Alone in the wild

Waaiko was wild aan het galloperen over verschillende heiden,toen het opeens begint te stormen. Waaiko had al vele onweren meegemaakt maar zulke als deze nog nooit. Hij was immers maar 2,5. Hij was bang. Hij vluchte, maar wist niet naar waar. In de verte zag hij een donker bos. Hij was zo bang en geschrokken dat hij er gewoon heen stormde. De storm minderde nu hij in het bos was. Hij was niet meer zo bang. Hij keek rond zich en zag een donkere plek die bedekt was met bomen. Daar was Waaiko niet bang voor. Hij draafde rustig verder. Bomen, bomen, en nog eens bomen, en af en toe een open plek. Daar stond hij, helemaal alleen! Waar moest hij nu heen? Hij overnachte die nacht in het bos in de hoop dat het weer zou beteren. Toen hij wakker werd was hett zonnig. Waaiko stond op en liep rustig door het bos. Mar hij was er nog steeds helemaal alleen. Wat zou hij nu gaan doen? Gaat hij er weg of blijft hij daar in de hoop iemand tegen te komen? Want hij is het beu zo helemaal alleen rondzwerven zonder vrienden of andere paarden.

Zero liep rustig over de paden van het mysterieuze bos. Hij was niet meer bang, hij was nooit bang geweest. Voor mensen was hij niet bang, voor het lange staaf ding ook niet meer, dus voor deze rare plek ook niet. Als je goed luisterde kon je de Wolven huilen, de slangen kronkelen en de ratten rennen. De uilen hoorde je vaak genoeg, want het was donker genoeg op deze rare plek. Zero leefde op deze plek. Hij hoorde hier vond hij. Zijn plekje. Hij beschermde het dan ook vel. Hij hield niet zo veel van gezeldschap. Ineens voelde hij de luchtdruk, en de windkracht veranderen, en hoorde hij hoeven angstig op de grond denderen. Hij stak zijn hoofd in de lucht en bekeek alles om zich heen. Er was een hengst hier, hij rook het. Hengsten waren niet zijn favorieten paarden om tegen te komen. Vandaar alle littekens op zijn lichaam Zero haalde geïrriteerd zijn neus op en liep met sloffende hoeven richting het geluid waar het ophield. De hengst stond angstig om zich heen te kijken, maar stond ook nieuwsgierig om zich heen te kijken. De hengst ging na een tijdje liggen en viel in slaap. Zero keek neer op de hengst. Raar wezen vond hij het maar.
De morgen was weer gevallen, en nu viel er wat licht door de bladeren heen. Het was nog steeds even donker als normaal gesproken, maar iets lichter vanwege de velle zon. De hengst stond op en keek om zich heen. Nog steeds niet bewust van Zero. Zero haalde eens diep adem en liep richting de hengst. "Zeg, wie ben jij?" vroeg hij en keek de hengst eens goed aan. Hij was vele malen ouder dan deze hengst. Hij kon hem dus gemakkelijk aan als hij gemeen zou zijn. Zero was niet zo knorrig als normaal nu. Hij was wel in een goede bui, dus lachte maar wat naar de hengst om hem een wat beter gevoel te geven hier. Zero had altijd nog zijn vaderlijke instincten. Hij was op jonge leeftijd zijn vader kwijt geraakt, en op jonge leeftijd ook zijn eigen zoon. Helaas.

Toen Waaiko s' ochtens weer wakker werd zag hij een paard. "Ik ben Waaiko, is dit jouw plekje hier? Wie ben jij eigenlijk?" Vroeg Waaiko aan de hengst die voor hem stond. Hij was groter dan Waaiko. Waaiko stond rustig recht, hij wankelde een beetje. Hij was al bekomen van de zware storm die hem zo bang maakte. Het was hem uit eindelijk toch gelukt om op zijn benen te blijven staan. Hij zocht achter een beetje gras want hij had honger, hij had al een tijdje niet meer gegeten. "Weet jij misschien waar ik hier en beetje kan drinken, als je dat niet erg vind, ik heb namelijk erge dorst?", vroeg Waaiko aan de hengst. Waaokp was in een paar dagen fel vermagerd en had krachten verloren. Je zag zijn ribben een beetje, maar als hij genoeg eten vind komt het over een paar dagen wel weer goed met Waaiko. Hij was een beetje aan het sukkelen en wist niet goed wat doen en de hengst war hij bij stond antwoordde niet direct dus ging hij zelf (in de buurt van de hengst) eten zoeken. Al was er niet zo veel gras te zien.

De hengst werd wakker en keek Zero aan. "Ik ben Waaiko, is dit jou plekje hier? Wie ben jij eigenlijk?" vroeg de onbekende, nu half bekende hengst. "Mijn naam is Zero, en ja dit is mijn plekje. Het is niet erg dat je hier bent nu ik je naam weet" zei Zero met iet wat moeite in zijn stem. De hengst had honger, hoorde Zero aan zijn maag, en aan zijn ribben te zien. "Kom ik laat je een beter plekje zien" mompelde Zero. Zero keerde zijn rug om naar de hengst, en liep richting een open plek toe. Hier was een groot meertje, en hier en daar wat groene plukken gras. "Hier kan je eten wat je wil, wees wel snel want als de dag dieren ontwaken, ben je zo je eten kwijt" waarschuwde de hengst Waaiko. Zero was hier als veulen geboren, maar werd weg gekaapt door de mensen. Uiteindelijk kwam hij zelf teurg op deze mooie plek. "Vertel eens iets meer over je zelf" zei Zero, en plukte wat groen uit de grond om vervolgens het weg te spoelen met warm water. De zon had er al op geschenen, en het was in het bos wat koeler. De zomer was altijd vreselijk voor Zero. Zeker als de bladeren te veel warmte door lieten.. Zwart, dat houd warmte vast enzo.

Waaiko liep achter hem aan naar het meerje en dronk rustig, ondanks zijn honger en dorst. "Over mij valt niet veel te vertellen. Ik ben mijn ouders kwijt geraakt toen ik veulen was en trek nu alleen rond. Op zoek naar een plekje voor mij. Ik ben nog jong maar kan wel voor mezelf zorgen dus zoek ik een eigen plekje. Maar ik ben je zeer dankbaar voor hetgene wat je nu voor me doet." Hij dronk verder en at redelijk wat. Hij zou straks verder gaan als hij weer op krachten komt. Wat hij ondertussen ging doen wist hij nog niet, rusten waarsschijnlijk. "Nogmaals dank je.", bedankte hij Zero.