Someone here needs to find their chill [Kael]

De jongeman die tegenover Chyrel stond kon moeilijk ouder zijn dan vijfentwintig, en het was duidelijk dat hij zowel een kop groter als twee keer zo breed was als het meisje. Dat had haar echter niet tegen gehouden om haar mond open te trekken toen hij naar haar had gefloten toen ze langs hem was gelopen in de schemerige straat.
'Laat 'm nou maar gewoon, meis,' begon een andere kerel met een biertje in zijn ene hand en de ander in de zak van zijn spijkerbroek. 'Hij gaat echt niet naar je luisteren.'
Maar Chyrel leek hem nauwelijks te horen. Ze zou de jongeman pas met rust laten zodra hij zijn excuses aan had geboden, en het kon haar niets schelen als dat lang zou duren. Ze was zelf ook niet honderd procent sober meer - dat was ook de reden waarom ze lopend op weg naar huis was, omdat ze net terug kwam van een feestje van een vriendin - en dat maakte haar alleen maar sneller kwaad. Als er nou iemand bij was geweest, één van haar vrienden bijvoorbeeld, of haar broer, dan was er misschien nog een kans geweest dat ze de jongeman de rug toe zou keren, maar dat zou nu hoogstwaarschijnlijk niet meer gebeuren.
'Vind je dat normaal of zo?'
De jongedame had haar handen tot vuisten gebald en keek kwaad naar de ander op. In haar woede had ze nauwelijks door dat hij zeker een kop groter was en dat ze, als ze hem een klap zou verkopen, er met twee blauwe ogen vanaf zou komen - zijn armen waren flink gespierd en waarschijnlijk twee keer zo breed als de hare.
Het feit dat de jongeman alleen maar kon grijnzen maakte haar alleen maar kwader. Het kon haar niet schelen of dat precies hetgene was waar hij op doelde, gezien hij heel goed wist dat hij haar met gemak aan kon.
'Sta daar niet zo te lachen!' Ze had haar stem verheven en deze klonk nu schel door de straat, gevolgd door gegrinnik van twee van zijn vrienden die op een stoepje naast hen zaten. 'Heb je enig idee wat mannen zoals jij -'
'Ga gewoon naar huis, schat,' kapte de jongeman haar met diezelfde grijns af. 'Wind je niet zo op!'
'Ik wind me niet op!' Chyrels stem sloeg bijna over. 'Jij moet gewoon je bek houden!'

Voor het eerst in tijden had Kael zijn broer Brenin weer eens gezien en de dag was afgesloten met een zeer gezellig etentje. Brenin had Kael een lift aangeboden, maar deze was lopend gegaan, omdat hij toch niet ver bij het restaurant vandaan woonde en nog even bij een pub langs wilde.
Dingen gingen echter iets anders gepland.
Hij hoorde een paar straten verderop stemverheffing en gealarmeerd versnelde hij zijn pas, telefoon al in de aanslag. Want meer dan de politie bellen kon Kael niet echt.
Hij kwam de hoek om en zag een meisje tekeer gaan tegen een kerel waar ze zo een keer of vijf in paste. Oh shit. Niet goed. Helemaal niet goed. De man had een vriend bij zich die het allemaal erg grappig leek te vinden, maar de man zelf, zag Kael, begon boos te worden. Dit was niet genoeg om de politie voor te bellen, maar er moest iets gebeuren, anders ging dit fout. Haastig stapte Kael op het drietal af, zich erg bewust van zijn lange, donkere jas en slank afkledende jeans. Hij was ongeveer het tegenovergestelde in looks van die gozers, zeker met zijn tengere frame. De telefoon gleed weer in zijn jaszak.
"Ho-ho," kwam hij er snel tussen. "Heren- Dame- ik weet niet wat hier gaande is, maar ik denk dat we dit geciviliseerd op kunnen losse-"
"Nu in gewoon Engels, homo."
Het waren die woorden die Kael deden realiseren dat hij misschien enkele wijntjes teveel op had.
"Dat jij de hersencapaciteiten niet hebt om woorden van meer dan drie lettergrepen te begrijpen is niet mijn probleem, maat," kaatste hij scherp terug, er een klein grijnsje aan toevoegend. Nu was de boosheid helemaal duidelijk bij de man.
"Noem jij me dom? Jij en die hoer daar, denken jullie dat je mij een beetje in de zeik kan nemen?"
Kael haalde zijn schouders op, iets dapperder dan hij zich voelde.
"Klaarblijkelijk."

De discussie, die ondertussen eigenlijk nergens meer over ging, was flink uit de hand gelopen, en het deel van Chyrel dat nog nuchter na kon denken had dat ook wel in de gaten. Maar als ze zich nu om zou draaien en weg zou lopen zou ze toegeven dat de man gewonnen had, en dat zou ze echt niet uit kunnen staan. Dus ze balde haar handen tot vuisten en deed haar mond open om weer iets te zeggen -
Toen er een nieuwe stem achter haar klonk en ze zich lichtelijk verstoord omdraaide.
Een jonge man in vrij nette kleren en een lange, donkere jas was de hoek om gekomen. Hij leek ongeveer door te hebben wat er aan de hand was en probeerde de situatie wat te sussen. Ondertussen stapte Chyrel wat onvast naar achteren, zodat ze hem in het halfduister wat beter kon zien. Waarom zou hij zich er mee bemoeien?!
De man die zij nog geen enkele minuten geleden had geconfronteerd leek ook niet zo blij te zijn met de nieuwkomer, en snauwde hem een belediging toe. Gelijk ging haar blik wee terug naar hem, een diepe frons op haar gelaat.
De nieuwkomer leek echter niet zo gedeerd te zijn door de woorden, grijnsde en antwoordde op een nonchalante toon die Chyrel in deze situatie nooit had kunnen evenaren. Het kostte haar moeite om niet zelf te lachen toen hij de man beledigde.
Het woord "hoer" viel, en gelijk kwam haar strijdlust weer opzetten. Knarsetandend boorde ze haar nagels in haar handpalmen, zette twee wankelende passen naar voren en wist nog net te voorkomen dat ze tegen de donkerharige jongeman aan botste. Hoe irritant ze het ook had gevonden dat hij zich ermee was gaan bemoeien, het leek er op dat hij in ieder geval aan haar kant stond.
Toen ze weer sprak keerde ze zich echter tot de andere man en diens vriend. Haar donkere haar begon los te raken uit haar elastiekje en er hingen nu al losse plukjes voor haar gezicht. 'Nog één woord en ik sla je voortanden eruit, begrepen?!'

Hoewel hij zonder meer graag zou hebben gezien hoe de voortanden van de man eruit geslagen zouden worden, had Kael zijn twijfels of het meisje dit voor elkaar zou krijgen. Het zou eerder andersom zijn, gokte hij, want de man leek niet het soort dat geen vrouwen sloeg. Nu was Kael helemaal voor emancipatie, maar op het moment dat iemand twee keer in je paste leek het hem toch beter je handen thuis te houden.
“Ik stel voor dat we allemaal ons gebit houden waar het hoort,” zei hij haastig. Hij richtte zich tot het meisje.
“Want ik heb niets bij me waarmee jij vervolgens je handen kan desinfecteren."
Grote fout. De man begon nu ook duidelijk agressief te worden. Kael besloot dat het hoog, hoog tijd was voor een snelle exit en hij pakte het meisje bij haar pols. Zijn trots was hier niet blij mee, maar soms moest je compromissen sluiten.
“Normaal vermijd ik fysiek contact bij vreemden, personal space en zo, maar ik denk dat het juiste moment is voor ons om even af te koelen, dacht je ook niet?” stelde hij met enige klem voor. Aangeschoten of niet, hij voelde er niets voor om in elkaar geslagen te worden.
Hoe eerder ze hier weg waren, hoe beter. Het meisje leek hem ook niet volledig nuchter, namelijk.

Als het haar niet langzaam duidelijk was geworden dat hij aan haar kant leek te staan had Chyrel de vreemde nieuwkomer het liefst toegesnauwd dat hij zich met zijn eigen zaken moest bemoeien. Hij reageerde echter snel en zijn opmerkingen waren scherp - de man tegenover hen leek flink geïrriteerd te raken. En ondanks al zijn dreigingen deed dat Chyrel goed.
"Ik stel voor dat we allemaal ons gebit houden waar het hoort." De jongedame sloeg haar armen over elkaar en wilde hem net van repliek dienen tot hij verder ging en ze haar mond weer moest houden - en blij werd dat ze niets had kunnen zeggen. Ze moest haar best doen om niet te lachen. Had hij dat nou echt gezegd?
Haar opkomende grijns verdween gelijk weer. Zelfs zij kon zien dat de man nu echt agressief begon te worden, en dat was een slecht teken. Ze bleef zeker een kop kleiner dan hem en als het er op aankwam kon zij niet zo veel uithalen.
Ze trok zich dan ook niet weg toen de donkerharige jongeman haar pols greep, keek hem even met ernstige ogen aan en knikte kort, voordat ze begon te lopen. Ze kon het niet helpen om de man nog een scherpe blik toe te werpen, tot hoever ze dat voor elkaar kreeg, en versnelde toen haastig haar pas. Als ze eenmaal weer onder de mensen waren zou het moeilijker worden voor de man om hen verder lastig te vallen.
Onder het lopen wierp ze even een blik opzij, maar de jongeman die nog steeds met haar mee liep. Ze aarzelde even en wist toen nogal stug een "dank je wel" uit te brengen.

Kael keek op toen het meisje hem, zo te horen met enige tegenzin, bedankte en grijnsde breed.
“Hey, je bent een barmhartige Samartiaan of je bent het niet,” grapte hij. Een echte barmhartige Samaritaan zou er ongetwijfeld niet zoveel genoegen uit hebben gehaald die kerels het bloed onder de nagels vandaan te halen, maar Kael kon er niets aan doen; provoceren was gewoon leuk. En het ging zo makkelijk.
Het viel hem alles mee dat ze niet werden gevolgd, want daar had hij zich stiekem nog wel enige zorgen over gemaakt. Als er toch nog fysiek geweld was ontstaan was zou hij niet als overwinnaar uit de strijd zijn gekomen, eerder afgevoerd worden op een stretcher.
Hij nam het meisje zijdelings op.
“Hoe was dit nou precies begonnen?” vroeg hij nieuwsgierig. “De gemoederen leken aardig opgelopen."
Understatement van het jaar.
Naarmate ze verder liepen werd het weer wat drukker om hen heen en onbewust ontspande Kael iets. Als die man nog ideeën zou krijgen was de kans zeer klein dat hij nog mogelijkheid zag die hier uit te voeren.
Kael haalde een hand door zijn donkere haar, dat de laatste tijd weer wat warriger zat. Wellicht staken zijn bandgenoten hem toch een beetje aan qua looks, al was zijn kleding nog altijd onberispelijk.

Nu ze eenmaal het straatje uit waren kon Chyrel haar benen iets voelen trillen. De spanning van de situatie werd nu pas voelbaar en ze ademde even langzaam uit om haar razende hart iets te kalmeren. Ze had net zo goed in elkaar geslagen in dat steegje kunnen liggen.
De jongeman grijnsde na haar dankbetuig en tot haar eigen verbazing deed zijn grapje haar even glimlachen. Deze kerel was goed met woorden, dat was duidelijk. En alhoewel het haar niet echt has geholpen in haar benauwde situatie - het had de anderen enkel geprovoceerd - kon ze het wel waarderen.
De jongeman vroeg geïnteresseerd naar de aanleiding van het conflict, en ze trok onwillekeurig haar schouders iets op. De straat waar ze in liepen was wat drukker geworden en toen ze even achterom keek was de zijstraat niet eens meer gezien.
'Hij riep me achterna,' antwoordde ze een beetje kortaf terwijl ze haar handen in haar zakken stopte. 'Kan ik niet hebben. Hij moest z'n bek maar eens houden.'
Ze gaapte plotseling en verborg haar mond achter haar hand. Hoe laat was het eigenlijk?
Opnieuw keek ze even om, maar de kerels die haar onderbewuste had verwacht te zien waren nergens te bekennen. Natuurlijk zouden ze niet in deze drukke straat vol mensen achter haar aankomen; ze hadden wel wat beters te doen.

Kael moest lachen om haar uitleg. Ja, daar kon hij zich wel een aardige voorstelling bij maken.
"Kan ik niet hebben. Hij moest z'n bek maar eens houden."
“Goed dat je het zegt,” antwoordde hij plagerig, “Je kropt je emoties nogal op.”
Hij volgde haar blik toen ze omkeek. Nog steeds leek het erop dat alles met een sisser af was gelopen, maar toch zou hij pas weer helemaal ontspannen zijn als hij weer thuis was. Hij gokte namelijk dat als ze die lui per toeval opnieuw tegen het lijf zouden lopen ze er niet zo genadig vanaf zou komen en Kael was van mening dat zijn gezicht daar te mooi voor was.
“Wat riep hij dan eigenlijk?” vroeg hij toen. Gezien het soort taal waar de groep zich eerder van bediend had kon hij zich wel een voorstelling maken, maar hij kon niet helemaal inschatten of Chyrel de boel zelf teveel had laten escaleren of dat hijzelf in haar schoenen het ook niet over zijn kant zou hebben kunnen laten gaan.