Young, wild and free [open]

Hij luisterde en toen Chloë ze dat hij gewoon kon pakken, reikte hij naar het voedsel om een bolletje te pakken; hij deed zijn best een beetje gezond te eten; het was erin gesleten. Als je gewend was voedzame dingen te kopen van een krap budget leerde je ongezonde dingen snel af, merkte hij. Veel had hij niet eens meer behoefte aan, zeker fastfood niet. Hij walgde daarvan.
"Riot?"
Hij keek op. "Hm?"
"Over die verjaardag hé?" Oh snap, hij moest nog steeds iets voor haar kopen, bedacht hij zich. Hmm, dat kon vanmiddag wel; aan het eind van de middag was het vermoedelijk toch niet warm genoeg meer om nog te zwemmen.
"Je hoeft niet perse te komen als je het zelf liever niet wilt, dan snap ik het"
Die zag hij niet aankomen. Hij haalde zijn schouders op. Als er echt zo weinig volk kwam als ze op had genoemd vond hij het wel prima.
"'t Is geen probleem joh," zei hij schouderophalend. Hij meende het; hij zag er eigenlijk niet eens meer echt tegen op. Sociaal zijn zou wellicht geen erg makkelijke opgave worden, maar het kwam ongetwijfeld wel goed.
Plotseling hoorde hij voetstappen en hij keek om. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
Een donkere jongen die, aan zijn gezicht te zien, niet helemaal honderd procent was kwam naar hen toe.
"Riot Masquerade?" vroeg hij met een dik accent.
"Yep," antwoordde Riot argwanend. Zijn blik flitste naar Chloë, maar de gozer leek haar amper op te hebben gemerkt. Dat was apart; dit soort types konden normaal hun ogen niet van meiden afhouden. Dat deed alarmbellen rinkelen bij de witblonde jongen en zijn ogen vernauwden zich.
"Wat moet je?"
"Akira says you wanted," brabbelde de jongen, in zeer slecht Engels. Akira? Dat was lang geleden. Riot gromde zacht. Veel van de littekens die zijn lichaam ontsierden had hij aan die vervloekte man te danken. Wat deed hij hier in godsnaam?
"Tell him that if he wants me, he should come and claim me. Unlike you, I ain't no lapdog," antwoordde Riot kill. Ze zochten hem? Ze kwamen hem maar halen.
De donkere jongen keek hem niet-begrijpend aan.
"English, motherfucker, do you speak it?" zei Riot, naar een van de weinige films verwijzend die hij gezien had.
Nog steeds geen herkenning. Uit welk land kwam dit stuk verdriet? Leerde men daar niets?
"Go. Tell. Akira. He. Can. Kiss. My. Ass," zei Riot, duidelijk articulerend. Dit kwam wel door. De jongen grijnsde onaangenaam en verdween even snel als hij was gekomen.
Riot keek naar Chloë. Shit; als hij samen met haar was gezien, liep ze haast nog meer risico dan hij.
"Chloë? Ik denk dat we hier beter even weg kunnen gaan," zei hij langzaam. Ze zou vermoedelijk uitleg willen en hij had geen idee wat hij haar veilig kon vertellen en hoe precies..

Ze grijnsde toen hij zei dat het geen probleem was, ze kwam overeind om hem een knuffel te geven. Hij duwde haar dan maar weg pech gehad. Maar net toen ze op wou staan kwam er opeens een donkere jongen uit de bosjes. Hij zag er niet echt uit als iemand die je tegen wou komen. Hij vroeg naar Riot haar wenkbrauwen kwamen omhoog vragend keek ze Riot aan. Die had haar even kort aangekeken maar had zijn volle concentratie bij de jongen. Chloë voelde zich ongemakkelijk omdat ze daar maar een beetje in haar bikini zat. De jongen sprak zo slecht engels dat ze hem niet eens kon verstaan, Riot daar in tegen kon ze duidelijk volgen. Wie was Akira? Wat moest hij van Riot? Waren ze in gevaar? Vragen spookte door haar hoofd, haar blik bangig op Riot gericht. Zijn opmerking over Akira deed haar gniffelen niet dat het echt toepasselijk was in deze situatie. Maar Riot reageerde nogal droog op de jongen. Die verdween na een akelige grijns te hebben laten zien. Zijn woorden deden haar opkijken, ‘Riot wat is er aan de hand’ vroeg ze terwijl ze hem scherp aankeek. Ze kwam alvast overeind. Ze klemde haar kiezen op elkaar fuck haar enkel, daar ging ze niet ver mee komen. Als ze moesten “vluchten” voor welke reden dan ook. Ze strompelde naar haar kleding en deed haar broek aan met veel moeite en pijn. Verder kwam ze niet, ze keek argwanend op toen de bosjes naast haar ritselde.

Riot negeerde haar vraag. Hij keek toe hoe ze zich snel aankleedde en deed hetzelfde; gehaast trok hij zijn jeans aan en zijn shirt over zijn hoofd.
"Pak je krukken," zei hij vlug.
Hij hoorde het ritselen ook en keek geschrokken op, maar slaakte een zucht van verlichting toen hij de jonge man herkende die uit de bossage gestapt kwam. Het was een van de weinige mensen uit zijn ouder stad die hij zowaar zo ongeveer als een vriend zag. Vooral omdat hij en Iseco elkaar al lang kenden.
Iseco's gezicht stond op onweer.
"Riot! Akira zit weer achter je aan. Wat is er gebeurd? Ik betwijfel of het ditmaal om mij gaat."
"Weet ik, maar ik heb geen idee wat hij van me moet," antwoordde Riot.
Iseco, een lange man van begin dertig met kort, donker haar en een zongebruinde huid, zag Chloë nu voor het eerst en keek Riot vragend aan.
"Een vriendin," zei deze kalm. "Ze is geen bedreiging."
Iseco knikte en stapte kort op Chloë af. Hij glimlachte naar haar, wat hem meteen een vriendelijke uitdrukking gaf. Het was ook best een goeie gozer. Alleen moest je hem niet tegen je hebben; hij was slim, had connecties en was ongrijpbaar.
Hij stak zijn hand uit.
"Iseco is de naam. Aangenaam," zei hij, kort, maar vriendelijk.
Riot keek nerveus toe. Hij wilde hier weg; Chloë moest hier sowieso uit de buurt; het zou Riot een zorg zijn wat die lui met hem deden, maar hij wilde niet dat zij erbij betrokken raakte, want hij wist wat types als Akira deed met meisjes als zij. Hij keek naar Iseco, die vermoedelijk al een schuilplaats had. Zo was hij; hij vond altijd wel iets.

Ze snoof toen ze merkte dat hij haar vraag negeerde, sinds wanneer stond negeren bij hem op het programma? De man die uit het struikgewas kwam sprak Riot meteen aan, waar ze uit het gesprek opmaakte dat hij niet vijandig was. En ging door met aankleden. Ze hield er niet van om halfnaakt voor een vreemde te staan zeker niet als de betreft een man was. Ze trok snel haar topje over haar hoofd, gelukkig was haar bikini in de warme zonnestralen al gedroogd. Waardoor het niet doordrukte. Ze draaide zich om toen ze merkte dat ze het over haar hadden, het woord vriendin deed haar goed. Alleen wist ze niet in welke mate hij bedoelde dat ze geen bedreiging was, voor hen twee nee niet bepaald. Ze zou hun niks kunnen doen, aangezien ze er beide uitzagen dat ze wel regelmatig iets voor hun kiezen hadden gehad. Ze keek verrast op toen de man die er rond de dertig jaar oud was schatte ze, zijn hand uitstak en zich voorstelde als Iseco. Ook zo’n naam die je niet een twee drie bedacht. Ze begon te denken dat ze zichzelf om hadden gedoopt en dat hun moeder niet de naam gegeven had. Maar hun “vrienden” of het straatleven. Ze pakte de hand aan, ‘Chloë, also nice to meet you’ sprak ze Britisch. Ja zo was ze nou eenmaal als ze de kans kreeg, laten horen waar ze vandaan kwam. Ze schudde zijn hand kort waarna ze hem los liet en naar haar krukken hinkte. Niet dat het zou helpen, met het mulle zand. Ze zag dat Iseco vragend naar Riot keek maar antwoordde voordat hij de kans ervoor kreeg. ‘Enkel verzwikt lang verhaal’ mompelde waarna ze lichtelijk bloosde van schaamte. Het moest haar ook maar gebeuren dat ze van een duin afrolde.

-gaat ie hierna weg?Riot i mean-

"Ik stel voor dat jullie met mij mee gaan," zei Iseco luchtig, al kende Riot hem al zo lang dat de ongeruste ondertoon in de stem van de man hem niet ontging en hij keek deze even zijdelings aan, maar Iseco beantwoordde de blik niet.
Hij liep naar Chloë. "Gaat het lukken zo met je enkel?" vroeg hij. Riot beet op zijn lip. Waren er andere opties dan? Toch zei hij niets; het was gewoon Iseco's manier om met geblesseerden om te gaan. Dat was altijd de zwakte van de man geweest; al die ogenschijnlijke arrogantie verdween als sneeuw voor de zon als iemand gewond of geblesseerd was.

*charries naar hideout schop doet*

De route had lang geduurd; erg snel konden ze niet gaan, al kwam dat nog niet eens zozeer door Chloë; Iseco nam geen enkel risico en daardoor vorderden ze langzaam.
Maar nu waren ze er. Via een leegstaand huis, door de kelder van waaruit een pad naar de hideout leidde. Iseco vertelde opgewekt dat zijn broer het ooit had laten aanleggen voor praktische doeleinden. Doeleinden die hij er niet bij noemde en die ongetwijfeld dubieus waren.
Ze bevonden zich in een vrij grote hal en als je Iseco mocht geloven had je hier alles wat je nodig had, inclusief stromend water en elektriciteit.
"Ik ga douchen," bromde Riot. "En geen zorgen, ik vind het wel."
Hij liep enkele gangen door, om uiteindelijk de badkamer te vinden waar hij naar binnen ging.

Iseco keek de jongen na en glimlachte vervolgens opgewekt naar Chloë.
"Kan ik de jongedame iets te drinken aanbieden?" vroeg hij hoffelijk.

Iseco leek genoegen met haar uitleg te nemen en vroeg niet door tot opluchting van Chloë. Veel zin om te gaan vertellen dat ze eerst half was verdronken en vervolgens van een duin gerold was, had ze niet. Al helemaal niet tegen een ‘vreemde’ die ze nauwelijks kende. Het was niet te vergelijken op de manier waarop ze Riot had ontmoet. Daar was ze bij wijze van zelf bij gaan zitten, ze móest nu eigenlijk met Iseco mee. Gelukkig leek Riot niet van plan er op eigenhoutje er vandoor te gaan, tot opluchting van Chloë. Zijn luchtige opmerking deed haar knikken, de neiging om Yes sure, te zeggen was moeilijk te onderdrukken. Chloë had rare humor op benauwde situaties merkte ze van zichzelf. Ze glimlachte naar Iseco toen hij vroeg of het ging lukken, met der enkel. ‘Ja veel andere opties zijn er niet denk ik’ sprak ze neutraal. Waarna ze achter Iseco aanhinkte.
-Tijdsprong-
De route had langer geduurd dan Chloë in eerste instantie had gedacht, dat kon ook komen omdat ze nog nooit in zo’n situatie was geweest. Waar ze moesten ‘vluchten’ dus echt veel wist ze er niet van. Ze had toen ze waren begonnen met lopen, geen idee gehad waar ze naar toe liepen. Maar het werd al snel duidelijk toen ze via een leegstaand huis, door de kelder uiteindelijk waren ze bij de schuilplaats aangekomen. Waarna Iseco ‘trots’ had verteld dat er ook water en elektriciteit was. Chloë had alleen zacht gegrinnikt en naar Riot geknikt toen hij had. Medegedeeld dat hij ging douchen. De opgewekte glimlach van Iseco deed een vriendelijke glimlach verschijnen op de lippen van Chloë. Ze kon er beter het beste van maken, had ze besloten. Ze grinnikte om zijn hoffelijkheid, ‘graag, water is al genoeg’ antwoordde ze nog na gniffelend. Ze keek de ‘schuilplek’ rond en plofte op de bank.

Iseco knikte en verdween richting de keuken. Voor Chloë schonk hij een glas water in, voor zichzelf een klein glaasje whiskey. Hij was van mening dat je daar nooit teveel van moest drinken, omdat het ten koste van de smaak ging.
Met de twee glazen ging hij terug naar de woonkamer; de hideout was een enorm complex. Eerst was er dit; alles wat je in een gewoon huis ook aantrof, maar erachter lag een enorm gangenstelsen; opslagplaatsen, ziekenzalen; alles wat van pas kon komen in vreemdere situaties. Hij glimlachte. In zijn woonplaats had hij een soortgelijk gangenstelsel, alleen groter; veel groter.
Hij zette de glazen op tafel en ging op een stoel zitten, tegen over Chloë. Hij nam een klein slokje van zijn whiskey en keek het blonde meisje toen aan.
"Dus, je hebt vriendschap met onze knorrepot weten te sluiten? Ik ben onder de indruk. Hoe is dat zo gekomen?" vroeg hij nieuwsgierig.

Riot deed de deur van de badkamerdeur op slot en haalde diep adem. Hij had niet eens echt de behoefte gehad om te douchen, maar nu hij er toch was.. Hij had gewoon even alleen willen zijn, alles willen laten zakken. Het slechte nieuws vervulde hem van schaamte en woede. Dit was iets wat jaren geleden afgesloten had moeten zijn.
Hij kleedde zich langzaam uit, in gedachten verzonken. Daarna rechtte hij zijn rug. Zijn blik viel op zijn spiegelbeeld. De littekens onderstreepten wat er in het verleden was gebeurd en Riot voelde de aandrang deze situatie te gebruiken om Akira betaald te zetten, al hadden hij en Iseco destijds al aardig wat schade aangericht.
Hij drukte die gedachte weg; eerst maar eens zien waar dit alles op uitdraaide.
Hij stapte onder de douche en draaide de kraan open. Hij zette de temperatuur laag. Het voelde goed; het koele water. Het kalmeerde hem enigszins.

Toen Iseco naar de keuken verdween keek ze de kamer rond. Het zag eruit als een normale livingroom. De bank zat comfortabel en het was koel in de woning, wat prettig aanvoelde bij het warme weer. Ze wilde graag naar buiten maar durfde het Iseco niet zo een, twee, drie te vragen. En Riot was douche. Iseco kwam al snel terug met een glaasje water en zo te zien een bodempje wiskey voor zichzelf. Ze knikte dankbaar en pakte haar glas van tafel. Haar vraag verraste haar niet zozeer merkte ze op. ‘Euhm…Dat kan je beter aan hem dan aan mij vragen denk ik’ begon ze verlegen. Ze had werkelijk geen idee waarom Riot haar vertrouwde, misschien om het feit dat ze niet echt ‘gevaarlijk’ was voor hem. ‘Ik denk dat het komt door de “omstandigheden”.’ Begon ze twijfelend, lichtelijk schamend voor zichzelf. ‘Het klinkt nogal absurd maar ik verdronk bijna, Riot redde me. Iets waar ik hem heel erg dankbaar voor ben.’ Begon ze blozend te vertellen. Het glas in haar handen werd opeens heel interessant. ‘Ik was verstijfd van kou en me spieren wouden niet echt meewerken, dus stelde Riot voor om mee te lopen. Waar ik in toestemde. Toen we op een duin stonden zette ik een stap verkeerd, waardoor ik van de duin afrolde en me enkel verzwikte’. Vertelde ze verder zichzelf nog steeds vervloeken om haar onhandigheid. ‘Hij moest me simpel weg wel naar huis dragen, behalve als hij een harteloos persoon was. Wat hij niet is. Ik nodigde hem toen binnen uit voor een warme douche. Waar hij in instemde, na wat gegeten en gedronken te hebben viel hij uiteindelijk in slaap. En ik vond het nogal lullig om hem wakker te maken dus liet ik hem slapen en ging zelf naar bed toe.’ Vertelde ze verder. Haar blik stond op oneindig, ze praatte eigenlijk meer tegen zichzelf dan tegen Iseco. ‘Die ochtend stond me een onaangename verrassing te wachten toen opeens de jongen, die me een week geleden had aangerand. Naast mijn bed zat, van plan het ‘karwei’ af te maken. Gelukkig was Riot er…’ Mompelde ze. Ze haperde even, ‘hij heeft hem daarna in elkaar geslagen’ voegde ze er nog aan toe. Ze hief haar ijzi blauwe ogen op Iseco en liet een waterig glimlachje zien. ‘Maar laten we het over iets “leuks” hebben’ zei ze met een geforceerde glimlach. Het onderwerp wat ze wou aanknopen was nou niet bepaalt ‘leuk’ maar alsnog. ‘Riot heeft me –tot mijn ergernis- nog steeds niet verteld is wat er aan de hand is, dus..Vertel het maar?’ Zei ze met een grimas, haar ogen op de zijne gericht.

-beetje praatpost hou der zelf niet van maargoed ^-^-

Btw; er staan in deze post geen puntjes op de e bij Chloe; zit hier op een mac en heb geen idee hoe je ze erop krijgt op zo'n ding T__T

Iseco luisterde zwijgend naar wat Chloe vertelde en glimlachte een paar maal. Ja, dat klonk precies als wat Riot zou doen; dat och mocht dan onverschillig lijken, hij trok zich mensen hun lot meer aan dan hij zelf wist.
Toen ze vertelde dat hij een jongen in elkaar had geslagen omdat die Chloe aan had willen randen grinnikte de man zelfs. Ja, dat was absoluut Riot's stijl. Direct, hard, maar nooit zonder reden.
Uiteindelijk veranderde ze van onderwerp.
" Riot heeft me –tot mijn ergernis- nog steeds niet verteld is wat er aan de hand is, dus..Vertel het maar?"
Iseco haalde diep adem en glimlachte mat.
"Mijn beurt om een aardige tijd aan het woord te zijn. Een jaar of wat geleden hebben ik, Riot en nog wat anderen een aanslag tegen gehouden. Het brein erachter, Akira Akatsuki, is een oude rivaal van me en zwoer wraak. Hij kon me echter niets maken en probeerde het via Riot; hij wist dat we close met elkaar omgingen en dat ik om die jongen gaf.
Wat er precies is gebeurd weet ik tot op de dag van vandaag niet precies. Ik kan een aardige gok doen, maar Riot weigert in detail te treden. kan het 'm niet kwalijk nemen. Hij was een wrak toen hij wist te ontkomen; meer dood dan levend. "
Hij zweeg even. Zijn stem had een bittere ondertoon gekregen en er was niets meer over van de vrolijkheid van net.
"Mijn vriendin, Margaret, en ik hebben hem zo goed mogelijk opgelapt maar de mentale schade was onherstelbaar. Ik wilde wraak. Met een paar van de jongens heb ik Akira's wapenopslag opgespoord en in de hens gezet."
Nu grijnsde hij weer. "Het gaf een hele mooie knal en Akira was woedend. Tot op de dag van vandaag zit hij achter me aan. Wat hem hier gebracht heeft weet ik niet, maar ik vermoed dat Riot per ongeluk een van zijn mensen in elkaar geslagen heeft of zo en dat dat de druppel was."
Hij keek het blonde meisje recht aan.
" Hoe het ook zij, voor zover ik kan oordelen mag Riot je wel en dus loop je risico; als zij dat ook weten, en dat weten ze waarschijnlijk, kunnen ze het nog wel eens via jou gaan proberen."

Riot leunde met zijn rug tegen de koude wandtegels. De straal van de douche stond op zijn borstkas gericht. Hij bewoog niet. Zij ogen waren gesloten.
Na een paar minuten zette hij zich af van de wand en draaide hij resoluut de kraan dicht.
Hij stapte uit de douche en pakte een oude, donkere handdoek waarmee hij zich ruw afdroogde. Hij vroeg zich vaag af waar Iseco en Chloe het over zouden hebben. Ze zou vermoedelijk willen weten wat er gaand was en als Iseco alles vertelde.
Riot wist ook wel dat ze er recht op had het te weten, maar toch.. Hij zuchtte diep en begon zich weer aan te kleden. Hij opende vervolgens de badkamerdeur en stapte naar buiten, waar hij aarzelend bleef staan. Nee, hij wilde nog niet terug naar die twee; waarschijnlijk was Iseco nog rustig aan het uitleggen hoe alles zat en daar hoefde hij niet bij te zijn. Hij liep een stukje terug maar sloeg af en liep op goed geluk een kamer in, waar een oud, aftands bankstel stond waar hij onderuitgezakt op ging zitten.
Nietsziends staarde hij naar een vlek op de wand.
"Sterf, Akira," gromde hij, hopend dat hij ooit degene mocht zijn die de man om zou leggen.

Ze glimlachte waterig, ze hield wel van praten maar niet om een lang slap verhaal te vertellen. Wat de ander meestal niet eens ‘interessant’. Maar meestal vond ze verhalen van anderen, interessanter dan verhalen over zichzelf. Daarom hing ze bijna letterlijk aan zijn lippen toen hij zijn verhaal deed. Naarmate van tijd merkte ze dat zijn ondertoon veranderde. Verbittering merkte ze op. Niet dat ze het niet begreep, ze begreep het heel goed zelfs. Die akira was een vreselijke man, en zou naar de donkerste kelder op aarde verbannen moeten worden. Dat was een ding wat zeker was. Ze keek Iseco even met een medelevende blik aan toen hij zweeg. Maar besefte pas later dat hij daar niks aan had, ze liet zijn woorden op zich in werken en keek voor haar uit. Blik op oneindig. Ze glimlachte kort toen hij vertelde dat hij de wapenopslag van Akira in de fik had gezet zijn verdiende loon vond ze. Ze beet op de binnenkant van haar wang toen ze hoorde wat Iseco vertelde…Zou Richard bij Akira horen? Dat kón gewoon niet…Ze keek “dapper” terug toen Iseco haar recht aankeek, zijn woorden deden haar verstenen. Ze had nog niet door gehad dat zijzelf ook gevaar kon lopen. Zijzelf was helemaal niet bij het “wereldje” betrokken dus had er eerder ook geen rede in gezien dat ze gevaar liep. Als verdoofd keek ze voor zich uit, haar blik leeg en op oneindig. Net zo oneindig als je bang was voor de achtbaan en gewoon naar niks keek. Maar het leek alsof je voor je uit staarde, ja zombie achtig daar leek het op. Ze wou dat Riot nu naast haar zat, ook al was Iseco aardig hem echt helemaal ‘vertrouwen’ deed ze niet. Ze was vriendelijk en vrolijk bij vreemden maar toch een klein beetje terughoudend als het om dit soort dingen ging.

-af-

Iseco vroeg zich af of hij er verstandig aan had gedaan haar dit alles zo gedetailleerd te vertellen. Riot zou het hem sowieso niet in dank afnemen, al was dat niet echt zorgelijk want Iseco was als een van de weinigen zelden tot nooit onder de indruk van de anger management issues van de jong, waarschijnlijk omdat hij hem zo goed kende.
Hij keek naar het meisje, wiens gezicht weinig verried. Goed, vrolijk zag er anders uit maar Iseco kon moeilijk raden wat voor impact zijn woorden precies gehad hadden.
"Welkom terug, Riot," zei hij opeens kalm. De voetstappen van de jongen waren niet luid geweest, maar toch voldoende.
"Fijn gedouched?" vroeg hij opgewekt.

Riot antwoordde niet en liep de man zwijgend voorbij. Hij trapte niet in die toon; Iseco had zitten praten en dingen verteld die hij beter voor zich had kunnen houden en dat wisten ze allebei. Waarom nam die man dan toch de moeite het te verbergen?
Hij knikte naar Chloë en ging ook op een stoel zitten.
"Hier nog belangrijke woorden gevallen?" vroeg hij met geveinsde luchtigheid; zijn ogen stonden echter waakzaam en achterdochtig. Hij wist echt wel dat Chloë recht had op informatie maar zijn gevoel bleef in de weg zitten; hij vond het vervelend dat hij niet wist wat er was gezegd en kon alleen maar hopen dat Iseco niet in details was getreden; Chloë had recht op info, maar ze hoefde echt niet te weten wat er daarbinnen gebeurd was. Er waren grenzen voor de jongen.
"Eh, nee, niet echt," beantwoordde Iseco de vraag ongemakkelijk waarna Riot Chloë vragend aankeek, hopend dat zij wat meer wist te vertellen.

Ze had de voetstappen van Riot niet opgemerkt en zat te peinzen over het feit dat ze gevaar liep. Toen Iseco hem welkom terug heette keek ze hem even verward aan maar liet een glimlach zien toen ze Riot zag staan. Op een een of andere manier voelde ze zich ‘veiliger’ als hij in de buurt was, helemaal nu ze gevaar liep. Zijn vraag deed haar opkijken, ze keek van de een naar de ander. Ze had geen idee of Iseco het op prijs zou stellen als ze het eerlijk zou zeggen. Ze keek hem toen ook stomverbaasd aan toen hij nee niet echt zei. Het zou wel aan haar liggen bedacht ze. Ze was gewoon een drama Queen dat bewees het weer eens. Althans dat dacht ze, aangezien Iseco zei dat er niet veel ‘belangrijke’ woorden waren gevallen. Al vond ze het zelf nog al wat dat hij heel de geschiedenis van Riot en hemzelf had verteld. Echt geruster werd ze er niet op, ze merkte dat ze nog steeds met een verbaasde uitdrukking Iseco aanstaarde en trok haar gezicht terug in plooi. Ze staarde naar de veters van haar all stars. Ze twijfelde of ze Riot moest vertellen wat hij har had verteld. Het hem vertellen met Iseco erbij deed ze sowieso niet aangezien het nógal gênant was en ongemakkelijk. ‘Euhm…’ begon ze twijfelend. Ze keek Riot vertwijfeld aan en negeerde Iseco even voor een paar minuten. ‘ik-k weet-t het eigelijk-k-k nie-t-t’ sprak ze stotterend. Het hakkelen verraadde dat ze zich niet honderd procent meer op haar gemakt voelde. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer, net zo verlegen als voorheen.

Riot trok een wenkbrauw op toen Chloë begon te stotteren. Ze loog, zonder twijfel, dacht hij geïrriteerd.
Hij haalde diep adem en hield zijn ergernis in bedwang, al frustreerde de situatie hem gigantisch.
Iseco leek het te merken.
"Ik heb haar alleen maar vertelt wat er ongeveer aan vooraf is gegaan."
"Hoe gedetailleerd?"
"Wat belangrijk was."
"En dat was?" Riot's antwoord klonk vlijmscherp. Iseco zuchtte.
"Je zou je druk moeten maken om haar, zij-"
"Probeer me niet emotioneel te chanteren, je weet net zo goed als ik dat ze hier veilig is. De paar minuten meer of minder hier-"
"Goed, goed," gaf Iseco uiteindelijk toe. Hij herhaalde wat hij net had gezegd waarna Riot een verwensing mompelde. Fijn, absoluut geweldig. Hij zuchtte diep.
"Geweldig." Hij keek naar Chloë. "Als je wil kan je hier voorlopig blijven, de kans dat Akira's lui je hier vinden is nihil, maar je bent uiteraard vrij om te gaan en staan waar je wil."
Hij nam het blonde meisje op, hopend dat ze ervoor zou kiezen hier te blijven; hij beeldde zich niet graag in wat er zou gebeuren als ze haar localiseerden in haar appartement.. Ook voelde hij zich verantwoordelijk. Als hij afstand van haar had gehouden en die avond meteen was vertrokken was er niets aan de hand geweest, dacht hij.

Ze keek door haar wimpers heen toen ze Iseco voor haar antwoord hoorde geven. Ze luisterde gespannen naar hun gekibbel tot Riot Iseco zo ver kreeg dat hij wat hij verteld had herhaalde. Weer kreeg Chloë de rillingen toen ze voor de 2e keer hoorde dat ze niet veilig was voor Akira en zijn mannetjes. Ze merkte dat ze onbewust in de hoek van de bank was gekropen. Ze keek met grote ogen op toen Riot haar vroeg of ze wou blijven. Ze dacht dat hij haar zolang er gevaar dreigde, haar zou “dwingen” in het huis te blijven. Ze ging wat rechter zitten veel zin om terug naar haar appartement te gaan, nu ze deze informatie had. Had ze niet, ook omdat Richard zonder veel moeite de vorige avond bij haar appartement was binnen gedrongen. De gedachte dat Richard haar had verkracht als Riot er niet was geweest deden haar nekharen overeind staan en haar onbewust bang inkrimpen. De kans dat Richard terug zou komen was klein omdat hij een gebroken neus had en misschien nog wel meer gebroken botten. Maar áls hij terug zou komen zou hij het ook “goed” doen daar durfde ze op de wedden. Door haar gepeins vergat ze even dat Riot haar een vraag had gesteld. Ze slikte en keek hem met grote ogen van angst aan, dit maal niet voor hem maar voor de dreiging die duidelijk merkbaar boven haar hing. Al moest ze Riot en Iseco niet vergeten, die waren natuurlijk ook in gevaar. Maar aan Iseco’s verhaal te horen hadden ze hem al eerder ‘verslagen’. ‘Ik zou wel willen’ begon ze met haar ogen op Riot gevestigd, ‘maar ik wil jullie niet tot last zijn dus a-‘ mompelde ze er achter aan. Haar lichaam trilde al bij het idee dat ze terug naar het appartement moest. Ze miste haar zus nu eenorm die had een arm om haar heen geslagen en verteld dat het allemaal goed kwam. Net zolang tot ze geklameerd was, maar ze was niet bij haar opa en zus ze was hier met Riot en Iseco. En die hadden voor zover ze wist beide nou niet echt het ‘knuffel’niveau dat ze iemand uit zichzelf zouden huggle.

"Ben je niet, hoor," zei Iseco luchtig. Riot was nog wat te geïrriteerd richting de man om hem gelijk te geven, maar dacht er hetzelfde dus.
"Dus, als dat je enige bezwaar is..." begon hij aarzelend en hij keek haar vragend aan.
Iseco stond op dat moment op en liep naar de uitgang van de ruimte.
"Moet even wat regelen, met een uurtje ben ik er wel weer," zei hij luchtig, om vervolgens de donkere gang in te verdwijnen.
Riot voelde zich ongemakkelijk. Schaamte en schuldgevoel wisselden elkaar onrustig af.
Hij keek Chloë aan en hoopte dat ze gewoon in zou stemmen. Hij wist ook wel dat hij haar niet kon dwingen, maar als ze alleen buiten was.. De avond zou over niet al te lange tijd vallen.
Hij herinnerde zich levendig wat die lui met hem hadden gedaan en moest er niet aan denken dat Chloé hetzelfde lot onderging. Een wee gevoel verspreidde zich door zijn maag. Ze was jong, nog jonger dan hij destijds was geweest. Nee, het mocht niet gebeuren dat zij dezelfde mentale littekens op zou lopen.
De rollen waren omgedraaid; ditmaal was hij degene die háár smekend aankeek, omdat hij wist dat hij uiteindelijk machteloos zou staan als ze toch besloot weg te gaan.
"Blijf toch gewoon hier," zei hij zacht, al klonk het niet als een bevel; het had het meest weg van een smeekbede of een laatste poging iemand te overreden.

Het luchtige antwoord van Iseco liet ze aan zich voorbij gaan. Ze wou het van Riot weten Iseco had ze pas net ontmoet, Riot zat al een dag met der opgescheept. Ze zuchtte vermoeid en wreef met haar duimen over haar voorhoofd. Een stekende pijn in haar hoofd had zich ontwikkeld. Ze was gewoon moe van alles wat er vandaag en gisteren gebeurd was. Gisteren aan de verdrinkingsdood ontsnapt, haar enkel verzwikt. Ook nog helemaal nat geregend, iets wat ze ook niet had gewaardeerd. En vanochtend Richard die besloot haar een bezoekje te brengen. Ze glimlachte zwakjes nog niet zo lang geleden had ze bij het meer gelegen. En waren ze aan hun lunch begonnen, nu duurde het niet lang meer als ze naar buiten keek. Of de nacht zou invallen. Haar enkel begon vervelend te steken, ze waren de zwachtel in alle haast vergeten merkte ze op toen ze naar haar enkel keek. Ze liet haar hoofd op haar knieën rusten en keek met rode ogen naar Riot die aarzelend een zin begon. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en wiegde zichzelf heen en weer, wat haar enigszins kalmeerde. Ze keek niet op of om toen Iseco melde dat hij wegging, alleen vroeg ze zich af wat hij moest regelen. Nee honderd procent vertrouwend deed ze hem niet, hij kon even goed overgelopen zijn naar de slechte kant. En Riot en haar verraadden. Haar ogen keken levenloos voor zich uit ze had geen idee hoe ze zich hier ging vermaken. Als ze hier een paar dagen moest blijven, maar liever sterven aan verveling, dan vermoord worden door een vreselijke man. Die haar daarvoor waarschijnlijk nog verkrachtte ook. De smekende ogen van Riot deed verbazing op haar gezicht staan, ze moest in zichzelf grinniken. Ook al was het niet echt vanzelfsprekend in deze situatie, maar hij kwam overtuigend over. Net puppy ogen vond ze. Zijn zachte smekende stem maakte het helemaal af. Ze bezweek aan zijn puppy ogen en zijn smeekstem, ‘goed goed ik blijf’ mompelde ze. Ze kwam overeind, haar gezicht vertrok toen ze op haar verzwikte enkel leunde voor een paar seconde. Vertwijfeld keek ze Riot aan maar besloot het gewoon te doen, ze voelde zich alleen op de grote bank. En Riot’s stoel was groot genoeg dus why not? Ze hinkte naar hem toe waarna ze haar ogen neer sloeg, ‘mag-g ik-k mis-s-schien erbij?’ vroeg ze verlegen. Nee ze was niet snel bang maar als ze bang was, was ze ook wel goed bang.En dan was het enige wat haar kon kalmeren een paar sterken armen op haar heen. Ze wachtte zijn antwoord niet af maar ging gewoon bij hem in de stoel zitten, of eerder op zijn schoot. Waarna ze zich opkrulde tegen zijn borstkas, en een tevreden zucht slaakte. Zijn hartslag die sterk en krachtig tegen haar oor klonk kalmeerde haar. Een tevreden glimlach lag om haar lippen, ze voelde zichzelf indutten maar vechtte er niet tegen. Haar hoofd lag tegen zijn borstkas met haar benen omhoog getrokken lag ze op zijn schoot. Tegen hem op gekruld. Zijn lichaamswarmte kalmeerde haar net zoals zijn hartslag en geur. Het voelde gewoon vertrouwd, alsof ze op de schoot van haar broer zat die ze nooit had gehad. Ja ze zag Riot bijna als een grote broer.

Een lichte zucht van opluchting verliet Riot's keel toen ze instemde. Het klonk niet echt van harte, maar dat deed er niet toe; ze was veilig. Dacht hij, in ieder geval.
"mag-g ik-k mis-s-schien erbij?"
De vraag de hem met lichte verwondering opkijken. Hij wist niet goed hoe hij hierop antwoorden moest, maar dat maakte ook niet uit, aangezien ze al bij hem kwam zitten.
Toen ze ging zitten verstrakten zijn spieren even, maar daarna ontspande hij enigszins.
Al snel zat ze dicht tegen hem aan, opgekruld en met haar hoofd tegen zijn borstkas. Riot haalde diep adem. Dit was nogal wat voor hem, al verzette hij zich niet. Hij liet het toe omdat hij haar vertrouwde. Hij keek naar het blonde meisje. Zoals ze tegen hem aanzat deed ze hem aan zijn nichtje denken en hij voelde een steek van gemis.
Hij riep zichzelf terug naar het heden voor hij oude gedachten toe zou laten en legde voorzichtig zijn armen om Chloë heen, aarzelend haast.
"Het komt allemaal wel goed," mompelde hij zacht, al wist hij niet zeker of ze het hoorde; ze leek enigszins slaperig.
Net toen hij ook zijn ogen wilde sluiten hoorde hij ze. De snelle voetstappen. Hij verstijfde. Dat was niet Iseco. Dat was een groep onbekenden, hij wist het zeker.
De deur vloog open, met een klap tegen de muur slaand. Riot vloekte. Chloë was het enige aspect dat hem ervan weerhield overeind te springen.
In de deuropening stonden Akira en diens mannen. De Aziatische man glimlachte onaangenaam. Op zijn kleren zaten bloedspetters.
"Wel, wel, en ik maar denken dat ik naar jou en dat meisje op zoek zou moeten," zei hij met zijn zachte, hese stem. Riot vloekte.
"Waar is Iseco?" vroeg hij kwaad. Had de man..? Nee, onmogelijk.
"Iseco heeft even gezellig met ons gesproken," zei Akira, waarop hij langzaam op Riot en Chloë afliep. Riot trok het meisje steviger tegen zich aan, alsof dat haar van deze lui kon beschermen.
"Wat heb je met hem gedaan?"
"Niets, het ging geheel op vrijwillige basis."
Riot geloofde er geen woord van. Hij kende Iseco, die zou zich nooit tegen hem keren. Niet als hij een keuze had in ieder geval.

De sterke armen om haar heen en de kalmerende woorden merkte ze nog maar vaagjes. Ze was al half ingedut en maakte alles mee alsof ze in een glazen bol zat. De geluiden waren gedempt alsof ze onder water zat. Het was niet vervelend aangezien ze moe was en ze zich veilig voelde tegen Riot aan. Ze voelde vaagjes Riot verstijven maar maakte zich er niet druk om, tot er een luide klap klonk van de deur die tegen de muur geslagen was. Meteen opende ze haar ogen en kwamen haar felblauwe kijkers tevoorschijn. Ze waren zo groot als schoteltjes, van schrik door de klap. Al werden ze groter toen ze merkte dat het niet zomaar iemand was die binnen kwam gestormd. Maar ook al wist ze zijn naam niet, het leek haar vanzelfsprekend dat het Akira was. Er trok een rilling over haar rug toen ze hem zag. Zijn ‘vriendjes’ zagen er ook niet echt gezellig uit ze drukte zich onbewust dichter tegen Riot aan. Die ze hoorde vloeken, de bloedspetters op de kleding van de man deden haar ogen nog groter worden en haar lip trillen. Nee deze man was geen lieverdje dat wist ze nu al honderd procent zeker. Al was hij nog maar een paar secondes in de kamer. Ze wou dat het een nare droom was en dat ze straks wakker werd in de zachte armen van haar zus maar dat was het niet. Riot vroeg naar Iseco, Chloë vernauwde haar ogen. Had ze toch gelijk? Had Iseco hun verraadde? Vrijwillig? Ze had geen idee wat Iseco bedoelde toen hij iets moest “regelen”. Maar de bloedspetters op Akira verspelde niet veel goeds. Toen de man op hen afliep sloeg ze haar armen bang om Riot heen, die op hetzelfde moment haar steviger tegen zich aan drukte. Met grote ogen van angst keek ze naar Akira. Een rilling ging door haar lichaam, ze merkte dat ze onophoudelijk trilde bij het idee dat Akira haar ‘onder handen’ ging nemen. ‘Nee’ fluisterde ze zacht. Een eenzame traan verliet haar wang, ze had haar armen nog steeds om Riot heen geklemd. Ze wou hem niet los laten ze was er dan zeker van dat de mannen haar dan zouden grijpen en wegsleuren. De eenzame traan had gezelschap gekregen van meerdere tranen. ‘Ah is er iemand bang’ sprak Akira sarcastisch. Ze durfde er geen antwoord op te geven. Ook al was het niet geheel als vraag bedoeld eerder als opmerking, alsnog.

Akira's woorden maakten Riot alleen maar kwader, maar hij kon geen kant op.
Beschermend leunde hij iets naar voren, zich enigszins over Chloë heenbuigend.
Akira kwam vlakbij hen staan en boog voorover.
"Is er iets jongen?"
De vingers van de man streken over de huid in Riot's hals, die direct zijn hoofd wegtrok.
"Oh, dat is waar ook, daar houd je niet van hè?" De man lachtte persterig en streek langs de ruggengraat van de jongen die al zijn wilskracht aan moest wenden om niet overeind te springen. Hij ademde snel, jachtig. Hij voelde zich vernederd.
"Hmm, vind je het dan wel goed als ik aan háár zit?" vroeg Akira, rond de stoel lopend en voor hen hurkend.
"Daar voel je niets van, of wel?" Het leedvermaak droop van zijn stem terwijl hij langzaam een hand naar Chloë uitstrekte.
Riot reageerde instinctief en schopte. Akira had het niet verwacht en viel achterover. Riot besefte meteen dat het een stomme zet was. De man krabbelde overeind en greep een lok van Riot's haar. Ruw voelde deze zijn hoofd achterover getrokken worden en hij probeerde zich los te trekken. Twee van Akira's mannen werkten Chloë los uit zijn greep. Hij schold, vloekte, maar het hielp niet.
"Ik zou me maar zorgen om mezelf maken, jongen." Akira's stem, vlakbij zijn oor, klonk gevaarlijk. Maar Riot maakte zich geen zorgen om zichzelf; hij had dit al eens doorgemaakt en was er levend uit gekomen. Chloë, daarentegen, was in een wereld beland die haar volledig onbekend moest zijn en liep meer risico. Riot wilde niet denken aan wat ze met haar konden doen. Hij vocht om los te komen, maar twee jongens waren erbij komen staan en hielden hem vast. Weer voelde hij de vingertoppen van de Aziatische man over zijn huid. Deze wist precies hoe hij de blonde jongen kon bespelen. Hij was immers degene die jaren geleden hetzelfde had gedaan, na Riot de verwondingen te hebben bezorgd die tot op de dag van vandaag als littekens op zijn lijf stonden.
"Ik ga je wat vragen stellen. Hoe eerlijker jij bent, hoe genadiger dat meisje ervanaf komt."
Riot kreunde. Hij had geen keus; hij moest ze vertellen wat ze wilden weten. Akira's beloften stelden weinig voor, maar hij kon geen kant op.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Chloë, vurig hopend dat informatie die hij Akira kon geven haar kon beschermen.

Ze voelde Riot over haar heen buigend, beschermend. Het stelde haar iets gerust maar Akira’s stem maakte daar meteen een einde uit. Ze verwonde zich dat Akira zo op Riot in kon spelen met simpele woorden en aanrakingen. Ze hoorde zijn ademhaling versnellen in haar oor, ze kon niet zien wat Akira deed maar het riep vast slechte herinneringen op. Ze slikte hoorbaar toen Akira om hen heen liep en uiteindelijk voor hen hurkte. Om een hand naar haar uit te streken ze deinsde angstig –voor zover ze nog dichter tegen Riot aan kon- naar achteren. Ze wou zijn handen niet op haar huid voelen, met rode ogen keek ze Akira aan. Ze snapte niet dat zo’n man plezier leek te hebben in de angst van andere. Het was walgelijk. Ze voelde hoe Riot’s ben uitschoot en Akira raakte, die achterover viel. Maar al snel weer overeind krabbelde om Riot’s haar vast te pakken en zijn hoofd naar achteren trok. Angstig keek ze naar Riot die zich verwoed los probeerde te rukken, daardoor had ze niet door dat de twee mannen haar vast grepen. Ze slaakte een gil toen ze haar uit de greep van Riot wisten te rukken en haar hardhandig mee wisten te slepen. Tranen stroomde over haar wangen, haar enkel sleepte pijnlijk over de vloer. Ze probeerde zich verwoed los te rukken maar het wou niet baten. Ze moest lijdzaam toe zien hoe Akira Riot manupileerde. ‘Laat me los!’ ze schreeuwde woedend, angst was voor even weggebt. Niet voor lang want ze kreeg al snel een klap tegen haar wang. Waardoor ze duizelig werd, ze proefde een metaalachtige smaak in haar mond en wou naar haar wang grijpen. Wat werd geblokt door de armen van een van de gluipers. Die zich om haar arm hadden geklemd. Haar schouders schokte, snikken verlieten haar keel. ‘Riot…’ fluisterde ze zachtjes. Ze wou haar arm naar hem uitstrekken en beet op haar lip toen het niet lukte.

Riot hoorde Chloë snikken en zijn naam fluisteren. God, wat wilde hij zich graag losrukken en haar hieruit zien te krijgen.
Hij hoorde Akira zacht lachen.
"Ze kan geen kan op, jongen, net als jij."
Met een vinger trok hij een denkbeeldige lijn langs Riot's kaak, die probeerde weg te draaien.
"Laat dat!" snauwde hij hees.
"Niet zo onbeleefd tegen me, anders laat ik de jongens hun gang gaan met haar en laat ik jullie beiden wensen dat jullie nooit geboren waren." Hij zweeg kort. "En je weet dat ik dat kan, nietwaar, jongen?"
Riot gromde. Dus dat was hoe het zat. Akira had de touwtjes in handen en Riot moest als een marionet gehoorzamen. Nou, als dat voorkwam dat ze Chloë wat aandeden. Hij zuchtte, verslagen.
"Zo mag ik het horen," zei Akira opgewekt.
"Nou jongen, vertel me eens, waar houden de rest van Iseco's puppets zich schuil?"
Riot had scherp willen antwoorden dat als Iseco hen verlinkt had hij dat toch ook wel zou hebben gezegd, maar hij wist dat dergelijk sarcasme hem en Chloë duur zou komen te staan.
"In Louisiana," antwoordde hij schor. het was waar. Erg veel meer details wist hij gelukkig niet; niemand die met Iseco omging wist meer dan goed voor 'm was.
"Wáár in Louisiana?" vroeg Akira, alsof het over de locatie van een supermarkt ging.
"Ergens aan de Mississippi, aan de noordkant van de stad," zei de jongen, zichzelf diep verachtend. Hij was bezig mensen te verraden die veel voor hem betekenden. Maar wat kon hij anders?
Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij Chloë en haar belagers in de gaten te houden.
"Hmm, dus meer heeft Iseco je niet gezegd? Gek, ik dacht dat hij je vertrouwde."
Dat stak, maar Riot ging er niet op in, al kostte dat wilskracht.
"Wat zijn de namen van de mensen die het dichtst bij Iseco staan?"
Monotoon somde Riot de namen op, zich steeds rotter voelend. Hij zag in de hoek iemand aantekeningen maken en zuchtte. Niet goed, dit was helemaal niet goed.
Toen hoorde hij Akira lachen. "Weet je jongen, je hebt me helemaal niets nieuws vertelt," zei hij, nog nagrinnikend. Zijn haar werd losgelaten en de twee jongens sleurden hem uit de stoel.
Akira leunde over de rugleuning. Ontspannen glimlachte hij.
"Ik wilde het alleen even uit jouw mond horen."
Hij gebaarde achteloos naar zijn mensen.
"Sluit die twee ergens op, we moeten wat dingen bespreken. Morgen gaan we het leuk met ze hebben, dat beloof ik."
Riot voelde hoe hij meegedwongen werd en verzette zich niet; futloos liep hij mee, terwijl hij wanhopig probeerde te bevatten wat in godsnaam aan de hand was.

Chloë jammerde zachtjes van de pijn, ze hadden hun handen als bankschroeven om haar bovenarm geklemd. En duwde er met al hun gewicht op zodat ze verlopig niet los kwam maar wat meer pijn deed was haar enkel. Doordat ze haar omlaag duwde kwam er weer gewicht op haar enkel te staan. Die nog niks kon hebben en weer dreigde te zwikken. Met rode ogen volgde ze het schouwspel en huiverde toen ze Akira hoorde dreigen. De mannen naast haar grinnikten, haha wat grappig not. Toen er teveel druk op haar enkel kwam te staan begon ze te spartelen haar borstkas ging snel op en neer. Het lukte uiteindelijk om op een been te balanceren maar dat ging ze niet lang volhouden. Ze slikte toen ze Akira hoorde lachen wat the hell was er zo grappig. Zijn uitleg kwam al snel en verspelde niet veel goeds voor Riot en Chloë. Lijdzaam keek ze toe hoe Riot uit z’n stoel gesleurd werd en hem richting. De nog opengeslagen deur sleepte, Chloë volgde er achteraan. De woorden van Akira herhaalde zich steeds in haar hoofd er ging een rilling van angst door haar ruggengraat. De mannen opende een willekeurige deur –met slot- en gooide Riot eerst de kamer in waarna ze met een akelige grijns op haar afkwamen. Chloë’s ogen werden groter en ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken. Ze kromp ineen toen de mannen die eerst Riot hadden vastgehouden nog maar op een haarlengte af stand stonden. Ze hoorde ze lachen, ‘zo zie ik ze graag’ hoorde ze een moordzuchtig zeggen. Ze werd dezelfde kamer als Riot in gegooid en greep meteen naar haar enkel. Ze slaakte een gil van pijn. Zacht snikkend ging ze zo zitten dat ze de enkel kon bekijken. Vanochtend had het er nog goed uitgezien nu was het weer helemaal bont en blauw. Ze meende zelfs een straaltje bloed te zien. Ze strompelde zo goed als op Riot af waarna ze hem met smekende ogen. Groot van angst door de dreigementen, aankeek. Ze strompelde nog verder op hem af waarna ze haar armen om zijn hals heen sloeg. Om vervolgens zijn shirt nat te maken van de tranen die over haar wangen stroomde. Ze haalde beverig adem en haar schouders schokte. Snikken verlieten haar keel, haar maag voelde leeg aan. Toen de aanhanger van Akira kwam waren ze net aan de lunch begonnen, ze hadden geen tijd gehad het op te eten. Nu was het al ’s avonds en had ze nog steeds niks in haar maag zitten. Het leek haar sterk dat ze avondeten kreeg, als ze die kreeg zou die waarschijnlijk in de vorm van . Water en brood zijn, niet iets waarna ze uitkeek. Het warme lichaam van Riot en zijn hartslag stelde haar iets gerust.

Met een harde klap sloeg Riot tegen de grond. Enkele tellen bleef hij versuft liggen, waarna hij langzaam opkrabbelde. Hij stond op. De deur was dicht, op slot. Ze zaten gevangen. In hun eigen schuilplaats die hen hiervoor had moeten beschermen. Riot slikte. Hoe had dit kunnen gebeuren? Hij wilde nog steeds niet geloven dat Iseco hen echt had verraden, maar het begon er sterk op te lijken. Hadden ze hem gedwongen? Dat moest dan haast wel. Iseco zou nooit vrijwillig.. Hij schudde zijn hoofd.
Hij zag Chloë op hem af komen strompelen. Godver, wat zag ze er slecht uit zo. En dit was waarschijnlijk nog maar het begin..
Voor hij wist wat er gebeurde had ze haar armen om hem heen geslagen en huilde ze tegen zijn shirt aan. Toen haar armen zijn rug raakten sloot hij even krampachtig zijn ogen; het gevoel van Akira's handen op zijn huid was nog niet helemaal heen.
Toen trok hij haar echter dicht tegen zich aan.
Hij voelde zich wanhopig. Ze konden geen kant op, waren in de minderheid en de kans dat Akira hen levend zou laten gaan was nihil.
Riot vroeg zich niet af wat er met hem zou gebeuren; dat wist hij al. Het was geen aangenaam vooruitzicht, maar zoals het er nu uitzag zou hij er niets tegen kunnen doen.
Wat Chloë echter boven het hoofd hing wist hij niet; het hing puur af van wat Akira met haar van plan was. Wat hij echter wel wist, was dat de kans zeer klein was dat hij haar zou kunnen beschermen, als het erop aankwam en dat maakte hem bang. Het voelde als zijn schuld dat ze hierin verzeild was geraakt..
"Het spijt me Chloë," mompelde hij zacht in haar haar. Zijn adem stokte even en hij keek naar het plafond, dat ronduit smerig was. Waarom? Waar had ze dit aan verdiend?

Ze voelde hoe hij haar dichter tegen zich aan trok en glimlachte beverig. Zijn woorden deden haar opkijken, ze schudde haar hoofd. ‘Nee het is niet jouw schuld’ sprak ze terwijl ze hem een beverig glimlachje schonk. Ze zakte naar beneden tot ze op het tapijt neer kwam, ze trok Riot met der mee. Zodat hij ook zat, ze ging tegen hem aan zitten. Ze hoorde haar maag rommelen en keek Riot beschaamd aan. Niet dat hij voor eten kon zorgen maar om het feit dat ze honger had en het zo duidelijk liet merken. Ze ging wat verzitten zodat er geen gewicht meer op haar enkel ruste. Ze wou niet weten wat ze de vorige ochtend voor Akira moest doen, maar een ding wist ze zeker plezierig werd het niet. Haar hoofd leunde tegen Riot aan, die tegen een muur zat aangezien ze het vieze behang zag. ‘Weetje Riot, ik wou dat ik je zusje was geweest. Want je was dan echt een goede broer geweest’ fluisterde. Ze was bang dat Akira of een van z’n mannen mee luisterde. Niet erg waarschijnlijk maar het kon. Langzaam zakte ze weg in een zwart gat. Ze haalde schokkerig adem. Ze zag zichzelf vanaf boven liggen, en Richard. Ze rilde toen ze zag waar hij mee bezig was. Met een schok werd ze weer wakker, ze had niet langer dan een paar minuten geslapen. Haar ademhaling vertraagde toen ze Riot achter zich zag zitten. Gerustgesteld sloot ze weer haar ogen met de hartslag van Riot tegen haar oor.

-sorry als ik godmod -

Wait, hoe kan een verzwikte enkel nou in godsnaam gaan bloeden? Dat is op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig
-----
Het behang was vuil, maar hij merkte het niet. Het was weinig anders dan zijn gebruikelijke leefomgeving.
"‘Nee het is niet jouw schuld" hoorde hij Chloë zeggen. Hij schudde zijn hoofd.
"Ik had afstand van je moeten houden, dan was je hier niet in verzeild geraakt."
Dit bewees weer dat hij niet geschikt was om iemands kameraad te zijn, realiseerde hij zich. Hij zat in een wereld waar je beter buiten kon blijven.
De grond waar hij nu op zat was koud en hard, maar hij klaagde niet. Ze waren tenminste even alleen. Hopelijk kon hij zijn gedachten wat op een rijtje zetten.
Hij hoorde wat ze zei en glimlachte mat. Een goede broer? Ze moest eens weten, dacht hij, maar hij zei het niet. Om de een of andere reden wilde hij die zeepbel niet doorprikken. Hij was veel te blij dat hij iemand had die hij kon vertrouwen.
Hij merkte dat hij ondanks de honger die hij voelde moe was en sloot zijn ogen.

Hij had geen idee hoe lang hij precies geslapen had, maar toen hij wakker werd was Chloë bij hem weggetrokken en werd hij ruw overeind gehesen. Twee mannen drukten hem tegen de muur.
"Wat de fuck?!" Riot keek kwaad rond. Wat was er gaande? Vanwaar deze plotselinge actie?
Akira kwam binnen.
"Hou hem rustig," zei hij kalm, achteloos naar Riot gebarend.
Een van de mannen in de kamer stompte de jongen vol in zijn maagstreek. Hij klapte hoestend en naar adem happend dubbel, maar werd weer omhoog gehesen. Zijn maag trok samen en hij kreunde zacht.
"Gedraag je," gromde een stem. Riot antwoordde niet; hij had het te druk met op adem te komen.
Akira keek van hem naar Chloë en weer terug.
"Ik heb hier lang op gewacht Riot," zei hij glimlachend.
"Heel lang. Jij en Iseco hebben me veel last bezorgd, en daarvoor ga je boeten. Jij en dat meisje."
"Ze heeft er niets mee te maken!"
"Daar had je eerder aan moeten denken."
Akira liep langzaam op hem af. Hij kwam vlak voor de jongen staan en haalde plotseling uit. Riot's hoofd sloeg achterover, tegen de muur. Een stekende pijn ging door zijn schedel en hij voelde zich licht in zijn hoofd.
Akira's stem kwam van ver weg.
"Jullie gaan kapot, allebei, en ik laat jullie allebei toekijken hoe de ander vernietigd wordt,"zei hij langzaam, hoorbaar genietend van de situatie. Riot had de puf niet om zich los te worstelen en kon alleen maar kwaad schelden.