Young, wild and free [open]

Riot rolde met zijn ogen toen hij vernam dat Chloë pretendeerde dat ze sliep. Als hij heel eerlijk moest zijn vond hij dat ze zich aanstelde als een motherfucker; hoe langer ze weigerde eens fatsoenlijk te vreten, hoe langer ze hier zou blijven. Hij zei er echter niets van, wetend dat hij dan vermoedelijk weer allerlei verwijten naar zijn hoofd zou krijgen omdat hij dan blijkbaar een verrader was. So be it.
Als hij eerlijk moest zijn zou het hem ook een zorg zijn. Zijn emoties hadden de afgelopen tijd zozeer onder druk gestaan dat hij zich dit soort dingen niet echt meer aan kon trekken. Hoewel hij het dom vond om niet te eten moest ze het zelf weten.
Hij zag een zuster naar het bed van het blonde meisje lopen, misschien om haar te wekken, hij wist het niet, maar hij besteedde er verder niet teveel aandacht aan en at zijn eigen eten snel op.
Het was maar goed dat hij kwalitatief middelmatig eten gewend was; hij was daardoor ontzettend snel aan het laffe ziekenhuisvoedsel gewend geraakt en proefde het eigenlijk amper nog.
Toen hij het op had, lieten ze hem weer alleen. Hij ging liggen, met zijn gelaat naar de muur en sloot zijn ogen.
Al snel gleed hij weg in een turbulente slaap.
Zijn ogen bewogen snel achter hun leden en hij bewoog zo nu en dan onrustig in zijn slaap.
Hij rende door een druk winkelcentrum. De mensen om hem heen veranderden langzaam. Hun ogen werden helderrood en hun ledematen groeiden en krompen.
Voor hem versperde een zwangere vrouw de weg en slippend kwam hij tot stilstand. Het licht in de ruimte kleurde rood en de buik van de vrouw scheurde open.
Een klein, duivels wezen kroop eruit. verbijsterd week Riot achteruit. Er ging een raar gevoel door zijn handen en hij hield ze voor zich.
Tot zijn afgrijzen begon zijn huid grijs te kleuren. Hij schreeuwde en begon weer te rennen.
De muren golfden en er weerklonk een dof gegons.
Riot rende een winkel in, die spontaan in een lange, donkere grot veranderde. Op de bodem stond een laag van een helderrode vloeistof die al snel Riot's schoenen en broekspijpen doorweekte.
Toch rende hij door, terwijl hij demonisch gekrijs achter zich hoorde dat een aanval op zijn trommelvliezen uit leek te voeren.
De grot liep door en in zijn haast tot stilstand te komen, gleed Riot uit, languit in het bloed op de grond vallend.
Haastig krabbelde hij overeind. De ijzerachtige geur die zijn neus binnendrong was misselijkmakend.
De muren kwamen op hem af, dichter en dichterbij. Hij wilde rennen, maar kon plotseling geen kant meer op..

De muren vertraagden en de vloer begon te rimpelen. Langzaam werd de blonde jongen omlaag gezogen. Hij vloekte, verzette zich zoveel hij kon, maar het mocht niet baten.
De omgeving veranderde. Vrije val. Hij landde in iets wat op een enorme kluwe wol leek. Onmiddellijk raakte hij verstrikt. Zijn spieren bolden op onder zijn kleren in een poging los te komen.
Plotseling loste alles op..
Riot schoot geschrokken overeind toen Chloë hem door elkaar schudde.
Gespannen bleef hij rechtop zitten, terwijl de beelden van de nachtmerrie nog even vrij door zijn geest zweefden, daarbij de realiteit ook verdraaiend; zo leken de vloer en muren te golven en het bed te trillen, maar na een paar seconden werd alles langzaamaan weer normaal.
Riot merkte dat hij hijgde en dat de ziekenhuispyjama die hij droeg kletsnat van het zweet was.
Hij zag Chloë naast zijn bed staan en het duurde even voor hij zich alles weer herinnerde en wist waarom hij hier was.
Het viel hem op dat ze een lichtelijk angstige indruk maakte. Hijzelf was vooral enorm verward.
"Rustig maar, alles is ok, t was maar een nachtmerrie," mompelde hij terughoudend. Hij voelde zich even heel kwetsbaar en ongemakkelijk.
Hij liet zich uit zijn bed glijden en liep naar de wasbak, waar hij wat water in zijn gezicht gooide en vervolgens een kommetje van zijn handen maakten, wat hij vol koel water liet lopen om het vervolgens op te drinken. Een zucht van verlichting ontsnapte aan zijn lippen; hij voelde zich meteen een stuk helderder.
Zijn pyjama plakte aan zijn lijf, wat niet erg comfortabel zat. Hij trok het shirt daarom afwezig uit en liep naar de kast op zoek naar iets dat het kon vervangen.

Toen hij recht overeind schoot deed ze geschrokken een stapje terug, ze merkte dat de droom inderdaad geen droom was geweest over wollige schaapjes. Aan zijn verhitte gezicht en het straaltje zweet wat er vanaf liep te zien. Zijn ademhaling was ook nog eens hijgerig en hij leek in shock te zijn. Niet goed wetend wat ze moest doen bleef ze wat onhandig met een bangige uitdrukking op haar gezicht naar Riot kijken. Toen ze hem hoorde praten wist ze niet of hij het tegen zichzelf of tegen haar had. Tegen wie het ook bedoeld was het bevestigde haar vermoedens, en ze merkte op dat de woorden haar een stuk hadden gekalmeerd. Het kon ook zijn dat hij een, een of enge aanval had gehad ofzo wist zij veel. Ze keek hoe Riot uit het bed gleed, ze stond nog steeds aan de grond genageld. Al was ze wel rustiger dan eerst, ze wende haar blik af toen hij het ziekenhuisbovenstuk uit trok. Ze staarde naar haar voeten, ze had hem eigenlijk haar ‘tekst’ willen geven maar nu leek het zo…Akward. Ze hinkte wat onhandig terug naar haar bed. Ze kon een glimp van de vreselijke littekens en wonden op het bovenlichaam van Riot opvangen. Een korte rilling ging door haar lichaam ze had nog geluk gehad dat Akira haar niet helemaal tot moes had geslagen, ze was er nog goed van afgekomen als ze het met Riot vergeleek. Ze plofte op het bed neer en keek naar het lege bordje naast haar bed, op het draadjesvlees na. Ze vroeg zich af of Riot het op zou merken, waarschijnlijk niet. Aangezien hij net een nachtmerrie had gehad en wat verwarde indruk maakte. Haar blik ging naar de tekst, misschien moest ze het gewoon weggooien. Het was bijna kinderachtig nu ze er zo naar keek, ze slaakte een zucht terwijl ze naar het blaadje keek. Ze liet haar blik van het blaadje naar Riot glijden en twijfelde maar kwam toen toch overeind om het op zijn nachtkastje te leggen. En weer terug te hinken. Misschien zou hij het raar vinden, het kinderachtig of het zou niks voor hem betekenen. Al vond ze het laatste wel het minst waarschijnlijk.

In de kast vond hij een stapeltje kleren. Hij viste er een pyjamashirt tussenuit, zonder naar de maat te kijken en trok deze aan. Het ding was verscheidene maten te groot en hing aan de voorkant daardoor bij de hals nogal omlaag maar daar kon de blonde jongen wel mee leven.
Hij nam nog wat drinken, ditmaal door een bekertje te pakken, en bleef even bij de wasbak staan.
Hij keek in de spiegel. In de hoek ervan stond met zwarte benzinestift 'fuck you' geschreven. Even wreef Riot er met zijn wijsvinger overheen. Hij had geen idee wie het had gedaan, maar ging ervanuit dat het er al had gezeten toen zij hier kwamen; hij had het niet gedaan en hij zag Chloë er ook niet echt voor aan zoiets kansloos' te doen.
Het gaf niet af aan zijn vinger.
"yeah... yeah, fuck you too," mompelde hij zacht en onverschillig, waarna hij zich omdraaide en terugliep.
Bij zijn bed aangekomen hees hij zich er moeizaam in.
Hij bleef even zitten, met zijn rug tegen de kussens, terwijl hij de beelden van zijn nachtmerrie probeerde te verdrijven.
Net toen hij zich onderuit wilde laten zakken zag hij iets op zijn nachtkastje liggen wat er eerder nog niet had gelegen. Hij fronste even en pakte het. Het was een meisjeshandschrift. Chloë? Hij keek even op naar het meisje en richtte toen zijn aandacht weer op het papiertje.
Met enige moeite las hij het, amper alfabeet als hij was. Aan het eind merkte hij tot zijn grote verwarring dat het hem had geraakt.
Hij keek opnieuw op, al keek hij haar niet recht aan.
"Over.. mij?" vroeg hij, al sprak het op zich wel voor zich. Het was meer dat hij niet echt wist wat hij anders moest zeggen of hoe hij er anders op kon reageren. Hij was dit soort dingen niet gewend en daardoor bracht het hem van zijn stuk, al was dat niet echt op een negatieve manier.

Ze prutste wat met haar badjas toen ze zag dat Riot het briefje aan het lezen was. Ze merkte dat ze licht zenuwachtig was, iets wat ze bijna nooit was. Oké dat was ook niet waar maar niet bij dit soort dingen meestal niet. Omdat ze wist dat de mensen het waardeerde, Riot waarschijnlijk ook. Alleen hij was niet een gemiddeld mens waar van je zijn reactie te voorspellen was. Ze bleef met haar badjas frummelen tot Riot naar haar keek en haar iets vroeg. Ze knikte verlegen, ‘ja ik-’ verder kwam ze niet. Verlegen keek ze Riot aan, ze kon zijn reactie niet goed peilen. ‘Als je het kinderachtig vind mag je het heus zeggen hoor’ mompelde ze binnensmonds. Ze sloeg haar ogen neer en keek naar het dekbed wat opeens een stuk interessanter was geworden, ze merkte dat er kippenvel op haar armen stond. Daarom kroop ze met badjas en al onder de dekens om zich als een kitten op te rollen. Ze keek Riot na een paar seconden zijn blik gemeden te hebben aan.

-flut, als je er echt niks mee kan zeg het ik verander het-

Hij reageerde niet. Nee, hij vond het niet kinderachtig, maar wat hij wel vond kon hij niet echt goed uitdrukken, zoals wel vaker in dit soort situaties het geval was.
Hij liet het briefje door zijn vingers gaan en wist niet echt goed of hij nu iets moest zeggen of niet.
Opeens vloog de deur open.
Twee grote, potige jongens kwamen binnen, beiden slordig gekleed en ongewassen.
Aanvankelijk keek Riot geschrokken op, tot hij het tweetal herkende; het waren twee jongens van Iseco, twee waar hij altijd wel aardig mee overweg hadden gekund.
De eerste, een jongen met een donkere huid en zwarte stekeltjes liep direct naar hem toe.
"Riot, jongen, we hoorden wat er gebeurd was," zei hij, serieuzer dan Riot hem ooit gezien had. Hadden die twee zich zorgen gemaakt? Riot knipperde verward met zijn ogen. Wat was dat in godsnaam de laatste tijd toch? Met allemaal mensen die opeens lieten merken dat ze om hem gaven.
"Gaat het weer een beetje, jongen?" vroeg de tweede, een gedrongen gozer met een geblondeerd matje.
Riot knikte, lichtelijk verbouwereerd. Het bleef een rare gewaarwording dat in zo korte tijd al verscheidene mensen zo reageerden op hem, terwijl hij hiervoor voornamelijk onverschilligheid gewend was geweest.
Er kwam een zuster naar binnen gestoven.
"Eruit jullie twee! Riot en Chloë hebben rust nodig!"
De donkere jongen grinnikte ontspannen en stak zijn middelvinger op.
De twee leken Chloé nu pas te zien.
"O, hai, ik ben Mitchell," groette de donkere.
"Will," stelde ook de ander zich opgewekt voor. Dit klopte dan wel weer met hoe Riot de twee kende; goedgehumeurd, spontaan en eigenzinnig.
De zuster droeg ze opnieuw op te vertrekken, waarop Will zijn telefoon pakte en een nummer van Joan Jett aanzette.
'I don't give a damn 'bout my bad reputation! Oh no! Not me' schalde het, begeleid door een punk-achtige gitaar, door de kamer.
Riot kon een kleine grijns niet onderdrukken; je moest het ze nageven, ze wisten hoe je lol trapte. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze wel goed met zijn moeilijke karakter overweg konden; ze waren ongecompliceerd, trokken zich er niets van aan als hij humeurig was, en wisten je altijd wel te verassen.
Ze hadden ook een vrij bijzondere reputatie. Namelijk; ze waren het enige homostel in de stad dat niet lastig werd gevallen.
Dat hadden ze dan weer gemeen met Riot; ze waren niet bang van geweld, als het erop aankwam.

Ze staarde voor zich uit, haar lichtblauwe ogen op oneindig. Net zoals je in een achtbaan zat en krampachtig probeerde niet misselijk te worden. En niet echt keek en alleen voelde wat de achtbaan deed. Maar het niet durfde te zien. De stilte werd ruw onderbroken door de deur die met een klap tegen de muur aankwam. Geschrokken keek Chloë de twee nogal weerzinwekkende jongens aan. What the hell? Ze draaide zich langzaam om naar Riot en keek hem vragend aan. Hij leek haar niet te zien en staarde alleen naar de twee jongens, waarvan er een naar hem toeliep. En vroeg hoe het met hem ging, Riot leek het allemaal nogal verwarrend te vinden. Net toen dacht dat ze het allemaal gehad had stoof er een verpleegster binnen die blijkbaar gewaarschuwd was door het geluid van de deur die tegen de muur klapte. De verpleegster leek bijna te briesen van woede, iets wat Chloë iets wat overdreven vond. Ze draaide haar hoofd van de verpleegster naar de jongens toe, die haar nu blijkbaar pas opmerkte. Een lichte blos van onzekerheid stond op haar wangen, ze glimlachte naar hen. Een zachte grinnik verliet haar mond toen ze merkte hoe opstandig de jongens waren, ze leken op Riot. Zich niks van de rest aantrekkend, Joan Jett ze kende een aantal liedjes van haar. Maar eigenlijk het best van; I love rock ’n roll. De andere liedjes had ze minder gevonden. Maar dat deed er niet toe, de zuster leek nu bijna te koken van woede. En stampte woest de kamer uit, waarschijnlijk opzoek naar iemand hoger dan haar in fuctie. Om hun weg te sturen, ze keek weer opzij naar Riot. Ja hij kende de jongens aan zijn gezicht te zien, Chloë had ze nog nooit eerder gezien. Echter dat dacht ze…Ze liet een blik over hen heen glijden, maar ze leken geen slechte bedoelingen te hebben. Dus bekeek ze met minder argwaan. Het was ook niet niks dat er opeens twee jongens de kamer binnen stapte, als je net een beetje tot rust kwam na een heftig avontuur. Desondanks vond ze het niet vervelend dat ze er waren, alleen een beetje vreemd en onverwachts… Haar keel voelde aan als schuurpapier en slikken deed pijn. Chloë besloot met tegenzin wat water te gaan drinken ze sloeg het dekbed weg en pakte de krukken om Mitchell en Will te negeren en langs hun heen te stappen. Om vervolgens zwaar op de wastafel te leunen en een bekertje te pakken. Ze nam een slok, om tot de conclusie te komen dat het water hier anders smaakte dan thuis. Ze negeerde het en dronk het bekertje in een keer leeg. Ze draaide zich langzaam om, haar enkel was kwetsbaar zo bloot zonder verband. Je zag nu goed hoe gezwollen haar enkel was, en de donkerpaarse en groene plekken die er op zaten. Het zag er gewoon weg ranzig uit vond ze. Ze keek snel weer voor zich uit om naar de deur te hinken. ‘Ik ga een verpleegster voor nieuw verband zoeken’ mompelde ze, terwijl ze oogcontact met Riot maakte. Ze liep zwijgend de gang op, vrijwel meteen zag ze een verpleegster. Die ze aansprak en vroeg om nieuw verband ze zei dat ze hem zo kwam brengen. Zwijgend knikte Chloë ze bleef een paar minuten bewegingloos in de deuropening staan.

Riot knikte kort toen Chloë aankondigde wat ze ging doen. Toen ze in de deuropening bleef staan keek hij even verbaasd.
"Ey, meid, laat je niet door ons wegjagen," merkte Mitchell op, die duidelijk het gevoel had gekregen dat hij en Will Chloë zich niet welkom hadden laten voelen of iets van die strekking. Typisch voor die twee; iedereen afrossen die problemen met ze had, maar zich dit dan wel weer aantrekken.
Will nam Riot kort op.
"appelflap man, ze hebben je goed onder handen genomen," gromde hij. Riot merkte dat hij zich opnieuw schaamde voor wat er was gebeurd; in wezen kwam het erop neer dat hij geen schijn van kans had gemaakt.
"Maar goed dat Iseco die kerel heeft opgeruimd," snoof Will.
"Hoorde dat ze die meid ook nogal aan hadden gepakt. Is dat echt waar?"
Riot knikte.
"Godsamme, dat is echt fucked up. Een chick slaan die niet eens op d'r enkel kan staan.. Blij dat dat tuig dan in elk geval is opgeruimd."
Het liedje was afgelopen en Will zette een nummer op dat, vermoedde Riot, van Anti-Flag was. Will en hij hadden wel een redelijk overeenkomende muzieksmaak; punk, hardrock, bepaalde soorten metal.
Het bleef even stil en Will pakte een stoel.
"Hoe lang moet je hier nog blijven?"
"Paar dagen, same goes for Chloë."
"Hmm, nou dat is tenminste iets." Het was overduidelijk dat Will het nog steeds niet kon verkroppen wat Akira geflikt had. Riot voelde enige genegenheid voor de blonde homoseksuele jongen; je kon van hem zeggen wat je wou, maar zijn hart had hij op d ejuist plaats, wat overigens ook voor zijn vriendje gold.

Haar ogen keken voor zich uit zonder iets te zien, ze werd uit haar gedachtes getrokken door de een stem. Ze kon nog niet onderscheidde van wie hij was, maar het was sowieso niet Riot. Ze knikte loom, ze was niet bewust weggegaan door hun komst. Ze wou gewoon…Ze wist eigenlijk niet wat ze wou, ja ze wou naar huis lekker wegkruipen in het deken wat ze thuis had liggen. Ze wou de zeurende pijn van haar enkel weg hebben, maar dat ging nog een tijdje duren dacht ze zo. De verpleegster die ze daarnet ook gesproken had kwam naar haar toe, en keek haar bezorgd aan. De blik in de ogen van Chloë stond haar niet aan maar ze vroeg er niks over. Voorzichtig begeleide ze haar, met haar hand op haar onderrug naar binnen. Chloë merkte dat ze praatte, maar liet het gesprek langs zich heen glijden. Ze hoorde ze praten maar hoorde niet wat ze zeiden. De zuster die haar naar haar bed begeleide keek verstoord op toen er een nieuw lied werd opgezet, punk zo te horen. Normaliter had ze geglimlacht, om het feit dat de zuster zich er duidelijk aan ergerde maar nu was er geen verandering op haar gezicht te zien. De zuster had haar ondertussen zacht op het bed gedrukt, Chloë staarde voor zich uit wezenloos ze voelde amper dat de verpleegster haar enkel opnieuw verbond en haar een klopje op haar knie gaf. Ze keek haar meelevend aan en dekte haar toe toen ze het kippenvel zag. De verpleegster verliet de kamer zonder iets te zeggen alleen een meelevende blik op Chloë te werpen en een strenge op die van Riot. Chloë voelde hoe ze wegdoezelde, ze vocht er tegen ze mócht niet slapen. Dan zou ze weer een nachtmerrie hebben en dat wou ze niet. Ze keek vertwijfeld naar Riot maar schudde toen in haar gedachte haar hoofd. Nee hij zou het waarschijnlijk niet meer toe laten dat ze bij hem in bed kroop. En dat zijn vrienden erbij waren maakte het er niet makkelijker voor hem op bedacht ze zich. Ze moest zich nu alleen redden, hoe moeilijk de nacht ook zou worden. Langzaam vielen haar ogen dicht, bijna meteen begon ze al onrustig te woelen. De nachtmerrie sleurde haar mee naar het onbewuste.

Toen bleek dat Chloë haar bed inging was de muziek uitgezet; het tweetal had heus wel respect voor iemands nachtrust, gewoon niet voor ziekenhuispersoneel.
Al snel waren ze vertrokken en was ook Riot in slaap gevallen, om de volgende morgen vroeg wakker te worden.
Hij kwam langzaam overeind en merkte dat het inmiddels een stuk beter met hem ging.
Zijn gedachten verschoten onbewust naar Iseco en hij vroeg zich af waar de man die weer eens zijn leven had gered nu was.
Hij schudde die gedachten van zich af en klom zijn bed uit. Uit de kast viste hij een douchehoes die hij mee de badkamer in nam.
Hier draaide hij de deur op slot en kleedde zich moeizaam uit, iets waarbij hij simpelweg weigerde hulp aan te nemen van ziekenhuispersoneel. Hij deed de hoes om zijn arm en stapte onder de douche.
De warme straal deed hem goed, merkte hij. Hij leunde tegen de koude muur die al snel zijn lichaamswarmte aannam en sloot zijn ogen even.
Wat ging hij doen als hij hier eenmaal weg was? De politie zou heb razendsnel in verband brengen met het hele gebeuren en dan? Zat hij dan in de problemen? Wat als er onaangename feiten over hem vielen tijdens verhoren van handlangers van Akira?
Hij vloekte zacht en voelde weerzin en woede opkomen. Wat een gedoe.
Dat hij verhoord zou worden was vrijwel zeker; reputatie, betrokkenheid èn strafblad. Nee, op alleen een verklaring afleggen hoefde hij als notoir schoffie niet te rekenen.
Hij draaide de kraan dicht en droogde zich een beetje af, waarna hij uit de douche stapte en zich weer in zijn kleding wurmde.
Zijn haar liet hij voor wat het was; niet relevant.
Met dat hij de zaal weer inliep, kwam er een zuster binnen met ontbijt. Riot merkte dat hij behoorlijk honger had en toen hij zijn voedsel had werkte hij het snel en discreet weg, om vervolgens weer op zijn rug in zijn bed te gaan liggen, nadenkend.