Room free [Isabella]

De kleine studentenwoning werd slechts door één student bewoont. De andere bewoner werkte sinds hij hier een tijdje terug was komen wonen in een tattoozaak. Deze bewoner was Johnny O’Marten, een alternatieve knul met opgeschoren haar, voldoende piercings om een metaaldetector vier straten verderop een moeilijke dag te bezorgen en bijna overal tattoos. Iemand zonder enige mensenkennis zou de fout kunnen maken Johnny als intimiderend te interpreteren. Ieder ander mens zou die fout waarschijnlijk niet snel maken.
De student die hier ook woonde zou hier niet lang meer zijn, echter, aangezien deze voor een vervolgstudie naar het buitenland zou gaan. De laatste weken had hij zijn kamer al leeg gehaald en nu sliep hij tijdelijk bij zijn ouders, al kwam hij overdag zo nu en dan nog langs.
Maar dit betekende uiteraard dat er een kamer vrij was gekomen. Hij was niet duur, hij was niet groot; echt veel was het niet. Maar het lag dicht genoeg bij het centrum om desondanks interessant te zijn.

Het een uur of acht in de avond en Johnny zat op zijn eigen kamer op de bank met zijn laptop op zijn schoot. . Tussen nu en een kwartier zou er iemand komen voor de hospiteeravond. Een meisje, en in haar eentje. Er waren eerder op de dag al twee jongens geweest, maar Johnny had niet echt een klik met hen gehad en dit eerlijk aangegeven. Het hielp ook niet dat een van hen letterlijk bekend had zo nu en dan te dealen. No sir.
Johnny leunde achterover. Hij droeg een zwart shirt dat de tattoos in zijn nek en op zijn armen zichtbaar liet en een spijkerbroek die op de knieën gescheurd was. Zijn kamer was voor zijn doen ongelooflijk netjes, want hij ontving geïnteresseerden in de vrij gekomen kamer op zijn eigen kamer, aangezien de ander nu grotendeels leeg was, op het gammele bed na; dat was achter gebleven.
Johnny haalde een hand door zijn haar en nam een slok van het flesje water op de salontafel voor de bank.

De jongedame liep ongeduldig door het kleine appartement heen - wat haar al diverse geïrriteerde opmerkingen van haar vader op had geleverd. Isa had besloten om geen reactie geven op haar vader. Zo meteen zou ze naar een woning gaan kijken om een kamer te huren daar, zodat ze eindelijk officieel op haar eigen benen stond. Nu Isabella achttien jaar was geworden was de mogelijkheid er - het was legaal en haar vader zou haar niet tegen kunnen houden. Niet dat Isabella ook maar verwacht had van haar vader dat hij haar tegen zou houden, hij zag haar liever gaan dan komen. Ergens durfde ze het hem ook niet kwalijk te nemen - hoe stom het klonk. Hij was en bleef haar vader en hij hoorde haar te respecteren, hij hoorde voor haar te zorgen en hij hoorde begripvol te zijn. Zoals elke normale vader zou doen. Helaas was haar vader niet zoals de gemiddelde vader maar dat was iets waar Isa al lang geleden mee had leren dealen.

Isabella wist dan ook dat het de juiste keuze was geweest om op zoek te gaan naar een woonruimte voor haarzelf - al zou ze daarnaast een baan moeten zoeken. Nog steeds zat de jongedame op de middelbare school, weliswaar in haar eindexamen jaar maar hierna zou ze nog een studie gaan volgen. Als Isa rond wilde komen in haar eentje dan zou ze moeten gaan werken om de huur te betalen en alle overige kosten die kwamen kijken bij het wonen op zichzelf. Toch, was ze momenteel ontzettend nerveus. Ze wilde gewoon dat het goed zou aflopen - maar ze was bang dat het fout zou gaan.

Uiteindelijk had Isabella gereisd met het openbaar vervoer waardoor ze niet veel later - om precies vijf minuten over acht - voor de deur van de studentenwoning stond. Vertwijfeld controleerde ze het adres dat ze op een briefje had geschreven maar dit moest het toch echt zijn. Nadat de jongedame genoeg moed had verzameld, tilde ze haar arm op en drukte haar vinger de bel voor een aantal seconden in. Nu was het wachten. Wachten tot de eigenaar van de woning de deur open zou doen en ze wist met wie ze te maken zou hebben.

Haastig begaf de getatoeëerde jongeman zich naar de voordeur. Hij schopte vlug een stapeltje post dat er nog lag opzij, zodat het net even iets minder pontificaal in de weg lag. Echt veel netter leek het niet, maar dat gaf niet.
Even rommelde hij met het slot dat erg stroef ging, maar toen deed hij vlug de deur open, die een klein beetje piepte, en glimlachte hij hartelijk naar de jonge vrouw die voor hem stond. Knap, lang donker haar en zo op het oog een heel ander type dan hij, maar hij kon met een hoop soorten mensen door een deur, dus dat hield hem niet tegen de deur verder te openen en opzij te stappen, gebarend dat ze door kon lopen de gang in. Deze was aan de smalle kant en had twee deuren en een uitsparing waar de trap naar boven begon. De ene deur leidde naar de wc, zoals een sticker op de deur al verklaarde, de ander naar de gecombineerde zitkamer en keuken, beiden niet heel groot, maar afdoende voor een feestje zo nu en dan. De reden dat hij Isabella daar niet ontving was de enorme puinhoop waar hij nog niet aan toe was gekomen door lange werkdagen.
De trap leidde naar de twee kamers, waarvan er nu dus een vrij stond. Ook de trap was smal, met treden die vervaarlijk kraakten, maar het ding was degelijker dan hij leek.
“Welkom!” zei hij monter. “Jij moet Isabella zijn,” constateerde hij vervolgens. Hij sloot de deur achter haar. Ondanks de fijne temperaturen van de laatste dagen was het geen overdreven warme avond en hij hield het graag aangenaam binnen.
Hij stak zijn hand uit naar het meisje.
“Johnny, aangenaam."