Go run, run, run. [Neil]

“Hé, als je me je rekeningnummer geeft, dan kan ik je terugbetalen. Ik kan je ook appen wanneer dat gebeurd is, als je je mobiele nummer geeft?”
Goed, lang had ze niet gebeld en dit stuk zou hij ook hebben gereden zonder iemand in zijn auto, maar Neil zat in geldnood, dus hij waardeerde het gebaar. Het was in ieder geval het eerlijkste geld dat hij in geruime tijd had verdiend.
"Moment," mompelde hij. Hij viste ergens een stukje papier en een pen vandaan. Voor zijn rekeningnummer moest hij even op zijn pinpas spieken; een groot deel van de transacties in Neil's bestaan waren in cash, dus hij gebruikte het nummer niet vaak genoeg om het uit zijn hoofd te kennen.
Zijn telefoonnummer, dat hij eronder zette, kende hij wel uit zijn hoofd. Hij zorgde ervoor dat hij niet per ongeluk zijn zaken-nummer erop zette - al was het geen ramp geweest, ze zou het niet door hebben gekregen, gokte hij.
Ze bedankte hem voor zijn hulp, maar noemde in een adem dat het vermoedelijk uit eigenbelang was en Neil grijnsde even. Niet opgelaten of betrapt; er was een stuk meer nodig om Neil zich te laten generen voor zijn gedrag.
"Jij bedankt dat je niet knock-out gegaan bent of over m'n bekleding hebt gekotst," was zijn luchtige reactie. Ze had gelijk, het was grotendeels eigenbelang, maar het had hem ook niet honderd procent lekker gezeten als hij haar daar achter had gelaten. Dat laatste ging haar uiteraard geen fuck aan.
"Hier." Hij reikte haar het ietwat verfomfaaide papiertje aan. Even liet hij zijn blik over het plein gaan. Er was wat volk op de been, maar niets om gealarmeerd om te zijn. "Één pond is prima, trouwens," zei hij, na uit zijn hoofd snel te hebben berekend hoeveel kilometer ze vermoedelijk hadden gereden van de kliffen naar hier.
Zijn blik viel op een man die hem erg bekend voor kwam en een idee vormde zich in zijn achterhoofd.

Ze wachtte even tot Neil zijn informatie had opgeschreven en keek ondertussen even rond over de Oude Markt. Volk dat ze van ziens kende, zat op een bankje verderop. May zelf legde naast haar werk niet snel contact met anderen en dat maakte dat ze niet echt mensen persoonlijk kende. Wat ze wel wist, was dat Vincent wel bekend was in de omgeving met zijn zaakjes. En dat waarschijnlijk veel mensen wisten dat ze zijn zus was en dat die mensen waarschijnlijk veel meer over haar broer wisten dan zij zelf. Want ze wist dat Vincent dealde. Waarin? Geen idee. Dat hij zelf gebruikte had hij steeds ontkent tegen haar. En hij vertelde haar zo min mogelijk om haar naar eigen zeggen niet in gevaar te brengen. May respecteerde dat en had nooit blijven zeuren tot ze de waarheid wist.
Hij reageerde luchtig op haar opmerking en ze moest grijnzen. “You’re welcome. Anytime.” Ze nam het briefje van hem aan en volgde zijn blik opnieuw over het plein heen. Nog steeds dezelfde jongeren, geen toevallige passanten. Hoewel May er zeker van dat hier nooit ‘toevallig’ mensen voorbij kwamen. Tenzij je verdwaald was, natuurlijk.
“Eén pónd?”, reageerde ze een beetje verbaasd toen hij het bedrag noemde. “Nou, je mag wel vaker taxi voor me spelen. Handig dat ik je nummer heb.” Een speelse glimlach vormde zich en ze maakte zich los. “Misschien tot ooit!”, sprak ze bij wijze van afscheid terwijl ze de deur opendeed en uitstapte. Haar blik vloog het plein nogmaals over, ze stak haar hand op, sloot de deur en wandelde naar het appartement. Daar aangekomen en zonder achterom kijken, opende ze deur en ging haar woonst binnen.

“Nou, je mag wel vaker taxi voor me spelen. Handig dat ik je nummer heb.”
Neil grinnikte. Het was niet zo gek ver van de kliffen naar hier; hij had niet het idee dat hij schrikbarend veel benzine kwijt was geweest.
"Ik zou zeggen, bewaar het goed, voor als je nog eens van je knol lazert," kaatste Neil hem grijnzend terug.
Hij stak even zijn hand op bij wijze van groet en bleef toen even wachten. Als iemand ernaar zou vragen zou hij antwoorden dat hij gewoon even wilde wachten tot ze veilig binnen was.
Maar nu wist hij het adres. Toen ze binnen was zette hij de motor af en stapte hij uit de auto. Iemand stak zijn hand op en Neil beantwoordde die groet op dezelfde manier. Toen liep hij naar een van de jongens die op het plein rondhingen. Een knul waar hij wel redelijk mee door een deur kon en die kon roddelen als een oud wijf. En dat was precies waar Neil nu naar zocht.
"Vriendinnetje, Neil?" vroeg Elliot Royle grijnzend en hij sloeg Neil op diens schouder. Deze schudde zijn hoofd.
"Nee, gewoon een lift."
Elliot's wenkbrauwen gingen omhoog.
"Luister als ik een meid oppik om andere reden doe ik dat doorgaans 's avonds," zei Neil onverschillig en Elliot leek zich te realiseren dat hij het maar met dat koele antwoord te doen had.
"Okay," bromde de jongeman. Zijn blik ging naar May's huis. Neil stond er met zijn rug naartoe en volgde zijn blik daarom niet.
"Ze zegt trouwens dat 'r broer in de drugs ziet. Jij enig idee wie dat is?"
Elliot knikte.
"Oh ja, zeker. May hè? Ze is dacht ik de zus van Vince."
Neil knikte langzaam. Vincent. Dat was iemand die - als Neil de geruchten immers mocht geloven, die ook niet altijd even betrouwbaar waren - niet bepaald op Neil gesteld was. Nu was dat geen nieuws. Er waren zeer weinig mensen dol op hem in deze stad. Hij kon ermee leven.
"Vince.." herhaalde hij. "Toe maar weer. Enig idee of ze zelf iets te verbergen heeft?" vroeg hij door. Elliot schudde zijn hoofd.
"Niet dat ik weet. Hoezo? Vertrouw je d'r niet?"
"Ik ben graag zeker van mijn zaken," antwoordde Neil slechts.

Hij zei het kaartje goed te bewaren voor moest ze nog eens van haar paard vallen en ze had daarop lachend geknikt. Zijn nummer zou ze sowieso bewaren, je wist maar nooit in wat voor benarde situatie ze zou komen waarbij Neil de perfecte persoon zou zijn om haar hachje te redden.
In haar appartement gekomen, checkte ze haar telefoon die nog op de tafel lag en zag ze dat de mensen van stal Phantom veilig terug hadden gekregen en hem lekker geborsteld hadden. Hij had liggen zeuren om wortels en ze hadden toegegeven. May couldn’t care less. Hij was veilig daar gekomen en dat was wat telde.
Toen ze het briefje van Neil bovenhaalde en in haar telefoon de app voor haar bankzaken opende, liep ze langs het keukenraam. Tijdens het laden, keek ze naar buiten en zag ze Neils wagen nog steeds staan. Automatisch gleed haar blik naar jongeren een stukje verderop en zag ze hem met iemand praten die haar ook bekend voorkwam. Wat was hij aan het doen? Wat als iemand wist wat zij deed qua werk? Het moest maar eens aan de oren van iemand komen – haar werk in het hotel was natuurlijk zwartwerk en niet zo legaal, als iemand haar moest hebben kon je wel zorgen dat ze om die reden problemen kreeg – maar sterker nog, aan die van haar broer. Vincent zou haar heel erg veroordelen, ongeacht zijn drugsmilieu. Daarnaast wist ze niet of de gebeurtenis van enkele weken eerder de ronde deed. Vince zou door het lint gaan en die kerel vermoorden als hij wist dat dat gebeurd was, niet dat May wist wie de verkrachter was. Politie had niets gevonden, natuurlijk.
Ze wilde gewoon zeker zijn. Zeker zijn dat niemand wat wist. Snel liep ze naar haar tas, zocht haar portefeuille en viste er een aantal pond uit. Snel rende ze de trappen af en kwam weer buiten. Neil stond met zijn rug naar haar toe en de kerel die ze van ergens kende, was druk aan het praten met hem. Ze naderde het groepje jongeren en hoorde flarden van het gesprek.
”… Enig idee of ze zelf iets te verbergen heeft?” Gelukkig leek de andere van niets te weten. Of hij haar niet vertrouwde? Neil leek zeker te willen zijn van zijn zaken.
May wist niet hoe ze zich hierbij moest voelen. Ze was eerlijk geweest. Niet alles verteld, maar de dingen die moesten, wist hij. Anderzijds, voelde ze zichzelf opgejaagd. Ging Neil nu tot het uiterste om uit te vinden waar ze mee bezig was en wat er laatstleden in haar leven was gebeurd? Wat de reden was dat ze nu al een aantal weken niet meer buiten was gezien?
“Moet je nog iets weten? Je mag het me ook zelf vragen hoor.” Het kwam eruit bij wijze van grap, maar de gemaakte glimlach op haar gezicht toen ze de woorden uitsprak, was alles behalve oprecht. “Ik wilde je je geld voor de lift maar meteen in de hand komen geven, gezien je wagen er toch nog stond.” En zo heb je mijn nummer niet. Voorzichtig zijn in wat zij met zich meedroeg, was nu alles. Hij vertrouwde haar niet, dan kreeg hij dat vertrouwen niet terug. De woorden kwamen er koel uit. Koel klonk May haast nooit, maar nu wel. Neil had er waarschijnlijk lak aan, maar ze kon het niet helpen.

“Moet je nog iets weten? Je mag het me ook zelf vragen hoor.”
Neil draaide zich om, wenkbrauwen iets omhoog en zijn gebruikelijke ietwat sardonische lachje om zijn lippen. Een hoop mensen hadden een bloedhekel aan die uitdrukking.
"Ik meen me te herinneren dat je onderweg niet bijster open was," was zijn laconieke antwoord. Hij wist niet wat ze allemaal mee had gekregen, maar het was vermoedelijk genoeg.
“Ik wilde je je geld voor de lift maar meteen in de hand komen geven, gezien je wagen er toch nog stond.”
"Wel zo praktisch," beaamde Neil luchtig. Hij nam haar op. Haar kille toon was hem niet ontgaan, maar veel anders zou hij in een situatie als deze ook niet hebben verwacht. Als hij erachter was gekomen dat iemand navraag naar hem deed zou hij vermoedelijk een klein beetje intimidatie aan de dag hebben gelegd.
"Maar goed," zei hij toen. "Nu je het toch aangeboden hebt; ik had niet verwacht dat je Vince' zusje zou zijn," zei hij met een grijns. Verborgen houden dat hij haar broer kende had nu weinig zin meer; een telefoontje van haar naar Vincent was meer dan voldoende om dat op te helderen.
"Je zei dat je zelf ook geen perfect spoor volgde. Weet je echt niets van zijn werk?" vroeg hij scherpzinnig. Elliot was een klein beetje afgedropen maar Neil wist dondersgoed dat de jongen nog stond te luisteren. Hij vroeg zich dan ook af hoe snel dit bij Vince terecht zou komen. Dat zou vast ook nog interessante resultaten geven. Toch vreesde hij niet echt. Hij mocht dan niet bepaald vrijwillig voor Akira werken, dat wisten de meesten niet; ze wisten alleen dàt hij voor de man werkte en dat was voor een hoop voldoende om gepaste afstand te houden.

Hij leek te genieten van het feit dat ze een deel van de conversatie had gehoord, maar voor haar was belangrijk wat hij precies hier te weten was gekomen. Dat ze niet bijster open was onderweg? ‘En jij dan?!’, zou haar impulsieve reactie zijn, maar ze kon zich inhouden om niet die kant op te gaan. Hoe kon hij vinden dat ze niet open genoeg was geweest, terwijl ze hem naar haar mening genoeg had verteld?
Ze besloot die opmerking daarom over zich heen te laten gaan en knikte toen hij zei dat het praktisch was om het geld meteen te komen brengen. Ze voelde zijn blik over haar heengaan terwijl ze hem bleef aankijken.
Hij ging verder. Doorvragen. Hij had niet verwacht dat ze Vince’ zusje was. Dus hij kende Vince, en ze wist niet op welke manier. Geen haar op haar hoofd dacht eraan om hem in de problemen te brengen. Al wat ze wilde weten, was of hij wist wat er bij haar speelde. Daarom stelde zijn volgende vraag haar ietwat gerust – hij leek niet de juiste richting uit te denken - en dat kon je merken in de verandering van haar houding. Ze kon ademhalen en de koelte in haar stem was een stuk minder.
Hij viste naar haar betrokkenheid in het verhaal van haar broer.
“Ik weet niets anders dan wat ik je in de auto heb gezegd.” Mays blik ging naar de jongen die net nog vlakbij stond, maar nu wat afgedropen was. Ze hield er rekening mee dat iedereen kon staan luistervinken. Zelfs de knaroude straatstenen leken hier oren te hebben. “Broerlief onthoudt me de details uit bescherming. Ik vraag er ook niet verder naar, omdat ik zijn keuze hierin respecteer.” En hij vraagt ook niet door over mijn werk, eind goed al goed, punt. Haar stem was aangenamer, meer zoals in de auto net – een significant verschil met daarnet, maar daar was ze zich niet bewust van. “Dus als je dingen over m’n broer wil weten, moet je niet bij mij zijn. Ik heb je alles verteld wat ik weet. Mijn betrokkenheid daarbij is nul komma nul, hij dealt met zijn eigen problemen.” Ze glimlachte even om haar eigen woordspeling en stak haar hand naar hem uit. “Hier, je geld.” Haar stem klonk nu luchtig.
Voor haar was dit gesprek afgelopen. Kerel die net bij Neil stond had hem dus echt niets over haar kunnen vertellen en ze betwijfelde of iemand hier in dit deel van HH dat wél kon. De enige persoon waarvan hij toch wat kon loskrijgen, was zijzelf.

Maybelle ontkende stellig enige deelname aan Vincent's praktijken. Ze sprak de waarheid, oordeelde Neil. Als hij er logisch over nadacht klopte het ook wel; als Vincent met iemand samenwerkte zou Neil daar vroeg of laat wel van weten.
Waar had ze dan naar gerefereerd? Er waren dingen die dit meisje niet snel prijsgaf, dat was helder, maar erg veel interesse had Neil niet meer. Ze leek hem geen bedreiging.
“Dus als je dingen over m’n broer wil weten, moet je niet bij mij zijn. Ik heb je alles verteld wat ik weet. Mijn betrokkenheid daarbij is nul komma nul, hij dealt met zijn eigen problemen.”
Neil knikte langzaam.
"Geen zorgen, als ik dingen over je broer wil weten weet ik precies waar ik moet zijn." De toon was neutraal; de opmerking zou een geruststelling kunnen zijn, maar ook een dreigement. Neil bedoelde er geen van beiden mee echter. Maar het was leuk om te zien wat voor reactie het teweeg zou brengen.
Hij nam het geld aan en bedankte haar. Hij zette even zijn bril af en wreef in zijn ogen, waarna hij haar aankeek, hoofd ietsje schuin.
"Het is verstandig van je broer, je er buiten te houden."
Ook dit had als een dreigement kunnen klinken, maar Neil's toon was verrassend zacht. Hij schraapte vervolgens zijn keel, alsof om dat te herstellen en zette de zonnebril weer op.

Neil had geknikt. Dat hij precies wist waar hij moest zijn als hij dingen over haar broer moest weten, kon ze niet anders opvatten dan een dreigement. Ze hief haar hoofd en haalde haar schouders op. “Fine”, sprak ze rustig, terwijl ze haar wenkbrauwen even op had getrokken. Zolang hij maar niet wist waar hij moest zijn om dingen over haar te weten te komen. Die dingen bij Vince en de bal was aan het rollen. Waarschijnlijk zou ze hem dan kwijt raken. En leven in de onwetendheid over hoe het zou gaan met haar broer, kon ze niet. Hij was – ironisch genoeg – het enige stabiele in haar leven.
Toen hij het geld had aangenomen, haalfde Neil zijn bril af en keek haar aan, nadat hij kort even in zijn ogen had gewreven. Dat het verstandig was geweest om haar erbuiten te houden. May knikte. Zijn stem klonk zacht, vriendelijk, maar May had de boodschap begrepen. Zolang het daar maar over ging.
Ze wist dat de zaken waar haar broer inzat niet simpel waren. Dat het een uiterst gevaarlijke wereld was en dat ze blij mocht zijn als ze hem thuis hoorde komen. Tegen hem ingaan had nooit geholpen en hij apprecieerde het dat ze erbuiten bleef.
“See you around.” Was haar afscheid al ging ze er stellig vanuit dat contact met deze kerel beter te mijden was. Ze stak een lok haren achter haar oor en keek hem tegen de zon in aan. Zijn gezicht kon ze wel onthouden. Was het dat niet, was het zijn missende arm.
Ze draaide zich om, viste haar sleutels uit haar zak en liep richting appartement. Ze wist niet of ze de komende dagen nog de moed zou hebben om weer de deur uit te gaan;

"Laters," was Neil's haast onverschillige reactie geweest. Hij keek haar na. Iets zei hem dat hij ook haar tegen zich in het harnas had gejaagd, maar dat was dan maar zo. Hij wist nu namelijk genoeg en daar ging het om.
Hij stapte weer in zijn auto en zag dat Elliot nog even naar hem keek. Neil stak zijn hand op, al was het nog het meest om de jongen te laten weten dat Neil hem had zien kijken. Elliot was een nuttige knul, maar hij waande zich soms iets te veel te meesterspion, dan moest zijn ego weer even een stapje terugdoen.
Neil reed weg, naar huis.
Daar aangekomen lag er een envelop op de deurmat. Met een frons pakte Neil hem op. Met zijn tanden scheurde hij het ding open en hij viste het briefje eruit.
Nog vier maanden, Neil. We spreken elkaar nog., stond er in kleine Times New Roman letters op een uitgeprint a4-tje. Neil ademde diep in. Hij moest iets verzinnen. Heel erg snel.

De donderdag in de week na zijn ontmoeting met May was er een van stromende regen. Desondanks was Neil in zijn auto gestapt. Hij had de brief niet uit zijn hoofd kunnen zetten en had afleiding nodig.
Hij was in de buurt van de kliffen gaan rijden. De ruitenwissers van zijn zwarte auto hadden het maar zwaar en zelfs terwijl die twee op volle toeren draaiden had Neil nog vrij weinig zicht.
Het weggetje ging grotendeels door de heuvellanderijen waar Engeland zo bekend om stond, inclusief de ruwe, stenen muurtjes om ieder weiland, maar een deel van de weg ging ook vlak langs de rand van de afgrond, met slechts een vangrail tussen Neil en de zee in. Link met dit weer, maar dit was het soort plek waar Neil toch een beetje de stadse zorgen van zich af kon zetten. Want fuck, wat was hij gestrest. Hij had buitengewoon veel gerookt de afgelopen dagen, maar hij wist zelf ook wel dat waar hij echt behoefte aan had nu iets was waar hij vanaf moest blijven. Dat was eens fout gegaan, dat liet hij niet weer gebeuren.
De weg kronkelde weer weg bij de kliffen en Neil meende zich te herinneren dat hier nu vlakbij zo'n manege zou moeten zitten. Hij overwoog half erlangs te rijden toen ineens de auto vaart minderde. Met een bezorgde frons gaf hij gas, maar tevergeefs en hij kon nog gauw het grasland naast hem insturen voor de wagen stilstond.
"Godverdomme!" vloekte hij, een klap op het dashboard gevend. Hij haalde diep adem, trok snel een handschoen aan over zijn prothese zodat die een beetje beschermd was - het ding was waterproof, maar hij wist niet of dat voor wat spettertjes gold of een hoosbui zoals deze - en stapte uit.
Binnen een paar minuten was hij doorweekt en koud tot op het bot. Hij had geen jas mee omdat hij toch het plan niet had gehad uit zijn auto te stappen.
Hij opende de motorkap en tuurde bij het licht van zijn telefoon naar de inhoud. Haastig begon hij dingen te onderzoeken, maar vooralsnog zag hij niets wat hij kon fixen en hij vloekte nog eens.
En toen viel het licht van de telefoon uit. Batterij leeg. En de ander lag thuis.
Vloekend trapte Neil tegen de voorband aan en met een klap gooide hij de motorkap dicht, waarna hij erop leunde met zijn echte arm. Goddomme, hij had meteen de wegenwacht moeten bellen in plaats van het zelf proberen op te lossen.

De ontmoeting met Neil had enkele dagen nog nagezinderd. Ze had zich niet veilig gevoeld, verwacht dat er elk moment iemand haar geheim zou kennen. Elke keer wanneer ze Vince zag, had ze zijn blik uitgebreid geïnspecteerd. Hij wist niets over haar.
“Ik heb gehoord dat je die Neil ontmoet hebt, met z’n ene arm?”, Vince had een appel uit de fruitschaal genomen en beet er achteloos op. May had geknikt. Legde uit dat ze van Phantom was gevallen en dat Neil blijkbaar in de buurt was. “Je had nooit met hem mogen meerijden.” Vincent had haar streng aangekeken. “Ik zou het appreciëren moest je van hem wegblijven. That guy is bad news.”
Uit die woorden kon ze uiteraard opmaken dat Neil geen compagnon was van Vince. Het was dan ook May geweest die geknikt had en braaf geluisterd had. Ze had geen zin om zich problemen op de hals te halen en had daarbij sinds hun afscheid ook niet de neiging om af te spreken voor een dinertje bij kaarslicht.
Ze was opnieuw een tijd niet uit huis geweest, tot ze op een regenachtige donderdag op het idee kwam om toch eens bij de paarden langs te gaan. Het weer kon haar niet schelen. Haar auto was al een aantal jaren oud, maar wel waterdicht dus het weer hield haar niet tegen.
Op de manege was het aangenaam geweest. Weinig volk door het weer en ze had lekker aandacht kunnen geven aan Phantom en kunnen werken met Ilona. Ze had een mindere dag, maar ook May had het vandaag niet zo geweldig zitten. Haar gedachten werden steeds teruggetrokken naar die ene avond en de last die ze op haar schouders droeg om dit alles met zichzelf te verwerken, leek steeds zwaarder te worden.
Afleiding was de boodschap, maar toen ze terug in haar auto stapte en de zware regen tegemoet reed, leek alles weer als een slag in haar gezicht terug te komen. Ze huilde, omdat ze dat nog niet genoeg gedaan had de afgelopen dagen. Nothing more to be said.
Haar haren had ze in een knot gebonden. Dat was de energie die ze gehad had om zichzelf op te maken voor vertrek eerder die dag. Ze droeg een skinny jeans, los topje. Totaal onvoorbereid op dit weer, maar voorzien op een rit met de auto en onderdak op stal.
Het regenweer bedierf het zicht enorm, toen ze over de smalle landweg reed. Ze veegde haar tranen weg om een beter zicht te krijgen, want een vreemde vlek vormde zich een stukje verder.
Een auto stond in de berm van de weg geparkeerd en een gestalte leunde op de motorkap. Damn, autopech met dit weer – je moest het maar meemaken. May wilde stoppen. Echt. Maar toen ze dichter kwam en het gezicht van de stalte helder werd, drukte ze haar rem niet in. Ze reed voorbij en klemde haar tanden op elkaar.
Ah, verdomme! Nee, ze kon hem niet laten staan. Niet wanneer hij haar uit de knoei had geholpen. Dat was gewoon ethisch niet verantwoord. Vincent wilde het niet...
Ze zette haar auto in achteruit en ging naast de auto van Neil staan. Deed het raampje langs zijn kant naar beneden. “Need a ride?”, riep ze boven de plensbui heen naar de jongen toe.

Een auto passeerde en Neil keek even op, om tot zijn verrassing te zien dat de auto stopte en achteruit reed. Als hij op zijn minst een telefoontje kon plegen was hij al blij.
Eenmaal op gelijke hoogte ging het raampje van de wagen omlaag en zag Neil een bekende achter het stuur zitten. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Dat was nog eens toevallig. Ruwweg dezelfde locatie ook nog. Zelfde gebied in ieder geval.
"Need a ride?" vroeg ze en Neil forceerde een grijns, ondanks het feit dat hij ijskoud en doorweekt was. Hij zette zijn auto op slot. Vervolgens stapte hij bij haar in - haar vraag was wat hem betrof uitnodiging genoeg - en deed hij zelf het raampje meer weer omhoog. Het leek hem niet nodig nog meer water binnen te laten komen nu hij al als een menselijke waterval op de passagiersstoel zat.
Water liep in straaltjes uit zijn korte haar langs zijn gezicht en vervolgens langs zijn hals. Zijn kleding was donker gekleurd van het vocht en plakte onaangenaam aan zijn lichaam.
"Graag," antwoordde hij. "Wil je die 1 pond nu al of straks?" voegde hij er met een kleine grijns aan toe.
Hij wierp een blik op zijn kleren. Iets uit doen om warmte te besparen zou geen zin hebben; hij nat tot op zijn huid. Toen nam hij Maybelle op en verscheen er een kleine frons op zijn gezicht.
"Heb je gehuild?" vroeg hij op de man af, zijn toon verwonderd.

Neil leek – doorweekt als de pest – haar voorstel niet af te slaan. Het meisje zette een luchtige glimlach op en wachtte tot wat leek op Niagara Falls in was gestapt.
Ze bestudeerde de jongen even terwijl hij zich goed zette. Hij was echt klets, kletsnat. Druppeltjes gleden over zijn gezicht en ergens zag hij er wel aantrekkelijk uit op die manier, hoewel dat in deze situatie niet aan de orde was.
Hij had graag een ritje. Zijn volgende opmerking deed haar ook grijnzen. “Regelen we straks wel.” Wat kon haar op dit moment één pond schelen? Well, veel. Zakgeld van ouders door de helft was nu niet bepaald wat je kon noemen voldoende budget op maandelijks rond te komen. Ze had haar werk niet meer opgepakt en had de moed nog niet gehad om buiten te komen.
Toen ze de wagen weer aan het rijden bracht, voelde ze zich verrassend genoeg niet geheel ongemakkelijk met Neil naast haar, in tegenstelling met het mineur waarin hun afscheid geëindigd was. Zolang Vince hiervan niets wist, was alles prima. Maar of Neil zijn mond zou houden als ze hem vroeg om te zwijgen, wist ze niet.
Geen tijd om over na te denken, gezien Neil nogal vrij direct vroeg of ze gehuild had.
Het meisje trok haar wenkbrauwen verrast op. Een vraag die een ander niet zou stellen. Viel het zo erg op? Haar handen klemden zich om het stuurwiel heen. Het ging hem geen fuck aan. Echt niet. Anderzijds had ze dan weer het gevoel dat hij haar niet zou veroordelen, kijkend naar het leventje waar hij in zat. But still, het risico was te groot. Hij zou de eerste zijn die het wist en ze ging er vanuit dat het beter was dat niemand wat wist.
Ze liet de ruitenwissers naar maximale snelheid gaan. “Nee.” Haar blik ging kort naar hem, waarna ze weer naar voren keek. “Ik bedoel ja, maar het ik heb het er liever gewoon niet over.” Sprak ze vriendelijk. Zeker niet nu ze wist dat hij Vince kende.
“Zal ik de verwarming aanzetten?”, vroeg ze overbodig –van onderwerp wisselend, terwijl ze begon te draaien aan enkele knoppen tussen hen in. “Wat een hondenweer zeg.” Auto werkte voor geen meter mee, niet wanneer ze zich ongemakkelijk voelde. May vloekte binnensmonds terwijl ze geen weg leek te vinden in de auto hoewel het normaal zichzelf leek uit te wijzen.

Bij haar 'nee' ontsnapte er bijna een spottend lachje bij Neil, bijna. Het bleef slechts bij een klein trekje om zijn mondhoeken. Zo'n eikel was hij dan nog net niet. Zijn uitdrukking verzachtte echter toen ze toegaf, maar eerlijk liet weten het er niet over te willen hebben.
"Helder," antwoordde hij, niet onvriendelijk. Hij glimlachte even toen ze de verwarming aanzette. Of het echt veel zou helpen wist hij niet, maar blij was hij er wel mee.
Even was hij daarna stil, terwijl hij door het zijraampje naar buiten keek. Hij was ergens wel blij even niet alleen te zijn; zelfs nu in dit onbewaakte ogenblik van stilte ging zijn geest direct met hem aan de haal en hij verschoof even ongemakkelijk in zijn stoel.
Hij haalde diep adem. God, hij had afleiding nodig.
"Dus, wat brengt jou hier helemaal in dit hondenweer?" vroeg hij haar, hopend een beetje een gesprekje aan te kunnen knopen om dat knagende gevoel van langzaam groeiende paniek in zijn maag maar te kunnen negeren, dat de afgelopen dagen non-stop aanwezig was. Iedere dag vreesde hij dat het moment dat Akira hem wilde 'spreken' daar zou zijn.
Hij probeerde wat te zien voor hen, maar zelfs de ruitenwissers konden weinig doen tegen de regen en het voelde alsof er op dat moment alleen de auto bestond. Het gaf een claustrofobisch gevoel en Neil wist nu al dat hij zich een dezer dagen compleet katjelam zou drinken. En waarschijnlijk ook niet een dag. Of hij zou knetterstoned worden. Iets om zijn gedachten te bedwingen in ieder geval.

Hij vond het helemaal prima dat ze het er niet over wilde hebben, en daar was May ontzettend blij om.
Het meisje moest zich goed concentreren om nergens in de goot te belanden en reed trager dan normaal het smalle weggetje door. Je kon echt niets zien en het was haast levensgevaarlijk om sneller dan dit te rijden. De warme lucht kwam uit de blazers van de wagen en de radio speelde op de achtergrond.
Haar tanden stonden in deze gezellige stilte op elkaar geklemd, het druilerige weer deed haar denken aan die avond en het was goed dat zij reed, zodat ze zich wel moest concentreren op de weg. Op die manier werd haar aandacht steeds naar de baan teruggetrokken en kon ze niet verder wegglijden met Neil naast zich.
Zijn stem deed haar opzij kijken. “Wat?”, het leek alsof ze van ver moest komen en haar hoofd speelde zijn vraag opnieuw af. “Oh”, mompelde ze, weer voor zich kijkend. “Ik had zin om eens buiten te komen.” Een glimlach speelde om haar lippen. “Bleek niet het meest geweldige idee, maar als ik zin heb in iets, ben ik nogal moeilijk op andere gedachten te brengen. Een paar regenwolkjes hielden me niet tegen, zeg maar. Ik ging even naar de paarden. Maakt me rustig.”
Ja, ze had al toegegeven dat ze gehuild had en hij wist dat er wat scheelde. “Maar als je dan terug in je wagen kruipt, lijkt alles weer recht in je gezicht terug te komen.” Haar glimlach kreeg een melancholische uitdrukking terwijl ze kort een blik opzij wierp. “En jij? Ben je vaker op die plek? Wel toevallig dat we elkaar daar weer treffen, zeg.”  
Blij dat ze aan het einde van het smalle weggetje gekomen waren – draaide May de hoofdweg op. Het wegdek stond volledig blank en grote fonteinen vormden zich naast de ramen.

"Kan ik me wat bij voorstellen," antwoordde hij op de opmerking dat de dieren haar rustig maakten. Het was een van die dingen die men niet zo gek snel achter Neil zocht, maar de natuur en dieren waren dingen waar hij ook wat ontspannener van werd.
Haar wedervraag lag voor de hand en hij haalde zijn schouders op.
"Ja, toevallig is het zeker," zei hij, aanvankelijk niet van plan echt iets los te laten. Maar toen deed hij het toch. Het zat te hoog. Fuck it, dacht hij.
"En ik moest er ook even uit," bekende hij met tegenzin. Hij wreef over de achterkant van zijn nek. "Gewoon teveel shit aan m'n hoofd man, fucking puinhoop," volgde er toen ineens.
Hij liet zich gaan, dat wist hij, maar het was alsof de woorden toch niet echt tegen te houden waren. "Maar goed, toen sloeg die kar dus af," voegde hij er een beetje onhandig aan toe, niet echt wetend hoe je zo'n uitbarsting netjes afsloot.
Hij ging opnieuw verzitten, nog altijd met datzelfde opgejaagde gevoel, als een dier dat in een hoek gedreven was. Ergens was hij dat ook, goed beschouwd.

Haar wenkbrauwen hadden zich heel kort even verrast opgetrokken toen hij zei dat hij zich wat bij rust en dieren kon voorstellen. Niet echt meteen iets wat ze van hem had verwacht, maar Vince had ook zijn verrassend zachte kanten, waarom Neil dan niet, right?
Zijn eerste reactie toen ze zijn vraag had teruggekaatst, was kort geweest. Afhoudend. Alsof hij niets wilde loslaten.
En toen kwam er iets wat ze niet echt had zien aankomen. Eerlijkheid, leek het haar. Openheid. Waarschijnlijk het teken dat Neil ook wat serieus dwarszat, omdat hij – wist ze ondertussen – niet echt wat loste over zijn doen en laten.
Haar blik straalde bezorgdheid uit toen ze even opzij keek en de jongen in zich opnam. Zijn leven was een puinhoop. Het hare op dit moment ook. Waarschijnlijk was dat niet te vergelijken met de puinhoop waarin hij zat – gezien de duistere wereld waarin hij zich begaf – maar toch voelde ze enige verbondenheid met hem.
Het viel haar eveneens op dat hij niet stil kon zitten. Misschien zaten haar autozetels niet zo lekker als de zijne, of misschien had dat een andere reden. Ze wist dat ze bij hem niet moest gaan graven, dat had die ene keer al minder uitgedraaid.
De manier waarop hij zijn uiting afsloot, was opmerkelijk.
Terwijl ze op de baan lette, beet ze kort op haar onderlip, waarna na enkele tellen stilte, zich ontspande.
“Ik weet dat je me er waarschijnlijk niets meer over kan of wil zeggen, maar het is oké om af en toe stoom af te blazen. Dat terwijl er iemand luistert. Een buitenstaander.” May wierp een blik opzij en gunde hem een oprechte, meelevende glimlach.
Ja May, hang de psychologe maar even uit. De pot verweet de ketel haast, zij had immers vriendelijk bedankt voor slachtofferhulp.

“Ik weet dat je me er waarschijnlijk niets meer over kan of wil zeggen, maar het is oké om af en toe stoom af te blazen. Dat terwijl er iemand luistert. Een buitenstaander.”
Neil knipperde even met zijn ogen. Die had hij niet aan zien komen. Manipulatie kende hij, intimidatie ook, en daarmee was de lijst van manieren waarop hij aan werd gesproken al vrij snel weer afgelopen, maar ze leek dit oprecht te menen.
Hij wist zich er even geen raad mee, al was het zonder meer verfrissend. Toegeven aan de behoefte echt alles eruit te gooien was geen optie en als hij zich nu nog verder liet gaan wist hij niet of hij zijn gebruikelijke houding kon bewaren.
Heeft ook geen zin, sprak hij zichzelf mentaal toe. Zij zou er geen fuck mee opschieten, en jij ook niet.
"'t Zijn gewoon schulden," zei hij, enigszins ontwijkend. Een leugen was dat niet, maar de hele waarheid was niet alleen te incriminerend voor hem, maar ook te lelijk en beangstigend om hardop uit te spreken.
"Fix het uiteindelijk wel, 't is nu gewoon effe kut."
Haar meelevendheid maakte dingen zowel beter als slechter. Ergens was het prettig, maar medelijden was nou precies iets waarvan Neil niet echt wist wat hij ermee moest.
"Maar toch bedankt," mompelde hij, een korte stilte later. Hij had het idee dat een deel van de rusteloosheid echter toch wel weer een beetje weg was. Niet helemaal, want hij was zich nog steeds zeer sterk bewust van het zwaard van Damocles dat boven zijn hoofd hing, maar daar hielpen waarschijnlijk alleen de middelen waar hij juist vanaf moest blijven tegen.

Het bleef even stil na haar mental coaching. Ze had hem de tijd gegeven om te antwoorden, maar niet verwacht dat hij er dieper op in zou gaan. Het waren schulden. Iets in haar zei dat het niet ‘gewoon schulden’ waren, zoals hij het noemde. Schulden in het wereldje waar hij in zat, brachten vaak grote problemen met zich mee. Zware shit. Het meisje had geknikt toen hij de woorden uit had gesproken. Automatisch ging ze er vanuit dat het om een hoop schulden ging. Na een korte stilte, bedankte hij haar.
“Nee, is oké. Ik zou je best uit de nood willen helpen, maar ik veronderstel dat het niet om een klein bedragje gaat. En ik moet de laatste weken ook elke penny omdraaien, jammer genoeg. Ik hoop dat het inderdaad goedkomt.” Ze keek even opzij. Wierp hem een warme glimlach toe.
Waarom ze hem geld zou lenen? Geen idee. Hij leek in een benarde situatie te zitten. Neil leek haar niet iemand die zomaar zijn frustraties uitte. En stom misschien, maar iets in haar vertrouwde hem wel, sinds ze dit had vernomen. Vince zou het daar anderzijds dan weer niet mee eens zijn.
May tokkelde even met haar vingers op het stuur toen ze een korte stilte liet vallen. “Ik kom het huis niet echt uit tegenwoordig.” Haar blik was gericht op de weg. De regen was allesbehalve minder geworden. “En dan komt er geen geld binnen, natuurlijk.”
Haar tanden plantten zich in haar onderlip terwijl ze de weg nauwlettend in het oog hield. “Enkele weken terug was ik ’s nachts van werk op weg naar huis.” Haar onderlip trilde. Fuck, wat kon ze nu een sigaret gebruiken. Of iets anders. “Oude vent greep me vast en trok me een steegje in.” Waarom vertelde ze hem dit? Het kwam er gewoon uit. Het leek zo makkelijk.
Haar handen klemden zich harder om het stuur heen. Haar kaakspieren spanden zich aan. “Rest kan je raden. Ik kon niets beginnen tegen hem.”
Het verraste haar. De manier waarop het eruit was gekomen. Alsof het niets was. Alsof ze zwak was geweest. Een traan rolde van haar wangen, die veegde ze meteen weg.
“Jezus, sorry”, mompelde ze, terwijl ze haar rug rechtte en haar ogen tot spleetjes kneep om zich te focussen op de weg. “Het voelt gewoon zo vreemd om aan iemand te vertellen. I didn't mean to."

“Nee, is oké. Ik zou je best uit de nood willen helpen, maar ik veronderstel dat het niet om een klein bedragje gaat. En ik moet de laatste weken ook elke penny omdraaien, jammer genoeg. Ik hoop dat het inderdaad goedkomt," zei May, opnieuw blijk gevend van een empathie waar Neil niet zo heel bekend mee was.
Het meisje keek hem weer aan en glimlachte. Ditmaal beantwoordde Neil die glimlach. Hij keek weer even weg.
"Geen zorgen, het komt op zijn pootjes terecht," loog hij.  Goed, dat strookte niet echt bij hoe hij zich eerder had gedragen, maar ergens wilde hij zich ook gewoon een beetje groot houden. Doen alsof het allemaal wel meeviel. Heel misschien kon hij zichzelf zo ook nog wel een klein beetje voorliegen.  
"Ik vind wel wat."
Even hing er een ietwat beladen stilte. Neil's lichte ogen bleven even rusten op de vingers van het meisje, die rusteloos op het stuur tikten. Hij keek op toen ze weer begon te spreken, zijn uitdrukking afwachtend. Hij was dan geen geboren romanticus, hij kende mensen goed genoeg om aan te voelen wat voor sfeer er in de lucht hing. En deze was verre van luchtig.
“Ik kom het huis niet echt uit tegenwoordig.”
Ze keek niet terug.
“En dan komt er geen geld binnen, natuurlijk.”
Neil knikte. Ja, dat sprak voor zich. Dat was ook de reden dat hij zichzelf nog steeds dwong om bij te klussen op elke manier die hij maar kon bedenken. De tijd tikte.
“Enkele weken terug was ik ’s nachts van werk op weg naar huis.”
Neil kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag. Haar woonplaats. De kringen waarin haar broer zich begaf. De rood omrande ogen van eerder. De stugge houding als hij door vroeg...
Hij wist waar dit heen ging. Hij slikte, maar onderbrak haar niet.
“Oude vent greep me vast en trok me een steegje in," ging May verder. Neil's radde tong had hem in de steek gelaten. Dit was de enige misdaad waar hij absoluut niet van terug had. Hier had geen plagende woorden voor, geen sarcastische reactie. Niets om uit te dagen, maar ook niets om de stemming te verlichten.
“Rest kan je raden. Ik kon niets beginnen tegen hem.”
Ja. Ja, de rest kon hij raden. Hij knikte langzaam. Het meisje veegde een traan weg en verontschuldigde zich. Neil wist even niet wat hij hierop moest zeggen. Haar verhaal had een bittere nasmaak achter gelaten. Ze leek klein en kwestbaar zo, een manier waarop Neil mensen niet vaak bekeek; het werkte in zijn vak beter als je je medeleven achter slot en grendel hield.
"Geeft niet," zei hij uiteindelijk, zijn toon zacht en zowaar medelevend. Hij keek even voor zich, naar het water dat gestaag van de voorruit van haar auto stroomde, over de motorkap en weer op de straat onder hen.
"Het spijt me dat te horen," zei hij vervolgens. Hij meende het. Hij had mensen nare dingen aangedaan in zijn leven, maar verkrachting vereiste een bepaald sadisme dat hij bijna niemand toewenste.
"Heb je enig idee wie het was? Of een uiterlijke beschrijving?" vroeg hij toen, licht aarzelend. Het was niet zijn stijl om zijn hachje te wagen voor iemand die hij amper kende, maar als het goed was kon hij wel iets regelen om te zorgen dat de man in het vervolg in ieder geval zijn bedenkingen zou hebben. Of gewoon de rest van zijn leven op vloeibaar voedsel moest teren. Dat leek Neil ook niet meer dan redelijk.
Hij wist dat ze aan ondersteunende woorden meer zou hebben, maar echt goed was hij daar niet in. Hij kon zich de laatste keer dat hij een meisje had getroost amper herinneren.

Neil had haar glimlach beantwoord en gezegd dat alles op zijn pootjes terecht zou komen. Terwijl ze weer naar voren keek, was er om die woorden een lichte frons op haar voorhoofd verschenen. Als alles op zijn pootjes zou terecht komen, had het hem nooit zo hoog kunnen zitten. May knikte traag. Hij zou er wat op vinden. “Ik hoop dat je er wat op vindt.” Een bemoedigende glimlach ging weer zijn kant op. “En als je het kwijt wil, I won’t judge.” Haar woorden waren oprecht. Ze kende hem amper, maar de puinhoop die niet alleen hij maar ook zij in haar leven had, zorgde ervoor dat ze zich niet alleen voelde.
Zo. Ze had de woorden uitgesproken. Had haar verhaal verteld zonder details en hij had het begrepen. Haar onderlip trilde en op dit moment wilde ze niets liever dan huilen, zich in een bolletje rollen en blijven huilen. De krop kwam in haar keel, haar ogen werden rood en voelden zwaar aan, het stuur hield ze krampachtig vast. Neil aankijken deed ze niet.
Wat hij vervolgens zei, klonk zacht. Meelevend. Een toon die ze van hem niet had verwacht.
Een korte stilte viel.
May zag haast niets van de weg en kon zich moeilijk concentreren. Telkens werden haar herinneringen van die nacht opgehaald. Flarden van gebeurtenissen. Ze proefde de alcohol die hij had genuttigd in haar mond. Ze voelde zijn handen weer branden over heel haar lijf. Die vieze, vuile geur van sigaretten, drank en zweet. Hoorde zijn gehijg.
Neil kwam tussen. Uitte zijn medeleven, waarop ze haar schouders ophaalde. Of ze enig idee had wie hij was? Beschrijving van zijn uiterlijk?
Langs haar zijde bleef het een poosje stil. Haar handen trilden terwijl ze de wagen deed afremmen en aan de kant van de weg zette.
Ze schudde haar hoofd. “Hij droeg zo’n bivakmuts. Het was donker.” Het meisje klemde haar tanden even op elkaar toen ze kort haar blik neersloeg en haar handen van het stuur liet zakken. Balde haar vuisten. “Hij had donkere ogen. Zwart als de nacht toen.” May beet op de binnenkant van haar wang, de trilling in haar stem kon ze niet verbergen. Woede, vooral woede. Verdriet. Pijn. “Jaar of 50 – 60. Niet al te mager.” Ze perste haar lippen op elkaar. “But that could be anyone.” Ze haalde haar schouders op.
“En weet je wat het ergste is? Weet je wat verdomme het ergste is, Neil?” Ze keek opzij, zocht oogcontact. Haar blik vol woede, vol pijn. “Eerst verzette ik me nog.”
Haar onderlip trilde en enkele tranen die ze niet meer kon tegenhouden, rolden over haar wangen. “En dan, op een bepaald moment, dan geef je je over. Ik heb mijn ogen gesloten en hem laten begaan. Hem verdómme zijn zin gegeven.” May sloeg haar blik weer neer en zuchtte diep. “Ik had het fijner gevonden, moest hij me gedood hebben. Dan hoefde ik er niet mee leren om te gaan.”
Ze bleef enkele tellen stil en haalde vervolgens een pakje sigaretten uit het gedeelte tussen hen in. “De jouwe zullen wel nat zijn. Vind je het erg als ik er even één opsteek? Neem er ook eentje als je wil.” Haar stem vond stilaan de rust terug. Ze hield het pakje open voor moest hij er één willen.
“Als je echt nu naar huis moet, mag je gerust het stuur overnemen. Maar ik heb even een break nodig.”

Neil fronste, verward door de informatie. Een bivakmuts? Maar toch had ze zijn leeftijd kunnen schatten? En waarom ging een kerel van die leeftijd op zo'n manier te werk? Een bivakmuts suggereerde voorbereiding, maar iemand een steegje intrekken was het tegenovergestelde van voorbereid tewerk gaan, en met een bivakmuts op zak nam je ook risico's.
Het was niet dat hij haar niet geloofde, maar het totaal plaatje klopte gewoon niet. Er miste iets, iets wat het geheel een klein beetje logica kon geven. Neil begreep misdadigers. Hij had lang niet voor alles begrip, maar hij snapte hoe de types die je zoal op straat trof te werk gingen, en dit sloot gewoon nergens op aan. Aan de andere kant; het kon goed zijn dat ze zich door de stress dingen niet helemaal meer herinnerde zoals ze gebeurd waren.
Desondanks, als wat ze zei klopte moest hij wel meer aan de weet kunnen komen over de dader door de juiste vragen te stellen. Dat voelde ergens goed. Neil hield namelijk niet van machteloosheid, of het nou om hemzelf of anderen ging.
“En weet je wat het ergste is? Weet je wat verdomme het ergste is, Neil?”
Neil keek haar aan, maar zei niets.
“Eerst verzette ik me nog.”
De verwarring had plaatsgemaakt medelijden.
“En dan, op een bepaald moment, dan geef je je over. Ik heb mijn ogen gesloten en hem laten begaan. Hem verdómme zijn zin gegeven. Ik had het fijner gevonden, moest hij me gedood hebben. Dan hoefde ik er niet mee leren om te gaan.”
Even was het stil. Even hoorde Neil niets anders dan de harde slagregens op de ruiten van de auto. Hij wierp een blik naar buiten. Nu ze zo stil stonden leek ook de tijd even stil te staan. Hij kon de heuvels en bergen in de verte vaag waarnemen door het gordijn van water.
Hij had een hoop meegemaakt, maar hier kon hij zich geen voorstelling bij maken.
Ze bood hem een cigaret aan en Neil glimlachte even, maar echt opgewekt was het niet. Daarvoor was de sfeer te zwaar. Hij pakte er een en stak die geconcentreerd aan.
“Als je echt nu naar huis moet, mag je gerust het stuur overnemen. Maar ik heb even een break nodig.”
Hij keek op en liet wat rook tussen zijn lippen door ontsnappen. Hij haalde zijn schouders op.
"Geen zorgen, ik heb alle tijd."
Goed, technisch gezien was dat niet waar, maar voor nu wel. Hij zou zich morgen wel weer zorgen gaan maken, vanavond wilde hij er even uit zijn.
Een tijd lang zei hij niets. In stilte rookte hij zijn cigaret terwijl zijn ogen onbewust de straaltjes water volgden. Hij wist ook niet echt wat hij bij God moest zeggen. Hij kon een mooie spreker zijn, manipulatief ook, maar dergelijke skills waren hier niet echt van toepassing. Met dat zij zich in figuurlijke zin had bloot gegeven was ook zijn muur een beetje een zootje geworden.
"Heb je dit verder echt aan niemand verteld?" vroeg hij toen, zich herinnerend dat ze zei dat het vreemd voelde het aan iemand te vertellen. Hij kon zich goed voorstellen dat het moeilijk was om over te praten, maar het idee dat ze uitgerekend hem koos om haar hart bij te luchten verwarde hem enigszins, zeker als ze er al weken mee liep. Hij kende mensen die betere Dr. Phil skills hadden dan hij, in ieder geval.
Een auto kwam met een noodgang voorbij en Neil's wenkbrauwen gingen omhoog. Die zouden ze zo wel in de vangrail treffen, dacht hij cynisch.

Hij had alle tijd. May had slechts geglimlacht toen hij dat zei, al vond ze het aangenaam dat hij niet het stuur zou overnemen. Niet dat ze hem niet vertrouwde, ze wilde gewoon nu niet alleen zijn. Haar woorden waren vrij vloeiend uit haar mond gekomen en het was nu pas dat ze zich realiseerde hoe ze haar pijn met iemand gedeeld had. Dat iemand wist wat haar overkomen was, was nieuw. Om maar te zwijgen hoe nieuw het was dat iemand als Neil het wist. Hoe ze er na deze woorden mee moest omgaan, was dan weer iets waar ze zelf geen raad mee wist. Het voelde ongemakkelijk en ze wilde de woorden wegvegen.
De jongen trok van zijn sigaret toen ze die van haar opstak en diep inhaleerde, de rook daarna zachtjes weer uitblazend.
Haar blik gleed naar buiten, naar hoe het maar niet leek op te houden met regenen. De setting was behoorlijk dramatisch.
Toen hij vroeg of ze het verder echt aan niemand had verteld, keek ze even opzij naar Neil. Haar gezichtsuitdrukking moeilijk, met een lichte frons op haar voorhoofd. Nee, ze had dit nooit aan iemand verteld. En uitgerekend hem had ze gekozen. Misschien omdat het vertrouwen wekte dat Neil zelf in een moeilijke situatie zat. In combinatie met het zwakke moment dat ze beleefde vlak voor ze zijn pas kruiste, leek dit makkelijk gegaan te zijn. Het meisje knikte traag, nadenkend.
"Het was niet echt de bedoeling dat iemand dit zou weten." Ze trok van haar sigaret terwijl ze haar blik weer naar voren richtte. "Zwak moment." Gaf ze toe, waarna een cynische glimlach op haar gezicht verscheen. "En wat is er beter dan dingen vertellen aan iemand die ook in een puinhoop leeft op dit moment?"
Een nog diepere frons verscheen toen ze hem weer aankeek. "En heel vreemd, maar ik denk dat ik je lijk te vertrouwen. Misschien."
De auto die voorbijraasde, leidde haar aandacht af. Aan een rotvaart ging die er vandoor. Hij moest zijn leven wel beu zijn.
"Vince mag dit niet weten. Hij begaat ongelukken", sprak ze, de snelle auto die bijna uit het zicht verdween door de hevige regenval nakijkend. "En ook niet dat ik je een lift gaf. Hij doet me wat als hij te weten komt dat ik weer met je om ben gegaan." Haar blik ging even naar hem toe, waarna ze glimlachte. "Al voel ik me wel een bad-ass chick hoor, door met je om te gaan, al was dat niet de bedoeling."
De luchtige manier waarop ze die woorden uitsprak, was voor haar een poging om de sfeer te verlichten en het gespreksonderwerp van daarnet af te sluiten. Desalniettemin waren de woorden die ze sprak, waar.
Haar sigaret was bijna op, de regen leek stilaan te gaan minderen. Ze drukte haar raampje snel open en toe en gooide de sigaret naar buiten. Wachtte tot hij klaar was. "Laten we verder gaan. Regent's street, was het toch?"
Ze meende zich die straat goed te herinneren omdat ze zich eerder had voorgenomen om zich niet in die buurt te laten zien.

wak moment. Neil knikte langzaam. Die had hij ook wel eens. Meestal waren dat de momenten waarop hij net wat teveel gedronken had en meer vertelde dan goed voor hem was.
"En wat is er beter dan dingen vertellen aan iemand die ook in een puinhoop leeft op dit moment?"
Neil lachte bitter. Het was de eerste keer dat hij het zo uit iemands mond hoorde komen; recht voor z’n raap, maar niet op de laatdunkende toon die hij gewend was van mensen die het zich konden veroorloven een grote bek tegen hem te hebben (werken voor Akira had namelijk nog wel een paar voordelen, in de vorm van een reputatie waar redelijk wat mensen met tegenzin respect voor toonden).
Ze ging verder. Vertelde dat ze hem vreemd genoeg vertrouwde. Neil’s wenkbrauwen gingen omhoog. Hij deed geen poging die misschien de wereld uit te helpen.
Toen zei ze dat Vince van niets mocht weten. Neil lachte kort en nam nog een trekje van zijn sigaret.
“Hij mag me echt niet, of wel?” zei hij, al was het meer een retorische vraag. Hij wist van een hoop mensen wel dat zijn bloed konden drinken. De meesten waren er niet al te open mee, uit angst voor Akira, met name, maar er waren er ook die het niet onder stoelen of banken schoven, zeker niet als ze wisten dat Neil in de praktijk weinig voor Akira betekende. Er was altijd een kans dat Akira het niet zo pikken als Neil iets overkwam, puur omdat het zijn eigen reputatie schaadde als hij zoiets over zijn kant liet gaan, maar niet iedereen nam dat serieus.
"Al voel ik me wel een bad-ass chick hoor, door met je om te gaan, al was dat niet de bedoeling."
“Ik ben natuurlijk ook best wel een status symbool,” grapte Neil. “Je zal maar zo’n badboy in je vriendenkring hebben,” voegde hij er met een vleugje sarcasme aan toe.
Hij ging wat verzitten, iets comfortabeler. Kort nadat ze haar sigaret het raam uit gegooid had volgde de zijne.
Ze stelde voor verder te gaan en Neil knikte bevestigend toen ze de straat noemde. Het was dat hij Regent’s Street regelmatig als fake-adres gebruikte, waardoor het er natuurlijk uitkwam. Zo had hij ook een aantal fake-namen waar hij zonder een seconde aarzeling op reageerde. Je leerde toch bepaalde dingen in dit werk.
“Helemaal goed,” antwoordde hij. De regen leek iets minder te worden.
Neil ademde langzaam uit. Een deel van hem wilde naar huis, zodat hij iets kon regelen voor zijn auto, maar een deel van hem wilde ook gewoon hier blijven, want door de waas van regen om hen heen voelde het alsof hier in de auto de tijd even stilstond. Het voelde alsof hij hier even zijn zorgen een klein beetje aan de kant kon zetten. Eenmaal alleen thuis zou het weer raak zijn, zonder twijfel.
“Let’s roll,” zei hij echter luchtig, doend alsof hij zichzelf inmiddels weer helemaal herpakt had.

May haalde haar schouders op toen hij vroeg of Vince hem echt niet mocht. “Ik weet het fijne er niet van. Maar ik kon aan zijn hoofd zien dat hij pisnijdig was toen hij via - via had gehoord dat ik met je was meegereden.” Ze rolde onbewust even met haar ogen. “Vince is gewoon over beschermend. Hij moet dringend leren dat ik m’n eigen leven leid. Ik ben geen twaalf meer.”
Hij grapte mee over het feit dat hij een status symbool was en May knikte bevestigend, grijnzend. Ze had er niets verder aan toe te voegen. Het was gewoon waar. "Je zal maar zo’n badboy in je vriendenkring hebben." Vriendenkring? Beschouwde hij hen als vrienden? Door het sarcasme in zijn stem was dit moeilijk te lezen en haast niet serieus te nemen, maar toch ze zou het niet onplezierig vinden. "Vriendenkring, hé?" grijnsde ze met het nodig onderliggend vleugje spot. "Je zou de enige zijn op dit moment." Haar blik gleed even naar Neil en ze trok haar wenkbrauwen op. "Pretty impressive." De ironie in haar stem beschermde haar van het feit dat ze moest wennen aan het idee, maar hem binnenin wel een kans wilde geven. Ze kon niet geloven dat hij compleet was zoals hij zich voordeed te zijn. Hij was gevoeliger, maar had de skills om dat compleet te verbergen - daar was ze van overtuigd. Dat had ze gezien, toen hij verteld had over zijn schulden.
Het maakte tevens niet uit dat ze geen vrienden had, dat kon je horen. May had niet echt vrienden. Ze had één vriendin gehad tijdens school - Vero - maar die vriendschap was compleet verwaterd sinds May's ouders weg waren en ze op de Oude Markt woonden. Vrienden waren fijn, maar als je telkens wanneer zij in problemen zaten meteen voor hen klaarstond en dat niet andersom gebeurde, verloor het voor May de magie. De mensen die ze nu kende, wisten vrijwel niets van haar.
Terwijl ze de auto in eerste versnelling zette en de weg weer opging, begon het alweer harder te regenen. Het leek er niet naar uit dat het snel zou gaan ophouden en May hoopte alleen maar dat er geen ongevallen zouden gebeuren. De ruitenwissers gingen stevig heen en weer terwijl het meisje gefocust de weg naar Regent’s Street volgde.
Een stilte viel die korte tijd, maar dat was niet erg. Ze genoot van het niet alleen zijn, maar toch niets te hoeven zeggen; het was niet iets wat je met iedereen kon doen en het was ontzettend aangenaam.
De huizen gleden voorbij in het dichter bevolkte gedeelte. Stilaan werden de huizen ook merkelijk poverder, het signaal dat ze vlakbij de Oude Markt waren.  
Enkele tellen later reden ze Regent’s Street op en May wierp een blik op Neil. “Hierzo ergens?” Ze liet de auto vertragen en zou de wagen parkeren waar Neil aangaf te wonen.
“Voor een badboy was je trouwens nog wel aangenaam gezelschap. We zouden dit een keer meer moeten doen.” May grijnsde, maar meende wat ze zei. Deze rit was een hele opluchting geweest voor haar. Onverwachts, maar ze had geen spijt dat ze voor hem gestopt had. Zolang Vince er natuurlijk maar niet achter kwam. Niet omdat ze vreesde dat hij boos zou zijn op haar, maar omdat ze vreesde dat hij het dan op Neil zou gemunt hebben. Haar passagier kon die bijkomstigheid echt wel missen.

Hij zou de enige zijn. Neil ging er niet op in. Dat soort opmerkingen voelden als dat typische meelijwekkende gedrag waar hij dan weer een beetje een hekel aan had. Hij had met haar te doen, daar niet van, maar vissen naar complimentjes moest ze maar mooi bij iemand anders doen.
Het was moeilijk om naar buiten te kijken door de beregende ruiten, met name aan de zijkanten van de auto, maar het verschil in omgeving was niet te missen.
Het duurde niet echt lang voor ze bij Regent’s Street waren.
“Hierzo ergens?”
Neil knikte.
“Yep."
Leugentje om bestwil. Het scheelde dat het een lange straat was. Hij kon een flink stuk lopen, waarna ze hopelijk al weg was, voor hij er uit was. Hoewel hij er niet woonde kende hij de straat op zijn duimpje. Hij wist van veel van de krappe, goedkope flats die er stonden wie er ongeveer in woonden. De mensen die voor hem relevant waren dan. Er woonde ook genoeg volk waar hij toch niets mee van doen had.
“Voor een badboy was je trouwens nog wel aangenaam gezelschap. We zouden dit een keer meer moeten doen.”
Neil had zijn blik door de straat laten gaan, maar keek nu weer met een grijns op.
“Charisma heet dat,” antwoordde hij plagend. “En ik zal aan je denken als ik weer ’ns autopech heb."
Met die woorden opende hij de autodeur en stapte hij uit. Hij bukte iets zodat hij nog even naar binnen kon kijken. De stoel was flink nat waar hij had gezeten, maar dat droogde wel weer.
“Hey, bedankt voor de rit hè?” zei hij, waarna hij zijn rug rechtte en met zijn handen in de zakken van zijn jeans begon te lopen. Hij hield een laag tempo aan, in de hoop dat ze een beetje snel weg zou zijn, maar liep desondanks wel door. Staan dralen had geen zin. En daar kwam bij dat hoewel het ongemakkelijk zou zijn als zijn leugentje uitkwam, hij er niet echt mee kon zitten. Ze kwam er wel weer overheen. Hij was een dealer, natuurlijk loog hij over bepaalde dingen.
Aan het einde van de straat sloeg hij dan ook zonder omkijken af, in de richting van de straat waar hij daadwerkelijk zijn kleine, groezelige appartementje had. Hij mocht dan in een dure bak rijden, maar die luxe had hij alleen maar zodat hij indirect Akira’s reputatie hoog hield. In wat voor zwijnenkeet hij leefde interesseerde de Aziatische man totaal niet.