Go run, run, run. [Neil]

Enkele tellen na haar vraag om wat sterks en nog voor ze het zelf goed en wel door had, voelde ze wat ze écht nodig had: Neils arm om haar heen. Hij, die haar dicht tegen zich aantrok.
Automatisch, zonder nadenken legde ze haar armen ook om hem heen en liet ze haar hoofd tegen zijn schouder rusten.
De warmte die ze voelde verraste haar. Niet enkel letterlijk, want May had zich er ondertussen al bij neergelegd dat ze, wanneer ze wat affectie wilde, zeker niet bij Neil moest zijn. Deze knuffel kwam dus uit onverwachte hoek.
Maar dat maakte hem niet minder waard, integendeel.
De bemoedigende woorden die hij sprak, klonken voor even geloofwaardig. Ze gingen het oplossen. Ze zouden iets bedenken. Het leek allemaal plots zo simpel. Hij nam haar pijn en zorgen weg, al was het voor even. Zelfs tranen bleven weg, alsof het allemaal niet zo erg was.
“Je hebt gelijk.” Ook haar stem klonk breekbaar, maar werd deels gesmoord omdat haar mond tegen zijn shirt rustte.
May sloot haar ogen en trok Neil na die woorden enkel maar dichter tegen zich aan. Dit had ze nodig, en ze betwijfelde of de knuffel en zijn woorden hetzelfde effect zouden hebben wanneer ze die van iemand anders kreeg.
Onwillekeurig wreef ze haar handen zacht over zijn rug om ook hem te laten voelen dat ze er was. Ze wist niet hoeveel tijd er voorbij ging, maar zolang ze het nodig had, bleef ze hem vasthouden. Zolang ze hem vasthield, voelde ze zich veilig.
En hij rook lekker.
Het was het weke gevoel in haar onderbuik dat haar ertoe dreef om de omhelzing te beëindigen, haar hart dat op een toch ongepast moment plots versnelde en ervoor zorgde dat ze zich weer bewust werd van dat wat ze beweerde niet voor hem te voelen.
Ze loste hem iets en zorgde ervoor dat ze hem weer kon aankijken. “Dit is niet wat ik bedoelde met iets sterks”, een vlakke glimlach verscheen op haar gezicht. Haar stem klonk zacht, niet meer trillerig. “But it ‘ll do.”
Kort haalde ze haar schouders op, alsof het een minderwaardig alternatief was geweest. De warme blik in haar ogen echter, bewees het tegendeel.

Neil was niet verrast dat ze de knuffel innig beantwoordde. Hij wist nog altijd dondersgoed dat als hij wilde hij dit meisje om zijn vinger kon winden, helemaal in deze toestand. Toch ging het daar nu niet om. Op dit moment had hij haar ook nodig.
“Je hebt gelijk.”
Ergens dacht hij dat zelf eigenlijk ook. Het zou een hel worden, voor hen allebei, dat wist hij al zonder alle details te hebben, maar hij was een overlever en dat ging zij ook worden.
Tot nu toe had hij zich uit de meest hachelijke situaties weten te redden en dit zou uiteindelijk, met een hoop bloed, zweet en tranen, niet anders worden. Ze zouden zich er uiteindelijk doorheen slaan. Tegelijkertijd was er een deel van hem dat er ernstig aan twijfelde, maar zo'n instelling ging niet helpen.
Ze verstevigde haar omhelzing en wreef over zijn rug. Hij haalde diep adem, want even was het moeilijk zijn eigen emoties op orde te houden, maar hij had zichzelf weer onder controle toen ze hem losliet.
“Dit is niet wat ik bedoelde met iets sterks," zei May en Neil grijnsde.
"Niet?"
“But it ‘ll do.”
"Nou, ze zijn steeds uit voorraad leverbaar, mocht je de sterkere variant ook willen proberen," plaagde hij. Heel even voelde hij zich weer iets beter; het lichte verbale sparren stelde hem op zijn gemak, maar de knoop in zijn maag was al snel weer terug.
Hij ging haar voor het appartement in. Het bestond uit drie kamers; een woon- en slaapkamer, met daarin een versleten bankstel, een matras op pallets, een kast en een cactus op een soort salontafeltje, een keuken en een badkamer. De laatste twee waren eveneens sober ingericht. Het was niet alleen goedkoop, weinig decoratie hebben betekende ook direct kunnen vertrekken als het moest. Het was ook een teken dat Neil het appartement niet echt als een thuis beschouwde; hij leefde er, maar er werd niet echt in geleefd.
Hij liep naar de keuken en pakte uit zijn koelkastje een fles goedkope tequila.
"Niet echt wat je zelf in de kast hebt staan, maar als we even alle sores aan de kant willen zetten dan is dit je vriend," zei hij, nuchterder dan hij zich voelde.

"Nou, ze zijn steeds uit voorraad leverbaar, mocht je de sterkere variant ook willen proberen." May grijnsde terwijl ze op haar onderlip beet.
“Ik veronderstel dat ik daarvan geen al te zware kater zal krijgen”, was haar achteloze antwoord, terwijl ze haar wangen zachtjes voelde gloeien.
Het verlichtte de sfeer voor even. Ze was zich ondertussen wel bewust geworden van het feit dat Neil als hij wilde waarschijnlijk alles van haar gedaan kon krijgen, maar tegelijkertijd zorgde dat ervoor dat ze enkel maar meer uitgedaagd werd om er te blijven tegen vechten.
Toen ze Neil het appartement in volgde, leek het sterk uitgedrukt zorgeloze gevoel als sneeuw voor de zon te verdwijnen.
Opnieuw daalde de realiteit op hen neer.
En de sfeer in zijn appartement deed daar geen goed aan.
Terwijl hij de keuken inging, bleef May in het midden van de woonkamer staan. Hoe kon hij de, op z’n zachtst gezegd, zeer sober ingerichte woning als zijn thuis beschouwen?
Haar studio was levendig en kleurrijk tot misschien wel op het randje van druk, en dat contrasteerde fel tegenover zijn appartement.
Neil stelde zijn vriend aan haar voor en May grijnsde. “Je zult het niet geloven, maar ik heb nooit van m’n leven tequila gedronken. Ben benieuwd.” Ondertussen ging ze zitten op het bankstel. Omdat het beter voelde, schoot ze haar schoenen uit en trok ze haar knieën op.
“Leuk, wat je met de inrichting hebt gedaan”, merkte ze op terwijl ze haar blik nogmaals door de kamer liet gaan en die vervolgens weer op Neil liet rusten. Haar mondhoek trilde even terwijl ze haar lippen op elkaar hield en één wenkbrauw lichtjes optrok.
Een poging, en waarschijnlijk zeker niet de laatste, om de sfeer luchtig en plagerig te houden, én om het moment uit te stellen waarop Neil zou gaan doorvragen. Want dat zou hij sowieso. Voor of na de tequila.

“Je zult het niet geloven, maar ik heb nooit van m’n leven tequila gedronken. Ben benieuwd.”
Okay, die was in voor een wilde rit, dan. Het was een redelijk zware tequila. Rommel die bedoeld was om snel te doen wat het moest doen.
Hij pakte tevens twee glazen en kwam naast haar zitten op de bank. In tegenstelling tot May liet hij zich een beetje onderuit zakken.
“Leuk, wat je met de inrichting hebt gedaan,” merkte May op en Neil grinnikte terwijl hij de fles en de glazen op de tafel zette. Hij haalde zijn schouders op.
“Geen idee wanneer ik er ineens vandoor moet gaan,” zei hij luchtig. “Dus het heeft geen zin gehecht te raken aan dit gat."
Hij schonk wat tequila in de glazen. Niet al te vol, gewoon een bodempje van de lichtbruine vloeistof om mee te beginnen. Hij wilde May niet kotsend in zijn badkamer hebben, maar het kon geen kwaad als hij haar wat makkelijker aan de praat kon krijgen.
Hij nam zich voor zelf niet te snel te drinken. Ze kon niet weten wat voor dingen er in zijn auto waren besproken voor ze terugkwam en hij gokte dat ze genoeg aan haar hoofd had, maar mocht ze toch net iets te scherpzinnig zijn wilde hij een zorgvuldig geconstrueerd antwoord klaar hebben. Vooral omdat hij niet wist in hoeverre hij zichzelf nog onder controle had als hij bekende hoe nijpend zijn situatie was en hoezeer hij vreesde wat er boven zijn hoofd hing als hij geen oplossing vond.

Hij reikte haar een glas aan en leunde zelf met de ander achterover. Even stond hij zichzelf toe zijn ogen te sluiten en diep adem te halen. De stress en spanning zat non stop aan de oppervlakte en hij moest moeite doen om volledig kalm te blijven. Kort hief hij zijn glas op.
“Op een klote avond,” zei hij droog. Hij nam een slokje van de drank, die lekker brandde in zijn keel, en vermoedde dat de fles leeg zou zijn voor middernacht. Als hij eenmaal wist wat hij weten moest hield niets hem tegen zijn best te doen even helemaal nergens meer over na te hoeven denken.

Het feit dat Neils inrichting skills te wijten waren aan het snel kunnen vertrekken in geval dat nodig was, deed haar grijns en daarmee het luchtige gevoel verdwijnen. May dacht aan haar appartement, alle prularia die er stonden, het kale studiootje hadden omgetoverd tot iets waar ze zich thuis in voelde…
Opnieuw leek het alsof haar keel werd dichtgeknepen.
Haar blik bleef nadenkend rusten op het glas dat ze van Neil kreeg. Ontsnappen van deze heisa was zo aantrekkelijk op dit moment. Ze kon zich inbeelden hoe de alcohol zo meteen zou branden in haar keel. Hoe ze dat gevoel eerst als verschrikkelijk zou ervaren, om zich vervolgens opgelucht te voelen.
En daar had ze nood aan; ze wilde even niets meer voelen. Even zich nergens zorgen over maken. Verdoofd zijn, van dat opgesloten gevoel af.
“Op een klote avond.”, klonk het. May knikte en hief haar glas, terwijl ze voor zich uit bleef kijken. “Op een klote avond”, herhaalde ze Neils woorden.
Daarop zette het meisje het glas aan haar lippen, om het vervolgens achterover te gooien. De drank brandde in haar keel en vond al snel zijn weg langs haar slokdarm.
Het branderig gevoel spreidde zich uit en de tranen verschenen kort in Mays ogen terwijl ze haar adem even inhield, kort haar hand voor haar mond hield en vervolgens naar Neil keek, die er nog doodleuk met z’n glas tequila zat.
“Hé!” Haar blik gleed bliksemsnel naar haar glas en het zijne. “Serieus, Neil?” Haar wangen waren nog steeds rood gekleurd door de hitte van de alcohol die binnen was gekomen. “Tequila betekent toch shots?” Of tenminste, dat was wat ze ervan gehoord of gezien had. “Hup, jij ook dan.”

“Hé!”
Neil keek op, met een licht betrapte grijns.
“Serieus, Neil?”
“Misschien heb ik wel een verantwoordelijke kant die je gewoon nog niet gezien hebt,” grinnikte hij. Hij liet de vloeistof ronddraaien door het glas.
“Tequila betekent toch shots? Hup, jij ook dan.”
Hij keek haar aan en deed even of hij twijfelde.
“Nou, vooruit dan.” Hij sloeg het glas in een keer achterover. Waarom ook niet. Hij sloot zijn ogen weer even. Vroeger had hij een hekel gehad aan de manier waarop sommige drank brandde, nu genoot hij er op een bepaalde manier van. Het was het voorteken dat hij lekker ver heen zou gaan.
Hij zette zijn glas neer en bleef even voorover geleund zitten. Toen keek hij over zijn schouder naar May.
“Maar even serieus,” zei hij, zijn toon nu zachter. “Wat is er vanavond gebeurd? Begin bij het begin, je werd binnengelaten, en toen?”
Ongetwijfeld zou het rot zijn voor haar om het nog eens te beleven, maar hij moest even hard zijn. Hij kon niets doen als hij in het duister tastte.
Hij pakte haar glas en schonk nog een beetje tequila in voor hen beiden waarna hij haar haar glas weer teruggaf. Ditmaal sloeg hij die van hem wel in een keer achterover. Hij leunde weer naar achteren en bestudeerde haar gezicht even. Een onaangenaam gevoel in zijn maag vertelde hem dat hij het absoluut niet fijn zou vinden wat hij eventueel te horen ging krijgen.

Een verantwoordelijke kant die ze nog niet gezien had? Wel, die kon er zijn, maar dat was absoluut niet deze. Een bekritiserende opgetrokken wenkbrauw bewees Neil dat ze zulke bullshit niet ten harte zou nemen.
Toen hij het glas achterover kapte, verscheen er een voldane grijns op Mays gezicht. Zo, dat was duidelijk.
"Maar even serieus." Het meisje vond het niet fijn dat hij voorover geleund bleef zitten. Nu al? Echt?
De beelden flitsten alweer door haar hoofd nog voor hij zijn vraag goed en wel gesteld had. Een hoop lucht ontsnapte uit haar longen terwijl ze naar het lege glas in haar hand staarde.
De vraag of ze Neil die uitleg effectief verschuldigd was, hoefde ze zichzelf nu niet meer te stellen.
Het glas werd uit haar handen gepakt en May wreef even haar klam geworden handen droog aan haar broek. Plots leek het haar te ontbreken aan energie om het goede voornemen dat ze had gemaakt om het onderwerp zoveel mogelijk te ontwijken, waar te maken.
"Je sleurt 't er uiteindelijk toch uit", reageerde ze gelaten, waarna ze het glas weer van hem aanpakte. Met een bedrukt gezicht keek ze enkele tellen naar de vloeistof in het glas, waarna ze de tweede dosis achterover gooide. Het glas werd weer op tafel gezet en de eerder comfortabele positie die ze had aangenomen, leek plots niet meer zo comfortabel te zijn. May strekte haar benen en leunde achterover tegen de bank aan, liet haar voeten iets boven de grond hangen.
Ze keek opzij naar Neil terwijl haar hoofd op de leuning rustte. "Kwam binnen, die man was er nog niet, maar twee knaapjes wel. Uiteindelijk kwam man er ook door." Ze wilde hem niet bij zijn bijnaam noemen, zoveel respect had ze net niet voor hem.
"Hij wist duidelijk al lang dat we contact hadden, maar laat dat het minste van onze zorgen zijn."
Ze sloot haar ogen kort en richtte haar gezicht weer naar voren.
"Ik weet eerlijk gezegd echt niet hoe ik je dit allemaal kan uitleggen." Een diepe zucht ontsnapte opnieuw en ze wreef met haar hand kort over haar voorhoofd.
Hij kon zijn respect voor haar verliezen, haar zien als een cliché cocaïnehoertje... Prostituée van de adel was ook wel eentje die ze al gehoord had, en allen betekenden ze hetzelfde. Maar de negatieve bijklank zinde haar niet. Want dat was niet hoe ze het had ervaren. Tot nu, nu ze erop terugkeek.
"Ik hoop echt, echt, dat dit tussen ons blijft. Ik vertrouw je, echt. Niemand behalve de mensen die ermee te maken hadden, weten er iets van. En daar zijn genoeg redenen voor."

"Je sleurt 't er uiteindelijk toch uit," was het eerste dat May zei en Neil knikte slechts instemmend. Ontkennen had geen zin. Hij was niet van plan haar echt onder druk te zetten, zo erg was het niet, maar als hij iets van iemand wilde horen kreeg hij het eruit. Voor Akira had hij meer dan eens de nodige druk en intimidatie op mensen uitgeoefend; welke tactiek hij ook nodig had, hij was er bedreven in.
Hij luisterde terwijl hij zijn ogen niet van haar afwendde, scherp op ieder teken dat hem niet de waarheid of niet de volledige waarheid werd verteld.
"Kwam binnen, die man was er nog niet, maar twee knaapjes wel. Uiteindelijk kwam man er ook door."
De Manager, gokte Neil. Het verbaasde hem niet dat de man even op zich liet wachten.
"Hij wist duidelijk al lang dat we contact hadden, maar laat dat het minste van onze zorgen zijn."
Daar oordeel ik zelf wel over, dacht Neil. Als de manager bijvoorbeeld ook wist dat May een zwak voor Neil had kon je er donder op zeggen dat dat ook uit werd gebuit.
"Ik weet eerlijk gezegd echt niet hoe ik je dit allemaal kan uitleggen."
"Probeer het toch maar," zei Neil, niet onvriendelijk.
"Ik hoop echt, echt, dat dit tussen ons blijft. Ik vertrouw je, echt. Niemand behalve de mensen die ermee te maken hadden, weten er iets van. En daar zijn genoeg redenen voor."
Die woorden sloegen hem even uit het veld. Ergens wist hij het wel, natuurlijk, wist hij dat hij nu vermoedelijk ook de enige was op wie ze kon vertrouwen omdat ze geen keus had, maar dat leek niet de reden te zijn dat ze het deed. Het leek om hem te gaan, als persoon, en daar wist hij zich geen raad mee.
Hij knikte kort.
"Dat blijft het," stemde hij in. In hoeverre hij zich daaraan kon houden wist hij echter niet. Mannen als Aryan waren ook zeer bedreven in het krijgen van hun zin, zoals Neil aan den lijve had ondervonden. Tegen May gebruiken zou hij het echter niet, dat wist hij zeker. Daarvoor was er teveel gebeurd.

Toen Neil bevestigde dat hij het voor zich zou houden, wierp ze kort een blik op hem, alsof ze wilde peilen of hij serieus was. Overbodig.
Haar blik week weer van hem af, want aankijken kon ze hem niet terwijl ze hem vertellen zou wat er te gebeuren stond.
Ze voelde zich zo vrij om voorover te leunen en de fles tequila te nemen, om op die manier weer elk glas te vullen. Van zodra de fles weer neer stond, gooide ze opnieuw wat van de drank achterover.
Na een kort moment om het warme gevoel te laten uitdeinen, liet ze haar hoofd even steunen op haar handen terwijl ze voorovergebogen bleef zitten.
Opnieuw een diepe zucht.
"Laat me gewoon niet stikken, oké?"
Het kwam eruit zonder dat het de bedoeling was. Mompelend, maar verstaanbaar. De manier waarop haar stem trilde tijdens die woorden, leek de emotie die ze voelde te weerspiegelen.
Gebrek aan zelfrespect ging vaak gepaard met deze job, en was dat nou net wat May niét had.
Ze kende genoeg volk uit de business dat het cliché wel bevestigde. Volk dat met deze situatie perfect had kunnen omgaan. Volk dat er geen probleem zou gaan maken.
Maar ze wilden hààr.
"Ik moet terug m'n escortewerk opnemen." Het kwam er zacht uit, omdat het pijn deed. "En ik weet niet eens of ik nog kan -"
Ze moest er niet aan denken om te flirten met mannen stukken ouder waren of aanrakingen moeten doorstaan van vreemden. Niet na alles wat er gebeurd was.
"Ik heb geen keuze."
Haar stem stierf weg en maakte plaats voor enkele tranen die van haar gezicht rolden. Ze liet haar armen weer zakken en trok haar mouwen tot aan haar handpalmen, om de tranen op die manier weg te vegen.

"Laat me gewoon niet stikken, oké?"
Neil’s blik verried niets, maar hij knikte slechts kort. Of dit gewoon haar laatste verdediging was of een referentie naar hoe hij er eerder bijna vandoor was gegaan wist hij niet, maar een klein stemmetje in zijn achterhoofd bewonderde haar scherpte. Zoals het er nu uitzag was hij niet van plan haar te laten stikken, maar er kon een hoop gebeuren in de toekomst. Maar dat zou hij wel zien als het zo ver was.
"Ik moet terug m'n escortewerk opnemen."
Neil voelde de kleur wegtrekken uit zijn gezicht. Hij kende Akira, hij wist waar de man toe in staat was en er was geen enkele manier waarop dit goed uit kon pakken.
"En ik weet niet eens of ik nog kan -"
Hij zei nog niets.
"Ik heb geen keuze."
En daar was het. Op een verknipte manier scheelde het dat ze dat begreep. Bij deze mensen had je inderdaad geen keuze.
“Fuck,” bracht Neil uiteindelijk zacht uit. Een moment lang bekeek hij het huilende meisje. Uiteindelijk trok hij haar maar gewoon opnieuw tegen zich aan. Het was niet alsof er iets opbeurends was wat hij kon zeggen.
Hij probeerde ondertussen alles op een rijtje te zetten. Er eenvoudigweg vandoor gaan, hoezeer zijn instinct hem dat ook opdroeg, was geen optie; Vince zou omkomen (al kon Vince hem in principe gestolen worden) en hij en May zouden niet ver komen, waarschijnlijk.
Er alleen vandoor gaan… nee, dat kon hij niet maken. Hij verdrong dat idee.
Plotseling leek zijn opmerking over het vinden van een oplossing buitengewoon onnozel. En toch. Er moest wel iets op te vinden zijn.
Hij overwoog nog een shot tequila te nemen, maar bedacht zich. Zeker nu hij alle informatie had wilde hij helder zijn en na kunnen denken.
Vince. Het probleem zat hem bij Vince. May zou nooit akkoord gaan met een vluchtplan zolang haar broer in gevaar was, gokte Neil, dus daar moest het beginnen. En zelfs als die veilig was… zodra Akira’s mensen merkten dat er iets gaande was zouden ze meteen ingrijpen.
Als ze al iets konden plannen moest het snel, en allemaal tegelijk.

De onbeschrijfelijke warmte die ze vond toen Neil haar tegen zich aan trok, bood troost, maar ook meer dan dat. Het meisje begroef haar gezicht in zijn hals en liet haar handen op zijn schouderbladen rusten.
“Na alles.. Ik denk niet eens of ik zonder paniekaanvallen nog escorte kàn spelen.” Ze schudde haar hoofd. “Ik wíl niet meer dat ze me aanraken, ik wil hen niet aanraken. Ik ben er mee gestopt, niet alleen  omdat ik het niet meer wil, maar ook gewoonweg omdat ik het niet meer kàn.”
De emoties van woede die bij haar woorden los kwamen, kwamen duidelijk in haar stem naar boven. “Omdat ik gewoon niet wil dat er nog iémand aan m’n lijf komt, één keer zonder toestemming was genoeg. Ik ga helemaal doorflippen, man.” Ze zuchtte diep in een poging om haar woede te laten ontsnappen.
En toen kwam de conclusie.
“Ik wil nooit nog seks.” De vastberadenheid in haar stem was erg aanwezig.
Geen idee hoe lang ze hem vast hield, maar verrassend genoeg kwamen er geen tranen meer. Ze werd gewoon stil, sloot haar ogen en ademde uiteindelijk kalm.
En op een bepaald moment dacht ze zelfs even nergens aan. Even leek alles mijlenver weg. Of het nu de drank was die de plotse rust veroorzaakte of de steun die ze vond bij Neil, dat maakte niet uit. Maar voor even was het allemaal goed zo.  
“Hmm. Je ruikt wel lekker”, mompelde ze zonder schroom tegen zijn hals aan, daarmee uiteindelijk de stilte verbrekend. De alcohol bracht eerlijkheid met zich mee.
Het duurde ook wel enkele tellen voor May besefte dat de woorden die ze in haar hoofd had ook werkelijk uitgesproken waren. Pas dan opende ze geschrokken haar ogen, hief ze haar hoofd op en loste ze haar grip. Een frons verscheen op haar voorhoofd en een verontschuldigend glimlachje speelde om haar lippen. “Ik bedoel..”
Het meisje keek Neil even onderzoekend aan. “Dat je geen onaangename lijfgeur hebt.”
Haar blik gleed naar de fles tequila die er stond en kort trok ze haar wenkbrauwen even beschuldigend op.
“Thanks, mate.”
Meteen liet de fles haar denken aan de reden waarom die er stond. De gruwel die zich voordeed op dit moment, het leek hun lot, en er was geen ontkomen aan.
“Fuck, Neil. Wat moeten we doen.”

Zou hij het zelf kunnen? Doen wat zij moest doen? Ergens vermoedde hij van wel, maar hij had uiteraard niet meegemaakt wat zij had meegemaakt en was immers toch al bereid een hoop op te geven puur om te overleven. Als hem werd gevraagd zijn lichaam op te geven in ruil voor geld? Hij wist diep van binnen dat hij de integriteit niet had om daar nee tegen te zeggen. Zijn lichaam zou gewoon het volgende transactiemiddel zijn. Het stukje van hem dat dat ooit pertinent zou hebben geweigerd was al erg lang dood.
Maar bij haar nog niet. Hij keek naar haar kruin, het enige wat hij vanuit deze positie van haar gezicht kon zien, terwijl ze verder sprak.
Dat ze nooit meer seks wilde geloofde hij niet. Hoewel hij zich schaamde voor de gedachte wist hij dat hij het waarschijnlijk wel in zich had haar over te halen als hij dat wilde.
Het gaf hem een buitengewoon naar gevoel, die gedachte. Dat was geen macht die hij wilde hebben. Dat was invloed die tegen hen beiden gebruikt kon worden als mensen er lucht van kregen.

“Hmm. Je ruikt wel lekker”
Hij glimlachte even vreugdeloos. Daar had je ‘m al.
“Ik bedoel..” Hij vermeed haar blik niet toen ze hem aankeek, al had hij de energie niet om iets plagends te zeggen en was zijn uitdrukking redelijk neutraal, zij het enigszins vragend.
“Dat je geen onaangename lijfgeur hebt.”
Hij glimlachte opnieuw even, een beetje vermoeid dit keer.
“Nou, ben d’r blij om,” zei hij droog.

Haar blik ging naar de drankfles en hij wist een grijns te produceren toen ze hem sarcastisch bedankte. Die verdween echter snel weer toen ze hem vroeg wat ze moesten doen.
Hij keek nietsziend voor zich uit en haalde zijn schouders op.
“Verdwijnen of meegaan,” zei hij uiteindelijk. “Of je doet wat ze zeggen, of we moeten een manier vinden om ongezien ervandoor te gaan, inclusief je broer, en nooit meer terug te komen."
Het laatste kwam er bijna onverschillig uit. Als ze zo’n plan op konden zetten, als ze ongezien weg konden komen, dan zat hij er niet mee. Hij was aan niets gehecht hier. Sterker nog, alles in deze spaarzaam ingerichte ruimte herinnerde hem aan de puinhoop die hij aan had gericht. Hij dacht terug aan het gesprek in de auto, voordat May terugkwam. Hijzelf kon ook nog wel een vluchtpoging gebruiken, ook al was de laatste catastrofaal in zijn uitkomst geweest.

“Het moet allemaal tegelijk,” zei hij langzaam, zijn eerdere gedachten hardop uitsprekend. “Als ik verdwijn krijg jij vragen, als jij verdwijnt is je broer de lul, als hij verdwijnt dan hang jij. We moeten er met zijn drieën tussenuit naaien en het moet snel gebeuren. En foutloos."
Hij zoog zijn wangen naar binnen en staarde naar een vlek op de muur.
“Ik ga tijd nodig hebben, maar ik kan wel wat verzinnen. Dat vereist wel het een en ander van jou en Vince. Jullie zullen me allebei moeten vertrouwen."
En met die woorden keek hij haar aan, met een enigszins cynische glimlach. Vince zou vermoedelijk nog liever een egel inslikken dan Neil vertrouwen.
En dan was er tijd. Hoeveel tijd had hij? Zou hij iets voor elkaar kunnen krijgen voordat zij aan de bak moest? Voordat Akira besloot dat zijn tijd op was of dat hij een aanmaning nodig had? Hij voelde zich fysiek ziek en had ineens spijt van de tequila maar hield het voor zich. Zij had al genoeg aan haar hoofd.

“Nou, ben d’r blij om.”
Neils reactie was niet enthousiast op haar woorden over zijn lijfgeur en ergens stelde haar dat op dit moment teleur. De drank zorgde voor een gezonde dosis flirtgedrag bij het meisje, ook al was dat op dit moment ongepast. Een poging tot het vergeten van haar zorgen bij Neil, iemand waar ze zich – tegen beter weten in - verrassend veilig bij voelde, mislukte. En May baalde vanbinnen. Die teleurstelling kon ze niet volledig verbergen.
Neil begon naar een oplossing te zoeken. Zijn analyse over wie er de dupe zou zijn wanneer er een ander verdween, deed haar mee nadenken. Tijdens zijn uitleg, zuchtte het meisje, waarna ze weer naar de fles tequila greep en voor zichzelf een shotje inschonk. Aan Neil vroeg ze niet of hij wat moest hebben, ze gooide het goedje achterover en wachtte tot het branderige gevoel in haar keel zorgde voor een soort opluchting.
Een lachje ontsnapte toen Neil vermeldde dat Vince hem ook zou moeten vertrouwen. “Oh, die oplossing kunnen we dus al schrappen”, mompelde ze, terwijl het meisje kort met een hand door haar haren ging. Ze keek Neil aan, onderzoekend. Haar blik bleef een tijdje op hem rusten, nietszeggend. Wat ze bij hem ontdekken kon waren niet alleen de typische, quasi-ongevoelige Neilemoties. De bezorgdheid om de situatie kon ze zien, zijn angst kon ze voelen. Opgejaagd wild, zo voelde het aan, en ze deelde dat gevoel met hem.
May legde zonder nadenken haar hand op de zijne en kneep er zachtjes in. “We komen er wel uit, Neil. We vinden er wat op.” Dat ze haar woorden zelf niet geloofde, besloot ze voor zich te houden. Haar andere hand verplaatste zich naar zijn wang, terwijl ze hem onafgebroken, met een niet begrijpende frons aan bleef kijken. “Waarom ben je nog niet eerder gevlucht?” Haar duim gleed kort over een deeltje van zijn wang. Zachtjes trilde haar onderlip terwijl de gezichtsuitdrukking van de jongen bestudeerde.
“Dat kan je nu ook nog, Neil. Jij alleen. Dat ik vragen krijg, is jouw probleem niet.” En dat klonk misschien allemaal stoerder dan hoe het voelde, maar de kern van de zaak was dat ze zichzelf zou kunnen opofferen om Neil veilig te stellen. Iets in haar voelde aan dat Neils problemen veel dieper zaten dan hij liet uitschijnen, pakken dieper dan de hare.

“We komen er wel uit, Neil. We vinden er wat op.”
Het kostte Neil aardig wat wilskracht om daar niet al te cynisch op te reageren, ook al had hij eerder op de avond ongeveer hetzelfde gezegd. Hij was zich daarnaast terdege bewust van haar hand op de zijne. Hij keek voor zich uit maar draaide zijn hoofd bij toen May zijn gezicht aanraakte. De zachte streling slaagde er even in hem af te leiden.
“Waarom ben je nog niet eerder gevlucht?”
En de realiteit was weer terug. Zijn gelaat verhardde iets en dit keer kon hij de cynische grijns niet echt op afstand houden. Zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog.
“Dat kan je nu ook nog, Neil. Jij alleen. Dat ik vragen krijg, is jouw probleem niet.”
“Dacht je dat ik dat nog niet had geprobeerd?” merkte hij op. Zijn toon was nonchalant, maar hij wendde zijn blik af.
“Als het zo makkelijk was zat ik hier niet. Ik heb het geprobeerd, ervandoor gaan, geloof me.” Zijn blik kreeg iets afstandelijks.
“Herinner je je Aryan nog? Die blonde kleerkast die denkt dat je Sarah heet?” Zijn lichte ogen keken May aan, maar hij was deels afgeleid door de herinneringen aan de anecdote die ging volgen. Zijn mond voelde droog. “Ik dacht er gewoon tussenuit te kunnen knijpen. Kwam nog best een heel eind. Maar hij vond me.”
Hij voelde zijn hartslag weer versnellen puur bij de herinnering. Haar hand op de zijne voelde ineens te warm en beklemmend dus hij trok zijn hand weg en leunde voorover. Hij pakte zijn glas beet en draaide het tussen zijn vingers op een haast neurotische manier.
“Weet niet veel meer van die nacht, maar ik werd wakker op de intensive care."
Dat was een leugen. Hij herinnerde zich namelijk genoeg. Meer dan hij wilde. Hij voelde zich misselijk en zette het glas weer neer, overtuigd dat nog een shot tequila nu geen goed idee meer was. Hij haalde diep adem en probeerde zijn ongemak niet te laten merken.
“Maar dat was in m’n eentje,” zei hij toen, nadat hij zichzelf weer herpakt had. Hij leunde ogenschijnlijk ontspannen achterover en glimlachte. “En zonder een goed plan."

"Dacht je dat ik dat nog niet had geprobeerd?” May liet de hand bij zijn wang zakken en trok haar wenkbrauwen kort op.
Natuurlijk had hij het al geprobeerd. Het meisje kon zichzelf wel vervloeken om zo’n vraag te stellen. Anderzijds, ze wilde meer weten. Ze wilde weten wat er Neil overkomen was. Misschien wist ze het nooit helemaal, maar elk beetje van het verhaal kon duidelijkheid brengen.
Ja, Aryan herinnerde ze zich nog. Een kille rilling gleed over haar rug bij de gedachte aan die kleerkast. Onbewust focuste het meisje zich meer op Neils lichaamstaal dan de woorden die hij uitsprak. Ze volgde wel, maar Neils verandering van houding bezorgde haar een akelig gevoel.
Toen hij zijn hand wegtrok, liet ze haar blik rusten op haar eigen hand, die er nu een beetje verloren bij lag. Een poging om de sfeer wat luchtiger te maken, opnieuw mislukt. Misschien moest ze het maar opgeven. Ze balde haar hand in een vuist en legde die weer op haar eigen schoot.
Aan het einde van Neils uitleg, knikte May even. “Pittig.”
Het meisje herpakte zich en haalde diep adem.
“Goed”, sprak May kordaat, een afstand creërend in haar stem. “Plan komt wel. Vince overtuigen gaat nog een lastige worden.” Ze meende dat ze niet anders kon dan Vince vertellen waar ze al die tijd mee bezig was geweest. Haar werk, de problemen nu. Neil waar ze bij weg ging blijven...
Het zou zeker niet van een leien dakje lopen. Vince was pittig opvliegend en in staat om Neil in stukken te snijden als hij hoorde dat ze nog steeds met elkaar optrokken. Waarschijnlijk zou hij Neil de schuld van alles geven.
Het zou een gesprek worden waarbij ze zijn gevoelige snaren moest bespelen. Maar het had een slaagkans. “Ik krijg ‘m wel zo ver”, klonk het stoer. Maar haar schuldgevoel begon nu al te knagen.
Ze zou oneerlijk moeten zijn tegenover Vince en dingen moeten gebruiken waardoor hij haar niets kon weigeren. Dingen die ze niet graag bovenhaalde, maar nu wel konden werken. Het was voor hun eigen bestwil, maar dat maakte het er niet makkelijker op.
“Wat gebeurde er bij jou terwijl ik daar binnen zat?” Haar blik gleed weer naar Neil en hield hem doordringend vast. “Als ik dit plan met jou wil uitvoeren, moet ik meer details hebben. En de waarheid.” De drank maakte haar nu recht voor de raap, iets strenger en directer. De woorden van de Manager over Neil die ook weer vrij zou zijn voor ze naar buiten werd gestuurd, waren haar nog steeds niet ontgaan.

“Pittig."
Neil grijnsde vreugdeloos. Dat kon je wel zeggen ja. Ze bekende dat het moeilijk ging worden haar broer te overtuigen en Neil knikte. Daar kon hij zich iets bij voorstellen.
“Ik krijg ‘m wel zo ver”
Neil wierp haar zijdelings een kritische blik toe en trok zijn wenkbrauwen iets op. Hij moest het nog zien, maar aan de andere kant; het was niet alsof Vince een keuze had. Neil was degene die deze organisatie nog het meest kende van de drie en ergens vond hij het wel lekker dat hij daarmee de meeste kaarten in handen had. Hij vermoedde namelijk dat Vince ook zonder die kennis nog genoeg onvoorspelbare dingen zou doen.

“Wat gebeurde er bij jou terwijl ik daar binnen zat?”
Neil zuchtte. Hij had niet verwacht dat ze ernaar zou vragen, dat ze door de stress heen überhaupt in de gaten had dat er bij hem ook het een en ander was gebeurd, maar hij kon er nu moeilijk omheen.
“Als ik dit plan met jou wil uitvoeren, moet ik meer details hebben. En de waarheid.”
Neil rolde met zijn ogen, ook al had ze gelijk.
“Ja, ja, komt goed,” bromde hij met tegenzin. Hij haalde diep adem en sloot even zijn ogen.
“Ik heb je verteld dat ik in de schulden zit, toch? Tijdje terug. En dat mijn tijd op is. Nou, toen ik op je zat te wachten kwam iemand dat even benadrukken."
Hij hield zijn gezicht ijzerenheinig in een plooi.
“Hij vroeg me of ik wist waar ze Aryan groen licht voor hebben gegeven als ik het geld niet op tijd heb.” Neil snoof. “Maar wat dat was zei hij er uiteraard niet bij. Maar da’s dus hoe de vlag erbij hangt. Als ik het niet op tijd afbetaal - en dat gaat me ook niet lukken, dat weten zij net zo goed - dan ga ik erachter komen waar ze die eikel toestemming voor gegeven hebben."
Zijn toon was niet langer onverschillig al deed hij nog zo zijn best. Hij stond abrupt op.

“Je zou dus kunnen zeggen dat de tijd enigszins dringt,” zei hij met een geforceerde luchtigheid. Hij wreef over zijn gezicht en ijsbeerde door de kale kamer. Ineens had hij ontzettend veel behoefte aan een shot van het een of ander, iets waar hij zich geheid goed door zou voelen.
Maar daar was al helemaal geen tijd voor.
Hij had geen idee wiens tijd eerder op was, de zijne tot hij alles afbetaalt moest hebben of de hare tot ze aan het werk moest, maar het deed er niet toe. Ruim voor die tijd moesten ze een plek hebben om onder te duiken. Waar wist hij nog niet. Misschien ver weg, of misschien juist dichtbij met een vals spoor naar een ander land. Maar ze moesten iets verzinnen. Zijn gedachten gingen weer terug naar de enorme man en zijn geblondeerde haar en er trok onbewust een rilling over Neil’s rug. Nee, hij was vastbesloten er niet achter te komen wat Aryan op de planning had staan voor hem, hoe dan ook.

Neil was er niet blij mee dat ze vroeg naar de gebeurtenissen bij hem, maar May hief haar hoofd alert op. Nou, hij had een duidelijk dreigement gekregen als je het haar vroeg. Neil kon de afbetaling niet regelen, dus hij moest sowieso vluchten. Als dat niet lukte zonder Vince en het meisje zelf, dan moesten en zouden ze meewerken aan een plan met hem, nam May zich voor.
Neil was met haar meegegaan tot aan het huis van de Manager, en had ook een andere keuze kunnen maken. Voor haar bewees dat dat een deel van hem wel meer om haar gaf dan hij zelf wilde toegeven, en May balde vastberaden haar vuisten toen e jongen opstond.
De tijd dringt. May knikte. Het ijsberen van Neil door de kamer maakte haar zenuwachtiger dan ze al was. Om zichzelf kalm te houden, klemde ze haar tanden op elkaar. Het enige waar ze aan kon denken, was de rotzooi waar ze zich in bevonden. En daar wilde ze nu niet meer aan denken. Vandaag niet meer. Morgen zou sowieso snel genoeg komen.
“Stop ermee.” Het kwam er geruisloos uit en ze wist niet of Neil haar gehoord had, maar zelf stond ze ook op. De drank zorgde ervoor dat het een halve seconde duurde vooraleer ze haar evenwicht goed gevonden had. Op enkele stappen stond ze in Neils ijsbeerroute, waardoor ze bijna tegen hem op botste en zijn schouder moest vastnemen om haar evenwicht weer te vinden. Ze liet zijn schouder niet los.
“Stop ermee, Neil.”
Het meisje zuchtte even en haalde haar schouders op. “Het is vandaag al zo heftig geweest. Ik denk dat de portie van vandaag al meer dan voldoende was.” Haar blik stond redelijk helder terwijl ze hem probeerde te overtuigen. “Laten we onszelf even de kans geven om het uit ons hoofd te zetten, hoewel ik weet dat dat helemaal niet zo simpel is. Maar ik heb wel even wat ontspanning nodig voor we ons in dit avontuur gooien.”
Het zou alle hens aan dek zijn de komende weken tot zelfs maanden en ze wist dat dit mogelijk een laatste kans tot rust zou zijn. “Heb je geen muziek ofzo?” Het was het eerste waar ze op kwam, maar wat ze net zouden doen, maakte niet uit. “Gewoon iets ontspannends, wat je maar wil.”

Neil fronste toen May opstond. Hij volgde haar met zijn ogen tot ze voor hem stond en tegen hem opbotste. Zijn blik ging even naar de hand op zijn schouder en toen weer naar het meisje voor hem. Hij fronste licht.
“Stop ermee, Neil.” Zijn frons werd dieper.
“Het is vandaag al zo heftig geweest. Ik denk dat de portie van vandaag al meer dan voldoende was.”
Hij sloot even zijn ogen en liet een lichte zucht ontsnappen.
“Laten we onszelf even de kans geven om het uit ons hoofd te zetten, hoewel ik weet dat dat helemaal niet zo simpel is. Maar ik heb wel even wat ontspanning nodig voor we ons in dit avontuur gooien.”
Of hij geen muziek had. Hij haalde zijn schouders op.
“Zet maar wat op,” zei hij onverschillig, “mij om het even."
Hij liep naar het raam en wierp een blik op de lege straat voordat hij ruw de gordijnen dichttrok. Wat als ze toch in de gaten werden gehouden? Ze leken niet te zijn gevolgd, maar wat als iemand hier als buiten was voordat ze terugkwamen?
“Als jij het nodig hebt om te ontspannen moet je dat doen, ik kan niet relaxen tot ik iets heb waar we mee kunnen werken,” zei hij toen, zich weer naar haar omdraaiend. Hij maakte een gebaar naar de kale, karige ruimte waar ze in zaten.
“Misschien moet je over een week al aan het werk, misschien heb ik overmorgen die neonazi in dit krot staan. We hebben geen tijd, May."
Ergens had ze natuurlijk gelijk. Hij was licht onder invloed, al was het nog zo weinig, compleet gestresst en vermoedelijk niet heel ver bij een mentale breakdown meer uit de buurt en zou vermoedelijk een stuk scherper zijn als hij een paar dagen kon chillen zonder zich ergens druk over te maken.
Maar die luxe had hij niet. De manager zou niet rustig afwachten tot het hen uit kwam actie te ondernemen en hij zou rekening houden met de mogelijkheid dat May zou proberen te ontkomen samen met haar broer. Daar ging Neil in ieder geval wel vanuit; de man was verdomd intelligent.
Hij haalde nog eens diep adem in een poging zichzelf weer te kalmeren.
“Ik ga morgen wat mensen opzoeken. We gaan een voertuig nodig hebben dat we ergens kunnen dumpen. En eten dat lang houdbaar is. Hoe langer we ergens ondergedoken kunnen blijven hoe beter. Helemaal ideaal als het ergens is waar elke deur op slot kan. Je weet wel, zodat ik niet wakker wordt met Vince naast me en een mes op mijn keel."
Het laatste had een grap moeten zijn en ging gepaard met een sarcastische grijns, maar iets zei Neil dat als hij en Vince op elkaars lip zaten het een kwestie van tijd zou zijn.

Toen Neil onverschillig reageerde en naar het raam liep, zuchtte May. Wel, ze had het geprobeerd. May viste haar muziekoortjes uit haar tas en plugde die in haar mobiel. Ze moest dit even uit haar hoofd zetten, kostte wat kost. Dat Neil dat niet kon, was jammer, en waarschijnlijk kon ze het zelf ook niet, maar ze moest het proberen.
Ze begon haast verwoed te scrollen in haar playlist, om zo snel mogelijk ontspanning te kunnen vinden. Haar benen trilden en ze kreeg het benauwd.
“Als jij het nodig hebt om te ontspannen moet je dat doen, ik kan niet relaxen tot ik iets heb waar we mee kunnen werken.”
May keek op van het schermpje, met een licht geïrriteerde blik door de manier waarop hij haar ook mee opfokte. Ze kon het ergens begrijpen, maar ze wilde het gewoon nu éven vergeten.
“Misschien moet je over een week al aan het werk, misschien heb ik overmorgen die neonazi in dit krot staan. We hebben geen tijd, May."
May had haar oortjes al bijna in, maar onderbrak abrupt die handeling toen ze deze woorden hoorde. Het meisje klemde haar tanden op elkaar en probeerde haar gezichtsuitdrukking neutraal te krijgen, maar ze voelde hoe de emoties haar plots allemaal tegelijk probeerden te overmannen.
Neil begon over een plan te praten en gooide er nog een grapje over Vince en hem bij.
Op andere momenten kon ze daar de humor wel van inzien, maar nu was het als een druppel op een hete plaat.
“Neil,” haar stem klonk harder dan gepland, maar wie gaf er – buiten Neil – op dit moment nog om planning? “Kalméér.” Ze klemde haar hand om haar mobiel en trok de oortjes er weer uit. “Je fokt me enkel maar nog meer op.” Haar blik bleef strak op hem gericht terwijl ze haar mobiel en oortjes weer weg stopte. “Als je nu niet kalmeert, dan loop ik wel naar huis.”
Het meisje haalde haar schouders machteloos op en zette een stap naar achter, terwijl ze uitraasde. “Ik ben óók bang, Neil. Ik bibber zowat uit m’n vel hier. En ik weet dat we verdomme geen tijd hebben, maar een plan bedenken terwijl je mentaal helemaal opgedraaid bent, is geen goede manier. Je gaat fouten maken en overhaast beslissen.”
De kordate stemtoon was zeldzaam bij het meisje, maar het leek in ieder geval alsof ze geen tegenspraak duldde.
“En het is je eigen keuze. Maar als je er toch voor kiest om hier door de kamer te blijven ijsberen als een kip zonder kop terwijl je denkt een goed plan te verzinnen, dan doe je dat maar in je eentje. En meewerken aan een plan dat door een man bedacht is die op springen staat, is niet een van m’n prioriteiten.”
Een wenkbrauw trok zich onwillekeurig op bij het vlot uitspreken van die zin, zelf verrast over hoe de woorden uit haar mond vloeiden. Door de woorden uit te spreken, leek het alsof de woede die ze voelde even snel was verdwenen als dat die gekomen was. May ademde weer rustig, en keek Neil afwachtend aan.

“Neil.” Hij keek op, wenkbrauwen iets opgetrokken. “Kalméér.”
Hij fokte haar op? Dat was wel haar minste zorg.
“Als je nu niet kalmeert, dan loop ik wel naar huis.”
“Dan doe je dat,” antwoordde hij bot, onbewust zijn stem iets verheffend. “Veel plezier ermee."
Het laatste waar hij op zat te wachten waren dreigementen van haar kant. Daar kwam bij dat hij toch niet verwachtte dat ze het daadwerkelijk zou doen, was het niet uit angst dan wel verstandigheid.
“Ik ben óók bang, Neil. Ik bibber zowat uit m’n vel hier. En ik weet dat we verdomme geen tijd hebben, maar een plan bedenken terwijl je mentaal helemaal opgedraaid bent, is geen goede manier. Je gaat fouten maken en overhaast beslissen.”
Hij haalde stug zijn schouders op. Haar strenge toon bracht zelfs een kort lachje bij hem teweeg en hij grijnsde vreugdeloos naar haar. Hij kreeg de indruk dat het dominant had moeten klinken, wat ze zei, maar als dat het geval was schoot het zijn doel bij hem voorbij.
“Want ik ga het ook meteen vannacht al uitvoeren wou je zeggen?” antwoordde hij droog. “Ik ben niet achterlijk May. Maar ik ben ook niet in staat om te ontspannen tot ik iets heb."
Haar houding leek bij hem ook een lont aan te hebben gestoken, een uitlaatklep voor de opgekropte zenuwen.
“En het is je eigen keuze. Maar als je er toch voor kiest om hier door de kamer te blijven ijsberen als een kip zonder kop terwijl je denkt een goed plan te verzinnen, dan doe je dat maar in je eentje. En meewerken aan een plan dat door een man bedacht is die op springen staat, is niet een van m’n prioriteiten.”
Hij was even stil en knikte langzaam. Zijn uitdrukking bleef neutraal, al kon hij de irritatie niet helemaal verbergen.
“Helder,” zei hij toen koel. “Het is inderdaad mijn keuze,” vervolgde hij. “En die keuze heb ik al gemaakt. Als je het daar niet mee eens bent houdt niemand je tegen. Ga of blijf hier; mij om het even, maar ik heb shit te doen. Laat het even weten als ik een taxi voor je moet fixen. Komt vast helemaal goed met je."
Niet dat hij daadwerkelijk wilde dat ze ervandoor ging. Zeker nu geloofde hij geen moment dat het huis niet in de gaten werd gehouden, ook al was dat misschien paranoïde, maar hij was te nijdig en gestresst om zich te laten chanteren. Hij had iets concreets nodig, dat kon hem geruststellen, een preek niet.

De manier waarop hij reageerde deed Mays bloed nog feller koken. De teleurstelling die ze voelde omdat het Neil niets leek te doen of ze nu zou blijven of niet, zette zich net als andere emoties ook om in woede.
“Als ik een taxi nodig heb, kan ik die zelf wel bellen”, siste ze terug op zijn laatste woorden, impulsiever dan ze normaal zou reageren. Ze zou wel naar huis lopen. Zo ver was het ook niet. De drank zorgde voor meer moed dan normaal en verstandigheid was verder te zoeken. En tegen beter weten in, kon het haar niets schelen.
Op dit moment draaide het bij May om het feit dat ze zich niet welkom voelde hier, dat ze opgefokt raakte door hem en dat ze om die reden spijt had dat ze mee was gekomen. Als het omgekeerd was, zou ze Neil tegenhouden, maar zij was Neil niet. En Neil apprecieerde haar vast niet zoals zij hem apprecieerde, daar was ze zeker van.
Hoewel ze enkele uren geleden blij was geweest dat hij haar meevroeg zodat ze niet alleen hoefden te zijn, kon het haar nu niets meer schelen. Een deel van haar emoties kon liggen aan het feit dat ze gedronken had, maar daar stond ze op dit moment niet bij stil.
Haar groene ogen bleven enkele tellen op hem gericht, waarna ze haar hoofd schudde en haar schouders ophaalde.
“Ik vertrouw je, Neil. En het was fijn geweest moest een klein deel van je mij ook vertrouwen. Want zo werkt het. Vriendschap.” In tegendeel tot wat ze al gezegd had de laatste minuten, klonk dit een stuk kalmer, zachter en rustiger. “En ik wil rekening met je houden zoveel als je wil, maar dan moet jij ook rekening met mij houden.”
Ze streek een verloren haarlok achter haar ene oor. “Het spijt me, maar ik kan hier niet blijven op deze manier.” Het meisje stak haar mobiel in haar broekzak, haar oortjes in haar andere broekzak en keek Neil met een lichte frons op haar voorhoofd aan. Hier zou ze vast spijt van krijgen, maar hier blijven met een opvliegende ijsbeer leek haar niet veel aangenamer.

“Ik vertrouw je, Neil. En het was fijn geweest moest een klein deel van je mij ook vertrouwen. Want zo werkt het. Vriendschap.”
Neil snoof laatdunkend. Ja, want vertrouwen was echt waar deze ruzie om ging. Dramatische kut.
“En ik wil rekening met je houden zoveel als je wil, maar dan moet jij ook rekening met mij houden. Het spijt me, maar ik kan hier niet blijven op deze manier.”
Zijn wenkbrauwen gingen omhoog.
“Ik zal eerlijk zijn, ik had niet verwacht dat je daar de ballen voor had,” was zijn koele reactie. Hij viste een pakje sigaretten en viste er een uit.
“Hoop dat je je er wel verdomd goed van bewust bent dat ik dit net zo goed voor jou doe. Geen plan, oplossing en dan ben jij-“ hij gebaarde met de peuk richting haar, “-niet als enige de lul. Ik ook niet. Je broertje trekt waarschijnlijk aan het kortste eind."
Niet dat Vince hem wat kon schelen, maar het illustreerde wel even, wat hem betrof, hoe krom de situatie was.
Hij plaatste de sigaret tussen zijn lippen en groef in zijn broekzak naar een aansteker.
“Maar stap er vooral uit. Neem lekker je siësta. Ik weet zeker dat je ’t in je eentje ook wel redt."
Met die woorden concentreerde hij zich op het aansteken van zijn sigaret. Wilde hij dat ze ervandoor ging? Niet per se, maar hij liet zich verdomme ook niet guilttrippen door deze shit. Als zij oprecht dacht dat ze het ook wel alleen af kon, dan moest ze dat vooral doen. Hij zocht wel een andere manier om ertussenuit te naaien.
Nadat hij een lange trek van zijn sigaret had genomen keek hij weer op.
“Nou, wat houdt je nog tegen?"

“Je broertje trekt waarschijnlijk aan het kortste eind.” May rolde met haar ogen en klemde haar tanden op elkaar. Natuurlijk wat op het gevoel spelen en Vince er opnieuw bij betrekken. Wat een klootzak.
“Ja joh, jou kennende doe je dit enkel en alleen voor jezelf, Neil. Bonuspunten dat het ons ook zou helpen, enkel en alleen omdat je dan extra hulp hebt en er op je eentje niet kan uitkomen.” Het kon haar even niets schelen dat het haar en haar broer misschien nog dieper in de shit bracht. Neil mocht het horen, al deed ‘m het waarschijnlijk niets.
“Weet je wat? Ik neem m’n fucking siësta. Adiós.” Met een wuivend gebaar draaide ze zich om en duwde ze de deur van Neils appartementje open, niet zonder eerst een mislukte poging te moeten ondergaan.
“Fucking klootzak”, mompelde ze terwijl ze de deur achter zich toegooide en haar mobiel weer bovenhaalde om harde muziek op te zoeken. Terwijl ze de straat doorwandelde zonder zich bewust te zijn van de omgeving, voelde ze plots een hand op haar schouder.
“Neil, godver-“, klonk het terwijl ze zich omdraaide, maar de kerel die voor haar stond was niet Neil. Integendeel. Een van de hulpjes van die Manager. Mays hart raasde meteen als een gek terwijl ze enkele stappen achteruit probeerde te zetten, maar de hand van de man hield haar schouder stevig vast.
“Heb je een lift nodig?” Hij gebaarde naar een donkere wagen naast hen. May volgde zijn signaal en schudde haar hoofd. “Neuh, ik red het wel. Is maar een klein stukje.” Haar stem trilde en haar ogen bleven strak op de wagen met chauffeur gericht.
“Ga in de wagen zitten, May.”
In een andere stand had May zelfs niet nagedacht over een ontsnappingspoging, maar daar dacht de alcohol op dit moment anders over. Zonder enige waarschuwing vond May er niets anders op dan haar tanden in de hand te zetten die haar schouder vasthield, waarop de man met een korte schreeuw haar schouder losliet. “Jij venijnige hoer!”, klonk het luid, terwijl May zich omdraaide en uit de voeten wilde maken.
Maar ver kwam ze niet: ze voelde hoe een hand haar bij de haren greep en naar zich toe trok. Een andere hand greep naar haar keel. “Hier ga je spijt van krijgen..”

“Weet je wat? Ik neem m’n fucking siësta. Adiós.”
“Prima, m’n huis uit, nu,” beet Neil haar toe. Had ze ergens een punt? Zeker. Uiteindelijk had hij hier zelf ook baat bij. Maar ze zat onder zijn huid, dus haar woorden staken meer dan hij haar ooit zou laten weten. “Opgetyft."
En dat deed ze. Neil zuchtte ongeduldig toen ze eerst zijn deur niet open kreeg, maar toen deze achter May dichtsloeg plofte hij uitgeput op de bank.
“Kutwijf."
Het roken kalmeerde hem enigszins en dat gaf ruimte voor het knagende gevoel dat ze hing in d’r eentje.
Jammer dan. Je hoorde haar, ze gelooft toch dat je ’t alleen voor jezelf doet. Doe dat dan ook. Fuck haar.
Maar helemaal overtuigend was het niet.
Luide stemmen buiten deden hem opkijken. Hij fronste. Gealarmeerd kwam hij overeind en in twee stappen was hij bij het raam en keek hij tussen de blindering door.
“Godsamme.”
Hij aarzelde een moment lang. Was het niet gewoon haar eigen domme schuld? Op zich, maar hij wist exact hoe dit af ging lopen. Hij liep naar een ladekast en rukte de onderste lade open. Hij had iets nodig om te overtuigen. En dat lag in die lade. De laatste keer dat hij het had gebruikt was toen een deal misging. Maar nu was het anders. Hij stak het vuurwapen in zijn broeksband en haastte zich zijn voordeur door, net op tijd om te zien hoe een man May bij haar keel greep.
“Hier ga je spijt van krijgen..”
Neil stapte kordaat naar voren en trok onder het lopen het wapen. Hij klikte de veiligheidspal eraf en richtte.
“Laat haar los,” beet hij de man toe.
“Bemoei je hier niet mee Neil,” was diens reactie, maar Neil’s geduld was op. Het tweetal leek het aan te voelen, leek te merken dat hij niet in een stabiele mindset was. Hij was dusdanig kwaad dat hij bijna hoopte dat de man hem een excuus gaf om het gewoon te doen.
“Stotter ik? Ik ben hier degene met het geladen wapen. Laat ‘r los, of ik jaag een kogel door je kop.” De man liet haar langzaam los en stapte naar achteren, zijn handen omhoog houdend en zonder het wapen te laten zakken keek Neil naar May. Hij deed een stap naar voren en greep ruw haar bovenarm beet, waarna hij haar bij de man wegtrok.
“Naar binnen, nu,” blafte hij, haar arm weer loslatend.

Mays adem stokte. Zijn dikke vingers plantten zich volledig rond haar keel heen en maakten het onmogelijk voor haar om nog op een of andere manier te ademen. Met haar handen probeerde ze zijn hand los te krijgen, tevergeefs. De man was te sterk voor haar.
Geen woord kon ze uitbrengen, haar adem werd volledig afgesneden en al snel kleurde haar gezicht rood.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar een aarzeling in zijn bewegingen deed deed May in een flits vermoeden dat er wat aan de hand was.
Een klik, Neils stem. Doorheen alle ademnood sloeg ze er toch in om de conversatie te volgen.
En toen, plots, loste hij zijn grip langzaam. Mays hart sloeg razendsnel en meteen begon het meisje te hoesten, terwijl ze naar adem hapte. Ze greep met haar hand naar haar brandende hals.
Een andere hand greep haar bij de arm en gewillig liet ze zich wegtrekken bij de man. Neil gebood haar naar binnen te gaan, en May kon niets anders dan met trillende benen zich naar zijn voordeur te begeven.
Hij leek de situatie onder controle te hebben, en May had te weinig energie om na te denken.
Ze opende de deur en wierp erg kort een blik achterom, om Neil en de man in dezelfde positie te zien staan, om dan te maken dat ze binnen was.
Eenmaal binnengekomen, nam ze plaats op de eerste stoel die ze kon vinden. Haar hand bleef liggen op haar met rode vingertoppen bedrukte hals terwijl het meisje angstvallig naar de voordeur bleef staren.
En in de tijd dat ze daar zat, terwijl ze haar ademhaling probeerde terug te vinden, speelden de gebeurtenissen van de laatste ogenblikken zich opnieuw af. Neil stond er opeens, met een wapen. Een fucking wapen. Maar hij had haar gered, en hij had evengoed de mannen hun gang kunnen laten gaan.
Het was niet zo dat ze al die tijd een bewijs nodig had gehad dat hij zichzelf zou opzij zetten op een of andere manier, maar het bracht wel verheldering voor May.