komt allemaal wel goed. Waren dat niet zijn exacte woorden tegen haar geweest toen ze tegen hem aan had gelegen? So much for that, dacht hij bitter.
Waarom? Waarom had hij haar niet kunnen beschermen tegen dit alles? tegen deze wreedheid? In plaats daarvan had hij moeten toezien hoe ze haar hadden mishandeld en was zij getuige geweest van hoe hijzelf door Akira was aangepakt, die het vermoedelijk puur voor de lol had gedaan en om even een voorbeeldje te kunnen stellen.

Zijn schorre stem die zwakker klonk dan ze hem ooit gehoord had deden tranen uit haar ooghoeken lopen. Haar wangen waren schraal van de klappen die de jongens haar hadden gegeven, en door de vele tranen die er over heen gegleden hadden. Zijn verontschuldiging deed haar zachtjes snikken, ze kwam wat dichterbij waarna ze merkte dat hij zijn hand naar haar probeerde uit te strekken. Bang hem pijn te doen verstrengelde ze haar vingers met de zijne. Ze keek bezorgd naar zijn gezicht hij leek niet scherp te kunnen stellen, wat merendeels kwam omdat er bloed in zijn oog druppelde.. ‘Nee’ fluisterde ze. ‘Nee jij kon hier niks aan doen’ ging ze verder waarna ze voorzichtig zijn haren uit zijn gezicht streek. Ze dacht terug aan de woorden die hij gisteravond gesproken had. "Ik had afstand van je moeten houden, dan was je hier niet in verzeild geraakt” dat waren de woorden die hij gisteravond had gesproken. ‘En als je afstand van me had gedaan, had Richard me zonder twijfel verkracht’ voegde ze er aan toe. Ze rilde toen ze aan Richards verwrongen gezicht zag, een mengeling van woede en haat had op zijn gezicht gestaan. Ze keek de kamer rond, er moest toch iets zijn waarmee ze het bloeden van Riot kon stoppen. In de hoek van de kamer lag een hoopje, ‘ik ben zo weer terug’ fluisterde ze terwijl ze haar hand voorzichtig van die van Riot los maakte waarna ze haar lichaam naar het hoopje sleepte. Het bleek een oud deken te zijn, stoffig en vies maar het was tenminste iets. Ze sleepte zichzelf weer over de vloer terug waarna ze het deken spreidde en over Riot heen legde. Zijzelf kroop er ook onder waarna ze haar vingers weer met de zijne verstrengelde. Omdat het bijna de enige manier was om hem te laten weten dat hij er was en het haar een soort van kalmeerde om iemand vast te hebben.

Hij hoorde Chloë snikken. Niet luid, maar toch. De wens haar te kunnen troosten was groter dan ooit.
Hij voelde haar vingers door de zijne en iets wat op een poging tot een glimlach leek deed zijn gelaat even oplichten.
"‘Nee jij kon hier niks aan doen" hoorde hij het meisje zeggen. De woorden boden troost. Zijn haar werd uit zijn gezicht gezien, waardoor hij iets meer zag.
"En als je afstand van me had gedaan, had Richard me zonder twijfel verkracht."
Hij besefte dat dat waar was. Was dit dan onvermijdelijk geweest? Ergens maakte dat de situatie half half nog wranger.
Hij hoorde haar nog iets zeggen waarna ze opstond. Kort daarop was ze er weer. Hij concentreerde zich en dwong zijn vermoeide geest scherp te stellen. Was dat een deken? Het ding werd over hem heen gelegd.
Er trok een vlaag van genegenheid door hem heen. Ondanks zijn zere gelaat glimlachte hij, ditmaal echt.
Ze kwam erbij, zijn hand weer pakkend. Hij was blij dat ze hier was, zo dichtbij. Hij ademde langzaam uit.
"Dank je," fluisterde hij, en hij gaf een zacht kneepje in haar hand.
"Je hebt gelijk.. we hadden familie moeten zijn..." Hij viel even stil, zich concentrerend op zijn ademhaling. "Je zou namelijk," vervolgde hij uiteindelijk, met een iets vastere stem nu, "een echt goede zus zijn geweest."
Toen sloot hij zijn ogen, bekaf. Toch viel hij niet in slaap. Hij rustte slechts uit. Hun beider lichaamswarmte en de deken maakten dat de grond lang niet zo onaangenaam en kil was al net.
Riot besefte zich dat hij, hoezeer hij ook had gewild dat Chloë hier niet in verzeild zou zijn geraakt, blij was dat hij niet alleen was. En dan ging het niet eens om deze plek, maar om het niet alleen zijn in het algemeen.
"Een hele goede," mompelde hij nog, en hij meende het uit de grond van zijn hart.

Ze keek naar zijn gepijnigde gezicht en voelde een brok in haar keel ontstaan. Die ze met veel moeite weg slikte, ze veegde langs haar ogen. Wenste dat ze zich warmer had aangekleed toen ze naar het meer gingen, haar vest lag daar waarschijnlijk nog. Als Akira hem niet had meegenomen tenminste… Ze luisterde naar zijn woorden, die hem aan zijn stem en gezicht te zien veel moeite kosten. Ze duidelijk uit te spreken. De woorden ontroerde haar als hij niet zo gewond was geweest had ze hem vast en zeker een knuffel gegeven. Haar hand trilde toen ze weer voorzichtig over de ongehavende huid van zijn wang ging. Ze hadden water nodig om de wond te ontsmetten maar die was hier niet of werd hen niet gegund. Ze streek met haar duim over de rug van zijn hand tranen welde op in haar ooghoeken maar ze veegde ze ruw weg. Ze krulde zich op, Riot zo min mogelijk aanrakend, aangezien hij dan pijn zou hebben. En dat was juist wat ze niet wilde. Ondanks dat het deken vies en muffig was bod het wel warmte, de kamer werd mat verlicht door de zon die door de stoffige ramen kwam. Toch was Chloë dood op van het huilen en zich proberen verzetten tegen de klappen. Ze ademde een diepe teug lucht in en blies het langzaam uit. Ze vroeg zich af of Akira dacht dat ze familie waren, aangezien ze op elkaar leken. Allebei witblond, blauwe ogen. Alleen waren aan het begin hun kleding etc anders geweest. Nu was er bijna geen verschil te zien, Chloë streek over haar blote armen waar al blauwe plekken en zwellingen zich vormde. Ze hoorde de woorden die Riot mompelde met een glimlach aan. Ze boog wat naar voren en drukte vederlicht haar lippen op zijn voorhoofd. Het was een teken van affectie, en gewoonte. Ze zocht er verder niks achter. Vermoeid liet ze haar hoofd op het vieze maar zachte tapijt zakken en sloot haar ogen. Ze rolde zich op tot een balletje en ademde ontspannen uit. Niet veel later werd haar ademhaling regelmatig, ze sliep rustig. Leek een blije droom te hebben aan de glimlach op haar gezicht te zien.

Opnieuw voelde hij haar vingers op zijn wang. Het verbaasde hem opnieuw hoeveel troost een simpele aanraking kon bieden. Ook voelde hij dat ze over de rug van zijn hand wreef.
Hij had respect voor haar; menigeen zou geestelijk zijn ingestort in een situatie als deze, maar toch leek ze vol te houden.
Hij voelde dat ze zacht een kus op zijn voorhoofd drukte.
Het duurde daarna niet lang voor hij merkte dat ze in slaap gevallen was. Voorzichtig trok hij zijn hand los en sloeg hij zijn goede arm om haar heen.
Hij probeerde zelf ook in slaap te komen maar lag nog lang wakker. Vermoedelijk was de dag nog niet eens voor de helft verstreken en toch waren ze al bekaf. Hij merkte dat hij ook totaal geen besef van tijd meer had maar had daar vrede mee. Wat kon hij anders? Hij ademde langzaam uit, trillerig.
Hij vroeg zich vaag af hoe het precies fysiek met hem gesteld was; zijn linkerhand deed nog steeds pijn als een motherfucker en de vingers aan die hand kon hij niet eens bewegen. De wonden aan zijn gezicht bloedden niet meer, het liep in elk geval niet meer van zijn gezicht af, of hij voelde het gewoon niet meer.
Hij kon vanaf waar hij lag een van Chloë's armen zien en slikte. Jezus, dat zag er nasty uit.
Een nieuwe vlaag haat trok door hem heen. Als hij ooit de kans kreeg, zou hij Akira hiervoor laten boeten.
Maar eerst moesten ze dit zien te overleven. Konden ze dat? Als dit elke dag zo zou gaan, hoe lang zouden ze het dan uithouden? Hoe lang zou het duren voor ze geen van beiden nog een kans maakten te overleven? Was er een kans om hier weg te komen?
De vragen dreven langzaam weg terwijl ook hij langzaam wegzonk in een diepe slaap.

Nog suf van het slapen merkte dat ze onder het deken vandaan werd gesleept. Ze kreunde toen ze haar enkel protesteerde. Ze rolde zich slaperig om toen ze weer werd neergelegd. Ze was zich er maar half bewust van dat ze stemmen hoorde. Ze was enkel moe waardoor ze haar ogen koppig gesloten hield in de hoop dat ze weer in slaap zou vallen. Toen ze merkte dat het niet meer zou lukken opende ze geïrriteerd haar ogen. Ze was vergeten waar ze daarnet had gelegen maar de herinneringen kwamen weer terug toen ze het grijzende gezicht van Akira zag. Die ontspannen op een stoel zat tegenover haar. Verschrikt deinsde ze achteruit, ze hoorde Akira grinniken waarna hij hoofdschuddend overeind kwam. Ze hoorde pas wat hij mompelde toen hij voor haar stond, ‘zonde, heel erg jammer’ sprak hij terwijl hij zich over haar heen boog. Hij bekeek haar gehavende gezicht met een treurig gezicht. Al zag ze in zijn ogen pure leedvermaak. Ze voelde een rilling over haar ruggengraat trekken. Wat Akira blijkbaar ook opgevallen was want hij grinnikte waarna hij met zijn vinger over haar kaaklijn, tot kin streelde. Ze keek hem bang aan, ze durfde zich niet te verroeren. Bang dat de knop opeens omsloeg en hij een brok van een en al woede zou zijn. Ze merkte de webcam achter Akira fronsend op. Akira volgde haar blik en glimlachte, ‘dat heb je goed gezien meissie. Terwijl ik hier met jouw bezig ben, moet Riot wat vraagjes beantwoorden. Hij kan álles zien wat in deze kamer gebeurd’ sprak Akira hij genoot van de situatie dat kon je van zijn gezicht aflezen. Hij had nadruk op alles gezegd en dat voorspelde niet veel goeds schatte Chloë in. Haar ademhaling versnelde toen ze Akira de kamer rond zag lopen om weer voor haar te hurken. ‘Alles’ fluisterde hij in haar oor waarna hij haar optilde door haar over zijn schouder te leggen. Verschrikt slaakte ze een gil. De houding lag nou niet echt comfortabel helemaal niet zelfs, zeker niet nu ze de blauwe plekken had. Hij zette haar neer op een stoel voor de webcam waarna hij haar beveelde te blijven zitten, alsof ze anders kon. Verslagen bleef ze op de stoel zitten en pulkte aan haar nagels niet goed wetend wat ze moest doen. Haar maag rommelde maar ze negeerde het geluid.

Waar was hij? Langzaam kwam de jongen wat bij zijn positieven. Ondmiddellijk herinnerde de pijn in zijn lichaam hem eraan wat er allemaal was gebeurd.
Door de verstreken tijd merkte hij pas echt goed wat voor impact Akira's klappen hadden. Zijn hand deed nonstop enorm zeer en hij begon te vermoeden dat de botten nog wel eens gebroken konden zijn. In het scherm voor hem zag hij zijn reflectie. Zijn gelaat zat onder het bloed, was hier en daar blauwpaars verkleurd en opgezwollen. Zijn ene oog zat dicht, deels door de kneuzingen, deels door het opgedroogde bloed. Het was een misselijkmakend gezicht.
Ook zijn borstkas voelde hij nonstop en iets zei hem dat hij amper op eigen benen zou kunnen staan.
Hij hoestte en een steek van pijn ging door zijn bovenlichaam, dat schokte. Daardoor merkte hij ook dat hij vastzat. Hij kreunde. Wat was dit? Wat voor sadistisch spel gingen ze ditmaal met hem spelen?
Twee jongens kwamen de kamer binnen.
" Jezus, Akira heeft z'n bek aardig verbouwt, niet?" grinnikte een van hen, vol leedvermaak en hij duwde tegen de weerloze Riot aan.
"Hopelijk ben je een beetje wakker, want je zal zo je aandacht er goed bij moeten hebben."
Dat beviel Riot absoluut niet. Wat..? Toen pas drong het echt goed tot hem door dat hij hier alleen was.
" Waar is Chloe?" praten ging moeizaam, maar het ging.
"Komen we zo op."
Een van hen kwam vlakbij Riot staan. Hij had een glas water in zijn hand dat hij in het gezicht van de jonge gooide, die direct klaarwakker was. Water liep van zijn gezicht op zijn kleren.
"Zo, ben je meteen goed wakker."
" We gaan je zo wat vragen stellen, dude, en jij gaat eerlijk antwoorden."
"En als ik.. dat niet doe?"
Het scherm ging aan. Riot trok wit weg toen hij zag wat er gefilmd werd.
" Basterds," siste hij zacht. Een van de jongens sloeg hem in zijn gezicht.
" Akira heeft gezegd dat we je aan mogen pakken als je onbeleefd bent. Als je liegt op een vraag, geven we hem een seintje en gebeurd er iets vervelends met het meisje."
Riot zat doodstil. De kneuzingen aan zijn gezicht klopten pijnlijk en hij was zich haarscherp bewust van de situatie, die allesbehalve rooskleurig was.
Hij liet zijn hoofd hangen, verslagen.
"Brave jongen. Goed, de eerste vraag. Wat is je echte naam?"
Hij had Riot evengoed in zijn gezicht kunnen slaan. De jongen vloekte zacht. Een van zijn belagers zette kalm een stap dichterbij. Riot had echter slechts oog voor het scherm, waar hij Chloe zag zitten. Kon ze hem ook zien? Hij hopte vurig van niet; zo wilde hij niet worden gezien.
Hij sloeg zijn ogen neer.
"Ray," antwoordde hij zacht. Godverdomme, waarom? Akira wist ook wel dat hij die naam met reden had afgezworen. Waarom schiep die man hier zo'n duivels plezier in?
"Volgende vraag. Je houdt niet van fysiekcontact, waarom niet?"
Met tegenzin vertelde Riot was er die jaren geleden was gebeurd; hoe Akira hem had verminkt en vervolgens aan zijn weerloze lichaam had gezeten, puur omdat het kon en om zijn overwinning te onderstrepen.
De twee lachten hard.
De vragen gingen door, waren vooral persoonlijk en duidelijk bedoeld om Riot geestelijk omver te werpen. En hij moest gehoorzamen; het meisje in de andere kamer was aan hem overgeleverd.
"Vertel eens over je nichtje."
Toen brak hij. Hij kon het niet meer aan, de oude wonden die heropent werden.
Schokkerig ademhalend antwoordde hij echter, weigerend zich te laten kennen. Hij vertelde over de band die hij en het meisje hadden en hoe ze uiteindelijk werd omgelegd door een antisemitistische man. Hij vertelde er ook bij hoe hij wraak had genomen op de man, waardoor hij zich iets beter voelde.
"Hij is echt gehoorzaam he?"
"Zijn we niet van 'm gewend."
"Komt vast door die chick."
De rest hoorde hij al haast niet meer; hij hing slap in de stoel, uitgeput. Was het over? Was het dan eindelijk over?
Hij werd losgemaakt en rolde van de stoel af, op zijn hand terechtkomend. Hij hapte nar adem.
Hij werd overeind gehesen en de ruimte uit gesleurd.

Haar handen trilde maar ze lette er niet op Akira liep dodelijk kalm door de ruimte heen en weer hij leek zich te vervelen. Chloë wist niet of ze het goed of slecht moest vinden, het betekende waarschijnlijk dat Riot gewoon vertelde wat ze hem vroegen. Ze hoopte maar dat hij zich niet te erg verveelde en haar uit verveeldheid zou gaan verminken of erger. Tot nu toe had hij haar nog niet betast in ieder geval niet op de manier waarvoor ze vreesde. Ze rilde bij het idee en duwde de gedachte weg. Akira kwam naar haar toe althans dat dacht ze aan zijn voetstappen te horen, ze rilde toen ze zijn adem in haar oor hoorde. ‘Zo te horen doet Riot veel voor je ik vraag me af hoe ver ik kan gaan…’ het leek een onschuldige opmerking. Maar Chloë was zich bewust van de dreigende ondertoon. Ze hoorde Akira grinniken toen hij het kippenvel in haar nek zag staan, angstig slikte ze probeerde de krop die zich in haar keel vormde weg te slikken. Ze voelde hoe hij op haar stoel leunde terwijl hij bedenkelijk de camera in keek. Ze ademde opgelucht uit toen hij weer aan zijn zoveelste rondje begon, opeens knalde de deur open met een klap. Geschrokt keek Chloë in de deuropening en zag twee mannen die naar der grijnsde, ze rilde onder hun blikken. En zag dat ze Riot mee sleepte ze sloeg haar handen voor haar mond toen ze in het volle licht zag wat ze hem hadden aangedaan. Akira was in overleg met de mannen informatie uitwisselen waarschijnlijk. Trillerig kwam Chloë van haar stoel af waarna ze naar Riot liep zich niet bewust dat ze een van Akira’s regels overtrede. Ze moest blijven zitten, en op dit moment liep ze om precies te zijn naar Riot toe. Ze haalde trillerig adem en haar handen trilde ze hurkte bij hem neer en glimlachte beverig. ‘Hey..’ kwam er nog zacht over haar lippen voordat Akira zich met een ruk had omgedraaid. Een vervaarlijke grijns stond op zijn gezicht op dat moment besefte Chloë de fout ze had een regel overtreden. Een pak slaag was onvermijdelijk. Haar onderlip trilde terwijl ze achteruit kroop, ‘sor-ry’ fluisterde ze hakkelend. Ze kromp ineen toen hij dodelijk aankeek. Hij zette resoluut een paar stappen naar voren waarna hij haar aan haar lange haren greep en omhoog trok. Chloë gilde en greep naar haar haren, zodat ze er geen pluk uit werd getrokken. Akira tilde haar iets op en pakte toen over met zijn andere hand, hij liet haar haren los toen hij haar bij de keel greep. Hij tilde haar op tot ze op ooghoogte was, ze haalde met piepende halen adem. Hij liep met haar naar de muur, waarna hij haar tegen aandrukte, hij had haar nog steeds bij de keel toen hij haar woedend aankijk. ‘Had ik niet blijven zitten gezegd’ siste hij waarna hij haar keel iets dichter drukte. Ze voelde het bloed naar haar hoofd stijgen en probeerde los te komen, ‘nou?’ riep hij nu woedend hij drukte haar wat harder tegen de muur. Ze knikte ‘j-j-ja’ piepte ze angstig. Toen hij haar liet vallen greep ze naar haar keel en hijgde nog na ze masseerde haar keel. Damn hij had veel kracht in zijn handen. Minachtend torende Akira boven haar uit ze slikte en keek omhoog, hij snoof en keerde haar de rug toe.

Geschokt had hij toegekeken, bang dat Akira Chloé zou wurgen of haar nek zou breken.
Akira liep langzaam naar de deur, toen hij Riot passeerde glimlachte hij even, vriendelijk haast.
"Ik zou oppassen... Ray, anders vergaat het haar net als je nichtje," zei hij zacht, waarna hij doorliep.
"Dump 'm," hoorde hij hem nog achteloos tegen een van zijn mensen zeggen.
Hij werd ruw de kamer in gegooid. Even bleef hij liggen, op adem komend, waarna hij zich moeizaam overeind werkte. Hij begaf zich langzaam naar Chloë.
"Gaat het?" vroeg hij zacht, toen hij eenmaal bij haar was. Hij liet zich weer op de grond zakken om zijn krachten te sparen, wetend dat hij ze erg hard nodig zou hebben.
Hij keek naar Chloë en wenste vurig dat hij iets had om Akira mee betaald te zetten.
Iets als een gattling gun of zo, of een ander volautomatisch wapen.
"Heeft hij.. heeft hij je iets aangedaan?" vroeg hij voorzichtig, bang dat er dingen waren gebeurd die hij niet te zien had gekregen.
Hij dacht terug aan het verhoor en voelde zich misselijk. Hij had zoveel verteld wat hij anders nooit gezegd zou hebben, zoveel oude herinneringen opgehaald. Hij ademde langzaam uit, trillerig. Hij kon alleen maar hopen dat deze nachtmerrie spoedig over zou zijn, dat hen niets ergers te wachten stond.
Hij richtte zich weer wat op en kroop enigszins tegen de muur aan voor steun en liet zijn achterhoofd tegen de koele stenen rusten, ogen krampachtig gesloten.
Het gelaat van zijn nichtje bleef voor zijn geestesoog zweven en hij voelde zich smerig en waardeloos. Kon hij dan niemand beschermen? Bracht hij ongeluk? Was dat dan echt gewoon de pijnlijke, keiharde waarheid? Hij klemde zijn kaken op elkaar. Een zwaar gevoel drukte op hem, verstikte hem.
Van de afstandelijke, trotse jongen was weinig meer over. Net als de vorige keer was Akira bezig hem stukje bij beetje te slopen en het ergste was dat hij Chloë meesleurde in het proces, terwijl die volkomen onschuldig was. De gedachte dat Akira aan haar zat was onverdraaglijk.
Riot voelde door die gedachte echter wel weer een heel klein beetje van zijn oude, kenmerkende rebellie opvlammen, maar het was niet genoeg om hem weer strijdbaar te maken; het vlammetje was klein en doofde al snel weer door het vocht dat machteloosheid heette.
Dolgraag wilde hij het meisje naast hem beschermen, doen wat hij voor zijn nichtje had moeten doen, maar hij was er fysiek gewoon niet toe in staat; fracturen, kneuzingen en uitputting werkten tegen hem, hielden hem gebonden en gekluisterd, maar in tegenstelling tot echte ketens was hier geen verzet tegen mogelijk.
Riot liet zijn hoofd hangen, met een zwaar gevoel van zelfverachting.

Ze haalde nog pieperig adem toen Riot naar haar toe kroop ze was niet in staat de vraag te beantwoorden dus knikte ze het ging op zich wel alleen deed haar keel pijn en leek de krop die er in zat er niet weg wilde. Toen ze weer op adem was liet ze haar hoofd tegen de muur rusten. Zijn vraag deed haar opkijken, ‘nee hij dreigde alleen maar’ fluisterde ze terwijl ze terug dacht aan zijn woorden. Een rilling ging over haar rug, ze moesten hier zo snel mogelijk weg. Alleen was de kans dat ze hier zonder gebroken uit zouden komen erg klein, ze wist niet waarom Akira Riot zo moest vernederen en pijnigen. Daar zat vast meer achter dan leedvermaak, toch? Ze keek naar Riot naast haar, van trots die ze eerst had opgemerkt was nu weinig van over. Ze schoof wat naar hem toe om voorzichtig tegen hem aan te leunen hopend d at ze tegen zijn goede arm zat en niet tegen de arm die Akira gister zo hard geramd had. Dat hij waarschijnlijk gebroken was. ‘Sorry’ fluisterde ze, ‘sorry dat ze me tegen je gebruiken’ ging ze door. Ze snapte eigenlijk niet waarom het hem zo aangreep als er aan haar gezeten werd. Oké het was niet echt verdraagzaam om te zien hoe iemand, die zich niet zo lang geleden erkende in vriendschap, tegen haar wil dingen werd aangedaan. Waar sommige mensen nachtmerries van kreeg, maar toch waarom? Ze zou hetzelfde doen bedacht ze zich, als ze daarmee Riot in leven kon houden ja dan zou ze hetzelfde ondergaan als hij nu had moeten ondergaan. ‘Hard times don’t last forever…But true friendships do…I'll always be there for anything you need…Even if it’s just someone to listen.’ fluisterde ze peinzend. Ja dat was echte vriendschap, ze draaide haar gezicht zodat ze die van Riot kon zien. Ook zijn gezicht zag er zo te noemen ‘misvormd’ uit, zijn oog zat dicht van het bloed of de zwelling. Misschien wel van beidde. Voorzichtig streelde ze over zijn ongehavende huid van zijn gezicht.Ze keek naar zijn arm en zag dat het de goede was haar vingers verstrengelde met die van hem. Ze liet een zucht horen terwijl ze nadacht of ze hier ooit nog uit zouden komen…

Hij had alleen gedreigd. Godzijdank. Riot voelde opluchting door hem heen gaan.
Ze kwam weer tegen hem aan zitten en hij sloot even zijn ogen, blij dat hij in ieder geval weer bij 'r was; als er iets gebeurde wíst hij het tenminste, want niets was zenuwslopender dan niet weten wat er gaande was.
Hij hoorde haar gefluisterde excuses en schudde zijn hoofd.
"Het is jouw schuld niet," zei hij zacht. Zij kon hier niets aan doen; ze was zonder waarschuwing een wereld binnen gesleurd die doorgaans onzichtbaar was voor de meesten in de samenleving.
Hij slikte. Hij hoorde haar weer praten, in het Engels ditmaal.
"Thanx, I really appreciate that," antwoordde hij zacht, onbewust op dezelfde taal overschakelend. Hij voelde haar vingers weer op zijn huid en vroeg zich af wanneer die verandering was geweest die ervoor had gezorgd dat hij hiertegen kon, dat hij het niet direct koppelde aan iets naar met een reflex reactie als gevolg. Zijn geest was echter te wazig om daar een logisch antwoord op te vinden.
Hij wilde net iets zeggen toen de deur openging. Een uitzonderlijk hooghartige Richard kwam binnen. Riot ontblootte zijn tanden, ondanks alles bereid zich te verzetten of Chloë te beschermen als dat nodig was. Niet dat de jongen er echt uitzag als een bedreiging; zijn neus was ingepakt en hij maakte geen erg zekere indruk toen hij naar Riot keek. Toch herpakte hij zich snel.
"Ik kom toezicht houden," zei hij, een tikje pompeus. Riot gromde zacht. Hij wist ook wel dat hij nu niet veel kon beginnen, maar dat maakte hem niets uit.
"Akira heeft ook tegen me gezegd dat ik met háár mocht doen wat ik wilde."
Hij trok een mes. Riot duwde Chloë voorzichtig bij hem weg en stond langzaam op, zwaar steunend tegen de muur. Richard lachte en deed een stap hun kant op.
"De rollen zijn omgekeerd, Riot, deal with it," zei hij arrogant. Hij kwam dichterbij en hief het mes op.
Was dit het? Zou hij nu gewoon aan dat mes worden geregen waarna die zak met Chloë kon doen wat hij wilde? Riot bereidde zich voor om een poging te doen het steekwapen af te weren; het enige waar hij nog toe in staat was. Zijn benen begaven het bijna en het kostte hem zijn laatste beetje energie om überhaupt overeind te blijven.
Net toen hij op het punt stond in te storten, klonk er een bekend klikkend geluid vanuit de deuropening. Richard draaide zich met een ruk om. Riot zakte ineen op de grond, zwaar ademend, maar grijnzend, want hij had gezien wie de nieuwkomer was.
"Wie ben jij?"En wat moet je met dat ding?" snauwde Richard.
"De naam is Iseco Michaelangelo Rebecco de Ravenna, en dit mijn vriend M&P9, van Smith and Wesson," antwoordde Iseco op een haast gemoedelijke toon, terwijl hij de kamer instapte. Achter hem stond een groepje van zijn mensen, stuk voor stuk gewapend.
Richard trok wit weg toen Iseco het pistool dat hij net had geïntroduceerd op hem richtte.
"Waarom stel je Akira niet even op de hoogte van mijn bezoekje?" stelde hij luchtig voor. Richard knikte en haastte zich angstig de ruimte uit.
Iseco sloeg geen acht op Riot en Chloë. Riot wist waarom; zolang deze plek nog vol met vijanden zat moesten ze honderd procent alert blijven.
Het deed er niet toe; Riot merkte dat hij uitgeput was. Zwarte vlekken dansten voor zijn ogen. Het enige wat hij zich besefte was dat het vast wel goed zou komen nu Iseco hier was. Hij hoestte, maar vernam zelfs dat amper nog.

Ze glimlachte bij het horen van zijn Engelse woorden, na haar teken van vriendschap. Het viel haar op dat hij de Engelse taal zonder moeite beheerste, altijd handig. Net toen ze haar ogen vermoeid wou sluiten toen de deur open vloog. Haar hart schoot in haar keel toen ze zag wie de gedaante was die, zelfverzekerd in de deuropening stond. Ze drukte haar lichaam tegen de muur, de pijn negerend. Verdomme haar vermoedens waren waar, hij was een van Akira’s mannen. Ze haalde angstig adem en hoorde hoe Richard sprak. Hij zag er niet echt indrukwekkend uit met zijn neus in gepakt, hij leek bijna octo van Spongbob wat een kleine glimlach rond haar lippen deed spelen maar die verdween al snel nadat ze zijn woorden had gehoord. Ze hoorde Riot naast zich grommen, de woorden die daarna deed het bloed uit haar gezicht trekken en haar lichaam bevriezen. Hij mocht wat? Ze strekte haar arm naar Riot uit toen hij moeizaam overeind kwam, hij leek aan het eind van zijn krachten te zijn maar haar alsnog te willen beschermen. De arrogante woorden en het opgeheven gebaar deed Chloë schreeuwen. ‘Nee Riot alsjeblieft doe het niet’ fluisterde ze gelaten. Ze kwam half overeind toen ze opeens een klikkend geluid hoorde. Ze verstarde en keek naar de deur, verbaasd door de plotselinge redding keek ze Iseco met open mond aan. Dit was bijna geen toeval meer misschien had ze dan toch een engeltje op haar schouder zitten, of op die van Riot die voor hem zorgde. Moe maar blij met de redding en met de gedachte dat alles goed kwam liet ze zich naast Riot zakken en glimlachte beverig naar hem. Ze luisterde niet naar de woorden van Iseco maar keek bezorgd naar Riot die weg leek te glijden. ‘Riot?’ vroeg ze bezorgd toen hij haar suf aankeek. Geschrokken schudde ze hem zacht door elkaar, hij reageerde nauwelijks. ‘Riot?!’ ze schreeuwde nu, verdomme ging hij nu ze gered waren. Toch nog dood, tranen stroomde over haar wangen. ‘Riot asjeblief’ ze fluisterde terwijl ze zijn haren uit zijn gezicht streek die bijna vastgeplakt waren aan het opgedroogde bloed.

Hij merkte vaag dat hij door elkaar geschud werd en hoorde Chloë's stem. Hij probeerde te bewegen, maar zijn lichaam weigerde dienst.
Hij opende zijn ogen een stukje. Hij zag wazig, maar hij herkende het meisje aan haar blonde haar. Zijn mondhoeken bewogen lichtjes, als in een poging tot een geruststellende glimlach.
Hij wilde iets zeggen, haar laten weten dat het wel goed zou komen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel en hij kon de juiste woorden niet vinden. Hij voelde zich licht in zijn hoofd.Toch besefte hij zich dat hij zich daar niet aan over kon geven. Hij vocht ertegen, voorzover dat kon.
Met moeite strekte hij zijn goede arm naar Chloë. Hij zag weinig en zocht onbewust naar een bevestiging dat hij niet alleen was hier.

Hoe moeilijk het ook was, Iseco verbood zichzelf aandacht aan die twee te schenken, al maakte het meisje dat wel moeilijk. Als alles clear was kon hij zien wat hij voor ze kon doen, maar nu nog niet.
Al snel hoorde hij gehaaste voetstappen en Akira kwam binnen, woedend.
"Jij!" snauwde hij, furieus.
"Ik," zei Iseco, niet in staat een droge grinnik te onderdrukken.
"Hoe vind je dat mijn mensen hun werk gedaan hebben?"
"Ik dacht dat ik jou had gedood!" Akira trilde van woede.
"Ja.. about that.." Iseco ritste met zijn vrije hand zijn jas open.
"kogelvrij vest. Het deed desondanks vrij zeer. Wil je de volgende keer niet mee rop me schieten?"
Akira kon niets doen; Iseco had de touwtjes en handen - iets waar de man zichtbaar van genoot gezien zijn oude vete met Akira.
"Laten we de feiten op een rijtje zetten. Je hebt haast niemand meer over. Ik ben in de meerderheid en die twee daar op de grond zijn de enige reden dat ik je hier en nu geen lood door je schedel jaag. Zullen we een eindje gaan lopen?" Iseco glimlachte onaangenaam. Zijn ogen schoten echter vuur. hij was minstens even woedend als Akira, maar liet dit niet merken.

Haar onderlip trilde ze wou Riot niet verliezen, niet nu ze in korte tijd een hechte vriendschap hadden opgebouwd. Want dat was wat er was gebeurd. Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen toen hij zijn hand die niet gehavend was, met zichtbare moeite naar haar uit strekte. Ze verstrengelde haar vingers met de zijne om te laten weten dat ze er was. ‘Riot’ kwam er opgelucht over haar lippen. ‘Het is goed ik ben bij je’ fluisterde ze, waarna ze haar houding iets veranderde zodat ze zijn hand beter vast kon houden, zonder een rare houding aan te moeten nemen. Ze liet het gesprek van Iseco tegen Akira langs zich heen gaan. Akira leek geen bedreiging meer, net zoals zijn mannen die voor zover ze wist nu onder schot stonden. Ze leunde met haar hoofd tegen de muur terwijl ze over de bovenkant van Riots hand wreef. Om hem en misschien ook haarzelf gerust te stellen, ze bleef maar geruststellende dingen fluisteren, zowaar dat ze er zelf in geloven. Ze voelde vermoeidheid langzaam van haar overnemen maar ze vocht er tegen, ze vroeg zich af wat Iseco van plan was met Akira. Erg plezierig zou het niet voor hem worden, gokte ze zo. Ze wou uit deze nare ruimte weg, wat in korte tijd van een schuilplaats in een hel veranderd was. Nooit meer wou ze hier komen, ze had er waarschijnlijk een beschadiging achtergelaten. Als het niet fysiek was dan wel mentaal. Haar ogen werden zwaar maar ze opende ze steeds weer opnieuw na een paar minuten ging het steeds moeilijker. Tot haar ogen halfgesloten waren ze merkte amper op dat iemand naar hen toe kwam en iets aan der vroeg.

Hij voelde haar hand op de zijne en haar geruststellende stem en ademde langzaam uit.
Het gaf hem moed, de wetenschap dat hij hier niet alleen voorstond. Vaag vroeg hij zich af hoe het verder zou gaan. Hij merkte dat hij steeds minder vat kreeg op de werkelijkheid, hoezeer hij er ook aan vast bleef houden. Ging hij... nee, dat kon toch niet? Hij had net nieuwe mensen leren kennen, het aangedurfd echt op iemand te vertrouwen.. Dan kon het licht toch niet zomaar uitgaan? Of wel? Hij voelde Chloë over zijn hand wrijven, waardoor hij zich realiseerde dat hij nog steeds in het hier en nu was. Hij focuste zich zoveel mogelijk op zijn ademhaling. Twee mensen die hij vertrouwde waren nu bij hem, als hij zelf niets kon, zo besloot hij, moest hij er maar op vertrouwen dat zijn lot in hun handen lag.

Iseco dwong Akira naar buiten met het pistool. In de gang lagen twee van Akira's mannen in de deuropening van een andere ruimte. Dood.
"Geen zorgen, ze voelden er niets van. In tegenstelling tot jou ben ik niet bepaald dol op dingen als marteling," zei Iseco, met geforceerde luchtigheid, terwijl hij Akira een lege ruimte in dwong, die vloekend gehoorzaamde.
"Je hebt dit twee aardig aangepakt, zag ik."
Nu grinnikte Akira zacht.
"Ach, kan je daar niet tegen, Iseco? Kan je het niet hebben?"
"Dat jij onschuldige mensen in elkaar slaat? Nee, daar hou ik inderdaad niet zo van."
"Riot is niet onschuldig."
"Chloë wel." Iseco tikte met zijn wijsvinger tegen de trekker. "En zelfs Masquerade is nog onschuldiger dan jij. Als het hem niet nog verder naar de kloten zou hebben geholpen zou ik hem dit laten doen."
"wat?"
Iseco legde het uit doormiddel van twee snelle schoten, die Akira vol in het hoofd troffen.
"Good riddance," gromde Iseco, zich kalm omdraaiend en teruglopend naar de kamer waar Chloë en Riot waren.
Hij knielde voorzichtig bij de twee neer.
"Hoe erg is de schade?" vroeg hij ongerust, zijn blik over de twee gaan latend.

Ze merkte aan de stem dat het Iseco was en haalde haar schouders op. ´Geloof ik heeft ie zijn arm gebroken of zwaar gekneusd.´ Mompelde ze terwijl ze met haar duim over de rug van Riot´s goede hand bleef strelen. Ze bekeek zichzelf niet echt kritisch alleen haar enkel deed meer pijn dan dat het eerst had gedaan, en nu ze er aan dacht begon het ook nog pijnlijk te kloppen. ´Ik zelf heb niet zoveel, behalve mijn enkel´ zei ze bedachtzaam. Nee meer dan blauwen plekken en pijnlijke gewrichten had ze niet voor zover ze wist. Riot was er veel erger aan toe, de wond op zijn wang zag er misselijkmakend uit net zoals die op zijn arm en andere delen van het lichaam. Ze had omdat ze zelf verzwakt was door het weinige eten, niet echt een conclusie kunnen trekken wat er nou allemaal bij hem mankeerde. Ook omdat ze niet echt veel ervaring had met dit soort situaties, ze bleef altijd buiten de gevechten en zorgde ervoor dat ze niet in de problemen kwam. Ook omdat ze dan haar opa teleur zou stellen en dat was het laatste wat ze wilde. Ze herinnerde zich dat Akira een glimmend ding om zijn hand had gehad was het een boksbeugel geweest? Ze wist het niet en wou het eigenlijk ook niet weten ook. Haar maag rommelde protesterend, ze voelde de honger al lang niet meer. Haar maag voelde leeg aan maar meer ook niet. ‘Iseco gaan we weg hier?’ vroeg ze smekend. Haar onderlip trilde ze had de schoten luid en duidelijk gehoord en rilde bij het idee dat er daar iemand dood op de grond lag. Ze rilde het was koud hier ze had niet meer aan dan haar topje, -haar vest was vergeten bij het meer. En een driekwartsbroek die ook niet veel warmte bood. Ze betwijfelde het of ze op haar enkel kon staan, Riot kon er in iedergeval niet meer tillen. En door Iseco of een ander te worden getild die ze niet echt kende had ze geen zin. Haar koppigheid kwam terug even als haar levenslust.

-flutje sorry :c-

Iseco luisterde bedachtzaam en streek door Riot's haar. Gebroken? Jezus, ook dat nog. Hij keek naar het gezicht van de jongen, die amper leek te beseffen wat er precies gebeurde. Toen keek hij naar Chloë.
"Weet je zeker dat je zelf verder ok bent?" vroeg hij scherp; hij had er geen zin in later te ontdekken dat er meer aan de hand was. Als hij dacht dat ze ok was en daarom onvoldoende voorzichtig met 'r was kon dat vervelende gevolgen hebben, wist hij, dus hij wilde zoveel mogelijk informatie.
Bij het horen van haar vraag knikte hij kort. Hij wenkte een van zijn jongens.
"Craig, neem wat lui mee en haal krukken en de brancard."
Hij knikte en verdween weer, om al snel terug te komen met wat voor de brancard en de krukken doorging; twee bewerkte stokken (er zaten nu handvaten aan) die Iseco Chloë aanreikte, en een plank met wat riemen eraan.
Iseco glimlachte mat.
"Het is niet veel, maar we hadden weinig tijd."
Hij zag dat Riot zijn ogen enigszins opende.

Riot besefte zich dat zowel Chloë als Iseco nu bij hem waren. Na een poosje opende hij zijn ogen.
"Iseco?"
"Rustig jongen, niet bewegen, alles komt goed."
"Hoe wist.. Akira.." begon Riot zwakjes; hij werd plotseling overspoeld met de wens te weten hoe alles nou eigenlijk zat. Nog steeds voelde hij Chloë's hand om de zijne, wat hem geruststelde.
Iseco's gezicht werd donker.
"het spijt me Riot, het was mijn schuld. Hij had Margaret onder schot.." De stem van man klonk bitter.
Zo snel zijn vermoeide hersenen konden, verwerkte Riot dit nieuws. Het luchtte op; hij had wel geweten dat Iseco nooit vrijwillig informatie prijs zou geven. Toch stak er iets.
"Is ze..?"
"Ze leeft nog, maar ze ligt momenteel in het ziekenhuid, aan een infuus. Zelfde ziekenhuis waar jullie ook heen gaan."
Met een paar man werd Riot voorzichtig opgetild en op de provisorische brancard gelegd. Hij protesteerde niet eens toen hij erop vastgemaakt werd en draaide zijn hoofd op zij, om te zien waar Chloë was. Al snel echter, sloot hij zijn ogen weer; hij was duizelig, zijn hoofd bonkte en hij was bekaf.
Hij hoorde een van de mannen aarzelend aan Iseco vragen of het goed ging komen.
"Als mijn vermoedens juist zijn komt-ie er wel weer bovenop, 't zal alleen wat tijd nodig hebben," antwoordde deze.
Veel meer hoorde Riot niet meer. Hij merkte vaag dat hij werd weggedragen en gleed toen een lichte bewusteloosheid in, die nog niet eens onaangenaam was.

Chloë prentte de naam van de jongen, die voor haar spullen ging halen, in haar hoofd. Ze zou het straks wel weer vergeten maar het ging om het idee. Ze keek bezorgd naar Riot gezicht, een glimlach kwam op haar gezicht te staan toen hij zijn ogen iets opende. ‘Hey’ sprak ze niet harder dan een fluistering. Ze had de “krukken” in een hand terwijl ze met de ander Riots hand vast hield. Toen hij sprak streelde ze voorzichtig door zijn haren. Ze lette niet eens op wat hij zei, het was al wat dát hij sprak. En zijn zwakke, maar vertrouwde stem stelde haar gerust. Haar oren spitste zich toen ze het woord ziekenhuis hoorde vallen. Angstig keek ze van Iseco naar Riot. Riot werd opgetild ‘ik ga dus in geen duizend jaar een ziekenhuis binnen’. Ze was net overeind gekomen maar haar knieën knikte toen herinneringen voor haar ogen levend echt werden afgespeeld. Ze liet zich weer op de smerige grond zakken en steunde met haar handen op haar hoofd, Iseco had het over Riot met een van de mannen. Zijzelf zat trillend van angst op de vloer, tranen stroomde inmiddels vrij over haar wangen. ‘Ik ga dat verdomde ziekenhuis niet in’ snikte ze. Toen een van de mannen haar overeind wou helpen sloeg ze de hand boos weg, de man keek haar beledigd aan maar liet haar. Mokkend zat ze in het midden van de kamer, terwijl de mannen haar fronsend aankeken. Zin om hen af te katten had ze nu echt heel erg maar aangezien ze van het grove geweld waren liet ze het. Zijzelf mankeerde niks op een paar kneuzingen en blauwe plekken na. Ze had geen idee Margaret was maar die lag ook in het ziekenhuis, waarschijnlijk kende Riot haar. Hij moest trouwens wél naar het ziekenhuis met al zijn wonden, maar zijzelef. No way dat zij dat akelige gebouw in ging. Desnoods bleef ze maar in die flut auto zitten. Ze rilde toen de herinneren zich weer afspeelde voor haar ogen, het erge was dat het leek alsof ze er echt bij was. En dat ze alles opnieuw beleefde.

Het viel Iseco direct op hoe rustig Riot bij dit meisje was. En dat terwijl ze elkaar net kenden. Hij glimlachte, blij dat Riot hier in ieder geval iemand vertrouwde. Iemand die niet in het criminele circuit rouleerde.
Hij hoorde Chloë protesteren tegen naar het ziekenhuis gaan. Ze deed hem aan Riot denken; die kon ook zo moeilijk doen over dat soort zaken, al was dat vooral omdat hij niet aangeraakt wilde worden door vreemden, artsen in dit geval.
Toen ze huilde slikte Iseco. Hij was niet trots op wat hij van plan was, maar het kon niet anders; ze hadden geen tijd voor discussie, al was het maar omdat Riot zo snel mogelijk geholpen moest worden. Nu hij erover nadacht; die enkel van Chloë moest ook niet al te lang meer zo blijven.
Hij liep de kamer uit en besprak snel iets met Craig die knikte, weer verdween en kort daarop terugkeerde met een kleine spuit. Het ding was amper vijf centimeter lang en zat in een steriele verpakking. Dit zou voldoende moeten zijn om haar een paar uurtjes onder zeil te krijgen. De artsen zouden het niet leuk vinden, maar een mens moest nou eenmaal keuzes maken.
Hij liep weer naar het meisje, dat volledig in gedachten verzonken leek en hij haalde diep adem; het zou hem het weinige vertrouwen dat ze in 'm had kosten, maar het kon niet anders.
Vlug pakte hij haar arm, zocht hij een ader en prikte hij de naald in haar arm, waarna hij de vloeistof, waar maar weinig van nodig was, injecteerde.
"Sorry meid," mompelde hij. "You're leaving me no choice.."
Hij stond weer op en keek naar Riot die weg werd gedragen. Hij zuchtte. Wat een gedoe..
"Timothy, zou je misschien nog een brancard kunnen halen?" vroeg hij vermoeid aan iemand.

Toen Riot weer bijkwam, lag hij op soort van ziekenhuistafel. Iemand was bezig zijn gezicht te verzorgen. Hij realiseerde zich dat hij in handen van vreemden was en draaide geschrokken zijn hoofd weg.
Zijn zicht werd iets helderder en hij zag vier onbekende mannen in wit om hem heen staan. Hij ademde snel en keek wantrouwend van de een naar de ander. Tevergeefs probeerde hij zich op te richten.
"Rustig jongen, we willen je alleen maar helpen," zei een van hen zacht. Riot fronste. Hij bleef stil liggen, maar alleen omdat de laatste keer dat hij stennis schopte in dit ziekenhuis, ze hem iets toe hadden gediend waardoor hij een halve dag onder zeil was geweest.
De arts ging voorzichtig verder met het verzorgen van de kneuzingen aan Riot's gezicht. Deze merkte dat zijn hand al gedaan was; deze zat stevig in gips. Hij kon hem niet optillen.
Voor zijn gevoel duurde het eeuwen voor ze klaar waren. Het ding waarop hij lag bewoog en ging aan de hoofdkant omhoog zodat Riot enigszins rechtop kwam te zitten.
"Goed en slecht nieuws jongen. Het slechte is dat je twee botten in je linkerhand gebroken hebt die waarschijnlijk veel tijd nodig gaan hebben, het goede is dat je er verder niets hebt gebroken. Wel wat gekneusde ribben en meer van dat soort onaangename dingen, maar niets wat niet in een week of vijf weer over is."
Riot liet die informatie vaag op hem inwerken. Iemand zette een fles water aan zijn lippen en resoluut draaide hij zijn hoofd weer weg; hij weigerde zomaar iets aan te nemen.
Water liep over zijn gezicht en kleren en hij hoorde iemand diep zuchtten.
"Dit hebben we je net ook al toegediend jongen, je was bijna uitgedroogd, dus geen zorgen, het is niet vergiftigd."
Toch weigerde Riot stoïcijns; hij voelde zich hier niet op zijn gemak en wilde zo snel mogelijk weg.

Kort erop werd hij naar een gewone zaal verplaatst, waar hij in een van de bedden geparkeerd werd. Hij ontspande enigszins en sloot vermoeid zijn ogen.
Toen kwam er een gedachte bij hem binnen die hem ze geschrokken weer deed openen. Chloë! Waar was ze? Hij slikte en hoopte dat Iseco haar ook naar een veilige plek had gebracht.

Ze schrok op toen ze opeens een hand voelde die zich om haar pols sloot, argwanend keek ze Iseco aan, ‘wat te fu-‘ mompelde verder kwam ze niet. Ze zag wat hij voor haar verscholen hield. Een naald haar ogen werden groot. Ze wou weg deinzen, hem slaan of wat er ook voor nodig was hem niet die spuit in haar arm te douwen. Maar voordat ze nog iets kon doen had hij haar ader al gevonden en zette hij de spuit in haar arm. ‘Klootzak’ siste ze toen ze zichzelf weg voelde zakken. Ze wou niet, ze mocht niet maar ze deed het wel, ze zakte weg in een zwart gat. Een gat waar ze tegen vocht maar het verdovende spul won van haar, niet verbijsterend vooral heel irritant.

Ze knipperde met haar ogen tegen het felle neonlicht de witte muren kwamen haar akelig bekend voor. Net zoals de mannen met witte jassen aan die net klaar waren met haar enkel. Ze siste geïrriteerd wat fronsen opleverde bij de artsen. Toen ze eindelijk klaar waren met haar enkel trok ze haar knieën op en begon te mokken. Ze wou niet in dit kut ziekenhuis zijn ze haatte ziekenhuizen, kut ziekenhuizen. Ze bleef maar op het ziekenhuis schelde niet dat het zin had maar het gaf haar een “goed” gevoel. Hoewel ze zich helemaal niet goed voelde want haar maag kwam in opstand door een knorrend geluid te produceren. Ze negeerde het maar de artsen dachten er anders over, al snel kwam er een verpleegster met eten. Ze sloeg het aanbod af, ‘ik hoef dat ziekenhuis spul niet’ bromde ze chagrijnig. Ze nam het Iseco kwalijk dat hij haar had verdoofd, er bestond ook zo iets als communiceren ook wel praten genoemd. Niet dat het geholpen had… Toen de klootzak, zo genaamd bezorgd in de deuropening verscheen knapte er iets in haar. ‘Rot verdomme een end op’ riep ze kwaad ze hoefde die verrader niet te spreken. Ze snoof en draaide haar hoofd van hem weg, dat ze hier in een onbekend bed lag, een ziekenhuis bed nota bene. Was al erg genoeg ze had geen behoefte aan zijn gezelschap. ‘Waar is Riot?’ piepte ze nog steeds met haar rug naar hem toe gekeerd.

Iseco stond in de deuropening van Chloë's kamer en glimlachte mat toen ze kwaad werd; hij had niet anders verwacht en trok het zich niet aan. Hij liep de kamer in en knikte kort naar de artsen.
Toen ze naar Riot vroeg grinnikte hij aanvankelijk.
"Dus nu hoef ik niet meer op te rotten?" merkte hij geamuseerd op, terwijl hij een ziekenhuisstoeltje uitklapte en erop ging zitten.
Zijn gezicht werd ernstig.
"Riot ligt een paar kamers verderop," zei hij zacht. "Maar er mag nog niemand bij hem komen kijken. Hij is uitgeput en heeft zijn rust hard nodig."
Iseco keek naar een van de artsen.
"Hoe lang duurt 't eigenlijk doc, voor hij bezoek mag hebben?"
"Die jongen? Paar dagen."
Iseco vloekte binnensmonds, maar dwong zichzelf weer vriendelijk en opgewekt te doen; hij mocht al lang blij zijn dat de twee hier goed werden verzorgd.
"En Chloë, hoe is het met jou?" vroeg hij. Goed, vermoedelijk zou hij een boos en/of sarcastisch antwoord krijgen, maar dat gaf niet; dat zou in ieder geval betekenen dat ze weer aardig scherp was en dat was alleen maar goed.

Riot was eigenlijk erg weinig wakker; hij sliep veel en werd zo nu en dan gewekte door zusters wanneer hij verpleegd moest worden of moest eten. Het smaakte amper, maar hij wist dat hij het op moest eten wilde hij een beetje op krachten komen.
Een zuster verliet net de kamer en de jongen staarde moe naar het plafond. Alweer voelde hij de aandrang gewoon zijn ogen te sluiten.
Hoe lang zou het duren voor hij gewoon weer controle had over zijn lichaam? Hij vond het vreselijk om hier machteloos stil te moeten liggen.
Een zuster stofte een tafeltje in de kamer af.
Riot richtte zich een klein stukje op en negeerde de pijnlijke steek in zijn ribben.
"Waar is Chloë?" vroeg hij schor. De vrouw keek op.
"Dat meissie? Paar kamers verder."
Riot werkte zich nog iets verder op. De zuster besefte echter wat hij van plan was en drukte hem resoluut terug in de kussens.
"Blijf," zei ze streng. Riot zuchtte diep.
"Hoe is het met haar?" vroeg hij snel.
"Het komt wel goed met haar. Rust jij nou maar uit."
Hij irriteerde haar, dat was duidelijk.
Hij ademde langzaam uit en sloot zijn ogen.

Zijn antwoord deed haar geïrriteerd grommen ze praatte alleen met hem, omdat hij wist waar Riot was. Als het aan haar lag had ze helemaal niet tegen hem gepraat, maar de wil om veilig bij Riot te liggen was groter dan haar irritatie. Ze hoorde dat iets werd uitgeklapt, waarschijnlijk een ziekenhuis stoeltje, ze haatte die dingen. Ze zaten niet lekker en waren ook nog eens lelijk, eigenlijk haatte ze alles in het ziekenhuis. Van de deprimerende kamers tot de helium-ballonnen die meestal ‘vrolijk’ bij een winkeltje te koop waren. Alsof de zieke daar vrolijker van werd. Alleen zijn antwoord interesseerde haar, al was dat ook niet echt opbeurend. Ze sloeg boos op het bed, machteloosheid overheerste. Waarschijnlijk waren de artsen nog in de kamer –tot ergernis van Chloë, hadden ze hier nooit van privacy gehoord. Want Iseco vroeg wat aan een van hen. In kleermakerszit keek ze naar de saaie witte muur. Gelukkig zaten er geen piepende apparaten om haar heen. Zijn vraag deed haar kiezen op elkaar klemmen, met ene ruk draaide ze zich om. ‘Het gaat prima ik lig in een een of ander kut ziekenhuis, wat alleen maar slechte herinneringen op haalt. Met een een of andere klootzak die me tegen me wil naar dit ziekenhuis ontvoerd. En ik mag niet eens naar mijn vriend toe. Nee het gaat heel goed maak je vooral geen zorgen’ schreeuwde ze woest het verbaasde haar niks als Riot haar een paar kamers verderop kon horen. Ze draaide zich weer om de tranen die over haar wangen liepen te verbergen. Al verraadde haar schokkende schouders het toch al. Ze trok het deken – waar ze nu op zat. Ruw over haar hoofd ze had geen zin om Iseco nog aan te moeten horen of te moeten zien. Haar vijandige houding had ze al laten varen, ze rolde zich op tot een balletje onder het deken. Wat trouwens muffig rook en bleef onophoudelijk snikken.