Go run, run, run. [Neil]

Toen Neil bij haar 'hierzo' ergens aangaf dat ze kon stoppen, zette ze de wagen stil aan de kant van de weg. Haar blik ging met een onwillekeurige rimpel op haar voorhoofd over het uitzicht van de voorruit heen. Regent Street was, net als veel straten aan deze kant van HorseHome, een ultiem uithangbord voor de armoede die er heerste. Vooral met deze dramatische, regenachtige setting had de straat veel weg van een scène uit een slechte thriller.
Charisma zou het bij hem zijn, en hij zou aan haar denken bij autopech. May grijnsde. "Ja, gezellig", reageerde ze niet al te serieus, terwijl ze toekeek naar hoe hij de autodeur opende en uitstapte. "Graag gedaan", was haar reactie op zijn bedankje, waarna ze de jongen kort nakeek toen hij het droevige scenario inliep. Los van het feit dat hij haar telefoonnummer niet had, geloofde ze niet dat ze hem snel nog zou zien.
Het meisje draaide de wagen weer rustig de weg op. Neil stapte niet één van de eerste huizen binnen en Mays nieuwsgierigheid stak de kop op. Dat hij zou liegen tegen haar, zou geen verrassing zijn. Hij was en bleef immers een dealer en ze begreep dat hij op zijn tellen moest passen. Maar om één of andere naïeve reden had ze geloofd dat hij haar wat vertrouwde, na wat hij wist over haar.
Ze wilde het weten. May reed de straat uit en liet de jongen daar maar verder wandelen richting zijn hoogstwaarschijnlijk onbestaande woning in Regent's Street, waarna ze blokje om reed en even later weer Regent's Street in kwam gereden. Geen Neil meer te zien.
Misschien had hij toch zijn woonst hier en was hij eerlijk geweest? Haar buikgevoel echter, geloofde dat niet. Ze kon niet meer aannemen dat hij hier woonde en reed de straat uit.
May sloeg daar af en enkele tientallen meters verder, werd haar vermoeden bevestigd. Het was moeilijk te zien met de regen, maar een figuur die verdacht veel op Neil leek en de enige figuur die zo gek was om nu buiten te komen, wandelde in een straat die niet Regent's Street heette.
May kon het niet helpen, haar tanden klemden zich even op elkaar en ze voelde een lichte teleurstelling over zich heen komen. Hij vertrouwde haar niet zoals zij hem vertrouwd had en ze was opnieuw het slachtoffer geworden van haar eigen naïviteit. Ze kon niet ontkennen dat het lichtjes pijn deed, maar zou dat altijd verbergen voor de buitenwereld.
Onbewust had ze het gaspedaal losgelaten, waardoor de wagen nu verder bolde en steeds dichter bij Neil kwam. De keuze was nu aan haar: hem een lift naar zijn echte woning aanbieden - die misschien nog een stuk verder was, of zijn keuze respecteren en maken dat ze weg kwam.
Die laatste leek haar de mooiste oplossing, zelfs los van het feit dat ze nu te koppig zou zijn om hem überhaupt nog een lift aan te bieden.
Haar blik gleed van zijn gestalte weer naar de weg en ze duwde het gaspedaal weer in, richting Oude Markt.

Als de auto gewoon door was gereden zou Neil hem misschien wel niet eens op hebben gemerkt. Maar als je deed wat hij deed was een auto die speciaal voor jou vertraagde doorgaans geen goed teken. Meer een teken dat er een reële kans was ontstaan dat je aan loodvergiftiging op hoge snelheid zou komen te overlijden.
Maar het viel mee. Neil keek om en herkende de auto direct. Hij grijnsde even en stak zijn hand op, hoogstwaarschijnlijk olie op het vuur gooiend. Ze gaf gas en reed door, waarna Neil het appartementen complex instapte.
De zijne was op een van de hogere verdiepingen en met frisse tegenzin begon Neil aan de trappen. De dag dat de lift gerepareerd werd viel vermoedelijk samen met de dag dat varkens vleugels kregen. Of dat Neil als een gerespecteerd man werd gezien.

Hij sloeg de deur van zijn appartement achter zich dicht. Zo troosteloos als het complex er van buiten uitzag, zo treurig was het binnen ook. Klein, aan de donkere kant en hoe lang je het raam ook open zette, echt fris rook het er nooit. Het scheelde dat hij deze niet hoefde te delen. Hiervoor woonde hij groter, maar met huisgenoten die er zo'n bende van maakten dat er geen muizenvallen tegen te zetten waren.
Op de kleine keukentafel lag nog steeds de brief van Akira en iedere keer als Neil hem zag liggen werden zijn handen klam. Vier maanden, dat was niet veel.

- Tijdssprong-

Het was ongeveer anderhalve week na Neil's laatste ontmoeting met May en omdat hij haar daarna niet meer had gezien was hij het hele voorval al weer een beetje kwijt. Niet wat ze bekend had in de auto, dat stond hem nog helder voor de geest, maar dat hij had gelogen zat hem een stuk minder dwars. Iedereen in zijn schoenen had wat hem betrof hetzelfde gedaan.
Vanavond had hij een deal te regelen, een die als het goed was aardig wat op moest leveren. Dat wilde zeggen; als er niets mis liep.
Neil had zich verschanst in een nauw, donker straatje. Het was ooit goed verlicht geweest, tot de straatlantaarn stukgegooid was en nooit gerepareerd. Neil leunde ontspannen tegen de muur, de kraag van zijn jack hoog opgetrokken en de hoodie van zijn sweater over zijn hoofd. Zijn prothese had hij op dit moment niet om, met name omdat hij de tijd was vergeten en overhaast vertrokken was.
Dus nu hing zijn mouw merkwaardig slapjes langs zijn lichaam. Hij keek op zijn telefoon. Nog vijf minuutjes, om en nabij, dan zou de ander wel opduiken.

Zo, haar eerste werkweek zat erop. Werk vinden was vrij snel gegaan: ze had zich vorige week nog herpakt en mocht maandag al beginnen. De week was voorbij gevlogen. May deed haar short uit en trok haar sweatshirt over de veel te nette blouse die ze aan moest hebben voor haar job in het koffiehuisje. Tja, de bazin stond er nou eenmaal op. Het meisje nam afscheid van Leyla, haar collega, en knikte nog een laatste klant gedag.

Maybelle zag er vermoeid uit. Dat kwam niet door het werk dat ze nu had – integendeel, haar baan was minder vermoeiend dan haar job als escorte -, maar eerder door het moeilijke slapen. Elke nacht hielden haar gedachten haar wakker. Herinneringen kwamen boven als levensechte flashbacks waarbij al haar zintuigen elke prikkel als echt waarnamen.  Het ontnam haar haar slaap en het feit dat ze aan iemand haar verhaal had verteld, wakkerde die nachtmerries enkel maar aan.
Ja, Neil. Uitgerekend Neil wist van het voorval. Neil was fout in alle opzichten. Het was een zwak moment geweest toen ze het hem vertelde, daar was ze van overtuigd. Ze kon zich niet meer inbeelden wat haar bezield had om uitgerekend aan hem de waarheid te vertellen. Elke keer speelde het ritje naar ‘zijn huis’ zich opnieuw af in haar hoofd en hoe meer ze erover nadacht, hoe dommer ze  zichzelf vond.
Maar goed, haar baan was de afleiding die ze nodig had en daar probeerde ze zichzelf via deze weg op te krikken. Afleiding zoeken was de boodschap en ze zou te veel verwachten om na een werkweekje al resultaat te zien.
De overgang van de chiquere wijken naar de donkerdere gedeelten van de stad werd gemaakt terwijl May vlot doorstapte met haar handen in de zakken van haar strakke jeans.  Nog een eindje van de Oude Markt verwijderd, botste ze op een verdacht figuur dat uit een steegje kwam. May schrok op en maakte automatisch oogcontact met de man die eruitzag als een typische junk. Heel erg mager, een gebrek aan hygiëne en een blik in zijn ogen die vertelde dat een nuchtere toestand al een tijd geleden was. "Sorry", mompelde ze, maar hij zei niets. Het was vanzelfsprekend zo dat ze sinds het voorval oplettender was naar vreemdere figuren die op straat ronddoolden en dat was deze keer niet anders.
May wilde op dat moment zich enkel en alleen maar uit de voeten maken. Hun blikken kruisten terwijl ze elkaar passeerden. May wandelde enkele meters door en keek achterom, eerder om te checken of hij zeker toch niet achter haar aan zou komen. Op dat moment keek ook hij om, waarna hij sneller zijn weg vervolgde.
May kreeg een ongemakkelijk gevoel en wandelde een stuk sneller door dan voorheen. Niet dat de junk een gevaar kon betekenen, maar meer door de angst voor vreemde mensen die haar weer bekroop. Ze wilde snel naar huis en nam een binnenweg, de hoek om. En daar zag ze Neil staan. Het duurde letterlijk nog geen twee tellen voor ze zag dat hij het was, ook al had hij de hoodie van zijn sweater over zijn hoofd en was zijn gezicht amper zichtbaar. Zijn lichaamshouding, de mouw die er slapjes bij hing, de buurt waarin ze hem zag. De junk van net...
May bleef stilstaan en wist niet wat ze precies moest doen. Weggaan, doen alsof ze het niet doorhad? Daar was het nu wel te laat voor. Hem zien, nadat ze hem haar geheim had verteld, was confronterend. Waarom moest ze hem alweer tegenkomen?
Van op die enkele meters, hief ze haar hand op en zwaaide ze. Op deze manier hoefden ze niet per se een praatje te slaan, en hoefde hij niet door te hebben dat ze een vermoeden had van wat er zich zonet had afgespeeld.

Het duurde te lang. Geïrriteerd keek Neil op zijn telefoon, om hem vervolgens weer weg te stoppen. Het was nergens voor nodig om zo'n ding hier langer in het zicht te houden dan strikt noodzakelijk.
Om de hoek klonken voetstappen en Neil keek op. God, eindelijk.
Maar het was niet de magere, onverzorgde vent die hij had verwacht. Het was helemaal geen vent, eigenlijk, maar May die naar hem zwaaide en duidelijk net zomin had verwacht hem te zien als hij haar. Neil toverde echter direct een laconieke grijns op zijn gezicht en hield zijn hoofd schuin.
"Hey, lang niet gezien," zei hij luchtig. Hij wilde er iets aan toevoegen, maar twee bekende stemmen zorgden ervoor dat hij direct zijn mond weer sloot en als een hert in de koplampen over zijn schouder keek. Onbewust maakte hij zich iets kleiner. Hij keek met een ruk weer terug naar May. Zijn blik was nerveus.
"Ga weg!" mimede hij geluidloos, maar het was al te laat. Twee mannen kwamen de hoek al om en keken verrast op toen ze Neil zagen. De een stootte de ander zacht aan en mompelde iets wat Neil niet kon verstaan. Hij vermeed oogcontact en was zich ineens hyperbewust van het geldbedrag dat hij nu misliep.
"'navond," mompelde hij. Zijn hart bonsde in zijn keel. Een deel van hem was er niet echt wilde van dat hij zich zo onderdanig opstelde waar iemand als May bij was, maar de rest van hem wilde vooral nog niet dood en had er daarom weinig problemen mee. Er waren mensen gewoon niet aan dezelfde regels als elk ander hielden. Akira had een hoop van dat soort mensen. Ze gingen vrij weinig uit de weg.
"Wat doe jij hier Neil?" de man die sprak had een bleke huid, achterovergekamd blond haar en ogen die net iets te licht waren.
"Ik wacht op iemand," antwoordde Neil, niet erg happig om tegenover May toe te geven dat het om een klant ging.
"Je wacht op iemand. Zaken, mag ik hopen?"
Neil knikte.
"Kijk me aan als ik tegen je praat."
De blonde man had tilde met twee vingers Neil's kin op. Vernederend, maar toch wist Neil zijn uitdrukking neutraal te houden. Hij kon zich niet laten uitlokken. De man liet hem weer gaan en keek naar May.
"Wie is dit, Neil?"
"Oude vriendin van me, heb belooft 'r zometeen naar huis te brengen. Haar ouders wachten op 'r, maar haar zus heeft 'r laten zitten," loog Neil. De blonde man keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Wat... aardig van je." Hij richtte zich tot May. "Ik moet zeggen dat je niet echt bent wat ik me bij zijn vriendenkring voorstelde. Hoe heet je, meisje?"

Neil reageerde snel op haar begroeting met een ‘lang niet gezien’, maar bliksemsnel veranderde zijn houding. Automatisch volgde May Neils blik over zijn schouder, maar zag niet meteen iemand. Neil echter keek razendsnel weer naar voren en vormde twee woorden met zijn lippen.
Een lichte frons verscheen op Mays voorhoofd. Haar reactievermogen was niet snel genoeg om te maken dat ze weg kwam. Al gauw verschenen twee mannen van om de hoek.
De bezorgdheid in Mays ogen was groot toen de mannen Neil begroetten. Zijn houding was veranderd. Compleet het tegenovergestelde van hoe ze hem kende. Hij leek wel een geslagen puppy en May voelde angst in zich opkomen.
Het meisje luisterde gespannen naar hun woordenwisseling.
Het was te laat om zich uit te voeten te maken, maar het was moeilijk om haar instinct onder controle te krijgen. May wilde weg hier. Die mannen bezorgden haar kippenvel en de manier waarop Neil reageerde op hen, baarde haar grote zorgen. Ze was bang en het leek niet alsof Neil haar zou beschermen ten opzichte van hen.
‘Zaken’. De link was meteen gelegd. De schulden waar hij haar over verteld had in hun autorit. De junk die ze net zag… It all made sense now.
Ze vond het verschrikkelijk, de manier waarop de man Neil vernederde voor haar ogen door zijn kin op te tillen. Maar afschrikwekkender was het moment waarop de man Neil met rust liet en zijn blik op haar liet rusten.
May hief onbewust, uit zelfverdediging, haar hoofd op en slikte de krop in haar keel weg. Ze besloot de man in de ogen te kijken, in de hoop niet te laten zien hoe angstig ze zich op dit moment voelde.
Ze was niet wat hij zich bij zijn vriendenkring had voorgesteld. De blondharige man keek haar doordringend aan toen hij vroeg wie ze was. Neil had gemakkelijk daarnet een leugen verzonnen – waarin hij haar wel beschermd had - en dat was het signaal voor May dat ze best niet vertelde wie ze werkelijk was toen de man zich tot haar richtte.
Het meisje duwde haar schouders naar achteren en ademde diep in. “Sarah.” Het kwam er beter uit dan verwacht. “Mijn naam is Sarah.” May klemde haar kaken op elkaar en wierp een blik op Neil, wiens houding haar meer angst aanjoeg dan dat van de twee mannen. “Zullen we, Neil?” De woorden klonken hees en kwamen er niet super uit, maar waren wel verstaanbaar. “Ik moet echt naar huis nu.”

De man keek nog even naar May terwijl ze zich voorstelde als Sarah - Neil was erg blij dat het te donker was om de opluchting te kunnen zien die even over zijn gezicht ging - en glimlachte even, zij het niet echt warm. Zijn koele ogen namen haar geïnteresseerd op.
“Aangenaam, Sarah,” zei hij zacht. Zijn collega had ondertussen een sigaretje opgestoken en leek bepaald niet onder de indruk van de hele situatie. Hij keek slechts verveeld toe.
De blonde man keek weer naar Neil, die deze keer wel terugkeek. Je wist met deze vent nooit wanneer hij dat nou als respect ervoer, en wanneer hij het als provocatie zag, maar afgaand op de interactie van net gokte hij dat het op dit moment dat eerste was.
“Nou, dan houden we jullie twee niet langer op,” zei de man met een toon die maar moeilijk te doorgronden was en Neil beende in snelle passen langs hem heen. Hij plaatste instinctief een hand op May’s onderrug en begon te lopen. Hoe eerder ze hier weg waren hoe beter. De tandwielen in zijn hoofd draaiden al op volle toeren en hij dacht in ieder geval al enkele stappen vooruit.
“M’n auto staat vlakbij,” zei hij, zijn toon koel en neutraal.
“Oh- Neil?” De toon was achteloos, maar desondanks zou het Neil niets verbazen als op dit punt het bloed uit zijn gezicht was weggetrokken.
Hij verstarde en keek om. Keep it natural, dacht hij. Hij moest in ieder geval proberen een beetje over te komen alsof hij zich niet al te veel zorgen maakte.
“Ja?"
“We spreken elkaar nog."
Neil stond er versteld van dat hij niet hier en nu over zijn nek ging van de zenuwen, maar hij liep door. De auto stond inderdaad slechts twee straten verderop in een klein parkeerhaventje, dus ver was het in ieder geval niet.

De breedgebouwde man reageerde in vergelijking met de manier waarop hij zich gedroeg vrij positief op de manier waarop ze zich had voorgesteld: hij leek niets door te hebben. en belangrijker: hij deed in ieder geval niets verkeerd. Fysiek dan toch niet. De manier waarop hij naar haar keek, echter, deed een koude rilling over haar ruggengraat gaan.
Hij richtte zich weer op Neil en onbewust ontsnapte er uit Mays mond een hele hoop lucht. Haar gezicht had nog maar weinig kleur.
En nu, nu moesten ze maken dat ze wegkwamen. Vanaf de man het signaal gaf hen niet meer op te houden, kon Neil ook niet meer wachten. Voor ze het wist, voelde ze zijn hand op haar onderrug. Het was vreemd, maar het stelde haar gerust. Automatisch liep ze mee, terwijl ze licht voortgeduwd werd door de jongen. De hand op haar onderrug bood haar steun, want daarnet had ze nog als aan de grond genageld stilgestaan.
Hij meldde dat zijn wagen niet ver stond en May 'hm'-de opgelucht, niet in staat om meteen al een woord uit te brengen. Toen ze Neils naam weer hoorde, bleef ze automatisch mee met hem stilstaan.
De spanning gierde door haar lijf, ook nog terwijl ze na de dreigende woorden mee verder liep met Neil.
Het duurde erg lang vooraleer ze in staat was om normaal adem te halen en haar blik opzij te werpen. Ze wist echter niet wat ze over de situatie moest zeggen en wendde haar blik al snel weer af terwijl ze zich liet begeleiden naar zijn wagen.
"Ik krijg m'n zus nog wel hoor." Een bittere glimlach verscheen op haar gezicht. "Me zomaar laten zitten." De woorden werden haperend uitgesproken en een zenuwachtig lachje ontsnapte onwillekeurig uit haar keel. Haar manier om van de spanning af te raken.
Het leek wel alsof ze al kilometers gewandeld hadden, maar eindelijk bereikten ze zijn wagen. "Je hoeft me niet per se naar huis te brengen, hoor." Ze sprak de woorden automatisch uit uit beleefdheid, maar hoopte dat hij haar gewoon mee zou nemen. Alleen door de straten wandelen, zag ze nu niet meer zitten. En tegelijkertijd wilde ze hier met hem over praten. Want dit, dit was niet oké. Verre van.

Neil keek haar even verwonderd aan toen ze begon te praten, maar toen schoot hij even in de lach, zich zijn leugentje om bestwil weer herinnerend.
"Een beetje een bitch is het wel ja," antwoordde hij met een grijns en hij voelde een deel van de spanning weer een beetje van zich af glijden. Niet veel, maar de luchtigheid voelde als bovenkomen na een diepe duik.
Bij de wagen rommelde hij in zijn jaszak naar de sleutels. Zijn vingers raakten het pakketje even aan dat hij nu niet had verkocht, maar dat plande hij wel opnieuw in. Hij was nu toch te onrustig om zijn hoofd nog bij een deal te kunnen houden.
Hij deed de auto van slot en keek op. May leek nog steeds van streek van de situatie eerder en Neil voelde iets wat wel verdomd dichtbij schuld kwam.
Doe normaal, jij hebt ze niet op 'r afgestuurd. Je hebt niet eens met 'r afgesproken, riep hij zichzelf mentaal tot de orde.
"Ik breng je ook niet direct naar huis, we gaan eerst zorgen dat we zeker weten dat we niet gevolgd worden en dan breng ik je naar huis," zei hij kordaat. Veel zin om uit te leggen waarom deze man zo'n impact had had hij niet, maar vermoedelijk kwam hij er niet omheen. Op zich terecht. Hij gebaarde naar de passagiersstoel terwijl hij zelf achter het stuur kroop.
Daar bleef hij een moment lang zitten, zijn hoofd achterover leunend tegen de hoofdsteun, en zijn ogen even gesloten. Jezus, hij had alcohol nodig. Nou ja, eigenlijk iets sterkers, maar daar begon hij niet weer aan.
Hij slaakte een diepe zucht en startte de auto.
"Waar woonde je ook alweer? Ben het even kwijt."
Als hij dergelijke dingen niet in zijn telefoon zette, zeker als hij gestrest was, onthield hij het niet.

May schudde lachend haar hoofd toen hij meeging in haar woorden, haar zus een bitch noemend. Op dat vlak was Neil wel een aangename gesprekspartner.
En over het algemeen had ze eigenlijk nog niet veel problemen gehad met de manier waarop hij zich gedroeg en dat kwam vooral door het feit dat ze aanvoelde en wist dat hier een reden voor was en dat het niet allemaal puur zijn karakter kon zijn. Dat had dan vooral deze situatie bevestigd.
Toen Neil nogal beslist reageerde dat ze eerst nog een ommetje zouden doen om praktische redenen en hij haar daarna pas thuis zou afzetten, knikte Maybelle enkel. Blij dat ze niet meer over straat hoefde te wandelen en opgelucht dat ze nog even iemand zou hebben om tegen te praten voor ze weer alleen in haar appartementje zou zitten en waarschijnlijk niet helemaal gerust zou zijn de komende uren.
Wanneer hij dan ook gebaarde dat ze mocht instapte, deed ze dat gedwee. Ze sloot de portier van de wagen en klikte haar gordel vast. Neil was van slag en zij ook. De gebeurtenis van net had hen allebei niet onbewogen gelaten. Dat zijzelf van slag was, was niet zo abnormaal. Maar dat Neil zich zo onderdanig had gedragen ten opzichte van de mannen, had haar met verstomming geslagen. In haar ogen was Neil een bad guy, maar wat waren die kerels dan?
Waar ze woonde? Een mondhoek krulde omhoog. “Zet me maar af twee straten verder dan waar ik echt woon.” In de toon van haar stem was het niet ver zoeken naar een dosis sarcasme. Het meisje wierp een blik opzij naar Neil, met haar wenkbrauwen licht opgetrokken, een glimlach op haar gezicht. “Oude Markt.”
May keek weer naar voren en zuchtte. De spanning in haar lijf was niet weg te krijgen met luchtige grapjes, ook niet met licht sarcastische opmerkingen. Ze moest er met hem over praten.
Het meisje schraapte haar keel na een korte pauze en streek een lok haar achter oor.  “Je wilt er zeker niet over praten, hé?”

Neil grinnikte. Busted.
“Zoals u wenst."
Hij startte de auto en deze rolde langzaam van de parkeerplaats af. May’s volgende vraag deed de geamuseerde uitdrukking direct weer verdwijnen. Er verscheen een strakke trek om zijn mond en hij verstevigde zijn greep op het stuur. Zijn knokkels waren wit.
“Bepaald niet nee,” antwoordde hij. Hij woog zijn opties af. Als hij loog hoefde ze alleen maar naar haar broer te stappen voor de waarheid, dus hij besloot dat hij net zo goed redelijk eerlijk kon zijn.
“Maar goed, kan er nou niet echt meer omheen of wel?”
Hij stuurde de straat op en hield zijn blik strak op de weg, blij dat hij een reden had haar niet aan te hoeven kijken.
“De man die je net hebt ontmoet gaat onder de naam Aryan. Dat vertelt je denk ik al het een en ander. Blond is ook niet zijn natuurlijke haarkleur."
Zijn toon was bitter en hij deed geen poging dat te maskeren.
“We werken voor dezelfde baas, maar hij is meer iets van een rechterhand."
Hij sloeg af. De straten hier zagen er al een klein beetje beter uit. Hij wierp een blik in de achteruitkijkspiegel, maar ze waren de enigen hier op de weg en hij ontspande iets in zijn schouders.
“Compleet gestoord als ’t mij vraagt."
Hij was even stil, aarzelend.
“Heb een keer geprobeerd er gewoon vandoor te gaan,” bekende hij uiteindelijk met tegenzin. “Gewoon deze hele puinhoop te ontlopen."
Hij stopte voor een rood licht.
“Hij vond me," zei hij toen, zijn stem zacht en bitter.

Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat haar vraag hem weer in de spanning kreeg. Goed gedaan, May. Ze had al meteen spijt van haar vraag en wilde weer verder gaan met grapjes maken, maar tegelijkertijd was ze bezorgd, en wilde ze weten wat er allemaal aan de hand was. En liefst de waarheid.
Neil reageerde met tegenzin dat hij er niet meer omheen kom, en May liet hem verder gaan. Ze keek naar hem terwijl hij sprak, hij daarentegen lette wel heel goed op de weg.
Aryan heette de man die ze net ontmoet hadden en ze begreep meteen waarom die naam met zijn uiterlijk – dat volgens Neil dus niet zo naturel was – bij hem paste.
Ze werken voor dezelfde baas. Drugs dealen, veronderstelde May, daar hoefde ze geen bevestiging van. Ze was eerder nieuwsgierig naar wat voor soort drugs het was, maar zo’n vraag was nu niet van de orde. En hij zou het haar vast ook niet vertellen. Het meisje knikte even onbewust toen hij zei dat die man gestoord was. Ja, zo leek het wel.
En toen bleef het even stil. May richtte haar blik weer naar voren en probeerde zich klaar te houden voor wat zou gaan komen.
Toen hij zei dat hij had proberen weglopen, sloeg ze haar blik neer. May was niet thuis in de drugswereld, verre van, maar dit was niet goed.
“Neil.” Ze schraapte kort haar keel en keek hem kort aan. “Je hoeft me dit niet te vertellen. En eerlijk gezegd wil ik ook niet weten wat ze je aangedaan hebben op dat moment.”
Nee, dat wilde ze niet. Neil was oké. Hij was Neil, maar hij was oké. Geen slecht persoon, hij had geen kwade bedoelingen. En hij wilde eruit. Hij wilde opnieuw beginnen. Of dat was toch hoe zij zijn niet supergedetailleerde verhaal interpreteerde.
Zonder hem te laten uitspreken, voelde May een gevoel van onrechtvaardigheid in zich opborrelen. En ze beet gefrustreerd op haar onderlip.
“We moeten je hieruit krijgen. Wat willen ze van je? Laat je je zomaar vernederen? Kom op, joh. Je bent de stoerste kerel die ik ooit ben tegengekomen. Laat je niet doen door een deur met blonde haren."

Het luchtte hem op dat ze de details niet wilde weten, maar wat daarop volgde deed dat weer teniet.
Hij schudde zijn hoofd.
“Geloof me, me door hem laten vernederen is honderd keer beter dan het alternatief,” zei hij. Hij wist niet precies hoe hij dat kon benadrukken zonder in detail te moeten treden en hoopte dat ze het begreep.
“Niemand is stoer waar hij bij is.” Nou ja, sommigen waren dat wel, maar niet zo heel lang. En Neil was niet van plan om nogmaals de onverdeelde aandacht van Aryan te krijgen, dat liet zijn gevoel voor zelfbehoud niet toe.
Hij had geen flauw idee waarom de man weer terug in deze stad was en hoopte dat diens verblijf van korte duur zou zijn.
Het begon wat te miezeren en even dacht Neil weer terug aan hun vorige ontmoeting. Hij zette de ruitenwissers aan en trok op toen het licht op groen sprong. Iedere paar meter ging zijn blik onwillekeurig weer naar de achteruitkijkspiegel, maar het leek er niet op dat dit op dit moment nog een staartje ging krijgen.
“Ik zit kortgezegd in de schulden en als ik niet op tijd betaal dan… Nou ja, je kan je denk ik wel een voorstelling maken,” zei hij, een bijna luchtige toon veinzend. Hij forceerde een grijns.
“Even voor de duidelijkheid, trouwens,” zei hij toen echter, "er is geen ‘we’ in dit. Jij wint er niets mee door je hiermee te bemoeien. Je loopt waarschijnlijk eerder in de weg."
Een onaangenaam gevoel in zijn maag vertelde hem dat hij een stuk minder makkelijk vanuit zijn eigen gewin zou kunnen handelen op het moment dat zij ook een variabele in de situatie werd. Zijn laatste zin was niet aardig, maar hij moest toch wat zeggen om ‘r op afstand te houden en het was waar; als zij ook een doelwit werd, zou het de situatie niet makkelijker maken.
“En geen zorgen, ik zit absoluut niet stil."
Niet eens zozeer een leugen. Geen van zijn opties was leuk, maar er waren opties.

Dat vernedering voor iemand als Neil de betere optie was, deed May onbewust rillen. Het meisje sloeg haar blik neer en zuchtte zachtjes bij het horen van zijn volgende woorden over Aryan. Met zulk iemand zou een persoon als May niet snel in aanraking komen. Ze begaf zich niet in zijn milieu en het zou vreemd zijn als ze voor hem iets kon betekenen, maar mensen als Neil namen nu eenmaal meer risico. Iets wat ze langs de ene kant wel bewonderde, maar waar ze, wanneer ze dan de situatie van net zag, toch wel blij om was dat zij niet zo was.
Ze reden weer verder toen het licht op groen sprong en hij ook verder sprak. Als hij niet betaalde, dan zouden er wrede dingen gebeuren. Vreemd genoeg grijnsde hij erbij, alsof het allemaal niets was. Het meisje wilde vragen aan hem hoeveel zijn schulden bedroegen, en voelde de neiging om mogelijkheden te zoeken om Neil te helpen.
Maar toen sloot hij haar buiten. Er was geen ‘we’. Ze zou in de weg lopen. May liet haar ongenoegen blijken door iets te luid te zuchten en haar blik van hem af te wenden, zo uit het raam te kijken. Autch. Het was niet zozeer het in de weg lopen dat haar zo raakte, eerder die ‘we’ die er niet was. May voelde zich verplicht om te helpen nu ze op de hoogte was van zijn situatie en iets in haar wilde niet dat Neil wat overkwam. “Fine. Als je echt denkt dat je in je eentje meer kan oplossen dan met z’n tweeën.” Haar toon klonk lichtelijk geïrriteerd, maar het was onderliggend nog steeds een poging om hem op andere gedachten te brengen.
“Let je wel op jezelf.” Het kwam er droger uit dan ze wilde, maar dit zou ze niet zomaar uit haar gedachten kunnen krijgen. Ze ontmoette Neil per toeval en de toevallige ontmoetingen van afgelopen weken waren – buiten wat gevoeligheden – niet onaangenaam geweest. Voor haar was Neil iemand waarvoor ze zichzelf, naïef als ze was, in gevaar zou brengen. Dat deed ze niet zomaar voor iedereen, daarvoor vertrouwde ze op haar gevoel.
“Ik denk dat we nu wel richting Oude Markt kunnen”, merkte ze op, een blik op Neil werpend. Het was moeilijk. Hij had hulp nodig, maar zij was niet goed genoeg om die te kunnen bieden. Een bezorgde gezichtsuitdrukking ruimde plaats voor de droge manier waarop ze haar afgelopen zinnen had uitgesproken.

Neil ademde even diep in toen ze geïrriteerd reageerde. Goddomme, had hij dit weer. Kon er ook nog wel bij.
"Wat wou je doen dan? Ze vriendelijk vragen op te houden en daarmee een doelwit op je voorhoofd schilderen? Naar de politie gaan?" zei hij sceptisch. Dat hij op zichzelf moest letten resulteerde alleen in een kort, droog en vreugdeloos lachje.
"Ik doe m'n best."
Hij voelde zich nogal ongemakkelijk. De hele reden dat het zo mis zou lopen als ze erbij betrokken raakte was dat hij niet zeker wist of hij dan nog wel in staat zou zijn zijn eigen hachje te redden, en hoe legde je dat uit.
“Ik denk dat we nu wel richting Oude Markt kunnen.”
Neil knikte en in gedachten verzonken reed hij de wijk waar ze in zaten door. Achter de meeste ramen brandde licht. Hem wachtte zijn kleine, groezelige appartementje en hij keek er niet echt naar uit. Dit was niet het moment om alleen te zijn met zijn gedachten. Hij overwoog uit te gaan, maar dat betekende het risico nog meer bekenden tegen te komen en zoveel te makken had hij niet.
We spreken elkaar nog.
Precies dezelfde woorden als die op het briefje. Hij twijfelde er ook geen moment aan dat het ook daadwerkelijk zou gebeuren.
De regen zette iets aan en automatisch zette Neil de ruitenwissers wat hoger. Daar ging zijn plan om onderweg met het raam open even een peukje te doen.
Ongeveer een straat bij de Oude Markt vandaan stopte hij.
"Zeker weten dat ik je niet tot aan de deur moet brengen? Het is kloteweer," zei hij nuchter.

De manier waarop hij reageerde op haar woorden, zorgde ervoor dat ze zich nog een tikkeltje slechter voelde. Dacht hij echt dat zij domweg naar de politie zou stappen? Of was het zo dom van haar om te denken dat simpelweg de schulden te betalen, de makkelijkste oplossing was? “Je schulden helpen afbetalen.” Reageerde ze haast fluisterend, bang om weer een sceptische reactie te krijgen. Dat hij zijn best zou doen om op zichzelf te letten, was wel een geruststelling, al was dat vanzelfsprekend. Neil dacht vooral aan zichzelf, maar kwam soms verrassend onzelfzuchtig uit de hoek. Op zijn eigen, eigenwijze manier dan wel.
De rit naar huis was niet zo ver meer en enkele honderden meters van haar appartementje verwijderd, stopte Neil de wagen. Het was niet de afstand die haar tegenhield om snel naar haar appartement te kunnen, eerder het feit dat ze zo meteen alleen zou zijn en haar gedachten vrij spel zouden hebben. Haar veiligheidsgevoel in deze buurt was de laatste tijd bijzonder fel gezakt en met dit gedoe erbij werd het er niet beter op.
Neil bood aan om haar tot aan de deur te brengen en het meisje ze grijnsde even bitter. “Nee, het is goed zo.” Ze klikte haar riem los en haalde even diep adem terwijl ze de hoodie van haar sweater opzette. “Tot de volgende keer dan maar. Maar dan wel in een iets aangenamere situatie hé.” Ze probeerde te glimlachen, maar verder dan mondhoeken die iets omhoog krulden, kwam ze niet.
Uit gewoonte – zo nam ze steeds afscheid van haar vrienden – boog ze zich kort naar hem toe en gaf ze hem een vluchtige kus op de wang. “Bye!” Ze duwde de portier open en stapte uit. Meteen vuurde de hemel verschillende regendruppels op haar af. Het meisje zette enkele stappen vooruit, maar draaide zich vervolgens om en trok nog snel de deur van zijn wagen weer open. Alles was beter dan alleen zijn met haar gedachten. “Je mag gerust even meekomen ook hoor. Ik bedoel, als moest je natuurlijk geen andere plannen ofzo hebben.”

"Jouw feestje," antwoordde Neil luchtig toen ze zei dat het zo goed was.
“Tot de volgende keer dan maar. Maar dan wel in een iets aangenamere situatie hé.”
"Met ons geluk? Vergeet t'," grinnikte Neil droog.
Ineens drukte ze een snelle kus op zijn wang en de combinatie dat het van haar kwam en dat hij het niet had zien aankomen zorgden ervoor dat Neil haar verrast aankeek en niet eens op haar 'bye' reageerde, maar daarna herstelde hij zich snel weer.
Ze opende de deur en stapte naar buiten, maar kort daarop was ze alweer terug waardoor Neil haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.
“Je mag gerust even meekomen ook hoor. Ik bedoel, als moest je natuurlijk geen andere plannen ofzo hebben.”
Zijn lichte ogen bleven even op die van haar rusten, maar toen haalde hij zijn schouders op; hij ging natuurlijk niet laten merken dat er wel degelijk opluchting door hem heen was gegaan toen ze dat zei.
"Stap maar weer in, het regent in op m'n bekleding," was zijn reactie, maar zijn mondhoeken bewogen even.

De manier waarop Neil verrast was bij haar afscheid had het meisje niet opgemerkt. Toen ze terug was gekomen en haar voorstel had gedaan, had hij haar verbaasd aangekeken en leek hij het wel te overwegen. Door zijn schouders op te halen nam hij de uitnodiging aan. Het meisje glimlachte onbewust opgelucht en knikte toen hij haar wees op de regendruppels op zijn bekleding. Snel nam ze weer plaats in zijn wagen en trok ze de portier toe.
Een deel van haar lette tijdens die enkele meters rijden goed om de omgeving. Vince was out of town, die ging enkele dagen feesten met vrienden. Dus hij zou zeker niet op bezoek komen. Het waren die vriendjes van hem, zijn boodschappertjes, waar ze voor moest uitkijken. Als Vince te weten zou komen dat Neil bij haar was, dan zou het hek helemaal van de dam zijn.
Eenmaal geparkeerd, deed ze de portier weer open, snel een blik werpend op de omgeving terwijl ze uitstapte. Mooi. Met dat kloteweer was er niet echt veel volk te bespeuren. Ze sloeg de deur van zijn wagen weer dicht en wachtte even op Neil voor ze naar haar voordeur liep en Neil voorging, de smalle draaitrap naar de tweede verdieping op.
Het was een ouder gebouw, zoals wel veel gebouwen hier op de markt. En in de inkom zelf rook het nogal muf. Ze opende de binnendeur van haar appartement en liet Neil voorgaan.
Haar appartementje was klein. Ze had een zitbank voor twee en haar bed stond in de woonkamer. Een klein keukentje in een aparte ruimte, een kleine badkamer en een aparte wc. Ze sliep dus in de woonkamer, maar dat was prima zo.
May was niet supernetjes, maar haar woning was zeker niet vuil. Alles was opgeruimd, net haar ontbijtbord van die ochtend stond nog op de tafel.
Het was er gezellig, al had May niet echt een gevoel voor interieurdingen. Ze kocht maar wat ze mooi vond, ongeacht wat bij elkaar paste. Het was een verrassend rustgevende mix van verschillende prulletjes. Hier en daar wat foto’s van haar ouders. Vince en haar.
“Heb je zin in iets met alcohol? Ik neem wel wat, maar ik ben er nog niet echt uit waar ik precies zin in heb.” Ze opende een kastdeur. In de kast stonden verschillende flessen drank, voornamelijk gekregen van tevreden klanten. Van dure gin en scotch tot muesli morgen.”

Neil stapte uit en deed de auto op slot waarna hij May naar haar appartement volgde, zijn schouders opgetrokken en zijn hoody over zijn hoofd tegen de regen.
Nu hij hier was herkende hij het ook wel weer. Hij had haar huis natuurlijk alleen nog maar vanaf buiten gezien en keek nieuwsgierig om zich heen toen hij binnen was. Klein, maar gezellig, heel anders dan bij hem thuis. Dit zag eruit als een plekje waar je, ondanks het formaat en de locatie, toch graag naar thuis kwam. Zijn blik gleed over de foto's en hij glimlachte even bij zichzelf. Zo vriendelijk keek Vince nou nooit naar hem. Een deel van hem leek het wel lachen dat eens tegen de jongen te zeggen, gewoon om te kijken hoe hij zou reageren als hij wist dat Neil bij zijn zusje in huis was geweest. May zou er vermoedelijk niet blij mee zijn, maar de reactie van Vince was waarschijnlijk onbetaalbaar.
Hij kwam vervolgens vlak achter May staan en keek met haar mee. Hij floot zachtjes toen hij zag wat er allemaal in de kast stond. Dat was niet goedkoop.
"Toe maar weer," zei hij grijnzend. "Classy. Ik zou zeggen, kies maar wat. Zolang er alcohol in zit laat ik me verrassen."
Hij liep naar de tweezits en plofte erop neer, zichzelf toestaand lekker onderuit te zakken. Hij ademde langzaam uit. God, wat was hij blij om uit de regen en in de warmte te zijn. Aryan kreeg hij maar niet uit zijn hoofd, maar wellicht bracht een drankje daar verandering in.
"Je hebt het hier gezellig ingericht," merkte hij op, terwijl hij zijn blik door de kamer liet gaan.

Neil bewonderde haar drankcollectie en May moest toegeven, ze was er blij mee ook. Hoewel het al even geleden was dat ze alcohol had gedronken. Het had haar de laatste keer een vreselijke kater bezorgd en daardoor had ze er een beetje genoeg van voor een tijdje. Maar nu kon ze een goede borrel wel gebruiken.
Het was haar niet ontgaan dat Neil daarnet vlak achter haar had gestaan. En het was haar eveneens niet ontgaan dat haar lichaam eerder daar had willen blijven staan dan zich te verwijderen om glazen te gaan halen. Ze duwde opkomende gedachten weg en riep zichzelf tot orde. Misschien was het het gebrek aan affectie nu ze haar voorgaande job niet meer deed. Anderzijds, na het voorval enkele weken terug, leek het haar sterk dat ze affectie op dit moment effectief zou missen. Ze was gewoon gespannen, dat was het.
Het maakte niet uit wat ze zouden drinken voor Neil, dus May viste een willekeurige, ongeopende fles Schotse Whisky uit de kast. Een lachje ontsnapte uit haar mond toen Neil haar inrichting beoordeelde als gezellig. “Ik kan niet inrichten.” Ze deed de kastdeur toe. “Maar fijn dat je het gezellig vindt.”
Met in haar ene hand twee glazen en in de andere de fles, wandelde ze naar het kleine tafeltje dat bij de tweezits stond. Ze schonk beide glazen in en gaf het ene aan Neil. “There you go.”
May draaide zich om en zette de verwarming aan, zich ervan bewust zijnde dat het aangenaam was geweest om van de koude hier binnen te komen, maar dat je vanaf het moment dat je hier 10 minuten zat het wel weer koud zou krijgen. “Mijn vader heeft het me leren appreciëren.” Ze knikte even naar haar glas met haar mondhoeken omhoog gekruld. “Niets beter op dit moment dan een whisky om alles door te spoelen.”
Ze zette zich naast Neil in de tweezits, kleermakerszit, en dronk een slok van de Whisky. Ze kende de fles niet, maar ze wist wel wie die fles gegeven had. En Jeremy was nu eenmaal pittig rijk, dus het was niet zo goedkoop. Prijs zei niet alles, maar de Whisky was best oké.
Haar blik bleef even rusten op Neil. Ze voelde haar bezorgdheid enkel maar toenemen en hoopte dat de drank de neiging die ze had om hulp te blijven aanbieden, zou doen afnemen. Het enige waar ze op dit moment over wilde praten met hem, was dat gedoe met die Aryan. Ze wilde hem overtuigen om haar hulp te aanvaarden. Nu ze werkte en bijkomend het zakgeld van haar ouders had, kon ze hem misschien wel helpen.
Maar Neil wou geen hulp van haar.
May liet haar blik even verder over hem heen gaan en nipte van haar whisky. Ze zocht een gespreksonderwerp, maar de situatie van net bleef in haar hoofd zitten. “Ik heb nooit echt drugs gebruikt”, kwam er toen plots uit, meer als een bedenking bij de situatie. “Hoogstens een paar keer wat weed. Maar who cares about the weed.” Haar mondhoeken krulden even lichtjes omhoog en ze streek een lok haren achter haar ene oor. “Ik ben gewoon een verschrikkelijk braaf meisje.” Een brede grijns verscheen kort op haar gelaat, hem even aankijkend. “En jij? Gebruik jij nog steeds wat?”

"Dank je."
Hij pakte het glas aan en nam een slok. Niet op de verfijnde manier van een kenner, meer de manier van iemand die gewoon snel lekker aangeschoten wilde zijn. Oh, hij proefde wel dat het beter was dan wat hij meestal dronk, maar daar hield het ook op.
Hij grijnsde.
"Mijn pa zag ik niet zo vaak en m'n ma had het geld niet voor dit soort spul," zei hij luchtig. Hij nam nog een slok. Ja, het was goed spul om je ellende mee weg te wassen voor even. Beter dan de andere opties.
Hij voelde dat ze naar hem keek en even keek hij zijdelings terug, waarna hij weer voor zich uit keek, nog steeds een beetje onderuitgezakt op de bank; het tegenovergestelde van klasse.
“Ik heb nooit echt drugs gebruikt.”
Neil keek op met een mengeling van verrassing en amusement. Ging dit heen waar hij dacht dat het heen zou gaan?
“Hoogstens een paar keer wat weed. Maar who cares about the weed.”
Hij haalde zijn schouders op.
"Hmm, wordt er zelf eigenlijk altijd wel lekker rustig van," bekende hij achteloos. Ze omschreef zichzelf als braaf en hij grinnikte. Dat ging hij niet tegenspreken.
Toen ze wilde weten of hij nog gebruikte werd zijn gezicht weer serieus en hij schudde aarzelend zijn hoofd.
"Nee.. Ik blow nog wel, maar de rest..." Hij nam nog een slok whiskey. Het glas ging er rap doorheen. "Heb het allemaal wel eens geprobeerd, maar alleen met ketamine en mephedrone ben ik te ver gegaan. Gebruik geen van beide meer, maar je komt er nooit helemaal vanaf."
Hij zweeg even, in het niets starend.
"Was - is nog steeds eigenlijk - de enige manier om me een beetje.. up te voelen of zo," zei hij schouderophalend, zijn toon vlak en bijna onverschillig. "Maar goed, het zat de verkoop in de weg."

Neils reactie over zijn ouders had ervoor gezorgd dat ze zich een tel schuldig voelde. Als kind hadden Vince en May nooit wat tekort gehad. Hun ouders waren succesvol en hoopten op succesvolle kinderen. Sloeg dat even tegen. Maar ze waren er altijd geweest, en May en Vince hoefden zich nergens zorgen over te maken. Het feit dat ze het zo gemakkelijk hadden gehad toen en anderen een veel moeilijkere jeugd hadden gekend, vond ze oneerlijk.
Neil vond het blijkbaar amusant dat ze nooit drugs had gebruikt, May lachte en haalde haar schouders op. Hij bekende er rustig te worden van weed. Het meisje grijnsde. “Rustig hier ook, maar best ook wel melig. Niets gewend, hé.”
Op haar toch wel serieuze vraag reageerde hij even serieus. Ze luisterde aandachtig, dronk van haar whiskey. En zoals ze vermoedde, had hij alles wel geprobeerd. Het meisje had geen enkel idee wat ketamine en mephedrone was, maar ze kon er zich wel wat bij voorstellen. Ze had hier al genoeg drugshoofden gezien, maar slaagde er normaal wel in ver genoeg van hen vandaan te blijven.
Een bedenkelijke frons verscheen op haar voorhoofd toen ze Neil hoorde zeggen dat dit de enige manier was voor hem om zich goed te voelen. De manier waarop hij het zei, alleen al Het meisje sloeg haar blik neer en dronk haar glas whiskey leeg.
“Ik ben blij dat het je verkoop in de weg zat.” Het meisje boog voorover en nam de fles whiskey van tafel. Veronderstellend dat hij er niets op tegen had, goot het meisje nog wat whiskey bij Neils glas, dit keer meer dan de eerste maal. Hetzelfde voor haar.
“Misschien zou je af en toe eens moeten proberen wat meer te glimlachen.” Ze dronk van haar drankje. “En dan niet op die cynische manier van je.” Haar mondhoeken krulden omhoog terwijl ze een wenkbrauw optrok. Goed, waarschijnlijk een te luchtige reactie hierop, maar ze wist eerlijk gezegd niet hoe ze kon reageren. “Probeer het soms even los te laten.” Zij moest veel zeggen. “Of drink een fles cadeau gekregen whiskey op.”

“Misschien zou je af en toe eens moeten proberen wat meer te glimlachen.”
Neil trok een wenkbrauw op. Hij keek van haar naar de whiskey die bijgeschonken werd.
“En dan niet op die cynische manier van je.”
"Je kent me toch," zei hij, wellicht wat cynischer dan kennelijk de bedoeling was, "het zonnetje in huis."
Hij nam nog een slok. Voor de meeste mensen waren twee glazen al aardig genoeg om 'm te voelen, dus hij was blij dat May zijn glas bij had gevuld.
“Probeer het soms even los te laten.”
Neil lachte slechts kort en vreugdeloos.
“Of drink een fles cadeau gekregen whiskey op.”
"Kijk dat klinkt al beter. Geen zorgen, zometeen gaat de alcohol wel werken," zei hij luchtig, "dan ben ik wel gezelliger." Ook loslippiger, maar als een potentiële bedreiging zag hij haar al niet meer. Hij zag het namelijk niet zo snel gebeuren dat Vince het in zich had om zijn bloedeigen zusje onder druk te zetten, mocht die dingen weten die Neil in diskrediet konden brengen, al was het meeste onder zijn 'collega's' toch al lang bekend.
Ook het tweede glas slonk al vrij snel en hij voelde zich een stuk ontspannener en monter tegelijk. Hij keek opzij naar May.
"Doe je dit vaak, gewoon effe een paar glazen whiskey achterover slaan, of ben ik speciaal?" vroeg hij met een speelse grijns.

Haar lichaam reageerde al vrij snel op de alcohol. Niet dat ze al dronken was, maar ze voelde zichzelf een stuk losser worden. Ontspannen. Haar schouders zakten een beetje naar beneden en nog steeds in kleermakerszit, leunde ze achteruit tegen de sofa. Ook haar tweede glas was bijna leeg.
May grijnsde toen ze zijn vraag hoorde, haar blik naar het plafond gericht. “Oh, ik doe het dagelijks hoor", was haar ironische reactie, waarna ze haar lege glas op het bijzettafeltje plaatste. Terwijl ze nog voorover zat, haalde ze nadenkend haar schouders even op. “Nee, geen idee. De flessen in de kast mochten wel eens aangeraakt worden. En ik had alcohol nodig. Jij ook, trouwens.” Even keek het meisje opzij naar Neil, haar blik bleef kort op hem rusten. “Maar ik heb geen problemen met je gezelschap, integendeel.”
Na enkele tellen wendde ze haar blik af, richting de fles whiskey. “Op een of andere vreemde manier vind ik je-“ Ze schraapte haar keel even, een lichte frons verscheen op haar voorhoofd terwijl ze naar de fles greep en weer wat in beide glazen schonk.
Oké, even die zin hernemen. De alcohol leek al te zorgen voor te veel eerlijkheid, al wist ze niet hoe ze het moest beschrijven. Ze nam beide glazen vast en reek Neil zijn glas aan. “Voor een drugsdealer ben je best oké.” Speels krulden haar mondhoeken omhoog na de droge manier waarop de woorden eruit waren gekomen.
“Waar is je ding eigenlijk?” May dronk van haar whiskey en knikte daarna met haar hoofd richting zijn protheseloze arm. “Stond je vanmorgen voor je kleerkast en heb je beslist dat het vandaag een dag zonder werd? Zoals een keer geen bh of onderbroek dragen? Want dat kan best een keer aangenaam zijn.” Met haar wenkbrauwen opgetrokken, zich serieus voelend over de vraag die ze gesteld had, keek ze hem geïnteresseerd aan.

Neil grinnikte en liet de whiskey die nog in zijn glas zat ronddraaien.
"Zeg dat wel."
De kater morgen zou aanzienlijk zijn, maar wat zou het? Hij leefde toch op geleende tijd, wat deed 't ertoe?
Toen May zei absoluut geen problemen te hebben met zijn gezelschap keek hij geamuseerd op en trok hij een paar keer suggestief zijn wenkbrauwen op. Dat ze iets van een zwak voor hem had vermoedde hij al; anders was hij niet weggekomen met de shit die hij uitgespookt had en de opmerkingen die hij had gemaakt, maar toch verraste de uitspraak hem een beetje.
“Op een of andere vreemde manier vind ik je-“
"Vind je me wat?" drong Neil grijnzend aan terwijl zijn glas weer werd gevuld. Voor een drugsdealer was hij okay. Hij schoot in de lach, een stuk uitgelatener dan hij nuchter zou hebben gedaan.
"Voor een escort val je me ook alles mee," kaatste hij hem terug. "Het is verfrissend dat je geen crack doet."
Was hij normaal al direct en niet van de voorzichtige humor, in deze staat werd dat versterkt. Hij nam nog een slok en nam haar op zijn gemak zijdelings op.
Ze informeerde naar zijn prothese en zijn blik ging naar de slappe mouw.
"Hoe wist je dat ik soms geen bh draag?" Toen haalde hij zijn schouders op. "Maar goed, was gewoon laat vandaag, verslapen en al die shit," zei hij onverschillig. Hij had nog net het fatsoen voor een deal wel op tijd te zijn, maar als hij een half uur langer kon slapen ook al zag hij er dan verre van presenteerbaar uit, dan deed hij dat. De lichte stoppels op zijn kin onderstreepten dit; Neil was pas ergens laat in de middag wakker geworden en tegen de tijd dat hij - op zijn dooie gemak - zich klaar had gemaakt, was er geen tijd meer geweest om rustig de prothese te bevestigen.
"Ding duurt echt fucking lang om om te doen, echt," voegde hij er met een kleine grijns aan toe. "Al die sensoren en shit."

Toen Neil vroeg hoe het kwam dat ze wist dat hij geen bh droeg, fronste May even. Het duurde langer dan gewoonlijk voor ze haar eigen woorden in haar hoofd kon herhalen, maar vervolgens verscheen er een grijns op haar gezicht. “Gokje.”
Hij had geen tijd gehad om zijn hoogtechnologische ding te bevestigen aan zijn lijf. Met haar blik duidelijk nadenkend op de slappe mouw gericht, vroeg ze zich af hoe het er daaronder dan uit zag. Ze had nooit echt durven kijken naar iemand met een missend ledemaat, gewoon omdat ze niet wilde dat de mensen zich aangestaard voelden. Toch brandde er een natuurlijke nieuwsgierigheid in haar. Anderzijds had ze niet genoeg alcohol op om hem te vragen of ze zijn lichaam mocht bekijken.
Na in gedachten verzonken naar de mouw gestaard te hebben, dronk ze van haar drankje. Dat spul ging aardig snel naar binnen.
Haar blik werd getrokken naar het raam, waar de irritante straatverlichting zijn werk begon te doen en recht in het midden van de kamer scheen.
May zuchtte luid en zette het glas op tafel. “Elke avond om middernacht, gaan een deel van de straatlampen uit. Maar die ene hier, die gaat aan in plaats van uit. En dan schijnt ‘ie met z’n klotelicht recht m’n kamer in.” De drank was in zowel de toon van haar stem, als de woordkeuze te merken.
Het meisje stond op en zocht haar evenwicht terwijl ze met haar hand even steun vond aan het tafeltje. “Oh shit. I’m good. I’m good”, sprak ze mompelend tegen zichzelf, terwijl ze haar rug rechtte, haar evenwicht terugvond en in een aardig rechte lijn naar haar bed wandelde. Als een nínja rolde ze daarover, omdat ze langs de andere kanten niet bij het raam kon komen. Ze deed de verduistering naar beneden en liet haar blik kort over de parkeerplaatsen gaan, tot ze Neils wagen zag. “Neil?” Ze rolde weer over haar bed en bleef even op de zijkant zitten terwijl ze hem met een opgetrokken wenkbrauw suggestief aankeek en kort op de plek naast haar klopte met haar platte hand. “Nee nee, grapje.” May vond zichzelf, aan haar brede grijns te zien, best wel grappig op dit moment.
“Nee, ik wilde even vragen wat je gaat doen met je wagen. Je rijdt er toch niet in naar huis in deze toestand, hoop ik?”