Go run, run, run. [Neil]

“Kom op, Phan”, sprak ze tegen haar pittige maar oudere rijpony, terwijl ze hem het bospad opstuurde. Hij stapte in een aardig tempo door en brieste opgewonden. Hij zag er stralend uit, Maybelle daarentegen, was een wrak.
Dikke donkere wallen hadden zich onder haar ogen genesteld. De laatste weken waren voorbij gekropen en hadden duidelijk hun sporen achtergelaten. Het was sinds die nacht waarop ze ongewild meer dan aangeraakt werd, geleden dat ze nog buiten was gekomen. Haar appartement was het enige dat haar had kunnen beschermen tegen de gruwelijke buitenwereld. Haar douche had na tientallen keren douchen per dag haar uiteindelijk geen dienst kunnen bewijzen. Ze voelde zich vuil, misbruikt. Een soort plakkerig gevoel dat op haar huid hing en er maar niet af viel te schrobben.
Eten had ze niet extra in huis gehaald, bang om buiten te moeten komen. Haar donkere kledij weerspiegelden het gevoel dat ze sinds die avond in haar lijf had. Een gevoel dat misschien onderliggend altijd in haar had gezeten, maar nooit naar boven was gekomen. Het trauma had een diepe wonde geslagen in haar gemoedstoestand en zelfzekerheid. Het was alsof ze een donker blok moest meeslepen elke stap die ze al had moeten zetten.
Maar vandaag, drie weken later, had ze haar moed bij elkaar geraapt en zichzelf het appartement uit gedwongen. Haar toevluchtsoord waren haar paarden en ze had zich gehaast naar trainingsstal Scodelario om Phantom vliegensvlug op te zadelen en te maken dat ze weg was. Ze had niet gelet op iedereen die er rondliep en vast een verstrooide indruk gemaakt, mede omdat ze Phantoms dekje eerst omgekeerd had gelegd en de singel aan de beugelriemen had willen vastmaken, maar dat kon de beste overkomen.
Phantom stapte vinnig het bos door, maar leek minder opgewekt dan anders. Alsof hij haar onzekerheid voélde. De huid van de pony rilde bij elk vreemd geluidje en dat was normaal gezien niet van zijn gewoonte. De stress die Maybelle voelde werd dus volledig op het dier afgestraald.
Maar Maybelle kon het niet deren. Ze wilde het dier laten galopperen, liefst met de teugels helemaal los, naar waar de pony haar zou brengen. Zodat de wind lekker in haar haren kon waaien en ze haar gedachten voor één keer nog eens op nul zou hebben.
Het duurde dan ook niet lang voor ze het bos uit waren en op het open stuk weide terecht waren gekomen. Achteraan zouden er kliffen zijn, maar dat was nog een heel eind weg.
Phantom leek te voelen wat de bedoeling was. De pittige pony begon te trippelen terwijl Maybelle de teugels iets korter nam. Haar blik was gericht op het eindeloze uitzicht van de weides en ze had maar één doel. En dat snapte Phan. Hij plantte zijn achterhoeven in de grond en stoof vooruit. Zijn manen wapperden wild in de wind en Maybelle ging in verlichte zit staan, zodat de pony zonder al te veel hinder zijn snelheid kon halen. En wat ging hij snel. Het was lang geleden dat hij nog zo gas had mogen geven en hij leek er ook heel erg van te profiteren. Maybelle voelde de ontlading door haar lijf stromen. Letterlijk, gezien de tranen over haar wangen stroomden. Tranen die in die drie weken geen énkele weg naar buiten hadden kunnen vinden. Alles had opgekropt gezeten diep in zichzelf en kwam er nu allemaal uit.
Ze raasden de weide over, richting de kliffen. Haar zicht was troebel geworden door de tranen in haar ogen en de pony leek geen rem meer te kennen. May was volledig afwezig met haar gedachten en zag het gevaar helemaal niet aankomen.
Phantom wel. Plots hief hij zijn hoofd op en plantte zijn hoeven in de grond. Deze beweging kwam zo onverwachts dat Maybelle volledig over hem heen werd gekatapulteerd en met een doffe knal op de grond belandde, enkele meters van de afgrond. “Au.”
Phan maakte eerst rechtsomkeer en rende weg, maar stond al snel weer aan haar zijde en duwde zijn neus tegen haar hoofd.
Voor een korte tijd was ze buiten bewustzijn geweest. De warme adem van de pony had haar gewekt en al snel probeerde het meisje recht te gaan zitten. Haar hoofd bonsde en een warm vloeibaar goedje gleed langs haar slaap naar beneden. Phantom hinnikte ongeduldig en schraapte met zijn hoef, alsof hij haar bij de afgrond weg wilde halen. May stond op, steunend op de hals van de pony en Phantom deed zijn paardenbest om haar niet meer ongemak te bezorgen. Enkele passen verder ging het meisje weer zitten.
“Even bekomen, Phan.”, mompelde ze. De pony plantte zijn snuit meteen in de grasweide.
Maybelle zette zich voorzichtig even neer in het gras en kruiste haar benen over elkaar, terwijl ze bekwam van haar val.

[Voor mensen die van een beetje drama houden.]

Neil’s huidige situatie was kut. Er was niet echt een elegantere omschrijving mogelijk. Zijn pogingen een plan op te zetten om onder zijn enorme schuld bij een grote crimineel uit te komen waren nergens op uitgedraaid en degene met wie hij had gehoopt samen te werken, ook al was ze zo gek als een deur, had hij niet meer gezien.
Het enige lichtpuntje was dat vooralsnog Akira niet op de hoogte leek te zijn van het feit dat Neil bereid was hem onschadelijk te maken, maar Neil gokte dat dat een kwestie van tijd was. De man was intelligent en invloedrijk, er waren geen geheimen voor hem, zeker niet van iemand als Neil.

De donkerharige jongeman was gaan lopen, in de buurt van de kust over de kliffen. Het waaide hier stevig, maar echt koud was het niet. Het was een prettig manier om te proberen even zijn hoofd leeg te maken. Hij droeg een sweater waarvan de mouwen opgestroopt waren. Zijn goede hand zat in zijn broekzak, en aan de andere kant hing zijn arm prothese gewoon naast zijn lichaam.
Zijn lichtblauwe ogen waren verborgen achter een zonnebril, modelletje aviator.
Al met al was het een zeer rustige wandeling, tot hij, een flink eind verderop, een ruiter te paard met een halsbrekende snelheid zag rijden. Zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog, vooralsnog totaal niet onder de indruk.
Echter, toen gebeurde er iets waardoor Neil onbewust toch even in de lach schoot; ze lazerde eraf. Het lachen verging hem iets toen ze bleef liggen en hij versnelde zijn pas, maar de afstand was vrij groot en tegen de tijd dat hij een beetje in de buurt begon te komen was ze overeind gekomen en liet ze zich… aan de hals van ‘r knol meeslepen? Neil wist weinig van paarden, maar zo hoorde het niet, dat wist hij zeker.
De jonge dealer liep naar haar toe; nu zat ze weer op de grond en het leek erop dat ze iets tegen het paard zei. Neil kon er niet aan wennen, die paardentypes.

“Ey, is alles okay?” vroeg hij. Zijn stem klonk onverschillig, maar het was zowaar een oprechte vraag; ze leek gehuild te hebben en haar slaap bloedde. Ook dat waren twee dingen die, voor zover Neil wist, niet noodzakelijkerwijs een onderdeel van het paardrijden waren.
Hij ging voor haar neer en nam haar met een kritische uitdrukking op zijn gelaat, voor zover dit niet door de zonnebril aan het zicht onttrokken werd, even op, maar buiten de plek bij haar slaap leek ze wel okay te zijn. Fuck, Neil wist het ook niet, hij was verdomme geen arts, als dat zo was had hij al lang die arm-prothese weer afbetaald.

Ze wist niet of het lang geduurd had voor er plots een schaduw over haar heen leek te vallen. Met haar ogen geknepen tot spleetjes voor het teveel aan binnenkomend zonlicht, keek ze naar de gestalte op. Wauw, wat bonsde haar hoofd zeg.
Een jongeman met donkere haren vroeg of alles oké was. Hoera, iemand had haar eraf zien donderen en dat moest er op z’n minst heel belachelijk uitgezien hebben. Maybelle knikte traag en haalde haar schouders op. “I’m fine, thanks”, mompelde ze, beschaamd om wat de jongeman gezien had.
Haar blik gleed automatisch naar de prothese van de jongen – het gebeurde onwillekeurig en haar blik bleef er even op rusten. Het duurde een tijdje voor ze alles in zich op had kunnen nemen. Hij hurkte voor haar en pas dan kon ze hem van dichterbij in zich opnemen. Zijn ogen kon ze niet zien, maar het was een ruig type. Ze plantte haar handen in het gras achter zich als symbolische houvast en probeerde zich sterk voor te doen.
Het was de eerste keer sinds die nacht dat ze contact had met iemand, dat ze überhaupt sprak met iemand. Ze voelde de drang om in huilen uit de barsten, maar hief haar kin omhoog en slikte de opkomende tranen weg. “Ik schrok gewoon even. Maar ik ging ook veel te hard. Eigen schuld dus”, grijnsde ze naar de jongen, hem, ondanks zijn bad ass-uiterlijk, proberen positief in te schatten.
Door zijn zonnebril kon ze niet zien of hij haar in haar ogen keek of niet, en of hij naar iets anders keek of niet. Haar blik staarde hem onderzoekend aan. Het bezorgde haar een ongemakkelijk gevoel en daarom duwde ze zichzelf daarna ook recht van de grond. Ze veegde wat gras van haar broek af en rechtte haar rug. De duizeligheid probeerde zich meester van haar te maken maar May ging daar tegenin. “Misschien is het meer verantwoord als ik vandaag niet meer rijd”, grijnsde ze opnieuw. De gezichtsuitdrukking reikte echter niet tot aan haar ogen. Ze wilde een masker opzetten dat haar verschrikkelijk gevoel vanbinnen kon verbergen, maar kwam op dit moment waarschijnlijk heel onzeker over.
Phantom bleef ongestoord staan terwijl May de singel van het zadel een paar gaatjes losser maakte. De pony slaakte een diepe, haast opgeluchte zucht. Overdrijver.

“I’m fine, thanks,” was het totaal niet overtuigende antwoord dat hij kreeg, maar Neil porde niet verder. Dan niet. Hij zag haar naar zijn prothese kijken en zijn mondhoek bewoog iets. Hij maakte zich daar al lang niet meer druk om. En eerlijk was eerlijk, het was een geavanceerd ding.
“Ik schrok gewoon even. Maar ik ging ook veel te hard. Eigen schuld dus” ging ze verder, met een grijns die ook niet echt oprecht overkwam. Neil knikte langzaam. Het meisje kwam overeind en Neil stond ook op.
“Misschien is het meer verantwoord als ik vandaag niet meer rijd."
Probeerde ze hem nou voor de gek te houden met die quasi-vrolijke bullshit, of zichzelf? Neil kon het moeilijk peilen, maar had ook weinig zin ernaar te gaan graven. Hij was geen therapeut.
Hij fronste.
“Gewoon lopend naar huis, wou je maar zeggen?” zei hij droog, met een licht sarcastische ondertoon. Hij keek toe hoe ze met de riem om de buik van ‘r paard bezig was. “Neem me niet kwalijk, maar je staat nu al amper recht op je benen."
Nee, tactvol en subtiel was Neil niet.
Er sta een stevige wind op. Beneden sloegen de golven ruisend tegen de rotsen. Binnenkort moest hij maar weer eens gaan zwemmen. Zonder de prothese, dat wel.
Het paard strekte zijn hals naar Neil uit, die het dier achteloos in zijn nek kriebelde. Hij zou het niet snel hardop toegeven, maar hij vond het op zich best leuke beestjes.

De jongeman reageerde niet op haar woorden, maar dat had ze ook niet verwacht. Terwijl ze bezig was met Phantoms singel, was ze alert en zich wel bewust van elke beweging die de onbekende maakte. Zijn opmerking klonk sarcastisch en vrij droog, maar op één of andere manier ging ze ervan uit dat dit een oprechte opmerking was. Ze liet het zadel verder voor wat het was en gaf Phantom een belonend klopje op zijn schouder, terwijl ze de vreemde peilend aankeek.
Oogcontact was iets waar ze gewoonlijk op rekende om haar oordeel over iemand te vellen en het voelde bevreemdend aan dat ze bij deze man geen oogcontact kon maken. Vooral omdat hij er geen kneusje uitzag. Dat gepaard gaande met wat ze drie weken eerder had meegemaakt, deed haar vooral vreemd reageren op dit gevoel.
Ze wist niet hoe zich te gedragen en stelde zich daarom maar stoerder op, hoewel onderhuids de angst voor eenzelfde gebeurtenis er volledig in zat gewrongen. De manier waarop ze nu reageerde leek kalm en normaal, waarschijnlijk dankzij de adrenaline die sinds de val al door haar lijf werd gejaagd. De weerbots zou ze straks waarschijnlijk krijgen, als ze alleen was. Tenminste, zolang hij haar maar niet aanraakte.
“Bedankt voor je oprechte bezorgdheid”, sprak ze, haar best doende om vriendelijk en vooral héél erg zelfstandig over te komen. “Maar dat zal wél lukken. Desnoods bel ik zo wel iemand die me kan komen halen”, loog ze, vergetend dat ze haar telefoon helemaal niet bijhad. Niet eens haar portefeuille, ze had gewoon haar sleutels weggegrist toen ze vertrok en er verder niet bij nagedacht.
Haar hand vloog op dat moment automatisch naar haar broekzak en haar blik verraadde duidelijk dat ze toch geen mobiel bij zich had. Te laat om te doen alsof dat wel het geval was.  Ze beet betrapt op haar lip en keek even Phantoms kant op. “Anyway, ik kom wel thuis. Misschien kruip ik zo nog wel op zijn rug. Maar nu even niet.” Haar hand gleed naar het zadel en ze greep de beugelriem vast om zich een houvast te gunnen. Het zou zo wel overgaan. Haar hoofd bonsde maarhet straaltje bloed aan haar voorhoofd was stilaan aan het opdrogen. Ze zou hoogstens een lichte hersenschudding hebben.
Mays houding verraadde hoe zeer ze zichzelf niet op haar gemak voelde en ze probeerde zichzelf onder controle te houden door heel nuchter uit haar ogen te kijken.
Haar blik gleed naar hoe hij Phantom kriebelde in zijn nek en een mondhoek krulde onwillekeurig omhoog. “Als hij maar aandacht kan krijgen.”, mompelde ze. Phantom sloot haast zijn ogen onder het gekriebel van de onbekende en liet zijn hoofd genietend naar beneden hangen.
“Tenzij je natuurlijk richting het dorp aan het gaan was – ik moet naar trainingsstal Scodelario – dan is het nogal awkward om enkele meters van elkaar te wandelen, natuurlijk. Maar zo niet, dan ga ik wel alleen hoor, geen probleem. Phantom zou me niet zomaar in de steek laten.” Ze knikte even naar de schimmel en glimlachte om haar woorden kracht bij te zetten.

“Bedankt voor je oprechte bezorgdheid," zei het meisje en Neil kon een geringschattende grijns niet van zijn gezicht houden. Zijn mondhoeken bewogen even, maar hij zei nog niets. Zij kon het natuurlijk ook niet weten, maar hij loog vaak genoeg en werd even vaak voorgelogen; er was iets meer nodig dan dit om hem te overtuigen, maar ze leek hem sowieso geen flauw idee te hebben waar ze nu mee bezig was.
“Maar dat zal wél lukken. Desnoods bel ik zo wel iemand die me kan komen halen”, ging ze en de nadruk op het woord 'wel' deed Neil bijna even in de lach schieten.
"Uiteraard," zei hij luchtig.
Haar hand ging naar haar zak, maar ze leek tot de conclusie te komen dat hetgeen wat daarin had moeten zitten niet aanwezig was.
“Anyway, ik kom wel thuis. Misschien kruip ik zo nog wel op zijn rug. Maar nu even niet.”
Neil grinnikte kort.
"Ik zie geen enkele manier waarop dat fout zou kunnen gaan."
Het ontging hem niet dat ze zich letterlijk aan haar zadel vast moest grijpen en hij vroeg zich vaag af of het moeite kostte om jezelf zo voor te liegen of dat het vanzelf ging.
Ze maakte een opmerking over de aandachtsgeilheid van het paard en Neil's ogen gingen naar het hoofd van het dier, dat er buitengewoon ontspannen bijstond, in tegenstelling tot zijn eigenaresse. Hij haalde even zijn hand door de manen van het paard.
“Tenzij je natuurlijk richting het dorp aan het gaan was – ik moet naar trainingsstal Scodelario – dan is het nogal awkward om enkele meters van elkaar te wandelen, natuurlijk. Maar zo niet, dan ga ik wel alleen hoor, geen probleem. Phantom zou me niet zomaar in de steek laten.”
Neil's wenkbrauw ging omhoog en kwam hierdoor iets verder boven zijn zonnebril uit.
"Ja of je belt gewoon die stal van je, laat ze je knol ophalen en ik geef je een lift," zei hij nuchter. "Genoeg mensen hebben mij onderweg gezien, dus reken maar dat als jij van een klif flikkert omdat je niet op je benen kan staan ik de smerissen op m'n stoep heb staan," voegde hij er bij wijze van grap aan toe.
"Plus, m'n auto staat niet ver weg."

De jongen streelde Phantoms manen en Maybelle was nog steeds druk met het proberen om zichzelf een houding te geven en concentreerde zich op haar ademhaling.
Toen hij weer begon te spreken, keek ze op. Phantom begon rustig te grazen en May luisterde naar zijn voorstel. Bellen dat ze Phantom zouden ophalen en hij die haar een lift zou geven. Zonder dat ze hier kon over nadenken, beagumenteerde hij zijn voorstel. Begrijpend knikte ze, terwijl haar hoofd inderdaad vond dat hij eruit zag als een duister type en dat hij inderdaad verdachte zou worden in zo’n zaak. “Dat kan ik me inbeelden”, was haar serieuze, impulsieve reactie op zijn opmerking. “Ik bedoel - niet dat je eruit ziet als iemand die moorden zou plegen. Je bent gewoon nogal een ruig type.” Haar tanden plantten zich zachtjes in haar onderlip, haast bang voor de woorden die ze had gezegd. “Ach, neem me niet te serieus. Ik viel net van m’n paard.” Probeerde ze zich uit de situatie te redden.
Hij had gezegd dat de auto niet ver weg stond en ze moest toegeven dat het voorstel aantrekkelijker klonk dan naar de stal hinkelen. Met een nadenkende frons op haar voorhoofd keek ze even naar Phantom.
May knikte even voorzichtig toen Phantom achteloos verder graasde. Opmerkelijk genoeg hoefde ze niet te lang over de keuze na te denken. “Hij zou ’t niet erg vinden om hier even te wachten op de anderen, ik zou ‘m dan wel even ergens moeten kunnen vastzetten. Hij is het gewoon om te wachten als we ergens niet door kunnen en ik even alleen moet gaan, dus het is geen probleem als wij al zouden weggaan als iemand van stal onderweg is.”
Toevallig genoeg was er tien meter verder mogelijkheid om het paard te kunnen vasthangen en met het touwhalster en halstertouw dat ze steeds meehad voor noodgevallen, kon ze Phantom vastmaken. Ze deed het touwhalster om en wees naar het hek. “Daaraan kan hij wel even vaststaan.”
Waarom ze het niet verkeerd vond om die keuze te maken? Je had rijden tot je in een klif zou vallen en je had meegaan met iemand die eruit zag alsof hij menig persoon kon ombrengen. Maybelle had niets te verliezen en stilaan vond ze de rust terug in haar lichaam. Het ergste wat kon gebeuren was iets waar ze geen problemen mee zou hebben. Anderzijds kon het ook zijn dat de onbekende dezelfde lusten had als die man van enkele weken terug. Nu, als hij dat wilde, zou hij vast iemand anders kunnen zoeken dan een kreupel meisje. En iets in haar zei dat hij zoiets niet van plan was.
Ze trok Phantom mee terwijl ze zich aan zijn hoofd ondersteunde en maakte hem met het halstertouw vast aan het hek. Hier kon hij prima wachten op vervoer.
Vervolgens draaide ze zich om naar de jongen. “Sorry maar, zou ik misschien je telefoon mogen gebruiken om de stal te bellen? Ik betaal je echt wel terug. En ook de kosten voor de verplaatsing met je wagen. Mijn portefeuille ligt wel op m’n appartement, maar dat is van hieruit evenver als de stal. Mensen van stal zullen Phantom wel verzorgen.” Ze raakte er maar niet aan gewend dat ze hem niet in de ogen kon kijken door zijn zonnebril en haar stem klonk onzelfzekerder dan normaal gezien omdat ze niet wist hoe hij over haar woorden dacht.

Ze kon het zich inbeelden? Neil's wenkbrauwen gingen omhoog terwijl er rond zijn mondhoeken een klein lachje verscheen.
“Ik bedoel - niet dat je eruit ziet als iemand die moorden zou plegen. Je bent gewoon nogal een ruig type.”
Hij schoot even in de lach. Hij kwam niet vaak mensen tegen buiten zijn scene die het er gewoon uit flapten.
“Ach, neem me niet te serieus. Ik viel net van m’n paard.”
"Geeft niet, ik heb het graag ruig," kwam zijn grappende antwoord zonder een spier te vertrekken. Ze ging door over het paard en Neil had het idee dat ze meer hardop aan het redeneren was dan dat de informatie voor hem bedoeld was.
“Sorry maar, zou ik misschien je telefoon mogen gebruiken om de stal te bellen? Ik betaal je echt wel terug. En ook de kosten voor de verplaatsing met je wagen. Mijn portefeuille ligt wel op m’n appartement, maar dat is van hieruit evenver als de stal. Mensen van stal zullen Phantom wel verzorgen," zei ze nadat ze het paard had vastgebonden, Neil weer van veel meer informatie voorziend dan hem echt interesseerde.
"Prima joh," was zijn laconieke reactie. Hij viste een telefoon uit zijn broekzak maar zag net op tijd dat het zijn 'zakentelefoon' was.
"Shit," mompelde hij binnensmonds, bijna onhoorbaar, waarna hij het ding terug stopte en een andere uit zijn kontzak haalde. Bijna hetzelfde model, maar donkerblauw in plaats van zwart. Hij ontgrendelde de telefoon en reikte hem haar aan.

Hij had het graag ruig. Maybelle lachte even om die opmerking en schudde haar hoofd. Hij was van de droge opmerkingen en daar had ze absoluut geen problemen mee. Integendeel. De manier waarop hij reageerde op haar te impulsieve opmerking was behoorlijk meegevallen.
Hij ging akkoord met haar thuis af te zetten en haalde zijn telefoon boven. Dit bleek echter niet de juiste te zijn en al snel had hij een andere uit zijn zakken gevist.
"Voor je ruige zaakjes?" Haar donkere haren vielen even voor haar ogen toen ze het nummer van stal intoetste. Al snel kreeg ze Emmy aan de lijn, die haar verzekerde dat ze Phantom meteen zouden ophalen en haar een veilige rit thuis wenste. "Ik hoop dat ik heel thuis geraak ja", reageerde ze terwijl ze even naar de onbekende jongen grijnsde.
Op een of andere manier voelde ze zich op haar gemak terwijl het nog niet zo lang geleden was dat ze nog op haar benen stond te rillen.
Ze nam afscheid van Emmy en gaf de telefoon weeraan hem. "Thanks. Ze komen hem halen."
Kort streelde ze Phantom over zijn neus. Het paard ging vervolgens ongestoord verder met grazen.
"Zo, we kunnen." May liet het zadel van Phantom los en hinkte zonder ondersteuning naar hem toe.

"Voor je ruige zaakjes?" vroeg het meisje en Neil grijnsde slechts even. Hij leunde ontspannen tegen het hek waar ze haar paard aan vast had gebonden en bewoog even suggestief zijn wenkbrauwen in reactie op haar grap.
Hij was blij dat ze weer enigszins hersteld leek, want hoewel in verband gebracht worden met een lijk onderaan de kliffen op nummer een stond van dingen waar hij geen zin in had, stond rondrijden met een bewusteloos meisje ook hoog in de lijst. Hij was toch het soort vent waar men dat verdacht bij vond.
Hij nam de telefoon weer terug.
"Helemaal prima," antwoordde hij. Ergens verbaasde het hem dat ze niet bij het dier wilde blijven wachten; het was hem namelijk om het even geweest, maar aan de kant leek dit hem ook geen locatie waar zo'n beest snel gejat werd. En gebeurde dat niet alleen met van die dure sportbeesten? Neil had er geen verstand van, maar zou zo een chique dressuur paard jatten als er hij er in deze stad een aantrof.
"Zo, we kunnen."
Neil begon te lopen. Iets zei hem dat hij haar steun aan moest bieden, maar hij besloot dat hooguit te doen als ze echt niet meer kon lopen. Neil behield graag afstand, zowel fysiek als mental.
De auto was inderdaad niet ver. Neil zelf kon hem in de verte al zien staan - een kleine vlek, blikkerend in de zon - al was dat meer omdat hij toevallig precies wist waar hij hem had geparkeerd. Ze zouden nog een ruwe honderd meter moeten lopen over het winderige grasland.
"Ben Neil, trouwens," zei Neil luchtig. De zon was inmiddels achter de wolken verdwenen en hij nam zijn zonnebril af waarna hij deze in zijn zak propte. Uit diezelfde zak trok hij een pakje sigaretten omhoog tot de opening net boven de rand van zijn broekzak uitkwam. Daarna viste hij er een sigaret uit, dit alles met zijn echte hand. Hij klemde het ding tussen zijn lippen, groef weer in zijn zak tot hij de aansteker had en stak de sigaret aan.
Zijn prothese kon buitengewoon veel. Niet alleen zorgde Akira hierdoor voor een manier waarop Neil direct nekdiep bij hem in de schulden zat, Neil kon zich ook meteen beter nuttig maken.
Toch gebruikte de jongeman hem relatief weinig. Het ding was dan complex, Neil had al zo lang geleefd met slechts een arm dat hij uit automatische veel dingen net zo snel deed met die ene arm als daarvoor met twee.

Hij begon te lopen en zij volgde. Enkele keren keek ze nog achterom, maar Phantom was er helemaal prima mee en de mensen van stal zouden hier over een 5-tal minuten wel zijn. Emmy kennende was zij al meteen samen met helpers in de wagen met trailer gesprongen en waren ze al onderweg. Phantom was relaxed in alles en dat was maar goed ook – op dit moment wilde Maybelle gewoon naar huis. Hoewel thuis dan weer aantrekkelijk was om gewoon weer dagen binnen te blijven.
Het was handig dat de jongen afstandelijk genoeg was om haar niet meteen de steun te bieden die ze wel kon gebruiken. Fysiek contact stond sinds even in haar ‘not to do’-list. Met eender welk mannelijk persoon dan. Ze was al blij dat de jongen haar een lift had aangeboden.
Het wankele gevoel dat veroorzaakt werd door haar hoofd, leek stilaan plaats te maken voor iets wat op spanningshoofdpijn begon te lijken. Haar benen leken nog steeds wiebelig aan te voelen, maar de ondergrond was niet zo instabiel, dus dat scheelde.
Vreemdeling stelde zich voor als Neil. Dat maakte dat Maybelle even opzij keek en zag hoe hij zijn zonnebril afzette en een pakje sigaretten uit zijn zak viste. Ze kreeg de kans niet om naar zijn ogen te kijken – waar ze wel benieuwd naar was – toen haar aandacht getrokken werd door hoe hij met één hand alles leek te doen. Automatisch werd haar blik naar de prothese getrokken. “Maybelle”, stelde ze zich voor terwijl ze haar blik weer naar voren richtte. Haar nieuwsgierigheid nam de bovenhand, al was het waarschijnlijk niet zo netjes om vragen als je nog maar net iemands naam was te weten gekomen, maar ach – wat had ze te verliezen? Nog even keek ze achterom naar Phantom, die netjes was blijven grazen, waarna ze haar blik naar de grond voor haar liet zakken om zich te concentreren op waar ze liep.
“Ongeluk gehad?”, vroeg ze rechtuit, terwijl ze haar blik even opzij richtte en zijn reactie probeerde te peilen. Een stuk makkelijker zonder zonnebril, al had ze nog geen oogcontact kunnen maken.

“Ongeluk gehad?” vroeg het meisje ineens en Neil keek op met een uitdrukking die het middel hield tussen milde verbazing en licht vermaak. Zijn lichte ogen namen haar even onderzoekend op. Nou, nou, dappere vraag. Het was wel verfrissend. Ze was niet het type dat hij ervoor aanzag de ballen te hebben hem zulke directe vragen te stellen.
"Tien jaar geleden, auto-ongeluk," antwoordde hij schouderophalend. "Arm was niet meer te redden." Hij was van mening hiermee afdoende details te hebben gegeven over de situatie. Dat hij nog maar zestien was geweest en er sprake was geweest van joyriding waren bijvoorbeeld twee dingen die Maybelle niet hoefde te weten. Als ze echt wilde hoefde ze ongetwijfeld alleen maar even rond te vragen, maar dat zag hij haar niet snel doen.
Hij blies rook uit en besloot zijn arm nu wel te gebruiken.
"Je weet dat Stephen Hawking kan typen met één spier in zij gezicht?" begon hij, onbewust blijk gevend van het feit dat hij meer wist dan je van zijn soort zou verwachten. Dit waren dingen die hem uitgelegd waren toen hij de prothese kreeg. "Zijn bril heeft een sensor. Geavanceerde shit. Dit ding kan iets vergelijkbaars, maar bij mij is 't gewoon m'n delta-spier die 't 'm doet."
Hij tilde de arm voor het eerst die dag op en strekte hem voor zich uit. Sensoren vlakbij de aanhechting reageerden inderdaad op de spieren in zijn schouder. Het was buitengewoon high-tech, maar toch kwam het lang niet in de buurt van het soort techniek dat je in films zag, waar mensen nog wel eens vanuit wilden gaan. Het stond hem toe de arm met alledaagse dingen te gebruiken, maar er waren grenzen. Toch was het een leuke demonstratie. Het leek hem ook aardig veilig het haar te vertellen; alleen bij mensen die beter niet konden weten wat het ding waard was hield hij wel zijn mond.

Het was de eerste keer dat ze hem in de ogen kon kijken toen hij opkeek om haar waarschijnlijk wel bijzondere vraag. Zijn lichte ogen keken verbaasd, maar voelde zich in ieder geval niet aangevallen. Het zou nochtans niet de eerste keer geweest zijn dat Maybelles nieuwsgierigheid haar in de problemen had gebracht, maar op dit moment kon het haar gewoon niet schelen. De vraag zou anders toch steeds op het puntje van haar tong zijn blijven liggen. Nu was ze ervan af.
Een auto-ongeluk? Haar vermoeden zat in die richting. May knikte even terwijl ze hem van opzij in zich opnam. Inclusief arm, die hij nu wel gebruikte om zijn sigaret vast te houden.
Verbaasd was zij dan weer over zijn weetje over Stephen Hawking. Die had ze niet zien aankomen. Neil zag er niet uit alsof hij die dingen wist – niet omdat hij dom leek, maar gewoon… Hij zag eruit alsof hem dat niet zou interesseren. Hij ging door over zijn bril en Maybelle kon alleen maar geïnteresseerd luisteren. Zijn arm werd opgetild en ze bestudeerde het ding even. “Eigenlijk wel cool”, mompelde ze terwijl ze terloops Neils gezicht nog eens bestudeerde. Het was minder ongemakkelijk voor May nu hij zijn zonnebril had afgezet, hoewel onder die zonnebril geen minder ruige gezichtsuitdrukking had gezeten.
Anderzijds voelde ze zich wel op haar gemak bij hem – voor zover ze dat op dit moment kon voelen bij eender welk mannelijk gezelschap – en iets in haar zei dat haar niets zou overkomen in de trip met hem naar huis. Het voelde op één of andere manier vrij comfortabel aan.
Maar wat ging ze blij zijn als ze zo bij zijn auto waren en ze kon gaan zitten. Haar hoofd bonsde en thuis lagen er pijnstillers die zouden kunnen helpen.
Aangekomen op het parkeerterrein leek er slechts één wagen te staan. Het meisje keek even om en zag Phantom van ver nog staan grazen, die was er helemaal prima mee. Het moment waarop ze bij hem in de wagen zou stappen, naderde. En opnieuw belandde Maybelle van het ene gevoel in het andere toen ze zich plots weer niet helemaal op haar gemak voelde. In de gesloten wagen zou ze in een kleine ruimte zitten en niet zomaar weg kunnen rennen wanneer ze het wilde. Haar gedachten vertoonden weer sporen van wat er enkele weken geleden gebeurde en haar handen begonnen klam aan te voelen. Ze begon te aarzelen en probeerde de twijfel uit haar stem te houden. “Je gaat me toch niet aanranden ofzo hé”, sprak ze hem toe als bij wijze van grap en ze grijnsde, al trok die grijns zich niet helemaal door tot aan haar ogen.

Waarom wist Neil niet, maar dat ze zijn prothese cool vond was ergens wel leuk. Het kwam niet zo vaak voor dat hij met het ding kon showen. Er zat ook spraakherkenning in, maar dat demonstreerde hij ooit nog wel eens, als ze nog eens zouden ontmoeten.
Eigenlijk was het enige echte grote nadeel aan het ding dat als er iets stuk ging de reparatiekosten gigantisch waren en het feit dat hij altijd voldoende opgeladen moest zijn. Vergat hij dat, dan hing er gewoon een homp metaal en plastic aan zijn schouder.
Ze kwamen aan bij zijn auto. Het was geen buitengewoon flashy ding, iets gedeukt ook, maar toch een model waarvan een kenner direct zou zien dat het buiten Neil's budget lag. Het soort waar een bovengemiddeld verdienende zakenman in zou rijden, een manager van een klein bedrijf, bijvoorbeeld.
May's vraag deed Neil's wenkbrauwen omhoog schieten maar toen grinnikte hij even. Haar verandering van houding echter, ontging hem niet. Dit was meer dan een grap en zijn gezicht werd weer ernstig.
"Relax, ik ben tot een hoop in staat maar dat gaat me te ver." Hij toverde de sleutels tevoorschijn en deed de wagen van slot. "En het is überhaupt mijn ding niet, geen zorgen," voegde hij er luchtig aan toe, terwijl hij het portier aan de passagierskant voor haar opende. Hij liep om te auto heen om zelf in te stappen aan de andere kant.
Oh, hij kende ze wel, de kerels die er een kick van kregen als ze iemand dwongen. Hij zou het nooit hardop bekennen, maar Neil kreeg de rillingen van die types. Hij wist namelijk dat hoe hard hij zelf ook werd hij nooit tegen dergelijke verdorvenheid opgewassen zou zijn. Als zo iemand kwaad wilde was je als man evenmin veilig.
Hij trok zijn deur dicht en wachtte geduldig tot May in was gestapt, waarna hij de wagen startte.
"Waar moet je heen?"

Hij reageerde lachend en het meisje kon niets anders dan even meelachen, alsof ze echt een grapje maakte. Een zenuwachtig lachje nochtans, dat in niets leek op een gemeende lach.
Hij leek het gezien te hebben, want hij stelde haar een soort van gerust. Haar was al opgevallen dat de jongen al een tikje losser was gekomen sinds hun ontmoeting. Het was ‘zijn ding niet’. Dat was voor haar genoeg om te knikken en hem de portier te laten openen. Hij was gentle enough, al leek het zijn stijl niet te zijn als je hem zag.  
De manier waarop hij had geantwoord en de luchtigheid waarmee het klonk, was voor haar genoeg om haar gerust te stellen. Kom op, als ze schrik moest blijven hebben van elke vent, dan was ze ver heen. Ze moest haar angst onder ogen zien. En wat was dan beter om met een ruig type mee te rijden? Geef toe, meesterplan.
Neil was al ingestapt toen zijzelf nog moest instappen en ze werkte zichzelf de wagen in. Lederen zetels, knap interieur. Als je haar zou vragen welke wagen het was, zou ze zijn van ‘het is een zwarte’, maar hier kon ze wel zien dat het geen goedkope troep was. Haar blik bekeek het interieur toen hij vroeg waar ze heen moest. Ze klikte zich vast en keek hem kort even aan. “Ik woon op de Oude Markt, weet niet of je dat weet zijn?”
De Oude Markt lag aan het uiteinde van de Hoofdweg en op de scheiding tussen het rijkeluisgedeelte en het donkerdere gedeelte van HorseHome. Het marktplein was bekend om illegale zaakjes en drugdealers. Een perfecte uitvalsbasis voor haar broer maar minder aangenaam voor Maybelle zelf. Iets in haar zei dat Neil de plek zeker wel zou kennen.
May sloeg haar ene been over het andere en hield vanuit haar ooghoek Neil in de gaten. Verrassend genoeg voelde ze zich weer enkele tellen veilig bij hem. “Wat doe je eigenlijk elke dag? Twee telefoons, mooie auto.. Je moet genoeg geld verdienen voor iemand die nog jong is.” Ze wist niet waar ze de ballen vandaan haalde om hem dingen rechtuit te vragen, maar iets in haar zei dat ze dat mocht bij hem. Hij keek volgens haar niet echt van iets op.

De Oude Markt, toe maar weer. Neil knikte.
"Ik weet hoe ik er moet komen," was zijn antwoord. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt. Je zocht niet snel een plekje daar als je het even kon helpen. Dat betekende dus dat ze of extreem wanhopig was - wat hem sterk leek, want ze kon zich dat paardenspul veroorloven -, dat ze in het criminele circuit zat of gebonden was aan iemand die zich daarmee bezig hield. Optie twee en drie leken hem het meest waarschijnlijk, maar waarom was ze dan zo zorgeloos dat ze hem haar adres min of meer gaf? Tenzij het niet haar echte adres was, natuurlijk.
Toch leek ze hem niet het geharde type. Hij stuurde de auto de weg op en zette het verder van zich af. Hij zou wel even rondvraag doen, weten waar hij mee te maken had.
“Wat doe je eigenlijk elke dag? Twee telefoons, mooie auto.. Je moet genoeg geld verdienen voor iemand die nog jong is.”
Neil's kaakspieren verstrakten een moment, maar toen was de ontspannen grijns weer terug.
"Beeld je niets in," zei hij luchtig. "Deze bak is van m'n pa. Mocht willen dat ik die shit kon betalen."
Maar hij voelde zich niet op zijn gemak. Ze wist van zijn prothese en het was niet moeilijk te achterhalen dat zo'n ding duur was. Dan de auto. De twee telefoons. Ze was een stuk opmerkzamer dan hem lief was. Hij was zich ineens ook pijnlijk bewust van wat er in het dashboardkastje lag. Verscholen, dat wel, maar toch.
"Vertel eens," begon hij daarom, zijn toon nu iets koeler. "Wat spook je eigenlijk zoal uit aan de Oud Markt? Voor zover ik weet niet de ideale plaats voor paardenmeisjes."
Hij wierp een korte blik opzij en keek weer voor zich. De zon brak opnieuw door en hij zette de zonnebril weer op.
Neil hield van reflecterende zonnebrillen. Ze maakten het een stuk makkelijker te verbloemen hoe je je ergens bij voelde en veel mensen hielden er niet zo van hun eigen reflectie te zien terwijl ze met je spraken.
En het aviator model had iets wat je direct een minder vriendelijke uitstraling gaf, leek het wel.

Natuurlijk wist hij hoe hij er moest komen – wat had ze dan verwacht? Het was fijn dat hij niet doorvroeg over haar adres. Buiten dat met haar broer was het een plaats voor ordinaire hoertjes, een plaats waar zij als ‘hoogopgeleide escorte’- zoals ze zichzelf vaak wijsmaakte – niet thuishoorde. Want er was een verschil, right?
Ze had zijn reactie in de gaten gehouden toen ze haar vraag stelde en dat hij zijn kaken op elkaar had geklemd, was haar niet ontgaan. Ze kende het trekje, Vincent had het ook als hij zich betrapt voelde.
Hij zei dat ze zich niets moest inbeelden en dat die van zijn vader was. Ze geloofde er geen zak van, dikke bullshit, maar erop doordrammen was geen goed idee. Hij vertelde maar wat hij wilde vertellen.
Toen hij zijn volgende woorden sprak, was er iets veranderd in zijn stem. Afstandelijker. Was ze te ver gegaan met haar vraag? Ze voelde zich ongemakkelijk. Wat ze uitspookt op de Oude Markt? Hij leek de vraag gewoon terug te kaatsen.
“Paardenmeisjes?”, ze glimlachte even. Wat was dat met paardenmeisjes? Was elk paardenmeisje braaf, kinds en vrolijk? “Ik woon daar. Met m’n broer. Aparte appartementjes maar in ieder geval in elkaars buurt. Hij is m’n enige familie, dus ik ben hem naar daar gevolgd. Ouders zijn naar Frankrijk.” Gaf ze eerlijk toe, in tegenstelling tot het dubieuze antwoord dat hij haar geboden had. Hoopte dat haar openheid de verandering in zijn stem zou herstellen, al had ze haar hoofdbezigheid niet hoeven noemen. Ze was de laatste weken overigens niet meer buiten geweest, dus op dit moment deed ze niet anders dan binnen zitten. Voor je plezier kwam je namelijk niet buiten in die buurt.
May keek opzij naar hem, maar hij had zijn zonnebril weer opgezet, waardoor ze zijn blik niet meer kon peilen en hij er plots weer onberekenbaar uitzag. Dat maakte dat ze haar blik weer afwendde en naar de weg keek.
Ze wilde weten of hij haar broer kende, of hij haar kon vertellen waar haar broer precies mee bezig was. Maar ze wist dat ze dat niet hoefde te vragen. De vraag van net had haar krediet bij hem al doen zakken en Neil leek toch niet zo gediend te zijn met haar nieuwsgierigheid.

“Ik woon daar. Met m’n broer. Aparte appartementjes maar in ieder geval in elkaars buurt. Hij is m’n enige familie, dus ik ben hem naar daar gevolgd. Ouders zijn naar Frankrijk.”
Neil luisterde en sloeg de informatie zorgvuldig op. Maybelle, woonde aan de Oude Markt, had een broer die er ook woonde. Geen verder familie hier in Engeland. Moest niet al te lastig zijn om meer over haar e n die broer aan de weet te komen.
"Moesten ze je niet meer of zijn ze gewoon op vakantie?" vroeg hij met een grijns.
De natuur om hen heen had langzaamaan plaatsgemaakt voor de buitenwijken van Horse Home. De buitenwijken stelden niet veel voor hier. Het was niet zo verlopen als de Oude Markt, maar evengoed troosteloos. De huizen waren eens met een cremekleurig pleisterwerk gedaan, maar dat was precies het soort muur dat je schoon moest houden als je wilde dat het er nog een beetje chique uitzag. De donkere daken en droge gazons maakten het teleurstellende totaalplaatje af. Hier en daar stond een goedkoop ogende auto op de oprit en Neil kon niet ontkennen dat het wel lekker voelde om hier met zijn wagen doorheen te rijden. Het ding kwam van Akira, dat was waar, maar toch. Het gaf hem een zekere status waar hij wel gevoelig voor was.
"Volgens mij gebeurt er echt geen fuck hier," merkte hij op, toen de auto een tuin passeerde waar een paar kinderen met emmers water in de weer waren. Hij had ook nog nooit gehoord dat hier iets was gebeurd. De bewoners waren te gewoontjes om crimineel te zijn en hun salarissen te laag om criminelen aan te trekken. Hier viel bitter weinig te halen.

Of ze hen niet meer moesten of op vakantie waren gegaan? Maybelle zag zijn grijns en probeerde er zo luchtig mogelijk op te antwoorden. "We zijn een tiental jaar geleden hierheen gekomen voor het bedrijf van mijn vader. Zijn belangrijkste vestiging kwam hierheen. Hij is zeg maar met een soort brugpensioen en het bedrijf doet het goed zonder dat hij er dagelijks moet zijn." Het viel haar op dat ze waarschijnlijk meer informatie gaf dan nodig. Over het feit dat haar ouders de beslissing hadden genomen om de geldkraan voor Vincent dicht te draaien omdat hij een schandaal was voor de familie, zweeg ze. Ze deelde haar maandelijkse zakgeld met hem en verdiende zelf genoeg om genoeg luxe voor zichzelf te voorzien.
Maybelle had geweigerd om terug naar Frankrijk te gaan om Vincent in de gaten te kunnen houden en omdat ze plezier had in haar job. Nu was Engeland haar thuishaven, waar er geen pottenkijkers zaten die controleerden of ze wel een modelleventje leidden.
Was het de permanente afwezigheid van hun vader of de alcoholverslaving van hun moeder die beide kinderen de duistere kantjes van de wereld had doen leren kennen? Waarschijnlijk.
"Zij gingen, wij kozen ervoor om hier te blijven. Veel aangenamer zonder bemoeienissen."
Punt, dat was het antwoord dat hij mocht horen.
De buitenwijk gleed voorbij en haar blik gleed naar Neil. "Vroeger wel, dan? Ik kan het me haast niet voorstellen. Zoveel jonge gezinnen met kinderen. Lekker vredig. Beetje saai soms wel, denk ik."

Haar verhaal had aannemelijk geklonken. Ze leek hem oud genoeg om lekker op zichzelf te willen wonen.
Maar het Zij gingen, wij kozen ervoor om hier te blijven. Veel aangenamer zonder bemoeienissen. haalde het onderuit.
Zonder bemoeienissen. Neil hield een lachje tegen. Helder. Het was hem al meer dan duidelijk dat dit meisje het een en ander verborg. Pot verweet de ketel uiteraard, dat wel.
Bij het horen van haar vraag haalde hij slechts zijn schouders op.
"Weet ik veel," was zijn onverschillige antwoord. "Zal wel nooit wat geweest zijn hier."
Vredig en Neil gingen slecht samen, waardoor hij weinig op had met plaatsen zoals deze. De wijk maakte al snel plaats voor wat chiquere nieuwbouw. Nieuwere huizen, zo te zien voor mensen van een bovenmodaal inkomen. Hier en daar een bejaardenflat - die Neil altijd meende te herkennen aan het feit dat het er veel te luxe uit zag om een gewone flat te zijn - en auto's die varieerden van onopvallend maar degelijk tot ronduit duur. Hier woonde van alles, dacht hij, maar alleen vanaf een bepaalde laag.
Van hieruit was het niet ver meer naar het centrum. Daar doorheen was de kortste weg naar de Oude Markt en Neil had weinig zin in een ommetje. Het was in ieder geval een stuk levendiger om door te rijden dan die gezinswijken.
"Maar je ouwelui waren dus te bemoeizuchtig?" zei hij na een poosje. Ze leek het er niet over te willen hebben, maar ze zaten nog wel even in deze auto en Neil vond het wel leuk om te zien hoe ze zou reageren als hij een klein beetje ging graven.

Hij had niet echt wat gereageerd op haar uitleg en daar was ze blij om. Ze had weinig zin om haar verhaal uit de doeken gaan doen, zeker omdat ze geen eerlijkheid kon terugverwachten.
Onenthousiast was hij over de wijk waar ze langs reden. De sfeer was duidelijk veranderd toen Maybelle had gevraagd wat hij elke dag deed. Ze had er al spijt van, want voor een vreemde, ruige jongen, was hij nog wel aangenaam gezelschap geweest.
Ook May concentreerde zich op de nieuwere wijk en het zou niet lang meer zijn voor ze aan de Oude Markt aankwamen.
Toch maakte hij nog van de gelegenheid gebruik om door te vragen. Of haar ouders inderdaad zo bemoeizuchtig waren? Op zich wel, maar ze wilden gewoon grip op hun kinderen krijgen. Ze wist niet of Neil het verdiende om een eerlijk antwoord van haar te krijgen, maar met de contacten die hij waarschijnlijk had - met zo'n auto rijden kon je niet zomaar, zou hij er waarschijnlijk zelf wel kunnen achterkomen.
"Als rijke ouders met kinderen zitten van wie de ene in het drugsmilieu zit en de ander waarschijnlijk ook geen perfect spoor volgt, dat is niet wat je wilt." Haar blik gleed nog steeds ongestoord langs de weg die ze aflegden. "Want zij zijn perfect." May rolde met haar ogen en keek hem kort aan. Goed, eerlijk geantwoord. En hij? "Woon jij in de buurt?"

Dus of zij of haar broer zat in het drugsmilieu. Haar kende hij niet dus dat moest haar broer dan zijn. It was a small world after all.
Hij knikte toen ze vroeg of hij in de buurt woonde.
"Regent's street," zei hij. Het was niet waar, maar het kwam er soepel genoeg uit. En in de buurt woonde hij wel degelijk, maar waar Regent's street Westelijk van de Oude Markt lag, lag zijn straat Oostelijk.
Hij wist dat ze het relatief makkelijk kon checken - er woonden in Horse Home niet zo gek veel Neil's met maar één arm - had hij dat toch liever dan dat hij klakkeloos zijn adres gaf.
"Maar wie is je broer dan?" vroeg hij toen. Hij had er bijna aan toegevoegd 'tien tegen een dat ik hem ken' maar was verstandig genoeg dat niet te doen. "Is hij een dealer of maakt hij het?"
Een deel van hem was oprecht nieuwsgierig, en een deel vond het gewoon leuk om haar een beetje uit te horen.
Hij was in ieder geval blij dat zijn sweater zijn bovenarm bedekte, waar een paar trackmarks te zien waren. Niet veel, maar het zou voor haar genoeg zijn geweest om een en een bij elkaar op te tellen, vermoedelijk.
Ze stonden stil voor een stoplicht, met naast hen een politiewagen. De aandacht leek totaal niet op hen te rusten, maar toch was Neil direct een klein beetje gespannen en hij was blij toen het licht van de agenten op groen sprong en ze wegreden. Zijn houding ontspande weer een beetje.

Regent street. Niet zo ver westelijk van hen. Niet dat het haar werkelijk interesseerde en dat ze naar zijn woonst op zoek zou gaan, maar zo kreeg ze tenminste het idee dat ze wel wat van hem wist.
Hij vroeg wie haar broer was en Maybelle keek even kort naar Neil, om vervolgens weer nadenkend voor zich uit te kijken. Ze wist dat Vincent naast vrienden ook vijanden had en dat het misschien niet zo slim was om zijn naam vrij te geven aan iemand die al bijna teveel van haar wist. Of hij een dealer was of het maakte? Wat voor een vraag was dat? Zat Neil inderdaad ook in het drugsmilieu? Oppassen geblazen, vond ze.
Voor ze wist wat ze zou antwoorden, zag ze spanning in Neils houding. Ze stonden stil en vanuit haar ooghoeken kon ze naast hen een politiewagen ontdekken. Oh. Haar blik ging weer naar Neil, die leek te ontspannen toen de auto weer weg was.
Om zaken niet ongemakkelijk te maken, besloot ze erover te zwijgen. Het was al duidelijk genoeg dat Neil een bad guy was en ze vond dat ze hem er niet voor moest veroordelen: haar broer was misschien ontspoord, maar niet slecht van hart. En daarom zag ze steeds het goede in alles en iedereen. Bovendien had Neil haar een rit aangeboden – uit zelfbelang, oké, maar het kon anders.
“Ik wil niet tegen je liegen, dus ik zou gewoon zijn naam achterwege willen laten”, reageerde ze voorzichtig, terwijl ze kort haar armen over zich heen sloeg. “Dealer, maar meer weet ik er ook niet van”, kapte ze het onderwerp af terwijl ze zich op de weg concentreerde.
Ze waren bijna aan de Oude Markt en hoewel het niet helemaal onaangenaam was geweest, had ze een ongemakkelijk gevoel. Alsof ze hem teveel had toevertrouwd en zij daarvoor te weinig had teruggekregen.

“Ik wil niet tegen je liegen, dus ik zou gewoon zijn naam achterwege willen laten”, zei May en haar voorzichtige toon deed Neil even verwonderd opkijken. Ondanks haar nieuwsgierigheid leek ze hem niet te willen kwetsen. Neil gokte dat dat er vooral mee te maken had dat ze in zijn wagen zaten, maar het was desondanks verfrissend.
"Dealer, maar meer weet ik er ook niet van.”
Of hij dat geloofde wist hij niet. Ze had al lang bewezen niet te zijn wie ze op het eerste gezicht leek te zijn. Neil liet de stemming er echter niet door bederven.
"Je moet toch wat om aan je centen te komen, niet dan?" zei hij luchtig.
Ze kwamen aan op de Oude Markt. Het was wat je zou vermoeden; huizen gebouwd rondom een aanzienlijk plein dat eens een marktplein was geweest, veemarkt als Neil het zich goed herinnerde. De stenen waren op veel plekken scheef gezakt waar jaar in jaar uit vroeger allerlei rijtuigen en dieren voorbij waren gekomen. Het was een stukje historie, maar slecht bewaard gebleven.
Een deel van de omliggende woningen was bijna even oud als het plein en ernstig vervallen, maar er waren ook nieuwere gebouwen die ermee in schril contrast stonden. Grauwe, fantasieloze, brede flats van zo'n zes verdiepingen hoog. Zowel de flats als de oudere panden waren ruimschoots van graffiti voorzien.
Neil stopte de auto. Het raampje aan zijn kant deed hij even omlaag. Goed, fris rook het hier niet, maar hij merkte het amper. Het was gek maar hij voelde zich thuis op dit soort plekken. Hij kende het soort volk dat hier rondliep, sprak hun taal.
"Lukt het zo verder?" vroeg hij nuchter.

"Je moet toch wat om aan je centen te komen, niet dan?", was zijn luchtige commentaar, die ze van hem best wel kon accepteren. Hij zat in het milieu, dan keek je van weinig dingen nog op. Zelfs May, die er slechts flarden van wist, vond het al niet meer zo choquerend als eerst. Dat had ook te maken met hun woonst op de Oude Markt. Hier gebeurden ’s nachts én overdag dingen waarvan je als buitenstaander liever niets wilde weten. Hier was het ingeburgerd. “Klopt.”
Aangekomen op de Oude Markt,  stopte hij de wagen. Hij deed zijn raampje omlaag en vroeg of het verder lukte. Ze knikte even. “Sure, dat lukt me wel.” Ze viste haar sleutels uit de zak van haar sweater en keek even nadenkend. “Hé, als je me je rekeningnummer geeft, dan kan ik je terugbetalen. Ik kan je ook appen wanneer dat gebeurd is, als je je mobiele nummer geeft?”
De laatste weken had ze niet gewerkt en de inkomsten die ze had was dat zakgeld van haar ouders, dat ze dan nog eens deelde met Vincent. Maar Neil had haar geholpen en ze wilde niet in het krijt staan bij iemand van dit milieu. Als ze betalen zou dan zou de kous af zijn.
“Oh en bedankt voor de hulp in ieder geval. Ik weet dat het misschien uit eigenbelang was omdat je anders verdacht zou kunnen worden van dingen, maar ik apprecieer het wel.” Ze wilde haar dankbaarheid hiermee wel laten blijken en glimlachte oprecht en vriendelijk naar Neil.
Ze wist niet wat waar was van de dingen die hij haar had verteld, maar ze probeerde het gewoon een plaats te kunnen geven. Naar haar eigen gevoel was ze niet al te veel in detail gegaan over Vincent en haar en zat ze veilig.