Wild and free ~ Bailey

Zijn lange zware manen deinsden mee op het zachte briesje dat opstak. Het was een mooi begin van de ochtend van een nieuwe saaie dag. Dag in dag uit leven en overleven. Niets anders doen dan eten zoeken, bij water in de buurt blijven en een geschikte plek zoeken voor de nacht. Over dat laatste maakte hij zich tegenwoordig niet meer zo heel erg druk. Hij kon vrij goed van zich afbijten dus wanneer hij een leuk plekje vond plofte hij neer en hij was vertrokken. Hij sliep eigenlijk bijna nooit staand. Staand slapen was voor watjes. Als je bang was om aangevallen of iets te worden dan bleef je staan. Sorento liep langzaam over een bijna uitgedroogd veld in de richting van de oever van een groot meer. Hij liep het water in en genoot van de koelte over zijn verhitte lichaam. Het was warm vandaag, warmer dan de afgelopen dagen. Zelfs het briesje hielp niet om af te koelen. Langzaam liep hij verder het water in tot zijn lichaam nat was van het water in plaats van zijn donkerder gekleurde vacht door het zweet. Ook dronk hij wat, iets dat hij nog wel eens vergat. Hij zwom een stukje maar al snel had hij er genoeg van en ging terug naar de kant. Nu was het briesje goed voelbaar en was het een genot om in de open lucht te staan. Hij keek om naar het watervlak naar de schittering die door de zon veroorzaakt werd. ”Wouw…” Zei hij op een sarcastische toon. Hij wist dat veel paarden hier heen kwamen omdat het een ‘sprookjesachtige omgeving’ was. Bullshit. Waarschijnlijk deden die paarden verderop precies zo. Ze stonden op een rijtje naar het water te staren. Dan ben je pas nutteloos bezig. Niet dat hij zich op dit moment nuttig maakte, maar goed. Waarom keek hij er eigenlijk naar? Hij had helemaal geen zin om naar dat nutteloze gedoe te kijken. Hij draaide zich om en ging er in galop vandoor. Hij hoorde zijn hoeven in het gras slaag en voelde het briesje 100 keer zo goed als wanneer hij stil stond. Hij versnelde nog een keer maar toen hij wat horde achter een groepje bomen stond hij gelijk stil. Het zag er waarschijnlijk een beetje stom uit omdat hij bijna op zijn snufferd ging, maar hij herpakte zich snel. Hij stond nu tussen de waterkant en de rand van het bos en voor hem was een groepje dicht op elkaar staande bomen. En achter die bomen was een paard. Dat wist hij zeker want dat rook hij. Een paard dat alleen was. Een merrie. Nieuwsgierig liep hij dichterbij en keek om het hoekje. Ze was vosbont, niet al te groot. ”Hello, my lady” Zei hij terwijl hij wat dichter naar haar toe liep.

In haar korte leven had ze nog nooit z’n warmte mee gemaakt als deze zomer. Ondertussen was ze alweer drie jaar geworden dit betekende dat ze volwassen was. Namaten ze ouder werd begon ze steeds meer ruzie met haar moeder te krijgen waardoor ze weg was gegaan van de kudde. Nu zwier ze alleen door het land. Omdat ze alleen was sliep ze vaak staand. Dit deed ze omdat als er dan gevaar was ze in één keer weg kon zijn. Ze had gehoord dat er in de buurt een meer was waar de paarden makkelijk konden drinken maar vooral ook verkoeling konden zoeken. Al zoekend kwam ze via een bomenpad op een open plek waar inderdaad het meer bevond. Net toen ze uit het bos kwam zag ze een hoofd van een ander paard. Even schrok ze omdat het onverwacht was en ze ook misschien beetje in gedachten was. Ze zetten een stap achteruit en luisterde. Aan zijn stem te horen was het een hengst en ook aan zijn charme te zien. Hij zei Hello my lady tegen haar. Ze keek hem met vragende blik aan. ”Ehum u ziet me vast voor iemand anders aan. Ik ben van niemand een Lady.” Toen ze dat had gezegd wilde ze langs hem een lopen om naar het water te gaan. Hij bleef voor haar staan en keek haar ook aan. ”Pardon ik zou er graag langs willen. Het is warm en ik wil graag drinken.” Gelukkig ging de hengst nu voor haar aan de kant en liep ze naar het water. Eenmaal bij het water liep ze er tot haar knieën in en begon te drinken. Ooo wat was dat water lekker en koel. In haar ooghoek hield ze de hengst, die met haar mee gelopen was, in de gaten. Een rustig briesje verliet haar neus. Langzaam liep ze verder het water in tot ze halverwege haar buik er in stond. Dit kon ze zo echt wel even vol houden. Ze keek even om haar heen en zag dat alleen de hengst die haar net de weg versperde er nog was alle andere paarden waren alweer vertrokken.

”Ehum u ziet me vast voor iemand anders aan. Ik ben van niemand een Lady.” Sorento grijnsde toen hij dit uit de mond van de merrie hoorde komen. ”Lady betekend ‘dame’ of ‘mevrouw’. Je kan mij niet wijs maken dat je je hebt laten ombouwen tot hengst maar je vrouwelijke stem en looks hebt behouden.” Gniffelde hij. De merrie ging het water in en hij volgde haar voorbeeld. Eigenlijk was hij net het water al in geweest en hoefde het voor hem niet zo meer, maar goed. Voor de dames deed hij alles. Hij bleef wel een klein beetje op een afstandje. Hij was ook wel weer zo aardig om de merrie wat ruimte te geven. ”Ik ben Sorento trouwens”. Hij vergat zichzelf nog wel eens voor te stellen, niet zo aardig misschien. Maar dat was hij ook niet dus in dat opzicht paste het wel bij hem. Maar dat hij eigenlijk niet zo aardig was hoefde ze nu nog niet te weten. Hij was al lang blij dat hij iemand gevonden had waarmee hij samen kon optrekken want hij was nu al o lang alleen geweest. Misschien wilde ze helemaal niet dat hij bij haar bleef maar dat was dan maar even pech. Zo vaak kwam je geen alleen rondlopende merries tegen. Meestal bleven die keurig netjes in een kudde tenzij ze zelf weg wilden. Tenminste zo ging het in de kudde waar hij vandaan kwam. Hij werd nog boos als hij er aan dacht. Brave lui. Ze hadden hem de kudde uit gezet omdat hij ‘te bijdehand’ zou zijn. Een bedreiging voor de leider. Softie dat het was. Okee ze hadden hem wel door gehad want dat was ook precies wat Sorento wilde. De leider van zijn troon stoten en zef die plek in nemen. Hij kon die oude knar makkelijk aan. Alleen een beetje jammer dat de rest van de kudde hem door had en er voor zorgden dat hij de kudde moest verlaten. Hij merkte dat hij een chagrijnige kop had getrokken en snel zette hij zijn pokerface op.

Nadat ze had gedronken en afgekoeld was liep ze weer rustig naar de kant. Ze hoorde hem zich voorstellen als Sorento. Nu moest ze maar uit beleefdheid zichzelf ook maar voorstellen. "Aangenaam mijn naam is Bailey." zei ze voordat ze in het zand ging liggen rollen. Wel voelde ze zich aardig bekeken en in de gaten gehouden worden. Na het rollen sprong ze op en gaf een speels bokje. Ze schudden zich uit en ging iets verder op grazen. Onder de boom vond ze nog enkele groene gras sprieten. Dat was lang geleden dat ze groene sprieten had gevonden. Door de warmte was al het gras droog en geel geworden. Nu ze had gedronken en gegeten werd het tijd om een slaapplek te zoeken. "Het was leuk om een ander paard te zien." zei ze tegen Sorento die ze nog op een afstand stond. Ze zwiepte nog wat vliegen en dazen van haar lichaam af. Ze liep het bos in niet wetende was Sorento op een afstand haar had gevolgd. Ze vond een beschut plekje en ging daar staant slapen. Ze wilde wel liggen maar dat deed ze gewoon weg niet. Net toen ze in slaap was gevallen schrok ze wakker omdat ze een geluid hoorde. Het leek wel alsof er iemand op haar afsloop. Met grote ogen en neusgaten keek ze om der heen. "WIE IS DAAR!!" riep ze om zich heen. Ineens werd het weer stil om haar heen. Het leek wel alsof dat wat op der afkwam nu er niet meer was. Ze bleef nog een tijdje wakker en deed toen langzaam weer der ogen dicht. Ze sliep niet gelijk en hield der omgeving met der oren in de gaten.

Sorento bleef een poos toe kijken hoe de merrie die zich voor had gesteld als Bailey, zichzelf vermaakte in het water. Opeens plofte ze neer en begon te rollen. Sorento keek licht verbaasd. Hij rolde eigenlijk nooit nadat hij het water in was geweest, zeker niet wanneer het op zand was. Al dat modder aan je lijf, bah. "Het was leuk om een ander paard te zien." Hoorde hij de merrie zeggen. Bailey had zeker geen idee dat ze niet meer bij hem weg kwam. Hij had wel een ideetje. Hij knikte alleen maar en wachtte tot ze ver genoeg was dat ze hem nauwelijks meer kon horen en toen sloop hij achter haar aan. Heel zachtjes, elk takje ontwijkend volgde hij haar. Het werd knap lastig toen ze het bos in gingen om geruisloos een achtervolging in te zetten want in het bos waren nogal wat takjes en dergelijke ondingen. Het duurde gelukkig niet lang voordat Bailey der plekje had gevonden. Zodra ze bleef staan stopte Sorento ook. Ze draaide gelukkig niet o want dan had ze hem gelijk in de gaten. Aan het zakkende hoofd van Bailey te zien was ze aan het slapen. Dat kwam hem eigenlijk wel mooi uit om zijn plannetje door te zetten. Hij sloop wat naar rechts achter een dikke boom met aan weerszijden dikke en hoge struiken. Ze zou hem nu niet meer kunnen zien en de wind stond naar hem toe dus hem ruiken zou ook lastig worden. En dat ze hem zou horen was nu juist te bedoeling. Hij wachtte nog eventjes tot ze wat verder weg was in der slaap. Hij zag voor zich een dunne tak liggen die wel mooi van pas kwam. Hij pakte het houten ding tussen zijn tanden en liep iets naar voren om de bosjes heen. In een enkele beweging smeet hij de tak richting Bailey en ging daarna weer terug naar zijn beschutte plekje. "WIE IS DAAR!!" Schreeuwde ze geschrokken. Plannetje gelukt! Maar hij was nog iet klaar. Het was zijn bedoeling om haar een beetje bang te maken en haar dan wijs te maken dat ze zonder hem niet kon overleven. Sorento gniffelde stilletjes.

Terwijl ze haar ogen weer dicht had gedaan ving ze met haar oren een geluid op het leek wel gniffelen. Weer opende ze haar ogen en keek beetje angstig om haar heen. Ze zag niemand maar het gevoel dat ze geen veilig plekje meer had om te slapen maakte dat ze maar op zoek ging naar een andere plek. Ze liep voorzichtig door het bos en kwam uiteindelijk bij een rostwand terecht waar ze een opening vond. Heel voorzichtig liep ze de opening in. Het was een grot niet heel groot maar wel genoeg ruimte om in te slapen de nacht verder. Nu had ze geen geluiden meer helemaal om haar heen. Enige waar nu nog geluid vandaan kon komen was bij de ingang. Voor nu durfde ze het wel aan om te gaan liggen. Ze liep naar achteren en besloot om daar te gaan liggen. Met een diepe zucht ging ze liggen. Ze deed haar ogen dicht en begon in slaap te vallen. Omdat ze zo moe was viel ze snel in slaap. Hoe dieper ze in slaap viel hoe meer haar hoofd naar beneden zakte tot haar snuit op de grond lag. Net toen ze diep in slaap was gevallen schrok ze zich rot er viel, tenminste dat dacht ze, iets op de grond wat een hard geluid had gegeven. Verschrokken stond ze op en keek weer rond. Er lag nu een steen vlak bij haar hoeven die er eerst niet was. Blijkbaar was die naar beneden gevallen. Langzaam vielen haar ogen weer dicht. Ditmaal bleef ze alleen staan mocht het weer gebeuren zou ze weg rennen. Ze begon wel goed op te raken van steeds wakker schrikken en half slapen. Hopelijk zou dit niet de hele nacht doorgaan.

Precies waar Sorento op had gewacht gebeurde: Bailey was bang geworden en vertrok in de richting van een nieuwe slaapplek. Sorento wachtte even zodat het niet zou opvallen dat hij haar achtervolgde maar zodra hij haar bijna uit het oog was verloren vertrok hij ook verder het bos in. Hij liep niet direct achter haar aan, dat was te link. Ze hoefde dan maar 1 keer stil te blijven staan en om te kijken en hij was ontdekt en dan viel alles in duigen. Het was inmiddels donker geworden, het teken dat het nacht aan het worden was. Meestal was hij nu nog aan het rond struinen op zoek naar een goede slaapplek, maar hij zat nu nog vol energie dat slapen er gewoonweg niet voor hem in zat. Hij zag Bailey een grot in gaan en wat kwam dat hem goed uit! Hij liep met een bochte naar de ingang toe zodat hij direct naast de ingang Hij wachte nog even een poosje tot hij zeker wist dat ze weer ingedommeld was. Ze was er zelfs bij gaan liggen, perfect. Hij draaide om zodat hij een kei kon zoeken. Hij vond al snel een niet al te grote steen. Hij pakte hem op tussen zijn tanden En legde hem voor zijn voeten op de plek waar hij net ook stond weer neer. Hij ging iets schuin staan en tilde zijn linkerbeen op. In 1 snelle beweging sloeg hij uit naar voren tegen de steen aan die met een vaartje de grot in ging en tegen de wand van de grot aan ketste. Hij hoorde bailey wakker worden want ze stond op. Hij moest nu alleen wel oppassen want ze zou nu ook naar buiten kunnen komen. Hij liep zachtjes achter uit verder het duister in. Wat verderop kon hij omhoog zodat hij boven de ingang van de grot kon komen te staan. Hij begon dit leuk te vinden. Hij schraapte wat aarde, steentjes, dennenappels, takjes en eikeltjes bij elkaar en legde dat in een hoopje boven de ingang van een grot. Hij deed wel heel zachtjes en het duurde daarom ook even omdat hij niet wist hoe gehorig hij binnen in de grot zou zijn. Hij ging voor het hoopje staan en schoof met zijn hoeven alles over de rand heen. Hij hoorde gestommel van binnen en dat was voor hem het teken om een eindje weg te gaan. Hij galoppeerde ongeveer 50 meter naar het oosten. “Laat me met rust! Ik wil alleen maar slapen. Ik ben op!” Hoorde hij nog net. Hij draaide vliegensvlug om en zette opnieuw de galop in terug naar de grot. Hij zette er best de vaart in want Bailey zou wel weer opzoek gaan naar een nieuwe slaapplek. En niets was minder waar. Bailey kwam de grot uit gestormd, iets waar hij niet echt op gerekend had. Hij ging vol in zijn remmen zodat hij niet al te hard tegen haar op zou botsen. ”Oeps” Zei hij zachtjes in zichzelf. Hij richtte zijn aandacht weer op Bailey. ”Wat is er allemaal aan de hand? Ik was een eindje verder richting het oosten en ik hoorde je helemaal daar” Hij zette zijn pokerface op zodat hij zichzelf iet verraadde. Gelukkig was hij daar vrij goed in.

Nog voordat ze weer ingedommeld was hoorde ze voor de grot nu weer wat vallen. Ze kon niet veel mee hebben. Het enige wat ze wilde was gewoon slapen. "Laat me met rust! Ik wil alleen maar slapen. Ik ben op!” riep ze hard door de grot heen. Ze raakte min of meer in paniek, begon steeds meer dingen te horen. Altans ze dacht van alles te horen. In een galop verliet ze de grot. Een meter of tien buiten de grot knalde ze tegen iets of iemand op. Met grote ogen en neus gaten keek ze tegen wat of wie ze was aan gebotst. Ze was tegen een ander paard aangerend. Al snel herkende ze het paard als Sorento. Ze luisterde naar wat hij zei: Wat is er allemaal aan de hand? Ik was een eindje verder richting het oosten en ik hoorde je helemaal daar. Met een bange blik in haar ogen keek ze hem aan. Blijkbaar had de hengst haar horen roepen. Nu kon ze dus niet zeggen dat er niets aan de hand was. "Ik had een slaapplek tussen de bomen maar daar werd ik uit me slaap haalt toen er een tak op me kwam en hoorde ik gegniffel. Toen ben ik daar in de grot gaan slapen. Maar daar daar vielen er ineens stenen en andere dingen." vertelde ze beetje in paniek. Ze stond ook een beetje te pompen van alle schrik. Haar ogen stonden bang en moe in haar hoofd. Het enigste wat ze wilde was gewoon slapen. Zelfs nu ze stond te praten zakte ze half weg in slaap. Ze schudden haar hoofd om wakker te worden en gaapte even. "O sorry. Ik ben hartstikke moe. Heb vandaag veel gelopen en nu elke keer wakker worden en amper kunnen slapen is teveel voor me." verklaarde ze aan hem. Haar hoofd begon alweer langzaam te zakken door de moeheid. "Ik ehum ga een slaapplek vinden. Sorry dat ik net tegen je aanknalde..." Met een beetje twijfel liep ze richting het westen. Nou ja lopen zo kon je het nu ook weer niet noemen. Het was eerder strompelen.

Bailey was lichtelijk in paniek! Ghehe. Precies wat hij in gedachten ha, het ging volgens plan. Sorento zette zijn verbaasde gezicht om want zogenaamd wist hij van niets. ”Geen idee wie of wat het was, ik ben niemand tegen gekomen en ik heb ook niks gezien. Vreemd” Zei hij ‘meelevend’. ”Waarschijnlijk is het gewoon een vervelende idioot dat zich vermaakt door anderen te storen” Hij liep wat dichter naar Bailey toe. Maar opdat moment hoorde ze haar weer wat zeggen.Haar stem was zacht en vermoeid. "Ik ehum ga een slaapplek vinden. Sorry dat ik net tegen je aan knalde..." Toen ze omdraaide aarzelde Sorento geen minuut en liep achter haar aan. En gelukkig maar want Bailey zakte al gauw door haar benen heen. Sorento lachte in zichzelf en liep naar de merrie toe. Met zijn neus duwde hij zachtjes tegen haar neus. ”Leef je nog? Ik heb een idee. We lopen die paar meter terug naar de grot en daar ga je in slapen. Ik blijf dan wel voor de opening staan om iedereen die je lastig wilt vallen weg te jagen. Ben ik erg goed in” Grijnsde hij. Het was een goed idee alleen de uitvoering ervan was wat anders. Bailey wilde niet opstaan, wilde liever blijven liggen. ”In de grot lig je veiliger. Als je hier blijft liggen kan ik er niet voor zorgen dat je continu beschermd word door mij en als je in de grot ligt word je ook nog beschermd door de grot” Blijkbaar was dit de magische zin want Bailey stond op en strompelde mee naar de grot waar ze weer ging liggen. Ze was snel vertrokken en toen ging hij ook liggen, in de opening van de grot en viel ook in slaap.

Ze luisterde naar Sorento dat hij geen idee had wie of wat het was en hij had ook niets gezien. Werd ze dan gek in haar hoofd dacht ze. Blijkbaar zag ze of beter hoorde ze spoken. Sorento zei dat het vast een idioot was die andere stoorde. Toen ze had gezegd dat ze weg ging op zoek naar andere plek liep ze van hem weg. Na een paar meter kon ze toch echt niet meer en zakte ze door der benen. Omdat ze zo moe was gingen der ogen gelijk dicht. Ze voelde ineens de neus van Sorento tegen der hare waardoor ze haar ogen weer open deed. Ze keek hem een en luisterde naar zijn woorden. "Leef je nog? Ik heb een idee. We lopen die paar meter terug naar de grot en daar ga je in slapen. Ik blijf dan wel voor de opening staan om iedereen die je lastig wilt vallen weg te jagen. Ben ik erg goed in" zei hij. "Ja ik leef nog maar ik ben te moe. Ik blijf hier wel liggen." zei ze tegen hem. Ja blijven liggen en niet meer opstaan. Of in elk geval slapen. Dat zou haar nu echt goed doen. Terwijl ze iets weg dommelde luisterde ze naar hem. "In de grot lig je veiliger. Als je hier blijft liggen kan ik er niet voor zorgen dat je continu beschermd word door mij en als je in de grot ligt word je ook nog beschermd door de grot." Dat waren zijn woorden. Die woorden zorgde wel dat ze begon te twijfelen. Bescherming van hem en de grot. En hier buiten kon hij der niet beschermen. Met twijfel deed ze een poging om op te staan. Uiteindelijk stond ze en liep ze mee naar de grot. In de grond ging ze gelijk liggen en was zo vertrokken.

De volgende morgen werd ze uitgerust wakker. Ze stond op, rekte en schudden zich uit. Omdat ze dorst had liep ze naar de ingang van de grot waar ze Sorento zag staan.

Sorento hoorde heel ver weg wat vogeltjes fluiten. Het beetje zonlicht dat door de bomen heen kwam brandde op zijn vacht net zoals zijn keel. Hij had sinds gistermiddag niet meer gedronken en daardoor had hij nu ontzettende dorst. . Al deze factoren bij elkaar maakten dat hij de slaap niet langer kon vatten en hij langzaam ontwaakte uit een diepe slaap. Dat hij van ver kwam was wel te merken. Nog wat slaapdronken tilde hij zijn hoofd op en keek in de grot. Bailey lag nog te slapen, en dat was maar goed ook. Nu kwam het alleen maar beter uit want nu kon hij tegen haar zeggen dat hij de hele nacht wakker is gebleven om haar te beschermen. Great! Hij stond op - Niet zo soepel- En ging voor de ingang staan. Hij hoopte alleen dat Bailey snel wakker zou worden want hij moest echt wat drinken. Hij ging op rust staan en wachtte en wachtte maar. Hij vreesde dat het nog wel even zou duren want Bailey was natuurlijk heel moe. Maar gelukkig hoorde hij achter hem wat bewegen dus draaide hij zijn hoofd om en zag Bailey naar hem toe lopen. ”Morgen. Ik ga richting het bos. Mijn taak zit er weer op, het ga je goed” Zei hij met een glimlach. Hij lachte misschien wel lief maar hij dacht iets heel anders. Als ze nu niet achter me aankomt voor bescherming dan kom ik vanavond terug. Hij liep in de richting van het meer en toen hij buiten gehoorafstand was van Bailey lachte hij.

De volgende morgen was ze best verbaast dat Sorento in de ingang stond. Had hij daar de hele nacht voor haar gestaan. Voor een merrie die bang was om te slapen. "Goedemorgen, heb je de hele nacht daar gestaan?" vroeg ze aan hem. Zijn antwoord bevestigde haar vermoeden dat hij inderdaad de hele nacht voor haar daar had gestaan. Hij zei ook dat hij weer richting het bos ging want zijn taak zat er op. "Bedankt voor wat je hebt gedaan voor mij." ze i ze tegen hem. Dit meende ze ook echt. Ze was hem dankbaar dat hij op wacht had gestaan. Ze keek hem na terwijl die wegliep. Zelf ging ze naar het meertje waar ze wat dronk en nog wat gras zocht. Toen ze een tak hoorde breken schrok ze zich rot. Ze keek om waar het geluid vandaan kwam en zag een hert haar kant op komen. Blijkbaar had die een tak gebroken. Het ging al lekker Sorento was net weg en ze schrok nu al. Misschien zou het er voor in zijn om samen nog een nacht in de grot te slapen gewoon voor de zekerheid. Ze ging op zoek naar hem en vond hem uiteindelijk in het bos. "Ehumm hallo Sorento.." zei ze voorzichtig. Hopelijk zou deze actie van haar niet te raar over gaan komen. "Mag ik iets vragen aan je? Een gunst?" vervolgde ze na haar begroeting.

Sorento liep zonder nog om te kijken weg van Bailey. Hij keek niet om omdat hij wilde dat ze het eerst zelf nog even zelf uitvogelde. Hij had het idee dat het te veel zou opvallen als hij nu omkeek. Okee maar eigenlijk kon hij het niet laten. Hij keek snel om, maar Bailey was al tussen de bomen verdwenen. Hij liep met een grijns verder tot hij een beekje tegen kwam dat tussen de bomen omlaag sijpelde. En dat was echt precies wat hij op dat moment nodig had. Hij liet zijn hoofd zakken tot zijn neus het wateroppervlak raakte. Heerlijk koel. Hij dronk grote slokken water. Heerlijk. Toen hij daar mee klaar was liep hij terug in de richting waar Bailey heen was gegaan, maar niet dezelfde weg, hij nam we een omweggetje. Misschien zou dat ook te veel opvallen. Hij was misschien wel een draak maar hij voerde zijn plannetje wel altijd heel precies uit. Hij had er een hekel aan als het mislukte. Nou ja, hij had het nog nooit mee gemaakt aangezien dit het grootste is wat hij ooit had gedaan. Sinds hij uit de kudde weg is gegaan heeft hij geen kattenkwaad meer uit gehaald. Tot hij deze dame zag en zijn hormonen een rol begonnen te spelen. Maar dat ze niets met hem te maken wilde hebben, Dat gevoel kreeg hij tenminste, was de druppel. Op dat moment had hij zijn zinnen op haar gezet. Hij zou haar krijgen of hij dat nu wilde of niet. En toen ging het allemaal heel snel. De achtervolging, de bangmakerijtjes, de geplande ontmoeting en de bescherming wat niet echt beschermen was aangezien hij och ook was gaan slapen. Ghehe. En nu was hij bij haar weg gegaan. Hij hoopte dat ze hem op ging zoeken omdat ze zich niet veilig meer voelde. Maar als ze hem vandaag niet op zocht dan zouden zodra de avond viel de bangmakerijtjes weer beginnen. Ze zou vanzelf wel bij hem terug komen. En daarom was het van groot belang dat hij ten alle tijden zou weten waar ze was. Terwijl hij hier over na dacht hoorde en voelde hij zijn maag knorren. Oh ja eten moest ook nog gebeuren. Tijdens het lopen hield hij zijn hoofd laag zodat hij tegelijkertijd wat blaadjes en grasjes mee kon plukken. Dit was niet zijn favoriete manier van eten, maar Bailey vinden was prioriteit nummer 1. Hij lette eigenlijk niet echt op de weg maar hij wist dat het zo goed als rechtdoor was en dan zou hij vanzelf bij het meer komen. Hij lette dus eigenlijk meer op eten vinden. "Ehumm hallo Sorento.." hoorde hij opeens. Zijn hoofd schoot omhoog. Hij was verrast door het geluid van haar stem maar ook verheugd om die te horen. ”Hee hallo” Zei het met een zwoele stem en een glimlach. "Mag ik iets vragen aan je? Een gunst?" hoorde hij uit de mond van Bailey komen. ”Vragen mag altijd” Zei hij. Hij was benieuwd naar wat ze te vragen had.Al had hij ergens wel een vermoede…

Bailey zuchten even voor ze verder ging met praten. Ze bedacht hoe ze het moest vragen. Twijfelend begon ze met haar woorden. "Ik ehum ik vroeg me af....." Halverwege der zin hield ze op. "Ehum nee laat maar het is stom en ik ga je er niet mee lastig vallen. Sorry.... Ik ehum ga weer verder." ging ze mee verder. Ze schudden der hoofd. En ze liep weg. In haar hoofd was ze tegen zichzelf aan het praten. Hoe kom ze nu zo domme actie doen. Echt ze was een domme merrie met domme acties en ideeën. In een galop in ging ze weg van Sorento af. Een kwartier lang galoppeerde ze weg. Tussen een aantal bosjes stond ze stil en kwam ze weer op adem. Een beetje hijgend zei ze tegen zich zelf: Agh stomme merrie die je bent... Hoe dom kan je zijn om naar een hengst te gaan die je pas net kent... Sowieso hoe kan je zo dom zijn om hem je te laten bewaken.....

De hele tijd was ze hardop tegen zichzelf aan het praten. Van het galopperen was ze wel weer wat moe geraakt. Ze besloot maar te gaan liggen op weer wat uit te rusten.


Beetje flutje

"Ik ehum ik vroeg me af..... Ehum nee laat maar het is stom en ik ga je er niet mee lastig vallen. Sorry.... Ik ehum ga weer verder." Hoorde hij. Ligt verwarrend was het wel ja… Voor hij iets terug kon zeggen as ze alweer verdwenen. Hij keek verbaasd en die verbaasde blik was terecht. Maar veel tijd om na te denken had hij niet wan Bailey was er zojuist in volle galop vandoor gegaan. Hij twijfelde niet en ook hij zette de galop in. Hij trok een aardig sprintje want ze kon hem nu toch nog niet horen. Over het veld heen, het was nog lekker om zo’n stuk te galopperen ook. Op een gegeven moment zag hij Baiey weer dus moest hij vaart verminderen, iets waar hij sterk van baalde. Hij was nou net zo lekker bezig. Bailey hield de galop aardig lang vol en op gegeven moment vond hij het eigenlijk wel genoeg geweest. Niet dat hij nou moe was, maar hij was nu eenmaal liever lui dan moe. En daar pastte lange stukken galop nu eenmaal niet bij. Dat deed hij eigenlijk alleen wanneer hij zijn hoofd even moest leegmaken. Maar dat kwam niet zo veel voor want daar was hij veelte nuchter voor. Niet lang daarna stopte Bailey en hij moest daardoor ook vol in de rem. Hij zat weer eens niet op te letten dus om te voorkomen dat ze hem in de gaten zou krijgen. Hij zag dat Bailey ging liggen dus sloop hij richting het bos de bomen in. Nu was het eigenlijk alleen afwachten en kijken wat Bailey zou doen. De avond liet nog wel even op zich wachten dus hij zou hier in het bos moeten vertoeven en Bailey in de gaten moeten houden tot de avond viel en hij weer verder kon met zijn plannetje.

Langzaam aan begon het uitrusten van Bailey richting slapen te gaan. Dit had ze vannacht ook wel gedaan toen Sorento der beschermde maar blijkbaar was ze nog niet uitgerust genoeg geweest. Haar hoofd begon steeds meer te zakken waardoor haar mond uiteindelijk ook op de grond was terecht gekomen. Het zonnetje die door de takken en bladeren scheen verwarmde haar bonte vacht ook. Dit was een heerlijk plekje.

En uurtje later werd ze weer wakker. Het plekje waar ze nu lag was haar zo goed bevallen dat ze hier aankomende nacht ook ging slapen. Hier was ze niet door een of andere idioot lastig gevallig, een idioot die haar steeds bang maakte en wakker maakte. Nee dit was het ideale plekje. Ze stond op rekte zich even uit en ging toen op zoek naar wat gras maar vooral een beekje om wat te drinken. Al snel hoorde ze een heel rustig watertje toen ze goed luisterde. Met gespitste oren liep ze op het geluid af. En daar was het een heel klein beekje om te drinken. Ze nam een paar grote slokken en begon toen de grassprieten langs de rand weg te eten. Kalm zwiepte ze ook met der staart op die irritante rot vliegen van haar lijf te jagen.

Sorento settelde zich in een voor hem ideaal plekje. Een beekje, veldje gras erbij, ideaal. En nog mooier, hij kon Bailey begluren zonder dat zij hem zag aangezien er een rij struiken voor stond. Mooier kon niet. Misschien moest hij hier maar vaker komen, het was een ideale plek. Hij dronk wat uit het koele water en ging er tegelijkertijd met zijn voeten in staan. Het was ongeveer een halve meter diep en een meter breed. Hij kon er dus lekker in pootjebaden. Terwijl zijn voeten verkoeling zochten in het water boog hij zijn hoofd en plukte de grassprietjes uit de grond om zijn honger te stillen. Het gras hier was lang en lekker vers, waarschijnlijk omdat er geen zon bij kon komen. Om de zoveel tijd keek hij even om het hoekje om te zien of Bailey er nog was. Nou ja, om de zoveel tijd... Vrij regelmatig was preciezer. Hij wilde haar absoluut niet uit het oog verliezen. Hij had zijn zinnen o haar gezet en hij zou haar krijgen ook. Het was goed uit te houden op de plek waar hij nu was, maar het begon hem ook een beetje te vervelen. Normaal zou hij rond struinen en overal en nergens heen gaan, maar nu was zijn dag besteed aan heel de dag een merrie bewaken, drinken en eten. rusten was er nie bij want hij was veelte bang dat hij in slaap zou vallen. En dat was niet de bedoeling want dat was de kans groot dat hij Bailey kwijt zou raken. Het duurde lang, maar uiteindelijk werd het schemerig en begon het langzamerhand steeds donkerder te worden.

Het plekje wat ze nu had gevonden was ideaal. Er was water, gras en een beschutten plek om hopelijk goed te slapen. Afgelopen nacht had ze pas lekker geslapen toen Sorento over haar had gewaakt. Over een paar uur zou het alweer gaan schemeren dus ze nam het er nu vond om lekker te eten en haar plekje te verkennen. Toen het eenmaal zo ver was ging ze op haar plekje liggen. Een aantal uur kon ze heerlijk slapen tot ze ineens weer wakker schrok van geluiden. Met grote ogen en oren gespitst keek ze rond. Ze dacht bij der zelf o nee niet weer. Na een poosje stopte het geluid weer en deed ze weer een slaap poging. Ze dommelde even weg tot ze wat voor haar voor der hoorde vallen. Van schrik sprong ze op en keek rond. Met een sprong vooruit schoot ze van haar plek omdat ze wat op haar kont voelde. Ze voelde zich zo dom en bang. Dom omdat ze het lef niet had gehad om het aan Sorento te vragen of ze bij hem in de buurt mocht slapen. En ze voelde zich bang omdat het weer gebeurde. Ze hoorde wat op zich af komen waardoor ze een galop in zetten. Weg hier ja dat moest ze. Ze galoppeerde een eind weg naar een open plek waar ze bleef staan. Omdat ze daar een schim zag staan. Aan de schim kon ze zien dat het een paard was. Voorzichtig liep ze op de schim af. Misschien kon ze wel een nacht bij die schim slapen.

Zodra de avond viel kreeg Sorento een grijns om zijn gezicht. Dit was helemaal zijn ding. Hij had Bailey al heel de dag in de gaten gehouden. Hij had haar geen seconde uit het oog verloren en om heel eerlijk te zijn was hem dat wel een beetje gaan vervelen. Maar hij had het er voor over. Hij had nu eenmaal zijn zinnen op haar gezet dus nu zou hij haar krijgen ook. En dan had hij het er best voor over om een door een saaie dag heen te moeten komen. Maar nu kon hij verdwijnen in het duister en kon hij zijn ding weer doen. Hij bleef Bailey volgen tot ze neer plofte op haar ‘veilige’ plekje. Ten minste dat dacht ze want hij had een aantal leuke dingetjes voor haar in petto. Nou ja, of zij er zo gelukkig van zou worden wist hij nog niet, maar zijn lol kon in ieder geval niet meer op. Waarom hij zo gemeen was tegen de dames? Vroeger kon hij iedereen krijgen. Hierdoor was het een beetje in zijn bol geslagen waardoor hij wanneer een merrie nee tegen hem zij hij het toch voor elkaar zou krijgen dat ze uiteindelijk ja tegen hem zei.

Het was nog wat schemerig maar Bailey ging er alvast bij liggen. Hij nam het er zelf ook even van want hij wilde dat ze eerst echt goed sliep voor hij haar slaapje weer zou verstoren. Hij zocht een plekje op waar hij zelf ook kon liggen en haar toch in de gaten kon houden. Het leek misschien moeilijk om zo’n plek te vinden, maar hij had echt al heel snel de ideale plek gevonden. Hij zakte door zijn benen en genoot er even van toen zijn toch wat vermoeide lichaam de grond raakte. Hij had misschien de hele dag niks gedaan maar juist door het steeds achtervolgen en verder niks doen was hij toch wel wat moe geworden. Hij liet zijn hoofd rusten op de grond en viel in slaap. Hij had geluk dat hij heel licht sliep zodat hij direct wakker zou worden mocht hij iets horen. Daarnaast werd hij ook vrij regelmatig wakker per nacht dus dat zat ook mooi mee. Vroeger was dat wel anders maar na pesterijtjes van vroeger is zijn slaapgedrag helemaal omgeslagen.

Een paar uur later werd hij wakker. Het was aardedonker. Hij zag nog net een schim om de grond liggen. Het zachte ademen wat hij hoorde bevestigde het echt. Hij stond zachtjes op en overdacht zijn plannetje nog eens. Het eerste wat hij ging doen vond hij toch echt wel het leukste. Hij liep een stukje naar achteren naar een open gedeelte van zijn ‘schuilplaats’. Hij snoof een keer en zette toen een sprint in. Zo snel als hij kon galoppeerde hij rakelings langs Bailey en verdween toen weer het duister in. Niet al te ver van Bailey vandaan ging hij vol in zijn remmen. Hij zorgde er weer voor dat hij haar wel kon zien maar zij hem niet. Dat was nu vrij moeilijk want er was niet zo veel groots waar hij zich achter kon verschuilen maar gelukkig werkte zijn kleur aardig mee. Hij was niet zo donker dat hij helemaal weg viel in de duisternis, maar ook weer niet zo licht dat ze hem meteen zag. Hij vond een dikke boom waar hij net achter kon staan. Grinnikend keek hij naar Bailey die verschrikt om zich heen keek. Hij bleef doodstil staan in de hoop dat ze weer ging slapen. En wat hij hoopte gebeurde. Zodra Bailey haar ogen sloot begon hij aan de voorbereiding van plan B. Hij liep een stukje dichterbij en verzamelde daar wat eikeltjes en dennenappels bij elkaar. Toen hij dacht dat Bailey weer lekker in dromenland lag boog hij zijn hoofd naar beneden en pakte een eikeltje tussen zijn tanden. Hij boog zijn hoofd naar rechts en met een harde zwieper mikte hij het ding voor Bailey. Hij lachte zachtjes toen Bailey opsprong. Dit keer pakte hij een dennenappel en mikte die tegen haar kont aan. Raak! Hij draaide zich om naar de boom waar hij achter stond en gaf er een paar flinke trappen tegenaan. Een regen van eikeltjes viel naar beneden. Bailey kon niet zien wat er gebeurde, maar het klonk zeker weten alsof iets naar haar toe kwam. Hij hoorde haar hoeven op de grond dreunen, voor hem het teken dat ze op de vlucht was geslagen. Hij zette de achtervolging in, net een bocht zodat hij bij har in de buurt bleef maar zij hem niet opmerkte. Een tijdje later hoorde hij Bailey ’s passen langzamer worden dus hij verminderde ook vaart. Zelf zo veel dat hij tot stilstand kwam te staan. Hij bleef even staan en spitste zijn oren goed om te kunnen horen wat Bailey deed. Hij kon haar op dit moment niet zien dus dit was erg belangrijk. Hij hoorde haar niet meer rennen, maar hij hoorde nog wel geritsel. Het was te veel om een klein dier te kunnen zijn dus het moest Bailey wel zijn. Hij wachtte rustig af wat ze ging doen. Het geluid werd steeds luider, voor hem een teken dat ze zijn kant op kwam. Hij liep een paar passen vooruit naar een wat open gedeelte en ging daar heel rustig staan grazen. Pomptidom, niks aan de hand. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Bailey hem ontdekt had. Na twee happen hief hij zijn hoofd op en keek Bailey recht aan. ”Hallo Bailey” Zei hij nonchalant. Hij boog zijn hoofd weer en ging verder met grazen. Alles om niet verdacht over te komen.