Go run, run, run. [Neil]

Neil was even in gedachten verzonken geraakt en had tot May's zucht voor zijn doen verrassend vredig voor zich uit zitten kijken, maar nu keek hij met licht opgetrokken wenkbrauwen op, zijn attitude direct weer terug.
Hij grinnikte even.
"Nou, laat hem zien wie er de baas is. Gooi er een steen doorheen, of zo," zei hij luchtig. Het klonk op dit moment als een prima oplossing; toch niemand die zou zien dat zij het was.
Ze stond op en wankelde, waar Neil ook even om moest lachen.
"Val voorzichtig."
Ze liet zich op het bed vallen en onttrok de straatlantaarn aan het zicht. Toen ze suggestief op het bed klopte grinnikte Neil. Iets zei hem dat het hier om een grapje met een kern van waarheid ging.
"Nou, nou, gaan we niet wat snel in deze relatie?" grapte hij. Hij kwam er desondanks bij zitten. Ook zijn weg naar dat bed ging wat wankel, maar al snel plofte hij naast haar neer en liet hij zich achteloos op zijn rug op het matras vallen. Hij haalde zijn schouders op.
"Weet ik het," zei hij. "Zo ver heen ben ik toch niet?" Van enige overmoed was wel sprake. Hij keek opzij, op naar May en grijnsde.
"Of wil je me hier graag houden?" vroeg hij, haar schaamteloos een beetje uitdagend.

Toen hij had gesuggereerd om er een steen heen te gooien, had May eerlijk gezegd dat idee even overwogen. Haar blik was zelfs kort speurend door de kamer gegaan, maar ze vond geen stenen die ze toevallig van op straat had meegenomen. Ja, ze zou waarschijnlijk in staat zijn om er een steen naar te gooien in deze toestand. May was nu eenmaal wat impulsiever als ze dronken was.
En over impulsiviteit gesproken, haar grapje draaide niet precies uit zoals ze het bedoeld had. Neil suggereerde iets van een relatie na haar klopje op het bed en May had gegrinnikt. Een relatie. Gekkerd. Aan een relatie met Neil mocht ze niet te denken. Haar broer, het wereldje waar hij in zat. Het zou dom zijn om verliefd te zijn op iemand die haar hele leven naar de klote kon helpen, om het zo te zeggen. Erg dom.
Zijn reactie was oké, maar desondanks kwam hij naast haar zitten. Of nee: hij plofte op het bed naast haar neer en May werd omhooggeduwd door de matras onder haar. Iets waar ze niet over wist of dat wel oké was. Een vreemd gevoel gaf het haar, en ze wist niet hoe ze het moest interpreteren.
Neil lag op zijn rug naast haar toen ze hem vroeg of hij met de wagen naar huis zou gaan. Zijn eerste antwoord zorgde ervoor dat ze hem meteen aankeek, maar aan zijn grijns kon ze zien dat hij ’t niet meende. Toen hij ook naar haar keek echter en zijn volgende vraag stelde, grijnsde May even ongecontroleerd. Ze draaide haar hoofd weer naar voren en voelde haar wangen gloeien.
Wat was er met haar aan de hand? Was ze echt zo dom om wat te gaan voelen voor deze kerel? Die kans schatte ze laag in. May was nooit verliefd geweest op iemand en ze wist al zeker niet hoe het zou voelen om dat te zijn. Maar dit, dit was het zeker niet. Het was de alcohol die haar gezicht deed gloeien. Zo stom kon ze toch niet zijn.
“You’re welcome to stay”, reageerde ze nadat ze zich had kunnen herstellen. “Maar dan op de tweezits, uiteraard.”
Ze trok de lade van haar nachtkastje open en haalde een zakje tevoorschijn. “En dan kan je misschien ook meedoen.” Een grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze het doorzichtige zakje tussen duim en wijsvinger hield. “Het ligt hier anders toch maar in m’n nachtkastje.” De weed in het zakje had ze een tijd geleden eens gekocht om tot rust te komen, maar nooit gebruikt. “Of heb je er geen zin in?” Een speelse grijns op haar gezicht toonde dat ze er wel zin in had. En liever een Neil die superrelaxed was gedurende heel de avond dan een Neil die haar uitdaagde. Right?

“Op de tweezits? Hou je dan niet meer van me?” was Neils plagende reactie. De whiskey deed goed zijn werk en hij voelde zich voor het eerst in tijden oprecht weer lekker ontspannen en bijna vrolijk. De wonderen waren de wereld nog niet uit.
“Nou ja, je hebt ’t ook niet altijd voor ’t kiezen,” voegde hij er toen luchtig aan toe. Hij viel overal in slaap, of het nou iemands bank was of een matje ergens op de vloer. Als hij maar moe genoeg was.
Hij keek geïnteresseerd toe hoe ze een lade opende en er het soort zakje uit haalde dat hijzelf vaak genoeg hanteerde.
Het woord ‘meedoen’ sprak hem zonder meer aan.
“Geen zin in?” Hij grijnsde. “Een jonko ben ik altijd voor te porren."
Hij ging iets verliggen, maar kwam niet overeind. Dat deed hij wel zodra ze ‘m gedraaid had. Hij lag hier best goed. Even sloot hij zijn lichte ogen. Als hij geen arm miste zou hij zo misschien wel bijna voor een gewone jongere door kunnen gaan, al leken mensen toch altijd wel weer aan hem te zien dat hij dat niet was. Niet dat hij daar erg mee zat, maar onhandig was het veelal wel, zeker als hij probeerde niet al te veel op te vallen.
“Ik voel me speciaal, trouwens,” zei hij, even later zijn ogen weer openend. “Dat je toch zomaar even je stash met me deelt.” Hij nam haar even op om haar reactie te peilen.

Of ze niet meer van hem hield? May grijnsde hoofdschuddend terwijl ze de spullen die ze nodig had voor de joint uit haar lade haalde. Gelukkig had ze zich daarnet snel kunnen herstellen. "Sorry, Neil, niet op die manier." Haar stem klonk niet voor honderd percent nuchter. "Ik heb nog nooit iemand leuk gevonden op die manier. Dat zal ook nooit gebeuren." Ze meende zeker te zijn van haar stuk, terwijl ze, de weed voorbereidend, even omkeek naar Neil. Haar wenkbrauwen licht opgetrokken om hem te overtuigen van de waarheid die uit haar mond kwam.
"Dat kwam zeker van pas bij m'n baan. Minder risico op ongemakkelijke situaties." Ze haalde haar schouders kort op.
Het kwam er vlot uit, alsof het algemeen geweten was wat haar baan precies geweest was en dat het absoluut no biggie was om een baan als escorte te hebben. Dat niemand dat hoorde te weten, had de alcohol uit haar hersenen weggeveegd.
Maar nu deed ze 't niet meer. Dat kon niet meer sinds die avond. "Maar ja, ik werk nu in een koffiezaak. En George Clooney is m'n type niet." Overbodige informatie voor Neil.

Het meisje trok haar benen op en ging in kleermakerszit zitten. Haar knie raakte Neils been en Mays blik gleed er automatisch naartoe toen ze een warme gloed op de plaats van aanraking voelde.
Het zou haar verbeelding zijn. De alcohol. Ze stelde zich aan.
Haar aandacht vestigde zich op de joint, ondertussen klaar om aangestoken te worden.
Toen Neil zich speciaal besloot te voelen omdat ze deelde, glimlachte het meisje even, de joint kort voor haar ogen houdend. Hij was niet perfect, maar oké gedraaid. "Good enough."
Ze stak de joint tussen haar lippen en liet een vuurtje kort over het uiteinde gaan, waarna ze diep inhaleerde en zichtbaar meer ontspande.
"Ik vind het fijner wanneer er iemand bij is. Je moet het wel op tijd aangeven wanneer ik teveel praat, dan kan ik maar beter gaan slapen." May keek hem even speels aan terwijl ze hem de joint aanreikte. "Of ik word erg melig, en dan kan ik er maar beter mee stoppen." Zeker met hem erbij.

Niet op die manier. Zelfs in zijn benevelde toestand zette Neil daar zijn vraagtekens bij. Ze was niet de eerste waar hij mee had lopen flirten. Haar volgende statement klonk ook al niet zo geloofwaardig, maar de opmerking over haar baan trok Neil’s aandacht.
“Wat deed je dan hiervoor?” zei hij, toen ze uitgepraat was. “Deed je ’t voor geld of zo?"
Het was een grap, maar hij kon, zeker nu, eigenlijk ook niets anders bedenken waarvoor het hielp om nooit verliefd te worden - als dat waar was in ieder geval.

Toen haar knie zijn been raakte raakte hij er even door afgeleid en hij zag haar kijken.
“Knus zo, of niet dan?” zei hij. Hij voelde niet echt de aandrang van houding te veranderen en liet het toe.
May was vervolgens geconcentreerd de joint aan het draaien. Het was wat rommelig, maar een nette joint of peuk rollen was een van die dingen die Neil met maar een arm nooit helemaal onder de knie had gekregen. Met de meeste dingen was hij inmiddels even handig als hij was geweest voor het ongeluk, maar die echte finesse was soms moeilijk als je maar een hand volledig kon gebruiken. Want hoe fancy zijn prothese ook was, voor bepaalde taken was het ding even nuttig als een boekensteun.
"Ik vind het fijner wanneer er iemand bij is. Je moet het wel op tijd aangeven wanneer ik teveel praat, dan kan ik maar beter gaan slapen."
Neil glimlachte even en nam de joint aan, waarna hij er ook een lange hijs van nam.
“Ja, want daar sta ik bij stil als zelf fucking high ben,” zei hij droog. Hij reikte haar de joint weer aan en voelde die bekende ontspanning opkomen. Hij ging iets rechter op zitten en propte een kussen onder zijn rug. Er was een fijne kalmte over hem neergedaald. Een piepklein stemmetje in zijn achterhoofd waarschuwde hem, was bang dat hij zijn gevoel voor zelfbescherming kwijt zou raken, maar dat stemmetje was daar al een paar glazen whiskey te laat mee.

Neil haakte meteen in op haar opmerking over haar baan. Oh, whatever. Ze gaf er op dit moment niet om. Neil was oké en het gevoel dat ze bij hem had ook, hoewel ze er nog steeds niet over uit was wat het precies was dat ze voelde. En al zeker niet in de toestand waarin ze zichzelf nu bevond.
Hij vroeg of ze ‘het’ deed voor geld en May gniffelde even onwillekeurig om de manier waarop hij het zei. “Wel, jup.” Het meisje knikte bevestigend terwijl ze naar voren keek. “Maar vooral vergezellen. Escorte, dus. Mooi woord om prostitutie aan te duiden wel. Het klinkt bovendien beter dan 'hoer'. Voor rijke venten. Chique diners, dure whiskey.”
Ze had niet de nood om zich eindeloos te gaan verantwoorden tegenover de jongen, zelfs al was het de eerste keer dat ze erover sprak met iemand die geen klant was. “Ik vond het wel een fijne baan.”
May streek een lok haar achter haar oor terwijl ze de joint weer aannam van Neil. Hoewel ze op dit moment vrij ontspannen was, had ze hem niet aangekeken. Voor zover ze Neil kende, zou hij er zo vast wel een scheve opmerking over geven, maar haar niet veroordelen. Wie was hij namelijk om dat te doen? Anderzijds kon het ook de weed wel zijn die ervoor zorgde dat ze er een minder grote deal van maakte om het hem te vertellen. Waarschijnlijk had ze morgen spijt.
Het meisje trok opnieuw van de joint en liet de rook goed naar binnenkomen voor ze die weer uitblies. “Maar ik kan het nu gewoon niet meer.” Haar hand zocht in de lade van haar nachtkastje naar een asbakje. Ze draaide zich vervolgens om en ging op haar buik naast Neil liggen, die ondertussen het zichzelf wat comfortabeler had gemaakt. Ze zette de asbak tussen hen in terwijl ze nog een keer van de joint trok voor die weer aan Neil aan te reiken. Haar onderbenen hield ze kruisend omhoog terwijl ze haar handen onder haar kin zette, steunend op haar ellebogen. “En ik denk niet dat dat nog snel zal veranderen.”
Haar stem klonk even hees en ze schraapte haar keel. Het vele praten begon al op te borrelen terwijl ze haar blik even op Neil wierp, met een lichte frons op haar voorhoofd.
“Hé, ik vertelde je dit, maar ik zou het appreciëren als je het niet deelt met anderen. Vince doet me wat aan als hij dit zou te weten komen.” De strenge toon waarmee ze de woorden bracht, was goed gelukt om niet zo nuchter te zijn.
“Maar goed, ik deed het zeker niet tegen m’n zin. Dat betekent daarom niet dat ik in mijn privéleven dan zomaar of gemakkelijk met iedereen het bed in duik. Integendeel.” May grijnsde even naar hem en keek vervolgens weer voor zich terwijl ze haar vingertoppen over de stof van haar dekbed liet gaan.
“Ik heb nooit bij iemand het gevoel gehad van ‘hé, ik wil mijn leven met je delen’. En ik weet ook niet of ik in staat ben om dat ooit te voelen. Al mis ik soms wel wat aandacht of gezelschap, zoals elke vrouw wel wil, denk ik.” Maarrrr goed. Dit gesprek ging de gevoelige kant op en May schraapte nogmaals haar keel terwijl ze in plaats van op haar buik, op haar rug ging liggen en de lichtgevende maan en sterren die ze op haar plafond had geplakt bestudeerde.
“En jij, Neil? Open up.”

Neil was een beetje verrast dat hij het goed had, maar ergens ook weer niet. Je woonde niet op een plek als deze als je echt helemaal volgens de wet leefde.
Dat ze het nu niet meer kon begreep hij wel. Hij kon zich niet voorstellen hoe hij ermee om zou gaan als iemand hem op die manier zou gebruiken. Hij had zich, niet bepaald vrijwillig, op talloze andere manieren laten gebruiken, maar dergelijke zaakjes waren natuurlijk niet te vergelijken.
“En ik denk niet dat dat nog snel zal veranderen.”
Neil nam de joint weer aan en nam er een trek van. Hij haalde licht zijn schouders op terwijl het ding losjes tussen zijn vingers bungelde.
"Gelijk heb je," zei hij rustig. Hij nam nog een hijs en sloot en zijn ogen. De ontspanning was haast als een warme golf over hem heen gerold.
“Hé, ik vertelde je dit, maar ik zou het appreciëren als je het niet deelt met anderen. Vince doet me wat aan als hij dit zou te weten komen.”
Neil opende loom zijn ogen weer en keek haar even aan. Hij glimlachte even en reikte haar vervolgens de joint weer aan.
"Relax, je geheim is veilig bij mij. Ik bewaar er zoveel," zei hij luchtig.
Hij moest zowaar even lachen toen ze de noodzaak leek te voelen benadrukken dat ze echt niet makkelijk was en niet aan relaties deed. Voor iemand die nooit verliefd werd vond ze het wel heel nodig om daar de nadruk op te leggen en in deze toestand zag Neil daar nog meer de humor van in dan hij anders zou hebben gedaan. De laatste zin benadrukte dat nog eens.
Relaxed liet hij zijn hoofd iets achterover zakken.

“En jij, Neil? Open up.”
Dat deed hem weer opkijken en hij schoot opnieuw even in de lach. Jezus, wat voor kutvraag was dat.
"Waarover? Dat is net zo'n open klotevraag als 'vertel 'ns wat over jezelf'," zei hij met een grijns en hij keek even opzij.
Even was hij stil, met zijn gedachten overal en nergens. Weer sloot hij zijn ogen. De controle over zichzelf was hij aardig kwijt.
"Soms vraag ik me af of het het echt waard is en zo, clean blijven van de mcat en shit. Want kut is alles toch wel en soms dan... Ik weet het niet... Is die craving er echt wel even fokking hard weet je en dan denk ik van 'waarom doe 'k het niet gewoon'."
Hij vouwde zijn arm achter zijn hoofd.
"Ik bedoel ik ga toch de dertig niet halen, dus whatever." Het zei wat over zijn toestand dat in zijn hoofd dit op dit moment als een sterk en logisch argument klonk. Hij lachte even ontspannen.
"Dus eigenlijk..." hij viel stil, kwijt wat hij had willen zeggen.

Er kwam geen opmerking over haar ex-baan en dat was aangenaam. Niet dat ze dat nu niet had kunnen hebben, maar gewoon, ja. Gewoon aangenaam. Hij gaf haar zelfs 'gewoon' gelijk en bevestigde dat hij haar geheim wel zou bewaren. For what it's worth.
May nam de joint weer aan en merkte dat ze naar haar gewoonte, tenminste, als je dat zo kon noemen,  wel op een snel tempo aan het roken was. In combinatie met de drank leek het effect anders te zijn dan wanneer je op voorhand nog nuchter was. Haar matras lag trouwens niet alleen geweldig, maar het leek alsof ze ondertussen door de zwaartekracht er helemaal inzakte en niet meer naar boven zou kunnen komen. Heerlijk. Ze wilde niet bewegen. Haar gedachten werden troebeler.
"Waarover? Dat is net zo'n open klotevraag als 'vertel 'ns wat over jezelf'." May gniffelde even op het moment dat hun blikken kruisten nadat hij de woorden uitsprak. Het was gewoon ook precies dezelfde vraag. Zo’n beetje. Het meisje haalde kort haar schouders op en trok benieuwd haar wenkbrauwen op.
Ergens had ze verwacht dat hij over zijn betrekkingen met vrouwen ging vertellen. Sloeg dat even tegen. Geen sappige verhalen waar ze van wilde weten, geen interesse op vlak van vrouwen?
Wel, hij leek er in ieder geval net zoals haar niet meer helemaal bij te zijn en begon te vertellen over clean blijven. May trok nog een laatste keer van de joint.
Een grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Hij vertelde over zijn cravings naar drugs en eindigde met een onafgemaakte zin. May zuchtte even terwijl ze het laatste van de joint aan Neil aanreikte. “Ik heb geen flauw benul van wat ‘mcat en shit’ is en ik weet niet hoe het voelt, maar blijf er maar gewoon af.” Ze keek even opzij naar de jongen die zichtbaar ontspannen naast haar lag. Het gekloot met haar gevoel was op dit moment even gezakt naar de achtergrond. “Of zoek iets dat even lekker is, maar wel gezond. En vervang het erdoor.” Ze voelde zich een topadviseur voor verslavingen, mikkend op een sportverslaving.
Vervolgens moest het meisje moest geeuwen en gooide haar hand voor haar mond, waarna ze kort even zuchtte. “Ik voel me echt 20 kilo zwaarder worden.” Het kwam er eerder als gemompel uit, maar was ook niet echt als boodschap van algemeen nut bedoeld. Ze hield de peuk klaar voor Neil. “Doe maar op.”

“Ik heb geen flauw benul van wat ‘mcat en shit’ is en ik weet niet hoe het voelt, maar blijf er maar gewoon af.”
Hij voelde haar naar hem kijken en hij grijnsde naar haar.
“Het voelt echt fucking goed,” zei hij. “Je voelt je gewoon… echt heel chill, weet je. Gewoon up en zo."
“Of zoek iets dat even lekker is, maar wel gezond. En vervang het erdoor.”
Hij schoot opnieuw in de lach.
“Ik zal wat meer fruit eten,” grinnikte hij.
Ze gaapte en hij merkte dat hijzelf ook moe was. Het was meer dan alleen de combinatie van drank en wiet. De maanden van stress vraten aan hem en hij was het grootste deel van de tijd bekaf en overspannen. Dus nu dat weg was gevallen wilde zijn lichaam eigenlijk alleen nog maar gewoon rust.
May voelde zich twintig kilo zwaarder geworden, en hoewel Neil een vergelijkbare sensatie ervoer grinnikte hij.
“Geen zorgen, je hebt nog steeds een heel mooi figuur.” En het kwam er niet eens flauw uit. “Daar moet je niet over inzitten."
Hij pakte het restantje van de joint aan en nam nog een paar laatste trekjes, tot hij wegzakte in slaap en het nog licht smeulende stukje dat over was uit zijn vingers viel, waarna het een klein, zwart brandplekje op zijn sweater veroorzaakte, om uiteindelijk uit te gaan.
Voor die tweezits was het nu vermoedelijk te laat.

Ze had nog geïnteresseerd geluisterd naar hoe hij sprak over het spul dat hij gebruikt had, en naar hoe hij grapte om meer fruit te gaan eten. Ze kreeg het gevoel op automatische piloot te komen en zich gewoon te laten glijden in het ongewisse. Haar lichaam nam het over en de opmerking van Neil over haar figuur passeerde jammer genoeg zonder opmerken.
Het werd stil en May droomde weg, hoewel ze haar ogen nog open had. Ze voelde zich wegzakken en was zich niet echt meer bewust van wat er rondom haar gebeurde. Enkele minuten later draaide het meisje haar gezicht opzij naar Neil, die duidelijk in slaap was gevallen. Het signaal voor haar om toe te geven aan het gewicht van haar oogleden en zich te laten zakken in een diepe slaap.
-
Het schelle geluid van de oude deurbel drong haar hoofd binnen. Het voelde alsof het niet de eerste keer was dat de deurbel was gegaan. Iets in haar onderbewustzijn had het geluid al eerder gehoord. May lag warm, knus, aangenaam, en wilde haar ogen niet openen.
Opnieuw klonk echter dat schelle geluid. May fronste en voelde haar hoofd bonzen. Haar oogleden wogen tien kilo toen ze die wilde openen en plots niet de kleur van het kussen zag waar ze normaal gezien op sliep, maar een donkere kleur. Ze hief haar hoofd op en ontdekte dat ze lag te slapen met haar hoofd in Neils zij. Geen idee hoe ze daar gekomen was.
Maar er was geen tijd om na te denken toen opniéuw de deurbel kom. May gromde even terwijl ze zich opdrukte en haar blik kort over Neil liet gaan, die er zelf nog niet zo wakker uitzag. De haarbos van het meisje verraadde dat ze vannacht nogal gewoeld had. Ze kroop het bed uit en passeerde het tafeltje met hun glazen op, haar hand op haar voorhoofd houdend om het bonzende gevoel te onderdrukken.
Om de deur te openen moest ze de trappen af en dat ging niet helemaal van een leien dakje. Toen de bel opnieuw klonk, verloor ze haar geduld. “Ja-ha! Jezus zeg, een beetje geduld!”
Ze opende de deur als een donderwolk en fronste om het licht van buiten te verdrijven. Een onbekende jongen stond voor haar. Hij hield een briefje vast en reikte het haar aan, zonder wat te zeggen. May glimlachte even sarcastisch terwijl ze het briefje aannam. “Moet je me daar nu voor wakker bellen. Ik heb een brievenbus”, mompelde ze, haar ergernis niet verbergend.
"Ik zou er zijn als ik jou was. Uitnodigingetje voor jou, van the manager. Vraag maar aan Neil als dat je niets zegt."
May stond even in het niets te staren, licht gechoqueerd door de bizarre woorden, waarde ze even rond zich keek vooraleer de deur te sluiten.
Terwijl ze binnenkwam in het appartement, opende ze het dichtgevouwen briefje.
‘Vanavond, 20.00 u,  Boskantweg 4’ duidelijk in Verdana 10 getypt. Meer stond er niet.
De op Mays voorhoofd werd dieper en even bleef ze staan, starend naar het stukje papier. Zonder op te kijken om te zien of Neil al serieus wakker was, wandelde ze richting de tweezits. "Neil, ken jij the manager?" Ze hield het briefje in haar beide handen, haar blik er nog steeds op gericht.

De bel wekte ook Neil enigszins, maar een stuk trager. Hij was zich slechts vaag bewust van de afname in gewicht bij zijn zij en draaide zich nog eens om terwijl hij nog wat lekkerder ging liggen en iets onverstaanbaars bromde. Ondanks de geringe lengte van zijn haar zat het toch verward, evenals zijn trui. De losse mouw had zich ergens op zijn rug weten te verschansen en viel slapjes naast hem toen hij was gaan verliggen.
Door de stemmen echter, werd hij wakkerder, met een vaag, onbestemd gevoel van onraad. Eerst wat verward en met een aanzienlijke hoofdpijn, toen een heel stuk alerter, maar nog steeds met aanzienlijke hoofdpijn.
De deur ging dicht en May kwam weer binnen.
"Neil, ken jij the manager?"
En toen was hij volledig wakker. Dat was een naam die gezag met zich meedroeg.
Hij kwam met een kreun overeind, spijt hebbend van de whiskey en met een intense craving voor iets vets en ongezonds. Maar hij was vooral geschrokken.
Hij stond een beetje wankel op, wreef even in zijn ogen en zag May op de bank zitten, met een papiertje in haar handen. Vrijwel direct rook hij onraad.
"Hoezo? Wat moet jij in godsnaam met de manager?" vroeg hij achterdochtig. Hij kwam naast haar zitten en schoof wat dichterbij om mee te kunnen lezen.
Vanavond, 20.00 u, Boskantweg 4.
"Forestside Road..." mompelde hij. "Forestside Road..." Hij was zijn hoofdpijn bijna vergeten en de nieuwe rush adrenaline maakte hem helderder dan hij ooit met een dikke kater was geweest.
"Daar is een van Akira's motels. Wat de fuck moet jij daar? Wie gaf je dit? Wat zei hij?" vroeg hij scherp, haar nauwlettend opnemend. Hij kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag. Wat er ook was, goed was het niet.

Het duurde enkele tellen voor ze reactie kreeg van Neil, maar ondertussen staarde ze naar het papiertje. Neils stem klonk plots achterdochtig en deed haar opkijken. Hij wist duidelijk om wie het ging en kwam meteen meelezen. May merkte hoe Neils houding veranderde en kreeg er zelf een heel ongemakkelijk gevoel bij. Hij sprak over een Akira en stelde haar enkele vragen kort na elkaar, niet bepaald op een vriendelijke manier. Automatisch zette May haar stekels op, gemengd met een gevoel van angst dat haar bekroop.
“Wie is Akira?” Haar stem klonk paniekerig en ze schoof een stukje op om zich naar Neil toe te kunnen richten. “Ik weet niet ‘wat de fuck’ ik daar moet.” Haar stem klonk nu dan weer een tikkeltje verwijtend, reagerend op de achterdocht die Neil in zijn stem had gehad. De blik in haar ogen verraadde de angst die ze voelde, maar ze probeerde zich kalm te houden.
“Ik weet niet wie het me gaf, gewoon een knulletje, wat jonger dan ons. Hij zei me dat het een uitnodiging voor mij was, van ‘the manager’. En ik kon aan jou vragen wie dat was al het me niets zei.” Haar stem trilde duidelijk, al probeerde ze die onder controle te krijgen.
“Maar jij weet duidelijk om wie het gaat. Neil, wat is dit? Wat moeten ze met me?! Is dit een grap van een vriend ofzo? Hoe weten ze zelfs dat we elkaar kennen?” Ze legde het papiertje op de tafel voor hen en keek Neil aan, onderzoekend, niet goed wetend hoe ze zich moest gedragen en of ze Neil kon vertrouwen op dit moment. Het meisje stond op, kruiste haar armen over elkaar en ging aan de andere kant van het tafeltje staan, tegenover hem. “Wees alsjeblieft eerlijk tegen me, Neil. Ik vind dit écht niet grappig.”

Ja, nee, hij ook niet. Het lachen van gisteravond was hem wel vergaan. Hij volgde haar met zijn ogen en keek vanaf de bank naar haar op. Haar stress was begrijpelijk en waarschijnlijk geheel terecht. Hijzelf had ook ineens geen honger meer en zijn mond voelde droog aan.
Hij zocht even naar de juiste woorden, want wat hij haar moest vertellen ging bepaald geen feest worden.
"Akira is m'n baas," begon hij uiteindelijk, na diep ingeademd te hebben. "Hij is zo'n beetje de top dog hier. Drugs, vastgoed, afpersing, noem het maar. Maar hij doet het allemaal zo dat je het niet direct aan hem kan linken. Niets gaat zonder zijn toestemming, maar zijn handen houdt hij schoon. Het zal waarschijnlijk niet eens zijn echte naam zijn. Meesten krijgen 'm ook niet te zien. De manager werkt voor hem. Hij... regelt allerlei shit."
Neil had geen idee hoe hij dit echt tactvol kon brengen, want het leek erop dat May om de een of andere reden diep in de shit zat. Hij wendde zijn blik af. Hij kon het even niet opbrengen haar recht aan te kijken. Zijn brein draaide overuren en hij probeerde de situatie te begrijpen.
"Als er iemand onder druk gezet moet worden, moet verdwijnen of wat dan ook; hij zorgt dat het vlekkeloos verloopt. Als hij jou wil spreken en jij hebt geen idee waarom dan ziet 't er niet goed voor je uit." Het laatste was meer gemompel. Hij dwong zichzelf weer op te kijken.
"Ik zweer je dat ik hier niets van weet," zei hij met klem, haar recht aankijkend. "Ik heb hier niets mee te maken. Ik deal voor Akira omdat ik bij hem in de schulden zit, dat is alles."
Niet helemaal waar, Neil had ook wel eens boodschappen doorgegeven, mensen geïntimideerd of iets gesaboteerd, maar dat veranderde in essentie weinig aan zijn punt.

Het duurde even voor Neil reageerde en May's blik schoot regelmatig van het papiertje naar Neil.
En toen begon hij te praten.
Ze was zich er niet van bewust of ze nog ademde of niet, maar ze kreeg het gevoel dat ze naar lucht moest happen bij het horen van zijn verhaal.
Ze probeerde de link te leggen maar slaagde er niet in.
Ze wilde Neil aankijken en vragen wat er nu moest gebeuren, maar hij had zijn blik afgewend en vertelde in plaats daarvan iets wat ervoor zorgde dat ze nog meer het gevoel kreeg alsof haar keel werd dichtgeknepen.

Het zag er niet goed voor haar uit. Het kwam er haast onverstaanbaar uit maar May verstond de woorden maar al te goed.
Het meisje wilde praten, roepen, maar kreeg geen geluid uit haar keel.
Neil keek haar eindelijk weer aan en beloofde haar dat hij er niets mee te maken had. Ze geloofde hem. Wat er uit zijn mond kwam was overtuigend en de blik in zijn ogen was niet de blik van een leugenaar.
Oh wat had ze ergens gehoopt dat Neil er wel wat mee te maken had en dat het een flauwe grap was. Maar nee, dit was iets compleet anders. Dit was serieus.
Na zijn woorden bleef het stil. May knikte sprakeloos en wendde haar blik van hem af. Zwijgend nam ze hun glazen van het tafeltje en opende haar mond even om wat te zeggen, maar ze kon niets uitbrengen.
Haar handen trilden terwijl ze de glazen in de wasbak van het keukentje zette.
Haar brein deed zeer en dat was niet door de kater. Weer aan de tweezits gekomen, bleef ze rechtop staan.
"Ik..." Ze keek Neil niet aan en liet haar blik op het papiertje rusten. "Ik kan echt niet bedenken waarom zo iemand me zou willen zien." Haar stem klonk breekbaar, de tranen zaten klaar maar kwamen niet tevoorschijn. Ze zat te veel in angst om te kunnen huilen.
"Niets, behalve dat ik met jou omga." Haar blik verplaatste zich uiteindelijk naar Neil. "Dat is ' enige waar ik aan kan denken. En je dealt voor hem."
Het meisje ademde even huiverig in en voelde haar benen week worden. Ze zette zich op de rand van het bed en keek naar haar trillende vingers die op haar schoot lagen. "Ik ga niet. Simpel. Ik kan zoiets niet. Ik wil niet gaan. Neil, ik wil er echt niet heen. Ik wil hier niets mee te maken hebben. Ik kan niets voor hem betekenen. Hij zal me vast weg willen hebben. Om welke reden dan ook." Haar woorden kwamen snel achter elkaar en haar ademhaling was erg onregelmatig. "Ik ben bang, Neil. Help me alsjeblieft." Smekend keek ze hem aan, de angst niet uit haar blik weg te denken.

Terwijl May de glazen naar de keuken bracht keek Neil zwijgend toe. Hij wilde zowaar dat hij iets opbeurends kon zeggen, maar op dit moment kon hij niets verzinnen wat de situatie beter kon maken. Hij pijnigde zijn hersenen om erachter te komen waar dit alles ineens vandaan kon komen.
May kwam weer terug. Neil bekeek haar met een combinatie van bezorgdheid en onbegrip; wat was er aan haar waar de Manager in geïnteresseerd was?
"Ik kan echt niet bedenken waarom zo iemand me zou willen zien."
De toon in haar stem zorgde ervoor dat hij er wederom moeite mee had haar aan te kijken. Hij voelde iets dat verdacht veel op schuld begon te lijken en dat was nooit een goed teken.
Hij wilde zeggen dat hij het ook niet wist, maar haar volgende woorden snoerden hem de mond en een moment lang vergat hij te ademen.
Zijn mond voelde droog. Was dat zo? Was hij de enige link? Het kan evengoed om haar broer gaan, bedacht hij zich, die zullen ze ongetwijfeld ook onder druk hebben staan.
May ging op het bed zitten, maar Neil had het gevoel dat hij evengoed versteend had kunnen zijn zoals hij hier op de bank zat.
"Ik ga niet. Simpel. Ik kan zoiets niet. Ik wil niet gaan. Neil, ik wil er echt niet heen. Ik wil hier niets mee te maken hebben. Ik kan niets voor hem betekenen. Hij zal me vast weg willen hebben. Om welke reden dan ook."
Neil probeerde de toon in haar stem buiten te sluiten. Hij mocht zich niet laten meeslepen, dat zou hem de kop kosten, hen beiden misschien wel.
"Ik ben bang, Neil. Help me alsjeblieft."
Oogcontact. Grote fout.
Hij beet op zijn onderlip.
“Luister, als ‘ie je dood wilde hebben was je dat al lang geweest.” Zijn toon had wat minder bot gekund, maar als hij nu empathie toonde, wist hij, dan hing hij. “Je gaat erheen.”
Hij vond de kracht in zijn benen om op te staan en keek haar streng aan.
“Je gaat erheen,” herhaalde hij gedecideerd. “Want als je dat niet doet nemen ze aan dat je hen niet serieus neemt, en dan nemen ze maatregelen. Je ouders, je broer, ze vinden wel iets." Of mij, als het even tegen zit.
Vervolgens liep hij naar het bed en kwam hij naast haar zitten. Hij had zich in lange tijd niet zo verscheurd gevoeld en walgde zowaar van zichzelf toen hij zijn volgende woorden uitsprak:
“Op dit moment is er niets wat ik voor je kan doen."
Het is zo. Je weet niet eens wat ze willen van ‘r, wat doe je nou moeilijk? Je kan haar hier niet bij helpen, sprak hij zichzelf mentaal toe. Maar een klein stemmetje in zijn achterhoofd wist beter.
Als je haar kant kiest eindig je straks zelf in de zee met een blok beton aan je enkels.

Haar maag keerde om en May probeerde zichzelf te kalmeren door haar tanden in de binnenkant van haar wang te zetten en haar handen onder haar benen te stoppen.
De manier waarop Neil reageerde, zorgde ervoor dat het angstige gevoel dat ze had enkel maar erger werd. Hij stond op en toen ze oogcontact met hem maakte, kon ze zijn strenge blik niet zomaar lossen. Ze moest gaan.
Hoewel ze van nature van mening was dat je altijd een keuze had, zorgde de manier waarop Neil de woorden uitsprak dat ze besefte dat er op dit moment geen andere optie bestond dan op te dagen. Vince… Haar ouders… Ze moest er niet aan denken als er hen wat overkwam doordat zij te bang was om te doen wat haar gezegd werd.
Neil kwam naast haar zitten en vertelde haar dat hij haar niet kon helpen. Wezenloos staarde het meisje voor zich uit, niet wetend hoe ze dit op haar eentje zou kunnen redden. Iets in haar was zwaar teleurgesteld in de figuur naast haar, die duidelijk zijn handen van het zaakje af trok. Iets wat zij in zijn plaats waarschijnlijk niet had gedaan, maar wat had ze dan van iemand als Neil verwacht?
“Dus ik moet dit alleen doen?” Een retorische vraag, wist ze. Het kwam fluisterend uit haar mond, niet op een boze manier, maar de teleurstelling in Neil kon ze bij het uitspreken van die woorden niet verbergen. Hoofdschuddend drukte ze haar gezicht in haar beide handen, haar vingertoppen plantten zich in haar huid.
Het bleef stil langs haar kant. Hoe lang precies wist ze niet, maar ze had tijd nodig om de zaak op een rijtje te proberen krijgen. Het lukte haar op geen enkele manier. Wat haar zeker niet lukte, was aanvaarden dat Neil haar geen hulp aanbood. En dat had ze, naïef als ze bleek te zijn, wel van hem verwacht.
Ze keek op, maar hem niet aan. “Neil, ik denk dat het beter voor je is dat je gaat. Niet voor mij, want ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken. Maar als ik die niet van jou kan verwachten en er toch alleen voor sta, dan heb ik niets aan je gezelschap nu.” Haar stem klonk niet verwijtend, meer veel te rustig om iets gigantisch boven haar hoofd te hebben hangen en dat nog maar net ontdekt te hebben.
Ze bedoelde het niet bot en het kwam er ook niet boos uit, maar ze voelde dat Neil zich duidelijk hier buiten wilde houden en wilde hem de kans geven om te vertrekken. Ze keek hem niet aan, de blik in haar ogen zou verraden dat ze niet alleen wilde zijn de komende uren. Maar ze vond dat ze Neils keuze hierin moest accepteren.
“No hard feelings.”

“Dus ik moet dit alleen doen?”
Ze klonk niet eens boos. Ze schreeuwde niet, ze haalde niet naar hem uit en dat maakte het eigenlijk alleen maar erger. Neil keek naar de grond. Er viel een lange stilte. Hij verachte zichzelf, maar tegelijkertijd wist hij ook heel goed dat helpen betekende dat hijzelf ook in de problemen zou komen, hoogstwaarschijnlijk.
“Neil, ik denk dat het beter voor je is dat je gaat. Niet voor mij, want ik zou wel wat hulp kunnen gebruiken. Maar als ik die niet van jou kan verwachten en er toch alleen voor sta, dan heb ik niets aan je gezelschap nu.”
Was dit niet wat hij wilde? Een perfecte kans om er zonder kleerscheuren vanaf te komen? Waarom was hij dan niet opgelucht? Hij slikte, maar bewoog nog niet. Weer voelde hij zich alsof hij versteend was. Hij wilde onverschillig doen, alsof het hem allemaal niet zo boeide, maar het misselijke gevoel in zijn maag luisterde daar niet naar.
“No hard feelings.”
Hij zoog zijn wangen naar binnen en knikte. Hij had geen enkele reden om te blijven, dat was waar. Langzaam en met tegenzin stond hij op.
"Je hebt gelijk," zei hij, erin slagend zijn toon neutraal en luchtig te houden.
Hij liep naar de deur, maar bleef daar nog even staan.
"Als je daar bent, doe wat ze zeggen. Blijf beleefd, blijf neutraal. Mocht Aryan er zijn, doe dan alsof het je oprecht spijt dat je niet je echte naam gaf." Zijn toon was bijna zakelijk, maar niet zo emotieloos als hij graag had gewild. "Laat me weten hoe het gegaan is als alles achter de rug is."
Waarom hij het zei wist hij niet; er bestond een kans dat hij haar nu hoop gaf dat hij wél zou kunnen helpen zodra ze meer wisten, maar dat wist hij zo net nog niet. Maar het was er al uit voor hij er erg in had.

Na haar woorden stond Neil op, haar gelijk gevend. Ze keek hem niet aan, maar voelde opnieuw een golf van paniek over haar heen komen, denkend aan hoe ze zo meteen hier alleen zou zitten. Hier, in deze kleine ruimte.
Neil gaf haar nog enkele tips over wat ze moest doen en die tips gingen haast letterlijk het ene oor in en het andere weer uit.
De manier waarop de jongen sprak, stond in schril contrast met de avond ervoor en dat was iets wat ze hem wel kwalijk nam. Hij verzocht haar om hem te laten weten hoe het gegaan was als alles achter de rug was. “Ik zie nog wel”, reageerde May zacht, haar blik naar de grond gericht.
Neil wilde haar niet helpen, wilde niet betrokken worden in deze zaak. En dat was begrijpelijk. Maar als ze hem dan zou vertellen wat haar vanavond overkomen was, dan was daar niemand een stap verder mee. Hij kon zich schuldig gaan voelen wanneer hij niets deed en zij kon zich enkel maar ergeren. Want iets in haar had verwacht dat Neil haar wel zou helpen.
Wat er ook gebeurde vanavond, iets in haar wist dat ze niet uit zichzelf contact zou opnemen met Neil, tenzij ze daartoe verplicht zou worden. Contact opnemen met haar om te vragen hoe het was gegaan, zag ze hem eveneens niet doen. Het was duidelijk dat ze van Neil geen hulp hoefde te verwachten en misschien was het toch niet zo’n goed idee om gehecht te raken aan iemand die haar liet stikken.
Eindelijk hief ze haar hoofd weer op en keek hem in de ogen. Hem daar aan de deur ging staan, was een slag in haar gezicht. Het drong tot haar door: hierin stond ze alleen. Ze zou alleen moeten wachten tot het tijd was om te vertrekken. Alleen moeten rijden naar de plek van afspraak, alleen moeten binnengaan in dat verdomde motel. En dat had ze sowieso wel alleen moeten doen, maar wetende dat er niemand zou zijn om haar hier thuis weer op te vangen… Ze voelde zich leeg, naast alle paniek en angsten die er door haar heen raasden, de teleurstelling in Neil, boven dat alles, stond er dat gevoel van eenzaamheid. En dat was pijnlijk.
“Ga.” De teleurstelling en de pijn in haar ogen viel niet te negeren. Haar ogen kleurden rood en de tranen zaten klaar om uit te barsten van zodra hij weg zou zijn.

Ze zag nog wel. Neil had er geen antwoord op. Dat betekende namelijk dat hij het niet zou horen. Ze kon weggewerkt worden naar een of ander bordeel en hij zou het niet weten.
Een tijd lang bleef het stil. Hij wist dat hij zich om moest keren, de deur uit moest lopen. Het kon nog. Hij kon deze puinhoop geheel achter zich laten en haar maar laten zien hoe ze zich zou redden. Hij kon zijn eigen hachje nog veilig stellen. Enige wat hij hoefde te doen was zorgen dat hij op tijd excuses maakte bij Aryan zodat deze geen reden had hem nog eens alle hoeken van de kamer te laten zien.
Het enige wat er tussen hem en die uitweg stond was de deur van Maybelle’s appartement.
“Ga."
Hij keek haar aan. Ze stond op het punt te gaan huilen. Hij zuchtte diep.
“Weet je wat? Nee.” Zijn toon was zowaar rustig.
Wat hem bezielde, geen idee. “Ik ga hier spijt van krijgen, maar; nee."
May had op dit punt vermoedelijk het volste recht te dreigen met bijvoorbeeld de politie, maar hij betwijfelde of ze dat zou doen.
Neil liep terug de kamer in, naar de keuken, waar hij een van de glazen van gisteren zonder omhaal omspoelde en vulde met water. Hij liep naar haar toe en reikte haar het glas aan.
“Hier. Drink op."
Want God, als ze echt ging huilen had hij een probleem.

En toen maakte hij een andere keuze. Mays blik volgde zijn bewegingen nauwlettend, niet in staat om correct en op het moment zelf te registreren wat er gebeurde. Voor ze het wist stond hij voor haar met een glas water in zijn hand.
Het duurde even voor ze zichzelf kon bewegen. Haar arm voelde loodzwaar aan terwijl ze hem met veel moeite ophief en het glas van hem aannam. Zoals hij haar gezegd had te doen, zette ze het glas aan haar lippen en dronk het leeg. Het smaakte haar niet, maar zorgde er wel voor dat haar mond en keel minder droog aanvoelden. En dat de dringende noodzaak om te huilen een beetje wegebde.
Ze keek op naar Neil, een blik vol onbegrip. “Wat doe je?”, haar onderlip trilde, maar haar stem had zich gedeeltelijk hersteld door het water.
May wilde Neil niet opzadelen met schuldgevoel. Dat was niet haar bedoeling. Daarenboven wilde ze ook niet dat Neil meer gevaar zou gaan lopen dan hij al deed door haar bij te staan. Hij verdiende zoiets niet. “Ik weet dat je me niet kan helpen. Het is oké.” Ze concentreerde zich op haar ademhaling terwijl ze hem afwachtend bleef aankijken, niet wetend wat Neils bedoeling was.

Goed, hij had niet verwacht dat ze in deze toestand stampij zou maken, maar dat ze braaf het glas aan zou nemen viel hem alles mee. Toch begreep hij het wel, en dat begrip was wat het zo lastig maakte om nou gewoon voor zelfbehoud te gaan. Ze was misbruikt, benaderd door mensen die niets goeds in de zin hadden en op dit moment zonder hem moederziel alleen. Dat liet zelfs hem niet koud.
“Wat doe je?” Hij was nog steeds bang dat ze elk moment kon gaan huilen - zo goed was Neil niet met huilende mensen - maar haar stem klonk al wat zekerder. Geen code rood meer.
“Blijven, waar lijkt het op?” zei hij, proberend te klinken alsof het hem allemaal nog steeds weinig boeide, maar vermoedelijk moest een mens wel zware hersenschade hebben om daar in te trappen op dit moment.
“Ik weet dat je me niet kan helpen. Het is oké.”
Neil forceerde een grijns.
“Moet je het nu vooral uit m’n hoofd proberen te praten.” Hij kwam naast haar zitten. “We gaan je voorbereiden,” kondigde hij zonder omhaal aan, alsof dat al op de planning stond. Op de een of andere manier had zijn besluit hem nieuwe energie gegeven, maar hij koos ervoor daar niet bij stil te staan. “Dan weet je dat even."
Niet gaan zag hij nog steeds niet als een optie, maar als ze goed voorbereid was had ze in ieder geval de kans dat er niet helemaal over haar heen werd gelopen.

Hij zou blijven. May kreeg een opgeluchte glimlach op haar gezicht, voor zover ze kon glimlachen op dit moment. Kort beet ze op haar onderlip terwijl hij naast haar kwam zitten. Onderzoekend keek ze hem aan toen hij sprak over voorbereiden. “Voorbereiden?” Haar blik gleed naar haar horloge. “Je kan me niet in enkele uren omtoveren  tot iemand zoals jij.” Het kwam er veel te snel uit. “Ik bedoel –“ Ze zocht naar manieren om uit te leggen wat ze bedoelde, om het niet zo kwetsend te maken. Tenslotte haalde ze haar schouders op. “Je weet wat ik bedoel.”
Oké, nu voelde ze zich even lullig ten opzichte van Neil, vooral omdat hij beslist had te blijven. Het zou haar probleem niet oplossen, maar dragelijker maken. En ze zou de komende uren beter ervaren dan alleen te zijn en de muren op te lopen.
“Shoot.” Hoe eerder hij haar begon voor te bereiden, hoe beter. “Er is niet veel tijd.” Ze ging in kleermakerszit zitten en draaide zich een kwartslag om naar Neil.
Ze had geen idee hoe hij het ging aanpakken, maar dat zou ze vast wel gauw gaan ondervinden.

Haar glimlach zorgde er bijna voor dat hij hetzelfde deed, maar hij hield het in. Hij liet zich al teveel door zijn emoties leiden; hij moest zich inhouden. Wel merkte hij dat haar opluchting hem niet onbeïnvloed liet en daarop volgde een onzeker gevoel waar hij niet vrolijk van werd.
"Voorbereiden ja," zei hij serieus.
“Je kan me niet in enkele uren omtoveren tot iemand zoals jij.”
Neil schoot zowaar even in de lach. Hij hield er wel van, die momenten waarop ze net even wat te eerlijk was. Hij stond op om ook zichzelf een glas water in te schenken.
"Ja, ik weet wat je bedoeld," zei hij, nog nagrinnikend. "Ik kan je inderdaad niet in een paar uur omtoveren tot drugsdealend tuig, maar ik kan je wel uitleggen wat ik de eerste keer fout deed en hoe het anders moet," zei hij vervolgens.
"Wil je ook nog wat?" hij had het andere whiskeyglas al omgespoeld en hield het nu omhoog met zijn wenkbrauwen iets opgetrokken.

Gelukkig kon Neil lachen om haar opmerking. Hoe rot het ook klonk – hij leek haar eerlijkheid soms wel te mogen. “Drugsdealend tuig”, herhaalde ze zijn woorden hoofdschuddend terwijl ze opstond en haar glas meenam naar de keuken. “Ik zou je geen drugsdealend tuig genoemd hebben.” Ze keek naar hem en tuitte haar lippen nadenkend. “Tuig is al accuraat genoeg.” Het meisje reikte hem haar glas aan en wachtte tot hij het vulde.
De sfeer was luchtig, maar de spanning bleef. Het meisje bekeek Neil vanaf de zijkant en zuchtte zachtjes. “Neil.” Ze zocht oogcontact, wilde dat haar woorden wel tot hem doordrongen. “Bedankt. Om niet weg te gaan.” Kort keek ze even naar de grond, om hem daarna weer aan te kijken. “Ik weet gewoon niet wat ik hier alleen zou gedaan hebben.” Haar mondhoek trilde even terwijl ze naar hem glimlachte. Emotioneel als ze zich nu voelde, kon ze wel huilen van opluchting. Iets in haar had de neiging Neil te omhelzen, maar ze hield zich in. Neil was op dat vlak nogal gesloten en ze ging er van uit dat hij zoiets niet zou appreciëren, al had ze er zelf ook wel nood aan gehad.

Tuig alleen was afdoende. Neil keek met een grijns om. Hij was gewend dat vrijwel niemand hier hem mocht - en met reden - en het feit dat ze onbevangen grappen met hem maakte nadat hij haar bijna alleen achter had gelaten maakte het schuldige gevoel niet veel beter.
“Neil.” Hij keek opzij. “Bedankt. Om niet weg te gaan.”
Neil haalde zijn schouders op, maar zijn uitdrukking was zachter geworden.
“Ik weet gewoon niet wat ik hier alleen zou gedaan hebben.”
Hij had beide glazen volgeschonken en liep ermee terug.
“Ach, je had je uiteindelijk wel gered,” wimpelde hij het af, niet goed wetend wat hij met de dankbaarheid moest. Het was nou niet alsof blijven zijn eerste impuls was geweest. Hij keek haar even aan. Ze leek hem op instorten te staan, nog steeds en hij glimlachte zowaar ook even, terwijl hij zijn glas ophief.
“Op een kutavond,” zei hij laconiek. Als je dan toch grote risico’s ging nemen kon je dat net zo goed met een beetje zwarte humor doen.