The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Zwijgend en met nog steeds een flauwe grijns op zijn gezicht die sinds ze op de metro waren gestapt niet was verdwenen luisterde hij naar Kaels stem, starend naar het raam tegenover hem. Toen ze met een schok tot stilstand kwamen moest hij zich schap zetten om niet tegen Kael aan te knallen. Hij wachtte tot alle mensen uit- en ingestapt waren, voor hij zich op de nu lege bank liet zakken en Kael met zich mee trok.
Hij grinnikte zacht. 'Ach, ik help je wel. Ik durf zoiets toch niet aan Paul en jou overlaten. No offense,' voegde hij er snel aan toe, een scheve grijns op zijn gezicht.
'Weet je dat zeker?' Hij durfde niet te zeggen of dat goed zou aflopen. 'Je moet ook de goede ingrediënten in huis hebben en zo. Maar je mag het van mij proberen.' Hij grijnsde even.

Kael plofte op het bankje toen Rowan hem erheen trok. "Pff, ik zeg toch, Paul's kook kunsten moet je vrezen, niet die van mij," zei hij quasi verontwaardigd.
"En heel zeker. Je kent me, ik ben een creatief man en als ik mijn zinnen erop zet moet het goed komen. Al helemaal met een lieftallige assistent," voegde hij er met een brede grijns aan toe.
Niet veel later stopte de metro bij de halte waar ze moesten zijn en Kael stapte opgelucht uit. Het bleef ongemakkelijk, de harde bankjes en het feit dat je als sardientjes in een blik in zo'n ding zat. Kael was zeker niet mensenschuw, maar hij prefereerde toch echt alleen zijn eigen zweet op zich te hebben. In de slaapkamer was het een ander verhaal, maar in de metro waren de zweterige mensen die tegen je aan stonden gek genoeg altijd sterk ruikende mannen van middelbare leeftijd.
Hij draaide zich om.
"Echt, ik ben zo blij dat je terug bent," flapte hij er spontaan uit.

Zacht lachend schudde Rowan zijn hoofd bij de woorden "lieftallige assistente", maar hij ging er verder niet op in. Net als Kael zweeg hij de rest van de rit en probeerde vooral er zoveel mogelijk voor te zorgen dat hij niet klem kwam te zitten toen de metro voller en voller werd. Als het iets was waar hij een hekel aan had waren het gevulde ruimtes zoals deze, en hij wist niet zeker of het aan hem lag maar hij begon het steeds benauwder te krijgen.
Hij was daarom ook ontzettend blij toen ze uiteindelijk hun halte hadden bereikt. Snel maakte hij zijn weg naar de deuren, sprong het perron op en liep snel achter Kael aan, die hem voor was gegaan. Met zijn handen in de zakken van zijn vest hield hij zijn pas iets in toen hij weer naast de jongeman liep.
Nogal verbaasd kwam hij tot stilstand toen Kael zich abrupt omdraaide en keek hem even recht aan. Toen verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Kael, zo lang ben ik niet weg geweest.' Hij was even stil, woorden zoekend om hem duidelijk te maken wat hij wilde zeggen. 'Ik bedoel, ik ben ook blij dat ik niet bij mijn vader ben gebleven...' Hij voelde zich plotseling nogal ongemakkelijk. Eigenlijk wilde hij Kael vertellen dat het hem speet dat hij überhaupt weg was gegaan, dat hij tegen hem had gelogen, dat zijn vader tot nu toe bijna alles had verpest, enzovoorts. Maar hij zweeg alleen even en wendde zijn blik af. 'Dus. Ik, eh... Ik beloof dat ik vanaf nu niet meer terug ga, oké?'

Zo lang was hij inderdaad niet weggeweest. Dat was het punt ook niet. Kael wachtte echter geduldig af toen het erop leek dat Rowan nog meer te zeggen had. Hij luisterde en glimlachte mat toen Rowan uitgesproken was, terwijl ze richting de trappen naar boven liepen.
"Daar hou ik je aan," zei hij zacht. Hij keek naar Rowan en realiseerde zich pas op dat moment hoe intens veel de jongen voor hem was gaan betekenen. Goed, onbewust had hij dat altijd geweten, maar nu was het gewoon een hard feit. "Het gaat er niet om dat je daar maar even was, weet je," zei hij toen. Het voelde alsof hij het uit moest leggen. "Het is gewoon- ik ben zo bang dat hij je van me af neemt." Hij glimlachte schuldbewust.
"God, dat klonk heel verkeerd. Ik bedoel… Je verdient zoveel beter, weet je?"
Voor de trappen bleef hij staan.
"Ik kon het toen al niet aanzien wat hij je aandeed, en nu.. nu je bij ons woont… Hij hoort je gewoon met rust te laten, smerige klootzak die het is," zei hij, terwijl een boze klank in zijn stem was geslopen. Toen grijnsde hij schaapachtig.
"Maar hij kan mij in ieder geval de pot op," voegde hij er, voor zijn doen ronduit awkward, aan toe.

Toen ze weer door liepen en hij dacht dat alles wat er gezegd moest worden gezegd was stak hij zijn handen verder weg in zijn zakken. Met een klein sprongetje stapte de straat op, liep iets voor de jongeman uit en moest snel zijn pas in houden om niet door een fietser omver gereden te worden.
Toen Kael echter weer begon te praten keek hij naar hem om, een lichte frons op zijn gezicht.
Een lange tijd nadat Kael zijn verhaal had beëindigd was hij stil, zijn woorden overwegend. Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij moest antwoorden.
'Nou, ik ga niet meer terug,' herhaalde hij, deze keer met een geruststellende glimlach. Kael klonk anders dan normaal, en om de een of andere reden baarde hem dat nogal zorgen. 'Hij blijft wel weg na vandaag.'
Hoopte hij.
'Hey, het komt wel goed...' Hij haakte zijn arm door die van Kael en glimlachte opnieuw. 'Ik meen het.'
Zwijgend liep hij door, terwijl zijn brein ondertussen overuren maakte. Hij die beter verdiende. Dat was niet iets wat hij elke dag hoorde.

Kael wist het zo zeker nog niet. De man had bloedserieus geleken. Goed, Kael was dat ook toen hij zei dat Samuel de pot op kon, maar hij zou het zichzelf nooit vergeven als Rowan iets overkwam, vooral omdat hij wist dat hij de jongen onmogelijk overal kon proberen te beschermen, hoe graag hij dat intuïtief ook wilde.
Hij hield die deprimerende gedachtengang echter voor zich. Rowan was hier, en daar ging het om. Wat kwam dat kwam en hij en Paul zouden er klaar voor zijn als Rowan hen nodig had.
Hij glimlachte terug toen Rowan een arm door de zijne haakte. Een paar mensen keken en het duurde een moment voor Kael de link legde, zo gewoon was dit inmiddels voor hem. Hij grijnsde opgewekt terwijl ze verder liepen, met het gevoel alsof hij op de een of andere manier in dagen niet zo vrolijk was geweest.


Eenmaal weer bij het appartement ging de deur al open voor hij de sleutel maar had kunnen pakken en Paul liet de twee slechts hoofdschuddend binnen.
"Ik heb nog nooit twee mensen ontmoet die elkaar zo vaak aanzetten tot het doen van stomme dingen," bromde de gespierde jongeman. Kael glimlachte schuldbewust.
"Sorry Paul, ik geloof dat ik een tikje overstuur ben geraakt," gaf hij toe.
"Een tikje? De volgende keer dat die kerel je aanspreekt leg je gewoon de situatie meteen uit en lossen we het met zijn drieën op," was Paul's reactie en hij liep richting de keuken. Kael voelde zich zowaar eens opgelaten; Paul had een punt.

Veel meer dan een kleine grijns kon er bij Paul niet af en zelfs dat had meer weg van een grimas. Kael zuchtte licht."Paul, het spijt me. Ik weet dat ik een overhaaste beslissing nam, maar het leek op dat moment de enige oplossing."
"'t Is al goed," bromde de jongeman. Hij richtte zich tot Rowan.
"Reken maar dat ik dat doe. Die vent heeft voor genoeg onrust gezorgd." Zijn stem klonk haast zakelijk, alsof het niet meer dan logisch was dat Samuel een klap voor zijn bek zou krijgen als hij zich nog eens zou laten zien.
Kael voelde een golf van genegenheid voor Paul.
"Hij is niet de enige, Row," zei hij serieus. Eigenlijk was het ook gewoon logisch. Samuel verdiende elke klap voor zijn bek die hij kon krijgen. "Ik ben ook aardig klaar met je pa."
Hij liep de keuken in, waar Paul al aan de tafel was gaan zitten. Deze leek nog steeds niet bepaald vrolijk en Kael kende hem lang genoeg om te weten dat er iets ging komen. Hij zoog zijn wangen in.Wat had Paul op zijn lever? Hij had zijn excuses toch aangeboden? En ze waren beiden veilig teruggekomen.
"Ga zitten, jullie allebei," zei de jongen slechts, gebarend naar twee stoelen. Kael trok zijn wenkbrauwen op, maar wist beter dan nu tegen te sputteren.

Rowan keek om toen Paul antwoord gaf en schonk hem een flauwe glimlach. Ondanks de nogal grimmige sfeer was hij ontzettend blij - en vooral opgelucht - dat nu niet alleen Kael maar ook de gespierde jongeman aangaven zijn vader een flinke klap te willen verkopen.
Iets waar hij zelf nooit het lef voor had gehad.
'Bedankt.' Hij richtte zich iets op en keek de twee één voor één kort aan. 'Doe hem de groeten van mij als je de kans krijgt.'
Vooral om iets om handen te hebben pakte hij zijn rugzak van de grond, trok het doosje medicijnen er uit voor hij de tas onder de kapstok zette en liep naar het aanrecht, terwijl Paul was gaan zitten.
Licht verbaasd keek hij om, eerst naar Kael en toen naar de ander. 'Is er iets?'
Toen hij een glas water gepakt had leunde hij tegen het aanrecht, twee van de witte pilletjes in zijn hand. Hij aarzelde voor een fractie van een seconde voor hij ze beiden in nam, en de nasmaak snel weg probeerde te spoelen met de overgebleven inhoud van het glas.
Nadat hij het nu lege glas in de goot had gezet trok hij één van de stoelen naar achter en plofte tegenover Paul neer. Het duurde even voor hij kon bedenken wat Paul dwars zat - Kael had zijn excuses aangeboden, Rowan was nu 'veilig' (in ieder geval weg van huis), en het enige wat er verder gebeurd was was de verschijning van Tyler.

Nu Rowan ook zat, schraapte Paul zijn keel.
"Alsof deze hele puinzooi nog niet genoeg was, kwam er toen jullie twee jullie eigen versie van Romeo en Juliet uitvoerden iemand langs. Ene Miranda. Zei dat ze haar ex met jou had gezien, Kael. Ene Tyler."
Paul's stem klonk vervaarlijk rustig en Kael zei niets.
"Tyler is hier ook al langs geweest, om door te geven wat jij net zo goed zelf door had kunnen geven en zowel Rowan als ik vertrouwden hem niet. En wat denk je. Miranda vertelde me dat Tyler zowel haar als een ander meisje en een jongen zwaar heeft mishandeld. Nogal een gewelddadig heerschap, van wat ik van de jongedame begreep."
Kael had nu simpelweg niets te zeggen. Wat? Tyler?! Nooit een keer.
"Paul-" begon hij, maar deze schudde slechts zijn hoofd en haalde een papiertje uit zijn zak dat hij naar Kael toeschoof.
"Ik heb haar gezegd dat je wel even belt. Mocht je het niet geloven. Ze heeft me littekens laten zien. Probeer een beetje uit te kijken met wie je aanpapt."
Met de stomheid geslagen pakte Kael het papiertje met het nummer erop van Paul aan. Deze richtte zich nu weer vooral op hen beiden.
"Is het mogelijk, dat in ieder geval zolang we te maken hebben met een vent die het woord vader niet waard is en een of andere sociopaat te maken hebben we gewoon helder naar elkaar zijn?" vroeg hij toen scherp. Kael knikte, nog steeds bezig de informatie te verwerken. Hij pakte alvast de telefoon uit zijn broekzak. Hij wilde het maar zo snel mogelijk klaar hebben, want hoewel hij Paul soms maar paranoide vond, wist hij dat de jongen geen leugenaar was en dat meisje moest het ook gemeend hebben, om hier helemaal heen te komen.

Onwillekeurig wendde Rowan zijn blik af terwijl Paul zijn verhaal deed, zijn donkere ogen op het lege tafelblad gericht zodat hij de jongeman niet aan hoefde te kijken. Het schuldgevoel van eerder was weer teruggekeerd. Hoe in godsnaam had hij zo roekeloos kunnen zijn? Als zijn vader uiteindelijk het appartement wist te vinden - goed, hij had Kael en Paul. Maar het zou zijn fout zijn als één van de twee iets zou overkomen.
Hij keek echter op toen Paul Tylers naam liet vallen, een lichte frons op zijn gezicht. Een fractie van een seconde keek hij even naar Kael om te zien hoe die reageerde.
Hij wist het. Paul had hem dus ook niet vertrouwd. het had dus helemaal niet aan zijn schizofrenie gelegen, en het was niet weer een van zijn idiote hallucinaties. Voor de tweede keer die dag viel er een last van zijn schouders. Het feit dat hij noch Tyler, noch zijn vader nooit meer hoefde te zien als alles goed ging - Rowan vond dat hij een tijd zonder problemen wel verdiende - stelde hem onwillekeurig gerust.
Opnieuw keek hij op, en keek zwijgend hoe Kael zijn telefoon pakte.

Kael ving Rowans blik en glimlachte vlug even naar hem, waarna hij de gang op liep om in ieder geval met enige privacy te kunnen bellen. Hij tikte het nummer in en wachtte tot er opgenomen werd.
"Liv," klonk het kortaf aan de andere kant van de lijn. Kael leunde tegen de muur.
"Hey, Liv, je spreekt met Kael Brown," zei hij vriendelijk. "Ik hoorde van mijn huisgenoot dat je vandaag bij ons langs bent geweest..?"
Het bleef een poosje stil aan de andere kant van de lijn.
"Blijf uit zijn buurt. Hij verneukt je leven," zei Liv toen. Haar toon was veranderd. Het klonk alsof ze zich groot probeerde te houden.
"Kan je- kan je me niet iets meer vertellen?" vroeg Kael voorzichtig, terwijl hij een hand door zijn donkere haar haalde. Zo klonk ze net als een gewone, wraakzuchtige ex.
Een tweede stilte. Toen:
"Hij sloeg me. Manipuleerde me. Loog meer dan dattie de waarheid sprak. Praatte achter mijn rug om over me alsof ik gewoon een soort trofee was." Nu was het overduidelijk dat ze probeerde sterk te blijven. Kael was deze keer degene die even stil was en hij slikte. Ze loog niet.
"Dat is vreselijk," zei hij zacht. Liv snoof aan de andere kant van de lijn.
"Ik hoef je medelijden niet. Zorg maar gewoon dat hij jou niet gebruikt nu het nog kan. Ik kan je met twee anderen in contact brengen, als je meer bewijs nodig hebt."
Kaels wenkbrauwen gingen even omhoog. Opgewonden standje. Maar hij zei er niets van. Dat kwam vooral door de knoop in zijn maag. Hij had de jongen eigenlijk direct vertrouwd.
"Nee- nee, ik geloof je, eerlijk waar," zei hij vlug. Hij ademde langzaam uit. Vandaag was hem het dagje wel. "En ik ben je oprecht dankbaar dat je dit gedaan hebt," voegde hij er aan toe.
"Als je hem nog eens ziet, doe hem de groeten. Ik heb inmiddels een honkbalknuppel," zei Liv, en hoewel ze strijdbaar klonk, leek ze minder koel richting Kael dan eerst.
"Zal ik doen. Geef hem ervan langs," zei deze met een grijns, al voelde hij zich niet veel beter toen hij eenmaal op had gehangen. Hij liep de keuken weer in en zijn blik bleef heel even op Rowan hangen, waarna hij zichzelf tot de orde riep en zich tot Paul richtte.
"Ik ben overtuigd," zei hij mat. Paul leek verre van triomfantelijk en glimlachte flauwtjes.
"Daar ben ik blij om." Hij verliet de keuken, Kael en Rowan achterlatend. Kael keek naar de andere jongen en grijnsde toen even.
"Om op een vrolijker onderwerp over te gaan, Row, ik geloof dat het tijd is om de chefkok in mij los te laten."

Zwijgend had hij naar de eerste helft van het gesprek tussen het meisje en Kael gevolgd. Hij had degene aan de andere kant van de lijn nauwelijks verstaan, dus halverwege kwam hij overeind, stak zijn handen diep weg in zijn zakken en liep naar het open raam een paar meter verderop. Met één oor luisterde hij naar Kaels stem, maar het grootste deel van zijn aandacht was toch op de straat gericht.
Een deel van hem wist dat het aan zijn schizofrenie lag, maar bij elke zakenman, elk persoon die er in de verte ook maar een klein beetje leek op zijn vader voelde hij zijn ingewanden kouder worden.
Nooit meer.
Als hij wilde dat ze weggingen moest hij echt aan nieuwe medicijnen weten te komen.
Kael was gestopt met praten, en toen hij Paul overeind hoorde komen draaide hij zich om. Ook toen deze de kamer verliet hield hij zijn mond.
Pas toen Kael zich grijnzend naar hem omdraaide glimlachte hij. 'Ga ervoor, zou ik zeggen. Maar als ik morgen ziek in bed lig is het jouw schuld,' grapte hij, in een poging de sfeer wat te verlichten. Zijn tas, die onder de kapstok had gestaan, pakte hij op voor hij op de bank zonk en hij een boek tevoorschijn haalde. Hij had het verhaal al honderden keren gelezen, maar hij bezat nu niet echt veel boeken en nadat hij ooit een boek na twee jaar had teruggebracht bij de bibliotheek niet heel ver van Christopherstreet was hij daar ook nauwelijks teruggekeerd.
Het was een leuk boek, daar niet van. Maar een beetje afwisseling af en toe zou gewenst zijn.
Af en toe wierp hij een blik op Kael, en grijnsde onwillekeurig.

Kael grinnikte.
"En dat is nou precies waarom jij me gaat assisteren. Kan je me mooi tegenhouding als ik per ongeluk vergif ben gaan brouwen," zei hij luchtig. Hij grijnsde, inmiddels al weer een stuk opgewekter. Kael was niet goed in lang down blijven. Niet zijn stijl. Hij volgde Rowan met zijn ogen toen deze op de bank ging zitten. Hij begon zelf met het klaar zetten van dingen die in een pasta gingen. Dat wist hij dan nog net wel. Toen alles stond slenterde hij naar de bank.
"Kom je helpen of moet ik je overtuigen met een horizontaal gehouden glas water?" vroeg hij met een grijns. Hij ging op de leuning zitten, boog zich naar Rowan toe en viste snel het boek uit zijn handen.

Rowan schoot onwillekeurig in de lach. 'Zo erg ben je nu ook weer niet, Kael. Maak je geen zorgen.' Met een flauwe schittering in zijn ogen keek hij naar hem op toen Kael in zijn richting liep en naast hem op de leuning ging zitten. 'Paul is erger.'
Zijn grijns verdween even toen Kael het boek uit zijn handen trok en richtte zich snel op. 'Nee! Dat is - Kael, dat is van mij, zo kan ik niet meer zien waar ik ben -' Half lachend haalde hij naar hem uit, in een poging om het boek terug te krijgen, wat mislukte. 'Ik help wel, oké? Ik heb honger, en we kunnen het niet hebben dat het aanbrandt.' Hij grijnsde, kwam overeind en gooide zijn vest over de leuning van de bank voor hij Kaels hand vastpakte en hem overeind trok. 'Ik ben je lieftallige assistente en doet alles wat ik zeg.' Met een scheve grijns liep hij terug naar de keuken. 'Zo... Had je enig idee wat je wilde maken?'

Kael snoof en liet zich door Rowan overeind trekken.
"Volgens mij snap je de betekenis van assistent niet helemaal," grapte hij. Hij volgde Rowan naar de keuken en gebaarde naar de dingen die hij klaar had gezet.
"Ik dacht eerst aan spaghetti a la Abatiello, maar-" begon hij, maar Paul's stem onderbrak hem.
"Dat hoorde ik Brown."
"-Maar dat leek me wat te vurig, dus ik besloot dat een gewone bolognese ook wel eens lekker is," besloot Kael sereen. Hij pakte een snijplankje en begon met het snijden van een gepelde ui.
Zijn gedachten gingen even terug naar het gesprek. Even overwoog hij zijn hart te luchten. Want hij begreep niet hoe hij zo iemand zo sympathiek had kunnen vinden. Maar in plaats daarvan pakte hij een teentje knoflook en liet hij zijn blik even schuin naar Rowan gaan. Hij had een mooi profiel, realiseerde Kael zich.

Rowan liet zijn pols los toen hij bij het aanrecht stond en keek hem even aan. 'Dat is zeker wel hoe het werkt. En als je daar problemen mee hebt...'
Hij viste een scherp mes uit een la, net op het moment dat Pauls stem Kael in de rede viel. Hij schoot in de lach, verborg snel zijn grijns achter zijn gezicht en probeerde zo neutraal mogelijk te blijven kijken.
'Bolognese klinkt goed,' antwoordde hij, zijn handen achter zijn hoofd vouwend. 'Beter dan goed fikkende spaghetti.' Hij grijnsde even onwillekeurig en liet zijn handen weer zakken. 'Ik heb het nog nooit zelf gemaakt, dus misschien is het inderdaad beter als jij zegt wat ik moet doen.'
Hij keek even opzij naar Kael, en voelde hoe er lichte blosjes op zijn wangen verschenen toen hij zag dat de jongeman hem in de gaten hield. Haastig wendde hij zijn blik weer af, het vage gevoel in zijn maag negerend. 'Is er iets?'

Kael grijnsde.
"Zo mag ik het horen. Maar even serieus, snij jij anders de courgette even, ga ik verder met de knoflook," zei hij. Zijn toon ging in een zin van plagend naar luchtig zakelijk. Kael kon best delegeren als het moest.
Toen Rowan vroeg of er iets was glimlachte hij vlug.
"Nee hoor, ik bewonder alleen je prachtige gezichtsstructuur," zei hij met een knipoog, terwijl hij verder ging met het snijden van de knoflook. Hij moest toegeven, hoewel hij zichzelf dit bepaald niet dagelijks zag doen, was het best gezellig, eens ouderwets koken samen met Rowan. Als hij alleen was geweest zou hij zonder meer al lang de brui eraan hebben gegeven en een pizza hebben besteld, om die lui voor de tv weg te vreten. Gezelschap maakte alles beter.
Hij pakte een paprika en legde die op zijn plankje.
"Zullen we er onder het eten even een leuke film bij pakken of wat muziek, wat wil jij?" vroeg hij toen. Hij had dit aanvankelijk vooral voorgesteld om Row op te beuren, dus hij vond het passend als die verder de avond ook een beetje in kon vullen.

Rowan sloeg snel zijn ogen neer toen zijn wangen nog donkerder werden dan ze al waren, trok een tweede snijplankje naar zich toe en probeerde ervoor te zorgen dat Kael het schaamrood op zijn gezicht niet kon zien. Hij was dolgraag ingegaan op de opmerking over zijn "prachtige gezichtsstructuur" en de knipoog die daarop volgde, maar hij kon niets bedenken om te zeggen en hield daarom maar zijn mond. Zwijgend reikte  hij over Kael heen om zowel de courgette als het mes te pakken en deed een poging zich alleen op zijn handen te concentreren in plaats van op de mengeling van lichte irritatie en iets wat hij geen naam kon geven.
Hij keek niet op toen Kaels stem weer opklonk.
'Een film klinkt goed,' antwoordde hij met een geveinsd luchtige toon. 'Volgens mij gaat het vannacht net zo erg stormen als laatst, dan kan ik toch niet slapen.'

Kael begon te grijnzen toen hij de blossen op Rowan's wangen zag, maar hield zich wijselijk stil. Toen Rowan weer sprak kreeg Kael ergens het gevoel dat er iets niet helemaal goed was.
"Maak je geen zorgen om die storm, ik bescherm je wel," zei hij monter en hij grijnsde even, in de hoop Rowan op te vrolijken. Hij begon wat van de ingrediënten van de saus in de pan te doen, waarbij de tomatensaus eerst ging.
"Zou je me die pollepel aan kunnen geven?" zei hij, knikkend naar een lepel die naast Rowan aan de wand hing.

De glimlach keerde weer terug op zijn gezicht, en hij keek vanuit zijn ooghoeken hoe Kael verder ging met de bolognese. Het ging over het algemeen beter dan gedacht - hij had Kael ongeveer even goed ingeschat als Paul, maar hoe die in de keuken presteerde was gewoon zielig af en toe. Kael volgde nu netjes het recept - ze hoefden er alleen maar voor te zorgen dat het zo niet aanbrandde.
'Dank je,' antwoordde hij, een licht sarcastische ondertoon in zijn stem om zijn eigenlijke dankbaarheid te verbergen. 'Nu voel ik me een stuk veiliger.'
Hij keek om toen Kael naar de pollepel vroeg, viste die van de haak aan de muur en reikte hem de lepel zwijgend aan.

Kael grinnikte.
"Je kent me toch, ik hou een tornado nog tegen," grapte hij. Toen hij de pollepel van Rowan aannam, raakten zijn vinger per ongeluk iets te lang die van Rowan. Semi-per ongeluk. Al wist Kael eigenlijk niet echt waarom hij dat deed.
"Dank je," zei hij met een glimlach, en hij roerde door de pan, het gehakt erbij doend. Hij had het idee dat zijn wangen iets warmer waren geworden, maar misschien viel het wel mee. "Zou jij de courgette erbij willen gooien?" vroeg hij, al roerende.
"En nog iets. Ik heb je mening nodig. Met pijn in mijn hart overweeg ik eigenlijk toch om mijn weelderige manen te laten kortwieken. Wat denk je?" zei hij, zijn vrij hand even door zijn lange haar halen. Het werd te lang, hij moest sowieso naar de kapper, en het idee het radicaal anders te doen speelde al langer door zijn hoofd.

Rowan bevroor even volledig toen Kaels vingers contact maakten met de zijne, en misschien iets te snel trok hij zijn hand terug. Nu volledig afgeleid hoorde hij niet wat de jongeman had gezegd.
'Hij zit je gewoon wat te pesten.'
Hij keek even om, recht in het gezicht van een breed grijnzende Emili. 'Heb je dat niet door?'
Hij negeerde haar. In plaats daarvan deed hij wat Kael van hem had gevraagd en schoof voorzichtig de courgette in de pan waar de ander mee bezig was. Netjes legde hij het mes weg en leunde tegen de kast naast het aanrecht.
'Je bent heel slim, Row. Maar dat je zo naïef was had ik nooit geraden.' Emili keek hem met pretlichtjes in haar groene ogen aan. 'Hij plaagt je gewoon, het is niets om je zorgen om te maken.'
Rowan wierp haar alleen een waarschuwende blik toe, net op het moment dat Kael verder sprak.
Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Ik had nooit gedacht om dat nog van jou te horen. Persoonlijk zou ik het wel eens willen zien.'
'Je vindt 'm leuk.' Achter hem hoorde Emili zacht lachen, en toen hij zich met tegenzin omdraaide zag hij dat ze op de tafel was geklommen en hem breed grijnzend aan keek. Hij trok alleen zijn wenkbrauwen op.
'Kom nou, een heel klein beetje.' Ze leunde iets naar voren en liet zich toen van tafel glijden. 'Zelfs ik vind hem knap, en je weet dat ik dat niet vaak over jongens zeg.'

Hij voelde iets van teleurstelling toen Rowan snel zijn hand wegtrok, maar het verwarde hem ook. Was er iets veranderd? Eerder hadden ze doodleuk in hetzelfde bed geslapen. Misschien was dit iets te vrijpostig voor Rowan. Kael beet op de binnenkant van zijn wang.
Hij keek even opzij toen hij Rowan vanuit zijn ooghoeken om zag kijken en had het idee dat er een tweede conversatie in de keuken gaande was waar hij niet in mee kon praten. Het zat hem in de manier waarop de jongen keek; de manier waarop je keek als je naar iemand luisterde.
Toen Rowan tegen hem sprak grijnsde Kael breed.
"Ik had ook niet gedacht dat van mij te horen, om eerlijk te zijn. Maar ik voel me klaar voor een nieuw avontuur."
Rowan's aandacht leek kort daarna weer te verslappen, maar Kael besloot er niets van te zeggen. Hij richtte zich op de saus, die al lekker opschoot en een aangename geur verspreidde.
"Ik denk dat we zo de spaghetti wel kunnen koken," merkte hij op.

'Eh, ja. Goed idee.' Hij deed zijn best om zich alleen op Kael te concentreren, maar het ging gewoon niet.
'Doe jij dat maar, dan eh - ik - ik leg even mijn spullen weg.'
Met zijn rugzak - die nu ook het grootste deel van zijn bezittingen bevatte - schoot hij de slaapkamer in en sloeg de deur met een klap achter zich dicht.
'Wat?!' siste hij woedend, nadat hij zich naar Emili had omgedraaid. 'Ik kan me niet concentreren als je tegen me aan blijft praten.'
Dat negeerde ze. Ze plofte naast zijn rugzak op bed en keek naar hem op. 'Ik heb een vraag.'
'Maar -'
'Nee, laat me uitpraten. Dat was trouwens een vreselijke smoes.'
Rowan mompelde iets onverstaanbaars.
'Wat heb je opeens?' Ze hoefde niet uit te leggen waar ze het over had - hij wist precies wat ze bedoelde. 'Ik weet het niet,' gaf hij op zachte toon toe. 'Het is gewoon...' Hij kneep zijn ogen even dicht. 'Ik weet niet meer wat ik moet denken.'
'Begrijpelijk. Maar je moet je er gewoon niet zo druk over maken.'
Hij lachte kort. 'Het zou heel fijn zijn als dat zou lukken. Ik kom over als een idioot.'
Emili was even stil. 'Probeer er anders met Kael over te praten.'
'Ja, dat wordt leuk,' antwoordde hij sarcastisch. 'En jij, wees alsjeblieft stil.'
Terug in de woonkamer leunde hij tegen de deur aan en keek even naar Kael. 'Sorry daarvoor,' zei hij zo luchtig mogelijk. Buiten was het gaan regenen.