Free and alone. ~ Open ~

Curlin, dat was de naam van de voskleurige hengst. Sinds enkele maanden was hij eindelijk vrij. Vrij om zijn eigen ding te doen ookal was zijn leven in de gevangenschap nog niet zo slecht geweest. Rennen was echt zijn ding geweest, nu nog steeds. Alleen het gevoel wat erbij was, was compleet anders. Geen verplichtingen meer. Luid brieste Curlin terwijl zijn hals gekruld was. Misschien was het nog niet zo’n slecht idee om leden voor zijn kudde te gaan zoeken, niet dat hij het zo zou vragen natuurlijk. Wie weet, zou zijn kudde, Deo Volente nog een succes kunnen worden.. Weer briesde de voskleurige hengst luid terwijl zijn route door het bos vervolgd werd. Wie weet wat hij hier allemaal zou tegen komen, dieren natuurlijk maar misschien ookwel mensen.. Mensen, dat waren de dingen die hij niet mocht, niet meer tenminste. Dat kwam allemaal door zijn verleden. Als twee jarige liep Curlin op de baan tot de dag als driejarige en hij ontsnapte. Het was zijn droom geweest. Een droom die uit was gekomen. Curlin was redelijk bekend geweest, maar of de mensen hem hier kende? Hopelijk niet.. Je wist het nooit natuurlijk maar toch. De bomen lieten hier en daar straaltjes zonneschijn door hun nieuwe bladeren heen schijnen terwijl deze warm op de rug van Curlin schenen terwijl een onbekende geur zijn neus te gemoet kwam, een onbekend geluid. Een nieuw leven dat hem tegemoet gelopen kwam. Maar wat?

Flutje.. Open voor iedereen =).

De vroege ochten zonnestralen verwarmde de rug van Fletcha. Met gebogen hoofd stapte ze tussen de bomen door, weer een normale dag, dacht Fletcha. Misschien was het een goed idee zich bij een kudde te voegen. Fletcha reisde van plek naar plek. Het voelde best alleen, het enige wat je hoorde waren de bladeren die onder je hoeven kraakte en afentoe een vogel die vanuit de bosjes omhoog fladderde. De enige reden waarom ze rondreisde was omdat ze niemand had om bij te blijven. Wel heeft ze al veel plekken gezien hier in HH. Toen een vreemde geur haar neus binnendrong keek ze nieuwsgierig op. Ze rook een ander paard, en het was dichtbij. Fletcha briesde even en schudde met haar hoofd. Toen ze op de geur afliep zag ze een voskleurig paard staan. De zonnestralen op zijn vacht maakte hem nog roder. Ze stapte dichterbij en zei vriendelijk: 'Hallo.' Aardig zijn kon nooit kwaad, en zeker niet tegenover een vreemde. Ze is al lang geen wild paard meer tegen gekomen. Het leek of wilde paarden nu zeldzaam waren hier. De lichaamstaal van de hengst kwam krachtig over. Hij had wel iets van een leider, misschien leidde hij wel een kudde? Fletcha's hoofd stond geheven en ze keek de hengst aan.

Vlak voordat het tegemoet komende wezen zichzelf had laten zien, had Curlin verschillende geuren kunnen onderscheiden. Ten eerste, het was geen mens geweest wat al een grote opluchting was aangezien Curlin geen zin had gehad dat een mens hem weer probeerde te vangen. Ten tweede, zijn gezelschap was een paard. Ten derde, het was een merrie. Curlin schudde zijn hoofd een keer, manen bewogen sierlijk mee, zijn voorpluk dansde met de beweging mee terwijl de bruine kijkers die diende voor zicht op de plek gericht waren waar het paard te voorschijn moest komen. Toen de merrie zichtbaar was, knikte Curlin kort maar vriendelijk naar haar. Haar vacht was geheel zwart terwijl de ochtend zon warm op hun beide flanken scheen. ‘Hallo’ Waren haar vriendelijke woorden terwijl haar sierlijke hoofd geheven stond en hem aankeek. Curlin zijn hoofd werd iets geheven zodat de merrie duidelijker aangekeken kon worden. ’Goede Morggeeen’ Klonk zijn stem vriendelijk en lichtelijk vrolijk door het bezoek. Als wild paard had je het namelijk niet altijd makkelijk, soms kwam je tijden niemand tegen... Dat was soms gewoon eenzaam.. ’Mijne naam is Curlin.’ sprak zijn stem rustig maar vriendelijk. Hij kon er wel achter aan vertellen dat hij de leider van Deo Volente was, maar misschien was dat nu nog niet nodig. Het was niet zo omdat hij een leider was, dat hij ermee moest opscheppen. ’En hoe heet de schone merrie voor mijn neus?’ Klonk zijn stem lichtelijk geamusseerd. Een chameur was Curlin niet, maar zo afentoe beleefd doen kon nooit kwaad.

De hengst schudde zijn hoofd, de manen vlogen sierlijk rond zijn hals. ’Goede Morggeeen’ Hoorde Fletcha de hengst vriendelijk zeggen. Hij zag er vrolijk uit, gelukkig maar. Fletcha liet haar hoofd iets zakken en brieste zachtjes. Ze vergat even haar eenzaamheid. De hengst bewoog zijn hoofd met haar mee zodat hij haar aan kon kijken. ’Mijne naam is Curlin.’ Vervolgde de hengst rustig maar vriendelijk. Curlin was zijn naam dus. ’En hoe heet de schone merrie voor mijn neus?’ Klonk de stem van Curlin licht geamusseerd. Fletcha voelde zich lichtelijk gevleid. 'Mijn naam is Fletcha.' Zei ze een beetje plagerig op dezelfde toon als Curlin zich had voorgesteld. Fletcha schudde met haar hoofd. 'Je bent een leider?' Vroeg Fletcha geinterreseerd. Het was goed om te weten en vragen kon toch nooit kwaad? Als ze de keuze had tussen eenzaam reizen en zichzelf bij een kudde voegen koos ze natuurlijk voor de kudde. Nu dacht ze pas echt goed na, ze heeft het nooit leuk gevonden om alleen te reizen. Maar ze moest wel, ik bedoel, met wie zou ze dan verder moeten trekken? Ze had op dat moment niemand om haar heen. Haar moeder was gevangen genomen door die 2-benige. Fletcha was toen nog erg jong en moest het doen met de rest van de paarden om haar heen. Maar al snel veranderde dat. De kudde werd opgejaagd door een stel 'cowboys'. De kudde splitste en iedereen ging hun eigen weg. Ze zal het de 2-benige nooit vergeven. Maar de 2-benige die zij tegengekomen was was anders, anders dan de andere. Natuurlijk veranderd haar mening over de mensen (zoals ze zichzelf noemen) niet zomaar opeens. Al zo vaak is ze achterna gezeten, en bijna de dood ingereden. Als ze ooit met een 2-benige mee zou gaan was dat haar eigen keus en niet die van de 'mensen' zelf. Nooit zou ze zich makkelijk laten vangen.

‘Mijn naam is Fletcha.’ Sprak de merrie een beetje plagerig waarbij deels de toon die Curlin eerder gebruikt had te horen leek. Haar hoofd bewoog sierlijk heen en weer in een schuddende bewoog. Curlin liet een tevreden bries horen terwijl zijn hoofd ietjes geheven werd bij haar volgende woorden. ‘Je bent een leider?’ Haar stem klonk geintresseerd terwijl het hoofd van Curlin knikte zonder er erg in te hebben eigenlijk. ’Aangenaamd kennis te maken Fletcha.’ Waren zijn eerste woorden die vriendelijk klonken. Tja, Curlin was nou eenmaal een vriendelijk type, behalve als je goed boos maakte.. Dan was Curlin echt niet meer te stoppen, meestal niet tenminste. Zo afentoe weer wel, maar zo afentoe ook weer niet. Het was erg verschillend en het lag ook aan de persoon tegen over hem. ’Klopt, ik ben een leider. Deo Volente is de kudde die aan mij toebehoord momenteel.’ Opscheppen? Nee, het was gewoon normaal als je het hem vroeg. Nou, op een zekere hoogte tenminste. Curlin was ook een type wat ze nooit meer gevangen zouden krijgen, hij zou alles doen om los te breken. Nooit maar dan ook nooit zou hij vrijwillig terug gaan om als een of ander dressuur paard bereden te worden. Als hij gevangen worden, zou hij toch weer als renpaard gebruikt willen worden. Ookal was de kans klein dat Curlin ooit terug zou gaan. ’Maar, vertel. Hoe gaat ie?’ Begon Curlin om het gesprek niet dood te laten lopen.

Curlin knikte kort. ’Aangenaamd kennis te maken Fletcha.’ Klonk de vriendelijke stem van de hengst. Fletcha wist nu dat hij een kudde leidde, ookal had hij dat nog niet goed duidelijk gemaakt. Fletcha was paarden soms voor. Ze kon vaak dingen herkennen aan de lichaamstaal van de ander. Niet dat andere paarden dat niet kunnen maar misschien kon ze het antwoord eerder achterhalen. Ook voelde ze de bedoeling die sommige mensen hadden, ze wist niet of zij de enige was maar ze wist het als mensen slechte bedoelingen hadden of juist goede. ’Klopt, ik ben een leider. Deo Volente is de kudde die aan mij toebehoord momenteel.’ Vervolgde Curlin. Fletcha had dus gelijk, maar ze had een hint gekregen door de knik die ze als reactie kreeg. Fletcha knikte. ’Maar, vertel. Hoe gaat ie?’ Begon Curlin om de stilte te killen. 'Eenzaam.' Zei Fletcha kort, maar krachtig. Dat was het gevoel dat meteen in haar opkwam. 'Het is lange tijd geleden, ik heb al lang geen wilde paarden meer gezien of ontmoet.' Vervolgde ze. Ze wist niet of ze over de 2-benige moest beginnen. Ze wou niet zeurend overkomen. 'Ik ben naar veel plekken gejaagd door de 2-benige.' Zei ze dan maar. Ze wachtte op de reactie van Curlin. Ze wou ook wel wat meer over hem te weten komen.

Curlin zijn bruine ogen waren nog steeds op de zwarte merrie gericht. Ergens voelde hij gewoon, op een of andere vreemde manier dat ze eenzaam en ongelukkig was. Dit kon echter ook aan Curlin liggen natuurlijk. ‘Eenzaam’ Had ze geantwoord. Het was kort, maar heel krachtig geweest. ‘Het is lange tijd geleden, ik heb al lang geen wilde paarden meer gezien of ontmoet.’ Vervolgde ze haar eerdere zin. Curlin zijn oren waren strak naar voren gedraaid. Wachtend op meer. ‘Ik ben naar veel plekken gejaagd door de 2-benige.’ Curlin knikte kort. Die mensen wisten helaas nooit van ophouden.. ’Volgends mij zijn er ook niet redelijk veel wilde paarden over gebleven, de meeste zijn getemd om als recreatie paard te dienen..’ Bij zijn laatste woorden was een tikkeltje afschuw te horen. Niet voor de paarden, maar de mensen die ze dat aan deden. ’Ik ben tot m’n derde onder hun hoede geweest. Ik werd gebruikt als renpaard, aangezien dat me goed ‘aangelegen’ lag.’ Kort rolde Curlin met zijn ogen bij het woord aangelegen. ’Ik heb een jaar gestart tot de dag dat ze onoplettend waren, toen heb ik mezelf los gebroken.. Weg van hun. Ze denken negen van de tien keer maar aan één ding... Geld geld geld en nog eens geld.. Dat is de wereld die ik kende. Ohja, en je afrandselen met hun zwepen..’ Op zijn hals waren enkele littekens die over waren gebleven van de zweep of halstertouw slagen die hij had gekregen na de race of vlak voor een race. Soms ook tijdens trainingen.. ’Gelukkig zal dat me nooit meer overkomen.. Hoop ik.. Die twee benige wezens geven helaas nooit snel op..’

Curlin knikte kort en zei vervolgens: ’Volgends mij zijn er ook niet redelijk veel wilde paarden over gebleven, de meeste zijn getemd om als recreatie paard te dienen.. Fletcha knikte, dat was zeker waar. De wilde paarden van nu leken bijna zeldzaam. ’Ik ben tot m’n derde onder hun hoede geweest. Ik werd gebruikt als renpaard, aangezien dat me goed ‘aangelegen’ lag.’ Curlin rolde met zijn ogen tijdens het woord 'aangelegen'. ’Ik heb een jaar gestart tot de dag dat ze onoplettend waren, toen heb ik mezelf los gebroken.. Weg van hun. Ze denken negen van de tien keer maar aan één ding... Geld geld geld en nog eens geld.. Dat is de wereld die ik kende. Ohja, en je afrandselen met hun zwepen..’ Vervolgde hij. Curlin had dus aanleg voor racen. Dat zag je wel, hij had een sterke bouw. Maar ook Fletcha was in voor het rennen. Voor de lol deed ze het niet, maar om te vluchten voor de 2-benige. Ze vond het vreselijk om te horen dat Curlin dus geslagen was. Fletcha had alleen schrammen van de lasso's of touwen die langs haar hals schuurde. Of afentoe een tak of een rots waar ze langs vluchtte. Ze keek naar het lichaam van Curlin en zag daar inderdaad sneeen en schrammen. Gelukkig zal dat me nooit meer overkomen.. Hoop ik.. Die twee benige wezens geven helaas nooit snel op..’ Voegde Curlin er nog aan toe. 'Vertel mij wat.' Zei ze op een beetje geiriteerde toon. Niet om Curlin maar om de gedachte van de 2-benige. 'In mijn gedachte geven mensen nooit op. Als ze een paard willen, gaan ze er meteen helemaal voor.' Voegde Fletcha eraantoe. 'Als je te lang op één plek blijft, en ze weten waar je zit moet je vluchten.' Fletcha sprak uit ervaring toen ze dat zei. Curlin had dus ooit bij de mensen geleefd. 'Maar hoe is het nou?' Vroeg ze geintereseerd. 'Hoe is het bij de mensen?' Voegde ze eraantoe. Ze was erg nieuwsgierig naar het leven bij de 2-benige.

‘Vertel mij wat.’ Sprak de merrie voor zijn neus na enkele secondes. Ook aan haar lichaam was te zien dat ze opgejaagd was. Hier en daar waren duidelijke schrammen zichtbaar, waarschijnlijk van lasso’s, touwen of andere middelen die gebruikt werd door die menselijke wezens die zichzelf altijd heel wat vonden. Geirriteerd had haar stem geklonken, waarschijnlijk omdat ze die wezens zat was, even als Curlin. ‘In mijn gedachte geven mensen nooit op. Als ze een paard willen, gaan ze er meteen helemaal voor.’ Dat klopte zeker. ‘Als je te lang op één plek blijf, en ze weten waar je zit moet je vluchten.’ Ruw schudde Curlin één keer zijn hals. Soms moest je gewoon ff die spieren los maken. ’Inderdaad. Helaas zijn het geen opgevers.. Dat is ook de reden dat je beter in een kudde kan gaan, aangezien je afentoe wel gekken –zoals mij- die besluiten zijn belagers aan te vallen. Erg effectief kan ik je vertellen.’ Tja, Curlin liet niet over zich heen lopen, zeker niet meer door die mensen. ‘Maar hoe is het nou?’ Een klank van intresse voerde zich mee in haar stem terwijl Curlin zijn oren iets naar achtere gedraaid werden om daarna weer naar voren te staan. ‘Hoe is het bij de mensen.’ Curlin dacht kort na. ’Zoals ik al zij, heb ik alleen de kant mee gemaakt dat het draaide om geld. Ik rende altijd, won ook 9 van de 10 race’s aangezien ik nooit opgaf.. Dat was voor hun perfect blijkbaar.. Tot de dag dat ik zoveel pijn had door de trainingen dat ik geen zin had om te rennen, ookal deed ik toch me best. Dus toen werd me leven een hell. Ik werd behandeld als een stuk vuil.. Behalve tijdens de races dan was ik ineens goed, tot het moment dat ik alleen was met de trainers..’ Sprak Curlin rustig.

’Inderdaad. Helaas zijn het geen opgevers.. Dat is ook de reden dat je beter in een kudde kan gaan, aangezien je afentoe wel gekken –zoals mij- die besluiten zijn belagers aan te vallen. Erg effectief kan ik je vertellen.’ Zei Curlin. Fletcha knikte, een kudde was veel veiliger. ’Zoals ik al zij, heb ik alleen de kant mee gemaakt dat het draaide om geld. Ik rende altijd, won ook 9 van de 10 race’s aangezien ik nooit opgaf.. Dat was voor hun perfect blijkbaar.. Tot de dag dat ik zoveel pijn had door de trainingen dat ik geen zin had om te rennen, ookal deed ik toch me best. Dus toen werd me leven een hell. Ik werd behandeld als een stuk vuil.. Behalve tijdens de races dan was ik ineens goed, tot het moment dat ik alleen was met de trainers..’ Sprak Curlin rustig. 'Een echte racer dus.' Zei Fletcha een beetje uitdagend. Ze wilde best een stukje met hem racen. Ze zette een stapje dichter naar de hengst en steigerde laag. Ze schoot weg langs de hengst. Nog niet zo snel, anders had ze een te grote voorsprong. Ze keek om en riep: 'Kom je nog?' Ze schudde met haar hoofd en galoppeerde verder. Maar in een mum van tijd galoppeerde Curlin alweer naast haar. Nu kon Fletcha harder gaan. Ze maakte grotere sprongen waardoor ze sneller vooruit kwam. Maar Curlin was erg snel. Hun adem maakte kleine wolkjes in de ochtend dauw. Hun hoeven bonkte op het pad. Maar eenmaal aan het eind van het pad stopte Fletcha. Ze keek de hengst een tikkeltje arrogant aan, niet serieus maar voor de grap. Even een kinderachtig racje kon nooit kwaad. 'Dat was leuk.' Zei Fletcha hijgend. Ze schudde met haar hoofd en keek Curlin weer normaal aan. Ze wist nu dat hij echt snel was, wel handig als je een leider bent. Ze wilde best bij de kudde maar wist niet hoe ze dat kon brengen.

‘Een echte racer dus.’ Sprak de merrie uitdagend. Enkele tappen deed ze in zijn richting terwijl ze laag steigerde waardoor Curlin ook omhoog kwam. Ze schoot daarna in een galop weg terwijl ze kort omkeek. ‘Kom je nog’ riep ze terwijl Curlin enkele passen dominant en sierlijk draafd waarna Curlin aanschoot in galop. Binnen enkele tellen galoppeerde Curlin al naast de merrie. Het was geen grote moeite geweest om haar te bereiken. Toen Fletcha grotere sprongen maakte, versnelde Curlin automatisch ook. Zijn passen werden groter, zijn hals werd gestrekt, zijn benen strekte zich bij elke pas meer tot dat hij een kleine voorsprong had gekregen. Hun hoeven beukte op de grond, een spoor van omgewoelde grond bleef achter hun. De wind streek langs hun flanken terwijl hun manen omhoog waaide door de wind die tegen hun lichamen in waaide. Aan het einde van het pad minderde ze vaart waarna ze stopte. Curlin gooide zijn hoofd vrolijk omhoog terwijl Fletcha hem een tikkeltje arrogant aankeek. ‘Dwat was leuk.’ Sprak ze hijgend terwijl Curlin nog niets eens aan het hijgen was, geen enkel zweetplekje was op zijn lichaam te vinden. ’Zeker. Even de benen strekken kan nooit kwaad voor de lol.’ Sprak Curlin plagend. Plagend duwde hij met zijn neus één keer tegen haar flank aan waarna hij weer lichtelijk serieus werd. ’Tja, gelukkig was het voor de fun en niet voor een stel gekken.’ Sprak Curlin plagend.

’Zeker. Even de benen strekken kan nooit kwaad voor de lol.' Zei Curlin plagend. Hij duwde een keer tegen Fletcha's vlank. Fletcha stond met haar hoofd geheven. Curlin hijgde niet en er was geen zweet plekje op zijn lichaam te zien. Bij Fletcha was ook geen zweet te zien. ’Tja, gelukkig was het voor de fun en niet voor een stel gekken.’ Sprak Curlin plagend. 'Ja, inderdaad.' Zei Fletcha een beetje plagend terug. Ze wilde een plek in de kudde, dat wist ze nu. Ze hinnikte naar hem zodat hij kon antwoordden met een ja of nee. Hij zou haar vast begrijpen. Fletcha schraapte met haar hoef. Ze wilde nu wel is verder reizen, ze is al veel te lang op dezelfde plek gebleven. Het verveelde haar snel. Er vloog een frisse wind langs de 2 wilde paarden waardoor hun manen de andere kant op vlogen. Fletcha brieste, de frisse wind voelde fijn.

~ flut, sorry