Go run, run, run. [Neil]

Neil liep terug met twee volle glazen en May ging weer op haar plaats zitten. Volgens hem had ze het uiteindelijk wel gered. Dat was waarschijnlijk wel zo. Overlevingsdrang blijft iets menselijks en iedereen had er last van. De manier waarop hij haar bedankje aannam, zorgde ervoor dat ze het niet zou herhalen. Hij wist dat ze hem erg dankbaar was, en dat was genoeg.
Neil klonk op een kutavond en het meisje grijnsde groen terwijl ze haar glas vastnam en meedeed. Ze dronk een beetje water en zette het glas weer neer. Haar blik bleef even op het glas rusten terwijl ze haar keel schraapte.
Om acht uur vanavond zou ze elders zijn. Eraan denken deed haar rillingen krijgen en ze probeerde haar angsten onder controle te krijgen. Het gevoel van een dichtgeknepen keel leek niet te verdwijnen en ze probeerde niet te veel door te gaan denken over vanavond, hoewel dat vrij onmogelijk was op dit moment.
“So, what’s next?”

Neil nam een slok water en dacht even na.
“Okay, story time,” zei hij toen luchtig. “Toen ik de Manager voor het eerst ontmoette had ik geen idee wie hij eigenlijk was, wat hij deed. Had geen enkel respect en een grote bek. Ben diezelfde nacht de spoedeisende hulp nog ingereden."
Hij grijnsde even en keek voor zich uit.
“Je vergist je makkelijk in die man. Hij lijkt zo ongevaarlijk, maar hij bespeelt je waar je bij bent."
Dat zou nog het moeilijkste voor haar worden. De Manager bewerkte mensen moeiteloos. Neil keek het meisje naast hem aan.
“Ik meende wat ik eerder zei. Benader hem echt zo respectvol mogelijk. Waarschijnlijk mag je ‘m niet, zou je ‘m graag een paar tanden door willen laten slikken, maar hou het binnen en hou je kop erbij."
Neil dacht na. Met zo weinig kennis van wat haar te wachten stond was het heel moeilijk om echt concreet, nuttig advies te geven; er waren zoveel variabelen. Als Aryan erbij was zou ze er verstandig aan doen zich een beetje onderdanig op te stellen, omdat hij zo makkelijk te provoceren was. Was Old Tom erbij dan werkte een beetje vertoon van lef weer beter. En zo waren er ongeveer tien anderen waarvan het hem niet zou verbazen als ze bij zoiets aanwezig waren, om wat voor reden dan ook.
“Hij zal waarschijnlijk of proberen je te intimideren, of je juist het gevoel te geven dat je hem kan vertrouwen. Dat zijn z’n meest gebruikte tactieken in ieder geval,” wist hij eraan toe te voegen.

May luisterde aandachtig naar wat Neil te vertellen had. Ze moest hier zoveel mogelijk info zien te halen en zich hierop concentreren.
Respect hebben. Dat stond bovenaan volgens Neil.
“Hij zal waarschijnlijk of proberen je te intimideren, of je juist het gevoel te geven dat je hem kan vertrouwen. Dat zijn z’n meest gebruikte tactieken in ieder geval.”
May knikte, een diepe frons op haar voorhoofd. Ze probeerde een beeld te krijgen van hoe de avond zou verlopen, maar dat lukte niet. Respectvol blijven zou wel lukken gezien de angst die ze voelde, dat was geen probleem. Tenzij ze gespannen raakte en veel te snel dingen ging zeggen. Neil kon er mee lachen, die manager waarschijnlijk niet.
Een diepe zucht ontsnapte uit haar longen. Wat als ze verkeerd reageerde? Wat waren zijn plannen met haar? Zou ze überhaupt naar huis komen daarna? Wat wilde hij toch? Wat had zij hem te bieden? “Ik ben altijd zo voorzichtig geweest met alles hier.” Ze schudde haar hoofd terwijl ze met een hand over haar voorhoofd wreef. “Ik bedoel, ik moet zowat de heiligste persoon zijn die in dit deel van de stad rondloopt.” Een flauwe grijns verscheen op haar gezicht. “Misschien wil hij wel gewoon daten en durft hij me zelf niet mee uit te vragen.”
Het meisje sloeg haar blik vervolgens neer en perste haar lippen kort op elkaar. “Maar goed. Respect, check. Ik heb het alleen nog nooit getest met een stressniveau boven 300.” Ja, impulsieve uitspraken zaten er dik in dan. “Ik ben bang dat ik de verkeerde dingen zeg.”

Haar grap was bij Neil slechts even goed voor een vermoeide glimlach. Nog altijd kon hij weinig bedenken waarvoor ze haar zouden willen. Het kon om hem gaan, maar ze hadden geen moeite gedaan het geheim te houden voor hem, maar alleen haar uitgenodigd. Haar broer was een mogelijkheid, maar dat kon op effectievere manieren. Hij kende meiden die er gespecialiseerd in waren iemands ‘vriendin’ te worden om zo meer te weten te komen. Nou ja, ze deden ook andere dingen, maar daar ging het niet op. May’s vorige werk was een optie, als ze een klant had gehad die op de een of andere manier gelinkt was aan iets waar Akira zich mee bezig hield. Het kon natuurlijk ook nog dat er iets was wat ze hem nog niet verteld had. Dat ze er eerder dingen uit had geflapt betekende niet dat hij alles wist.
Hij keek weer naar haar. Haar angst verkeerde dingen te zeggen begreep hij goed. De Manager zou er vermoedelijk ook de nodige moeite voor doen om het haar niet makkelijk te maken.
“Zeg alleen het hoognodige,” zei hij. “Geen woord meer dan wat hij je vraagt. Als je gaat ratelen flap je er shit uit.”
Hij stond op.
“Wat zeg je er trouwens van als we even gaan lopen?” stelde hij voor. “Even ergens buiten de stad een luchtje scheppen."
In de bossen konden ze evengoed vrij praten en op dit moment kwamen de muren een beetje op hem af door de stress, en hij vermoedde dat het voor haar niet veel beter kon zijn. Daar kwam bij dat het niet meer zulk kloteweer was als gisteren.

“Alleen het hoognodige. Got it.” Makkelijk gezegd als je May heette. Haar sterkste kant was nou niet bepaald haar mond houden op de juiste momenten. Ze beet kort op haar onderlip terwijl ze haar blik op haar watertje hield gericht en mogelijke scenario’s door haar hoofd spoken. Geen van allen met een goede afloop, of iets dat ‘wel meeviel’.
Hij wilde naar buiten. Ja, daar had zij ook wel nood aan. May dronk haar glas leeg en knikte. “Ja. Ik kan wel een wandeling gebruiken.” Ze duwde zichzelf op van het bed en haar blik gleed naar de spiegel die boven de eetkamerkast in. Afgelopen avond, nacht en ochtend hadden hun sporen duidelijk nagelaten. Het minste wat ze kon doen was haar haren even kammen. Ze haalde een haarborstel uit haar nachtkastje, borstelde haar haren en maakte er een losse knot in. “Ik doe even wat andere kleren aan, als het goed is. Dat voelt wat prettiger.”
Ze haalde schone kleren uit haar kleerkast en verdween in de badkamer om zichzelf om te kleden. Ook maakte ze van het moment gebruik om zich even wat op te frissen.
Snel was ze weer terug, haar outfit bestond uit een zwarte spijkerbroek en een khaki top. “Als je nood hebt aan wat verfrissing mag je gerust even de badkamer gebruiken.”

“Ja. Ik kan wel een wandeling gebruiken.”
Neil haalde opgelucht adem. Voor een appartement in dit deel van de stad had ze ’t leuk zat ingericht, maar toch benauwde de ruimte hem op dit moment. En zijn enorme kater kon ook wel wat frisse lucht gebruiken.
“Ik doe even wat andere kleren aan, als het goed is. Dat voelt wat prettiger.”
“Hmm, nou vooruit dan maar,” zei Neil met een plagerige grijns. In situaties als deze moest je toch de humor erin houden.
Hij nam haar aanbod zich op te frissen dankbaar aan en stapte de badkamer in. Andere kleren had hij hier niet, maar een douche kon wonderen doen. Hij kleedde zich verrassend snel uit voor iemand met maar een arm.
Vlug stapte hij onder de douche en hij zette de kraan aardig heet. Een zucht verliet zijn lippen toen het hete water over zijn lichaam begon te stromen en een paar minuten lang stond hij zichzelf toe om gewoon alleen even lekker van het water te genieten.
Niet lang daarna draaide hij de kraan weer dicht, lekker opgefrist, om tot de conclusie te komen dat een handdoek vooraf pakken slim was geweest.
Terwijl hij middenin de badkamer stond te druipen woog hij de opties af. Hij kon door haar kastjes snuffelen tot hij een handdoek vond, maar de andere optie was grappiger, en dus hield hij zijn boxer voor zijn edele delen terwijl hij de deur een stukje open deed, om de hoek kwam kijken en zo neutraal mogelijk vroeg;
“Waar heb jij je handdoeken liggen?"

Neil ging douchen en May deed ondertussen wat make-up op. Meteen al voor deze avond, want ze voelde de verplichting om verzorgd voor de dag te komen. Het meisje gebruikte niet vaak make-up, al deed ze dat vroeger wel dagelijks voor haar job. Haar ogen kwamen mooier uit en ze zag er niet meer zo vermoeid uit van de zware nacht en ook niet meer zo bleek door de angst in haar lijf, dankzij haar foundation.
Ze stond voor de spiegel van de dressoir en was haar mascara nog aan ’t aanbrengen, toen de deur van de badkamer plots voor een stukje openging en ze Neil, nog nat van de douche voor een deel in de deuropening zag. Het meisje schrok als het ware een beetje – dit had ze nou niet meteen zien aankomen – en haar mascara schoot uit, waardoor ze net onder haar wenkbrauw enkele zwarte lijntjes had zitten. “Fuck.” Het ontsnapte uit haar mond sneller dan ze had verwacht en snel wreef ze de lijntjes weg.
“Neil, godverdomme je doet me schrikken.” Ze stopte haar mascara in haar make-uptasje en draaide zich om, haar blik weghoudend van Neil terwijl ze naar een kastje in de eetkamer liep en neerhurkte. “Ik heb geen plaats om de handdoeken in m’n badkamer te leggen, dus ze liggen hier. Ik heb nooit volk over de vloer normaal, zeker geen volk dat een douche neemt.” Haar stem klonk niet zo zenuwachtig als ze zich voelde.
Ze nam twee handdoeken voor hem – want een leek haar niet genoeg op dit moment – en stond op, zich naar Neil toedraaiend. “Meestal hol ik dan snel even naar dit kastje, maar dat kan jij natuurlijk moeilijk doen nu, omdat je naakt bent.” Ze wandelde met de handdoeken naar hem toe en probeerde haar blik op zijn gezicht te houden. Niet afdwalen, May.
Bij hem gekomen, gleed haar blik automatisch naar zijn arm, die duidelijk wat bedekte. Zo kon ze moeilijk de handdoeken aangeven. “Ik zal ze gewoon even hier binnen leggen –“  Ze opende de deur een beetje, haar blik omhoog geworpen om aan te tonen dat ze niet zou kijken. “Want je bent naakt.” Na langs hem gekomen te zijn, legde ze snel de handdoeken neer en maakte ze rechtsomkeer, toen ze plots de controle over haar blik verloor en die een eigen leven ging leiden. Haar blik werd niet getrokken naar de ontbrekende arm, maar meer naar de rest van zijn lijf. Oh fuck.
Dit was best ongemakkelijk, maar jezus wat had hij – nee, May. Ze moest dit supergênante moment omkeren en luchtig maken. Het meisje zette haar hand naast haar ogen om niet naar hem te kijken, liep weer door de deur heen en grijnsde vervolgens. Nu ze weer in een aangenamere positie was, voelde ze zich groot genoeg om een speelse opmerking te maken. “Cute ass.”

“Fuck."
De plompverloren manier waarop het eruit kwam deed Neil in de lach schieten.
“Neil, godverdomme je doet me schrikken.”
Neil grijnsde breed.
“Het is maar een geamputeerde arm hoor,” zei hij, doend alsof hij geen idee had waar ze op doelde. Ze babbelde door over haar handdoeken en Neil keek met een geamuseerde blik toe, zijn hoofd schuin. Hij trainde, hij schaamde zich absoluut niet voor zijn lijf. Goed, maar een arm zag er debiel uit, maar dat zag hij zelf vaak al niet echt meer.
“Meestal hol ik dan snel even naar dit kastje, maar dat kan jij natuurlijk moeilijk doen nu, omdat je naakt bent.”
“Scherpzinnig opgemerkt,” zei Neil fijntjes. Ze kwam naar hem toe, met twee handdoeken bij zich. “Mijn ogen zijn hier, May,” kon Neil het niet laten om te zeggen.
“Ik zal ze gewoon even hier binnen leggen –“
“Helemaal prima-"
“Want je bent naakt.”
“Dat is echt een dingetje, of niet?"
Ze legde de handdoeken neer, om vervolgens snel weer terug te keren. Wat Neil echter niet had verwacht was dat ze het lef zou hebben om zijn achterste te complimenteren en hij grijnsde verrast.
“Van hetzelfde,” antwoordde hij soepeltjes. Hij sloot de deur, droogde zich af en kleedde zich vlug aan waarna hij weer naar buiten stapte.
“Klaar om te gaan?” vroeg hij monter. Hij voelde zich ondanks de kater alweer een stuk lekkerder nu hij fris gedoucht was. Schone kleding had het nog beter gemaakt, maar je moest het doen met wat je had. May zou het vermoedelijk niet waarderen als hij de kleding uit liet. Of juist wel, ze leek in ieder geval niet helemaal eerlijk met zichzelf.
“Ik stel voor dat we mijn wagen pakken en gewoon ergens naar de zee rijden of zo,” stelde hij voor. Daar was het rustig en iemand afluisteren terwijl de zeewind om je oren gierde was pittig.

Van zodra hij de deur had gesloten, kreeg May de kans om zich te herstellen. Hoe kon ze de controle over zichzelf verliezen bij het zien van een simpel wasbordje? Het was niet zo dat het de eerste keer was dat ze zoiets zag, integendeel. Door haar job hoorde dit de normaalste zaak van de wereld te zijn.
Overweldigd van de ontbrekende arm kon ze ook niet zijn, aangezien ze te druk bezig was geweest met naar andere dingen dan kijken naar een missend lichaamsdeel. Haar nieuwsgierigheid van eerder had niet eens de kans gehad om boven te komen drijven.
Nee, het was duidelijk dat het effect dat Neil op haar had niet 'normaal' was. Maar ze wist dat dat niet iets was waar ze op zat te wachten. Niet alleen omdat Neil een perfect catch was als je op échte bad guys viel - May zat niet te wachten op meer problemen dan dit, maar ook omdat ze zich iemand totaal anders had ingebeeld als je je haar vroeger had gevraagd wie haar eerste crush zou worden.
Misschien waren het alle emoties van afgelopen tijd die haar in de war brachten en ervoor zorgden dat ze zich inbeeldde dat ze dingen voelde voor iemand.
Haar zelfbescherming verkoos het laatste voor waar aan te nemen en May haalde enkele keren diep adem terwijl ze haar jasje aandeed.
Neil was klaar en de douche had hem duidelijk goed gedaan. Het meisje draaide zich om bij het horen van zijn stem en knikte, terwijl ze hem een tikkeltje opgelucht van onder tot boven bekeek. De spanning stond nog op haar gezicht te lezen, maar ze dwong zichzelf luchtig te glimlachen. "All set."
Het meisje griste haar huissleutels uit het sleutelkastje en nam haar tas. Neil wilde naar de zee en voor May was alles goed, zolang ze maar buiten waren. "Naar zee is prima."
Haar blik gleed naar het papiertje dat nog steeds op tafel lag. Dat nam ze maar beter mee, om zeker het adres bij zich te hebben als het straks al tijd zou zijn. May nam het briefje van tafel en vouwde het op, om het in haar achterzak te stoppen. Het briefje brandde in haar achterzak en ze drukte de zichtbare stress op haar gezicht weg door een glimlach op te zetten, al reikte die niet tot aan haar ogen.
Het meisje opende de deur en liet Neil het appartement uit gaan, om vervolgens de deur achter zich te sluiten en achter hem aan de trap af te gaan. "Zouden ze ons volgen, denk je?" Haar stem klonk achterdochtig terwijl ze de voelde de druk op haar schouders voelde stijgen terwijl ze richting de buitendeur liepen. "Misschien moeten we maar gewoon hier blijven." Een wrang gevoel in haar maag bewees dat haar stressniveau weer steeg. "Ik voel me niet lekker." Het meisje hield halt op de voorlaatste trede van de trap en beet ongerust op haar onderlip. Een korte stilte volgde.
Ze deed haar armen over elkaar, als een koppige kleuter die niet wilde meekomen.
"Ik ben hier niet voor gemaakt, Neil", sprak ze daarna, een boze frons op haar gezicht. "Ik bedoel, jij bent een fucking drugsdealer, dan moet je er niet van schrikken dat je je vroeg of laat problemen op je hals haalt, maar ik-" Jij was gewoon maar een escorte, May. En op slag veranderde er iets aan haar houding. Haar boze frons maakte plaats voor een bezorgde blik, alsof ze toen pas besefte dat zij ook geen heilige was en dit los kon staan van Neils praktijken als dealer.
Maar nee, ze konden zoiets niet weten. En daarbij, het was wel verschrikkelijk toevallig dat ze de dag nadat zij met Neil op straat werd gezien, een 'uitnodiging' kreeg voor een gezellig onderonsje. Dit ging om hem, punt.
"Whatever. Ik breek onder druk. Ik kan dit nooit tot een goed einde brengen."

Naar de zee was prima. Hij had ook niet verwacht dat ze daar moeilijk over zou gaan doen. Hij ging haar voor het appartement uit. Zijn tred had een natuurlijke zelfverzekerdheid, maar nu deed hij het doelbewust, omdat hij diep van binnen weinig vertrouwen had in wat er stond te gebeuren, maar het leek hem beter als hij zich voordeed alsof het hem allemaal niet zo gek veel deed.
“Zouden ze ons volgen?"
Neil haalde zonder om te kijken zijn schouders op.
"Misschien moeten we maar gewoon hier blijven."
Nu keek hij wel om, met een kritische frons op zijn gezicht.
“Je verstoppen gaat je echt niet helpen,” zei hij, bot maar eerlijk. Ze voelde zich niet lekker. No shit. Hij leunde tegen de muur toen ze haar armen over elkaar sloeg en zijn lichte ogen bekeken haar nauwlettend.
"Ik ben hier niet voor gemaakt, Neil,” begon ze en zijn wenkbrauwen gingen slechts iets omhoog. "Ik bedoel, jij bent een fucking drugsdealer, dan moet je er niet van schrikken dat je je vroeg of laat problemen op je hals haalt, maar ik-"
Neil kon een korte, vreugdeloze lach niet onderdrukken en zijn uitdrukking zei genoeg. Maar haar houding sloeg om in een wat meer onzekere.
"Whatever. Ik breek onder druk. Ik kan dit nooit tot een goed einde brengen."
Neil zuchtte. Hoezeer hij ook met haar te doen had, hier hadden ze geen tijd voor.
“Ja, niet met die houding, nee,” was zijn reactie. “Luister, deze lui krijgen hun zin toch wel, dus niet gaan is geen optie. Je kan je kop laten hangen en geen schijn van kans maken, of je maakt er het beste van. Er is een reden dat ik nog steeds leef,” zei hij nuchter, en hij liep door naar zijn auto die hij van slot deed.
“Nou, kom op, die fucking muren komen op me af daar binnen."

De zucht van Neil na haar volgende woorden sprak boekdelen voor May: hij had geen tijd voor haar zelfmedelijden en ze gedroeg zich als een kleuter. Ja, ze had medelijden met zichzelf. Medelijden met wat ze zou moeten ondergaan. En ze wist niet of ze dit allemaal wel zou kunnen. Als ze zich niet kon verweren tegen hen of haar rug niet recht kon houden, dan was ze een vogel voor de kat.
Neil liep door naar zijn wagen en May liet haar blik even over hem heen gaan. Hoe kon hij zo zelfzeker overkomen, was hij dan niet bang voor wat haar te wachten stond? Of kon hij het gewoon goed verbergen?
Alleen blijven was geen optie, dus stapte ze zwijgend achter hem aan naar zijn wagen. Automatisch ging haar blik over de Oude Markt. Geen meer verdachte figuren dan anders. Mensen keken, maar mensen staarden hier altijd. Je hoefde hier geen moeite te doen om je als slechterik te verbergen. Mensen van die Akira konden hier overal zijn.
May stapte Neils wagen in en slaakte een diepe zucht. Oké, ze moest hier inderdaad even weg. Weg van deze donkere buurt waar je van niemand wist of ze te vertrouwen waren. De enige personen die ze hier op dit moment vertrouwde waren Neil, omwille van het gevoel dat hij haar gaf, en haar broer. Haar broer, wel een belangrijke.
“Neil”, ze sprak zijn naam serieus uit, haalde even diep adem en keek zijn kant op. “Als het vanavond niet goed gaat –“ Ze glimlachte even vreugdeloos. “Ik bedoel – stél dat er iets niet goed zou gaan, wat niet erg onwaarschijnlijk is-“ Ze probeerde oogcontact vast te houden, in een poging dit tot hem te doen doordringen. “Ik heb liever dat mijn familie denkt dat ik als een puber weggelopen ben, dan dat ze weten dat ik spoorloos verdwenen ben. Of pijn heb.” Haar onderlip trilde. “Maar als ik –“ Ze sloeg haar blik neer en richtte haar gezicht weer naar voren. “Als ik sterf, wil ik dat ze weten dat ze niet hoeven te zoeken en me nooit meer zullen zien.”
De woorden wogen zwaarder door dan ze verwachtte, maar ze kon de tranen die in haar ogen sprongen bedwingen. “Ik wil dat je Vince op de hoogte brengt, en ik begrijp dat dat je je kop kan kosten, maar stuur ‘m desnoods een briefje zonder je naam onder. Vince zou nooit stoppen met zoeken als hij geen bevestiging heeft.”  
Het meisje veegde een verloren traan weg en nam haar tas, om er een pakje sigaretten uit te vissen. Ze hield het open voor Neil en keek hem aan. "Dit is het enige wat ik je vraag. Ik vertrouw je."

Ze protesteerde verder niet meer maar stapte in stilte in. Hijzelf zei ook niets terwijl hij de wagen startte.
“Neil.” De toon deed hem argwanend opkijken.
“Hm?"
Ze begon hakkelend te praten en Neil’s uitdrukking verzachtte iets.
“Ik bedoel – stél dat er iets niet goed zou gaan, wat niet erg onwaarschijnlijk is-“
Dat ontkende hij niet. Hij ondernam geen poging om haar hierin gerust te stellen. Het was inderdaad niet onwaarschijnlijk dat het mis ging en de nadruk daarop gaf hem een naar gevoel in zijn maag dat hij met verve probeerde te negeren.
Hij bleef luisteren, zonder iets te zeggen. De auto draaide, maar hij reed nog niet.
“Als ik sterf, wil ik dat ze weten dat ze niet hoeven te zoeken en me nooit meer zullen zien.”
Neil wilde opmerken dat die kans dan weer redelijk klein was, maar ze sprak al verder. Hij moest Vince op de hoogte brengen. May had hem kennelijk goed door, want ze leek te hebben geraden dat Neil zeker niet in persoon zou doen. Vince zou hem vermoedelijk ter plekke omleggen als uitgerekend hij hem kwam vertellen dat zijn zusje niet meer leefde. Nee, beter van niet.
Ze veegde een traan weg.
"Dit is het enige wat ik je vraag. Ik vertrouw je."
Het waren vooral die laatste drie woorden die insloegen. Een beetje ongemakkelijk keek Neil voor zich uit en hij gaf een beetje gas. Hij haalde zijn schouders op.
“Eh- komt goed,” zei hij, de Oude Markt af sturend. Hij keek op, zijn uitdrukking ernstig. “Maar dat gaat niet gebeuren, dat weet ik zeker,” zei hij, zo geruststellend mogelijk. “Ik bedoel, als ze je om hadden willen leggen was er een dezer dagen wel iemand op een scooter voorbijgekomen die een paar uur later het land uitgesmokkeld wordt."
Niet de meest opbeurende woorden, maar het leek hem dat hij de angst vermoord te worden het makkelijkst weg kon nemen door uit te leggen waarom hij niet reëel was. Dat er genoeg andere dingen fout konden gaan hield hij voor zich.
Hij aarzelde, maar wreef toen even over haar dijbeen, zonder zijn blik van de weg te halen.
“We slaan ons er wel doorheen."
Het woord ‘we’ gaf hem een onaangenaam gevoel, alsof hij instemde met een deal waarvan de consequenties niet te overzien waren, maar hij had het eruit geflapt voor hij er echt over na had kunnen denken.

“Als ze je om hadden willen leggen was er een dezer dagen wel iemand op een scooter voorbijgekomen die een paar uur later het land uitgesmokkeld wordt.”
Neils toon was heel geruststellend voor zijn doen, maar May knikte enkel en haalde haar schouders op terwijl ze uit het passagiersraam keek. Haar buikgevoel vertelde haar dat ze misschien beter vermoord had kunnen geweest zijn dan op het matje geroepen te worden. En dat was niet aangenaam om te weten. Als die mensen al controle hadden over Neil, dan zou May een vogeltje voor de kat zijn.
Door een plotse, warme gloed op haar dijbeen werden haar gedachten een halt toegeroepen. Vreemde tintelingen gingen door haar lijf en zorgden ervoor dat haar hart sneller begon te slaan. Cliché, zou ze het eerder genoemd hebben, maar nu wist ze waar mensen over schreven in romans. Onbeschrijfelijk, zeker de manier waarop haar angstgevoelens van net leken weggevaagd te worden door een simpele aanraking. Ze bewoog haar dijbeen niet uit angst dat de tintelingen die achterbleven zouden verdwijnen.
“We slaan ons er wel doorheen."
Haar blik gleed opzij, maar Neil hield zijn ogen strak op de weg gericht. Onderzoekend bekeek ze hem in een poging te peilen wat er in hem omging. Of hij diezelfde verwarring voelde als zij, of hij wist wat er hierdoor gaande was bij haar. Maar verder dan dat hij bezig was met de weg kwam ze niet.
De neiging was er geweest om zijn hand vast te nemen om ervoor te zorgen dat die niet van haar dijbeen af zou gaan, vooral omdat ze zich alles behalve slecht voelde daarbij en het haar gedachten had verdrongen, maar anderzijds was het niet praktisch geweest omdat de wagen dan stuurloos zou verder gereden zijn. En wat als Neil dit helemaal niet zo ervoer als May, als dit enkel vriendschappelijk was bedoeld? Dan was het totaal ongepast en vooral ongemakkelijk. Ze liep te hard van stapel.
Then again, als hij wist dat ze een nog recent verleden als escorte had, dan zou dat een echte dealbreaker zijn. Welke jongen wilde immers iemand met zo’n verleden?

Verzonken in enkel maar verwarde gedachten had de stilte lang genoeg geduurd, maar ze was voor May niet ongemakkelijk geweest. De zee kwam stilaan in de buurt en het pakje sigaretten in Mays hand kon wachten tot ze uit de wagen waren.
“Tijd voor een ander onderwerp, noem het maar afleiding.” Het meisje schraapte haar keel even en herstelde zich voor zover dat op dit moment kon. “Hoe ziet je sociale leven er eigenlijk uit? Vrienden, familie, lovers?” Subtiel. “Je spreekt er niet echt over, en ik begrijp het wanneer je het over sommige dingen misschien liever niet hebt, maar stel dat ik je ooit zou willen chanteren, dan moet ik wel weten wat je gevoeligheden zijn.” Haar wenkbrauwen gingen iets omhoog en een speelse glimlach sierde haar gezicht voor zover dat op dit moment mogelijk was.

In de verte kon Neil al snel de zee al zien en ergens ontspande hij er wat door. Dat veranderde toen May ineens weer begon te praten en naar zijn sociale leven vroeg. Hij wierp haar een korte blik toe.
“Fuck gevoeligheden man,” zei hij onverschillig. Hij grijnsde even.
“Ik ga uit en shit, dat is het een beetje,” vatte hij samen. “Er zijn hier meer mensen die me dood willen hebben dan die me mogen volgens mij,” voegde hij er grinnikend aan toe.
“Dat krijg je ervan."
Niet al te ver van het strand stopte hij de auto. De zeewind rukte aan zijn kleren vanaf het moment dat hij uitstapte en hij ademde diep de zilte lucht in. Het was een goede keuze geweest er even uit te gaan, besloot hij.
Hij leunde tegen de wagen en wachtte tot May uitgestapt was. Tijdens de rit had hij scherp in de gaten gehouden of ze werden gevolgd, maar zonder verontrustende resultaten. Hij keek om zich heen en ook nu zag hij niets dat niet hoorde.
Op het strand een stukje verderop speelde iemand met een herder en hier daar zag Neil in de verte stipjes van lopende mensen. Echt druk was het niet.
De zee was ook rustig. Kleine golfjes sloegen stuk in de branding en in de verte was het water vlak en staalgrijs.
Neil stak de mouw waar normaal de prothese doorheen ging in zijn jaszak, in de hoop dat hij bleef zitten en niet steeds om hem heen flapperde.

“Ik ga uit en shit, dat is het een beetje.” Oké, so far de informatie die ze had proberen los te krijgen. Hij gaf niet zomaar iets prijs, dat wist ze, maar ze had verwacht dat dat onderhand wel zou beginnen veranderen. Maar Neil was Neil. Het meisje had er niet echt op gereageerd en enkel even geglimlacht om zijn grinnikende woorden.
Eindelijk konden ze uitstappen. Het was een opluchting om de zilte zeelucht in te ademen van zodra ze uitstapte. Het verstikkende gevoel dat de laatste uren overheerste, zwakte af. May sloot de portier van de wagen en voelde hoe de wind begon te spelen met haar paardenstaart. Een tevreden glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze om de auto heen wandelde naar Neil. Er waren zoveel leuke herinneringen verbonden aan deze plek. Vooral met haar familie. De perfecte picknickuitjes naar het strand, de perfecte weerspiegeling van hun zorgeloze leventje zonder Vincents drugsmilieu en haar teleurstellende gedrag ten opzichte van haar ouders.
“Er zijn zoveel goede herinneringen aan deze plek. Vooral rust en ontspanning.” Het meisje keek kort even opzij naar hem en richtte haar blik vervolgens op het kalme water. Ze had misschien een extra jasje moeten meebrengen gezien ze geen rekening had gehouden met de toch wel frisse wind die er stond, maar dat kon haar niet echt schelen op dit moment. Ze wachtte tot Neil zijn auto had afgesloten en wandelde vervolgens richting het strand.

“Er zijn zoveel goede herinneringen aan deze plek. Vooral rust en ontspanning.”
Neil keek opzij, maar May’s blik was alweer op de zee gericht.
“Sorry dat ik daar verandering in breng,” zei hij droog. Hij grijnsde even, maar er zat een knoop in zijn maag met dat hij die woorden uitsprak. Geen grote, meer het nare gevoel dat hij doorgaans gewoon wegdronk, maar toch. Haar leven ging onomkeerbaar veranderen en er bestond een kans dat het iets met hem van doen had. En er was niet veel dat hij kon doen zonder zijn eigen hachje op het spel te zetten.
Terwijl hij achter haar aan naar het strand liep bleef zijn blik even op haar door de wind gegrepen haar.
Bij de branding bleef hij even staan om over het ogenschijnlijk eindeloze water uit te kijken. Het was staalgrijs, niet azuurblauw zoals hij de zee het liefst zag - en dan graag ook met dertig graden en een koud biertje erbij - maar toch waren de kleine, kalme golfjes rustgevend.
Hij liep weer door.
“Nou,” zei hij toen, terwijl hij soepel over een aangespoelde kwal heen stapte. “Het is misschien niet het meest opbeurend, maar je moet het zo zien, jij hebt in ieder geval iets dat ik niet heb,” vervolgde hij met een uitgestreken gezicht.

De zee bracht rust met zich mee. Ontspanning op dit moment was te veel gevraagd, maar in haar hoofd leken haar gedachten even meegevoerd te worden met de wind. Ze stond eerder aan de branding dan Neil en volgde met haar blik de golfjes die tot net aan haar schoenen reikten. Het water zou nog veel te koud zijn deze tijd van het jaar, maar May wilde haar schoenen uitdoen en gewoon op de grens tussen het water en het zand lopen. Koude voeten maakten dan niet uit.
Ze boog voorover om haar sneakers uit te doen, evenals haar sokken. Vanaf het moment dat ze het vochtige zand weer raakte, wist ze dat het een slecht idee was geweest. Maar ze wilde het, en ze zou het doen ook.
Met in haar ene hand haar sneakers wandelde ze Neil blootvoets achterna. Op haar rechtervoet een tattoo die nog geen half jaar oud was.
“Het is misschien niet het meest opbeurend, maar je moet het zo zien, jij hebt in ieder geval iets dat ik niet heb.” May fronste even en stapte sneller om naast Neil te gaan lopen, tussen hem en de zee in. Ondertussen ontweek ze een aangespoelde kwal. “Hoe bedoel je?”, vroeg ze hem, lichtelijk buiten adem, terwijl ze haar blik opzij wierp naar hem, een frons op haar voorhoofd. Oké, ze kon wel iets bedenken dat zij had en hij niet, maar ze wilde weten waar hij exact op doelde.

“Hoe bedoel je?”
Neil keek even naar haar blote voeten en toen naar haar, nog steeds met een uitgestreken gelaat.
“Jij hebt twee armen."
Hij zond haar een flauwe grijns toe. Toen besloot hij ook even zijn schoenen uit te doen.
“Veters alleen al.” Echter, hij had beide schoenen met maar een hand verrassend snel los. Zijn sokken volgden en met zijn schoenen in zijn hand richtte hij zich weer op.
“Jezus dat zand is koud,” zei hij, maar zo heel erg was het eigenlijk helemaal niet. Ergens maakte het hem bijna vrolijk. Dit had hij vermoedelijk als kind voor het laatst gedaan. Bijna voorzichtig liep hij door. Het koude, vochtige zand voelde merkwaardig onder zijn voeten. Het water was ijskoud, maar wel prettig.

Twee armen. Hij was ongelofelijk. May grijnsde hoofdschuddend, terwijl ze kort met haar ogen rolde. “Oh bedankt, Neil, ik voel me zóveel beter nu.” Het meisje gaf hem een zachte duw. Terwijl ze even wachtte tot hij zijn schoenen uit had, gleed haar blik over het haast verlaten strand.
“Wel, misschien heb ik straks ook nog maar een arm.” Ze bedoelde het als cynisch grapje en het kwam er ook zo uit, maar de angst die ze vanbinnen had, was nog steeds aanwezig. Toch probeerde ze het luchtiger aan te pakken. “Of misschien geen, en dan zal jij m’n veters voortaan moeten knopen. Of ja, waarschijnlijk ook wanneer ik maar een arm heb.”
Ze knikte toen hij zei dat het zand koud was, maar dat leek hem eveneens niet te storen. “Pas wel op voor de kwallen, het stikt er hier van zag ik al.”
Dapper als ze was, wandelde May schuin, steeds iets meer het water in. Het water kwam nu tot aan haar enkels, en als het aan haar lag, was dit de grens. “Normaal gezien zou ik je nu al lang uitgedaagd hebben om als eerste het water in te gaan, maar ik wil niet dat je andere ledematen afvriezen van de koude, dus ik spaar je deze keer.” Een grijns speelde om haar lippen terwijl ze een haarlok achter haar oor streek om hem aan te kunnen kijken.

“Of misschien geen, en dan zal jij m’n veters voortaan moeten knopen. Of ja, waarschijnlijk ook wanneer ik maar een arm heb.”
Neil lachte even. Hij had er niet echt iets zinnigs op te zeggen. Hij kon met geen mogelijkheid voorspellen wat haar vanavond te wachten stond. Hij wierp een korte blik opzij en onderdrukte een zucht. Als iemand hem pakweg een maandje geleden zou hebben verteld dat hij een meisje dat hij amper kende zou steunen omdat Akira wat van d’r moest had hij diegene uitgelachen.
Maar sommige dingen overkwamen je gewoon. Hij keek naar het zand onder zijn voeten (vooral omdat hij er niet veel voor voelde om in een kwal te gaan staan) en probeerde zijn hoofd leeg te maken. Hij was niet blij met de situatie. Hij wilde koste wat het kost voorkomen dat zijn reputatie op het spel zou komen te staan, maar had tegelijkertijd het onaangename gevoel eens grens over te zijn gegaan vanwaar hij niet meer terug kon.
“Normaal gezien zou ik je nu al lang uitgedaagd hebben om als eerste het water in te gaan, maar ik wil niet dat je andere ledematen afvriezen van de koude, dus ik spaar je deze keer.”
Haar woorden haalden hem uit zijn gedachten en hij keek op. Hij grijnsde en keek toen naar het water.
“’t Is wel goed met je,” antwoordde hij grinnikend.
Hij viel weer stil terwijl ze verder liepen. Hij had verwacht dat ze hier verder zouden praten over vanavond, maar misschien was gewoon even uitwaaien juist wel beter. Er was ook niet zo heel veel meer wat ze kon doen.
Toch drukte de stilte een beetje op hem. De hele situatie was ook gewoon zo… ongewoon.
Hij keek opnieuw op.
“Als dit alles over is trakteer ik je op een joint bij mij thuis,” zei hij met een flauwe glimlach.

“’t Is wel goed met je.” May liet een lachje horen en wandelde weer wat meer naar de strandzijde toe zodat ze weer op een elegantere manier kon wandelen. Haar blik gleed naar hem, de jongen even in zich opnemend. Hij was even stil en leek zelf meer moeite te hebben met de stilte dan het meisje had.
“Als dit alles over is trakteer ik je op een joint bij mij thuis.”
De manier waarop het eruit kwam, deed haar vermoeden dat het zaakje ook niet uit zijn gedachten te krijgen was. De moeite om er een luchtigere toon in te krijgen, bleef ze daarentegen wel doen. “Wait, whut? Wáuw. Je bedoelt – bij je ‘thuis’, niet twee blokken verder dan waar je echt woont? Ik voel me vereerd.” De lichte ironie die met haar uitspraak gepaard ging was niet weg te denken, maar terwijl ze hem nog steeds zijdelings opnam, voelde ze dat gevoel van eerder weer opborrelen.
Ze beet even op de binnenkant van haar wang, een korte stilte inlassend. Een deel van haar wilde het stilhouden, zeker met vanavond in het vooruitzicht omdat het gewoon een heel slecht moment was, maar misschien was het wel haar laatste kans om hem het nog mee te geven.
‘Oh, by the way, I think I like you’ was daarentegen niet iets wat je even tussendoor keilde bij wijze van afscheid. Ach, fuck it. “Neil, ik wil-“ Het meisje fronste, tegelijkertijd haar blik van hem afwendend, naar het zand onder haar toe. Nee, ze kon het niet. Ze kende hem amper, hij was zo’n bad news, ze wist niet eens wat er haar vanavond te wachten stond… Dit was niet iets wat ze nu zomaar over haar lippen kreeg.
“Je voeten zijn wel mooi.”
En dat was dat. Het beste dat ze kon bedenken, maar een stuk gênanter dan wat ze er eigenlijk had willen uitknallen.
En om er nog een schepje bovenop te doen: “Ik bedoel – ik vind voeten bijzonder onaantrekkelijk normaal gezien, maar de jouwe vallen wel mee.”

“Wait, whut? Wáuw. Je bedoelt – bij je ‘thuis’, niet twee blokken verder dan waar je echt woont? Ik voel me vereerd.”
“Ik blinddoek je onderweg weg wel,” reageerde Neil quasi-serieus.
Het was even stil terwijl ze doorliepen. Een stel met een jack russell passeerde hen, maar verder was het strand bijna leeg.
“Neil, ik wil-“
Neil’s wenkbrauwen gingen omhoog en hij keek opzij.
“Je voeten zijn wel mooi.”
Hij schoot in de lach. Jezus, wat moest het kut zijn om zo met jezelf in de knoop te zitten.
“Ik bedoel – ik vind voeten bijzonder onaantrekkelijk normaal gezien, maar de jouwe vallen wel mee.”
“Nou, ik ben blij dat ik door de keuring ben gekomen. Je neemt een hoop onzekerheden weg,” zei hij plagerig. “En de rest van me,” ging hij door, zin hebbend haar een heel klein beetje op stang te jagen, “vind je die ook mooi? Ik weet al dat je m’n kont mooi vind, in elk geval."
Vanuit zijn ooghoeken peilde hij haar reactie. Als ze hier echt ongemakkelijk van werd zou hij het laten rusten, maar ze leek zichzelf zo in de weg te zitten met die ‘ik word niet verliefd’ bullshit dat het te mooi was om niet een beetje tegenaan te schoppen.

Meteen na haar woorden had ze spijt. Spijt van wat ze eigenlijk had willen zeggen, spijt van wat er was uitgekomen. Wat bezielde haar in hemelsnaam? Neil schoot in de lach om haar opmerking en een waterige grijns kwam mee op haar gezicht. Wat was ze toch een mallerd. Het meisje sloot haar ogen even kort, hopend dat Neil er niet teveel op in zou gaan.
Maar Neil was Neil natuurlijk niet, als hij dat wel deed. Het meisje hief haar hoofd op en liet haar blik kort over de horizon glijden. “Ik weet al dat je m’n kont mooi vind, in elk geval." Het meisje beet kort op de binnenkant van haar wang en bleef voor zich uit kijken. Ze kwelde zichzelf ermee, en ze wist het: op deze manier maakte ze zichzelf enkel maar belachelijk.
“Je ziet er zeker niet verkeerd uit.” Maybelle keek zo luchtig mogelijk even kort opzij en toen haar blik de zijne ving, keek ze gauw de andere kant op. “Zeker niet. Als ik dan toch een type heb, dan kom je aardig in de buurt.” Ze haalde haar schouders kort op en een diepe frons verscheen op haar voorhoofd. “Ik ben blij dat ik nu tenminste weet dat ik een type heb."
Iets in haar vertelde haar dat ze geen moeite meer hoefde te doen om het te verbergen omdat het al duidelijk genoeg was geworden ondertussen. Ook vermoedde ze dat het niet nodig was om er meer woorden aan vuil te maken. Ze had een zwak voor hem, maar dat betekende daarom niet dat ze dat openlijk moest toegeven. Vond ze. "Alleen jammer dat je niet bepaald een jongen bent die ik zonder zorgen en met alle plezier naar m'n ouders zou kunnen meenemen. En dan heb ik het niet over het feit dat je een arm mist." Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht. Die laatste woorden had ze luchtig kunnen uitspreken, in een poging om het allemaal niet te serieus te doen klinken.
“Maar whatever. Vanavond kan – zal - alles anders worden. Ik heb geen idee van wat me te wachten staat, maar volgens mij zal ik wel andere dingen aan mijn hoofd hebben." De gelaten toon in haar stem klonk meer door dan de angst die ze op dit moment voelde.
Want als er iets was dat het meisje op dit moment nodig had, dan was dat een geruststellende knuffel. Iemand die haar vertelde dat alles goed zou komen. Iemand wiens hand ze kon vasthouden als steun. Iemand waarvan ze wist dat diegene altijd achter haar zou staan. ‘No matter what.’
Maar haar leven was anders gelopen. Haar prioriteiten hadden niet gelegen bij het zoeken van iemand die haar kon vergezellen in haar levensloop: haar prioriteiten hadden gelegen bij wat ze zelf wilde, zonder daarvoor rekening te moeten houden met iemand anders. En dit was het moment waarop ze daar spijt van kreeg.
Het meisje kruiste haar armen en wreef met beide handen langs haar bovenarmen. “Ik vind dat het zo wel genoeg geweest is met onze strandwandeling. Zullen we weer terug gaan? Ik heb alcohol nodig."

“Je ziet er zeker niet verkeerd uit.”
Neil zei eerst nog niets, hij liet haar liever even het gat nog dieper graven. Hoe lullig het voor haar ook was, het bleef ergens kostelijk hoe ze alle mogelijke mentale gymnastiek leek toe te passen om te kunnen doen alsof ze hem niet zoveel bijzonders vond. Deze meid was werkelijk een kunstwerk.
“Zeker niet. Als ik dan toch een type heb, dan kom je aardig in de buurt.”
In de buurt maar? Werkelijk?
“Ik ben blij dat ik nu tenminste weet dat ik een type heb."
“Werd ook hoog tijd als je daar nu pas achter bent,” reageerde Neil gevat. “Maar ik zie er dus niet verkeerd uit."
"Alleen jammer dat je niet bepaald een jongen bent die ik zonder zorgen en met alle plezier naar m'n ouders zou kunnen meenemen. En dan heb ik het niet over het feit dat je een arm mist."
Neil lachte, maar echt veel vreugde zat er niet achter. Waarom dat was wist hij zelf ook niet. Hij schreef het toe aan de huidige situatie. Nee, schoonouders zaten er voor hem niet in.
“Maar whatever. Vanavond kan – zal - alles anders worden. Ik heb geen idee van wat me te wachten staat, maar volgens mij zal ik wel andere dingen aan mijn hoofd hebben."
De glimlach verdween van Neil’s gezicht en hij keek opzij. Zijn blik verzachtte.
“Dat klopt,” zei hij eerlijk. Zijn lichte ogen stonden ernstig en zijn toon was zacht. “Dat is absoluut waar."
Hij keek weer even naar het grijze, golvende water. Wat als ze gewoon een boot zouden regelen en vluchtten? Naar Frankrijk, of België, of Nederland. Misschien Noorwegen, of Denemarken.
Tegen beter weten in legde Neil losjes een arm om haar schouders.
“Maar daar ga je je ook weer doorheen slaan,” zei hij. Zijn blik werd even getrokken door een aantal zeemeeuwen dat een puinhoop van een afvalbak had gemaakt.
Toen May weer begon te praten keek hij weer naar haar.
“Ik vind dat het zo wel genoeg geweest is met onze strandwandeling. Zullen we weer terug gaan? Ik heb alcohol nodig."
Neil glimlachte mat.
“Nee, jij hebt je volle verstand nodig als je daarheen gaat,” corrigeerde hij haar strenger dan hij van plan was geweest. “Maar we kunnen beter teruggaan ja."
Hij liet haar los en draaide zich om. Ze hadden een flink eind gelopen, verder dan hij verwacht had. Hij zette er een stevige pas in op de terugweg richting de auto.

Eenmaal bij de auto bleef hij nog even staan. Hij leunde tegen het dak en keek uit over de zee. Hij kon het zout nog op zijn lippen proeven en had hier eigenlijk wel willen blijven. Een jong stel was het strand opgelopen. Twee kleine hondjes renden enthousiast voor het tweetal uit. Neil wendde zijn blik af.
“Stap maar in,” zei hij tegen May toen hij de wagen van slot had gedaan.

Voor ze had geopperd om rechtsomkeer te maken, had Neil haar arm om haar schouders gelegd. Een kleine daad van hem, maar op dat moment betekende het voor May meer dan Neil zich waarschijnlijk zou kunnen voorstellen. Het was moeilijk om toe te geven, maar hier kon voor May geen bemoedigende knuffel tegenop. Het feit dat dit simpel gebaar van Neil kwam, maakte het verschil.
“Maar daar ga je je ook weer doorheen slaan.”
De jongen gaf om haar, besefte ze. Op zijn eigen, speciale manier, en op een louter vriendschappelijke manier. Neil had ervoor gekozen om haar te steunen en dat wakkerde haar gevoel voor hem enkel maar aan. Of zij er dan goed aan deed door hem te laten begaan, wist ze niet.
“Nee, jij hebt je volle verstand nodig als je daarheen gaat.”
May keek de jongen aan toen hij dat zei en de strenge uitdrukking op zijn gezicht deed haar knikken. “Je hebt gelijk. Maar toch, een goede borrel zou me misschien wat moed geven.” Een onschuldige glimlach verscheen op haar gezicht, al was die van korte duur.
Ze draaiden om, waarbij hij haar jammer genoeg losliet, en wandelden richting auto.
Toen Neil daar als eerste aankwam, keek hij nog even over de kustlijn uit. Eenmaal aan de wagen, volgde May zijn blik door achterom te kijken. Een koppel met twee hondjes genoot van een wandeling over het strand.
Ze zagen er zorgeloos, gelukkig uit. May sloeg haar blik neer, zuchtte onbewust en opende de deur van de wagen toen Neil haar zei in te stappen.
De rit huiswaarts was het moment waarop ze niets meer te zeggen had. Haar blik was richting de boordcomputer gegaan, de klok had haar aandacht getrokken. Ze waren langer weggeweest dan verwacht, helaas.
Niet veel later zou ze aan de ingang van dat motel staan. Haar hartslag verhoogde en een lichte hoofdpijn leek op te komen. Het meisje ademde diep in en wachtte even om weer uit te ademen terwijl de huizen langs rechts voorbij schoven. Ze waren bijna weer thuis.
Een misselijk gevoel bekroop haar, beseffend dat hiermee enkel dat moment maar dichterbij kwam, haar lippen kleurden lichter.
“Ik ben blij dat je er bent, Neil.” Het meisje keek opzij naar Neil, haar stem klonk schor door haar droge keel. “Je had de kans om me alleen te laten en je deed ’t niet. Ik ben blij dat je hier bij me bent.”