The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Kael schrok op toen zijn telefoon ging. De ringtone kreeg amper de kans af te spelen, zo snel nam hij op.
"Met mij," zei hij, niet in staat de gespannen toon uit zijn stem te bannen. Tyler legde even geruststellend een hand op zijn schouder, om vervolgens op te staan en richting de keuken te verdwijnen.

Er werd verbazingwekkend snel opgenomen.
'Kael? Kael, ik ben het.' Hij wierp een korte blik uit het raam, alsof hij verwachtte dat zijn vader hem in de gaten hield. 'Ik, eh, mijn vader - ik heb mijn vader gebeld.' Onder het praten ritste hij zijn rugzak dicht en trok zijn vest aan. 'Je kan terug naar huis komen, oké? Ik heb - ik heb ervoor gezorgd dat je er buiten wordt gehouden. Maar alsjeblieft - kom alsjeblieft niet naar mijn huis. Ik weet niet wat hij misschien gaat doen als hij boos is.'

Kael verstarde en sprong op, om vervolgens te gaan ijsberen door de kamer. Paniek welde in hem om en even lukte het hem niet om nog helder na te denken.
"Woah, woah, wacht even," zei hij haastig. Hij haalde nerveus een hand door zijn haar. "Niet doen. Wat je ook doet, ga niet naar hem toe. Dan heeft hij alsnog zijn zin. Dat is wat hij wil, dat weet ik zeker," zei hij gehaast, met een smekende ondertoon in zijn stem. Hij haalde diep adem en vermeed Tylers blik. Rowan mocht niet terug gaan. Wat hij ook deed, dan was het allemaal voor niets en- God mocht weten wat Samuel hem aan zou doen.
"Luister Row, blijf alsjeblieft uit zijn buurt. Ik- als je naar hem toe gaat kom ik ook. Hij laat je echt niet meer gaan als je daar eenmaal bent."
Hij ging weer zitten en beet op zijn lip. Shit. Shit, shit, shit.
"Alsjeblieft Row," mompelde hij. "Ik weet wel wat hij gaat doen als hij boos is," ging hij verder. "En ik heb mezelf beloofd dat ik dat nooit meer laat gebeuren."

Rowan kon het niet voor elkaar krijgen om rustig adem te halen, laat staan kalmeren, hoe vaak hij ook tegen zichzelf bleef herhalen dat hij rustig moest blijven. Zijn grip op de telefoon verstevigde iets om te voorkomen dat hij deze niet liet vallen.
Terwijl Kael tegen hem aan praatte werkte zijn brein op volle toeren. Hij kon hier gewoon niet blijven. Dat kon gewoon niet. Hij kende zijn vader - het feit dat de twee niet meer bij elkaar waren maakte het voor hem alleen nog maar makkelijker. En als Rowan niet vrijwillig naar huis kwam zou Kael er waarschijnlijk de dupe van worden. Als hij er voor zorgde dat Samuel geen reden meer had om Kael iets te doen dan zou hij dat doen ook.
Maar hoe in godsnaam ging hij Kael daar van overtuigen?
Hij stond nu bij de deur, zijn hand al op de deurklink.
'Rustig, Kael,' zei hij toen deze uitgesproken was en hij wist wat hij zou zeggen. 'Ik blijf wel hier, oké? Ik blijf hier, uit de buurt van mijn vader, en jij blijft bij Tyler.' Aan de ene kant was hij trots op zichzelf dat hij zo geloofwaardig klonk, maar aan de andere kant kon hij zichzelf wel slaan. 'Ik, eh - ik bel je wel als er iets mis is, oké? Tot later.'
Snel drukte hij de telefoon uit en sloot zijn ogen even.
Wat haatte hij zichzelf.
Nadat hij iets gekalmeerd was zette hij de telefoon helemaal uit en gooide deze op de bank, voor hij de deur opende en naar buiten stapte.

De weg van Kaels appartement naar Christopher Street had hij al zo vaak gelopen dat hij de route zou kunnen dromen, maar hij kon zich niet herinneren dat hij ooit met dit gevoel naar huis was gegaan. Hij lette nauwelijks op waar hij liep, en tegen de tijd dat hij zijn huis had bereikt was hij twee keer tegen iemand opgelopen.
Zoals verwacht was er niemand thuis - Sabrina, Kathy en Maik zaten op school, zijn moeder werkte overuren in het ziekenhuis en zijn vader was eveneens aan het werk.
Beter kwam die voor de komende paar jaren niet thuis.
Zo mogelijk nog misselijker dan eerst draaide hij zijn kamerdeur op slot en liet zich languit op bed zakken.
'Waarom doe je Kael dit aan?'
Hij keek niet op, maar bleef glazig naar het plafond staren.
'Hij is veiliger zo, Em... Ik ben gewoon zelf naar huis gekomen, dus heeft mijn vader geen reden meer om hem verder nog lastig te vallen.'
'Maar je kent Kael.'
'Ik begrijp niet wat je bedoelt,' antwoordde hij koppig.
'Hoogstwaarschijnlijk komt hij alsnog achter je aan.'
'Dat - dat doet hij niet.'

Kael keek naar de telefoon in zijn handen. Het volume had hoog genoeg gestaan dat Tyler mee had kunnen luisteren en deze glimlachte naar hem.
"Nou, dat scheelt," zei hij met een glimlach, maar Kael beantwoordde deze niet. Hij stopte de telefoon weg en liep naar de deur.
"Waar ga je heen?"
Hij werd verrast door de scherpe toon die Tyler aansloeg, maar toen hij omkeek, zag hij slechts weer dezelfde glimlach die ook zo zijn aandacht had getrokken in de supermarkt.
"Als hij denkt dat hij tegen míj kan liegen moet hij vroeger opstaan," gromde Kael. Tyler kwam overeind en legde een hand op Kaels schouder.
"Hij zei toch zelf dat het goed was? Dan heeft hij jou toch niet nodig?" zei hij geruststellend. Hij wreef even over Kaels rug, maar deze schudde zijn hoofd.
"Jij kent zijn vader niet, Tyler. Ik ga erachteraan."
"Hmm, nou ja, je moet doen wat je het beste lijkt. Wees voorzichtig," was het antwoord.
"Ik ben altijd voorzichtig," zei Kael in een poging luchtig te klinken, waarna hij vertrok.
Hij begon al snel te rennen tot hij bij een metrohalte was. Hij wist nog precies waar hij na het halen van de medicatie uit moest stappen. Onderweg was hij ronduit rusteloos. Hij probeerde een krantje te lezen, maar zijn brein nam niets op van wat er stond. Hij was er bijna, nog twee haltes.

'Dat doet hij wel, Rowan.'
Emili was op zijn bureau geklommen en keek hem even aan. 'Hij kent je goed genoeg om te weten dat je hem voorliegt.'
'En wat dan nog?'
'Moet je dat nog vragen?'
Hij hief zijn hoofd iets op toen hij hoorde dat ze zich op de grond liet zakken. 'Hij is echt niet zo stom om naar mijn huis te komen. Dat kan gewoon niet.'
'En als hij dat wel doet?'
'Dan - dan -'
Hij ging rechtop zitten en keek even uit het raam. 'Hij komt niet. Hij weet niet dat ik hier ben.'
'Kael is geen idioot.'
'Dat staat er los van.' Hij kwam nu helemaal overeind van het bed en beende de gang op.
'Rowan -'
Emili snelde achter hem aan om te zien wat hij ging doen en bleef in de deuropening staan, terwijl Rowan de sloten op de voordeur checkte.
'Hij komt hier niet binnen,' mompelde hij met verstikte stem, voor hij terug zijn slaapkamer in liep en zijn rugzak omkeerde. Onder een stapeltje sokken, ondergoed en schone en vuile shirts lag het pistool dat hij in jaren niet had willen aanraken. Ondanks dat het drie, vier jaar geleden was geweest dat hij het wapen gekocht had kon hij zich de reden waarom nog haarscherp herinneren.
Niet aan denken.
Hij had volledig gelijk, hij heeft de goede keuze gemaakt.
Gooi dat wapen toch weg. Het veroorzaakt alleen maar problemen. Wat als Kael er achter komt?
Kael heeft er niets mee te maken.
Met moeite negeerde hij het gefluister en checkte of er nog kogels in zaten.
Gewoon, voor de zekerheid.

Kael struikelde de metro uit en haastte zich naar de trappen die naar boven leidden. De drukte viel mee, maar toch moest hij zich inhouden om niet een paar mensen aan de kant te duwen. Bij iedere zakenman die hij van op de rug zag was hij als de dood dat het Samuel was.
Hij kende de weg nog, godzijdank. Hij begon weer te rennen en ging daarmee door ook toen zijn zij begon te steken.
Eindelijk was hij er, stond hij voor de deur. Zonder aarzelen belde hij meerdere keren aan, waarna hij ook nog eens enkele malen achtereen op de deur klopte. Hij probeerde door het raam naar binnen te kijken, hopend een glimp van de jongen op te vangen. Wat als hij hier niet was? Hij was er automatisch van uitgegaan, maar wat als Rowan nog onderweg was? Of gewoon heel ergens anders? Toch geloofde hij dat niet. Het was logischer voor Rowan om hier te zijn, juist de plek waar Kael hem nooit weer terug had willen zien gaan. Niet met een man als Samuel.
Herinneringen gingen door zijn geest terwijl hij ongeduldig wachtte. De keren dat hij Rowan binnen had gelaten, de keren dat hij zijn gebrekkige medische kennis had moeten toepassen om de jongen te helpen... Het mocht niet voor niets zijn. Met een verbeten trek om zijn mond belde hij opnieuw aan.

Hij bevroor van binnen toen op de gang de bel ging, niet één, maar meerdere keren achter elkaar. Eigenlijk durfde hij niet te bewegen, bang dat - wie het ook was - ze hem door het matglas konden zien.
'Doe open,' zei Emili kalm toen er opnieuw gebeld werd, maar hij schudde bijna onzichtbaar zijn hoofd, nog steeds met grote ogen naar de deur starend. Langzaam begon hij door te krijgen wie er achter stond.
Shit.
Nu werd er geklopt, en ondanks zijn eigen paniek merkte hij dat Kael opgejaagd was. Hoe in godsnaam had hij zo snel geweten dat hij hier was?
'Ik zei toch dat hij je zou vinden,' verweet Emili hem op zachte toon, maar hij gaf geen antwoord en gebaarde alleen dat ze stil moest zijn.
'Doe open, Rowan. Je vader is er niet, wat kan er mis gaan?'
Verscheurd door twijfels keek hij weer om toen er opnieuw aangebeld werd, en langzaam liep hij richting de deur.
'K- Kael?' Zijn stem klonk verstikt. 'Kael, ga alsjeblieft weg... mijn vader - hij - ik weet niet wanneer hij terug komt.' Hij stond nu vlak bij het glas, en hij kon Kaels gezicht vaag onderscheiden. 'Ik red me wel.'

Kael voelde zich tegelijkertijd opgelucht en nog panischer toen hij Rowan hoorde en zag. Hij kon geen uitdrukking onderscheiden door het glas, maar het feit dat de jongen daar was was in ieder geval iets. Hij schudde zijn hoofd.
"Net zoals je je redde toen je hier nog in huis woonde? Hij maakt je af als hij terugkomt," probeerde hij wanhopig. Hij had al wel eerder gezien waar die man toe in staat was, en het zou nu alleen maar erger zijn.
"Alsjeblieft, kom gewoon mee terug."
Hij maakte onbewust een machteloos handgebaar; hij had geen idee hoe hij in godsnaam erin zou moeten slagen de jongen te overtuigen. Hij kon hem niet dwingen en al kon hij dat wel, dan nog zou hij dat niet doen, dan was hij geen haar beter dan Samuel. Maar als Row hier bleef... Hij moest er niet aan denken.

Rowan kneep zijn ogen even dicht en probeerde helder te blijven nadenken en tegelijkertijd Kaels woorden te verwerken en te begrijpen, zonder dat de stemmen in zijn hoofd er door heen schreeuwden.
'Ik kan niet mee terug, Kael.' Zijn hoofd begon weer pijn te doen, en voor een fractie van een seconde wankelde hij. 'Mijn vader vermoordt je als hij je hier ziet, en als ik terug ga - als ik terug ga wordt het alleen nog maar erger. Ik red me wel, geloof me alsjeblieft...'
'Je gaat het hier niet redden. Stop met liegen, of het wordt nog eens je dood.'
Emili leunde tegen de deurpost van zijn kamer en keek hem kil aan.
'Hou je mond,' mompelde hij, voor hij een trillende hand op de deurklink legde. 'Ik - ga gewoon terug naar Tyler. Maak je niet druk om mij.'

Kael haalde een hand door zijn haar en probeerde de opkomende wanhoop te onderdrukken. Hij stond compleet machteloos.
"En hij vermoord jóu als je hier blijft," wierp hij tegen, niet van plan het op te geven. "Kom op man. Ga gewoon terug. We vinden er wel iets op."
Hij dacht na maar er was eigenlijk niets waarvan hij dacht dat hij er wat aan had.
"Ik ga in ieder geval niet terug zonder je. Desnoods overnacht ik voor je deur," flapte hij eruit. Ergens vond hij dat nog niet eens zo'n gek idee. Kon hij meteen op gesprek met meneer Riderhood, al geloofde hij geen moment dat hij nu nog zijn zelfbeheersing zou kunnen bewaren tegenover Samuel. De gedachte aan het gezicht van de man deed zijn bloed al koken.
"Row... alsjeblieft," mompelde hij na een poosje. "Alsjeblieft.."

Met gesloten ogen legde hij zijn hoofd tegen het matglas, een verbeten trek rond zijn bleke lippen.
Hij kon niet terug. Hij wilde niet aan de gevolgen denken wat er dan misschien met Kael zou gebeuren als die in aanraking kwam met zijn vader.
Maar hij durfde niet hier te blijven. Het litteken dat van zijn schouder over zijn borst liep begon opeens te branden, alsof iemand er een heet stuk ijzer tegen aan hield, en abrupt zette hij een stap achteruit, weg van de deur.
Nog steeds bevend legde hij opnieuw zijn hand op de klink, liet met zijn andere hand de sleutel bijna vallen en draaide toen langzaam het slot om, voor hij de deur opende terwijl elke stem in zijn hoofd protesteerde. Hij durfde Kael niet recht aan te kijken en bleef naar een punt rond zijn middenrif staren.

Een zucht van opluchting ontsnapte aan Kael's lippen toen de deur openging. Even bleef hij doodstil staan, alsof de deur weer zou sluiten als hij een onverwachte beweging maakte. Langzaam deed hij een stap naar voren, waarna hij Rowan tegen zich aan trok.
"Jezus, Row, kom alsjeblieft gewoon mee," mompelde hij zacht. "Het komt met mij echt wel goed, maak je daar geen zorgen om. Je bent echt niet veilig hier."
Hij verstevigde zijn omhelzing iets, alsof het verloren zou zijn als hij de jongen los liet.

Toen Kael hem tegen zich aan trok bleef Rowan voor een paar tellen onbeweeglijk staan, niet in staat ook maar een centimeter te bewegen, voor hij eveneens zijn armen om hem heen sloeg. Met dichtgeknepen ogen sloot hij zijn vingers om de achterkant van Kaels jas en verborg zijn gezicht in zijn hals.
'Het spijt me,' zei hij bijna onverstaanbaar, Kael nog steeds vasthoudend. Hij wist niet precies waarvoor hij zijn excuses aanbood, maar dat deed er niet veel toe. Zijn grip op Kaels jas verstevigde iets. 'Het spijt me zo,' herhaalde hij zacht, zijn kin op Kaels schouder leggend. 'Ik - ik ga mee terug.'

Godzijdank. Het was alsof er een loden last van Kael's schouders viel. Hij schoot bijna in de lach van de zenuwen die hem ineens met rust lieten, maar in plaats daarvan wreef hij over Rowan's rug.
"Shh, het is goed," mompelde hij, in reactie op Rowan's excuses. Hij wilde niet dat de jongen zich schuldig voelde.
"Maar beloof me alsjeblieft dat je jezelf nooit meer als levend schild gebruikt."
Hij maakte zich voorzichtig los en grijnsde zwakjes.
"Kom, je vader kan de pot op, we gaan gewoon terug en ik kook vanavond," zei hij, een hand naar Rowan uitstekend.

Langzaam liet hij Kael los en haalde even langzaam zijn vingers door zijn eigen haar. Er verscheen een zwakke glimlach op zijn gezicht, en eindelijk keek hij naar hem om.
'Ik kan niets beloven. Maar ik zal het proberen.'
Hij voelde zich nog steeds iets schuldig - hij was het niet gewend om tegen Kael te liegen - maar er was een andere last van zijn schouders gezakt met de beslissing om terug naar Kaels appartement terug te keren; een plek waar hij zich meer thuis voelde dan Christopherstreet.
Zijn mondhoeken trokken iets verder omhoog toen Kael zijn hand naar hem uitstak, en hij sloot zijn vingers om te zijne, niet van plan hem los te laten.

Nu grijnsde Kael voluit.
"Daar neem ik dan maar genoegen mee," zei hij hoofdschuddend. Hij voelde zich naast opgelucht ook buitengewoon vrolijk bij de gedachte dat ze gewoon weer naar huis gingen. Hij was de dreigementen zeker niet vergeten en in zijn achterhoofd hield hij rekening met problemen, maar dat zagen ze wel als die er waren. Hij zou Samuel in ieder geval maar wat graag even spreken, als hij heel eerlijk was en hij zou ook wel toe willen kijken hoe een onderonsje tussen de man en Paul zou verlopen, die vermoedelijk ook een klein tikkeltje ontstemd zou zijn inmiddels.

Rowan gaf een zacht kneepje in zijn hand terwijl ze de trappen terug af liepen. Het was nog steeds midden op de dag, dus de kans dat ze Samuel tegen zouden komen was klein - iets wat hem zeer gerust stelde.
Niet dat alles hier mee opgelost was, dat wist hij zelf ook wel. Maar hij had Kael, en Paul als die met zijn vader in aanraking kwam. Hij wilde nog wel eens zien hoe dat zou eindigen.
Hij dacht niet meer aan de rugzak, die nog steeds open op zijn slaapkamervloer lag.
'Wat ga je vanavond eigenlijk koken?' Met een flauwe grijns rond zijn lippen keek hij op. Hij was inmiddels bekend met Kaels kookkunsten, en hoewel Paul erger was - geen van hen was de spaghetti vergeten die in de fik was gevlogen - wist hij dat de oudere jongeman liever iets bestelde of Rowan liet koken.

Kael haalde zijn schouders op.
"Daar heb ik eigenlijk nog totaal niet over nagedacht," zei hij monter. Hij keek Rowan van opzij aan. "Wat zou je lekker vinden - vooropgesteld dat het iets is wat ik kan maken zonder op Paul te lijken," voegde hij er met een scheve grijns aan toe.
Het leek alsof het ineens een stuk zonniger was en hij merkte nu dan ook pas hoe warm hij het had gekregen tijdens dat gehaast. Ach, die kleding kon wel in de was.
De weg naar de metro leek nu ook een stuk korter. Onderweg naar Rowan toe had het een eeuwigheid geleken voor hij er eindelijk was, maar nu ze hier zo liepen leek de afstand helemaal niet zo groot.
"Ik had echt mazzel dat Tyler me een heel stuk gevolgd was, trouwens," zei hij. "Anders had ik niet eens een plek gehad om naartoe te gaan. Die gast heeft volgens mij een zesde zintuig of zo."

Op zijn gemak liep hij door, terwijl hij Kael een beetje de weg liet wijzen. Zelf liep hij de route terug altijd, en gebruikte bijna nooit de metro.
Zijn gezicht betrok iets toen Kael Tylers naam liet vallen, maar zei verder niets over het feit dat niet alleen hij, maar ook Paul zo hun twijfels hadden over de jongeman en zijn acties.
'Ja,' antwoordde hij dus maar, een nogal geforceerde glimlach op zijn gezicht. 'Hij was de jongen van de supermarkt, toch? Good for you.' Opnieuw kneep hij zacht in Kaels hand. Als het ooit iets tussen die twee zou worden zou hij niet lullig gaan doen.

Kael nam Rowan even in zich op. Er was iets niet helemaal oprecht in zijn manier van doen leek het, maar Kael kon er zijn vinger niet op leggen, dus hij liet het gaan.
"Ja, dat was hij," zei hij, een stuk opgewekter nu. Het kneepje in zijn hand deed hem even spontaan naar Rowan glimlachen.
Eenmaal beneden aan de trap, op het perron, was het een stuk koeler, en Kael rilde even. Zijn ietwat zweterige lichaam koelde vlot af zo.
Een oudere vrouw met een kindje fronste toen ze hen aan zag komen en trok haar dochtertje vlug mee. Kael grijnsde.
"Rustig maar mevrouw, wij zijn wel het laatste waar uw dochtertje bang voor moet zijn," zei hij met lichte stemverheffing en de vrouw versnelde opnieuw. Kael grinnikte.

Aangekomen op het perron koelde het flink af, en ondanks zijn trui en jas liep er toch onwillekeurig een rilling over zijn rug.
Hij reageerde niet echt op Kaels antwoord, zijn gedachten nog steeds bij Tyler. Hij probeerde een duidelijke reden te vinden waarom de jongeman zo verkeerd op hem over was gekomen, maar hij kon er gewoon geen woorden aan geven. Misschien was het alleen een stom vooroordeel en was Tyler een doodnormale gast. Rowan moest hem in ieder geval een eerlijke kans geven.
Hij keek op toen Kael weer begon te praten, en zijn mondhoeken trokken omhoog. 'Kom nou, Kael,' zei hij zacht, kleine lichtjes in zijn donkere ogen.
Hij wierp een blik over zijn schouder naar de vrouw en haar dochtertje en schudde zacht lachend zijn hoofd.

"Wat? Ik kan het niet helpen dat haar ontwikkeling stil heeft gestaan sinds ze is geboren in achttienvierenzeventig," grinnikte Kael.
De metro was stampvol, dus hij hield zich vast aan de stangen die boven de zitplaatsen langs gingen. Comfortabel en hygiënisch waren anders, maar zeker nu maakte dat hem niet zoveel uit. Hij grijnsde even naar Rowan.
"Je hebt nog steeds niet gezegd wat voor eten je voorkeur heeft," merkte hij op. Terwijl hij zich met een hand nog steeds goed vasthield veegde hij met de ander zijn haar naar achteren, dat weer in de weg had gezeten.
"Ik knip het nog eens af," zei Kael hoofdschuddend, al meende hij daar geen woord van. Hij was er nu in ieder geval nog niet aan toe om het helemaal af te laten knippen.

Rowan grinnikte eveneens en richtte zijn blik weer op het perron voor zich, goed uitkijkend dat hij niet over een koffer of iemands voeten struikelde.
Toen de twee op de metro stapten liet hij Kaels hand los, mede door de blikken die hij kreeg van de mensen om zich heen. Tegenwoordig had hij er niet zo veel problemen meer mee als dit soort dingen gebeurden, maar constant aangestaard te worden was nou niet echt wat hij graag had. Hij volgde Kaels voorbeeld en pakte ook een stang vast, zijn andere hand in de zak van zijn jas. Er verscheen voor het eerst in de laatste paar uren een grijns op zijn gezicht toen Kael naar hem lachte.
'Please do,' grinnikte hij. Hij ging iets op zijn tenen staan en haalde even zijn vingers door Kaels lange, donkere lokken en liet zijn hand net iets langer in zijn hals rusten dan dat hij normaal gesproken had gedaan, voornamelijk om de bejaarde man op de stoel naast hen een beetje te pesten. Snel stak hij zijn hand terug in zijn jaszak.
'En doe maar iets simpels, iets wat je niet in de fik kan zetten,' grijnsde hij. 'Dus geen spaghetti.'

Kael lachte.
"Waar zie je me voor aan, Row? Zolang ik Paul niet vraag de pan in de gaten te houden kan het eigenlijk niet misgaan."
Hij smoorde een gaap achter zijn hand. Nu de adrenaline wegzakte merkte hij hoe uitputtend dit was geweest. De stress, zenuwen en angst - en niet te vergeten het geren, Kael was géén hardloper - hadden hem toch wat meer uitgeput dan hij dacht.
"Ik denk trouwens dat ik hem ook maar niet vraag te helpen snijden. Hij is vast beter met messen dan met het gasfornuis, maar ik wil niet dat hij op de intensive care terecht komt," voegde hij er droog aan toe en hij grijnsde even.
Hij liet zijn gedachten over het bittere kleine scala aan gerechten dat hij klaar kon maken gaan en nam een besluit.
"He, Row, wat dacht je ervan als we iets uitzoeken op internet en ik ga proberen iets klaar te maken wat ik nog nooit eerder heb gemaakt?" stelde hij met een enthousiaste lach voor.