Young, wild and free [open]

Hij reageerde aanvankelijk niet op haar sorry, omdat hij geconcentreerd bezig was tegen de stroming in te zwemmen.
"No problem, onthou alleen dat het eenmalig is," zei hij, niet onvriendelijk.
Hij dwong zijn protesterende spieren in beweging te komen en begon te zwemmen. Het ging tergend langzaam en hij was bang het gevecht tegen de zee te verliezen maar hij hield vol. Opgeven kende hij niet en hij had twee levens in veiligheid te brengen; als het nou alleen het zijne was geweest had hij er niet zo'n punt van gemaakt, maar hij voelde zich om de een of andere reden verantwoordelijk voor Chloé.
Het gevoel van een ander lichaam tegen zijn huid zou normaal gesproken voor een nijdige reactie gezorgd hebben, maar de ernst van de situatie deed hem het eigenlijk niet eens merken. Zijn verkleumde lichaam vocht fanatiek tegen het zeewater, dat geregeld in zijn gezicht sloeg. Zijn haar plakte aan zijn voorhoofd en hij kon er net tussendoor kijken.
De lichte streep strand kwam steeds ietsje dichterbij en dat gaf hem nieuwe energie. Hij draaide volledig op adrenaline, op het moment.
Hij merkte dat het water iets minder koud werd. Amper waarneembaar, maar toch. Hij haalde diep adem en zette door, dichter en dichter bij de kust komend. Op een gegeven moment waagde hij het te voelen of hij al kon staan. Zijn tenen schampten het zachte zand en hij grijnsde, ondanks de situatie.
"Bijna," gromde hij tevreden.
Na een paar meter kon hij daarwerkelijk staan, en doodmoe liet hij zijn handen op zijn knieën rusten, hopend dat Chloë de hint begreep. Hij hoestte.
Hij was kapot maar voelde zich eigenlijk nog best goed; de adrenaline gierde nog door zijn lijf en ergens was hij trots op zichzelf; hij had het volgehouden en hen beiden aan land weten te krijgen. Ze leefden nog.
"Gaat het met je?" vroeg hij aan Chloë.

Ondanks dat ze zich had voorgenomen, zich zo licht mogelijk te maken liet ze toch haar hoofd tegen de rug van Riot leunen. Ze voelde nu pas hoe ongelofelijk moe ze was, maar tijd om uit te rusten was het nog lang niet. Ze voelde de spieren van Riot onder zich bewegen, wat een raar maar vertrouwd gevoel was. Zijn antwoord had haar als ze niet in een levensbedreigende situatie misschien laten grinniken, maar nu had ze het wijselijk voor zich gehouden. Chloë keek naar het donkere water om zich heen, het leek net een open bek van een monster te zijn wachtend tot er een drenkeling verging om zijn honger te stillen. Ze rilde bij dat idee en hield zich nog iets steviger aan Riot vast, iets wat hem alleen nog maar vermoeilijkte om vooruit te komen maar ze dacht er niet over na. Ze probeerde langs de schouder van Riot te kijken, maar hem zo min mogelijk te belasten. Ze meende warempel een stukje wit strand te zien. Maar dat kon ook een visioen zijn, waar ze wel eens van gehoord had. Dat mensen zich midden in de woestijn een oase voor zich zagen, waarna het niks meer dan zand bleek te zijn. Ze hoopte maar dat het echt was en niet een visioen want het leek erop dat Riot het niet lang vol ging houden. Toen ze Riot hoorde grommen dat ze er bijna waren putte ze toch weer een beetje hoop. Het water om haar heen leek lichter te zijn maar dat kon ook een verbeelding zijn. Na nog een paar meter zwoegen kon Riot op de zeebodem staan en liet hij zich op handen en knieën vallen. Chloë begreep de hint en liet zijn rug los en rolde op het zand. Ze krulde zich op tot een bal en begon te hoesten. Ze had meer zeewater binnen gekregen, dan dat ze eerst dacht. Hoe idioot het ook was de tranen kwamen vanzelf en stroomde over haar wangen, de schok kwam pas nadat ze gered was van de verdrinkingsdood. Ze schrok op toen ze Riots stem opeens vlak naast zich hoorde, ze knikte niet in staat iets zinnigs uit haar mond te laten komen. Ze snotterde nog even en veegde met een vies gezicht haar snottebel af aan het zand maar glimlachte toen dankbaar naar Riot. Ze kwam wankel overeind, trok zich even niks van Riot aan en gaf hem een knuffel. ‘Dankje’ fluisterde ze oprecht en schor, het boeide haar nu even niet dat hij liever geen lichamelijk contact had.

Hij voelde zich even lichtelijk ongemakkelijk, niet goed wetend wat hij moest doen als een meisje huilde. Of als er überhaupt iemand huilde. Hj was sociaal lang niet zo sterk als fysiek; hij had in zijn leven eigenlijk weinig echte vriendschappen opgebouwd.
Toen Chloë hem opeens omhelsde verstijfde zijn lichaam. Bijna had hij haar in een reflex weggeslagen, maar hij wist zichzelf onder controle te houden, al had het vrij weinig gescheeld.
Langzaam ontspande hij een beetje, onwennig en haast onzeker. Aarzelend beantwoordde hij haar omhelzing, mompelend dat het ok was om haar vervolgens vlug weer los te halen. Hij deed een stap naar achteren en besefte zich dat hij het enorm koud had.
Hij liep naar zijn kleren en trok ze aan, ondanks dat de druppels nog van zijn van kou doortrokken lichaam liepen. Hij had geen handdoek, dus er zat niets anders op. Hij trok zijn shirt over zijn hoofd. Hij was weer volledig aangekleed en ondanks dat de kleding nu vochtig was voelde het meteen al beter, merkte hij. Hij hoopte dat de nacht niet te koud zou worden; waar hij sliep was weinig isolatie en ziek worden stond bepaald niet op zijn planning.

sorry, I lame :<

Ze voelde het koude lichaam van Riot onder zich verstijven en was even bang dat hij haar ruw van zich af zou duwen. Maar hij leek zichzelf te herstellen en ontspande lichtjes. Ze zuchtte tevreden toen ze voelde hoe Riot haar omhelzing beantwoorde, zin gemompelde woorden deden haar glimlachen. En zie liet Riot op hetzelfde moment los als hij een stap achteruit deed, ze liet zich weer slap in het zand zakken. Ze was verkleumt tot op het bot en verlangde nu erg naar warme chocomelk en een warm deken. Ze kwam wankel overeind en strompelde naar haar kleding. Ze besefte dat haar handdoek helemaal boven op de duin lagen en begon aan een vermoeiende tocht naar boven. Normaal was ze er in minder dan 30 seconden nu deed ze er 10 minuten over. Ze moest de neiging om bij haar handdoek neer te ploffen en zich tot een balletje op te rollen, sterk onderdrukken. Ze pakte uiteindelijk alleen haar handdoek, die ze om zich heen sloeg. Ze rilde van de kou toen ze tenslotte ook haar tas pakte. Vermoeid liep ze weer naar beneden waarna ze als een hoopje in elkaar zakte bij haar kleding. Ze moest er echt uit gezien hebben als een verwend nest, want Riot had dat hele ent heen en terug gezwommen. Terwijl zij alleen maar had gedreven en op zijn rug had gezeten. Maar het koude water had haar spieren als het waren verlamt en ze wankelde op het randje van onderkoeld. Haar lichaam was niet vaak blootgesteld aan zulke tempraturen. Normaal zorgde ze er wel voor dat ze voor het donker binnen was. Een diepe zucht verliet haar mond terwijl ze met rode ogen toekeek hoe Riot in zijn kleding schoot. Dat betekende waarschijnlijk dat hij zo meteen wegging, ze voelde alweer haar tranen opwellen die ze ruw weg wreef waardoor haar ogen nog roder zagen. ‘Ga je weg?’ fluisterde schor, ze vroeg zich af of hij het überhaupt wel gehoord had…

*dramaqueen in house*

"Ga je weg?"
De woorden deden hem even bevriezen in zijn beweging. Hij keek naar Chloë, die er als een wrak uitzag. Hij zuchtte. Na een avontuur als dit was hij het liefst een poosje alleen, maar hij realiseerde zich dat hij haar niet achter kon laten, niet in deze staat in ieder geval.
Hij deed zijn best de kou te negeren die zijn lichaam omvatte en liep naar haar toe. Ze kon er duidelijk minder goed tegen dan hij dus hijzelf kwam op de tweede plaats.
"Was ik wel van plan. Ik kan je wel naar huis brengen als je dat wil?" hoorde hij zichzelf zeggen. Wat was er in hem gevaren? Sinds wanneer ging hij vrijwillig langer met semi-onbekenden om dan noodzakelijk? Hij wist net eens waar ze wonen.
Hij onderdrukte een zucht. Er waren van die dingen die toch iets met je deden, en klaarblijkelijk was iemand uit de koude zee oppikken daar een van.
Hij trok zijn schouders enigszins op en merkte dat hij trilde. Extra deken zoeken als hij thuis was, dan maar. Hij wilde weg van het strand; hij wilde lopen en het weer een beetje warm krijgen. Zijn mouwloze shirt bood weinig warmte en zijn broek ook niet, zeker nu hij er een tijdje in stond.
Hij stak zijn hand naar Chloë uit om haar overeind te helpen.
"Kom, je wordt ziek als je daar blijft zitten," bromde hij stug. Hij hoestte en camoufleerde dit door zijn arm voor zijn mond te doen.
Hij keek naar de lucht. Deze was al aardig donker, maar dat konden ook de wolken zijn. Riot voelde een paar druppels op zijn armen vallen en vloekte inwendig. Ook dat nog.

Ze zag zijn bewegingen verstijven en zich half naar der omdraaien. Ze zal waarschijnlijk wel een erg wanhopige indruk hebben gemaakt want hij zuchtte duidelijk hoorbaar voor het oor. Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Natuurlijk typisch Chloë andere voor haar in de problemen laten komen, eigenlijk wou ze haar woorden weer inslikken maar daar was het te laat voor. Uit zijn antwoord kon ze wel opbrengen dat hij er niet echt naar uit zag om haar ‘thuis’ te brengen. Wat ze eigenlijk nog niet had want ze sliep tijdelijk in een appartement, niet erg ver hiervandaan. Maar in haar toestand té ver. Ze knikte beverig, ‘als je dat zou willen doen, val ik je voorlopig niet meer lastig’ probeerde ze luchtig te doen. Poging mislukt. Ze vormde een waterig glimlachje, nee in humor en sarcasme was ze nu even niet goed. Normaal maakte ze het ene luchtige grapje na het andere, de ene scherpe opmerking naar de andere, liet mensen in lachen uitbarsten .Maar op dit moment, nee het zat er even niet in. Een rilling ging weer over haar rug, ze klappertandde. Ze keek naar Riot die ook niet veel warmte kreeg van zijn mouwloze shirt en gescheurde broek niet. Schuldgevoel kroop omhoog de neiging om driehonderdvijfentachtig keer sorry te zeggen was er groot maar ze dacht dat ze Riot daar niet echt een plezier mee deed. Riot stak zijn hand naar haar uit, ze knikte toen ze zijn opmerking hoordde. Nee hij was echt niet blij met haar ze pakte zijn hand vast en kwam overeind. Ze stond wankel toen ze eenmaal stond maar hervond haar evenwicht na een paar secondes. Ze volgde zijn blik naar de hemel, waar dikke wolken al samenklonterde. Druppels, nu nog langzaam niet bedreigend. Maar straks duizende in een keer uit de lucht alsof iemand de kraan zal opendraaien. Ze moesten snel zijn als ze niet nog natter wouden worden dan ze al waren, als dat mogelijk was. Rillend pakte Chloë haar short en deed hem snel aan, wat nog lastig ging doordat ze nog aardig nat was. Har bloesje volgde die ook niet veel warmte bood. Ja ze had zich gekleed voor de warme zonnestralen niet voor regendruppels. Haar bikini werd meteen zichtbaar door haar dunne bloesje. Ze pakte haar handdoek die ze op het zand had laten vallen en sloeg het rond zich heen. Ze keek met een blik vol schuldgevoel naar Riot, hij had geen handdoek of iets bij zich wat een beetje warmte bot.

Voor het eerst die dag glimlachte Riot even, al was het niet meer dan een minieme beweging in zijn mondhoeken die nog het best kon worden opgevat als een poging de sfeer wat te verluchtigen.
"Kom," zei hij, niet onvriendelijk, en hij liep de duin op. Bovenop kreeg de wind vat op zijn kleren en hij kromp ineen van de kou, om vervolgens zijn rug weer te rechten; waar was zijn fucking trots gebleven?
Ja, het was waar, zeker in zijn geval; degenen die het minst hadden om trots op te zijn waren het meest trots.
Hij keek om naar Chloë. Zijn gelaatsuitdrukking was enigszins verzacht. Hij had met haar te doen, al wist hij niet echt hoe hij dat tot uiting kon brengen. Normale mensen zouden waarschijnlijk een knuffel hebben gegeven, maar dat was niet het soort spontaniteit waar Riot goed in was. Hij kon er gewoon niets aan doen; een onbekende die zijn huid aanraakte triggerde iets bij hem wat verre van aangenaam te noemen was. Ook dat was iets waarmee hij niet altijd even goed om kon gaan. Soms verlangde hij naar iemand die hij tegen zich aan kon houden, maar als hij dan met iemand in contact kwam die hier enigszins voor in aanmerking kwam bouwde hij weer die muur rond zich op. Nee, Riot begreep zichzelf niet, en daar lag wellicht ook meteen de oorzaak van zijn destructiviteit.
De regen nam toe, maar het maakte hem niet zo heel veel meer uit. Nat en koud was hij al, dus dat kon er nog wel bij.
De bovenste laag van het zand rondom hem werd langzaam modderig, om een droge onderliggende laag te onthullen bij iedere stap die hij zette.

Zijn stem die niet eens zo onvriendelijk klonk spoorde haar aan om in beweging te komen. Haar spieren waren nog steeds verstijfd en koud. Ze zuchtte en keer beverig en liep toen wankel achter Riot aan. Ze moest bij elke pas die ze zetten haar evenwicht hervinden maar uiteindelijk kwam ze toch de duin op. Waar ze even ademnood kreeg, maar ze wou er niet aan toegeven. De regen nam inderdaad toe zoals Chloë al had gedacht in plaats van een paar kleine druppels vielen er nu, duizenden uit de hemel. Het zand werd modderig en Chloë kreeg meer moeite zich voort te bewegen. Ze ging in de voetstappen van Riot staan, waar de onderliggende drogen laag even tevoorschijn kwam. Om vervolgens weer dicht te trekken met de modderige bovenste laag. Ze geeuwde moe, ze begon een liedje te zingen;’ Down by the river, by the boat,where everybody goes to be alone.Where you won’t see any rising sun, down to the river we will run. When by the water we drink to the dregs, look at the stones on the riverbed.I can tell from your eyes, you've never been by the riverside…’ Haar stem werd weggedragen door de wind, die nu ook op kwam zetten. Maar toch was het spookachtig duidelijk te horen in de razende wind.’ Down by the water the riverbed.Somebody calls you somebody says, swim with the current and float away. Down by the river every day. Oh my God I see how everything is torn in the river deep. And I don't know why I go the way. Down by the riverside…’ Ze was nu al bijna bij Riot, die eerst een paar meter voor haar uit had gelopen.’ When that old river runs past your eyes, to wash off the dirt on the riverside.Go to the water so very near,the river will be your eyes and ears.I walk to the borders on my own, fall in the water just like a stone. Chilled to the marrow in them bones . Why do I go here all alone…’ Haar hoofd deinde mee op de melodie, ze hield van het spookachtige liedje. Die op zeldzame eenzame dagen de rillingen over haar rug kon laten lopen. ‘Oh my God I see how everything is torn in the river deep. And I don't know why I go the way, down by the riverside. Oh my God I see how everything is torn in the river deep. And I don't know why I go the way. Down by the riverside…’ Ze liep nu naast Riot, ze leek in trance te zijn. Ze kon nergens anders meer aan denken en alleen de eenzame klanken uit haar mond laten komen. ‘Ohh ooh why,ohh ooh why,ohh ooh why. Down by the riverside.Down by the riverside…’ Toen de laatste klanken waren weggestorven, het geraas van de wind weer tot haar oren doordrong. Stond ze stil haar handen trilde ze moest op haar lip bijten om de tranen niet over haar wangen te laten stromen. Toch ontsnapte er een uit haar ooghoek waarna die eenzaam naar beneden gleed over haar bleek geworden wang. Net zo eenzaam als zij zich nu voelde. Haar ouders waren al jaen overleden, haar zus zat in Amerika en haar opa en oma in Engeland. Zij was nu hier, alleen…


Het liedje

Hij registreerde slechts vaag dat ze zong. bter gezegd; dat ze geluid voortbracht, want veel meer was er niet tot de jongen doorgedrongen die even ingespannen over de duinen uitkeek.
Hij kon de stad al zien liggen en begon weer te lopen, voorzichtig want hij had geen zin om van een duin af te lazeren, als het even kon. Tegen de tijd dat ze in de stad waren zou hij haar voorop laten gaan, aangezien hij niet wist welk hotel ze bedoelde. Hij kon slechts hopen dat het niet al te ver bij zijn huis vandaan lag.
Hij liep normaal graag met zijn handen in zijn zakken, maar hield ze nu enigszins van zijn lichaam om zijn evenwicht goed te kunnen bewaren.
Het was zwaar, door de modderige duinen lopen. Zwaar door de natte kleren, door de wind, de regen en vooral door het mulle zand. Riot verlangde naar een bed of in ieder geval iets wat daar gelijkenis mee vertoonde.
Zo nu en dan struikelde hij bijna, maar telkens wist hij ternauwernood overeind te blijven. Normaal had hij daar geen last van.
Op de top van de laatste duin zuchtte hij opgelucht; het was niet ver meer naar de stad, dat was dan tenminste iets.
Onbewust schoot hem een nummer te binnen, this war is ours. Hij glimlachte licht, het had iets toepasselijk.
"Yes, I will see you through the smoke and flames, on the frontlines of war, and I will stand my ground till the end, till we conquer them all," neuriede hij zacht. Aan zijn stem was te horen dat hij zelden zong; hij klonk lichtelijk schor en miste de kracht die hij had als hij gewoon sprak. Hij zweeg weer en haalde diep adem; tijd voor de laatste afdaling.

Ze keek naar de rug van Riot, die haar inmiddels al weer ingehaald had. Hij stond nu stil en keek uit over de stad, die ze vanaf de top van de duin konden zien. Haar verdriet had hij niet opgemerkt, iets wat ze hem niet kwalijk nam. Maar toch onbewust bleef steken, ze strompelde naar hem toe en liet zich in het modderige zand vallen. Ze leunde op haar handen terwijl ze naar de lichtjes van de stad keek. Het zag er bijzonder mooi uit, het licht, de mensen, alles van de stad trok haar aan. Maar het platteland had ook zo zijn voordelen, meer ruimte, rust en dat je paarden kon houden. Ze hoorde Riot naast zich een liedje neuriën. Ze kende het liedje niet echt goed had het maar paar keer gehoord in de discotheek. Ze verwonderde zich over zijn schorre stem die bijzonder maar niet lelijk klonk. Het was een toepasselijke tekst vond Chloë alleen niet haar type muziek. Ze hield liever van pop, house en jazz. Een rare combinatie maar ze was nou eenmaal bijzonder. Uniek zoals iedereen. Ze horde hem een diepe adem teug nemen en wist dat de korte pauze zo weer afgelopen was. Ze sloot haar ogen voor een paar minuten en masseerde haar hoofd. Ze had knallende koppijn gekregen, iets wat ze niet vaak kreeg. Maar als ze het kreeg ook meteen de volle laag. Ze wou Riot niet langer ophouden dus stond langzaam op, er lag misschien een steentje, takje of een klein verhoginkje. Maar Chloë ging onderuit en rolde de duin af. Ze slaakte een geschokte gil, onder aan de duin keek ze verdwaasd op. Ze wou snel opstaan, in aanstellen had ze nu écht geen zin. Ze verdeelde haar evenwicht over haar twee voeten maar zakte door haar rechter enkel. Ze vloekte, die verdomde enkel ook. Ze ging er áltijd door heen ook als kind al. De enkelbanden waren flink verzwakt dat wist ze zelf ook wel maar kon zij er wat aan doen dat de overblijven van de basisschool er niks aan deden? Nu waren haar enkelbanden zo verzwikt dat ze er snel doorheen ging. Normaal was het niet zo erg en was ze binnen 20 seconde weer in de loop. Maar nu deed het echt pijn, ze kreunde en liet zich in het zand zakken. Het enige voordeel, ze was snel beneden gekomen. Ze bekeek haar armen waar verschillende schaafwondjes op zaten, maar die waren binnen een paar dagen weer verdwenen. Haar enkel baarde haar meer zorgen, ze bekeek het en zag dat die al aardig blauw en opgezwollen werd. Ze klemde haar kiezen op elkaar, ze ging Riot nu niet ophouden.

Hij keek geschrokken om toen hij Chloë's gil hoorde en vloekte toen hij haar zag vallen. Kon het dan niet even allemaal gewoon volgens plan verlopen? Hij fronste toen ze erbij ging zitten en vervolgens niet overeind kwam.
Hij besloot terug te gaan en daalde beheerst de duin af, al snel merkend dat deze verraderlijker was dan hij had gedacht. Meerdere malen verloor hij bijna zijn evenwicht, waarbij hij zich telkens nog net overeind wist te houden. Hij had de indruk dat Chloë daar niet zomaar zat en voorzag dat dat nog wel eens hun tocht aardig kon bemoeilijken. En hij had het al zo verdomde kou. Nou ja, het was niet anders; aanstellen had geen zin en in haar eentje kwam Chloë hier duidelijk niet weg.
Eindelijk was hij beneden en hij knielde vlug naast haar neer. Hij zag het probleem direct n beet op zijnonderlip. Yep, dit zouaardig wat extra reistijd toevoegen.
Hij stak zijn hand naar haar uit.
"Kom, je andere been is prima in orde, als je op mij steunt is het wel te doen," zei hij. Hij wist dat hij hard voor haar was en ergens vond hij dat niet prettig om te doen, maar medelijden met 'r gaan zitten hebben zou hen geen van beiden verder helpen en hoe eerder ze hier weg waren, hoe beter. Hij was ervan overtuigd dat hij hier ziek van zou worden en wilde de schade zoveel mogelijk beperken, als het even kon. Een longontsteking stond nou eenmaal niet erg hoog op zijn prioriteitenlijstje.
Hij kon het overigens niet ontkennen, hij had met het blonde meisje te doen, hoezeer hij ook baalde van de situatie.
Hij keek even naar de lucht. De regen leek vooralsnog niet minder te zullen worden. Hij rilde onbewust en stoorde zich daar direct aan. Hij haatte ieder teken van zwakte. Bij anderen stoorde hij zich er niet aan, maar bij zichzelf kon hij het simpelweg niet tolereren.

Het duurde een tijd voordat Riot beneden kwam, wat logisch was want het was verraderlijk met de regen. Toen hij naar een paar lange minuten beneden was, rilde Chloë van de kou en beet ze angstvallig op haar lip om niet in huilen uit te barsten. Haar watervaste mascara die opeens niet zo watervast meer was uitgelopen over haar gezicht. Wat een extra dramatisch effect gaf. Fijn Chloë de drama Queen. Riot knielde bij haar onderlip, waarna hij aan zijn gezicht te zien al snel doorhad waarom ze op de koude ondergrond zat. Hij stak zijn hand naar Chloë uit, voor de 2e keer vandaag. Zijn woorden deden haar een koppig gezicht trekken, ‘Nee ga jij maar, ik wil niet dat jij ziek word. Ik bel wel iemand of zoiets’ sprak ze koppig. Ze zette meteen daad achter woord en pakte haar black Berry. Ze voelde zich meteen verwend nu ze naast Riot op het nieuwste van het nieuwste zat te rommelen. Ze drukte op het knopje waardoor normaal het scherm oplichtte. Nu bleef hij enkel zwart, hoe hard ze ook drukte. Chloë vermoeden werden bevestigd, het nieuwste van het nieuwste kon niet tegen water, zand en lege batterijen. Ze vloekte inwendig en beet op haar lip tot er een metaalachtig smaakje in haar mond vrijkwam. Ze kwam toen toch maar onhandig overeind. Ze bleef op een voet staan als een flamingo. Alleen was ze niet knalroze van kleur, ze keek naar Riot naast zich en kauwde op de binnenkant van haar wang. Toen ze hem nog niet zo lang geleden omhelsde was het meer een spontaan ding geweest, ze had duidelijk gemerkt dat hij zich er niet prettig mee voelde. Het leek der sterk dat hij het nu opeens helemaal oké vond als ze met haar gewicht op hem zou leunen.

Hij zuchtte geërgerd.
"Dat heeft duidelijk geen zin. En we weten allebei dat ik je hier niet achter ga laten èn dat jij hier op eigen houtje niet wegkomt."
Ook hij stond op. Hij had het gehad met de duinen en was niet van plan naar Chloë's tegenspraak te luisteren. Hij besloot iets te doen wat geheel tegen zijn principes inging.
Het was simpel; hoe autonoom hij ook was, hij had ook zijn normen en waarden en morelen. Een daarvan was dat je iemand die hulp nodig had niet achterliet. Het gevecht waar hij eerder bij betrokken was geraakt had ook slechts zijn aandacht getrokken omdat het een meerderheid tegen een was en puur en alleen om diens geaardheid. Dat waren van die dingen die erg slecht bij Riot vielen. Dit was ook zoiets; al was het maar omdat het ethisch verantwoord was, maar als hij hier wegging ging zij mee. Ze mocht dan koppig zijn, hij ook. En gezien zijn geslacht was hij wat betrof spierkracht ruim in het voordeel.
Hij tilde haar op en legde haar resoluut over zijn schouder.
"Wie niet horen wil.." gromde hij en hij begon tegen de duin op te lopen. met het extra gewicht was het zwaar, maar het had als voordeel dat de inspanning hem het enigszins warmer deed krijgen, al was het maar een heel klein beetje.
"Oh, en als je tegenstribbelt sla ik je KO," voegde hij er achteloos aan toe toen ze vrijwel boven waren. Tot zijn ergernis klonk de vermoeidheid door in zijn stem. Zwakte. Hij onderdrukte de neiging op de grond te spuwen.
Het was niet prettig, het lichaam van deze persoon die hij eigenlijk amper kende zo dicht tegen het zijne aan, maar net als even terug in het water leek het nu veel minder relevant. Zo werkte dat als je geen keuze had; je prioriteiten, eisen en grenzen verschoven nou eenmaal.
"Jij wijst de weg maar," mompelde hij.

Ze luisterde half naar zijn ‘preek’ wow zelfs mensen die je nog maar net kende gaven blijkbaar preken. Haar koppigheid sloeg over tot lichte schaamte, ze sloeg haar ogen neer. Zijn sterke armen om haar middel, om haar over zijn schouder te leggen, waren dan ook onverwachts. Ze beet op haar lip van schrik. ‘Fuck you’ kwam er kiezen klemmend uit haar mond. Ze vertikte het om te grinniken om zijn opmerking, die sarcastisch gezien goed bij der in de smaak viel. Maar hem plezieren, daar dacht ze nu even niet aan. Riot begon tegen een duin op te lopen, het verhaastte haar dat hij er zo makkelijk op kwam. Ze liet een protesterend geluidje horen bij zijn opmerking. Het klonk eerder als een zachte grom. ‘Doe je toch niet’ mompelde ze koppig. Ze besefte wat ze ermee op de haak haalde en kon een glimlach niet onderdrukken. Zijn schouder lag nou niet echt convertibel, hoewel lopen ook niet het ideaal was geweest. Ze liet een zachte zucht hoorde toen ze merkte dat protest geen zin meer had. Normaal, met normaal bedoelde ze situaties die niet levensbedreigend waren. En waar ze geen onbekende hoefde te vertrouwen. Normaal, viel der koppigheid en eigenwijze karakter wel in de smaak. Maar dat was dan ook een totaal andere situatie als dit. Ze had een best wel mooi uitzicht vanaf hier, op de stad. Niet dat ze er op Riots schouder van kon genieten, maar het was iets. Ze wou iets brutaals, koppigs of eigenwijs zeggen als antwoord van zijn vraag of eerder ‘bevel’. Maar ze hield zich met moeite in, ‘komt voor de bakker’ mompelde ze met tegenzin.

"Doe je toch iet," hoorde hij Chloë zeggen en hij rolde met zijn ogen.
"Je hebt gelijk, het zou verspilde moeite zijn," reageerde hij slechts ongeïnteresseerd. Normaal zou hij het dreigement hebben uitgevoerd en haar gedrag bracht hem er ook gevaarlijk dichtbij, maar ze kon verdomme niet eens lopen.
Hij had zelf vaak genoeg gevoeld hoe het was als iemand het mes nog een keer omdraaide, letterlijk en figuurlijk dus hij zou die mep maar moeten uitstellen tot ze in ieder geval weer op haar eigen benen kon staan.
Het mes omdraaien.. Het spookte vaag door zijn geest. Twist the knife. Zoiets deed ontegenzeggelijk pijn. Veel pijn. Zeker als men diep stak. Het was voor deze situatie misschien niet de beste vergelijking geweest, maar Riot was nooit een poëet geweest, dus het maakte niet uit.
‘komt voor de bakker’ antwoordde Chloë op zijn suggestie dat zij de weg maar moest wijzen. Haar hoorbare tegenzin deed hem niets. Hij liep weg van de duinen, richting de stad.
De eerste huizen van de eerste suburb trokken aan hen voorbij. Riot was ervan overtuigd dat hij kapot zou zijn na deze tocht en hield het maar op goede conditietraining.
Niet dat Chloë zwaar was - al was een mensenlichaam uiteraard nooit echt licht. Maar toch; het vergde nogal wat van hem.
De straten waren nat en hij lette goed op waar hij liep, ervan uitgaand dat Chloë aan zou geven welke straten hij in moest.
Hij keek om zich heen. De kille betonnen gebouwen glansden in het licht van de straatlantaarns door de regen die eraf liep. Niet erg opbeurend.

Ze verlieten het strand, het asfalt van de straten glinsterde door de regen. De eerste grauwen betonnen huizen lieten ze achter zich, moe geeuwde Chloë het zwemmen, luieren, bijna dood zijn had haar uitgeput. Ze voelde zich plotseling schuldig tegenover Riot. Hij had haar uit de zee gevist, was met der meegelopen en droeg haar nu tegen haar protest. Maar dat was ook alleen maar ergens goed bedoeld, Riot was de slechtste nog niet besloot ze. De straatlantarens weerkaatste in de gevormde plassen. Ze merkte op dat ze zomenteen naar rechts moesten, ‘bij de eerstvolgende straat naar rechts’ mompelde ze slaperig. De schommelende bewegingen hadden iets slaap opwekkends. Toen Riot de straat inging die ze had ‘aangewezen’ knikte ze tevreden nog maar een paar meter en ze waren er. In de straat stonden typische oude huizen, met middelgrote voortuinen. Met daarin vele bloemen of een boompje. De straat was gelegd in klinkers, in plaats van het donkergrijze asfalt wat zich bij de hoofdweg bevond. Ze hoefden alleen nog maar naar zo naar links en dan het 5e gebouw. Ze knipperde met haar ogen tegen de slaap. ‘Zo meteen naar links, 5e huis is het’ mompelde ze slaperig als ze was met een geeuw erachteraan. De regen was inmiddels opgehouden, maar de bladeren drupte nog na. Ze snoof de avonds lucht op en besloot dat het een van de lekkerste geuren was die ze kende. Ze waren het 3e huis al gepasseerd en toen ze voor haar appartement stonden keek ze slaperig op. ‘Hier is ‘t’ zei ze meer tegen zichzelf dan Riot. Dit was haar tijdelijke woonplaats, het appartement was aardig groot en er scheen licht door de ramen. Sommige iets gedimd door het rolgordijn wat er voor zat, maar er brandde in bijna elke kamer wel licht. ‘Je mag me nu wel weer neer zetten’ mompelde ze nuchter. Ze had nog geen idee hoe ze die trap op ging komen, een lift daar hadden de architecten niet aan gedacht.

Hij knikte kort en zette haar neer, verrassend voorzichtig voor zijn doen. Hij haalde diep adem en merkte nu pas hoe uitgeput hij eigenlijk was. Hij trilde over zijn hele, ijskoude lichaam en zocht steun tegen de muur van het gebouw. Zijn hand gleed een klein stukje weg doordat de muurglad was geworden door de regen, maar hij hield zich staande. Hij stond enigszins voorovergebogen, op adem te komen, adem die enigszins rasperig ging. Hij hoestte en richtte zijn hoofd op.
"Lukt het je vanaf hier of heb je verder nog hulp nodig?" vroeg hij hees. Water stroomde van zijn gezicht af, drupte van zijn lippen en zijn kin, op zijn al lang doorweekte kleren, maar dat was al zo'n tijd zo inmiddels dat hij het eigenlijk al niet eens meer vernam.
Hij keek rond. Hij kende deze buurt wel en het had moeilijk veel verder van zijn huis af kunnen liggen. Hij kreunde zacht. Hij zag ertegenop de hele weg nog terug te moeten, als zat er wellicht weinig anders op. Dat werd kaken op elkaar en doorbijten, vreesde hij.
Hij zag Chloë en hemzelf in de reflectie van de ruit van de deur en grimaste even. Charming, dacht hij bitter; ieder zeiknat, ijskoud tot op het bot, gewond/geblesseerd en in een redelijk slecht humeur.

Gads, inspiless :<

Ze glimlachte toen hij haar voorzichtig neer zette. Heel wat anders dan toen hij haar op zijn schouder legde merkte ze op. Ze keek met medeleven naar Riot, niet dat hij er erg van gediend was gokte ze. Hij zag er uitgeput uit. Hij leek wel een verzopen zwerfkat, mede door zijn wilde haren, littekens en ook omdat ie drijfnat was natuurlijk. Zijn vraag deed haar twijfelen, ze wou hem eigenlijk niet meer belasten, maar hulp had ze toch echt nodig bij die trap. Aan een trapleuning hadden de architecten ook niet gedacht, de sukkels. Als ze die nog eens tegen kwam had ze een hartig woordje met hen te spreken. Ze beet onzeker op der lip, bang voor zijn reactie als ze vertelde dat ze ook nog die trap op moest. ‘Nee, het lukt wel vanaf hier ’loog ze mompelend. ‘Denk ik’ voegde ze er fluisterend aan toe, tegen zichzelf. Ze zuchtte en klemde haar kiezen op elkaar de pijn negerend. Haar enkel was nu al twee keer zo dik als het normaal hoorde te zijn, daar moest ze morgen echt mee naar de huisarts of het ziekenhuis. Ze begon richting de deur te hinkelen en beet op der lip terwijl de tranen in haar ogen sprongen toen haar enkel tegen met een tik tegen de muur aan kwam. ‘Arg’ siste ze terwijl ze zich tegen de muur liet zakken. Ze beet op haar wang om niet een reeks scheldwoorden uit haar mond te laten ontsnappen. ‘Ga maar’ zuchtte ze vermoeid. ‘Ik bel wel aan er komt vast iemand’ voegde ze er aan toe. Met de nodige twijfels, ze woonde er nog niet lang en echt vrienden had ze nog niet gemaakt. Nog steeds zat het haar dwars dat ze Riot zonder iets van dank naar huis liet lopen. Ze vond dat er iets tegenover het redden van haar leven en het hier naartoe brengen moest staan. ‘Riot?’ mompelde ze aarzelend. ‘Als je wilt mag je wel een warme douche nemen?’ ging ze verder. Ze slikte een brok in haar keel weg, ‘als dank voor het redden van mijn leven en me hier naar toe dragen’ voegde ze er aan toe. ‘Niet dat dat een redelijk dankgebaar is want een leven redden, daar staat veel meer tegenover dan een warme douche… Maar het is tenminste iets?’ Veel meer kon zehem niet bieden, als hij zou douche, konden zijn kleren in de droger. En misschien kon hij nog een gevulde maag krijgen ook maar meer zat er niet in. Alleen betwijfelde ze het of hij er mee in akkoord zou gaan. Smekend keek ze hem aan, ze wou hier niet met schuldgevoel achterblijven.

Hij knikte langzaam toen ze aangaf dat het wel zou lukken en had zich net om willen omdraaien toen het hem duidelijk werd dat het haar niet ging lukken. Met gemengde gevoelens bleef hij staan, stijf van de kou.
"Ga maar," zei ze tegen hem. Waarom ging hij niet gewoon? Hij begreep even niets van zichzelf, al was dat in wezen niet echt iets nieuws.
Net toen hij voor de tweede maal rechtsomkeert wilde maken hoorde hij haar voorstel. Hij verstarde en keek haar ongelovig aan. Meende ze dat serieus? Wie wilde in godsnaam een halve zwerver als hij in huis?
Hij aarzelde. Hij nam niet graag iets aan van een ander, omdat hij niet bij iemand in het krijt wilde staan, al was dat hier niet echt van toepassing. En zijn trots zat hem in de weg. Hij gaf niet graag toe dat hij iets nodig had, al was het iets onschuldigs als een warme douche. Een hoestbui diende zich aan. Zijn lichaam schokte enigszins.
Hij keek naar de grond, zich werkelijk met zijn houding geen raad wetend. Aan de ene kant zou hij niets liever doen dan het aannemen en weer warm worden, uit de regen stappen, het licht en de warmte in, maar daarvoor zou hij zijn verdediging moeten laten zakken.
Hij keek haar aan. Of hij het nou wilde of niet, haar smekende blik raakte hem. Waarom? Waarom kon hij haar nou niet gewoon stoïcijns zijn rug toekeren? Wat was zijn motherfucking probleem?
Hij zuchtte.
"Goed dan," mompelde hij, al had hij er gemengde gevoelens bij. Hij deed een stap naar voren.
"Maar eerst zorgen we dat jij binnenkomt," voegde hij er stug aan toe, om zijn moment van 'zwakheid' te kunnen camoufleren, zich niet realiserend dat een aanbod aannemen omdat je anders de terugweg toch niet zou halen niet per definitie zwak hoefde te zijn.

Zijn ongelovige gezicht deed een glimlach op der lippen staan. Grappig hoe iemand zo verbaasd kon zijn, met zoiets onschuldigs als een warme douche. Maar na door het ijskoude water moeten zwemmen en iemand door de regen naar huis tillen, zou ze het aanbod zelf ook graag hebben aangenomen als ze Riot was. Maar zij was Riot niet, en had een andere gedachtegang. Haar enkel begon te kloppen iets wat haar mateloos irriteerde. Riot onderging een hevige hoestbui waarbij zijn lichaam schokte. Hij keek naar de grond, bijna onzeker vond Chloë. Ze maakte in gedachte een –awh- geluidje. Zijn zucht deed haar hem weer aankijken, please please please ze herhaalde de woorden in haar hoofd. Zijn gemompelde antwoord deed een stralende glimlach verschijnen, alsof ze het winnende lot van de loterij had. Riot deed een stap naar voren om er vervolgens stug zoals ze hem gewend was eraan toe te voegen dat zij eerst binnen moest komen. Ze knikte haastig en kwam steunend tegen de muur overeind ze deed een hink-pas naar voren en sloeg haar arm om zijn nek. ‘Nee ik ga niet meer op je rug of op je schouder’ sprak ze koppig. De houding was niet echt convertibel geweest, hoewel toen ze op zijn rug zat in de zee ze het nog enigszins convertibel vond. Maar op zijn schouder enkel omdat ze koppig was nee, die was niet echt convertibel geweest. Afwachtend keek ze hem met haar felblauwe ogen aan, een glimlach speelde om haar lippen.

‘Nee ik ga niet meer op je rug of op je schouder’
Hij grinnikte droog toen ze dat zei. "Geen zorgen, ook dat was eenmalig," zei hij, haar ondersteunend en met zijn vrije hand de deur openend. (I know, niet erg realistich dat hij degene is die de deur open doet, maar anders moet ik een hele post lang lullen over niets xD)
De warmte kwam hem al direct tegemoet en hij was blij even uit de regen te zijn.
Hij leidde haar voorzichtig naar binnen en zocht naar de lichtknop, die hij al vrij vlot gevonden had. Hij drukte erop en de ruimte waarin ze zich bevonden was gehuld in het warme licht van een spotje aan het plafond.
Het interieur was vele malen netter en mooier dan dat van het gebouw waar hij woonde en het rook er ook meteen een heel stuk beter.
Riot gaf de deur een tik met zijn voet en deze zwaaide langzaam dicht.
"Ik ga ervan uit dat we die trap op moeten?" zei hij neutraal. Hij knikte naar de trap, die er niet uitzag als iets waar iemand met een verzwikte enkel zo even tegenop liep, of Riot moest zich al enorm vergissen.


GHaaa, ben inspiless :C

Zijn droge antwoord deed haar grinniken, ‘was je geraden ook’. Hij ondersteunde haar terwijl hij de deur open deed, die zat niet op slot omdat er verschillende appartementen waren. En als er dus een dief kwam, niks kon uithalen zonder de sleutels van de appartementen. De warmte kwam hen tegenmoet, wat een opgeluchte zucht over de lippen van Chloë liet ontsnappen. Riot leidde haar voorzicht, in vergelijking van een paar minuten geleden toen hij duidelijk geërgerd was door der koppigheid, naar binnen. Chloë wou hem zeggen waar de schakelaar van het licht zat maar hij vond het zelf al snel, waarna er een warm licht aanging. Wat de ruimte aangenaam verlichtte. Er lagen nette tegels op de vloer en er waren twee deuren van twee appartementen. Een enkeling had er een welkom mat voorgelegd. Chloë keek omhoog naar de trap, op dit moment haar ergste ‘rivaal’. Ze glimlachte om haar gedachte, de trap was altijd al steil van zichzelf maar nu leek hij nog steiler door de gedachte dat ze er zelf op moest klimmen als ze Riot niet had gehad. Maar die ondersteunde haar nu zodat ze niet onderuit ging. Ze knikte na de vraag van Riot, ze glimlachte naar Riot waarnaar ze weer op der lip beet.

Hij leidde haar naar de trap. De eerste paar trede moest hij even zijn evenwicht zien te vinden, omdat een trap zonder leuning met iemand beklimmen even wat anders was dan wat hij gewend was, maar al vrij snel had hij zijn balans gevonden.
Hij merkte dat hij er niet heel veel meer bij kon hebben; het zwemmen en lopen met Chloë op zijn schouder hadden ontzettend veel van hem gevergd, en daar kwam het gevecht van eerder die dag nog bij. Hij was uitgeput en ging nu eigenlijk voornamelijk nog op wilskracht door, al was dat iets wat hij wel vaker deed. Soms had je gewoon geen andere opties.
De treden kraakten licht onder hun dubbele gewicht, wat bepaald niet verwonderlijk was, vond Riot.
Aangezien er geen leuning was, gebruikte hij vooral de muur om zijn balans te houden. Zijn hand liet er natte plekken op achter, maar hij kon zich er niet echt druk om maken.
Nog een paar treden, merkte hij tot zijn opluchting.
Eindelijk waren ze boven. Voorzichtig liet Riot Chloë los. Hij hing tegen de muur aan en schraapte zijn laatste energie bij elkaar, hopend dat ze het laatste eind op eigen kracht kon doen of in ieder geval zonder aan zijn schouder te hangen; hij wilde 'r wel verder helpen maar betwijfelde of hij nog voor enige steun zou kunnen zorgen. Hij voelde een nieuwe hoestbui opkomen en met dat deze zijn weg naar buiten vond wendde hij zijn hoofd af.

Ze vertrouwde erop dat Riot haar zonder, van de trap af te vallen, naar boven kon brengen. Hoewel de treden kraakte onder het nu verdubbelde gewicht. En Riot eerst zijn evenwicht moest hervinden bij de eerste paar treden. Ging het aardig goed, alleen wist ze niet of de man die alles onderhield. Er zo blij mee was dat Riot een spoor van natte plekken achterliet op de muur. Omdat de idioten die zich architecten noemde er geen trapleuning bij hadden gemaakt. Modern interieur heel leuk en aardig, maar leuningen waren niet perse ouderwets. Riot liet haar wonderbaarlijk voorzichtig los, ze verplaatste haar gewicht naar haar linkervoet en liet Riot los. Ze hinkelde als een malloot naar de deur en graaide naar de sleutel in der tas. Ze vond hem al snel, ze draaide het slot om en opende de deur. Ze draaide zich om naar Riot die zich afwende voor een hoestbui bezorgd keek ze hem aan, als hij maar niet ziek werd door haar koppigheid. ‘Kom je?’ vroeg ze met een bezorgde blik op haar gezicht. Ze hinkte de woning in en deed met een klik alle lichten in het appartement aan. Meteen zag het erg gezelliger uit. Ze had op zich een best luxe appartement, 1 moderne keuken, 1 luxe badkamer, 1 grote kamer en tot slot een logeerkamer. Die ze nog niet gebruikt had, omdat ze nog niet echt veel goede vriendinnen had. Ook beschikte ze over een wasruimte met een wasmachine en een droger. Ze steunde tegen de deur en toen ze verder liep tegen de muur zodat ze haar evenwicht niet verloor. Haar enkel was even gestopt met kloppen en bonzen maar begon nu weer volop. Ze kreunde en liet zich op de bank zakken. ‘Even op adem komen’ mompelde ze. En ze liet haar hoofd tegen de armleuning aan zakken. Toen haar adem enigszins weer normaal was opende ze haar ogen en kwam overeind, ‘ik laat je wel de badkamer zien’ sprak ze moe. Ze leunde tegen de bank en strompelde half hinkend voor Riot uit. Ze opende de badkamerdeur klemde haar kiezen op elkaar en stapte met het merendeel van haar gewicht op der linkervoet maar lichtelijk leunend op haar rechter het opstapje op. Ze liet een gesmoord kreuntje horen ze vervloekte haar enkel in haar hoofd en bukte om uit het kastje een zachte, badhanddoek voor maat handdoek te pakken. Ze reikte hem aan Riot, ‘roep maar als je me nodig hebt’ mompelde ze. ‘Oh als je de kleding straks naar buiten gooit kunnen ze in de droger’ voegde ze eraan toe.

"Kom je?"
Hij zette zich af van de muur en liep het apartement in. Hij keek rond. Damn, wat luxe, dacht hij. Een heel stuk beter dan het hok wat voor zijn slaapkamer doorging en de smerige badkamer die hij met zijn huisgenoten deelde waar warm water zelden echt warm was. Niet dat Riot daarover klaagde; hij was al lang blij dat hij een dak boven zijn hoofd had en wist dat hij daar dankbaar voor moest zijn.
Toen Chloë hem voorging naar de badkamer volgde hij zwijgend. Hij nam de handdoek aan en glimlachte zowaar.
"Dank je," zei hij hees. Hij stapte de badkamer in en deed het licht aan. Hij sloot de deur achter zich en liet zich uitgeput op de grond zakken, met gesloten ogen en zijn achterhoofd tegen de deur rustend. Ook hij moest absoluut even op adem komen.
Na een poosje hees hij zichzelf overeind. Hij hing de handdoek binnen bereik op en kleedde zich voorzichtig uit. Zijn kleding gooide hij, zoals Chloë gezegd had, naar buiten, waarna hij de deur weer sloot en onder de douche stapte.
Hij draaide de kraan open. Aanvankelijk voelde het hete water alles behalve aangenaam op zijn door en door koude lichaam, zoals dat ging als je het erg koud had en warm water over je heen kreeg, maar al snel wende hij aan de temperatuur en sloot hij zijn ogen, genietend van het warme water op zijn huid.
Langzaam ademde hij uit terwijl hij langzaamaan een beetje bijkwam van het hele avontuur.
Na een poosje draaide hij de kraan weer dicht en pakte hij de handdoek om zich af te drogen. Hoe lang zou zo'n droger erover doen zijn kleren droog te maken? Hij voelde er niet zo heel erg veel voor om met een handdoek om zijn middel in de woonkamer te gaan zitten.
Hij stapte uit de douche en bond de handdoek om zijn middel. Weer hielden zijn benen het even niet meer en hij liet zich opnieuw op de grond zakken, zichzelf voorhoudend dat dit allemaal maar heel erg tijdelijk was en dat hij binnen de kortste keren weer sterk genoeg zou zijn om weer te kunnen doen en laten wat hij wilde.