A new boss?

"Goeie morgen." Darren opende zijn mond maar half, omdat hij door wou slapen, waardoor de woorden erg mompelend eruit kwamen. Vlug sloot hij zijn ogen weer om te proberen weer in slaap te vallen. s'Ochtends sliep hij beter dan in de avond. Verbaasd keek hij opzij toen Chantal opeens zei dat ze naar de dokter zou gaan. Precies waar hij aan lag te denken. Even keek hij haar vreemd aan, maar zijn ogen vielen al snel weer dicht nadat hij een; Is misschien wel beter, had gemompeld. Slapen deed hij niet echt meer. De meeste zouden zeggen dat je dan uit je bed moest komen om iets te gaan doen, iets van je dag maken. Zoiets zou hij echt niet gaan doen. Oké misschien was het een beetje zielig voor de honden en de paarden, maar hij wou gewoon nog even met zijn ogen dicht in bed liggen voor hij zou moeten bewegen. Gelukkig hoefde Chantal niet weer naar beneden te rennen. Voor hij het zou vergeten opende hij zijn mond weer. "Ik wil mee naar de dokter." Met een redelijk tevreden gezicht sloot hij zijn ogen weer. De regen tegen de ramen verpestte het moment eigenlijk totaal. Het zonnetje had moeten schijnen, de vogels moeten fluiten. Maar nee, het moest weer eens regenen. Nogal chagrijnig kwam hij na een halfuurtje zijn bed uit voor hij echt in slaap zou vallen. Gapend rekte hij zich een keer uit voor hij naar Chantal lachte en naar beneden verdween. Douche tijd, waar hij zeker gebruik van zou gaan maken. Of niet, straks zouden ze te laat komen. Vlug douchte hij zichzelf waarna hij naar beneden rende om de honden eten te geven, zijn ontbijt naar binnen te proppen, de paarden eten te geven. Veel de veel dingen voor in de ochtend. Rond kwart voor 11 zat hij naast Chantal in de auto richting de dokter. Dokters waren eng. Sommige hadden zo'n koud gevalletje waarmee ze naar je hart en alles gingen luisteren. Werkelijk verschrikkelijk. Het werd vooral verschrikkelijk als ze ook nog eens koude handen hadden. Het kippenvel kwam al op zijn arm bij alleen het denken aan de dokter. Bleeh, bah, ieuw. Lang hoefde ze niet te wachten tot ze aan de beurt waren. Er ging een heel saai gesprek voorbij waarin allerlei vragen gesteld werden aan Chantal. Ben je allergisch voor bepaald voedsel wat je gister hebt gegeten? Of hij last had gehad van iets, of ze in een ander land waren geweest, en zo ging het maar door. Uiteindelijk zei de dokter toch echt iets wat hij niet had verwacht. "Wanneer was je laatste menstruatie?" Een klein kwartje viel bij hem, ze zou zwanger kunnen zijn. Nog meer vragen gingen voorbij, dit keer minder saai dan eerste. Zijn luie houding was dan ook redelijk verdwenen, deze had plaats gemaakt voor een super oplettende houding. Geen woord ging aan hem voorbij. Met een vies gezicht keek hij naar de zwangerschapstest die richting Chantal werd geschoven. Pas toen ze weer in de auto terug naar huis zaten trok hij zijn mond open. "Dit had ik euhm.. niet verwacht." Langzaam maar zeker kwam er een lach op zijn gezicht. "Haar naam word Melody en ze krijgt de mooiste kamer die ze maar kan krijgen." Waarom hij vond dat het een meisje zou worden wist hij niet. Meiden waren veel leuker, ook al zou een zoontje leuker zijn. Of niet, meiden waren helemaal gek van paarden. Jongens vaak niet, die wouden liever op voetbal. Hierom was hij een geval apart. Gaf hem maar een paar in plaats van een voetbal. Waarom tegen een balletje aan trappen als je met een paard een band kan bouwen, kan rijden, en nog veel meer? Hij zag er de logica niet van in.

Toen de dokter van die vragen ging stellen over haar menstruatie en ze een testje moest doen toen begon ze na te denken. Zou het echt zo kunnen zijn dat ze zwanger was. Ze gaf de test aan de dokter en een paar minuten later was daar het antwoord van de dokter. Ze was inderdaad zwanger. Ze kon het niet echt geloven. Toen ze in de auto zaten begon het pas echt tot der door te dringen dat ze moeder zou worden. Ze keek naar Darren toen hij zei dat hij het niet had verwacht. ”Nee ik verwachten het ook niet echt.” Ze begon te lachen toen hij over de naam begon en dat ze de mooiste kamer zou krijgen die er maar was. ”Maar wat nou als het geen meisje maar een jongen is?” Het liefste had ze zelf ook een meisje dan kon ze dingen met het haar gaan doen. Ook zou er als het aan Chantal lag een shetje voor hun dochter komen maar ja dan moest het wel een meisje zijn. Als het een jongen was dan moest er waarschijnlijk een aantal doelen komen zodat hij kon voetballen. ”Vertellen we het alvast aan je vader?” Dat was de enigste die het leuk zou vinden. Darrens moeder zou het kind waarschijnlijk verwensen en Chantal er bij. En ja haar eigen ouders leefde niet meer dus konden ze het ook niet aan vertellen. ”Nu mag ik zeker niet meer van je paardrijden??” Ze hield er al vast rekening mee dat het niet zou mogen in verband met het vallen en gehobbel.

"Dan gaan we hem omruilen." Darren keek vlug van Chantal terug naar de weg voor hij ergens tegenaan zou rijden. De rit naar huis ging voor zijn idee echt ongelofelijk snel. Voor hij het wist waren ze alweer op de oude vertrouwde lange weg richting de boerderij. "Mijn vader zal het vast en zeker erg leuk vinden." O wat wou hij graag zijn vaders gezicht op film vastleggen als hij het te horen kreeg. Gewoon leuk om hem mee te pesten. Tenzij hij een leuk gezicht zou gaan trekken. Waarschijnlijk zou zijn vader weer gaan zeuren over wanneer ze zouden gaan trouwen. Je krijgt een kind maar bent nog niet eens getrouwd, wat klopt daar niet? Trouwen was echt niet zozeer nodig voordat je een kind kon krijgen. "Zolang je voorzichtig doet mag je van mij blijven rijden." Het haar verbieden kon hij toch niet. Nee, dan zou ze wel weer iets anders vinden wat net zo gevaarlijk was als paardrijden. Zolang ze het rustig aan zou doen en op haar eigen gezondheid zou letten vond hij alles best. Ook moest Maddog binnenkort terug naar de manege dus moest hij nog even doorgereden worden. Tenzij ze Maddog zouden houden. Kon natuurlijk ook nog. Future zou wel weg gaan. Nu Maddog alleen kon staan was Future een beetje overbodig geworden. Tuurlijk het was geweldig om een wedstrijd paard te hebben, maar hij was en bleef van de manege. Bovendien als hun dochtertje zou komen dan waren er geen stallen meer over voor haar paardje. Beginnen met het laten zien van de paarden en pony's als ze nog maar een paar dagen oud is. Hopelijk zou ze paarden en alles dan leuk gaan vinden. Moest haast wel want ze zou de twee ergste paardengekken als ouders hebben. Dan moest je toch wel zelf ook gek worden van paarden? Thuis zette hij de auto op zijn gebruikelijke plekje voor hij zijn mobiel pakte en zijn vader belde. "Pap, kan je vanmiddag hierheen komen? Gewoon koffieleuten." Een paar zinnen waren genoeg om zijn vader over te halen. Evelyn zou even voor de kar gaan in de bak, zodat hij kon zien hoe ze het deed. Daarmee had hij hem overgehaald om te komen. "Dus, hoe gaat de kinderkamer eruit zien?" Terwijl hij richting de deur liep sloeg hij een arm om Chantal haar schouder heen. Chantal en Melody, moeder en dochter. Beide lekker van hem.

Chantal der mond viel open toen Darren zei dat als het een jongen was dat ze hem dan in ruilde. ”Dat meen je niet. Ook al is het een jongen hij blijft het is wel iets van ons samen.” Ze gaf hem een duw op zijn rechter arm en liet hem daarna rustig door rijden. Zelf verwachten ze ook wel dat zijn vader het helemaal geweldig zou vinden. Ze was blij dat ze nog wel mocht rijden van hem ook al was het rustig maar toch mocht ze het. Toen ze thuis waren stapte ze uit en keek ze naar Darren die zijn vader aan het bellen was. Ze moest lachen dat hij zei dat het alleen koffieleuten was. Zijn vader moest eens weten. Al snel ging het onderwerp van Darren over de baby kamer toen hij had opgehangen. ”Nou ik dacht aan een tint blauw met bruin en wit?” Nu mocht alleen Darren de kinderkamer verven want eigenlijk was dat wel het werk van de vader. Toch was het een gek idee dat er nu iets binnen in haar groeide. ”Ben zo blij dat deze misselijkheid eigenlijk weer een goed teken was.” Chantal liep lekker dicht tegen Darren aan en had echt onbewust een hand op der buik. Het was maar goed dat de honden het hadden afgeleerd om op hun buiken te springen. Straks zou het misschien nog wel eens fout gaan als Indy of Dack op haar sprong. Heel veel zin om te gaan rijden had ze niet echt. Misschien zou het vanmiddag komen. Of eigenlijk niet want Darrens vader zou hun wel met allemaal vragen bekogelen.

"Just kidding." Darren keek naar Chantal met een vreemd gezicht. Geloofde ze nou echt dat hij dan zijn zoontje in zou gaan ruilen voor een meisje? Echt niet. Hij hoopte er alleen op dat het een meisje zou gaan worden. Met de naam Melody. Anders vond hij het niet leuk meer. Of eigenlijk vond hij het nog steeds leuk, maar de naam Melody vond hij gewoon helemaal geweldig. "Bruin, blauw en wit lijkt me wel wat. Krijgt ze een shet, of een welsh, of een euhm weet ik veel." Dack en Indy kwamen naar hun toe gerend zodra de deur open ging. Naja, niet echt naar hun toe. Ze wouden gewoon graag naar buiten. Darren moest dan ook een stap opzij doen omdat Dack zich tussen de deurpost en zijn benen door probeerde te wurmen wat niet zo goed ging als hij had gehoopt. Best wel een grappig gezicht die spartelende pootjes langs hem. Natuurlijk rende de honden gelijk door naar Evelyn en Fly. Binnen gaf hij Chantal een ie wat lange kus op haar mond. "Nu moet ik toch echt weer verder met de paarden.." Ergens vond hij het jammer dat hij niet even met haar op de bank kon hangen, of film kon kijken. De stallen moesten nog uitgemest worden. Future moest hij naar de manege brengen, Evelyn moest gereden worden, zijn vader zou komen dan moest hij dus thuis zijn. Veel te veel dingen voor op één dag. Gelukkig was het droog waardoor hij een beetje door kon werken in plaats van gehinderd te worden door de regen. Hij trok zijn trui over zijn hoofd heen toen hij richting de stallen beende. Onderweg ruilde hij zijn gympen voor zijn jodphurs. Best vreemd, hij zou papa gaan worden. Niet dat hij er iets op tegen had, maar alsnog zou het heel erg wennen worden voor hem. Hun oude kamer kon de babykamer worden. Groot genoeg, en er kwam meer dan genoeg licht naar binnen. Alle zooi kon naar de logeerkamer verhuisd worden tot het een keertje opgeruimd zou gaan worden. Nooit dus. Er moesten kinderhekjes bij de trappen geplaatst worden. En Dack en Indy moesten leren dat ze de trap niet meer op mochten, niet op bepaalde speeltjes mochten kauwen, veel te veel werk. Op de automaat begon hij de stallen uit te mesten, en de trailer klaar te maken voor het verplaatsen van Future. Terug naar de manege omdat hij moest wennen aan het juryhokje voor de wedstrijd. Overmorgen moest hij wedstrijd rijden, L1 om mee te starten. Eens zien hoe dat zou gaan. Evelyn en Fly hun stalletje had hij ook uitgemest en weer opgestrooid. Future kreeg zijn beschermers om voor Darren richting Chantal liep. "Zou je even willen helpen met Future? Meneer stapt nog wel eens langs de plank."

Ze vond zich zelf zo dom dat ze dacht dat hij het meende. Zo dom dat ze er op in ging. Toen ze had verteld wat ze als kleur wilde in de kinderkamer reageerde Darren goed. ”Dan weet je wat je te doen staat papa. En natuurlijk krijgt ons kindje een pony. Kan me moeilijk voorstellen dat ons kindje geen paardengek wordt met ons als ouders.” Net als Darren stapte Chantal snel aan de kant omdat de honden naar buiten stormde. Binnen kreeg ze een lange kus van Darren. Stiekem baalde ze dat hij naar de paarden moest tot ze bedacht dat ze zelf ook Fly en Maddog nog moest doen. Nadat Darren naar de stallen was gegaan rende Chantal naar boven en kleden zich om. Ze trok der rijbroek, shirtje met lange mouwen aan. Onderweg naar de stallen trok ze haar rijlaarzen aan. Ergens had ze nog van lang geleden een bodyprotector liggen misschien was het wel verstandig om met dat ding te gaan rijden. Maar ze wist echt niet waar die lag dus moest zo maar gewoon zonder gaan. Ze legde eerst alle spullen voor Fly klaar en haalde der uit de wei op. Net nadat ze Fly had vast gezet aan de muur kwam Darren of ze even wilde helpen met Future op de trailer te krijgen. ”Tuurlijk help ik je.” Ze liep met hem mee naar de trailer en ging naast de plank staan. Veel hoefde Chantal het niet te doen want hij liep nu gewoon de plank haast zelf op. ”Ben je wel op tijd weer hier straks verspreek ik het tegen je vader. En ik wil toch wel dat je er bij bent.” ze gaf hem een kus op zijn wang en ging weer naar Fly toe. Ze haalde de dekens er af en haalde de zachte borstel over haar heen. Ze krabde haar hoeven uit en ruimde de poetstas op. Ze legde het dekje op Fly der rug en daarna het zadel. Ze singelde haar rustig aan en deed daarna het hoofdstel om. Uit de kast pakte ze nog peesbeschermers en strijklappen omdat ze lage hindernisjes wilde gaan springen met der. Ze pakte haar cap en nam Fly mee naar de bak. In de bak singelde ze nog een keertje aan en deed der cap op. Ze stapte op en begon haar warm te rijden. In de bak had ze al hindernisjes staan en Fly wist al goed wat ze gingen doen. Toen Fly warm gereden was stuurde Chantal haar op de hindernissen af. De hindernisjes waren hooguit vijftig centimeter maar Fly vloog er altijd overheen alsof ze één meter hoog waren. Na een half uur gesprongen te hebben ging Chantal nog even een klein beetje losrijden en Fly daarna uit te stappen. Lekker aan de lange teugel. Fly strekte haar hals lekker uit en liet het hangen. Na het uitstappen reed Chantal de bak uit en ging naar de poetsplaats. Ineens hoorde ze achter zich een bekende stem het was de stem van Darrens vader. Chantal draaide zich om en dacht bij der zelf waarom Darren er nog niet was. Ze was echt bang dat ze zich zelf zou verspreken tegen hem. ”Zag er goed uit dat springen van jullie.” Verbaast keek ze naar Nick. ”U heeft het gezien?” Wat was dat voor vraag natuurlijk had hij het gezien als hij zei dat het er goed uit zag. Ze hoorde Darrens auto het erf op komen en was erg opgelucht. Nu kon ze zich niet meer zo verspreken. Ze konden nu het samen vertellen. Eigenlijk kwam het niet helemaal uit dat Nick er nu al was. Ze moest nog Maddog rijden en Darren helpen met Evelyn voor de wagen. Misschien hoefde ze nu alleen niet te helpen omdat Nick er was. Die had toen ook geholpen met Fly beleren voor de wagen omdat ze toen niet wist dat Darren ook kon mennen en beleren. Chantal ging snel verder met het aftuigen van Fly en zetten haar even zonder deken in de paddock zodat ze lekker kon rollen. Op Chantal der gezicht zat al de hele dag een grootte brede glimlach die Nick aardig was opgevallen. ”Je bent aardig vrolijk vandaag he Chantal je lacht meer dan normaal.” Toen Nick dat had gezegd kon ze alleen nog maar meer lachen. Ze was naast Darren gaan staan en stond tegen hem aan. Ze keek hem aan van nu vertellen of straks bij wat drinken.

Samen met Chantal liep hij terug naar Future. Darren was redelijk verbaasd toen Future gewoon de plank opliep zonder fratsen. Toen hij hierheen verhuisd werd wou hij niet lopen, het had dan ook langer geduurd dan bij Maddog. Nadat Future goed vast stond, de klep gesloten was en het deurtje voorin richtte hij zich naar Chantal. "Ik zal op tijd zijn. Beloofd." Vlug stapte hij in de auto waarna hij het erf af reed. Met trailer moest hij beter opletten dan als hij gewoon naar de manege zou rijden. Elk hobbeltje moest hij extra voorzichtig nemen zodat Future niet zou omvallen of onderuit zou gaan. Bij de manege kreeg hij weer hulp. Het uitladen ging minder makkelijk dan het inladen. Future zijn kont zwenkte uit naar de zijkant waardoor hij met moeite terug geduwd moest worden voor hij eraf stapte. Eenmaal bij zijn stalletje liet Darren hem even staan zodat hij aan de oude luchten kon wennen. Op de manege was het een stuk drukker dan hier. Wennen hoefde Future niet echt, hij voelde zich gelijk weer thuis. Zijn hooi viel hij dan ook gelijk aan. Vreetzak. Er werd tuig gehaald voor hem zodat hij even met Future kon rijden. Morgen weer, en daarna zou hij de wedstrijd moeten rijden. Stiekem was hij best wel zenuwachtig omdat hij niet wist hoe Future zou doen. Maar wat haalde het uit? Wedstrijden waren voor de lol, niet voor het winnen. Natuurlijk was het leuk als je wat won, maar daar ging het niet alleen maar om. In de bak deed Future zijn uiterste best. Een enkele keer schoot hij weg omdat het juryhokje opeens open ging. Hij reed Future een half uurtje zodat hij kon wennen aan het hokje en aan de stilte in de bak. Geen mens sprak. Behalve degene die het proefje opdreunde. Waar het voor nodig was dat iemand het proefje bij hem opdreunde wist hij niet. Alles had hij in zijn hoofd zitten. Deze proefjes had hij al vaker gereden, eigenlijk veel te vaak. Na het halfuurtje gereden te hebben nam zijn favoriete stalknecht het van hem over. Zij zou Future longeren als dat nodig was, poetsen, voeren, mesten, alles wat er moest gebeuren. Bovendien zou zij ervoor zorgen dat niets zou missen met de wedstrijd overmorgen. Gehaast rende hij terug naar zijn auto. Omdat hij laat was reed hij wat sneller dan normaal. De trailer stond nog op de manege zodat hij hem niet telkens mee hoefde te nemen. Thuis keek hij geschrokken naar de auto van zijn vader. Hopelijk was hij er niet allang. Het eerste stukje rende hij richting de paddocks en de buitendeur. Daar zou hij ze vast en zeker wel kunnen vinden. Toen hij de hoek om ging begon hij snel te lopen alsof er niets aan de hand was. Er stond een gigantische vrolijke lach op zijn gezicht waarmee hij van Chantal naar zijn vader keek. Blijkbaar had ze nog niets gezegd, anders had zijn vader wel iets tegen hem gezegd. "Hé pap, tijd voor koffie?" "Dat je dat nog moet vragen. Zijn vader liet hij expres voorop gaan zodat hij wat in Chantal haar oor kon fluisteren. "We zeggen het hem straks wel." Binnen zette hij snel een pot koffie. "Chantal, wat wil je drinken?" Van zijn vader wist hij het. Hij kwam niet voor niets koffieleuten. Zelf zou hij ook koffie nemen, goed genoeg voor hem om wakker te blijven. Niet dat hij nu nog kon gaan slapen bij het denken aan een kind. Natuurlijk zou er het een en ander gaan veranderen, maar dat was niet erg. Dack en Indy liepen even naar Nick toe voor ze terug op hun plek gingen liggen. Perfect, geen gespring en gedoe. Waren ze dus toch nog een beetje goed afgericht.

Chantal was echt zenuwachtig om het Nick te vertellen. Toen ze naar binnen liep fluisterde ze in Darrens oor. ”Ik heb een idee ik heb net snel even beschuit en blauwe en roze muisjes gehaald als we die nou zo geven.” Dicht liep ze tegen hem aan. Ze ging rustig op de bank zitten toen Darren naar de keuken ging. ”Ja graag doe maar bosvruchtenthee.” Ze vond het doodeng om alleen met Nick in de woonkamer te zitten. Gelukkig kwam Darren al snel weer met de koffie voor hem en zijn vader en voor haar een kopje thee. Even stond Chantal op om in de keuken iets te halen. ”Ik ga nog even de suiker pakken.” Toen ze uit de keuken kwam had ze een bord vast met drie beschuitjes met blauwe en roze gemengd er op. Ze zetten hem op tafel en ging naast Darren zitten en wachten Nick zijn reactie af.

Mega flut

Darren zette de bosvruchten thee voor Chantal. Voor hemzelf en zijn vader schonk hij koffie in. Met de drie glazen liep hij naar de bank toe waar hij de glazen op tafel zette. Gelijk viel zijn vader zijn koffie aan, alsof hij niets te drinken of eten kreeg. Verbaasd keek hij naar Chantal toen ze zei dat ze de suiker ging halen. Oké, dat was nieuw voor hem. Toen ze terug kwam met de beschuitjes snapte hij het weer een klein beetje. Blauw met roze muisjes door elkaar gemengd. Het gezicht van zijn vader was best wel heel erg goud waar. Verbazing, tegelijk plezier, maar ook weer alsof hij hard aan het denken was. Ongezien pakte hij zijn mobiel en begon hij met het filmen van zijn vader. Natuurlijk zonder dat hij het merkte anders zou het niet leuk meer zijn. "Ik kom zeker niet alleen maar koffieleuten?" Darren schoot een beetje in de lach door de oplettendheid van zijn vader. "Pap, we krijgen een kind." In zijn hoofd klonk het nog raarder dan het waarschijnlijk voor andere klonk. We krijgen een kind, nee Chantal zou het werk moeten doen. Hij kon lekker op zijn luie reed niets zitten doen, alhoewel, nu was hij zelfs al te mega enthousiast en kreeg hij de kriebels in zijn buik. Onbewust had hij Chantal haar hand vast gepakt terwijl hij het had gezegd. Verbaasd keek hij naar zijn vader die omhoog schoot en hen begon te knuffelen. "Gefeliciteerd! Gefeliciteerd!" Na een hoop geknuffel en een hoop woorden ging zijn vader weer zitten. Een tevreden lach stond op zijn gezicht. "Nu nog trouwen en dan is het plaatje compleet." Darren moest kort lachen door de opmerking. Trouwen, daar had hij over na zitten denken. Misschien, een keertje. "Alles op zijn tijd." "Laat me raden, het moet een meisje worden met de naam Melody?" Dit keer was hij beet genomen door zijn vader in plaats van andersom. Als een klein kind sloeg hij zijn armen over elkaar heen en begon hij op zijn mobiel te priegelen om het filmpje terug te vinden. Hopen dat hij gelukt was, anders was het heel erg jammer geweest van het moment.

Chantal moest echt lachen om het gezicht van Nick toen hij de beschuitjes zag. Je kon hem haar horen denken. Al snel had hij door dat hij niet alleen op de koffie was. Chantal was blij dat Darren het had verteld dat ze een kindje kregen. Nick was erg blij en vloog haast om hun nek. Chantal der mond viel haast open om wat Nick zei dat ze nog moesten trouwen. ”Eerst ons kindje maar verwelkomen en dan misschien aan trouwen denken. Niet alles hoeft gelijk in één keer.” Natuurlijk wilde ze met Darren trouwen maar het hoefde van haar echt niet allemaal achter elkaar en zeker niet snel. Chantal vond het raar dat Nick precies wist wat het van Darren voor geslacht mocht zijn en de naam ook al. ”Dat heeft u goed geraden ja. Darren wilt het liefste een meisje maar een jongen is ook gewoon welkom.” Heel even legde Chantal der hand op Darrens been en was even stil. ”We hebben trouwens Evelyn voor de wagen beleerd. Ze doet het steeds beter.” Gelijk was Nick nog alerter toen hij het hoorde. ”Echt heeft ze er vandaag al voor gestaan?” Chantal schudden met haar hoofd. ”Nee nog niet we zijn naar de dokter geweest omdat ik zo misselijk was en daarna is Darren naar de manege gegaan.” ”Kan ze er nu voor dan kan ik zien hoe ze het doet? Trouwens je gaat toch niet paardrijden he nu je zwanger bent.” Chantal keek naar Darren en toen weer naar Nick. Blijkbaar vond die het geen goed idee dat ze ging rijden. ”Ehum ik mag van Darren gewoon blijven rijden zolang het nog kan. En als ik niet meer kan rijden met me buik dan ga ik mennen.” Nick keek naar Darren. ”Ik vind het niet zo verstandig Darren dat ze blijft rijden straks valt ze van het paard en beland ze op der buik.”

"Goed onthouden pap." Darren mompelde de woorden omdat hij wist dat zijn vader wist waar hij het over had. Al sinds hij klein was kon hij het beter vinden met meiden dan met jongens. Daarom een meisje, de naam Melody was van een film waar hij helemaal gek van was. Dat zijn vader het had onthouden vond hij knap, maar niet onmogelijk. Dagelijks had hij erover gepraat, voor later wou hij een dochter met de naam Melody. Gelukkig begon Chantal over Evelyn waardoor zijn vader niet door zeurde over trouwen en over het geslacht en alles. In plaats van over de baby te praten ging zijn vader ergens anders over zeuren. Waarom zou hij Chantal niet mogen laten rijden? Ze kon rete goed rijden, en wist zelf heus wel wat ze niet en wel zou kunnen. "Dan is haar buik plat." Natuurlijk kreeg hij gelijk op zijn kop van zijn vader. "Ze weet zelf wat ze wel en niet kan doen, ik laat het geheel aan haar. Als ik denk dat ze het niet meer kan zal ik er heus wel wat van zeggen. Voor nu kan ze nog makkelijk rijden, geen paniek." Zoals altijd had zijn vader nog wel wat te zeuren, maar daar trok hij zich niets van aan. "Ben Evelyn uit de wei plukken." Vlug dronk hij zijn koffie op voor hij kort floot. Dack kwam kwispelend naar hem toe gerend. Samen verdwenen ze naar buiten richting de weide. Evelyn kwam al naar het hek gewandeld bij het zien van Dack en hem met het halster. Normaal gesproken deed hij het hek dicht als hij Evelyn haar halster om deed. Nu hield hij het hek gewoon open omdat Evelyn keurig wachtte tot ze mocht gaan wandelen. Bij de poetsplaat haalde hij een borstel over haar heen. Al het tuig haalde hij weer eens te voorschijn. Pas toen hij de kar ook tevoorschijn had gehaald begon hij met het optuigen van Evelyn. Borsttuig, schoftstuk, broek, hoofdstel, leidsels, alle riempjes vast maken. Inspannen kon pas als Chantal erbij was, of in elk geval iemand die Evelyn vast kon houden. Het halstertouw klikte hij netjes aan het hoofdstel waarna hij het uiteinde aan Dack gaf. "Netjes zitten. Stevig vasthouden, als ze gaat lopen gewoon blijven zitten." Evelyn zou niet weglopen, ze stond half te slapen. Toch zag het er best wel grappig uit om Dack te zien zitten. Trots met het halstertouw in zijn bek. Vlug wandelde hij naar binnen om Chantal te halen. "Zou iemand Evelyn even vast willen houden als ik haar inspan?"

Chantal vond het maar raar dat Nick zo probleem er van maakte dat ze nog paardreed. Gelukkig stond Darren natuurlijk aan haar kant maar hij ging naar buiten om Evelyn te halen. Het liefste wilde ze gelijk achter hem aan naar buiten gaan maar ja ze kon Nick niet zomaar alleen te maken. Toch vond Nick het nog steeds niet verstandig dat Chantal nog mocht rijden en zei dat ook. ”Zo lang het kan blijf ik rijden. Ik zal echt niet meer springen of galopperen.” Gelukkig kwam Darren of iemand met Evelyn wilde helpen. Gelijk stond Chantal op en liep naar Darren. Toen ze buiten waren pakte ze zijn hand vast. ”Je vader bleef het maar hebben dat ik niet meer kan rijden. Heb gezegd dat zolang ik het nog kan dat ik het doe maar springen en galopperen niet meer.” Ze hield Evelyn voor Darren vast terwijl hij inspande. Evelyn was echt een stuk rustiger geworden sinds ze vaker voor de wagen had gestaan. ”Ik ga zo koken dan kan jij aan je vader laten zien hoe Evelyn voor de wagen is. Eet je vader mee?” Ergens hoopte ze dat hij niet mee zou eten omdat ze dan misschien weer kreeg te horen dat ze dat niet moest eten.

Samen met Chantal wandelde hij naar Buiten. Zijn vader stond binnen nog zijn koffie op te slurpen. "Hij moet niet zo zeuren." Evelyn spande hij redelijk snel in. Moeilijk was het niet voor hem. Gewoon doen wat hij had geleerd bij zijn vader, verder was het helemaal niets nieuws. Toen Evelyn ingespannen was ging hij naast Chantal staan. "Hij gaat mooi de deur uit voor we gaan eten. Daar zorg ik wel voor." Net op het moment dat hij zijn laatste woorden had gesproken kwam zijn vader aangewandeld. "Klaar?" Darren draaide zich om terwijl hij zich tot zijn vader richtte. "Jazeker, we gaan richting de bak. Daar is het tenminste droog." Terwijl hij met zijn vader, en Evelyn met de kar, richting de bak wandelde praatte ze over hoe het beleren was gegaan. In de bak leidde Darren Evelyn naar binnen voor hij haar liet halthouden. Tegelijk met zijn vader stapte hij op de bok. Even schoten ze in de lach doordat het anders was geworden om met elkaar op de bok te zitten. Vroeger mocht hij bij zijn vader opschoot. Ondertussen kon zijn vader bij hem op schoot. De leidsels nam hij goed in zijn handen evenals de zweep. Evelyn begon al te stappen bij het kleinste commando. Er zat een lekker tempo in. Hoger dan normaal, maar ook weer niet te snel. Terwijl hij gefocust met Evelyn bezig was zat zijn vader ronduit te praten over van alles en nog wat. Vooral over dat ze moesten gaan trouwen. "Blijf dromen pap. Alles op zijn tijd." Uiteindelijk kwam ook de vraag waar hij op had zitten wachten. "Zou ik ook even mogen?" Hij kon het niet laten om even naar zijn vader te lachen. De leidsels gaf hij over net zoals de zweep. Zijn vaders gezicht klaarde op, voor even leek hij weer dezelfde man als vroeger op de koetserij. Evelyn had hij al snel super actief gereden. De zweep hoefde hij niet te gebruiken, alleen zijn stem. De bak was lekker groot waardoor ze een tijdje door konden rijden. Toen ze klaar waren reden ze terug naar de poetsplaat waar ze met z'n tweeën Evelyn uitspande, en haar in de paddock zette zodat ze nog kon rollen en doen. Pas toen alles opgeruimd was kreeg ze haar dekens terug op en kon ze terug de weide in. Darren begon met het subtiel wegwerken van zijn vader. "Tot de volgende keer, dan gaan we met Evelyn en Fly samen mennen. Wie weet kunnen we naar buiten." Binnen een paar tellen stond hij zijn vader uit te zwaaien. Gehaast huppelde hij naar binnen toe waar hij ontvangen werd door Dack. Een speeltje werd weer naar zijn voeten geschoven. Totaal niet opdringerig, eerder afwachtend wat er zou gaan gebeuren. Het touw pakte hij van de grond af en gaf hij een slinger zodat hij naast de bank terecht kwam. Straks zou hij wel verder spelen met Dack. Eerst Chantal knuffelen.

Toen Darren naast der kwam staan en zei dat hij nog voor het eten zijn vader weg had geholpen verdween er weer een last van der schouders. Net dat hij de worden had gezegd kwam zijn vader naar buiten. ”Laat je niet gek maken door je vader.” fluisterde ze in zijn oor en gaf hem daarna een kus op zijn wang. Ze liep weg en ging de keuken in. Ze trok de kast open en keek of er iets was wat ze vanavond konden eten. Er lagen wraps in de kast met een sausmix voor in het vlees. Voor de rest had ze in de koelkast nog kaas, sla, ui, komkommer en dat soort dingen liggen. Uit de vriezer haalde ze vlees en liet het ontdooien. Ondertussen ging ze de groenten en zo wassen en snijden. Rustig dekte ze de tafel alvast. Toch jammer nu ze zwanger was mocht ze ook geen alcohol meer. Wat zou ze de komende maanden dat ene rosétje om de zoveel dagen missen. Ze pakte uit de kast een aantal schaaltjes en deed daar de groenten en kaas in. Na een uurtje was het vlees ontdooid en ging ze het bakken. Bij het vlees deed ze de sausmix en water. Ze wokde het goed door elkaar heen. Nu moest het nog even rustig op staan en ging ze de schaaltjes op tafel zetten. Uit de kast onder de trap pakte ze de voerbakken van de honden en deed daar brokken in. Dack was nog buiten aan het rennen bij de bak dus gaf ze Indy ook nog niet der eten. Ze zetten de bakken boven op de kast in de keuken zodat Indy er niet bij kon komen. Ze deed de wraps in de magnetron zodat ze warm zouden zijn. Net toen Chantal weer door het vlees aan het roeren was kwam Darren achter der staan en deed zijn armen om der heen. ”En was je vader trots op Evelyn?” Ze zetten het gas uit omdat het klaar was. Ze draaide zich even om en stond met haar gezicht naar Darren en gaf hem een zoen. ”Eten is klaar.” Ineens kwam Dack de keuken in gerend richting Indy waardoor die door Chantal en Darren heen moest rennen. Veel maakte het niet uit want ze moest toch de pan op tafel neer zetten. Ze pakte de pan en zetten hem op tafel en pakte uit de magnetron de wraps. Voor dat ze aan tafel ging zitten pakte ze de bakken van de honden en gaf die aan ze. Het was ideaal nu gingen ze tenminste niet bedelen als hun aten.

Nieuwsgierig keek Darren naar wat ze zouden gaan eten. Nu stond hij er tenminste goed voor. Vlees, met een of ander saus iets, en groenten. In de magnetron lag ook iets, maar dat kon hij niet goed zien. "Hij heeft zelfs met haar gemend, denk dat hij wel trots was." Moest haast wel, elke vordering wou hij weten. Als hij het niets vond zou hij vast en zeker niet ook even gewild hebben. Of wel, kon hem het iets schelen. Chantal had alles al gedaan, tafel gedekt, honden gevoerd. Hij hoefde gewoon helemaal niets meer te doen. Dan maar rustig blijven staan tot ze zouden gaan eten. Plotseling kreeg hij een kus van Chantal. "Van mij mag het eten wel even wachten." Vlug drukte hij een kus op Chantal haar voorhoofd. "Toch niet, heb honger." Verbaasd keek hij naar Dack die aangerend kwam. Gestoord beest, rustiger maar hij had nog steeds ongelofelijk veel energie. Maar goed ook anders zou hij het waarschijnlijk geen dag uithouden hier. Toen de wraps op tafel kwamen keek hij een beetje raar. Dat had hij natuurlijk kunnen bedenken. Met wat gepriegel had hij zijn wrap klaar. Gretig nam hij een hap. Oefening baart kunst, dat merkte hij ook na een paar happen. Toen viel er lekker niets meer uit. "Ga je overmorgen mee naar de manege? Moet om 1 uur me wedstrijd rijden, ga denk rond een uur of 11 erheen zodat ik nog even tijd heb om los te rijden en alles klaar te maken." Zenuwachtig was hij niet meer. Future kon het, waarom zou hij dan zenuwachtig moeten zijn? Het proefje werd voorgelezen dus daar hoefde hij zich ook geen zorgen om te maken. Een aantal andere mensen die hij kende reden ook mee met de wedstrijd, dat zou nog leuk worden op welke plek hij zou komen. In elk geval zou hij zijn best doen om Future veel winstpunten mee te geven voor de volgende eigenaar.

Rustig maakte ze haar wrap klaar. Toen Darren begon over of ze overmorgen mee naar de manege wilde omdat hij daar een wedstrijd had. ”Tuurlijk wil ik mee. Zal ik dan Future voor je knotten? Of hoeft hij niet in de knot?” Ze hoopte dat hij wel in de knot moest ze vond het namelijk erg leuk om te knotten. Jammer genoeg hadden Fly en Evelyn lange manen. Ook wel leuk want daar kon ze hengstenvlechten in doen of matjes. Ergens hoopte ze dat de kleine in haar buik een meisje was. Als die namelijk lang haar had kon ze de haren van haar dochtertje invlechten. Na het eten ruimde ze de tafel af en het eten wat over was deed ze gewoon weg. Ze had morgen toch geen zin in weer hetzelfde eten. ”Ik ga zo nog even Maddog rijden. Daar heb ik nog geen tijd voor gehad omdat je vader er ineens was.” Ze gaf hem een redelijk lange zoen en wilde toch weg lopen naar de tussen deur. Natuurlijk liet Darren der weer eens niet gaan. ”Ga dan mee rijden al is het maar stappen op Fly of Evelyn.”

[flutjexD]

"Ga je gang, alleen wel met naald en draad. Elastiekjes laten altijd los als ik wedstrijd moet rijden." Darren Nam zijn laatste hap van zijn wrap voor hij zijn glas vast pakte en achterover leunde. Bij zijn laatste wedstrijd hadden er prachtige knotten in de manen van zijn wedstrijdpaard gezeten. Jammer genoeg hadden de elastiekjes het niet gehouden waardoor hij tijdens het rijden opeens vlechten had in plaats van knotten. Best frustrerend, vooral op dat moment omdat het de kwalificatie was voor een of ander kampioenschap. Net toen hij tegen Chantal in wou gaan dat ze ging rijden werd hij gezoend. Lang, waardoor hij niet goed kon tegenstribbelen. Koppig hield hij haar bij zich toen ze weg wou wandelen. "Ik pak Fly wel. Evelyn heeft genoeg gedaan vandaag." Rustig stond hij op, ruimde de zooi op, en wandelde richting de stallen. Met het halster van Fly huppelde hij naar de weide toe. Haar vangen was makkelijk, gewoon te makkelijk. Toen hij Fly haar hoofdstel om had gedaan herinnerde hij zich plotseling iets. "Twee tellen, moet even iets zoeken." Met een aantal passen stond hij binnen, rende hij naar hun oude kamer en begon in dozen te zoeken. Ergens moest hij nog iets hebben liggen. Uit een redelijk grote doos haalde hij een boomlooszadel. Keurig op een kleine standaard met een hoes eromheen. Met het zadel in zijn armen wandelde hij terug naar Fly. "Even kijken of jij het wel goed vind om hem op je rug te hebben." Het was in principe hetzelfde als een zadel, alleen dan toch net weer anders. Zonder boom, veel prettiger als je het aan hem zou vragen. Beugels kon je eraan doen, je kon ook zonder rijden. Voor deze keer zou hij het wel zonder proberen, beugels zou hij later er wel aanhangen als hij daar zin in had. Ongeduldig keek hij naar Chantal. "Klaar?"

Rustig liep Chantal naar de paddock om Maddog daar uit te halen. Ergens was het best zielig dat hij nu alleen moest staan. Eigenlijk moest er in de wei gewoon een stuk voor hem worden af gezet zo kon hij niet bij de merries maar had dan wel gezelschap van de meiden. Ze nam hem mee naar de poetsplaats en ging hem poetsen. Eigenlijk was het misschien een idee om Maddog ook gewoon te scheren. Hij was best aan het zweten met de vacht die hij had als ze hem aan het trainen was. Maar ja dan moest hij bij hun blijven anders had hij er niets aan want op de manege werd hij niet intensief gereden. Toen Darren terug kwam keek ze een beetje raar. Hij had ineens een ander zadel voor haar. Wat maakte het ook eigenlijk uit zolang het maar zou passen vond ze het best. Toch was ze benieuwd wanneer Maddog weer terug moest. ”Lieverd wanneer moet Maddog weer terug? Want eigenlijk wil ik hem scheren als hij nog lang blijft omdat hij giga zweet als ik hem train.” Ze keek naar Darren die blijkbaar zonder beugels en op een boomloos zadel Fly ging rijden. Waarschijnlijk vond Fly het gewoon prima dat hij dat ging doen. Chantal keek naar Darren die haar ongeduldig aan keek. ”Ja ik ben allang klaar.” Ze had in de tijd dat Darren het zadel boven was gaan halen had ze Maddog opgezadeld en beenbescherming om gedaan. Ze pakte de teugels en nam hem maar naar de bak.

"Als hij normaal mee kan lopen in de lessen? Ga je gang met scheren, het haalt niet veel uit als hij geschoren terug gaat naar de manege. Denk ik." Darren mompelde de laatste paar woorden omdat hij het echt niet wist. Samen met Fly wandelde hij achter Chantal en Maddog aan naar de bak. Hij singelde haar aan en klom in het zadel. "Wow, dit zit anders." Een beetje onwennig zette hij Fly in stap. Wonder boven wonder stapte ze gewoon door zonder tegen te stribbelen of raar te gaan doen. Na een paar rondjes gestapt te hebben was hij al redelijk gewent aan het zadel. "Dit zit beter dan een dressuurzadel." Met de kleinste kuitspanning van hem ging Fly draven. Hij liet haar gewoon met een lange teugel draven omdat hij haar toch niet hard zou gaan laten werken. Gewoon een beetje stappen, beetje draven en desnoods nog wat galopperen. Fly zat best wel lekker door. Zonder beugels rijden kon dus alsnog leuk zijn. Om het proberen liet hij Fly een aantal pasjes wijken. Gewoon kijken hoe zij het deed. Future kon het nu best wel goed, Evelyn ging het ook steeds beter doen. Nog steeds met een lange teugel zette hij Fly op een volte. Sluiten en weer openen, niet op haar binnenschouder laten vallen, te veel dingen om aan te denken. Ook al ging het ondertussen automatisch. In het midden van de bak bleef hij stilstaan. Ongemakkelijk bleef hij in het zadel zitten toen Fly zich uit begon te schudden. Met beugels op een normaal zadel was het al vervelend, dan ook nog eens zonder beugels op een of ander raar zadel was nog vervelender. "Zullen we binnenkort met Fly en Evelyn op weg met de wagen?"

Chantal was net klaar met rijden toen Darren vroeg of ze binnenkort met Fly en Evelyn de weg op gingen met de wagen. ”Lijkt me leuk dan doen we Evelyn wel aan de buitenkant van de weg. Zodat het verkeer langs Fly gaat.” De bakdeur was nog open dus reed ze Maddog uit de bak naar de poetsplaats. Ze sprong van hem af en hoorde binnen de telefoon gaan. Ze deed zijn halster om zijn hals en ging naar binnen. Ze nam de telefoon op en hoorde aan de andere kant een verschrikkelijk geschreeuw waarom zij de telefoon op nam en waarom ze nog steeds in het huis woonde. Toen had ze het meteen door dat het Darrens moeder was. Ineens begon ze over de baby in Chantal der buik. Ze vond dat het niet kon en vond haar maar een slet. Toen zijn moeder zei dat ze het beter weg kon laten halen begonnen er tranen in Chantal der ogen te komen. Ze wachten tot die moeder zelf ophing en begon toen te huilen. Ze gooide de telefoon op de bank en ging vol tranen naar buiten. Ze probeerde ze nog weg te vegen maar het was al te laat Darren had de tranen al gezien. Voordat hij iets er over ging zeggen wilde Chantal naar Maddog lopen om hem af te zadelen maar die kans kreeg ze niet eens meer.

Samen met Fly trippelde hij naar de poetsplaat waar hij haar in een rustig tempo begon af te zadelen. Dekje onder het zadel vandaan, hoofdstel netjes schoonmaken en ophangen, zadel ophangen en een hoes eromheen doen. Fly wat lekkers geven natuurlijk omdat ze zo goed naar hem had geluisterd. Voor hij het wist stond Chantal weer buiten met tranen in haar ogen. Ergens kon hij wel raden wat er was gebeurd. Nee, beter wie er had gebeld. Toen ze naar Maddog liep wandelde hij naar haar toe. Nog voor ze Maddog kon afzadelen had hij zijn armen om haar heen geslagen. "Ik doe haar nog een keer wat." Mompelde hij vooral tegen zichzelf. Zonder verder nog iets te zeggen stond hij gewoon met Chantal in zijn armen naast de paarden. Fly had haar hals zo ver mogelijk gestrekt tot ze bij Chantal kon met haar neus. Best schattig om te zien hoe Fly op Chantal reageerde. "Wil je vertellen wat ze allemaal heeft gezegd? En denk je dat je straks heel even alleen kan zijn, voor een uurtje.." Hij moest even iemand duidelijk gaan maken dat ze helemaal niets meer over hem te zeggen had, dat ze Chantal niet lastig moest vallen en dat ze der grote mond moest houden voor hij een aanklacht in ging dienen. Want dat kon hij ook nog doen. Een aanklacht wegens zeuren? Misschien had zijn vader een beter idee, of misschien Eliza? Kon hem het wat schelen, als ze haar mond maar een keer zou houden zodat Chantal en hij gewoon verder konden met hun leventje. Straks hadden ze een pracht van een dochter, hij wou haar niet laten opgroeien met een oma die haar moeder helemaal zou afkatten.

Toen Darren zijn armen om haar had gedaan begon ze verder te huilen. Met een stem vol tranen begon ze te vertellen wat er was gebeurt. ”Je moeder belde. Toen ik opnam begon ze al te keer te gaan. Waarom ik de telefoon opnam en waarom ik hier nog ben. En ik weet niet hoe maar je moeder wist dat we een klein opkomst hebben.“ Heel even twijfelde ze of ze de rest ook zou vertellen. Ze zuchten even en begon toen verder. ”Je moeder noemde me Slet en ze vond dat ik de kleine moest weg laten halen.” In haar nek voelde ze de warme adem van Fly. Blijkbaar merkte die ook dat er iets aan de hand was. ”En ja ik kan best een uurtje alleen blijven. De kleine komt nog lang niet.” Ondertussen was er al bijna een maand voorbij sinds ze hadden gehoord dat ze ouders werden. Hun oude kamer moesten ze nog opruimen want dat zou de kinderkamer worden. Ze moesten die nog verven en nog meubels er voor zoeken. Maar ze hadden nog acht maanden de tijd dus haast was er nog niet echt.

Nog even bleef Darren met zijn armen om Chantal heen staan voor hij de auto sleutels uit zijn zak viste. Voor hij richting de auto liep drukte hij een kus op Chantal haar voorhoofd. "Ben over een klein uurtje terug." Lang zou het gesprek met zijn moeder niet duren. Gewoon zeggen dat hij niets meer van haar horen wou, dat ze hem met rust zou moeten laten en Chantal niet heel de tijd moest afbekken. Daar was hij vooral pist om. Zeggen dat ze een slet is en dat ze de baby weg moest laten halen. Echt niet, de baby was van hen samen. Redelijk boos stapte hij in de auto, draaide het contact om en reed het erf af. Pas op de weg deed hij zijn gordel om. Binnen een klein kwartiertje stond hij voor het hotel van zijn moeder. Iemand kwam naar hem toegerend om zijn auto weg te zetten. Bij de receptie vroeg hij waar zijn moeder was. Hij hoefde alleen maar haar naam te zeggen of iedereen zei OOOh. Blijkbaar was ze in de bar. Wat hij natuurlijk had kunnen verwachten. Redelijk ongezien glipte hij de bar binnen waar hij wat te drinken bestelde. Witte wijn die hij zo naar achteren gooide. Op zijn moeders rekening natuurlijk. Eindelijk kreeg zijn moeder in de gaten dat hij er was. Haar gezicht vertrok bij het zien van zijn gezicht. De barvrouw gaf hem een nieuw glas wijn. Op een heel rustige manier ging hij naast zijn moeder op de kruk zitten. "Blijf bij Chantal vandaan, bel niet meer, laat je niet meer zien, laat ons gewoon met rust. Leef je eigen leven en laat die van ons met rust." Alsof er helemaal niets aan de hand was nam hij een slok van de wijn. Geen enkel gemauw hoorde hij vanaf de zijkant. Zelfs geen tegen argumenten waarom hij niet met Chantal een kind moest krijgen. Weer dronk hij in een paar slokken zijn glas leeg. Soepel kwam hij van zijn kruk af en keek hij kort naar zijn moeder. Pas toen hij een paar passen had gezet begon zijn moeder met schreeuwen. "DAT WICHT IS JE NIET WAARD! Ik heb je gewaarschuwd, luister toch eens naar me!" Darren draaide zich om en keek met opgetrokken wenkbrauw naar zijn moeder die hem helemaal flipte. "Als je ons nog vaker lastig valt zal ik een aanklacht indienen. Vaarwel, Renate." Een redelijk tevreden lach stond op zijn gezicht toen hij weer in zijn auto zat op de terug weg naar huis. Ha, van haar zouden ze hopelijk geen last hebben.

Toen Darren weg ging liep Chantal naar Maddog en ging hem afzadelen. Nog steeds had ze tranen in der ogen maar door Darrens armen was het al een stuk minder. Ze haalde het zadel en hoofdstel van hem af en ruimde dit op. Ze zetten Maddog op stal. Ze voerde ook snel de merries en ging naar binnen. Het zat nog steeds niet lekker wat zijn moeder tegen der had gezegd. Hoe kon ze dat toch zeggen dat een klein wondertje zomaar verwijderd moest worden. Het liefste zou ze zo grootte bek tegen die moeder geven maar ja ze mocht der al niet dus kon ze het beter niet doen. Binnen pakte ze een glas appelsap en een bak chips en ging op de bank voor de tv zitten. Ze zetten de tv aan en ging zappen. Indy sprong bij haar op de bank en Dack ging naast Indy liggen. Chantal zat met haar benen aan de zijkant van der lichaam waar Indy in het holletje lag. De kop van Indy lag op haar benen en de kop van Dack weer op de rug van Indy. Veel leuks was er niet op tv dus zetten ze maar een film op. Indy en Dack vonden het niet echt leuk maar toen Chantal terug was op de bank vonden ze het best. Van alle dingen die Chantal vandaag had gedaan was ze toch echt doodop geraakt. Bijna viel ze in slaap tot Dack en Indy naar de voordeur renden omdat Darren de sleutel in het slot stak. Chantal stond op deed de tv uit en liep naar de trap. Toen Darren binnen was keek ze hem aan. ”Ik ga naar bed ben echt doodmoe en kapot.” Ze gaf hem een zoen en ging naar boven. Rustig kleden ze zich om en ging verder naar boven. Ze deed de gordijnen dicht en kroop onder de dekens. Toch was het al een stuk kouder geworden nu het herfst was. Ze verlangde nu alweer naar de zomer dan was het heerlijk weer en dan was hun prachtige wondertje ook op de wereld als alles goed ging.

Nadat hij de deur open had gedaan stond Dack al kwispelend in de deur opening. Indy stond erachter omdat ze niet bij kwam dankzij Dack. Darren gaf hen een vlugge aai waarna hij de voordeur weer sloot. In de gang trapte hij zijn schoenen uit en hing hij zijn jas op. Voor hij iets tegen Chantal had kunnen zeggen over het gesprek met zijn moeder zei Chantal dat ze ging slapen. Hij hield zijn mond maar voor ze zich nog rotter ging voelen. Nadat hij haar terug had gekust opende hij zijn mond pas. "Welterusten." Straks zou hij wel naar bed gaan. Eerst nog even een aantal dingetjes doen. Of nee, eigenlijk niet echt dingen doen. Eerder een aantal dingen bekijken. Uit een doos haalde hij een dvd die hij in de dvdspeler stopte. Het geluid zette hij zacht voordat Chantal wakker zou worden. Aan het begin was er een krakend geluid te horen waar hij even van schrok. Gelukkig ging het gekraak over in gepraat. Gepraat van zijn vader die tegen hem praatte dat hij een record ging afleggen met het optuigen van de shetlander. Nog steeds vond hij het raar om te zien hoe klein hij daar was. Kort moest hij lachen toen hij zag hoe hij had staan springen omdat hij zijn eigen recordtijd toen had verbroken. Best vreemd om te kijken hoe hij erbij liep, in vieze kleren, en dan te zien hoe zijn moeder erbij liep in een mantelpakje. Nog een aantal tellen ging de dvd door met het filmen van hem die als een gek rondjes rende en sprong van vreugde. Om de een of andere reden snapte hij plotseling waarom hij altijd druk werd genoemd door alles en iedereen. In plaats van naar de dvd te kijken zapte hij naar een of andere serie op tv. Goed genoeg om zijn tijd nog even te mee verdoen voor hij zou gaan slapen. Uit de koelkast haalde hij een blikje shandy. Dack kwam met zijn kop op zijn schoot liggen, Indy lag ernaast. Pas toen hij weer in beweging kwam kwamen ook de honden weer in beweging. Voor hij naar bed ging ruimde hij de rommel op, keek de paarden na, sloot een aantal dingen af. Boven deed hij zo zacht mogelijk omdat hij Chantal niet wakker wou maken. In de badkamer kleedde hij zich om zodat hij dat niet boven hoefde te doen of in hun oude kamer. Net toen hij de trap op wou lopen bedacht hij zich. In de deuropening van hun oude kamer bleef hij staan. Nu was hij leeg. Over een paar maandjes zou de kamer vol staan met baby spulletjes. Dan zouden ze niet meer kunnen slapen door gehuil en gezemel. Ondanks alle negatieve die hij kon bedenken waren er meer positieve dingen waardoor hij helemaal niet ging twijfelen of hij dit wel wou. Tuurlijk wou hij een kind, en natuurlijk wou hij een kind met Chantal. Het was niet gepland, maar dat haalde hem dus echt niet uit. Morgen zou hij wel een kleurenstaaf tevoren halen zodat Chantal de kleuren kon uitzoeken. Daarna kon hij verf en alles gaan halen. Of niet, dan zou hij het wel na de wedstrijd doen. Doordat hij aan de wedstrijd dacht herinnerde hij zich weer iets. Uit de kast haalde hij een donkere tas tevoorschijn. Eigenlijk moest deze tas ook nog naar boven toe, nu had hij hem even nodig. Op de gang zette hij de tas neer. Zijn De Niro Ottaviano wedstrijdlaarzen zaten erin. Met plezier reed hij met zijn jodphurs maar dat mocht nou eenmaal niet. Morgen zou hij wel opzoek gaan naar zijn wedstrijd kleding, die moest ook nog ergens zijn. Voor nu moest hij gaan slapen. Eenmaal op de zolder keek hij voor een moment naar Chantal om te kijken of ze sliep. Vlug kroop hij onder de dekens waarna hij zoals gewoonlijk op zijn rug ging liggen met zijn ene arm over de dekens heen en zijn andere onder de dekens. De perfecte houding om bij in slaap te vallen.