The citylife of Kael and Rowan [Rowan]

Dat betekende dat er niemand in het huis was die enig idee had hoe het moest. Dat werden kaarsen. Een nieuwe knetterende donderslag, vergezeld door een felle flits. Het zat nu zo goed als recht boven hen.
Nog geen minuut later volgde er weer een en ineens was het aardeduister. Kael vloekte en zette op de tast zijn kom weg.
"Ik ga kaarsen halen," zei hij en hij pakte zijn telefoon om licht te hebben.
In het zwakke licht dat het ding wist te bieden keek hij naar Rowan.
"Geen zorgen Row, het waait allemaal wel weer over, zal je zien," zei hij kalm. Hij liep naar zijn kast en haalde er een paar glazen potten uit en een zak waxinelichtjes.
Hij zette de glazen potten op de tafel en gaf de telefoon aan Rowan.
"Schijn es bij."

Hij vloekte binnensmonds toen de volledige kamer plotseling inktzwart werd. Hij hoorde Kael door de kamer lopen, maar kon geen hand voor ogen zien en schrok iets toen hij opeens voor hem stond.
'Tuurlijk,' zei hij terug, in een dappere poging Kaels kalme toon te imiteren. Stevig hield hij de telefoon vast, zijn kom soep op het eerste vaste oppervlak zettend dat hij kon vinden, voor hij overeind kwam van de bank en Kael zo goed mogelijk bij scheen met het zwakke licht van het telefoonscherm.

"Super, dank je."
Kael stak met zijn aansteker de waxinelichtjes aan en liet er toen in elk potje eentje vallen, voorzichtig en zo secuur als dat maar te doen was. Toen hij klaar was verspreidde de rij kleine vlammetjes nog verrassend veel licht. Warm licht ook. Kael keek met een opgetogen grijns naar Rowan.
"Alsof er nooit iets gebeurd is," grinnikte hij. Het viel hem op dat Rowan nog steeds niet bepaald op zijn gemak was en hij plofte naast hem op de bank. Hij sloeg joviaal een arm om de schouders van de jongen.
"Voor je 't weet is het weer rustig," zei hij luchtig. Hij keek naar de vlammetjes voor hen, die onregelmatig dansten.
Zijn gedachten voerden hem even terug naar toen hij klein was. Toen was hij ook bang geweest, tot Brenin had gezegd dat hij wel bij hem op de kamer kon komen. Ze waren de hele nacht opgebleven.

Rowan bleef even verrast zitten toen Kael zo zijn arm om zijn schouders sloeg, vooral omdat hij meestal degene was die de knuffels uitdeelde, maar glimlachte toen iets. Hij trok zijn benen weer op de bank en kroop tegen Kael aan, die nu hij droge kleding aan had getrokken en had gedoucht een stuk warmer was.
Zwijgend staarde hij naar de vlammen, die de kamer genoeg verlichtten, maar toen er een nieuwe knal van het onweer klonk die hij niet had verwacht schrok hij toch iets op.
Hij maakte zijn arm uiteindelijk los uit Kaels halve omhelzing, en wist achter diens rug langs een tweede deken te pakken die hij nogal slordig over Kaels schouders drapeerde.

De deken was aangenaam warm en Kael glimlachte naar Rowan.
"Dank je."
Hij trok de deken iets beter over zijn schouders en luisterde naar het noodweer buiten. Rowan was hier eigenlijk nog maar net en nu al was er meer gebeurd dan normaal in een maand, realiseerde Kael zich. Niet dat hij het erg vond. Hij hield wel van een wat adrenalineverhogende situaties en bovenal; de gedachte dat Rowan in principe rond deze tijd weer bij Samuel had kunnen zetten als dingen niet gegaan waren zoals ze nu gegaan waren was haast voldoende om de rillingen over Kael's rug te doen lopen. Tot nu was Samuel tegenover hem vooral all talk geweest - en Kael betwijfelde sterk of de man hem ooit echt iets zou doen - maar Rowan was een ander verhaal.
De warmte maakte Kael slaperig en het ritmische getik van de regen werkte niet echt mee.
"Ben blij dat je hier bent komen wonen," mompelde hij met een schuine blik op Rowan. Slaperigheid had dezelfde uitwerking die alcohol soms ook op Kael had; hij werd er erg eerlijk van.

Luisterend naar de regen op het dak en tegen het raam zorgde ervoor dat hij kalmeerde, vooral toen het geluid van het onweer langzaam in de verte verdween. Zijn oogleden waren zwaarder geworden, mede dankzij de kaarsen die nog steeds zacht brandden op het tafeltje. De dansende vlammen brachten hem in een soort aangename trance als hij er naar staarde.
Hij sloot zijn ogen volledig toen Kael weer iets zei, zijn hoofd tegen diens borst leggend nu hij iets onderuit gezakt zat.
'Ik woon hier nog niet permanent, weet je nog,' antwoordde hij zacht, maar ook hij ontspande bij de gedachte dat hij niet terug naar huis zou hoeven.

De warmte van Rowan die comfortabel tegen hem aan zat maakte hem haast nog slaperiger. Hij glimlachte loom.
"Zolang ik hier woon kom jij echt niet op straat te staan hoor," mompelde hij. Hij haalde een hand door Rowan's haar.
Hij keek weer eventjes naar de waxinelichtjes in de potjes. Hij voelde zich op dit moment even compleet ontspannen, honderd procent op zijn gemak.
"En ga je zeker niet terug naar die vent."
Hij gaapte langgerekt en merkte dat zijn oogleden zwaar werden. Hij sloot ze en luisterde weer naar de regen, die nu langzaam minder werd. De eerste zomerstorm. Nou, ze hadden hem dubbel en dwars overleefd, vond Kael.

Onwillekeurig grinnikte hij. 'Dacht je heus dat ik dat van plan was?'
Hij was even stil. 'Alles is beter dan terug naar huis, maar dit is denk ik de beste plaats waar ik had kunnen eindigen.'

"Nee, maar hem zie ik voor alles aan," mompelde Kael, nog steeds met gesloten ogen. "Maar voor hij jou nog iets kan doen moet hij eerst langs mij," voegde hij er op een nuchtere toon aan toe, alsof dat gewoon een vanzelfsprekendheid was.
Samuel had immers al geprobeerd Rowan terug te krijgen en Kael vond het nog maar de vraag of het feit dat Rowan's moeder erachter zou zijn niet gewoon een slappe smoes was. Dan had ze zelf maar moeten komen.
Hij glimlachte om wat Rowan daarna zei.
"Blij dat te horen. Ik weet dat zowel m'n bank als m'n bed niet echt veel zijn, maar in no time heb je je eigen stekje hier."
Het was dat zijn kamer echt te klein was om permanent te delen, want hij was buitengewoon gesteld geraakt op Rowan's gezelschap.

Een glimlach sierde zijn gezicht en hij sloot zijn ogen opnieuw. 'Dank je.'
Hij glunderde, wat nauwelijks zichtbaar was in het zwakke licht van de kaarsen. Kael uitte niet vaak hoe gehecht hij was aan de jongen, die wel wist dat hij Samuel het liefst een rake klap verkocht als hij Rowan ook maar aanraakte, maar als hij dat deed smolt hij iets, al wist hij nooit hoe hij moest reageren.
Zijn hoofd zakte iets verder omlaag.

Kael voelde Rowan iets verschuiven en merkte dat hij zelf inmiddels ook wat onderuitgezakt was. Hij liet zijn ogen dichtzakken. Het weer was weer tot rust gekomen inmiddels en zelfs de regen leek zo goed als gestopt.
Half bewust van wat hij deed legde Kael een arm om Rowan heen.
Ineens gingen de lichten weer aan en verstoord keek Kael op, hoewel zijn ogen al snel aan het licht wenden.
Ergens vond hij het wel jammer. Het had wel wat, zo in alle rust onderuitgezakt op de bank met als enige licht een paar waxinelichtjes in oude conservenpotjes. Desondanks was het wel fijn te weten dat alles het weer deed.
De deur ging open.
"Alles goed hier?" vroeg Paul. Hij keek even naar het tweetal op de bank en Kael stak zijn duim op.
"Helemaal."

Nogal verstoord opende hij zijn ogen half, en door zijn wimpers heen zag hij Paul in de deuropening staan. Te lui om antwoord te geven bleef hij liggen. Hij hoorde maar half wat Kael tegen hem zei, en het maakte voor hem ook eigenlijk niet uit.
Zijn ogen sluitend tegen het plotselinge felle licht van de lampen die weer waren aangesprongen legde hij zijn hoofd weer tegen Kaels schouder, en viel langzaam in slaap.

Paul wilde weer weggaan.
"Wacht," zei Kael vlug. Paul keek om. "Zou je het licht nog even uit willen doen?" vroeg Kael met een glimlach. Paul knikte en deed de lampen weer uit. De kaarsjes zouden waarschijnlijk vanzelf wel uitgaan, gokte Kael.
Hij zorgde dat de dekens iets beter over hen heen te liggen kwamen en sloot toen wederom zijn ogen. Hij luisterde naar Rowan's regelmatige ademhaling toen die eenmaal sliep, en dat zorgde er weer voor dat hij zelf eigenlijk ook redelijk vlug in slaap viel.

Rowan was de volgende ochtend als eerste wakker, een paar uur nadat de zon was opgekomen. De zon scheen door een kiertje in de gordijnen, en het zag er naar uit dat de storm nu volledig over was gewaaid.
Hij gaapte eens, maar kwam niet overeind. Kael had zijn armen nog steeds om hem heen liggen en hij was bang dat als hij zich bewoog hij de jongeman wakker zou maken, dus bleef hij rustig zitten, zijn hoofd tegen Kaels schouder. De kaarsen waren opgebrand.

Langzaam werd Kael wakker. Hij knipperde loom met zijn ogen. Rowan lag nog tegen hem aan en Kael rook zijn inmiddels zo vertrouwde geur.
"Goeiemorgen," mompelde hij slaperig. Hij liet zijn blik door de kamer gaan. Je zou niet zeggen dat het gisteravond als een gek had gestormd.
Kael gaapte en wreef in zijn ogen. Zijn maag knorde en hij merkte dat hij behoorlijk veel trek had maar wederom weinig zin om iets klaar te maken.
"Ik stel voor dat we de restanten Chinees opwarmen," mompelde hij, nog behoorlijk duf.

Rowan keek iets op toen hij Kael voelde bewegen en glimlachte. 'Goedemorgen.'
Hij kwam voorzichtig overeind, en wreef even over zijn stijve nek die tijdens het slapen de hele tijd in een positie had gelegen. 'Klinkt goed, Chinees als ontbijt,' grinnikte hij zacht en duwde de deken van zich af.

Nadat Rowan overeind was gekomen stond ook Kael op. Hij rekte zich uitgebreid uit. Hij was ook aardig stijf en kon merken dat hij niet in een bed in slaap was gevallen. Hij gaapte opnieuw.
"Dan ga ik het even opwarmen," zei hij met een grijns. Hij slofte naar de keuken, waar hij het overgebleven eten op het aanrecht zette. Het was niet zo enorm veel, maar genoeg voor een lekker stevig ontbijt. Hij pakte een aantal glazen kommen om het in te ontdooien. Ooit had hij eens zo'n plastic bakje in de magnetron gezet. Dat deed hij een keer, nooit weer.
De nasi moest even overtuigd worden om uit het bakje te komen, maar een aantal harde porren met een vork waren genoeg.
Kael zette de kom in de magnetron en opende ondertussen het volgende bakje.

Hij rekte zich even uitgebreid uit, en bleef nog even zitten op de bank voor hij ook overeind kwam. In zijn ogen wrijvend trok hij de gordijnen volledig open, zodat het appartement gevuld werd met zonlicht, en met een flauwe glimlach keek hij even naar buiten.
Hoewel het nog best vroeg was voor een zaterdagochtend liepen er toch al flink veel mensen op straat.
Door zijn schouder tegen het glas te zetten wist hij het raam te openen, en leunde iets naar buiten. Hij schrok iets op toen hij plotseling zijn naam hoorde, keek naar de ingang van Central Park en zag een groepje jongeren staan die hij herkende als scholieren die bij hem in het jaar gezeten hadden. Jackson en zijn vrienden zaten er niet tussen, en toen een meisje met lang, donker haar enthousiast naar hem zwaaide verscheen er een aarzelende glimlach op zijn gezicht voor hij terug zwaaide.
Het groepje verdween Central Park in, maar hij bleef nog even staan. Normaal was het Kael die alle - positieve - aandacht kreeg, wat hij altijd prima vond, maar hij voelde dat het leuk was als de rollen eens omgedraaid waren.
Uiteindelijk draaide hij zich weer om en liep terug de kamer in. Zijn weg naar de badkamer makend trok hij zijn shirt uit, hing die over een stoel en opende de deur.
Terwijl Kael in de keuken bezig was draaide hij de kraan aan en gooide water in zijn gezicht. Zijn vingers eens door zijn haar halend kwam hij weer overeind, griste een handdoek uit een kastje, droogde zijn gezicht weer af. De handdoek om zijn schouders liep hij terug de kamer in.

Niet veel later was Kael klaar met het eten. Een voor een zette hij de schalen op de keukentafel. Vervolgens pakte hij twee borden en wat bestek. Het rook heerlijk en hij grijnsde onbewust, terwijl zijn maag ongeduldig rommelde.
Hij liep naar de kamer, waar hij Rowan zag.
"Hey, Row, het is klaar."
Hij liep weer terug en nam plaats. Hij schepte van alles een beetje op zijn bord. Het was zonder meer een bijzonder ontbijt, maar Kael was dit soort dingen wel gewend.

Rowan grinnikte zacht toen hij de borden Chinees op tafel zag staan, en nadat hij zijn shirt weer had aangetrokken ging hij ook aan tafel zitten.
'Ziet er lekker uit,' zei hij met een lach in zijn stem, trok een bord naar zich toe en begon net als Kael van alles wat op tw scheppen. Toen hij voor zijn gevoel genoeg had pakte hij zijn bestek en begon zwijgend te eten. Het smaakte minder goed dan de avond ervoor, maar het was te eten.

Kael keek op toen Rowan ook aan tafel aanschoof en begon zelf ook te eten. Hij gaapte nog eens, merkend dat hij toch niet helemaal zo uitgerust was als hij had gedacht.
"Jij een beetje behoorlijk geslapen?" vroeg hij met een grijns aan Rowan. Die had Kael in ieder geval nog als kussen gehad, maar of dat echt hielp was ook nog maar de vraag.
Kael stond op om wat drinken te pakken. Hij viste een glas uit de kast en keek om.
"Moet jij ook wat drinken?" vroeg hij, terwijl hij al een hand uitstak om nog een glas te pakken.

Hij knikte eens en nam een iets te grote hap. Hoestend hield hij zijn hand voor zijn mond tot hij weer normaal kon ademhalen, en keek met tranende ogen op. 'Jawel,' antwoordde hij met een flauwe grijns. Kael was een zeer confortabel kussen geweest.
'Graag, trouwens.' Hij wilde het niet nog een keer riskeren om te stikken in zijn eten.

Kael vulde beide glazen met water en zette er eentje voor Rowan neer.
"Stik voorzichtig," zei hij met een grijns. Hij ging weer zitten en nam een slok water. Hij at de rest van zijn ontbijt op en leunde toen ontspannen even achterover. Hij gaapte opnieuw en keek toen op.
"Had je trouwens al iets gevonden waar je wilde solliciteren?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij herinnerde zich dat hij Rowan's poging iets in de krant te vinden nogal ruw had onderbroken met de spons - wat hem er ook aan deed denken dat hij de spons niet mee terug had genomen en dus een nieuwe moest kopen - maar misschien had Rowan desondanks nog iets kunnen vinden.

Hij lachte onwillekeurig en zwaaide dreigend met zijn vork in zijn richting. 'Hou je mond.' Hij nam een slokje water en veegde zijn mond af. 'Nee, nog niet. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik zoek of waar ik goed in ben.'

Kael knikte langzaam en liet zijn gedachten erover gaan. De Rowan die hij kende was in ieder geval niet het soort dat hij al opdringerig kranten zag uitdelen in de binnenstad. Hij gokte dat een kledingzaak of iets van die strekking ook niet echt Rowan's favoriete werk zou zijn.
"Je zou supermarktwerk kunnen overwegen," zei hij toen. "Gewoon vakkenvullen. Heb ik ook een poosje gedaan, is best goed te doen."
Hij nam nog een slok van zijn drinken. Er schoot hem nog een optie te binnen.
"Of post bezorgen. Moet je soms wel vroeg je nest uit, maar verder een puik baantje."
Onwillekeurig dacht hij aan zijn eigen gesprek over enkele dagen. Als hij een beetje mazzel had kon hij al snel weer aan het werk.