Runaways [Riot]

'Voor de laatste keer, Sam!' Annabells woedende stem galmde door de verlaten straat. Het blonde meisje draaide zich om, zodat haar lange haar als een waaier om haar schouders viel. 'Het is niet mijn schuld dat die godvergeten motor van je kapot is, oké? Ten eerste, het is maanden geleden dat je bij de garage bent geweest. ten tweede, ik heb dat ding niet eens aangeraakt. Nee, laat me uitspreken!'
Ze kapte de lange jongeman af en stapte op hem af. De weinige mensen die wel in de straat liepen keken even naar de twee om, zich afvragend of ze moesten ingrijpen of niet. Maar Annabell wist zeker dat ze het prima onder controle had.
'Die motor viel sowieso al bijna uit elkaar. Het had je waarschijnlijk minder geld gekost als je een nieuwe had gekocht. En ik heb er niet eens aan gesleuteld.'
'Maar je hebt 'm terug gebracht.' Sam was een stuk langer dan zij, en deed een poging om haar te intimideren door eveneens dichter bij te gaan staan. Zijn ogen spoten vuur.
Annabell lachte kort. 'Kom op zeg. Geef nou maar toe dat het je eigen schuld is dat je motor op de schroothoop ligt. Je krijgt geen vergoeding, dat had je kunnen weten.'
De jongeman kneep zijn ogen tot spleetjes, zijn handen in de zakken van zijn leren jasje. 'Jij vindt jezelf heel wat, of niet? Je geeft mij m'n geld en ik laat je met rust.'
Annabell snoof schamper. 'Weet je wat? Ik geef het geld niet gezien je geen geld van ons hoort te krijgen, en jij laat me met rust.'
Ze wilde zich omdraaien, maar ze kwam weer abrupt tot stilstand toen een sterke hand zich bij haar schouder greep en haar ruw terug trok. Nu echt kwaad keek ze naar hem om. 'Wat?!'
'Je geeft me mijn geld terug -'
'Je krijgt geen geld van ons! Hoe vaak moet ik het nog zeggen?' Ze rukte zich los en deinsde onwillekeurig achteruit.
'Ik kan jullie aanklagen.'
Voor een paar seconden keek ze Sam alleen maar strak aan, voor ze begon te lachen. 'Dat is niet hoe zulke dingen werken. Het is je eigen schuld dat je motor naar de knoppen is, het spijt me. Laat me nu met rust.'
Opnieuw wilde ze weglopen, maar kreeg daar opnieuw de kans niet voor. Sam haalde naar haar uit en raakte haar net niet met zijn vuist toen ze snel een stap achteruit zette.
Dat was de druppel. Met op elkaar geklemde kaken trapte ze hem tegen zijn schenen en stapte toen weer terug. 'Laat - me - met - rust.' Haar stem trilde iets.
Het was al duidelijk dat Annabell Sam in een verbale ruzie makkelijk te baas was, maar daar had ze niet veel aan toen de jongeman voor een tweede keer naar haar uithaalde en haar deze keer wel degelijk raakte. Met een harde klap maakte de zijkant van haar hoofd contact met de stoep.
Toen haar lichaam minder pijn deed en ze zichzelf kon dwingen om haar ogen te openen was Sam verdwenen. Ze had niet lang buiten bewustzijn geweest kunnen zijn. 'Fuck...' Haar hoofd begon weer te kloppen toen ze zichzelf overeind drukte. Waarom moesten straten zoals dit altijd zo rustig zijn?
Wankelend kwam ze overeind en bekeek zichzelf in de etalageruit van het vervallen gebouw. Er zat opgedroogd bloed aan de zijkant van haar gezicht - de schade was niet groot, maar het was pijnlijker dan ze had verwacht.
Ze wankelde opnieuw, kneep snel haar ogen dicht en liet zich toen langzaam op het stoepje zakken. Haar knieën waren eveneens open gehaald, en ze veegde zuchtend het vuil uit de schaafwonden. De lucht boven haar hoofd was ondertussen oranje geworden, en net boven de huizen uit kon ze de halve maan zien. Zacht kreunend verborg ze haar gezicht in haar handen en probeerde de hoofdpijn wat te negeren. Thuis zou ze wel een paracetamol of zo nemen, dan zou het hopelijk wat sneller weg gaan - het bloed zorgde ervoor dat het er erger uit zag dan het was.

Riot was absoluut niet toeschietelijk naar vreemden, en sociaal evenmin. Afstandelijk was ook wel van toepassing.
Dat nam niet weg dat hij direct reageerde op wat hij zag nadat hij de hoek om was geslenterd. Een meisje zat ineengedoken op straat en ondanks de handen voor haar gezicht stak het bloed duidelijk af tegen haar huid en blonde haar.
In enkele passen was de witblonde jongen bij haar en hij hurkte naast haar neer, en serieuze frons op zijn gezicht terwijl hij een inschatting van de situatie probeerde te maken.
"Hee, wat is er gebeurd?" vroeg hij haar dringend. Kritisch inspecteerde hij het bloed op haar gezicht. Hij was zelf vaak genoeg gewond geraakt om te kunnen concluderen dat haar verwonding zelf meeviel, maar dit was slechts wat hij zo kon zien. Was ze gevallen? Aangevallen? Dit was een deel van de stad waar beiden goed mogelijk waren.

Net op het moment dat ze overeind wilde komen om terug naar huis te keren - het was een flink stuk lopen, en haar oom had de neiging om snel ongerust te raken als ze niet op tijd thuis was - zorgde een andere stem ervoor dat ze een halve hartaanval kreeg. Ze had niemand horen aankomen.
Terwijl ze snel deed alsof ze niet van hem was geschrokken veegde ze haar haar achter haar oor, rechtte haar rug en nam hem even snel in zich op. Ze kon zich niet herinneren dat ze hem eerder had gezien - blond haar dat nog lichter was dan het hare, blauwe ogen die door haar een leken te kijken. Hij was net iets kleiner dan zij.
'Euh, niets ernstigs,' antwoordde ze snel, wat bloed van haar wang vegend. Ze glimlachte nogal geforceerd. 'Één of andere lul die dacht dat ik hem geld schuldig was. Wordt snel driftig.'
Het geforceerde verdween uit haar glimlach. 'Toch bedankt. Maar het doet niet zo veel pijn, het bloed zorgt ervoor dat het er dramatischer uit ziet dan het is.'

'Één of andere lul die dacht dat ik hem geld schuldig was. Wordt snel driftig.'
Riot's vertrouwde boosheid stak ongevraagd de kop weer op. Hij was geen heer, maar hier werd hij boos van.
"Wie?" vroeg hij met een frons. De kans zat er dik in dat hij de vent in kwestie kende. Hij kende de meeste gewelddadige mensen hier wel.
'Toch bedankt. Maar het doet niet zo veel pijn, het bloed zorgt ervoor dat het er dramatischer uit ziet dan het is.'
Hij knikte langzaam en viste toen een pakje zakdoekjes uit zijn zak. Het had betere tijden gekend, maar ze werkten vast nog prima.
"Hier," zei hij, en hij reikte haar het pakje aan. Hij stond toen op en keek even de straat door, oplettend. Er stak een koel windje op en Riot had er geen spijt van dat hij een sweater aan had getrokken. Het was een grijs exemplaar, waarvan de mouwen half opgestroopt waren. Alleen zijn onderarmen verrieden dat hij aardig sportief was.
"Kom je zelf thuis, denk je?" vroeg hij toen kritisch aan het meisje.

"Wie?"
Ze keek even naar hem, en zag dat zijn gezicht betrokken was. 'Oh, een klant van de garage van mijn oom. Sam nogwat, eh... Elton. Volgens mij. Lang, zo'n leren jasje... Hij had een motor. Tot deze op de schoothoop terecht kwam.' Ze haalde een hand door haar gezicht, kneep haar ogen dicht en slikte moeizaam. Haar mond was ontzettend droog.
"Hier." Toen ze haar hoofd weer op hief zag ze dat hij haar een pakje zakdoekjes aanreikte. Ze zagen eruit alsof ze al een tijdje in zijn zak hadden gezeten, maar ondanks dat nam ze deze met een dankbare glimlach aan. 'Dank je.' Voorzichtig veegde ze het bloed van de zijkant van haar gezicht, in een poging de wond zelf niet te raken zodat het weer zou gaan steken. Ze vouwde het bebloede doekje weg en propte het in de zak van haar spijkerbroek. 
Ze rilde onwillekeurig toen er een koele wind op stak en trok het geruite blouseje wat strakker om zich heen. Misschien had ze een jas moeten meenemen. 
"Kom je zelf thuis, denk je?" 
Voorzichtig kwam ze overeind en keek even de straat door. 'Ik hoop het... Ik kom hier niet zo vaak.' Licht fronsend keek ze om zich heen, op zoek naar een punt dat ze herkende. Het enige wat ze hoefde te doen is terug richting het centrum en dan zou ze haar weg terug wel weer kunnen vinden.

Riot knikte langzaam. Dat zei hem wel wat.
"Die ken ik. Ook wel 'ns ruzie mee gehad," bromde hij. Het was slechter afgelopen voor Sam dan voor Riot, maar het was wel heel toevallig geweest dat Riot nog geen twee dagen later was opgewacht door meerderheid van zes man. Volwassen. Hij voelde er wel wat voor om de man uit te leggen dat dit soort dingen niet netjes waren als hij hem nog eens tegen kwam. Waarschijnlijk had hij dat sowieso wel gedaan, maar dit soort dingen maakten hem kwaad, dus nu had hij helemaal een reden om voor een re-match te gaan.
Ze leek het koud te hebben en kwam niet erg overtuigend over toen ze gokte wel thuis te komen. Zonder iets te zeggen knoopte Riot zijn jas - een exemplaar waarvan de rits het al lang niet meer deed - los van zijn middel en hij wierp hem haar toe. Het ding rook vermoedelijk niet al te fris, aangezien Riot de laatste tijd weer aardig wat meer rookte, maar het was in ieder geval warmer.
"Hier. Waar moet je zijn?" vroeg hij kordaat. Riot's daden spraken gemiddeld luider dan zijn woorden. Iets zei hem dat het meisje risico liep als ze hier in haar eentje vandaan probeerde te komen en hij kende de weg op zijn duimpje.

"Die ken ik. Ook wel 'ns ruzie mee gehad."
Ze fronste licht en keek hem opnieuw even kort aan. Ze was dus niet de enige die vaker problemen met Sam en zijn vrienden had gehad. De laatste keer dat ze met diens 'gang' in aanraking was gekomen was Darius gelukkig bij haar geweest. Ondanks het feit dat zij met vijf waren hadden de mannen geen actie durven ondernemen - ondanks zijn zachtaardige karakter zag de gespierde Darius er niet uit als iemand die je zonder handschoentjes aan kon pakken, met zijn getekende gezicht en armen en brede schouders.
Net op tijd keek ze op om het vest op te vangen dag hij naar haar toegooide. De stof rook naar sigaretten, en ondanks dat het ondertussen anderhalf jaar was dat ze gestopt was met roken had ze plotseling zin zelf een sigaretje op te steken.
'Dank je,' zei ze met een flauwe glimlach, sloeg het vest om haar schouders en wreef even door haar ogen. Nu de pijn bijna volledig was verdwenen had deze plaats gemaakt voor vermoeidheid.
"Waar moet je zijn?"
Ze kwam overeind, haar handen verbergend in de mouwen van het vest. 'De garage vlak bij het park, maar als we terug zijn in het centrum kan ik zelf de weg wel terugvinden.' Ze keek even hoe laat het was, voor ze weer naar hem om keek en hem een scheve grijns schonk. 'Anna, trouwens. Tenzij je moeite wil doen en me Annabell wil noemen.' Ze stopte haar handen in de zakken van het vest.

Riot knikte. Die plek wist hij te vinden. Het was naast de garage van Iseco de enige in de omgeving, voor zover Riot wist, op een paar autodealers waar je je wagen ook wel kon laten repareren na.
Het meisje grijnsde naar hem en stelde zich voor als Anna. Riot knikte kort.
"Riot," stelde hij zich stug voor en hij kwam naast haar lopen.
Ze waren echter de hoek nog niet om, of er kwam een tweetal jongemannen langs, die hen nadrukkelijk opnamen. Een gaf Anna een klap op haar schouder.
"Ik zou me met andere kerels inlaten dan hij, schatje. Voor je 't weet legt 'ie je om," grinnikte hij. Riot voelde woede opvlammen.
"Hou je bek," beet hij de man direct toe. Hij liet zich kennen, dat wist hij heel goed, maar hij kon niet tegen dit soort dingen.
"Zie je, hij wordt nu al kwaad. Knettergek, zeg ik je." Gelach. Riot voelde een bijna onweerstaanbare drang de man een dreun te geven, maar hij wist zich wonderwel net in te houden.
"Ga anders met ons mee, meisje," ze de ander nu met een grijns.

'Riot,' herhaalde ze bijna onhoorbaar, en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. Onwillekeurig deed de naam haar denken aan het nummer She's A Riot, dat Darius meerdere keren aan haar had laten horen omdat het hem aan zijn nichtje deed denken. Zelf had ze hem verzekerd dat hij ontzettend fout zat - 'Darius, ik ben een engel op aarde. Kom op.' - maar dat had hem niet gestopt.
Ze keek even naar hem toen hij naast haar kwam lopen, voor ze haar ogen weer op de weg voor haar richtte.
Nog geen vijf tellen later kreeg ze een harde klap op haar schouder. In plaats van ook maar een kik te geven schonk ze de man een kille blik. Raak me nog een keer aan en ik breek je neus.
"Ik zou me met andere kerels inlaten dan hij, schatje. Voor je 't weet legt 'ie je om." Haar wenkbrauwen gingen omhoog. 'Sorry?'
Opnieuw keek ze even naar Riot toen die tegen de man uitviel, en toen er gelach opklonk voelde ze zelf ook haar woede groeien. Ze kon dit soort dingen niet uitstaan. In de zakken van het vest balde ze haar handen even tot vuisten.
"Ga anders met ons mee, meisje." Ze beantwoordde zijn grijns met een lief glimlachje. Ze haalde haar handen uit de zakken, stapte op hem af en knipperde even met haar wimpers. Ze schudde haar haar naar achter, keek met diezelfde zoete glimlach naar hem op en kantelde haar hoofd iets. Tot haar glimlach in een fractie van een seconde verdween. 'Make me.' Ze haalde uit en raakte de man onverwachts in zijn gezicht met haar vuist. Die schreeuwde van pijn, en zijn vriend keek Annabell woedend aan.
'Oeps.' Ze keek even naar Riot. 'Sorry, mijn fout. Ik werd pissig.' Ze grijnsde nogal beschaamd. Ze wilde het eigenlijk zo snel mogelijk op een lopen zetten - de man begon langzaam op te helderen en ze kon zien dat zijn neus bloedde - maar ze ging hem hier niet met die twee achter laten.

Riot keek van de een naar de ander en haalde zijn schouders op.
"Groot gelijk," bromde hij, maar het tweetal leek het er niet bij te laten zitten. De gezonde van de twee stapte op hen af en instinctief stapte Riot tussen hem en Anna in. Na wat ze net had laten zien was het wellicht niet buitengewoon geëmancipeerd van hem, maar sinds de dood van nichtje had Riot eigenlijk schijt aan dat soort dingen.
"Oh, willen we indruk op haar maken? Vrouwen vallen niet op tuig, knul," sneerde de man, die uithaalde en Riot op zijn kaak raakte. Bij deze knapte iets. Hij ramde zijn vuist keihard in de maag van de man, en direct daarna meerdere keren in zijn gezicht. Deze wankelde. Riot greep hem ruw bij zijn haar en ramde zijn gezicht tegen de muur. Mensen waren verschrikt blijven kijken en ook de ander leek een beetje van zijn stuk gebracht. Achteloos liet Riot de man vallen en hij keek de ander met fonkelende ogen aan. Dat ze aardig de aandacht trokken ontging hem eigenlijk.

"Groot gelijk." Ze grinnikte ondanks de benauwde situatie, maar haar grijns verdween alweer snel toen de vriend van de man wie ze een klap had verkocht op hen afstapte, en toen Riot voor haar ging staan zette ze onwillekeurig een stapje terug. Beter deed hij niets stoms of ze kwamen nog dieper in de problemen dan ze al waren.
Net op het moment dat ze hem dat duidelijk wilde maken voelde ze een sterke hand op haar schouder, en toen ze zich omdraaide keek ze recht in het woedende gezicht van de eerste man. "Dat zet ik je betaald, vuile slet."
Ze glimlachte vreugdeloos. 'Kom alsjeblieft met wat originelere beledigingen de volgende keer, ja?' Ze wilde zich los trekken, maar de hand sloot zich alleen maar steviger om haar schouder. Met op elkaar geklemde kaken keek ze naar hem op.
'Laat - me - los,' siste ze woedend, en nog geen tel later had ze de man een tweede klap verkocht, deze keer met haar vlakke hand, trapte hem in zijn maag en raakte hem toen een laatste keer met haar voet tegen zijn schenen.
'Riot!' Ze keek nogal verwilderd over haar schouder. 'Beter maken we dat we hier weg komen, en - oh god...' Haar donkere ogen vielen op het gezicht van de man die langzaam tegen de muur in elkaar zakte. 'Kom op.' Ook zij had door dat er mensen begonnen te kijken.

"Oh God-"
Riot volgde haar blik en haalde zijn schouders op. Wat was het probleem?
"Hij begon," mompelde Riot defensief. "Prima, we gaan" bromde hij toen, met lichte tegenzin. Deze twee hadden de memo in ieder geval begrepen, daar ging het om.
Hij bekeek haar kort terwijl hij begon te lopen.
"Alles goed?" vroeg hij kortaf. Zijn kaak voelde hij een beetje, maar het zou waarschijnlijk morgen pas iets voorstellen. En flink dik zijn geworden. Kon hij mee leven. Zijn neus was tenminste nog heel.
"Deed je netjes, trouwens," bromde hij toen, voor zijn doen een aardig enthousiast compliment. Echter, hij kon het altijd wel waarderen, als iemand van zich af kon bijten.


[ugh baggerpost, sorry ;___;]

Nog licht hijgend en terwijl de adrenaline door haar lichaam gierde haalde ze even diep adem om zichzelf te kalmeren en wierp een korte blik opzij om te zien of Riot met haar mee liep toen ze haar pas versnelde. Haar handen trilden iets, wat gelukkig al snel stopte naarmate ze de twee mannen achter zich lieten en een bocht om liepen.
"Alles goed?" Opnieuw keek ze even naar de jongeman om en veinsde een glimlach. 'Tuurlijk.' Ze veegde haar haar uit haar gezicht en haalde opnieuw diep adem. Haar knieën voelden raar, maar dat waarschijnlijk gewoon nog van de schok.
"Deed je netjes, trouwens."
Licht verrast keek ze naar hem om en glimlachte, deze keer gemeend, in zijn richting. 'Dank je.' Ze rechtte haar rug iets. 'Een oudere broer hebben heeft soms zijn voordelen.' Nou ja, Darius was niet echt haar broer, maar hij had ervoor gezorgd dat ze zich van zichzelf af kon bijten.
'Jij ook, trouwens,' antwoordde ze na een korte stilte. 'Hij raakte je nogal hard op je kaak... Doet het nog pijn?'

Riot schudde zijn hoofd.
"Nee," bromde hij slechts. Hij nam haar kort op. Ze leek nog enigszins van slag. Hijzelf voelde zich nu vooral extreem alert. Ongetwijfeld waren zijn pupillen ook nog steeds twee keer zo groot.
Voetstappen. Direct was Riot weer klaar om zich te verzetten, maar degen die uit een zijstraatje opdook, was bepaald geen vijand. De donkere ogen van zijn Italiaanse pleegvader gingen even over hen allebei en zijn gezicht werd ernstig.
"Wat is er met jou gebeurd?" was Iseco's eerste vraag, gericht op Anna. Pas nu drong het eigenlijk tot Riot door dat het bloed op haar gezicht nog niet helemaal weg was. Iseco wierp hem een vragende blik toe.
"Niet mijn werk," bromde Riot defensief. Iseco glimlachte vermoeid.
"Dat weet ik," zei hij slechts, waarna hij zijn aandacht weer op de blondine richtte.

Onder het lopen haalde Annabell diep adem. De adrenaline gierde nog steeds door haar lichaam, en onwillekeurig wierp ze om de paar tellen een blik over haar schouder om er helemaal zeker van te zijn dat de mannen hen niet volgden.
Ze was sneller gekalmeerd dan gedacht, al voelde ze haar wangen nog nagloeien. Riots vest was nu een beetje overbodig geworden.
Net op het moment dat ze het ding uit wilde trekken hoorde ze voetstappen dichterbij komen en automatisch kwam ze tot stilstand, haar vuisten gebald. Ze ontspande maar iets toen ze de man in het oog kreeg, die haar gelijk in zich opnam.
"Wat is er met jou gebeurd?"
Onwillekeurig rechtte ze haar rug, al merkte ze aan zijn toon dat hij geen kwaad in de zin had. Ze keek even opzij toen Riot antwoord gaf voor ze maar een woord had kunnen zeggen. Hij leek de oudere man te kennen, maar dat ging haar op het moment weinig aan.
'Een paar gasten die ons lastig vielen. Het was grotendeels mijn schuld, maar Riot hier zorgde ervoor dat ze mijn schedel niet in hebben geslagen.' Ze grijnsde nogal geforceerd.

Iseco grinnikte.
"Hij doet af en toe nog wel iets goed als hij ruzie zoekt," grapte hij.
"Zij zochten ruzie. Niet ik," zei Riot slechts bot. Iseco schudde zijn hoofd.
"En ik weet zeker dat jij je geen moment uit hebt laten dagen." Hij richtte zich daarna weer op Anna. "En gaat het een beetje? Ik ben aardig wat gewend van onze Riot hier, maar ik zou toch niet zo rond blijven lopen als ik jou was," zei hij, een stuk meelevender nu. Riot leunde tegen de muur. De tijd dat Iseco zich druk maakte om iedere klap die Riot kreeg of uitdeelde was al lang geweest. Zolang het niet te ernstig was moest Riot zich maar zien te redden als hij het zelf uit had gelokt. Niet dat de jongeman daarvan leerde.
"Ik kan er even naar kijken als je wil?" stelde Iseco kalm voor. Riot stak ondertussen een sigaret op. Iseco keek hem een moment met opgetrokken wenkbrauwen aan maar zei er niets van. Dat was nog zoiets. Het waren zijn longen. Als hij het in en om huis en de garage maar uit zijn hoofd liet.

Annabell had het gesprek tussen de oudere man en Riot gevolgd, de lichte hoofdpijn die weer begon op te spelen negerend. De ander leken niet in de verste verte op elkaar - de jongeman naast haar had licht, bijna wit haar, terwijl de man tegenover haar met diens donkere ogen en licht getinte huid meer iets Spaans of Italiaans had. Daarnaast leken de twee elkaar echter te kennen. Ze deden haar een beetje denken aan de relatie die ze met Mo had - ze was er bijna zeker van dat haar oom haar beter kende dan haar moeder.
Snel toverde ze een glimlach tevoorschijn toen de man zich naar haar toekeerde en vroeg of het met haar ging. Haastig knikte ze. 'Tuurlijk, niets aan de hand. Ik voel het nauwelijks.' Dat was niet helemaal waar - ze kon het nog steeds voelen, maar het was niet meer zo erg als eerst.
Toen de ander echter voorstelde om er even naar te kijken knikte ze opnieuw. 'Eh... graag.' Ze wierp een korte blik op Riot, die een sigaret had opgestoken.

Iseco knikte even. Zijn donkere ogen stonden enigszins ernstig.
"Nou, de garage is niet zo ver hiervandaan, daar heb ik een ehbo doos staan," zei hij echter kalm. Riot nam een lange trek van de sigaret en sloot heel even zijn ogen, waarna hij de rook langzaam uitblies. Hij werd er rustig van en zolang Solance er niet was deed het hem weinig dat hij uit zijn bek zou gaan stinken.
"Je redt het tot aan daar wel, neem ik aan?" hoorde hij zijn pleegvader vriendelijk vragen.

- ik doe even skippen naar de garage want vaart-

Het was verrassend rustig in de garage; alleen Mabad was druk aan het werk en hij keek verbaasd op toen ze gearriveerd waren.
"Wat is er nou gebeurd?"
"Dat zou je aan onze rebel moeten vragen," zei Iseco luchtig. Hij gebaarde naar een van de banken voor in de garage. "Ga maar even zitten," zei hij tegen Anna, waarna hij verdween om de spullen te halen.
Riot, inmiddels zonder peuk, bleef tegen de muur geleund staan. Mabad kwam erbij staan en nam Anna op waarna hij Riot vragend aankeek.
"Ik begon niet," bromde deze slechts.