Young, wild and free [open]

Haar haren zaten in een losse staart samengebonden. Verscheidde, witblonde plukken waren al uit het elastiek ontsnapt. Ontspannen zat Chloë op haar strand-handdoek, ze leunde met haar elle bogen in het mulle zand en genoot van de warmte op haar huid. Haar huid was al aardig gebruind, de zomer was in volle gang. Ze gebruikte de zonnebank nooit, de verhalen over de kankerverwekkende werking had haar bang gemaakt. Op haar huid lagen nog druppeltjes van de zee waar ze zonet nog in had gezwommen. Relaxed deed ze haar zonnebril omlaag en ging weer liggen. Haar knieën had ze opgetrokken, er waren verrassend weinig mensen op dit deel van het strand. Ergens vond Chloë echt zin om lastig gevallen te worden door een groep jongeren had ze niet. Ook de starende blikken van de mensen rond haar hield ze liever voor bekijks. Ze sloot lui haar ogen en zetten haar Ipod op. Party rock dreunde door haar oren. Ze was jong, en hield van feesten. Ja ze kon helemaal los gaan, was dan ook een echte tiener. We are young, wild and free was dan eigenlijk ook haar moto. Thuis was ze anders, rustiger. Hoewel…Ze toch regelmatig tegendraads was. Ze was nog niet lang in horsehome, ze logeerde in een hotel. Ze zou ergens deze week haar nieuwe adoptieouders gaan bezoeken, om er na een paar dagen in te trekken. De begeleiders waren mee maar gunde haar vrijheid. Zolang ze maar zei waar ze heen ging, wat nog best wel moeilijk was voor Chloë. Want die ging op een dag van hot naar her. Haar American flag bikini viel op tussen de bikini’s van de mensen die hier rond liepen. Helemaal tussen de mensen die niet eens in bikini liepen maar in hun shirtje en broek. Toeristen waren in short en topje gekleed. En waren bleker dan de lokale bewoners viel haar op. Ze had haar spijker short aan getrokken, die expres gemaakte slijtplekken vertoonde. Ze hield wel van die style, hoewel ze soms ook kante en katoenen shirtjes en topjes droeg. Ze stond snel even op en trok haar shortje uit. Ze ging weer op haar handdoek liggen waar de tekst, young wild and free op stond. Na een paar minuten ging er een jongen naast haar zitten. Verrast keek Chloë op, ze deed haar zonnebril omhoog en glimlachte. ‘Hey’ begroette ze hem vrolijk.

Moeizaam was hij de duinen in gelopen. De helft van zijn afstandelijke gelaat werd ontsierd door bloed en modder. Zijn kleren alleen door modder. Zijn sneeuwwitte haar plakte aan zijn hoofd. Het was altijd al die kleur geweest; Riot deed niet aan onzin als je haar verven of bleken. Hij had meer te doen en dingen die het weinig geld dat hij had meer waard waren.
Hij kwam net uit de stad, waar hij betrokken was geraakt bij een gevecht tussen een paar jongeren. het was ontstaan wegens de geaardheid van een van de jongens. De rest was vrij homofoob gebleken en Riot stoorde zich buitengewoon snel aan dat soort mensen.
Uiteindelijk waren hij en de homoseksuele jongen zwaar in de minderheid geweest, maar desondanks hadden ze gewonnen. Dat wilde zeggen; na een paar vrij brute acties van Riot's kant waren de meeste tegenstanders hem gepeerd. Tegen die echter, had hij al wel een wond aan de zijkant van zijn gezicht en een ruim aantal klappen opgevangen. Hij maakte zich er niet druk om; ging wel weer over en ze hadden gewonnen, daar ging het om.
Hij was zo iemand die geregeld bij dit soort dingen betrokken raakte; hij was fel, temperamentvol en had een zeer kort lontje.
Het mulle zand was vrij zwaar om doorheen te lopen. Waarom hij hierheen gegaan was wist hij niet echt; als hij de stad maar even uit kon.
Hij droeg niet echt strandkleding; een oud shirt, waar de mouwen af waren gescheurd en een donkere, versleten spijkerbroek.
Hij liep verder en hoestte een paar maal.
Uiteindelijk ging hij vermoeid zitten, met zijn rug tegen een kleine zwerfkei aan. Hij ontspande zijn spieren enigszins, merkend dat hij veel van zichzelf gevraagd had dit keer.
"Hoi," klonk er plotseling een vrolijke stem naast hem. Verrast keek de jongen met de ijsblauwe ogen op. In zijn vermoeidheid had hij niet gezien dat hij naast iemand was gaan zitten.
Hij bromde iets wat in de buurt kwam van een groet; hij was namelijk enigszins van zijn a propos door de plotselinge ontmoeting.
Hij keek naar degene die gegroet had. Het was een meisje met lichtblond haar dat op een handdoek lag en wederom ontspande hij enigszins; ze leek geen bedreiging, al bleef hij op zijn hoede.

Een geschrokte uitdrukking kwam op haar gezicht te staan toen ze zag hoe de jongen die naast haar zat, er uitzag. Een deel van zijn gezicht was bedekt met een laagje bloed dat vermengd was met water. Zijn kleding was allesbehalve strandkleding, wat haar op zich niet zo uitmaakte. Ze maakte geen onderscheid in rijk of arm. De jongen mompelde iets wat op een groet moest lijken. Hij had net zoals haar, witblond haar. Chloë keek weer voor zich uit, terwijl ze twijfelde of ze iets zou gaan zeggen. Van naturen was ze een kletskous, wilde graag alles van alles en iedereen weten. Maar het leek er niet op dat de jongen naast haar daar behoefte aan had. Chloë bestudeerde de zee waar verscheidde meeuwen boven zweefde, onbewust glimlachte ze. Meeuwen hadden haar altijd gefascineerd, veel mensen vonden ze alleen maar irritante herrieschoppers. Maar Chloë niet, het leek haar gewoon heerlijk om als een meeuw boven de zee te zweven, ook hun ‘intelligentie’ fascineerde haar. Ze leken overal wel een oplossing voor te hebben, te koud bij zee, prima dan gingen ze naar land. En plunderde daar vuilniszakken en steelde het brood van de normale tuinvogels. Ja ze mocht die meeuwen wel. Luid gekrijs klonk toen er eentje overvloog, hij lande een paar meter verderop. En bekeek haar met een scheef kopje, chloë ging wat rechter zitten. En glimlachte naar de meeuw, ze wou hem lokken maar ze had geen brood of iets anders eetbaars bij zich. De meeuw sloeg zijn vleugels weer uit en vloog weg, richting zee. Ze leunde weer wat naar achteren en besefte zich dat de onbekende jongen nog altijd naast haar zat. Ze keek opzij, ‘gaat het?’ vroeg ze voorzichtig. Ze wist niet of hij zin had in een gesprek.

Hij onderdrukte een zucht bij het zien van de gelaatsuitdrukking van het meisje. Hij was het gewend, zo'n eerste non-verbale reactie, maar het bleef iets waar hij niet echt goed mee om kon gaan.
Vervolgens keek het meisje weer voor zich uit, en Riot deed hetzelfde, iets verder achterover leunend. Zijn lichaam stelde de comfortabele positie enorm op prijs. Het zachte zand mocht dan zwaar zijn om door te lopen, het was een aangename bodem om even op uit te rusten.
Aanvankelijk leek het alsof het meisje hem verder zou negeren tot ze hem opeens vroeg of het ging.
Hij fronste licht maar floot zichzelf meteen terug; hij moest niet zo paranoïde doen; ze stelde een volkomen normale vraag. Als ze hierna moeilijke vragen ging stellen kon hij altijd het gesprek nog afbreken. Nu al weigeren antwoord te geven zou slechts argwaan wekken, redeneerde hij.
"'t Gaat prima," bromde hij. Hij was er nog altijd van overtuigd dat hij niets ernstigs had en hoewel het zeer deed weigerde hij dat toe te geven. Hij wilde namelijk niet de indruk wekken hulp nodig te hebben. Als hij iets onprettig vond was het namelijk afhankelijk zijn of bij iemand in het krijt staan.
Hij nam haar wederom kort op. Ze leek hem geen geslepen type, of het soort dat anderen op een sluwe manier uit zou horen.
Met de rug van zijn hand veegde hij lang de zijkant van zijn gezicht, om zijn hand vervolgens aan zijn broek af te vegen. Geen van beide acties haalden erg veel uit, though. Riot nam zich voor zo even naar het water te lopen. Het zout erin zou bijten, maar ook reinigen en het leek hem niet onverstandig om de wond even schoon te maken, gewoon voor de zekerheid.

Gelijk had ze spijt van haar vraag, de jongen fronste bijna direct lichtelijk. Maar die verdween al snel, Chloë onderdrukte een glimlach bij zijn antwoord. Ofcourse het ging helemaal goed daarom had hij een bloederige wond aan de ene kant van zijn gezicht. Ze schudde lichtjes haar hoof en wende haar blik weer af. Bijna alle jongens waren koppig, bloederige wond, pijn ho maar dan waren ze meteen een mietje. Al leek het alsof de jongen naast haar het niet deed om geen mietje te worden gevonden, want er was nergens meer jongelui in de buurt. Waarschijnlijk meende hij het serieus of wou het gewoon niet weten. Het leek haar niet verstandig om met hem in discussie te gaan of het wel of niet prima met hem ging. Want ze wist al bijna honderd procent zeker dat het dan een welles nietes discussie zou worden. Waar ze op dit ogenblik geen zin in had. Ze was naar het strand gekomen om te zonnen, te genieten van het weer en misschien ook wel om nieuwe mensen te ontmoeten maar niet om met een onbekende een discussie aan te gaan. Dus beet ze maar op haar lip en ging ze in kleermakers zit zitten. Om vervolgens naar de zee te kijken, terwijl ze ondertussen een haarlok om haar vinger wond. Het ging na een tijdje vervelen, chloë stond er om bekend dat ze het nooit langer vol hield dan 5 minuten haar mond te houden. Ze stond op en keek twijfelend achter zich, ‘ga je mee zwemmen?’ vroeg ze verlegen. Het zou haar niet verrassen als hij haar aanbod zou afwijzen. Want je ging nou eenmaal niet snel met een onbekende zwemmen, Chloë begon alvast richting de zee te lopen, haar staart bewoog ritmisch heen en weer toen ze door het mulle zand heen liep.

Hij trok een wenkbrauw op toen ze haar hoofd schudde maar ging er niet op in. Ze geloofde maar wat ze geloven wilde; Riot was te onafhankelijk om zich er druk om te maken.
Na een tijdje stond ze op, twijfelend omkijkend.
"Ga je mee zwemmen?"
Het voorstel verbaasde de jongen behoorlijk; het kwam vrijwel nooit voor dat iemand hem vroeg mee te gaan.
Hij had zichzelf al vlug weer onder controle, echter. Hij stond langzaam op. Hier en daar stak het aardig, maar hij negeerde het stoïcijns. Hij rechtte zijn rug.
"Sure," antwoordde hij schouderophalend, met haar meelopend.
Eenmaal bij het strand zelf liep hij direct door naar het water. Hij trok zijn shirt en jeans uit; hij droeg onder die laatste toch een zwarte boxer, en liep het water in. Zijn relatief gespierde bovenlichaam werd ontsierd door littekens en gedecoreert door een aantal tattoo's.
Hij liep verder het water in tot hij er tot aan zijn heupen in stond. Het was koud, maar hij wende er al vrij vlug aan. Hij haalde diep adem en boog voorover tot zijn voorhoofd het zeewater raakte en ruw begon hij de wond schoon te maken. Het prikte als een motherfucker en hij klemde zijn kaken even op elkaar.
Toen hij klaar was rechtte hij zijn rug weer, blij dat hij dat gehad had. Uit zijn haar liep water dat in dunne straaltjes over zijn gelaat stroomde.

Ze glimlachte, toen ze zijn antwoord hoorde. Al snel hoorde ze zijn voetstappen achter zich, het mulle zand veranderde al snel in nat zand waar hun voetafdrukken in werden achtergelaten. Ze rolde even met haar schouders en keek naar de zee die zag er erg aanlokkend uit. De jongen had haar onderhand in gehaald en liep direct door naar het water waar hij zijn shirt en jeans uit deed. Blozend keek Chloë weg, ze was niet erg pervers maar toch… Ze kon het toch niet laten om naar het lichaam van de jongen te kijken die er aardig gespierd uitzag. Alleen zijn boven lichaam was ‘versierd’ met littekens, ook verscheidde tatoeages waren te zien. Ze besefte dat hij geen random jongen was en wende haar blik af. Ze liep ook het water in waar ze tegelijkertijd met haar handen door heen ging. Haar hoofd bewoog op en neer de beat van Party rock, die zomaar haar hoofd ingeslopen was. Ze nuriëde het liedje. Ze dook onder water en bleef een paar minuten onder water waarna ze weer omhoog kwam. Haar haren voelde zwaar aan nu het nat was en plakte tegen haar rug. Ze zag dat de jongen nu tot zijn middel in het water stond en zijn gezicht ruw waste. Ze fronste maar besloot hem te laten, ze liep het water weer uit. De melodie en de tekst bleven maar in haar hoofd zitten, zachtjes begon ze te zingen. Terwijl ze zachtjes zong begon ze de flikflak te doen, ze was er lenig genoeg voor en ze vond het gewoon leuk om te doen. Na nog een paar handstands en spagaten was ze wel uit geturnd voor vandaag en draaide ze zich om naar de jongen. Die nu weer recht stond, water druppelde uit zijn haar. Ze glimlachte naar hem, ‘ik ben Chloë by the way’ stelde ze zich voor. Een antwoord terug verwachtte ze niet echt, maar ze had nou eenmaal geleerd dat het ‘netjes’ was om jezelf voor te stellen. Dus deed ze het maar.

Hij had niet gemerkt dat ze naar hem keek en was een tijdlang zo blijven staan.
Hij had zich daarna omgedraaid en het meisje even in het oog gehouden, gewoon voor de zekerheid, maar ze gedroeg zoals ieder ander meisje zich in het water dat zou doen. Hij besloot haar voorlopig het voordeel van de twijfel te gunnen en werd iets minder wantrouwend.
Hij rekte zich even uit.
Kort daarop draaide het meisje zich naar hem om.
"Ik ben Chloë, by the way," hoorde hij haar zeggen. Nou, dan moest hij zich ook maar voorstellen.
"Riot," mompelde hij. De kans dat ze zijn naam al kende schatte hij klein; ze leek hem niet het soort dat veel met de verkeerde lui optrok.
Hij liep een stukje richting het strand. Toen hij nog tot aan zijn knieën in het water stond bleef hij even staan. Hij had eigenlijk ook wel zin om even echt te gaan zwemmen. Dat deed hij veel te weinig de laatste tijd en het werkte vrij ontspannend op hem, iets wat hij nu op zich wel kon gebruiken.
Hij liep weer terug verder het water in en liet zich al snel ontspannen op zijn rug drijven.

Kort stukje, sorry :<

Het verraste haar dan ook toen hij zich voorstelde als Riot. Ze hield haar hoofd iets schuin, bijzondere naam. Niet echt een standaard naam die je aan je kind zou geven, in ieder geval zou zij dat niet doen áls ze ooit kinderen kreeg. Riot was niet erg spraakzaam, merkte ze sarcastisch op. Rustig keek ze het strand rond, naar iets of iemand die ze herkende. Wonder boven wonder zag ze een stel vriendinnen lopen. Ze glimlachte breed en zwaaide naar hen, ze merkte haar ook op en kwamen op haar af gerend. Ze gaven elkaar een hug, ‘hey chloë hoe ist?’ vroeg Julia nieuwsgierig, ‘kan niet beter geniet van de zon, het strand, de zee…’ mompelde ze dromerig. Een van haar vriendinnen had Riot opgemerkt, ze wende zich opgewonden tot Chloë ‘wie is die hunk daar?’ vroeg Myrthe terwijl ze haar nieuwsgierigheid niet verborgen hield. Julia wou op hem afstappen maar Chloë hield haar tegen, ‘hij is niet echt spraakzaam’ sprak ze tegen hen. ‘Waarom ga je met een wildvreemde zwemmen? ’vroeg Julia en Myrthe tegelijkertijd. ‘’k weet niet, hij leek me wel aardig’ antwoordde ze twijfelend. Het was inderdaad nogal vreemd om met een wildvreemde jongen te gaan zwemmen die ze nog geen 5 minuten kenden. Ze kreeg commentaar en op haar ‘donder’ van haar vriendinnen. Maar uiteindelijk vonden ze dat ze toch een ‘lekker’ ding aan de haak geslagen had. Chloë bloosde, ‘ja alsof ie me ziet staan ben ongeveer 4 jaar jonger dan ‘m’ sprak ze hard uit. Haar vriendinnen lachte, maar Chloë kon er zelf niet om lachen. Julia en Myrthe suste haar en boden hun excuses aan. Ze waren op weg naar een ander deel van het strand. Waar ze afgesproken hadden met een groep vrienden. Die Chloë nog niet kende, Chloë was graag met hen meegegaan als ze hier nu al niet was met Riot, ze had op zich best zin in een party maar rustig aandoen kon nooit kwaad. Ze gaven elkaar nog een afscheidshug, waarna Julia en Myrthe weer op weg gingen naar hun party. Chloë draaide zich half om naar Riot en besefte dat hij waarschijnlijk het merendeel van het gesprek had kunnen volgen, gênant… Blozend liep ze een stukje van de zee weg waarnaar ze in kleermakerszit op het natte zand ging zitten. Ze begon haar naam in het natte zand te schrijven.

Riot merkte haarfijn wanneer er over hem werd gesproken. Hij had een slechte reputatie en was het gewend, mensen die zijn persoon bespraken. Toen hij hoorde wàt er gezegd werd speelde er een moment lang een minieme grijns rond zijn lippen, iets wat voor zijn doen nogal wat was.
Het verbaasde hem echter dat Chloë zei dat hij haar wel aardig had geleken. Het kon een negatief zelfbeeld zijn, maar die indruk had hij eigenlijk nooit van zichzelf gehad.
Al snel vertrokken de nieuwkomer. Riot klaagde niet; hoewel het absoluut vleiend was geweest, wat er zoal over hem was gezegd, vond hij het toch niet aangenaam dat er opeens nog twee vreemden op waren gedoken.
Hij was niet iemand die snel aan nieuwe mensen wenden en als het er meer waren dan een tegelijk bewaarde hij liever afstand.
Hij keek op en zag dat Chloë in het zand as gaan zitten. Waarschijnlijk was het geen opzet van haar, maar het was een slimme zet; dit zei zoveel als 'ik stel me onafhankelijk van je op'. En dat waren het soort mensen waar hij het beste mee overweg kon; mensen die onafhankelijk, nuchter en vriendelijk waren. Hij kende haar niet echt maar hoopte dat ze niet iemand was die snel op haar tenen getrapt was, was Riot was verre van subtiel.
Na een poosje te hebben gezwommen ging hij weer richting het strand. Toen hij ging zitten was het naast haar, al behield hij net dat meer afstand dan de meesten zouden doen. Het was iets wat hij al jaren deed en niet iets wat je gemakkelijk afleerde.
Hij keek even naar wat ze in het zand schreef. Haar naam. Dus zo spelde je die.
Riot was geen uitgesproken analfabeet, maar een goede opleiding had hij nooit gehad en lezen en schrijven waren hierdoor dingen waar hij moeite mee had.

Zachtjes neuriënd drukte ze haar pink twee keer in het zand vlak boven de e. Ze had haar naam in krullende letters geschreven en staarde naar de horizon. Riot was nog steeds aan het zwemmen in de zee, ze snapte niet hoe hij het volhield met de pijn aan zijn ene helft van zijn gezicht. Het zout zou vreselijk moeten branden, of hij had zich verbeten en wilde niks van de pijn weten. Of hij voelde het gewoonweg echt niet, wat haar zeer onweerschijnlek leek. Ze leunde naar achteren, met haar knieën gebogen, ze verplaatste haar starende blik van de horizon naar de blauwe lucht, waar een eenzaam wolkje langs dreef. Ze was half gedoezeld toen ze merkte dat Riot naast haar was komen zitten en bekeek wat ze had geschreven. Gerustgesteld omdat het niet een een of andere pedo was die naast haar kwam zitten sloot ze haar ogen weer en genoot ze van de zon, haar haren had ze ondertussen los gedaan. Die nu opgedroogd op haar borst lagen. Haar zonnebril lag nog bij haar handdoek, die had ze snel afgedaan toen ze had voorgesteld om te gaan zwemmen. Ze had geen idee hoe laat het was het boeide haar eerlijkgezegd ook niet zoveel. Zolang ze maar kon genieten van de zon en niet al te veel werd gestoord was ze allang blij. Haar huid begon na een tijdje te tintelen, ze zuchtte en kwam overeind. Ze was nog niet verbrand, nóg niet. Ze moest zonnebrand opgaan doen en wel snel. Ze kwam overeind, ‘even zonnebrand pakken’ mompelde ze terwijl ze opstond en richting de duinen liep. Ze moest eerst zoeken naar waar ze ook al weer had gezeten maar vond het alssnel.Net zoals haar zonnebrand, ze nam de zonnebrand weer mee naar de beneden. Terwijl ze haar rug en bips afklopte waar inmiddels opgedroogd zand zat. Bij riot aangekomen zag ze er al niet meer uit als een zandmonster, wat haar iets wat geruststelde. Ze ging weer zitten, ze merkte dat er iets bij haar naam miste, haar ‘kenmerk’. Ze zette de zonnebrandfles neer en tekende er een sierlijk haartje bij net aan de bovenkant, iets schuigedraaid bij de e. Ze deed wat van de witte vloeistof op haar rechterhand en begon haar linkerarm in te smeren met een dun laagje zonnebrand. Haar linkerarm was aan de buurt. Ze glimlachte naar Riot, en hield hem de fles voor. ‘Je mag het ook wel gebruiken hoor’ zei ze verlegen terwijl ze door ging met haar buik in smeren. Ze gluurde onder haar wimpers door of hij daadwerkelijk haar zonnebrand ging gebruiken.

Hij merkte onbewust dat het zwemmen zijn spieren soepeler had gemaakt. Door het niet-aflatende prikken van het zout was de wond aan zijn gezicht haast verdoofd geraakt. Riot klaagde niet.
"Even zonnebrand pakken" hoorde hij Chloë zeggen, waarop ze vertrok, om kort daarop met zonnebrand terug te keren.
Hij keek toe toen ze haar armen insmeerde, al was zijn blik nietsziend; hij staarde eerder gewoon voor zich uit. Hij floot zichzelf terug en keek naar het zand.
"je mag het ook wel gebruiken hoor," zei Chloë. Riot keek verbaasd op. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog toen ze hem de fles voorhield. Dat had hij niet verwacht. Toch schudde hij zijn hoofd.
"Nee dank je," bromde hij, al klonk het voor zijn doen nog niet eens onvriendelijk. Hij had er meerdere redenen voor; ten eerste smeerde hij niet graag chemische dingen op zijn huid. Een tweede reden was dat hij niet bij zijn rug zou kunnen en geen hulp in wilde roepen, mede omdat hij er vaak moeite mee had als een onbekende hem aanraakte, zeker wanneer hij niet kon zien wat diegene deed. De laatste reden was dat littekens nou eenmaal eerder verbleekten in de volle zon en hoewel hij zich er al niet echt meer druk om kon maken, was hij ze liever kwijt dan rijk, als het even kon.
Hij ging op zijn buik liggen, iets wat aangaf dat hij zich inmiddels wel redelijk op zijn gemak voelde. Het was een soort ontspannenheid die elk moment kon worden verbroken, bijvoorbeeld wanneer het opeens erg druk op het strand zou worden.
Hij zuchtte licht. Hij wist heel goed dat hij een ontzettend moeilijk geval was, maar hij had geen idee wat hij daarmee aanmoest, dus stopte hij het altijd maar zorgvuldig weg.
Hij keek even opzij, naar Chloë. Het bleef hem verbazen; de manier waarop ze met hem omging. Onbevangen, was waarschijnlijk het juiste woord, alsof hij een doodnormale kennis was of zo, leek het wel. Het stoorde hem niet. Hij merkte dat bij mensen die hem als normaal behandelden, hij zich ook normaal gedroeg. Het waren degenen die veroordeelden bij wie hij onhandelbaar en moeilijk was.
"Je bent een ruimdenkend iemand, of niet?" zei hij, semi-constaterend. iets anders kon hij er niet echt van maken.

Ze liet een klein glimlachje zien toen ze zag hoe de wenkbrauwen van Riot de hoogte inschoten. Het verbaasde haar ook niet echt veel toen hij haar aanbod afwees. Toch was ze een soort van ‘teleurgesteld’ maar hij zou er wel z’n redes voor hebben. Ze had nog nooit een mens gezien met zoveel littekens als Riot, zijzelf had er ook 1 maar die was niet erg duidelijk zichtbaar. Alleen als je het wist, ze had toen ze jonger was een keer haar hoofd tegen de badkraan gestoten. Waardoor ze een gat in d’r hoofd had, ze had geluk gehad want het was een mm van haar oog verwijderd. Nu zat er aan de buitenkant van haar linkeroog een soort van snee. Als je erg goed keek zag je nog de puntjes van de hechtingen, en leek het alsof er een stukje huid was weggeschrapen op de plek waar ze hadden gehecht. Haar zusje had het hechten enger gevonden dan zijzelf, maar ze was toen ook nog erg jong. Veel wist ze er niet meer van. Ondertussen was ze bezig haar benen in te smeren, best irritant dat ze geen handdoek had nu moest ze oppassen dat ze niet onder het zand kwam te zitten. Die aan het zonnebrand zou gaan kleven. Ze bedacht zich plots dat ze haar rug eigenlijk ook nog moest insmeren…Kut. Ach ja misschien zou ze zo meteen moed verzamelen en vragen of Riot het wou doen. Die ondertussen op zijn buik was gaan liggen, ze hoorde hem lichtjes zuchten. Het klonk niet geïrriteerd of geërgerd dus had ze er vrede mee. Lui geeuwde Chloë terwijl ze met een hand door haar haren ging. Ze concludeerde dat de zonnebrand genoeg was ingetrokken bij haar armen om in het warme zand te kunnen leunen. Met haar elle bogen steunde ze in het zand, terwijl ze haar knieën nog steeds opgetrokken had. Ontspannen liet ze ook haar hoofd in het zand rusten. De vraag of eerder zijn conclusie verraste haar, ze had niet verwacht dat hij uit zichzelf tegen haar ging praten. Ze kwam overeind en liet een welgemeende glimlach zien, ze schepte wat zand met haar handen en liet het wegglippen tussen haar vingers door. ‘Ik denk het…’ antwoordde ze verlegen. Ja verlegen was ze wel het was raar maar op de een of andere manier voelde het vertrouwd bij Riot. Maar ondertussen durfde ze niet alles te zeggen, ze was bang voor z’n reactie hoewel dat eigenlijk een en al bullshit was. Want wat kon hij haar maken? Ze beet aarzelend op haar lip, terwijl ze in kleermakers zit ging zitten. ‘Wil je…’ begon ze onzeker, ze hervatte zich, ‘zou je…m-misschien me rug in ku-n-nen smeren?’ vroeg ze hevig blozend. Ze vond dat ze zichzelf vreselijk aanstelde, maar ze kon er niks aan doen.

"Ik denk het..." was haar antwoord. Riot knikte even. Ze kwam op hem over alsof ze zich niet honderd procent bij hem op haar gemak voelde. Op zich niets nieuws onder de zon, zomaar een constatering.
Ze ging verzitten en vroeg hem met de nodige haperingen of hij haar rug in wilde smeren. Hij ging langzaam rechtop zitten. Een momentlang woog hij de vraag af, zoals hij dat meestal deed met dingen die men van hem vroeg. Het was een gewoonte, een overlevingsmechanisme.
Hij haalde zijn schouders tenslotte op.
"Sure," antwoordde hij uiteindelijk.
Hij pakte het flesje lotion en keek even kritisch naar het etiket. Als hij iets aan zijn handen ging krijgen wilde hij wel weten wat het precies was, dacht hij. Hij concludeerde echter al snel dat het geen don was; de lettertjes waren veel te klein voor hem en de woorden van de chemische bestanddelen veel te ingewikkeld. Hij baalde r even van maar besloot dat het eigenlijk ook niet veel uitmaakte.
Hij draaide de dop eraf en kneep in het flesje. Hij vloekte toen er een veel te dikke klodder op zijn hand terecht kwam. Ach, wat er overbleef veegde hij ook wel aan een steen af of zo.
Zonder omhaal deed hij Chloë's haar aan de kant. In tegenstelling tot haar was hij niet echt verlegen; hij vond het wel best. Ze commandeerde hem niet, dus hij was voor een keertje wel bereid even te helpen.
Hij begon voorzichtig haar rug in te smeren. Voorzichtig, omdat hij eigenlijk nooit voor dat soort dingen werd gevraagd en ervan overtuigd was dat hij een stuk minder ruw met haar om diende te gaan dan met zichzelf.
Het was vreemd voor hem, zo ongedwongen met iemand omgaan. Hoewel je het niet zou zeggen, schuilde er een zekere mensenschuwheid in de blonde jongen. Hij had niet voor niets een hekel aan vrienden en het was niet voor niets dat hij zich onbereikbaarder opstelde naarmate er meer mensen in de buurt waren.

Geduldig wachtte ze zijn antwoord af, ze keek naar voeten waar ze omste beurt een van haar tenen bewoog. Een kleine glimlach speelde om haar lippen, ondertussen verplaatste Riot zijn gewicht en ging rechterop zitten. Na een paar minuten had ze de hoop al opgegeven dat hij ja zou zeggen, waardoor zijn antwoord haar ook verrastte. Haar hoofd schoot meteen omhoog en een glimlach kwam tevoorschijn, waarbij ze haar witte tanden bloot lachte. Ze wachtte geduldig tot hij het spul, op der rug zou smeren maar hij leek eerst het etiket kritisch te willen bekijken. Ze moest zacht om zijn serieuse blik grinniken. Na een paar minuten naar het flessen etiketje te hebben gestaard draaide hij de dop eraf. Chloë draaide haar gezicht weer naar de zee, en floot zachtjes het deuntje van I follow rivers. Ze hoorde hem vloeken, maar het leek niet levensbedreigend dus ging ze door met het liedje te fluiten. ‘Oh I beg you, can I follow’ zong ze zachtjes, ze zong dan wel zuiver maar of het echt mooi was? Dat was nog maar de vraag, de baas van het café wou haar 2x per week hebben als optreden. Maar verder had ze nog geen aanbiedingen gehad, ‘Oh I ask you, why not always’ zong ze verder. Haar stem was bijna niet luider dan een fluistering. Net hard genoeg om zelf te kunnen horen, als Riot goede oren had kon hij het ook horen als hij daar zin in had. ‘Be the ocean where I unravel’ ze voelde hoe hij haar haren naar voren schoof zodat het niet in de weg zat, ze pakte haar elastiekje en deed er handig een schuine staart in. ’Be my only, be the water where I'm wading’ zijn ruwe handen met het koude zonnebrand was op haar huid te voelen. Er ging een rilling door haar ruggegraat toen het koude spul haar huid raakte. Ze ontspande vrij snel weer toen Riot het witte spul over haar rug verspreidde. Het refrein was aangebroken: ‘You're my river running high, run deep, run wild.I, I follow, I follow you, deep sea baby, I follow you. I, I follow, I follow you, dark doom honey, I follow you’ haar hoofd bewoog mee op de maat van het liedje. De instrumenten speelde in haar hoofd, die hoefde ze niet in het echt te horen om te kunnen zingen. Ze zong de rustige versie, de cover niet het orgineel. Ze vond de tekst te mooi voor club muziek, en vond de akoestische versie dan ook vele male beter. ‘He a message, I'm the runner. He the rebel, I'm the daughter waiting for you’ haar stem klonk droevig tussen het geruis van de zee en het geschreeuw van de meeuwen. ‘ You're my river running high, run deep, run wild.I, I follow, I follow you, deep sea baby, I follow you. I, I follow, I follow you, dark doom honey, I follow you’ maar dat voelde op de een of andere manier goed. Ze rekte zich uit zodat ze helemaal naar voren kwam, het voelde goed haar spieren te rekken. Ze rolde haar schouders en kwam weer overeind zitten in kleermakerszit. “You're my river running high, run deep, run wild.I, I follow, I follow you deep sea baby, I follow you.I, I follow, I follow you, dark doom honey, I follow you.I, I follow, I follow you deep sea baby, I follow you.I, I follow, I follow you, dark doom honey, I follow you”. Ze liet de laatste klank wegsterven tot het weer helemaal stil was op het schreeuwen van de meeuwen en het ruizen van de zee na. Ze staarde een tijdje voor zich uit, tot een bal haar aandacht trok.

Misschien dat als hij erop had gelet hij haar stemgeluid op had gevangen maar hoewel er van gehoorschade niet echt sprake was was zijn gehoor ook niet echt meer wat het geweest was. Teveel harde punkrockmuziek, wellicht. Riot hield daar wel van, en dan vooral het punk gedeelte. Rebels en hard, en vaak aardig op zijn leven van toepassing. Zijn leven was dan ook erg turbulent. Bemoeide hij zich niet met onacceptabele shit op straat, dan werd hij wel opgejaagd door een bende die hij het verleden kwaad had gekregen - zelfs hij was niet zo stom om met veetien man het gevecht aan te gaan, hij wist ook wel dat dat volk geen bot in je lichaam heel liet. Ja, er was eigenlijk bijna altijd wel iets gaande. Hij was het gewend en als hij heel eerlijk moest zijn vroeg hij zich af of hij eigenlijk nog wel zonder die constante spanning zou kunnen. Zijn hele wezen was er immers op afgestemd; zou hij in staat zijn een normaal leven te leiden? Ergens twijfelde hij eraan.
Hij was klaar met het insmeren van de rug van het meisje. Het overgebleven spul veegde hij af aan een steen.
Hij stond op en liep naar de branding, waar vlakbij zijn kleding nog lag. Hij raapte het bij elkaar. Nog niet droog. Hij had het waarschijnlijk beter op droog zand kunnen leggen voor hij was gaan zwemmen. Oh well... Hij liep terug en ging zitten. De kleren spreidde hij naast zich uit zodat het kon drogen.
Hij trommelde met zijn vingers het ritme van een nummer dat hij in zijn hoofd had. De lyrics hield hij wijselijk voor zich. Mature content, zeg maar.
hij keek even naar zijn vingers. Hij besefte zich dat hij een enorm contrast vormde met het meisje naast hem. Zijn onverzorgde haar, zijn oude kleren, zijn huid die nu wat schoner was dan net door de zee. Het viel hem op dat een van zijn vingernagels over de lengte was gescheurd. Het zag er vrij smerig uit. Niets nieuws onder de zon, echter. Over zon gesproken.. Riot keek op en zag dat de zon al enigszins begon te zakken; ze verloor een beetje aan kracht en scheen lager, een mooi strijklicht over het zeewater sturend.
Riot besefte zich dat hij zich op zijn gemak voelde. Hij zou niet zover willen gaan te zeggen dat hij haar vertrouwde want de waarheid was gewoon dat hij dat niet deed; zoiets koste tijd. Veel tijd. Toch was het overgrote deel van zijn wantrouwen weg, dat was in ieder geval iets.
Hij voelde dat de wind van achteren kwam en meende een sigaret te kunnen opsteken. Hijhaalde het pakje uit zijn broekzak en vloekte; nat.
"Godverdomme," gromde hij, het pakje geërgerd terugstoppend.

De ontspannende wrijvingen van Riot stopte na een paar minuten, ze draaide zich half om, om naar hem te glimlachen. Het was nog steeds heerlijk rustig op het strand, de westkant van ’t strand werd aanzienlijk minder bezocht door toeristen en jongelui. Wat haar op zich niks uitmaken, want ze had ook wel eens zin in rust. Wat haar op dit moment eventjes werd gegund. Riot stond bij de branding, hij raapte zijn kleding op om ze vervolgens met zich mee te nemen. En op een paar meter afstand van Demi uit te spreiden, in de hoop dat ze zouden drogen. Zachtjes grinnikte Chloë het was grappig hem bezig te zien, ze verbaasde zich er nog steeds over de hoeveelheid littekens op zijn lichaam zaten. Haar handen jeukte om te voelen of ze ook echt verdikt waren maar ze hield het wijselijk voor zich. De wond op z’n wang zat er al veel ‘beter’ uit nu het schoon gewassen was door het zout. Hoewel het nog steeds afschrikwekkend was voor een normaal meisje wat niks gewend was. Ze liet zich lui weer in het zand zakken haar huid voelde prettig aan onder de warme zonnestralen. Ook al was het aanzienlijk minder warm dan toen ze vanmiddag op het strand ging liggen. Warm genoeg om in te dutten. Ze schrok ‘wakker’ toen ze Riot had horen vloeken, ze merkte dat ze zichzelf had opgekruld en een paar minuten had liggen slapen. Ze keek slaperig achter zich waar Riot duidelijk geërgerd een pakje sigaretten terug stopte in z’n broekzak. Ze glimlachte flauwtjes en kwam half overeind, ‘in mijn tas zit nog een pakje’ mompelde ze nog altijd slaperig, ‘je mag het pakken als je wilt’ vervolgde ze. Ze liet haar hoofd weer in het zand zakken om zich nog wat op te krullen. Ze voelde zich moe en slaperig. Ze had geen zin meer om helemaal terug naar huis te lopen dus wou gewoon weer in slaap vallen. Wat ook lukte na 3 minuten naar de zee te luisteren. Ze vertrouwde erop dat Riot haar tas niet ging leegplunderen en haar geld zou afnemen.

"Nee dank je," mompelde hij. Hij nam niet makkelijk dingen van anderen aan, deels omdat hij niet graag bij anderen in het krijt stond, deels omdat hij er niets tegenover kon zetten en deels omdat anderen je zo ontzettend makkelijk konden drogeren, of erger. Hij was dus het liefst zelfvoorzienend, voor zover dat ging.
Hij keek even naar Chloë, die in slaap gevallen leek te zijn. Riot voelde aan zijn broek, die inmiddels droog was en hij trok hem aan. Zijn shirt liet hij nog even liggen; dat was gek genoeg nog nat.
Hij ging op zijn rug liggen en sloot ook zijn ogen, al nam hij zich voor wakker te blijven voor zijn eigen veiligheid.
Hij neuriede een vaag bekend deuntje om zichzelf wakker te houden maar het zachte zand en de warme zon eisten al vlug hun tol en de jongen zakte weg in een onrustige slaap.
Dromen waren iets waar hij nooit veel van begrepen had, omdat ze gewoon zo bizar waren. De zijne hadden altijd iets naars en macabers. En ze klopten niet. Als hij sliep leek alles volkomen logisch, maar als hij wakker werd en het zich nog herinnerde...
De wereld had een rode gloed gekregen, alsof hij zich in de hel bevond. Hij stond op een zwart golfplaten dak. Hij sprong. De afstand moest minstens vijftien meter bedragen, maar hij was zo beneden, alsof het een afstapje was. De grond was vloeibaar, maar het maakte niet uit; hij kon er prima over lopen.
Onder het oppervlak zag hij gezichten voortdrijven. Allemaal bekenden van hem, zowel positief als negatief. Hij slikte. Ze waren allemaal in staat van ontbinding. Hij begon te rennen, zomaar. Hij had nu een lang, smal zwaard op zijn rug, die ontbloot bleek te zijn. Net toen hij het wapen wilde trekken schoot er voor hem een dikke slang uit de grond die zijn giftanden naar Riot ontblootte, die geschrokken achteruitdeinsde. Het zwaard as weer weg. Riot vloekte. De kop van het beest schoot naar voren..
Met een schok werd hij wakker. Hijgend ging hij rechtop zitten. Zijn lichaam was klam van het zweet en de warme zon had ineens iets onaangenaams en verstikkends. Hij herinnerde zich flarden van de nachtmerrie. Wapens die zomaar verdwenen, lopen over vloeibare grond.. Hij zuchtte en haalde een hand door zijn haar.

Haar ogen knipperde tegen het felle zonlicht, ze had nog even geslapen merkte ze. Naast haar was Riot ook al in dromenland zo te zien. Ze stond op en klopte het zand af. Ze keek even naar Riot die een onrustige droom leek te hebben, maar besloot hem te laten slapen. Ze liep naar boven, bij de plek waar hun spullen lagen aangekomen deed ze haar broekje aan. Het werd al wat frisser, ze nam daarom haar rood geruite bloesje ook mee naar het strand. Haar bloesje legde ze naast de kleding van Riot neer. Ze merkte dat zijn jeans weg waren, ze fronste en keek naar Riot. Dat verklaarde alles hij had z’n broek al weer aan gedaan. Ze keek even rond en vond de bal die ze een kwartiertje geleden ook had zien liggen. Het was niet zo’n pruts balletje die meteen weg waaide met de wind maar een leren, van nike. Ze grinnikte en besloot dat de eigenaar de bal niet zou missen, anders had ie hem allang opgehaald. Wonder boven wonder was de bal ook nog hard, dat kwam mooi uit ze rolde de bal eerst door de zee zodat hij weer schoon was en maakte toen twee doeltjes van een pluk lange grassprieten. Die her en der in de duinen stonden. Ze vielen genoeg op om er niet naast te schieten. Ongegeneerd ging ze haar zelfgemaakte veldje over en probeerde zo goed mogelijk te schieten. Na een tijdje waren haar enkels en schenen rood van de bal en was ze moe en voldaan. Ze besloot te kijken hoe het ondertussen met Riot stond en liep terug. Hij had nog steeds een onrustige of nare droom leek het. Alleen het lef om hem wakker te maken had ze niet. Ze ging dus maar naast hem zitten, de afstand tussen hen twee was een stuk kleiner, als toen Riot naast haar kwam zitten. Ze bestudeerde zijn gezicht en lichaam, op zijn gezicht parelde zweetdruppeltjes . Haar vingers jeukte om zijn littekens en tattoos aan te raken. Haar slanke vingers zweefde aarzelend boven zijn lichaam maar schoot snel terug toen hij met een schok wakker werd. Chloë was ook geschrokken, omdat hij zo plots wakker was geworden. Hij hijgde duidelijk hoorbaar en zijn ogen stonden ‘verwilderd’. Hij had haar voor haar gevoel nog niet opgemerkt, toen hij een hand door zijn hand haalde en zuchtte keek ze hem onderzoeken aan met haar grijzige ogen. ‘Gaat het?’ vroeg ze voorzichtig. Ze wou een arm om zijn schouder leggen maar haar arm bleef halverwege in de lucht zweven, waarna hij weer langs haar lichaam viel. Ze mompelde iets wat op een sorry geleken moest hebben en keek naar haar zelfgemaakte voetbalveldje. Ze had geen idee of Riot kon of wou voetballen, ze hoopte dat hij er zelf naar vroeg. Maar die kans was zeer klein dacht ze.

Hij was even vergeten dat hij niet alleen was en schrok lichtelijk op toen Chloë tegen hem sprak, maar een fractie van een seconde later had de jongen met het sneeuwwitte haar zichzelf weer onder controle. Hij voelde zich aardig ongemakkelijk en was gedesoriënteerd as fuck.
"Gaat het?" De woorden had een paar seconden nodig om tot hem door te dringen, maar toen knikte hij.
"yah, gewoon een nachtmerrie," mompelde hij ontwijkend. Op zich ging het ook wel; nu hij zo een tijdje weer rechtop zat dreven de beelden weg en alleen het onaangename gevoel moest hij nog weg zien te drukken, dat was alles.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar arm omhoog gaan. Onbewust spanden zijn spieren zich, maar tot zijn opluchting liet ze haar arm weer zakken. Fysiek contact lag vrij ingewikkeld bij Riot. Hij hoorde haar sorry mompelen en haalde zijn schouders op.
"'s Okay," bromde hij. Hij nam het haar niet kwalijk of zo; ze kende hem amper.
Hij volgde haar blik naar het voetbalveldje maar zei niets. Hij was niet echt dol op balspellen; hij deed liever dingen als Russian Climbing; gewoon de stad als speelveld gebruiken en headfirst de ene na de andere klim of sprong maken. Het was riskant, maar het gaf een enorme kick en dat was een van de dingen die hij echt vet vond. Hij was niet snel uitgelaten, maar als hij halsbrekende toeren uit kon halen over muren, hekken en bouwvallen was hij volledig in zijn element.

Zijn antwoord had haar niet verbaast, in ieder geval minder dan dat ze eerst deed. Riot maakte geen aanstalten om met haar te gaan voetballen dus stond ze zelf op en klopte haar broek af en liep naar het ‘veldje’. Ze deed wat trucs die ze zichzelf had maar dat verveelde haar al snel. Ze stopte er daarom ook al snel mee en tilde de bal op om naar de branding te lopen. De zon stond echt al laag, dat betekende dat ze straks naar huis moet gaan, en deze dag waarschijnlijk al in twee weken weer vergeten. Ze twijfelde of ze nog een frisse duik zou nemen ze had haar handdoek toch mee, ze besloot het toch te doen. Ze wou haar lichaam schoonspoelen van het zonnebrand en de zee was de perfecte oplossing. Ze rende op een drafje terug naar Riot en legde de bal vlak naast hem neer. Om vervolgens haar short weer uit te trekken en zo terug te mompelen. Ze rende weer terug naar de zee waar ze het zoutte water eerst over haar voeten liet stromen. De zee was aardig afgekoeld, iets wat haar deed rillen en kippenvel deed verschijnen. Maar nu ze het besloten had ging ze zwemmen ook. Ze beet vastberaden op haar lip en liep verder de zee in tot het water tot aan haar knieën stond. Het water leek haar vanaf hier diep genoeg om een duik te wagen. Ze dook zonder moeite in het koude zeewater, wat haar verwelkomde en haar omsloot met het koude zeewater. Ze dook dieper, ze kon aardig lang haar adem in houden dus maakte daar ook gebruik van. Ze zwom verder, af en toe naar adem happend als ze de zuurstof in haar longen te weinig werd. Toen ze een aardig eindje van de kust verwijderd was en Riot een kind leek van deze afstand grinnikte ze tevreden. Het kabbelende water en het water deed haar rustig worden. Ze was inmiddels aan de tempratuur van het water gewend en dreef op haar rug. Ze dreef ongemerkt steeds een paar meter verder weg, maar door had ze het niet. Haar lange blonden haren dreven om haar heen, wat een spookachtig effect gaf. Helemaal omdat Chloë haar ogen gesloten hield…



'maak er wat van zal ik zeggen '

Hij keek zonder het echt te zien naar de trucs die ze deed en knikte afwezig toen ze aankondige dat ze ging zwemmen. Hij merkte dat hij al weer aardig tot rust was gekomen.
Na een tijdje schrok hij enigszins op, door de daling in temperatuur die hij nu pas echt vernam. Het was niet erg aangenaam aan zijn ontblote bovenlichaam.
Hij keek naar het water en fronste licht toen hij zag hoever Chloë weg was. zou ze weten dat het eb aan het worden was?
Hij stond op en gebaarde met zijn armen, al vermoedde hij dat ze het niet zag. Hij vloekte. Overkwam hem weer. Hij trok zijn broek weer uit en gooide deze achteloos in het zand. Zijn instinct zei dat het niet onverstandig was poolshoogte te gaan nemen. Hij was verrast door zichzelf; sinds wanneer maakte hij zich druk om een of ander blondje? Waarschijnlijk was het het feit dat ze zich aardig in de nesten had weten te werken en het zijn stijl niet was om toe te zie of iemand het in een dergelijke situatie zelf af kon of niet. Als de temperatuur van ht water daalde kon dat haar situatie danig doen verslechteren. Hij schudde zijn hoofd, verklaarde zichzelf voor gek en liep het strand af, naar de koude branding. De zon was nog slechts een rode bol waar je gemakkelijk in kon kijken.
Riot liep verder het inmiddels ijzige water in en klemde zijn kaken op elkaar. Hij gaf geen kik terwijl hij dieper het donkere water inliep, al was het allesbehalve plezierig. Hij keek zoekend rond en schrok haast van de afstand tussen hem en het meisje; ze was niet meer dan een witte vlek in de verte.
Hij was zich er vaag van bewust dat wat hij deed verre van verstandig was en begon te zwemmen. De kou kreeg al vlug vat op zijn spieren maar hij weigerde er simpelweg aan toe te geven; hij had wel voor heter vuren gestaan. Letterlijk gezien kon dat al snel, maar het ging om het idee, uiteindelijk.
Een golf sloeg in zijn gezicht en de wond aan zijn gzicht prikte weer. Riot schudde geërgerd zijn hoofd en zwom stug en met krachtige slagen door.
Zoals altijd was de afstand over zee verder dan men schatte. Riot begon echter dichterbij te komen, mede omdat de zee hem een handje hielp...

Haar lichaam had de daling van de tempratuur van het water amper opgemerkt. Enkel toen ze zich probeerde te bewegen merkte ze dat haar spieren koud waren geworden. Ze was niet iemand die snel in paniek raakte en dingen deed waardoor de situatie alleen maar meer verslechterde. Maar de drang om keihard te gaan krijsen om hulp en als een debiel rond te gaan spartelen werd nu wel erg groot bij Chloë. Ze ademde diep in en uit en beviel zichzelf om rustig te blijven. Ze keek naar de lucht boven haar die eerst helderblauw was geweest met hier en daar een verdwaald wolkje, die nu al donker blauw kleurde. Ook het water om haar heen werd donkerder van kleur, de zon was slechts een oranje rode bal die niet veel warmte meer bood. Ze probeerde niet te veel te bewegen en keek om zich heen, haar ogen werden groot van verbazing toen ze een persoontje. Warempel een jongen, Riot genaamd die haar kant op kwam gezwommen. Een paar secondes waren haar wenkbrauwen als niet begrijpende frons getekend. Waarom kwam Riot haar ‘redden?’. Het was niet echt logisch aangezien hij haar nog niet eens een dag kende. Al hoewel, ze kon zich ook niet voorstellen dat hij doodleuk toe zou kijken hoe ze steeds verder van de kust zou drijven. Tot ze verdwenen was. Ze deed een poging naar hem toe te zwemmen, wat tot haar irritatie twee keer mislukte. Drie keer was scheepsrechts mompelde ze en ze probeerde het nog eens. Nu had het resultaat, hoewel het er houterig uit zag en ze voor geen meter vooruit kwam. Het was tenminste iets.

Hij voelde een lichte opluchting door hem heen gaan toen hij zag dat ze zijn kant op probeerde te komen; dat viel mee. Ze had ook helemaal verstijfd kunnen zijn geweest van de kou en dan waren ze nog veel verder van huis geweest.
Hij zwom stoïcijns verder en merkte dat de afstand kleiner begon te worden. Het inmiddels metaal-grijze water had niets meer van de aanlokkelijkheid die het in de zon had gehad. Nu was het eerder een bodemloze put vol gevaar en kille verdoemenis.
Geen plezierige gedachte.
Riot wist dat hij zichzelf hiermee behoorlijk op de proef stelde en zijn lot tartte; hij was al meerdere malen aan de dood ontsnapt en dit was absoluut vragen om moeilijkheden. Maar er zat niets anders op. Hij voelde dat het moeilijker ging, het zwemmen. Hij keek om, naar de kust die nog nooit zo verdomde ver weg had geleken en hij hapte naar adem. Dat ging een vreselijk zware terugweg worden. Damnit.
Hij had haar eindelijk bereikt. Een blik was voldoende om de situatie in te schatten; ze leek op de rand van de paniek te balanceren en amper tegen het water in te kunnen komen. Hij nam een beslissing. Hij vond het niet erg prettig, maar er moesten concessies worden gedaan.
"Klim op mijn rug," zei hij schor. Hij keek naar de lucht, waar enige bewolking was ontstaan. Nee, tijd voor dralen en discussiëren hadden ze niet. Ze moesten uit dat water zien te komen, voor het echt te laat was en dit was de enige optie die Riot zag. Hij had nog wel voldoende energie om nog een aardig stuk terug te komen en met een beetje wilskracht zou hij zijn spieren ook nog wel mee kunnen laten werken, ging hij vanuit.

Na een paar minuten, die uren leken te duren was Riot eindelijk bij der. Ze kon het niet laten om opgelucht te zuchten, hoewel ze nog lang niet uit de levensbedreigende situatie verkeerde. Ze keek Riot wanhopig aan, die aan een blik genoeg bleek te hebben. De vraag of eerder het ‘bevel’ dat hij uitsprak verbaasde haar oprecht. Ze herinnerde zich nog hoe hij zijn spieren had aangespend bij de minste aanraking, en nu wou hij der op haar rug. Maar tijd voor een discussie hadden ze niet dat was haar ook wel duidelijk. Ze zwom op hem af en probeerde zichzelf zo licht mogenlijk te maken toen ze op zijn rug klauterde. Zijn lichaam voelde amper warmer aan dan het hare, maar het bod haar voor haar gevoel bescherming. ‘Sorry’ fluisterde ze schor, tranen welde op in haar ogen. Had ze voor een keer het gewoon kunnen laten om te gaan zwemmen. Maar nee hoor Chloë kon heus nog wel eens een duikje wagen, not. Nu had ze er spijt van, helemaal omdat ze niet alleen zichzelf maar ook Riot er mee in gevaar bracht.


'mega flut -.-' maar 'k moet zo gaan'