Go run, run, run. [Neil]

“Luister, Neil, er hoeven helemaal geen gekke dingen te gebeuren,” zei de man die May bij haar keel had gegrepen. Hoewel hij zelf minstens net zo ontstemd leek als Neil, klonk hij ook nerveus. Neil wist zelf niet eens of hij nog moeite zou hebben te vuren na alles wat er gebeurd was en de man leek het zich te beseffen.
“Mee eens. In die auto, allebei, en optyfen,” commandeerde Neil. De macht die hij over het tweetal had gaf ergens zowaar iets van een kick, vooral omdat het tweetal deed wat hen opgedragen werd. Met frisse tegenzin bewoog het tweetal zich weer richting de auto, langzaam achteruit lopend. Geen van beiden verloor het vuurwapen ook maar een seconde uit het oog. Dit waren mannen die er eerder een op zich gericht hadden gehad, besefte Neil zich. Een voor een stapten ze in de wagen en Neil voelde iets van opluchting, ook al ging zijn hart nog als een razende tekeer.
In zijn achterhoofd wist hij echter dat hij hiermee een enorme fout had gemaakt. Als dit bij de Manager terecht kwam - want hij twijfelde er niet aan dat dit tweetal voor hem werkte - dan had hij een probleem. Maar dat was van later zorg.
Hij keek de wagen na terwijl deze met gierende banden de straat uitreed en liet toen, ineens uitgeput, het wapen zakken. Hij stak het opnieuw in zijn broeksband en beende richting zijn voordeur, die hij hard achter zich dichtsloeg. Het was verdomme wel alsof de situatie met het uur slechter werd.
Hij zag May zitten.
“Nou, mocht je je nog steeds afvragen waarom ik weinig vertrouwen in je handelen heb, dan heb je nu je antwoord,” zei hij nijdig. Hij had er een bijtende opmerking aan toe willen voegen over misschien toch maar een taxi voor haar bellen zodat ze alsnog op kon rotten, maar leek haar toen pas echt goed te zien, waarna zijn uitdrukking verzachtte. Het bange hoopje op de stoel leek amper nog op het meisje waar hij nog niet eens zo lang geleden mee had zitten blowen op zijn bed. Hij was in twee stappen bij haar en hurkte voor haar neer, zijn blik nu vooral ernstig en haast bezorgd. Hij trok haar hand weg en tilde haar kin iets op om haar hals te inspecteren. De rode afdrukken staken akelig af tegen haar huid.
“Godsamme,” mompelde hij.
Neil stond weer op en schonk bij de gootsteen een glas water in dat hij naar haar toe bracht en in haar handen drukte.
“Hier. Drink op,” zei hij. Hij liet langzaam zijn adem ontsnappen. Tering. Net als hij dacht dat deze hele puinhoop niet nog erger kon worden.

Nog steeds op adem komend van het incident, staarde May voor zich uit. Het voelde alsof de man haar nog steeds bij haar keel vast had, maar misschien was het de angst die haar op dit moment haast letterlijk de das om deed.
Opeens was alles zo écht geworden. Het voelde alsof ze in de uren hiervoor het probleem niet meer had willen zien of willen vermijden. De relatief zachte aanpak van de Manager had er misschien voor gezorgd dat het meisje de boel onderschatte, maar de harde hand van de man daarbuiten had de Managers woorden zeker kracht bijgezet.
De deur knalde dicht en May schrok op, haar blik schoot naar Neil en ze had de reflex om nog meer in elkaar te krimpen. Hem zien met een wapen in zijn handen was een beeld dat op haar netvlies stond gebrand.
Bij zijn opmerking had ze normaal gezien vast iets terug gesnauwd of een grapje gemaakt, maar ze was sprakeloos. En haar keel voelde rauw.
Terwijl Neil voor haar neer hurkte, keek ze hem wezenloos aan. Ze liet hem haar hand wegnemen en tilde haar hoofd automatisch op toen hij haar hals wilde bekijken. Ondertussen week haar blik niet van hem af. Die vastberadenheid van hem, met het geweer in zijn hand…
Haar hand trilde toen ze het glas water van Neil aannam en de koele vloeistof zich een weg langs haar keel baande. Het voelde goed, verzachtte de pijn en zorgde ervoor dat haar droge mond niet meer zo aanvoelde.
En alsof ze een voorraad water nodig had voor het kon, prikten de tranen plots in haar ogen terwijl ze hem onafgebroken aan bleef kijken. “Sorry, Neil. I fucked up. Badly.” Haar stem klonk schor, alsof ze een avond stevig stappen was geweest. “Het spijt me zo.” Ergens halverwege die zin stierven de klanken zacht weg.
Het meisje sloeg haar blik neer en de prikkende tranen rolden nu traag over haar wangen.
“Ik –“ Dat haar inschattingsvermogen haar puur om het probleem te ontwijken zo in de steek had gelaten, was onbegrijpelijk. “Ik heb ’t onderschat.”
Ze had Neil, die de mannen al langer kende, moeten vertrouwen wanneer hij zei dat er geen tijd was om te wachten. En nu had ze enkel maar olie op het vuur gegooid. Ze kon zichzelf hiervoor wel haten.
“Dat wapen”, - ze had er nooit eentje van zo dichtbij gezien en had ook niet verwacht dat het er plots zou zijn – “Ik ben blij dat je ’t had.” Tegen al haar principes in was het voor het meisje een opluchting geweest dat Neil er stond met zo’n moordvoorwerp.
Maar het had een keerzijde.
Neil was vast in staat om iemand neer te schieten. Hij meende het net.
Waar was hij toe in staat? Zou hij het bij haar ook even emotieloos tegen haar slaap aan kunnen plaatsen als ze het te ver dreef?
Haar houding veranderde. Ze kruiste haar benen en armen over elkaar en sloot zich op die manier af van hem.
Hij had haar gered, ja. Dat wel. Maar was dat omdat hij haar kon gebruiken, of omdat hij niet wilde dat haar wat overkwam?
Misschien zou hij haar wel afknallen als ze in de weg liep of niet meer nodig was. Die angst bekroop haar en zorgde ervoor dat ze zich niet meer op haar gemak voelde.
“Wil je dat ik vertrek? Ik neem de taxi wel.” Haar stem trilde, verward met hoe ze hier mee moest omgaan en bang voor alles wat komen zou.

Haar tranen leken zijn boosheid te verzachten en hij wendde even zijn blik af.
“Sorry, Neil. I fucked up. Badly.”
Hij forceerde een glimlach en wreef even over haar knie.
“Het spijt me zo.”
Ze erkende zowaar dat ze het onderschat had en hoewel er een hoop snedige reacties waren die hij had kunnen toepassen, maar hij kon het zowaar niet over zijn hart verkrijgen en dus grijnsde hij even.
“Nou,” zei hij, zijn toon een beetje plagend, ook al was hij nog steeds bekaf, “zijn we ’t vanavond tenminste ergens over eens."
“Dat wapen”, ging May echter verder, “ik ben blij dat je ’t had.”
Neil kwam overeind. Hij was door haar toestand eigenlijk alweer vergeten dat hij het ding nog niet had teruggelegd.
“Oh- ja- goed dat je erover begint,” mompelde hij en hij haalde het vuurwapen weer uit zijn broeksband. Niet iets om bovenop in slaap te vallen. Hij borg het weer veilig op in de lade waar het uitgekomen was.
Hij stond met zijn rug naar haar toe toen ze weer over een taxi begon en keerde zich om.
“Oh mijn fucking God,” zuchtte hij, “begin je nou alweer? Doe verdomme normaal en crash gewoon op de bank of zo. Of in m’n bed, mij om het even, met een uur of zo heb je van mij geen last meer.”
Hij liet zich in een stoel vallen en wreef over zijn oogleden. Nee, als hij eenmaal horizontaal lag was hij waarschijnlijk direct weg. Energie om nu nog te plannen was er niet meer, daar was ze wel in geslaagd.
“Jezus, May,” bromde hij. “Op dit moment weet ik verdomme niet wat ik wil, behalve dat ik weet dat ze ongetwijfeld rechtstreeks naar je fokking huis rijden en ik niet wil dat je erachter komt wat ze daar voor plannen voor je hebben."
Het had eleganter gekund, tactvoller, maar Neil was geen van beiden en het was ergens een opluchting om de zorg eruit te gooien die deels ten grondslag lag van zijn stress en irritatie.
Want hij twijfelde er niet aan dat zijn reddingsactie de situatie nog erger had gemaakt, al wist hij ook dondersgoed dat hen vriendelijk vragen op te houden ook niet bepaald gewerkt zou hebben. Dit was waarom hij normaal met een boog om altruïsme heen ging.

May volgde Neils bewegingen terwijl hij het wapen weer op z’n plaats legde. Haar blik bleef enkele tellen rusten op de lade waarin hij het achtergelaten had. De ernst en bezorgdheid in zijn blik daarnet had ervoor gezorgd dat de twijfels die ze net nog voelde over Neil die een gevaar voor haar vormde of niet, weg geëbd waren.
Als May niets betekende voor hem, had hij haar net gewoon laten aanpakken door de kerels. Dan had hij zich niet bemoeid met de situatie en zichzelf mee in gevaar gebracht. Mays heldere denken keerde stilaan terug.
“Doe verdomme normaal en crash gewoon op de bank of zo. Of in m’n bed, mij om het even, met een uur of zo heb je van mij geen last meer.” Het meisje bleef haast onbeweeglijk zitten en knikte traag.
Zijn opmerking ging al door merg en been na de cruciale fout die ze daarnet maakte, waardoor ze de situatie enkel maar meer verziekt had. Ze kon zichzelf wel slaan, maar er was niets meer aan te veranderen. Haar blik werd weer somber op de grauwe vloer gericht.
Ja, ze moest verdomme normaal doen. May haalde haar schouders verloren op.
“Ik weet in godsnaam niet hoe ik normaal kan doen in deze situatie”, mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen haar gezelschap, terwijl ze haar hoofd langzaam schudde.
En Neil ging ongestoord door.
De opmerking over haar huis en de plannen die ze hadden voor haar, én de manier waarop hij het zei, raakte haar des te meer. Het kon de waarheid zijn, de harde, brutale waarheid, maar op dit moment strooide hij enkel maar zout op de wonde.
Een benauwd gevoel bekroop haar bij de gedachte aan de plannen die de kerels met haar konden hebben. Nee, daar mocht ze niet verder over nadenken, dan zou ze helemaal gek worden en dan was het hek helemaal van de dam.
Anderzijds begreep ze zijn reactie wel, en wijdde ze de manier waarop hij het zei aan de frustraties van de hele situatie. De bezorgdheid om haar die ze net nog in zijn blik had kunnen terugvinden, hielp haar erbij om er begrip voor op te brengen en hem te laten begaan.
“Begrepen”, bevestigde ze zijn woorden, waarna ze opstond en kort met haar hand over haar nek wreef, die stijf aanvoelde. Ze dronk haar glas water leeg en zette het op het aanrecht.
“Ik neem de bank wel dan. Heb je toevallig iets anders dat ik aan kan doen om te slapen?”
Haar stem klonk nog steeds schor, maar de toon in haar stem was nu haast luchtig en stond in opmerkelijk contrast met de toon van zijn laatste woorden.
May bekeek Neil met bezorgdheid in haar blik terwijl hij in de stoel zat, duidelijk op van alle stress die dit hem schonk.
Normaal gezien waren er wel een aantal dingen die ze kon zeggen om iemand zich beter te laten voelen, maar bij Neil leek het gewoon allemaal verloren moeite te zijn. Mensen helpen lukte haar normaal gezien best goed, maar hij was anders.
Dus omdat ze geen hap of snauw terug wilde, besloot ze gewoon haar mond te houden. Misschien moest ze dat vaker leren doen.

“Begrepen."
Nou, dat was weer een zorg minder. Hij liet zijn hoofd even achterover zakken en sloot zijn ogen, diep in en uit ademend. Ze wisten nu dat hij het zich aan trok wat er met haar gebeurde. Ze konden haar tegen hem gebruiken. En het zou waarschijnlijk nog werken ook, want na wat er zojuist was gebeurd zag hij zichzelf haar niet meer voor de bus gooien.
Dit was een probleem, maar hij had de energie niet zich er nu nog druk om te maken. De realisatie was dan ook meer een doffe constatering dan echt iets waar hij gealarmeerd door raakte, dat kwam later wel.
Hij had überhaupt geen energie meer. Hij was op voor vandaag. Hoe langer hij zat, hoe meer de vermoeidheid zich van hem meester maakte. Jezus, hoe laat was het eigenlijk? Het voelde alsof deze dag al weken aan de gang was en zijn ogen waren zwaar.
“Ik neem de bank wel dan. Heb je toevallig iets anders dat ik aan kan doen om te slapen?”
Hij knikte en dwong zichzelf iets rechter op te gaan zitten.
“Pak het zo voor je,” mompelde hij.
Hij had even een moment nodig om de energie te verzamelen weer overeind te komen. Hij slofte naar zijn kledingkast, een vrij klein exemplaar dat zonder twijfel betere tijden had gekend. Hij trok voorzichtig een van de lades op, omdat de voorste plank ervan losraakte als je er iets te hardhandig mee was, en viste er een shirt uit. vanaf een andere plank, die een beetje scheef stond, pakte hij een joggingbroek. Hij gooide het naar May toe.
“Vang. Zal ook effe wat dekens voor je fixen."
Uit een ander deel van de kast trok hij een dunne deken - het was toch verre van koud in de kamer - en een kussen dat hij haastig in een sloop frommelde. Hij liep naar de bank en legde het neer.
“Laat maar weten als je nog iets nodig hebt,” zei hij. Zijn stem was vlak. Dit was ongeveer het punt waarop ze vermoedelijk alles van hem gedaan kon krijgen dat niet teveel energie vergde, want ergens tegenin gaan was er eigenlijk amper nog bij.
Hij besloot er voor nu nog maar niet aan te denken dat ze op tijd op moesten morgen, omdat de Manager zeker niet still zou zitten.

De vermoeidheid straalde van Neil af. Hij had een kort momentje nodig om zich bij elkaar te rapen vooraleer hij opstond om wat kleding te nemen. De - voor haar - imposante verschijning die hij normaal gezien was, leek in een hol gekropen te zijn. Waarschijnlijk tot morgen.
May liep alvast naar de bank en ving daar aangekomen net op tijd de joggingbroek en het shirt op. Ze knikte op zijn woorden over lakens en maakte van de gelegenheid gebruik om zich zonder al te veel na te denken, om te kleden. Geen zin noch energie om zich bezig te houden met preuts gedoe. Als ze samen op de vlucht zouden gaan, dan moest ze hier maar aan wennen.
Los daarvan voelde het ook niet vreemd om zich snel even om te kleden in zijn bijzijn. Normaal gezien heerst er zo’n gevoel van ongemak en schaamte, maar na alle dingen die vandaag gebeurd waren, was er geen ruimte meer voor om over na te denken.
De outfit was perfect om te slapen en zat lekker ruim. Bonuspunten voor de Neilgeur, maar daar hoefde ze nu geen opmerkingen over te maken.
Ze haalde net haar haren uit de kraag van het shirt dat ze net over haar hoofd had getrokken, toen Neil de lakens op de bank dropte.
“Laat maar weten als je iets nodig hebt.”
De toon in zijn stem deed haar zeer. Misschien was emotieloosheid wel pijnlijker dan eender welke emotie die te koppelen valt aan je stem. Ze herkende de toon en het gevoel dat erbij kwam kijken meteen.
Leegte, onverschilligheid, vermoeidheid. Neils mentale toestand was te vergelijken met het flauwvallen als je pijn hebt: het was te veel, het had al te lang geduurd en zijn geest beschermde zich daartegen door in lockdown te gaan. Genoeg was genoeg. Hij had dringend rust nodig.
Het meisje zuchtte zachtjes en zette een stap naar hem toe, om hem vervolgens te omhelzen.
“Dit heb ik even nodig, en jij misschien ook.” Ze draaide haar hoofd. Naar buiten en liet het tegen zijn borstkas rusten terwijl  ze hem enkele tellen vasthield, om hem dan weer los te laten. “Slaaplekker, Neil”, fluisterde ze haast, waarna ze hem een kus op de wang drukte als afscheid. “Als er wat is, ik ben hier. En anders niet veraf.”

Neil liet bewegingloos toe dat May hem omhelsde, maar zodra hij haar armen om hem heen voelde beantwoordde hij hem, krampachtig bijna. Het duurde te kort, realiseerde hij zich toen ze weer los liet.
Sinds hij met haar omging was hij vaker op een tedere manier aangeraakt dan in toch zeker het afgelopen jaar - one night stands kon je moeilijk teder noemen, zeker in zijn geval - en hij merkte dat hij zich nu pas realiseerde dat hij er oprecht behoefte aan had.
“Slaaplekker, Neil.” Ze drukte een kus op zijn wang en hij knipperde verrast.
“Als er wat is, ik ben hier. En anders niet veraf.”
Hij slikte en knikte toen mat. Daarna liep hij terug naar zijn kledingkast en pakte hij er nog jogging broek uit. Hoewel hij eerder nog gedouched had, voordat ze de wandeling gemaakt hadden die aan de rit naar de Manager vooraf was gegaan, voelde hij zich niet schoon meer, al wist hij niet zeker of dat in letterlijke of figuurlijke zin was.
Hoe het ook zij, hij ontdeed zich vlug van zijn schoenen, sokken, broek en T-shirt, even soepel als iemand met twee armen zou hebben gedaan. Het was best koel in de kamer en er ging even een rilling over zijn blote huid. Hij trok zijn slaap kleding aan. Het matras op pallets in de woonkamer was goedkoop en niet het meest comfortabel, maar zeker nu zou hij nog op de stoep in slaap hebben kunnen vallen. Hij trok de ietwat smoezelige deken die erop lag over zich heen en ging liggen.
“Weltrusten,” mompelde hij slaperig.
Hij viel vrijwel direct in slaap en hoewel zijn slaap onrustig was, werd hij elf achtereenvolgende uren niet wakker.
De ochtend was dan ook al ruimschoots begonnen toen hij langzaam weer bij zijn positieven kwam. Met een diepe zucht ging hij rechtop zitten. Hij was verdomme nog steeds moe, maar de absolute uitputting van gisteren was in elk geval weg. Hij wierp een blik op de bank waar May nog in diepe rust was en keek toen op zijn telefoon. Fuck, het was ook al niet bepaald vroeg mee. Nou ja, nu niets meer aan te doen. Hij kwam overeind en nam niet eens de moeite zich fatsoenlijk aan te kleden. In slechts zijn joggingbroek slofte hij richting de keuken waar hij een stuk of wat boterhammen belegde met wat er maar in zijn koelkast lag. Een bord zette hij op het koffietafeltje naast de bank neer, de ander zette hij op het matras neer waar hij kort daarop zelf ook neerstreek.
Even staarde hij naar de grond. Waar te beginnen? Hoe ging hij in vredesnaam drie mensen tegelijkertijd weg smokkelen zonder op te vallen terwijl ze alledrie vermoedelijk in de gaten werden gehouden?
Er begon vaag iets van een idee te ontstaan en hij scrollde door zijn contacten.

Ze had gedaan wat goed was - vermoedelijk de eerste keer die dag -, de manier waarop Neil haar knuffel had beantwoord zei genoeg.
Door alle tegenslag heen was er op erg korte tijd een band ontstaan die waarschijnlijk dieper lag dan ze beiden beseften. De omhelzing was een klein gebaar, maar had haar geholpen om de ellendige en lange dag enigzins af te sluiten, ook al was deze dag slechts het begin van een donkere tijd.
Terwijl Neil zich omkleedde, installeerde May zich op de bank. Het dunne deken dat ze kreeg was perfect om te slapen. Hoe warm het ook was, het meisje had een deken nodig om onder te kunnen kruipen vooraleer ze zou kunnen slapen. Zelfs nu.
Eenmaal ze goed lag, lag Neil ook al in bed. Zijn welterusten klonk zacht en nog geen halve minuut later leek hij al vertrokken te zijn.
Voor het meisje duurde het net iets langer om te slapen. In haar hoofd bleven verschillende scenario's zich afspelen en het leek alsof ze nergens een uit-knop kon vinden. Het resultaat was veel gewoel en met haar ogen open naar het plafond staren.
Veel tranen belandden uiteindelijk op het kussen, in alle stilte van de nacht, vooraleer ze enkele uurtjes nadat ze in bed was gekropen, in slaap viel.

Het voelde alsof het nog heel erg vroeg was, maar het daglicht dat op haar oogleden scheen, vertelde haar daar anders over. Ze wilde haar ogen nog niet openen, nog niet wakker worden. Toen ze zich, liggend op haar zij, bewust werd van het feit dat ze niet in haar eigen bed lag echter, kwam het allemaal stilaan terug en opende het meisje vermoeid haar ogen.
Neen, het was geen nachtmerrie geweest. Onbeweeglijk staarde ze voor zich uit, alsof ze het allemaal weer even binnen moest laten komen. Het duurde enkele minuten vooraleer ze het deken van zich af schoof en recht ging zitten.
Haar hoofd bonkte en voelde zwaar aan. Meteen legde ze haar hand op haar voorhoofd en kneep ze haar ogen kort toe. Dit kon onmogelijk enkel te wijten zijn aan de alcohol van gisteren. Haar lichaam reageerde meteen op de constante spanning die ze voelde.
Op het koffietafeltje naast haar stond een bord met boterhammen en als ze verder keek zag ze Neil op zijn matras zitten. Ongepast, maar hij zag er goed uit met enkel die joggingbroek en een mondhoek krulde voor een kort moment onwillekeurig omhoog.
“Hey”, sprak ze, met hese stem, vermoedelijk van de slaap die nog in haar lijf zat.
May stond op en ging naar het toilet, waar ze nadien ook kort een blik op zichzelf wierp in het spiegeltje dat er hing. Ze zag er maar belabberd uit, haar ogen een beetje gezwollen van de tranen van afgelopen nacht.
Toen ze haar haren bij elkaar bond met het elastiekje dat nog om haar pols zat, vielen haar de blauwe plekken op die ze had op de plaatsen in haar hals waar de vingers van de man hadden gezeten. Je kon er niet echt naast kijken.
Een koude rilling liep over haar lijf toen ze kort haar vingertoppen over haar hals liet glijden. Hij had haar stevig vastgehad, dat was zeker.
Toen ze weer terug bij de bank was, nam ze haar bord met boterhammen van de koffietafel, viste ze haar mobiel uit haar tas en zette ze zich naast Neil neer op de matras. Ze trok haar benen op in kleermakerszit en nam een boterham.
“Wat oké geslapen?”
Het uur op haar mobiel deed haar even fronsen – had ze zo lang geslapen? Een hoop gemiste oproepen en appjes van Vince deden haar nog meer fronsen. Haar mobiel had op niet storen gestaan, waardoor ze de meldingen niet kon gehoord hebben.
”May, je bent niet thuis, waar zit je? Moet je spreken. NU.”
”Godverdomme, waar ben je in godsnaam mee bezig!”
”Als die Neil er wat mee te maken heeft… Ik zei toch dat je bij ‘m weg moest blijven godverdomme!”
”MAY”
”BEL MIJ”
“Fuck”, bracht ze uit bij het lezen van de apps, Vince was beschermend over haar maar bijlange niet zo opgefokt normaal gezien. De drukletters alleen al leerden haar dat hij volledig over de rooie ging. “Ik moet Vince bellen.”

Neil keek op toen May met een bord boterhammen naast hem op het matras kwam zitten. Jezus, wat zag ze er van dichtbij slecht uit. Niet dat ze lelijk was, God, integendeel, maar meer dan ooit moest Neil er niet aan denken wat haar te wachten stond als ze niet op tijd een oplossing vonden.
Hij glimlachte mild toen ze vroeg hoe hij geslapen had.
"Als een blok, maar had er nog wel een weekje bij kunnen hebben," antwoordde hij. "Jij dan?"
Maar iets aan haar leidde hem af en hij was direct alert.
Vince. Ze moest Vince bellen. Neil knikte. Ja, dat was te verwachten. Wat mocht Vince weten? Dat hij in gevaar was? Neil gokte dat dat een slecht idee was.
Het feit dat hij hier zelf bij betrokken was zou alleen al genoeg reden zijn voor Vince om iets roekeloos te doen, en dat kon flink kut uitpakken voor Neil en May.
"Vertel hem zo min mogelijk," zei hij. "En kijk of je erachter kan komen wat hij weet."
Het was goed mogelijk dat Vince gewoon bezorgd was. Maar een korte blik op May's scherm gaf Neil de indruk dat Vince vermoedde dat er iets specifieks gaande was.
En als dat zo was, wilde Neil weten wat Vince vermoedde.
Ja, Vince ging het lastigste onderdeel van zijn plan worden, maar er waren langzaam ideeën aan het ontstaan die hij nog even voor zich wilde houden tot ze echt iets vruchtbaars vormden.

Neils woorden over zijn nachtrust waren aan haar voorbij gegaan.
Dat Vince dit net op dit moment naar haar stuurde, kon gewoon geen toeval zijn. Zonder er een hap van te nemen, legde May haar boterham weer op het bord. Ze staarde naar haar telefoon en knikte bevestigend op Neils advies over het gesprek dat ze zo met Vince moest gaan voeren.
De gebeurtenissen van gisteren flitsten door haar hoofd en keerden haar maag om. Alle hoop die ze nog had op het ontwaken uit een forse nachtmerrie, was verdwenen sinds ze daarnet wakker werd.
Dit was de realiteit. Dit gebeurde allemaal echt.
Ze ademde diep in en blies de lucht weer langzaam uit. Ze moest kalm overkomen, elke trilling in haar stem of elke aarzeling zou Vince meer zeggen dan duizend woorden. Hem laten merken dat er heel wat gaande was, was op dit moment het slechtste wat ze kon doen. Ze ademde nog enkele keren diep in en uit en sloot kort haar ogen.
“Hier gaan we”, mompelde ze, waarna ze hem terugbelde, haar telefoon aan haar oor hield en met een vastberaden blik aankeek. Het geluid van haar telefoon stond normaal gezien luid genoeg, zodat Neil het gesprek mee kon volgen zonder dat ze Vince op luidspreker hoefde te zetten.
Toen haar oproep werd beantwoord, keek ze voor zich uit.
“Hé, Vince, wat zit je zo opgefokt te doen, ik sliep nog.”
Het kwam er droog en luchtig uit, geen aarzeling in haar stem.
Halve zinsdelen klonken aan de andere kant van de lijn en May hield de telefoon kort van haar oor af om geen gehoorschade op te lopen door Vince’ geroep. “Doe-“ May zuchtte diep terwijl ze onderbroken werd door opnieuw een hoop onsamenhangend geroep. “Doe kalm, Vince”, klonk het ongeduldig. De woorden gooiden olie op het vuur. “KALM? Ik moet KALM blijven?”, klonk het ziedend aan de andere kant van de lijn. “Mijn zus neukt andere venten voor cash, en ik moet KALM blijven?!”
Oh. Was het dat maar? May trok haar wenkbrauwen op en schudde even met haar hoofd. “Wacht, wat?” Ze keek Neil aan en fronste.
“Ja, May, ik wéét het. Ik heb fucking bewijs onder m’n deur geschoven gekregen.”
Mays blik ging nadenkend heen en weer. Ze herinnerde zich dat de Manager had gezegd dat haar broer er niets van hoefde te weten, àls ze meewerkte. De confrontatie van gisterenavond had er vast wat mee te maken. Fuck, dit was niét dat 'dat' maar.
“Wél?” Haar broer wachtte ongeduldig op een reactie. “Die Neil is vast je fucking pooier. Neuk je ‘m ook? Tuurlijk. Hij moet met z’n poot van je lijf blijven!” De verwijtende toon in zijn stem vertelden haar dat het moeilijk zou zijn om zijn respect nog terug te krijgen. Voor hen beiden.
“Nee”, reageerde ze kort, terwijl ze haar blik neersloeg. Haar broer begon cynisch te lachen en stak opnieuw een tirade af waarvan ze de helft maar verstond. Halve bedreigingen en rake verwijten richting zowel haar als Neil schoten in het rond.
“Je hoort me nog.”
May brak het gesprek abrupt af en gooide haar telefoon op de matras. Hij stuiterde de grond op.
“De fucking groeten van de Manager”, sprak ze nijdig, haar lippen tot een fijne streep getrokken.

Aanvankelijk was het toch wel een klein beetje grappig geweest, Vince furieus horen zijn aan de andere kant van de lijn, maar toen bleek dat hij van May's werk wist, loste Neil's zelfvoldane lachje onmiddellijk op.
Shit. Was dit het resultaat van gisteren?
Ergens hoopte Neil eigenlijk van wel. Want als iemand anders, iemand die niets met de huidige puinhoop te maken had, hierachter zat hadden ze er mogelijk nog een probleem bij.
Maar het was raar voor de Manager. Het paste niet bij hem.
Hij was slimmer dan dit, May's geheim tegenover Vince was een troefkaart die hij nooit zo eenvoudig uit handen zou geven en dat zat Neil niet lekker.
Zijn wenkbrauwen schoten ondanks alles omhoog toen Vince insinueerde dat Neil May's pooier was en 'r neukte.
Van alles waar je aan kon denken nadat je erachter kwam dat je zus in de prostitutie zit was dit het eerste? Jezus, dacht Neil, dat is koud.
"De fucking groeten van de Manager," zei May geïrriteerd maar Neil fronste en schudde zijn hoofd.
"Ik weet het niet," zei hij grimmig. "Als hij hierachter zit is hij absoluut zijn finesse kwijt. Hij is hiermee een flinke troefkaart kwijt en dat is gewoon niet..."
Hij zuchtte en schudde zijn hoofd.
"Dit is niet zijn stijl. Ik weet niet wie je broer heeft getipt, maar ik denk niet dat het de Manager was."
Wie wel? Geen idee. Waarom? Zelfde verhaal. En wie weet, misschien was het wel de Manager, maar zat hier een tactiek achter die Neil niet begreep.
Wat hij wel begreep was dat Vince nu een nig groter probleem kon worden. Hij was kwaad, emotioneel en voelde zich ongetwijfeld flink verraden en dat maakte mensen doorgaans niet buitengewoon rationeel. Ze moesten snel handelen, voordat Vince iets stoms deed.
"Okay, luister," zei hij. "Ik snap dat dit een hoop in een keer is, maar dit betekent dat we tempo moeten maken. Je broer zit waarschijnlijk niet stil en dat gaat de Manager niet leuk vinden."
Hij stond op en kleedde zich verder aan.
"We moeten weg, alle drie individueel, alle drie tegelijk," zei hij, hardop nadenkend. Dit moest te doen zijn. Zelfs als ze dit voor elkaar kregen echter, waren ze er nog lang niet.

May kruiste haar armen terwijl ze luisterde naar Neil en staarde met samengeknepen ogen voor zich uit. “Zijn stijl of niet, het is ongelofelijk toevallig dat net nú dit bij Vince terecht komt”, was haar commentaar.  
Terwijl ze eerder nog met verstomming geslagen leek te zijn, borrelde de woede stilaan op in het meisje. Waar haalde die Manager het recht vandaan om eerst te dreigen met dit goed bewaarde geheim op haar broer los te laten, om daarna het meteen te gebruiken? Het leek er haast op dat hij Mays knopjes precies wist te bespelen, want dit bevestigde voor haar alleen maar dat de Manager het méénde.
"We moeten weg, alle drie individueel, alle drie tegelijk.” De woorden drongen iets later tot haar door en het duurde een tijdje vooraleer May reageerde. Ondertussen was Neil al aangekleed.  
Ze schudde verwoed haar hoofd. “Gaat niet gebeuren”, bracht ze uit terwijl ze haar vingers steeds feller in haar bovenarmen plantte. “Denk je dat ik belachelijk koppig ben? Vince is May 2.0 daarin. Hij is koppig en dom tegelijk. Hij is op dit moment fucking kwaad op me, zou me bij m’n haren de straat op sleuren en geen oren hebben naar het verhaal over een of andere Manager. Vince gelooft me nooit Neil, zijn wantrouwen naar mij toe is op dit moment, op z’n zachtst gezegd, niet echt wat het was.”
De frustratie in haar lijf zorgde ervoor dat ze trilde van woede en dat haar stem die trillingen leek te volgen. “De Manager”, ze zwaaide kort met haar handen, “Of wie dan ook”, benadrukte ze op een gelaten toon, “heeft er voor gezorgd dat Vince absoluut niet zou overwegen om met ons, samen, individueel, te verdwijnen.”    
Ze besloot zich ook aan te kleden en duwde zich van het bed af, waarna ze haar kleren van de dag ervoor aan begon te trekken. “Dreigen met het onthullen van mijn geheim was een goeie om me mee te laten werken, en ik dacht dat het niet erger kon, maar nu er geen kans meer is om m’n broer veilig te krijgen, hangt er een veel grotere consequentie aan vast. Eentje die me als de dood maakt voor wat er zal gebeuren met hem wanneer ik niet zou meewerken.” Ze maakte een paardenstaart in haar haren en zuchtte vervolgens. “Lach me maar uit, maar ik zou ‘m vermoorden als ik ‘m tegenkom, die klotemanager. Ik weet dat ik mezelf niet eens kan verdedigen en het niet zou overleven, maar ik zou die kerel verblind door al die woede in m’n lijf, gewoon bespringen”, zei ze, terwijl ze haar weerspiegeling bekeek en haar tanden kort op elkaar klemde. “En niet op de aangename manier dan”, voegde ze er droogjes aan toe, waarna ze zich weer naar Neil omdraaide.