The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

'Godverdomme...'
Zijn handen sloten zich om de telefoon en drukten het scherm uit. Vloekend kwam hij overeind, smeet zijn telefoon op de bank en begon te ijsberen.
Wat in hemelsnaam kon hij hiermee?
'Kael wil niet dat je achter hem aan komt,' zei Emili scherp, veel te grote gehaakte trui om zich heen trekkend.
'Weet ik, dank je. Dat ga ik ook niet doen. Hij vertrouwt op me dat ik hem niet volg, en ik -'
'Je vertrouwt hem niet.'
'Jawel, maar -'
'Maar zolang je niet weet of hij oké is wil je hem toch achter na komen.'
Rowan stopte bij het raam en keek even naar haar. 'Ik wil dat hij veilig is. Ik weet niet wat mijn vader hem gaat flikken.'
'En je kan die ook niet zoeken omdat je dan zelf in de problemen komt. Zie je je dilemma?'
'Ja, bedankt dat je dat even duidelijk voor me maakt.'
Beide handen waren nu verdwenen in zijn slordige haar terwijl hij weer door de kamer begon te lopen.
'Niet naar mijn vader, niet naar Kael. Is er geen mogelijkheid om -'
'Je kunt de politie niet bellen. Waarvoor wil je je vader gaan aangeven?'
'Weet ik niet...'
Hij zuchtte diep en zonk terug op de bank.

Tyler klopte hem op zijn schouder.
"Kom, dan laat ik je zien waar ik woon."
In andere gevallen zou hij ofwel optimistisch zijn geweest dat degene die hij wel zag zitten zo reageerde of het juist vreemd hebben gevonden dat deze zo hard van stapel liep, maar nu was Rowan eigenlijk de enige in zijn gedachten.
Deed hij hier verstandig aan? Hij peinsde er geluidloos over terwijl hij met zijn handen in zijn zakken naast Tyler slenterde, amper lettend op waar ze heen gingen.
Wat als het juist een truc was van Samuel om ongestoord naar Rowan te kunnen zoeken? Was hij eigenlijk wel veiliger zo? Kael's maag draaide zich om, maar hij durfde niet terug te gaan, want het dreigement lag nog vers in zijn achterhoofd.

Emili keek even naar hem en trok haar voeten op de bank. 'Je hebt Paul. Als er iets gebeurt -'
'Ik wil dat Kael terugkomt!'
Hij was weer overeind gekomen en had de neiging om met spullen te gaan gooien. 'Ik wil dat ik een keer de kans krijg om niet elke keer over mijn schouder te hoeven kijken! Ik wil dat mijn vader zijn handen thuis houdt, en ik -'
In een stoel aan de eettafel zakte hij in elkaar en verborg zijn gezicht in zijn handen, voor hij zijn telefoon pakte. Met trillende vingers toetste hij Kaels nummer in en belde hij.

Ze stonden inmiddels voor een groot appartementencomplex toen Kael's telefoon ging. Hij wist dat hij het niet moest doen. Hij wist dat hij Rowan moest negeren, Samuel geen enkele reden mocht geven hem iets te doen. Maar toen nam hij op. Hij kon het niet. Hij kon de jongen gewoon niet zomaar achterlaten en volkomen negeren.
"Met Kael," zei hij. Zijn stem klonk zacht en hij moest moeite doen om neutraal te blijven klinken.

'Kael.'
Zijn stem trilde een beetje en hij vervloekte zichzelf in zijn gedachten.
Vanaf de bank volgde Emili elke beweging die hij maakte, ondanks het feit dat hij roerloos op de stoel zat.
'Ik, eh -' Hij keek naar zijn handen en zag dat zijn knokkels wit waren. Zijn nagels boorden zich in zijn handpalmen.
'Ik wilde vragen of je - ik weet niet of, eh -' stotterde hij in een wanhopige poging uit zijn woorden te komen. Hij wist eigenlijk niet wat hij hem had willen vragen.
'Ik wilde - mijn vader -' Hij haalde even diep adem. Waarom was hij plotseling zo opgejaagd? 'Ik wilde gewoon weten of -'
Zonder dat hij het doorhad drukte hij Kael weg, en liet trillend over zijn hele lichaam zijn handen zakken.
Met een gefrustreerde schreeuw gooide hij zijn telefoon op de bank, en Emili schrok iets.
'Waar was dat goed voor? Waarom hing je op?'
Hij balde zijn handen tot vuisten en haalde diep adem. 'Ik - ik wil niet dat hij door mij nog dieper in de problemen komt.'

"Rowan, rus-" begon Kael met een zachte stem, maar Rowan had al opgehangen. Kael voelde Tyler naar hem kijken.
Hij ademde langzaam uit.
"Wie was dat?"
"Degene bij wie ik uit de buurt moet zien te blijven. Voor zijn eigen bestwil," zei Kael mat. Hij keek naar het schermpje. God, hij wilde terugbellen, maar wist dat dat niet verstandig was. Hij voelde een hand op zijn schouder.
"Kom, dan gaan we naar binnen," zei Tyler zacht en hij loodste Kael mee het gebouw in. Met de lift gingen ze naar de bovenste verdieping. Kael leunde tegen de wand en vroeg zich af hoe het nu in vredesnaam verder moest. Hoe kon hij een eind maken aan deze onmogelijke situatie.
Rowans stem had ze kwetsbaar geklonken aan de telefoon. Kael stapte gelaten de lift uit. Ze liepen de gallerij op en de koele wind deed Kael heel even goed.

Zacht kreunend verborg hij zijn gezicht in zijn handen.
'Het is je eigen schuld.'
'Dat weet ik!'
Hij sloot zijn vingers om de pols van zijn rechterhand, alsof hij die zo kon tegenhouden om niet met dingen te gaan gooien. Zijn opgekropte frustratie moest hij ergens kwijt, en Emili's verwijtende woorden maakten het er niet beter op.
'Ik weet dat je je vader het liefst de nek om wil draaien -'
'Had ik dat maar gedaan,' gromde hij, overeind komend van de bank. 'Dat had me heel wat gescheeld.'
'Praat niet zo.'
'ZWIJG TOCH!'
Hij haalde zwaar adem en draaide zich woedend naar haar om. Pas toen hij gestommel hoorde in de kamer er boven kwam hij iets bij zinnen.

Paul;
Het geluid had hem verontrust en hij stapte de kamer binnen.
"Wat is hier aan de hand?" vroeg hij verward. Hij nam Rowan argwanend op. Tegen wie had hij het?
"En waar de fuck blijft Kael?"

Kael ging mee het appartement in. Het was nogal leeg, alsof er slechts symbolisch gewoond werd. Hij ging op een stoel zitten en speelde met zijn telefoon. Tyler kwam tegenover hem zitten.
"Wat is er nou precies allemaal gebeurd?"
Kael begon te vertellen, zonder al te veel details te geven, hoe de vork momenteel in de steel zat. Tyler floot.
"Dat is een behoorlijk lastige situatie. Maar ik heb een idee. Wat nou als ik met je vriend ga praten? Die vent kent mij niet."

Rowan schrok op uit zijn hallucinaties toen Paul plotseling te kamer binnen stapte en deinsde onwillekeurig een paar stappen achteruit.
'Ik, eh, er belde iemand. Maakt niet uit.' Zijn blik schoot even door de kamer. Hij was niet heel goed in liegen, maar Paul kende hij niet zo goed dus die zou het hopelijk niet merken. 'En Kael -'
Wat moest hij zeggen?
'Kael komt niet terug.'
De woorden sloegen harder op hem in dan hij had gedacht. Voor hoelang zou de jongeman eigenlijk weg blijven?

" Wat?!" Paul stapte verder de kamer in en keek om zich heen. Kael's beide gitaren stonden nog gewoon op hun standaards. Hij keek weer naar Rowan.
"Hoezo niet? Wat is er gebeurd?" vroeg hij scherp.

Kael dacht even na. Dat klonk eigenlijk wel als een slim plan. Hij glimlachte mat.
"Graag," zei hij dankbaar. Tyler grijnsde.
"Alles voor iemand die hulp nodig heeft," zei hij schouderophalend. Kael had niet gedacht dat hij deze gozer zo snel zou zijn gaan mogen. "Wat wil je dat ik doorgeef?" vroeg de jongen vervolgens. Kael dacht even na.
"Wacht, ik schrijf het op. Heb je pen en papier voor me?"

Rowan haalde even diep adem in een poging zichzelf weer onder controle te krijgen. Zijn hoofd gonsde.
'Nou, het zit zo...' Hij keek Paul even aan voor hij zijn blik weer afwendde. 'Mijn vader - Kael -' Er was geen touw meer vast te knopen aan wat zei, en opnieuw haalde hij gejaagd adem. 'Hij zou - hij zou - ik weet het niet meer.'

Paul fronste. Hier zat iets geheel niet goed.
"Heb je hem al gebeld?" vroeg hij. Waarschijnlijk wel, maar Rowan's verwarring zorgde ervoor dat het Paul verstandiger leek dit vanaf het begin uit te pluizen.

Kael krabbelde een reeks zinnen op een vel papier dat Tyler hem had gegeven. Hij vouwde het toen langzaam op en haalde diep adem.
"Dit is het. Dit is wat ik absoluut wil dat hij weet."
Hij gad het papier aan Tyler en deze klopte hem even op zijn schouder.
"Rustig, dude, het gaat helemaal goedkomen. Laat maar aan mij over." Hij stond op. "Maak het je ondertussen gemakkelijk."

'Ja... nee... ik wilde vragen of hij een veilige plek had gevonden, maar ik - ik heb opgehangen.' Hij klonk beschaamd. 'Ik mocht hem niet opzoeken. Dat is alles wat ik weet.' Verslagen zonk hij in een stoel.

Paul fronste.
"En hij heeft niet de moeite genomen uit te leggen waarom?" vroeg hij door. Hij kreeg hier een steeds slechter gevoel bij.

Kael zat nu in zijn eentje in het appartement. Tyler was naar buiten gegaan, op weg naar Rowan, om hem het nieuws te brengen, zodat deze in ieder geval op de hoogte was.
Hoe konden ze dit in godsnaam oplossen? Kael plukte aan een smal draadje aan zijn broek. Er moest toch een manier zijn. Iemand die kon bemiddelen met Samuel? Hij had er weinig vertrouwen in. Hij gokte dat Rowan's moeder ook niet veel gewicht in de schaal zou leggen, anders was dat waarschijnlijk al wel gebeurd.
De politie? Hij had het gesprek met Samuel en hem niet opgenomen en dus geen enkel bewijs. Het was hun woord tegen dat van Samuel en hoe sterk zou dat zijn?
Hij was in ieder geval blij dat Paul bij Rowan was. Hij vertrouwde erop dat Paul een oogje in het zeil zou houden.

Rowan wreef opnieuw door zijn ogen. 'Ik denk dat ik het weet... mijn vader, hij - ik denk dat hij hem bedreigd heeft. Anders zou hij nooit -' Hij viel weg en verborg zijn gezicht in zijn handen.

Paul liet de woorden bezinken en het onaangename gevoel werd sterker. Hij wist niet wat Rowan's vader kon hebben gedaan om Kael zich zo te laten gedragen, maar goed kon het niet zijn.
"Waar is je vader?"  vroeg hij toen, op hoop van zege.
Net op dat moment werd er aangeklopt.
"Wacht,"  zei Paul en hij liep naar de deur. Toen hij deze opende keek een jongen met kort blond haar en nogal kille ogen hem aan. Onbewust maakte Paul zich iets groter. Deze kerel zinde hem niet.
"Ben jij Rowan?"
"Nee, waarom moet je hem hebben?"
"Bericht van Kael."
"Kom verder."
Met tegenzin liet Paul de jongeman het huis in.

Kael was opgestaan en stond voor het raam, met zijn blik op de inmiddels drukke straat. Zou Tyler er al zijn? Hoe zouden de anderen reageren? Hij hoopte dat ze geen stomme dingen zouden doen.
"Shit," mompelde hij. Hij had voor het eerst sinds tijden weer de neiging om gewoon zijn vuist ergens tegenaan te rammen, zo ontzettend machteloos voelde hij zich nu. Er was gewoon helemaal niets wat hij kon doen, niets!

Rowan keek op toen er op de deur geklopt werd, en probeerde zonder van zijn plaats te komen over Pauls schouder mee te kijken om te zien wie het was. Voorzichtig schuifelde hij opzij, en kreeg de lange jongeman in het oog. Toen die zijn naam, en kort daarna die van Kael, liet vallen ging er een koude steek door zijn maag.
'W- wat is er met hem? Is hij oké?' Snel stapte hij naar voren, zodat hij iets achter Paul stond. Zijn blik kruiste die van de jongeman.

Paul keek even om toen Rowan erbij kwam staan, maar keek toen weer strak naar de jongen voor hen.
"Ja, hij maakt het prima, hij blijft tijdelijk bij mij slapen," zei de jongen met een glimlach.
"Waarom?" vroeg Paul bot. De jongen haalde een vel papier uit zijn zak en gaf het aan Rowan.
"Dit wilde hij dat je wist," zei hij. Paul keek over Rowan's schouder mee.
ik zit momenteel bij Tyler. Je pa leek heel serieus toen hij zei dat hij je wat zou als hij ons nog eens samen ziet. Ik durf het dus niet aan. Sorry.
Doe alsjeblieft niets roekeloos. En Paul als jij dit ook leest geldt het ook voor jou. Ik hoop snel terug te kunnen komen.
Paul vroeg zich af, als hij deed alsof hij het niet had gelezen, mocht hij dan wel roekeloos handelen? En Rowan's vader op andere gedachten brengen? of voor beperkte tijd GEEN gedachten?

Hij haalde trillerig adem, en verfrommelde het stukje papier tussen zijn vingers. Met een hol gevoel in zijn maag keek hij naar de jongen die Tyler bleek te heten op. 'Hij maakt het helemaal niet prima,' zei hij met een stem die beefde van onderdrukte woede en frustratie. 'En beter zorg je ervoor dat hij veilig is, anders doe ik je wat.'
Loze dreigementen - dat wist hij zelf maar al te goed, en de jongeman tegenover hem waarschijnlijk ook.

De jongen keek Rowan verbaasd aan maar glimlachte toen op een manier die er bij voor zorgde dat Paul hoogstpersoonlijk mee was gegaan om Kael weer op te halen en een hartig woordje met hem te spreken.
"Geen zorgen. Wat voor type je vader ook is, bij mij is Kael echt veilig," zei Tyler. "Echt, hij is bij mij in goede handen. Ik zag meteen dat hij gedoe had met die man, dus toen ben ik hem voor de zekerheid maar gevolgd. Achteraf maar goed ook."
Paul wierp Rowan een blik toe. Dat klonk niet helemaal gezond.

Hij klemde woedend zijn kaken op elkaar, en zijn ingewanden begonnen te koken toen Tyler naar hem glimlachte.
Hoe dúrfde hij?
Hij vertrouwde hem niet. Hij kon het niet uitleggen, maar het voelde gewoon niet goed om Kael aan een vreemdeling over te laten. Hij wist hoe het was om op straat te slapen, maar deze jongeman zorgde ervoor dat hij zich verschrikkelijk ongemakkelijk voelde alleen al als hij naar hem keek.
Maar hoe ging je dat uitleggen? Ja, ik vertrouw hem niet omdat zijn ogen nog steeds kil staan als hij lacht?
Zwaar ademhalend draaide hij zich om en gooide het propje op tafel. 'Ga weg. Alsjeblieft.' Hij keek de twee niet aan en begon naar zijn telefoon te zoeken.

Tyler keek met opgetrokken wenkbrauwen van de een naar de ander. Paul sloeg zijn gespierde armen over elkaar.
"Prima. Dan ga ik terug naar Kael. Weten jullie heel zeker dat ik niet iets door moet geven?" vroeg de jongen alsof er niets was.
"Dat ik je niet vertrouw," zei Paul kortaf. "Zeg dat maar tegen Kael."

Rowan stak zijn hand half op, zijn rug naar hen toe gericht en nog steeds zoekend naar zijn telefoon.
'Geldt ook voor mij.'
Het kon hem niet schelen of Kael deze man vertrouwde, hij mocht die Tyler niet. Niet zolang hij precies wist of Kael oké was, en wat hij ook zei, dat zou hij pas geloven als hij de jongeman in levende lijve had gezien.
Toen de twee de kamer verlaten hadden deed hij de deur op slot, leunde met zijn rug tegen de muur en ontgrendelde zijn telefoon. Kael stond bovenaan in zijn geschiedenis van laatst gebelde nummers, maar deze keer was hij niet degene die hij wilde spreken.

Toen hij eindelijk voetstappen in de gang hoorde keek hij alert op. Tyler glimlachte breed toen hij binnen kwam.
"En?" vroeg Kael haastig. Tyler plofte in een stoel.
"Ging prima. Ze leken aardig gerustgesteld." Hij zag Kael's zorgelijke gezicht.
"Relax, ze zijn op de hoogte, je ziet hier goed, het gaat allemaal wel goed komen joh," zei Tyler rustig.
"Ik hoop 't," antwoordde Kael met een matte glimlach.

Het was alsof hij de woonkamer om zich heen door een soort waas zag, niet in staat om zich op iets anders te concentreren dan de telefoon die over bleef gaan. Hij probeerde uit alle macht niet aan Kael te denken - wat dus niet echt hielp. Na wat uren leek te duren werd er eindelijk opgenomen.
'Samuel Riderhood.'
Hij kon gelijk geen woord over zijn lippen krijgen. Zijn handen waren klam.
'Wie is dit?'
'Pa - ik kom naar huis.'
'Wacht even - Rowan?'
Met een misselijk gevoel in zijn maag sloot hij zijn ogen even. 'Ik kom terug, oké? Maar laat Kael hier buiten, alsjeblieft...' Zijn stem sloeg bijna over.
'Je laat hem er buiten.' Hij had zichzelf eindelijk iets weten te kalmeren. 'Hij hoeft hier niet de dupe van te worden.'
Het was veel te stil in het appartement nadat hij had opgehangen.
Na vijf minuten drukte hij voor de tweede keer Kaels nummer in.