The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Kael keek Rowan met een frons na en begon zich nu toch een klein beetje zorgen te maken. Hij was echter gedwongen zich op het eten te richten zodat er niets mis zou gaan. Hij had de spaghetti in het water gedaan en het zou nu allemaal niet al te lang meer duren.
Rowan kwam terug en bood zijn excuses aan, maar zijn toon hield Kael niet voor de gek.
"Al goed, joh," zei hij, terwijl hij door de saus roerde. Even luisterde hij naar het geluid van de regen. Toen, terwijl hij de pan met saus van het vuur haalde en naar de tafel droeg.
"Is alles wel goed met je?" vroeg hij toen, wat scherper dan net. Hij liep terug om de pan met spaghetti te inspecteren. Die moest nog heel even, dus hij leunde tegen het aanrecht, terwijl hij Rowan in zich op nam.

Kaels scherpe toon zorgde ervoor dat Rowan op schrok uit zijn weggedwaalde gedachten.
'Natuurlijk is alles goed met me,' antwoordde hij nog steeds op die vreselijk luchtige toon die hij was gaan haten en veinsde een glimlach.
'Lieg niet tegen hem.' Emili keek hem doordringend aan vanaf de bank, haar armen over elkaar geslagen. 'Het kan me niet schelen wat je over hem denkt, hij maakt zich zorgen om je. Voor zover ik me kan herinneren heeft hij nog nooit tegen je gelogen, en nu doe jij het twee keer op een dag. Twee keer, Row. Dat is niets voor jou.'
Eigenlijk wilde hij antwoorden dat het voor hem bijster weinig uitmaakte - hij hoefde Kael echt niet op te schepen met zijn probleempjes. Hij zweeg echter, ontweek zowel Kaels als Emili's blik en leunde tegen de muur achter hem. 'Niets om je druk over te maken, gewoon -'
'Waag het niet, Row.'
Opnieuw negeerde hij haar. Misschien moest hij van drie naar vier pilletjes per dag gaan ondanks de bijwerkingen waar hij zo'n hekel aan had. Hij haalde zijn schouders op.

Kael's blik ontmoette die van Rowan heel even, maar hij at vervolgens verder. Hij liet het niet merken, maar om de een of andere reden smaakte het hem totaal niet meer.
"Hey, Kael," begon Paul. Kael keek op.
"Hm?"
"Ik ga volgend weekend naar mijn ouders, maar dan komt de huisbaas ook langs. Kunnen jullie twee de boel aan kant maken?" vroeg hij. Kael zou bij iemand anders gegrapt hebben dat het smoesjes waren, maar hij wist dat het nog steeds niet zo heel goed met mevrouw Abatiello ging, dus hij knikte slechts.
"Prima, komt helemaal goed. Richt jij je maar op je reis," zei hij luchtig.
"Dank je."
Paul, de snelle eter die hij was, had zijn bord al leeg en zette het op het aanrecht.
"Ik had beloofd mijn ma nog even te bellen, dus ik laat jullie even in de steek," bromde hij, maar hij grijnsde erbij.
"Je houdt niet meer van me," zei Kael.
"Damn right. Beter wassen jullie de troep die jullie hebben gemaakt ook af."
En met die woorden liet Paul de twee achter. Voor Kael's gevoel was de sfeer meteen wat gespannener, maar hij zei niets, en schepte zich maar een tweede bord op. Ook al smaakte het hem niet echt, al dat gedoe van vanmiddag had hem hongerig gemaakt.

Niet veel later dan Paul was ook Rowan klaar met eten, en zwijgend schoof hij zijn lege bord iets van zich af. Hij luisterde zonder een woord met de twee uit te wisselen naar het gesprek tussen Kael en Paul, zijn glazige blik op een punt voor hem op tafel gericht.
Hij schrok op uit zijn gedachten toen Paul de deur achter zich dicht trok, keek even kort naar Kael en kwam toen langzaam overeind, de vuile vaat met zich meenemend naar het aanrecht, waar hij de goot begon te vullen met water. Terwijl hij even wachtte tot het water warm genoeg was keek hij heel even over zijn schouder - Kael zat nog steeds aan tafel. Een fractie van een seconde aarzelde hij.
'Kom op, Row...' Emili was naast hem op het aanrecht gaan zitten op het enige stukje waar geen vuile vaat stond. 'Als je gewoon eerlijk tegen hem bent is er niets aan de hand. Je weet hoe vergevingsgezind hij is.'
Hij knikte even kort, leunde met gebogen hoofd op het aanrecht en draaide zich toen half om naar Kael. 'Het spijt me.'
Een paar tellen was hij stil terwijl zijn hart ondertussen in zijn keel klopte. 'Het spijt me,' herhaalde hij, iets luider deze keer, en zette de kraan uit. 'Ik had niet tegen je moeten liegen. Ik - ik maak het mezelf allemaal iets te moeilijk.' Hij glimlachte nogal geforceerd. 'Mijn hallucinaties zijn niet altijd even leuk. Om eerlijk te zijn, dat zijn ze meestal niet.' Langzaam liet hij de vuile borden in het warme water zakken. 'Sorry.'

Kael keek op toen Rowan zich half omdraaide, op het moment dat hij de laatste hap pasta naar binnen werkte.
'Het spijt me.'
Even moest hij nadenken waar Rowan naar zou kunnen refereren, terwijl hij opstond en zijn bord pakte.
'Het spijt me,' herhaalde Rowan en Kael bleef aarzelend staan. 'Ik had niet tegen je moeten liegen. Ik - ik maak het mezelf allemaal iets te moeilijk.'
Ah, daar ging het over.
'Mijn hallucinaties zijn niet altijd even leuk. Om eerlijk te zijn, dat zijn ze meestal niet. Sorry.'
Kael liep naar hem toe, legde ook zijn bord in het water, en pakte Rowan toen zacht bij zijn boven armen beet. Hij draaide hem onder zachte dwang bij het afwaswater weg en keek hem aan.
"Daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen," zei hij zacht. "Luister, Row, je kan mij alles vertellen, echt. Ik veroordeel je niet, ik lach je niet uit, ik vertel niks door; ik respecteer alles wat je me vertelt, echt," vervolgde hij. Hij deed een stapje dichterbij en legde een hand op Rowan's schouder. "Ik zal nooit denken dat je gek bent. Nooit. En- en als je iets echt niet kwijt wil is dat ook goed, maar dat kan je ook gewoon tegen me zeggen."
Hij boog zich naar voren en drukte een kus op Rowans voorhoofd, waarna hij de jongen zonder waarschuwing even dicht tegen zich aantrok.

Rowan keek om toen Kael achter hem overeind kwam en voelde onwillekeurig zijn schuldgevoel groeien toen de jongeman tegenover hem kwam staan.
Hij protesteerde niet en liet zich door Kael iets wegtrekken bij het aanrecht, zijn blik strak op zijn sleutelbeenderen gericht. Hij had zijn mouwen tot aan zijn ellebogen opgestroopt, maar deze gleden iets naar beneden toen Kael hem zacht vastpakte.
"Daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen." De woorden zorgden er onwillekeurig voor dat hij iets kalmeerde en eindelijk kon hij Kael normaal aankijken.
"Luister, Row, je kan mij alles vertellen, echt. Ik veroordeel je niet, ik lach je niet uit, ik vertel niks door; ik respecteer alles wat je me vertelt, echt."
Rowan voelde de godvergeten tranen achter zijn oogleden branden en snel sloeg hij zijn ogen neer. Hij bleef staan toen Kael dichter naar hem toe stapte.
"Ik zal nooit denken dat je gek bent. Nooit. En- en als je iets echt niet kwijt wil is dat ook goed, maar dat kan je ook gewoon tegen me zeggen."
Hij kneep zijn ogen even dicht, net op het moment dat Kael een kus op zijn voorhoofd drukte. Toen de jongeman hem tegen zich aan trok sloeg hij zwijgend zijn armen om zijn borst, verborg zijn gezicht in zijn shirt en leunde iets tegen hem aan.

Kael kreeg een brok in zijn keel toen Rowan tegen hem aan leunde. Hij kon alleen maar hopen dat zijn boodschap over was gekomen, dat Rowan begreep dat hij echt alles bij hem kwijt kon, maar ergens twijfelde hij eraan, wellicht omdat hij zelf nooit op zo'n belofte in zou gaan, hoe oprecht ook. Hij zou zelf ook gewoon zijn last in zijn eentje blijven dragen, en als hij Rowan een beetje goed inschatte...
Een poosje bleef hij zo staan, maar toen maakte hij zich voorzichtig los en glimlachte hij.
"Kom," zei hij, niet onvriendelijk, "die afwas gaat zichzelf niet doen," voegde hij er met een grijns aan toe en hij woelde even met zijn vingers door Rowans haar. Hij liep naar de tafel om de pan met overgebleven saus te pakken en viste vervolgens een lege bak met een deksel uit de kast om de saus in te doen.
"Eten we mooi nog een keer van als het weer mijn beurt is om te koken. Ik vind dat ik voor een hele week heb gekookt," grapte hij. Hij klemde de deksel erop en zette het opzij. Hij bracht het zo wel naar de vriezer.

Rowan kneep zijn ogen even dicht en sloot zijn handen om Kaels shirt toen die hem tegen zich aan trok.
Ergens voelde het verkeerd. Hij kon er zijn vinger niet op leggen maar ondanks dat hij op het moment even niets anders wilde dan gewoon bij Kael zijn en aan niets anders denken leek het alsof hij de grootste fout in zijn leven maakte. Hij wilde Kael niet lastig vallen met zijn problemen. Hij wilde niet dat hij de jongeman onderdompelde in zijn fucked up wereldje van hallucinaties en hem op de een of andere manier pijn bezorgen. Dat mocht gewoon niet.
Hij haalde diep en trillend adem toen ze elkaar weer loslieten en deed alsof er niets aan de hand was door terug te glimlachen toen Kael zijn vingers even door zijn haar haalde.
'Ik ga het niet alleen doen als je dat soms denkt.' Hij trok een kastje open en gooide een vaatdoek in Kaels richting. 'Droog jij maar af.'
Hij volgde even zijn bewegingen uit zijn ooghoeken en glimlachte opnieuw, oprecht deze keer. 'Goed idee.'
Zwijgend stapte hij terug naar het aanrecht en voelde even aan het water, dat al redelijk was afgekoeld, en begon één voor één de vuile borden schoon te maken met de afwasborstel die hij gevonden had, zijn mouwen opnieuw tot zijn ellebogen opgestroopt.

Kael ving de doek losjes op.
"Ik kom je zo helpen," zei hij luchtig. Hij stak een punt van de doek in zijn broekzak en haalde ook de andere pan op, die een stuk lichter was dan de vorige. Dit bewaren had niet zoveel zin, maar gelukkig hadden ze het meeste er ook uit gegeten. Hij gooide de overgebleven spaghetti weg en wierp een blik op de tafel. Alles was eraf.
Hij kwam naast Rowan staan en begon af te drogen wat deze al klaar had.
"Hey Row," zei hij, terwijl hij een bord afdroogde. "Er schoot me net iets te binnen. Dat meisje, die ex van Tyler. Ik geloof dat ik eh.. dat ik haar ken. De naam deed al een belletje rinkelen namelijk. Volgens mij zijn we aangetrouwde familie." Hij grijnsde. "De wereld is werkelijk klein."
Hij pakte een bord en wilde net beginnen met drogen toen hij nog wat saus zag zitten. Achteloos legde hij hem weer in het water.
"Moet je 't wel goed doen, he, keukenprins" zei hij plagend en hij spatte een klein beetje schuim Rowan's kant op.

Rowan wierp een korte blik over zijn schouder om te zien wat hij deed voor hij zich weer op de vuile vaat richtte. Hij glimlachte kort toen Kael weer naast hem kwam staan.
"Hey Row," Rowans glimlach verbreedde onwillekeurig, "er schoot me net iets te binnen. Dat meisje, die ex van Tyler. Ik geloof dat ik eh.. dat ik haar ken. De naam deed al een belletje rinkelen namelijk. Volgens mij zijn we aangetrouwde familie. De wereld is werkelijk klein." Hij grinnikte zacht. 'Die Liv? Wees blij dat ze je op tijd gebeld heeft.' Hij zette het laatste bord voor Kael op het aanrecht. 'Anders had het heel erg uit de hand kunnen lopen.'
"Moet je 't wel goed doen, hé, keukenprins."
'Zegt degene die zo'n vier gerechten kan maken,' mompelde hij, en hij stapte snel opzij om de druppels water te ontwijken. 'Laat dat, Brown.' Hij grijnsde en keek even kort naar Kael, voor hij het bord weer oppakte, deze keer goed schoonmaakte en weer terug gaf. 'Zo. Nu tevreden?'
Hij trok de doek in Kaels handen naar zich toe zodat hij zijn handen kon afdrogen en leunde iets tegen het aanrecht aan.

"Vier? Zes, minimaal." Hij pakte het bord aan en droogde het af toen Rowan klaar was met de doek. "Perfect. Ik wist wel dat je het in je had!" plaagde hij.
Toen ze klaar waren begon hij alles terug te zetten in de kastjes, ondertussen zacht een melodie neuriënd die ongevraagd in zijn hoofd was komen te zitten.
"Had ik je eigenlijk al verteld van wat er laatst was gebeurd?" zei hij toen. "Ik was ja naar zo'n verlaten huis gegaan. Liep bijna uit de hand man!" vertelde hij. Het was hem ineens weer te binnen geschoten, zijn avontuur met Abigail. Waarom hij het Row nooit verteld had wist hij niet. Waarschijnlijk door het gedoe met Samuel glad vergeten. Hij stapel een paar glazen in elkaar en zette ze in de kast.
"Ik kreeg een beetje, eh, ruzie met wat van dat typische opgeschoten tuig, maar toen dook er dus ineens een meid met knálroze haar op, echt net een lopende suikerspin, maar ze was wel cool, en dus zijn we 'm gepeerd, dat huis in. En nou komt het. We braken een slot open, maar in die kamer vonden we voetstappen op de grond," ging hij enthousiast verder.
"Dus iemand heeft de sleutels van dat gebouw en loopt daar dus om de een of andere gare reden gewoon rond of zo," besloot hij zijn verhaal.

"Vier? Zes, minimaal." Zacht lachend schudde Rowan zijn hoofd, maar hij ging er niet verder op in. Met zijn handen achter zijn rug leunde hij tegen het aanrecht en keek even hoe Kael de laatste paar borden schoonmaakte.
"Perfect. Ik wist wel dat je het in je had!"
'Mond houden, Brown.' Hij grijnsde, gaf hem een por in zijn zij en richtte zich iets op om terug richting de bank te lopen, tot Kael opeens verder ging met een compleet ander verhaal. Zwijgend volgde hij de bewegingen die de jongeman maakte, voor hij loskwam van het aanrecht en hij richting de bank liep. Terwijl Kael verder vertelde liet hij zich zakken, schopte zijn schoenen uit en trok zijn benen op de bank.
"Ik kreeg een beetje, eh, ruzie met wat van dat typische opgeschoten tuig."
Hij grinnikte zacht. 'Typisch,' zei hij zacht zodat hij Kael niet zou onderbreken in zijn verhaal over wat hem was overkomen. Terwijl hij praatte kroop hij iets verder weg in de hoek van de bank, zijn knieën opgetrokken, en bleef nogal afwezig naar zijn handen kijken. Hij hoorde wel wat Kael zei, ondanks dat er een glazige blik in zijn ogen was verschenen.
Zijn handen hadden niet meer kunnen verschillen dan die van Kael, wat hem onwillekeurig was opgevallen toen Kaels vingers misschien net iets te lang op de zijne hadden gerust. Diens huid was zacht en warm vergeleken met Rowans gehavende, getekende handen die over de jaren heen steeds ruwer waren geworden. Licht fronsend ging hij met zijn duim langs een inkeping die van zijn handpalm richting zijn pols liep.
Niet zo veel aan hem denken.
Hij kneep kort zijn ogen dicht en keek op, net op het moment dat Kael zijn verhaal afsloot.
"Dus iemand heeft de sleutels van dat gebouw en loopt daar dus om de een of andere gare reden gewoon rond of zo."
Hij grijnsde even. 'Wauw. Klinkt als een heel avontuur.' Hij strekte zijn benen weer uit. 'Zou je wat water voor me willen pakken?'

Kael grijnsde opgetogen.
"En of het dat was!" zei hij. Hij pakte een glas uit de kast en vulde die met water, waarna hij hem aanreikte. Kort daarop stapte Paul de keuken in.
"Ik kreeg net nog telefoon van de huisbaas, hij komt morgenavond langs om wat dingen langs te brengen," deelde hij kort en bondig mede. Kael glimlachte.
"Opdat we hem en zijn enorme Audi niet voor een inbreker aanzien, wou je maar zeggen?" merkte hij op. Hij wendde zich tot Rowan. "Je zou die slee van hem moeten zien man, je gaat je echt afvragen waar hij het van doet."
"Inbreken, wellicht," reageerde Paul droog, en hij liep door naar de koelkast, waar hij een flesje bier uit viste. Kael grinnikte.
"Touché." Wederom wendde hij zich tot Rowan. "Row, ik stel voor dat we dit feestmaal afsluiten met een filmavondje. En wellicht ook een kleine alcoholversnapering," stelde hij voor, terwijl Paul de keuken weer verliet. Hij wist dat hij de jongeman niet echt een plezier deed met films. Ondanks zijn ruige uiterlijk prefereerde Paul een goed boek in de avond boven films.

Rowan glimlachte even om Kaels enthousiasme over zijn verhaal. Om eerlijk te zijn voelde hij er niet zo veel voor om het meisje Abigail te ontmoeten, maar dat was misschien alleen omdat hij de laatste jaren überhaupt constant het idee had dat mensen hem al bij de eerste ontmoeting een of andere krankzinnige vonden en daar zat hij niet op te wachten.
Hij draaide zich half om op de bank toen hij de deur open hoorde gaan en grijnsde even toen Paul het appartement binnenstapte. 'Hi, Paul.' Terwijl de jongeman mededeelde dat de huisbaas langs zou komen werkte hij zichzelf overeind op zijn knieën zodat hij hem beter kon zien.
"Row, ik stel voor dat we dit feestmaal afsluiten met een filmavondje. En wellicht ook een kleine alcoholversnapering," stelde Kael luchtig voor op het moment dat Paul de keuken weer verlaten had, de deur netjes achter zich sluitend. Hij grijnsde scheef. 'Een film kijken vind ik prima, maar ik sla die "alcoholversnapering" even over als je het niet heel erg vindt. Ik denk niet dat het een goede combinatie is met mijn medicijnen, snap je?'
'De medicijnen die je nauwelijks neemt?' Hij was weer normaal op de bank gaan zitten en Emili keek hem even scherp aan, maar hij negeerde haar zelfs toen ze verder ging. 'Als je die dingen nog minder gaat slikken kan het heel erg mis gaan, dat weet je hoop ik?'
'Hou je mond,' mompelde hij zacht in haar richting, zijn knieën opgetrokken.
'Kom op, Row. Je bent niet gek.'
'Ik ben wel gek, Em. Dat is juist het probleem.'
Om er voor te zorgen dat ze niet verder zou praten keek hij snel weer naar Kael. 'Welke film wilde je kijken?'

Kael trapte er niet in. Rowan kon een hoop lullen, maar hij had het inmiddels zeker wel door wanneer de jongen het weer tegen iemand had die alleen in zijn geest bestond.
Hij onderdrukte een lichte zucht en glimlachte vreugdeloos terwijl hij tegen de muur aan leunde en Rowan even opnam. Zijn donkere ogen bleven rusten op die van Rowan.
"Waarom probeer je het eigenlijk nog voor me achter te houden?" vroeg hij. Hij haalde zijn schouders op en maakte een machteloos gebaar met zijn armen.
"Ik bedoel, ik weet het toch al, als het goed is weet jíj dat ik je er niet om veroordeel, dus wat heeft het voor zin om steeds te proberen om tegen me te liegen?" voegde hij eraan toe, zijn toon nu een stuk scherper dan net. Hij ademde diep in. Ergens frustreerde het hem, dat Rowan steeds dingen probeerde te verbergen die zo ongelooflijk duidelijk waren. Misschien kwam het wel omdat hij dondersgoed wist dat het een tactiek was die hij zelf ook vaak genoeg toepaste, of misschien kwam het omdat het hem een beetje het gevoel gaf dat Rowan hem onderschatte.

Rowan had het kunnen weten. Vanaf het begin had Kael door hem heen kunnen kijken, hoe geloofwaardig hij zijn leugens ook bracht of hoe vaak hij ook deed alsof hij braaf zijn medicijnen nam.
Hij ontweek Kaels verwijtende blik toen hij weer begon te spreken.
Hij wist het echt niet meer. En toch gebeurde het elke keer. Wat in godsnaam moest hij zeggen?
'Als je hem echt leuk vind zul je er toch voor moeten zorgen dat je je denkbeeldige vriendin niet meer ziet. Dat is niet echt hoe relaties werken, snap je.' Emili was naast Kael op tafel gaan zitten en glimlachte zwakjes. 'Zeg hem anders gewoon dat je last hebt van die bijwerkingen. Leg het hem gewoon uit. Hij begrijpt het vast wel.'
Hij haalde even diep adem en ging iets rechter zitten. 'Het spijt me, Kael, echt waar...' Hij haalde een hand door zijn gezicht. 'Maar die medicijnen - je weet niet hoe het is.' Hij keek naar hem op. 'Het klinkt misschien ontzettend dramatisch, maar kiezen tussen die stemmen en constante tremors is nogal een lastige beslissing.' Hij was overeind gekomen en stapte aarzelend op hem af. 'Ik heb nog net geen tardieve dyskinesie maar ik voel er niet veel voor om die kans te vergroten en ik kan me geen andere medicijnen veroorloven en ik weet dat mijn grootvader probeert me uit het gekkenhuis te houden, maar ik weet het allemaal af en toe gewoon niet meer.'
Hij sloeg zijn ogen neer.
'En ik weet dat ik het voor jou ook niet veel leuker maak als ik tegen je blijf liegen. Het spijt me.'
'Dat is beter.' Hij wierp een korte blik op Emili, die even goedkeurend glimlachte.

Kael luisterde met een frons op zijn gezicht.
"Ik zal er inderdaad wel niets van begrijpen, maar zoals ik het zie zijn tremors nog altijd beter dan stemmen die je weet ik veel wat proberen te laten doen."
Het ontging hem niet hoe van de wereld Rowan leek als hij ze hoorde en hij vreesde voor het effect dat ze op de jongen hadden.
Toen Rowan zijn excuses aanbood haalde hij zijn schouders op.
"Al goed, als je er maar geen gewoonte van maakt," zei hij. Zijn ogen vernauwden zich even toen hij Rowan zag kijken naar iets wat er niet was.
"Waar waren we, film, toch?" zei hij uiteindelijk. Het had een stuk opgewekter moeten klinken dan hoe het eruit kwam, maar de stemming was er toch een beetje uit.

Geweldig.
Expres ontweek hij Emili's starende blik en probeerde haar compleet te negeren, maar dat werd haast onmogelijk toen ze zich van tafel liet glijden. 'Row, ik kan je een ding zeggen: ik ben het met Kael eens.'
Ja, dat had hij door. Bijtend op zijn tong staarde hij nogal glazig voor zich uit.
'Probeer het gewoon. En als het niet voor mij is, doe het dan voor Kael. Die jongen heeft er ook niets aan, en je bent zo veel gezelliger als je niet tegen jezelf loopt te praten.'
In plaats van op haar te reageren wierp hij een korte blik op Kael. Hij had het gevoel dat hij het volledig verprutst had - maar veel erger kon hij het nu ook niet meer maken.
Maar toen hij terug wilde kijken naar Emili, die tegen de eettafel had gestaan, was ze verdwenen. Zijn ogen schoten even naar links, maar ze was er echt niet meer.
Langzaam ontspande hij iets. Als zelfs Emili verdween betekende dat dat zijn nieuwe medicatie inderdaad beter was, en daar was hij ontzettend blij mee.
Of ze wilde gewoon dat hij zich weer normaal ging gedragen.
'Een film. Juist.' Hij rechtte zijn rug iets en richtte zijn blik opnieuw op Kael. Hij merkte de nogal koele ondertoon in zijn stem onwillekeurig op en beet opnieuw even op zijn tong. Hij had de stemming echt verknald, maar als hij er nu verder over zou gaan zou het alles behalve beter worden. Dus hij hield zijn mond, wierp een blik op de klok en kwam halfslachtig overeind.

Le tijdssprong

De straten waren nat en donker. De straatverlichting weerkaatste scherp tegen de gladde, natte stenen. Met zijn handen in zijn zakken en zijn schouders opgetrokken liep Kael door. De motregen was in een stevige bui over gegaan.
Toch leed zijn humeur er niet echt onder. De band had inmiddels een paar echt strakke nummers. Zodra dat hele gedoe rond het vervangen van de bassist rond was konden ze op gaan nemen. Er was namelijk al interesse vanuit een relatief klein platenlabel dat al enkele relatief grote namen voor had gebracht.
Bij het appartement hield Kael stil. Hij rommelde in zijn zakken, op zoek naar zijn sleutels.
Eenmaal binnen trok hij snel zijn jas uit.
"Ben thuis!" riep hij, terwijl hij direct doorstommelde naar zijn slaapkamer. Hij werkte zich uit zijn kletsnatte broek en trok een droge aan.
Voor de spiegel droogde hij zijn haar een beetje en fatsoeneerde hij het. Kon slechter. Hij pakte zijn akoestische gitaar - de elektrische stond nog bij Geoff - en ging ermee op zijn bed zitten. Hij begon gedachtenloos een loopje te spelen uit een van de nummers. Hij had een deel ervan geschreven en kon de melodie maar moeilijk uit zijn hoofd krijgen.
Hij wist dondersgoed dat hij nog het een en ander moest doen vanavond, maar hij was net thuis, even relaxen kon best.

Rowan was het grootste deel van de dag alleen thuis geweest, waar hij op zich weinig problemen mee had. Natuurlijk was het een stuk stiller als Kael weg was, maar de rust zorgde er ook voor dat hij zich beter op andere zaken kon concentreren en hij kreeg meestal veel meer gedaan dan wanneer Kael thuis was.
Hij had net een begin willen maken aan het eten van die avond toen hij het gerinkel van Kaels sleutelbos in de hal hoorde, enkele tellen later gevolgd door het dichtslaan van de deur en toen een gedempt: "Ben thuis!" vanuit de andere ruimte. 'Avond!' riep hij terug, net voordat hij de deur naar Kaels slaapkamer open en weer dicht hoorde gaan. Die zou hij later nog wel zien - het regende buiten pijpenstelen en gezien hij het hele stuk had moeten lopen zou de jongeman vast doorweekt zijn.
Na enkele minuten klonk er het geluid van Kaels akoestische gitaar door de muur die de ruimtes scheidde. Besluitend dat het eten nog wel even kon wachten liep hij de smalle hal door, aarzelde even en deed toen voorzichtig - en zo geruisloos mogelijk - de deur naar Kaels slaapkamer open. Hij had niet geklopt om de jongeman niet te interrumperen en bleef dan ook zwijgend in de deuropening staan, zijn armen over elkaar gevouwen en zijn schouder leunend tegen de deurpost. Glimlachend keek hij toe hoe de ander op de rand van het bed een relaxt melodietje speelde, richtte zich toen langzaam op en liep verder de ruimte in, nog steeds zonder iets te zeggen.

Het was pas toen Rowan zijn kamer verder in kwam lopen dat Kael hem opmerkte. Een opgewekte grijns verscheen op zijn gezicht toen hij opkeek van de gitaar. Even was het een moment stil.
"Hey," groette hij toen. De grijns leek aan zijn gezicht vastgeplakt te zitten. Hij zette zijn gitaar aan de kant en stond op. Hij liep naar Rowan toe en trok deze even tegen zich aan, waarna hij een kus op diens lippen drukte. Hij liet de jongen weer los en glimlachte. Het vertrouwde gevoel in zijn buik op dit soort momenten was iets waar hij waarschijnlijk nooit echt aan zou wennen. Zouden er mensen bestaan bij wie dat wel zo was?
“Man, ik had je niet eens binnen horen komen,” bekende hij. Dat gebeurde soms, hij gaf de muziek er de schuld van.
“Hoe was je dag?” vroeg hij toen.

Rowan was halverwege de kamer in gelopen toen Kael hem duidelijk opmerkte. Hij keek op van zijn gitaar, begon breed te grijnzen en stopte toen met spelen, zonder verder iets te zeggen. Rowan zelf bleef staan, zijn armen nog steeds voor zijn lichaam gevouwen, en glimlachte warm terug. Het deed hem goed om Kael zo ontspannen te zien.
De ander groette hem, nog steeds grijnzend. Vervolgens legde hij zijn gitaar opzij en toen hij overeind kwam liet Rowan zijn armen zakken. Zijn glimlach verbreedde terwijl Kael de laatste paar meters naar hem toe overbrugde, hij richtte zich iets op toen Kael hem zacht op de lippen kuste, zijn armen losjes om zijn middel geslagen, en leunde iets tegen hem aan. Op sommige dagen miste hij de jongeman meer dan dat hij graag zou toegeven en de tijd ging dan vele malen langzamer dan normaal.
Hij lachte zacht toen hij toegaf dat hij hem niet binnen had horen komen. ‘Sorry, ik wilde niet storen.’ Hij keek naar hem op, zijn armen nog steeds om zijn heupen.
”Hoe was je dag?”
‘Prima,’ antwoordde hij eerlijk. ‘Rustig, maar goed. Ik heb nog wat werk kunnen doen, Paul kwam nog even langs maar die moest ook snel weer weg.’ Hij was even stil. ‘En de jouwe? Hoe is die nieuwe bassist – Jess, was het niet?’

Kael knikte. Ja, Paul had het druk de laatste tijd. Hij was weer aan het werk en er werd veel van hem verwacht. Rowan vroeg naar de nieuwe bassiste en Kael glimlachte.
“Ja, Jess,” zei hij. “Ze is goed. Introverter dan een steen, als ik me niet vergis, maar ze kan wel wat.” Hij liet Row los om zijn gitaar op diens standaard te zetten. Hij zat niet echt meer in zijn flow, dus hij kon hem net zo goed opbergen zodat hij er zo niet over struikelde.
“Ik hoop alleen wel dat ze een beetje loskomt uiteindelijk,” zei hij toen met een lichte frons. “’t Lijkt me een aardig meid, maar ze moet het allemaal wel aankunnen.” Toen grijnsde hij echter en haalde hij Rowan’s haar door de war.
“Maar we zien wel hoe het loopt. Ik stel voor dat wij ons eerst even op het eten richten. Paul is er niet, dus ik denk dat de kans klein is dat er doden vallen."
Er zou in ieder geval geen spaghetti in brand gaan, dat was in ieder geval al een goed ding, op zich.