Well, that didn't end good. [Riot]

De vraag kwam zeker niet onverwacht. Zeker toen ook Solance de naam Tila noemde vielen de stukjes voor de Italiaanse man op hun plek. Hij begreep haar nieuwsgierigheid dan ook volkomen. Toch had hij niet het idee dat ze erg vrolijk ging worden van weten wat Riot Masquerade zoal op zijn kerfstok had. Immers, de jongen had nogal wat op zijn geweten.
"Het zou mijn beeld van Riot overigens niet veranderen."
De man glimlachte mat.
"Zeg dat alsjeblieft niet te snel meisje," zei hij kalm. Hij keek haar niet aan. Hij kon prima autorijden, maar hij hield desondanks toch liever zijn blik voornamelijk op de weg. Niemand had er iets aan als ze samen tegen een boom reden. Als hij dat al overleefde, dacht hij er geamuseerd achteraan, maakte Riot hem wel van kant voor het niet voorzichtig zijn met zijn vriendinnetje.
"Ik wil je vriendje niet omlaag halen, maar je moet je er bewust van zijn dat hij lang niet altijd het slachtoffer is," merkte Iseco op, de neiging zijn middelvinger naar een gevaarlijk inhalende medebestuurder op te steken onderdrukkend.
"Hier naar links."
Iseco sloeg af.
"Hij heeft vaak genoeg mensen in elkaar geslagen tot het punt dat ze naar het ziekenhuis afgevoerd konden worden. Niet zonder reden, maar toch; hij is vaak genoeg veel te ver gegaan. Hij heeft tweemaal een leven genomen; een keer toen hij compleet buiten zinnen was en een keer uit zelfverdediging. Beiden hadden niet gehoeven, als hij gewoon was weggerend," vervolgde de man kalm. Hijzelf had wel ergere dingen gedaan, dus hoewel hij Riot's shenanigans afkeurde, kon hij niet zeggen dat hij ervan onder de indruk was.
Hij overwoog haar te vertellen wat Riot had gedaan met de man die zijn nichtje vermoord had, maar besloot het hierbij te laten; dat was waarschijnlijk net wat te.. disturbing. Zelfs Iseco had destijds kokhalsneigingen gehad bij het zien van het resultaat.
"Nogmaals, ik probeer je beeld van hem niet te verpesten, maar je moet je heel erg goed beseffen wie hij is, wat hij gedaan heeft. Het lijkt vaak makkelijk iets af te doen als het verleden, maar ik ken die jongen; als iemand te ver gaat doet hij het zo weer. Hij is gesteld op je; als iemand je iets aan zou doen, is het niet te voorspellen wat hij diegene dan weer aan zou doen, want hij kan echt heel ver gaan."
Iseco zweeg.
Toen grijnsde hij.
"Maar nu we het er toch over hebben. Hoe is dat nou eigenlijk gekomen tussen jullie twee? Ik kreeg de indruk dat hij je wel aardig ziet zitten; de meesten meisjes moeten het niet in hun hoofd halen bij hem op schoot te gaan zitten," zei hij, een stuk opgewekter dan net.

Uiteindelijk waren ze er. Iseco parkeerde zijn oude Fort Transit op de oprit en opende het portier, soepel uit de auto stappend.
"let's get this over with," zei hij opgewekt. Vluchtig controleerde hij zijn kleding, ervan vergewissend dat er geen bloed aanzat. Hij had een paar van die kledingstukken namelijk; het wilde er daar gewoonweg niet meer uit. Heel vervelend.
Hij liep met zijn handen in zijn zakken richting de deur. Hij hoopte dat die ouders niet al teveel stennis zouden schoppen en dat ze de politie niet zouden bellen; een vreemde man en een bestelbusje konden soms een wat verkeerde indruk wekken. Maar hij wist niet precies hoeveel spul Riot's meid mee wilde hebben, dus ach, zo was er in ieder geval ruim voldoende plek.
Hij belde aan; hij zou zo beleefd mogelijk zijn, om zo min mogelijk argwaan te wekken. In het glas checkte hij zichzelf kort; gladgeschoren, kalme gelaatsuitdrukking. Ja, dit zou vast wel goed gaan komen. Hij dacht even aan Riot. het huis zag er netjes uit, dus het was maar goed dat die jongen er niet bij was, eigenlijk; hij nogal gecontrasteerd hebben hier.

Riot stond pas na lange tijd op van zijn kruk. Hij besloot eerst zijn spullen te pakken en daarna nog even te gaan douchen.
Enigszins stram liep hij naar zijn kast. Hij viste er een oude, halfkapotte weekend tas uit en gooide zijn kleren erin; hij had vrij weinig, dus het paste gemakkelijk, zeker nu Solance ook het een en ander aan had. Hij verstarde even. Solance.. Hij voelde zich onrustig; hij wilde dat ze hier was, dat ze veilig was. Het was geen prettig idee dat hij uitgerekend nu geen zicht op haar had, al wist hij dat ze bij Iseco veilig was.
Er was nog iets wat hem wat nerveus maakte. Wat zou Iseco allemaal vertellen? De man was praatgraag en eerlij. Solance had het recht het een en ander over Riot te weten, maar toch... En dat er over hem werd gesproken wist hij zeker; daar kende hij Iseco lang genoeg voor. Toen hij met hem en Chloë in een schuilplaats had gezeten had hij Riot's afwezigheid om te douchen ook benut om de wat pijnlijkere kant van de situatie uit te leggen. Ergens was Riot hem daar wel dankbaar voor, maar het bleef onaangenaam, niet weten welke dingen uit je leven verteld werden, want van bepaalde dingen wist hij gewoon niet hoe Solance daarop reageren zou.
Hij ging ruw verder met het inpakken van zijn tas, waarna hij naar de badkamer liep. Al snel was hij weer wat soepeler; als hij maar bewoog. Hij pakte zijn tandenborstel en andere badkamer gerelateerde artikelen, keilde ze lukraak in de tas en dacht na. Wat moest er verder nog mee? Het lijstje dat hij eerder in zijn hoofd gemaakt had was hij eigenlijk alweer kwijt..
Hmm, een kussen en wat beddengoed kon geen kwaad. Zo gezegd zo gedaan; ook dat propte hij in de weekendtas, zich verbazend over de ruimte in dat ding. Nu was hij echter vol, dus als hij nog meer mee moest hebben, zou hij een andere tas moeten zoeken.
Nou ja, hij zag het ook wel; misschien schoot hem zo nog wel wat te binnen.
Hij ging terug naar de badkamer en deed deze op slot. Hij kleedde zich vervolgens langzaam uit. Hij wierp met tegenzin een blik in de spiegel op zijn beurse lichaam. Blauwe plekken. Lots of them, concludeerde hij bitter. En hier en daar verdikkingen die op kneuzingen duidden. Klootzakken. Op een dag zou hij wraak nemen voor deze vernedering.
Hij stapte onder de douche en draaide de kraan open. Hij kreunde zacht; het hete water van de harde straal was onzachtzinnig en deed nogal zeer. Hij verbeet zich; hij mocht zich niet aanstellen, had niemand wat aan.
Hij dwong zichzelf dus onder de straal te blijven staan, en na een poosje ging het ook wel weer, werd het zowaar een beetje aangenaam. Hij waste zijn haar, maar met weinig zeep. Hij had sowieso een hekel aan chemische dingen in flesjes met piepkleine lettertjes, maar soms ontkwam je er gewoon niet aan. Margaret had hem eens een flesje shampoo gegeven dat blijkbaar het beste was voor zijn haarsoort of zo, en sindsdien nam hij altijd die specifieke shampoo; hij herkende de kleuren in de winkel en het zorgde ervoor dat hij geen etiketten hoefde te lezen, waarmee hij zichzelf toch maar voor lul zette.

Ze dacht na over wat Iseco had gezegd in de auto. Hij wou Riot niet naar beneden halen, maar hij had dingen gedaan... Het moesten wel hele erge dingen zijn geweest dan. Ze liet haar hoofd tegen het raam aanleunen en sloot haar ogen. Ze meende wat ze zei; haar beeld over Riot zou niet veranderen. Ze had altijd al zo'n gevoel gehad dat hij een stuk badasser was dan hoe hij op haar soms over kon komen.
Haar gedachten gleden weg naar hoe zijn lippen de hare konden raken, hoe zijn blik de hare ademloos vast kon houden, hoe ze helemaal in zijn macht lag. Anders was het niet. Hij kon haar alles laten doen en ze zou het nog met een glimlach doen ook.
Toen ze bij haar ouderlijke huis aankwamen, verstarde ze. Dit ging een onaangename confrontatie worden. De deur vloog open en haar vader stormde met een honkbalknuppel de deur uit. Patrick rende luid blaffend achter hem aan. Gauw opende ze de autodeur en stapte uit. Haar handen in een onschuldig gebaar omhoog, goddank was haar nieuwste wond niet te zien.
"Pap," fluisterde ze, terwijl ze de man bekeek die zo woest naar Iseco aan het toelopen was. Patrick snelde op Solance af, duwde zijn snuit in haar hand en bleef ongerust staan kijken naar de onbekende man.
"Nee, pap.. Hij heeft niets gedaan, hij heeft hier niets mee te maken. Nou, een beetje." Ze werd rood en keek haar vader toen strak aan.
"Kom, we gaan naar binnen, dan leg ik je alles uit. Ik moet weg. Samen met Riot. Het is niet veilig voor ons hier." Ze keek even over haar schouder en dirigeerde toen Patrick en haar vader naar binnen, ze liet de deur open voor Iseco.
Haar voetstappen klonken angstvallig luid in haar vertrouwde huis en haar moeder moest haar ook gehoord hebben. Ze vloog haar dochter om haar hals en drukte haar tegen zich aan. Solance liet het maar even toe, wetend dat het misschien wel een van de weinige keren zou zijn dat ze haar moeder die kans nog gaf. Patrick was onrustig, voelde de sfeer, wist dat er iets aan zat te komen.
"Oké, rustig mam. Rustig.." probeerde ze nog, maar haar moeders tirade stond op het punt om uit te barsten.
"HOE KUN JE? WAAR BEN JE GEWEEST? NA AL DIE TIJD!" Haar moeder was echt pissed off en Solance wou even in elkaar kruipen.
"Het spijt me, oké? Maar Riot heeft me wéér gered."
"HEEFT HET WEER TE MAKEN MET DAT ZWERVERJOCH? WAAR IS DIE BRIAN?" Solance werd kwaad.
"Noem Riot verdomme geen zwerverjoch, oké? Jij kent hem niet en je wilt hem niet kennen ook. Gedraag je niet zo. Ik trek bij hem in, oké? Ik hou van hem, Brian staat hier los van, Brian is een klootzak. Ik trek bij hem in. We hebben nog wel contact."
"BEN JE SOMS ZWANGER?" Haar moeder was echt doodsbang, Solance zag het. Ze schudde haar hoofd en perste er een vermoeid glimlachje uit.
"Ik weet niet eens of ik nog wel zwanger kan worden," besloot ze te zeggen.
"Ik laat je hier even achter met Iseco, ik ga spullen pakken, babbel ondertussen maar wat bij." Solance knipte met haar vingers dat Patrick haar moest volgen en ze liep de trap op. Uit de kast in de gang haalde ze een grote weekendtas waar je spullen voor meer dan een week in kon stoppen en ze begon hem in te laden met allerlei kledingstukken die merendeel van de tijd te groot voor haar waren. Ze had niets in haar huidige maat gekocht. Maar goed, toch zat haar tas vol en had ze genoeg eten voor Patrick meegenomen. Hij zou toch wel genoeg eten krijgen, daar vertrouwde ze op.
Ze ging weer naar beneden en zag dat haar moeder haar echt niet weg zou laten gaan. Toen begon ze te gillen, een ijzingwekkende gil.
"Jullie mogen blij zijn dat ik nog leef!" riep ze. "Riot is daar de reden van. Ik wil niet dood zolang hij er is. Ik hou van hem, ja? Ik hou van hem, en van niemand anders. Hij is de enige die me tegen kán houden als ik zelfmoord wil plegen. Laat me gaan, laat me gaan of laat me wegkwijnen en mezelf uithongeren." Het moest haar blik zijn geweest of misschien haar tekst, en toen mocht ze weg. ze moest beloven dat ze van zich liet horen en dat beloofde ze, dat was ze toch al van plan geweest. Ze gaf beide ouders een dikke knuffel, drukte een kus op hun wang en ging met Iseco terug naar de auto.
De autoreis terug naar Riot zei ze niets en aaide ze enkel Patrick, die maar al te blij was dat hij weer bij zijn vrouwtje was.
Solance struikelde zo ongeveer de auto uit, liet haar tas in de auto staan en rende naar binnen toe. Riot kwam waarschijnlijk net onder de douche vandaan want zijn haar was nog nat en hij had enkel een handdoekje om. Dat weerhield haar er niet echt van om op hem af te springen en haar lippen op de zijne te drukken. Haar armen vonden zijn middel en haar hoofd belandde uiteindelijk op zijn schouder. Ze trilde, was dat korte moment bang geweest dat er iets fout zou gaan in haar afwezigheid.
"Ik heb je gemist," mompelde ze zo zachtjes dat alleen Riot het kon horen.
Patrick dook tussen de twee jongeren in en duwde zijn snuit onder de handdoek. In zijn ruwe en enthousiaste poging om Riot te begroeten, lazerde de handdoek af en stond Riot in zijn totale volledigheid tegen Solance aan. Solance grijnsde even om het stomme gedrag van haar hond, draaide zich rustig van Riot vandaan zodat hij de kans had om hem weer goed om te doen en aaide Patrick over zijn kop.
"Gekke hond," grinnikte ze. "Dat doet ie overigens altijd, in kruizen snuiven." Ze draaide zich weer naar Riot en drukte luchtig een kus op zijn wang, maar in haar ogen was te lezen hoe blij ze was om weer bij hem te zijn.

Hij spoelde zijn haar uit, vloekte toen er zeep in zijn ogen kwam en draaide vervolgens de kraan dicht. Hij bleef even staan, tegen de koude, crèmewitte tegels leunend. Hij ademde langzaam uit en zette zich toen af van de muur. Hij stapte de douche uit en griste een handdoek van de grond die hij losjes om zijn middel knoopte. Kleren had hij niet klaargelegd, dus daarvoor moest hij eerst naar zijn kamer. No big deal. Hij voelde zich inmiddels al een heel stuk beter.
Hij opende de deur en keek verrast op toen hij Solance en Iseco zag, waarbij de laatste vrolijk grijnsde en zijn hand opstak. Riot mompelde een verwensing. Hij voelde zich spiernaakt, ondanks die handdoek.
Solance schoot op hem af en sloeg haar armen om zijn middel. Direct spanden al zijn spieren zich aan en een moment lang voelde hij een gigantische drang om achteruit te deinzen. Als ze hem niet had gekust, wist hij, zou hij dat ook absoluut hebben gedaan; dat was het enige wat hem er op het laatste moment van weerhield. Hij slikte. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. Gespannen bleef hij staan. Iseco liep hoofdschuddend door. Riot wist wat de man dacht; Iseco vond dat Riot zich hier overheen moest zetten omdat hij het zich zo alleen maar moeilijker maakte en op zich had de man ook zeker gelijk, maar het was zoveel makkelijker gezegd dan gedaan..
"Ik heb je gemist," hoorde hij Solance zeggen.
Riot ontspande iets door die woorden en vooral het horen van haar stem en legde voorzichtig zijn armen losjes om Solance heen, toen Patrick zich ermee bemoeide en zijn snuit in Riot's kruis drukte. Deze kreunde; gevoelige plek bij uitstek bij jongens.
Hij voelde de handdoek van zijn heupen glijden en vloekte, tevergeefs nog pogend het ding te grijpen. Tot zijn opluchting nam Solance wat afstand; dat beetje privacy kon hij nu zeker wel gebruiken. Hij deed de handdoek weer om.
"Ik kleed me ff aan," mompelde hij. Hoe langer hij hier zo stond, naakt, hoe ongemakkelijker en bovenal kwetsbaarder hij zich voelde. Hoewel hij dolblij was dat Solance er was, voelde hij zich bij dit hele gedoe absoluut niet fijn; als hij wat katoen om zijn lijf had zag hij wel verder.
Hij liep zijn kamer in en griste kleren uit zijn tas, waarna hij de andere twee de rug toekeerde en zich gehaast aan begon te kleden.
Hij rechtte daarna zijn rug weer. In ieder geval scheelde het dat die twee zijn littekens allebei al eerder hadden gezien, Iseco helemaal; die had een deel zelf dichtgenaaid, want als er mensen bij waren die er niet van op de hoogte waren was iets als dit nog ongemakkelijker en kon hij de geschokte blikken haast voelen branden op zijn huid. Nee, dan had hij nu nog mazzel.
Hij liep terug naar Solance en kuste haar op haar mond.
"Zo, even wat minder awkward," mompelde hij, alsof het hem er puur om ging dat boxerloos rondlopen awkward was.
Iseco kwam er weer bij staan, kalm tegen de muur leunend.
"Ik ga ervanuit dat we dan nu klaar zijn voor vertrek?"
Riot knikte. Hij was graag nog even bij Solance gebleven, maar ging toch weer naar zijn kamer om zijn spullen te pakken. Met zijn tassen kwam hij weer terug. In zijn gedachten liep hij alles na. Nope, niets vergeten. Er was dan ook vrijwel niets meer in zijn kamer, omdat hij toch al niet zo gek veel bezittingen had om mee te nemen. Hij griste nog vlug wat handdoeken mee en knikte toen kort.
"Wat mij betreft kunnen we gaan." Hij keek vragend naar Solance. "Jij ook zover?"
Hij had hier geen zin in, maar het kon niet anders; het was voor Solance' veiligheid en de zijne, hoewel die hem niet echt boeide. Hij kon alleen maar hopen dat hun verblijfplaats afleiding bood; stilzitten was gewoon niet zijn ding. Dat freerunnen er niet bij zou zijn was hij van overtuigd, dus hij kon alleen maar hopen dat er andere dingen zouden zijn die hij kon doen om zijn conditie op peil te houden. Hij vond het prettig om scherp te blijven, als het even kon.

Een luttle doch sexye tijddsprong later:

De auto reed weg van de boerderij. Riot had plaatsegenomen op de achterbank. Zijn gezicht rustte tegen het koele raam en hij had zijn ogen gesloten. Er rustte een minieme frons op zijn voorhoofd.
Wat als ze gevonden werden? Wie garandeerde hun veiligheid? Immers; het was allemaal bepaald niet top-secret gegaan. Riot zuchtte. Hoe zinvol was dit?
"Iseco, hoe weet je dat we niet gevolgd worden?" vroeg hij, zonder zijn ogen te openen.
"Achteruitkijkspiegels lieve jongen. En ik heb het op waarheid gebaseerde gerucht in het criminele circuit rond laten gaan dat er artillerie in deze auto verborgen zit. Zwaar werk."
Waarom, oh waarom was Riot niet verbaasd?

Patrick sprong de hele tijd enthousiast om Riot heen, het kon ook niet anders, Solance had het liefst precies hetzelfde gedaan. Toen hij zich omkleedde, keek ze ergens anders heen, gunde hem zijn privacy. Riot en zij zouden elkaar dat wel moeten gunnen, bedacht ze zo, want anders zouden ze beiden gek worden. Toen hij klaar was en haar een kus gaf, glimlachte ze een glimlach die alleen Riot kon krijgen. Hij was wonderbaarlijk, die Riot. Patrick was meestal wel vrolijk bij mensen, maar enke bij Riot en bij haar was hij zó uitbundig. Solance grijnsde toen ze de hond tot kalmte maande.
Toen Riot ook de laatste spullen in de auto had gestopt en ze beiden op de achterbank klommen, begon de reis naar de onbekende bestemming. Riot zat aan de linkerkant van de achterbank, Solance aan de rechterkant. Patrick drentelde overal heen, sprong op de bijrijdersstoel, jumpte dan weer terug op Solance' schoot, duwde dan in de zij van Riot om vervolgens weer onrustig het ritueel van voren te beginnen. Patrick was geen auto's gewend. Hij en Solance legde hun reizen via de voet af.
"Jochie," lokte ze de hond, "kom 'ns hier. En ga af." Patrick ging inderdaad voor haar voeten liggen en had een waakzame blik in zijn ogen.
"Die hond weet meer dan je zou verwachten," besloot ze te zeggen. Die hond was een stuk intelligenter dan je zou verwachten met zo'n dom uiterlijk. En hij was gigantisch afgesteld op Solance. Je kon uithalen met hem wat je wou, pas als hij door had dat het foute boel was (voor Solance) werd het pislink. Hij was over het algemeen niet echt agressief te noemen, maar kwam je aan zijn vrouwtje...
Solance keek vluchtig naar Riot en daarna naar Iseco toen ze het hadden over of ze niet gevolgd werden. Ze sloot haar ogen en hield zichzelf stil. Ze wou het gewoon niet weten.
Voor ze het wist was ze weer wakker geworden en stonden ze voor een of ander in redelijke staat van een boerderij, midden in het bos. Solance ging gauw de auto uit, stuurde Patrick even op ontdekkingstocht en sloeg haar armen toen om zichzelf heen. Het liefst had ze dat Riot haar vasthield, want iets aan deze plek gaf haar de kriebels en deden haar denken aan die ene keer in het horrorziekenhuis. Ze rilde, een rilling die door haar hele lichaam trok en toen hield ze het niet meer. Voordat ze zichzelf tegen kon houden, zakte ze door haar knieën en stortte op de grond. Haar handen omsloten haar oren, haar hoofd trok ze naar haar knieën en als een pshychisch iemand zat ze in elkaar gedoken op de grond, haar kwelgeest in haar hersenen tot stilte manend. Dat ze daarbij afgrijselijk hard aan het gillen was, was niet haar zorg, hinderde haar niet.
Het had zeker een kwartier later kunnen zijn eer ze weer wat bij zinnen was. Haar ogen vlogen van hot naar her en toen ze enigsinds benul had dat zij Solance was en dat Riot Riot was en dat Patrick haar hond was, rende ze naar Riot toe, sloeg haar armen om hem heen en bleef hevig trillend tegen hem aan staan. Deze wereld was afschuwelijk en als hij er niet was geweest, en Patrick, dan was ze van een klif gesprongen.
"Riot, Riot, Riot," fluisterde ze achter elkaar, haast onophoudelijk. "Riot, Riot, Riot." Ze was gek. Gek geworden. Kon de spanning niet meer aan. Alsof er iets gebroken was. Ze kon zichzelf niet bij elkaar rapen, wou zichzelf niet bij elkaar rapen. Ze zou wel weer tot zichzelf komen als...
als...
Haar hersenen de kans kregen alles te verwerken. Nu was het enige wat ze wist 'Riot' en Iseco negeerde ze. Zelfs Patrick kon geen contact met zijn bazinnetje krijgen en onrustig jankend liep hij om Riot heen, porde tegen Solance aan die hem niet aanhaalde, zelfs niet naar hem keek, maar als verstijfd tegen Riot aan stond. De hond kon het niet hebben en liet een uitgestreken wolvengejank horen. Dat leek Solance enigsinds terug te brengen en verdwaasd keek ze naar de hond.
"Patrick." De hond was verbaasd om haar reactie en stortte zich toen vol enthousiasme op de taak om haar hele gezicht onder te likken. Ze liet hem even begaan, bleef op haar hurken zitten en haalde haar handen door zijn vacht. Tranen stonden in haar ogen en een kwartier verstreek weer. Maar nu was ze enigsinds oké. Ze negeerde Iseco weer en sloeg haar armen weer om Riots middel. Hij praatte maar met Iseco. Hij zorgde maar voor alles. Ze was haar woorden kwijt. Alles wat ze nu kon zeggen was; "Riot, Morte, Patrick." Al zei ze geen Morte. Ze had het wel gekund.

De auto stopte en Iseco zette de motor af. Riot volgde Solance voorbeeld en stapte eveneens uit. Zijn voeten raakten droge, dorre maar verende grond. Hier regende het duidelijk niet zo gek veel. Hij keek om zich heen. Veel dorre, hoge naaldbomen. De bosgrond was overdekt met naalden. Die zorgden natuurlijk voor de veerkrachtigheid. Een koele wind deed de boomtoppen even ruisen. Riot zoog schattend zijn wangen naar binnen terwijl hij de boerderij opnam. Niet gek. Iseco stapte weer in de wagen.
"Ik moet gaan. Hier zijn de sleutels. Sociel en Ronnie houden met twee squads de omgeving wel in de gaten."
Riot ving de sleutels en knikte kort. Hij keek de auto even na. Toen nam hij vanuit zijn ooghoeken iets waar.
"Solance!" Wat mankeerde haar deze keer? Iedere keer als ze hem flipte was Riot bang dat ze iets ergs zou doen, zichzelf van kant zou maken of zo. Voor hij wist wat er gebeurde hield ze op met wat ze deed, rende ze op hem af en klemde ze zich tegen hem aan.
Hij wreef haar een beetje onbeholpen over haar rug.
Toen ze hem losliet richtte ze zich tot haar hand, wat Riot de kans gaf zijn aandacht te verschuiven naar het huis. Het was groot, merkte hij. En redelijk goed onderhouden.
"Kom, we gaan naar binnen," zei hij uiteindelijk kalm. Hij had met haar te doen, maar ze konden hier niet blijven staan.
Hij speelde gedachtenloos met de sleutels en liep naar de voordeur. Hij probeerde een paar sleutels tot hij de goede had en duwde toen resoluut de deur open, die lichtjes piepte. Hmm, dat gaf hem mooi wat te doen; scharnieren oliën. Hij zag in de smalle hal al wel meer dingen die een opknapbeurt konden gebruiken. Mooi, geen verveling dus. Een kille tocht ging door de hal. Riot vloekte en hoopte dat het hier niet al te veel tochtte; als hij ergens niet op zat te wachten was het wel kou in zijn nek als hij sliep of iets dergelijks. Goed, hij was het wel gewend; het zou niet de eerste keer zijn in ieder geval, dat hij ergens sliep waar de wind door de kamer joeg, al had hij er sinds hij in de boerderij met zijn huisgenoten was gestationeerd veel minder last van; hij had wat kieren dichtgekit en dat had een hoop gescheeld.
Hij liep door naar de woonkamer, die vrij muf rook, en bleef daar uiteindelijk staan. De temperatuur was aangenaam, dat scheelde. Hij schoof zijn handen in zijn zakken en fronste toen hij een van de gordijnen zag. Hij liep erheen en voelde eraan; vrijwel direct kwam het half naar beneden; de haken waar het aan hing waren grotendeels doorgeroest.
"Godverdomme," gromde Riot. Hadden ze hier ergens paperclips? dan kon hij wel proberen het tijdelijk op te lossen op iets dergelijks.
Hij keek over zijn schouder naar Solance. "Zullen we de slaapkamers even bekijken? Dat we er vanavond niet achterkomen dat de gordijnen daar ook naar de kloten zijn en het veel te licht is," zei hij nuchter. Hij vermoedde dat als hij iets voorzichtiger was het wel goed zou komen, maar je wist maar nooit.
Ergens had hij er wel zin in, het huis opknappen; een beetje sleutelen,lekker met zijn handen bezig zijn. Nee, dat vond hij geen enkel punt.

Solance kalmeerde weer. Die freak-out... Het was niet de bedoeling geweest. Het was waarschijnlijk het moment geweest waarop ze realiseerde dat haar rustige wereldje niet meer rustig zou worden en dat er van haar rustige wereldje niets meer over zou zijn en blijven. Maar ze realiseerde zich nu ook dat ze voor altijd bij Riot kon blijven, dat ze voor altijd iemand kon hebben waarvan ze hield en die ze kon vertrouwen. Nou ja, ze ging er maar even van uit dat ze hem kon vertrouwen. Hij had haar al meerdere malen gered namelijk.
Ze rilde even toen ze bedacht dat zonder hem ze niet meer zou leven. Oké, oké, ze had er al veel vaker over nagedacht, maar als je naging dat ze nu waren gevlucht omdat een of andere psycho hem lastig wou vallen en als die psycho Riot had vermoord, Solance ook niet geleefd meer had... Het was een nare gedachte. Patrick duwde zijn snuit tegen haar hand en trok haar uit de gedachte.
"Ja," antwoordde ze op Riot. "Dat is misschien wel handig." Ze volgde hem naar de voordeur, volgde hem naar binnen, en zorgde er al die tijd voor dat Patrick dicht in haar buurt bleef. Toen Solance eenmaal binnen stond, keek ze om zich heen. Een koude windvlaag trok langs haar en kippenvel verscheen op haar huid. Ze voelde zich hier niet echt op haar gemak en ze rilde. Haar haartjes in haar nek gingen overeind staan en een rilling trok langs haar rug. Patrick piepte zachtjes en kroop dichter tegen haar benen aan.
"Riot?" Haar stem klonk zachtjes, nog net niet trillerig. Ze probeerde haar paniek in te houden, maar het was moeilijk. Ze voelde zich bekeken.
"Het is net alsof hier iemand is. Alsof er iemand naar me staat te kijken." Bezorgd keek ze Riot aan en schudde toen haar hoofd.
"Het zal wel niets zijn." Ze wierp een blik achter haar en meende een glimp te zien van iets wat wel op een schim leek. Een geest? Nee... Nee... Geen goed idee om dat nu in haar hoofd te gaan halen. Als ze compleet wou flippen, moest ze vooral zichzelf gek gaan maken met de gedachte dat hier misschien wel geesten konden zitten. Ze liep naar Riot toe en pakte zijn hand vast. Ze vlocht haar vingers door de zijne en een glimlach trok over haar lippen.
"Dit is misschien wel de eerste keer dat we alleen zijn," zei ze toen langzaam. "Dat we alleen zijn en niet hongerig en koud." Ze grinnikte even lichtjes. Het was wel waar. Al die tijd dat ze samen waren, was er iets aan de hand geweest waardoor ze niet echt op hun gemak waren geweest. Niet dat ze ging beweren dat ze zich hier zo prettig voelde, maar toch.
"Oh, ja, is wel handig," antwoordde ze op zijn vraag. Een vreemd, borrelend gevoel en een vreemde, totaal niet onschuldig en preutse gedachte steeg op in haar brein. Een rode kleur verscheen op haar wangen en ze was godseblij dat Riot niet in staat was gedachten te lezen. Dat zou vooral op dit moment beschamend zijn. Toen ze in de slaapkamer stonden, zag Solance dat het wel een prima bed zou zijn. Ze plofte erop neer, wiebelde heen en weer en besloot dat het oké was. Voor de 'grap' trok ze Riot aan zijn shirt ook op het bed en drukte haar lippen op de zijne. Haar armen wikkelde ze haast automatisch om zijn middel en toen ze even op adem moest komen, liet ze haar hoofd tegen zijn schouder rusten. Ze glimlachte tevreden en voelde zich ook tevreden. Ze was met hem, meer kon ze voor dit moment niet wensen.
"Ik hou van je, Riot," zei ze, terwijl ze hem recht in zijn ogen keek. "Ik zou alles voor je op geven, eigenlijk zoals ik nu heb gedaan. Ik weet nu tenminste dat we relatief veilig zitten, en we zijn samen. Meer kan ik niet wensen." Ze legde haar hand op zijn wang en streelde zijn kaaklijn. Of ze ooit genoeg van het gevoel zou krijgen, wist ze niet. Er was gewoon iets bijzonders aan het strelen van iemand zijn kaaklijn, in het bijzonder van iemand waar je zo vreselijk veel van hield. Maar ze werd afgeleid.
"Goed," glimlachte ze dus terwijl ze in zijn ogen bleef kijken en half van de wereld was. "Gordijnen, he?" Het was een grap van haar kant, omdat ze zelf momenteel allesbehalve geïnteresseerd was in gordijnen.

"Het is net alsof hier iemand is. Alsof er iemand naar me staat te kijken."
Riot trok een wenkbrauw op. "Ik kijk graag naar je, maar doorgaans merk je het wel," zei hij nuchter. Haar bezorgde blik ontging hem niet, maar dit soort dingen waren gewoon niet echt aan de jongen besteed; in zijn leven was geen plaats voor wat vaag of schimmig was. Het harde leven dat hij leidde had hem geleerd dat dingen als dromen en geloven in dat er meer was je niet gingen helpen.
"Het zal wel niets zijn."
Hij knikte even. Waarschijnlijk was het inderdaad haar verbeelding of zo.
Ze pakte zijn hand vast en hielp hem realiseren dat ze voor het eerst echt alleen samen waren. Hij slikte. Verwachtte ze nu dingen van hem? Hij voelde zich zonder meer sterk tot haar aangetrokken maar hij was voor bepaalde dingen absoluut niet klaar; alleen al de gedachte dat iemand de huid van zijn bovenlijf langdurig aan zou raken was voor hem al genoeg om bijna in de verdediging te schieten. Ja, hij was een verdomd moeilijk geval. Al was het wel zo dat hij de afgelopen tijd rustiger was dan ooit. Goed, het incident met die pooier niet meegeteld dan. Het was verder namelijk een feit dat hij voor zijn doen ronduit rustig en ontspannen was.
In de slaapkamer verraste Solance hem behoorlijk toen ze hem op het bed trok en direct spanden zijn spieren aann, klaar om direct weer overeind te veren.
Echter, vrijwel direct daarna voelde de sneeuwblonde jongen haar lippen op de zijne en well, ze had hem. Weer schoot dat gevoel van genot door zijn lijf en vurig beantwoordde hij haar kus. Zijn buikspieren spanden zijn aan toen hij haar armen om zijn lijf voelde, maar hij bleef liggen.
Ze trok zich terug en zei dat ze van hem hield. Hij was nog half bedwelmd door haar plotselinge acties van net en het feit dat het bizar bleef voor hem om te horen te krijgen dat iemand op deze manier van hem hield, waardoor hij niet veel anders kon dan haar verbaasd aankijken, terwijl hij een beetje op adem kwam.
"Ik zou alles voor je op geven, eigenlijk zoals ik nu heb gedaan. Ik weet nu tenminste dat we relatief veilig zitten, en we zijn samen. Meer kan ik niet wensen."
Hij slikte. Ja, ze had een hoop voor hem opgegeven en hijzelf.. Hijzelf was hier eigenlijk alleen maar beter van geworden. En toch leek ze het geen enkel punt te vinden. Opnieuw wist hij niet wat hij moest zeggen. Solance' vingers streken over zijn kaaklijn en zijn algehele spraakvermogen was weer met meer dan de helft gereduceerd. Hij schrok ervan; ze maakte er dan geen misbruik van, maar ze had een soort macht over hem; als ze wilde kon ze hem waarschijnlijk zo'n beetje alles laten doen na een moment als dit. Dat was geen fijne gedachte. Zijn ogen zochten de hare en hij ontspande weer; ze zou nooit misbruik van zijn gevoelens maken.
"Gordijnen, he?"
Wat? Gordijnen? Hij knipperde met zijn ogen.
"Watte?" mompelde hij; het was hem compleet ontgaan. Hij wilde ook niet denken aan gordijnen. "Whatever," zei hij zacht. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar vol op haar mond, ongegeneerd genietend van hoe het was om samen met haar te zijn. Geen acht slaand op de hypocrisie van zijn volgende actie gingen zijn handen liefdevol over haar rug. Zijn hartslag versnelde als een motherfucker en hij had het gevoel dat zijn lijf er haast niet tegen zou kunnen. Hij trok zijn hoofd even terug, zijn ademhaling was aardig versneld.
"Fuck die gordijnen," wist hij schor uit te brengen. Zijn linkerhand ging door haar blonde haar en hij moest zich verzetten tegen de aandrang haar opnieuw vol op haar mond te pakken. Hij keek in haar ogen. Het drong nu eigenlijk pas echt to hem door dat hij daadwerkelijk een geval van verliefdheid meemaakte; zelden had hij iets als dit toegestaan bij zichzelf waardoor hij haast was vergeten hoe het was en wat erbij hoorde. De laatste keer dat hij in een situatie als deze was beland was op zijn zestiende geweest, ruim voordat Akira zijn lichaam had verminkt. Toen kon hij nog redelijk normaal met meisjes omgaan, raakte hij niet continu half in paniek, was hij het grootste deel van de tijd ontspannen. Hij wist dat dat er waarschijnlijk nooit meer in zat; hoezeer hij Solance ook vertrouwde, hij bleef een beschadigd mens dat dingen met zich meedroeg die te pijnlijk waren. Wellicht zou hij er ooit ok mee zijn dat ze hem overal aanraakte en zou hij het misschien zelfs fijn gaan vinden, maar hij zou altijd iemand blijven die je niet moest laten schrikken, bij wie je niet plotseling een actie uit moest voeren en die dingen had waar hij niet over sprak als hij het even kon vermijden.
Hij richtte zich een klein stukje op, nog steeds een beetje overdonderd, en grijnsde naar Solance.
"Bed goedgekeurd," grinnikte hij.

Ze begon te giechelen, een meisjesachtig gegiechel wat niet vaak van haar kant te horen was. Het was zo leuk om te zien hoe Riot compleet van de wereld was. Ergens kon ze het niet geloven dat hij van de wereld was door háár, het hoorde gewoon andersom te zijn. Ze bleef naar de jongen kijken en bleef verbaasd. Hij, zij, een stel. Het was... onwerkelijk. Ze was blij dat hij haar terug had gezoend, maar op een of andere manier had ze ook niet meer verwacht dat hij haar ging afwijzen. Dat had hij wel gehad, dacht ze zo. Die fase waren ze inmiddels voorbij. Op zijn opmerking dat het bed goedgekeurd was, liet ze weer een lachje horen. Ze was het met hem eens, het bed zat erg lekker en zag er warm uit. Afgezien van het feit dat de dekens die erop lagen er behoorlijk onfris uitzagen.
Het liefst wou Solance nog even bij Riot blijven zitten, maar als ze die avond ook nog in een enigsinds 'schoon' huis wouden slapen, moesten ze wel aan de bak. Zijn hand zat nog in haar haren en ze vond het prettig dat ze er standaard voor koos om schoon te zijn. Dat ze andere dingen deed die schokkend waren en niet bepaald goed voor haar, zolang ze maar schoon bleef. Een glimlach en dromerige ogen lagen op haar gezicht. Ze kroop even tegen hem aan en liet haar hoofd tegen zijn lichaam rusten.
"Ik zou niet willen dat dit ooit voorbij zou gaan," zei ze zachtjes. "Maar ik ben bang dat we toch echt het huis een beetje aan kant moeten maken voordat we erin trekken, als je begrijpt wat ik bedoel." Ze ging iets van hem afzitten en glimlachte.
"Even de boel schoonmaken en zorgen voor schone dekens, als het kan," begon ze. "Ik bedoel, om in een stoffig bed te liggen is één, maar vieze dekens is het tweede. Misschien ben ik wat... luxe gewend, maar wat dat betreft kan je ook voor je eigen luxe zorgen, toch?" Ze stond op van het bed en ging met haar armen in haar zij voor Riot staan. Ze keek hem haast een tikkeltje uitdagend aan, alsof ze hem vroeg haar terug te trekken op het bed. Maar ze wist zelf ook wel dat er niet zo heel veel tijd meer restte voordat de zon onder zou gaan.
"Is er hier eigenlijk ook elektrischiteit?" vroeg ze zich hardop af. Ze keek even om zich heen en zag een lichtschakelaar en een peertje hangen. "Okee, in theorie zouden we het moeten hebben." Ze liep naar de schakelaar toe, zette hem om en haast onmiddelijk sloeg ze haar handen voor haar ogen.
"Jezus, dat is fel!" Gauw switchte ze de schakelaar weer om en liep weer naar Riot.
"Oké, dat doet het dus. Zullen we het huis gaan schoonmaken? Nou ja, de dingen die we in eerst instantie gaan gebruiken dan, zoals de douche, wc, dekens, borden en bestek." Over het laatste sprak ze haar gedachten niet geheel uit. Ze was nog erger aan het vermageren dan eerst, maar ze had er inmiddels de controle niet meer over. Ze kon gewoon niet eten, dat deed zeer, brandde, voelde niet goed. In haar lichaam hoorde gewoon geen voedsel. Maar eigenlijk hoorde dat wel in haar lichaam. Ze besefte het, maar ze kon er niets mee. Ze kon niet ineens zeggen van; kom, laat ik eens wat extra's eten. Laat ik meer eten dan normaal. Vroeger, in het begin van haar ziekte, had ze nog wel wat gegeten. Om haar ouders zich geen zorgen te laten maken, had ze iedere avond gewoon avond gegeten. Daar stond wel tegenover dat ze de rest van de dag niets mocht eten. En uiteindelijk werden die porties steeds kleiner, nam ze meer appels en calorieloze spullen. En op een dag, stopte ze helemaal met het avondeten. Haar ouders merkte het niet op, Solance zorgde namelijk dat het niet opviel dat ze stopte. Ze deed alsof ze at en zei vervolgens dat ze vol zat.
Wat was eigenlijk de eerste keer geweest dat ze zichzelf gesneden had? Solance stond stil en staarde. Wanneer was die ene, bewuste keer? En waarom ookalweer? En waar? En waarmee? Iets kwam omhoog dwarrelen. Ze stond in de badkamer, na een lange dag vol... ruzie's. De jongen die ze had vertrouwd, had haar vertrouwen schaamteloos misbruikt door die ene vraag te stellen. Ze was er kapot van, hij was namelijk een van de mensen geweest waartegen ze bijna alles durfde te vertellen. De schaar die nog in de badkamer lag omdat ze daar laatst labeltjes van kledingstukken had afgeknipt, zag er aanlokkelijk uit. Had ze niet ooit ergens gehoord dat pijn kon helpen? Ze wist niet meer precies wat haar precies naar die schaar had gedreven, maar ineens had hij op haar huid gestaan. En een kras gemaakt. En die was niet diep genoeg, dus was ze doorgegaan tot hij wel diep genoeg was. Tot het bloedde en tot het zeer deed. Maar de pijn was verdovend, gaf haar vriend, of exvriend, een plekje. Zorgde ervoor dat de pijn op de voorgrond bleef en alles waar ze zich zorgen om maakte, op de achtergrond bleef. En zorgen maken, dat deed ze altijd, nonstop.
Na die schaar had ze besloten dat zo'n ding véél te bot was om goed mee in je huid te dringen. Sindsdien had ze altijd iets scherpers weten te vinden. Van zakmes tot scheermesje. Haar armen zaten onder de littekens, oude, nieuwe, goed genezen, slecht genezen, littekens van zelfmoordpogingen. Maar nooit, echt nooit, had ze een tekst in haar huid gemaakt. Ze wist mensen die dat wel hadden gedaan, maar zij? Nee... Dat was niets voor haar.
Ze keek weer naar Riot, haar wangen rood van schaamte. Haar blik hield hem niet langer vast doordat ze vastzat in haar eigen herinneringen. Tot Patrick de kamer binnen kwam gelopen en haar tegen haar hand stootte. Dat bracht haar terug naar de werkelijkheid.
"Uh?" deed ze verbaasd. Ze keek naar Patrick en toen naar Riot.
"Sorry," verontschuldigde ze zich. "Ik was wat aan het dromen." Ze was aan het liegen en het voelde niet goed. Maar ze wou Riot niet lastigvallen met haar gedachtes. Ze wou de sfeer niet verpesten.
Ze plofte weer neer op het bed en gaf geen uitleg, maar drukte haar lippen weer op de zijne. Ze waren welkom, als altijd. Haar handen vonden zijn hoofd, zijn gezicht, en ze moest alles aanraken. Ze wist niet wat haar bezielde en ze wist ook niet waarom ze het deed, maar haar handen gleden vervolgens naar zijn onderrug en verdwenen onder zijn tshirt. Haar handen bleven daar liggen, bewogen zich niet, maar ze voelde de warmte, en voelde ineens de angst. Waar was ze mee bezig? Wou ze soms.. Ze haalde haar handen snel van die plek vandaan en bloosde.
"Sorry," stamelde ze. "Het was niet.. nou ja... ik wil je niet ongemakkelijk laten voelen." Haar wangen waren knalrood en ze hoopte dat het oké was, dat hij dit wel kon hendelen.
"Ik zal het niet meer doen," beloofde ze.

Hij kon absoluut de teleurstelling die hij voelde niet ontkennen. Er was niets mis met even bezig gaan in het huis, maar als je kon kiezen tussen dat en wat hij net had gevoeld..
Maar ze had gelijk; er moest nog wel het een en ander gebeuren voor je dit gebouw echt bewoonbaar kon noemen. Hijzelf was niet veel beter gewend, maar bij Solance thuis was het vermoedelijk een heel stuk schoner.Hij zuchtte. Hij moest daar meer rekening mee houden, vond hij, dat niet iedereen het gewend was pretty much in de goot te slapen bij tijd en wijle.
Het leek erop dat Solance een poosje in gedachten verzonken was. Toen Patrick haar weer even naar het hier en nu haalde grijnsde Riot even. Hij mocht die hond wel.
Hij wilde suggereren dat ze wel met de badkamer konden beginnen toen Solance weer bij hem kwam zitten en hem kuste. Hij sloot zijn ogen en kuste haar zonder aarzeling terug. Hij voelde haar vingers over zijn gelaat gaan en liet haar begaan, zelfs toen haar handen over zijn rug omlaag gingen. Totdat ze onder zijn shirt terecht kwamen. Hij verstrakte en godzijdank trok ze haar handen direct weg. Hij was direct uit het gelukzalige gevoel dat hem net had overvallen gerukt en het duurde even voor hij weer ontspande.
"Ik zal het niet meer doen," hoorde hij Solance zeggen. Hij keek haar aan, hij hoopte haar niet te hebben gekwetst; zij kon er ook niets aan doen dat beetje fysiek contact zo vreselijk gevoelig lag.
"'t Is ok," mompelde hij schor. Hij staarde naar de muffe lakens en zuchtte. Hij baalde hiervan, van zichzelf. Hij wilde dat hij het gewoon achter zich kon laten, dat hij van iedere aanraking kon genieten, maar zijn demonen lieten hem maar niet met rust. Hij schaamde zich ook; hij was geen partij voor de herinnering van een man die inmiddels dood was, hoe fucking zwak was dat? Hij stond langzaam op. Tevergeefs probeerde hij het weg te drukken, het gevoel van zelfverachting.
"Ik haat het. Ik haat het dat die klootzak zelfs nu nog macht over me heeft," zei hij zacht. Hij keek Solance niet aan. Dat hij hier zo openlijk over sprak was al lastig genoeg. Met zijn vuist sloeg hij in frustratie tegen de muur.. en schoot hij er met zijn arm doorheen. Ok, dat waren hele, hele, hele dunne wandjes. Verbouwereerd keek hij naar wat hij had aangericht; hij kon zo in de kamer ernaast kijken.
"Shit.. Sorry," zei hij stug. Hij schaamde zich nu nog meer dan eerst en keek zoekend rond, hopend iets te vinden waarmee hij het gat af kon dekken. Waarom kon hij zijn temperament niet onder controle houden? Waarom?
Hij liet zich in een stoel zakken en staarde naar de grond. Met zijn voet wreef hij over een spijker die een klein stukje uit het hout stak. Kort daarop stond hij weer op.
"Ik ga de badkamer schoonmaken," zei hij, zo neutraal mogelijk; hij wilde iets nuttigs doen, iets non-destructiefs, laten zien dat hij dat ook kon en dat hij niet alleen maar dingen kapot maakte.
In de hoek van de kamer zag hij een leeg teiltje staan. Daar moest dat zeepsop spul dan maar in. Goed, hij had geen idee hoe dat allemaal precies in zijn werk ging, maar het kon niet al te moeilijk zijn toch?
Hij liep naar de badkamer. In een klein, laag kastje vond hij een aantal producten die er schoonmaak-middelachtig uitzagen. Hij kon amper ontcijferen wat er met de tekst erop bedoeld werd; allemaal van die moeilijke, scheikundige woorden en termen waar hij nog nooit van gehoord had, en de lettertjes op de achterkanten van die dingen waren ronduit minuscuul.
Op goed geluk pakte hij iets met het woord 'was' erop; wassen was schoonmaken, dus dat kwam vast wel goed. Hij gooide er wat van in het blik en gooide er vervolgens water bij. Dat er 'wasverzachter' op het etiket stond was hem even ontgaan.

"Ik haat het. Ik haat het dat die klootzak zelfs nu nog macht over me heeft." Solance beet op haar lip bij die opmerking. Het deed haar zeer dat haar Riot nog steeds achtervolgd werd door onzichtbare demonen en dat ze er helemaal niets aan kon doen. Ze keek hem even een tijdje bezorgd aan en zag dat hij met zijn hand tegen de muur sloeg. Ze sloeg haar ogen neer en knipperde snel wat tranen weg. Ze kon het zich niet voorstellen dat het geen -
"KRAAAK" Ze keek op. Hij was vol door de muur heengegaan en ze zuchtte opgelucht. Wat betekende dat hij zichzelf niet al te erg verwond had. Hoezo hypocriet? Ze glimlachte, schudde haar hoofd.
"Geeft niet, ik heb altijd al een gat in de muur willen hebben." Ze liet een lachje horen en wou bezorgd haar armen om hem heen slaan, maar iets weerhield haar daarvan. Hij was volgens haar niet iemand die het toestond om getroost te worden. Misschien later, maar zeker niet nu. Dus ze wachtte tot hij iets ging doen.
"Ik ga de badkamer schoonmaken." Ze hield haar hoofd schuin. Riot was niet echt het type om iets schoon te maken, dus ze vroeg zich af of hij dan wel wist wat hij moest doen. Ze volgde hem stilletjes en zag hem de wasverzachter pakken. Hij stond net op het punt om deze in een emmer te flikkeren.
"Riot, nee!" gierde ze, terwijl ze op hem afsnelde, hem de wasverzachter afpakte en hem lachend aankeek. "Nee, Riot, dit moet je niet gebruiken om mee schoon te maken. Dit is voor je kleding, om je kleding lekker zacht te maken." Ze gniffelde en liep toen naar het kastje toe. Ze hurkte neer, opende de deurtjes en vond wat ze zocht. Ajax.
"Hierzo. Spuit dit op hetgene wat je schoon wil hebben, ga er met een sponsje langs en scrub het schoon, daarna naspoelen met water. Zorg dat het niet in je ogen komt en zorg voor zo min mogelijk aanraking met de huid." Ze zette de Ajax neer en sloeg haar armen lachend om zijn middel.
"Mallerd. Je kan levens redden, maar een badkamer schoonmaken is hele andere koek, is het niet?" Haar ogen hadden een opgetogen twinkel en ze had een brede glimlach rond haar lippen. Riot was een maf, maf figuur. Maar hoe was het gekomen dat hij de wasverzachter had gepakt? Kon hij soms niet lezen?
"Eh, Riot..." Ze ging aarzelend iets van hem af staan zodat ze hem in zijn gezicht kon kijken.
"Kan je.. kon je het niet lezen ofzo dat je dacht dat je daarmee schoon moest maken?" Het zou haar niet veel hinderen, maar het zou wel handig zijn om te weten, bij het doen van boodschappen of dergelijke. Ze wachtte geduldig op haar antwoord, maar ze wist al dat het haar nauwelijks uit zou maken. Het was in orde. Ze drukte een kus op zijn wang, moest zichzelf inhouden om hem niet weer vol op zijn mond te zoenen, en liep terug naar de slaapkamer. Ze haalde het bed volledig af, ging op zoek naar een wasmachine en wonderbaarlijk genoeg stond er ook nog een soort wasmachine. Uit de prehistorie, maar je kon niet overal over klagen. Ze nam wat zeepsop, gooide de deken, overtrek en dekensloop in de wasmachine, stelde het op de juiste stand in en zette hem aan.
"Voila, dat is één," zei ze opgetogen. Vervolgens liep ze terug naar de keuken en keek rond. Alles zat onder een laagje stof, dus besloot ze al het servies een wasbeurt te geven. Ze maakte een sopje aan, nam eerst het aanrecht af, maakte alles schoon, nam daarna de kastjes af en zette het servies terug. Het was inmiddels alweer aan het schemeren en ze kon zich ergens voorstellen dat Riot honger had en dat Patrick ook een maaltijd wou.
"Patrick, kom hier!" riep ze haar hond, die zichzelf neergelegd had op het bed. De hond kwam op haar afgerend, likte haar handen en ging toen naast haar lopen, op weg naar Riot.
"Riot," vroeg ze, "wil je wat te eten?" Patrick gaf Riot een klein duwtje in zijn knieholte en stuiterde toen weer terug naar Solance. "Ik wil namelijk best wat klaarmaken voor jou en Patrick. Ikzelf zoek wel uit wat ik neem." Ze voelde zich heel onprettig omn te praten over haar eigen eetpatroon. "Daarna, na het eten, ga ik een rondje maken met Patrick. Als je dan meewilt, is het goed, maar misschien heb je tijd voor jezelf nodig ofzo?" Ze glimlachte en keek uitgeput naar Riot. Ze was moe. Met zo weinig energie tot haar beschikking was het zeer vermoeiend om de hele dag in de weer te zijn. Misschien.. moest ze maar eens iets gaan eten.
Die gedachte bracht haar van slag en met grote ogen keek ze naar Riot. Zou ze het doen? Iets eten? Voor hem? Zodat... zodat hij wat meer aan haar had?

Dus.. dit spul kon je niet gebruiken om schoon te maken?
"Maar er staat iets met wassen op,"bromde hij. Hij voelde zich ontzettend stom nu. Hij zuchtte diep. Het was waar ook; hij kon dit soort dingen totaal niet. Hij was er even handig mee als met politiek.
Hij luisterde naar wat ze zei, tot ze haar armen om zijn middel plaatste. Toen boeide de badkamer hem niet meer zo, als hij eerlijk moest zijn.
"Mallerd. Je kan levens redden, maar een badkamer schoonmaken is hele andere koek, is het niet?"
Hij grijnsde ietwat beschaamd. "I guess.." mompelde hij. Hij schaamde zich; het voelde alsof er zo vreselijk veel was wat normale mensen deden wat hij niet kon.
Ze noemde naam en nam wat afstand. Gealarmeerd keek hij op en zijn ogen vernauwden zich iets. Was er iets aan de hand?
Haar vraag kwam als een klap in zijn gezicht. Shit. Shit, shit, shit. Hij zuchtte. Hij ging niet tegen haar liegen.
"Ben geen analfabeet of zo, maar het scheelt niet veel," mompelde en hij voelde zijn gelaat warmer worden. Jezus, wat was hij ook een mislukkeling. Waren er normale dingen die hij wel kon?
"'t Is niet dat ik compleet niet kan lezen of zo," voegde hij eraan toe, in een poging niet als een retard over te komen.
oen ze weg was bleef hij vermoeid staan. Hij beet op zijn lip en speelde met de dop van de fles die blijkbaar wel goed was.
Hij deed zijn best op het schoonmaken, maar achteraf was de badkamer vooral heel erg nat en zag het er niet erg veel schoner uit. Met een putdiepe zucht ging Riot op de badrand zitten met een sterk gevoel van waardeloosheid. Hij keek naar de tegels, die glansden in het teveel aan water dat erop lag. Waarschijnlijk had hij veel teveel water gebruikt en zijn schoenen uit moeten doen; dezen waren niet echt schoon geweest, waardoor er modderplasjes op de grond lagen. Hij zuchtte diep en pakte een handdoek waarmee hij onhandig de vloer droog probeerde droog te krijgen. Toen hij daar uiteindelijk in slaagde was het een stuk beter dan net, maar nog steeds niet iets aar hij trots op was.
Hij trok zijn schoenen alsnog maar uit en begon de rest van de badkamer ook maar te drogen. Uiteindelijk ging hij opnieuw op de badrand zitten.
Toen Solance arriveerde stond hij vlug op; hij wilde geen zwakke of breekbare indruk maken.
Hij glimlachte toen Patrick tegen hem aanduwde en bukte om de hond over diens kop te aaien. Hij mocht het dier graag.
Hij keek op naar Solance en grijnsde even onbeholpen, hopend dat het haar niet op zou vallen dat de badkamer er eigenlijk niet echt op vooruit was gegaan.
"Ja lekker," zei hij, toen ze iets te eten aanbood. Toen ze de wandeling met Patrick noemde glimlachte hij even. Ergens leek het hem wel gezellig, samen met Solance en Patrick gaan lopen, maar hij had eigenlijk even wat tijd alleen nodig, waarom wist hij niet. Hij glimlachte mat.
"Ik blijf denk ik hier, een beetje kijken hoe ik dat gat ga repareren," zei hij. Het zou hem vermoedelijk goed doen, een oplossing bedenken en dat wat gaan klussen.

Solance schonk hem een glimlach en keek toen de badkamer rond. Het was... een zooitje. Iets schoner dan daarnet maar...
Was die handdoek net nog niet geel geweest? Ze grijnsde, liep naar Riot toe en drukte een kus op zijn lippen. Ze wou iets zeggen over het schoonmaakwerk van Riot, maar ze wou hem niet kwetsen en ze wist dat Riot opzich best wel een trots had. Daar wou ze hem niet vanaf helpen. Toch besloot ze wat te zeggen.
"Ehm, Riot... Het is een kliederboeltje hierzo. Zullen we het later samen doen?" Ze wou hem niet terecht wijzen en zeker niet als zijn moeder klinken, maar het moest wel een beetje schoner worden. Ze wist ook wel dat hij het goed bedoelde. Dus sloeg ze haar armen extra stevig om zijn middel, knuffelde hem en glimlachte naar hem.
"Schoonmaakwerk is klote," verzuchtte ze. "Maar dat is oké. We doen 't morgen wel samen. Dan laat ik je alles wel zien, oké?" Ze werd rood. "Het is niet mijn bedoeling om je te kwetsen, trouwens. En.. over dat je nauwelijks kan lezen, Riot, dat boeit me geen zak. Dat maakt je niet minder mens." Haar glimlach naar hem was nu oprecht en vol liefde. Ze meende wat ze zei. Het maakte haar eigenlijk bar weinig uit dat hij niet zo goed was in lezen. Het veranderde hem niet, het maakte hem niet ineens een compleet andere Riot. Ze knuffelde hem nog een keer, drukte nog een kusje op zijn lippen en streek hem door zijn haar en liep toen lichtvoetig de badkamer uit. Het was wel typisch iets voor Riot om er zo'n kledderboel van te maken. Maar ach, dat hinderde niet. Ze wist zeker dat als ze het hier op orde hadden, zij Riot spik en span kon maken. Lekker schoon en fris. Niet dat Riot heel vies was, maar om nou echt te zeggen dat hij schoon was...
Ze liep de keuken in en begon er wat in te rommelen. Gelukkig had Iseco genoeg voedsel in de keuken neergeplant waar ze het nog wel een tijdje mee zouden uithouden. Ze invetariseerde even. Groente, aardappelen, vlees, of groente en rijst. Ze wist het niet zeker, maar voor nu leek haar rijst wel wat makkelijker.
Zo gezegd zo gedaan, had Solance een volledige maaltijd bereid. Wat sperziebonen, uit blik, dat wel, en wat aardappels. Twee stukken vlees, waarvan een zodanig gebakken dat het vetgehalte minimaal was en wat aardappels.
"Ga Riot halen," beval ze de hond. Patrick rende inderdaad richting Riot, maar Solance had zo haar vermoedens dat hij het niet zou begrijpen.
"Eten!" riep ze dus maar na een paar minuten. Ze had twee glazen water ingeschonken en de pannen op tafel gezet zodat Riot zelf kon opscheppen. Ze wist namelijk niet hoeveel hij zou willen hebben en voor zichzelf ging ze nou ook niet bepaald veel opscheppen. Toen Riot eenmaal zat en had opgeschept, deed ze voor zichzelf een aardappel en een aantal sperziebonen op haar bord. Het andere vlees wat ze had klaargemaakt was voor Patrick. Met moeite werkte ze het voedsel naar binnen en het stond haar echt tegen, hoe erg haar lichaam er ook naar snakte. Patrick zat tussen haar benen te bedelen en ze stuurde hem weg, dat soort gedrag beloonde ze liever niet. Ze wou geen schooier van Patrick maken. Toen het eten op was, of op... wat er nog over was werd bewaard, ruimde Solance de boel op, gaf Patrick te eten, deed de afwas, zette de spullen weer terug op hun plek en riep Patrick voor een wandeling.
"Ga je mee, jochie?" vroeg ze, terwijl ze een vrolijk stemmetje opzette. De hond sprong direct op, duwde haar zowat omver en zorgde ervoor dat ze in lachen uitbarstte.
"Dag Riot," zei ze tegen de blondharige jongen. Ze liep naar hem toe, glimlachte een beetje verlegen tegen hem en drukte haar lippen kort op de zijne. Met een blosje stond ze even naar hem te kijken. "Tot zo." Ze streelde even zijn wang, liet haar hand via een of andere vreemde manier in zijn hand glijden en kneep er zachtjes in. Het liefst had ze hem meegenomen, maar als hij niet wou, dan wou hij niet. Ze liet hem met tegenzin los en ging de voordeur uit.
"Kom Patrick," riep ze en ze gooide de voordeur achter zich in het slot. Haar voeten tastten het pad voorzichtig af en ze liet Patrick gewoon rondrazen. Toen ze doorhad dat hij toch nog wel even zou blijven rennen, ging ze zelf op een boomstronk zitten en staarde ze voor zich uit. Ja, ze vond het fijn dat ze nu bij Riot woonde en dat ze zo officieël waren. Ze genoot er echt van. Maar ze wist ook dat je alleen van geluk wist zodra je het kwijt was en ze was superbang dat ze hem inderdaad ging verliezen. Gelukkig haalde Patrick haar snel uit haar gepieker door met een ontzettend grote tak op haar af te rennen en deze voor haar voeten neer te leggen. Solance lachte, pakte de stok op en gooide hem. Ze speelde een tijdje dat spelletje tot ze zag dat Patrick er wel klaar mee was, en toen gingen ze weer richting het boerderij. Solance hoorde wat ritselen en geschrokken keek ze op. Ze dacht een schim te zien. Wat... Maar?
Geschrokken keek ze nog een keer naar de plek en nu kon ze duidelijk wat kenmerken van de schim onderscheiden. Ze snakte naar adem en sloeg haar handen voor haar gezicht.
"Ga weg!" riep ze met bibberende stem. Op een drafje rende ze naar het huis toe, joeg Patrick gauw naar binnen en trok de deur achter zich dicht. Ze liet zich zuchtend tegen de deur aanvallen en wachtte tot haar ademhaling weer enigsinds onder controle was. Solance had altijd al wat meer met het paranormale gehad, maar ze had al tijden niet meer zo duidelijk iemand gezien. En deze bracht ook nog eens superveel negatieve energie met zich mee. Ze beet even op haar lip, schudde haar hoofd en kalmeerde zichzelf. Het zou vast eenmalig zijn, besloot ze. Hier moest ze Riot niet mee gaan vermoeien.
"Ik ben er weer!" riep ze. Ze hoorde getimmer uit de slaapkamer komen en ging er maar van uit dat hij haar niet gehoord had. Haar blik kwam op de tas van Riot terecht en een voorwerp wat op een blaadje leek stak eruit. Hij kon toch niet lezen?
Nieuwsgierig hurkte ze neer en haalde het blaadje uit zijn tas. Ze snakte naar adem toen ze de foto bekeek. Een jong meisje en een stuk jongere Riot waren samen aan het spelen. Riot oogde gelukkig en het meisje.. was het zijn zusje? Solance' vinger streek over de contouren van het maar al te bekende gezicht wat hier niet die bezorgde uitdrukking had. Toen gleden haar vingers over de contouren van het meisje. Net zulk licht haar als Riot, opvallend grote ogen en een beetje dikkig. Ze oogde erg schattig.
Solance keek er vertwijfeld naar en begreep het niet. Wacht.. Iseco.. had iets gezegd over een nichtje, een wraakactie.. Was dit, dit onschuldige meisje... vermoord? Solance keek naar haar hond en kon zich gewoon niet voorstellen dat zoiets onschuldigs vermoord kon worden.
"Ik weet niet of ik het juist heb, jongen," fluisterde ze zachtjes, "maar volgens mij is dit zijn nichtje."

Tijdens het eten had Riot een beetje de indruk gekregen dat Solance iets meer at dan hij haar tot nu had zien doen, ookal zei dat niet veel omdat hij haar zelden had zien eten, toch deed het hem goed. Hij vond haar prachtig, maar was ervan overtuigd dat ze alleen maar mooier zou worden van iets meer gewicht en als hij heel erg eerlijk moest zijn deed het hem pijn haar zichzelf zo te zien uithongeren. Hij kon het bij zichzelf best hebben als hij zichzelf weer eens geweld aandeed in figuurlijke zin (de letterlijke zin namen anderen doorgaans voor hun rekening) maar als Solance zichzelf pijn deed of als ze amper at.. hij kon er niet tegen.
Toen ze na het eten even afscheid van hem nam overwoog hij mee te gaan, maar hij besloot het gat in de muur prioriteit te geven. Hij keek haar na. Zijn wang voelde warm waar haar vingers hem aan hadden geraakt en hij merkte verwonderd op dat zijn hatslag enigszins versneld was. Hij slikte. Wat deed dit meisje toch met hem? Hij hield van haar, verlangde naar haar als ze niet bij hem was en was bereid zijn leven voor haar te geven, maar waarom? Het was zoveel meer dan vriendschap en anders dan de simpele relaties die hij als jonge tiener wel had gehad, voor het incident met Akira.
Hij riep zichzelf tot de orde; Solance had er niets aan als hij hier stond te dagdromen. Hij ging naar buiten, naar de schuur waar hij begon te rommelen tussen de vele spullen die er lagen. Het meeste was oud, maar dat gaf niet zoveel. Aangezien er geen licht in de schuur was had hij de deur maar open gelaten.
Na een tijdje zoeken vond hij een hamer, spijkers en wat dunne, houten platen die een beetje aan triplex deden denken. Hij rechtte zijn rug met zijn armen vol spullen.
Op dat moment zette de wind aan, voelde hij een koude vlaag door de schuur gaan en sloeg de deur met een harde klap dicht. Ineens was het aardeduister en Riot vloekte geschrokken. Voetje voor voetje schuifelde hij naar de deur. Hij had de neiging zich te haasten, maar bedwong dat jachtige gevoel; als hij hier ergens over struikelde kon hij makkelijk zijn neus of knieschijf breken of zo.
Omdat hij zijn armen vol had duwde hij zo goed en zo kwaad als het ging met zijn elleboog de deurklink maar omlaag.
Ondanks het feit dat hij niet bang in het donker was of iets dergelijks, kwam het daglicht als een opluchting; zo'n met een klap dichtslaande deur deed je nou eenmaal schrikken, of je wilde of niet.
Riot begaf zich weer naar het woonhuis en ging direct door naar de slaapkamer. De herinnering van Solance die hem op het bed trok en hem kuste drong zich aan hem op en er ging weer een fijn gevoel door hem heen, gevolgd door een soort down gevoel; het besef dat ze niet hier was en hij zou moeten wachten tot ze er weer was. Hij zuchtte, zich ineens erg rusteloos voelend.
Hij liep naar het gat in de muur en pakte een plankje dat wel aardig op maat was, zij het alsnog aan de grote kant. Ach, dat gaf niet; er was nog zat over. Hij pakte de hamer en spijkers en begon geroutineerd het gat te dichten. Schoonmaken kon hij dan misschien niet, dit soort dingen wel. Hij had Iseco en diens mensen vaak genoeg geholpen als er iets in elkaar getimmerd moest worden.
Het was fijn werk; de tikken van de hamer op de spijker zorgden dat zijn hoofd lekker leeg bleef en dat was precies wat de witblonde jongen echt even nodig had.
Eindelijk maar toch was hij klaar; het gat was gedicht. Hij liet de spullen in een hoek van de kamer staan; waarschijnlijk moest er binnenkort wel meer in dit huis op worden geknapt, dus zeker die hamer en spijkers gingen nog wel van pas komen, schatte hij zo in.

Hij verliet de slaapkamer en wierp een blik op de badkamer. Solance had duidelijk geprobeerd zijn gevoelens te sparen of zo, maar hij had zelf ook wel door dat hij het verneukt had. Hij zuchtte, zich opnieuw rusteloos voelend, en begaf zich naar beneden, hopend dat Solance inmiddels al terug zou zijn.
Hij hoorde haar stem op een gegeven moment en grijnsde opgewekt, in de richting van het geluid lopend. Hij zag haar bij zijn tas zitten, samen met Patrick. Wat.. Bij ieder ander zou het wantrouwen hebben toegeslagen en in een onvoorspelbare actie hebben geresulteerd.
" Hey ik-" begon hij, maar toen drongen haar laatste woorden tot hem door en viel zijn blik op de foto. Hij verstijfde volledig. Herinneringen schoten meedogenloos over zijn netvlies en hij slikte. Nee... Zoals iedere keer dat hij haar foto zag voelde hij de pijn van het verlies weer. Hij liet zijn adem trillerig ontsnappen en opende zijn mond om iets te zeggen, om hem vervolgens weer te sluiten.
Wat kon hij zeggen? Hij herinnerde zich het beeld van het kinderlijkje weer, levenloos in zijn armen en hij voelde zich ziek. Hij herinnerde zich de begrafenis. Hij was letterlijk over zijn nek gegaan van verdriet, waardoor men dacht dat hij dronken was en hij de begraafplaats uit was gezet. 's Nachts was hij over het hek geklommen en bij het graf gaan zitten, tot hij er uitgeput in slaap was gevallen. Een priester had hem gevonden en was zowaar sympathiek tegen hem geweest, al had het hem op het moment geen fuck kunnen schelen.
Hij keek van Solance naar de foto en zocht nog steeds wanhopig naar woorden die massaal gevlucht leken te zijn. Hij voelde zich kwetsbaar, breekbaar en misselijk.
Hij haalde diep adem.
"Ik heb de wand gerepareerd," zei hij uiteindelijk dof, in een mislukte poging onverschillig te klinken. Het wou niet; hij kon niet doen alsof die herinneringen hem geen pijn deden. Hij had wraak genomen op de man die er verantwoordelijk voor was geweest, maar dat had Tia niet teruggebracht. Ze was zeven geweest, het was drie maand na het maken van deze foto gebeurd. Haar ouders hadden niets meer van Riot willen weten; het was volgens hen zijn schuld dat zo'n kerel in de buurt van Tia as gekomen en op de een of andere manier waren ze te weten gekomen wat hij die man aan had gedaan, waarna ze in hem net zo'n monster hadden gezien. Het was dat Iseco er was geweest, anders wist Riot niet of het goed met hem af zou zijn gelopen.
"Zal ik morgen kijken of er nog meer moet worden gefikst?" Hij probeerde zich sterk te houden, bang dat hij voor haar ogen in zou storten.

Ze merkte de verandering in toonhoogte op, zag de emotie in zijn ogen. Ze voelde zich betrapt, alsof ze iets van hem aan het stelen was. Het liefst had ze direct haar excuses aangeboden, had ze om vergiffenis gesmeekt, gezegd dat het haar speet dat ze aan zijn spullen had gezeten. Aan het zien van zijn gezicht had ze door dat het inderdaad om zijn nichtje ging. Ze legde de foto bedachtzaam terug, duwde Patrick uit de weg en sloeg zwijgend haar armen om hem heen. Zijn woorden gleden langs haar heen. Gesproken woorden deden haar vrij weinig. De onuitgesproken dingen voelde ze soms zo moeiteloos aan. Haar lichaam drukte ze stevig tegen de zijne, in een troostend gebaar, wetend dat een omhelzing en armen om je heen vaak al genoeg steun konden zijn. Ze wou niets zeggen, niets wat hem nog meer van slag kon brengen. Ze beet op haar lip, om zich niet te laten leiden door haar eigen gevoelens omdat Riot nu van slag was geraakt. Daar had hij niets aan en ze wou er juist nu voor hem zijn.
"'t Is oké, Riot," fluisterde ze zachtjes. "Laat het maar gewoon.. komen. Laat die emoties nou maar gewoon komen en krop het niet op." Haar handen streelden zijn rug langzaam en in regelmatige gebaren. Patrick voelde zich niet op zijn gemak en ging dus maar in hun buurt liggen, elke beweging nauwkeurig volgend. "Shhh," fluisterde ze. "Het is oké, ik... ik doe je niets. Ik zal je nooit wat doen. Nooit iets tegen je gebruiken, oké? Laat 't alsjeblieft gewoon komen, accepteer de gevoelens en druk ze niet weg, Riot." Zachtjes onder lichte dwang liet ze hem naar de slaapkamer lopen, met Patrick vlak achter zich. Ze dwong hem op het bed te gaan zitten, duwde hem daarna zachtjes naar achter zodat hij lag en ze ging zelf op haar knieën op het bed over hem heengebogen zitten zodat ze zijn gezicht goed kon zien en strelen. Ze had veel vragen over het meisje wat ze had gezien op de foto, maar ze kon zich ergens voorstellen dat hij het er niet over wou hebben.
Ze wou naast hem kruipen, maar ze wou ook naar zijn gezicht kunnen kijken. Daarbij, ze wist dat als ze nu naast hem zou gaan liggen, ze niet meer van haar plek zou komen en dat terwijl ze nog een paar dingen moest doen voordat ze gingen slapen. Dus bleef ze zo op haar knieën zitten die ondertussen lichtelijk begonnen te branden. Het hinderde haar niet.
"Hoe heette ze?" vroeg Solance tussen neus en lippen door. Ze bleef doorgaan met het aanraken van zijn gezicht en ergens had ze niet het gevoel dat ze er ooit mee zou kunnen stoppen. Behalve dat zijn gezicht gewoon ronduit fascinerend was.. vond ze het gewoon fijn om hem aan te raken. Ze bloosde, straalde een dieprode kleur uit, toen ze bedacht dat ze wel meer zou willen dan...
Nee, nee! Ze strafde zichzelf in haar hoofd en nog steeds was die rode kleur aanwezig. Goddank dat Riot geen gedachten kon lezen.
Ergens in huis klepperde er iets en er trok een rilling langs Solance' ruggengraat. Een gevoel van een of meerdere aanwezigheden in het huis overspoelde haar en haar nekharen gingen overeind staan. Nee.. Ze had ze net weggestuurd én daarbij.. het was waarschijnlijk gewoon fantasie. Niets aan de hand.
Gauw keek ze weer naar Riot, want ze had een momentje een andere richting opgekeken, en ging nu met haar wijsvinger over zijn lippen. Op een of andere manier had hij gezonde, volle lippen, dat terwijl hij niet echt het type was om zich bezig te houden met middelen om je huid te reinigen. Ze hield van hem. Ze voelde het, vanuit haar tenen.
"Ik hou van je," fluisterde ze. Het was een warm, prettig gevoel dat vanuit haar tenen zich door haar hele lichaam verspreidde en ervoor zorgde dat haar hart een tikje sneller ging kloppen. "Wat er ook gebeurd en wat er ook gebeurd is, hier zijn we veilig." Ze drukte haar lippen op de zijne en de zelfbeheersing die ze probeerde te handhaven, verdween als sneeuw voor de zon. Het ene kleine, lieve, schattige kusje wat ze hem had willen geven, was veranderd in een passioneel, lange, trage tongzoen. Overweldigd door het gevoel en meegenomen door het verlangen van haar lichaam, wou ze eigenlijk.. niet stoppen en had ze het gevoel dat ze een hele middag in haar lichaam had zitten kerven, enkel dan zonder het gevoel van pijn. Heerlijk verdoofd en compleet van de wereld was ze toen ze iets van zijn lippen afweek. Ze glimlachte verontschuldigend toen ze zei;
"Je ligt er ook zo verleidelijk bij. Gemeen van mij hè, als je bedenkt dat ik je zo heb neergelegd?" Ze lachte en blosjes van opwinding (die blije opwinding, niet die op de andere manier. x'D ) stonden op haar wangen. Ze had het warm gekregen en ze voelde zich zielsgelukkig.

Hij verstarde opnieuw toen ze haar armen om hem heen sloeg. Hij slikte. Het maakte het alleen maar lastiger, moeilijker, om sterk te blijven, zich groot te houden.
Ze sprak zacht op hem in, zei hem dat hij zijn emoties moest laten gaan. Hij wist dat hij niet ver van een emotionele breakdown verwijderd was en hij was er bang voor; hij wilde niet crashen, wilde de controle over zichzelf niet verliezen. Hij wilde niet zwak zijn.
En toch.
Solance' warme lichaam tegen het zijne, haar armen om hem heen, haar kalmerende woorden.. Hij sloot zijn ogen en ontspande, har omhelzing op een haast krampachtige manier beantwoordend. Nu was zij degene die sterk moest zijn; Riot was er even niet meer toe in staat.
Zijn ademhaling ging snel en jachtig en hij probeerde nog steeds te vechten tegen de emoties die door hem heen gingen, de herinneringen die maar niet weg wilden gaan. Hij kreunde zacht, gekweld en trok Solance dichter tegen zich aan, zich meer dan ooit beseffend dat hij haar echt nodig had.
Hij liet gelaten toe dat ze hem naar de slaapkamer dirigeerde en protesteerde ook niet toen ze hem op het bed duwde tot hij plat op zijn rug lag. Hij keek haar mat aan. Toen ze zijn gezicht streelde sloot hij zijn ogen. Ergens wrong het; zijn lichaam toestaan hier van te genieten terwijl de herinnering aan Tia nog zo vreselijk vers was. Dus opende hij zijn ogen weer.
Toen Solance vroeg hoe ze heette, keek Riot onbewust weg.
"Tia," mompelde hij. Alleen al het uitspreken van de naam deed zeer. Het was een van de vele dingen die hij eigenlijk nooit echt had verwerkt, maar weg had gestopt om zich groot te kunnen houden.
Hij keek weer naar Solance. Haar vinger ging over zijn lippen en zijn ogen keken recht in die van haar. Hij kon er niets aan doen; ondanks de situatie, ondanks alles, verlangde hij naar haar, wat hem ook weer verwarde, omdat hij het zelden zo ver liet komen.
De woorden die ze na de 'ik hou van je' uitsprak gingen voornamelijk langs hem heen.
En toen kuste ze hem. Hij sloot opnieuw zijn ogen en gaf zich over aan wat hij voelde. Hij opende zijn mond een stukje en genoot van het vuurwerk dat in hem losbarstte. Zijn hart ging haywire en zijn handen gingen als vanzelf over Solance' lichaam. Hoe langer het duurder, hoe heftiger wat hij voelde werd. Zijn handen gingen over haar rug, door haar haar en langs haar gezicht. Voor verbazing dat hij zoiets kon voelen was gewoon geen plek; het was er, en meer deed er niet toe. Hij voelde haar botten ondanks haar kleren onder zijn vingers, maar ze werd er niet minder perfect door voor hem.
Toen ze zich uiteindelijk van hem losmaakte hijgde hij lichtjes, al had het van hem nog lang niet over hoeven zijn.
"Je ligt er ook zo verleidelijk bij. Gemeen van mij hè, als je bedenkt dat ik je zo heb neergelegd?"
Er verscheen zowaar een kleine grijns op zijn gezicht.
"Jij moet nodig iemand beschuldigen van verleidelijk zijn," wist hij schor over zijn lippen te krijgen, die hij het liefst direct weer op die van haar zou plaatsen.
De herinneringen waren weer iets gezakt en de hevigheid van de pijn was afgenomen. Een tijdelijke verdoving wellicht, maar wanneer hij uitgewerkt was zou Riot het onder ogen komen; had hij zich niet voorgenomen niet langer weg te rennen voor zijn demonen? Dan werd het ook hoog tijd dat hij dingen ging verwerken, hoe zwaar dat ook ging worden; hij had niet voor niet de reputatie voor niemand terug te deinzen.
Hij keek naar Solance en zag tot zijn vertedering dat ze bloosde. Waarschijnlijk was hij weinig anders; zijn wangen voelden in ieder geval warm aan.
"Je hebt geen idee hoeveel je voor me betekent," zei hij zacht.
Hij aarzelde niet langer en trok haar opnieuw naar zich toe, waarna hij haar vurig zoende. Waarschijnlijk was dat duidelijker dan wanneer hij het uit probeerde te leggen.
Normaal gesproken zou hij he onaangenaam vinden als hij op zijn rug op een bed werd gedwongen maar nu voelde het gewoon goed.
Hij trok zich voorzichtig terug.
"Dank je," zei hij zacht, doelend op het feit dat ze er zo voor hem was als hij het moeilijk had. Onzeker vroeg hij zich toch af of ze het vol zou houden; als hij van plan was af te rekenen met zijn demonen zou dat vermoedelijk inhouden dat hij met regelmaat mentaal erg in de knoop zou komen te zitten. Wat als ze in zou gaan zien dat hij messed up was? Wat als ze hem straks niet meer wilde?
Als hij logisch redeneerde zou hij die vraagtekens nooit hebben geplaatst, maar op het moment waren het gevoelens en emoties die de leiding over hem hadden, waardoor zijn geest de meest onwaarschijnlijke scenario's plausibel maakte.
Hij keek haar aan. Eigenlijk was het nog veel te vroeg om al te gaan slapen. Riot moest zeggen dat hij tot het daar wel tijd voor was best met Solance op bed zou willen blijven liggen, maar er moest nog het een en ander gedaan worden. Met tegenzin ging hij iets rechterop zitten.
"Zullen we nog even naar beneden gaan?" vroeg hij zacht, balend dat er zoiets als verplichtingen stond.
Voorzichtig stond hij op, pogend zijn verlangens wat te onderdrukken. Zijn blik gleed over het gat in de muur. Hoevaak zou zoiets nog voor gaan komen? Hij was namelijk geen type om in een hoekje zielig te gaan zitten zijn en er zou zeker af en toe frustratie uit moeten bij hem.
Hij grijnsde even naar Solance.
"Hoe vind je de reparatie gelukt?" vroeg hij haar met een kleine twinkeling in zijn ogen.

Haar hele gedachtestroom, voor zover ze die nog had gehad na de eerste zoenpartij, was compleet voorbij, weggevaagd, nadat Riot haar had gezoend. Een wazige, verliefde blik lag in haar ogen en haar wangen waren knalrood. Ze keek naar Riot met een grijns op haar gezicht en zag dat ook hij rode wangen had. Het stond wel bij hem, beter dan soms dat bozige en starre op zijn gezicht.
"Dank je." Ze keek even verbaasd en glimlachte toen lichtjes. Ze drukte haar lippen weer op de zijne, liet ze een tijdje op die plek en kwam glimlachend weer omhoog. Vanzelfsprekend. Ze begreep wat hij bedoelde, maar het was niet nodig om haar daarvoor te bedanken. In haar geval vond ze het vanzelfsprekend om hem te helpen, vooral in deze tijden. God, wat hield ze van die jongen! Ze kon zich er een levendige voorstelling van maken hoe het zou aflopen als ze uit elkaar zouden gaan. Zij, als een lijk onder een trein, dood in het water, dood in de badkuip... Niet levend, in ieder geval. Ze had zijn leven aan hem te danken. Haar leven behoorde aan hem toe, en het was goed zo. Ze keek weer naar hem, even een traantje van ontroering wegpinkend. Het was tijden geleden dat ze van ontroering en geluk had gehuild.
"Dankjewel," fluisterde ze zachtjes. Ze fluisterde het naar God, als die er zou zijn. Ze was niet gelovig, maar ze moest iemand bedanken voor het feit dat ze samen was met Riot.
"Zullen we nog even naar beneden gaan?" Solance blies even haar wangen vol met lucht en knikte toen. Ze moest de dekens nog halen, de lakens, en eigenlijk nog een paar taakjes doen voordat ze naar bed konden. In haar hoofd maakte ze gauw een lijstje. Alles skipte ze, behalve de spullen van het droogrek naar binnen halen en het bed opmaken. Riot stond ietwat voorzichtig op en Solance kon haar blik niet van hem lostrekken. Het was Riot. Hij betoverde haar.
Lichtvoetig, haast alsof ze op wolken stond, kwam ze van het bed af en ging naast Riot staan, pakte zijn hand vast en kneep er heel lichtjes in.
"Hoe vind je de reparatie gelukt?" vroeg Riot. Ze giechelde zachtjes.
"Ik vond het gat eigenlijk ook wel mooi," antwoordde ze doodernstig, om vervolgens nog meer gegiechel te laten horen. Achteloos haalde ze het elastiekje van haar pols af en bond haar haren ermee in een paardenstaart. Nee, Riot had het keurig gerepareerd.
Weer kuste ze hem, weer kon ze zich niet inhouden en drukte ze haar hele lichaam tegen de zijne, om maar zo dicht mogelijk bij hem te zijn. "Ik mag maar blij zijn met zo'n geweldige klusser als vriend," fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze kuste hem op zijn kaak en ging toen met moeite weer iets van hem af staan. Het speet haar. De beste plek op deze wereld was namelijk nog altijd in zijn armen. Een glimlach sierde haar gezicht en ze keek vol trots naar de jongen die ze haar vriend mocht noemen. Ze had nooit durven hopen dat ze samen met hem mocht wonen, maar het was toch echt zo. Ze keek hem even ondeugend aan, rende iets vooruit en trok hem mee en danste de kamer rond.
"Je maakt me gelukkig!" zei ze bestraffend, alsof iemand die haar gelukkig maakte straf verdiende. Toen drukte ze haar lippen weer kort op de zijne, liet hem los en liep in een huppelpasje de kamer uit. Ze haalde de dekens en spullen van het droogrek, maakte het bed op, zette thee en riep na een halfuur nog wat klusjes doen, Riot.
"Riot, kom je? Ik heb wat thee gezet." Voor zichzelf had ze een kopje warm water met mintbladeren gemaakt. Ze had zichzelf op de bank neergezet, met Patrick aan haar voeten, haar handen om het bekertje heengevouwen. Ze maakte een ontspannen indruk en zo voelde ze zich ook. "Thee staat in de keuken," zei ze toen ze Riot zag.

Opnieuw kuste Solance hem en hij voelde hoe ze zijn lichaam tegen het zijn drukte. Hij beantwoordde haar kus zonder aarzelen. Toen hij haar lippen op zijn kaak voelde kreunde hij zacht en hij keek ietwat verbouwereerd toen ze een stukje van hem af ging staan.
Voor hij het wist trok ze hem mee. Aanvankelijk had hij de neiging zich schrap te zetten maar een blik op haar was voldoende om hem te laten grijnzen; ze zag er schattig uit zo.
Haar woorden deden hem verrast stilstaan. Verrast, op een positieve manier.
Hij... maakte haar... gelukkig. Hij knipperde met zijn ogen en glimlachte toen. Het was fijn om te horen, hoezeer het hem ook verraste. Hij keek haar na toen ze de kamer verliet en merkte dat hij zichzelf ook gelukkig voelde. Hij keek in de spiegel aan de wand, nog gewoon zichzelf ziend. Gek.. hij voelde zich namelijk anders dan voorheen; zorgelozer, ontspannener. En gelukkiger. Veel gelukkiger.
Hij bekeek zijn spiegelbeeld. Nog gewoon hetzelfde blonde haar, hetzelfde kleine litteken op zijn neus waarvan hij was vergeten hoe het was gekomen, dezelfde kin met het kleine deukje erin en dezelfde inmiddels veel minder geworden plekken die hij in het laatste gevecht op had gelopen. Alleen van binnen voelde hij zich anders.
Solance' stem rukte hem terug naar de werkelijkheid. Hij keek op en glimlachte even. Ze had thee gezet. Dat klonk zo.. als iets wat normale mensen deden waardoor het hem even het gevoel gaf ook een gewoon een normaal iemand te zijn en hij ging naar beneden, waar hij Solance op de bank zag zitten. Het was dat ze zelf een kop vasthield, anders had die thee hem aan zijn gat kunnen roesten en was hij direct bij het blonde meisje gaan zitten.
Hij merkte dat hij redelijk snel aan zijn verliefdheid gewend aan het raken was; Solance bleef speciaal, maar hij voelde niet langer die totale verbijstering over wat hij voelde; hij was er nu ok mee en genoot ervan. Het voelde ook gewoon fijn; die sensatie die door zijn lijf ging als ze hem aanraakte bijvoorbeeld; hij was blij dat hij dat gewoon kon accepteren, dat hij zich er niet meer tegen probeerde te verzetten.
Hij liep naar de keuken en schonk zichzelf een kop thee in, waarna hij naar de woonkamer liep en naast Solance op de bank kwam zitten. Er ging wat thee over de rand en het kwam op zijn shirt, maar doordat het nogal baggy viel raakte dat beetje hete thee zijn huid niet en merkte hij het eigenlijk amper, als hij eerlijk moest zijn. Hij keek er even onverschillig naar en leunde toen ontspannen achterover, een slok van zijn thee nemend. Hij had mazzel dat hij de meeste dingen vrij heet kon eten of drinken.
Hij keek opzij naar Solance en nam haar kort op.
"Vind je het niet vervelend, dat we hier in de middle of nowhere zitten?" vroeg hij haar, op zijn eigen, directe manier. Hijzelf zat er niet mee, maar het moest voor Solance toch een aardige cultuurshock zijn en wat samenzijn betrof; dat had bij hem thuis ook gekund, dus hij nam het haar niet kwalijk als ze niet blij met de situatie was.
Hoewel hij ok was met deze plek, baalde hij wel van de reden dat ze hier zaten, vooral omdat hij zich er schuldig over voelde; hij had dit volk immers achter zich aan, niet zij. Hij zuchtte licht. Hij moest hiermee ophouden, zichzelf beschuldigen hiervan; hij had hen nooit gevraagd achter hem aan te komen en hoewel hij het dolgraag had gedaan; hij was verdomme niet degene die Akira een stuk lood door zijn schedel had gejaagd. En toch was dat schuldgevoel er, omdat hij het gevoel dat had Solance haar vrijheid af was genomen.
Hij dronk de rest van zijn thee op en kwam iets dichter bij haar zitten. Ondanks het feit dat hij een beschadigd iemand was, was hij niet het soort jongen dat erg aarzelend was bij meisjes waar hij op viel, niet van nature in ieder geval. Voor zijn zeventiende was hij op relationeel gebied haast even temperamentvol geweest als erbuiten, al was hij nooit echt ver gegaan; zijn wantrouwen in anderen was zelfs toen al redelijk sterk geweest en de meiden uit zijn buurt waren veelal goedkoop en onbetrouwbaar, zo bleek doorgaans na verloop van tijd.
Hij keek naar Solance. Zij was zo anders. Was het daarom dat hij voor haar echt heftige gevoelens koesterde? Want at was een feit; zijn hartslag ging haywire als ze hem kuste of zijn gezicht aanraakte en hij kon geen genoeg van haar krijgen. Daarnaast was het een heerlijk gevoel dat ze om hem gaf; er waren niet zo gek veel die dat deden. En hij gaf om haar.
Hij strekte zijn hand uit en zijn vingertoppen streken liefdevol over haar kaaklijn. Hij zei niets, wist niet eens wat hij kon zeggen. Hij wilde gewoon haar huid voelen, dat was alles. Nou ja, er was wel meer dat hij wilde, maar om haar nou vol op haar mond te pakken als ze drinken in haar handen had..

Solance haalde luchtig haar schouders op. In the middle of nowhere met de jongen waar ze het meest om gaf en haar geliefde Patrick, ze zag het nadeel er niet van. Ze voelde zich hier vrij en op haar gemak, dus ze zat er niet mee dat ze het niet zo 'luxe' had als thuis. Wat dat betreft, luxe was maar relatief. Hier voelde ze zich relaxt en ontspannen, vrijwel vrij van bijna al haar zorgen. Ja, in haar achterhoofd maakte ze zich zorgen om de toekomst, om haar ouders, maar het meeste wat op de voorgrond drong waren simpele zaken over hoe ze dit huis het beste goed konden opknappen.
"Het is hier prima. Ik vind het een mooie omgeving, Patrick kan hier heerlijk ronddolen en het is weg van alles wat me dwars zat. Tuurlijk, ik zal vast wel heimwee krijgen ofzo... maar het was de laatste tijd niet echt leuk in huis." Solance wist voor de volle honderd procent dat ze géén heimwee naar huis ging krijgen. Heimwee naar een plek waar alles en iedereen haar constant in de gaten hield en haar onmogelijk op kon fleuren? Ze zat nu bij Riot, die haar haar gang liet gaan en gewoon met messen om liet gaan. Nadat haar ouders tot de ontdekking waren gekomen dat ze zichzelf regelmatig bewerkte met scherpe voorwerpen (op een gegeven moment had ze absoluut geen voorkeur meer, alles waarmee ze zichzelf pijn kon doen was in orde) mocht ze niet eens meer koken, omdat ze op dat moment dan in het bezit van een mes was. Naar haar mening onzin. Alsof ze op zo'n moment eraan dacht om zichzelf even flink zeer te doen. Haar ouders waren raar. Overbezorgd. En toch, ze nam het ze uiteindelijk allemaal niet kwalijk.
Haar gedachten schoten terug naar Riot, die zijn thee had opgedronken en dichter tegen haar aan kwam zitten. Ze glimlachte, klokte zelf haar glas thee leeg en zette deze op de houten salontafel voor de bank. Ze liet zichzelf tegen Riots borstkas aanleunen en zuchtte ontspannen.
"Het is fijn om hier bij jou te zijn. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik leef, zonder dwang. Ik mag zelfs koken!" Ze lachte even. "Mijn ouders stonden het op het eind niet meer toe. Bang dat ik mezelf te lijf ging met het eerste de beste kookmes." Ze grinnikte zachtjes en schurkte nog wat tegen Riot aan. Het voelde zo ontzettend goed om bij hem te zijn. Een warm gevoel trok door haar buik en de extreme behoefte om Riot weer eens te zoenen, maakte haar hele geest leeg. Ze draaide zich op haar buik, trok het glas uit Riots handen en zette deze ook op tafel. Ze ging op haar knieën zitten zodat haar gezicht ook op zijn gezichtshoogte was en ze drukte haar lippen maar al te gretig op de zijne. Haar handen sloeg ze om zijn middel heen en ze aaide over zijn rug. Met haar volle gewicht (red: je zou het eerder hol kunnen noemen) leunde ze op hem en verloor ze haar hele bestaan. Het huis had in kunnen storten, ze had spontaan een hartverzakking kunnen hebben, leeg kunnen bloeden of een kind kunnen krijgen (red: niet dat ze ooit seks heeft gehad) ze had het niet gemerkt. Haar zoenen werden gretiger dan ooit (well, fcourse, ze zijn alleen.. in een huis, en ze vertrouwd hem, wat wil je dan? Dat ze de politiek gaan bespreken en dat je niets interessants meer hebt om over te RPG'en?) en haar hartslag was zodanig hoog alsof ze een tijd had gesport. Haar ademhaling was hijgerig, alsof ze een stuk gerend had. Nou deed ze dat al een tijd niet meer omdat haar lichaam het niet aan kon, dus vandaar dat het zo vreemd was. Ze vergat adem te halen omdat ze te erg werd opgenomen door haar contact met Riot, dat ze op een gegeven moment even afstand moest nemen en lachend naar adem snakkend zei;
"Ik vergat adem te halen."

"Het is fijn om hier bij jou te zijn. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik leef, zonder dwang. Ik mag zelfs koken!"
Riot glimlachte. Vooral die eerste zin deed hem zich warm voelen van binnen.
"Natuurlijk mag je koken, ik vertrouw je," zei hij zacht. Bij haar volgende woorden glimlachte hij even wrang. Hij kon zich er werkelijk geen voorstelling van maken hoe zoiets zou zijn; al vanaf jonge leeftijd was hij door Iseco en Margaret opgevoed en waar die laatste op zich af en toe nog wel eens streng voor hem was, lieten ze hem toch op de meeste gebieden alles zelf ontdekken.
"Dat lijkt me echt fucked up.. Iseco en Margaret hebben mij eigenlijk nooit kort gehouden," mijmerde hij.
"Ik bedoel.. Als een gevecht eens... verkeerd uitpakte waren ze er voor me om me op te lappen, maar ze hebben nooit gedaan alsof ze me zielig vonden of zo want ze wisten ook wel dat het m'n eigen schuld was en ze wisten ook wel dat ik me dat soort dingen toch niet ging laten verbieden."
Hij glimlachte mat bij de herinnering aan het tweetal. Ja, erg veel medelijden hadden ze nooit getoond als hij zichzelf in de nesten had weten te werken, maar als er echt iets was waren ze er honderd procent voor hem geweest. Altijd en onvoorwaardelijk, maar zonder hem zijn vrijheid af te nemen. Misschien wisten ze het wel, wisten ze dat de witblonde jongen zich niet zou laten temmen.
Hij keek verbaasd opzij toen Solance hem zijn glas ineens afnam en wist even niet wat hij ervan moest vinden, maar toen kwam ze op haar knieen naast hem zitten en kuste ze hem. Hij sloot zijn ogen en beantwoordde haar kus met een vanzelfsprekendheid die hij een paar week eerder nog niet voor mogelijk zou hebben gehouden. Onbewust realiseerde hij zich dat hij de laatste tijd meer mond-op-mondactie verrichte dan ooit. Hij vond het niet erg.
Naarmate Solance's zoenen gretiger werd, overkwam hem hetzelfde. Hij kreunde onbewust en zijn buikspieren spanden zich aan terwijl zijn handen over haar lichaam gleden. Hij had dit nooit verwacht; dat hij zich zo aan iemand zou durven overgeven, dat hij zo vol vertrouwen met iemand een relatie aan kon gaan.
Hij ademde langzaam uit toen Solance een beetje af stand nam en hij schoot in de lach toen ze zei dat ze vergeten was adem te halen; voor hem gold hetzelfde, maar hij had vrij veel longinhoud, dus iets als dit hield hij wel even vol.
Het lachen voelde bevrijdend; dat deed het wel vaker bij hem. De momenten dat hij spontaan in de lach schoot voelde voor hem alsof hij op die momenten weer even jong kon zijn, jong en zorgeloos zoals hij dat eigenlijk amper was geweest.
Liefdevol streek hij over haar wang.
"Wauw," bracht hij hees uit.
Hij ging iets rechterop zitten en keek naar haar, wetend dat hij al lang niet meer zonder haar zou kunnen. Hij zou kapot gaan als hij haar kwijtraakte, zoveel was absoluut zeker. Hij wist dat het hem zou lukken haar uiteindelijk helemaal in vertrouwen te nemen; als er iemand was naast Iseco bij wie hij het toe zou kunnen staan dat ze hem aanraakte waar anderen het niet in hun hoofd moesten halen was zij het wel, al wist hij ook wel dat hij bepaalde dingen daarvoor veel beter verwerkt moest hebben. Hij zag er tegenop, zichzelf zo onder ogen komen, maar hij moest wel; hij kon niet blijven rennen. Hij moest blijven staan en vechten met wat hij had.
Hij merkte dat hij nogal dorst had en met tegenzin stond hij op.
"Ik pak nog effe wat drinken. Wil je ook?" Hij pakte hun glazen.
Hij was nog niet in de keuken toen hij iets uit zijn tas zag steken wat hem nog niet eerder op was gevallen en vlug zette hij de glazen weg om vervolgens verbaasd een smoezelige witte envelope uit de tas te plukken.
Hij scheurde hem open en haalde er een handgeschreven brief uit. Hij grijnsde toen hij het handschrift herkende en de voor hem extra groot gespelde woorden.

Aan Riot

Op je verjaardag zie ik je niet, dus daarom maar op deze manier. Alvast van harte met je twee en twintig ste. Heb je presentje bij ge voegd. Als je niet weet wat je er mee moet, raad ik je aan de young lady eens mee uit te nemen.
Maak er wat van jongen.

Margaret en Iseco

Het koste Riot wel even om de brief te ontcijferen en hij was Iseco dankbaar voor de grote, duidelijke letters en makkelijk gespelde lange woorden; nog steeds schaamde hij zich, maar hij kon het zo tenminste lezen. Hij keek weer in de envelope en slikte toen hij er een opgevouwen briefje van vijftig en een van twintig uithaalde. Hij dacht aan Iseco's tip en grijnsde waarna hij zijn rug rechtte. Geen gek idee.
Met een merkwaardig gevoel besefte hij zich ineens dat hij zijn eigen verjaardag compleet was vergeten. Eigenlijk boeide het hem ook niet zoveel hoe oud hij werd, maar het feit dat Iseco en Margaret aan hem hadden gedacht, twee van de weinige mensen die de datum wisten, ontroerde hem. Hij borg de brief en het geld weer op en schonk het drinken in waarna hij teruging nar Solance. Hij bleef even staan.
"Iseco herinnerde me er zojuist aan dat ik over twee dagen tweeentwintig wordt," mompelde hij, niet echt wetend hoe je zoiets aan iemand hoorde te vertellen en hij grijnsde schaapachtig.

Solance was verbaasd dat Riot zo reageerde. Ondanks dat hij wel vaker heftiger had gereageerd dan ze had verwacht. Het ... ze kon er maar niet aan wennen. NIet dat ze er mee zat, het streelde haar ego.
Een simpele handeling zoals die hand langs haar wang bracht haar erop terug dat het onmogelijk was om niet van Riot te houden. Riot, halloho? Een knappe jongen, die zijn eigen plan trekt met zijn eigen problemen. Niet standaard maar oh zo lief.
Toen hij vroeg of ze nog wat te drinken wou, knikte ze. Ze liet zich achterover vallen toen hij weg was en sloeg haar armen om zich heen. Een gelukzalige glimlach lag rond haar lippen en ze kon er niets aan doen, maar ze voelde zich echt gelukkig nu. Niets kon dit moment verpesten.
Dacht zij. Haar mobiel begon als een achterlijke geluiden te maken en ze wurmde hem uit haar broekzak. Ze keek niet wat er op het schermpje stond, maar nam het klakkeloos aan.
"Met Solance," sprak ze.
"Solance, lieverd, ik was al bang dat ik je niet kon bereiken. Aangezien je ergens zit waar ik geen weet van heb." De bezorgde stem van haar moeder klonk door de hoorn heen en Solance glimlachte vermoeid. Ze had alles behalve zin in een gesprek met haar moeder. "Ik heb wat voor je in je tas gestopt toen je even met Patrick bezig was," zei ze. Solance fronste haar wenkbrauwen.
"Oh ja?" vroeg ze. "Wat dan?"
"Condooms." Het antwoord was zo abrupt en zo vreemd dat Solance in schaterlachen uitbarstte. "Alsof ik dat nodig heb," hikte ze. "Maham, ik meen het, ga je over iets anders druk maken." Ze kleurde ondertussen rood en was zeer blij dat Riot er even niet was. Ook was ze blij dat haar moeder haar knalrode gezicht niet kon zien.
"Maar Solance, je bent alleen met een jongen, ik wil gewoon dat je het veilig doet!" Haar moeder was ernstig en Solance wist dat ze haar moeder nu weer gerust moest stellen.
"Geloof me, mam, ik heb voorlopig de eerstkomende paar tijden nog geen seks met Riot, en dat is allemaal prima. We zijn er niet aan toe en om heel eerlijk te zijn, het komt wanneer het komt." Haar moeder babbelde nog wat over koetjes en kalfjes en toen vond Solance het welletjes.
"Ik spreek je later, dag mam!" en ze hing op. Inmiddels kwam Riot weer binnen met het drinken en stond hij een beetje onwennig voor haar.
"Iseco herinnerde me er zojuist aan dat ik over twee dagen tweeentwintig wordt." Solance fronste haar wenkbrauwen, dacht twee seconden na over wat hij nou precies gezegd had en slaakte toen een enthousiast kreetje. "Oh Riot! Wat leuk! Ik moet iets voor je doen, iets leuks kopen, de boel versieren, wat regelen!" Solance was enthousiast van de bank gesprongen maar voelde toen hoe moe ze was. Het was inmiddels donker en de lampen in de kamer gaven meer schaduwen dan dat ze echt helder licht gaven, maar dat hinderde niet. Ze zonk weer op de bank neer maar de grijns was niet van haar gezicht verdwenen.
"Dat is echt leuk!" mompelde ze nog eventjes. Toen klopte ze naast zich en strekte haar arm naar Riot uit. Diep in gedachten was ze aan het nadenken over een ideaal verjaardagscadeau voor Riot. Ze had een paar waardevolle spullen meegenomen uit haar huis, waaronder een ketting met een bergkristal eraan. Ze had het ooit van haar oma gekregen, voordat ze stierf en Solance hechtte er veel waarde aan. Toch kon ze het niet opbrengen om te dragen, omdat ze het gevoel had dat ze haar oma had teleurgesteld in alles wat ze deed. Daarom kon ze hem aan Riot geven. Hij had haar oma absoluut niet teleur gesteld maar juist tevreden en blij gemaakt. Ze wist zeker dat haar oma ook van Riot hield. Een mysterieuze grijns verscheen om haar lippen en uit pure enthousiasme stond ze op, trok ze Riot tegen zich aan en zoende hem vurig op zijn lippen. Het was echt niet haar bedoeling geweest om hem vervolgens op de bank te drukken, hem zo ongeveer te bespringen en hem nog net niet door te slikken. Maar ja, dat effect hadden zijn lippen nou eenmaal op haar.

Solance enthousiaste kreet deed hem even verbaasd kijken. Hij hoorde wat ze zei en voelde dat hij ietwat rood werd.
"Relax, 't is m'n verjaardag maar. Je hoeft echt niet zoveel moeite voor me te doen," mompelde hij gehaast, zich gewoon geen raad wetend met haar enthousiasme, vooral omdat ze oprecht blij leek dat hij bijna jarig was en dat ze leek te vinden dat het haar taak was er wat van te maken. Hij waardeerde het, maar zou zich zonder meer bezwaard voelen als ze zoveel moeite zou doen voor hem; zo bijzonder was hij toch niet.
Ze klopte op de bank en hij aarzelde even; hij hield van haar, maar intuitief hield hij nog altijd niet van dingen die commanderend aanvoelden; Riot was te lang gecommandeerd, te opstandig van aard en het was een van die dingen aan hem die niet zouden veranderen; hij zou altijd een rebel blijven, bij iedereen - iets waar Iseco met akelige regelmaat vrij moe van werd - en hij zat er niet mee; het was een deel van hem.
Tot zijn verbazing stond ze kort daarna op en liep ze naar hem toe. Ze zoende hem en voor hij goed en wel doorhad wat er met hem gebeurde, lag hij op zijn rug op de bank, weerloos, maar daar absoluut niet over inzittend. Integendeel. Hij trok haar dichter tegen zich aan en zorgde dat de zoen nog even duurde, om zich uiteindelijk voorzichtig los te maken en te merken dat zijn ademhaling drie keer sneller ging en ook zijn hart zich niet rustig hield. Hij grijnsde even. Hij merkte tot zijn verwondering dat hij steeds relaxeter met dit soort dingen om kon gaan; hij was lang niet zo gespannen als in het begin bijvoorbeeld en de neiging haar weg te duwen als haar lichaam tegen het zijne kwam was ook weg, al wist hij ook wel dat dat alleen zo zou blijven zolang hij kleren aan had; zodra het zijn blote huid betrof zou hij weer terug bij af zijn.
De reden dat hij het zo wel kon hebben lag bij Iseco, die samen met Margaret na het incident geen boodschap aan Riot's issues had gehad en hem juist vaker had aangeraakt dan normaal, puur om de jongen er zoveel mogelijk weer aan te laten wennen; een hand op zijn rug, schouder of bovenarm, een omhelzing van Margaret. Het had lang geduurd, maar hij was het schoorvoetend gaan accepteren, met als gevolg dat hij er uiteindelijk bij vertrouwde mensen ok mee was, zolang er voldoende stof tussen zat en het niet te close werd. Dat laatste was nu weggevallen. Het maakte hem optimistisch, gaf hem het gevoel zijn demonen op een dag echt aan te kunnen.
Hij keek Solance aan. Wat kon hij zich nou wensen op iets als een verjaardag als hij haar had? Ze was alles wat hij wilde, wat hij nodig had. Ze mocht dan kwetsbaar zijn en issues hebben, ze was inmiddels zo'n belangrijke factor in zijn leven dat hij absoluut in zou storten als hij haar kwijt zou raken. Als hij niet zoveel om haar gaf en haar zo blind vertrouwde zou dat reden zijn geweest haar weg te duwen, maar hij durfde inmiddels te geloven dat ze hem nooit zomaar zou verlaten.
Hij drukte een korte, voorzichtige kus op haar lippen en hees zich met enige moeite een klein beetje overeind, zodat hij comfortabeler lag. Goed, ze konden zo beter gaan slapen, maar als hij eerlijk was hield hij dit nog wel even vol.
Hij had nooit gedacht zo iemand te kunnen zijn, die gewoon wat met een meisje lag te zoenen; hij had dat altijd gezien als iets raars, iets wat achterlijk was om te doen omdat je je kwetsbaar opstelde, maar het viel hem mee; hij voelde zich al lang niet echt kwetsbaar meer als hij bij haar was en hij kon het niet ontkennen; hij vond het lekker. Het gevoel dat hij kreeg als hij samen met haar was, de manier waarop ze zijn grauwe, smerige wereld had weten te verlichten... Het klopte voor hem.
Hij had niet de illusie dat hij ooit normaal zou worden; hij wist heus wel dat hij te ver heen was, dat het niet 'goed' met hem zou komen, maar zolang hij haar had was het ok. Hij vond wel een manier om hen beiden in leven te houden. Hij zou van zich afslaan wat vijandig was en accepteren wat oprecht vriendelijk was. En dan zou het wel loslopen. Fuck, hij was een wrak, in sommige opzichten, maar hij kon ook zonder meer sterk zijn.
Hij herinnerde zich Iseco's tip en een speels grijnsje speelde om zijn lippen, waarover binnenkort wellicht een littekentje zou lopen; de scheur die er al tijden in had gezeten na een gevecht was aardig genezen, maar was te geïnfecteerd geweest om netjes te genezen.
"Eh, Solance.." Jezus, hoe de fuck stelde je zoiets voor? Het was een goed idee, maar als iemand geen romanticus was, was het Riot wel.
"Ik eh, ik zou je als dit alles achter de rug is mee uit eten willen nemen," zei hij, ietwat onhandig en hij grijnsde. Hij had geen idee hoe hij zich zou moeten kleden en er zat vuil in zijn porien dat hij er nooit uit zou krijgen, maar ach, geld voor een uitzonderlijk chique gebeuren had hij toch niet.
Hij kwam nog iets verder overeind en streek door haar haar, waarna zijn vingers even over haar kaaklijn gleden.
"Hmm, zullen we maar naar bed gaan?" stelde hij uiteindelijk voor; hij merkte dat hij slaperiger was dan hij had gedacht. Dat zijn voorstel dubbelzinnig op kon worden gevat boeide hem niet. Hij was niet iemand die giechelig ging doen om unintentional innuendo en hij schatte Solance ook wel zo volwassen dat ze er normaal op kon reageren.

"Oh, wat?" Ze keek hem even verbijsterd aan. "Ik en uit eten? Wij uit eten?" Ze wist niet of ze dat wel wou. Haar gezicht vertrok even en ze beet op haar lip, om vervolgens moeilijk naar de grond te staren zodat ze hem maar niet aan hoefde te kijken. Eten waar niemand bij was was al een verschrikking, maar eten waar iedereen haar kon zien, was tien keer zo erg. Patrick stormde op haar af en drukte zijn natte neus in haar handpalm en ze bukte zich om de hond te aaien en van haar ongemakkelijke gevoel af te komen. Ze kroelde hem op zijn favoriete plekje en stond toen op om weer naar Riot te kijken. Ze was inderdaad zelf ook behoorlijk moe en dizzy en stond al een halfuur niet zo stevig meer op haar voeten.
"Goed plan," glimlachte ze. Ze pakte de bekers van de tafel af en zette deze in de keuken neer. Vervolgens zette ze de achterdeur nog even open om Patrick nog even naar buiten te laten. Patrick vloog inderdaad nog eventjes naar buiten en deed een plas en snuffelde wat rond. Ergens had Solance het gevoel dat er iemand in de kamer was, dus gaf ze hardop uitleg over wat ze aan het doen was.
"Ik gooi Patrick even naar buiten," zei ze. "Dan hoeft ie vanavond niet meer eruit of wat dan ook." Een koude windvlaag leek door de kamer te waaien en gaf haar kippenvel. Dat was dus absoluut niet Riot. Ze klemde haar armen stevig om zich heen en met onvaste stem riep ze Patrick bij zich. Ze had al eerder vandaag het gevoel gehad niet alleen te zijn in dit huis, en ook in het bos was ze iets tegengekomen, maar ze dacht... Ze hoopte dat het gewoon gedachtespinsels waren. Maar het kwam telkens zo dichtbij, alsof ze haast aangeraakt werd.
"Patrick, hier jongen." Haar hond kwam op haar afgerend terwijl zijn nekharen ook overeind stonden. Hij liet een gegrom horen en schoot de kamer in, telkens achterom kijkend of Solance er al aan kwam. Solance gooide de deur met een klap dicht, haastte zich met het dichtmaken van de deur en holde toen op een drafje achter Patrick aan, de slaapkamer in. Ze gooide deze deur ook met een klap dicht en hield de deurklink nog een tijdje vast, terwijl ze van paniek half buiten adem was. Ze kreunde en keek toen naar Patrick, die met zijn trieste ogen haar heel zielig aankeek.
"Je bent braaf, jochie," beloonde ze hem, en ze gaf hem een aai. Toen liep ze naar Riot toe, sloeg even haar armen om zijn middel en legde haar hoofd te rusten op zijn schouder. Om zichzelf te kalmeren hielp dit uitstekend. Ze zei niets over waarom ze zo gehaast binnen was gekomen en zweeg al helemaal over dat het al eerder was gebeurd. Ze begon zich uit te kleden en bedacht zich toen.. Wat de fuck. Solance ritste haar tas open en haalde er een pak condooms uit. "Wat de fuck." Ze keek er verbijsterd naar en stopte het toen gauw onder haar kleding terwijl ze gauw zichzelf omkleedde. Ze ritste haar tas dicht en begon het bed gauw op te maken met de schone spullen. Ze pakte haar toilettas en liep de badkamer in om haar tanden te poetsen. Toch vermeed ze het om ook maar rechtstreeks in de spiegel te kijken. Toen ze eenmaal klaar was met het poetsen, kroop ze onder de dekens en dirigeerde Patrick naast haar. Ze wachtte geduldig tot Riot naast haar kroop om vervolgens haar armen om hem heen te slaan en eigenlijk haar hele lichaam om hem heen te vouwen. Ze had het nogal koud en had nog steeds een angstig gevoel in haar lichaam. Ze drukte haar lippen op zijn kaaklijn en had toen zo'n gevoel dat er voorlopig van slapen nog niet veel terecht zou komen.

Riot poetste zijn tanden en liep de slaapkamer in. Hoewel de meeste jongens in niet veel meer dan hun boxer sliepen, droeg Riot een shirt. Waarschijnlijk zou er een dag komen dat hij in niet meer dan zijn ondergoed bij haar kon liggen zonder er last van te hebben, maar voorlopig was hij zijn verleden nog niet de baas.
Toch zat hij daar nu niet over in. Hij kroop naast het meisje het bed in, dat meteen haar armen om hem heen sloeg.
Hij wilde vragen waarom ze zo nerveus binnen was gekomen eerder, maar het was al te laat; hij voelde haar lippen op zijn kaak en was meteen afgeleid. Hij liet zijn adem langzaam ontsnappen.
Hij tilde met een hand voorzichtig haar kin op en drukte zijn mond op de hare, zijn ogen sluitend. Je moest het hem nageven; voor iemand die door de jaren heen zo weinig gezoend had, pakte hij de draad snel weer op.
Solance was het enige was zijn geest vulde en zijn handen leken al snel een eigen leven te leiden; zonder zich er echt bewust van te zijn dat hij het deed, streelde hij over haar rug.
God, wat betekende dit meisje veel voor hem. Hij zou niet meer weten wat hij zonder haar moest.
Nu streken zijn vingers over haar wang. Ze hoorde in zijn leven. Ze hoorde bij hem.
Toen, stom genoeg, bekroop hem een gedachte die ervoor zorgde dat hij linea reacta naar de werkelijkheid werd gesleurd, en hij trok zich met tegenzin terug, haar onderzoekend aankijkend.
"Ehm.. Solance," mompelde hij, een beetje gegeneerd. "Ik vroeg me iets af.. Ik eh.. vind je.. heb je er zeg maar veel last van met zoenen dat ik rook?"
Hij rookte lang niet meer zoveel als vroeger, maar toch; het scheen voor een niet roker vies te zijn om te zoenen met iemand die het wel deed, alsof je een asbak uitlikte. Hij had er wel vaker over nagedacht en was er een klein beetje onzeker over, vooral omdat hij niet wilde dat het onprettig was voor haar. Nu wekte ze die indruk niet, maar toch.


Zomaar. Want inspi. Klein beetje dan.

Een kleine glimlach kwam op haar lippen toen Riot reageerde op haar aanraking. Hoewel ze het altijd wel hoopte, vond ze dat ze niet van sommige dingen uit kon gaan. Voor Solance waren bepaalde dingen niet vanzelfsprekend en dat maakte dat er soms dingen niet gedaan werden terwijl ze het eigenlijk wel wou. Haar eigen terughoudendheid vanwege haar eigen onzekerheid. Maar bij Riot leek die onzekerheid vaak verloren te gaan, verloren te gaan in duizenden blije gedachtes. Voor het moment dan. De onzekerheid sloeg wel weer toe, kwam vaak terug op de momenten dat Riot haar niet bij de realiteit kon halen. Goddank gebeurde zoiets niet vaak.
Haar ademhaling versnelde onbewust toen hij haar zoende en even leek Solance vergeten te zijn hoe ze adem moest halen. Zorgen, weg. Gevoelens, weg. Angsten, weg. En wat zeer prettig was, het onbeholpen, hulpeloze gevoel wat ze daarstraks had gehad was ook verdwenen, als sneeuw voor de zon. Toen zijn handen langs haar rug gingen verstijfde ze kort, om vrij snel daarna weer te ontspannen en te realiseren dat het goed was, dat het Riot was. Ze moest niet bang zijn voor hem, voor zijn aanrakingen. Riot zou nooit wat verkeerd doen bij haar, dacht ze. Hoopte ze. Ze vertrouwde hem. Daar ging het om.
Toen hun lippen van elkaar losweken opende Solance haar ogen. Had ze iets gemist? Ze keek in Riots onderzoekende ogen, zich afvragend of ze misschien iets verkeerds had gedaan, of ze misschien iets anders had moeten doen, ja, ze vroeg zich zelfs af of ze wel goed genoeg zoende. 
"Ehm.. Solance." Oh jee. Nou ging je het krijgen. Stonk haar adem? Zoende ze niet goed genoeg? Wou hij misschien wel.. méér? Had hij die condooms gezien? Ging hij..? OH GOD straks ging hij daarnaar vragen! 
"Ik vroeg me iets af.." Haar adem stokte in haar keel. Ze wist niet of ze hier wel klaar voor was. Ja, ze hield absoluut van Riot maar om.. meer te doen dan zoenen en tamelijk onschuldige aanrakingen was er nu niet bij. Maar zou ze hem kunnen afwijzen, of zou ze hem daarbij kwetsen? "Ik eh.. vind je.. heb je er zeg maar veel last van met het zoenen dat ik rook?" Ze kon het niet laten. Een klein bibberig lachje van pure opluchting kwam uit haar keel zetten en met een brede grijns keek ze hem aan. Oooh, hij had alleen maar dat willen zeggen. Dat viel mee. 
"Hm, nou... eh." Had ze er last van? Het was haar nog niet echt opgevallen, maar ze kon zich wel voorstellen dat het smerig was om iemand te zoenen vlak nadat diegene had gerookt. "Neuh. Tot nu toe niet echt. En anders, er is niet voor niets kauwgom op de markt gekomen," voegde ze er luchtig aan toe. Nee, ze zou niet van Riot verlangen om te stoppen met roken omdat zij het misschien smerig zou vinden. Als ze heel eerlijk was wist ze eigenlijk niet of het haar wel op zou vallen. Als elke willekeurige aanraking met Riot al zo ontzettend veel andere gevoelens opriep waardoor ze zich niet meer kon focussen, hoe kon ze zich dan ergeren aan iets als een geur? Daarbij.. verlangen van Riot om te stoppen zou bizar zijn, onmogelijk, omdat ze dan Riot zou aanpassen, op een bepaalde manier. Dat wou ze niet, nooit! Riot was goed zoals hij was en als er door haar toedoen iets zou veranderen vóór haar.. nou dat vond ze zichzelf niet eens waard. 
Solance drukte haar lippen weer heel kort op de zijne om vervolgens haar hoofd op haar kussen te gooien en met een verstrooid lachje voor zich uit te kijken. 
"Ik... kan er niet over uit," zei ze, breed glimlachend. "Je maakt me zo gelukkig. Ik zou alles van je kunnen verdragen, alles van je willen verdragen, gewoon omdat jij het bent. Doodeng..." Ze bracht onder woorden wat ze dacht, iets wat ze op zichzelf al een hele enge opgave vond, maar bij Riot moest het kunnen. Als ze het niet bij anderen kon was het oké, maar ze moest Riot wel vertrouwen. Haar blik gleed weer naar Riot en haar fletsgrijze ogen hadden een ondeugende twinkeling. 
Ze wou zeggen dat ze van hem hield, maar ze was zo bang dat het niet zou uit kunnen drukken wat ze op het moment voelde, dat ze dus maar zijn hand opzocht en hem vastpakte. Ze wou hem haar hartslag laten voelen, maar om nou zijn hand op haar borst te leggen, dat ging een beetje ver, straks leek het nog of ze zelf op bepaalde dingen uit was. Dus begeleed ze zijn hand naar onder haar kin, het plekje waar je de hartslag goed kon voelen. Ze wou zeggen dat zolang haar hart klopte, hij voor hem zou kloppen, maar het klonk zó cliché dat ze het niet uit haar mond kreeg. Dus ze keek hem slechts aan met een glimlachje. Een klein, haast verontschuldigend glimlachje. Want god, ze hield van hem.

- becuz feels. I had to. -

"Hm, nou... eh."
Hij keek haar onderzoekend aan, bang dat die woorden de proloog waren voor iets als eigenlijk-wel-ik-stoor-me-er-al-een-poosje-aan, maar hij maakte zich druk om niets;
"Neuh. Tot nu toe niet echt. En anders, er is niet voor niets kauwgom op de markt gekomen."
Hij grijnsde even. Ja, dat was waar. Het leek hem geen gek idee wat meer kouwgom te kouwen; waarschijnlijk kreeg hij er zeker een betere adem van, vooral omdat definitief stoppen niet echt een optie was; hij had gemerkt dat als er stressvolle situaties waren, hij makkelijk meer ging roken, zonder dat echt door te hebben.
Ze kuste hem kort en hij sloot zijn ogen. Te snel. Dat ging veel te snel over. Hij draaide zijn hoofd opzij zodat hij haar aankeek toen ze op het kussen was gaan liggen.
Zijn vingers streken lichtjes over haar wang.
"Ik... kan er niet over uit, je maakt me zo gelukkig. Ik zou alles van je kunnen verdragen, alles van je willen verdragen, gewoon omdat jij het bent. Doodeng..."
Riot glimlachte. Hij speelde met een klein lokje van haar haar. Hij keek naar het blonde plukje tussen zijn vingers. Toen werd zijn gezicht weer ernstig en keek hij weer recht in haar ogen.
"Je.. je weet toch dat ik je nooit iets aan zou doen? Ik bedoel.. ik weet dat ik niet spoor, maar... You know.." Een beetje onhandig zijn schouders ophalend glimlachte hij. Ja, hij was knettergek, en ja, hij had erge dingen gedaan, maar Solance was de laatste die zich zorgen moest maken om hem.
"Je hoeft het echt niet eng te vinden." Het idee dat het haar misschien bang maakte, het effect dat hij blijkbaar op haar had - al was dat iets wat moeilijk voor hem was om te bevatten - lag niet lekker bij hem; hij wilde niet dat ze zich daar zorgen om maakte, dat ze bang was dat hij het misschien zou misbruiken.
Hij richtte zich iets op en drukte een kus op haar voorhoofd, waarna hij zich weer terug liet zakken op zijn deel van het bed.
Het deed hem aan nog iets denken, wat ze gezegd had.
Hij voelde hoe ze zijn hand begeleidde naar haar kin. Hij voelde haar hartslag kloppen onder zijn vingers en keek haar aan. Haar glimlach ontlokte er ook een bij hem. Glimlachen. Wat deed hij dat eigenlijk vaak als hij bij haar was. Maar ze maakte hem ook gelukkig. Hij voelde zich veilig, verliefd en geaccepteerd zoals hij was.
"Weet je," zei hij daarom na een poosje. "Wat je zei.. Ik heb hetzelfde. Ik vond het eerst ook eng; je zou namelijk alles van me gedaan kunnen krijgen.." Hij zweeg even, naar de juiste woorden zoekend. Want hij was veel, maar goed met woorden hoorde daar niet bij. "Maar ik dacht na en.. Dat je dat zou kunnen is denk ik juist omdat ik weet dat je dat niet zou doen, je weet wel, misbruik ervan maken en zo.." probeerde hij verder uit te leggen.
Juist het feit dat ze geen misbruik maakte van het feit dat ze die macht over hem had, zorgde ervoor dát ze die macht had. Riot vond het ingewikkeld om uit te leggen, maar die wetenschap zorgde ervoor dat hij haar vertrouwde.
Hij keek nietsziend naar het plafond. Hij was verbaasd over hoe gemakkelijk hij zijn onzekerheden aan haar vertelde; ze had de muur om hem zover afgebroken als een buitenstaander eigenlijk maar kon. De paar stenen die nog stonden zou hij waarschijnlijk zelf moeten slopen. Hij sloot zijn ogen. Daar kwam hij nog wel. Hij bleef een vechter, een relschopper, en als hij het mensen moeilijk kon maken, kon hij dat met zijn eigen demonen toch zeker ook? Zeker met iemand als Solance aan zijn zij, iemand die perfect was voor hem en die het beste vaak in hem naar boven wist te halen; zijn zachte, liefdevolle kant, hoezeer hij die ooit ook had geprobeerd te onderdrukken.