Young, wild and free [open]

Chloë hinkte de badkamer uit Riot zijn privacy gunnen. Ze hinkte naar de koelkast waar ze chocomelk uit de koelkast pakte, om vervolgens een kop voor zichzelf vol te schenken. Ze zette het in de magnetron die tegelijkertijd ook een oven was en stelde de tijd in op 1 minuut 10. Ze merkte toen ze terug hinkte dat Riot zijn kleding al naar buiten had gegooid, ze twijfelde of ze het eigelijk ook niet meteen in de wasmachine kon doen. Maar besloot het toch maar niet te doen, aangezien Riot er niet om gevraagd had. Ze pakte het hoopje kleding en strompelde ermee naar de droger. Ze stelde de juiste tijd en tempratuur in na een kwartiertje zou het klaar moeten zijn. Ze liet zich voor een paar seconden op de bank zakken tot de magnetron piepte. Ze kwam zuchtend overeind en haalde de dampende chocolademelk uit de magnetron. Ze zette de kop op het tafeltje bij de bank. Het vertrouwde geluid van de douche. Ze pakte slagroom uit de koelkast en spoot er wat op haar chocomelk. Ze genoot van de warme vloeistof die door haar slokdarm gleed. Als riot klaar was zou ze ook een warme douche nemen, daar was ze echt aan toe. Ze zette de kop chocomelk weg en haalde een warm deken uit haar slaapkamer die ze over zich heen legde. Ze ging op de bank liggen en deed haar ogen dicht. Ze kon een paar minuten van haar rust genieten tot ze de deur open hoorde gaan. Riot was blijkbaar klaar met douchen, ze kwam overeind en keek geschrokken toen ze zag dat hij op de grond in elkaar was gezakt. Zo snel ze kon hinkte ze naar hem toe, ‘gaat het?’ vroeg ze bezorgd terwijl ze bij hem knielde, zo goed als mogelijk. ‘Ik heb trouwens warme chocomelk wil je ook?’ vroeg ze met een glimlach.

Riot keek op en forceerde een glimlach, die er vrij mat uitkwam.
"Het gaat wel," zei hij vlug. Hij was toch zeker wel sterker dan dit? Zichzelf overvragen bestond niet in zijn wereld; hij gunde het zichzelf niet een pas op de plaats te maken, of hij moest al echt niet anders kunnen.
Hij dwong zichzelf op te staan.
Toen ze aanbood ook chocomelk voor hem te maken keek hij haar verrast aan. Het was typisch zo'n vraag die hij absoluut niet aan zag komen. De glimlach die nu op zijn vermoeide gelaat doorbrak was absoluut oprecht.
"Lekker, dank je," antwoordde hij, tot zijn eigen verbijstering. Hij stond versteld van zichzelf. Kwam het door Chloë's vriendelijkheid? Misschien. Of misschien wel gewoon door alles wat ze in een korte tijd mee hadden gemaakt; het was iets dat indruk maakte, dat iets met je deed.
Hij dacht terug aan hun toch door de zee. Een dergelijke gevaarlijke situatie deed zelfs met stugge mensen als Riot iets, dat was zeker. Toch probeerde hij het te remmen, probeerde hij een slag om zijn arm te houden. Hij was redelijk weerloos op het moment en dat was vrij onplezierig.
Zijn blik viel op zijn weerspiegeling in het raam. Hij zag eruit als een geest, mede omdat die handdoek het enige was wat hij aanhad.
Hoewel de aangename warmte van het douchen zijn lichaam langzaamaan begon te verlaten was die intense kou weg. De temperatuur in het appartement was aangenaam, en dat hielp enorm.

Toen Riot zei dat het ging keek ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar liet het zoals het was. Hij stond al vrij snel op, zijn verraste gezicht met een glimlach deed haar grinniken en een glimlach terug schenken. Het was de eerste keer dat ze Riot een echte glimlach had zien maken. Ze kwam weer overeind om naar de keuken te strompelen. Ze moest morgen echt krukken gaan halen bij de huisarts, al was het nog de vraag of ze daar wel naar toe kon gaan. Ze zuchtte en klemde haar kiezen op elkaar. Ze pakte de chocomelk uit de koelkast en pakte nu een kop voor Riot. Waarna ze de chocomelk inschonk. En de magnetron op de juiste tempratuur zetten. Ze leunde op het aanrecht, een rilling van kou ging over haar rug. Haar kleding plakte tegen haar lichaam, nu Riot klaar was ging ze zo meteen ook maar douchen. Ze bleef nog een paar minuten staan haar ademhaling onder controle houdend, en draaide zich om naar Riot. Ze merkte op dat hij alleen een handdoek aan had en bloosde bij de gedachte wat er zou gebeuren als zijn handdoek afviel. Ze schudde kort met haar hoofd om die gedachte weg te krijgen en liet het aanrecht los. Ze begon richting de droger te strompelen maar zakte halverwege in. Ze zuchtte ze wou geen drama Queen zijn en op dit moment leek ze er sterk op.

Toen Chloë naa de keuken liep ging hij even zitten in de woonkamer. Hij hoorde de magnetron brommen. Chloë draaide zich naar hem om, maar hij sloeg er even geen acht op; hij was met zijn gedachten ergens anders.
Ze liep weg en zakte opeens in. Riot keek abrupt op. Hij stond op en liep op haar af.
"Ga jij nou maar douchen, ik doe de rest wel," bromde hij en hij hees haar weer overeind, zich voornemend als dit alles achter de rug was eens goed uit te rusten.
Hij nam haar kort op. Het was duidelijk egoïstisch van hem geweest om eerst te gaan douchen zag hij; ze had het ijskoud. Niet dat hij dat niet had gehad, maar toch.
Onder zachte dwang leidde hij haar naar de badkamer.
"Heb je verband hier ergens liggen? Je enkel moet absoluut gzwachteld worden, dan ga je namelijk niet steeds op je bek," zei hij nuchter. Het kwam er wellicht erg bot uit, maar hij bedoelde het goed; die enkel had versteviging nodig, sowieso.

Inspiless derp

De brommende stem van Riot klonk haar bekend in de oren, hij hielp haar overeind. Ze knikte mat en liet zich door Riot naar de badkamer leidden. Ze knikte als antwoord op zijn vraag, ‘in kastje bij de kapstok.’ Mompelde ze, ze trok zich niks van Riot aan die botter klonk dan eerst. Ze stapte de badkamer in en sloot de deur. Ze liet de kraan alvast lopen zodat hij niet koud was als ze eronder ging. Hoewel hij al wel warmer moest zijn omdat Riot net gedoucht had. Ze ontdeed zich langzaam van haar kleding en rilde toen ze naakt was. Ze besloot de verwarming in de badkamer aan te doen en stapte met enige moeite onder de douche. Haar lichaam verwelkomde de warme stralen. Ze zuchtte en genoot van de warmte die langzaam de kou uit haar lichaam verdreef. Na 10 minuten was ze weer helemaal warm en deed ze de kraan uit. Ze had haar haren niet in een knot gedaan omdat het toch al nat was nu draaide ze er een knot in zodat ze niet al te nat werd van haar natte haren. Ze droogde zich goed af en deed haar handdoek om haar lichaam. Die gelukkig groot genoeg ervoor was. Haar kleding was doorweekt net zoals haar lingerie dus die deed ze niet meer aan. Ze stopte ze in de wasmand. Morgen zou ze wel wassen. Ze maakte haar gezicht schoon, verwijderde alle make-up resten en deed de ventilatie uit toen ze de badkamerdeur opende. De kamer was in vergelijking met de badkamer een paar gardes kouder. Zeker nu ze de verwarming daar hoger had gezet. Ze knikte naar Riot en strompelde zo goed als kon naar haar slaapkamer. Waar ze haar deur sloot om naar haar kast te lopen en er haar lingerie eruit te halen. Ze deed snel haar handdoek af en deed het setje aan waarnaar ze een dikke trui pakte. Met daaronder een joggingsbroek ze ging zich niet speciaal kleden. Ze dacht trouwens ook niet dat Riot er problemen mee zou hebben. Ze deed de slaapkamerdeur weer open en hinkte naar de bank. Ze had niet echt goed opgelet bij de EHBO lessen dus hoe ze moest zwachtelen ze had geen idee. Hopelijk had Riot er meer verstand van dan zijzelf.

Hij knikte kort en liep naar het kastje dat ze genoemd had. Al snel vond hij wat hij zocht.
Hij zette het neer en liep naar de droger; zijn kleren waren klaar. Snel kleedde hij zich aan. Een tevreden zucht ontsnapte aan zijn lippen; de stof was nog warm van de droger en voelde heerlijk op zijn huid.
Hij liep naar de keuken, waar hij de chocomelk uit de magnetron pakte. Hij zette hem op het aanrecht en hoorde de deur gaan. Chloë kwam naar buiten en knikte naar hem. Hij knikte kort terug. Dat ze alleen een handdoek om had deed hem niet zo gek veel; op straat zag je vaak genoeg jongere meisjes in minder. Dat laatste was niet echt iets wat Riot een goede ontwikkeling in de maatschappij vond, maar het zorgde er wel voor dat dat een soort maatstaf werd, hoe vreemd ook. Hij nam een slok ven de warme chocolade en sloot zijn ogen toen de vloeistof zijn lijf van binnenuit leek te verwarmen. Hij gaf het niet graag toe, maar damn dit had hij nodig gehad.
Toen Chloë aangekleed en wel terugkwam en op de bank ging zitten liep ook hij de woonkamer in. Hij nam plaats in een stoel en leunde achterover, de rest van zijn drinken opdrinkend.
Vervolgens zette hij de mok neer op tafel en pakte hij de verbanddoos.
"Voet," zei hij achteloos, terwijl hij de doos opende en geroutineerd alles pakte wat hij nodig zou hebben.
Hij was geen volleerd ziekenbroeder of iets dergelijks maar had dit soort dingen vaak genoeg gedaan, vooral bij zichzelf, maar ook wel bij anderen, dus hij wist wel wat hij deed.

Riot had de magnetron en droger gevonden aan zijn gedroogde kleding en kop chocomelk te zien. Chloë nam kleine slokjes van haar chocomelk die nu al aardig afgekoeld was. Riot nam plaats in de stoel en leunde achterover om zijn chocomelk in het geheel op te drinken. Chloë deed het liever langzaam aan en genoot van de kleine slokjes. Riot had de EHBO doos mee genomen. Zijn achteloos ‘bevel’ deed haar fronzen. De neiging om pardon te zeggen was groot maar ze hield zich in. Ze tilde haar been op en legde haar voet op zijn schoot. Ondertussen zette ze haar kop chocolademelk weg. Ze had geen zin om over zichzelf te morsen als het pijn deed, wat het waarschijnlijk ging doen. Riot opende ondertussen de EHBO doos om de spullen die hij nodig had eruit te halen. Ze had er geen verstand van dus bekeek voor de zekerheid goed wat hij pakte voor het geval als ze nog eens door haar voet heen ging. Het was voor haar gevoel in ieder geval niet gebroken, dat moest wel anders voelen. Hoewel het flink pijn had gedaan toen ze per ongeluk tegen de muur tikte. Maar dat was logisch vond ze. Ze wreef over haar onderarm waardoor de stof van haar mouw opzij schoof. De lichte streep die zich bijna over de gehele lengte van haar onderarm stond deed haar weer herinneren aan Richard. De smeerlap wou dat ze er perse vanaf kwam met een litteken. Er ging een rilling over haar rug toen ze eraan terug dacht. Gelukkig was Pasqual er geweest ze had niet willen weten wat er anders gebeurd was… Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet door had dat er een paar eenzame tranen over haar wangen gleden, terwijl ze over de lichte streep heen wreef.

Met zijn vingers voelde hij voorzichtig aan het dikkere deel van haar enkel. Kon even pijn doen, maar hij nam liever het zekere voor het onzekere.
Hij constateerde een gewoon een stevig verban wel afdoende was en pakte een rolletje. Hij maakte het los en begon het vaardig om haar enkel te winden, op een manier dat het zoveel steun gaf als maar mogelijk was. Erop staan zou ze nog niet kunnen, niet met haar volle gewicht in elk geval, maar Riot had zo het idee dat dit wel aardig zou voorkomen dat ze telkens onderuit ging.
Hij ging volledig op in waar hij mee bezig was, vooral omdat het iets was waar concentratie bij vereist was.
Het rolletje was op, maar hij had niet het idee dat het afdoende versteviging bood en maakte een tweede los. Je kon er beter teveel dan te weinig om hebben, wist hij uit ervaring.
De laatste keer dat hij zijn eigen enkel verbonden had had hij niet genoeg en moest hij alsnog steeds voorzichtig zijn.
Hij ging verder met het omzwachtelen van Chloë's enkel.
Toen dit rolletje ook op was was hij er tevreden over. Met een vinger hield hij het uiteinde op zijn plek, en met zijn vrije hand scheurde hij een stukje af van de bruine tape die in de doos had gezeten, waarmee hij vervolgens zorgde dat het verband niet van zijn plek zou komen. Hij tilde haar enkel voorzichtig van zijn schoot af en keek op. Tot zjn verbazing huilde ze.
"Wat is er?" vroeg hij verward. Hij begreep werkelijk niets van die meid; de hele tijd liep ze vooral heel koppig te doen en nu, out of the blue zat ze opeens te huilen.

Ze had er bijna niks meegekregen dat Riot haar enkel had gezwachteld merkte het pas op toen hij haar enkel voorzichtig van zijn schoot af tilde. Ze wou haar tranen wegvegen maar Riot had ze al opgemerkt. Ze veegde ze snel en ruw weg waardoor er rode vlekken verschenen. ‘Het ligt niet aan jouw’ snifte ze terwijl ze haar neus ophaalde, ‘het is alleen.. ’begon ze haar zin om hem vervolgens niet af te maken. Ze keek naar het litteken, ‘het boeit je waarschijnlijk niks…’ mompelde ze. ‘Maar der was een gast. D-d-ie me d-w-ong om h-‘ hakkelde ze niet goed wetend hoe ze het uit moest leggen zonder als een Drama Queen over te komen. Hoewel ze waarschijnlijk nu al zo over kwam. Ze haalde diep adem ‘die-me-dwong-hem-te-zoenen-zonder-dat-het-wou’ kwam er in stortvloed van worden uit. Ze wreef over haar litteken, ‘ik weigerde…’ fluisterde ze. ‘Daarom sneed hij me i-n-n mijn arm…’ voegde ze er mat aan toe. Ze trok haar knieën beschermend op en liet haar hoofd op haar knieën rusten. ‘Ik moest er aandenken toen ik het litteken zag’ voegde ze er fluisterend aan toe. Ze bekeek ongemakkelijk haar gezwachtelde voet en forceerde een glimlach. ‘Bedankt trouwens, ik had het niet gekund’ zei ze oprecht dankbaar. Ze voelde aan haar ogen ze wist gewoon dat ze rood en opgezwollen waren. Ze slaakte een zucht, ‘chloë de drama Queen’ mompelde ze tegen zichzelf.

Geschrokken luisterde hij. Hij fronste. Het klonk als de laffe daad van een dominantpersoon. Hij kon zich voor de verandering wel enigszins inleven in haar; hijzelf wist hoe het voelde om verminkt te worden en de pijn en vernedering die dat met zich meebracht.
Hij keek naar haar. Ze zag eruit als een hoopje ellende. Het moest vooral de ervaring zijn geweest en niet zozeer die snee, dacht Riot, want een litteken maakte voor zover hij wist geen compleet wrak van iemand.
Hij vroeg zich af of er nog meer gebeurd was dan alleen dat, maar vroeg er niet naar; et had geen zin om oude wonden nog verder op te halen.
Hij keek even naar de grond. Sociaal gezien was het nu waarschijnlijk de bedoeling dat hij haar een comforting hug zou geven, maar hij had zo het idee dat ze beiden wel zouden beseffen dat dat enorm geforceerd zou zijn.
Toen ze hem bedankte glimlachte hij kort.
"geen probleem."
Hij zweeg een tijdje, nadenkend over haar woorden. Dit soort dingen maakten hem kwaad en hadden al eerder het allerslechtste in hem naar boven gehaald. Een meisje verwonden omdat ze niet met je wilde zoenen was iets wat je gewoon niet deed, zo simpel was het. Deed je dat wel dan maakte je de verkeerde mensen boos.
Wanneer hij iemand mocht was Riot best een aardige jongen, maar je kon ook een hele kwaaie aan hem hebben.
"Weet je toevallig ook hoe die gozer heette? Of anders hoe hij eruitzag?" vroeg de jongen met het witte haar, haast terloops, terwijl hij neutraal naar het behang staarde.

Riot beantwoordde haar bedankje met, geen probleem. Met een glimlach erbij, wat haar opfleurde. Ze had onderhand wel door dat hij niet vaak glimlachte dus dat het een zeldzaam moment was. Ze pakte haar fleece deken om die vervolgens over zich heen te leggen. Ondanks de dikke trui en haar jogginsbroek, was een deken altijd wel lekker, ze nam haar kop en nam kleine slokjes. De warmte die zich door haar lichaam verspreidde voelde lekker aan. De vraag van Riot kwam onverwachts ze keek hem even verbaasd aan. Ze herinnerde zich niet graag die nacht maar wat moest dat moest, ze beet op haar lip terwijl ze nadacht. Ze herinnerde zich nog zijn blauwe ogen, die in het begin haar nieuwsgierigheid hadden gewekt. Net zoals zijn onbeschadigde huid, ‘blauwe ogen, geen littekens of iets…Duur gekleed en krullen…Hij heette Richard’ mompelde ze. Ze kreeg de rilling bij die naam. Toen ze de kop leeggedronken had stond ze op, moest even haar evenwicht hervinden. Waarnaar ze de mok van Riot nam, die ook al leeg was en naar de keuken hinkte. Met de zwachtel om ging het al stukken beter dan eerst. Als Riot er niet geweest was had ze er waarschijnlijk niet eens aan gedacht, en de hele dag rond gehinkt. Ze deed de mokken in de vaatwasser en ging opzoek naar de koekjes. Ze was vergeten waar ze, ze had neergezet, maar vond ze al snel in het kastje bij haar slaapkamer. Ze kon zichzelf wel een face palm geven, waarom had ze de koekjes daar neer gezet. Waarschijnlijk omdat ze op bed tv had liggen kijken, met koekjes. Ze nam de koekjestrommel en liep terug naar Riot. Ze hield hem de geopende trommel voor, ‘jij ook?’ vroeg ze met een glimlach. Ze stopte er ondertussen zelf een in haar mond. Mmm lekker met stukjes chocolade. Haar favoriete koekje.

Hij knikte kort en een extraverter iemand zou ongetwijfeld gegrijnsd hebben; hij had de informatie die hij nodig had, want dit soort dingen onthield hij en hij had er een neus voor de juiste persoon uit een groep te pikken.
Hij kende zichzelf goed genoeg om te weten dat een ontmoeting ervoor zou zorgen dat die gozer de rest van zijn leven op vloeibaar voedsel zou moeten leven. Riot draaide zijn hand niet om voor dat soort dingen en dat was meteen de duistere kant van de jongen; in woede kon hij ver gaan. Heel erg ver.
Hij keek haar na toen ze richting de keuken vertrok, waarna hij een blik op het raam wierp. Hij zag slechts zijn eigen reflectie en wendde zijn blik daarom weer af.
Toen Chloë weer terugkeerde had ze een trommel bij zich, waar koekjes in bleken te zitten.
Toen ze hem de trommel voorhield pakte hij verrast een koekje. Hij merkte dat het hem hier een stuk makkelijker af ging; dingen van mensen aannemen. Waarschijnlijk omdat ze in zeer korte tijd aardig wat over en weer voor elkaar hadden gedaan; voor zijn gevoel was er niet echt zoiets als bij haar in het krijt staan.
"Dank je," mompelde hij en hij nam voorzichtig een hap van het koekje. Hij realiseerde zich een seconde later pas dat hij dat deed voor het geval er iets mee was en onderdrukte een zucht. Hij was idioot; nooit een keer dat Chloë zou proberen hem te vergiftigen. Hij ook altijd met zijn paranoïde gewoontes.
Hij at de rest van het koekje normaal op. Het smaakte verrassend goed. Hij had eigenlijk bijna nooit dat soort dingen in huis, realiseerde hij zich. In die zin was het maar goed dat hij bij haar op bezoek was en niet andersom; zijn thuis zou waarschijnlijk een enorme cultuurshock hebben veroorzaakt, al was het maar omdat ze eigenlijk zelden wat in huis hadden en het er een weergaloze puinzooi was, van het soot waaronder dan weer vermoedelijk van alles leefde.

Ze glimlacht na het bedankje van Riot waarnaar ze de koekjestrommel op het tafeltje zetten. Ze nestelde zichzelf weer op de bank en pakte er nog een koekje uit, die ze met smaak opat. Ze leek Niall van One Direction wel bedacht ze zich grinnikend. Die had –als ze de verhalen mocht geloven- ook altijd honger. Ze had nog geen avondeten gegeten, realiseerde zich. Logisch dat ze honger was, ze was dus iets minder naillachtig. Ze maakte het zichzelf wat gemakkelijker door te gaan verzitten, haar haren waren van nat naar klam veranderd. Ze moest ze vannacht maar in een knot dragen, als ze geen nat kussen wou. Slapen, daar had ze nu verrassend genoeg helemaal geen zin in. Liever bleef ze bij de warm verlichte kamer samen met Riot. Dan dat hij vertrok en ze wel moest gaan slapen. Mr. Beer der poedel kwam pas over een week, tot teleurstelling van Chloë. Mr. Beer moest van haar opa en om, tot ze een geschikt onderkomen had gevonden. Wat nu het geval had, maar Mr. Beer moest eerst nog op ziektes gecheckt worden, en gezond verklaard worden. Voordat hij naar Horse Home mocht volgens haar oma. Ze geloofde haar wel, maar ze had Mr. Beer toch liever bij haar gehad op dit moment. Ze was niet gewend alleen te zijn, dit viel haar dan ook zwaar. Ze had het liefst mensen over de vloer nog beter, om zich heen. Ze was dan ook altijd van de partij als er ergens een slaapfeestje was. Zijzelf organiseerde dat ook regelmatig, vroeger. Toen ze nog in Engeland woonde, had ze haar twee beste vriendinnen gehad. Waar ze regelmatig gekke, gestoorde dingen deed, die allen hun drie konden bedenken. Maar nu moest ze er het beste van maken, en de week zo snel mogelijk voorbij laten gaan zodat ze Mr. Beer weer bij zich had. Haar lichaam gloeide aangenaam onder het warme fleece deken. Ze was weggedoezeld merkte, ze opende haar ogen en glimlachte verontschuldigend naar Riot.

Hijzelf was ook enigszins weggezakt. Haar glimlach riep hem enigszins bij de les en hij realiseerde zich dat hij bijna in slaap was gevallen in haar appartement. Ja, zat ze vast op te wachten. Hij hoorde de regen nog steeds op de ruit tikken, al leek het minder te zijn geworden. In de verte rommelde de donder.
Riot kwam enigszins overeind. Hij had geen zin om de warmte te verlaten, maar wist dat het ook niet bepaald netjes was om hier zo lang te blijven.
Hij besloot nog heel even te blijven zitten en dan te vertrekken.
Zijn plan werd echter gedwarsboomd; met dat hij iets ontspannenen ging zitten zakten zijn oogleden dicht. Zijn hoofd zakte langzaam opzij. De lange, uitputtende dag eiste nu onverbiddellijk haar tol en de jongen kon simpelweg niet langer wakker blijven.
Hij zakte snel weg in een onrustige slaap. Het was geen nachtmerrie, zoals op het strand, maar typisch zo'n droom die gewoon compleet nergens op sloeg maar desondanks volslagen logisch leek te zijn.
Het kwam erop neer dat hij in zijn droom ook zat, maar dan op het zeewater. Van onderen scheen de zon en van bovenaf regende het, alleen werd slechts de linkerhelft van zijn lichaam nat. Naast hem stond een gezichtsloze figuur met krullen en chique kleding, alsof hij in een duur restaurant werkte. Hij kreeg plotseling een gezicht, van een oude vrouw, dat vervolgens in Riot's eigen gezicht veranderde en naar de 'echte' Riot glimlachte, op een warme en hartelijke manier zoals hij dat lang niet had gedaan. Het haar werd lang en blond en vervolgens donkerrood. de zee veranderde in een woestijn waar het sneeuwde en Riot was alleen. Hij keek verbaasd om zich heen.
Zo bleven de beelden veranderen; onsamenhangend en random, zonder dat de jongen zich er echt bewust van was.

Riot was net zoals zijzelf even weggezakt maar ging nu rechter zitten. De regen was weer begonnen, en tikte op de ramen. Chloë keek naar de ramen waar ze alleen een spiegelbeeld van zichzelf en Riot zag. Niet veel boeiends dus. Ze wende haar blik weer af van het raam en keek naar Riot. Die langzaam leek weg te zakken. Toen zij oogleden gesloten waren en ze zijn ademhaling regelmatig hoorde worden besloot ze dat het ook tijd was om te gaan slapen. Ze pakte haar fleece deken en legde die over Riot heen. Voor als hij het koud zou krijgen, iets wat waarschijnlijk niet ging gebeuren maar toch. Ze deed de koekjestrommel dicht maar liet hem op tafel staan, ze deed de lichten van de keuken, badkamer uit. Maar liet de kamerlamp van de woonkamer branden. Ze hield niet van donkere ruimte. Ze liep naar de slaapkamer waar ze snel haar kleding uittrok, net zoals haar bh en onderbroek. Ze deed haar pyjama aan, die bestond uit een roze topje, met daaronder een geruite broek die los om haar heupen zat. Ze liet de deur open zodat er licht in haar kamer scheen en deed de gordijnen dicht. Ze kroop onder haar dekbed en luisterde naar het getik van de regen. Op haar slaapkamerraam en naar het gerommel in de verte. Uiteindelijk werden haar oogleden zwaar en kon ze, ze steeds een stukje minder ver open doen. Tot ze uiteindelijk dicht vielen en haar ademhaling regelmatig werd.

De deken die over hem heen gelegd was merkte hij pas de volgende morgen op, toen hij langzaamaan wakker begon te worden en vernam dat er iets op hem lag. Even dacht hij dat hij thuis was, maar toen herinnerde hij zich alles van de vorige dag weer. Hij opende zijn ogen en knipperde een paar maal gedesoriënteerd. Hij werd al snel helderder en vloekte zacht; hij was doodleuk in Chloë's woonkamer in slaap gevallen? Hij trok de deken langzaam van zich af en vouwde deze op, om hem vervolgens over de rand van de stoel te leggen. Hij stond op en kreunde zacht; de activiteiten van de voorgaande dag en de vreemde slaaphouding hadden voor een hoop spierpijn en stijfheid gezorgd.
Hij rekte zich voorzichtig uit. Het viel bij nader inzien gelukkig mee met de spierpijn en hij rekte zijn ledematen wat opdat de stijfheid eruit zou gaan.
Vervolgens keek hij rond. Waar was Chloë? Hij had niet gedacht dat het nog eens zou gebeuren maar hij schaamde zich dat hij in haar woonkamer in slaap was gevallen, terwijl schaamte niet echt iets was waarvan hij normaal snel last had.
Zijn gedachten gingen over de stukken droom die hij zich nog herinnerde en hij schudde zijn hoofd. Hoe kon een menselijk brein in vredesnaam elke nacht weer nieuwe rariteiten produceren? Onvoorstelbaar. Hij zag dat het verbanddoosje nog openstond. Hij pakte het weer in besloot het maar even terug te gaan zetten.

Ze kreunde slaperig toen ze langzaam knipperend wakker werd. Ze rolde zich nog eens om loom knipperde ze met haar ogen. Iemand haar de gordijnen open gedaan want zonlicht scheen in haar ogen. Ze sloot haar ogen en opende ze weer, Riot had waarschijnlijk de gordijnen open gedaan bedacht ze zich. Iemand anders kon ze niet bedenken. Ze kwam half overeind, haar blik nog steeds naar het raam gericht. Het was mooier weer dan gisteren, het zonnetje scheen en de vogeltjes vloten. Niks aan het handje dus ze draaide zich om naar de deur waarnaar haar ogen groot werden en haar mond zich opende om een gil te slaken. Riot was waarschijnlijk niet de gene geweest die de gordijnen geopend had want Richard zat voor haar en sloeg snel zijn hand voor haar mond nog voordat er geluid uit kon komen. De deur was gesloten, waarschijnlijk had Richard niet door gehad dat Riot binnen was. Iets anders kon ze zich niet bedenken, het leek haar erg sterk dat Richard Riot nock out had gekregen. Ze ademde diep in en uit en keek met grote ogen van angst naar Richard. ‘Shsst zolang je niet schreeuwt of tegenstribbelt is er niks aan de hand’ fluisterde hij gevaarlijk. Zijn grijns deed rillingen over haar rug lopen. Hij haalde zijn hand weg en ging door waarmee hij daarnet bezig was, met zijn mes spelen. Bij het zien van het ding begon Chloë snel in en uit te ademen en moest een paar keer slikken. Richard kwam overeind, ‘en nu ga jíj mij verwennen’ siste hij gevaarlijk. Ze kroop naar achteren, weg van Richard en zijn mes. Ze had al zo’n vermoeden wat hij met ‘verwennen’ bedoelde en deed het liever niet. Maar de kans was klein dat Riot wist wat er gaande was en haar kwam redden. Richard liep om het bed heen en greep haar haren vast, ‘ga je tegen werken?’ siste hij al aardig geërgerd. Hij draaide haar linkerarm half om en grinnikte goedkeurend. Toen hij het litteken zag waarna hij haar arm weer los liet. Vol afschuw keek Chloë naar Richard die zijn blik onbeschaamd over haar lichaam liet glijden. Ze keek hem bang aan en deinsde achteruit toen hij voorover boog. Hij drukte haar tegen het hoofdeinde van het bedstee en begon haar ruw te zoenen. Ze worstelde om los te komen maar zijn greep was te sterk ze snakte naar adem waarnaar ze hem heel kort weg van zich kreeg. ‘Riot!” gilde ze in paniek. Richard keek haar verbaasd aan, een belletje ging bij hem rinkelen waarnaar hij haar bij der haren pakte en haar tegen zich aandrukte. Zijn ene arm hield hij om haar keel, ze snakte naar adem en probeerde zich los te maken.Om het mes tegen haar keel gedrukt te houden. Tranen liepen over haar wangen, hoe was hij te weten gekomen waar ze woonde? Of was het toeval geweest, Richard leek haar niet een type die ‘s morgens vroeg in brak bij huizen maar you never know.

Riot keek gealarmeerd op toen hij Chloë zijn naam hoorde gillen. Hij besefte zich direct dat er iets mis was en liet de verbanddoos vallen, zich richting het geluid haastend.
Hij stapte de kamer in, net op tijd om te zien dat een jongen Chloë in zijn greep had. Riot hoefde geen genie te zijn om te weten wie dat was. Hij grijnsde bijna. Bijna. Als Chloë niet in zo'n nare situatie verzeild was geraakt en het alleen hij en Richard geweest was zou er een duivelse maar volledig vreugdeloze grijns om zijn lippen gespeeld hebben.
Nu waren het zijn ogen die verraadden dat hij niet blij was met wat hij zag. Zonder aarzelen stapte hij naar voren. In de positie waarin die gozer stond zou hij toch nooit Chloë's luchtpijp of halsslagader door kunnen snijden.
Hij stond nu vlakbij Richard en zijn ogen fonkelden gevaarlijk; alles wees erop dat hij nog wel eens zéér onaangenaam kon worden.
Hij greep in een snelle beweging de pols van de hand waarin Richard het mes hield en draaide deze ruw om.
"Richard heet je toch?" Riot's stem klonk hees en hij ademde zwaar. Dat die vent het lef had terug te komen om het nog even af te maken was zijn grote fout geweest...
"Nou Richard," zei Riot zacht en dreigend, terwijl hij een van Richards vinger zo ver mogelijk naar achteren boog.
"Je bent laf bezig, of niet?" Zonde raarzelend brak hij Richards vinger.
Toen ging alles heel snel, want daarmee brak ook Riot's zelfbeheersing en hij ramde zijn vuist zo hard mogelijk in de maag van zijn tegenstander. Een rode waas trok voor zijn helderblauwe ogen en hij had nog net voldoende tegenwoordigheid van geest om met een knikje naar Chloë te seinen dat ze moest maken dat ze weg kwam, waarna hij zich op Richard richtte en niets liever wilde dat de jongen laten voelen hoe het was als iemand je kapot maakte.

Een opgeluchte zucht rolde over haar lippen toen Riot gealarmeerd de kamer in beende. Zijn ogen fonkelde gevaarlijk, iets wat Chloë nog niet eerder bij hem had gezien. Hij stond aardig dichtbij, maar leek er niet bang voor te zijn dat Richard haar keel doorsneed. Chloë ademde zwaar hij knelde haar luchtpijp af, niet hard genoeg om haar te laten flauwvallen of te wurgen. Maar genoeg om het ademhalen moeilijk te maken. Riot greep in een vastberaden en snel de pols van Richard. Waar hij het mes in vast had. Die nu op de grond viel, de stem van Riot klonk hees, gevaarlijk hees. Ze hoorde hoe Richards ademhaling versnelde. Chloë kon niet zien wat Riot deed maar schatte in dat hij niet echt ‘lief’ voor hem was. De dreigende stem van Richard, die zacht maar gevaarlijk klonk, deed rilling over rug lopen. Ook al was het niet tegen haar bedoeld. Ze hoorde Richard kreunen en zag hoe Riot zijn vinger zo ver mogelijk naar achteren boog. Zo ver tot een afschuwelijke knak door de ruimte klonk, waarnaar Richard het uitschreeuwde. Geschokt keek ze Riot aan ze had zo het vermoeden dat hij zijn vinger gebroken had…Ze slikte een brok in haar keel weg toen Riot met zijn vuist vol in de maag van Richard ramde. Hij leek zichzelf niet meer te zijn, alsof er iets in hem de knop om had gezet. Maar ze merkte wel zijn knik op waarnaar ze, de slaapkamer uit te vluchten. Niks van haar voet aantrekkend, ze kroop op de bank waar ze zich op het hoekje van de bank nestelde en het deken van de stoel pakte om het over zich heen te trekken en haar handen over haar oren te doen. In de hoop dat het geluid iets werd gedempt.

Riot haalde opnieuw uit, Richard ditmaal vol op diens neus rakend. Er klonk een krakend geluid. Bloed liep over het gezicht van de jongen, die vermoedelijk amper doorhad wat er met hem gebeurde.
Riot bleef echter op hem inslaan, verblind door de woede die bezit van hem nam.
Uiteindelijk zakte Richard langzaam in elkaar, bewusteloos. Dat was zijn redding. Riot mocht dan gewelddadig kunnen zijn, wreed was hij niet en als zijn tegenstander machteloos en buiten bewustzijn op de grond lag deed dat hem doorgaans wel kalmeren.
Zwaar ademend stapte hij achteruit. De jongen was bewusteloos, maar niet zwaar gewond; niets levensbedreigends. Uit zijn neus bleef bloed opwellen en zo nu en dan verscheen er een bloedbelletje. Het deed Riot weinig; hij had wel erger gezien. Walgend keerde hij Richard, nu niet meer dan een ellendig hoopje mens met meerdere gebroken botten, de rug toe en verliet hij de kamer.
Hij stapte de woonkamer in en liep naar Chloë toe. Voorzichtig tilde hij haar kin op en hij keek haar recht aan. De woede van net was uit zijn ogen verdwenen en hij keek haast bezorgd.
"Gaat het?" vroeg hij schor. Hij had het idee dat ze op het punt stond in te storten.

Het geluid van brekend iets, wat waarschijnlijk bot of botten van Richard waren drong tot de oren van Chloë door. Iets wat tranen over haar wangen heen liet lopen, hoewel ze Richard uit de grond van haar hart haatte. Ze kon er niet tegen als iemand, iemand anders pijn deed. Toen de walgelijke geluiden uiteindelijk ophielden, wat uren leek te duren. Maar waarschijnlijk maar een paar minuten duurde bleef Chloë met haar handen krampachtig tegen haar oren gedrukt, met gezwollen ogen en tranen die over wangen bleven lopen op de bank zitten. Het drong amper tot haar door dat Riot de kamer binnenkwam en naar haar toe liep. Onbewust deinsde ze achteruit, nog in shock wat ze daarnet gezien en gehoord had. Toen hij haast voorzichtig haar kin op tilde zodat ze hem aankeek, en haar vroeg of het ging schudde ze met haar hoofd. Ze bleef bewegenloos zitten ze mistte twee sterke armen om haar heen die vertelde dat het veilig was. Ze kromp ineen en hoopte dat ze het allemaal gedroomd was en dat ze zo meteen zou ontwaken.

Hij sloeg zijn ogen neer toen ze haar hoofd schudde. Hij besefte zich goed wat er aan de hand was; hij te ver gegaan. Veel te ver. Hij had er geen spijt van, niet in de zin dat hij wilde dat hij Richard geen pijn had gedaan.
De hand waarmee hij haar kin had opgetild viel slap langs zijn lichaam.
Voor het eerst sinds tijden wist hij zich gewoon helemaal geen raad meer met zijn houding. Chloë's angst stak. Het was hem echt niet ontgaan, dat ze achteruit deinsde toen hij haar kant op was gekomen. Was hij dan echt zo'n monster.
Hij haalde diep adem. Hij moest hier weg, moest ergens heen waar hij geen schade aanrichtte.
Hij realiseerde zich dat hij het blonde meisje zowaar was gaan mogen en iets zei hem dat hij hiermee de kans op een potentiële vriendschap helemaal kapot had gemaakt.
Hij keek haar weer aan en slikte.
"Zal ik hem wegbrengen? Ik kan hem wel bij het ziekenhuis achterlaten, als je wilt," zei hij, met een stem die amper meer was dan een fluistering.
Wat was er mis met hem? Waarom trok hij zich dit zo aan? Moest ze hem niet dankbaar zijn? Nee. Tuurlijk niet. Hij had iemand tot bloedens toe bewusteloos geslagen in haar slaapkamer; het was logisch dat ze bang was de volgende te zijn, dacht hij bitter. Hij keek naar zijn handen, handen die al eerder mensen kapotgeslagen hadden en even walgde hij van zichzelf, al liet hij dat niet blijken.

Ze keek Riot mat aan die met zijn houding geen raad wist, leek het. Ze haalde voorzichtig haar handen van haar oren af en liet ze langs haar lichaam liggen. Langzaam drong alles tot haar door, Richard had haar bijna verkracht maar Riot had haar gered voor de tweede keer alweer. Terwijl ze hem zowaar beloofd had dat hij voorlopig geen last meer van haar had. Die gedachte deed haar in haar hoofd glimlachen. Ze ontwaakte uit haar ‘trance’ en haar gezicht verraadde weer emoties zoals altijd. Haar ogen stonden treurig maar dankbaar tegelijkertijd. Riot die haar aankeek en duidelijk zichtbaar slikte deed haar verbazen. Zijn voorstel verbaasde haar deste meer, het leek haar niet gebruikelijk dat Riot nadat hij iemand in elkaar had geslagen hem naar het ziekenhuis bracht. Ze schudde haar hoofd, ‘nee niet gaan’ fluisterde ze terug. Ze schraapte haar keel en duwde het deken wat eerst om haar heen gelegen had weg. Haar ledematen waren stijf van de geforceerde houding die ze in blinde paniek had aangehouden. ‘Niet gaan’ herhaalde ze nu wat duidelijker hoorbaar waarnaar ze overeind kwam. Ze wankelde en kon net haar evenwicht hervinden door Riots hand vast te grijpen. Ze slikte en glimlachte toen, ‘ik heb me niet aan mijn beloofde gehouden, dat ik je niet meer lastig zou vallen.’ Zei ze met een glimlachje, haar felblauwe ogen keken hem smekend aan. ‘Vergeef je het me?’ vroeg ze sarcastisch. Ze slikte, haar keel voelde aan als schuurpapier. Ze stond op haar tenen zover dat ging en drukte een kus op zijn kaaklijn verder kwam ze niet. ‘Dankje’ mompelde ze terwijl ze zich van hem afdraaide om naar de keuken te hinken.

"Nee, niet gaan." De woorden verbaasden hem.
"Niet gaan."
Ze kwam overeind en greep zijn hand om in evenwicht te blijven. Hij begreep haar niet zo goed, maar was ergens... blij dat ze wilde dat hij bleef. Ja, ergens maakte het hem blij.
Hij hoorde wat ze zei en glimlachte mat.
"Tis okay," mompelde hij.
Opeens ging ze op haar tenen staan en kuste hem zacht. Bijna was hij in een reflex achteruitgeweken, omdat ze ineens zo dichtbij was, maar hij bleef staan, zich beseffend dat het vermoedelijk slechts een onschuldig teken van affectie was.
"Dank je," hoorde hij haar mompelen.
Hij keek haar na terwijl ze zich naar de keuken toewerkte. Hij had het gevoel zich te moeten verontschuldig of te verklaren maar kon er de woorden niet voor vinden. Het enige waarvoor hij oprecht excuses kon maken was dat hij haar zo had laten schrikken, want Richard kapotslaan... Nee. Dat deed hem niets. Die vent kwam er toch wel bovenop.
Hij keek even naar Chloë. Zij ook? Zou zij hier ook gewoon overheen komen? Uiteindelijk was de meeste schade bij haar waarschijnlijk mentaal.
Met een lichte zucht liet Riot zich op de bank zakken.
Hij probeerde het maar gewoon van zich af te zetten zoals hij altijd deed na dit soort dingen. Uiteindelijk had het veel slechter af kunnen lopen, redeneerde hij.
Hij bedacht zich iets en stond op. Hij liep naar de kamer, waar Richard nog steeds buiten bewustzijn lag en raapte het mes op.
Die heb jij niet meer nodig, dacht hij kil toen hij naar Richards gezicht keek, wiens neus inmiddels wat minder bloedde.
Hij liep weer terug en liep de keuken in. Hij knikte kort naar Chloë. Hij wist zich geen houding te geven dus wendde hij zich weer tot de stugge muur die hij in dergelijke situaties maar rond zich optrok.
Hij klapte het mes dicht.
"Het lijkt me beter dat we deze opbergen," bromde hij.

Chloë leunde tegen het aanrecht. Aan de ene kant was ze blij dat Riot haar gered had, en was hem ook echt oprecht dankbaar. Maar ze had nu ook zijn andere kant gezien, die ze nog niet eerder had gezien, zijn duistere kant. Hoewel die niet echt duister te noemen was omdat Richard het eigenlijk had verdient. Ze hoorde haar maag rommelen, en besefte dat ze nog niet gegeten had. Ze begon de tafel te dekken, eerst het tafelkleed. Waarnaar ze twee borden en twee messen pakte. Om die op tafel te zetten. Twee glazen erbij. Ze pakte het brood en zette de mand op tafel waarnaar ze het beleg pakte even als het zoetigheid. De Nutella mocht natuurlijk niet ontbreken, bedacht ze zich met een glimlach. Riot kwam de keuken ingelopen en knikte naar haar, ze zag dat hij het mes van Richard bij zich had. Die hij na een paar woorden gesproken te hebben dichtklapte. Ze wou niks met het mes te maken hebben. Het litteken was al een herinnering te veel. Ze pakte de melk waarnaar ze naar de tafel hinkte om te gaan zitten, vragend keek ze Riot aan. Ze had gedekt voor twee maar bedacht zich nu dat hij misschien niet eens mee wou eten. ‘Eet je mee?’ vroeg ze zo nuchter nodig, maar de hoop zou waarschijnlijk wel in haar stem doorklonken hebben. Ze ging zitten en zuchtte van opluchting, de druk op haar voet was weg. Iets wat prettig aanvoelde. Ze pakte een boterham, deed er een dikke plak Nutella op vouwde hem dubbel. Genietend nam ze een hap, ja ze was een echte zoetekauwer. Niet dat dat aan haar uiterlijk te zien was.