The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Rowan schoof zijn lege bord aan de kant. Met zijn glas in zijn hand leunde hij iets achterover en keek Kael licht fronsend aan.
'Hoeveel verdient dat?' Als hij zijn studiegeld wilde verdienen met vakken vullen duurde het veel te lang.

Kael haalde zijn schouders op.
"Minimumloon, ben ik bang," zei hij terwijl hij opstond. Hij pakte zijn bord en glas en zette deze op het aanrecht.
Op dat moment kwam Paul in alleen een joggingbroek binnengesloft. Ook op zijn borst en rug zaten de nodige tattoo's. Kael had eens gevraagd hoe hij aan het geld voor die tattoos gekomen was, waarna Paul zijn gespierde schouders op had gehaald en had gezegd 'werken'. Dat deed hem eraan denken...
"Hey, Paul, weet jij nog of ze ergens iemand zoeken?" vroeg hij.
"Dat café aan 't eind van de straat, volgens mij. Hebben jullie serieus Chinees als ontbijt gehad?"
"Don't question my ways." Kael draaide zich weer om naar Rowan. "In de bediening, is dat iets voor je?"

Rowan was overeind gekomen en stond bij het aanrecht toen Paul de kamer binnen kwam. Zwijgend luisterde hij naar de twee, zijn vuile bord in de gootsteen leggend, en draaide de kraan open.
Hij lachte zacht toen Paul de lege bakken Chinees in het oog kreeg, en draaide zich naar de twee om toen Kael hem aansprak.
'Klinkt beter dan vakken vullen,' grinnikte hij, zijn schouders ophalend. 'Verdient hoogstwaarschijnlijk ook beter. Ik ga zo wel kijken.' Hij draaide zich half om en zette de kraan snel weer uit.

"Horecawerk is ook stukken leuker," beaamde Kael. Hij realiseerde zich dat hij eigenlijk de meeste dingen wel had gedaan. In de zes jaar sinds hij uit huis was gegaan had hij op aardig wat verschillende manieren de kost bij elkaar gewerkt.
"Ik ga zelf zo denk ik even naar de super, nieuwe spons en wat andere dingen halen," zei hij toen.
"Spons?" Paul keek hem verbaasd aan. "Ik vroeg me al af waar die was. Wat hebben jullie uitgespookt?"
"Je verdenkt ons ook meteen weer. Valt me erg van je tegen, Paul."
"Brown."
"Ik had hem nodig om Rowan over te halen mee te gaan zwemmen. Het was een belangrijke kwestie," bekende Kael met een brede grijns. Paul zuchtte, maar kon een kleine lach niet bedwingen.

Hij grinnikte zacht en pakte toen ook Kaels vuile bord van tafel. 'Niets belangrijke kwestie.' Hij keek even op naar Paul en grijnsde. 'Kort verteld, we kwamen terecht in het meer dankzij hem.'
Besluitend dat hij de borden later ook wel kon schoon maken draaide hij zich om en liep terug naar de tafel, met zijn armen op Kaels hoofd leunend. 'Bedankt voor de tip.'

Kael keek schuin omhoog toen hij het gewicht voelde.
"Wel degelijk een belangrijke kwestie. Je zou zijn verpieterd in je eenzame torenkamer," zei hij met een besmuikte grijns.
"Get a room, you two," zei Paul met een lach. Hij pakte een stapel boterhammen en legde die op een bord in de magnetron.
Kael grinnikte.
"Honger?"
"Als een paard, maar jullie hebben alle Chinees weggekaand," reageerde Paul, al klonk het niet helemaal serieus.

Rowan gaf hem een tik tegen zijn hoofd en rechtte zijn rug. 'Ach, hou je mond toch.'
Grijnzend keek hij hoe Paul met de magnetron in de weer ging, zijn handen weer in de zakken van zijn vest. 'Niet mijn schuld. Meneer Brown hier had zulke honger.' Zijn grijns verbreedde.

"Wanneer heeft Brown geen honger," zei Paul, terwijl hij zijn ontdooide brood weer uit de magnetron haalde. Hij kwam aan de tafel zitten en begon de boterhammen te smeren. Ineens nam hij Kael kritisch op.
"Hoe lang zit die bult op je kaak er al?" vroeg hij met een frons. "Want het ziet eruit alsof iemand je voor je bek heeft geslagen."
Kael was de aanvaring met Samuel van twee dagen geleden eigenlijk haast alweer vergeten en moest even nadenken voor alles hem weer te binnen schoot. Hij wisselde een blik van verstandhouding met Rowan.
"Ik heb even met zijn vader staan praten," zei hij. Paul knikte langzaam. Kael gokte dat hij het wel begreep. Paul snapte die dingen. Je moest Paul niet vragen hoe je een stropdas strikte, of hoe je een Salade Niçoise bereidde, maar dit soort dingen begreep Paul.
"Hm. Nou, als die vent moeilijk gaat doen roepen jullie mij er maar bij," bromde hij, toen hij weer opstond, waarbij hij Rowan even aankeek.
Kael stond ook op.
"Zullen we maar? Des te eerder kan jij solliciteren en hebben we weer een spons."

Zijn handen in zijn zakken keek hij Paul even veelbetekend aan, maar zei niets. De man leek precies te begrijpen wat Kael bedoelde - hem kennende had hij Paul meer dan eens verteld over de woedeaanvallen van Rowans vader.
Hij knikte kort naar Kael toen die naar hem om keek. Samuel was niet het onderwerp waar hij het graag over had, zeker niet nu.
'Nou, als we hem tegen komen zullen we het zeggen. Ik stel je hem graag aan je voor,' antwoordde hij quasi-nonchalant, en hij pakte zijn jas van tafel.
Hij trok zijn wenkbrauwen op toen Kael overeind kwam. 'Om wat te doen? Er nog een keer voor zorgen dat ik in het meer terecht kom. Dacht het niet.' Hij grijnsde en trok zijn jas aan.

"Je wilde toch langs dat cafe?"
"Die is nog niet open, smart-ass," bromde Paul.
"Oh ja. Nou, ik peer 'm in ieder geval even richting de winkel," zei Kael met een grijns. Natuurlijk, het was ochtend, geen enkel café of restaurant was nu open.
Hij liep richting zijn kamer om een broek en een overhemd aan te trekken in plaats van de sweater en joggingbroek waar hij nog steeds in rondliep. Gek genoeg voelde hij zich direct fitter toen hij uit die luie kleren was en er weer een beetje toonbaar uitzag. Hij kamde vlug zijn haar licht naar achteren en liep weer terug naar de keuken.
"Moet ik voor iemand nog iets meenemen?"

Rowan grinnikte zacht en schonk voor zichzelf wat thee in, om de onaangename nasmaak van zijn medicatie weg te spoelen.
'Beter neem je koekjes mee.' Hij grijnsde even en nam een klein slokje, zodat hij zijn tong niet zou verbranden. 'En iets voor vanavond zodat we geen Chinees hoeven halen. Ik kook wel.'

Kael grinnikte.
"Prima, onthoud ik wel," zei hij luchtig. "Jij nog iets, Paul?"
"Neuh."
Kael verliet de keuken, viste een rugzak van de grond in de gang en ging de deur uit. Buiten scheen de zon weer lekker en hij was blij dat hij een lichtblauw overhemd had genomen, en niet de donkerrode, al paste die iets beter bij zijn teint.
Hij wandelde rustig de drukke straten door, groette hier en daar een bekende en liep uiteindelijk de supermarkt in, waar het meteen een heel stuk koeler was.

Toen Kael de kamer had verlaten bleef hij nog even staan bij het aanrecht, voor hij met een onhoorbare zucht op de bank ging zitten, zijn handen om het kopje thee. Uit zijn tas viste hij zijn telefoon en oortjes.

Kael pakte een mandje en slenterde op zijn gemak langs de rekken. Hij gooide een pak koekjes in de mand, een paar zakken chips en ging toen in zijn hoofd het lijstje van daadwerkelijk noodzakelijke boodschappen af. Groente, fruit, drinken, check.
Met een mand die nu aardig wat woog slenterde hij naar de kassa. Hij sloot achteraan in de rij en keek op zijn horloge. Een beetje ongedurig keek hij om zich heen, maar de rij schoot sneller op dan hij had gedacht en hij begon zijn spullen op de band te zetten. Pas toen hij bijna aan de beurt was ving hij de blik van de jongen achter de kassa op. Damn fine, dacht hij terwijl hij even grijnsde. De jongen had kort blond haar, lichte, blauwe ogen en een scheve lach die Kael onmiddellijk leuk vond.
Toen hij aan de beurt was grijnsde hij opnieuw. Zijn blik ging even over het shirt van de jongen. 'Tyler' stond er op diens naambordje.
"Hey," groette hij opgewekt.
"'Morgen," was het ontspannen antwoord. Tyler scande vlug de producten, met een geroutineerde precisie en Kael rekende af, iets langzamer dan hij normaal zou doen.
"Jou nog niet eerder gezien," zei hij terwijl hij in begon te pakken. "Nieuw hier?"
"Ja, drie week terug begonnen," antwoordde Tyler.
"Dan heb je het snel opgepikt."
"Ach, wat kan ik zeggen, ik ben een natuurtalent," grapte de blonde jongen en Kael schoot in de lach.
"Nou, werk ze, ik zie je nog wel."

Rowan deed zwijgend zijn oortjes in en zette een willekeurige afspeellijst of shuffle, nadat hij een krant van de bank had gepakt. Het was aangenaam rustig nu, en met blote voeten kroop hij weg in de hoek van de bank.

Kael verliet de supermarkt met een kleine grijns om zijn mond. Dat was best een leuke knul. Hij moest vaker de boodschappen doen. En een keer zijn nummer zien te vragen.
Hij liep weer terug naar het appartement en stapte naarbinnen, waarna hij doorliep naar de keuken, om de tas te dumpen. Daarna liep hij door naar zijn kamer en plofte hij naast Rowan op de bank.
"Hey, Row, er zat toch een leuke knul achter de kassa," zei hij met een grijns. "Zulke ogen zie je niet vaak," voegde hij er grinnikend aan toe. Hij porde Rowan in zijn zij.
"Heb ook nog koekjes voor je meegenomen."

Hij keek op toen de deur open ging en er verscheen automatisch een grijns op zijn gezicht toen Kael de kamer binnen kwam, deze keer met een zichtbaar volle boodschappentas. Toen hij begon te praten trok hij een oortje uit.
Rowan trok al grijnzend een pruillipje toen hij over de jongen begon. 'Heb ik geen mooie ogen?' Ondertussen probeerde hij bij de boodschappentas te komen zonder op te hoeven staan van de bank.

"Je hebt prachtige ogen, Rowan," lachte Kael en hij haalde een hand door Rowan's haar. "Maar jij zou spontaan homo worden als je die gast zag."
Hij stond op en pakte de tas die hij Rowan vervolgens aangaf. Hij plofte weer op de bank en zakte ontspannen onderuit.
"Ik kreeg de indruk dattie mij wel zag zitten," zei hij. Jongens die honderd procent hetero waren reageerden meestal in ieder geval driehonderdzestig graden anders. Ongemakkelijk ook. Maar misschien hoopte hij teveel. Om nou na een korte ontmoeting zo hard van stapel te lopen was ook nogal wat. Maar toch. Die ogen.

Hij grinnikte opnieuw en trok de tas naar zich toe. Na er de nodige groenten en andere boodschappen uit te hebben gehaald wist hij op de bodem van de tas uiteindelijk een pak koekjes te vinden en trok die er uit.
'Ik zou om z'n nummer vragen als je hem nog een keer tegen komt,' zei hij nuchter, een pakje van twee koekjes opentrekkend en een op Kaels schoot gooiend. 'Een mooiboy als jij kunnen ze niet laten lopen.' Met pretlichtjes in zijn ogen leek hij hem aan.

Kael grijnsde en maakte het pakje open.
"Dat was ik ook zeker van plan. Daar wil ik wel een keer mee uit."
Hij pakte een van de koekjes en nam een grote hap. Hij grinnikte om wat Rowan zei.
"Moet je iets bekennen, Riderhood?" zei hij met een grijns toen hij de hap had doorgeslikt. Hij merkte toen pas dat hij zijn jas nog aan had en trok die uit, om hem achteloos over de leuning van de bank te hangen.

Toen hij het koekje volledig weg had geslikt probeerde hij met moeite zijn grijns te onderdrukken. 'Ja. Kael...' Hij ging overeind zitten en pakte zijn hand. 'Ik, eh, ik vind dit heel moeilijk om te zeggen, maar ik... ik vind je echt een bitch.' Hij kon zijn grijns niet meer verbergen en sloeg zacht lachend zijn ogen neer.

Kael barstte in lachen uit en trok Rowan toen plagerig tegen zich aan.
"Ik wist wel dat je van me hield!"
Hij liet hem gaan en rommelde toen wat in de tas.
"Ah, shit, ik ben de melk vergeten," zei hij met een diepe zucht. Even bleef hij doodstil zitten. Toen verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. "Super, dan moet ik nog even terug," zei hij toen opgewekt. "Ik hoop dat hij nog niet klaar is met werken."
Het weer was best lekker, dus zijn jas liet hij mooi slordig op de bank liggen, terwijl hij de rugzak losjes over een schouder zwaaide.
"Tot zo!"

'Smoesjes!'
Zacht lachend kwam hij overeind toen Kael de deur achter zich had dichtgetrokken, en hing diens jas naast die van hem. Hij was best nieuwsgierig geworden naar de jongen en vroeg zich af of Kael inderdaad zijn nummer ging vragen. Hem kennende wel.
Een tweede koekje pakkend plofte hij op de bank.

In een opperbest humeur en ervan overtuigd dat niets hem in de weg stond (foreshadowing) liep Kael over de stoep. De supermarkt was maar twee straten hiervandaan, dat scheelde. Hij schoof zijn handen in zijn broekzakken en moest moeite doen om niet opgewekt een deuntje te fluiten.
Aan overkant van de straat riepen een paar jongens van een jaar of twaalf iets naar hem, maar hij verstond het niet en sloeg er verder geen acht op.

Licht geïrriteerd stapte Samuel de tram uit de straat op en keek even van links naar rechts. 'Ik weet dat ik laat ben, en ik kan je ook verstaan als je stopt met schreeuwen, Jason. Ik ben er over tien minuten.'
Zonder verder iets tegen de man aan de andere kant van de lijn te zeggen hing hij op en stak zijn telefoon terug in zijn jas. Nadat hij een motor ontweken had stak hij de straat over, net voor hij Kael zag staan.
Hij boorde zijn nagels even in zijn handpalm voor hij zijn blik weer afwendde en door wilde lopen alsof hij hem niet gezien had.