Into the Wild

"Wegwezen!" Beet ze de hengst toe. Hij snoof en keek haar kil aan. "Ga!" Hij ging er van door. Eindelijk! Dacht Storm en ging er van door. Ze genoot van de stilte en de golven die zich in het water luidde. Je kon het niet echt golven noemde, ze gingen gewoon op en neer. Ze keek naar het water en zuchtte diep. Ze zag Jumper in het water, maar hij was er niet in het echt. Ze sloot haar ogen en hoopte dat als ze ze nu terug open zou doen dat hij er dan wel zou zijn, maar haar droom kwam niet uit. Ze zuchtte diep en liet haar hoofd hangen. Ze hoorde het water plonzen en nieuwsgierig hief ze haar hoofd op. Er stond een merrie een spier witte, te drinken van het water. "Sorry, stoor ik?" Vroeg ze aardig. Haar mond was helemaal droog, dus schudde ze haar hoofd, ze wilde niet praten, en ze was te depressief om te vechten. "Is er iets?" Storm slikte haar woede weg. "Nee!" Zei ze kil. Maar de merrie bleek de kilheid niet merken. "Echt niet?" Storm zuchtte geërgerd. "Je zou het toch niet begrijpen." Langzaam knikte de merrie, ze had dus wel respect voor haar. "Nou goed, hoor." Voor ze het wist was de merrie uit haar ogen verdwenen. Storm hief haar hoofd op. De woede werd haar te veel, ze kon zo niet verder. Als ze Jumper niet had, had ze niemand. En als ze Jumper niet had, dan was ze kwaad. Ze ging nu verder door het leven als een slecht paard, en daar kon niemand iets aan veranderen, het was nu al meer dan drie maanden geleden dat ze nog eens had geglimlacht of ontspannen was geweest, alles was weg. Ze was enkel nog een negatief, depressief beest dat rondzwerfde in HH. Ze had er al aan gedacht om zelfmoord te plegen, maar ze had geen idee hoe ze dat zou moeten doen. Ze had al eens bij de kliffen af willen springen, maar ze was nog van gedachten veranderd. Ze keek om en rende naar het toppunt van de klif. De wind was hier veel sterker en haar manen konden nu lekker vliegen in de wind, ze hoopt enkel dat haar gedachten aan Jumper ook meevlogen.

[Urise?]

Eindelijk hadden ze het voor elkaar. De mensen hadden weer een fout gegaan. Denken dat ze hem konden vangen terwijl ze dat ondertussen toch wel moesten weten. Touwen had hij rond zijn nek gehad om hem in bedwang te houden, niets had geholpen. Een trap tegen degene die hem vast had gehad en hij kon zo ontvluchten. In het bos waren de touwen vast komen te zitten achter een tak waardoor hij met een ruk tot stilstand was gekomen. Hier was hij niet voor terug gekomen. Nee, hij had gedacht een nieuw bestaan op te kunnen bouwen. Een bestaan als volwassen paard die meer van de wereld had gezien dan enkel de slechte dingen. Maar helaas, er was niet om de slechte dingen heen te kijken. Urise had ruim een half jaar doorgebracht bij de mensen. Mensen die goed voor hem waren geweest en hem lieten zoals hij was. Kleine meisjes kwamen hem poetsen omdat hij niets deed. Jammer genoeg kon het niet zijn zoals de hadden verwacht. Rijbaar was hij totaal niet. Nooit zou hij meer een mens toelaten op zijn rug. Paarden waren niet gebouwd om op te rijden. Hij ging toch ook niet bij een mens op hun rug zitten? Waarom moesten ze dan wel zo nodig bij hen op hun rug gaan zitten? Waarom moest er zo nodig allerlei ijzer in hun mond? Alleen maar voor het plezier van de mens. Na dat halfjaar werd hij losgelaten in het wild. Zijn prachtige wilde leven had hij al snel weer te pakken, de dagelijkse routine van het eten zoeken en rondtrekken zat er al snel weer bij hem in. Hier in HH kon alles, zolang het maar wou. Indigo had hij terug ontmoet, mensen die hij had uitgedaagd omdat hij een toevlucht zocht voor alle woede die hij had opgekropt. Nu was het toch echt te ver geweest. Hij had het gehad. Niet nog een keer wou hij geconfronteerd worden door mensen met hun touwen en andere werktuigen waarmee ze paarden probeerden te vangen. Hij zou daar eigenhoevig een stokje voor steken.

Urise galoppeerde stevig door vanaf het bos richting de kliffen. De enige plek waar hij kon nadenken over wat hij ging doen. Hij had een terug val gehad op zijn oude gedrag. Geen positieve gedachte kwam zijn hoofd nog in. De wereld leek grauw, er was niets om blij over te zijn. Hij was zichzelf eindelijk weer. Na al die tijd was hij de arrogante, chagrijnige, altijd bijdehande hengst weer. Depressief kon hij zichzelf niet noemen. Er was niets om over te treuren. Hij ging het niet eens proberen. Tuurlijk waren er wel dingen waar hij verdrietig om was, bijvoorbeeld dat hij Kiriya uit het oog was verloren. Ze had zijn hart verpletterd onder haar hoeven. Zo voelde het tenminste voor hem. En het verlies van zijn beste vriendin terwijl ze het niet verdiend had. Allerlei dingen waar hij niet aan dacht omdat het hem pijn deed. Wanneer hij er wel aan dacht dan zette hij het verdriet om in woede. Woede om degene die ze van hen af had genomen: de mens. Omdat hij zo ver in gedachten verzonken was schrok hij half van een omgevallen boom in zijn pad. Net op tijd wist hij zichzelf af te zetten en zijn benen in te trekken waardoor hij er gelukkig zonder schade overheen kwam. Bij het neerkomen van zijn voorhoeven begon hij alweer snelheid op te bouwen zodat hij sneller bij de kliffen zou zijn. Een rengalop kon je het niet noemen, een handgalopje ook niet. Het zat er tussenin hoe hard hij nu ging. Bij de kliffen verminderde hij wat vaart omdat je met een enkele fout ergens beneden kon landen, en dat was nou net niet wat hij wou. In plaats van helemaal door te rennen naar de top bleef hij een plateau lager stilstaan. Voor de rand maakte hij een korte sliding waardoor zijn hoeven net de rand raakte en er steentjes naar beneden kwamen. Hier had hij gestaan toen Kharrea was overleden. Hij had zijn verdriet eruit gegooid, zijn woede vanwege het feit dat hij haar dochter moest opvoeden zonder dat hij het echt wou. Nu stond hij er weer. Alleen dan met een andere reden. Vandaag stond hij er omdat hij moest ontkomen aan alle gedachten die door zijn hoofd vlogen. Urise liet zijn hoofd naar de grond zakken en snoof te frisse lucht op. Zijn manen en staart werden meegevoerd met de wind. Pas toen de wind draaide merkte hij op dat er een vreemde geur in de lucht hing. Een paardengeur die hij niet herkende. Langzaam hief hij zijn hoofd weer en keek in de richting waar de wind vandaan kwam. Een zwarte (?) merrie stond bij de top van de klif, vrolijk zag ze er niet uit. Veel aandacht schonk hij haar niet, zijn aandacht ging naar het voortbewegen van zijn lichaam. Een voor een zette hij zijn lange donkerbruine benen in beweging en liep zo naar een ander stukje waar hij net wat beter zicht had over de kliffen. De merrie zou hij pas benaderen wanneer hij daar een reden toe had. Eerder niet.

- WAJOO ik had inspi o.o

Storm keek over de stille water vlakte heen. Ze voelde zich sterker worden, ze moest een nieuw leven beginnen. Zonder andere paarden, gewoon in haar eentje. Daar had ze nu geen twijfel meer aan. Achter haar hoorde ze hoef stappen over de grond. Ze keek is om, inderdaad, er stond een hengst. Ze brieste een groet maar draaide zich meteen terug om. Ze keek naar haar hals. Het litteken. Hoe Jumper en zij gevangen werden door Reggi en zijn mensen. Hoeveel touwen er rond haar nek hadden gehangen, waarvan een haar hele vel had opengesneden. Ze prikte haar woede en verdriet weg. Reggi! Mensen! Ze walgde van het woord. Waarom moesten ze bestaan? Hadden ze redenen om hun paarden te mishandelen als gevoelloze diertjes? Sommige mensen zagen dat inderdaad gewoon niet in. Ze voelde dat de hengst steeds dichter kwam. Ze keek hem aan. Hij zag er sterk uit. Ze had ook helemaal geen zin om hem aan te vallen, of hem pijn te doen. Het liefst van al zou ze willen dat hij dat bij haar deed, ze had een rotleven. Altijd heeft ze het moeilijk gehad. Bij haar familie vroeger als veulen werd ze weggestuurd, lieten ze haar achter. Haar ouders waren slechten paarden. Puur slechte. En Storm had hun eigenschappen. Hoe vreselijk ze het soms ook vond, ze was van haar eigen aard slecht. Toen ze vier was, ontmoette ze Jumper. Maar werd ze gevonden door een mens... Haar naam... Was ze vergeten. Ze kende het meisje niet meer. Ze was geweldig... Maar Storm kon haar niet vergeven, hoe ze haar had weg gedaan. Geen enkel mens had een hart, vooral niet de slechtste mensen. Toen ze 5 werd, had ze Jumper terug gevonden. En dat was fijn. En nu ze zeven was, was ze alleen. Helemaal alleen. Ze voelde zich zo slecht. Ze had echt iets in haar zei dat ze van de klif moest springen en naar de hemel moest gaan, dat ze dan niet meer moest lijden. Ze voelde de woede in haar lijf komen. "Ik moet springen." Fluisterde ze tegen zichzelf. "Ik kan niet springen!" Fluisterde ze vurig. Ze deed een pas naar achteren. En hief haar hoofd. Ze zou haar eer verliezen als ze zou springen. Ze zou gezien worden als een mietje, een watje. Ookal was ze er dan niet meer. Dat deed haar van gedachten veranderen. Misschien zou ze zich moeten aan sluiten bij een kudde. En eigenlijk zou haar dat veel steun geven. Maar ze wilde bij eens slechte kudde horen. Geen mietjes groep van angstige paarden. Ze wilde als een sterk iemand gezien worden. En dat was niet moeilijk. Storm kreeg die eer. Heel zeker. Ze draaide zich om nar de hengst. Ze moest weten of hij ook slecht was.

ALLEZ! Proficiat xD
Flutje ;p

Urise staarde glazig voor hem uit. Wat had hij hier nog te zoeken? Indigo? Ze was een vriendin van hem meer niet. Hij had geen kudde meer, hij had hier geen familie, geen reden om nog te blijven. En toch kon hij niet weggaan. Horse Home was de plek waar hij als veulen heen was gevlucht. Waar hij had verbleven tot hij eindelijk de grote wereld in durfde. Als een jarige galoppeerde hij al over de vlaktes, de wind door zijn manen en staart. De jaren daarop streefde hij ernaar om net zo te worden als zijn vader. Een eigen kudde, een liefdevolle partner maar bovenal een doel om te leven. Helaas ging deze droom verloren. De kudde was er, een liefdevolle partner ook, maar een doel? Nee, hij kon geen doel bedenken. Nageslacht? Veulens waren niet bepaald zijn ding. Noita haar opvoeding had hij overgelaten aan de merries in zijn kudde. Enkel de dingen die hij haar zelf moest leren had hij haar geleerd. Voor de rest had hij haar geheel uit handen gegeven. Door de wind werden zijn manen net iets opgetild toen hij vage klanken hoorde. De woorden kon hij niet goed verstaan, daarom verplaatste hij zichzelf iets dichter naar de merrie toe zodat hij het misschien wel kon verstaan. Normaal gesproken hield hij zich niet bezig met andermans zaken, maar de merrie had iets over haar heen wat hem aantrok. Wat hem nieuwsgierig maakte. Urise keek nog steeds behoorlijk afwezig rond. Het enige woord wat hij opving was springen. Een vermoeden kwam bij hem boven en dat werd een tel later bevestigd door de stap die de merrie naar achteren deed. Hoevaak had hij zelf hier wel niet gestaan? Het idee gehad om te springen, er gewoon een eind aan te maken? Elke keer was hij gestopt, dan wel niet door Kiriya dan wel door Kharrea. Indigo had hem er geen enkele keer vanaf gehouden, hij had het er dan ook niet met haar over. Elke keer dat hij naar deze plek was gegaan, was er wel iets aan de hand. Vandaag moest hij nadenken. Wie weet wou hij de volgende keer ook springen. Ergens brandde hij erop dat hij de merrie op een andere gedachten zou brengen. Toch was er iets wat hem tegenhield. Lange tijd had hij geen contact met andere paarden gehad, dan al helemaal geen wilde paarden. Nu hij niet wist wat hij wou, wie hij was, voelde hij zich niet prettig. Contact met andere paarden had hij altijd vermeden. Hoe minder je met anderen hoefde te praten hoe minder fouten je maakte. Als veulen was hij altijd heel sociaal geweest. Tot zijn moeder gevangen werd door de mensen en hij op zijn eigen benen verder moest. Urise zijn oren zakte iets naar achteren omdat hij hard na moest denken over wat zijn moeder ook alweer tegen hem zei. Toen hij het weer wist kwamen ze terug iets overeind. "Zorg dat ieder uur van je leven mooi is." Tot nu toe was hij er niet echt in geslaagd. Hij zuchtte eens diep en zette nog een pas dichter naar de merrie toe. In plaats van zijn hoofd hoog in de lucht te heffen en zijn lichaam op te bollen bleef hij er bijstaan zoals hij al stond. Dominantie scheen hij sowieso al uit te stralen volgens sommige. "Je moet er niet over nadenken, gewoon doen." Het kwam er harder uit dan de bedoeling was. Of toch niet? Wist hij veel. Gesprekken beginnen kon hij niet.

Storm deed voorzichtig een pas naar voren. Ze tuurde voorzichtig over de rand, het was heel stijl naar beneden. En als je niet zou oppassen, kon ze er zonder opzet in vallen. Ze schrok onopvallend toen ze hoorde dat de hengst naast haar kwam staan. Storm tilde haar hoofd een beetje op en keek hem aan. Maar al meteen liet ze haar hoofd weer hangen. "Je moet er niet over nadenken, gewoon doen." Zei de hengst opeens. Ze dacht na over zijn woorden, en iets in haar zei dat hij het mis had. Maar ze wilde zo graag springen, maar kon het niet. Jumper zou dat niet gewild hebben. Jumper zou willen dat ze door ging met haar leven. Als eenling, door het woud. Dat was misschien beter. Langzaam tilde ze haar hoofd op. Nee, ze zou niet springen. Nog niet. Misschien zou ze ooit wel springen, maar deze keer wilde ze... het nog niet doen. Ze keek naar de hengst en draaide zich toen om. "Ik kan het niet. Nog niet. Jij bent Urise zeker?" Vroeg ze zonder hem aan te kijken en snuffelde met haar fijne neus over de grond. Ze proefde geen lucht van prooi, andere paarden of dieren. Ze rook alleen de hengst zijn geur. Ze kende de hengst, op de een of andere manier. Toen ze haar eigen weg ging, toen ze weggestuurd was door haar ouders, was ze Thunder tegen gekomen. Thunder vertelde haar over het leven in HH. En hij vertelde over een zwarte (?) hengst met de naam Urise, dat die een kudde leed. Maar daar bleek nu niets meer van te merken. Waarom stond hij hier zo alleen? Hij was zijn kudde waarschijnlijk verloren. Storm wist het allemaal nog heel goed, hoe haar kudde uit een gespat was, hoe bloed over de grond gesmeerd werd. Hoe lijken zich begraafden in de grond. En hoe... Thunder vermoord werd. Ja, ze had het met het blote oog gezien. Het was een heel treurig verhaal, maar Storm had al veel erge dingen meegemaakt. Ze had een rotleven. Als ze dood was, zou er niemand kunnen zijn die zou zeggen: "Ze heeft een mooi leven gehad." Nee, zo zou er helemaal niemand zijn. Sterker nog, er zou helemaal niemand zíjn. Ze liet haar ogen terug rusten op de hengst. Zou hij echt Urise zijn?

Flut ^^

Aandacht keek hij naar de merrie. Bewegingen die ze maakte nam hij in haar op tot zijn aandacht verloren ging. Urise zuchtte zachtjes en dacht aan waarom hij ook alweer hierheen was gekomen. Niet om met iemand te praten. Niet om iemand tegen te komen. Hij had alleen willen zijn en na willen denken over verschillende dingen. Tijd om zijn gedachtegang af te maken had hij niet want de merrie keek hem aan en draaide zich plots om voor ze wat tegen hem zei. Ze kon niet springen, nóg niet. Zelf had hij meegemaakt dat hij er een eind aan had willen maken maar dat hij het niet kon. Dat hij erover na zou denken. Erover nadenken had hij gedaan, er ooit een eind aan gemaakt niet. Elke keer verzon hij smoesjes om het niet te doen. Of hij vluchtte weer eens HH uit. Ja, hij was goed in het ontlopen van problemen. Op de vraag die de merrie hem stelde knikte hij kort. Blijkbaar wist iemand nog wie hij was. Niet dat het hem ook maar iets uitmaakte, maar het gaf toch iets van zijn zelfvertrouwen terug. ”Je weet mijn naam maar ik de jouwe niet.” Sprak hij zachtjes. Van binnen schrok hij lichtelijk van wat hij zei tegen de merrie. Contact leggen met andere paarden wou hij helemaal niet. In zijn eentje was hij vele malen beter af. Vrienden had hij de afgelopen tijd niet gehad, zelfs niet op de momenten dat hij ze nodig had gehad. De situaties waarin hij zichzelf had gebracht hadden hem laten zien dat vrienden helemaal niet nodig waren om je uit problemen te halen. Zolang je eerst bedacht wat je zou gaan doen kon je het makkelijk zelf aan. Maar ja, het was wel eenzaam. In plaats van zijn lichaam op de merrie gericht te houden draaide hij 90 graden zodat hij over een gedeelte van het gebied kon kijken vanaf de kliffen. Naja, gebied. Je zag eigenlijk alleen maar water. Dankzij de wisseling van zomer naar herfst stond er een heerlijk windje die af en toe door zijn manen heen ging. Zijn eindelijk terug lang gegroeide manen. Net zoals zijn staart weer bij was gegroeid. Mensen zouden er mooi niet meer aankomen. Hij had zich echt even een manege paard gevoeld toen ze zijn manen af hadden geknipt voor het ‘mooie’. Dag, hij was en bleef een wild paard, daar hoorden zijn lange, onverzorgde manen nou eenmaal bij. Op het moment dat hij zich hoofd terug draaide naar de merrie zag hij dat hij bekeken werd door de merrie. Hij snoof zachtjes en draaide om zijn as waarna hij een stukje terug liep. ” Altijd blijven lachen, nooit die zwakte van binnen de overmacht laten nemen.” De woorden kwamen er vriendelijk uit, anders dan hij uit had gewild maar hij kon ze niet meer terug nemen. Nog altijd wist hij niet waarom dingen niet meer lukte die hij in zijn hoofd zo goed had bedacht. Was het doordat hij bij de mensen had gewoond? Hij weer eens op een keerpunt in zijn leven stond? Een leven die hij goed zou leiden of slecht. Slecht was hij altijd al geweest. Het laatste jaar was anders voor hem geweest. Minder gecompliceerd, veel kleurrijker. En toch mistte hij zijn oude leven waardoor hij nu in de knoei zat. Lichtelijk nieuwsgierig keek hij naar de merrie. Hoe zou het bij haar zitten? Waarom zou ze willen springen.

Flut