Sneaking out ::Riot::

Gehinnik weerklonk door de lange gang. In één van de rechtse stallen stond een merrie onrustig te draaien. Ze stond stil toen ze een korte aai over haar neus kreeg, maar drukte zichzelf tegen de staldeur aan en keek de stalhulp na terwijl hij de rij met paarden verder afging en daarna door de twee grote deuren verdween. Ze hinnikte nogmaals, luider dit keer. Ze wou ook naar buiten, rennen, bewegen en natuurlijk aandacht krijgen van voorbijgangers. Het liefst met een snoepje erbij. Onrustig zette ze wat stapjes terug en begon ze aan haar hooi te knabbelen. De afgelopen dagen waren pure verveling geweest. Het was koud buiten, maar dit soort kou ging meestal gepaard met sneeuw. Ze vond het geweldig om in de witte laag te rollen, als het dan zo om haar heen vloog en een beetje bleef plakken kon ze niet vrolijker worden. Behalve door mensen natuurlijk, mensen die de sneeuw van haar neus afveegden en haar een snoepje gaven als ze met ze mee rende. Het was altijd geweldig om op de weide te staan. Ze knabbelde rustig verder en ontspande eventjes. Al snel sukkelde ze een beetje in slaap. Haar ogen waren grotendeels dicht en haar oren stonden niet meer gespitst. Vond je het ook gek? Ze verveelde zich kapot. Het was hier zo, rustig.

Haar ogen sprongen open en ze liet haar hoofd meteen boven de staldeur hangen toen de staldeur openging. Enkele mensen kwamen binnen. Sommigen van hen dik bepakt, de meesten met een poetskoffer of een cap in hun handen. Naast haar ging een staldeur open en ook tegenover haar liep iemand de stal binnen. Ze tikte met haar hoef tegen de staldeur, maar kreeg geen aandacht. Ze snapte het voor geen meter. Waarom kwamen ze nooit voor haar? Het slot van haar staldeur werd opengeschoven en een meisje kwam binnenwandelen. Ameya’s oren schoten naar voren en ze bewoog haar neus wat richting het meisje. ‘Ashley, je moet op deze.’ Werd er geroepen en het meisje draaide zich meteen om. Het slot werd vluchtig dichtgedaan en het meisje liep weg. Ameya liet haar hoofd weer zakken en begon aan het hooi te knabbelen. Er was even een geluid van tikkende hoeven, maar hierna was het weer stil. Ze liet haar hoofd weer boven de staldeur hangen en leunde er zachtjes tegen met haar borst. De deur gaf mee en schoof open. Meteen liep ze de stal uit. Blij dat ze eindelijk dat ding uit was liep ze richting de grote deuren. Ze waren dicht. Ze probeerde er nog tegen te duwen maar het hielp niks. Ze brieste en draaide zich om. Misschien was er nog wat leuks aan de andere kant.

En inderdaad, er lag wel wat interessants. Voer, heel veel voer. Wortelen, appelen, snoepjes, van alles. Ze greep een zak met snoepjes tussen haar tanden, maar merkte ze al snel dat ze er niks mee kon. Ze zwierde het ding aan de kant. De zak scheurde open en de snoepjes rolden over de vloer. Hmm, snoepjes.. Gretig nam ze een snoepje, en nog een, en nog een. De zak appelen trok haar aandacht. Ze liet de snoepjes links liggen en dook met haar hoofd de zak in. Vrolijk hapte ze in een appel, waarbij ze de helft afbeet en opat. Ze hoorde voetstappen en keek achter zich, nog kauwend op een appel keek ze even naar de jongen die er stond. Een onschuldige blik was op haar ogen te zien, nog snel nam ze de andere helft van de appel. Ze wist dat de mensen het nooit leuk vonden als je hier aan het eten was. Ze ontsnapte namelijk wel vaker, maar het was nooit zo makkelijk geweest.

-Riot-

"Het spijt ons Riot, maar we kunnen je niet langer betalen." De vrouw keek hem oprecht droevig aan. Enkele maanden had hij hier inmiddels gewerkt, in dit tehuis voor ouderen met een handicap. Hij was het werk zowaar leuk gaan vinden en zich zelfs aan de bewoners gaan hechten, die op hun beurt dol op hem leken, ookal begreep hij zelf niet waarom.
Hij slikte. Hij had wel eerder een baantje gehad maar was doorgaans door zijn gedrag buiten werk of met kleptomane klanten eruit geschopt en dat was vaak op zo'n manier gegaan dat het de jongen kwaad had gemaakt. Dit maakte alleen dat hij zich teleurgesteld voelde.
Hij knikte mat en haalde zijn schouders op.
"'kay," mompelde hij.
"Het spijt me echt Riot. Je bent een goede jongen en de bewoners mogen je, maar we hebben gewoon weinig geld." Riot keek haar aan en knikte opnieuw.
"Ik snap het."

Eenmaal buiten sneed de kou adembenemend ijzig door zijn jas. Waarheen? Hij besloot richting een van de stallen te gaan; wie weet kon hij daar aan het werk komen en hij had wel behoefte aan even met dieren om te gaan.
Hij liep met opgetrokken schouders de besneeuwde straten door. Hij baalde. Hij begreep het wel, maar nu was hij wel zijn bron van inkomsten kwijt. Goed, hij had inmiddels mede door zijn zuinige leefstijl een aardige buffer op weten te bouwen - verrassend veel geld voor iemand die er zo ontzettend sjofel uitzag - dus dat was voorlopig geen groot probleem, maar het was wel een fijne regelmaat in zijn zo chaotische, turbulente leven geweest. Er ging namelijk geen week voorbij of hij raakte wel ergens bij betrokken; vaak waren het onbenullige straatgevechtjes. Riot was makkelijk uit te lokken; hij was emotioneel gezien beschadigd, waardoor hij mensen niet makkelijk toeliet en ook buitengewoon fel en temperamentvol. Door sommigen werd hij ook wel als gevaarlijk omschreven. Anderen waren van mening dat hij vooral gewoon verward was.
Eigenlijk klopte het allemaal wel; hij kon bij het tuig dat voor de lol anderen mishandelde, bij dealers en bij soortgelijken absoluut gewelddadig en gevaarlijk zijn en over het algemeen kon men stellen dat Riot afstandelijk en kil naar vreemden was. Hij had een muur rond zich opgetrokken, bewoog zich met een soort geveinsde trots en stelde zich autonoom en onafhankelijk op. Eronder echter, zat de angst om mensen toe te laten die hem later pijn zouden kunnen doen, de angst om mensen kwijt te raken, onzekerheid, de angst om op anderen te vertrouwen en moeite met normaal sociaal gedrag.
Zijn uiterlijk droeg ook niet bij aan zijn imago; ook nu weer waren de overblijfselen van een vechtpartij te zien; een donkere kring onder zijn linkeroog, een snee in zijn bovenlip en een op zijn jukbeen en een ruim aantal blauwe plekken, waarbij op die op zijn licht gekneusde sleutelbeen na eigenlijk alles bedekt was door kleding. Zijn haar, sinds kort vrij kort geknipt, stond alle kanten op en viel op door de lichte blonde kleur.

Hij bereikte na lang lopen tot op het bot verkleumd de stal. Hij kwam hier wel vaker en werd stilzwijgend getolereerd, al leken ze nooit echt blij met zijn aanwezigheid, al was dat voor hem eigenlijk niets nieuws.
Hij slenterde een van de gangen door. Het was hier amper warm en een per ongelijke blik in een venster wees uit dat zijn lippen blauw waren van de kou. Hij zuchtte. Wat een kutweer, Jezus.
Net toen hij een hoek omsloeg hoorde hij het geluid van een etend paard, maar het kwam niet uit een stal. Hij liep in de richting van het geluid, om een bont paard in de voer-voorraadruimte te zien staan. Ondanks de situatie - zijn beurse lichaam en de ijzige kou - deed het tafereel hem lichtelijk in de lach schieten; het had iets komisch.
"Iets zegt me dat jij hier niet hoort," zei hij. Zijn stem was schor zoals wel vaker. Van een haak aan de muur pakte hij een halster en kalm liep hij naar het paard toe; bij dieren was hij eigenlijk altijd rustig.
"Ik hou er niet van om dieren te moeten dwingen, dus ik hoop dat je meewerkt," mompelde hij tegen het dier. Dwang.. Hij haatte dwang, met heel zijn wezen. Hij had het zelf genoeg meegemaakt en het had sporen bij hem nagelaten, onuitwisbare sporen.
Handen waarvan de knokkels open lagen van het vechten en de kille vrieskou morrelden onhandig aan het halster tot hij het eindelijk goed in zijn handen had.
Hij legde voorzichtig een hand om de neus van het dier, wiens vacht aangenaam warm onder zijn huid voelde, en deed in een geoefende beweging het halster om, waar hij nog handig in was van de tijd dat hij de eigenaar van Duchesse was geweest.
"Now let's go," mompelde hij.
Hij rechtte zijn rug iets toen er voetstappen klonken.
"Wat doe je daar in vredesnaam met dat paard?" zei een scherpe stem, toebehorend aan een bits overkomende vrouw.
"Hij was uitgebroken," bromde Riot defensief. Of zij, hij zou het niet weten; dat soort dingen zag hij niet echt bij dieren.
"En dat mag ik gaan geloven. Ik hoop dat je je beseft in wat voor problemen je zit als je liegt?"
Riot vloekte binnensmonds. Het zou te gek zijn geweest als het gevlekte dier naast hem nu een stem kreeg en de situatie uit kon leggen, want als hij opgepakt werd was hij de lul en zou hij, met wat hij zoal op zijn kerfstok had, geheid de bak in draaien. Hij was meerderjarig, after al. Afwezig streelde hij de hals van het paard, nadenkend hoe hij dit tot een goed einde kon brengen.