A new boss?

Met een teleurgesteld gezicht keek hij naar Chantal. Mocht hij hem echt niet houden? Bah. Omdat Chantal niet mocht lopen verhief hij zijn luie kont en zette hij Chanta in de rolstoel. Na haar gestuntel te hebben aangezien met de tassen nam hij deze maar over. Voor hij haar de kamer uit duwde keek hij nog even rond of ze niets waren vergeten. Vrolijk fluitend wandelde hij door de gangen richting de balie waar Chantal zich moest melden. Schuin keek hij naar de bandjes die van Melody en Chantal hun polsen werden geknipt. Toen Chantal even niet keek vroeg hij over hij de bandjes mocht houden. Voor later, net zoals er ook nog een afdruk van Melody haar handje of voetje gemaakt moest worden in gips. Konden ze mooi ergens neerzetten of ophangen. Kon hem het wat schelen, het was een leuk aandenken voor als ze straks in de puberteit zou zitten en hen helemaal gek zou maken met haar gezeur. Tot nu toe was ze nog lief. Hoelang dat zou blijven wou hij niet weten. s'Nachts sliep ze goed door, maar dat kon altijd nog veranderen. Bij de auto stond hij stil, gooide de tassen achterin waarna hij Melody optilde. "Als je het maar laat om ook maar moeite te doen om haar in het zitje te helpen. Ga gewoon lief op je stoel zitten." Onschuldig keek hij naar Chantal voor hij Melody in het babyzitje plaatste en alle riempjes vast deed. De gordel zat er al helemaal omheen, dat had zijn vader hem vaak genoeg laten doen. Eenmaal klaar liep hij met de sleutels in zijn hand naar de bestuurders stoel waar hij zichzelf op neerzette. Gelijk deed hij de kachel aan omdat het maar koud en klam was in de auto. Logisch aangezien hij heel de tijd stil had gestaan op de parkeerplaats. "Ben benieuwd hoe Indy en Dack gaan reageren op Melody. Hopelijk word ze niet gebeten door Dack." Dack was niet een van de liefste geweest. De laatste tijd ging het super, maar natuurlijk kon hij opeens weer beginnen met happen. Aan het begin had hij dat ook gedaan, kon je nog steeds aan zijn been zien. Hopelijk zou hij zich gedragen, anders kon hij het wel schudden met spelen en de rest.

Chantal vond het heerlijk dat ze weer eens buiten was. Ze werd door Darren naast de auto gezet. Hij pakte zo Melody over en deed haar in der zitje. Chantal moest van hem in de auto gaan zitten. Heel even zuchten Chantal maar toch ging ze maar in de auto zitten. Rechtop zitten ging nog niet zo fijn. Ze zetten de stoel wat schuin naar achteren. Omdat de snee van de ingreep een beetje onder haar buik zat kon ze helaas geen gordel om. Sowieso zou Darren nu wel voorzichtig rijden omdat hun meisje nu ook in de auto was. Toen hij over Dack begon dat hij hoopte dat Melody niet door hem gebeten zou worden schrok ze even. Want Dack had nou eenmaal Darren een jaar geleden in zijn been gebeten. ”Ik hoop het niet en anders moeten we Dack niet zonder ons bij Melody laten.” Ergens verwachten ze niet dat Dack nog eens een keertje iemand uit het niets zou bijten. Tenminste sinds Chantal bij Darren was had Dack niet gebeten. ”We moeten sowieso de honden niet in de kamer van Melody laten straks zijn alle knuffels weg.” Eenmaal thuis gekomen moest Chantal gelijk weer naar binnen van Darren omdat ze niet zoveel kon en mocht lopen. Chantal pakte Melody van Darren aan en ging maar naar binnen. Heerlijk het oude vertrouwde huis en niet meer dat stink ziekenhuis. Chantal legde Melody bij haar op de bank. Want de trap op lopen met Melody in der armen ging waarschijnlijk niet lukken omdat ze zich goed vast moest houden.

Darren zette tijdens het rijden vlug zijn achteruitkijk spiegel goed. Toen hij bezig was geweest met zijn vader in de auto, om het zitje erin te zetten, had hij zijn hoofd er tegenaan gestoten waardoor hij een beetje scheef stond. Dack was zijn trouwe hondje, als hij Melody zou bijten moest hij er een goede reden voor hebben. Of niet, kon hij het weten. Thuis tilde hij Melody uit het zitje waarna hij haar overgaf aan Chantal. Het zitje liet hij in de auto voor als ze nog een keer weg moesten met de auto. Makkelijk zat om hem erin te laten zitten. Chantal was al met Melody naar binnen verdwenen, hijzelf wandelde eerst nog even naar het weiland om Evelyn te begroeten. In plaats van een modderig monster zag hij een brandschone Evelyn. Vanuit de stal kwam ook een brandschone Fly tevoorschijn. Jay had zich uitgesloofd op hun. Nu werd hij toch wel een beetje nieuwsgierig hoe Maddog en Kini eruit zouden zien. Tijdens het teruglopen naar de stallen werd hij overvallen door een hyperactieve Dack. "Hee maatje. Niet de heleboel afgebroken?" Een paar minuten speelde hij met Dack voor hij Kini en Maddog bekeek, die ook helemaal schoon waren, en terug ging naar binnen. Vanuit Melody haar kamer haalde hij haar schommel gevalletje zodat ze daarin kon zitten/liggen zonder dat ze ergens vanaf zou vallen. Weer beneden zette hij hem neer naast de bank, waarvoor hij wel wat zooi op moest ruimen, met de honden kussens ernaast. Darren pakte Melody van Chantal over en legde haar erin, die gekke dingetjes vast en ze zou er niet meer uit kunnen vallen. Dack wou al gelijk naar haar toe lopen om even te snuffelen, maar hij hield hem tegen en liet hem op zijn kussen liggen. Pas toen hij rustig was mocht hij bij Melody kijken. Elke keer dat hij haar wou likken corrigeerde hij hem tot hij alleen met zijn neus zachtjes tegen haar aanduwde en verder niets. "Ha, je kan het wel." Bij Indy deed hij hetzelfde, alleen was het bij haar sneller gedaan dan bij Dack. "Zal ik straks koken? Melody haar kamer is trouwens helemaal klaar." Trots dat hij was op haar kamer. Samen met zijn vader en Jay afgemaakt omdat hij het in zijn eentje misschien niet zou gaan redden.

Rustig zat Chantal met Melody op de bank tot Darren met het zitje beneden kwam. Toen werd de rust best vestoord omdat de honden ook wilde weten wat het was en wie het was die er in lag. Toch leerde de honden snel dat viel Chantal niet tegen. Toen Darren aanbood om te koken viel Chantal haar mond haast open. ”Lijkt me lekker. En hoe heb je zo snel haar kamertje kunnen afkrijgen?” Chantal begreep het niet echt maar ja hij zou wel hulp gehad hebben. Eigenlijk wilde Chantal wel even naar de paarden ze had ze toch lang niet gezien. Maar ja Darren had duidelijke instructies gehad van de zuster dat Chantal niet te veel mocht lopen of te veel doen in het huis. Dit allemaal moest ze zich wel aan houden anders zou de snee niet goed genezen. Chantal ging maar languit op de bank liggen omdat het kleine beetje lopen wat ze had gedaan toch erg veel energie had gekost.

Darren speelde met Dack en Indy terwijl hij zachtjes Melody wiegde in haar schommeltje. Indy had het al snel bekeken omdat ze niet genoeg aandacht scheen te krijgen. Dack daar in tegen kon niet genoeg aandacht krijgen en bleef er dan ook om vragen. Elke keer als hij dacht dat hij geen aandacht kreeg sprong hij bovenop zijn baasje of liep hij naar Melody toe om zijn neus zachtjes tegen haar voetje aan te duwen. Zie, hij kon wel lief zijn. Niet veel later sprong Dack weer bovenop hem en waren ze weer aan het spelen. Nieuwsgierig keek hij naar Chantal die op de bank was gaan liggen, ze zag er best wel moe uit. Indy lag naast de bank te kijken hoe Dack als een gek door de kamer heen rende. Wanneer Dack in de buurt kwam van Melody werd hij rustiger en deed hij super voorzichtig. Alsof hij wist dat ze niet echt een speelkameraadje voor hem was. Plotseling was er een gepiep te horen vanuit de richting van Melody en Dack. Dack lag vlak naast het schommeltje met zijn kop op zijn poten. Darren lag helemaal dubbel van het lachen om wat er was gebeurd. Melody had in Dack zijn neus geknepen wat hij blijkbaar niet zo leuk vond. "Malle hond ben je toch ook. Als Indy in je oor bijt heb je helemaal niets maar wanneer Melody je neus aanraakt ga je piepen." De reactie die Dack had gegeven was wel perfect. Geen gebijt, geen geblaf, alleen gepiep. "Samen met me vader en Jay heb ik Melody haar kamer trouwens afgemaakt. Was erg gezellig." Wanneer hij er aan terug dacht moest hij weer lachen. Keihard de radio aan, met z'n allen het bedje in elkaar gezet, daarna de kast, commode en de rest van alle planken en spullen opgehangen. Melody begon te huilen waar Dack op reageerde samen met Indy. Beide sprongen overeind en liepen naar Melody toe om daarna hun neuzen tegen haar aan te drukken en haar te troosten. Wonderbaarlijk genoeg hield ze abrupt haar mond, jammer genoeg vond ze hun neuzen erg leuk wat weer eindigde in gepiep uit Dack zijn richting.

Chantal had heel even der ogen dicht toen ze één van de honden hoorde janken schrok ze en kwam ze iets te snel omhoog waardoor ze een steek in der buik kreeg. ”O Dack laat dat gewoon. Ik schrik me rot.” Je zag aan der gezicht alleen al dat er iets was. Haar gezicht was iets bleker dan normaal. Snel ging ze weer liggen om te kijken of de steek uit haar buik weg ging. Toen Darren vertelde dat hij het met zijn vader en Jay had gedaan knikte Chantal met der hoofd. ”Had het kunnen raden. Maar ging je vader niet zeggen dat je het verkeerd deed? Of viel hij deze keer mee.” Toen Melody uit het niets begon te huilen keek Chantal gelijk bezorgd naar haar. Maar de honden gingen haar uit het niets trosten. Het was geweldig om te zien dat de honden zo lief waren tegen hun meisje. Alleen Chantal kwam er snel achter waarom Dack net zo aan het janken was. Melody kneep de honden in hun neus en Dack begon weer te janken. Wat stelde hij zich eigenlijk aan maar ja. ”Ik ga zo maar eens Fly poetsen heb ik nog wat te doen.”

"Hij viel deze keer wel mee. Was gezellig met z'n drieën." Darren gaf Melody haar schommeltje zachtjes een duwtje waardoor ze weer heen en weer ging. Zij kon lekker in haar schommeltje blijven liggen, dan kon hij Dack en Indy hun eten even geven. Dat moest namelijk ook nog gebeuren. Met toen hij de keuken in liep hoorde hij Chantal iets zeggen wat hem best wel irriteerde. Hoe vaak moest hij nog zeggen dat ze niets moest doen tot de wond op haar buik goed genezen was. Straks moest ze weer terug naar het ziekenhuis omdat de wond open was gegaan, geïnfecteerd was geraakt en wat je ook maar kon verzinnen. "Bah, ik bind je nog eens vast en ga een bandje laten afspelen waarop alsmaar herhaalt word dat je niet mag bewegen en alles. Denk eens na over wat de dokter tegen je heeft gezegd." De brokken van Dack en Indy liet hij in hun bakken vallen waarna hij hun water bij vulde en even in de kastjes gluurde of er nog iets te eten was. Met een pakje crackers wandelde hij naar Melody toe om haar nog een klein zetje te geven. Echter was ze in slaap gevallen, dus liet hij haar maar lekker liggen zoals ze lag. Prielend met het pakje, om hem open te krijgen, liep hij naar de stallen toe waar hij de spullen van Evelyn pakte. Het zadel en alles hing hij over de steun heen, de poetskist zette hij in de stalgang neer omdat het buiten geen lekker weer was. Toen hij Evelyn eenmaal had opgehaald borstelde hij haar grondig om daarna naar de bak te wandelen, haar aan te singelen en te gaan rijden. Jammer dat hij zijn cap was vergeten te pakken en zijn koekjes waren opgegeten door het vreetmonster onder hem.

Chantal baalde een beetje dat Darren zo graag de regeltjes van de dokter wilde opvolgen. ”Maar je weet dat ik niet tegen stil zitten kan. Ik moet wat te doen hebben. Ik kan toch niet zomaar op de bank blijven liggen tot dat me wond genezen is.” Jammer genoeg bleef Darren bij zijn standpunt ze mocht absoluut niet te veel lopen en moest van hem binnen blijven. Voor ze het wist was Darren naar de stallen gegaan. Toch wilde ze even naar Fly toe was het alleen maar even om haar weer te zien. Met veel moeite stond ze op en ging ze naar de stallen. Voor de zekerheid nam ze de honden mee zodat ze niet iets bij Melody konden doen. Toen ze richting de wei liep zag ze Darren in de bak rijden op Evelyn. Toen ze goed keek zag ze dat hij zonder cap op haar reed. Ze liep met de honden naar de bak en ging daar demonstratief op het stoeltje in de hoek van de bak zitten. Darren was niet helemaal blij dat ze niet meer binnen was en wilde er bijna iets van zeggen. ”Voordat je begint dat ik niet hier hoor te zijn wil ik eerst iets zeggen.” Ze keek hem echt koppig aan en was niet van plan om weg te gaan voordat ze haar zegje had gedaan. ”Ik dacht dat ik altijd met cap moest rijden dus dat geld ook voor jou.” Ze had haar armen met veel moeite over elkaar het trok een klein beetje in haar buik maar ja.

Evelyn reed heerlijk. Darren stuurde haar op de volte om haar los te rijden en om haar lekker te laten buigen. Toen ze een beetje los gereden was ging hij moeilijkere dingen doen zoals wijken, schouder binnen en buitenwaarts. Veel zou hij niet gaan doen vandaag, meer even de training oppakken en verder lekker klieren samen met haar. Gestoord keek hij op van de bak letters omdat hij Chantal haar stem hoorde. Moest ze nou echt zeuren over een cap? Naar zijn weten had zij een week geleden een keizersnee gehad, nog steeds zat er een wond op haar buik dus moest ze helemaal niets doen en de wond laten genezen. Koppig bleef hij doorrijden en trok hij zich er niets van aan. Toen hij Evelyn in galop liet aanspringen liet hij de teugels los en deed hij zijn armen omhoog. "O nee, nu hou ik ook al mijn teugels niet vast." Tot hij Evelyn met zijn zit weer over liet gaan in draf hield hij de teugels niet vast. Omdat hij niet veel zou doen vandaag liet hij het hier bij en ging hij haar uitstappen. Tevreden klopte hij Evelyn op haar hals voor hij afstapte en de singel wat losser deed. Straks Kini rijden, daarna eten klaarmaken en dan zou hij nog wel zien of hij Fly en Maddog zou rijden. Er was ook nog de optie longeren.

Chantal der mond viel open toen Darren Evelyn in galop zetten. Hij ging zo zonder cap en handen in volle galop door de bak. En dan moest zij altijd maar met cap rijden en niet zo gevaarlijk doen. Chantal liep maar weg omdat ze niet veel zin had om te zien hoe hij bezig was. Ze pakte van uit de zadelkamer het halster van Fly. Hij deed zonder cap rijden dan ging zij gewoon Fly poetsen. Toch hoopte ze dat ze nu geen ruzie met Darren zou gaan krijgen. Maar ja hij was begonnen met zo te doen. Met moeite liep ze de wei in en haalde Fly op. Ze zetten haar binnen neer en begon te poetsen.

[flutje]

Samen met Evelyn wandelde hij de bak uit waarna hij haar op de poetsplaat afzadelde, haar dekens op deed en nog even met haar over het erf struinde voor hij haar terug zette in de weide. Bij het zien van Chantal in de stallen samen met Fly rolde hij kort met zijn ogen. Met de spullen in zijn handen liep hij door naar de zadelkamer waar hij ze netjes opborg. De borstel uit Evelyn haar poetskist had hij schoon gemaakt omdat er nogal wat haren in zaten. Vanuit de woonkamer was helemaal niets te horen. Melody sliep dus nog. Gelukkig maar anders moest ze telkens vermaakt worden. De honden konden dat prima doen, maar alsnog wou hij dat liever niet. Stel je voor dat een van de twee haar zou bijten, dan hadden ze toch wel een probleem. Samen met Dack wandelde hij de woonkamer binnen waar hij zijn schoenen uit trapte, en zijn trui uittrok, voor hij aan het eten begon. Ze zouden vanavond lasagne eten, pech als Chantal er geen trek in zou hebben. Voor het snijden van alles wastte hij zijn handen, pakte alle spullen, en liet hij Dack gaan zitten voor hij Melody wakker zou maken. Af en toe gaf hij Dack een klein duwtje om te spelen. Er werd dan speels in zijn voet gehapt of in zijn onderbeen. Een enkele keer sprong Dack tegen hem op, maar na een korte blik in zijn richting liet hem alweer op vier benen op de grond staan. Melody was wakker geworden en begon te huilen. Gelijk rende Dack naar haar toe maar niets hielp. Zelfs toen hij vrijwillig in zijn neus liet knijpen stopte ze niet met huilen. "Dack, kom hier jij." Met enige moeite kreeg hij Dack bij Melody weg waarna hij met haar in zijn armen terug naar de keuken liep om de fles te pakken en deze op te warmen voor haar. Pas toen de fles opgewarmt was en Melody hier tevreden op lag te sabbelen kalmeerde Dack. Hij zat niet begrijpend te kijken hoe Melody op de speen lag te sabbelen en zo de melk opdronk. "Wat is er nou? Jij hebt vroeger ook melk gedronken hoor."

Nadat ze Fly gepoetst had besloot ze maar om haar weer naar de wei te brengen. Alleen had ze gewoon geen zin om weer te lopen. Ze bedacht dat ze Fly voordat ze zwanger raakte had leren liggen op commando. Ze gaf het commando aan Fly en gelijk ging ze liggen. Nu kon Chantal makkelijker op Fly gaan zitten. Ze liet haar omhoog komen en hield zich goed vast. Net op het moment dat Chantal met Fly de stallen uitging kwam Darren de stallen in. Waarschijnlijk had hij het gezien maar dat wist Chantal niet. Toen ze bij de wei waren liet ze Fly weer liggen en ging van der af. Ze deed het halster af en ging toen weer naar de stallen. Ineens stond Darren voor der neus in de deur opening van de zadelkamer.

Melody dronk gulzig haar flesje leeg en begon daarna te klieren. Darren liet haar een boertje laten waarna hij haar terug in het schommeltje legde. Echter liet hij het schommeltje dit keer niet bij de bank staan maar zette hij hem op de keukentafel zodat hij haar in de gaten kon houden. Dack was, met toestemming, op een keukenstoel gesprongen en keek heel de tijd naar Melody. Af en toe duwde hij zijn neus tegen haar voetje aan waarna ze begon te lachen waar hij weer van schrok. Elke keer dat ze begon te lachen keek hij op alsof hij iets had misdaan. Na elke keer zeggen dat hij niets had gedaan en hem aaien kreeg hij door dat het niet erg was als ze ging lachen. Omdat Chantal nog niet binnen was ging hij maar even bij haar kijken, straks was er iets aan de hand. Dack nam hij mee voordat hij Melody helemaal gek zou maken. Voor de zekerheid zette hij Melody haar schommeltje dan ook weer op de grond zodat ze niet van de tafel af kon vallen. Op het moment dat hij de stallen in liep zag hij de kont van Fly verdwijnen. Nieuwgierig keek hij hoe Fly met Chantal op haar rug naar het weiland stapte. Zwaar geïrriteerd dat ze gewoon totaal niet luisterde, zelfs niet naar de dokter, stuurde hij Dack naar buiten toe. Omdat Chantal de spullen van Fly op moest ruimen wachtte hij tot ze kwam in de zadelkamer. Redelijk chagrijnig keek hij haar aan omdat ze gewoon totaal niet luisterde. "Melody is in de kamer. Kook straks wel verder." Tegen haar in gaan zou hem toch niet lukken, dan maar even weg gaan voor hij iets stoms zou zeggen. Gevolgd door Dack wandelde hij de stallen uit richting het pad wat hem naar het park zou brengen. Bah, waarom moest ze nou toch zo koppig zijn en totaal niet luisteren naar alles wat hij zei. Zelf reed hij ook wel eens zonder cap, dat was af en toe gewoon lekker. Niet zo'n zweeterig ding op je kop. Dack had weer eens een stok gevonden die hij naar hem toe bracht. Pal voor zijn voeten legde hij hem neer en ging hij er zelf achter liggen zodat hij wel stil moest staan en hem moest gooien. Was hij toch slimmer dan iedereen dacht.

Chantal schrok eigenlijk een beetje dat Darren voor haar stond. Ze merkte dat hij boos op der was want hij was erg kortaf tegen haar. Ze ging maar naar binnen toen hij weg ging om naar Melody te kijken. Eenmaal binnen gekomen pakte ze Melody uit haar schommeltje en ging haar luier even verwisselen. Toen ze daar klaar mee was legde ze haar weer in het schommeltje. Ze gaf het schommeltje een zacht duwtje en ging zelf op de bank liggen. In haar hoofd zat het gezicht van Darren nog steeds. Het boze gezicht dat ze toch op Fly zat. Hij moest toch begrijpen dat het moeilijk voor haar was om niet te mogen rijden. Nou ja en rijden was het niet echt ze zat alleen maar op zitten. Rijden was pas als ze ging draven en galopperen. Indy kwam bij haar op de bank liggen. Op één of andere manier ging ze niet op haar buik liggen alsof ze wist dat ze iets met haar buik had. Rustig aaide Chantal over het hoofdje van Indy en hield ondertussen Melody in de gaten.

Nijdig gooide hij de stok die Dack naar hem toe bracht weer weg. Darren stapte door een plas heen die op het pad lag. Natte sokken, jammer dan. Alles beter dan helemaal doorweekte kleren. Net nadat hij het gedacht had begonnen er druppels uit de lucht te vallen. Dack had nergens last van. Hij daar in tegen had geen jas of iets aan. Alleen het korte mouwen t-shirt wat hij vanochtend aan had gedaan omdat hij telkens zijn trui aandeed wanneer hij naar buiten ging. Misschien had hij toch iets warmers aan moeten doen. Ook al was dit hele gebeuren niet te voorspellen. Nogmaals gooide hij de stok van Dack weg. Echter was hij ditmaal iets te hard waardoor hij hoog in de bomen bleef hangen. Gevolg daarvan was een flippende hond die dacht een boom te kunnen beklimmen. Of eerder te kunnen bespringen omdat hij erg hard faalde. Door de regen die steeds harder en harder ging werd hij gedwongen om terug te gaan naar huis. Dack liep kwispelend naast hem tot ze bij het huis aankwamen. In het grint nam hij een sprintje de stallen in waar hij zich uitschudde en rustig bleef wachten. Voordat Dack naar binnen mocht droogde Darren hem zo goed als mogelijk af met een oude handdoek zodat niet heel de vloer nat zou worden. Zelf trapte hij zijn schoenen uit voor hij naar binnen stapte. Zonder iets te zeggen wandelde hij door naar de trap om te gaan douchen. Buiten was het echt heel koud waardoor hij het nu ook wel heel erg koud had gekregen. Boven pakte hij in een razend tempo zijn spullen bij elkaar. Voornamelijk droge kleren omdat de kleren die hij aanhad doorweekt waren. Toen eenmaal het warme water over zijn lichaam ging kreeg hij het weer warm. Het kippenvel op zijn armen verdween en zo ook het koude gevoel in zijn hele lichaam. Expres bleef hij er langer onder staan dan normaal, gewoon omdat het kon en omdat hij geen zin had in naar beneden gaan. Net zo snel als hij zich had uitgekleed kleedde hij zich ook weer aan. Een dood normale spijkerbroek met een rood shirt erop en daaroverheen een of ander blouse gevalletje waarvan hij de knoopjes open liet omdat hij te lui was om ze vast te doen. Voor hij naar beneden ging deed hij zijn lekkere warme sokken aan. Beneden liep hij gelijk door naar de keuken om verder te gaan waar hij gebleven was. Al het gesneden groente stond in de koelkast, het vlees moest hij nog braden, de lasagne bladen moesten nog gekookt. Een pan met koud water zette hij op het vuur zodat dit aan de kook zou gaan. Het flesje van Melody wat nog op het aanrecht stond waste hij netjes af en zette het weg in de kast waar de honden er niet bij zouden kunnen. Bah, heel zijn dag naar de gallemiezen geholpen door een stom iets. "Was het leuk rijden op Fly?" In zijn stem was een spottende ondertoon te ontdekken. Kon ze niet gewoon voor een keertje luisteren naar wat iedereen tegen haar zei? Waarschijnlijk zou ze pas gaan luisteren als er iets zou gebeuren dus had het ook geen zin om het haar nog een keer te vertellen. Waarom zou hij überhaupt?

Chantal hoorde Darren binnen komen maar hij zei gewoon niets tegen haar. Ergens vond ze het echt niet leuk dat hij nu zo tegen haar deed maar misschien had ze het wel gewoon verdiend dat hij zo deed. Toen hij beneden kwam ging hij ook gelijk naar de keuken en zei nog steeds niet. Kon hij haar niet gewoon een preek geven dat was een stuk minder erg dan het niets zeggen tegen haar. Indy was ondertussen met Dack aan het spelen. Ineens zei Darren weer iets tegen der ze stond gelijk op en liep naar de keuken. ”Ik heb alleen maar even op der gezeten. Ik liet der liggen en ben zo op en af gestapt. En natuurlijk weet ik dat ik het niet mag van jou en de dokter maar het is moeilijk voor me om iets wat ik echt leuk vind niet te doen.” Ze was op de tafelrand gaan zitten en keek naar wat hij deed. In elk geval praten hij weer tegen der maar daar was alles mee gezegd. Ze hoopte zo dat dit nu niet hun relatie zou verpesten.

Zonder echt te luisteren naar wat Chantal zei ging hij verder waar hij mee bezig was. Darren gooide het vlees in de pan en braadde het gehakt waarna hij de lasagne bladen voorzichtig in het kokende water liet zakken. Hopelijk zouden ze gaar zijn als ze ook nog eens uit de oven zouden komen. Anders had je harde dingen tussen al het zachte zitten. Moeilijk om iets niet te doen wat je erg leuk vond. Stel dat ze er vandoor was gegaan, was geschrokken van een vogel of iets anders, dan had Chantal dus wel mooi een probleem gehad. Koppig keek hij in haar richting, maar een paar tellen, voor hij verder ging met de fijn gesneden uien in de pan gooien samen met de wortel en de bleekselderij. "Doe wat je niet laten kan. Je tegenhouden lukt me toch niet." Hij gooide nog een aantal dingen in de pan, liet ze zacht worden voor hij het helemaal af maakte. In een ovenschaal legde hij de lasagnebladen met de saus en alle andere prut tot het een nette stapel was geworden. Als laatst deed hij de mozzarella kaas erover waarna hij het in de oven zette en de kookwekker zette. De spullen die hij had gebruikt ruimde hij netjes op. Sommige dingen waste hij af, de rest zette hij in de vaatwasser.

Chantal kon er echt niet tegen hoe hij tegen haar deed. ”Geef me op me donder schreeuw tegen me maar doe niet zo kortaf tegen me en negeer me niet.” In haar ogen begonnen traantjes te komen. Ze kon er echt niet tegen dat hij zo deed. ”Weet je ik slaap vanavond wel op de bank.” Ze trok aan rijlaarzen over haar spijkerbroek aan, pakte snel Indy der riem en liep weg. ”Indy kom we gaan.” Ze moest gewoon even weg even der hoofd leeg maken. Ze stak de weg over om zo in het bos te komen. Daar gooide ze een balletje voor Indy weg. Die hond had ook teveel energie. Indy crossde achter de bal aan door de bosjes. Elke keer kwam Indy weer blij met de bal terug brengen. Chantal had express haar telefoon thuis laten liggen omdat ze haar hoofd gewoon leeg moest maken. Het miezerde wel maar daar gaf Chantal helemaal niets om. Ze ging op een bankje zitten die ergens langs het pad stond en ze ging naar de bomen en alles kijken. Gewoon rustig worden en nergens aan denken.

Redelijk boos gooide hij de vork die hij in zijn handen had in de vaatwasser. Voor hij het echt in de gaten had was Chantal al weg en was hij alleen over met Melody en Dack. Dack lag keurig naast het schommeltje van Melody alsof er helemaal niets aan de hand was. Gestoord beest, wanneer er een raar geluidje uit Melody kwam stond hij gelijk paraat maar wanneer zijn baasjes ruzie aan het maken waren kon het hem niets schelen. Melody verlegde hij in de maxi cosi met over haar heen een dekentje en de regenkap tegen de regen. Vlug keek hij naar het klokje, hoe lang de lasagne nog moest, voor hij zijn gympen aantrok en naar buiten snelde. Onderweg had hij zijn jas mee gegrist die hij in een handomdraai aan had gedaan. Welke kant Chantal op was gegaan wist hij niet. In elk geval zou ze niet zo ver weg zijn, hij liep sneller dan haar dus wie weet zou hij haar nog in kunnen halen. Net nadat hij de weg over had gestoken zag hij Indy met een balletje in haar bek weg rennen. Redelijk snel liep hij achter Indy aan tot hij Chantal in de miezer aantrof op een bankje. Met een luidde zucht stapte hij op het bankje en ging hij op de leuning zitten. Zat naar zijn idee toch een stuk prettiger. De maxi cosi van Melody zette hij op het bankje neer naast zijn voeten. Dack had hij maar thuis gelaten, makkelijk zat. "Dus zo wil je het oplossen? Weglopen voor conversaties heeft geen nut, neem dat maar van mij aan." Even haalde hij diep adem om daarna verder te gaan met zijn 'preek'. "Ik heb geen zin om blijven zeggen dat je niet mag rijden. Uiteindelijk heeft het toch geen nut omdat je doet waar je zelf zin in hebt. Al eens over na gedacht dat als er iets met jou gebeurt Melody en ik hier achter blijven? Dus dat als jij met een ontstoken wond zit, je nog minder kan doen dan je nu al kan. Dat als jij van Fly afvalt, omdat je buik pijn doet of wat. Luister nou eens voor één keer naar wat we tegen je zeggen."

In haar ogen zag ze iemand op het bankje naast haar komen zitten. Toen ze iets op keek zag ze dat het Darren was. Gelijk keek ze weer vooruit om te kijken waar Indy was. Toen Darren begon te praten luisterde ze op één of andere manier wel naar hem. ”Ik wil helemaal geen ruzie met jou. En ik moest gewoon even me hoofd leeg maken.” Steeds kwam Indy weer terug omdat het balletje halen toch wel erg leuk vond. Chantal gooide gewoon maar elke keer het balletje weg. ”Okee je hebt gelijk ik moet niet zo eigenwijs zijn. Ik zal niet meer op Fly gaan maar laat me dan tenminste wel der even poetsen voordat jij gaat rijden met der.” Op één of andere manier had Darrens ‘preek’ gewerkt misschien was dat ook maar goed ook. Chantal keek naar de maxi cosi waar hun dochtertje in lag. Als ze iets niet wilde verliezen waren het Darren en Melody wel. Het deed haar best pijn dat hij zei dat als er wat met haar gebeurde dat hij alleen achter bleef met Melody.

"Poets hoeveel je wilt, als je maar niet op haar rug gaat zitten tot wond helemaal genezen is en toestemming hebt gekregen van de dokter." Darren keek naar Melody die allerlei rare geluidjes produceerde. Zachtjes ging hij met zijn vinger langs haar handje waarna hij zijn vinger niet meer terug kreeg van haar. Elke keer dat hij probeerde zijn vinger terug te trekken begon ze haast te huilen. Een paar tellen hield hij zijn vinger bij haar handje tot hij hem toch echt terug trok. "Zullen we terug naar huis gaan?" Soepel stapte hij van het bankje af en pakte de maxi cosi van Melody. Gelijk was er een hoop geluid te horen uit haar richting. Hoe zou dat gaan als ze eenmaal kon praten. Hopelijk zou ze dan heel de tijd naar Chantal roepen, hoefde hij niet telkens te komen als er iets was. Uitnodigend stak hij zijn hand naar Chantal uit. Indy was weer terug met haar balletje. Dit keer lag ze er op te kauwen alsof het een stuk varkensoor was. Dat konden ze ook wel weer eens krijgen, hadden ze wat te doen. Over een paar minuten zou hij de lasagne uit de oven moeten halen. Daarna Kini en Maddog rijden, ondertussen kon Chantal Fly beweging geven door haar te longeren of iets. Kon hem het wat schelen. Drie paarden rijden in de avond zou hij alleen echt niet gaan doen.

”Okee ik zal wachten tot dat de dokter en jij me toestemming geeft.” Chantal keek naar Melody omdat ze als een gek aan het brabbelen was. Waarschijnlijk was het alleen maar om aandacht te krijgen wat goed werkte want Darren gaf zijn vinger die hij niet meer terug kreeg. Toen hij zei zullen we maar naar huis gaan zuchten Chantal heel even maar pakte toen gewoon zijn hand vast. ”Ja is goed.“ Chantal keek nog even naar Melody in de maxi cosi en liep toen gewoon tegen Darren aan naar huis. Ze floot nog even voor Indy zodat ze mee zou komen. Gelijk kwam Indy achter hun aan met het balletje in der bek. Al snel liep ze voor Darren en Chantal te rennen door de bosjes. Die hond zat echt onder de modder en vol met takjes en bladderen. Eenmaal thuis haalde Chantal Melody uit de maxi cosi en legde haar op de bank. Rustig speelde ze een beetje met haar. Een beetje haar handjes vast pakken en dat soort dingen. Toen het eten klaar was tilde Chantal Melody voorzichtig op en gaf der aan Darren zodat hij der in de box kon leggen. De rand was gewoon te hoog voor Chantal der buik. Want om Melody goed te leggen moest Chantal best over de rand hangen en dat ‘preek’ van Darren had toch wel gewerkt.

In een redelijk tempo wandelde hij terug naar huis. De miezer regen vond hij maar helemaal niets. Straks zou het gaan plenzen en dan zaten ze er midden in. Darren werd thuis overvallen door Dack die tegen hem opsprong van plezier. Indy en Dack schoten samen door de kamer, een gevecht om het balletje. Voor de lasagne zou aanbranden zette hij de maxicosi op de bank. Net op tijd trok hij de oven open en pakte hij de lasagne eruit. Zolang als hij erin had gestaan was niet de bedoeling geweest. Gelukkig was hij niet aangebrand. Omdat de lasagne nog ongelofelijk warm was liet hij hem even staan op de tafel, die hij al gedekt had, terwijl hij bezig ging met de sla in een kom gooien. Tomaten en komkommer erbij, op tafel, drinken inschenken en daarna Chantal roepen. Omdat Chantal Melody niet goed in de box kon leggen legde hij haar erin. Dack ging gelijk naar de box liggen wachten tot hij iets te doen kreeg. Eenmaal aan tafel schepte hij voorzichtig op omdat de schaal nogal heel erg warm was. "Toch wel anders, weer zelf koken." Ondanks dat hij veel weer zelf moest doen was hij blij dat ze uit het ziekenhuis weg waren. Eens geen vieze ziekenhuis lucht opsnuiven tijdens het eten.

Toen Melody in de box lag vond Indy het zo leuk dat ze bij Melody in de box sprong. Natuurlijk deed ze dat toen Darren en Chantal in de keuken waren. Indy ging gewoon naast Melody liggen en keek naar der. Chantal rook aan de lasagne en kreeg er best trek van. ”Ruikt heerlijk. En zodra ik weer dingen mag doen hoe jij niet meer te koken hoor.” Tenzij hij het graag wilde om zelf te koken dan kon hij het gewoon blijven doen. Chantal schepte een beetje lasagne op en redelijk veel salade. Nog steeds at Chantal niet echt veel net als in het ziekenhuis. Waarschijnlijk vond Darren dat ze wel meer moest eten maar ja dat zou wel komen. Na het eten stond Chantal op en wilde de vaatwasser in gaan ruimen. Helaas kon ze dat toch niet omdat ze niet kon bukken. O wat haten ze die wond op haar buik ze zou blij zijn als het helemaal genezen was. Omdat ze Darren toch wilde helpen gaf ze de spullen aan zodat hij het in de vaatwasser kon zetten. Toen ze in de woonkamer kwam zag Chantal Indy in de box bij Melody liggen. Toen Indy Chantal zag ging ze gelijk recht op zetten. Chantal pakte Indy snel bij der nekvel daar kon ze nu mooi bij omdat Indy zat en nam der mee naar de stallen. ”Indy, je weet dat je niet in de box mag liggen!!” Ze zetten Indy in de lege stal waar de pony van Melody zou komen. ”Daar blijf je voor de rest van de dag maar!” Chantal liep naar binnen en ging op de bank liggen. ”Ik heb Indy in de lege stal van Mercury gedaan. Daar moet ze maar even blijven ze moet leren dat ze niet in de box mag liggen.”

"Het koken vind ik echt niet erg. Tis best wel leuk." Darren keek even met een scheef gezicht naar de troep die nog op het aanrecht lag. Daarnet had hij toch echt zo veel mogelijk opgeruimt. Misschien vond hij koken daarom leuk, de troep die je kon maken zonder dat je ervoor op je kop kreeg. Jammer genoeg moest je het wel weer opruimen zodat je de volgende keer weer troep zou kunnen maken. Na het eten ruimde hij, met enige hulp van Chantal, de vaatwasser in. Op het moment dat hij bezig was met het aanrecht schoonmaken hoorde hij vanuit de woonkamer Chantal nogal brullen. Nieuwsgierig keek hij de woonkamer in. Indy werd aan haar nekvel omhoog getild en weggebracht. Automatisch liep hij naar de box om bij Melody te kijken. Niets aan de hand, waarom had Chantal Indy dan zo vast gehad en was ze boos op haar geworden. Zijn vragen werden beantwoord toen Chantal terug was en het hem uitlegde. Blijkbaar had Indy in de box van Melody gelegen. Was het Dack niet dan moest het Indy wel zijn. Stelletje onderdeuren. Dack was overeind gekomen en stond met zijn voorpoten bijna tegen de box aan. Klaar om erin te springen. "Dack, als je het maar laat." Het enige wat hij eigenlijk had moeten zeggen was zijn naam, meneer lag namelijk alweer plat op de grond met zijn staart tussen zijn benen. Had hij zijn fout tenminste door. Omdat Chantal op de bank lag ging hij op de stoel zitten die ernaast stond. "Film kijken? Jij mag er een uitkiezen, ik kies toch alleen maar enge."