Young, wild and free [open]

Iseco zuchtte vermoeid. Jezus, wat een drama, dacht hij, al was hij niet verbaasd door haar reactie.
"Fijn te horen dat het goed met je gaat," zei hij, met een vleugje sarcasme in zijn stem. Toen werd hij weer serieus.
"Ik weet dat je hem wil zien, maar wat ik net al zei; hij heeft zijn rust nodig."
Hij zuchtte licht toen ze weer begon te huilen en de deken over zich heen trok. De boodschap was duidelijk en hij stond op. Normaal gesproken zou hij wellicht een poging hebben gedaan 'r te troosten, maar ze had zelf aangegeven dat ze geen gezelschap wenste. Hij legde een hand op de arm van een verpleger.
"Laat het me weten wanneer Riot bezoek aan kan," zei hij zacht. De arts knikte. Iseco liep de kamer uit.

Riot had het geschreeuw gehoord en fronste. Wat was er aan de hand? het klonk als Chloë.
De zuster keek zeer geërgerd op.
"Het moet niet gekker worden," bromde ze en ze verliet de kamer.
Riot benutte de kans om overeind te komen.
Er zaten geen snoertjes en dergelijken aan hem vast, dat scheelde.
Voorzichtig liet hij zich van het bed glijden. Duizelig bleef hij even zitten, maar hij voelde dat hij alweer aardig wat sterker was dan toen hij hierheen was gebracht.
Hij liep langzaam naar de deur, zich op zijn ademhaling concentrerend, zodat hij niet van zijn stokje zou gaan.
Net toen hij op de gang was keerde de zuster terug.
Haar ogen schoten vuur.
"Jij.. terug.. naar.. je.. kamer!!" snauwde ze, ieder woord benadrukkend.
"Nee." Riot hief koppig zijn hoofd op. Zijn vertrouwde rebellie was weer terug.
"Je hebt botbreuken, kneuzingen en bent er lichamelijk nog minder aan toe dan de gemiddelde zwerver. Bed. Nu."
Riot leunde tegen de muur om zich overeind te houden en betwijfelde of hij dit zou gaan winnen.
"Chloë?" riep hij daarom maar. Zijn stem had niet veel kracht, dus erg luid klonk het niet. Hij kon slechts hopen dat ze hem hoorde.
De zuster greep zijn arm beet en hij vloekte zacht.

Ze reageerde niet eens op zijn reactie hij wist niks van haar verleden dus mocht ze het hem eigenlijk niet kwalijk nemen. Maar aangezien hij haar had verdoofd en naar dit flut ziekenhuis had gebracht dacht ze daar niet eens aan hij mocht van haar part oprotten. Aan hem had ze toch niks met zijn sarcastische opmerkingen. En toch ze voelde zich verlaten toen hij na een kort gesprek met de verpleegster de kamer uit vertrok. Chloë bleef een paar seconde zitten maar duwde het deken iets weg zodat ze weer normale lucht in kon ademen. Hoewel het hier ook niet bepaald ‘normaal’ rook, was het beter dan het muffige deken. Ze merkte de verpleegster op die door de kamer bleef rondwarrelen. ‘Kan je weg gaan?’ vroeg ze geïrriteerd. De verpleegster keek verbaasd op maar liep uiteindelijk de kamer uit. Chloë veegde ruw haar wangen af en luisterde naar de voetstappen in de gang, van de verpleegsters zo te horen. Toen er een streng uitziende verpleegster kort haar kamer in keek, keek ze met gerimpelde neus terug. Ze snoof maar liep weer terug, stom mens. Niet veel later hoorde ze rumoer op de gang, toen het bleef aanhouden werd Chloë nieuwsgierig. Aangezien er verder niks te beleven was –nog een nadeel van het ziekenhuis. Liep of eerder strompelde ze naar de deur waarna ze om het hoekje keek. Ze zag de strenge verpleegster in discussie met iemand die ze niet kon zien, haar rug zat ervoor. Alleen zijn stem herkende ze wel, verbazing was op haar gezicht af te lezen. Maar die maakte al snel voor vreugde een glimlach brak door op haar gezicht. En haar behuilde wangen gingen omhoog om een glimlach te vormen. ‘Riot’ sprak ze blij al was haar stem nog schor van het zo even geleden schreeuwen en huilen. Ze vond steun aan de muur en kwam uit de deuropening tevoorschijn om zijn richting op te hinken.

"Riot!" Iemand riep enthousiast zijn naam en zowel hij als de verpleegster keken op. De laatste liep rood aan toen ze deze twee patiënt zag, die zich eveneens niet in bed bevond.
"Wat denken jullie dat dit is? Een doolhof waar je naar believen doorheen mag rennen?"
Riot luisterde echter niet naar haar; hij was dolblij Chloë te zien, in naar omstandigheden goede gezondheid.
Terwijl zij zich zijn kant op begaf deed hij hetzelfde haar kant op. Hij vorderde langzaam, maar dat maakte hem niet uit; zijn opluchting gaf hem nieuwe energie.
Toen hij bij haar was zag hij de tranen op haar gezicht en zijn blijdschap verdween als sneeuw voor de zon.
"Wat is er?" vroeg hij. Ook zijn stem was enigszins schor, maar dat had meer te maken de omstandigheden.
Hij wierp een korte blik op de inmiddels perplexe zuster, die iets riep over gezagsproblemen, maar het hadden ook gedragsproblemen kunnen zijn.
Riot keek weer naar Chloë, bezorgd.

Iseco had het rumoer op de gang ook gehoord en keek om de hoek. Toen hij zowel Riot als Chloë uit bed zag, vergezeld door een furieuze vrouw, grijnsde hij. Hij had het kunnen weten. Hij onderdrukte de neiging naar de jongen toe te gaan; het was beter dat hij zich, nu Riot Chloë kende, een beetje van de blonde jongen distantieerde. Hoewel hij hem graag mocht, was het beter als Riot met mensen omging die meer van zijn leeftijd waren. Iseco besloot echter wel de komende tijd achter de schermen een oogje in het zeil te houden, al had hij zo het idee dat het met die gozer wel goed ging komen.
Hij haalde zijn jas op, trok deze aan en verliet het ziekenhuis. Er waren nog aardig wat doden die opgeruimd dienden te worden.

Ze glimlachte beverig toen ze de zuster hoorde praten ze trok een wenkbrauw op, en moest haar lach in houden. ‘Ehm voor zover ik wist was dit geen gevangenis en ben ik tot niks verplicht’ merkte ze op. Ze zag geen rede waarom ze in haar bed moest blijven, oké het was niet echt goed voor het herstel van haar enkel maar verder? Riot begon ook haar kant op te lopen, strompelen hoe je het noemen wou. Chloë was niet daverend snel door haar enkel even als Riot die voor zijn doen langzaam ging. Althans langzamer dan ze hem ooit had zien lopen. Ze liet een beverige glimlach zien toen ze eindelijk voor hem stond, ze schudde afwezig haar hoofd op zijn vraag. ‘Niks, ik ben alleen door die vriend van je naar dit ziekenhuis vervoerd terwijl ik bijna een trauma heb aan ziekenhuizen…That’s it’ sprak ze half sarcastisch. Ze nam het Iseco nog steeds kwalijk toen ze aan hem dacht rimpelde haar neus, waar was hij eigenlijk. Ze schudde haar hoofd, wat maakte haar dat uit hij was een volwassen man die mocht gaan en staan waar hij wilde. En zich nergens toe verplichtte. Ze keek Riot aan en zuchtte, ‘ik hoorde dat je over een paar dagen pas bezoek mag hebben’ sprak ze somber. Ze was het liefst veilig bij Riot gekropen waar ze zich veilig en geborgen voelde.

Hij kon het niet helpen; hij grinnikte toen hij hoorde wat ze over Iseco zei.
"That's Iseco allright," merkte hij op. Het was typerend voor de man om zo kordaat te handelen.
Hij keek even in gedachten verzonken naar de grond, zich afvragend wat voor doelen een man als iseco precies had. Hij deed veel, wist Riot, maar trad nooit in detail. Hij had mensen uit allerlei standen en rangen achter zich aan zitten maar ontsnapte elk maal weer, waar hij vervolgens ook niets over zei. Hij riskeerde zijn leven voor mensen als Riot, maar doodde met hetzelfde gemak.
Riot besloot dat hij maar het beste gewoon kon accepteren dat Iseco zijn eigen paden maakte en bewandelde, en dat die gewoon zo nu en dan kruiste met de zijne.
"‘ik hoorde dat je over een paar dagen pas bezoek mag hebben"
Hij knikte. "True, true, maar officieel gezien mag ik ook mijn bed niet uit," merkte hij op. Hij merkte dat hij zich een stuk beter voelde nu hij met Chloë kon praten; het gaf positieve energie, wat heel wat beter was dan plat op je rug liggen en naar het beangstigend schone plafond staren.
De zuster was het nu echter zat en greep Riot bij zijn kraag.
"En dat bed ga je nu linea recta weer in."
Riot zuchtte diep.

Ze snoof toen ze zijn opmerking hoorde, ‘geloof ik is er geen wetregeling voor zover ik weet’ sprak ze nadekend de verpleegster begon haar aardig op haar zenuwen te werken. Al helemaal toen ze hem bij zijn kraag greep. Ze siste verontwaardigd maar kon niks doen met de toestand van haar enkel, ‘waarom mogen we niet met z’n tweeën op een kamer?’ vroeg ze aan de verpleegster. Nadat ze Riot zowat naar zijn kamer had gesleurd, de verpleegster keek haar vertwijfeld aan. ‘Omdat hij zijn rust nodig heeft’ Chloë glimlachte. ‘Ik denk niet dat hij het opgeeft, zijn bed uit komen bedoel ik’ sprak ze glimlachend. Nee daar was hij waarschijnlijk te koppig voor of ze moesten hem plat leggen met medicijnen. Maar dat was een ander verhaal. ‘Alstublieft?’ smekend keek ze de vrouw aan. Die leek te twijfelen. Haar strenge uitdrukking verzachtte even om meteen weer te verharden. ‘Ik moet het bespreken’ sprak ze toen stug. Chloë knikte en keek de verpleegster na. Ze zuchtte en strompelde terug, haar kamer in. Waar ze op de rand van haar bed ging zitten. Haar kamer was niet bijzonder, wit smetschoon en saai. Ja vooral saai en vervelend. Haar voeten bewoog ze heen en weer terwijl ze met haar handen op het bed steunde. De zuster zou haar komen vertellen als het mocht, Chloë hoopt het. Niet dat ze dan in der eigen bed bleef liggen, dan was ze alsnog alleen. Voor haar gevoel, ze zou zeker weten nachtmerries hebben. Als het niet van Akira was dan wel over het ongeluk en het ziekenhuis. Nee ze moest en zou bij Riot slapen hoe dan ook.

Chloë had zonder meer een punt; Riot was niet van plan het op te geven. Daar was hij nooit goed in geweest. Hij wist dat het niet lang meer zou duren voor hij zijn krachten echt aardig terug had, wat hem energie gaf.
Toen de zuster beloofde het te bespreken, hij en Chloë op een kamer, liet hij zich terugleiden naar zijn bed.
Hij keek Chloë na en zuchtte. Waarom deden die lui hier zo moeilijk?
Toen hij weer in zijn bed lag merkte dat het uitstapje hem meer energie had gekost dan hij had gedacht. Al snel zakte hij weg in een lichte slaap. De beelden van de dingen waarover hij tijdens zijn verhoor had moeten praten schoten over zijn netvlies.
Uiteindelijk schoot hij met een geschrokken kreet overeind. Zijn lichaam deed zeer en hij was bezweet. Licht hijgend keek hij rond, om te concluderen dat hij nog gewoon in het ziekenhuis was. Hoe laat was het? Hoe lang was hij onder zeil geweest?
Een zuster snelde naar hem toe.
"Gaat het jongen? Je sliep ook al zo onrustig," zei ze bezorgd, hem een glas water aanreikend.
Riot dronk het langzaam op en knikte toen.
"'t Gaat wel, gewoon een nachtmerrie," bromde hij stug.
Op dat moment kwam de zuster van eerder terug. Ze leek niet blij.
"De hoofdzuster vind dat jullie best op een kamer kunnen. Ik ga nu het meisje halen," gromde ze, alsof de hoofdzuster niet besefte hoe gevaarlijk het was om twee patiënten die bevriend waren met elkaar op een kamer te positioneren. Riot, echter, grijnsde opgetogen, wat hij pas na een paar seconden bij zichzelf bemerkte. De beelden van zijn nachtmerrie waren meteen naar de achtergrond verdreven.

Ze had zich onder haar deken verstopt toen de zuster chagrijnig kwam melden dat het mocht. Chloë die nog slaperig was van het korte dutje wat ze net had gedaan. Had nauwelijks door dat de remmen van haar bed werden gehaald en ze de kamer uit werd gereden. Waarna ze op de kamer van Riot werd gezet de zuster keek hen nog scherp aan maar Chloë was te slaperig om het op te merken. Riot zou niet veel aan haar hebben nu, ze zo lui was van haar eerdere dutje dat ze bijna meteen weer in slaap viel.

“Hole ogen zonder emotie staarde haar aan, ze wou schreeuwen maar het leek alsof ze haar tong hadden afgesneden. De emotieloze ogen van haar ouders staarde haar aan, ze lagen op een ziekenhuisbed met nog duidelijk zichtbare hechtingen. Hun gezichten waren misvormd, hun mond was vertrokken in een pijnlijke grimas en hun ogen waren leeg. Alsof ze geen ziel bevatten. Ze merkte dat de grond om haar heen wegzakte en dat ze op in een operatie kamer, het apparatuur om haar heen piepte. Dokters kwamen met scalpels en messen op haar af, een van de gezichten vervormde zich tot die van Akira. Met een misselijkmakende grijns op zijn gezicht kwam hij op haar af om haar lichaam te verbouwen…”

Met een gil en opengesperde ogen werd ze wakker. Zweetdruppels parelde op haar voorhoofd en haar kleding plakte aan haar lichaam. Ze had het deken helemaal omgewoeld waardoor ze verstikt zat in het laken. Ze wurmde zich met veel moeite los, ze merkte aan haar natte wangen dat ze gehuild had in haar slaap. Haar schouders begonnen te schokken en snikken verlieten haar keel. Haar nachtmerrie was levensecht geweest, ze had alles kunnen ruiken, horen en zien. Ze slikte de brok in haar keel weg, haar handen hadden zich vastgegrepen aan het onderlaken.

Ze sliep, dus hij zei niets. Hij was al lang blij dat het allemaal geregeld was.
Hij vouwde zijn goede arm onder zijn hoofd en concentreerde zich op zijn hartslag, puur omdat het een van die kleine dingen was die hem keer op keer verwonderden; het trage kloppen van het vreemd gevormde orgaan in zijn borstkas dat al zo vaak had gedreigd op te houden met kloppen. Het was het zelfde als wanneer je je realiseerde dat, wanneer je een schedel zag, je ook zo'n ding in je eigen hoofd had zitten. Logisch, maar toch een apart besef, hoe vreemd dat ook leek.
Hij sukkelde bijna in slaap toen Chloë opeens gilde.
Geschrokken schoot Riot overeind, gealarmeerd. Toen werd hij weer iets rustiger; ze waren niet meer in Akira's hide-out.
Hij keek naar Chloë, die alweer huilde, iets wat ze vrij vaak leek te doen. Heel vaak.
Hij keek haar bezorgd aan.
"Gaat het?" vroeg hij zacht, al leek het tegendeel evident. "Nachtmerrie?"
Hijzelf had er even geleden ook een gehad, waar zijn lichaam nog klam van was.

flut, sorry

Angstig schoot haar hoofd omhoog toen ze plots iemand tegen der hoorde praten, niet hard maar alle geluiden om haar heen leken harder door haar nachtmerrie. Ze knikte stilletjes toen hij vroeg of het een nachtmerrie was, het feit dat Riot tegen haar sprak en niet een één of andere verpleger, stelde haar al gerust. Ze dwong zichzelf diep in en uit te ademden, zodat ze wat kalmeerde. Haar vingers had ze nog steeds in haar onderlaken geklemd. Langzaam ontspande ze haar vingers en leunde ze met haar hoofd op haar handen. Wat betekende de droom? Had het überhaupt wel een betekenis of was het gewoon een van de vele nachtmerries, die ze vaker had? Ze wist het niet en het frustreerde haar. Ze hief haar hoofd en keek Riot aan, zijn blik stond bezorgd. Ze dwong zichzelf om een geforceerd glimlachje te laten zien. Er trok een rilling over haar rug toen ze merkte dat ze in een ziekenhuisbed lag, jak. Ze keek van haar bed naar Riot en weer terug. Ze liet zich aarzelend op de vloer glijden en steunde met haar handen aan het bed. Ze beet onzeker op haar lip toen ze Riot aankeek, ‘mag ik er bij?’ vroeg ze aarzelend. Haar ogen stonden smekend, hoopvol. ‘Ik snap het als je het niet wilt…’ vervolgde ze mompelend. Ze sloeg haar ogen neer en liet haar blik door de kamer glijden. Saai zoals elk kamer in dit ziekenhuis, alleen was hier ook een wastafel, spiegel en een deur die waarschijnlijk naar de douche of wc zou leiden. Haar blik gleed terug naar Riot ze kon er niks aan doen maar haar ogen keken hem smekend aan.

Riot keek verbaasd toe hoe ze haar bed verliet en naar hem toe kwam. Of ze erbij mocht. Hij slikte. Er was niet erg veel ruimte in het bed en na alles wat er was gebeurd stond fysiek contact niet bovenaan zijn verlanglijstje.
Hij onderdrukte een lichte zucht toen hij haar smekende blik zag, die ze vrij vaak gebruikte.
"Goed," bromde hij.
Hij verschoof zich moeizaam zodat er wat meer plek zou zijn. Pijn schoot door zijn bovenlichaam en hij sloot heel even zijn ogen, diep ademhalend.
Er was net voldoende ruimte, maar hij kon niet verder opzij; hij voelde de reling van het bed al onaangenaam in zijn rug drukken.
Onbewust herinnerde hij zich Akira's handen op zijn huid weer en hij beet op zijn lip. De vernedering was nog vers, zonder meer.
Hij staarde naar het plafond en schaamde zich. Hij was afgetuigd als een of andere zwerfhond en vrijwel publiekelijk vernederd en tot overmaat van ramp had hij Chloé niet eens kunnen beschermen tegen die klootzakken.
Zijn herinneringen gingen verder terug, naar de vorige keer dat Akira een statement gemaakt had. Het dreef levensecht voor zijn netvlies; het bloed dat langs zijn bovenlijf stroomde, de manier waarop ervoor was gezorgd dat hij geen kant op kon en de pesterige aanrakingen van de Aziatische man, die als enig doel hadden gehad Riot te laten voelen dat hij machteloos was.
De jongen vloekte inwendig en probeerde het van zich af te zetten. Het was over; Akira leefde niet meer, Riot's wonden zouden genezen evenals die van Chloë en hij zou opnieuw kunnen proberen te integreren in de wereld van normale mensen.
Hij kon alleen maar hopen dat het in de praktijk ook zo makkelijk zou gaan.

Ze glimlachte toen hij na aarzeling goed bromde. Ze deed nog een hik stap. Om de reling van het bed vast te pakken, en toe te kijken hoe Riot moeizaam opzij schoof. Ze was zijn fysieke toestand vergeten, in haar hoofd had ze nog steeds de krachtige, licht humeurige Riot in haar hoofd. Maar ze werd uit haar droomwereld gehaald toen ze zag hoe zijn gezicht vertrok van de pijn toen hij een paar cm opschoof. Schuldgevoel welde op in haar borst maar ze wist van zichzelf dat ze niet rustig zou slapen als ze niet ‘veilig’ lag naar haar weten. Ze draaide zich dan ook om zodat ze zich omhoog kon trekken. Toen ze eenmaal op het bed zat bewoog ze onhandig haar voet, die uit evenwicht was door het verband. Ze merkte dat ze weinig beweegruimte had maar het deerde haar niet. Ze negeerde de steken in haar arm die ze voelde toen ze zich oprolde als een katje. Ze kon er niks aan doen dat haar hoofd tegen Riot’s borstkas zat want een andere mogelijkheid. Om in haar slaaphouding te liggen was er niet. Ze liet een tevreden zucht horen en merkte op dat er gips om de arm van Riot zat. Ze glimlachte, ze zou er op kunnen schrijven. Ze staarde naar het dekbed en hoopte dat de verpleegster pas kwam als ze sliepen. Ze mompelde tevreden, al klonk het eerder als brommen: ‘ ’k voel me al stukken beter’. Ze twijfelde of Riot het gehoord had al maakte het voor haar niks uit. Ze probeerde zo min mogelijk Riot tot last te zijn als het om fysiek contact ging. Om zijn wonden niet meer pijn te laten doen, dan wat ze nu deden. Ze grinnikte om het liedje dat in haar hoofd zat, heel toepasselijk. Not. Gimmie Gimmie Gimmie van Mamma mia zat in der hoofd, niet echt toepasselijk dus. ‘Gimmie gimmie gimmie ‘ mompelde ze zachtjes waarna ze glimlachte. Ze keek op, om Riot aan te kijken. ‘Sorry’ sprak ze grinnikend.

Hij merkte het amper, dat ze naast hem kwam liggen. Hij tilde langzaam zijn gebroken hand op en keek nadenkend naar het gips, dat zijn arm verzwaarde. Hij hoorde haar vaag mompelen maar besteedde er geen aandacht aan; hij zat teveel in zijn eigen geest.
Hij voelde zich weer enigszins slaperig. Hij hoorde Chloë zachtjes een nummer zingen dat het vaag bekend voorkwam. Van Abba, als hij zich niet vergiste. Geen band waar hij wat mee had. Hij hield meer van wat zwaarder werk.
Niet dat hij vaak muziek luisterde, maar toch. Wat hij luisterde was veelal maatschappijkritische herrie.
Hij sloot zijn ogen. Er schoot hem een liedje te binnen dat iemand ooit voor hem had gezongen toen hij volledig in de kreukels had gelegen.
Lay your head down, and sleep on my shoulder. Lay your head down and start a new dream, and for tonight, the moment is over, drifting on lullaby, here where the stars reside and angels are all we see.
And lay your head down, the stars they have whispered, hear what they say and know that it means, the moon is your guide, the stars they have kissed her, as she goes gently by, light as a baby's sigh, safe on a fairytale stream. And start a new dream.
Het was destijds kalmerend geweest, een slaapliedje haast en nu hij het in zijn geest afspeelde, had het hetzelfde effect.
"Trusten," mompelde hij, waarna hij langzaam wegzakte in een diepe, maar onrustige slaap.

Riot leek er met zijn gedachten niet helemaal bij te zijn, niet dat het Chloë irriteerde maar doordat dat hij niet of nauwelijks reageerde, merkte ze het toevallig op. Ze liet gimmie gimmie gimmie, in haar hoofd afspelen tot ze haar oogleden zwaar voelde worden. Ze keek loom op en zag dat Riot zijn ogen al gesloten had. Ze volgde zijn voorbeeld en kroop nog wat dichter tegen hem aan, gewoon uit gewoonte. Ook al voelde ze zich onbewust veiliger als ze bij Riot was. Ze hoorde Riot ‘trusten’ mompelen en bromde als een antwoord terug. Ze geeuwde en sloot toen tevreden haar ogen om in een warme waas weg te zakken. In een vaste slaap.

De verpleegster kwam aan het einde van de middag weer kijken, naar het tweetal wat er vertederend uit zag. Ze kon het niet over haar hart krijgen ze uit elkaar te halen en liet haar strenge houding even varen. Waarna ze ’s avonds het licht uitdeed om de deur te sluiten…

Fel licht wat door de ramen scheen, wekte Chloë die slaperig tegen het tegenlicht knipperde. Waarna ze zich bewust werd van de situatie, ze was onbewust dichter op Riot gaan liggen. Waardoor ze nu zowat óp zijn borstkas lag inplaats van naast hem. Ze keek de kamer rond en merkte dat de deur gesloten was. Ze glimlachte en keek omhoog naar Riot.

Hij werd langzaam wakker. Er lag iets tegen hem aan. Hij verstarde en was direct klaarwakker. Toen zag hij echter dat het Chloë maar was, al lag ze erg dicht bij hem.
Het was vreemd, realiseerde hij zich. Toen ze Akira's gevangenen waren geweest had hij er amper moeite mee gehad haar tegen zich aan te hebben, nu de situatie echter weer relatief gewoon was, voelde het ongemakkelijk. Hij merkte dat ze naar hem keek en glimlachte werktuiglijk.
Voorzichtig werkte hij zich een klein stukje overeind. Zijn borstkas deed al lang niet meer zoveel pijn als eerst, merkte hij, al wist hij dat hij nog een lange weg te gaan had.
Een zuster kwam binnen met ontbijt.
"Chloë, ik denk dat je nu beter even naar je eigen bed kan gaan," zei de vrouw, niet onvriendelijk. Er zat wat in; het was hier al krap en om dan ook nog opeengepropt te moeten eten.
Riot merkte dat hij niet veel honger had maar nam zich voor desondanks gewoon te ontbijten; het zou hem alleen maar helpen en hoe eerder hij weer voor zichzelf kon zorgen, hoe beter.
Er kwam nog iemand de kamer binnen. Doodgemoedereerd, alsof het bezoekuur was.
Iseco. De zuster was duidelijk niet verbaasd en sloeg slechts haar ogen ten hemel. Ook hier was kennelijk bekend dat Iseco zijn gang ging.
Riot grijnsde even naar de donkerharige man, die naar hem toe liep.
"Riot! Ik heb je niet meer gezien sinds jij en Chloë iemand van het personeel tot wanhoop dreven op de gang - mijn complimenten daarvoor trouwens, het was eersteklas entertainemtn. Hoe is het met je?"
"Kon slechter," antwoordde Riot met een scheve grijns. Hij kon het niet ontkennen; hij was blij de man weer te zien.

Iseco knikte naar Chloë. Hij besteedde verder geen aandacht aan haar, deels omdat ze al eerder had laten weten dat niet te willen, en deels omdat hij Riot nu voor het eerst sinds dagen weer sprak en deze er al heel wat beter uitzag.
"Kan niet lang blijven en ik zie dat er ook voedsel op jullie wacht, maar ik wilde even kijken hoe 't met je was."
"Hoe heb je het eh.. probleem Akira opgelost?" vroeg de blonde jongen. Iseco grinnikte.
"Zorgvuldig weggewerkt," zei hij nonchalant.
Al snel vertrok hij weer; hij had nog een hoop te doen. Onder andere een boer uitleggen waarom diens varkens het lijk van een Aziatische man te eten hadden gekregen.

Ze glimlachte terug toen ze een glimlach zag verschijnen op zijn gezicht. Ze kwam wat overeind zodat Riot ook omhoog kon komen. Wat hij al snel deed, ze wreef over haar oogleden en merkte amper dat er een verpleegster binnenkwam. Tot ze haar aansprak bij der naam, ze wou iets terug snauwen. Maar aangezien Riot het een goed idee leek te vinden kwam ze mokkend het bed van Riot uit om in haar koude bed te kruipen. Waar de lakens en dekens nog steeds als een puinhoop op het bed lag. Ze ordende het wat en ging er toen in liggen, ze trok een gezicht toen ze het ontbijt zag. Ze ging dus níet dat ranzige ziekenhuis eten eten. Al hoewel je kon het beter, shit in plaats van eten noemen maar dat was haar mening. Ze schudde dan ook resoluut haar hoofd toen de verpleegster het haar aanbood. Ze hoorde de verpleegster zuchten om vervolgens aan te dringen. Maar Chloë hield voet bij stuk ze at het eten níet. Om het plaatje compleet te maken kwam Iseco ook nog eens binnen. Haar woede was iets afgezakt, maar nu ze zijn gezicht zag laaide hij meteen weer op. Ze keek mokkend naar buiten en liet het gesprek van Iseco en Riot langs zich heen glijden. Alleen het antwoord van Iseco deed haar kokhalzen ze wist al te goed wat hij met “zorgvuldig weggewerkt’ bedoelde. En zijn toon stond der niet aan, de verpleegster kwam bezorgd naar der toe. In tegenstelling van de strenge verpleegster, die Chloë tot Ice Queen had gedoopt, want die bleef staan. Ze gebaarde dat het ging tot irritatie van de jonge verpleegster. Tot haar ongenoegen leek Riot fysiek contact opeens weer helemaal afgeschreven te hebben, tot verwarring van Chloë. Die het bijna gewend was in zijn armen te kruipen, waarna ze nu erg neigde door de irritante verpleegsters en doktoren. Die zich opeens in hun kamer verzameld leken te hebben, discussiërend over het feit dat ze niet wou eten. Ze hoorde de woorden, vloeibaar voedsel en dwang vallen maar bestede er weinig aandacht aan. Ze keek naar buiten met haar knieën opgetrokken en het laken deels over der heen geslagen. De zon scheen, net zoals de dag toen ze naar het meertje vertrokken. Onbewust ging er een rilling over haar rug toen ze aan Akira terug dacht. Ze duwde de gedachtes weg, en concentreerde zich weer op de buitenwereld. Het leek haar heerlijk de zon weer op der huid te voelen, de zon die ze erg gemist had in zeer korte tijd. Ze liet een zucht horen en fronste haar wenkbrauwen toen ze de doctoren en verpleegster zag staan. ‘Kunnen jullie ergens anders jullie theekransje houden?’ riep ze geïrriteerd. De verpleegsters en doctoren keken verstrooid op. Ze kregen een dodelijke blik van Chloë toegeworpen die zich met een zucht weer omdraaide naar het raam. Met haar schouders gebogen, haar hoofd steunend op haar knieën.

Riot volgde vermoeid het hele schouwspel. God wat een gedoe. Hij merkte dat hij er hoofdpijn van begon te krijgen.
"Jezus, Chloë, eet die troep nou gewoon op," gromde hij geïrriteerd. Hij verwerkte vervolgens stoïcijns zijn eigen ontbijt. Het was niet eens echt vies, meer smaakloos. Ach, hij zou ervan aansterken en daar ging het om.
Hij verlangde ernaar weer vrij te zijn. Hoewel niemand hem hier echt gevangen hield kon hij haast niets, puur omdat hij lichamelijk nog te zwak was, en dat frustreerde hem mateloos. En daar kwam dit gedoe dan ook nog eens bij.
Iemand pakte het nu lege bord bij hem weg en reikte hem een beker melk aan, die hij vlug leegdronk, waarna hij zich terug de kussens in liet zakken, moe van de drukte.
Hij baalde dat Iseco weg was gegaan. Hij had de indruk dat Chloë de man niet mocht, maar dat boeide hem niet. Iseco was een van de weinigen op wie hij blind vertrouwde en met een kamer die zo crowded was dat Riot het overzicht kwijt was, was de man een van de mensen die hij het liefst bij zich had.
Hij sloot zijn ogen en probeerde de drukte buiten te sluiten, zich voornemend Chloë de volgende keer te dwingen te eten, als dat betekende dat een dergelijk idioot schouwspel als dit dan voorkomen kon worden.
De hoofdpijn zakte bepaald niet af en hij vloekte gedempt. Zijn goede hand balde zich onbewust tot een vuist, de dekens vastgrijpend.

Ze draaide zich met een ruk om toen ze Riot’s woorden hoorde, ze spanden haar spieren. ‘Bedankt dat had ik echt nodig, jezus ik heb spijt dat ik heb gevraagd of ik bij je op de kamer mocht’ snauwde ze hem toe. Ze keek de verpleegster boos aan toen ze haar weer een boordje aanbieden. Ze duwde het boos weg en staarde voor zich uit. Ze had wel wat meer steun van Riot verwacht, al hoewel. Het leek net een droom geweest toen hij zich als haar grote broer had gedragen, waarschijnlijk wist hij niet eens meer dat ze het had gezet. Ze voelde tranen opwellen maar veegde ze ruw weg, de brok in haar keel kon ze echter niet weg slikken. De verpleegster kwam weer om haar vervolgens een salade aan te bieden, omdat haar maag toch rommelde. En salade het minste was wat ze kon eten werkte ze het mokkend naar binnen om vervolgens het lege bord in de handen van de verpleegsters haar handen te duwen. Ze kwam van haar bed vandaan om tegen het raamkozijn te leunen en naar de vogels te kijken. Die duikelvluchten in de lucht maken, vrij en onverbonden. Ze voelde haar benen moe worden en kroop terug haar bed in. Haar rug koppig naar Riot toe gedraaid, stomme zak dat ie was. Waarom koos hij de kant van de wit-jassen? Ze waren niet eens aardig, niet in de ogen van Chloë.

Hij hoorde Chloë tegen hem uitvallen en rolde met zijn ogen.
"Ga je gang joh, reageer je vooral op me af," reageerde hij cynisch. "En niemand houd je tegen te vragen of je terug mag."
Hij was absoluut niet van plan zich door haar af te laten snauwen. Als ze niet doorhad hoe onredelijk ze deed; haar probleem.
Haar houding had er ook voor gezorgd dat zijn stugge, kille houding weer terug was. De geveinsde stoïcijnsheid die hij gebruikte om mensen bij zich weg te houden.
Hij hoestte. Zijn lichaam schokte. Hij vloekte zacht.
Hij hees zich en stukje overeind, nog steeds zwaar op de kussens achter hem leunend.
Hij vroeg zich af hoe lang hij hier nog zou moeten blijven. En wat er ging gebeuren als hij hier weer weg kon. Was alles over? Konden ze wraakacties verwachten? Het was zeker niet ondenkbaar, daar was de jongen van overtuigd.
Nu de rust wedergekeerd was bonkte zijn hoofd een stuk minder. Dat scheelde in ieder geval.
Buiten hoorde hij vogels en hij wenste dat hij de warme zon op zijn huid kon voelen.
Het leek nog maar zo kort geleden dat ze zorgeloos bij het meer hadden gezeten, en nu.. Jezus, wat een puinhoop, dacht Riot.
Hij vroeg zich af wat Iseco precies met het lijk van Akira had gedaan. Hopelijk iets respectloos'. Riot vond het vaag jammer dat hij de man zelf niet iets aan had kunnen doen; al die vernedering en verminking en hij had het hem niet eens betaald kunnen zetten.
Had Iseco dat met opzet gedaan? Had hij niet gewild dat Riot nog iemand.. Het was mogelijk.

Ze baalden haar vuisten van frustratie ze werd gek van hem met zijn kille houding. Haar knokkels waren ondertussen al wit geworden, en ze beet op haar lip om zich niet om te draaien en hem eens te vertellen wat ze van hem vond. Zijn kille afstandelijke houding stond haar niet aan, ze wou niet de hele tijd op haar tenen lopen in de hoop hem niet kwaad te maken. Of hem weer in zijn schulp te laten kruipen, wat hij nu gewoon deed. Alleen op een andere manier dan sommige mensen die zich dan verstopte. Nee hij was erger, hij sloot zich af, wat tot hoge irritaties leiden bij Chloë. Ze zei niks knarstanden alleen maar. Ze plukte aan haar kleding en bedacht zich dat ze de hele tijd in deze kleding sliep ze had niet eens wat schoons bij zich. Ze zuchtte van ergernis en liet haar hoofd in het kussen vallen, om vervolgens naar het plafon te staren. Die er niet veel beter uit zagen als de muren die kaal waren. Ze sloeg traag het dekbed weg om haar benen over de rand te zwaaien. Ze keek zoekend de kamer rond, Riot ontwijkend, opzoek naar de krukken. Ze hadden de krukken naast zíjn bed gezet tot haar ergernis. Ze balde haar vuisten weer samen, om ze met tegenzin te ontspannen. Het viel haar op dat Riot niet eens gevraagd had wáárom ze het eten niet wou eten en waarom ze hier niet wou zijn. Of het boeide hem niet of hij dacht alleen aan zichzelf, egoïstische zak dat hij was. Ze merkte dat ze niet eens logisch na kon denken nu ze boos was, nog een min punt van haar. Ze kwam met moeite van haar bed af om steun te zoeken aan de bedrand. En zo om het bed heen te lopen. Ze vloekte zacht toen ze door haar enkel ging, het zwachtelwerk van Riot was beter bedacht ze zich bitter. Ze bleef een paar seconden zo zitten, zichzelf weer onder controle te proberen te houden. Ze keek niet op of om naar Riot toen ze overeind kwam en de krukken pakte. Die aan zijn hoofdeinde tegen de muur stonden. Ze deed ze zwijgend goed zodat ze steun had. In de stilte die gespannen in de lucht hing begonnen ze met de krukken te hinken. Het enige geluid was het tikken van haar Krukken. Chloë was deste gevaarlijker als ze stil was, dat betekende dat ze écht boos was en je urenlang kon negeren. Niet dat Riot dat erg leek te vinden, misschien was hij wel blij met zijn rust. Ze verliet zwijgend de kamer, mededelen dat ze weg ging hoefde volgens haar niet. Ik bedoel, ze was zijn zusje niet. Iets wat ze een paar uur geleden graag nog geweest was, tranen sprongen in haar ogen. Toen ze terug dacht aan wat hij had gezet: "Je hebt gelijk.. we hadden familie moeten zijn...Je zou namelijk, een echt goede zus zijn geweest.” dat had hij met veel moeite uit weten brengen. Ze merkte dat ze stil stond en zich half omdraaide om terug naar de deuropening te hinken. “Een hele goede” spookte door haar hoofd. Ze keek zwijgend de kamer in, zocht zijn ogen op. Die dezelfde kleur als zijzelf hadden. ‘Meende je het eigenlijk wel wat je toen Akira je in elkaar sloeg tot bloedend toe” ze wist dat ze nu herinneringen ophaalde iets wat hij liever niet wilde. ‘Toen je zei dat ik een goede zus was?” haar stem was niet harder dan een fluistering nu. Haar ogen stonden gekwetst. “Of deed je het alleen om me koest te houden…’ haar ogen had ze strak op hem gericht. Om elk klein detail op te vangen wat misschien zou betekenen of hij zou liegen. Ze beet vertwijfeld op haar lip terwijl ze zijn gezicht in de gaten hield, ze voelde zich gewoon verstrooid. Eerst had hij haar best snel vertrouwd, het ging snel na het voorval van Richard. En al helemaal na Akira, maar nu…Nu leek het alsof ze het gedroomd had en hij er geen woord van gemeend had. Onbewust schoot Abba in haar hoofd, heel toepasselijk...

"I've seen you twice,
in a short time
Only a week since we started
It seems to me, for every time
I'm getting more open-hearted

I was an impossible case
No-one ever could reach me
But I think I can see in your face
There's a lot you can teach me
So I wanna know..

What's the name of the game?
Does it mean anything to you?
What's the name of the game?
Can you feel it the way I do?
Tell me please,
'cause I have to know
I'm a bashful child,
beginning to grow

And you make me talk
And you make me feel
And you make me show
What I'm trying to conceal
If I trust in you,
would you let me down?
Would you laugh at me,
if I said I care for you?
Could you feel the same way too?
I wanna know.."

Onbewust was ze het liedje gaan zingen, haar ogen vol pijn maar ook hoop keek ze hem aan. Ondertussen begon ze het liedje gewoon door te zingen. In de hoop dat hij zou begrijpen dat ze gewoon wou weten of hij echt om der gaf. Niet als "verliefdheid" eerder als vrienden of broer en zus.

* Manier van zingen en "kijken" *

Hij negeerde Chloë toen deze, duidelijk kwaad, door de kamer stommelde. Hijzelf was ook kwaad, zonder meer. Deels omdat hij haar uitval ronduit onredelijk vond en deels omdat ze deed alsof hij haar doelbewust had gekwetst, alleen maar om die ene opmerking. Wat zou ze zelf dan gedaan hebben als ze opeens in een fucking onoverzichtelijke, hoofdpijn-gevende situatie beland was? Jezus.
Ze verliet de kamer. Riot zuchtte vermoeid en sloot zijn ogen.
Toen hij haar terug hoorde komen keek hij op.
Haar woorden waren voor hem als een klap in zijn gezicht. De beelden schoten weer voor zijn netvlies langs, maar werden al snel verdreven door een emotie; gekwetstheid. Hoe kon ze? Godverdomme, hoe kon ze? Toen hij dat gezegd was was hij kwetsbaarder geweest dan ooit, en ze trok het doodleuk in twijfel vanwege die ene opmerking van net?
Hij wendde met een ruk zijn gezicht af; ze mocht de gekwetste uitdrukking op zijn gelaat niet zien.
"Ik had nooit gedacht dat je daaraan zou gaan twijfelen," zei hij zacht. Zijn stem klonk schor en hij slaagde er niet in de gekwetstheid uit zijn stem te bannen. Hij balde zijn goede vuist en slikte.
Hij had zo ongeveer elke slechte herinnering uit zijn leven opgelepeld omdat Akira ernaar vroeg, alleen maar om te voorkomen dat hij Chloë wat zou doen, betekende dat dan gewoon verdomme he-le-maal niets voor haar? Nothing at all? Blijkbaar, dacht hij bitter.
Het frustreerde hem dat zij met die krukken kon gaan en staan waar ze wilde en hij geen kant op kon. Hij wilde hier weg, wilde alleen zijn, ergens waar tenminste niemand kon zien hoe hij zich nu voelde.
Hij hoorde haar zingen.
"Does it mean anything to you?" herhaalde hij ijzig. "En dat vraag jíj aan mij?" Hij werkte zich overeind en klom zo goed en zo kwaad als het ging het bed uit, weer steun zoekend bij de muur. Hij moest hier weg, hij hield het hier verdomme niet meer uit.

Ze merkte de gekwetste uitdrukking op zijn gezicht, bijna had ze spijt, bijna… Ze wou het weten waarom hij zo afstandelijk en ijzig deed. Alleen omdat ze haar emoties toonde? Dat hij nou alles opkropte, dat moest hij lekker weten. Maar zijzelf, nee ze was een open persoon wat direct liet merken hoe ze zich voelde. Ze slikte toen ze zijn stem hoorde, ze wou er een weerwoord op geven maar zijn ijzige stem deed haar mond dichtklappen. Ze keek toe hij overeind kwam, steun zoekend bij de muur. ‘Ja dat vraag ik Riot’ antwoorde ze iets minder zeker van haar zaak. ‘Omdat je me het gevoel geeft dat het een droom was, je bent gewoon zo…Onbereikbaar. Je toont geen emoties althans je toont ze niet meer. ‘Ze balde haar vuisten om ze gefrustreerd de lucht in te gooien, ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, je afstandelijkheid, ijzigheid….’ Ze liet haar handen weer langs haar lichaam vallen. ‘Waarom sluit je je zo af? Wat heb ik verdomme verkeerd gedaan? Is het omdat ik me emoties toonde, iets wat ik niet opkrop zoals jij lijk te doen is dat het? Haar stem was overgegaan in een fluistering. ‘Ik herken je gewoon niet meer, het is verwarrend en frustrerend.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Laat ook maar…’ze liet haar stem wegsterven om zich vervolgend om te draaien. Ze keek voor zich uit, ‘Yes it means a lot to me…’ zei ze als antwoord op zijn vraag. Die niet echt een vraag leek te zijn. Ze leunde met haar hoofd tegen de deurpost. ‘But a brother would be there for his sister’ fluisterde ze er achteraan. Ze zuchtte hij zou het toch niet begrijpen het was gewoon zo argh frustrerend.

Hij keek haar een tijdje aan, luisterend naar haar. Toen zuchtte hij diep. Hij wist ook wel dat hij een onmogelijk geval was, dat hoefde er te niet nog eens uitgebreid in te komen wrijven.
Hij dacht na. Wat kon hij hier in vredesnaam op antwoorden? Dat zij haar emoties toonde, prima, maar het lukte hem gewoon niet om de zijne te uiten. Nu hij hier in het ziekenhuis was had hij gewoon zoveel tijd om in zichzelf opgesloten te zitten.
Waarom eigenlijk? Hij wist het niet. Hij had geen idee waarom hij zich er niet toe kon zetten. Misschien was het haar aanvallende, oordelende houding die hem ervan weerhield open te zijn, misschien de afgelopen gebeurtenissen. Hij wist het gewoon niet.
"Het ligt niet aan jou," zei hij uiteindelijk slechts.
Haar laatste woorden waren als een mes tussen zijn ribben. Na alles wat hij voor haar over had gehad, dit?
Hij werkte zich moeizaam langs haar heen en begaf zich naar de deur waar hij zich omdraaide.
"Guess I'd be one fucking piece of crap of a brother then," zei hij zacht. "But then again, would a real sister really try and twist the knife a bit more, just to tear open someone's wounds?"
Hij verliet de kamer, zonder te weten waar hij heen wilde. Die laatste opmerking was hard geweest, maar de hare ook en hij wist gewoon niet hoe hij op een andere manier zich kon uiten.
Het was hem duidelijk; hij stond er weer alleen voor. Was het stom van hem geweest, zich toen kwetsbaar op te stellen bij haar? Schijnbaar..

Ze keek toe hoe hij zich naar haar begaf om vervolgens naar buiten begaf. De woorden waren als een klap in haar gezicht ze beet op haar lip om geen tranen te laten rollen. Iets wat ze niet wou doen bij Riot, niet nu. Ze keek hem na hoe hij steeds verder vorderde, de wonden op zijn lichaam zouden er niet blij mee zijn, dat hij aan de wandel was. Aangezien de verpleegster woest was geworden toen hij zijn bed uit kwam, naar haar kamer een deur verderop, leek het haar sterk dat de verpleegster hier blij mee was. Ze liet een zucht horen om met haar hoofd tegen de deurpost te leunen niet wetend wat te doen. Aan de ene kant was ze nog boos op hem omdat hij zich zo plots tegen haar had gekeerd, maar aan de andere kant…Ze liet een gefrustreerde zucht horen om vervolgens in beweging te komen. En op haar bed te zitten, naar buiten te staren. Naar de zorgeloze vogels die geen moeilijkheden leken te hebben. En ruziede om een stuk brood, zo onschuldig… Ze liet haar hoofd in haar handen zakken, ze had het verpest. Ze wou alleen duidelijkheid maar nu had ze de kloof die tussen hen in had gestaan alleen maar groter gemaakt. Terwijl ze hem juist wou verkleinen. Waarom kon ze het nou niet goed doen? Ze had geen idee hoe ze het anders had moeten aanpakken, haar laatste zin was ze gewoon bitch geweest. En die was eruit geflapt voor ze er erg in had. Ze bleef nog een tijd voor zich uit staren tot de verpleegster vroegen waar Riot was, ze haalde haar schouders op. ‘Geen idee’ sprak ze, de verpleegster keek haar onderzoekend aan maar verliet toen toch de kamer. Waarschijnlijk opzoek naar Riot, het zonlicht wat door het raam scheen verwarmde haar huid enigszins, maar het was anders dan in de buitenlucht zitten. Ze vroeg zich af of er een dakterras was bij dit ziekenhuis, dat zou een mooi uitkomst geweest zijn. Ze wachtte tot een verpleegster kwam maar die kwam na een kwartier niet opdagen dus ging ze maar in haar bed liggen. Haar woede was nu al aardig gezakt, ze voelde nu alleen maar schuldgevoel en spijt. Maar ze had geen idee hoe ze het goed moest maken met Riot, en of hij het haar überhaupt zou vergeven. Ze zuchtte en legde haar hoofd weer op het kussen, waar de zon haar gezicht licht verwarmde.

Het verraste hem dat hij onderweg geen personeel tegenkwam, maar hij klaagde niet; hij had geen behoefte aan welke vorm van gezelschap dan ook.
In de gang waar4 hij zich op het moment bevonde leunde hij zwaar tegen de muur, diep ademhalend.
Hij besefte dat zich dat hij eigenlijk helemaal geen ruzie met 'r wilde, maar hij had zich ook zó in het nauw gedreven gevoeld. Hij liet zijn hoofd langzaam achterover zakken en sloot zijn ogen, uitgeput. Wat had hij verkeerd gezegd dat ze deed alsof hij een of andere backstabber was die van alles zei zonder het te menen? Hoe kon hij weten dat ze zich die opmerking van hem zo aan zou trekken?
But a brother would be there for his sister
Die woorden lieten hem niet los. Had hij het mis? Was hij gewoon iemand waar je niets aan had? Hij liet zich onderuit zakken, tot hij op de grond zat.
Was hij dan bij niemand in staat iets goeds te doen? Hij opende zijn ogen weer. Hij wilde dat Iseco hier was. Die zou vast en zeker wel hebben geweten wat hij nu moest doen; de man was altijd al handiger geweest in sociaal opzicht dan Riot die, zo realiseerde hij zich, eigenlijk gewoon een sociale knotwilg was.
Zijn hoofd bonkte, zijn arm deed zeer en hij was volledig in de war. Hij was kwaad, maar voelde ook iets wat hij weigerde te erkennen; verdriet om hoe het was gelopen. En er was onbegrip; hij begreep gewoon niet wat haar getriggerd had opeens aan hem te twijfelen.
Meende je het eigenlijk wel wat je toen Akira je in elkaar sloeg tot bloedend toe
Hij herinnerde het zich levend, Akira die gewoon kon doen en laten wat hij wilde..
Toen je zei dat ik een goede zus was? Hoe? Hoe had ze daar in godsnaam aan kunnen twijfelen? Hij klemde zijn kaken op elkaar. Zijn vertrouwen was zonder meer beschadigd en hij had het gevoel zichzelf te moeten beschermen, dat hij weer een muur rond zich op moest zien te trekken, zodat ze in ieder geval niet zag hoe hij zich voelde.
Er klonken voetstappen. Riot keek op, half hopend het blonde meisje te zien, en half juist de wens koesterend alleen te zijn.
"Jij!" Een zuster. Díe zuster. Riot keek haar dof aan.
"Laat me.." gromde hij.
"Geen sprake van!" zei ze streng.
"Kom mee, ik breng je terug naar je kamer."
Riot probeerde zich te verzetten, maar het mocht niet baten. Stoïcijns leidde de vrouw hem terug naar zijn kamer, waar hij zorgvuldig vermeed naar Chloë te kijken; hij hoefde niet te laten merken wat haar woorden met hem hadden gedaan.
Al snel lag hij weer in zijn bed. De zuster kwam bij hem staan en pakte resoluut zijn arm. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat ze vasthield.
"Sorry jongen, maar je bent werkelijk onhandelbaar, dus ik zie geen andere oplossing."
De naald werd in zijn arm gedrukt. Riot rukte zich los, maar het was al te laat; een groot deel van de vloeistof was al in zijn systeem geraakt.
De vrouw vertrok. Riot voelde zich licht in zijn hoofd worden. Het werkte vermoedelijk minder lang en snel dan de bedoeling was geweest, maar veel zou het niet schelen.
Hij vocht tegen het goedje, wanhopig proberend bij bewustzijn te blijven; hij wilde dit niet; die lui hier zouden God wist wat met hem kunnen doen en hij zou weerloos zijn. Hij vloekte zacht.