Het was niet zo dat hij vandaag dodelijker of vervelender was geweest dan andere dagen. Het was niet zo dat hij áárdiger had gedaan. Hij had zich vandaag eigenlijk gedragen zoals elke andere dag. Maar vandaag voelde hij al bij het voeren dat er iets op het programma stond voor hem. Hij stond nu afgezonderd, afgezonderd van de andere paarden. Het hinderde hem niet, zo in zijn eentje was het wel lekker rustig. Toen dat mens naar hem toe kwam gelopen, wist hij oprecht niet hoe hij moest reageren. De jongen, eentje die hij volgens eigen weten nog niet in elkaar had getrapt, had een halster en een halstertouw bij zich. Bij het zien hiervan wist Nocture al dat hem iets te wachten stond. Positief? Negatief? Eerst gingen zijn oren plat in zijn nek tot hij zag dat de jongen geen zweep bij hem had. Dat stelde hem gerust. Toen ging zijn staldeur open en liep de jongen kalm naar binnen. Opgewonden dribbelde hij terug zijn stal in, in een hoekje, dreigend met zijn oren weer in zijn nek. De jongen leek zich er niets van aan te trekken, wat Nocture al vreemd vind. Maar toen Nocture naar hem hapte en hij geen tik kreeg, had hij de meest verbaasde uitdrukking op zijn gezicht die een paard maar kan hebben. Wie was dit? Wát was dit? Waarom kreeg hij geen tik? Waarom.. leek het eerder of deze stalknecht gewoon vriendelijk tegen hem wou doen? Hij begreep het niet helemaal. De jongen deed hem een halster om en klikte daar het halstertouw aan vast. Weer werd zijn staldeur geopend maar nu om hem eruit te laten. Hij wachtte tot de jongen er eerst doorheen was, om er daarna zelf achteraan te stappen. No way dat die jongen achter hem mocht lopen! Hij wou zien wat die jongen deed. Met zijn zintuigen strak gericht op het doen en laten van de jongen, had hij nauwelijks in de gaten dat hij naar het weiland mocht. Toen hij het wel doorhad, trok hij bijna het halstertouw uit zijn handen. Maar gauw bedacht hij zich dat hij dan misschien niet meer het weiland in zou mogen, en dat vond hij een minder strak plan. Het hek ging open en nog vóórdat het halstertouw goed en wel af was, gaf hij een flink hoge bok en racete het weiland in. Tienduizend bokkensprongen later stond hij hijgend om zich heen te kijken. Het weiland was leeg en daar genoot hij van. Diep ademde hij in en op zijn gemakje begon hij wat rond te draven. Elke hoek van het weiland moest hij hebben besnuffeld. Iedereen die hem zo zou zien, zou precies begrijpen waarom Nocture een dekhengst was. Een beroemde dekhengst. Alles aan hem was perfect in formaat, hij was een vreselijk goede springer, als mensen hem zo ver kregen, en zijn gangen waren prachtig. Hij boog zijn hals en brieste ontspannen.
Plots ving hij een geur op van een ander paard. Oren naar voren, zodat hij de geluiden goed op kon pikken, ogen naar het dier toe. Oogwit was te zien en al zijn spieren stonden gespannen. Ze wilden hem gaan koppelen met een ander paard. Aan de geur te ruiken was het een merrie. Of het wel zo slim was om hem aan een merrie te koppelen, wist hij niet. Zo te ruiken was ze niet hengstig, wat voor hem al een stuk aangenamer was dan een hengstige merrie. Hengstige merrie's waren zo opdringerig. Zijn oortjes stonden nu aandachtiger naar voren, hij kende de geur van deze merrie namelijk niet. Maar hij weigerde het om zijn plekje te verlaten. En eigenlijk was hij niet zo heel erg geïnteresseerd. Op zijn gemak begon hij te grazen en hapte vlug de sprietjes naar binnen. Het was een te lange tijd geleden dat hij vers gras had kunnen eten en eigenlijk wou hij zijn tijd niet laten verdoen met het kijken naar de merrie. Merrie's waren niet interessant genoeg. Enkel de sprietjes boeide hem nu.
Plots ving hij een geur op van een ander paard. Oren naar voren, zodat hij de geluiden goed op kon pikken, ogen naar het dier toe. Oogwit was te zien en al zijn spieren stonden gespannen. Ze wilden hem gaan koppelen met een ander paard. Aan de geur te ruiken was het een merrie. Of het wel zo slim was om hem aan een merrie te koppelen, wist hij niet. Zo te ruiken was ze niet hengstig, wat voor hem al een stuk aangenamer was dan een hengstige merrie. Hengstige merrie's waren zo opdringerig. Zijn oortjes stonden nu aandachtiger naar voren, hij kende de geur van deze merrie namelijk niet. Maar hij weigerde het om zijn plekje te verlaten. En eigenlijk was hij niet zo heel erg geïnteresseerd. Op zijn gemak begon hij te grazen en hapte vlug de sprietjes naar binnen. Het was een te lange tijd geleden dat hij vers gras had kunnen eten en eigenlijk wou hij zijn tijd niet laten verdoen met het kijken naar de merrie. Merrie's waren niet interessant genoeg. Enkel de sprietjes boeide hem nu.