Go run, run, run. [Neil]

Neil startte de wagen en zwijgend vertrokken ze. Hoe dichter ze bij acht uur kwamen, hoe slechter Neil zich ook voelde. En de waarheid was dat dat op zijn beurt alleen maar meer zorgen aanwakkerde. Als hij niet oplette sleurde de empathie die hij voor May had hem zo de afgrond in.
May zei pas weer iets toen ze alweer bijna bij haar appartement waren en Neil keek op. Ze bleef hem verbazen; als iemand bij hem had geflikt wat hij eerder vandaag had gedaan, bijna vertrekken en dan doodleuk besluiten te blijven na gevraagd te zijn weg te gaan, zou hij niet zo vergevingsgezind zijn geweest. Of ze had echt een enorm groot zwak voor hem, of ze had gewoon enorm hard iemand nodig. Hij wist niet welke optie hem oncomfortabeler maakte.
“Je had de kans om me alleen te laten en je deed ’t niet. Ik ben blij dat je hier bij me bent.”
“Allemaal jouw schuld, dat gebeurt er als je me als een geslagen puppy aan gaat zitten kijken,” zei Neil, zich niet echt raad wetend met haar lof.

Niet veel later zaten ze opnieuw in de auto. Dit was het dan. Neil’s handen waren klam, maar hij liet niets merken. Hij zorgde dat hij er aan de oppervlakte volkomen beheerst uitzag, opdat het leek alsof hij het volste vertrouwen in de situatie had.
“Ik rij je erheen, maar ik ga niet mee naar binnen,” legde hij uit, terwijl hij opnieuw de wagen startte, “want als dat de bedoeling was, hadden ze dat expliciet gezegd. Dit zijn geen mensen die je wil verrassen."
De wagen rolde de straat uit.
“Ik blijf wel wachten tot je klaar bent. Als iemand ons samen aanspreekt doe ik alsof ik ’t alleen doe omdat ik er geld voor krijg. Veiliger voor ons allebei."

De trui die ze bij het thuiskomen had aangedaan omdat ze rilde, had ze nog steeds niet uitgedaan. Met haar vingers hield ze beide uiteinden van haar mouwen vast in haar handpalmen. Haar vingertoppen stonden diep in haar handpalmen geplant, alsof ze daardoor de stress die ze had kon laten wegvloegen. Haar elleboog leunde op de zijdeur terwijl ze uit het autoraam keek en haar vuist balde zich tegen haar wang.
Neil vertelde haar het plan en May knikte enkel bij zijn woorden. Het misselijke gevoel dat ze had, was enkel maar erger geworden, net als de bonzende hoofdpijn tussen haar ogen en aan haar nek. De kleur was uit haar gezicht weggetrokken, maar ze probeerde zich sterk te houden.
Neil leek er gerust in. Dat was uiterlijk vertoon, besefte ze. Als Neil hier gerust in was na alles wat er hem aangedaan was, dan was hij niet alleen naïef, maar ook ontzetten dom. En laat Neil dat nou net niet zijn.
"Als het te lang duurt, hoef je niet te blijven wachten." De luchtige toon waarmee ze de woorden uitsprak, verraste haar. Het was een toon die de bedoeling had om Neil de mond te doen snoeren, tot ze klaar was met praten.
Ze haalde haar hoofd van haar vuist af en keek kort opzij, naar Neil. "Als je ermee in de problemen lijkt te komen, dan trap je het gewoon af. Ik vind je wel."
Het was belangrijk voor haar om de woorden uit te spreken. Om Neil een makkelijke uitweg te geven. "En je herinnert je vast nog wel wat ik zei over Vince. Voor wanneer ik niet meer terug zou komen."
Een deel van haar wilde niet doemdenken, maar als het foutliep daarbinnen, dan moest ze Neil daarop voorbereiden. Haar onderlip trilde, maar ze probeerde zichzelf onder controle te krijgen. "En als ik om een of andere gekke reden niet meer buitenkom, geef jezelf nooit de schuld. Ondanks alles hadden we een leuke tijd, toch?"
Het kwam er allemaal sterker uit dan hoe ze zichzelf voelde, maar ze moest Neil bereiken.
"Het komt vast wel goed, hoor. Ik zeg deze dingen gewoon voor het geval dat - misschien, in het slechtste, allerslechtste geval - niet zo moest zijn."

"Als het te lang duurt, hoef je niet te blijven wachten."
Neil antwoordde niet maar keek haar alleen kort van opzij aan, met zijn wenkbrauwen opgetrokken alsof hij wilde zeggen ‘really?’.
"Als je ermee in de problemen lijkt te komen, dan trap je het gewoon af. Ik vind je wel."
“Als dit me in de problemen brengt is het al te laat als we daar aan komen rijden,” zei Neil onverschillig. Daar staan wachten maakte het verschil niet meer.
“Ik lul er sowieso wel een mooi verhaal omheen,” voegde hij eraan toe. “Als het moet ga ik een paar hele onaardige dingen over je zeggen. Niets persoonlijks."
Nee, als het erop leek dat hij een zwak voor haar had - en hij kon niet glashard tegen zichzelf zeggen dat dat niet zo was - waren ze makkelijk te chanteren. Sterker nog, hij wist dondersgoed dat hij waarschijnlijk nu al zelf kon worden gebruikt om druk op haar uit te oefenen en dat zat hem bepaald niet lekker.
Maar hij had zijn hoofd al in de strop gestoken. Hij kon zich er niet toe zetten haar hierna weer in de steek laten, ook al wist hij dat het wel de enige manier was om hier ongeschonden uit te komen.
"En je herinnert je vast nog wel wat ik zei over Vince. Voor wanneer ik niet meer terug zou komen."
“Geen zorgen, ik zal hem vertellen dat ik het laatste ben wat je gedaan hebt,” zei hij, in een poging de sfeer luchtig te houden. Een nieuwe blik opzij vertelde hem dat ze bijna in tranen was. Dit ging een puinhoop worden, maar die overtuiging hield hij voor zich.
Zonder zijn blik van de weg te halen tastte hij even naar haar hand tot hij deze vond en hij gaf er een zacht kneepje in. Hij voelde zich misselijk en voelde zich als een dier dat naar het slachthuis gereden werd, met als enige verschil dat hij zelf achter het stuur zat.
De tank zat vol, ze konden toch nog best ver komen als ze ervandoor gingen…? Maar hij herinnerde zich Aryan weer en het openlijke plezier dat die manier schepte in het opsporen van mensen zoals Neil en hij bedacht zich.
"En als ik om een of andere gekke reden niet meer buitenkom, geef jezelf nooit de schuld. Ondanks alles hadden we een leuke tijd, toch? Het komt vast wel goed, hoor. Ik zeg deze dingen gewoon voor het geval dat - misschien, in het slechtste, allerslechtste geval - niet zo moest zijn."
“Natuurlijk komt het goed,” loog hij neutraal. “En anders is het vooral eeuwig jammer dat je nooit de kans hebt gekregen me vol op m’n bek te pakken."
Ze waren de stad zo goed als uit en reden een bosweggetje op. Hier en daar stonden aan weerszijden nog forse woonhuizen, vaak met een auto of twee op de oprit, maar naarmate ze vorderden werd de bebouwing spaarzamer en de bebossing aan weerszijden dichter, beklemmender. Ondanks dat het zomer was was het al donker op het weggetje, mede door het grauwe weer. Lang zou het niet meer duren voor ze er waren en Neil had moeite zich nog echt kalm voor te doen.

Neil zou er een verhaal omheen lullen en onaardige dingen over haar zeggen. Een fijne glimlach verscheen op Mays gezicht, beseffend dat wat de jongen voor haar deed op dit moment, niet niks was. Als hij voor zijn hachje wat te redden slechte dingen over haar moest zeggen, dan kon dat haar niet veel schelen. Hij was hier, en dat betekende veel voor haar.
“Geen zorgen, ik zal hem vertellen dat ik het laatste ben wat je gedaan hebt.” Met een waterige grijns schudde ze haar hoofd langzaam. Zelfs in de rotste situaties wist hij nog een soort glimlach op haar gezicht te krijgen, en dat was hoogstwaarschijnlijk een van de redenen waarom ze voor hem viel.
Terwijl ze uit het raam keek, voelde ze de aanraking van zijn hand en het zachte kneepje dat hij haar gaf. Op een ander moment zou ze gek geworden zijn van het gevoel dat hij haar bezorgde door haar aan te raken, maar nu leverde die aanraking haar kracht.
Ze stond er niet alleen voor. Voor het eerst sinds lange tijd leek er iemand achter haar te staan. Of Neil dat zou blijven doen, was onzeker, maar nu alleen was al genoeg voor May.
“Natuurlijk komt het goed. En anders is het vooral eeuwig jammer dat je nooit de kans hebt gekregen me vol op m’n bek te pakken."
Opnieuw een grijns op haar gezicht. “Ach, je zou me toch niet aankunnen.” Haar reactie kwam er luchtiger – en vooral impulsiever – uit dan verwacht, maar op dit moment kon haar dat niet schelen. Wat had ze tenslotte nog te verliezen?
De oorden waar ze nu doorreden, bevestigden haar vermoeden. Het leek net zoals in films: afgelegen, dicht bebost… Een plaats waar je waarschijnlijk heel lange en mooie wandelingen kon maken, maar de voor de reden waarvoor ze hier waren, veranderde het bos in het decor van een thriller.
Toen ze een blik opzij wierp naar Neil, merkte ze dat ook hij niet rustig kon blijven. Het maakte haar ongeruster voor wat er haar te wachten stond, maar tegelijkertijd besefte ze dat ze hier niet meer onderuit kon.
Het voelde alsof ze in een heftige pretparkattractie gekropen was en ze pas na het sluiten van de beugels en het starten van de rit besefte dat het een foute beslissing was geweest.
Het enige verschil was dan dat de attractie dan telkens zou blijken mee te vallen terwijl de uitkomst hiervan waarschijnlijk minder positief zou zijn.
Maar een ding was zeker: er was geen weg terug.
May focuste op haar ademhaling en probeerde dankzij de adrenaline in haar lijf de rust te vinden die ze nodig had om hier door te komen. Zodra de wagen vertraagde, werd haar ademhaling verbazingwekkend kalmer. “Is het hier ergens?”, Mays stem klonk rustig, bijna emotieloos, terwijl ze de omgeving met haar blik afspeurde. Door de dichte bebossing kon ze iets van bebouwing zien, maar het was haar niet helemaal duidelijk of het degelijk de plaats van afspraak was.
Haar blik gleed naar de klok van Neils auto. Enkele minuten voor acht, dat leek perfect getimed. Geen tijd meer om hier nog langer over na te denken.

“Ach, je zou me toch niet aankunnen.”
Neil schoot in de lach. Nog nagrinnikend schudde hij zijn hoofd, waarna hij weer ernstig werd. Opnieuw voelde hij zich bijna fysiek ziek. In korte tijd was hij gehecht geraakt aan het meisje naast hem en na vanavond kon alles goed volledig anders zijn.
Hij wilde iets zeggen, maar in tegenstelling tot May wist hij niet hoe hij dit soort dingen in godsnaam kon uiten.
En dus zweeg hij en reed hij door, zijn blik weer strak op de weg.
May was de eerste die uiteindelijk weer sprak. Hij knikte.
“Ja, daar bij dat bord slaan we af."
Een paar meter verderop stond een roestig uithangbord voor het ‘Forestside Motel’, praktisch onleesbaar, tenzij je wist wat er stond.
Neil’s wagen reed knerpend over het grindweggetje. Zijn handen waren klam.
Ze reden een met onkruid overgroeide parkeerplaats op, die in ieder geval nog wel verhard was. Neil stopte de wagen. Hij haalde diep adem.
“Verder dan dit kan ik niet met je mee,” zei hij zacht. “Als ze mij erbij wilden zou het uitdrukkelijk zijn gezegd; daarbinnen maak ik het je eerder moeilijker,” legde hij uit. Hij onderdrukte de aandrang even haar hand te pakken; ze werden nu al in de gaten gehouden, redeneerde hij.
“Succes. Ik wacht hier op je."

Terwijl Neil de wagen de oprit opreed, hield May haar adem in. Haar handpalmen waren klam, ze wreef ze even droog aan de stof van haar broek.
De wagen stopte.
“Verder dan dit kan ik niet met je mee."
May knikte. Antwoorden kon ze op dit moment niet, haar mond voelde droog aan en het leek alsof haar keel toe werd geknepen.
Haar hand vond de deurklink van de wagen en voor enkele tellen sloot ze haar ogen, terwijl ze diep adem haalde. Vervolgens opende ze de deur en stapte het meisje uit. Kort keek ze Neil aan voor ze de deur dicht deed. Ze hield in gedachten dat dit korte oogcontact straks misschien niet meer kon gebeuren, of helemaal anders zou aanvoelen.
Het deed pijn.
Haar benen leken wel drilpudding terwijl ze richting de ingang van het motel wandelde. Ze concentreerde zich op de manier waarop ze stapte, zodat het zo min mogelijk opviel dat ze een hoopje angst was op dit moment. Of het overtuigend overkwam, betwijfelde ze.
'No vacancies', stond er te lezen op een bord vlak voor de ingang. Hoogstwaarschijnlijk om ongewenste bezoekers buiten te houden. Het meisje klemde haar kaken op elkaar toen ze de deur van het motel opende. Haar hart klopte in haar keel.
Achterom kijken deed ze niet voor ze naar binnen stapte, het zou de gebeurtenissen waarschijnlijk enkel maar bemoeilijken. Een piepend geluid van de deur die dringend gesmeerd moest worden, brak de stilte die er voor ze binnenkwam heerste.
De inkomhal was klein. Een klaptafeltje, twee stoelen. Het eerste wat May opviel was de onaangename, indringende, duffe geur die er hing. Enkele jongemannen stonden bij elkaar, maar keken niet echt op toen het meisje binnenkwam. May sloot de deur voorzichtig achter zich en drukte haar schouders iets naar achteren. Haar hoofd richtte ze op, om niet als een bang wezeltje over te komen. Niet arrogant, maar eerder voorbereid om wat er komen zou.
Onderzoekend keek het meisje rond. De kerels die in dezelfde ruimte stonden, spraken haar niet aan. May haalde diep adem.
"The manager wilde me zien."
Het was een voorzichtige mededeling. Haar stem klonk licht schor van de droge keel die ze had. De woorden leken te branden in haar keel. Ze stak haar handen in haar zakken om het trillen te verbergen.
Wachtend op een reactie van een van de knullen, bleef ze staan, nog steeds op dezelfde tegel van de donkere vloer.

Een van de jongens, een gedrongen knul met korte, donkere stekeltjes, stond met over elkaar geslagen armen tegen de balie geleund en knikte kort bij het horen van de woorden van het meisje, maar meer reactie dan dat kwam er niet. Niemand in de ruimte was namelijk verrast door haar komst. Iedereen wist wat ze weten moesten.
Er piepte nog een deur, een die de lobby scheidde van het kantoortje achter de balie en die al even slecht onderhouden was als de deur waardoor May naar binnen was gekomen.
Vanuit het duister van dat kantoortje stapte een tamelijk lange man naar voren. Soepel stapte hij om de balie heen, het licht in. Hij had een vriendelijk gezicht, met donkere ogen die aan de buitenkant van kraaienpootjes voorzien waren en kort, warrig, grijzend haar. Toen hij May zag staan brak er een glimlach door op zijn gezicht.
“Maybelle, wat fijn dat je hebt kunnen komen,” zei hij joviaal, terwijl hij ging zitten op de stoel die het verst van de deur stond. Hij gebaarde naar de andere, terwijl hij wat papierwerk op de tafel zette. Deze wiebelde even vervaarlijk onder dat gewicht.
“Oeps- Neem plaats, neem plaats,” mompelde hij. Hij droeg een donker overhemd met daarover een bruin colbertje. Geen van beiden designer kleding, maar ook geen goedkope rommel. Hij zou niet uit de toon vallen op een gemiddeld kantoor.
Hij viste zijn telefoon uit zijn zak, inspecteerde deze even met een kritische blik, waarna hij hem weer opborg. Om zijn ringvinger zat een smalle, gouden ring.
Nu keek hij weer rechtstreeks naar May en glimlachte.
“Kan ik je iets te drinken aanbieden?"

Een kerel knikte als reactie op haar woorden en de zenuwen raasden door Mays lichaam terwijl ze daar stond. Niemand zei wat, tot een deur werd geopend. May staarde automatisch de duisternis in. Een lange, vriendelijk uitziende man kwam de kamer ingestapt. Hij verwelkomde haar op een vriendelijke manier. May echter, bleef op haar hoede.
De man ging aan tafel zitten en had papieren bij. Een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Dit was niet wat ze verwacht had. Maar het kon een spel zijn, en May was vastberaden zich er niet door te laten vangen.
Toen de net geklede man zei dat ze kon gaan zitten, knikte ze even en wandelde ze naar de stoel tegenover de man. Voorzichtig ging ze zitten, terwijl ze haar blik weer langs de jongemannen liet gaan die eerder al in de ruimte stonden. Zij zwegen gewoon, terwijl ze man voor haar even op zijn telefoon keek.
Met zijn donkere ogen keek de man May weer aan, alvorens haar te vragen of ze wat wilde drinken. May schudde haar hoofd. "Bedankt, ik heb net nog gedronken." Met moeite krulde ze haar mondhoeken even omhoog, in een poging even vriendelijk terug te lachen.
Drinken aannemen van hier leek haar geen optie. Wie weet deden ze wat in haar drankje. Neil had haar gewaarschuwd voor de zware mannen waarmee ze te maken had, en daaarin kon ze niet voorzichtig genoeg zijn.
Vervolgens gleed haar blik kort naar de papieren die hij bij had. Haar nieuwsgierigheid werd aangewakkerd en het wrange gevoel in haar maag werd erger.
Het meisje wilde de man vragen waarom ze hier was, zonder rond de pot te draaien. Haar verstand en Neils waarschuwingen vertelden haar echter dat ze beter haar mond kon houden en alles op zich af liet komen. Ze sloeg haar benen over elkaar en haakte haar ene voet achter haar onderbeen, om stabiel te blijven zitten. Haar handen rustten op haar bovenbeen. Afwachtend keek ze de man over haar weer aan.

De man knikte hoffelijk toen May zijn aanbod afsloeg.
“Geen enkel probleem,” zei hij slechts. “Je zult ongetwijfeld ook nerveus zijn, dat begrijp ik."
Hij viste het bovenste papier van de stapel, leunde achterover in zijn stoel, sloeg zijn benen over elkaar en nam rustig de tijd om het eens door te nemen. Wat volgde was een stilte waarin geen van zijn jongens een geluid maakte.
Ten lange leste legde hij het papier weer op de stapel en keek hij opnieuw op.
“Sorry, soms moet het geheugen even opgefrist worden, nietwaar?” Hij liet zijn donkere ogen door de ruimte gaan en wenkte een van zijn jongens, een nors kijkende spierbundel.
“Zou je zo vriendelijk willen zijn me een kop koffie te brengen?” vroeg hij en de jongen knikte.
“Ja meneer,” mompelde hij en hij vertrok door een andere deur.
“Waar vind je nog zulke service?” de man glimlachte even. “Maar om terug te gaan naar het onderwerp van deze avond… Welkom Maybelle. Ik ben hier de Manager, maar dat wist je vast al.”
Hij plaatste zijn handen op de tafel en legde zorgvuldig zijn vingertoppen tegen elkaar aan. De ring glansde even dof in het licht van de TL-lampen.
“Vergeef me mijn nieuwsgierigheid, maar waarom denk je zelf dat je hier bent?"

Toen de man een blad papier nam en relaxt achteruit leunde, beet May op de binnenkant van haar wang terwijl ze wachtte tot hij klaar was met lezen. Kon die vent zich serieus niet herinneren hoe het zat, of speelde hij een spelletje om haar op een of andere manier in zijn greep te krijgen? May lette op haar ademhaling en veegde haar klamme handen regelmatig subtiel droog aan de stof van haar broek.
Hij bestelde een koffie bij een van de jongens. Die reageerde respectvol en gehoorzaamde hem zonder tegenspreken. Haar blik volgde de jongeman tot hij uit de kamer was verdwenen. Het feit dat die knapen automatisch naar hem luisterden, maakte het meisje bang.
De man verwelkomde haar en Maybelle keek hem weer aan. Ze knikte bevestigend toen hij aannam dat ze al wist dat hij de Manager hier was.
Toen hij zijn handen op de tafel legde, gleed Mays blik automatisch naar de ring aan zijn vinger. Hij was getrouwd, veronderstelde ze automatisch.
“Vergeef me mijn nieuwsgierigheid, maar waarom denk je zelf dat je hier bent?"
May keek de man weer aan. Wikte en woog haar woorden goed. Over Neil moest ze zwijgen. En los daarvan had het meisje helemaal geen idee van wat ze van haar wilden. Ze kon zich niet inbeelden wat zij kon betekenen voor deze mensen.
"Het spijt me, ik heb erover nagedacht, maar heb werkelijk geen enkel idee." Haar stem klonk wat minder schor dan net. "Ik kan in ieder geval niets bedenken."

"Het spijt me, ik heb erover nagedacht, maar heb werkelijk geen enkel idee,” begon May en de Manager hield zijn hoofd schuin en keek haar een moment lang geïnteresseerd aan, alsof ze een fascinerend studie-object was.
"Ik kan in ieder geval niets bedenken."
De man knikte langzaam, maar zijn ogen lieten haar niet los. Zijn uitdrukking was volkomen neutraal.
“Werkelijk helemaal niets?” zei hij toen luchtig. “Wonderlijk."
De jongen kwam terug met een bekertje dampende, beige koffie. De Manager glimlachte naar de jongen.
“Dankjewel,” zei hij monter. De jongen mompelde iets dat op ‘graag gedaan m’neer’ leek en vatte weer post bij de deur.
De man ging iets verzitten.
“Nou, terzake dan maar. Ik weet een hoop over jou, Maybelle. Het was geen verrassing voor ons dat meneer Vanderzee je hierheen.. escorteerde, om maar iets te noemen."
Hij zweeg even, de woorden een kans gevend om in te zinken. Hij leunde toen iets naar voren, zijn gelaat nu ernstig.
“En ik ben hier om je een aanbod te doen. Genoeg geld om je nergens zorgen om te hoeven maken, een ruim appartement, van alle gemakken voorzien en volledige bescherming wanneer je die maar nodig hebt."

Zijn indringende blik na haar woorden deed haar kippenvel krijgen. Het voelde alsof er door haar heen gekeken werd, en niets bleek minder waar. May zweeg bij zijn reactie en keek even toe naar hoe de koffie onder zijn neus werd geschoven.
Frustrerend was het vooral dat de man ontzettend vriendelijk en luchtig bleef, terwijl May de zenuwen die ze had haast niet onder controle kon houden.
Toen hij terzake kwam en zei een hoop over haar te weten, luisterde May aandachtig. Neil. Escort. May probeerde haar gezichtsuitdrukking neutraal te houden, maar ze voelde het heet onder haar voeten worden. Het meisje klemde haar tanden op elkaar.
Hoe ze dat van haar wisten, wilde ze liever niet weten. Neil had gelijk, de mannen waren niet te onderschatten. De vriendelijkheid die de man tegenover haar liet uitschijnen was voor May al helemaal niet meer van tel en haar zintuigen stonden op scherp.
Haar wenkbrauwen schoten onwillekeurig iets naar boven toen hij naar voren leunde en zijn aanbod deed. Nooit van haar leven, wist ze nu al. Maar ze moest het spelletje meespelen.
"Wat kan ik voor je betekenen?"

Voorzichtig nam de Manager een slokje van zijn koffie. Zijn ogen vernauwden iets, alsof hij ergens niet helemaal zijn vinger op kon leggen. Toen werd zijn uitdrukking echter weer neutraal.
“Als het niet hoefde zou ik je dit niet vragen,” begon hij, haar recht aankijkend, “maar ik ben bang dat het erop neer komt dat je je oude werk weer oppakt. Je zal ondertussen informatie verzamelen betreffende specifieke cliënten en die weer doorspelen aan mij of iemand die mij representeert."
Hij ging weer achterover zitten.
“En natuurlijk gaat dat allemaal in code, of via een tussenpersoon of een telefoon die we na een of twee gesprekken weer vernietigen,” zei hij op een toon alsof dat allemaal wel voor zich sprak, “dus je hoeft je geen enkele zorgen te maken over de legale kant van dit alles. Mocht een cliënt vervelend worden dan hoef je ook maar een gil te geven. We hebben voldoende overredingskracht om zo iemand zijn fouten in te laten zien."
Toen hij weer verder sprak was zijn stem zachter, minder zakelijk.
“Ik had een dochter, die niet veel jonger zou zijn geweest dan jij. Als ik een andere keuze had op deze gure avond, dan zou ik hem gemaakt hebben. Helaas heb ik die niet."

Verderop, op de oprit, zat Neil gespannen in de auto te wachten. Zijn vingers roffelden over het stuur en hij keek strak naar het motel. Even was het idiote plan in hem opgekomen om gewoon een anonieme tip bij de politie achter te laten en er zelf vandoor te scheuren zodat ze daar weggehaald kon worden zonder dat hijzelf in de problemen kwam, maar hij direct daarna al vijf manieren bedenken waarop dat vermoedelijk fout zou gaan.
En dus wachtte hij en de spanning was ondraaglijk.
Hij tuurde zo ingespannen naar het gebouwtje dat hij te laat opmerkte dat de deur van de passagiersstoel open ging en een forse man met een warrige, blonde baard op de stoel naast Neil plofte. Deze schrok zich rot en vloekte. De man lachte slechts.
“Slecht geweten, Neil?”

Toen onthulde hij wat er tegenover dit mooie leventje stond.
En het ging niet om Neil, het kwam niet door Neil dat ze hier zat.
Het kwam door de keuzes die ze in haar eigen leven had gemaakt. May kon haar oren niet geloven. Omdat ze dit alles niet verwacht had, kon ze ook niet meteen reageren. Onbeweeglijk bleef ze zitten, haar blik strak op de man gericht. De woede die opborrelde in haar lichaam probeerde de overhand te krijgen naar mate zijn woorden vorderden.  
Dat was de druppel. Waarom zou hij geen andere keuze hebben? Waarom koos hij haar, terwijl er waarschijnlijk genoeg meisjes zouden bereid zijn om dit te doen in ruil voor een luxeleven? May was ermee gestopt, en daar had ze haar redenen voor. De gedachte alleen al, deed haar panikeren.
“Sorry, ik ben gestopt met mijn werk. Voor goed. Er zijn genoeg meisjes die dit wel zouden doen voor zo’n luxeleventje. Je vindt vast snel iemand anders.” De woede in haar stem viel niet te verbergen. Als de man een hoop van haar wist, zou hij hoogstwaarschijnlijk wel weten waarom ze gestopt was met haar werk.
May knikte even vriendelijk naar de man en stond toen op, van plan om de ruimte te verlaten. “Het spijt me, hiermee kan ik je niet helpen.”
Ze wilde weg, en wel nu meteen. Wat er van haar gevraagd werd, was voor haar op dit moment ondenkbaar. Maar ze zou zich niet zoals Neil in de greep laten houden door hen. Er moést een uitweg zijn.

Hoewel in May’s stem de boosheid onverholen was, bleef het gezicht van de man kalm en beheerst. De empathie van eerder was niet geheel weg, maar zijn houding was weer zakelijker.
“Ik vreesde al dat je zoiets zou zeggen,” zei hij kalm. “Ik ben je denk ik op zijn minst een kleine uitleg verschuldigd. Waarom jij?” Hij nam nog een slok koffie.
“Ten eerste zijn er hier in de stad minder escorts dan je zou denken. Oh, prostituees genoeg, maar niet veel vrouwen met de tact die we zoeken. En je hebt ervaring, je bent een bekend gezicht. Mensen vertrouwen je."
Hij had zijn koffie op en wenkte een van de jongens, die het lege bekertje van hem aannam en in de prullenbak mikte.
“Ik ben bang dat ik geen nee als antwoord kan accepteren, Maybelle,” zei hij zacht. “Toen mij deze taak werd toevertrouwd was de keuze al gemaakt. En er is nog iets waardoor deze op jou is gevallen. Niet iedere escort heeft een broer die zelf toch ook niet zomaar naar autoriteiten kan gaan. Als je je tegen me verzet ben ik helaas genoodzaakt Vince erbij betrekken. Werk mee en er zal hem niets worden gedaan. Als ik me niet vergis weet hij zelfs niet eens van je werk af en dat kan gewoon zo blijven."
Een van de jongens schuifelde ongemakkelijk, maar een korte blik van de Manager maakte daar een einde aan.
“Dus, wat zeg je?"

Neil luisterde maar half naar de man naast hem.
“Wat doe jij hier eigenlijk?” vroeg deze langs zijn neus weg.
“Ik vervoer die chick, waar lijkt het op?” vroeg Neil geïrriteerd, zonder zijn blik van het motel los te scheuren. De man snoof.
“Achter een kwetsbaar meisje aan zitten he? Zelfs jij zinkt toch niet zo laag?” hij snoof. “Wacht, dat neem ik terug."
“Wat maakt het mij uit hoe kwetsbaar zij is, ik vang hier geld voor,” loog Neil moeiteloos. Door zijn fixatie op het gebouw zag hij de uitdrukking van de man niet veranderen.
“Ik heb jou altijd al veracht Neil,” zei deze zacht. “Je denkt dat je overal mee wegkomt."
“Alsof jij een haar beter bent,” antwoordde Neil laatdunkend. Een hand sloot zich als een bankschroef om zijn bovenarm en hij vloekte geschrokken.

De kalme manier waarop de man reageerde, deed haar diep ademhalen. Hij bleef hier té rustig in. De eerste reden die hij opnoemde, zou haar ego enkele maanden geleden mogelijk nog gestreeld kunnen hebben. Maar nu, nu was ze er allesbehalve trots op.
Die ene reden kon ze nog weerleggen, moest ze daar de mogelijkheid toe gehad hebben. Al snel begon de man verder te spreken. De zachte, doch dwingende toon waarmee hij sprak, maakte haar machteloos. Het misselijke gevoel in haar maag toen ze Vince' naam hoorde vallen, zorgde ervoor dat ze weer moest gaan zitten.
"Werk mee en er zal hem niets worden gedaan. Als ik me niet vergis weet hij zelfs niet eens van je werk af en dat kan gewoon zo blijven."
"Raak 'm niet aan." Het sissende geluid dat ze tussen haar haast onbeweeglijke lippen door produceerde, terwijl ze haar blik strak op hem gericht had, was een weerspiegeling van de woede en machteloosheid die ze voelde. Vince was de gevoelige snaar die de man raakte. Ze hadden hun werk goed gedaan.
“Dus, wat zeg je?"
"Ik ben echt niet de man - vrouw voor de job." Ze schudde haar hoofd. "Er is een reden waarom ik geen escorte meer ben. Ik kom niet meer overtuigend over, ik kan het zelfs niet verdragen dat een vent aan m'n lichaam komt." Ze keek hem doordringend aan, dit was haar eerlijke reactie. Haar ogen werden rood, maar tranen kwamen er niet. May moest zich sterk houden. "Als je me hiertoe dwingt, zal je nooit het gewenste resultaat krijgen."

"Raak 'm niet aan."
Die woorden hadden niet veel meer voor elkaar gekregen bij de man dan een kort wenkbrauw optrekken. Even bewoog zijn mondhoek. De kraaienpootjes bij zijn ogen werden even iets dieper.
Haar antwoord op zijn vraag was emotioneel en oprecht en het was tekenend voor haar karakter dat ze niet huilde.
De manager zei een tijd lang niets, terwijl hij naar het gezicht voor hem keek en het zorgvuldig bestudeerde. Een paar van de jongens keken ongemakkelijk en maakten kort oogcontact met elkaar. De spierbundel die hem zijn koffie had gebracht bekeek May haast met iets van bezorgdheid. Een ander leek eerder een beetje misselijk te zijn. De Manager wist zijn gezicht echter volledig in een plooi te houden.
“Ik vrees dat het niet aan mij is om die beslissing te nemen,” zei hij met een ondoorgrondelijke blik en op een bijna zakelijke toon. De vriendelijke glimlach was weg. Zijn handen lagen op zijn schoot, aan haar zicht onttrokken, en hij draaide langzaam aan de ring om zijn vinger.
“Je zal een manier moeten verzinnen om het op te lossen. Je krijgt bericht wanneer de details over je eerste opdracht bekend zijn. Geen woord tegen de autoriteiten. Lever goed werk, echter, en je wordt rijkelijk beloond."
Hij stond op.
“Je hoort hier niet, dat weet ik,” zei hij rustig. “Je hoort te studeren, ’n leuke man of vrouw te vinden en er wat moois van te maken. Dat weet ik. Maar dat zit er niet in. Voorlopig niet."
Hij keerde haar even de rug toe en liet langzaam zijn adem ontsnappen. Toen keerde hij zich om.
“Ik kan me voorstellen dat je nog vragen hebt. Stel ze gerust. Ik kan je alleen niet beloven dat ik op alles antwoord kan geven."

“Wat de fuck man, laat me los,” gromde Neil, maar dat zat er niet in. De man had zijn arm in een ijzeren greep en dat was ook meteen Neil’s enige arm, dus veel verzet kon hij in de auto niet plegen. Zijn ogen schoten naar het dashboardkastje, maar daar kon hij nu niet bij.
“Hou je bek,” antwoordde de man koel. “En doe geen moeite om bij dat ding te komen. Ik weet wat daarin ligt en ik heb nog eerder je nek gebroken dan dat jij dat dashboardkastje open hebt. Hou je muil en luister goed naar me."
Neil’s ogen schoten vuur, maar hij luisterde. Een moment lang was hij nog van plan de man van repliek te dienen, maar hij bedacht zich. De ander leek dit te merken en grijnsde even.
“Goed zo. Je tijd is bijna op, Neil. En het ziet er niet best voor je uit. Het is nog een wonder dat ik hier zit. Aryan had het namelijk erg graag willen doen."
Alle kleur was uit Neil’s gelaat weggetrokken. Zijn mond voelde kurk droog.
“Weet je waar hij toestemming voor heeft gekregen als jij niet op tijd met het geld over de brug komt?"
Neil kon slechts zijn hoofd schudden, maar talloze mogelijkheden schoten door zijn hoofd. Hij riep zichzelf tot de orde; dat was juist wat ze wilden, dat hij zichzelf gek maakte met mogelijkheden die duizend maal erger waren dan wat Aryan ooit zou kunnen doen. Toch was hij niet helemaal overtuigd. De man grijnsde.
“Zullen we daar maar niet achter komen?"
En met die woorden liet hij Neil’s arm los. Hij opende het portier van de auto.
“Succes, Neil."

Een reactie van de man liet op zich wachten. Wat May wel merkte, was dat de vriendelijkheid van zijn gezicht leek verdwenen te zijn. Ze moest op haar tellen passen, besefte ze.
“Je zal een manier moeten verzinnen om het op te lossen.”
Ja. Vluchten, weg van hier.
“Je hoort hier niet, dat weet ik.”
May wendde haar blik van hem af. Wat een bullshit van hem om dit te zeggen. Hij had gelijk, ze hoorde hier niet. Waarom lieten ze haar dan niet met rust?
Ondertussen was de man opgestaan en liet hij haar de mogelijkheid nog vragen te stellen. May trok een fronsend gezicht.
Wat moest ze hier nog meer over weten? Wat wílde ze hier in godsnaam nog van weten? Hoe lang dit zou duren? Volgens haar gevoel zouden ze altijd wel wat blijven vinden om haar onder druk te zetten. Maar Vince in gevaar brengen was een absolute no-go voor het meisje.
De mannen, de klanten, die ze kende en invloed hadden in politiek of bij grote bedrijven, vertrouwden haar. Ze hadden verwachtingen van haar bij een afspraakje, ze wisten wat ze van haar konden krijgen. Als ze niet handelde zoals eerst, dan zouden ze meteen onraad ruiken.
De gedachte alleen al om haar oude manier van werken weer op te pakken, maakte haar misselijk. De gedachte om hen te beliegen en hun vertrouwen te misbruiken, nog meer. Ze zou niet in staat zijn om het toneeltje te blijven opvoeren.
Haar lichaam trilde. May stond op, net zoals de man, en rechtte haar schouders. “Ik zeg het maar, jullie maken een vergissing. Ik ben niet de persoon die je op dit moment hiervoor wilt inzetten.” Haar blik gleed even naar de twee jongemannen die hen vergezelden. Gelukkig zagen ze er niet uit. “Maar ik begrijp dat ik geen keuze heb.”
Net zoals Neil, die had ook geen keuze. Net zoals deze jongemannen hier, zij leken ook geen keuze te hebben. Akira had nu ook haar in zijn greep. En ze zou niet de laatste zijn. “Ik zal m’n best doen.” Voor Vince. Zodat hem niets zou overkomen. “Kan ik nu vertrekken?”

“Ik zeg het maar, jullie maken een vergissing. Ik ben niet de persoon die je op dit moment hiervoor wilt inzetten.”
“Ik denk dat je je eigen nut voor ons onderschat,” zei de Manager slechts. Hij stond ook op.
“Maar ik begrijp dat ik geen keuze heb.”
“Helaas komt het daar wel op neer."
Zijn uitdrukking bleef neutraal en zijn toon beleefd, maar hij gaf geen centimeter toe.
“Ik zal m’n best doen.”
Hij glimlachte weer.
“Nou, ik ben in ieder geval blij dat te horen."
“Kan ik nu vertrekken?”
Hij knikte hoffelijk.
“Je bent vrij om te gaan. Neil zal inmiddels ook wel weer vrij zijn.” Hij gebaarde naar een van zijn jongens. “Loop jij anders even met de jongedame mee naar haar chauffeur."
De jongen van de koffie kwam aangeschuifeld en met een hoofdknik naar de deur gebaarde hij dat May met hem mee moest lopen.
“Je hoort nog van ons, May,” zei de Manager en hij verdween met die woorden weer door een van de deuren verder het hotel in.

Ondertussen was Neil’s gesprekspartner uit de auto gestapt en begaf hij zich met ontspannen passen richting het motel. Neil had het gevoel alsof hij elk moment over zijn nek kon gaan. Er was niets dat vandaag nog erger kon maken dan het al was, zoveel wist hij zeker. Zijn hand lag weer op het stuur en hij staarde strak naar het gebouw. Alle kleur was uit zijn gelaat weggetrokken en toen de man nog een keer omkeek en grijnsde voelde hij een vlaag van machteloze woede, maar ook angst. Hij hing. En May waarschijnlijk ook.

"Neil zal inmiddels ook weer vrij zijn."
May klemde haar kaken op elkaar terwijl ze zichzelf omdraaide, richting de deur. Boven het gevoel van onmacht over de hele situatie voelde ze de ongerustheid over Neil. Wat hadden ze met hem gedaan? Hij was vrijwillig met haar meegekomen en ze zou het zichzelf niet vergeven moest hem iets overkomen zijn.
De kerel die haar zou begeleiden knikte naar de deur. Zelf kon ze ook wel naar Neil lopen, maar een discussie uitlokken zou het langer doen duren vooraleer ze bij Neil was. En ze wilde zo snel mogelijk daar zijn.
"Je hoort nog van ons."
May reageerde niet. Hoogstwaarschijnlijk zou ze, eenmaal thuis, zich pas bewust worden van wat haar op dit moment overkwam. De slag van de hamer moest nog komen.
Zelf opende ze de deur, met haar begeleider achter zich. Ze kneep haar ogen toe voor het buitenlicht dat beduidend feller was dan daarbinnen. Van zodra haar ogen er weer aan gewend waren, schoot haar blik naar Neils wagen, die nog steeds op dezelfde plek stond. Hij had z'n ogen open, dat was al iets.
Ze hield haar blik strak op Neil gericht als houvast om de afstand tot aan de wagen te kunnen komen. Ze zaten in hetzelfde schuitje, beiden in de greep van deze bende.
Eenmaal aan de wagen, nam ze de handgreep vast. "Genoeg begeleid, ik ben er."
Ze opende de deur van de wagen en keek haar begeleider aan, met een knikje. De gast moest gaan, pas bij Neil in de wagen zou ze zich weer een beetje beter voelen.
Haar blik gleed naar Neil, terwijl ze op reactie van de begeleider wachtte. Haar blik was gebroken, maar ook Neil zag er niet oké uit. Door hem te zien, voelde ze de emoties naar boven komen. Ze kon wel huilen, roepen, slaan. Maar nu wilde ze gewoon in de wagen stappen en bij hem zijn.

De autodeur ging open en Neil deed zijn best zo onverschillig mogelijk te kijken toen May instapte. Haar gelaatsuitdrukking sprak boekdelen, maar hij deed niets om haar te troosten. Op deze godvergeten plek mocht hij geen enkel teken van medeleven geven. Zijn hand lag op het stuur en onbewust greep hij het leer steviger beet. Hij keek de man die met haar mee was gelopen kort aan en gebaarde met zijn hoofd dat deze kon gaan. De man knikte, draaide zich om en liep weg. Neil keek weer strak voor zich uit en startte de auto.
Hij liet de wagen langzaam van het terrein afrollen, de weg weer op. Toen pas verzachtte zijn uitdrukking iets.
Hij legde even zijn hand op May’s knie, waarna hij hem weer naar het stuur bracht.
“Nog heel even volhouden,” zei hij zacht. Hij slikte. Hij had geen idee wat zich daarbinnen af had gespeeld, maar goed was het niet. En het leek wel of hij er hoe langer hoe meer bij betrokken raakte, hoe zijn gevoel voor zelfbehoud zich daar ook tegen verzette. Hij had het gevoel wel over zijn nek te kunnen gaan; het leek niet mogelijk dat de situatie er nog erger op zou kunnen worden.
Hij haalde diep adem.
“Wil je dat ik je naar huis breng of blijf je liever bij mij slapen?” het aanbod kwam er voor zijn doen behoorlijk onhandig uit, maar dit was dan ook niet iets waar hij aan gewend was. Dit was niet hetzelfde als iemand die met je mee ging na een avond stappen.
Ineens voelde hij zich jaren ouder dan de afgelopen middag.
De dichte bebossing aan weerszijden van de wagen was eigenlijk al praktisch niet meer te zien, zo donker was het buiten. Regelmatig checkte Neil zijn achteruitkijk spiegel, om zich ervan te vergewissen dat niemand achter hen reed en hoewel ze eenmaal in werden gehaald door een wit bestelbusje was er verder niemand op de weg. Ontspannen deed hij echter niet.

Toen Neils blik geen enkel teken van medeleven of bezorgdheid leek te geven, wendde het meisje haar blik af van hem, naar voren. Klopt, ze waren nog op gevaarlijk terrein. Ze had het gewoon nodig.
Met haar tanden op elkaar geklemd keek ze door de zijruit terwijl ze langzaam maar zeker verder van het motel wegreden. Onbewust kneep ze met haar rechterhand in haar bovenbeen. De pijn die ze daardoor voelde, bewees dat dit allemaal echt was, en geen nachtmerrie waar ze uit kon ontwaken. Het nu haast chronische gevoel dat haar keel werd toegeknepen en ze maar beperkt kon ademen, leek niet te verdwijnen. Integendeel.
Toen Neil zijn hand kort op haar knie legde en haast fluisterde dat ze nog even moest volhouden, knikte het meisje. Ze slikte de krop weg die zich telkens weer in haar keel leek te vormen en bleef strak uit het raam kijken. Het gesprek van daarbinnen speelde zich in snel tempo en verschillende keren na elkaar opnieuw af.
Hoe ze ook gereageerd had, de uitkomst zou altijd hetzelfde óf misschien nog erger geweest zijn, besefte ze.
Er was geen andere uitweg. Ze hadden haar gekozen en hielden haar al maanden in de gaten. Dit had niets met Neil te maken, zoals ze aanvankelijk dacht. Dit was de schuld van het toch excentrieke beroep dat ze vrijwillig gekozen had. Het was controversieel en ze hield het niet voor niets geheim, maar als ze had geweten dat zo’n gevaar als dit erin geschuild had, dan was ze er nooit mee begonnen.
“Wil je dat ik je naar huis breng of blijf je liever bij mij slapen?” De vraag onderbrak haar gedachten en deed haar kort opzij kijken naar Neil. Het sprongetje dat haar hart niet zo lang geleden waarschijnlijk had gemaakt bij het horen van die vraag, bleef achterwege. Daar ging het nu niet om.
Alleen thuis zijn vannacht was om problemen vragen. Ze zou zich niet onder controle kunnen houden binnen de vier muren in haar eentje. De combinatie van angst voor wat de toekomst zou brengen en daarbij het gevoel hebben geen kant op te kunnen, was iets heel gevaarlijks. Dat wist Neil waarschijnlijk even goed als May. En misschien was dat langs zijn kant ook wel zo.
“Optie twee”, reageerde ze zacht, terwijl ze naar de weg die voor hen lag bleef kijken. Ze had het gevoel dat elk woord dat ze uit zou spreken ervoor ging zorgen dat ze begon te huilen. “Liever bij jou slapen.” Haar nagels klemden zich in haar bovenbenen terwijl ze vocht tegen de drang om te huilen of te schreeuwen. Ze hoopte snel binnen te zijn, Neils wagen uit. De autogordel die om haar heen zat versterkte enkel maar het opgesloten gevoel.

“Optie twee,” antwoordde May en Neil knikte. “Liever bij jou slapen.”
“Doen we dat."
Een deel van hem was opgelucht, en een deel van hem kon zich niet onttrekken aan het gevoel dat hij zichzelf hier geen dienst mee bewees, maar een korte blik opzij was voldoende om het idee zijn aanbod terug te nemen te laten varen. Als die niet op instorten stond was hij de president van de Verenigde Staten.
En, als hij heel eerlijk was, kon hij zelf het gezelschap ook wel gebruiken. Hij had niet de intentie haar te vertellen wat hem was vertelt in de auto, maar dat nam niet weg dat hij nu even niet alleen wilde zijn met zijn gedachten.
De bebouwing doemde verrassend snel alweer op; de terugweg leek voor zijn gevoel toch stukken sneller te gaan dan de heenweg. Ze passeerden rijtjeshuizen, forse vrijstaande panden, maar al snel weer de viezige flats die de buurt kenmerkte waar Neil woonde.
Toen bleek dat ze nog altijd niet werden gevolgd, was Neil in staat een heel klein beetje te ontspannen. In zijn hoofd was het nog steeds te druk om echt tot rust te komen, of zelfs om kalm over dingen na te kunnen denken, maar ze waren in ieder geval bijna thuis, en dat was iets.
Met dat de wagen de laatste straten doorrolde werd hij echter weer onrustig; wat als iemand hen opwachtte? Om te zien of ze nog bij hem was? Of puur om hen te treffen als ze niet meer op hun hoede waren?
Zijn hand omklemde het stuur wat steviger, maar toen hij zijn straat in reed was er niemand buiten. Geen vreemde auto’s, geen verdachte individuen, niets. Hij liet zijn adem ontsnappen en parkeerde.
“Kom,” zei hij zacht tegen May terwijl hij uitstapte. Hij ging haar voor het appartement in en sloot de deur achter haar. Ineens voelde hij zich uitgeput. Ze waren zonder incident thuis gekomen, dat was iets, en in de relatieve veiligheid van zijn appartement voelde hij de stress eindelijk afzakken.
“En?” zei hij zacht, May in zich opnemend. “Hoe ging het? Wat zei hij allemaal?"
Hij wist werkelijk geen betere manier om erover te beginnen. Er was eigenlijk geen goede manier om erover te beginnen. Maar hij moest het weten, dat wel.

Pas toen de omgeving weer vertrouwder werd, lukte het May om in de mate van het mogelijke te ontspannen. Dat de buurt, even grauw en afgeleefd als de mensen hier, haar dat geringe gevoel van verborgenheid toch kon geven, verraste haar.
Neil parkeerde de wagen en ze stapte uit zodra die stilstond. De buitenlucht greep haar bij de keel alsof ze teveel gedronken had en buitenkwam na een hele avond binnen gezeten te hebben.. Die slag van de hamer kon ze enigszins beperken door snel achter Neil zijn appartement binnen te gaan en het gevoel van zich af te schudden.
Normaal gezien was ze geïnteresseerd in het interieur van andere mensen, maar haar blik gleed even zonder echt te kijken het appartement rond, waarna ze zich naar Neil toe draaide.
Ze voelde hoe zijn blik haar probeerde te peilen en ze begreep dat hij er het fijne van wilde weten. Maar waar moest ze beginnen? Hoe moest ze beginnen? Hij wist niet dat ze escorte was geweest en het kon hem waarschijnlijk ook niet deren, maar voor haar voelde het alsof ze haar ziel moest blootleggen. En liet dat nu net iets zijn waar May niet bedreven in was.
Het meisje opende haar mond en er vormde zich een diepe rimpel op haar voorhoofd. “Het heeft niets met jou te maken.” Zo. Dat was dat.
Want dat was haar vermoeden al die tijd geweest. Haar theorie was dat het niet toevallig was dat ze, nu ze met Neil omging, plots van deze kerels wat hoorde. Niet dus. “Ze hebben me al een tijd in de gaten, van ver voor ik je leerde kennen. No offense, maar dat had ik niet zien aankomen.”
Misschien vond Neil het voldoende om te weten dat hij hier geen rol in speelde en zou hij zijn handen er nu kunnen van af trekken. Dat zou misschien het eerlijkste zijn voor hem.
Het meisje keek kort opzij en legde de rug van haar hand even op haar voorhoofd. Ze sloot haar ogen en blies een teveel aan lucht uit haar longen. “Fuck.” Opnieuw keek ze naar Neil, haar hand pakte zijn bovenarm vast. Alsof ze dieper tot hem door wilde dringen, en hem iets ging vertellen wat hij absoluut nog niet wist, zette ze een stap dichter naar hem toe. Haar blik nam de zijne haast dwingend vast.
“Ze weten shit over mij, Neil. Dingen die niemand weet. Ik weet zelfs niet hoe –“ Ze liet zijn arm weer los en hield haar hand nu voor haar mond. “En Vince. Als ik niet meewerk…”
Nu draaide ze zich om, met haar rug naar Neil toe. “Ik heb iets sterks nodig.”

Het had niets met hem te maken. Nou, dat was dan in ieder geval het goede nieuws van de avond. Een beetje opgelucht was hij wel.
“Ze hebben me al een tijd in de gaten, van ver voor ik je leerde kennen. No offense, maar dat had ik niet zien aankomen.”
Ondanks alles glimlachte Neil even mat.
"None taken."
Hij bestudeerde haar terwijl ze haar ogen sloot en langzaam uitademde. Hoe had dit kwetsbare meisje hem in hemelsnaam zo ingepalmd zonder er haar best voor te doen?
Tot zijn verrassing pakte ze zijn bovenarm vast en hij trok hem niet weg. Ze kwam dichterbij en hij bekeek haar onderzoekend.
“Ze weten shit over mij, Neil. Dingen die niemand weet. Ik weet zelfs niet hoe –“ ze viel stil en Neil moest de aandrang onderdrukken te pushen naar de waarheid.
“En Vince. Als ik niet meewerk…”
Zelfs zonder context maakte die ene zin al een hoop duidelijk. Natuurlijk hadden ze haar broer erbij betrokken. Waarom alleen haar bedreigen als ze ook haar broer als chantagemiddel in konden zetten?
Ze draaide zich om en mompelde iets sterkers nodig te hebben.
Neil aarzelde even, maar draaide haar toen bij haar schouder om en trok haar met zijn ene arm dicht tegen zich aan. Hij zou het nooit toegeven, maar heel stiekem had hij de knuffel zelf eigenlijk ook nodig. De geur van haar haar was inmiddels merkwaardig vertrouwd geworden en hij realiseerde zich ineens dat hij oprecht gehecht was geraakt aan haar.
"We lossen dit op, okay?" mompelde hij zacht. Een amper waarneembare trilling in zijn stem verried dat ook bij hem de emoties zowaar dicht aan de oppervlakte zaten. "Alles. Geen idee hoe, maar we lossen het op. We bedenken iets."