The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Boop. Le topic. Now first we need to paste the other stuff and then....
THE STORY SHALL UNFOLD.

I suppose this could function as their trailer;

hella

Rowan
Zijn slaapkamerdeur werd op slot gedaan voor hij verder nog iets kon zeggen.
Zacht kreunend, een hand tegen zijn bloedende wang gedrukt, zonk hij op het bed onder het raam en sloot zijn ogen even.
Hij had alleen een eigen kamer omdat Maik als de dood voor hem was, en hij verdacht zijn vader ervan dat die verwachtte dat hij zijn broertje aan zou vallen.
Idioot.
Emili kwam zwijgend aan het voeteneind zitten, en zei pas iets toen de deur van de woonkamer dicht sloeg - zijn vader was naar zijn werk vertrokken.
'Als je probeert het huis te komen en hij komt erachter heb je een groot probleem.'
'Kan me niet schelen.' Rowan was overeind gekomen en trok zijn rugzak onder zijn bed vandaan. 'Ik wil hier weg.'
'En waar ga je heen?'
Hij gaf geen antwoord en propte een schoon shirt in zijn rugzak. Emili zuchtte geërgerd. 'Rowan, luister even. Je hebt te weinig geld om zelfs het kleinste kamertje te huren.'
'Ik kan naar Kael.' Hij had zijn rugzak dicht geritst en probeerde het raam open te krijgen.
'En dan? Kael kan niet voor je gaan zorgen.'
'Ik ben geen klein kind!' snauwde hij, en woedend draaide hij zich naar haar om. 'Weet je hoeveel ik moet doen om überhaupt in leven te blijven?! Als Kael er niet was geweest -'
Hij zweeg abrupt, wendde zijn hoofd af en deed alsof hij het raam open forceerde.
Hij haalde even diep adem toen Emili naast hen kwam staan en hem aan probeerde te kijken - in de vijf jaar die voorbij waren gegaan was hij haar flink voorbij gegroeid.
'Rowan...' Hij sloot zijn ogen even toen ze hem zacht op zijn voorhoofd kuste. 'Wees voorzichtig.'

De brandtrap was steiler dan hij zich herinnerde, en ondanks dat hij zich goed vasthield wankelde hij af en toe gevaarlijk.
Hij had zijn bril opgezet, voornamelijk om zijn blauwe oog te verbergen, en zijn capuchon over zijn hoofd getrokken. Hij had het bloed van zijn gezicht weten te wassen maar de schrammen waren nog te zien
Hij hoefde nauwelijks te kijken waar hij liep - hij had de route zo vaak gelopen dat hij deze uit zijn hoofd kende.
Toen hij voor het studentenhuis stond trok hij zijn capuchon van zijn hoofd en drukte snel het knopje naast Kaels naam in. Met zijn schouder tegen de muur kwam hij op adem en wachtte tot hij kon spreken.
'Kael?'
Rowan moest moeite doen om zijn stem kalm te laten klinken.
'Ik ben het.'

Kael
Kael zat voorovergebogen aan zijn bureau. Zijn lange, donkere haar was in een slordig staartje naar achteren gebonden voor deze ene keer. Hij was bezig een paar formulieren in te vullen. Naast hem stond een flesje bronwater. Voor de rest was het bureau grotendeels leeg.
Hij rechtte even zijn rug en rekte zich uit. Hij droeg een goed passend, donkerblauw overhemd en een vrij nette spijkerbroek. Zijn schoenen stonden bij de deur.
Net toen hij een slokje water had genomen en zich weer wilde richten op de papier handel voor hem ging zijn persoonlijke bel - leuke idee van een huisgenoot die iets met engineering deed - en hij keek verrast op. Wie belde er op dit tijdstip aan?
Hij legde zijn vulpen neer en stond op. Op zijn sokken liep hij de gang door, naar de voordeur, waar hij een bekende stem hoorde praten.
Hij opende de deur en nam Rowan een moment lang met zijn zwarte ogen in zich op. Het bloed op zijn wang sprak boekdelen. Kael voelde een inmiddels bekende woede opkomen.
"Kom binnen," zei hij slechts, met klem, en hij stapte opzij om de jongen erlangs te laten. Rowan wist het misschien nog niet, maar hij ging niet terug naar die kerel. Niet dat Kael van plan was hem te kidnappen, maar hij ging niet terug, dat stond vast.

Rowan
Hij aarzelde even voor hij naar binnen stapte, en keek even naar hem op. 'Sorry dat ik zo vroeg aanbelde,' begon hij, maar toen hij Kaels strakke gezicht zag stierf zijn stem langzaam weg. Hij sloeg onwillekeurig zijn ogen neer en stapte langs hem heen naar binnen.

Kael
"Geeft niets," antwoordde hij alleen. Hij ging Rowan voor, de smalle, enigszins volle gang door, naar zijn kamer en haalde diep adem, om zijn woede te beteugelen.
"Heeft hij dat gedaan?" vroeg hij toen hij in de kamer stond en zich om had gedraaid.

Rowan
Zijn vuisten diep in zijn zakken zodat Kael de krassen op de rug van zijn handen - die hij zelf had veroorzaakt - niet zou zien, en liep zwijgend door tot de deur van Kaels kamer achter hen dichtviel.
Hij haalde even diep adem om te kalmeren, en leunde tegen de muur. 'Ja, maar het doet geen pijn.'

Kael
Hij wist niet zeker of hij die woorden wel geloofde.
"Ga zitten," zei hij toen, vriendelijker dan eerst. "Ik wil er wel iets aan doen, dus ik haal even de verbanddoos. Het moet even worden schoongemaakt," legde hij uit, rustig, maar beslist. "En wil je iets drinken? Ik heb fris, maar ook whiskey, als je iets sterkers nodig hebt."

Rowan
Hij was stiekem blij dat Kael hem uitnodigde te gaan zitten, en zonk op een stoel. Zijn benen voelden aan als lood en hij betwijfelde het of hij nog veel langer had kunnen blijven staan.
'Doe maar iets sterkers,' mompelde hij, een hand langs zijn wang halend. Normaal gesproken dronk hij nauwelijks, maar als het ervoor zorgde dat de stekende pijn in zijn wang weghaalde vond hij alles best.

Kael
Hij liep naar de badkamer, waar hij de verbanddoos uit het kleine kastje aan de muur pakte. Het was een klein wonder dat er verder niets naar beneden kwam. Hij ging de kamer weer in en zette de verbanddoos op het bureau.
"Ik pak eerst even het drinken," deelde hij mee, terwijl hij een klein, oud ogend kastje opende, waar hij een fles whiskey uithaalde, die nog halfvol zat. Daarna pakte hij twee glaasjes en schonk hij een bodempje in elk van de twee. Een gaf hij aan Rowan, waarna hij de verbanddoos weer pakte.
"Als het goed is zit er nog wel iets ontsmettends in. Denk niet dat je hechtingen nodig hebt," mompelde hij, terwijl hij door de doos rommelde.

Rowan
'Dank je,' mompelde hij toen hij de glaasjes voor hem op tafel zette. Hij was iets gekalmeerd, zodat zijn hand niet trilde toen hij het glas oppakte, en keek vanuit zijn ooghoeken hoe Kael in de doos zocht.
In een slok dronk hij het glaasje leeg, waarna hij die weer op de tafel zette, en draaide zijn hoofd iets zodat hij naar Kael kon kijken. 'Sorry als ik stoor.'
Emili's woorden waren nog steeds in zijn hoofd blijven hangen, en hij was als de dood dat hij een last voor de oudere jongeman zou zijn.

Kael
Hij stopte met het zoeken en keek even op. Met zijn donkere ogen keek hij Rowan even ernstig aan. Zijn gebruikelijke flamboyante manier van doen was even geheel weg.
"Je stoort niet. Dit is waar ik je die telefoon voor hem gegeven," zei hij zacht. Hij keek weer in de doos en zijn oog viel of wat hij zocht, een desinfecterend middel. Hij pakte een schoon doekje uit de doos en deed er wat van het goedje op.
"Kan even steken, sorry," zei hij nuchter. Met een hand pakte hij voorzichtig Rowan's kin beet en met de andere depte hij de wond.

Rowan
Hij ontspande iets, maar was nog steeds niet volledig gerustgesteld. Hij zweeg terwijl Kael zijn wang schoonmaakte, bleef doodstil zitten ondanks het prikkende gevoel en keek toen even naar Kael. 'Dank je.'
Hij probeerde te glimlachen, maar zelfs dat ging niet op.

Kael
Zijn blik week niet van de wond tot deze schoon was.
"Geen dank," zei hij met een matte glimlach. "Ik denk dat het verder in de open lucht het beste heelt," zei hij, en hij sloot de koffer weer. Het doekje gooide hij weg, waarna hij weer op de bank kwam zitten en zijn eigen whiskey pakte.
"Ben je van plan nog terug te gaan?" vroeg hij terloops.

Rowan
Hij was even stil. Ging hij terug?
'Nee,' antwoordde hij uiteindelijk resoluut en ging iets rechter op de stoel zitten. 'Ik slaap nog liever op straat dan dat ik daar woon.' Hij kwam overeind, deze keer steviger op zijn voeten, en opende de kast waar Kael de whiskey uit had gehaald. Leunend tegen het aanrecht vulde hij zijn glaasje opnieuw.

Kael
Hij keek met een kleine grijns toe.
"Help jezelf," zei hij plagerig. "Zolang je maar van de single malt afblijft."
Hij nam een slokje van zijn eigen glaasje.
"Er is hier trouwens een kamer vrij. Ik kan wel een goed woordje voor je doen bij Paul. Iedereen hier komt uit een... lastige situatie."

Rowan
Hij grijnsde onwillekeurig, zette het opnieuw lege glaasje op het aanrecht en begon weer in het kastje te rommelen. 'You can't tell me what to do.'
Hij keek weer om toen hij verder ging, en was even stil. 'S-serieus?' Dat was bijna te mooi om waar te zijn.

Kael
"Ik meen het, die troep was duur, daar ga je niet zomaar van lopen zuipen," zei hij, nu serieus.
Rowan keek op en Kael grijnsde even.
"Yep. Serieus. Paul vraagt weinig huur, dus als je een baantje op de kop kan tikken hou je het hier wel een poosje uit," zei hij, nog een slokje whiskey nemend. Hij ging iets verzitten.
"Lijkt 't je wat?"

Rowan
Nadat hij de andere fles terug had gezet vulde hij voor de derde keer zijn glas, deze keer bijna tot de rand. 'Ik ben momenteel al aan het kijken voor een baantje, dus dat zou geweldig zijn.'
Hij keek naar hem op.

Kael
"Je hebt geen idee hoe je whiskey hoort te drinken, of wel?" grinnikte hij. Hij liep naar de kast en schonk zichzelf een tweede glaasje in, wederom een bodempje.
"Maar ik praat morgen wel even met Paul. Vandaag is hij dacht ik nog bij zijn moeder - 't gaat niet zo best met haar."
Hij nam een slokje en leunde tegen de muur.
"Je kan hier dan wel even op de bank slapen tot alles geregeld is."

Rowan
'Ssh.' In een paar tellen was het glas weer leeg, maar deze keer schonk hij niet opnieuw in.
Hij gaf geen antwoord, liet zich op de bank zakken en sloot zijn ogen even. Het liefst had hij de hele fles whiskey in een keer opgedronken, al wist hij dat dat nooit goed af zou lopen, maar hij bleef zitten.
Na een minuut opende hij zijn ogen weer en keek op naar Kael. 'Als ik, eh -' Hij aarzelde. 'Als ik tot last ben...'

Kael
"Nee," zei hij kordaat. "Dat heb ik je al gezegd, Rowan, je bent niet tot last. Ik weet dat je pa je dat wel heeft wijsgemaakt, maar toch." Hij slikte, zich realiserend dat hij misschien in zijn boosheid richting Rowan's vader iets te ver was gegaan.
"Maar je bent hier altijd welkom. Al slaap je een maand op de bank. Ik ga wel op je zitten als er bezoek is," voegde hij er met een scheve grijns aan toe.

Rowan
Eindelijk verscheen er een grijns op zijn gezicht. 'Ik vind het helemaal prima.' De last was nu volledig van zijn schouders gevallen, en het besluit dat hij niet meer terug zou gaan begon wat tot hem door te dringen.
'Eh, over mijn vader gesproken - hij zei iets, ik weet niet meer precies wat...' Hij nam zijn bril af en wreef even in zijn ogen. 'Iets over jou.' Hij keek op. 'Maar gezien ik niet meer terug ga doet dat er niet toe.'

Kael
"Nu maak je me wel nieuwsgierig hoor," zei hij, geïntrigeerd. "Weet je het echt niet meer?"
Hij nam een slok whiskey en keek Rowan van over de rand van zijn glas aan.

Rowan
Met zijn ellebogen op zijn knieën verborg hij zijn gezicht in zijn handen, kneep zijn ogen dicht en dacht na. De herinnering van alles wat er de avond ervoor was gebeurd bestond voornamelijk uit een dikke mist.
De gedachte wegdrukkend dat dat hoogstwaarschijnlijk zo was omdat hij zijn medicijnen niet in had genomen liet hij zijn handen zakken.
'Hij, eh...' Het liefst wilde hij Kael vertellen dat hij het niet meer wist, maar hoe langer hij nadacht, hoe meer er terug kwam. Zuchtend pakte hij zijn bril. 'Hij zei dat als ik opnieuw naar jou zou gaan en jij je gezicht zou laten zien je in de problemen zat.'
Zijn donkere ogen stonden ernstig, en hij dacht onwillekeurig aan de keer dat Kael na een telefoontje voor de deur van het appartement had gestaan.

Kael
Langzaam verscheen er een brede grijns op zijn gezicht.
"Zei hij dat?" Hij voelde zich onomwonden provocatief, terwijl hij over die woorden nadacht.
"Ben heel benieuwd hoe hij dat denkt te bewerkstelligen."
Hij achtte Rowan's vader niet in staat tot heel veel meer dan ordinair geweld, en dat was niet iets waar je op klaarlichte dag in ieder geval mee weg kwam.

Rowan
Toen hij zag dat Kael begon te grijnzen verscheen er een flauwe lach op zijn gezicht. 'Ik eigenlijk ook.' Hij leunde iets achterover op de bank en *toen schreeuwde Wietse HET IS EEN GLITCH in mijn oor dank je Wietse* keek naar hem op.
'Dank je.'

Kael
Hij zette zijn lege whiskeyglas op het bureau en deed het kastje dicht.
"Moeten er eigenlijk nog dingen van je huis hierheen?" vroeg hij toen, een stuk zakelijker.

Rowan
Hij fronste licht en trok toen zijn rugzak naar zich toe, waarin hij begon te rommelen. Portemonnee met onder andere wat contant geld, bankpas en zijn paspoort, twee boeken, wat schone kleding.
'Mijn medicijnen liggen nog thuis.' Gezien zijn kamer op slot was geweest en de pillen in de badkamer lagen had hij ze niet mee kunnen nemen.

Kael
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Dat was niet niks. Hij keek naar de plek op Rowans wang.
"Ik haal ze vanmiddag wel even voor je," zei hij toen. Deels omdat hij Rowan niet graag terug zou gaan, en deels omdat hij de confrontatie eigenlijk graag aan wilde gaan met diens vader. Het dreigement van de man voelde als de perfecte manier om een excuus te hebben zijn woede er gewoon uit te gooien.

Rowan
'Weet je dat zeker?' Voornamelijk vanwege zijn vaders dreigement wilde hij liever niet dat Kael zou gaan, al wist hij dat hij daar geen probleem mee had.

Kael
"Heel zeker. Ik ga gewoon tegen de middag. Alsof hij me op klaarlichte dag iets kan flikken," zei Kael luchtig. "Ik betwijfel of je pa iets anders kent dan geweld, dus veel kan hij me dan toch niet maken."
Hij keek rond.
"Ik zou zeggen, maak het je gemakkelijk. Morgen regel ik het met Paul. Zijn ouwelui deden nogal moeilijk om z'n geaardheid, net als de mijne, dus hij begrijpt het wel."
Goed, Paul en zijn ouders hadden enige vrede inmiddels, maar Kael was ervan overtuigd dat dat ook alleen maar kwam door de slechte gezondheid van zijn moeder. Anders geloofde hij nooit dat dat gezin nog bij elkaar zou komen.

Rowan
Hij knikte begrijpend. 'Begin daar dan maar niet over tegen mijn vader.' Hij grijnsde iets en kwam voorzichtig overeind. Hij had zijn vest in zijn tas gestopt.

Kael
Hij grijnsde.
"Zolang hij er niet naar vraagt," antwoordde hij opgewekt. "Maak je geen zorgen, het komt wel goed."
Het ging een klein beetje krap worden, met twee man in deze kamer, maar als het goed is kon Rowan snel genoeg in de lege kamer intrekken.

Rowan
Je bent geweldig.' Hij zette zijn rugzak in de hoek en liep terug naar het aanrecht.

Kael

"All in a day's work," grinnikte hij. Hij stond weer op en ruimde de formulieren op die op zijn bureau lagen. Alsof hij vandaag nog de concentratie zou hebben dat af te maken. Kwam morgen wel.

Rowan
Hij grinnikte zacht, en leunde tegen het bureau aan. Hij fronste licht toen hij zijn maag hoorde rommelen. 'Oh ja.' Hij grijnsde. 'Ik heb niets gegeten.'

Kael
Hij keek op.
"Loop maar even mee, dan weet je meteen waar de keuken is. Zin in lasagna? We hebben over van gisteren," zei hij, terwijl hij naar de deur liep.

Rowan
Hij rechtte zijn rug en liep achter hem aan. 'Graag,' antwoordde hij dankbaar. Op dit moment had hij alles gegeten, en lasagna klonk heerlijk in zijn oren.

Kael
Hij ging hem voor naar de keuken, waar hij een plastic bak met de restjes lasagna uit de koelkast haalde. Er waren nog drie flinke stukken over en hij zette er twee op een bord.
"Kan jij deze even in de magnetron zetten? Ruim ik de rest weer op," zei hij, Rowan het bord aanrijkend.

Rowan
Hij knikte eens, en nadat hij het bord in de magnetron gezet had drukte hij hij op de knop, niet helemaal wetend hoelang de lasagna er in moest.

Kael
Hij zette het laatste stuk weer terug en kwam bij de magnetron staan.
"Menuutje of drie zal wel genoeg zijn," schatte hij. Hij pakte een extra bord en wat bestek uit de kastjes en zette die alvast klaar.

Rowan
Hij keek even naar hem om. 'Top.' Hij klom op het aanrecht, wachtend tot de lasagna klaar was.

Kael
Na een paar minuutjes haalde hij de nu hete lasagna uit de magnetron en vulde hij de borden. Een gaf hij aan Rowan, de ander pakte hij zelf.
"We wassen de boel vanavond wel af," zei hij nuchter, terwijl hij weer richting zijn kamer ging.

Rowan
Hij glimlachte onwillekeurig. 'Prima.' Hij voelde daar nu toch niet veel voor.
In de kamer zette hij het bord op tafel voor hij ging zitten.

~ instert scene met Kael en Rowans vader here

Kael
Hij opende de deur en stapte de gang op, waar hij diep ademhaalde.
"Missie volbracht!" riep hij, terwijl hij probeerde zo neutraal mogelijk te klinken. Hij haalde de medicijnen uit zijn zak terwijl hij richting zijn kamer liep.

Rowan
Hij grinnikte onwillekeurig toen hij Kaels stem, en opende de deur om hem naar binnen te laten.
Zijn grijns verdween toen hij zijn gezicht zag. 'Heeft hij je geslagen?' Binnen een paar tellen was de kleur verdwenen uit zijn gezicht.

Kael
Hij knikte mat. Liegen ging hij niet, niet tegen Rowan. Niet nadat die hem vaak genoeg eerlijk had vertelt wat er was gebeurd, ook al had Kael hem bijna nooit iets over zijn eigen familie verteld.
"Maar ik heb de laatste tik uitgedeeld," voegde hij eraan toe. Hij grijnsde scheef. "Is iets. Hier, ik heb gewoon alles meegenomen wat ik kon vinden," voegde hij er snel aan toe en hij reikte Rowan de doosjes medicatie aan.

Rowan
Hij nam de medicatie van hem over maar keek niet van hem weg. 'Dank je... Doet het pijn?'

Kael
Hij haalde zijn schouders op.
"Een beetje," bekende hij met tegenzin, al was dat maar deels waar. "Maar het is niets ernstigs," verzekerde hij Rowan. Dat was dan weer wel waar. Het deed in ieder geval lang niet genoeg pijn om gebroken te zijn, dus Kael gokte dat het met een weekje wel weg zou zijn.

Rowan
Hij fronste licht, zette de medicatie op de tafel en keek naar hem op. 'Wat heb je hem gezegd?'

Kael
"Een hoop." Hij grijnsde even. "Eerlijk waar, ik kan me het meeste al niet meer herinneren."
Hij ging zitten.
"Komt denk ik omdat ik mijn zelfbeheersing wat kwijt was. Ik was echt kwaad jongen, niet normaal," zei hij met klem en een geest van de woede die eerder in hem had gewoed stak als herinnering de kop even op. Hij drukte de gedachten aan Samuel weg.

Rowan
Nog steeds een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht volgde hij Kael naar de bank en bleef voor hem staan. 'Moet ik, eh, moet ik iets voor je pakken?'

Kael
Hij schudde zijn hoofd. "Nee, joh- alhoewel, een washand met wat ijs zeg ik eigenlijk geen nee tegen," zei hij.
Nu hij hier zo zat en de adrenaline hem langzaam in de steek liet voelde hij hoe moe hij was van alles wat er het afgelopen anderhalf uur was gebeurd. Hij zakte wat onderuit en nam zich voor zo even een sigaret op te steken.

Rowan
Terwijl hij terugkeerde naar de keuken keek hij even over zijn schouder. 'Je laat het raam open als je rookt, begrepen?' Niet veel later kwam hij terug, zonk hij naast Kael neer en drukte zacht het washandje tegen zijn kaak.

Kael
Hij grijnsde.
"Nee man, daarvoor ga ik naar het balkon. Ik hoef hier binnen geen rooklucht," zei hij. Hij was aan de geur gewend, maar binnen roken vond hij simpelweg een beetje te ordinair.
Hij bewoog niet toen Rowan de koud washand tegen zijn kaak hield. Even hield hij zijn adem in, maar toen de kou iets wende sloot hij zijn ogen. Het hielp behoorlijk tegen de pijn.

Rowan
Na een minuut liet hij zijn hand voorzichtig zakken. 'Hier.' Hij drukte het washandje in zijn hand maar wendde zijn blik niet af.

Kael
Hij nam de washand aan.
"Dank je."
Hij viel even stil. Het was een opluchting, de wetenschap dat Rowan daar niet meer terugging. De dingen die de man gezegd had, zijn agressie. Hij was op een compleet andere manier een slechte vader dan Mortimer was geweest, maar toch herkende hij dingen. Dingen die hij uit Rowan's buurt wilde houden.
Hij keek op naar Rowan. Hij wilde af van de zware stemming die hier hing.
"Paul is er morgenmiddag pas weer. Zin om morgen Central Park in te gaan?" stelde hij daarom voor.

Rowan
Zijn bezorgde uitdrukking verdween, en zijn gezicht lichtte iets op. 'Klinkt goed.'

Kael
"Super."
Hij keek even uit het raam. Het begon al aardig drukker te worden. Mensen liepen Central Park in en uit.
"
Rowan
Hij grinnikte en pakte zijn vest van de bank. 'Kael, ik woon hier al mijn hele leven. Het grootste deel van de tijd was ik niet thuis. Ik ken elke hoek van deze stad.'

Kael
Hij haalde zijn schouders op. "Met die pa van je verwacht ik alles. Als je had gezegd dat je elf jaar in een bezemkast onder de trap had geleefd had ik je ook geloofd."

Rowan
Hij schoot in de lach. 'Goddank was mijn vader niet zo erg. Hij had me liever uit huis dan binnen.'

Kael
"'t Is iets," zei hij met een scheve grijns. "Die van mij was goed pissig toen ik uit huis ging, gek genoeg."
Hij stond meteen daarna op.
"Maar ik ga even roken, zie je zo."

Rowan
Hij lachte zacht. 'Die van mij is waarschijnlijk heel blij.' Hij keek naar hem op. 'Tot zo.'

Kael
Hij liep de gang op. Het balkon was te bereiken vanaf de keuken.
Kael legde de washand met het ijs op het aanrecht en liep het kleine balkonnetje op. Leunden op het gietijzer stak hij een sigaret op. Zijn kaak voelde alweer iets beter. Hij liet de rook uit zijn mond liet ontsnappen. Even blies de wind zijn lange haar voor zijn gezicht, waardoor hij niets zag. Hij veegde het weg en nam nog een trekje.
Langzaam sloot hij zijn ogen.

Rowan
Toen Kael de kamer verlaten had liet hij zich languit op de bank zakken, zijn grijze vest op zijn buik. Hij luisterde hoe zijn voetstappen wegstierven, naar de auto's beneden op straat en de vogels in de boom naast het studentenhuis.
'Hij heeft een groot risico genomen om naar je vader te gaan.'
Emili plofte bij zijn voeten neer.
'Weet ik. Ik was ook liever zelf gegaan.'
Hij zuchtte en keek naar het witgele plafond, zijn vingers om zijn vest sluitend.

Kael
Met zijn ogen volgde hij met matige interesse de mensen beneden op straat. Sommigen keken even naar hem, sommigen keken iets langer dan sociaal acceptabel was, maar veel liep gewoon gehaast door, op weg naar waar ze het vandaag ook druk mee hadden.
Een paar meisjes stootten elkaar aan en wezen naar hem. Kael glimlachte werktuiglijk. Hij nam een laatste trek van zijn sigaret, doofde hem in een lege bloempot waar nog regenwater in stond en gooide hem achteloos over de rand van het balkon.
Hij slenterde weer naar binnen en liep door naar zijn kamer, waar hij op de bank plofte.
"En, heb je me erg gemist?" vroeg hij grijnzend.

Rowan
Hij hief zijn hoofd iets op toen Kael de kamer binnen kwam, en Emili verdween toen hij naast hem kwam zitten. Voorzichtig ging hij overeind zitten en lachte zacht. 'Ik heb je vreselijk gemist.'

Kael
Hij lachte.
"Ik wist het wel!" zei hij, quasi-triomfantelijk, terwijl hij zich uitrekte.

~ Insert pagina waar we zoveel gifs dumpten dat ik te lui ben om dat allemaal apart te gaan zitten kopiëren here

Kael
"Pas maar op, straks doet Paul je een aanzoek. Je kan in zijn kamer van de vloer eten bij wijze van spreken," merkte Kael opgewekt op. Hij ging Rowan voor naar buiten en ademde de frisse buitenlucht in. Nou ja, voor zover die fris was hier in Manhattan. In ieder geval altijd nog frisser dan in Midtown.
Een van de vele openingen van Central Park lag bijna recht tegenover het gebouw waar Kael een kamer had. Het was dat dit stukje Central Park zo dicht tegen Harlem aan lag, anders had Kael de kamer vermoedelijk nooit kunnen betalen.

Rowan
Hij glimlachte even toen ze buiten stonden. 'Dan eet ik toch liever bij jou.'
Met kleine lichtjes in zijn ogen haakte hij zijn arm door die van Kael en begon te lopen, goed uitkijkend voor hij overstak. 'Ik hou van dit deel van de stad...'

Kael
Een moment lang keek hij even verwonderd naar Rowan toen die een arm door de zijne haakte, vooral omdat hij het niet van de jongen verwacht had, maar hij liep vervolgens ontspannen mee. In tegenstelling tot een hoop jongens was Kael totaal niet bang gay gevonden te worden. Sterker nog, als hij ooit een shirt met 'YES HOMO' zou zien hangen zou hij het kopen.
Hij knikte.
"Ja, het is hier goed toeven."
Zodra ze het daadwerkelijke park instapten waren ze onmiddellijk omgeven door struiken en bomen die aan weerszijden van de weg stonden. Vogels kwetterden enthousiast en de wind door de boomkronen zorgde voor een vertrouwd geritsel.

Rowan
Hij ontspande iets toen ze door het park liepen. 'Je hebt echt geluk dat je hier een kamertje hebt weten te vinden.' Hij keek even hoe zijn sneakers ervoor zorgden dat het zand onder zijn voeten op stoof.
Zijn gedachten dwaalden af toen ze verder liepen.
'Hoe lang is het geleden?' Hij keek even naar hem op. 'Dat ik hier bijna aangereden werd?'

Kael
Hij knikte. Een hommel vloog rakelings langs zijn gezicht.
"Ja, absoluut. Ik heb het aan Paul te danken. Zat echt in de shit op een gegeven moment en als ik hem niet had leren kennen had ik waarschijnlijk op straat moeten slapen."
Nog was hij daar dankbaar voor. Als hij inderdaad dakloos was geworden had het nog wel eens van kwaad tot erger kunnen gaan.
"Daar vraag je me wat. Sinds ik met jou om ga heb ik al zoveel adrenalineverhogende situaties voorbij zien komen dat ik een beetje wazig ben op het gebied van data," lachte hij.

Rowan
'Ach, in de zomer is op straat slapen nog niet zo erg. In de winter moet je op 6th Avenue zijn, daar is het meestal wel warm.' Hij klonk heel nonchalant, alsof op straat slapen de normaalste zaak van de wereld was - wat voor hem ook gold.

Kael
"Ja, maar als ik de keus heb," merkte hij op, al wist hij eigenlijk niet zo goed hoe hij op Rowan's opmerking moest reageren.

Rowan
Hij knikte eens. 'Dat is waar. Je went er wel aan.' Hij glimlachte zwakjes, een nogal glazige blik in zijn ogen.

Kael
Het stak, die deprimerende woorden uit Rowan's mond, maar wat kon hij zeggen? Op dit soort momenten leken ze een heel stuk minder gemeen te hebben dan je op het eerste gezicht zou zeggen.
"Als je maar weet dat dat voor jou tot verleden tijd behoort," zei hij uiteindelijk. Er zou heel wat moeten gebeuren voor hij toe zou laten dat de jongen naast hem weer op straat terecht zou komen.
Vaag realiseerde hij zich dat hij zich haast net zo op begon te stellen tegenover Rowan zoals Brenin dat tegenover hem had gedaan vroeger en even miste hij zijn broer weer, zoals altijd op de momenten dat hij zich realiseerde dat hij steeds meer op hem begon te lijken in bepaalde opzichten. Hij besloot dat het hoog tijd werd Brenin binnenkort uit te nodigen.


Rowan
Er ging geen enkele gedachte door zijn hoofd toen hij het park rond keek. Hoe vaak had hij hier op een bankje geslapen? Zeker vijf keer, zo uit zijn hoofd. Hij herinnerde zich de eerste keer dat hij op straat had gestaan, vijftien jaar en geen flauw idee waar hij heen moest. Uiteindelijk had hij in de metro geslapen tot hij eruit was geschopt, gezien hij geen geld bij zich had gehad.
Hij keek even op naar Kael en knikte kort.

Kael
De stilte voelde voor het eerst een beetje ongemakkelijk, maar hij zei niets. Ze passeerden een klein meer, waar hij met regelmaat had gezwommen.
Twee kleine kindjes op felgekleurde fietsjes passeerden hen en Kael glimlachte onbewust even. Vanaf het water klonk een plons, gevolgd door een wild gekwaak. Kael keek op en zag een hond onhandig zwemmen.
Een jongen en een meisje, hand in hand, kwamen uit een zijstraatje. De jongen keek fronsend naar Kael en Rowan. Kael grijnsde breed terug.
"Weetje, niet?"
De jongen trok zijn vriendin vlug mee, alsof ze lesbisch zou worden als ze te lang in hun buurt zou blijven. Kael grinnikte.

Rowan
Zacht lachend keek hij het koppel na. 'Plaag die mensen toch niet zo, Kael.'
Maar toen hij zag dat de jongen nog een keer over zijn schouder keek liet hij zijn hand zakken, sloot zijn vingers om die van Kael en liep grijnzend verder.
Pas toen de jongen en het meisje allang uit zicht waren verdwenen liet hij Kael los.

Kael
Hij keek met een besmuikte grijns naar Rowan.
"Zegt hypocrisie je iets?" vroeg hij, maar hoewel het quasi serieus had moeten klinken, kon hij de lach niet uit zijn stem bannen. Onder het lopen rekte hij zich even uit.
"Ik snap niet waar ze zich zo druk om maken. Vrouwen doen dit soort dingen altijd. Als ik een vriendin mag geloven valt een van haar vriendinnen regelmatig op haar boezem in slaap. Moest je als vent eens proberen," zei hij met een vrolijke twinkeling in zijn ogen.

Rowan
Hij schoot onwillekeurig in de lach. 'Was dat een uitnodiging, Brown?' Hij keek even grijnzend naar hem op en stak toen weer zijn handen in zijn zakken.

Kael
"Als je graag eens in slaap wilt vallen op mijn volle boezem, dan mag dat," zei Kael, met gespeelde plechtigheid. Quasi-suggestief wiebelde hij met zijn wenkbrauwen, soepel de twee kinderen ontwijkend die nu weer teruggecrosst kwamen met hun fietsjes. Het scheelde dat je dat geratel op een afstandje al kon horen aankomen.

Rowan
Lachend schudde hij zijn hoofd. 'Ik voel me vereerd.'
Zijn donkere ogen gleden langzaam weg van Kaels gezicht toen de twee kinderen langs hen heen schoten. Een derde, die duidelijk moeite had de anderen bij te houden, miste hem op een haar, en hij grinnikte zacht.
Een hand door zijn haar halend, zodat het er nog verwaaider uitzag, wierp hij een blik over zijn schouder en bevroor.
Toen hij zich weer had omgedraaid versnelde hij zijn pas, strak voor zich uit kijkend. Hij trok zijn capuchon half over zijn hoofd en verborg zijn handen diep in zijn zakken.
'Mijn vader loopt daar,' mompelde hij, bijna zonder zijn lippen te bewegen. 'Hij heeft me nog niet gezien.' Zijn ogen schoten even naar die van Kael. 'Kunnen we alsjeblieft doorlopen?'

Kael
Hij keek niet om maar knikte alleen. Hij hoopte dat de man zijn karakteristieke jas en haar niet zou herkennen. Zonder Rowan erbij zou hij zijn gestopt en zich om hebben gedraaid, maar nu niet. De laatste keer dat hij die kerel had gezien was deze half bewusteloos geweest en goed kwaad. Wat deed hij hier? Wat deed hij zo dicht bij Kaels huis? Kael geloofde niet dat dit toeval kon zijn. Ook hij versnelde zijn pas.
"Naar rechts en dan naar links," mompelde hij. Dan kwamen ze op een pleintje waar het altijd aardig druk was, dat moest wel ruimte voor een ontsnapping bieden.

Rowan
Hij knikte kort om aan te geven dat hij het begrepen had. Het zweet stond in zijn handen en het liefst was hij gaan rennen, maar hij was bang dat ook maar een enkele beweging zijn vaders aandacht zou trekken.
Zo rustig mogelijk sloeg hij rechts af en wierp een blik over zijn schouder. 'Kael?' Hij keek snel weer voor zich uit. 'Volgens mij heeft hij je gezien.'

Kael
Hij vloekte en stond stil. Hij dacht razendsnel na. Waarschijnlijk had Samuel dan de link ook wel gelegd, maar als hij afstand kon creëren...
"Rowan, ga naar dat plein, ik maak een babbeltje met hem. De kans dat hij me nog een kaakslag geeft is nihil, want het is hier veel te druk," zei hij haastig.

Rowan
Hij knikte opnieuw en keek even naar hem op. 'Kom je achter me aan?' Hij had zijn capuchon afgetrokken en zijn handen uit zijn zakken gehaald en bleef blikken over Kaels schouder werpen. Zenuwachtig verplaatste hij zijn gewicht van zijn tenen naar zijn hielen en bereidde zich voor om het op een lopen te zetten als dat nodig zou zijn.

Kael
"Absoluut."
En met die woorden keerde hij zich om en slenterde hij ogenschijnlijk ontspannen in de richting van de man, doend alsof hij puur de omgeving liep te bewonderen. Ondertussen echter, maakte hij zich zorgen. Wist die kerel waar ze woonden? Hij kon hem eerder onmogelijk zijn gevolgd, dat was zeker, niet in die toestand.

Rowan
Voor een paar tellen bleef hij aarzelend staan, niet helemaal wetend of hij Kael tegen moest houden. Toen draaide hij zich om, sloeg links af en begon te rennen tot hij op het plein stond. Blindelings maakte hij zijn weg door de mensenmassa, proberend om niemand aan te raken en de drukste plekken te vermijden.

Mijn reactie op je laatste post komt even in een nieuw topic


Kael

Hij schudde zijn lange haar naar achteren. De afstand tussen hen werd steeds kleiner en Kael waagde het erop om even oogcontact te maken en hooghartig te glimlachen. Hij had geen idee wat hij moest verwachten. Het had nog verrassend lang geduurd voor die vent echt kwaad was geworden, maar naar wat Kael hem had geflikt kon dat nog wel eens zijn veranderd.
Toch ging die laatste tegen beter weten in graag de confrontatie aan. Je was een roekeloze eikel of je was het niet.


Samuel
Hij had Kael in het oog gekregen en was op hem afgestapt. Hij wist dat Rowan veel tijd doorbracht in dit deel van de stad, waardoor hij als eerst aan Central Park had gedacht toen hij hem ging zoeken.
'Jij. Wat moet jij hier?'

Kael
Hij kon het niet helpen, de onvriendelijke toon van de man deed hem breed grijnzen. Na alles wat Samuel Rowan aan had gedaan deed het Kael merkwaardig goed hem kwaad te krijgen en als dat alleen al door zijn aanwezigheid lukte... all the better.
"Ik?" Hij haalde een hand door zijn haar en glimlachte charmant naar een groepje meisjes dat voorbij kwam. Een giechelde.
Kael grijnsde naar Samuel alsof ze een onderonsje hadden.
"Geef me een goeie reden waarom ik hier op een mooie dag als deze niet zou zijn," zei hij onschuldig.

Samuel
Zijn donkere ogen versmalden. 'Een tel geleden liep mijn zoon nog hier. Waar is hij?'

Kael

"Echt? Dan moet ik hem net gemist hebben. Ik heb geen idee, sorry," zei hij, weer met die geveinsde onschuld, al speelde er een lachje rond zijn mondhoeken.
"Maar wat is er? Ik dacht dat je hem niet meer wilde zien? Jij weet ook niet echt wat je wil, he?"

Samuel
'Zijn moeder is bezorgd,' antwoordde hij met tegenzin.

Kael
"En dus ben jij zo lief te komen zoeken. Weet zijn moeder dat je hem mishandeld?" ging Kael door. Het feit dat Samuel hem moeilijk wat kon flikken met deze drukte maakte hem overmoedig. Net als redelijk wat andere dingen, maar dat was weer een ander verhaal.

Samuel
Hij wierp een blik over zijn schouder voor hij met op elkaar geklemde kaken verder ging. 'Nog één woord en ik... waar is hij?'

Kael
"Nog een woord en je wat? Je gaat me weer slaan? De vorige keer pakte dat ook niet goed voor je uit en nu-" Kael gebaarde om zich heen. "Denk je niet dat de mensen dat een beetje apart zullen vinden? Een agressieve man die een nette jongeman zomaar slaat?"
Hij hoopte dat Rowan ondertussen een flink eind verder was. Als die zich ergens ophield in de menigte kon zijn vader zoeken tot hij een ons woog.
"Nee, ik denk niet dat je me wat zult doen. Per slot van rekening ga je zonder mij je zoon niet vinden."
Goed, dat laatste was deels bluf. Waarschijnlijk zou het Samuel uiteindelijk wel lukken, maar hij had duidelijk nog geen idee waar Rowan nu woonde.

Samuel
Hij was bleker geworden, en zijn ogen schoten vuur. 'Oh, ik ben niet gek, meneer Brown. Maar als je zo doorgaat ga je hier wel spijt van krijgen.'

Kael
Hij snoof spottend. Hij genoot van het spelletje. Wat hier later van zou komen zag hij dan wel, nu was het veel te leuk om Samuel uit te dagen terwijl hij hem niets kon maken.
"Ga ik dat?" herhaalde hij met licht opgetrokken wenkbrauwen. "En het vleit me dat je mijn achternaam nog weet."

Samuel
Zijn mond verstrakte en zijn ogen vernauwden - zijn geduld was op. 'Ik geef je tien tellen,' zei hij verbazingwekkend kalm. Dat was het enige. Na tien tellen moest hij zelf maar ondervinden wat er zou gebeuren.

Kael
"Tien tellen voor wat? Je sociaal onacceptabele gedrag samenvatten?"
Wellicht was iemand met minder eigendunk meer onder de indruk geweest van de houding van de man, maar Kael zag er totaal geen bedreiging in.

Samuel
Zijn wenkbrauwen gingen de lucht in, en hij wilde net antwoorden toen zijn telefoon af ging.
'Wat de...' Een blik op Kael werpend nam hij op. 'Wat?'

Rowan
Met zijn voeten over de rand van het dak keek hij op de markt neer, en hij kon nog net het Central Park zien. Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen hij zag hoe het kleinere figuur zijn telefoon pakte.
'Hé pap,' zei hij luchtig toen er werd opgenomen, en keek naar de appel die hij van een kraampje had gejat en die hij ronddraaide tussen zijn vingers. 'Achter je.'
Hij onderdrukte een lach toen hij zag dat zijn vader zich omdraaide, zich realiserend dat hij op precies het goede moment gebeld had. 'Laat Kael met rust, begrepen?' En met die woorden hing hij op.
Er verscheen een grijns op zijn gezicht toen het figuur even onbewegelijk bleef staan, wetend dat hij de twee met hem spotten, zich toen omdraaide en voor Rowan uit zicht verdween. Een hap van de appel nemend stak hij zijn telefoon weg.

Kael
Hij hield de man scherp in de gaten toen deze zijn telefoon pakte. Verbaasd keek hij toe hoe de man zich met een ruk omdraaide.
Hij kon niet horen wat er werd gezegd, maar de man leek ineens een heel stuk minder op zijn gemak.
"Slecht nieuws?" vroeg hij. Hij kon niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was.

Samuel
Hij negeerde de jongeman compleet, en begon terug te lopen. Hij oogde kalm maar zijn blik schoot over het pad.

Rowan
Hij grinnikte en belde nu Kael, een tweede hap van zijn appel nemend. Toen een paar mensen beneden op straat omhoog keken trok hij snel zijn voeten terug.

Kael
Hij keek ietwat verbaasd de man na, maar toen ging zijn eigen telefoon. Toen hij in de display zag wie het was begon er langzaam iets te dagen.
"Hey," groette hij toen hij opnam, met een lach in zijn stem.

Rowan
'Gegroet!' Hij lachte en ging op zijn rug liggen, zodat hij de overdrijvende wolken kon zien. 'Hij is weg, toch? Geen dank.'


Kael

Hij keek de man na.
"Zo te zien wel. Gave stunt," grinnikte hij. "Waar zit je? Kom ik je kant op als ik zeker weet dat hij weg is."
Kael was dan roekeloos, hij was niet zo stom de man een kans te geven hem te volgen en hem zo regelrecht naar Rowan te leiden.
Rowan
'Hij denkt dat ik in de bosjes zit. Als je het plein oversteekt staat er een leeg gebouw.' Hij keek even over de rand. 'Ik weet niet of je naar boven durft maar ik zit op het dak.'


Kael

"De dag dat ik iets niet durf moet nog komen. Ik kom eraan!" Kael hing op en keek de man na. Desondanks besloot hij voor een omtrekkende beweging te maken, gewoon voor de zekerheid. Hij nam een paar zijstraatjes, laveerde handig door de menigte op het plein, hier en daar met een glimlach zijn excuses aanbiedend als hij tegen iemand opbotste.
Hij kon het gebouw al zien en grijnsde. Ah, herinneringen. In zijn highschool jaren hadden hij en zijn vrienden de verleiding van een leegstaand gebouw nooit kunnen weerstaan.


Rowan
Grinnikend stopte hij zijn telefoon weg en bleef op zijn rug liggen. Hij voelde er niet veel voor om overeind te komen - Kael zou wel verschijnen.

Kael
Behendig begon hij de brandtrappen aan de achterkant van het gebouw te beklimmen. Wellicht zag dat er nogal bijzonder uit; een goedgeklede jongeman die zo'n type gebouw aan het beklimmen was. Het scheelde dat men in Manhattan wel gekkere dingen zag.
Eenmaal op het dak zag hij Rowan liggen.
"Hey!" groette hij, terwijl hij naast de jongen kwam zitten.


Rowan
Hij grinnikte zacht en keek iets op toen Kael het dak op klom, maar bleef wel liggen. 'Hi! Hoe liep het?' Er verscheen een grijns op zijn gezicht. 'Sorry, ik kon het niet laten om hem wat te pesten.'

Kael
"Volgens mij stoorde hij zich wat aan me. Vlak voor je belde zei hij iets over dat ik nog tien seconden had," vertelde hij, terwijl hij ook op zijn rug kwam liggen. Zijn armen vouwde hij ontspannen achter zijn hoofd.

Rowan
Hij keek even opzij, zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Ging 'ie dreigen?' Hij snoof schamper. 'Wauw. Indrukwekkend.' Even was hij stil. 'Denk je dat hij nog terug komt?'


Kael

"Ja, maar ik denk dat hij wel doorhad dat hij in dat park weinig kon uitrichten," zei Kael luchtig. "Zo slim lijkt hij me nog net wel."
Hij onderdrukte de neiging een sigaret op te steken.
"Ik weet het niet. Hij lijkt me wel het soort dat er niet tegen kan afgetroefd te worden, dus een wraakactie sluit ik niet uit."


Rowan
Hij sloot zijn ogen even, voor hij overeind kwam, in kleermakerszit ging zitten en omkeek naar Kael. 'Ik vraag me heel erg af hoe hij dat voor elkaar wil krijgen. Hij weet niet waar je woont, toch? Ik denk niet dat hij veel zin heeft om heel New York door te zoeken voor iemand waar hij toch niets om geeft.' Hij grijnsde iets.


Kael

"Voor zover ik weet niet. Al ben ik bang dat dat niet heel moeilijk uit te vinden is. Hij was net aardig dichtbij, dus als hij echt wil kan hij me wel vinden denk ik," mijmerde hij. Een tijdje goed rondvragen bij die specifieke ingang van Central Park zou genoeg zijn, Kael kwam er vaak en hij viel enigszins op, maar zou die vent die moeite nemen?
"We zien het ook wel. Je bent oud genoeg om te doen en laten wat je wil, dus veel kan hij je niet maken."
Hij keek even naar de wolken.
"En anders licht ik Paul wel in. Die wil je niet boos hebben."


Rowan
'Dacht ik ook.' Hij gooide het klokhuis achteloos over de rand van het dak, en lachte zacht toen hij onverstaanbare, verontwaardigde stemmen hoorde opklinken. 'Oeps.'
Hij strekte zich iets uit. 'Het enige probleem is dat ik ongeveer net genoeg geld heb om een maand van te leven.'


Kael
"Maak je daar maar geen zorgen om. Zolang het moet vangen wij je wel op, en ondertussen kun jij mooi naar werk zoeken," zei hij geruststellend. "Als de huur van een kamer je nog teveel is kan je ook wel een poosje op mijn bank slapen," voegde hij er nuchter aan toe. "Van wat ik hoor is het een fijne bank."

Rowan
Hij grijnsde stralend. 'Dank je. Dan huur ik je bank voor een paar weken.' Hij haalde een paar pepermuntjes uit zijn zak, stak er zelf een in zijn mond en gooide de tweede naar Kael.

Kael
Hij ving het pepermuntje.
"Stink ik zo uit mijn bek?" grinnikte hij en hij stopte het in zijn mond. Hij ging rechtop zitten en rekte zich uit. Hij voelde even aan zijn kaak, die nog wel pijnlijk was, maar een stuk minder dan eerst. Het leek alsof die eerste confrontatie al veel langer geleden was, op de een of andere manier. Waarschijnlijk omdat de dag zo vroeg was begonnen en zo turbulent was verlopen.
"Ik heb een idee. Net in Harlem zit een verdomd goeie Chinees. Ik zeg dat we wat afhalen vanavond. Ik heb geen zin om te koken."

Rowan
Hij grinnikte zacht. 'Goed idee. Ik heb geen zin om elke keer als jij geen zin hebt om te koken voor eten moet zorgen.'
Hij kwam overeind en rechtte zijn rug. 'Zo... Hoe laat is het?' Hij boog zich voorover, pakte Kaels pols en keek op zijn horloge. 'Vijf uur.'

Kael
Hij keek geamuseerd toe hoe Rowan hem even leende voor zijn horloge.
"Vijf uur? Dan kunnen we die kant wel op gaan."
Hij stond op en liep weer richting de brandtrap.
De weg naar beneden leek langer te duren dan die omhoog, waarschijnlijk omdat de adrenaline nu weg was.

Rowan
Hij grijnsde en sprong bijna de trappen af, drie treden tegelijk. Hij had zijn vest losgemaakt, en zijn haar bewoog mee met zijn sprongen. Toen hij op de grond stond keek hij lachend naar hem om.


Kael

Hij liep soepel de laatste treden af.
"Wacht, dan bestel ik nu even, dan is het klaar als we er zijn," zei hij, en hij pakte zijn telefoon. Terwijl hij het nummer intoetste vroeg hij zonder op te kijken.
"Wat wil jij?"

Rowan
Hij fronste iets. 'Eh...' Hij had eigenlijk nog nooit Chinees gehad. 'Ik neem wel het zelfde als jij.'


Kael

"Ah, da's makkelijk. Ik hoop dat je honger hebt."
Hij hield de telefoon aan zijn oor.
"Ah, u ook een goede avond. U spreekt met Kael Brown, ik zou graag een bestelling willen doen."
Hij was even stil terwijl het meisje aan de andere kant van de lijn vroeg wat hij dan graag wilde hebben.
"Twee bakken nasi, een portie sate, Fu Yong Hai, Babi Pangang en twee porties miniloempia's, graag."
Het meisje herhaalde de bestelling en Kael knikte, ook al kon ze dat niet zien.
"Exact. Dan komen we het zo afhalen. Tot zo," zei hij vriendelijk, en hij hing op. Hij keek naar Rowan.
"Denk dat we daar de avond wel mee doorkomen. En anders warmen we die lasagna erbij op en bestellen we een pizza," zei hij luchtig.


Rowan
Hij lachte onwillekeurig, trok zijn vest uit en sloeg die over zijn schouder. 'Ik heb hier geen ervaring mee, maar is wat je net bestelde niet meer dan genoeg voor vanavond?' Hij keek even naar hem op terwijl hij weer begon te lopen.
Het was de hele dag al prachtig weer - de temperatuur was heerlijk en er waren bijna geen wolken aan de lucht.


Kael

Hij haalde zijn schouders op.
"Ligt aan je eetlust. Ik kan zelf meestal wel een hele bak nasi op," zei hij, terwijl hij zijn jas losknoopte. Hij had het warm gekregen van die trappen.
Hij liep naast Rowan. Het was ongeveer een kleine tien minuten lopen vanaf hier naar de Chinees, Tung Yuen.


Rowan
Hij ontspande weer toen ze zo zwijgend naast elkaar door de stad liepen. De kans was klein dat zijn vader hem verder zou gaan zoeken, dus daar hoefde hij zich ook geen zorgen te maken.
Hij stopte toen ze voor de Chinees stonden.


Kael

Hij ging Rowan voor naar binnen. Zoals hij had verwacht lag hun bestelling al klaar. Hij rekende vlug af en prees zichzelf even gelukkig dat hij deze plek kende. Het was verdomd weinig geld voor zoveel eten. Met twee tassen aan zijn handen liep hij naar Rowan toe.
"Ja, hier komen we denk ik de avond wel mee door."


Rowan
Hij grinnikte zacht en haalde een hand uit zijn zak. 'Hier, geef die maar aan mij.' Hij nam een van de tassen van hem over en ging hem voor naar buiten, terug de straat op. Hij kon vanaf hier de weg terug nog wel vinden.


Kael
De weg terug zei hij niet zoveel. Hij genoot eigenlijk gewoon een beetje van de omgeving. Hij was de drukke stad gaan houden, op een bepaalde manier. De kleine jongetjes die een balletje trapten vlakbij het tankstation, de twee gesluierde vrouwen die druk pratend in een taal die Kael niet verstond voorbij kwamen, het groepje meisjes dat duidelijk flink wat geld had uitgegeven; het hoorde er allemaal zo bij.
Terug bij de voordeur deed Kael die snel open, waarna hij de koele gang weer instapte.

Rowan
Hij ging Kael voor de trappen op, en wachtte even tot hij de deur open kon maken. Hij was blij dat hij de gordijnen iets had gesloten, zodat het aangenaam koel was in de kamer.
Hij liet de tas op tafel zakken. 'Zo.'

Kael
Hij zette de andere tas ernaast en verdween naar de keuken, om met borden en bestek weer terug te komen.
Hij begon de bakken voedsel uit te pakken en merkte bij het ruiken van de geuren ervan pas echt hoeveel honger hij had.
"God, ik sta zo niet meer voor mezelf in.."

Rowan
Er verscheen een grijns op zijn gezicht en pakte een bord van hem aan. 'Ach.' Hij keek naar wat Kael had besteld en plofte op een stoel. 'This shouldn't be too hard.'


Kael

"Wat had je dan verwacht? Dat je Chinees netjes volgens etiquette at?" grinnikte hij. "God, nee, etiquette heb ik wel genoeg van gezien."
Hij schepte schaamteloos zijn bord vol, aangezien ze toch meer dan genoeg hadden, leunde ontspannen achterover op de bank terwijl hij nog probeerde in een normaal tempo te eten.

Rowan
Hij schepte zelf ook op, al was het wat beschaafder dan Kael, en begon te eten, al kon hij het niet laten af en toe een blik op de oudere jongeman te werpen. Hij grijnsde onwillekeurig en nam snel een slokje van zijn glas water.


Kael

Hij at ongegeneerd verder toen er vanuit de deuropening ineens een stem opklonk.
"Je zou niet zeggen dat ze hem etiquette hebben geleerd."
Kael keek op.
"Paul! Jij bent vroeg terug," merkte hij verbaasd op. De saus zat rond zijn mondhoeken en hij grijnsde opgelaten.
Paul, een grote, gespierde vent die een tand miste, schoot in de lach.
"Ja, het gaat nu best goed met ma en ze had een uitje vanavond, vandaar."
"Goed te horen man."
Paul liep door naar Rowan en stak een hand uit waarvan de knokkel getatoeëerd waren.
"Paul Brighton," stelde hij zich voor. "Huisgenoot van die fancy holbewoner daar."

Rowan
Hij moest moeite doen niet in de lach te schieten toen hij Kael zo zag eten, en keek even zwijgend toe hoe hij en Paul praatten.
Hij glimlachte toen de man zich voorstelde, zette snel zijn bord op tafel en schudde zijn hand. 'Rowan Riderhood. Ik huur zijn bank.'

Kael
Hij keek van de een naar de ander.
"Wat moet je daarvoor doen? Meegaan als hij gaat winkelen?" vroeg Paul met zijn typische scheve grijns en Kael schoot in de lach.
"Ben ik zo erg?"
"Erger."
"Ik hou ook van jou, Paul."
Paul rechtte echter zijn rug weer.
"Veel plezier jullie twee, doe niets wat ik ook niet zou doen, ik ga direct door naar bed."
"Jetlag?"
"Ja."
En met dat bondige antwoord verliet Paul de kamer weer.
"Nou, da's Paul."

Rowan
Hij grijnsde en begon weer te eten. 'Hij ziet er wel cool uit.'
Emili ging naast Kael op de bank zitten, en hij keek iets op. Misschien moest hij toch naar twee pilletjes per dag gaan.
'Ik vond hem wel hot.'
Rowans wenkbrauwen gingen iets omhoog toen hij het roodharige meisje aankeek en er verscheen een ongelovige grijns op zijn gezicht, maar hij gaf geen antwoord.

Kael
"Hij is cool. Echt, als iemand me vaak uit de brand heeft geholpen is hij het wel. Echt een dijk van een vent," zei Kael vol genegenheid. Het viel hem op dat Rowan's aandacht leek te zijn verschoven naar iemand die hij niet kon zien en even fronste hij licht, maar hij zei niets.
Hij at verder en merkte dat hij langzaamaan wat voller begon te worden.

Rowan
Hij probeerde Emili verder te negeren, en deed een poging naar Kael te luisteren. Hij knikte nogal afwezig, gaapte en schoof zijn nu lege bord iets van hem af.


Kael
Hij keek naar de berg plastic en papier op tafel. Even ging zijn blik naar Rowan, die er niet helemaal bij leek met zijn gedachten.
Kael begon maar met opruimen. Wat er over wat sloot hij weer en bracht hij naar de keuken, waar hij het in de vriezer zette.

Rowan
Zwijgend ruimde hij zijn spullen op, en legde zijn bord netjes in de gootsteen. Toen hij dat had gedaan liep hij naar de bank, schopte zijn schoenen uit zodat ze naast zijn rugzak terecht kwamen en leunde met gesloten ogen achterover.
'Je moet echt wat rust nemen.' Zijn ogen gingen iets open en hij zag dat Emili hem bezorgd aan keek.
'Weet ik,' mompelde hij, en wreef even door zijn gezicht.

Kael
Hij keek even naar Rowan toen die ging liggen en ruimde de laatste spullen op. Vervolgens liep hij naar zijn kast, waar hij een fleecedeken uit haalde, die hij soepel over Rowan uitspreidde.
"Als het te warm is gooi je 'm maar af, maar ik geef m je voor de zekerheid toch maar," zei hij.

Rowan
Hij grijnsde iets. 'Top, dank je.' De fleecedeken voelde zacht en confortabel, en al snel lag hij als een soort donkerblauwe burito op de bank. Hij stak zijn hoofd er iets boven uit zodat je alleen zijn ogen zag, maar je kon zien dat hij lachte. 'Truste.'

Kael
"Trusten," zei hij. Maar toen bedacht hij zich iets, en niet veel later gooide hij een kussen naar Rowan. Zo zorgzaam als hij de deken bracht, zo infantiel ging het met het kussen.
"Hier, was nog vergeten je een kussen te geven," grijnsde hij.
Hij trok zijn jeans en overhemd uit. Hij sliep het liefst gewoon in zijn boxers, zeker met dit weer.
Moe maar voldaan kroop hij zijn bed in.

Rowan
Hij grinnikte zacht toen het kussen op zijn hoofd landde, en trok met moeite zijn arm uit de deken om die goed onder zijn hoofd te leggen.
Toen hij zijn ogen sloot duurde het niet lang meer voor hij sliep.

De ochtend erna was het ongeveer negen uur toen hij langzaam wakker werd. De deken was op de grond gegleden, zodat hij alleen nog zijn rode shirt en zijn boxers droeg, en hij lag op zijn buik op de bank. Zijn arm was er van af gegleden.
Hij opende zijn ogen nog niet en luisterde half naar de geluiden op straat.


Kael
Toen hij de volgende ochtend wakker werd duurde het even voor alles van de vorige dag weer bij hem terugkwam. Hij keek even naar Rowan, die op zijn bank lag en wist niet zeker of deze sliep, dus hij zei niets. Hij voelde aan zijn kaak. Het leek dik te zijn geworden, maar zoiets voelde meestal erger dan het was. Hoopte hij.
Hij pakte zijn kleren en liep naar de badkamer, om daar onder de douche te stappen. Hij zou eerst even met Paul overleggen en als hij zich niet vergiste kon hij dan direct door naar het feest waar hij voor uitgenodigd was.

Rowan
Hij gaapte eens, en dwong zichzelf uiteindelijk om overeind te komen toen de zon op zijn gezicht scheen. Snel legde hij de deken terug op de bank, gaapte opnieuw en wreef met beide handen door zijn gezicht.
Nog half slapend trok hij dezelfde spijkerbroek als de dag ervoor aan, maar propte het rode T-shirt in zijn tas om te zoeken naar een schone. Hij was niet gespierd, en je zag zijn ribben door zijn huid steken, maar hij had zelf gemerkt dat hij nauwelijks aankwam, tenzij hij groeide - waarmee hij al een tijdje geleden mee gestopt was.
Gapend trok hij een zwart shirt over zijn hoofd en kwam overeind. Hij nam niet eens de moeite iets aan zijn haar te doen - hoe hij ook zijn best deed, het zag er toch verwaaid uit.


Kael

Hij was onder de douche gestapt en stond zichzelf toe vijf minuutjes van het water te genieten. Echt heel warm was het niet, maar hij was eraan gewend en het was op zich best lekker.
Hij stapte onder de douche weg, droogde zich vlug af en trok zijn broek aan, die kon nog een dag. Het overhemd ging de was in en hij liep terug naar de kamer, waar hij Rowan aangekleed en wel aantrof.
"Goeiemorgen!' zei hij opgewekt, terwijl hij zijn kast opendeed.
Het was niet zo heel vanzelfsprekend dat zijn bovenlichaam op die ene op zijn onderarm na helemaal vrij was van tattoo's. Een maand of vier geleden had hij bijna iets op zijn rechterschouderblad laten zetten, maar hij had het geld er niet voor gehad.
Hij trok een wit overhemd aan. Dat was wel lekker met dit bijna zomerse weer. Hij draaide zich om.
"Hoe sliep de bank?"

Rowan
Hij grinnikte zacht toen Kael de kamer weer binnen kwam. De twee hadden qua uiterlijk geen groter contrast kunnen vormen - Kael aan de ene kant, met zijn chique blousejes, tuxedo's en perfecte haar, en hij aan de andere kant, met zijn Superman shirt en te grote spijkerbroek.
'Geweldig, dank je.' Hij kwam overeind.


Kael
"Zo mag ik het horen. Ik zal trouwens even wat brood ontdooien," zei hij. Ineens bevroor hij.
"Wacht eens, ik sta me hier nu wel aan te kleden, maar vanmiddag moet ik naar een feest-"
Vlug begon hij zijn broek uit te trekken. Het witte overhemd kon blijven. Niet veel later had hij een nette tuxedo aan en was hij bezig een stropdas te strikken. Hij voelde zich gek genoeg volkomen op zijn gemak in dit soort kleren. Vroeger had hij ze ook vaak genoeg gedragen.

Rowan
Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen en een flauwe, licht verbaasde grijns toe hoe hij zich weer begon om te kleden. 'Een feest? Hoe laat?'

Kael
Toen hij klaar was, strak in pak, draaide hij zich om naar Rowan.
"Rond drie uur, dus ik heb nog wel even, maar toch. Ben laatst uitgenodigd, ik weet nog steeds niet waarom. Ik gok dat het mijn familienaam is ze niet weten hoe de zaken er bij ons voor staan."
Hij grijnsde. Als ze eens wisten.
"Ik mag helaas geen introducé's meenemen, anders had ik jou ook wel een pak aangetrokken, sorry."

Rowan
Er verscheen onwillekeurig. 'Maakt niet uit. Ik ben sowieso niet echt iemand voor dat soort feestjes.' Hij trok de koelkast open en schonk voor zichzelf wat vruchtensap in een glas. 'Hoe laat ben je ongeveer terug?'

Kael
"Geen idee. Denk tegen de avond," zei hij. Hij pakte ook wat spullen uit de koelkast en smeerde zichzelf drie boterhammen, die hij met kaas, jam en ham belegde. Vervolgens nam hij een groot glas water.

Rowan
'Top.' Hij leunde tegen het aanrecht, grijnsde en nam een slok van zijn vruchtensap.

Kael
Hij at nu een stuk voorzichtiger. Jam op zijn tuxedo was niet wenselijk. Misschien had hij zich na het eten om moeten kleden.
Het ging echter goed. Hij zette zijn bord in de gootsteen. Dat kwam later wel.
"Hey, ik ga even kijken of Paul al wakker is," zei hij toen. Hij wilde nog voor hij zou vertrekken even met de jongen praten.

Rowan
Hij knikte eens. 'Tuurlijk.' Hij maakte zich los van het aanrecht, liep door de kamer heen en begon in zijn rugzak te zoeken, tot hij een wit doosje tevoorschijn trok. Hij haalde er twee eveneens witte pilletjes uit, liet er één in zijn zak glijden en liep toen weer terug naar het aanrecht, waar hij zijn glas opnieuw vulde, deze keer met water. Hij legde het pilletje op zijn tong en werkte die met een slok water naar binnen.

Kael
Hij klopte aan bij Paul.
"Binnen," klonk het slaapdronken. Paul knipperde verbaasd met zijn ogen toen Kael binnenkwam.
"Ga je trouwen of zo?"
"Nee, ben uitgenodigd voor een of ander chique partijtje. Ze denken dat ik nog op goede voet sta met Mortimer geloof ik."
"Help ze niet uit de droom, knul."
"Was ik ook niet van plan." Kael ging zitten op het smalle, oude bankje in Paul's kamer. Paul zelf zat nu rechtop in bed. Hij droeg een mouwloos shirt waarin zijn armen nog gespierder leken. Kael wist inmiddels wel beter dan geïntimideerd te zijn door de jongen voor hem. Het duurde nooit echt lang voor je dwars door dat ruige uiterlijk heen prikte.
"Je bent hier voor je vriendje, of niet?" bromde Paul. Kael besloot dat dit niet echt het moment was om Paul te verbeteren, dus hij knikte.
"Hij kan niet terug naar huis, Paul." Toen Paul hem vragend aankeek vervolgde hij; "Die dikke kaak heb ik omdat ik bij zijn huis vroeg of ik z'n medicatie op kon pikken. Die man slaat hem nog eens dood."
Paul's gelaat verstrakte iets en Kael hield zijn mond.
"Op die manier. Nou. Wat mij betreft kan hij de kamer krijgen, als hij de huur kan betalen."
Kael voelde opluchting door hem heen gaan, ook al had hij van Paul weinig anders verwacht.
"Hij zei zelf dat hij voor een maand genoeg had. Ik neem aan dat hij in die tijd wel werk kan regelen, en anders slaapt hij een poosje bij mij op de bank."
Paul keek hem lang, doordringend aan. Kael keek kalm, maar vastberaden terug.
"Prima. Dat is dan geregeld."
"Super, bedankt man," zei Kael, terwijl hij opstond, niet in staat de opluchting uit te bannen en hij verliet de kamer weer.

Rowan
Hij staarde nogal glazig uit het raam, nog steeds tegen het aanrecht leunend. De onaangename nasmaak van de medicatie bleef nog even in zijn mond hangen, zelfs na een tweede glas water.

Kael
Hij liep zijn kamer weer in.
"Rowan? Wat Paul betreft kan je intrekken," kondigde hij aan, terwijl hij zijn portemonnee in zak stopte. Hij moest zo wel die kant op gaan.


Rowan
Hij keek op en glimlachte iets. 'Dank je.' Het was een opluchting nu hij wist dat hij een vaste plaats had om te verblijven, wat betekende dat hij niet meer terug hoefde. 'Ga je?'

Kael
"Geen dank," zei hij met een glimlach. "Ik ben al lang blij dat je niet terughoeft naar die eikel."
Hij keek rond of hij niets was vergeten en knikte toen.
"Ja, ik ga die kant op."

Rowan
Hij zonk op de bank en *woah onweer over here I'm kinda scared* pakte een boek uit zijn tas. 'Ik vermaak me wel. Doe de groeten aan die mensen.' Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht.

Kael
Hij lachte.
"Zal ik doen"
Hij ging naar buiten en voor de tweede keer in twee dagen stapte hij op de metro. Hij ving nogal wat blikken, zo staand in een mooie tuxedo, maar hij vond het ergens wel leuk, die aandacht, en had een kleine grijns op zijn gezicht.
Het was ergens in Midtown, een of ander vooroorlogs gebouw met grote balzalen.

Rowan
Hij sloeg het boek open op de pagina waar hij een stukje papier tussen had gelegd en ging verder waar hij gebleven was. Hij had de radio zacht aangezet en zichzelf in de hoek van de bank genesteld, zodat hij de komende tijd niet meer van zijn plaats hoefde te komen.

Kael
Hij stopte voor het betreffende gebouw en ging naar binnen. De ontvangsthal was al groot en rijkelijk versierd. Een net geklede man stapte direct op hem af.
"Ah, Kael, fijn dat je er bent, jongen, fijn dat je er bent," zei hij en Kael schudde hem de hand.
Hij legde vervolgens amicaal een arm om Kael's schouders en leidde hem mee naar de zaal waar het feest plaatsvond, ondertussen druk pratend. Kael liet het maar toe. Hij was er niet zo een bij wie aanraking een issue was en had toch het idee dat dit soort types hier wel meer rondliepen.
De zaal was prachtig en leek onaangeroerd door de tijd. Met bewondering keek Kael rond. Hij was zeker niet overdressed hier.

Rowan
Hij keek even op toen het langzaam donkerder werd, en kwam voorzichtig overeind. Zijn benen sliepen van het lange stilzitten. Zich uitrekkend pakte hij zijn vest van de grond, merkte dat het toch frisser was dan hij had gedacht en trok ook zijn donkerbruine jas uit zijn rugzak.
Met zijn handen in zijn zakken en zijn oortjes in verliet hij het appartement, netjes de deur achter zich in het slot draaiend, voor hij de straat op ging.

Kael
Het feest viel hem mee. De sfeer was goed, ook al hing er een air van superioriteit, hij had gezellig staan praten met een hoop mensen en behendig vragen over zijn vader ontweken.
Hij was nu aan de praat geraakt met een jonge vrouw in een elegante, hemelsblauwe jurk. Haar witblonde haar was ingewikkeld opgestoken en om haar hals hing een subtiel kettinkje.
"Ben jij niet de jongste zoon van Mortimer Brown?" vroeg ze, hem opnemend. Kael knikte.
"The one and only."
"Ik hoorde dat jullie niet echt meer door een deur kunnen," merkte ze vervolgens op. Onbeleefd, dacht Kael.
"Ach, ik denk dat iedere familie zo wel eens zijn onenigheid heeft," zei hij beleefd. "Maar ik kan niet zeggen dat ik wat er binnen onze muren gebeurd graag aan de grote klok ga hangen. Ik zou niet graag het vertrouwen van mijn familie beschamen," voegde hij er soepeltjes aan toe. Op haar bleke wangen verscheen een licht blosje.
"Ik bedoelde niet-"
"Het is al goed, ik ben niet beledigd."

Rowan
Genietend van de stad rond dit uur maakte hij zijn weg naar het centrum. Drukke plaatsen waren op zich niet erg als mensen geen aandacht aan hem besteedden, en gezien iedereen het te druk had hem een blik waardig te keuren liep hij rustig verder.
'Oi, Riderhood.'
De harde stem drong door zijn oortjes heen, en hij wierp een verbaasde blik over zijn schouder.

Kael
Er kwam een kelner langs met een dienblad. Kael pakte er een glaasje witte wijn vanaf en het meisje volgde zijn voorbeeld. Ze bleek de dochter van een of andere baron te zijn.
"Wat doe jij eigenlijk?" vroeg ze hem, na een slokje wijn te hebben geroken. Kael rook even aan zijn glas en nam er toen ook een slokje van.
"Momenteel niets. Ik ben op zoek naar een nieuw baantje. Een dezer dagen een sollicitatiegesprek."
"Werkelijk? Waar?"
"Kledingzaak."
Haar blik zei genoeg. Ze had niet verwacht dat iemand in deze hal zich tot dat niveau zou verlagen.
"Je meent het?"
Kael knikte.
"Het is zulk gek werk nog niet hoor. Je ontmoet een hoop mensen en ach, een beetje adviseren vind ik wel leuk. Zo zou ik zelf voor zilveren knopjes zijn gegaan bij die jurk," zei hij, met een speelse grijns.

Rowan
Hij kwam tot stilstand en draaide zich nu helemaal om. Jackson Colfer was een lange, gespierde jongeman die een paar jaar terug bij hem in de klas had gezeten. Het was een tijd geleden dat hij de ander had gezien, maar hij was hem zeker niet vergeten.
'Oh, hi.' Hij probeerde zijn stem normaal te laten klinken, en merkte dat dat beter ging dan normaal. Zijn blik gleed even door de straat, en merkte dat het hier een stuk rustiger was - aan de overkant liep een stelletje dat alleen maar oog scheen te hebben voor elkaar, maar afgezien van Jackson en zijn twee vrienden, waarvan Rowan de namen was vergeten maar waarvan hij wist dat ze er meestal maar een beetje bij stonden, was de straat leeg.
'Moet je niet thuis zijn?' vroeg Jackson op een licht spottende toon. 'Zijn je ouders niet bezorgd?'
Rowans wenkbrauwen gingen omhoog. 'Ik ben twintig, Colfer. Ik had die vraag eerder aan jou kunnen vragen, of heeft je moeder je eindelijk geleerd hoe je voor jezelf moet zorgen?'
Hij was trots op zichzelf dat hij kalm wist te blijven, al wist hij niet voor hoelang dat nog zou duren.

Kael
Ze was beledigd, hij kon het zien. Hij grijnsde.
"Sorry, schat, maar je afkeer van gewoon werk was een schot voor open doel."
"Wie zegt dat ik-"
"Alsjeblieft. Ik ben de minst geliefde zoon van Mortimer Brown, zoals je al opmerkte. Ik herken afkeer als ik het zie."
En met die woorden keerde hij zich om en verdween hij met het glas wijn in zijn hand de menigte in.
"Oh, Kael?"
Een man met een kort baardje schoot hem aan.
"Ja, meneer-"
"Bernard. Luister, Kael, ik wilde je al een poosje spreken. Kan dat nu even?"
Kael zag het meisje achter Bernard langs lopen en nadrukkelijk de andere kant opkijken en hij onderdrukte een grijns. Toen keek hij weer naar de man voor hem.
"Natuurlijk."

Rowan
Hij grijnsde onwillekeurig toen hij zag dat Jackson daar niet zo snel een antwoord op had. 'Fijne avond, heren.' Hij knikte kort en wilde zich omdraaien.
Dat had hij gedacht.
Een klap tegen zijn slaap zorgde ervoor dat zijn hoofd hard naar links sloeg en contact maakte met de muur, voor een hand zich om de achterkant van zijn jas sloot en hem weer overeind trok. 'Nog zo'n opmerking, Riderhood,' siste Jackson in zijn oor, 'en je ligt in het meer. Begrepen?'
Rowan deed een poging zich los te rukken, maar Jackson greep zijn pols. 'Begrepen?!'

Kael
Ze liep naar een wat rustiger plekje, dichtbij de uitgang.
"Zoals je vast wel hebt gehoord is mijn nichtje druk bezig met haar project voor dierenwelzijn," begon de man en ook al had Kael geen flauw idee wie dat nichtje was, hij knikte desondanks alsof hij volledig ingelicht was.
"En ze heeft iemand nodig voor een reclamespotje. Ik stelde jou voor en ik geloof dat ze er wel oren naar had. Lijkt dat je wat, Kael? Het verdiend goed, uiteraard."
Kael dacht snel na. Hoe moeilijk kon het zijn? En een beetje extra cash was nooit weg.
"Dat lijkt me enig," zei hij daarom met een lach.

Rowan
Hij kneep zijn ogen even dicht.
Kalm, Rowan.
Jackson had zijn hand van achteren om zijn hals gesloten, en ademhalen werd moeilijker. Hij knikte kort.
'Ik hoorde niets.' Zijn arm werd bijna uit de kom getrokken toen Jackson hem met zijn buik tegen de muur drukte. 'Wat zei je?'
Rowan gaf geen antwoord en probeerde normaal adem te halen. De hand verstrakte.
'B- begrepen.'
Hij werd pas losgelaten nadat een vuist hem hard op zijn schouder raakte, waardoor zijn knieën het begaven.
'Braaf.' Ze lieten hem op de grond zakken.
Rowan haalde even diep adem.
Kalmeer, in godsnaam.

Kael
"Blij dat te horen, blij dat te horen. Vertel eens, hoe gaat het nu met je? Je wil niet weten hoeveel verhalen er over jou rond gaan. En over je zus natuurlijk."
Kael knipperde met zijn ogen. Hij had niet verwacht dat hij zo fascinerend zou zijn voor deze mensen.
"Het- gaat prima," antwoordde hij, een beetje verbouwereerd. Toen herstelde hij zich weer.
"Wat voor verhalen precies, als ik zo vrij mag zijn?"
Bernard haalde zijn forse schouders op.
"Oh, je kent dat wel," zei hij, duidelijk niet geheel op zijn gemak. "Van die verhalen."
Kael kreeg de indruk dat Bernard weinig wist en gewoon hoopte dat Kael hem dingen zou vertellen.
"Op die manier. Maar, nee, het gaat z'n gangetje," zei hij met een bescheiden glimlach.

Rowan
Wankelend kwam hij overeind en moest zich aan de muur overeind houden om niet om te vallen. Hij begon weer te lopen, maar niet terug naar het appartement - hij kon het niet riskeren dat Jackson hem misschien zou volgen. Met trage, slepende passen sloeg hij de hoek om, niet helemaal wetend waar hij heen ging.
Een beeld van een paar uur terug schoot hem te binnen - het adres waar Kael die avond zou zijn, opgeschreven op een stickie die op de koelkast had gehangen. Hij kneep zijn ogen even dicht. Kon hij dat maken?

Kael
Na een beetje gepraat over koetjes en kalfjes kwam het gesprek op het punt dat Kael eigenlijk vanaf de opmerking over verhalen die ronde deden over hem wel aan had zien komen.
"En, zie jij je vader nog vaak? Ik moet hem ook echt weer eens even spreken."
Kael schudde zijn hoofd.
"Nee, ik woon momenteel hier in Manhattan, dus het nogal een eind om zo even te reizen," zei Kael soepel. Onwillekeurig vroeg hij zich af of wat hij er tegen dat meisje uit had geflapt misschien doorvertelt zou worden. Vermoedelijk wel. Nou ja, dat was dan maar zo. Hoorde Mortimer ook eens de waarheid.

Rowan
Hij haalde even trillend adem en nam toen een besluit. Hij versnelde zijn pas, voor hoever dat kon, en liep met een grote omweg terug.
Hij aarzelde even toen hij voor het grote gebouw stond en keek omhoog. Hij had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken.

Kael
"Oh, wat enig, waar dan?"
Kael besloot niet te vertellen dat hij vlakbij Harlem woonde. Eigenlijk wilde hij sowieso niet al te specifiek worden.
"Aan de rand van Central Park," antwoordde hij daarom. Met de grootte van Central Park zei dat alsnog bitter weinig, maar Bertrand leek afgescheept.
"Zo, dan woon je wel mooi, zeker."
"Absoluut."
Kael zette zijn lege glas op een passerend dienblad en pakte een nieuwe. Het was pas zijn derde deze avond en hij merkte er weinig van.
De hele avond al werd er klassiek gespeeld. Het verveelde Kael. Eigenlijk begon het hele feest hem te vervelen. De volgende keer zou hij regelen dat hij wel iemand mee mocht nemen.

Rowan
Na een paar minuten wist hij een zij-ingang te vinden - hij voelde er niets voor om aan te bellen en meteen in het middelpunt van de aandacht te staan. Met gebogen hoofd liep hij het halletje door, in de richting van de stemmen, toen hij per ongeluk tegen iemand aan botste.
'S- sorry,' excuseerde hij zich, en hij schrok even van zijn hese stem. Snel liep hij door.

Kael
Hij wilde zich eigenlijk even losmaken van de man, maar die leek veel te graag te willen praten.
"Om nog even terug te komen op dat spotje, jongen, hoe kunnen we je bereiken?"
Kael gaf de man zijn nummer. Adres leek hem geen goed idee, als het even vermeden kon worden. Niet dat hij verwachtte dat Mortimer zou zijn zoals Rowan's vader, integendeel, de kans dat Mortimer van zich liet horen was miniem, maar Kael wilde niet veel verder in dit wereldje terecht komen dan strikt noodzakelijk. Het zag er mooi uit en de feestjes op zijn tijd hadden wel wat, maar daar bleef het bij.

Rowan
Hij trok zijn capuchon van zijn hoofd toen hij de grote zaal naderde, waar zo te horen de meeste mensen waren. Zo nu en dan liepen er groepjes van twee of drie de gang door, wierpen een afkeurende blik op zijn verwaarloosde uiterlijk en liepen dan snel weer door.
Uiteindelijk bleef hij staan zijn handen diep in zijn zakken, in een poging te kalmeren. Zijn ogen schoten door de zaal, in een poging Kaels donkere haar te vinden, toen een tweede man hem aanstootte en hem verbaasd aan keek. 'Wat doe jij hier?'
'N - niets, ik -'
'Maak dan dat je wegkomt.'
'Maar ik zoek -'
'Heb je een uitnodiging bij je?'
'Nee, maar -' Hij haalde even trillend adem.

Kael
"Nou, dan kan je binnenkort denk ik wel een belletje verwachten. Ik zal het haar meteen vertellen als ik haar weer zie," zei Bertrand opgetogen. Kael glimlachte.
"Dank u wel," zei hij.
"Oh, en beste Kael," begon hij, maar Kael was afgeleid. Hij hoorde een bekende stem en ook Bertrand leek nu door te hebben dat er iets was.
Langzaam draaide Kael zich om.
"Rowan-"
Met grote passen beende hij naar zijn vriend toe, om die scherp op te nemen.
"Rowan, wat is er gebeurd?" vroeg hij, geen acht slaand op de man, die hem verbaasd aankeek.

Rowan
Hij keek de oudere jongeman niet recht aan en balde zijn handen tot vuisten in de zakken van zijn vest. 'Kan ik - kan ik je even alleen spreken?'

Kael
Hij fronste even en keek toen naar de man die bij Rowan was.
"Ik ken hem. Ik regel dit verder," zei hij kalm, maar beslist. De man aarzelde. "Ik regel het," herhaalde Kael met klem en de man gaf toe. Kael legde een hand op Rowan's rug.
"Kom, we gaan," zei hij zacht. Hij nam de jongen op, die eruitzag alsof er iets vrij onaangenaams was gebeurd. Zo had hij hem al talloze keren gezien, maar het wende nooit.

Rowan
Hij liet zich meevoeren door Kael, en pas toen ze weer stil stonden keek hij hem recht aan. 'Ik, eh..' Hij wankelde even, en hield zich overeind aan de muur. 'Ik - sorry.' Hij wendde zijn blik weer af. 'Ik ga wel, ik -' Diep ademhalend verborg hij zijn gezicht in zijn handen.

Kael
Hij fronste, maar pakte toen Rowan's schouders beet.
"Jij gaat in je eentje nergens heen," zei hij toen beslist. Hij knikte naar een bankje in de hal waar ze stonden, die nu iedereen binnen was geheel leeg was.
"En dan kan je me vertellen wat er gebeurd is."

Rowan
Hij liet zijn handen zakken en drukte zijn vingers tegen zijn mond voor hij met hese stem begon uit te leggen wat er was gebeurd. Zijn stem sloeg meerdere keren over, en toen hij klaar was kon hij alleen voor zich uit kijken.

Kael
Met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht luisterde hij, nog steeds met zijn hand op Rowan's rug. Hij voelde een mengelin van boosheid en medelijden. Hij had zelf genoeg kutgrappen uitgehaald, zelfs met anderen, maar dit soort dingen had hij nooit kunnen begrijpen. Hij zou alleen gewelddadig kunnen zijn naar iemand die het verdiende, Rowan's pa, om er maar een te noemen.
"Wat een hufter," zei hij uiteindelijk. Hij nam Rowan op. "Heb je medische hulp nodig, denk je?"

Rowan
Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, het valt wel mee denk ik.' Hij voelde even aan zijn slaap. 'Ik ga naar huis.' Voorzichtig kwam hij overeind.

Kael
Hij knikte en stond ook op.
"Ik ga met je mee," zei hij nuchter. "Wacht, ik haal even mijn jas op bij de garderobe. Ik ben zo terug," zei hij, waarna hij de gang inliep, naar de garderobe. Niet veel later kwam hij terug met zijn zwarte, wollen jas.

Rowan
Hij stak zijn handen dieper in zijn zakken en wachtte. Toen hij weer verscheen ontspande hij iets, wachtte tot ze naast elkaar stonden en begon te lopen.

Kael
De koele avondlucht voelde aangenaam en hij begreep volkomen waarom Rowan een wandeling had willen maken.
Hij keek even opzij en porde Rowan toen zacht met zijn elleboog.
"Ik kan jou ook geen moment alleen laten, he?" zei hij toen, ietwat plagerig.

Rowan
Er verscheen een scheve grijns op zijn gezicht, die ervoor zorgde dat de schram op zijn wang iets uitrekte. 'Sorry...'

Kael
Het deed hem goed in ieder geval nu ook weer een lach op Rowan's gezicht te zien.
Terwijl ze liepen genoot hij van de stilte. Het continue gepraat op het feest was nou niet bepaald rustgevend. Het hielp ook niet dat hij zich de hele middag en avond netjes had gedragen, op had gezeten en pootjes had gegeven en non stop lastige vragen had moeten ontwijken.
Ergens hoopte hij Rowan's aanvaller weer tegen te komen. Waar dat confronterende gevoel vandaan kwam wist hij niet echt, al had hij zijn vermoedens.

Rowan
Toen ze het straatje naderden ging hij langzamer lopen, tot hij helemaal stilstond. 'Eh, Kael?' Hij keek even over zijn schouder. 'Kunnen we door een wat drukkere straat lopen?'

Kael
Hij keek op. Zijn donkere ogen namen die van Rowan kort op. Toen knikte hij.
"Goed."

Rowan
'Dank je. ' Hij haalde even diep adem en begon weer te lopen.
6th Avenue was goddank zo vol met mensen dat ze niet opvielen, en hij versnelde zijn pas zodat ze niet veel later weer voor het appartement stonden.

Kael
Hij deed de deur open en stapte naar binnen. Hij liep door naar de kamer en zocht comfortabele kleren uit. Na een hele avond deftig lopen doen had hij zowaar weer eens behoefte aan een goede, oude joggingbroek, met een hoodie erop.

Rowan
Hij drukte zijn hand even tegen zijn slaap toen zijn hoofdpijn weer opspeelde, en hij zonk languit op de bank. Hij had zijn jas en vest nog aan, terwijl het in de kamer nogal warm was, maar dat was wel het minste wat hem nu kon schelen.

Kael
Hij keek om naar Rowan.
"Gaat het wel?" vroeg hij scherp, terwijl hij zijn overhemd losknoopte. Hij stond al in zijn joggingbroek, die een scherp contrast vormde met hoe hij er normaal bij liep.

Rowan
Hij verborg zijn gezicht even in zijn handen en knikte eens. 'Jawel, dank je.' Hij keek even naar hem op. 'Sorry dat ik zo binnen kwam vallen.'

Kael
Hij keek Rowan even ongelovig aan, maar liet het rusten.
"Maakt niet uit joh," zei hij schouderophalend. Hij hing het overhemd over een stoel en trok een shirt aan, gevolgd door de donkerblauwe hoodie.
"Daar komt bij," zei hij, toen zijn hoofd weer zichtbaar was, "dat het toch al niet zo'n knalfuif was."

Rowan
Hij grijnsde iets. 'Ah.' Zuchtend rekte hij zich uit en kroop iets weg in zijn vest, de capuchon half over zijn hoofd getrokken. Hij keek even naar Kael op.

Kael
Hij ging op zijn bed zitten en rekte zich uit.
"Had ik al verteld dat ze me voor een reclamespotje hebben gevraagd?" zei hij toen met een kleine grijns. Het was hem eigenlijk net weer te binnen geschoten.

Rowan
Hij aarzelde even, voor hij overeind kwam en naast Kael op bed ging zitten. 'Serieus? Wat voor reclamespotje?'

Kael
"Iets met een of ander goed doel, geloof ik," zei hij met een grijns. "Door alle drukte daar ben ik de details even kwijt, maar als het geen loze belofte is wordt ik over een poosje gebeld."
Hij kon niet ontkennen dat hij het ergens wel een vet idee vond. Plus, het feit dat hij op TV zou komen sprak hem ook wel aan.

Rowan
Er verscheen een grijns rond zijn mond. 'Nice.' Hij zuchtte even diep en liet zich achterover op het bed vallen. 'Nu ik nog.'

Kael
"Volgende keer neem ik je mee. Geloof me, die feesten zijn aan de saaie kant, maar ze bieden mogelijkheden," grijnsde Kael. "En lekker eten. En mooie vrouwen, al ontmoette ik er een die net de verkeerde vragen stelde."

Rowan
Hij lachte zacht. 'Daar ken ik er ook een paar van, al zullen we onder verkeerde vragen waarschijnlijk allebei iets anders verstaan.'
Hij gaapte onwillekeurig en sloor zijn ogen even.

Kael
"Ongetwijfeld." Door Rowan moest hij ook gapen en hij keek op de klok.
"Maar terug naar je bank jij, ik wil m'n bed in," grinnikte hij en hij trok zijn sweater, shirt en joggingbroek weer uit, omdat het net even te warm was om daarin te slapen.

Rowan
Hij kreunde zacht. 'Ugh...' Hij grijnsde half en bleef liggen. 'Ik lig hier wel goed.'

Kael
"Ook goed, maar schuif dan een klein beetje op, dan pas ik er nog bij," zei hij geamuseerd. Niet dat hij Rowan anders niet zelf een stukje zou verplaatsen.

Rowan
Hij lachte onwillekeurig en schoof een stuk opzij, zodat Kael er ook bij kon liggen. Zo'n smal bed was het niet, dus met z'n tweeën er op liggen was geen probleem.
Toen Kael naast hem lag draaide hij zijn hoofd iets en grijnsde.

Kael
Hij rekte zich even ontspannen uit en trok alleen het laken op. De rest was hem te warm. Hij beantwoordde de grijns van Rowan. Vervolgens rolde hij op zijn zij, zoals hij meestal sliep.
"Trusten," mompelde hij.

Rowan
Hij legde een arm onder zijn hoofd en deed hetzelfde. 'Trusten.' Hij sloot zijn ogen.

Kael
Hij sliep vrij snel in en droomde die nacht van allerlei onsamenhangende dingen, ook al leken ze in zijn slaap volkomen logisch, zoals dromen dat wel vaker doen.
Toen hij de volgende ochtend wakker werd was dat omdat de zon al helder door de gordijnen kierde. Hij gaapte en kwam overeind. Zijn haar zat een tikje verward en afwezig haalde hij zijn hand erdoorheen.

Rowan
Hij schrok wakker toen zijn arm werd verschoven, en verborg zijn gezicht in het kussen. De zon was nog veel te fel om zijn ogen te openen.
Hij mompelde iets onverstaanbaars voor hij iets overeind kwam. 'Goedemorgen...'

Kael
Zwierig draaide hij zich om.
"Morgen," zei hij, alweer iets wakkerder dan net. Hij opende de gordijnen en zonlicht stroomde de kamer in.
"Ah, heerlijk," merkte hij op.

Rowan
Hij grijnsde zwakjes, zijn ogen nog half dicht. Niet te snel kwam hij overeind, rekte zich uit en gaapte eens voor hij doorliep naar de keuken.

Kael
Hij keek Rowan even aan en trok toen maar eens een gewone korte broek aan, met daarop een eenvoudig wit overhemd, waarvan hij werktuiglijk de mouwen een stukje oprolde. Zo kwam hij een warme dag wel door.
Hij liep ook naar de keuken.

Rowan
Hij haalde zijn hand door zijn gezicht, de slaap uit zijn ogen wrijvend, en pakte een glas uit het kastje. Opnieuw nam hij een pilletje in en stak de tweede in zijn zak.
Het glas in zijn hand draaide hij zich om naar Kael, zijn rug tegen het aanrecht, en grijnsde scheef.

Kael
Hij glimlachte even en pakte voor zichzelf een glas cola. Hij leunde eveneens tegen het aanrecht terwijl hij langzaam begon te drinken.
"Ik stel voor dat we vandaag gaan zwemmen of zo," zei hij.

Rowan
Hij aarzelde even. 'Ik, eh... ik heb geen zwemspullen bij me.'

Kael
"Dan ga je toch gewoon in je boxers?" zei hij opgewekt. Hij pakte een doos ontbijtgranen uit een kast en gooide wat in een bord. Hij pakte een pak melk en goot een beetje over de ontbijtgranen heen.

Rowan
Hij grinnikte zacht en ging aan de ontbijttafel zitten, het glas water voor zich neerzettend. 'Ik kijk wel even.' Gapend haalde hij zijn vingers even door zijn haar.

Kael
"Wat jij wil," zei hij luchtig. Rowan ging gezellig mee zwemmen, al leek hij daar zelf nog niet helemaal van op de hoogte. Dat kwam wel. All in due time. Hij ging ook zitten en begon aan zijn ontbijt.

Rowan
Nogal afwezig dronk hij zijn glas leeg, en staarde wat voor zich uit. Toen kwam hij overeind om zijn tas te pakken en stopte het doosje medicatie terug, voor hij weer terug ging zitten.

Kael
Hij was iets later klaar.
"Als je niet gaat zwemmen, wat wilde je dan in vredesnaam gaan doen op een dag als vandaag?" vroeg hij. Hij kon zich niet voorstellen dat je met zulk weer binnen wilde zitten.

Rowan
Hij haalde zijn schouders op. 'Weet ik niet.' Hij leunde iets naar achter in zijn stoel en staarde naar het tafelblad. 'Ik denk dat ik even ga kijken waar ik kan solliciteren... Heb je een krant of zo?'

Kael
"Ja, die laten we altijd in de badkamer slingeren," zei Kael luchtig. Dan was er iets te lezen als- nou ja, dan was er iets te lezen.

Rowan
Hij knikte eens, kwam overeind en verdween even in de badkamer, voor hij terug kwam met een stapeltje kranten van de afgelopen week. Hij zonk weer aan tafel neer, pakte zijn bril uit zijn rugzak en sloeg de eerste open.

Kael
Nu Rowan druk bezig was besloot Kael ook maar iets productiefs te gaan doen, zij het met frisse tegenzin. Als hij zich niet vergiste was het aan hem de keuken min of meer schoon te maken.
Met een zucht pakte hij een spons uit het keukenkastje.

Rowan
Hij had een pen uit zijn rugzak gepakt, zijn kin op de rand van de tafel en scande de eerste krant door. Hij fronste licht uit concentratie.

Kael
Hij maakte de spons nat en keek even uit het keukenraampje. De zonovergoten straat was zo aanlokkelijk. Een paar jongens liepen shirtloos voorbij. Handdoeken om hun nek, zwembroeken aan. Kael had veel zin om hun voorbeeld te volgen.
Hij liep naar zijn kamer en gooide de spons naar Rowan.
"Hee, Rowan, we gaan zwemmen," zei hij monter.

Rowan
Onwillekeurig dook hij in elkaar toen de natte, koude spons hem in zijn nek raakte, en snel hief hij zijn hoofd op. Licht fronsend duwde hij zijn bril recht. 'Hé, ik draag een bril. *mijn excuus* Morgen kunnen we ook wel zwemmen, maar ik ben nu bezig.' Hij pakte zijn pen weer op.

Kael
Hij pakte de spons weer op en leunde toen zonder enige gene met zijn onderarmen op Rowan's nek en schouders.
"Wordt je boos als ik in je oor blaas?"

Rowan
Hij keek niet op en wilde Kael eigenlijk negeren. 'Ja.'

Kael
"Oh, dan zal ik niet in je oor blazen," zei Kael onschuldig. In een paar snelle bewegingen trok hij de kraag van Ruwan's shirt naar achteren, liet hij de spons erin vallen en sprintte hij naar de deur.

Rowan
'Hé!' Hij griste de spons uit zijn shirt, die een donkere vlek achterliet op de rode stof, en kwam langzaam overeind. 'Die krijg je terug, Brown.' Er verscheen een grijns op zijn gezicht.

Lachend keek Kael om toen zijn actie voor de gewenste reactie zorgde. Hij rende de gang door, geen acht slaand op slapende huisgenoten, en vervolgens zo de straat op. De hitte sloeg hem vol in zijn gezicht. Het was drukkend warm, alsof er die avond nog wel eens een enorme onweersbui zou kunnen komen.
Nu kon Kael zich daar echter totaal niet druk om maken. Hij rende door, het park in, doelbewust koers zettend richting een van de wateren.
Als hij Rowan zo niet aan het zwemmen kreeg wist hij het ook niet meer.

'Brown!'
Met de spons in zijn handen holde hij achter hem aan, zorgend dat hij niet van de trap af viel. Hij was sneller dan Kael, en ondanks dat die een voorsprong op hem had gehad had hij hem al snel ingehaald.
Lachend greep hij zijn pols in een poging hem te laten stoppen.

Kael grijnsde toen hij Rowan hoorde, die al snel terrein won. Kael voelde de hand van de jongen om zijn pols sluiten, maar stopte niet.
"Kom op, zwemmen, je bent nu toch al buiten," riep hij met een grijns op zijn gezicht. Zijn donkere ogen twinkelden vrolijk. Onder het rennen passeerde hij rakelings een wandelend stelletje, Rowan met zich meesleurend.
Hij merkte wel dat hij langzamer ging lopen. De hitte was niet geschikt om lange stukken hard te lopen, zoveel werd al aardig snel duidelijk, zelfs in de schaduw van de bomen van het park hier en daar.

Hij grijnsde breed. 'Jij kleine -'
Hij maakte zijn zin niet af, sloeg zijn linkerarm van achter om Kaels hals - hiervoor moest hij iets op zijn tenen gaan staan - en drukte de spons in zijn nek. Hij liet hem pas los toen ze halsoverkop het meer in vielen.

Kael barste in lachen uit toen hij de spons in zijn nek voelde, en vervolgens tuimelde het tweetal zo het water in. Kael kwam al snel weer boven, breed lachend. Het was koud, maar langzaamaan wende het en was het eigenlijk wel lekker. Zijn haar hing in zwarte slierten rond zijn gezicht en hij liet zich op zijn rug dobberen. Zijn overhemd leek nu wat om zijn lichaam te golven, zo in het water.
"Lekker toch?" grijnsde hij.

Proestend kwam hij weer boven water en schudde zijn hoofd eens flink, zodat de druppels in het rond vlogen. Snel veegde hij zijn haar terug, zodat het niet alle kanten opstond, en grijnsde breed terug.
'Nu blij?'
Hij zag de spons een meter verderop op het water drijven, greep zijn kans en griste die snel weg van Kael voor hij opnieuw iets kon flikken.

Lachend keek Kael toe hoe Rowan op de spons af ging.
"Bang dat ik je nat zou maken?" grapte hij.
Hij zwom een paar lange slagen. Nu hij aan het koele water gewend was, was het heerlijk.
"Maar op je vraag te beantwoorden," zei hij, terwijl hij zich weer op zijn rug liet drijven, "helemaal. Ik vind het fijn dat je gezellig mee bent gegaan om te zwemmen," voegde hij en breed grijnzend aan toe. Hij spatte een klein beetje water Rowan's kant op.
"Die sollicitaities help ik je vanavond wel mee. Zo gepiept."

Zacht grinnikend gooide hij de spons in Kaels gezicht, maar gezien ze nu allebei toch al nat waren haalde dat niet veel uit.
'Graag... ik heb geen flauw idee wat ik moet doen.' Hij volgde zijn voorbeeld en ging eveneens op zijn rug liggen. De bomen boven zijn hoofd lieten net genoeg zonlicht door, en hij was blij dat hij niet meer in het warme appartement zat.

Kael pakte de spons toen die het water weer raakte en gooide hem casual terug naar Rowan.
"Vang! Maak je geen zorgen, het is niet moeilijk. Gewoon de juiste mix vinden tussen bescheidenheid en ze laten weten dat ze een enorme fout maken als ze jou niet aannemen," zei hij luchtig.
"Het helpt trouwens als je niet mailt maar gewoon de brief geprint bij de winkel afgeeft," ging hij verder, nog wat water naar Rowan spetterend.
"Staat sociaal en spontaan. Als een hermit vanachter je laptop mailen kan iedereen."

Handig ving hij de spons weer op. 'Klinkt logisch. Zou je daarmee kunnen helpen? Ik heb namelijk nog nooit echt zo'n solicitatiebrief geschreven.'
Terwijl hij praatte had hij ervoor gezorgd dat de spons vol met water zat, wat als gevolg had dat Kael een lading water in zijn gezicht kreeg toen hij hem op zijn voorhoofd wist te raken.
Hij schoot onwillekeurig in de lach en dook snel weg, zodat hij met een paar slagen een aantal meter van hem verwijderd was.

Nog net op tijd dook Kael opzij, waardoor de volle spons hem in zijn hals trof. Water spatte tegen de zijkant van zijn gezicht.
Vlug zwom hij met soepele, lange slagen achter Rowan aan. Hij passeerde hem, draaide zich om en stootte een golf water op hem af, waarna hij een stukje achteruit zwom.
"Ik doe even dat shirt uit," zei hij, terwijl hij even naar de kant waadde.
Hij knoopte zijn kletsnatte overhemd, dat nu semi-transparant aan zijn lijf plakte, los en gooide het in het gras. ook trok hij zijn sokken uit, zich nu pas realiserend dat hij niet eens schoenen aan had getrokken.
Hij waadde terug het water in. De zon brandde op zijn relatief bleke bovenlichaam. Zoveel zonnebaadde Kael niet.

'Goed idee...'
Hij trok zichzelf op de kant en trok zijn shirt over zijn hoofd om die vervolgens naast Kaels blouseje te gooien, zodat zijn haar iets overeind bleef staan. Bij besteedde er geen aandacht aan en trok ook zijn sneakers en sokken uit.
'Veel beter.' Hij grijnsde, ging nu op de oever staan en dook lenig in het water.

Kael zwom een paar slagen. Dichtbij klonk gespetter. Twee kindjes waren ook het water in gegaan. Kael zwom naar Rowan toe.
"Nu je toch vrijwillig hebt besloten je dag in het teken van mooi weer te stellen, laten we zo naar de dierentuin gaan," zei hij opgewekt.

'Ik wist het.'
Hij grijnsde toen hij Kaels enthousiaste blik zag en veegde het water uit zijn gezicht. 'Klinkt goed.' Hij bleef even stil in het water hangen, kijkend hoe de twee kinderen met elkaar speelden.

Kael zwom nog een eindje verder het meer op. Het was lang geleden dat hij eens lekker gezwommen had en hij was bijna vergeten hoe gek hij erop was. In de buurt van het midden keerde hij om en zwom hij terug. Halverwege dat stuk dook hij soepel onder. Zijn adem inhoudend schoot hij door het water. Ondanks dat het troebel was kon hij vaag visjes weg zien schieten. Hij kwam weer boven en ademde uit, een grote grijns op zijn gezicht. Hij waadde weer naar de kant en schudde als een hond zijn haar uit. Even bleef hij staan, toen trok hij zijn kletsnatte overhemd weer aan dat zelfs de zon van vandaag niet zo snel had kunnen drogen, zonder het dicht te knopen.
"Ze laten ons zo vast wel binnen, toch?" grinnikte hij. Niet dat hij daaraan twijfelde. Hij had niet het idee dat de dierentuin nou zo'n stijve bedoening was, ook al kwam hij er niet eens zo gek vaak.

Toen Kael weer boven water kwam trok hij zichzelf op de kant. Hij bleef zitten tot die zijn overhemd weer aan had, boog zich iets achterover en pakte zijn shirt uit het gras. Zij het met moeite gezien de stof nog nat was trok hij die over zijn hoofd, veegde zijn haar goed en kwam toen eveneens overeind.
'Oh, ze laten ons wel binnen.' Hij grijnsde iets. 'De meeste mensen die daar werken geven er niet echt veel om hoe je daar naar binnen loopt, zolang je maar niet voor onrust zorgt.'

"Ach, en anders laat ik mijn onweersaanbare charmes op ze los," grinnikte Kael. Hij streek zijn haar aan de kant, dat nu in natte slierten rond zijn hoofd hing en propte zijn sokken in zijn zak. Daar had hij nu niet zo gek veel meer aan.
Hij begon te lopen. Het warme asfalt voelde enigszins onprettig aan aan zijn blote voeten, maar het wende snel genoeg, al was het irritant als er kleine steentjes aan zijn huid bleven plakken. Ach, als hij maar niet door glas liep of iets van die strekking.
Bij een paal met richtingaanwijzers hield hij even stil. De pijl met de naam van de dierentuin erop wees naar links.

Rowan trok zijn nog droge vest over zijn shirt, zodat hij iets op kon warmen. Hij wist dat hij die weer snel uit zou doen maar voor het moment was het fijn.
Hij snoof schamper. 'Wat onweerstaanbare charmes?' Zacht lachend pakte hij zijn schoenen, maar trok ze niet aan. Het asfalt voelde hij nauwelijks met dank aan de dunne laag eelt op zijn voetzolen, en hij slofte achter Kael aan de straat van de dierentuin in. Hij was hier wel vaker geweest, al was de laatste keer een aantal jaar terug.

Kael lachte vrolijk. Hij liet een spoor van waterdruppels na, met zijn natte kleren, maar op het warme asfalt waren die toch zo weer weg.
Naarmate ze dichterbij de dierentuin kwamen werd het ook een heel stuk drukker en meerdere malen kon Kael maar ternauwernood voorkomen dat er iets met wielen - vaak een kinderfietsje met een loose cannon erop - over zijn onbeschermde tenen zou rijden.
Terwijl hij behendig een buggy ontweek draaide hij zich om naar Rowan.
"Het scheelt dat het totaal niet druk is," zei hij, met een soort opgewekt sarcasme.

Rowan grinnikte zacht, maar gaf verder geen antwoord. Hij danste een paar keer snel opzij als een gehaaste voetganger of fietser zijn weg langs hen heen maakte, en wist op een haar na een motor te ontwijken.
Snel ging hij weer naast Kael lopen toen hij daar de kans weer toe had, tot de twee voor de dierentuin stonden.

De rij aan de kassa waar behoorlijk lang, dus Kael keek naar de mensen om hen heen. Zijn overhemd was alweer een aardig stuk opgedroogd, dus hij knoopte hem even dicht.
"Jammer, los stond je beter," zei een vrijpostig meisje met opgestoken, rood haar toen ze passeerde. Kael lachte.
"Ik mag haar wel," zei hij grijnzend, toen hij haar nakeek. Ze wierp een blik over haar schouder, maar liep toen verder.
Kael keek weer even naar de kassa, nog steeds even ver weg als eerst en merkte dat hij nu al een beetje ongeduldig begon te worden.
"Als we doen alsof jij je been hebt gebroken, zouden ze ons dan voor laten gaan?"