Killing it. [&Kael]

"Merde." Het blondharige meisje keek met een afkeurende blik naar haar jurk, waar door een onhandige beweging van haar kant een gigantische vlek met poeder op zat. 
"Die kan ik dus niet meer aan,'' verzuchtte ze, waarna ze weer verder ging met het poederen van haar gezicht. Haar haren zaten netjes in een knot. Ergens om tegen te gaan dat er make-up terecht op zou komen, ergens omdat het netjes stond. En waar ze vanavond heen ging was het zeker nodig om er netjes uit te zien. Het was een feest om te vieren dat er een boek werd uitgebracht. Claire keek al tijden uit naar het boek in kwestie en ze was behoorlijk enthousiast dat haar ouders hadden weten te regelen dat ze naar de presentatie van het boek kon. Het was iets wetenschappelijks verwerkt in een 'leesboek'. Ver boven het niveau van gewoon volk, maar uiteraard zou het interessant staan als mensen zeiden dat ze het gelezen hadden. Of ze dan daadwerkelijk ook maar iets van de ware betekenis van het boek hadden begrepen was dan nog maar de vraag.
Claire was ondertussen klaar met het aanbrengen van haar make-up en liep nu naar haar kast toe om een nieuwe jurk uit te zoeken. Gelukkig had ze er genoeg voor deze evenementen, maar het was vervelend dat juist deze jurk hem niet werd. Ze zocht een crèmekleurige jurk uit die tot net boven haar knieën kwam. Daaronder droeg ze van dezelfde kleur crème een paar ballerina's. Haar haren zaten dus keurig opgestoken in een knot, ze had haar witte handtasje bij zich: ze was klaar om te gaan.

"Claire, mon chèri, wat zie je er beeldig uit," sprak haar moeder waarna ze even naar Claire toe liep en haar even kort aan haar schouders vast hield. Claire glimlachte zoetjes. Wat betreft van schoonheid had ze het absoluut niet van haar ouders. Wat betreft gevoel voor mode had ze dat niet van haar moeder. Haar moeder zag er wel degelijk uit, maar eerlijk gezegd zou Claire meer blikken trekken.
"Zullen we gaan?" stelde ze voor. Haar vader trok de voordeur open en gebaarde dat ze kon gaan. Helaas deed haar vader haar portier niet open, dat had het helemaal afgemaakt, maar goed, dan zou ze het zelf wel doen. Tijdens de autorit zat ze wat weg te dromen en toen ze eenmaal de oprit van de gigantische villa opreden keek ze haar ogen uit. Ze zou best wel in zo'n gebouw willen leven. 
De zaal waarin het bal werd gehouden had een grote kroonluchter aan het plafond hangen die schitterde van kwaliteit. Claire voelde zich volledig in haar element en al vrij snel verliet ze haar ouders om een glas champagne te halen en om een woordje te wisselen met de zeer keurig uitziende jongeman van haar leeftijd.
"Hi," sprak ze, haar glas champagne verplaatsend naar haar andere hand. "Claire. Wat een toeval om iemand van mijn eigen leeftijd hier te treffen. Een domme vraag, maar kom je hier ook voor het boek?"

Villa's, balzalen, mensen in mooie kleren, klassieke muziek en een heleboel snobs. Niets nieuws onder de zon, op zich, maar toch had Kael ergens wel iets van een zwak voor dit soort feestjes, ook al was het maar omdat hij zich altijd kon vermaken met een klein beetje stoken. Hij wilde dit wereldje niet in; hij had niets te verliezen.
Hij zag er onberispelijk uit. Haar netjes achterover, een keurig, zwart pak, glanzende lakschoenen. Je zou niet zeggen dat hij in zijn vrije tijd in een rockband speelde. Op de oom die hem uit had genodigd na wist ook niemand hier dat, gokte hij.
Hij had al een glas champagne op en liep nu met een glas voortreffelijke rode wijn. Nu was hij niet buitengewoon snel dronken, maar hij kwam er wel, al zou hij het niet zover laten komen dat dit het laatste feest zou zijn waar hij welkom was.
Een meisje met mooi opgestoken haar kwam naar hem toe en hij glimlachte vriendelijk.
"Hey," groette hij terug, haar hand schuddend. "Aangenaam, Claire, ik ben Kael. Er zijn inderdaad een hoop fossielen aanwezig hier," merkte hij droog op. Hij nam een slok van zijn wijn.
"Eerlijk antwoord? Nee. Mijn oom heeft me uitgenodigd. Volgens mij wil hij dat ik hier vooral ga netwerken."
Hij keek vlug om zich heen. Zijn oom was in geen velden of wegen te bekennen. Hmm, nou ja, was niet anders. Hij keek het meisje weer aan en glimlachte.
"Kom jij wel voor het boek, of ben je ook mee gesleept?" vroeg hij, met een ietwat plagerige ondertoon in zijn stem. Ze leek hem het soort wat oprecht naar dit soort dingen toe kwam, maar hij ging zich niet fancier voordoen dan hij was. Zelfs niet als hij single was geweest; dat was iets voor wanhopige stumpers. Kael was geen wanhopige stumper.
Hij kon ook niet zeggen dat hij erg nieuwsgierig was naar het boek. Hij las graag, daar niet van, maar als je dacht je boek te promoten door er een heleboel geld naartoe te gooien kon het niet veel soeps zijn. Anders had het dit niet nodig.