Liquor - Neil

Het regende. Sterker nog, het stormde. De wind zorgde ervoor dat de regendruppels een soort waas voor het zicht betekende en dat er nog slechts silhouetten waren te onderscheiden. Iedereen zat lekker binnen, keek in bed naar de televisie, was huiswerk aan het maken of zat te balen van het slechte weer. Iedereen. Behalve een lang gestalte. Het was een vrouw. De vrouw droeg een lange, leren regenjas. Ondanks de regendruppels, die hard op de grond tikten, was het geluid van haar hoge hakken tot op enkele meters afstand hoorbaar. Het regende heel erg hard, de vrouw liep flink door, maar rende niet. De plek waar de vrouw was, was de plek waar alle vervallen treinen naar toe gingen als ze niet langer gebruikt konden worden. Ook was het een plek waar veel duistere zaken werden afgehandeld. Politie was er heel erg veel aanwezig, maar de vrouw was niet bang. O nee, want ze zou niet gepakt worden. Ze was nog nooit gepakt. De kunst was om de politie altijd een stap voor te zijn. En alhoewel haar uiterlijk iets anders zou vertellen, was de intelligentie van de vrouw heel erg hoog. Hoog genoeg om uit de klauwen van de politie te blijven.

De vrouw, ook wel Amber genoemd, liep met een flinke pas tussen een aantal treinen door. Ze moest snel zijn, de bewaking was wel aanwezig. Op dat moment zag ze een lichtbundel langs de treinen gaan en snel schoot ze weg. Niet betrapt. Doordat de regendruppels redelijk hard op de straat terecht kwam, en de bewaker overal te gelijk moest kijken, hoorde hij haar hoge hakken niet. Dat was gunstig voor haar, want dat zou betekenen dat ze ongezien langs de bewaking zou kunnen glippen. Van dit soort acties kreeg Amber nou een kick. Ze vond het heerlijk om op het randje van de wet te balanceren en er misschien net een beetje over heen te gaan. Maar ach, hoe ernstig zou het zijn? Het was immers allemaal voor eigen gebruik. De enige die ze er kwaad mee zou doen was zichzelf, dus hoe erg zou het nou allemaal zijn? En als je een beetje logisch na zou denken, zou je zelf kunnen raden waar dit over ging.

Amber schoot nogmaals langs de bewaking en kwam aan bij een oud pakhuis. Vroeger werd dit pakhuis gebruikt om de treinen mee op te knappen – nu was het slechts een rustplaats voor junkies en zwervers. Toch was er niemand aanwezig in de loods en dat was fijn, want Amber hield niet van pottenkijkers. Haar hoge hakken weergalmden genadeloos in de grote, lege ruimte. Bang was ze niet. De dag dat Amber bang zou zijn, zou nog moeten komen. Want stel dat ze gepakt zou worden, dan zou ze opgepakt worden. Nou, dan zou ze heus wel weer een manier vinden om uit de gevangenis te komen en zelfs als ze die niet zou vinden, zou ze zich niet vervelen. Het zou allemaal wel goed komen. Heupwiegend liep ze verder. Ze gespte haar jas los en liet deze langs haar armen op de vloer vallen. Onder de legging had ze een high waisted zwarte legging aan, met een soort bh achtig truitje en natuurlijk haar kenmerkende hoge zwarte hakken. Haar lange zwarte haren en de manier waarop haar make-up zat (enorme lijnen langs haar ogen van de eyeliner) zouden alleen maar verraden dat zij dé Amber was. Verleidelijk, alsof ze voor een zaal vol met starende mensen liep, ging ze op de kratten zitten en sloeg haar lange benen over elkaar.

Toen ze eenmaal zat, viste ze een pakje Marlboro Light tevoorschijn. Ze haalde uit het pakje zowel een sigaret als een aansteker. De sigaret belandde tussen haar lippen en ze stak het ding aan, inhaleerde diep en volgde met haar ogen de rook die bij haar vandaan kwam. Op dat moment hoorde ze een geluid. En ze wist precies wie dat was. “I was wondering when you’d show up, you know I hate waiting.” Met die woorden stond ze op, en draaide zich om naar de persoon die de loods was binnengekomen.

Het was kutweer. En hij moest op een kutlocatie zijn. Hij ging niet over de verlaten sporen; er was hem verteld dat daar inmiddels zat beveiliging liep. Nee, dan liever achterom. Het was verder, maar hij kon geen risico's nemen.
Hij was te voet dit keer; zijn auto was stuk. Hij liep er redelijk onopvallend bij in zijn hoody, spijkerbroek en gympen. Het enige aparte was dat hij handschoenen droeg rond deze tijd van het jaar, maar hij hoefde geen water in zijn prothese. Het ding kon veel hebben, dat was het niet, maar de reactie van Akira als hij stuk ging... Daar dacht Neil liever niet aan.
Door de dichte waas van vallend water zag hij het silhouet van het verlaten pakhuis al. Hij versnelde zijn pas en was blij toen de deur open ging.
Hij stapte naar binnen.
“I was wondering when you’d show up, you know I hate waiting.”
"Het liep uit," was het enige wat hij antwoordde, op zijn gebruikelijke, haast onverschillige manier van spreken. Neil was al lang niet meer emotioneel betrokken bij dingen.
Hij liep door, naar de vrouw toe. Ze rookte en was duidelijk niet nieuw op dit gebied. Alleen maar goed.
Neil knikte kort, bij wijze van begroeting en trok de handschoen uit die om zijn goede hand zat. Het ging inmiddels moeiteloos met een hand en natuurlijk viel het mensen snel op dat hij zijn linkerarm bijna niet gebruikte, maar het viel niet uit de toon. Alles met zijn rechterhand doen ging eigenlijk zo goed als natuurlijk.
Zijn hand ging in zijn zak en sloot zich om het kleine zakje dat erin zat. Pillen, mdma, en cocaïne. Duur spul. Hij kon bij haar moeilijk inschatten of ze het soort was dat problemen ging geven bij het betalen, maar hij had een vrij overtuigend stuk metaal in zijn broeksband zitten, onzichtbaar onder zijn jas. Laag kaliber, maar van dichtbij dodelijk genoeg.
Hij legde het zakje naast haar neer. Nog steeds hing zijn linkerarm losjes langs zijn lichaam.
"Mdma, smack, alles wat je besteld had." Zijn toon was zakelijk en afstandelijk. Als het aan hem lag was hij zo snel mogelijk weer onderweg naar zijn min of meer warme kamer. "98 pond in totaal."
Voor Akira's doen was dat nog goedkoop; het was wel eens voorgekomen dat de man iemand rustig zestig pond per gram coke had laten dokken. En dat was dan dus alleen nog maar de cocaïne.

“Het liep uit.” Amber keek hem aan en nam een trekje van haar sigaret, inhaleerde diep en liet de rook via haar neus ontsnappen, terwijl haar lichaam de nicotine in zich opnam. “Mmm” reageerde ze. Al was hij de weg hier naar toe opengehaald door wolven, als zij haar dope maar had. De jongen, zijn naam was onbekend bij Amber, knikte bij wijze van begroeting. Amber keek hem aan, bij wijze van haar begroeting. Hij legde een zakje naast haar neer, met wat ze besteld had. Vliegensvlug graaide haar hand naar het spul. Hij mocht er van denken wat ze wilde, ze ging geen cent betalen als het niet honderd procent was wat ze wilde. Maar Akira kennende was het waarschijnlijk tot op de milligram afgewogen. Ze hield het zakje voor haar gezicht en bekeek de inhoud. Zijn stem onderbrak haar gedachten. “98 pond in totaal.”

Haar ogen gleden naar de jongen. Een minachtend grijnsje speelde rond haar lippen. “Akkoord.” Ze wierp zich van de krat af en liep heupwiegend, met een glimlach op haar gezicht af. “En dit is natuurlijk het moment waarop ik ga betalen…en waarna jij er van door gaat.” Haar hoge hakken weergalmden wederom door de hele loods. Moesten ze bang zijn voor de beveiliging? Nah, die zou het eerst komende uur nog niet binnenkomen. Uiteraard zou Amber betalen, door de drie baantjes die ze had, had ze zelfs nog genoeg geld om het dubbele van dit te kunnen kopen. “Maar waar is het geld?” zei ze onschuldig en knipoogde toen naar hem. Ze stond inmiddels vlak voor hem. “Vind het maar.” Nogmaals knipoogde ze en draaide ze zich met een ruk om.

Soepel liet ze zich weer op de krat glijden en nam een flinke trek van haar sigaret, waarna ze haar benen over elkaar sloeg. Amber hield er van om de grens op te zoeken, en misschien om de grens nog wel te passeren. Sterker nog, ze was er gek op. Mensen gek maken met haar gedrag. Of deze jongen gek van haar zou worden? Amber had er de twijfels in, maar dat zou betekenen dat ze extra haar best zou doen om tot zijn boiling point te werken. Tenminste, voor hoe lang hij hier zou blijven. Amber wist wel hoe het zat met runners: ze gaven de drugs, namen het geld aan en waren weer weg. Maar op zo’n regenachtige avond wilde hij vast niet weg, toch? De sigaret was op en Amber gooide hem op de grond, drukte hem uit door middel van haar schoen. En als hij goed naar haar zou kijken, heel erg goed, zou hij een groen puntje van een briefje van honderd pond voor een deel uit haar bhachtige shirtje kunnen zien steken. Het wisselgeld mocht hij houden.

“Akkoord.”
Neil's uitdrukking veranderde aanvankelijk niet. Echter, vervolgens kwam ze naar hem toe, en nam de conversatie een buitengewoon onaangename wending. Neil voelde de ergernis opkomen, maar beheerste zich. Hij fronste.
"Vind het maar."
Hij zuchtte diep. Dus het was er zo een. Kuthoer. Dit frustreerde hem zo mogelijk nog meer dan onberekenbare junks die probeerden weg te komen zonder te betalen.
Toch was hij geen moment van plan dit spelletje mee te spelen.
"Godsamme," mompelde hij, bijna berustend. In een snelle beweging haalde hij het kleine pistool uit zijn broeksband. Een droge klik gaf te kennen dat de veiligheidspal eraf was. Het wapen was strak op haar borst gericht.
"Luister, ik heb geen zin om je door je kop te schieten, maar ik heb ook geen tijd voor deze shit. Je dokt, je hebt het niet en ik laat het Akira weten of ik maak er hier en nu een einde aan."
De irritatie kon hij niet helemaal uit zijn stem bannen, evenals het ongeduld. Die teef mocht rustig spelletjes spelen met iemand anders, niet hem.
Hij was niet bang de trekker over te halen als het moest, maar hij deed het liever niet. Haar in leven houden betekende dat Akira nog wat aan haar had. Als ze hier en nu zou sterven kreeg hij op zijn donder.
Maar, het was een feit dat hij het dreigement inmiddels had geuit, en een blik in zijn lichtblauwe ogen was wellicht genoeg om te zien dat hij ieder woord meende. Ze had drie opties. En hij had geen zin om lang te wachten.

Amber trok haar lange wenkbrauwen omhoog op het moment dat hij een pistool op haar gericht had. O? Dat was niet meteen het soort reactie waar zij aan had gedacht. Eigenlijk had ze gedacht dat hij het geld uit haar bh zou pakken en weg zou gaan. Dat zou het allemaal een stuk makkelijker voor hem maken. In plaats daarvan ging hij haar bedreigen. Ha! Koeltjes staarde ze hem aan. "Schat, denk je dat ik bang ben voor een pistool? Ik kreeg mijn eerste pistool tegen mijn hoofd toen ik negen was, dus....alsjeblieft." Ze rolde met haar ogen. Deze lapswans dacht het iets teveel. Normaal gesproken was Amber allang opgesprongen en had ze hem bij zijn keel gegrepen, maar ze moest zich cool houden. Haar blik hield de zijne gevangen, geen onverwachte bewegingen vandaag. "Of jij pakt het nu, je gaat weg en we praten nergens meer over, of je schiet me neer, ik sterf en Akira gaat een hele hoop omzet mislopen."

Het duurde haar allemaal net iets te lang. Amber had van zichzelf een erg opvliegend karakter. Daarom sprong ze razend op en schreeuwde: "Schiet dan!"

Haar reactie deed hem met zijn ogen rollen. Hier had hij geen tijd voor. Stoer doen tegenover een dealer, hoeveel triester kon je worden. De dealer zelf zijn, dat was hoeveel triester, maar daar ging het niet om.
En toen begon ze haar eigen eisen te stellen. Alsof ze die had. Neil lachte spottend.
"Jij bent niet degene die de ultimatums uitdeelt, doos," zei hij koeltjes. En ineens flipte ze haar shit, hem opdragend te schieten. Nou, nu was er zeker geen weg meer terug. Hooguit een seconde nadat haar woorden door de ruimte echoden, volgde er een oorverdovende knal, helemaal omdat het binnen was en even hoorde Neil niets meer.
Het meisje was echter achterover geslagen, met een behoorlijk bloedende rechterschouder. Neil was in twee stappen bij haar.
"Ik combineer optie een en twee," zei hij onverschillig, het geld sne; uit haar kleren pakkend. "Hou druk op de wond."
En met die woorden stond de jonge dealer weer op en stopte hij zijn wapen weer weg. Hij pakte zijn telefoon. Snel toetste hij het noodnummer in.
"Er is iemand neergeschoten die verlaten loods. De schutter is volgens mij al gevlucht, maar ze is in haar schouder geraakt."
Ze kwamen eraan.
"- Nee, geen slagaderlijke bloeding. Ze heeft geluk gehad."
De waarheid was dat hij doelbewust niet op haar torso had geschoten op het laatste moment, maar echt precies kon je zoiets niet mikken. Het kon zijn dat haar gewricht naar de kloten was, het kon zijn dat de kogel gefragmenteerd was; het enige wat hij met zekerheid kon zeggen was dat hij de slagader niet had geraakt, dan was het er namelijk wel uitgespoten.
Lang bleef hij niet staan. Hij hing op, pakte vlug het pakketje drugs met de woorden 'je krijgt ze terug' en keek nog een keer om, en haastte zich toen weg, de nacht in. In de verte kon hij de ambulance al aan horen komen. Hij had niet te doen met het meisje; ze had er letterlijk om gevraagd. Dat kreeg je als je een grote bek had. Jammer dan. Hij gokte dat ze het toch wel zou redden. Misschien met een arm die net zo waardeloos zou zijn als de zijne, maar ach, hij liep er ook nog.

En ach, hij naaide haar niet compleet. Die drugs kreeg ze terug, eerlijke handel. Ze kon er maar beter niet mee gevonden worden, dan was hij ook de lul.

En hij schoot. Het schot klonk als een donderslag door de voor de rest lege loods. Met grote ogen viel Amber neer op de krat. Holy shit. Dit had ze niet verwacht. Ergens verwachtte ze dat de jongen weg zou lopen, maar hij had natuurlijk zijn geld nog niet. Amber negeerde zijn woorden, hij was haar geen blik meer waardig. De pijn schoot door haar hele lichaam. Dit had ze nog nooit gevoeld. Maar ze gaf geen kick. Ze keek hem niet aan, reageerde niet eens toen hij bij haar kwam staan. Zijn hand schoot uit, ze voelde zijn hand bij haar borst. Voorzichtig kwam ze wat overeind. “Blijf van me af!” gilde ze agressief en wilde opspringen, maar met een luide kreun viel ze weer terug op de krat. Ze draaide haar blik weg van de jongen, want ze voelde tranen branden achter haar ogen. Maar zij was Amber. Amber Waldorf. Zij huilde niet. De jongen was in gesprek met de hulpcentrale. “Waarom schiet je me neer en bel je daarna de hulpdiensten, last van je geweten?” gromde ze. Maar haar oren sperden zich open, Amber wilde precies weten wat hij de hulplijnen ging vertellen, puur om het misschien hier en daar wat te overdrijven, of te ontkrachten. Naar de politie zou ze niet gaan, want dan zouden ze willen weten wat ze hier deed.

“Je bent een watje” gromde Amber, nadat hij klaar was met het bellen “Iemand anders voor je daden laten opdraaien. Als je een echte man was, had je gezegd dat jij het was.” De jongen begon weg te lopen, door de loods. “Wacht maar!” gilde Amber hem na “Dit is nog niet over, de volgende keer dat ik je zie ben je dood vlees.” De jongen verliet de loods en Amber was ook niet van plan om hier te blijven. De drugs moffelde ze weg in de krat, die zou ze later nog wel een keer ophalen. Met alle pijn en moeite die ze in haar lichaam had stond ze op. Nu kon ze lijden: ze was alleen, zoals altijd. Moeizaam hinkte ze naar een uitgang, dezelfde deur waar ze door was gegaan om binnen te komen. “Verdomme” gromde ze. De pijn in haar schouder was bizar, nog nooit had ze zoiets in haar leven gevoeld. Ze had er zelf om gevraagd, dat klopte, maar alsnog…het deed wel verdomd pijn. Door de pijn in haar lichaam zag ze alles nog maar wazig, misschien zelfs tegen het witte aan?

Met haar goede schouder opende ze de deur. Maar de pijn werd haar teveel. Het regende nog steeds. Amber liet zichzelf voorover vallen, wat nog minder pijn deed dan het lopen. “Hé, wat moet dat daar?” hoorde ze iemand roepen. Ze hoorde sirenes dichterbij komen. Amber besloot te wachten, wachten tot ze zou worden opgehaald.