Can I escort you to your room, please? [Kael]

Can I escort you to your room, please?

"Hetzelfde als altijd, alsjeblieft." Maybelle glimlachte naar bartender Johan. "Komt eraan, Misses", was zijn snelle antwoord, waarna hij begon aan haar Dry martini. Het meisje zat aan de toog en keek de lobby van het hotel even rond. Haar afspraak was er nog niet. Er zaten een hoop mensen alleen, met z'n tweeën of met meerderen te kletsen of te vergaderen. Het was een chique bedoening en er zat meer volk dan normaal op een dinsdagavond. Normaal gezien was het veel rustiger.
"Hier heb je'm!" Johan schoof het glas naar haar toe en grijnsde naar haar. "Geniet ervan." Maybelle knikte, duwde een geldbriefje in zijn richting en schoof met haar andere hand een haarlok achter haar oor. Rustig nam ze haar glas en dronk ze van haar drankje.
"- maar laten we het daar zo bij een drankje over hebben." Een luide, lage, ruwe stem galmde haast door de zaal toen Alain, haar afspraak voor vanavond met zijn gezelschap binnenkwam. Hij was een vijftiger, niet heel erg mager maar wel verzorgd. Zijn gezelschap bestond uit slechts één man. Een persoon van haar leeftijd, niet helemaal lelijk. Maybelle schoof haar bijna laaggedronken drankje wat verder van de toog naar Johan toe en stond op. Ze streek haar korte zwarte jurkje even goed en nam haar tasje, terwijl ze op hoge hakken naar de mannen toe stapte. "Maybelle!" Alain begroette haar met twee kussen op haar wang en legde zijn hand automatisch om haar middel heen. Hij stelde haar voor aan zijn gezelschap en Maybelle speelde beleefd het spelletje mee.
Ze namen plaats in de lounge en bestelden drankjes. En zo begon het meisje aan haar eerste afspraak voor die avond. Ze gaf Alain de aandacht die hij vond te verdienen en lulde mee met het gesprek. Ondertussen mocht Alain ongestoort zijn handen op haar bovenbeen leggen.
Een tweetal uren en teveel drankjes later - waarvan zij er enkel non-alcoholische nam, was het Alain die het initiatief nam om toch maar gewoon naar huis te gaan en niet de nacht met haar te spenderen. Maar hij apprecieerde haar, was een vaste klant en betaalde haar vooral voor het gezelschap, wist ze. Toch kreeg ze het volledige bedrag, alsof hij ook met haar een nacht gespendeerd zou hebben. Ze nam afscheid van Alain en ging na afloop weer aan de bar zitten.
Dit was hoe Maybelle haar avonden spendeerde. Volledig vrijwillig, op eigen basis. Ze was hier gekend, dit was haar vaste stekje. Het hotel genoot mee van de drankjes die ze de mannen liet drinken en joeg haar daarom ook niet weg. Bovendien was ze een luxe-escorte, wat perfect thuishoorde in dit hotel.
Omdat ze normaal gezien de nacht zou gespendeerd hebben met Alain, had ze op dit moment geen afspraken meer. Ze zou nog even aan de bar zitten en zo weer naar haar appartement even verderop vertrekken.
Maar Johan schoof haar een Dry martini voor en knipoogde. "One of the house." Maybelle grijnsde even en hief het glas naar hem. Johan dronk mee van zijn plat watertje en werd aangesproken door iemand, waardoor hij weer verder ging met werken.

Als je Kael Brown zo in de lounge van het hotel zag zitten zou je absoluut niet denken dat hij gewoon in een studentenwoning leefde met een schizofrene vriend en een ondergetatoeëerde huisgenoot met issues.
Hij was keurig gekleed, casual chic. Donkerblauw, goed zittend overhemd, slank afkledende zwarte broek en nette schoenen. Zijn haar, inmiddels alweer iets langer, was netjes achterover gekamd en zag er gezond uit.
Tegenover hem zat een vrouw die sprekend op hem leek en van wie je lang niet zou zeggen dat ze aardig tegen de zestig liep. Ze had een verfijnd gezicht en haar lange haar, net zo donker als dat van Kael, hing in een elegante, losse vlecht over haar schouder. Ze droeg een eenvoudige, zwarte jurk en een subtiel gouden kettinkje.
Kael liet zijn ogen over de omgeving gaan.
"Is er een reden dat we hier zitten en niet gewoon ergens waar ook simpele stervelingen komen?" vroeg hij, en hoewel er lichte spot in zijn stem doorklonk, kwam het niet in de buurt van de ijzige toon die hij doorgaans voor zijn vader bewaarde.
Alana Brown kreeg een verbeten trekje om haar rood gestifte lippen.
"Ik wil met je praten, Kael," zei ze zacht.
"Ja, dat snap ik, maar wat ik bedoel ik; waarom in zo'n chique tent?" Hij leunde ontspannen achterover. Hij had een of andere cocktail besteld die een serveerster hem aan had geraden en draaide het glas heen en weer tussen zijn vingers.
"Om te benadrukken waar je vandaan komt," was het ietwat koele antwoord. Kael's wenkbrauwen schoten omhoog.
"Waar ik vandaan kom?" herhaalde hij met een grijns. "Zo, zo." Hij nam een slok van zijn drankje.
"Jullie kunnen je er echt niet bij neerleggen, of wel? Ik leid mijn eigen leven nu, en dat blijf ik doen."
"Dat weet ik en dat probeer ik je ook niet af te nemen," wierp Alana tegen. "Maar ik wil dat we allemaal weer een familie kunnen zijn."
Kael knikte langzaam, niet overtuigd.
"Juist. Heb je dit gesprek ook al met Demelza gevoerd?" Haar uitdrukking zei echter genoeg. Kael lachte vreugdeloos. "Nee dus. Telt ze niet meer?"
"Ik wens niet zo toegesproken te worden."
"Als jullie mijn respect weer willen zullen jullie het toch echt wel moeten verdienen." zei Kael, ijziger nu. Hij liet zijn glas los en sloeg zijn armen over elkaar.
"Ik weet niet waarom je ineens weer contact wil, maar ik loop er niet warm voor. Niet zolang de familie Brown nog zo'n puinhoop is. Meer heb ik niet te zeggen."
Alana keek hem ijzig aan.
"Het zij zo."

Ze had vervolgens de rekening gevraagd en was weggegaan, Kael achterlatend die nijdiger was dan hem lief was. Hij wist ook wel dat hij zich niet moest laten opjutten, maar hij kon het niet helpen. Hem te laten zien waar hij 'vandaan kwam'. Godallemachtig. Als een huis delen met Rowan en Paul iets benadrukte was het wel hoezeer je mensen niet mocht beoordelen op hun achtergrond.
Hij stond op en liep regelrecht naar de bar. Nu hij hier toch was kon hij er net zo goed het beste van maken.
Hij nam plaats op een barkruk, naast een meisje van ongeveer zijn leeftijd.
"'navond," zei hij vriendelijk, zijn rothumeur van net zo goed mogelijk aan de kant schuiven. Hij bestelde nog een cocktail en keek opzij naar zij buurvrouw.
"Wat brengt jou hier in je eentje?" vroeg hij. Terwijl hij dat vroeg realiseerde hij zich dat het niet ondenkbaar was dezelfde vraag terug te krijgen, maar ach, dat wimpelde hij wel weer af als het zover kwam. Hij ging haar in ieder geval niet lastig vallen met zijn familiedrama's.
Hij kreeg zijn drankje en nam een slok terwijl hij even zijn ogen door de ruimte liet gaan. Veel van het bezoek hier bestond uit zakenlieden en de gemiddelde leeftijd leek rond de dertig en ouder te liggen, ook al waren er hier en daar zeker wel uitzonderingen zoals hijzelf en het meisje.

Als je drankje je zomaar werd gegeven, leek het veel beter te smaken dan wanneer je het zelf moest betalen. De Martini ging vlot binnen terwijl ze om zich heen keek en daardoor niet meteen merkte dat er een jongen naast haar was komen zitten. Het was trouwens ook niet iets wat ze meteen verwacht had in deze lobby: meestal kwamen er enkel zakenmannen, rijke stinkerds, oudere heren. Jong volk kwam hier wel, maar dan waren het mensen die het succesvolle bedrijf van hun ouders hadden overgenomen: omhooggevallen gespuis dat naast hun schoenen was gaan lopen. Er was zeker niemand bij waar Maybelle het mee zou kunnen vinden, wist ze.
Haar blik gleed op tijd opzij toen de jongen haar begroette en ze knikte even vriendelijk. Hij zag er wel zo iemand uit: heel netjes gekleed en hij leek net van de kapper te komen. In feite leek hij rechtstreeks van de catwalk gekomen te zijn.
Maybelle had weer voor zich gekeken en verwachtte niet meteen nog meer interactie tussen haar en de jongeman. Hij bestelde een drankje en zij dronk nogmaals van haar Martini.
Toch leek hij gezelschap te willen opzoeken. Zijn vraag deed haar mondhoeken subtiel omhoog krullen terwijl ze haar glas neerzette. Wat zij hier in haar eentje deed? Oh, well - haar nagels tikten kort op haar glas.
De waarheid hoefde niemand te horen. Als dit uitlekte buiten de deuren en beroepsgeheimen in deze lobby, kon ze binnenkort haar illegale eenvrouwszaakje opdoeken en een ander stekje zoeken om haar bijverdienste uit te oefenen. Bovendien wilde ze haar openbare leventje als grijze muis niet zomaar in gevaar brengen door de waarheid aan een willekeurig persoon te vertellen. Meer nog, niemand van haar naasten wist hiervan.
"Ik wacht op iemand", loog ze vlotjes, een glimlach bevestigde haar woorden.
Zo, als de rijkeluiszoon enkel op haar korte jurkje gesteld zou zijn, zou hij alleszins zo weer afdruipen.
Ze nam nog een laatste slokje van haar Martini en duwde die wat verder de bar op. Johan zou zo wel een nieuwe schenken. "En jij?", vroeg Maybelle vervolgens, om niet onbeleefd over te komen. Terwijl ze zijn vraag counterde, kreeg ze wel de kans om hem even te bekijken. Ze herkende hem helemaal niet. De meeste mensen die hier kwamen waren 'vaste klanten', al dan niet van het hotel of van haar. Maar deze jongen had ze nog nooit gezien en gezichten kon ze normaal best goed onthouden.
Een zwaai in haar richting die ze ontdekte vanuit haar ooghoek, deed haar de zaal inkijken. Gert, een man voorbij de veertig die een grote luchtvaartmaatschappij runde, begroette haar van op een afstandje. Maybelle knikte glimlachend naar hem en probeerde het contact subtiel te laten verlopen, zonder bij de jongen naast haar al te veel vragen op te roepen. Gert nam plaats, vergezeld van twee andere mannen, en wist dat hij haar op dit moment niet kon benaderen. May focuste zich weer helemaal op haar buurman terwijl Johan een volgende Martini inschonk.

Het meisje antwoordde dat ze op iemand wachtte en Kael knikte langzaam. Hij nam nog een slok van zijn drankje en keek weer op, licht geamuseerd, toen ze de vraag counterde.
"Oh, een kleine familie reünie," antwoordde hij luchtig en hij glimlachte even, al haalde die glimlach zijn ogen niet helemaal. Maar een volledige leugen was het in ieder geval niet.
"Maar die is net afgelopen."
Hij ging iets rechter zitten. Het meisje leek kort iemand te begroeten, maar Kael ging er niet op in en in plaats daarvan liet hij zijn ogen over de drank op de plank boven de barspiegel glijden, om tot de conclusie te komen dat hij waarschijnlijk bijna geen fles drank onder de dertig pond stond. Hij herkende enkele Schotse whiskey's die Mortimer wel dronk.
"Ik ben Kael, trouwens," stelde hij zich voor. Hij liet zijn achternaam maar achterwege. Niet dat Brown nou zo'n zeldzame naam was, maar op een plek als deze was het risico op een 'Oh, ben jij niet de zoon van-?' hem iets te groot en na het gesprek met Alana was dat het laatste waar hij zin in had. Als iemand hem hier 'de zoon van Mortimer Brown' noemde zou hij waarschijnlijk de verleiding een cynische opmerking te maken niet kunnen weerstaan, en hij was nou ook weer niet zo'n eikel dat hij de familie doelbewust achter hun rug om af zou katten. Niet in deze staat van nuchterheid in ieder geval.
Hij dronk de rest van zijn cocktail op en bestelde er nog een. Meer dan dit ging het niet worden, want hij had niet zoveel geld om handen als de meesten hier, maar nog een drankje moest kunnen.

Ze haalde haar portefeuille boven terwijl ze naar zijn antwoord luisterde en schudde lichtjes haar hoofd. "Familiereünies...", mompelde ze, de ondertoon vol afgunst in haar stem amper verbergend. Ze betaalde haar drankje aan Johan en glimlachte weer naar de jongen toen hij meldde dat de reünie net afgelopen was. "Moet vast een hele opluchting zijn", sprak ze, licht geamuseerd. Familiereünies waren nu niet bepaald Maybelles favoriete bezigheid. Haar ouders waren van Franse afkomst en waren recent weer naar hun land teruggekeerd. Tot groot jolijt van Maybelle, die eindelijk kon doen waar ze zin in had zonder telkens op de vingers getikt te worden. En Vincent, haar broer? Die zag of hoorde je niet.
Haar gezelschap stelde zich voor als Kael. Mooie naam, die kon ze wel verdragen. "Maybelle", bewees ze hem de wederdienst, terwijl haar ogen onderzoekend over hem heen gleden. Het was vreemd: hij had nog niet gestoeft over zijn Rolls Royce of over zijn penthouse met binnen- en buitenzwembad, al dan niet met glijbaan of springplank. Bovendien had hij daarnet niet aangeboden om haar drankje te betalen. Het klonk misschien stom, maar dat is iets wat elke standaard jongere hier automatisch zou doen, al waren de drankjes hier peperduur. Dus speelde hij een spelletje of stond hij echt met zijn beide voeten op de grond? Moest ze haar eerste indruk nu al bijschaven? Ze besloot de boel een beetje af te tasten.
"Is dit je vaste stek? Ik heb je hier nog nooit gezien namelijk." Opnieuw dronk ze van haar Martini, al leek de drank haar al bijna te pakken te hebben. Na deze zou ze moeten stoppen, anders zou er geen rem meer opkomen, zoals vorige keer.

Kael's wenkbrauwen gingen iets omhoog bij het horen van haar toon, maar hij was tactvoller dan er direct naar te vragen. Daar zat wat achter, die reactie, daar twijfelde hij niet aan. Maar hij wist al heel lang beter dan te denken dat het op dit soort plekken rozengeur en manenschijn was. Veel mensen die hier kwamen lieten het breed hangen, en nog meer hadden iets te compenseren of weg te werken. Ze leek hem niet een die iets compenseerde, dat niet, maar geheimen leken bijna een vereiste in dit soort kringen.
"Moet vast een hele opluchting zijn," zei ze toen en nu grinnikte Kael.
"Dat... is te betwisten, vrees ik," zei hij weloverwogen. Hij had het niet graag over de verstandhouding met zijn familie, maar er glashard over liegen was ook alweer zoiets. Ach, zolang hij niet in detail ging was het niet zo'n punt.
Ze stelde zich voor als Maybelle.
"Mooie naam," zei Kael monter. Hij nam een slokje van het tweede drankje dat hij besteld had. Ze wilde vervolgens weten of dit zijn vaste stek was, aangevend dat ze hem nog niet eerder had gezien. Kael schoot in de lach.
"God, nee," liet hij zich vrolijk ontvallen. "Nee, ik ga meestal naar een van de cafe's vlakbij m'n kamer. Ik ging nog wel eens naar een van de gaybars in het centrum, maar met een vriend die even extravert is als een steen ga je toch minder uit, weet je?" grapte hij. Het ontging hem niet dat er vlakbij een paar hoofden omdraaien bij de woorden 'een vriend' maar het bleef bij blikken.
Toegegeven, Kael had er totaal geen moeite om direct de discussie aan te gaan als iemand vragen stelde bij zijn geaardheid, vond een beetje verbaal sparren zelfs wel lekker, maar dat was nu niet nodig.

Dat viel te betwisten. Haar blik probeerde een gevoel van zijn gezichtsuitdrukking af te lezen. Het leek een vervelend onderwerp te zijn voor hem, waardoor het meisje zichzelf voornam om er niet meer op verder te gaan. Vervelende onderwerpen met vreemden waren gewoon not done.
Hij vond Maybelle een mooie naam. Ze glimlachte beleefd, daar dacht ze heel anders over. Het was net een - hoe kon ze dit in haar geval goed uitdrukken - schuilnaam voor een prostitué.
Kael begon te lachen toen ze vroeg of dit zijn vaste stek was en het meisje keek hem grijnzend aan. Haar gevoel zat juist: deze combinatie klopte gewoonweg niet. Hij reageerde haast opgelucht. Maar, wacht? Gaybars? Een lichte frons verscheen kort op haar gezicht. Het was haar niet eerder opgevallen en ergens zag hij er vrij hetero uit. Dat hij een andere geaardheid had, was het laatste wat ze had gedacht. De plooi in haar voorhoofd verdween en ze nam weer een slok van haar martini. "Zo, dat had ik niet zien aankomen. Maar ik had het ergens kunnen denken", grijnsde ze, terwijl ze haar glas weer neerzette. "Een jongen in deze lobby die wél oké is en niet al te omhooggevallen is, kan onmogelijk 'gewoon' hetero zijn. Ik wist het!", grapte ze, terwijl ze eigenlijk automatisch haar afstandelijkheid voor een deel liet vallen. Deze jongen zou niets anders van haar willen dan een goed gesprek, veronderstelde ze. Dat maakte dat het meisje zichtbaar ontspande en een laatste slokje van haar martini nam.
"Maar je vriend is niet zo het uitgaanstype? Mis je dat dan niet?" Maybelle was heel blij dat ze zelf niemand had om verklaring aan af te moeten leggen, zeker niet nu ze net van haar ouders af was.

Maybelle's opluchting deed hem in de lach schieten.
"Hey, je weet wat ze zeggen, biseksualiteit, met de B van bescheiden," zei hij met een uitgestreken gezicht. "Maar zeg dat niet tegen mijn huisgenoot, die vindt daar waarschijnlijk ook wel weer wat van," voegde hij er breed grijnzend aan toe.
Het meisje leek een stuk relaxeter. Was het omdat ze nu bevestiging had dat hij niet achter haar aan zat? Hij sloot het niet uit, maar zat er ook niet echt mee. Hij was al lang blij dat de sfeer wat ontspannener was.
"Maar je vriend is niet zo het uitgaanstype? Mis je dat dan niet?" vroeg Maybelle toen. Kael schudde zijn hoofd.
"Nee, hij heeft weinig met al die drukte," legde hij uit, nu een heel stuk serieuzer. Rowan's schizofrenie liet hij achter wege. Wat hem betrof was het geheel aan Rowan wie daar wel en niet over ingelicht kon worden.
"Maar het is geen probleem. Weet je, ik kan nog steeds uit gaan, ik ga alleen niet naar plekken waarvan ik weet dat de meesten op meer uit zijn dan gewoon gezellig wat drinken, en ik ga gewoon wat minder vaak," ging hij verder. "En er zijn genoeg dingen die hij en ik wel samen doen," voegde hij eraan toe met een klein grijnsje dat eerder aan een verliefde puber dan een classy geklede volwassene deed denken. Inmiddels waren er twee a drie mensen die de moeite niet eens namen discreet te zijn. Kael grijnsde even naar een oudere vrouw, die licht fronste.
Hij nam nog een slok van zijn drinken en haalde een hand door zijn haar.
"Heb jij een partner?" vroeg hij toen.

Biseksualiteit, natuurlijk. Nu kon ze het allemaal thuisbrengen: daarom had ze niet meteen gedacht aan homoseksualteit. Dit was iets tussenin, iets dat ze niet op voorhand kon weten. Ze lachte even om zijn opmerking en het vervolg over zijn huisgenoot.
De voornaamste reden waarom ze zo opgelucht reageerde, was omdat de meeste mannen die ze tegenkwam, iets van haar wilden. Iets van haar nodig hadden of haar wilden gebruiken om te stoefen bij een ander. Haar contact met mannen verliep professioneel, maar dat wilde niet zeggen dat ze eenmaal buiten die professionele sfeer zonder problemen en graag omging met vreemde mannen. Ze schermde zichzelf af en werd terughoudend. Belangrijke gegevens als weten dat iemand biseksueel is én een vriend had, waren zaken die haar geruststelden. Zo kon ze vrijuit spreken. De kans dat de jongen iets van haar wilde, was gelukkig vrij klein, vond ze.
Toen Kael begon te vertellen over zijn vriend, speelde er een fijne glimlach om haar lippen. Het was mooi en vooral schattig, de manier waarop de jongen over zijn vriend vertelde. Dat hij rekening hield met het feit dat zijn vriend drukte niet aankon en dat Kael daarom weinig weg ging, was al helemaal adorable, vond Maybelle. Ze wist niet precies hoe een relatie verliep, maar ze hoorde mooie sprookjesverhalen en ze keek veel naar films met happy endings. Ze wist dat het in de echte wereld alles behalve zo was - om maar te zwijgen over al die mannen die met haar rondhingen terwijl hun vrouw thuis bij de kinderen zat.
"Wat fijn dat je zo aan hem denkt en er rekening mee houdt. Hij moet vast geweldig zijn.", reageerde ze op zijn enthousiaste verhaal.
Kaels volgende vraag had ze kunnen zien aankomen. Toch was ze er niet meteen op voorbereid. Ze keek hem even aan en aarzelde een fractie van een seconde. "Nee, ik heb niemand", sprak ze tenslotte. Ze glimlachte even, maar haar ogen glimlachten niet mee. Naast het feit dat haar jobje niet combineerbaar was met een relatie, was ze nog nooit iemand tegengekomen waar ze zich voor kon openstellen. Ze leek niemand leuk te vinden en beschermde zichzelf heel extreem. Vreemd misschien, met haar 'beroep', maar daar was geen gevoel mee gemengd.

Hij moet vast geweldig zijn. Er verscheen een brede grijns op Kael's gezicht. Niet het hooghartige lachje waarmee hij reageerde op mensen die op zijn zenuwen werkte, op de charmante lach waarmee hij zich doorgaans introduceerde, maar iets veel spontaners.
"Absoluut," antwoordde hij. Hij had zijn glas leeg en schoof het aan de kant. "Wacht-" hij viste zijn telefoon uit zijn broekzak en ontgrendelde hem. Vlug schoot hij door zijn foto's, tot hij een had gevonden van Rowan in een mooi overhemd dat ze samen hadden uitgezocht. Hij reikte Maybelle de telefoon aan.
"Hij moest iets hebben wat net even iets minder casual was, en daar is dit uitgekomen. Staat het hem goed of staat het hem goed?"
Dat was wel een van de voordelen van opgegroeid zijn in een gezin als de Brown familie; je kende je kleding etiquette. Het was er bij Kael ingesleten. Hij zag er normaal niet zo netjes uit als nu, maar droeg wel vrijwel altijd mooie overhemden en kleding die over het algemeen goed op zijn lichaamstype aansloot.
Ineens, echter, leek er een soort stilte neer te dalen in de ruimte en een beetje verwonderd keek Kael op, om vervolgens een diepe zucht te slaken toen een al te bekende figuur zijn kant op kwam.
Mortimer Brown.
Hij had een bedrieglijk kalme uitstraling op dit moment en groette links en rechts mensen die hij kende van Joost mocht weten waar, maar toen hij de bar bereikt had waren zijn ogen koel. Zijn blik viel op de telefoon, en de foto in beeld.
Kael grijnsde. Niet spontaan deze keer, maar koeltjes.
"Ik liet haar mijn vriendje even zien," zei hij soepel. Geen stemverheffing, maar luid genoeg om te doen waar Mortimer een hekel aan had; zorgen dat iedereen in de ruimte - want er werd geluisterd, zoveel was zeker - wist dat de zoon van Mortimer Brown een relatie met een man had.
"Dus je bent nog steeds-"
"Nog steeds in een stabiele, gelukkige relatie," maakte Kael de zin vlotjes af. "Vind je dat niet fijn voor me?"
"Wij moeten elkaar spreken. Onder vier ogen."
Kael deed even alsof hij nadacht.
"Weet je wat, ik heb het hier wel gezellig eigenlijk? Maybelle is leuk gezelschap en de sfeer was goed tot je erbij kwam. Ik denk dat ik pas, sorry."
Er trok een spiertje bij Mortimer's ogen en hoewel Kael zijn gezicht in een plooi hield, verried een strakke kaak dat ook hij verre van ontspannen was.
Mortimer wendde echter zijn blik af en stak een hand naar Maybelle uit, vermoedelijk om zich een houding te geven.
"Mortimer Brown, aangenaam," zei hij, op wat vermoedelijk een hartelijke toon had moeten zijn als zijn jongste zoon niet zojuist het bloed onder zijn nagels vandaan had gehaald.

Maybelle vond het fijn om eindelijk eens te kunnen ontspannen. Een spontane glimlach sierde haar gezicht terwijl ze in de gaten hield hoe de jongen enthousiast zijn telefoon nam en een foto uitzocht. Ze nam de telefoon aan en bestudeerde de foto. Oké, hij had best wel smaak. “Het staat hem echt wel goed, inderdaad”, moest ze toegeven. “En hij is best wel knap, je vriendje.” Ze grijnsde even en wilde Kaels telefoon teruggeven, maar door op te kijken zag ze hoe Kaels blik veranderde toen hij de ruimte in keek. Automatisch volgde ze zijn blik.
Haar hart bonkte sneller en ze kreeg het warmer: ze herkende Mortimer meteen en een lichte frons verscheen op haar voorhoofd. Wat had Kael met hem te maken? Kaels gedrag veranderde zienderogen en ook Mortimer was op dit moment zeker niet de hartelijke man die ze kende.
En toen drong het tot haar door. Mortimer en Kael leken op een bepaalde manier op elkaar. En het leeftijdsverschil… Dit kon haast niet anders dan vader en zoon zijn.
De conversatie tussen hen zat vol met onderhuidse frustraties, dat kon ze voelen tot in het topje van haar kleinste teen.
Maybelle wilde zich omdraaien, waarom? Ten eerste: dit was uitermate awkward, gezien Mortimer goed genoeg wist van haar ‘diensten’, hoewel hij er nooit fervent gebruik van had gemaakt. Ze had met anderen bij hem in gezelschap gezeten en af en toe samen met hem wat gedronken. Ten tweede omdat het gewoon moeilijk was om jezelf een houding te geven in het bijzijn van familiale gevoeligheden.
Het was duidelijk dat Mortimer niet gediend was met Kaels geaardheid. Hij had een reputatie hoog te houden en in de hogere kringen hier was een andere geaardheid een ware schande. Oneerlijk, maar toch was het zo. Maybelle kende het rijke volk maar al te goed.
Toen Mortimer onder vier ogen met hem wilde spreken, had Maybelle snel haar boeltje willen pakken en gewoon willen vertrekken. Maar Kael dacht er helaas anders over en betrok haar bij de zaak. Met een ongemakkelijke glimlach op haar gezicht, keek ze Mortimer aan. Ze schudde hem de hand en Mortimer leek te doen alsof hij haar niet kende. Dat was mooi meegenomen. Hij had vast andere dingen aan zijn hoofd.
“Maybelle Noreau”, sprak ze gemaakt glimlachend, waarna ze haar blik weer op Kael richtte. Wel, wat was dit ongemakkelijk.
Ze hoopte dat Mortimer haar niet in verlegenheid zou brengen door te onthullen wat voor iemand zij was. Een opmerking als ‘moet je dan niet thuis bij je vriend zitten in plaats van bij deze escorte?’ was snel gemaakt. Het meisje voelde zich helemaal niet op haar gemak en probeerde zichzelf een houding te geven. Jammer vond ze het wel: was ze dan eindelijk een vreemde tegengekomen die ze best wel mocht; kwam er zoiets als dit tussen.
"Hier, Kael.", mompelde het meisje terwijl ze hem zijn telefoon weer aanreikte. Ze wilde ervan onderuit muizen en zocht een excuus om haar exit te maken.

Mortimer knikte kort toen Maybelle zich voorstelde. Kael's blik ging van de een naar de ander, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken. Probeerde Mortimer nu werkelijk nog ontspannen en vriendelijk over te komen? Echt waar?
"Hier, Kael," mompelde Maybelle ineens, Kael zijn telefoon weer aanreikend. Deze pakte hem echt er nonchalant aan alsof er niets aan de hand was en glimlachte.
"Dank je, May," zei hij, de telefoon weer opbergend. Hij was zonder meer geïrriteerd, maar hij ging zich niet nog meer op laten fokken.
"Je mag ons dan de rug toegekeerd hebben," zei Mortimer zacht, nu kennelijk begrijpend dat Kael niet van plan was mee te komen, "maar ik tolereer niet dat je je moeder ten schande zet waar iedereen bij is."
Kael zuchtte diep.
"Is dat hoe ze het bracht? Ik vroeg haar alleen maar of ze Demelza ook had uitgenodigd voor een gezellig drankje, maar dat lag kennelijk gevoelig," zei hij schouderophalend.
"Dit heeft niets met je zus te maken," was Mortimer's korte antwoord. Hij rechtte zijn rug. "Het soort mensen waar je nu mee omgaat tolereert je gedrag misschien, Kael, maar ik verwacht in het vervolg meer klasse als je moeder je ergens mee naartoe neemt," zei hij ijzig. Kael grijnsde.
"Als zij de klasse op kan brengen tegenover haar dochter toe te geven dat ze fout zat."
"Die discussie gaan we hier niet voeren," zei Mortimer bits.
"Dan zijn we uitgepraat," was Kael's kalme antwoord.
En zo snel als dit alles was ontstaan, was het ook weer over, toen Mortimer eenmaal vertrokken was.
Kael grijnsde opgelaten naar May, maar echt vrolijk was het niet.
"Jezus, man, sorry van daarnet," zei hij met een diepe zucht.

Maybelle draaide zichzelf meer richting de bar en deed alsof ze haar drankje nog wilde leegdrinken. Ze beet de olijfjes van het stokje en deed alsof ze niet meteen meeluisterde, maar elk woord drong goed tot haar door.
Zijn moeder ten schande zetten waar iedereen bij is? Nou, daar had Maybelle niets van gemerkt. Maybelle probeerde de conversatie te volgen en kon een klein verhaal schetsen, maar meer niet.
'Het soort mensen waar hij nu mee omging'. Daar kon ze wel een beeld rond opmaken. Ze kende deze rijke mensen maar al te goed en als ze spraken over een 'soort' mensen, wist ze dat ze het hadden over gewone, normale, niet stinkend rijke mensen die andere normen en waarden hadden dan hen.
Sneller dan verwacht, was Mortimer weer vertrokken. Een opgeluchte sfeer streek over de ruimte neer en Maybelle liet onbewust een zucht van haar lippen glijden. Haar blik gleed naar Kael en het meisje glimlachte. "Ach, geef niet hoor. Ben je oké?", vroeg ze, bezorgd om hoe de jongen het deed achter zijn kalme gedrag. "Ik kan me voorstellen dat je misschien geen zin meer hebt om hier nog te blijven. Wil je misschien ergens anders naar toe? Ergens waar het minder omhooggevallen verloopt? Of ben je liever even alleen? Want ik was toch niet van plan om hier veel langer te blijven hoor. Ik zou het in ieder geval best wel begrijpen."

"Ach, geef niet hoor. Ben je oké?” vroeg Maybelle en Kael, die zich even geen raad wist met de bezorgde reactie - immers, de treurige waarheid was dat hij dit wel gewend was en zij er vermoedelijk meer ontdaan van was dan hij als het erop aan kwam - toverde een milde glimlach tevoorschijn.
“Ja, ik gok dat dat zijn manier is om te zeggen dat hij van me houdt,” grapte hij droog. Om hen heen werd wat gefluisterd.
"Ik kan me voorstellen dat je misschien geen zin meer hebt om hier nog te blijven. Wil je misschien ergens anders naar toe? Ergens waar het minder omhooggevallen verloopt? Of ben je liever even alleen? Want ik was toch niet van plan om hier veel langer te blijven hoor. Ik zou het in ieder geval best wel begrijpen,” ging ze verder. Kael glimlachte opnieuw, geheel gemeend dit keer, en schudde zijn hoofd.
“Ergens anders naartoe zeg ik geen nee tegen. Voel je niet verplicht, maar je bent meer dan welkom om gezellig mee te gaan,” antwoordde hij met een kleine grijns. “Alleen zijn is niets en Rowan voelt zich volgens mij al bezwaard genoeg zonder dat ik hiermee thuis kom. Nee, dan lijkt me gewoon het beste van de avond maken de beste optie, wat jij?"
Hij rekende snel even af bij de barman, die, in tegenstelling tot de meeste overige bezoekers, ook aardig begripvol leek. Niet zozeer met woorden, maar zijn uitdrukking zei genoeg.
Kael richtte zich weer tot May.
“Ik weet wel een bar waar ik met mijn huisgenoot Paul vaak kom. Geen bijzondere tent, maar wel gezellig,” zei hij toen. “Is dat iets waar ik je voor kan interesseren?"

Verrassend genoeg leek Kael te kunnen dealen met het zaakje en dat was voor haar een indicatie dat de jongen dit gewend was. Triest.
Hij leek haar voorstel wel te kunnen smaken. Maybelle glimlachte en knikte op zijn woorden. Het beste van de avond maken. Daar was ook zij ook wel een keer aan toe. De nachten die ze normaal doorbracht waren ofwel eenzaam, ofwel van een heel andere aard dan wat dit zou worden. Kael was voor haar een serieuze kandidaat voor een vriendschap in haar leven en het meisje kon hem enkel maar met open armen ontvangen.
Kael betaalde Johan en stelde voor om naar een andere bar te gaan. “Absoluut. Laten we meteen gaan.” Het meisje glimlachte even. Ook zij vond het fijn om ergens anders heen te gaan, ergens waar ze niets wisten van haar doen en laten. Ergens waar ze vast niet door de mand kon vallen.
Terwijl Kael aanstalten maakte om te vertrekken, trok ook zij haar jasje aan. Johan haalde hun glazen weg en glimlachte naar haar. “Geniet maar een keer van je avond”, sprak hij begripvol en bemoedigend. May knikte en nam haar tas. “Tot morgen”, zei ze zacht, waarna ze van haar stoel gleed en Kael naar buiten volgde.
"Zo", opperde ze monter, blij dat de sfeer daarbinnen van haar afgleed vanaf het moment dat ze buiten kwam. "Waar is die bar van jou? Oh wacht, is het zo'n gaybar waar je het eerder over had?"

Kael liep met stevige passen naar buiten. Op de een of andere manier, nu hij een andere bestemming had, kon hij hier voor zijn gevoel even niet snel genoeg weg zijn.
Waar is die bar van jou? Oh wacht, is het zo'n gaybar waar je het eerder over had?” vroeg Maybelle toen ze buiten stonden. Kael schoot even in de lach.
“Nee, deze niet. Doe ik Paul doorgaans niet zo’n plezier mee,” zei hij luchtig. Paul was het tegenovergestelde van een homofoob, maar de nuchtere jongeman zag er het nut niet van in om rond te hangen op een plek waar hij iemand die in hem geïnteresseerd was toch niets anders dan valse hoop zou geven. En op zich had hij daar wat Kael betrof een punt.
Ze liepen de straat uit. De hele straat had wel iets chiques, vond Kael; een aantal dure kledingzaken, een fancy restaurant. Het leek wel alsof het mekaar hier bewust opzocht.
Wel aangenaam was de geur van Italiaans eten, afkomstig uit een piepklein restaurantje dat tussen twee kledingzaken ingedrukt zat en stampvol zat voor zo’n onopvallend zaakje.
Hij keek opzij naar May.
“Vind je het vervelend als ik een sigaretje opsteek?” vroeg hij toen. “Oh, en hier links zometeen, trouwens,” voegde hij eraan toe met een hoofdknikje naar een aankomend kruispunt. Het was relatief rustig. Er waren wel aardig wat voetgangers op de been en fietsers zoefden er vluchtig tussendoor, maar het zou met een paar uurtjes een stuk drukker worden als studenten massaal echt uit zouden gaan.

Oh, het was geen gaybar. Oef. Hoewel, ze had het langs de andere kant wel een keertje willen zien. Bovendien hoefde ze zich dan weinig tot geen zorgen te maken over mannelijk lichamelijk contact. Samen met Kael liep ze de straat uit. Of ze het vervelend vond als hij een sigaret zou roken? May grijnsde. "Ja, verschrikkelijk vervelend joh. Met die stank!" Ze knipoogde naar hem en schudde haar hoofd. "Doe maar hoor. Handig om te testen hoeveel uithoudingsvermogen ik heb. Ik probeer ermee te stoppen en 't lukt wel aardig. Dus dit is een goede oefening."
Kael liet trouwens ook weten dat ze het volgend kruispunt linksaf zouden moeten en blindelings volgde ze zijn aanwijzingen. Ze vertrouwde de jongen wel. Vreemd, voor haar, maar de manier waarop hij zich gedroeg, stelde haar om één of andere reden gerust. Hij zou haar zo niet een steegje induwen en weet-ik-veel-wat met haar gaan doen.  
De chique buurt lieten ze al snel weer achter zich en Maybelle voelde zich meer thuis in dit gedeelte van de stad. Ze sloegen linksaf.
"Zo, dit is al een stuk beter en aangenamer dan daarnet." Het meisje keek even om zich heen en zag geen enkel bekend gezicht. Het zou haar wel verbazen: met studenten kwam ze nauwelijks in contact en werkende mensen zouden op dit uur waarschijnlijk voor hun televisie zitten en zo onder de wol kruipen. Enkel studenten kwamen op een dinsdagavond buiten om te feesten. "Ben je een student, Kael? Of wat doe je in het dagelijkse leven?", vroeg ze, oprecht geïnteresseerd terwijl ze opzij keek, naar hem.

Kael grinnikte, maar stak desondanks geen sigaret op. Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, als je bezig bent met stoppen ga ik geen rook in je gezicht blazen," zei hij. Ze liet het chiquere deel van hun tocht al snel achter zich en Kael voelde zich iets losser. Hij hield wel van een beetje confrontatie, maar desondanks was hij toch continue op een bepaalde manier gespannen rond de rijkere types. Het was vooral het feit dat hij ieder moment een confrontatie verwachtte, dat hij wist dat alles wat hij zei geanalyseerd en besproken zou worden als hij zich ergens liet zien waar zijn ouders waren.
Normaal gesproken had hij weinig last van dat wereldje, maar zo nu en dan drong het zich weer aan hem op.
"Zo, dit is al een stuk beter en aangenamer dan daarnet," zei May en Kael knikte.
"Man, zeg dat wel," beaamde hij. Ze passeerden een Ierse pub waaruit vrolijke muziek kwam. Niet de bestemming, maar ook geen verkeerde plek, mits je van sport op een groot scherm hield.
"Ben je een student, Kael? Of wat doe je in het dagelijkse leven?"
Kael schudde zijn hoofd.
"Nee, ik studeer niet meer. Ik werk overdag in een kledingwinkel, die herenzaak aan het plein, en in mijn vrije tijd ben ik veel met mijn band in de weer. We hebben sinds kort een nieuwe bassiste, dus we kunnen er weer vol tegenaan," vertelde hij. Hij keek even opzij. "En jij dan?" vroeg hij. "Wat spook jij zoal uit?"

Toen hij weigerde een sigaret op te steken, wilde ze hem aanvankelijk overtuigen om dat wel te doen. Het was enorm aardig en begripvol van hem door het niet te doen, maar langs de andere kant wilde ze écht wel eens testen of ze het uithield. Toch besloot ze er niet tegenin te gaan en glimlachte naar de jongen. "Je mag écht, hoor. Maar toch bedankt om het niet te doen." May grijnsde en keek weer voor zich.
Kael studeerde niet meer en werkte in een kledingwinkel. Oh, dat had ze hem kunnen aangeven. Zijn kledingstijl was helemaal niet verkeerd: hij had gewoon smaak, punt. En in de vrije tijd was hij veel met zijn band bezig. "Je moet me maar een keer laten weten wanneer jullie optreden. Dan kom ik zeker eens luisteren." May glimlachte naar hem en haar blik kruiste de zijne toen hij de vraag terugkaatste. Wat zij uitspookte?
Ja, oké. Dit had ze van mijlenver zien aankomen. Dit had ze kunnen verwachten, maar ze was er niet op voorbereid. Haar blik veranderde, ze zocht naar een manier om dit te kunnen omzeilen. Ze wilde zich namelijk niet in een web van leugens begeven. "Oh jezus", bracht ze uit terwijl ze met een knikje van haar hoofd gebaarde naar een uitbundig vrijend koppeltje tegen de voorgevel van een bar. Ze grinnikte. "Op dit uur al?" Een afkeurende blik kon ze niet verbergen.
Oké, misschien had zij met haar nachtelijke 'bezigheden' geen recht van spreken. Maar dat gebeurde dan op z'n minst niet in het openbaar en bovendien had ze haar eigen regels die ze ook respecteerde en waar haar klanten van wisten. Het maakte het - naar haar gevoel - allemaal een stuk minder beschamend. Al was ze er zeker van dat het merendeel van de mensen het daar niet mee eens zou zijn. Kael vast ook niet.
Ondertussen dacht ze na over haar antwoord. "Ik werk avonden en nachten. Overdag slaap ik en verzorg ik mijn paarden. Ik ken hier niet zoveel mensen dus ben niet zo vaak op stap, maar dat ligt aan mezelf. Ik ben niet iemand die meteen op iemand afloopt en zich voorstelt. En ik vind het niet erg om alleen te zijn, dus dat scheelt een hoop."

"Je moet me maar een keer laten weten wanneer jullie optreden. Dan kom ik zeker eens luisteren."
"Ik weet niet of je de posters al hebt zien hangen van de fair binnenkort? Volgens mij zijn die een paar dagen geleden verspreid- in ieder geval, daar staan we in de middag," antwoordde Kael. Hij moest enigszins moeite doen om niet al te trots over te komen. Het feit dat ze op zoiets mochten spelen - want een flinke fair zou het zeker worden - zorgde er nog steeds voor dat hij buiten zichzelf van enthousiasme was. Alleen al de gedachte gaf hem energie.
In plaats van zijn vraag te beantwoorde, richtte May de aandacht ineens op een stelletje dat er geen doekjes om wond in het openbaar en zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog.
"Wauw," zei hij droog. "Ik bedoel, mij wordt wel eens verweten dat ik geen schaamte heb, maar er zijn grenzen."
Maybelle begon echter weer te praten en Kael luisterde. Hij knikte langzaam. Ze leek hem ook wel een type om inderdaad goed op zichzelf te kunnen zijn.
"Voor paarden zit je hier wel goed," zei hij. "Volgens mij rijdt echt negentig procent hier." Goed, niet vreemd, uiteraard, maar soms had hij het gevoel dat werkelijk iedereen en hun hond in de stad een paard had. Het had echter wel wat, al die dierenmensen.
"Wat voor werk doe je?" vroeg hij toen nieuwsgierig; dat had ze niet specifiek genoemd, namelijk.

“De fair?” reageerde ze even nadenkend terwijl ze hem aankeek. “Vaag. Maar goed om te weten. Misschien kom ik daar dan wel naartoe.” Ze was wel benieuwd om de jongen samen met zijn band te zien spelen en ze wilde graag weten hoe goed het dan klonk. Kael was heel enthousiast en fier, wat hij absoluut mocht zijn van haar. “Maar wel geweldig dat jullie daar mogen spelen. Dat wil zeggen dat jullie toch wel vrij goed zijn.” Ze glimlachte naar Kael.
“Er zijn inderdaad grenzen”, grinnikte ze terwijl ze op een beter onderwerp probeerde over te schakelen. Oef, Kael reageerde op het paardengedoe. Ze lachte even. “Ja, dit is echt wel the place to be op het vlak van paarden. Vreemd toch, volgens mij is de concentratie paardenmensen hier toch wel out of range tegenover andere plaatsen op de wereld. Maar ik heb er geen problemen mee, natuurlijk.”
Fuck. Ze had gehoopt dat hij niet dieper op haar werk in zou gaan. Maybelle keek weer voor zich en beet op de binnenkant van haar wang terwijl ze nadacht over een geschikt antwoord. Een licht paniekgevoel kwam in haar op toen ze zichzelf realiseerde dat ze hier geen pasklaar antwoord op kon geven dat ook nog eens geloofwaardig overkwam.
“Dat vraag je beter niet. Ik zou je namelijk moeten vermoorden als je wist wat voor werk ik doe.”, grapte ze. Haar glimlach reek niet verder dan haar mondhoeken die lichtjes omhoog krulden, maar haar ogen lachten niet mee. Hopende dat hij doorhad dat ze het niet echt kwijt wilde, richtte ze haar blik weer naar voren. “En waar is die bar van jou?”

“Maar wel geweldig dat jullie daar mogen spelen. Dat wil zeggen dat jullie toch wel vrij goed zijn,” zei May, en Kael grijnsde opgetogen.
“We hebben er hard voor geoefend in ieder geval,” zei hij opgewekt. Hij wilde niet opscheppen, maar hij was ook niet iemand van valse bescheidenheid; ze hadden er keihard voor gewerkt en ze waren met enorme sprongen vooruit gegaan. En hij was er verdomd trots op.
May merkte op dat HorseHome en inderdaad wel merkwaardig hoge concentratie paardenliefhebbers had. Kael knikte. Dat was absoluut een feit.
“Dat vraag je beter niet. Ik zou je namelijk moeten vermoorden als je wist wat voor werk ik doe,” grapte het meisje vervolgens, nadat hij door had gevraagd over haar werk en zijn wenkbrauwen gingen even iets omhoog, waarna zijn mondhoeken omkrulden. Helder, ondanks de ontwijkendheid van haar reactie. Ze vroeg vervolgens waar de bar was, als om de afleidingsmanouvre af te maken. Kael legde het naast zich neer; hij was ook niet altijd even open over alles, immers.
“Niet zo ver meer,” antwoordde hij. “Deze straat uit, dan rechts en dan aan het eind van de straat zijn we er eigenlijk al weer.”
Hij groette kort een bekende. Aan het einde van de straat nam hij de bocht naar rechts. Het was een smal, maar gezellig straatje. Een beetje aan de oude kant ook. Hoewel veel gebouwen aan de onderkant wat moderner waren gemaakt waren de bovenverdiepingen nog duidelijk ruimschoots voor-oorlogs. De huizen waren dan ook aan de smalle kant.
Aan het eind van de straat was het uithangbord al te zien van het café en ervoor stonden een paar jongens gemoedelijk te roken. Een stak zijn hand op toen ze Kael zag, die grijnsde en hun voorbeeld volgde.
“Echt een gezellige tent hier,” zei hij tegen May. Het interesseerde men hier geen flikker wie je was, of waar je vandaan kwam. Hier was hij niet ‘de zoon van.'

Hij liet zijn vragen over haar werk voor wat ze waren en dat deed haar plezier. Ze wist zelf dondersgoed dat haar verhaal veel vragen bij hem kon oproepen, maar wat moest ze doen? Aan iémand onthullen dat zij haar job uitoefende zonder enige verplichtingen en dat ze er vaak nog van genoot ook? She’d better not.
Dat vond ze fijn aan Kael: hij was niet dom of lomp – tenminste, zo kwam hij zéker niet over -, maar liet het lekker zoals het was zonder te gaan doordrammen. Want dan zou ze al snel afscheid genomen hebben.  Ze glimlachte haast bedankend naar hem toen hij gewoon antwoordde op haar vraag over de bar. “Oh, dat is inderdaad niet ver meer”, sprak ze monter terwijl ze vrolijk haar pas versnelde.
De omgeving bestond uit interessante en oudere gebouwen die een zekere geschiedenis achter de rug hadden. Knap, zeker in de schemering van de straatlantaarns.
Al vanop een afstandje kon ze zien welke tent Kael bedoelde. Een groepje jongeren stond rustig te roken voor het café. May grijnsde automatisch toen een jongen zwaaide naar Kael en die vervolgens hetzelfde deed.
“Ja, zo lijkt het ook al wel. Een heel andere buurt”, reageerde ze op zijn opmerking over hoe gezellig het was en ze snapte dat Kael hier zich meer thuis kon voelen dan in die sjieke buurt even verderop. “Hoe twee werelden zo kort van elkaar liggen en toch zo erg kunnen verschillen”, stelde ze hardop vast, terwijl er een zweem van opluchting in haar stem weerklonk. Hier voelde ze zich een stuk meer thuis dan daarnet.
May veronderstelde dat Kael wel wat zou zeggen tegen de jongens die hij begroet had, dus vertraagde ze automatisch haar pas bij het naderen van de groep.

“Hoe twee werelden zo kort van elkaar liggen en toch zo erg kunnen verschillen,” merkte May op en Kael knikte.
“Zeg dat wel,” antwoordde hij.
Bij de rokers voor het café hield hij stil.
“Hey man!” groette een opgewekt. “Hoe is ’t?” De jongen die gesproken had had een extreem zwaar Schots accent.
Kael grijnsde breed.
“Kon slechter,” zei hij luchtig. “Kwam m’n pa nog tegen, maar verder mag ik niet klagen.” Zijn toon was ontspannen, maar toch trokken twee van de jongens een gezicht dat zei dat ze bekend waren met de situatie.
“Wat is dit trouwens, Kael, ik dacht dat jij bezet was?” zei iemand toen plagerig, knikkend naar May en Kael schoot in de lach.
“Smerig tuig zijn jullie ook,” zei hij hoofdschuddend. “Alle gekheid op een stokje; dit is May, May dit zijn Geoff - hij zit ook in de band -, Kieran, Brody and Fearchar."
Zoals te verwachten viel hoorde de naam Fearchar bij de Schotse jongen. Kael wist toevallig dat de knul extreem traditionele ouders had en dat hij een aantal woordjes Gaelic sprak, wat het verrassend goed bleek te doen op feestjes.
Geoff - wiens meest opvallende kenmerk zijn lange, zwart-geverfde haar was - stak zijn hand uit naar May.
“Aangenaam. Ik ben de zanger. Ik hoop dat Kael een beetje eerlijk tegen je is geweest en je niet denkt dat wij de volgende Guns ’n Roses zijn,” zei hij met een brede grijns. Zijn lip en oren waren op meerdere plekken gepierced en hij had een tattoo in zijn nek. Hij had een prettige, diepe stem.
“Zijn we dat niet dan?” reageerde Kael met een uitgestreken gezicht.

Bij het groepje jongens aangekomen, werden ze meteen enthousiast. Ze begroetten Kael en ze merkte een accent op dat niet van de streek was. Schots, als ze goed zat. Ze was niet goed in al die accenten.
Kael had een positieve kijk op de afgelopen avond en dat zorgde bij May voor een glimlach op haar gezicht. Hij trok het zich niet meer aan nu. Voorbij was voorbij. Enkelen van hen bleken – gezien hun gezicht – weet te hebben van de situatie. Ook May, al kende ze hem nog maar pas.
Eén van hen maakte een grappige opmerking over hen samen en May kon alleen maar hartelijk meelachen. Wat een aangenaam gezelschap waren ze. Kael stelde haar aan de rest voor en meteen probeerde ze hun namen te onthouden. Fearchar – die werd makkelijk dankzij zijn schotse accent, dat ging wel lukken.
Er was geen tijd om zich onwennig of verlegen te voelen in de onbekende groep, de jongens waren enthousiast en gemakkelijk. Eén van hem stak zijn hand naar hem uit, die ze automatisch schudde. Hij stelde zich voor als de zanger en deelde mee dat hij hoopte dat Kael eerlijk was geweest over de status van hun groep. May schudde zijn hand en lachte even. Zijn stem was aangenaam.
“Oh dat viel wel mee hoor”, grijnsde ze met een licht ironische ondertoon in haar stem, waarna ze haar blik van Geoff naar Kael verplaatste, die vroeg of ze dat dan niet waren.
Wauw, wat voelde ze zich prettig en op haar gemak hier. Ze was benieuwd naar wat de avond zou brengen en de vrienden van Kael leken al zeer aangenaam gezelschap te wezen.