A new boss?

Over een kwartier zou de prijsuitreiking gaan beginnen. Nog even wachten, daarna zouden ze weer naar huis kunnen. "We hadden het mijn vader nooit moeten vertellen." Of nee, ze hadden het moeten vertellen als Chantal haar buik pas echt zichtbaar werd. Nu viel het nog wel mee. Uit automatisme begon hij met zijn vinger rondjes te draaien op Chantal haar been. Nog een paar minuten. Om te minuut keek hij op de klok om te kijken hoelang ze nog moesten wachten. Gelukkig weigerde iemand om te rijden omdat z'n paard te druk was naar zijn zin. Nu was het dus alleen nog een kwestie van punten bij elkaar tellen en de plekken bekijken. Dat kon zo gedaan zijn, makkelijk zat om dat te doen. Volgende week zouden de F1 tot de F3 proefjes zijn. Hij mocht dan voorlezen bij de F2 en jureren bij de F1 en F3. Jureren was best wel leuk, al kon hij dan niet ingrijpen als het verkeerd ging in de bak. Zijn vader kwam de kantine ingelopen. Eerst wou hij naar hen toe wandelen maar hij bedacht zich toen hij een vuile blik naar zich toe geworden kreeg. Voor hij weer op zijn kop zou krijgen ging hij maar aan de andere kant van de bar zitten. Darren haalde opgelucht adem en sloeg zijn armen om Chantal heen. Kon hem het gemompel eigenlijk schelen. Iedereen moest er maar aan wennen dat Chantal en hij een kind zouden krijgen. Verandering zouden ze er toch niet in kunnen brengen. Schaapachtig keek hij de kantine rond die was vol gestroomd met mensen voor de prijsuitreiking. Er reden maar iets van 7 mensen mee met de wedstrijd, en alsnog zat heel de kantine proppie vol. Omdat het zo druk was kwam de vrouw die de prijzen ging uitreiking er niet overheen en kreeg ze de aandacht niet te pakken. "Ik zou je oren even dicht houden." Geduldig wachtte hij tot Chantal haar oren beschermde voor hij zijn vingers naar zijn mond bracht en er luid op floot. "Als iedereen even stil is kunnen we beginnen." Binnen een paar tellen was het stil in de kantine en was er een kring ontstaan rond de tafel met de prijzen. Hij bleef op zijn stoel zitten tot zijn naam opgenoemd werd. Gedeelde twee plaats. Het meisje met haar paard die er vandoor was gegaan maar die ze toch weer op het goede spoor had weten te krijgen was eerste geworden. Kon hij meer dan mee leven. Hij had veel lager verwacht, vooral omdat dit de eerste wedstrijd was in tijden. Weer werd hij aangekeken door iedereen met blikken die hem echt niet aanstonden. Ongemakkelijk keek hij in de richting van Chantal. Hoe moest zij zich wel niet voelen? "Als het mag dan zou ik graag iets willen zeggen." Met toestemming ging hij verder. "Er gaan wat geruchten rond in de stallen. Omdat geen van alle klopt, of maar voor een gedeelte klopt, vertel ik maar even zo wat het echte gerucht moet zijn." Voor een moment hield hij zijn mond en keek hij in de richting van Chantal "Chantal en ik worden ouders." De verontwaardiging bij sommige mensen was te horen, verder kwamen er een heleboel felicitaties hun kant op gegooid. Voor hij vragen naar zijn hoofd kreeg wandelde hij naar Chantal toe met het lintje, de beker, en zijn paspoort met daarin de uitslag van de proef. "Vlug naar huis? Ik kook, ook al is het middag. Heb trek in iets warms." Dit keer zou hij geen patat halen, nee hij zou echt gaan koken. Bij hem viel een ei bakken ook onder koken, maar in ei had hij geen trek. Hamburgers gingen er altijd wel in, of kipburgers. Shoarma was ook lekker, maar dat at je niet in de middag vond hij. Alle spullen die mee naar huis zouden moeten had hij al klaar gezet zodat hij die in een keer op kon pakken en in de auto kon gooien. Future hoefde niet meer mee naar huis, jammer genoeg. Tenzij hij ook zou gaan klieren in de lessen, dan mocht hij weer mee. Alleen dan hadden ze niet genoeg plek voor de pony voor Melody. Tenzij hij het stro en hooi hok leeg zou maken. Voorzover hij wist was dat nog steeds een stal waar gewoon stro en alles in lag.

Best lekker zat ze bij Darren op schoot. ”We wilde je vader alleen een plezier doen toen we het vertelde. En nu weten we het dat het fout was van ons om het te vertellen.” Zijn ene hand had ze vast. Waarom wist ze niet misschien was het een soort steunpilaar. Toen het bijna tijd was voor de uitreiking werd het steeds drukker in de kantine. Ze zag dat de vrouw die de uitslag wilde vertellen niet boven de zaal uit kwam. Even keek ze Darren raar aan toen zei dat ze beter der oren dicht kon houden. Ze deed het toch maar even der oren dicht. En al snel wist ze waarom ze het moest doen. Echter hielp het wel want iedereen was stil. Ze was benieuwd hoeveelste Darren met Future ging eindigen. Al snel hadden ze de scoren gehoord en was hij tweede geworden. Toen hij ineens ongemakkelijk naar haar keek wist ze haast wat hij ging doen. En ja hoor een paar tellen later was het er uit. De mensen die bij Chantal in de buurt zaten kreeg ze gelijk felicitaties. Ze was blij dat Darren naar der toe kwam om te zeggen dat ze naar huis gingen. ”Weet je zeker dat je gaat koken. Dat is meestal bij jou eten halen.” Maar dit keer zag ze echt aan hem dat hij ging koken. ”Zal ik anders gewoon koken want je wilde ook bezig gaan met de kamer van de kleine.” Erg vond ze het niet als zij moest koken. Eerder leuk in de auto was het toch best stil. Bij hun huis aangekomen mocht ze als nog niet gaan koken dus ging ze maar Fly pakken om haar te poetsen.

Koppig schudde hij zijn hoofd. "Ik ga echt koken." Bij de stal van Future pakte hij zijn spullen op en wandelde hij ermee naar de auto waar hij ze met een zwaai ingooide. Straks zou hij alles wel opruimen, voor nu lag het daar meer dan best. In de auto dacht hij nog een keertje na over hoe de proef was gegaan. Future had goed gelopen, misschien had hij nog wat actiever gekund, maar naar zijn idee was het heel goed gegaan voor de eerste keer. Thuis hobbelde hij met al zijn spullen richting de voordeur. Met enig gepriegel kreeg hij de deur open waarna hij zijn spullen op de bank liet vallen zodat hij ze straks kon opruimen. Straks, oftewel vanavond wanneer hij er zin in zou hebben. Voor hij ging koken longeerde hij Evelyn eerst en begon hij alvast aan de kinderkamer. Alles afdekken en afplakken, het plafond moest hij namelijk niet verven. Toen dat klaar was ging hij koken. Shoarma pannetje omdat hij daar toch best wel trek in had gekregen. Snel klaar en hij kon het niet verpesten omdat hij wist hoe je het moest maken. Terwijl hij bezig was met een aantal dingen op tafel zetten gaf hij de honden hun brokken en nieuw water. Op verzoek van hem ging Indy het baasje halen zodat ze konden gaan eten. In de tijd dat Indy Chantal ging opspeuren en mee zou slepen maakte hij de borden klaar zodat ze gelijk aan tafel konden.

[Tehee ]

Rustig was ze Fly aan het poetsen ondertussen begon ze steeds rustiger te worden. Van uit binnen rook ze het eten een gekruid soort eten. Toen ze beter begon te ruiken wist ze dat het shoarma was. Nou ja het rook in elk geval daar naar. Omdat ze Darren zo met verven ging helpen deed ze de dekens bij Fly op en bracht ze der terug naar de wei. Ze ging naar binnen en pakte Darren om zijn middel. ”Waarom moest je het in de microfoon vertellen. Ik schaamde me kapot.” Ze gaf hem een kus op zijn wang en pakte een fles cola en een kan met water en zetten die op tafel neer. Toen ze rustig aan het eten waren begonnen de honden ineens hard te blaffen. Chantal gaf een brul naar ze maar het hielp niet. Beetje geïrriteerd stond ze op en liep ze naar de deur om ze naar buiten te sturen. Ineens stond Nick voor der neus. Waarom woonde hij nou zo dicht bij hun. Voordat ze iets kon zeggen nam hij der mee naar binnen en liet der bij Darren zitten. Chantal ging maar bij hem op schoot zitten en keek hem een beetje vragend aan.

Tijdens het koken voelde hij opeens twee armen om hem heen. Darren ging ongestoord door met waar hij mee bezig was tot Chantal hem wat vroeg. "Er gingen nogal wat vreemde geruchten rond." Omdat zijn vader het had geroepen dat ze moest oppassen voor de baby waren er nogal wat vreemde roddels door de manege heen gegaan. Die had hij nu even uit de lucht geholpen, of in elk geval had hij de waarheid verteld. Net toen Chantal klaar was met cola en water op tafel zetten was hij klaar met de rest. Eenmaal aan tafel hadden ze niet echt last van de honden. Jammer genoeg werd de rust verstoord door ongenodigd bezoek. Toen Chantal op zijn schoot zat at hij de rest van zijn eten op terwijl hij af en toe naar zijn vader keek. Wat had hij nou toch weer te zoeken? Als hij hen nog meer zou komen commanderen zou hij hem persoonlijk de deur uit trappen. "Ik moet mijn verontschuldigingen aanbieden, aan jullie beide. Ik had niet zo hard van stapel moeten lopen." Darren nam net een slok toen hij dat zei waardoor hij zich verslikte en rood aanliep door het hoesten. "Kom je een beetje laat mee aankakken ouwe." Na al het gehoest van daarnet nam hij dit keer rustig een slok van zijn drinken. Redelijk chagrijnig keek hij in de richting van zijn vader. Hij mocht zijn verontschuldigingen dan wel aangeboden hebben, zo makkelijk kwam hij er echt niet vanaf. "Jij veranderd ook niets, nog altijd even koppig als altijd. In elk geval, ik heb iets voor jullie. Chantal, als jij met me mee gaat dan kan meneer nog uit chagrijnen." Vooral door wat zijn vader zei bleef hij zitten en ruimde hij de spullen op. Als het belangrijk was wat hij voor hen had zou hij snel genoeg van Chantal horen wat hij had. Dack stond blaffend voor zijn voeten en versperde hem de weg. "Ik zou maken dat je weg komt voor ik je aan de kant duw." Nadat hij de zooi in de vaatwasser had gedaan pakte hij de lijn van Dack. Even een stukje wandelen, desnoods zou hij Evelyn aan de hand meenemen omdat zij ook nog beweging moest krijgen. Buiten keek hij met grote ogen naar de witte trailer met daarnaast een zwart paard. "O help." Door zijn vader werd hij gelijk overladen met allerlei weetje. Het enige wat hij opving was dat de hengst Kini heette, een dressuur paard was, en dat ze er wedstrijden mee konden rijden. Afwezig zei hij iets wat leek op; je bent gek. Ondanks alle gedachten die door zijn hoofd heen vlogen bekeek hij Kini grondig. "Is het soms de bedoeling dat je ons een paard geeft en dat je dan verwacht dat alles weer goed is?" Voor een moment keek hij naar Dack die kennis maakte met het nieuwe paard. Fijn, nog een paard erbij. Nog meer drukte en nog meer kopzorgen. Al had hij het er wel voor over. Nu Future weg was, was het een stuk stiller geworden. Straks zou Melody er zijn, met haar pown. "Hij is mooi ouwe, dat moet ik je nageven." Plotseling kreeg hij een ruk aan de lijn doordat Dack achter een poes aan wou rennen. Gelijk kreeg hij een standje waarna hij weer netjes wachtte. "Laten we hem dan maar in een paddock zetten en kijken hoe hij reageert op Evelyn, Fly en Maddog." Stel je voor dat ze helemaal niet met elkaar overweg zouden kunnen. Beetje jammer.

Diep van binnen moest Chantal lachen omdat Darren gewoon door ging met eten. Snel pakte ze even haar glas met water om te zorgen dat ze niet echt ging lachen. Toen Nick zijn verontschuldiging ging maken keek ze erg raar. Natuurlijk ook omdat Darren in zijn eten haar stikte. Chantal hield zich maar stil omdat het nu even iets was tussen vader en zoon. Ze wilde er echt niet tussen gaan staan. Toen Nick zei dat zij maar mee moest lopen zodat Darren kon uit chagrijnen wilde ze eigenlijk gewoon niet mee omdat ze het onzin vond wat hij over Darren zei. Maar veel keuze had ze niet want ze werd gewoon mee genomen. Toen ze buiten kwam zag ze een trailer staan en hield nu al der hart vast nog een paard erbij. Was maar goed dat er een Shetlander voor hun dochtertje kwam en dat het een merrie was dat die makkelijk bij Fly en Evelyn kon. Zo te zien was Kini een hengst dus die kon makkelijk bij Maddog in de wei en paddock als het goed zou gaan. Toen Darren Kini bij de merries en Maddog wilde zetten in de paddock keek ze hem aan. ”Lieverd dat gaat niet Fly is hengstig en ik wil geen kruising veulen. We zetten ze wel een keertje bij elkaar als ze niet hengstig is. Nu zetten we Kini wel bij Maddog.” Ze keek Nick aan. ”Misschien wel handig om de volgende keer het eerst er met ons over te hebben. Het is dat we net Future weer naar de manege hebben gedaan anders hadden we geen eens plaats voor Kini. En voor de kleine wilde we nog een pony kopen. Maar goed dat we een merrie op het oog hebben dat die bij Fly en Evelyn in de wei kan blijven.” Ergens wilde ze zo Nick met Kini weer weg sturen maar toch deed ze het niet. Kini was nu van hun en niemand zou hem meer mee krijgen of bij hun weg halen. Ze bracht hem naar de paddock naast Maddog en gelijk kwam Maddog op hem af gerend.

Tuurlijk, Fly moest weer hengstig zijn. Bah, Evelyn zou ook hengstig moeten worden. Zo fijn. Eigenlijk wist hij niet dat Evelyn en Fly in de paddock stonden, hij had verwacht dat ze in het weiland stonden. Met moeite hield hij zijn lach in toen Chantal zijn vader een preekje gaf. Best wel grappig om zijn gezicht te zien. Net goed, moest hij maar eens een keer nadenken over wat hij allemaal zei en deed. Dack wandelde rustig achter Kini aan richting de paddocks. Hij had natuurlijk een nieuw speel maatje gevonden. Zolang Kini hem geen trap zou geven vond Darren het best. Om te kijken hoe Maddog en Kini reageerde en andersom bleef hij een tijdje kijken naar de twee paarden. Waarom zijn vader bij hen bleef staan wist hij niet. Er was geen reden voor hem om te blijven. "Zeg pap, heb je niet nog allerlei klusjes te doen in je nieuwe huis?" Gelijk kreeg hij een uitgebreid antwoord met wat er allemaal nog moest gaan gebeuren. Nick verdween dan ook snel omdat hij nog teveel te doen had. Ondertussen had Dack geen zin meer om naar buiten te gaan, nee hij wou veel liever de nieuwe gast eens gaan bekijken. "Zullen we maar eens gaan verven?" Tussen Maddog en Kini was er eigenlijk niet veel aan de hand, ze reageerde goed op elkaar. Makkelijk zat, nu moest Dack zich alleen gedragen zodat Kini zich niet gelijk rot zou schrikken van hem. Gelukkig deed hij voorzichtig en bleef hij veel buiten de paddock. Alle spullen die ze nodig hadden had hij al uitgestald voor hij ging koken, nu hoefden ze tenminste niet met verfkleren door heel het huis te banjeren om nog iets te pakken. Boven keek hij nog een keertje de kamer door om te kijken of hij niet iets vergeten was af te plakken. Straks zou er een heerlijke verflucht in heel het huis hangen. Terpentinedampen erbij omdat hij de kwasten en zijn handen waarschijnlijk ook schoon zou moeten krijgen. In kleermakerszit ging hij naast de potten verf op de grond zitten. De potten waren snel open te krijgen en over te gieten in van die leuke bakjes zodat je het met rollers kon verven in plaats van met de kwast. Stukken makkelijker, en het ging er mooier uitzien.

Chantal moest der lach in houden toen Darren tegen zijn vader begon. Hij wilde heb maar wat graag weg hebben. Gelukkig ging het tussen Maddog en Kini goed. Eigenlijk was Chantal nu wel blij dat Nick met Kini kwam omdat Maddog nu niet meer alleen in de wei of stal hoefde te staan. Gelukkig ging Nick weg naar zijn huis dan hadden ze tenminste weer rust. ”Is goed maar eerst omkleden en de radio boven aan. Dan is het niet zo dood stil. Trouwens nu moeten we ook boven aan de trap een kinderrekje hebben. Net zo één als we bij de zoldertrap hebben.” Ze konden natuurlijk niet hebben dat hun kleine van de trap af viel als ze boven aan het rond kruipen was. Ze hadden de eerste twee echo’s al gehad. Op de tweede echo had de arts het geslacht van de kleine gezien. Net als Darren was Chantal helemaal in de wolken omdat het echt een meisje werd. Nu hoefde ze niet meer onze baby te zeggen maar gewoon de naam van hun dochtertje. Nou ja alleen als ze dan met ze tweetjes waren de rest mocht nog niet weten wat de kleine werd. Chantal ging naar boven en trok oude kleren aan die ze ook toen met het verven van de zolder aan had. Ze liep naar de baby kamer die helemaal leeg was en afgeplakt was. Ze pakte een verfroller zetten de radio hard aan en begon met verven. Ze keek lachend Darren aan. Eigenlijk was dit best leuk om met ze tweetjes te doen. Zeker zonder dat een vader of honden ze gingen storen. De honden waren buiten aan het rennen door de paddocken om met de paarden te spelen.

Darren keek half naar Chantal en half naar het schilderwerk. "Onderaan de trap moet er ook een, voor als ze de trap op kruipt." Met de roller ging hij op en neer telkens een stukje verder tot hij helemaal omhoog moest en op zijn tenen moest gaan staan. Toch wel makkelijk, om lang te zijn, zo kwam hij tenminste bij de bovenste plekjes. Stukje na stukje verfde hij af tot hij zijn roller weer in dat stomme bakje moest doen en opnieuw begon waar hij gebleven was. Best saai klusje, maar het moest gebeuren. Zonder echt iets te zeggen verfde hij maar door. Bij het onderste stuk ging hij gewoon in kleermakerszit op de grond zitten en deed hij het onderste gedeelte. Redelijk verveeld deed hij de roller weer terug in het bakje en hervatte hij zijn werk. Even keek hij naar Chantal die naast hem stond. Zou hij? Nu zat hij er tenminste goed voor, wie weet zou ze het niet eens merken. Onschuldig ging hij mijn de roller langs haar elleboog. "Nu match je bij de kamer." Vanuit zijn ooghoek hield hij Chantal in de gaten terwijl hij rustig verder ging waar hij gestopt was. Op en neer, op en neer. Melody zou een prachtige kamer krijgen, of in elk geval een kamer waar ze hun best op hadden gedaan. Meer dan hun best konden ze namelijk niet doen.

Toen Darren zei dat er beneden aan de trap er ook maar een hekje moest knikte. Dat was wel zo veilig voor de kleine. Straks klom ze naar boven en viel ze van de trap af. Chantal had een kwast vast omdat ze nu met de hoekjes bezig was. Ineens voelde ze iets over de elleboog gaan en hoorde ze Darren zeggen dat ze nu goed bij de kamer paste. Ze keek naar der elleboog en zag dat er een blauwe verfstreep op zat. Darren zat onschuldig op de grond verder te verven. Toen hij zijn verfroller even aan de kant had duwde ze hem op ver zodat hij op zijn rug op de grond zou liggen. Snel ging ze boven op hem zitten zodat hij niet omhoog kon. Ze hield haar kwast boven zijn voorhoofd. ”Wil je graag een blauwe streep op je voorhoofd?” Voordat hij iets kon zeggen smeerde ze haar kwast langs zijn wang. ”Zo nu pas jij ook bij de kamer.” Onschuldig keek ze hem aan en gaf hem snel een redelijk lange zoen. Het enigste nadeel was dat ze nu zelf ook een beetje verf op der gezicht had omdat ze hem had onder gesmeerd. ”We schieten al aardig op mag ook wel nog een paar maanden en dan komt onze prachtige dochtertje.” Nog steeds zat ze eigenlijk op hem het zat ook best lekker.

Voor hij het echt in de gaten had werd hij op de grond geduwd en zat Chantal opeens op hem. Darren wou nog gaan protesteren maar hij was ook al te laat om antwoord te geven op haar vraag. Wat voelde dat toch vies, een koude kwast die over je voorhoofd ging. Hopelijk zou het niet in zijn haar zitten, straks liep hij met blauwe vlekken in zijn haar rond. "Ik wil niet bij de kamer passen." Net toen hij met zijn hand over zijn voorhoofd wou gaan kreeg hij een redelijk lange zoen van Chantal. Zijn voorhoofd kon wel even wachten. Om wat beter op de grond te liggen legde hij zijn arm onder zijn hoofd. "Een paar maanden kunnen snel voorbij zijn." Nog steeds kon hij het niet echt geloven dat ze een dochtertje zouden krijgen. Hij had er wel op zitten hameren dat hij een dochtertje wou, alleen hij had niet verwacht dat het echt een dochtertje zou worden. Hopelijk zou ze paarden een beetje leuk gaan vinden als ze wat groter zou worden, anders had ze toch echt pech. Papa en mama vonden paarden helemaal geweldig, zij moest ook maar gewoon paarden het einde vinden. Lenig kwam hij met zijn bovenlichaam overeind om Chantal nog een zoen te geven en haar nog even terug te pakken. Stiekem had hij zijn vinger in de verf gedoopt om Chantal na de zoen een blauwe neus te geven. Onschuldig keek hij naar de verfvlek op haar neus. "Nu lijk je een smurf. Maar wel mijn smurf." Nog een keertje doopte hij zijn vinger in de verf om daarna haar arm te pakken en er met enige moeite een hartje op te tekenen. "Tadaa." Och wat voelde hij zich nu weer een klein kind. Gewoon klieren en verder nergens aandenken. Jammer genoeg mocht hij toen hij klein was niet echt klieren. Altijd netjes rechtop zitten, je mond houden aan tafel, allerlei manieren waren er bij hem ingestampt. Op de koetserij kon hij zijn energie kwijt, maar als hij dan weer naar huis ging moest hij zich netjes gedragen. Gelukkig hadden zijn ouders nu niets meer over hem te zeggen.

”Waren die paar maanden maar voorbij dan konden we haar in onze armen hebben.” Voor ze het wist kwam Darren overeind en gaf haar een zoen. Nog onverwachter was de verf die ze op der neus kreeg. ”Heee Laat dat.” Ze wilde nog haar hand op de neus doen maar jammer genoeg was het te laat. ”Straks ben ik niet je smurf meer want dan hebben we een andere smurf.” Voor ze het wist begon Darren met verf een hartje op haar arm te maken. ”Je bent ook wel een klein kindje he. Straks is onze dochter nog volwassener dan jou terwijl ze nog baby is.” Nog steeds zat ze bij hem opschoot. Eigenlijk had ze geen zin meer om te verven maar ja ze moesten toch wel verder. Anders was de kleine er en dan had ze nog geen kamertje. Ze stond op en hielp Darren overeind. Voordat ze verder ging met verven maakte ze haar neus en arm schoon. Daarna ging verder met verven zodra Darren weer even niet op haar letten veegde ze haar kwast over zijn rechter arm. Gelijk ging ze onschuldig verder.

Darren schoot in de lach door de woorden van Chantal. Klein kind voor altijd. Stel je voor, als een oud gerimpeld mannetje zou hij nog steeds van vingerverven houden en allemaal van dat soort gedoe. Eigenlijk wou hij daar helemaal niet aandenken. Of wel, oud worden samen met Chantal en hun dochter op zien groeien. "Moet je me maar niet laten verven." Koppig keek hij naar Chantal toen ze van zijn schoot af ging en hem overeind wou helpen. Nu kon hij wel als een klein kind gaan zitten jammeren maar dan zou hij nog vaker aanhoren dat hij een klein kind was. Vlug kwam hij overeind en ging hij verder waar hij gebleven was. Of nee, hij ging verder waar hij verder moest gaan. Plotseling voelde hij weer een natte kwast langs zijn arm gaan. Lichtelijk verbaasd keek hij naar zijn arm waar een blauwe streep op zat. Jammer dan, zijn gezicht zat er ook nog steeds onder. Nog meer blauw erbij kon makkelijk. Straks zou hij een echte smurf worden en dan zou Chantal zijn smurfin zijn. Samen in een paddenstoel wonen en wegrennen voor de kat en dat gekke mensje waarvan hij de naam niet meer wist. Ongestoord ging hij verder met het verven van de muur. Hij zou haar nog wel terug pakken. Met ijsklontjes op haar buik als ze zou liggen te slapen. Of niet, straks kreeg hij ze terug. Nu kon hij haar ook niet in het zwembad gooien, of in de waterbak van de paarden. Bah dan moest hij iets anders verzinnen. Verf op haar arm smeren was niet leuk meer, ach hij zou nog wel iets verzinnen. Desnoods zou het wat langer duren. "Ik ben straks even een uurtje of ander half weg." Weddenschap verloren met Jay, deze week moest hij mee naar kickboksen. Leuk, oude sporten oppakken waar je spierpijn van krijgt. Aan de ene kant vond hij het wel leuk, maar aan de andere kant wou hij totaal niet. Binnen een uurtje zou hij er vanaf zijn, daarna nog even aan de bar hangen met Jay en dan terug naar huis om Chantal te knuffelen.

Chantal zuchten even diep hoe kinderlijk Darren zich eigenlijk gedroeg. Half afwezig luisterde ze naar Darren die vertelde dat hij ongeveer anderhalf uur weg zou zijn. Pas later drong het tot der door dat hij weg moest. ”O okee ga wel even nog rijden zo in de bak met Fly.” Dat kon makkelijk omdat de bak verlichting had. Ook kwam het mooi uit dat Fly nog gereden moest worden anders ging ze zich echt vervelen. Toen Darren weg ging hield Chantal op met verven. Ze kleden zich om en ging naar Fly. Gelukkig had ze haar al gepoetst. Ze haalde de dekens er af en haalde toch nog even een borstel over haar heen. Fly liet ze gewoon los in de stallen staan en ging ze het tuig halen. Om Fly nu buiten te laten staan vond ze niet kunnen omdat het regende. Na het zadelen gooide Chantal het regendeken over het zadel heen zodat die droog bleef. De honden rende rond in de stal en volgde hun naar de bak. Chantal vond het eigenlijk wel best dat de honden mee gingen naar de bak. In de bak gooide ze het deken van Fly af en singelde haar nog een keertje aan. Ze deed haar cap op en klom op Fly. Ze liet de honden gewoon in de bak omdat ze verwachten dat het goed zou gaan. Tijdens het draven even later schoten Indy en Dack onder Fly heen waar door Fly in paniek raakte en ging steigeren. Chantal had dit niet verwacht en viel keihard op de grond. Gelukkig viel ze niet op haar buik maar toch raakte ze een beetje in paniek. Fly liet ze gewoon rennen ze wilde nu eerst weten hoe het met haar en de baby was. Ze stond op maar voelde wel even een steek in haar buik. Ze schrok zich nu helemaal rot. Ze pakte snel der mobiel en belde naar Darren in de hoop dat hij opnam. In haar gedachten dacht ze dat ze beter naar Nick had kunnen luisteren.

Darren ruimde zijn spullen op en ging zijn spullen pakken. Sportkleren in zijn sporttas, drinken en iets te eten mee, mobiel in zijn zak, autosleutels. Veel te veel spullen om mee te nemen, en alsnog nam hij alles mee. Voor hij ging gaf hij Chantal een kus. Buiten hoosde het, perfect om binnen even tegen anderen aan te meppen of in elk geval tegen een stootkussen. Bij de sportschool liep hij tegen Jay aan die als een gek stond te springen omdat hij het koud had. Het was maar een kleine groep, zes mensen inclusief hemzelf. Met z'n allen stonden ze tegenover een eigen stootkussen. De trainer riep allerlei dingen die ze dan moesten uitvoeren. Het ging van schoppen tegen kussen naar buikspieroefeningen. Dankzij een ander die zich aan het omkleden was kreeg hij te horen dat hij gebeld werd. Vlug nam hij op voor hij te laat was. Met ingehouden adem luisterde hij naar Chantal. Gevallen van Fly toen ze begon te steigeren. Hoe snel kon hij thuis zijn, in een kwartier. Niet omkleden, maar gewoon in een keer door. Zijn spullen zaten allemaal al in zijn tas op zijn schoenen en zijn jas na. Nadat hij had opgehangen pakte hij zijn schoenen op en trok hij zijn jas van de haakje af. In een noodvaart rende hij richting de auto. Eerst stond hij nog een beetje te priegelen in zijn tas omdat hij zijn sleutels niet kon vinden. Toen hij ze eindelijk gevonden had was hij al drijfnat door de regen. Kon hem het wat schelen. Op de weg reed hij weer eens harder dan toegestaan was. Maar goed dat er amper auto's reden op de weg die hij nam. Jammer genoeg kon hij niet veel zien door de hevige regen op het voorruit. Eenmaal op het erf trok hij de sleutels uit het contact, sprong haast uit de auto, smeet de deur dicht en rende hij in de richting van de bak. Als ze daar nu maar zou zijn blijven zitten. Doorweekt kwam hij de bak in. De druppels vielen van hem af het zand in. "Gaat het? Doet het ergens pijn? Kom we gaan naar de dokter." Protesteren zou haar niet gaan lukken. Of ze het nou zou willen of niet, hij zou haar meesleuren naar de dokter. Desnoods richting het ziekenhuis als de dokter niet meer open wou doen. Bezorgd keek hij naar Chantal. Misschien had zijn vader dan toch nog gelijk gehad.

Chantal had nog steeds een beetje steken in der buik. Maar ze kon Fly nog met het tuig laten staan. Ze liep een beetje moeilijk naar Fly en pakte der teugels. Gelukkig was ze niet meer zo wild als eerst. Ze haalde het zadel en hoofdstel er af en legde die op de bak rand. Voor de zekerheid ging ze gewoon op de grond zitten. Ze had geen fut om naar binnen te gaan. Al snel stond Darren voor haar neus die allemaal vragen ging stellen. Eigenlijk wel eg begrijpelijk dat hij dat deed het ging natuurlijk nu ook om hun baby. ”Ja het gaat wel. Heb alleen een paar steken in me buik gehad.” Ze merkte al dat Darren der echt mee naar der dokter ging trekken. ”Maar moet ik dan in me paarden kleren?” Ze had geen keuze hij wilde gewoon gelijk naar de dokter. De honden deed hij in de stallen het tuig van Fly deed hij ook gewoon in de stallen leggen. Dat zou allemaal wel komen als ze terug waren. Chantal dacht dat ze alleen maar even langs de huisarts gingen maar hij ging gelijk naar het ziekenhuis. Ergens voelde ze zich echt schuldig dat ze niet gewoon naar Nick had geluisterd. ”Ik had gewoon niet zo dom moeten zijn en naar je vader moeten luisteren. Het is mijn schuld als er iets met Melody is.” Ze zat er echt mee dat ze was gevallen.

Darren zette de honden weg, deed Fly in de stal, legde het tuig gewoon in de gang, en sloot alles weer af voor hij Chantal de auto in sleepte en hun reis richting de dokter zette. Nee, eerder naar het ziekenhuis omdat de dokter de deuren echt niet meer open zou doen rond dit tijdstip. "Je had net zo goed van de trap kunnen vallen. Het is hetzelfde, dan zou me vader je alles moeten verbieden omdat het gevaarlijk is. Een val van een paard kan iedereen overkomen als je het niet verwacht." Geconcentreerd keek hij naar het voorruit waar nog steeds een hoop water op kletterde. Dankzij de ramenwissers kon hij wel iets zien, maar het was niet veel doordat het raam telkens weer bedekt werd door een hoop water. Koplampen van andere auto's maakte het dan ook niet makkelijk voor hem omdat hij dan helemaal niets meer zag. Gelukkig was het ziekenhuis niet zo heel erg ver weg. Dichterbij dan de manege. En die was al dichtbij. "Het is ook mijn schuld." Als hij haar niet had laten rijden dan was ze er niet afgevallen. Wie weet was ze er ook niet af gevallen als hij thuis was gebleven omdat hij dan de honden kon vermaken of iets in die slinger. Bij het ziekenhuis parkeerde hij de auto dichtbij de ingang zodat ze niet zo ver hoefde te lopen. Zijn jas hing hij over Chantal haar schouders heen zodat ze niet al te nat zou worden. Eenmaal binnen liep hij rustig door naar een of andere balie waar hij alles uitlegde. Zo snel mogelijk zouden ze geholpen worden, voor nu moesten ze meelopen naar een of ander raar kamertje waar Chantal kon liggen en hij kon opdrogen. Zijn jas was ondertussen ook doorweekt dus daar had hij ook niets aan. Stilletjes ging hij op een stoel zitten terwijl hij wachtte tot er iemand bij hen zou komen. Af en toe keek hij rond, of naar zijn armen omdat het kippenvel erop stond. Keer op keer bedacht hij zichzelf dat alles goed zou komen, niets aan de hand. Natuurlijk kon er iets verkeerd zijn gegaan, er waren zoveel verschillende kwaaltjes tegenwoordig. Nu waren ze tenminste ergens waar ze hen zouden kunnen helpen als het iets ernstigs was. Een huivering ging door zijn lichaam heen. Toch best frisjes, zo in zijn sportkleren.

”Ja maar ik ben niet van een trap gevallen. Ik ben koppig geweest en ben gaan rijden.” Haar mond viel haast open toen Darren zei dat het ook zijn schuld was. ”Lieverd het is mijn schuld. Ik heb de honden in de bak gelaten terwijl ik ging rijden.” Voor de rest was het stil in de auto. Eenmaal bij het ziekenhuis stapte ze uit en wachten op Darren. Haar handen hield ze automatisch op haar buik. Ze kreeg Darrens jas veel kon ze daar niet tegen in brengen. In het ziekenhuis ging Darren naar de balie. Ze werden gelijk naar een apart kamertje gebracht en Chantal moest daar verplicht op de onderzoeksbed gaan liggen. Voordat ze op het bed ging liggen hing ze Darrens jas aan een haak. Ze moest van de verpleging onder de dekens gaan liggen. De dokter zou zo snel mogelijk komen. Van de spanning om hoe het met Melody zou zijn kwamen er tranen in Chantal der ogen. ”Het spijt me zo Darren. Ik had gewoon naar je vader moeten luisteren. Waarom moet ik nou zo koppig zijn.” Ze werd er echt gek van. Het enigste wat ze kon denken was dat het haar schuld was en dat er iets mis met Melody was.

Darren zat met zijn vingers op zijn knie te trommelen. Verveeld keek hij de kamer rond tot Chantal wat tegen hem zei. Tuurlijk, luister naar zijn vader en alles komt goed. Als ze naar zijn vader had geluisterd zat ze nu vastgebonden op de bank in een of andere steriele tent. Wat hij terug kon zeggen wist hij niet. Zelfs als de honden niet in de bak zouden hebben gezeten kon ze eraf gevallen zijn. Fly kon schrikken van de regen, een tak die opeens een rare beweging maakte. Alles kon eng zijn als je maar de juiste situatie te pakken had. Geduldig wachtte hij tot er iemand aan kwam. Gelukkig hing er geen klok anders zou hij helemaal gek geworden zijn. "Ben even koffie halen." Met een paar tellen was hij terug met een kop koffie in zijn handen geklemd. Toch niet zo lekker warm met alleen zijn sportkleren aan die ondertussen nogal doorweekt waren geworden door al het buiten lopen in de regen. "Doet je buik nog steeds pijn?" Nieuwsgierig keek hij richting Chantal. Waarom hij rustig was en niet als een of andere gek door de kamer ging banjeren wist hij niet. Misschien kwam het doordat hij het koud had, of gewoon omdat hij zichzelf wijs bleef maken dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk zou hij wel gek worden als ze straks thuis zouden komen.

Toen Darren terug kwam van het koffie halen vroeg hij gelijk of der buik nog zeer deed. ”Nee niet heel erg meer maar ik voel de kleine nu ook niet bewegen.” De angst was bijna van haar gezicht af te lezen. Net toen ze het had gezegd kwam er een dokter binnen. Hij stelde zich netjes voor en ging van alles vragen. Chantal gaf zo goed mogelijk antwoord en keek wel steeds naar Darren als een soort steun of zo. De dokter deed een aantal onderzoekjes en echo’s. Ineens liep hij weg zonder iets te zeggen. Gelijk kwam hij weer terug met een verpleegster. ”We moeten jullie kindje nu halen anders overleefd het niet. De verpleegster gaat een infuus bij je aanbrengen daar krijg je vocht en pijnstilling door. ” Met geschrokken ogen keek ze Darren aan. Wat had ze gedaan hun kindje moest nu ruim een maand te vroeg te wereld komen. Het was allemaal haar schuld. ”Er zijn twee opties de ene is dat je helemaal ondernarcose bent de andere is een ruggenprik dat je alles mee maakt.” ”Ik wil optie twee dan. Maar mag Darren er ook bij zijn?””Ja dat kan maar meneer moet dan wel even operatie kleding aan.” Chantal keek Darren aan en hoopte dat hij er ook zelf bij wilde zijn.

Darren keek van zijn koffie op toen de dokter opeens binnen kwam. Stilletjes keek hij van Chantal naar de dokter. Iets zeggen deed hij niet aangezien hij niet wist wat hij moest zeggen. Echter toen de dokter zei dat ze Melody nu moesten halen omdat ze het anders niet zou overleven viel zijn mond open. Oké, het ging niet goed. Ruggenprik? Was ze gek ofzo, liever een narcose dan een ruggenprik als hij zou mogen kiezen. Net toen hij een slok nam van zijn koffie werd er gezegd dat hij mee mocht maar dat hij dan operatie kleding aan moest. Er was helemaal niets mis met die operatie kleding, maar wel met de omgeving waar hij in zou zijn. Bloed, hij kon niet tegen bloed. Een klein plekje was zo erg nog niet, maar wat meer dan een klein plekje liet zijn maag al omdraaien. "Uhm, tuurlijk operatie kleding. Waarom niet." Straks zou hij zijn vader bellen om hem in te lichten over wat er was gebeurd. Precies op het moment dat hij zichzelf dat bedacht ging zijn mobiel. "Sorry, deze moet ik echt opnemen." Gehaast liep hij naar buiten omdat je binnen niet mocht bellen vanwege de straling. Lang duurde het gesprek niet, hij kreeg op zijn flikker dat hij Chantal had laten rijden terwijl hij niet thuis was, zijn vader vond het leuk om te zeggen; zie je nou wel, en nog meer gezanik. Uiteindelijk hing hij maar gewoon op toen hij doei had gezegd tegen zijn vader zodat hij weer naar Chantal kon. Voor hij de deur open had gedaan werd hij mee getrokken door een van de zuster omdat hij operatie kleding aan moest. Hij zou er dus net zo malotig uit gaan zien als al die dokters hier. Met enige tegenzin trok hij de kleren aan die hij kreeg. Ook moest hij een of ander stom haarnet gevalletje op. In elk geval hoefde hij geen vreemd mondkapje op. Vlug deed hij wat hem opgedragen werd voor hij terug mocht naar Chantal. Vlug pakte hij haar hand vast terwijl hij mee liep naar de operatie kamer dinges. "Ik hou van je." Alles ging echt in een bloedvaart. Hij werd neergezet op een kruk gevalletje, allerlei draadjes werden tevoorschijn gehaald die naar Chantal gingen. Zolang hij geen bloed zou zien vond hij alles best. En anders moest hij snel rennen voor zijn maag zich helemaal om zou draaien.

”Wees maar niet bang meneer u krijgt niets van de operatie te zien. Er komt een schotje over mevrouw heen en daar kunt u ook zitten.” Snel werd Chantal naar de operatie kamer gebracht. Er werden alle maar lijntjes naar haar toe gedaan. Ze moest op der zijkant gaan liggen en kreeg de ruggenprik. Fijn was het niet echt gelukkig had ze Darrens hand vast. Om even ergens anders aan te denken begon ze ergens over. ”Wie belde daar net?” Ze werd weer op haar rug gelegd. De verplegers die er waren deden echt van alles. Chantal probeerde alleen maar op Darren te letten. Haar buik werd ontsmet en ze begonnen met de operatie. Op haar buik zat iets dat de hartslag en alles van de baby in de gaten hield en aan Chantal der vinger zat het voor haar. Na een half uurtje hoorde Chantal ineens een huilend geluid. Ze keek gelijk Darren met grote ogen aan. De mensen van de kinderafdeling pakte gelijk de kleine over en gingen haar na kijken. Ze hoefde gelukkig niet in een couveuse omdat ze sterk genoeg was. Alle vingertjes en teentje zaten er aan. Ook de ogen en oren waren goed. Na dat ze na gekeken was kregen Darren en Chantal haar te zien. De dokter waren ondertussen bezig met Chantal aan het dicht maken. Darren kreeg van de verpleging hun dochtertje in zijn armen omdat Chantal dat nog niet kon. Met tranen van geluk in haar ogen keek ze naar het kleine wondertje wat Darren vast had.

GOdzijdank werd er een schotje voor Chantal haar buik gedaan anders zou hij over zijn nek gegaan zijn. Darren keek constant naar Chantal haar buik voor als hij alsnog iets van bloed zou zien. "Me vader belde." Gespannen keek hij naar Chantal tot hij opeens gehuil hoorde. Net op het moment dat hij opzij keek om iets van Melody op te vangen zag hij de handschoen van de dokter waardoor hij snel weer terug naar Chantal keek. Bah, geen bloed. Gelukkig werd hij niet misselijk. Nog een keertje keek hij opzij, een kleine baby zag hij meegenomen worden door allerlei mensjes die haar helemaal nakeken. Niet veel later kwamen ze haar naar hen toe brengen. Omdat de dokter nog met Chantal bezig was kreeg hij Melody in zijn armen. Zo voorzichtig mogelijk hield hij haar vast, tegen hem aan. "Kleine Melody." Een klein lachje stond op zijn gezicht toen hij naar het prachtige gezichtje van haar keek. Toen Chantal eindelijk 'dicht' zat en zo goed als klaar was gaf hij haar, met toestemming van een van de zuster mensjes, Melody. Op het moment dat ze de operatiekamer uitgingen stond zijn vader in de gang. De bezorgdheid was van zijn gezicht af te lezen. Pas toen hij Melody zag verdween de bezorgdheid en verscheen er een grote lach op zijn gezicht. "Gefeliciteerd, jullie beide."

Chantal kon aan Darren zien dat hij erg trots was toen hij zijn kleine meisje in zijn armen hield. ”Je gaat toch niet overlopen hé naar je dochtertje. Je doet namelijk je glimlach die je naar mij altijd doet nu naar haar.” Toen de dokters klaar waren met Chantal werd ze op een ander bed gelegd en daar werd de rug kant omhoog gedaan zodat ze beetje recht op kon zitten. Toen ze rechtop zat kreeg ze van Darren hun prachtige wondertje in haar armen voor het eerst. ”Ze is zo klein maar zo perfect.” Natuurlijk was ze klein maar ja ze was ook een maand te vroeg. Toen ze uit de operatiekamer kwamen keek Chantal alleen maar gelukkig naar Melody. Ineens hoorde ze de stem van Nick gelijk keek ze op. Ze zag in zijn ogen nog een glimp van bezorgdheid. Blijkbaar had Darren verteld dat ze van Fly was gevallen. Waarschijnlijk zouden ze nu dingen krijgen te horen van zie je nou wel dat je niet had moeten rijden en nog meer van die dingen. Ze werd naar een kamer gebracht. Een heerlijk één persoonskamer dan kon ze rustig weer herstellen van de operatie. Ze was nog maar net op de kamer toen de dokter kwam. ”Nogmaals gefeliciteerd met jullie dochtertje. Er zijn wel een paar dingen die u moet weten.” Chantal keek de dokter al gelijk met grote ogen aan. Waar had hij het over wat moesten ze weten. ”Jullie dochtertje moet hier nog minimaal twee weken blijven zeker omdat ze te vroeg geboren is en dat er een reden was dat we snel een keizersnee moesten doen. “ Heel erg leuk vond Chantal het bericht niet dat Melody in het ziekenhuis moest blijven. ”En hoe lang moet ik blijven.” ”Als alles met u goed gaat mag u binnen een week weg.” Chantal vond dat niet echt heel leuk dat Melody dan nog sowieso een week in het ziekenhuis moest blijven. ”Mag ze nu wel hier in een bedje?” ”Ja mevrouw ze mag hier in een bedje staan.” Na alle vragen ging de dokter weg en liet het gezinnetje alleen. Nou ja alleen waren ze niet want Nick was er. Voordat Nick begon over het gezeur dat ze had gereden gaf ze Melody aan hem. Nick was gelijk helemaal verkocht aan zijn kleindochter. De verpleegster zetten een babybedje naast Chantal der bed en controleerde Chantal der infuus. ”Mevrouw u kleine moet zo wel gevoed worden.” Chantal knikte met der hoofd. ”Zal het zo doen.” Ondertussen was Darren bij Chantal op bed komen zitten. Ze hield zijn hand vast. ”Hou van je en van ons kleine wondertje.”

"Hm. Daar weet ik niets op te zeggen." Darren dacht nog even na over wat hij misschien terug zou kunnen zeggen. Maar elke keer dat hij naar Melody keek werd hij weer van de kaart gebracht. Hoe ze daar lag in Chantal haar armen. Zo kwetsbaar, maar ze was er. Jammer genoeg een maand te vroeg waardoor ze minimaal twee weken in het ziekenhuis moest blijven. Twee weken! Moest hij dan in zijn eentje thuis gaan zitten? Dat dus echt niet. Desnoods zou hij aan Jay vragen of hij voor de paarden wou zorgen, hij zou bij Melody en Chantal blijven. Gewoon niet thuis zitten, tenzij hij elke dag op bezoek mocht komen van 's ochtends vroeg tot s'avonds laat. Geduldig wachtte hij tot alle vragen van de dokter voorbij waren. Even later kroop hij naast Chantal op het bed, dicht tegen haar aan. Ook weer niet te dicht omdat hij bang was dat hij haar pijn zou doen. Na haar woorden keek hij haar met een ongelofelijk gelukkig gezicht aan. "Mijn geluk kan gewoon echt niet meer op." Toen zijn vader even niet keek gaf hij Chantal een redelijk lange zoen. Jammer genoeg moest hij de kus onderbreken omdat zijn vader aandacht wou. Geen verkeerde aandacht omdat hij Melody aan Chantal gaf. Nu was hij toch echt papa geworden.

[ AAAA TOPIC VOL! ]