Sweetheart, I'm the boss - Neil

Kort na het incident was Amber weer vrijgelaten door het ziekenhuis. Wonder boven wonder was er geen blijvende schade, maar zou ze wel moeten genezen en zodra de schotwond helemaal geheeld was, zou ze fysiotherapie moeten volgen. De arts had haar aangeraden een paar dagen thuis te blijven, om zoveel mogelijk rust te houden. Hij had haar een brief meegegeven, die ze aan haar bazen – aangezien Amber drie banen had – kon geven om te laten zien dat het menens was. Maar zoals altijd trok Amber zich niets van het advies van de dokter aan en was ze gewoon gaan werken. Niemand ging haar vertellen hoe ze haar leven in moest richten. Als het goed voelde, ging ze gewoon werken. Want wat de dokter haar eventjes niet had verteld, was dat als ze niet werkte, ze ook geen geld zou kunnen ontvangen. Maar dan ga je toch in de ziektewet? Nee, dat kon niet, want het was te kort voor dat ze weer hersteld zou zijn. En de ziektewet kon je pas in als je langdurig thuis moest zitten. Daarom ging Amber gewoon aan het werk, en als ze pijn had, zou ze wel een pijnstiller in nemen.

Daarom stond Amber op maandagnacht gewoon in de fastfoodketen waar ze een aantal dagen werkte. Ze had een hekel aan dit baantje, eigenlijk had ze een hekel aan elk baantje dat ze had, maar als ze dit werk niet deed, betekende dat minder geld. En minder geld betekende geen drugs, geen alcohol, geen sigaretten, geen kleding en geen eten of drinken. Dus moest Amber wel. Het was een rustige nacht, er waren niet heel erg veel mensen aanwezig en haar baas zat in zijn kantoor zijn behoefte te doen. Het was een oude viespeuk die online met meiden zat te chatten. Amber vond het allemaal prima, hij moest lekker doen waar hij zin in had, als hij haar maar met rust liet. Met haar lange nagels tikte ze op de toonbank en blies een flinke bel met haar kauwgom. Ongeïnteresseerd kauwde ze op haar kauwgum. “Zou ik nog een cola mogen?” vroeg een jongen, die bij haar in de rij kwam staan. Ze rolde met haar ogen. “Cola is op.” “O uhm…” Amber zuchtte zachtjes. “We schenken geen frisdranken meer na tien uur, alleen koffie of thee.” “Maar het is kwart over tien?” “Dat is dus na tien uur…” De jongen keek haar wat bedenkelijk aan en liep toen uiteindelijk weg. Amber trok haar wenkbrauwen op. Oké dan.

Op dat moment was er een andere jongen binnengekomen. Amber had hem even snel aangekeken, omdat ze met een klant bezig was geweest, en hij had iets bekends gehad, maar ze kon niet meer helemaal plaatsen waarom. Daar zou ze nu dan achterkomen. Met frisse tegenzin pakte ze een dienblad en liep op haar hoge hakken – want niemand, en ik herhaal niemand, zou haar ooit van haar hoge hakken afkrijgen – richting de tafel waar de jongen had plaatsgenomen. Ze ging staan, leunend op één been en haalde haar boekje met een pen tevoorschijn. “Goedenavond, welkom bij de Fat Chicken” zei ze op monotone, ongeïnteresseerde stem “Wat kan ik voor u betekenen?” Toen Amber echter naar zijn gezicht keek, werden haar ogen eventjes een fractie van een seconde groot. Ze sloeg haar armen over elkaar. “Oké Amber, hou je in, gewoon blijven adem halen” schoot er door haar hoofd. Ze versmalde haar ogen en keek de jongen aan. “Jij hebt heel veel lef dat je hier binnen durft te komen en heel veel geluk dat ik nog pijn aan mijn arm heb en dat ik aan het werk ben, anders had ik per direct mijn belofte aan je vereffend.”

Ze leek hem aanvankelijk niet te hebben herkent. Het verbaasde Neil een beetje, maar hij liep desondanks zonder veel te zeggen door naar het tafeltje. Hij herinnerde zich hun eerste aanvaring nog wel. Dat hij geen echte vent was door ervandoor te gaan. Kon hij mee leven. Als een echte vent zich op liet sluiten voor, in zijn geval, toch zeker een decennium was hij liever een lafaard.
Hij leunde een beetje achterover. Het was riskant hier te komen. Als ze de politie belde - en ze zou hem er zo prima bij kunnen naaien - hing hij. No if's, and's or but's. Dan zou hij moeten maken dat hij wegkwam, als hij het al op tijd door zou hebben en dan nog zou hij niet lang meer een vrij man zijn, echt of niet.
Maar toch. Gezien haar neiging dingen veel moeilijker te maken dan ze hoefden te zijn leek het hem verstandig het zo te doen. Het zomaar afgeven deed hij niet; de kans was te groot dat een ander het vond. Ze had betaald en ze kreeg het. Neil hield - meestal - zijn woord. Als het goed uitkwam. Net zoals hij ook zijn woord had gehouden toen hij gedreigd had te schieten.
Ah, daar kwam ze.
“Goedenavond, welkom bij de Fat Chicken, Wat kan ik voor u betekenen?”
Hij zag het lichtje aan gaan toen ze hem herkende en kon een grijns niet tegenhouden. Oeh, die was pissig. Nou ja, eigen schuld.
“Jij hebt heel veel lef dat je hier binnen durft te komen en heel veel geluk dat ik nog pijn aan mijn arm heb en dat ik aan het werk ben, anders had ik per direct mijn belofte aan je vereffend.”
Neil rekte zich uit. Zijn prothese piepte onder de mouw van zijn trui uit. Hij had uiteraard zijn handschoenen niet aan, dus het zou ongetwijfeld een merkwaardig gezicht zijn. Zijn andere arm was niet veel beter en werd ontsierd door twee lelijke, ronde littekentjes. Hij had tweemaal zich laten overhalen iets te injecteren, maar dat was lang geleden. De vlekken bleven echter.
"Oh ja, sorry daarvoor," zei hij luchtig. "Maar ik had je gewaarschuwd. Je moet er ook geen spelletje van willen maken."
Hij ging rechtop zitten en glimlachte vreugdeloos.
"Maar ik zou graag een coke willen, medium. Krijg je er ook een van me terug als je vrij bent." Hij dempte nu zijn stem. "En de rest. Met een extra pil. Zie het als mijn manier om sorry te zeggen dat ik je schouder verneukt heb."
Het speet hem niet echt, daarvoor had ze hem teveel tegen zich in het harnas gejaagd, maar hij was niet van steen, een beetje compensatie kon er wel af.

De jongen had geglimlacht. God, wat had ze graag die grijns van zijn gezicht willen slaan. Maar dan zou ze sowieso haar baantje verliezen. En haar baantje betekende te veel voor haar. Daarom begon ze in haar hoofd maar tot een bepaald getal te tellen, dat zou betekenen dat ze haar woede voor één keer in haar leven voor haar kon houden. De jongen rekte zich uit en er kwam iets van een prothese tevoorschijn. Haar wenkbrauwen schoten omhoog – ze deed niet eens haar best om te verbergen dat ze iets gezien had. “O, denk je dat ik het als een spelletje zie?” zei ze grinnikend “Dan ben ik benieuwd wie het gewonnen heeft.” De winnaar was nog niet bekend, zoals Amber hem al had gemeld: dit was nog niet over. Dit was pas over als een van de twee zou opgeven en Amber gaf niet op, al werd het haar dood. Maar nu moest ze zich eventjes koest houden, eventjes braaf haar shift afmaken en dan zou ze haar wraak kunnen plannen. De jongen had echter het lef om een coke bij haar te bestellen. “We serveren geen…”, maar wat de jongen daarna zei klonk haar veel interessanter in de oren.

Wantrouwend staarde ze hem aan. Wat als hij weg was als ze zich had omgedraaid? Aan de andere kant, waarom zou hij dan helemaal hierheen zijn gekomen? Een gratis pil…dat klonk niet verkeerd. De hunkering naar het gevoelloos zijn was te groot. “Prima” gromde Amber “Ik moet mijn shift afmaken dus je zult even moeten wachten.” Haar blik gleed naar de klok. “Kwartiertje.” Ze verliet zijn tafel en liep naar de counter. Ze pakte een glazen glas en vulde deze met ijsklontjes. Vervolgens hield ze hem onder de automaat en pakte een nieuw stukje bubblegum. De oude gooide ze weg en deed de nieuwe in haar mond. Eigenlijk had ze de oude in zijn glas willen laten vallen, maar dat zou laag zijn. Ongegeneerd kauwend op haar stukje bubblegum liep ze terug naar de tafel van de jongen en zette met een klap het glas neer. “Alsjeblieft hoor” zei ze sarcastisch. Achter uit de zaak kwam gezeur. “Hé, en ik mocht geen…”, maar de blik van Amber zorgde ervoor dat de jongen zijn zin afbrak. “Fuckers” mompelde ze geïrriteerd en verliet wederom de tafel van de jongen.

Amber liep door naar het kantoortje van haar baas. Ze roffelde op de deur. “Ik ben over een kwartier weg” gilde ze door de dichte deur. Er kwam een onverstaanbaar antwoord door de deur heen en ze rolde met haar ogen. Ze ging weer achter haar counter staan en bekeek de jongen. Ze begreep het niet – waarom kwam hij hierheen?

Haar reactie op zijn prothese kwam niet onverwacht. Mensen waren over het algemeen redelijk verbaasd. Had er wellicht mee te maken dat het ding wel heel geavanceerd was voor iemand van zijn allooi.
“O, denk je dat ik het als een spelletje zie?”
Ja. Ja, dat dacht hij. Haar volgende opmerking zorgde ervoor dat hij licht zuchtte en meewarig naar haar glimlachte.
“Zie het als een competitie zoveel je wil, schat. Mij draait het maar om één ding en dat is overleven,” zei hij en hoewel zijn toon luchtig was en zijn glimlach nu bijna hartelijk, was het de bittere waarheid. Zijn leven was het enige wat hij nog had en zijn schuld bij Akira het enige wat hem draaiende hield. Falen betekende sterven, en niet op een snelle, genadige manier. De hel die hem te wachten zou staan als hij op zijn bek ging was genoeg voor hem om alle eer en waardigheid die hij had overboord te gooien.
Feit was dat dat hem angst inboezemde. Weinig dingen kregen hem echt bang, maar zijn werkgever was een uitzondering. Hij kon geen kant op en dat wist de man donders goed.
Maar dat was niet iets wat het meisje hoefde te weten. Niemand hoefde dat te weten. Zolang ze dachten dat hij gewoon een arrogante lul was zat hij goed.
Ze stemde in met zijn aanbod, dat was goed.
“Ik moet mijn shift afmaken dus je zult even moeten wachten.”
Opnieuw glimlachte hij, maar net als de vorige haalde deze eigenlijk geen moment zijn ogen. Neil was niet vrolijk. Al tijden niet meer geweest.
“Geen enkel probleem,” zei hij luchtig. Nog een kwartiertje, nou dat hield hij wel uit. Ze verdween en kwam niet veel later met zijn bestelling terug. Hij grijnsde. Jezus, die liet zich kennen.

Hij maakte het zich gemakkelijk dat kwartier, rustig zijn drinken opdrinkend. Echter, toen het tijd was stond hij langzaam op. Hij rekende af en ging naar buiten, waar hij tegen de muur leunde met zijn hand in zijn jaszak. De andere bungelde zoals gewoonlijk langs zijn lichaam.
Neil ademde langzaam uit. Het meisje mocht er zoveel drama van maken als ze wilde, hij had het geld van deze transactie dus hem was het om het even. Hij had al eerder bewezen dat hoewel hij een redelijk ego had, eer hem niet interesseerde. Eer leverde je geen geld op. Fanatiek jezelf proberen te bewijzen ook niet.

Haar gedachten werkten op volle toeren – maar het kwam er maar niet uit. Waarom was deze jongen naar haar teruggekeerd? Amber dacht namelijk niet dat zij hetzelfde zou doen als zij in zijn schoenen zou staan. Want hij had zijn geld toch? In eerlijke mensen geloofde Amber niet meer, dus dat zou voor haar geen reden zijn. Gauw schudde Amber met haar hoofd, want ze zag hoe de jongen opstond en bij haar kwam afrekenen. Ze behandelde hem echter als elke klant: ongeïnteresseerd, het gevoel laten overkomen dat ze hier echt niet wilde zijn, misschien een beetje sletterig, door overdreven met haar kauwgom te kauwen. Toen de jongen had afgerekend, keek Amber naar de klok. Nog een paar minuten. Als hij hier om de hoek zou staan, zou hij haar zo weer kunnen pakken, als dat zijn bedoeling was. Amber draaide zich om, naar het keukenapparatuur, en trok een laatje open. Lepels, vorken, soeplepels, sauslepels, allemaal troep. Er volgde nog een laatje en daar glimlachte ze. Bingo. Ze viste er een flink en scherp mes uit. Eventjes keek Amber of er niemand keek en stak het toen snel in de zak van haar schort. Het was een diepe zak, dus het zou er niet zomaar uit kunnen vallen.

Aan het einde van haar shift liep Amber door naar achteren, trok haar jas aan en deed haar spullen in haar jaszak. Ze liep door naar het kantoor van haar baas en deed, zonder te kloppen, de deur open. Wat ze daar aantrof was echt verschrikkelijk. Haar bas was precies in een webcamgesprek en…oké, ik bespaar je de details. “Ik kan niet eens vertellen hoeveel glazen wodka ik nodig heb om te vergeten wat ik zojuist gezien heb” zei Amber sarcastisch en trok haar wenkbrauwen omhoog. Brommend vroeg haar baas wat ze moest. “Ik ga naar huis, over een kwartiertje komt er iemand om de shift over te nemen, dus zul jij eventjes moeten opletten.” “Maar ik wil-“ “Ja, dat is niet mijn probleem, ciao!”

Wat echter wel haar probleem was, realiseerde Amber zich toen ze de deur van de fastfoodketen achter zich dicht trok, was de jongen. Haar ogen gleden over het parkeerterrein, en uiteindelijk ontdekte ze hem tegen de muur aan. Zelfverzekerd liep Amber op hem af, met haar handen in haar jaszak gestoken. Dit keer was ze niet bang, dit keer was ze namelijk voorbereid op wat er eventueel komen zou gaan. Zonder ook maar iets van een begroeting te geven, ging ze in het donker staan, zodat alleen haar pupillen gevaarlijk van de schaduw te onderscheiden waren. “Dus. Heb je het, of is dit allemaal een of andere stomme grap?” bromde ze agressief. Ze stak één hand uit, zodat hij het daar in zou kunnen leggen en zette de andere in de zij. “Komt er nog wat van?” zei Amber ongeduldig “Denk maar niet dat ik in een stom spelletje trap, want ik laat me niet nog een keer neerschieten. Dit maal ben ik beter voorbereid.” Ondanks dat hij het misschien niet kon zien, doordat ze in de schaduw stond, knipoogde ze. Achter haar hoorde ze auto’s rijden, er was een weg aanwezig. Hopelijk was er geen politie aanwezig, daar zouden ze allebei niets aan hebben.

Amber kwam opdagen, net zo arrogant als toen en sloeg direct een agressieve toon aan. Een grijns brak door op Neil's gezicht, hij kon er niets aan doen. Als die show, al dat drama, het was zielig en vermakelijk tegelijk. Werd ze soms niet moe van zichzelf?
"Komt er nog wat van?" vroeg ze, hand uitgestoken, en de begon een heel verhaal over voorbereid zijn.
"Nou, nou, niet zo bazig," zei Neil plagerig, rustig zijn tijd nemend, ook al correspondeerde de toon niet echt met hoe hij zich voelde. Hij werd nu al moe van haar. Ze was zo over the top, zo fake. Het soort waar hij het rustig mee zou doen, als hij haar daarna maar niet weer hoefde te zien. Waarom zou hij haar nog eens neer willen schieten? Waar waren haar hersenen? Als hij haar dood had willen hebben had hij het toendertijd ter plekke af gemaakt.
Hij haalde een klein papieren zakje uit zijn zak. Het was een nietszeggend klein ding, ogenschijnlijk onschuldig.
"Precies wat ik je beloofd heb," zei hij luchtig, en hij legde hij pakketje in haar uitgestoken hand. Heel even glimlachte hij. Heel even maar.
Zijn blik gleed af naar haar arm.
"Hey, zie het zo, hij zit er nog aan, of niet?" grapte hij. Je kon hem een hoop verwijten, zelfspot had hij wel. "Maar goed, ik ga ervandoor. Werk te doen."
En met die woorden draaide hij zich om en liep hij bij haar vandaan, richting de winkelstraat waaraan de cafetaria lag. Hij had geen idee of hij in de toekomst nog problemen met haar ging krijgen, maar als dat wel zo was zou hij zijn wapen weer bij zich hebben. Neil had genoeg vijanden. Hij was overal op voorbereid.