Young, wild and free [open]

Riot leek nog even te dromen, maar opende al snel zijn ogen. Ze volgde zijn blik naar de strakblauwe hemel, waar een eenzame vogel zweefte. Chloë had er niet veel verstand van, maar zag wel dat het een roofvogel was. Die kwamen toch bijna niet voor in de randstad? Ze glimlachte terwijl ze de vogel volgde met haar ogen. Het dier bleef rondjes boven de stad cirkelen leek het. Strange, vond ze. Chloë wende haar blik van de hemel af en keek naar Riot, toen hij Let’s go sprak knikte ze opgetogen. Waarnaar ze hem volgde, hij was sneller dan haar. Wat logisch was, maar leek zijn tempo op haar af te stemmen, wat Chloë wel zo vriendelijk van hem vond. Na 10 minuten lopen, kwamen ze bij een soort huis, op normal formaat. Waar huisartspost op een bordje, bij de deur geschreven stond. Ze glimlachte tevreden en hinkte op een wat hoger tempo naar het gebouw toe. Toen ze de deur opende, ging er een belletje af. Het rook lichtelijk mufig maar dat was logisch. Want er lag een tapijt, en het was niet het nieuwste gebouw. Ze duwde de deur open, ze hoefde haar jacket niet aan de kapstok te hangen vond ze. De wachtkamer, was niet erg vol maar ook niet leeg. Ze hinkte naar een plekje waar twee legen stoelen stonden, opwekt liet ze zich op een van de stoelen ploffen.

Aarzelend volgde hij Chloë naar binnen. Het belletje irriteerde hem en de typerende, muffe geur die er hing vond hij onaangenaam. Het herinnerde hem aan de vele uren die hij in dit soort ruimtes door had moeten brengen als er weer eens iets mis was gegaan. Nu hij erover nadacht; deze specifieke praktijk was hij ook wel eens heen gebracht. Hij was destijds van een plat dak gelazerd, laat op de avond en het ziekenhuid was te ver geweest. Daar was bij gekomen dat hij het er voor een dergelijke val aardig vanaf had gebracht; gekneusde pols, ontwrichtte schouder (die vrij vlot weer was gezet) en een flink aantal schrammen. Desondanks was de arts erg ontstemd geweest. Iets met jongeren die niet wisten wat goed voor hen was.
Hij liep de ruimte door en ging naast Chloë zitten. Er werd enigszins naar het gestaard. Op zich niet vreemd; waarschijnlijk ging men er blind vanuit dat ze een stelletje waren en in dat geval kon Riot zich voorstellen dat zoiets vragen opriep, al was het niet zijn probleem als anderen te snel oordeelden.
Het wachten duurde niet lang. Er waren twee artsen aan het werk en er waren twee wachtenden voor hen; de overige mensen bleken bij een van die twee te horen.
Riot leunde achterover en maakte zich klaar wat te ontspannen, of in ieder geval; een poging te doen tot, toen er alweer een deur openging en een kleine, kalende arts naar hen toe kwam.
Riot herkende hem meteen. En hij Riot ook.
"Waar ben je dit keer vanaf gevallen?" vroeg de arts, al klonk het niet onvriendelijk, eerder haast geamuseerd.
"We zijn hier voor haar, niet voor mij," zei Riot schouderophalend. De arts zag nu pas Chloë's verbonden enkel en werd rood. Riot schudde zijn hoofd, al begreep hij de vergissing van de man, hij stònd bekend als iemand die geregeld iets had; was het geen gevecht dan wel een ongeluk met Russisch klimmen.
"Mijn excuses. Volg mij maar," zei hij haastig, naar de open deur gebarend. Riot stond op en stak zijn hand naar Chloë uit om haar overeind te helpen.

Ze glimlachte naar Riot toen hij naast haar ging zitten, ze voelde zich tamelijk op haar gemak. Ondanks dat de mensen in de wachtkamer die naar hun staarden, en hun onbeschaamd bekeken. Het wachten niet lang, al snel kwam er een kleine, kale man uit de kamer gelopen. Die tegen, Riot begon te praten. Chloë trok een wenkbrauw op, de man kende hem blijkbaar. Riot verduidelijkte de zaak waardoor de man begon te blozen. Chloë grinnikte, en glimlachte liefjes naar de man. ‘ Het geeft niet hoor’ sprak ze glimlachend. Riot stond op en stak een hand naar haar uit om haar overeind te helpen. Ze pakte hem aan en knikte naar hem. Ze hinkte naar de geopende deur en liet zich op de naar achteren geschoven stoel zakken. De arts, ging op de stoel tegenover haar zitten. Hij vouwde zijn handen samen. ‘Zo wat is er gebeurd.’ Begon hij zakelijk. ‘Om een lang verhaal kort te maken, ik ben van een duin afgerold, en me enkel verzwikte.’ Sprak ze twijfelend. ‘Riot heeft me enkel gezwachteld, maar ik kan niet de hele tijd rond blijven hinken’ voegde ze er grijnzend aan toe. De arts knikte, ‘ik neem aan dat je krukken wilt?’ vroeg hij met een glimlachje. ‘Daar heeft u gelijk in meneer’ sprak ze vriendelijk. Ze was altijd bleefd als het om ‘volwassenen’ ging. ‘Je hoeft geen u te zeggen hoor, dan voel ik me zo oud’ zei de man lachend. Ze glimlachte, ‘zoals je wilt’ sprak ze.

Riot volgde kalm de conversatie. De arts verdween en kwam al vrij vlot weer terug met een paar krukken.
"Ze zijn oud en laten zich niet meer verstellen maar volgens mij pas je er wel op," zei de arts.
"Van mij mag je ze houden; volgende week komen er nieuwe, en anders worden deze toch maar weggegooid."
Riot floot zacht tussen zijn tanden. Had zij even mazzel. De arts keek naar hem, maar zei niets.
Riot had zich op afstand gehouden; hij stond tegen de deur geleund.
Hij keek naar de twee, de arts en het meisje. Hij was blij dat ze die krukken kreeg. Hij had op zich niet erg gevonden haar te steunen, maar toegegeven; het was een stuk praktischer dat ze zich nu grotendeels op eigen houtje kon verplaatsen.
Misschien dat ze nog hulp nodig zou hebben op de trap, maar dat was wellicht ook het enige.
"Moest je niet ook nog zo'n douchehoes hebben?" merkte hij nuchter op. Nu ze er toch waren.. Dat soort dingen hadden ze hier vast wel aan die balie in de wachtkamer te koop en zo duur was zo'n ding vast niet.
Hij schoof zijn handen in zijn zakken. Eigenlijk hoopte hij hier vrij vlot we te kunnen. Hij had behoefte aan verkoeling in het meer en deze plek bracht onplezierige herinneringen naar boven.

De arts verdween maar kwam al snel weer terug met een paar krukken, naar tevredenheid van Chloë. Ze knikte toen ze zijn opmerking hoorde en glimlachte. Yay dan had ze krukken als ze weer eens ergens vanaf flikkerde. Ze hoorde Riot tussen zijn tanden fluiten en glimlachte verontschuldigend. Ze pakte de krukken aan en liet haar handen leunen op de handvaten, ja zo moest het wel lukken. Ze hinkte wat heen en weer in de kamer tot ze de opmerking van Riot hoorde dat was waar ook. ‘Wat hij zegt, hebben jullie hier ook douchehoesen?’ vroeg ze met een grijnsje. De arts knikte en verdween weer om terug te keren met een raar ding wat waarschijnlijk een douchehoes was. Hij gaf hen nog wat uitleg, Chloë knikte en lette goed op. Toch altijd handig. Binnen 10 minuten stonden ze weer buiten, Chloë had de douchehoes in haar rugzakje gestopt. Die ze nog snel gepakt had toen Riot Richard ergens heen manoeuvreerde. Ze had er ook nog wat etensware en drinken in gestopt. Voor als ze tot laat bleven en ze niet optijd terug waren voor het middagseten. Ze deed haar rugtasje weer over haar schouder en begon de goede richting op te hinken. Het ging een stuk makkelijker met haar krukken maar prettig was anders. Ze wist dat er zo een ijscokar was, chloë was al vanaf jongs af aan een ijsfreak. Bijvoorbeeld in een restaurant zat ze bijna vol maar er móest nog een ijsje bij. Of na een groot bord spaghetti nam ze nog een banana split, en het ijsje van haar zus als het meezat. Ja ijsje vielen bij haar in de smaak bedacht ze grijnzend.

Riot was blij toen ze wee rbuiten waren en ademde dankbaar de frisse lucht in. Hij dacht aan de arts. deze had een geheugen als een olifant; het zou Riot niets verbazen als de man zijn patiënten van de afgelopen twee jaar op kon noemen, of in ieder geval alle opmerkelijke gevallen.
Hij vond het niet echt prettig om weer aan die val herinnerd te worden. Ja, het was stom geweest, die race in de regen maar hij had gewoon móeten winnen en door weer liet hij zich niet tegenhouden. Hij zag weer voor zich hij hij over dat dak was gegleden met een behoorlijke voorsprong. Dat dak was de finishline geweest dus hij hàd gewonnen. Alleen had hij niet meer op tijd af kunnen remmen en was hij op de afvalbakken in het steegje erachter geland. Het was echter niet van grote hoogte geweest; het dal behoorde aan een klein schuurtje toe. Dat was de reden dat hij er zeer genadig af was gekomen.
Na een straat of twee zag Riot een ijscokraampje staan. Hij kocht zelf vrijwel nooit ijs; hij besteedde zijn weinige geld altijd maar zo zorgvuldig mogelijk, maar met deze warmte was het wel uitzonderlijk verleidelijk om gewoon even te stoppen voor een ijsje.
Riot bedacht zich dat het lang geleden zou zijn, de laatste keer dat hij gewoon een rustig ijsje had gegeten, laat staan samen met iemand.
"Zullen we.. een ijsje halen?" vroeg hij, haast schuchter, aan Chloë.

Zoals gedacht stond er een paar straten verderop een ijscokar. Een klassieker om het zo maar te zeggen, echt een kar geen moderne bus. Maar een kar met een bel en twee handvaten om hem voor te duwen. De glimlach op haar gezicht werd groter toen Riot bijna onzeker voorstelde om een ijsje te halen. Ze knikte heftig met haar hoofd, zo snel en hard dat ze zelf bijna bang was dat hij eraf zou rollen. Die gedachte deed haar nóg breder lachen, zo breed dat het er waarschijnlijk érg appelig uitzag. Zoals zij dat graag noemde, appelig was haar woordje. ‘ Nou waar wachten we nog op?Let’s go’ riep ze vrolijk. Ze vergat bijna dat ze krukken had bíjna. Door haar blijdschap viel ze bijna op de grond maar ze wist haar evenwicht te bewaren. Toen ze bij het kraampje aankwam wist ze al précies wat ze hebben wou en somde het toen ook op. Geen hoorntje, maar in een bakje, chocolade ijs met stukjes chocola als het kon. Citroen ijs, en aardbeien ijs. Er hoefde verder niks overheen thats it. De man achter het karretje glimlachte en begon het ijs te scheppen. Het viel Chloë nog mee dat ze niet letterlijk kwijlde maar het water liep haar in haar mond.

-zoals je waarschijnlijk gemerkt hebt...Chloë houd van ijsjes -

Riot moest er langer over nadenken en koos uiteindelijk een hoorntje met een vanillebolletje.
Het werd geschept en het hoorntje werd in een klein rekje gezet.
De verkoper aarzelde even.
"Eh, moet ik de rekening splitse-"
"Nope, ik betaal," zei Riot nuchter. Hij vond het nogal vreemd om de rekening te splitsen, wilde niet dat Chloë voor hem betaalde en het was uiteindelijk zijn suggestie geweest, after all.
Hij trok zijn portemonnee. Het was gelukkig vrij goedkoop. Hij diepte een verkreukeld briefje van vijf op en gaf het aan de verkoper, die hem het wisselgeld gaf. Riot stopte dat weg en pakte zijn hoorntje. Hij proefde het en grijnsde; hij was vergeten hoe lekker ijs was.
Hij keek naar Chloë's bak ijs en toen naar haar krukken.
"Moeten we ergens gaan zitten tot je 't op hebt?" vroeg hij, betwijfelend of het zou gaan werken; zo'n bak leegeten en op krukken lopen tegelijk.

Riot deed er langer over om te beslissen maar koos uiteindelijk voor een simpel vanille bolletje. Ongeduldig keek Chloë toe hoe haar ijs werd geschept en op het rekje werd gezet. De man begon over de rekening, net toen Chloë wou zeggen dat ze wel trakteerde was Riot haar voor. Ze gaf het niet graag toe maar het verbaasde haar. Ze zag hoe Riot van zijn simpele vanille ijs genoot en grinnikte. Ze knikte, zitten was wel wat handiger dan staan of lopend het ijsje op eten. Er was een vrij bankje, niet zover van de ijscokar waar Chloë op neer plofte. Ze keek grinnikend naar Riot, ‘Like a gentleman hé’ zei ze terwijl ze welgemeend glimlachte. ‘Dankje dat was echt aardig van je, ik zou je nu het liefst een “huggle”geven maar aangezien je er niet zo van lijkt te houden. En ik een gebleseerde enkel heb hou ik het maar bij een simpel bedankje’ zei ze dood serieus maar met een glimlach. Nee Riot leek niet zo van de huggles te zijn.

Ook hij plofte op het bankje met zijn ijsje.
"Like a gentleman hé"
Riot keek haar aan. Even keek hij wat verward, maar toen glimlachte hij ook, eveneens welgemeend, waardoor zijn gelaat een veel warmere uitstraling had als normaal.
"Dankje dat was echt aardig van je, ik zou je nu het liefst een “huggle”geven maar aangezien je er niet zo van lijkt te houden. En ik een gebleseerde enkel heb hou ik het maar bij een simpel bedankje."
Zijn glimlach vervaagde enigszins. Nee, een knuffel was niet verstandig. Nu nog niet in ieder geval. Misschien als hij haar door en door kende, of als de situatie het regelde, hij het ontspannen toe zou kunnen laten, maar als ze hem nu zou omhelzen bestond zelfs het risico dat hij in een reflex uithaalde. Zijn uidrukking verzachtte echter bijna direct weer.
"Graag gedaan," zei hij. Hij meende het; het voelde goed om iemand te hebben die hij kon trakteren en die het zo waardeerde.
Hij keek naar de tegels voor hem. Het was grappig, dat hij met dit meisje bevriend was geraakt in zo'n korte tijd; ze leek hem amper ouder dan zeventien en hij was eenentwintig. Zij was de vrolijkheid zelve, hij werd geclassificeerd als onhandelbaar.
Hij herinnerde zich dat ze in het begin geregeld verlegen leek te worden als ze hem iets vroeg, maar daar merkte hij weinig meer van en dat vond hij prettig; het zorgde dat ze op gelijk niveau zaten; gelijkwaardig aan elkaar waren. Als vrienden, niet als kennissen, niet als dat vrolijke meisje en die humeurige gozer met zijn gebruiksaanwijzing, maar gewoon als twee mensen die elkaar mochten. Ja.. ja daar voelde Riot zich goed bij.

Ze zag dat ze gelijk had over de huggle, want zijn glimlach vervaagde lichtelijk. Toen ze over de huggle begon. Ook al was het niet langer dan een fractie van een seconde, Chloë had het opgemerkt. Vrijwel meteen daarna glimlachte hij weer wat hem een warme uitstraling gaf ze grinnikte en nam een paar hapjes van haar ijsje. Die al een beetje begon te smelten, maar het alleen nog lekkerder maakte. Hard ijs was niet lekker vond ze , het moest op je tong smelten. Ze knikte bij zijn graag gedaan. Ze zwaaide een beetje met het lepeltje rond en ontdekte dat hij roze van kleur was, oeh she likes. Ze bestudeerde het gezicht van Riot en grinnikte weer, ‘weet je je bent best schattig als je lacht’ sprak ze zonder schaamte. Waarna ze een big smile liet zien, ‘of mag ik dat soms niet zeggen’ voegde ze er plagend aan toe. Nee jongens wouden meestal niet schattig gevonden worden, eerder de macho uithangen. Hoewel Riot haar daar niet het type voor leek, kon het best dat hij niet schattig gevonden wou worden. Ze begon weer met het lepelen van haar ijsje en staarde naar de duiven die heen en weer hipte. Ze vond ze grappig met hun kleine kraaloogjes. Ze keek opzij naar Riot, ze zag hem nu als een vriend niet de jongen met de beangstigende wond op zijn wang. En meer littekens op zijn bovenlichaam had dan een gemiddeld mens. Ze nam mensen zoals ze waren en had geen vooroordeel over ze. Ze kwam er vanzelf wel achter hoe ze waren, al kon je het soms baseren op hun uiterlijk. Niet altijd want meestal waren de stoerste Rock sterren juiste de liefste jongens.

Hij keek vanuit zijn ooghoeken opzij ton hij merkte dat ze naar hem keek.
"Weet je je bent best schattig als je lacht."
De opmerking kwam nogal uit de lucht vallen en hij keek haar verbaasd aan; het was weer typisch zo'n zin die hij absoluut niet had zien aankomen en hij had er ook niet echt een passende reactie op. Wat kon hij er ook op zeggen? Hij zag zichzelf bepaald niet als schattig en bepaalde mensen zouden een dreun hebben gekregen bij dat soort woorden, maar Chloë kon inmiddels wel een potje bij hem breken.
"Of mag ik dat soms niet zeggen?" Het klonk plagend en Riot grijnsde licht.
"Ik kan het wel hebben," antwoordde hij, niet onvriendelijk.
Ja, hij moest ontzettend aan deze manier van met elkaar omgaan wennen; zo ongedwongen en relaxed.. Maar hij kwam er wel. Hij had al het gevoel dat alles een stuk makkelijker voor hem ging en zeker als je zo met een ijsje in de zon zat was het moeilijk om een situatie als deze negatief in te schatten.
Niet dat hij onder de illusie verkeerde dat hij de liefheid zelve zou worden; hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij altijd opvliegend zou blijven en vreemden nooit snel zou vertrouwen. Zo waren er wel meer dingen die wellicht niet of amper zouden veranderen; er was vroeger gewoon teveel gebeurd, maar dat nam net weg dat er wel zat was wat wèl beter kon gaan en dat leek nu ook te gebeuren.
Al vrij snel had hij zijn ijsje op. Hij leunde zowaar ontspannen achterover, en dat terwijl hij zich op straat bevond, en wachtte kalm tot Chloë haar ijs ook op had. Hij sloot zijn ogen weer even.

Ze grinnikte, zijn verraste gezicht was hilarisch. Jammer dat ze geen fotocamera had... Gelukkig vond hij het niet al te erg aan zijn antwoord te horen. Relaxed lepelde ze haar ijsje op haar gemak naar binnen. Naast haar was Riot zowaar ontspannen gaan zitten en sloot hij zijn ogen. Ze grinnikte en schudde kort met haar hoofd. Grappig hoe iemand in zo’n korte tijd kon veranderen, of in ieder geval bij iemand die hij zo bijna leek te vertrouwen. Ze ‘dronk’ het laatste beetje ijs uit haar bakje en veegde toen haar mond af aan de achterkant van haar hand. Ze kwam overeind en hinkte met behulp van de krukken naar de dichtbij zijnde prullenbak. Ze hinkte terug naar Riot en duwde zacht tegen zijn knie. ‘Kom we gaan’ zei ze vrolijk. Het vooruitzicht in verkoeling van het water deed haar humeur opperbest maken. En dat Riot haar gezelschap wou houden maakte haar nóg blijer, als dat tenminste nog blijer kon… Ze hinkte naast Riot haar hoofd bewoog op en neer op de maat van het liedje dat ze in haar hoofd had. ‘Hoever is het meertje hier eigenlijk vandaan?’ vroeg ze na een kwartier. Haar handen begonnen pijn te doen van het steunen op haar krukken. Omdat ze niet gewend waren zoveel gewicht op een bepaald punt te dragen. Lichtelijk uitgeput keek ze Riot vragend aan.

Er werd zachtjes tegen zijn knie geduwd en zijn ogen schoten open. Het was Chloë maar.
"Kom we gaan."
Hij knikte en stond op. Onder het lopen hoorde hij het onophoudelijke getik van de krukken naast zich, en geluid waar hij eigenlijk verrassend snel aan gewend raakte; het gaf inmiddels aan dat Chloë naast hem hinkte, ookal keek hij haar kant niet op, dat was alles. Het was altijd prettig als je een geluid kon plaatsen, vond Riot, dan wist je waar je aan toe was.
Een kwartier was ongeveer verstreken - Riot kon het niet met zekerheid zeggen want hijzelf had geen tijd bij zich - toen Chloë de stilte verbrak.
"Hoever is het meertje hier eigenlijk vandaan?"
"Niet zo gek ver meer," antwoordde Riot. Ze waren de stad namelijk al bijna uit en hoefden als het goed was alleen nog maar een stuk over een verharde bosweg.
"Met een minuut of tien zullen we er denk ik wel zijn," schatte hij in.
Hij keek ernaar uit, al was het maar om verkoeling te vinden. Hij moest echter toegeven dat hij het best leuk vond om samen met Chloë te gaan zwemmen. Dit keer zou het vermoedelijk een stuk minder awkward zijn als de vorige keer, toen de helft van zijn gezicht onder het bloed had gezeten en het zwemmen uit was gemond in, nou ja, toch wel een fiasco. Gelukkig kon zoiets zich in het meer moeilijk herhalen.
Het bospaadje naderde al snel. Het was smal en verhard met tegels die al bijna de kleur van het zand eromheen aan hadden genomen. Het werd aan weerszijden geflankeerd door enorme eikenbomen, waar de zon hier en daar tussendoor kroop, een bijzonder lichtspel op de grond projecterend.

Zijn antwoord stelde haar gerust, waarna een opgeluchte zucht haar mond verliet. Ze knikte toen ze zijn schatting hoorde, ‘gelukkig ik ben echt aan een rust toe’ zei ze met een glimlachje. Ze bekeek haar handen waar het al rood werd op het zachtste deel van haar hand. Ze haalde eens diep adem en begon weer met het hinken naast Riot. Zoals hij had geschat duurde het ongeveer nog tien minuten voordat ze echt in de natuur belande. Ze keek met glinsterende ogen naar het bospaadje wat er bijna sprookachtig uit zag. ‘Het is prachtig’ fluisterde ze terwijl ze naar de bomen keek. Waar klimop woekerde. Op het pad was een bijzonder lichtspel te zien door de groengekleurde bladeren heen. Ze klapte haar mond weer dicht en hinkte het pad op. Wat gelukkig verhard was met stenen, anders had ze het niet gered althans dat dacht ze. Misschien had Riot haar getild wat altijd nog kon maar of hij het echt met plezier had gedaan. Nee dat leek haar sterk. Ze hinkte met hernieuwde energie over het pad heen.

"Het is prachtig."
Ja. Ja, die woorden dekten de lading wel aardig. Riot liep langzaam naar voren, de schaduw van de bomen uit. De zon scheen weer warm op zijn lichaam.
Het gras maakte langzaam plaats voor zacht, bijna wit zand. Riot trok zijn schoenen en sokken uit. het zand voelde aangenaam aan zijn blote voeten.
Hij liep nog een eindje verder en zette toen zijn schoenen neer.
Hij grijnsde naar Chloë.
Hij trok vlug zijn kleren uit tot hij slechts nog zijn zwarte shorts droeg, die prima dienst konden doen als zwembroek.
Hij wit dat hij eigenlijk heel even zou moeten wachten, maar God wat had hij het warm.
Hij liep langzaam naar het water. Het was koel, rustig en helder en glinsterde prachtig in het licht van de zon, die hoog aan het gigantische luchtruim stond. Riot stapte het water in en sloot zijn ogen. Hij liep langzaam verder, genietend van de koelte.
Hij draaide zich om en wenkte Chloë ook te komen, waarna hij verder liep, tot hij tot aan zijn middel in het water stond.

Het gras veranderde langzaam in wit zand. Chloë keek met een glimlach naar het meertje. Er was gelukkig niemand, wat ze eigenlijk wel prettig vond. Ze had gemerkt dat Riot niet zo gesteld was op vreemden, en hij relaxter was alleen met z’n tweeën. Riot was sneller dan haar en had al snel zijn schoenen uit gedaan. Waarna zijn kleding volgde, al was Chloë niet preuts. Een blos verscheen op haar wangen en ze wende haar blik af en keek naar het heldere water wat er erg aanlokkelijk uit zag. Ze legde de krukken neer en hinkte in het zand. Ze had geen zin om de douchehoes te gebruiken dus deed dit ook niet. Als riot boos op der werd en haar niet wou helpen had ze maar geen zwachtel. Ze was nog steeds een koppig, eigenwijs puberaal meisje van 16. Al vergaten mensen dat snel door haar volwassen gedrag. Ze peuterde het verband los en vouwde het netjes op. Het voelde raar zonder steun te hinken maar niet verkeerd. Ze rolde het verband zorgvuldig op waarna ze het verband in het gras legde. Ze draaide zich om en zag hoe Riot haar wenkte. Ze glimlachte en wou haar shirt en baggy jeans uittrekken trekken tot ze zich bedacht dat ze helemaal geen bikini had aangedaan. Haar gezicht betrok, ze liet zich in het zand zakken had zij weer ofcourse. Ze keek naar Riot, hij leek haar niet zo iemand die op jonge meisje van 16 in hun bh en ondergoed kickte. But you never know… ‘Ik heb geen bikini aan’ verduidelijkte ze met het rood op haar wangen. Opeens bedacht ze zich iets, blij met haar ingeving sprong ze op. Wat haar meteen zuur kwam te staan. ‘Argh’ mompelde ze terwijl ze over haar enkel streek. Waar ze weer door heen was gezakt. Het ging lekker straks zou Riot haar dwingen het verband er weer omheen te doen en douchehoes te gebruiken. Ze snoof en pakte haar rugzak haalde alles overhoop. Ze stalde het eten uit en vond uiteindelijk wat ze zocht. Haar American Flag bikini. Een stralende glimlach kwam op haar gezicht te staan, Yes. Maar hoe moest ze die nou aan doen zonder dat Riot keek. Ze bekeek hem uit zijn ooghoeken, ‘niet kijken’ riep ze waarschuwend naar hem. Waarna ze naar de bosjes liep waar ze haar shirt uitrok. Net zoals haar bh. Waarna ze haar bikinitopje aandeed. Ze deed haar baggy jeans uit. Kreunde even van de pijn in haar enkel maar verwisselde snel haar onderbroek voor haar bikini. Ze kwam weer tevoorschijn ‘je hebt toch niet gekeken hé’ vroeg ze sluw. Ze grinnikte, ‘I'm kidding’ zei ze terwijl ze haar tong uitstak.

Omg, Morrowind soundtrack is zo inspirerend voor meertjes ^_^

Chloë leek ook van plan haar gewone kleren uit te doen toen haar gezicht betrok.
"Ik heb geen bikini aan," zei ze. Riot had bijna gesuggereerd dat ze ook in 'r ondergoed kon zwemmen, maar dacht niet dat dat bij een jong meisje erg goed zou vallen. Hijzelf was nou eenmaal redelijk ongecompliceerd in die dingen.
Hij keek toe toen ze haar rugzak leeg begon te halen en schudde zijn hoofd toen ze vond wat ze zocht. Ondergoed, maar dan gemaakt van andere stof, dacht hij. Hoeveel verschil maakte het? Ach, als zij zich daar beter bij voelde.
"Niet kijken," klonk het.
Ergens luchtte dat op; nu kon hij alvast wat zwemmen zonder dat het onbeschoft leek. Hij liep weer verder het water in en deed een paar krachtige slagen. Zijn lichaam gleed vlug door het koele water. het was heerlijk verkoelend en hij sloot zijn ogen. Hij hoorde achter zich Chloë's stem en draaide zich om.
"I'm kidding."
Kidding wat? Hij keek het meisje in de American Flag bikini niet-begrijpend aan, rustig in het water dobberend, aangezien hij haar eerste zin niet had gehoord.

Riot was al verder het water het water in gelopen of gezwommen. Net hoe je het noemen wou. Hij leek niet te begrijpen waarom ze: ‘I’m kidding’ had gezegd. Waarschijnlijk omdat hij haar eerste zin niet gehoord had. Ze grinnikte, ‘ik vroeg of je toch niet gekeken had, maar het leek me sterk dat je keek’ legde ze uit. Ze voelde met haar voeten of het water niet al te koud was, maar het viel reuze mee. Misschien omdat het meertje werd verwarmd door de zon en er geen harde wind woei. Tevreden met de tempratuur van het water liep ze het water in. In de eerste paar minuten ging er een rilling over haar lichaam maar het wende al snel uiteindelijk dobberde ze vrolijk rond. Ze besloot de bodem van dichtbij te bekijken en dook onverwachts onder. Ze had op wedstrijdzwemmen gezeten waardoor ze had geleerd zonder plonzen het water in te kunnen duiken. Nu ook, ze verdween als een vis in het water. Waar ze was verdwenen rimpelde alleen het water een beetje. Chloë zwom ondertussen naar beneden het meer was niet heel erg diep niet veel dieper of zelfs minder dan drie meter. Chloë raakte het modderige zand van de bodem aan en draaide zich half om, haar blik ging naar boven. Het zonlicht maakte dat het water vlak bij het oppervlak, lichter werd. Ze zag Riots zwemmen. Alles zag er sprookjesachtig uit vanaf beneden. Ze begon weer naar boven te zwemmen. Haar haren gingen achter haar aan als een sluier. Ze haalde diep adem toen ze weer boven was en glimlachte naar riot. Ze had geen idee hoe lang ze onder was geweest of Riot het überhaupt wel had gemerkt. Maar ze had er geen spijt van, ‘je moet echt eens naar de bodem duiken en dan omhoog kijken ziet er sprookjesachtig uit.’ Adviseerde ze hem.

Hij keek op toen Chloë weer boven water kwam en glimlachte.
"Je moet echt eens naar de bodem duiken en dan omhoog kijken ziet er sprookjesachtig uit."
Ach, waarom niet? Soepel dook de jongen onder. Het viel hem direct op dat het water erg helder was. Kleine visjes schoten voor hem weg, gehaast en schokkerig bewegend.
Ver kijken kon hij niet; de wereld onder water was als een soort dichte, spookachtige mist. Het had iets, zonder meer en Riot vroeg zich af hoe het eruit zou zien als je hier een waterdichte lamp aan zou zetten. Zou dat vergelijkbaar zijn met autolampen in de mist?
Hij zwom een aantal slagen en keek om. Hij kon slechts vaag Chloë's omtrekken nog zien. Een eindje verder zag hij iets wat no wel eens een plant kon zijn, maar hij begon langzaam buiten adem te raken.
Hij zwom kalm omhoog en brak al snel weer door het wateroppervlak. Hij zwom weer een stukje terug, richting Chloë.
"Je had gelijk, 't ziet er nice uit," merkte hij op.
Hij liet zich weer even op zijn rug in het water drijven. De zon scheen warm op zijn natte huid, wat een aangename combinatie vormde met het koele water.

Riot volgde haar advies op en dook onder water, Chloë keek hem nog een tijdje na maar al snel zag ze niks meer dan een vage vlek. Ze zwom een beetje heen en weer tot Riot weer boven was , ze grijnsde ze had meestal wel gelijk. Ze keek even hoe hij zich op zijn rug liet drijven en zwom richting d kant tot ze vertrouwde modderige bodem ondergrond voelde. Ze kwam wat uit het water en merkte dat er kippenvel op der bovenlichaam stond. Ze sloot even een paar minuten genietend haar blauwe kijkers maar opende ze weer toen ze vlekjes begon te zien. Ze keek naar Riot die een paar meter verderop ontspannen leek het bijna, rond dreef. Als ze Pasqual niet had ontmoet en riot jonger was geweest. Of zijzelf onder, had ze hem best als boyfriend gehad. Bedacht ze zich grinnikend, maar nu ze haar grote liefde Pasqual had ontmoet. Riot minstens 4 jaar ouder was leek het haar niet zo’n verstandig idee. Ze was allang blij dat hij haar niet meer als vreemde beschouwde, zo leek het tenminste. Zijzelf zag hem al voor de volle honderd procent als vriend. Maar ze twijfelde of hij het ook zo zag. Doordat ze zo had zitten peinzen had ze niet door dat ze nu al tien minuten onbeweeglijk voor zich uit staarde. Wat vast een rare indruk maakte ze kwam weer in beweging en liep het water zo goed als uit. In het water had ze geen last van haar enkel gehad maar op het land werd ze er weer pijnlijk aan herinnerd. Ze hinkelde naar een steen, die er aanlokkelijk uitzag. En pakte haar rugtas ondertussen mee. Ze haalde er een kleedje uit, begon al het eten wat ze had mee genomen uit te stallen. Ze had ook twee flesjes coca cola mee genomen. Ze wist niet of Riot er van hield maar besloot het risico te wagen, en had ze meegenomen. Ze had met haar rug naar Riot toe gezeten en draaide zich nu om ‘tadaaaa’ riep ze uitbundig waarna ze begon te grinniken.

-vrolijkheid explosie-

Hij dobberde nog een tijdje rond, pondering life's mysteries, waarna hij omrolde en terugzwom naar de kant.
Hij liep het water uit en streek zijn natte haar uit zijn ogen. Hij zag dat Chloë op een steen was gaan zitten en kwam er bij zitten, zijn blik op het glinsterende water gericht.
Het voelde als een droom, hier zijn. Zijn hele leven was tot nu toe een gevecht geweest en hier, in Horse Home... voelde hij zich véilig. Ja, schermutselingen genoeg en hij was het laatste gevecht waarin hij was verzeild nog niet vergeten, maar het kon erger, veel erger. Hier hoefde hij geen tattoo's te laten zetten als cover-up of herinnering.
Er was slechts en ding, of beter gezegd, een iemand die dit alles nog beter maken kon, maar die zou hij nooit weer zien. Riot staarde naar het zand, alsof het gezicht dat hij miste daaruit omhoog zou kunnen komen.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij iets bewegen en hij keek om, net op tijd om Chloë zich om te zien draaien met twee flesjes cola in haar handen.
Hij bande de gedachtenstroom even uit zijn geest en glimlachte licht.
Cola, dat dronk hij niet vaak. Meestal haalden ze goedkope rotzooi in huis om de kosten zoveel mogelijk te drukken.

Ze glimlachte tevreden toen ze een lichte glimlach bij Riot ontdekte. Nice, hij hield blijkbaar wel van cola. Ze draaide de dop eraf en nam zelf een stevige slok. De cola prikkelde in haar mond en keel, een vertrouwd gevoel. Dat ze het vroeger niet lekker had gevonden, ze kon zich er niks meer bij voorstellen. Ze zette de cola naast zich neer in het zand en pakte een aardbei die ze in haar mond stopte. Waarna er een glimlach op haar gelaatstrek haar gezicht sierde, de aardbei was heerlijk zoet. Waardoor ze haar ogen een paar secondes genietend sloot. De tweede en derde aardbei werden al snel achter elkaar in haar mond gestopt. Ze smaakte écht goed eigenlijk moest er ook nog wat suiker over, stom van der dat ze het vergeten was. Ach jah dan maar de volgende keer. ‘Hoelang woon je eigenlijk al in horsehome?’ vroeg ze met volle mond. Ze kauwde snel haar aardbei en slikte hem door, waarna ze langs haar likken likte om de zoetige sap er van te verwijderen. En Riot met twinkelende ogen aankeek.

-baggershit post-

Hij nam langzaam een slok van zijn cola. Hij hield er niet van om het spul snel te drinken. Weer staarde hij even naar het zand. Met zijn voet had hij gedachteloos er vormen in zitten trekken. Het stelde niets voor en was volledig onbewust gebeurd.
"Hoelang woon je eigenlijk al in horsehome?"
Hij keek op toen hij Chloë's stem hoorde.
"Wat? Oh, al een jaartje inmiddels," antwoordde hij schouderophalend. Hij was amper twintig toen hij hier was gekomen en destijds nogal een probleemgeval geweest. Zijn huidige uitspattingen verbleekten bij hoe hij zich toen had gedragen. De achterliggende redenen lagen ingewikkeld en konden het daglicht dan ook bepaald niet verdragen.
"Jij dan?" vroeg hij aan Chloë, om het gesprek van hem af te leiden. Hij wilde niet dat ze de verkeerde vragen ging stellen. Hun beginnende vriendschap, Riot ging er tenminste vanuit dat het nog wel eens het begin van een vrienschap kon zijn, kon door de verkeerde woorden makkelijk plat worden getrapt.
Hij kende zichzelf; bij bepaalde dingen sloeg hij dicht en dan kon je tijdenlang geen kant meer met hem op. Het was zelfverdediging, uiteindelijk.
Hij nam nog een slok cola en keek naar het etiket, waarvan hij de kleine lettertjes maar met rust liet.

Ze knikte toen ze zijn antwoord hoorde, ook niet lang dus. Ze grijnsde toen ze Riot weer naar de kleine lettertjes zag staren. Al deed hij het minder lang dan in het begin bij het zonnebrandolie-etiket. Ach ieder moest het voor zich weten. Ze dacht even over zijn vraag na, en telde op haar vingers. ‘Inmiddels al…3 weken denk ik’ sprak ze uiteindelijk. Misschien niet precies 3 weken maar ongeveer. ‘Je mag pakken hoor’ zei ze terwijl ze met een ruim gebaar naar het eten voor haar zwaaide. Ja ze had genoeg meegenomen. Ze pakte weer een aardbei maar nam er nu een klein hapje uit. Na de aardbeien nam ze een slok cola, cola kon je gewoonweg niet snel drinken. Net als bitterlemon. Althans dat vond Chloë. Ze leunde met haar ellenbogen in het zand en genoot voor een paar minuten genietend haar ogen. Het was relax hier met Riot te zitten en niet veel te hoeven zeggen . ‘Riot?’ Vroeg ze aarzelend, zoals ze toen ze hem voor het eerst ontmoeten ook had gedaan. ‘Over die verjaardag hé?’ Ging ze verder. ‘Je hoeft niet perse te komen als je het zelf liever niet wilt, dan snap ik het’ vervolgde ze terwijl ze haar ogen opende. En op hem richtte, zijn reactie afwachtend. Ze had echt geen idee of hij überhaupt wel wou komen, of het alleen voor haar deed.