An undesired encounter [Riot]

Rowan had geen idee hoe laat het was toen hij uit de aangenaam warme winkel de koude avondlucht in stapte. Hij was liever nog even binnen gebleven, maar het zou niet heel lang meer duren voor alle winkels zouden sluiten en dan zou hij alsnog op straat staan.
De hoofdstraat was zoals altijd volgepakt met mensen die tegen elkaar aan liepen, taxi’s die om de seconde moesten toeteren om geen voetganger van de sokken te rijden, feestgangers die ondanks het feit dat het nog maar zeven uur was al redelijk aangeschoten waren – alle redenen waren er om er zo snel mogelijk weg te willen. De felle lichten bezorgden hem hoofdpijn, maar het was ongeveer de enige plek rond deze tijd op de dag waar het tenminste nog een beetje warm was.
Zijn schouders opgetrokken tegen de lichte regen en scherpe wind waar hij zichzelf had willen beschermen door de winkel binnen te gaan versnelde hij zijn pas, zijn ogen op de straat gericht. Daardoor bleef hij tegen mensen aan stoten, maar hij nam de tijd niet om stil te blijven staan en zich te verontschuldigen. Hij leek niet echt helder te kunnen nadenken – zijn hoofd was gevuld met de fluisterende stemmen, gemengd met het constante geluid om hem heen, en beiden dreven hem gek.
Val toch dood.
De stemmen op zich waren niet zo erg. Hij was er na al die jaren aan gewend geraakt. Het vreselijke moment was echter als hij kon verstaan wat ze tegen hem zeiden.
Hij haalde even diep adem en begon langzamer te lopen toen hij eindelijk een rustiger gedeelte van de stad had bereikt, waar maar hier en daar een late voetganger liep. Met zijn handen achter zijn hoofd liep hij verder, zonder eigenlijk te weten waar hij heen ging. Het kon hem op het moment eigenlijk allemaal bitter weinig schelen.
Terug naar huis was voor de komende paar dagen geen optie. Misschien als hij zeker wist dat zijn vader er niet was, of als hij op de een of andere manier contact kon maken met Sabrina – maar het feit dat zijn zusje de hele dag op school zat hielp ook niet mee.
Ze is bang voor je.
Hij klemde zijn kaken op elkaar en wierp even een blik op de grijze hemel. De blik die Sabrina hem gegeven had na die keer dat hij volledig door het lint gegaan was leek permanent op zijn netvlies gebrand te zijn.
‘Rowan!’
Zijn ingewanden bevroren. Zonder zich om te draaien versnelde hij zijn pas terwijl de voetstappen achter hem dichterbij kwamen, tot hij het op een lopen zette. De stemmen in zijn hoofd werden luider bij elke stap die hij zette.
Hij kwam echter niet heel ver. Een harde hand greep Rowan bij de achterkant van zijn jas en trok hem ruw naar achter. Hardhandig werd hij omgedraaid, en nog geen tel later keek hij in het gezicht van zijn vader. Hij kon zijn stem nauwelijks verstaan door het pandemonium dat losgebroken leek te zijn in zijn hoofd.
Wat Samuel in zijn richting schreeuwde ging volledig aan hem verloren. Het enige waar hij zich op kon concentreren was om daar zo snel mogelijk weg te komen. Maar voor hij ook maar een stap had kunnen zetten werd hij ruw naar achteren geduwd zodat de achterkant van zijn hoofd hard tegen de muur achter hem knalde. Een tweede klap zorgde ervoor dat er sterretjes voor zijn ogen begonnen te dansen, en het was alsof hij elk moment kon overgeven. Hij haalde gejaagd adem en probeerde weer helder na te denken, maar de wereld leek voor zijn ogen rond te draaien.

Niet ver daarvandaan kwam Riot de straat in gelopen. De witblonde jongen had slechts een moment nodig om de situatie in te kunnen schatten. Toen begon hij te rennen, mensen die keken maar niets deden opzij duwend, en verbluffend snel was hij bij het tweetal gearriveerd. Hij trok de man ruw van de jongen af, bijgestaan door de adrenaline die hem aardig op had gefokt. De man rukte zich direct los, en haalde in zijn blinde woede uit naar Riot, die de klap behendig ontweek en de man op zijn kaak wist te raken. De toon was zonder meer gezet.
"Maak dat je wegkomt!" snauwde de man naar Riot, die zich in stond te houden.
"Flikker zelf op," zei hij hees. De ogen van de man vernauwden zich, duidelijk niet gediend van de onderbreking. Riot was echter absoluut niet bang voor hem.
"Ik waarschuw je schoffie, dit zijn jouw zaken niet." Riot's vurige ogen schoten van de man naar de jongen en weer terug. Hij wist dat hij zich niet veel langer zou kunnen beheersen, niet als die gast hem ook nog eens ging beledigen. Hij vroeg er al om, maar nu helemaal.
"Nu wel," beet hij hem dan ook ijzig toe.
Veel gevatter dan dit kreeg je Riot eigenlijk niet, maar dat gaf niet, want de man lokte op dat moment uit waar de jongen dan wél goed in was. Vechten. Hij had Riot tegen een lantaarnpaal gedrukt en zijn vuist trof deze in zijn maagstreek, maar Riot's aangespannen buikspieren vingen een groot deel van de klap op, waardoor hij veel sneller reageerde dan de man had kunnen verwachten.
Zijn reactie was meedogenloos. Toen hij klaar was met de man bloedde zijn eigen neus, maar de man was er nog veel erger aan toe. Riot had onder andere zijn gezicht tegen de muur geramd, waardoor het nu een bloederige rommel was, overdekt met schaafwonden. Rechtop staan kon de man niet meer en dat was eigenlijk ook de enige reden dat Riot zich nu kon beheersen. Hij keek naar de jongen, alsof hij hem nu pas echt zag. Zijn pupillen waren nog steeds enorm van de adrenaline, maar hij voelde zich iets stabieler.
"Kom," zei hij schor, geen moment meer omkijkend naar de man, die zich maar met moeite tegen de muur staande wist te houden.

Het was alsof - nee, Rowan kreeg geen adem meer. Zijn longen weigerden gewoon om te functioneren, alsof de schok ervoor had gezorgd dat hij als een soort standbeeld was blijven staan, niet in staat om ook maar een centimeter te bewegen. Hij deed geen enkele poging om zichzelf te verdedigen tegen de klappen, en voor een paar seconden voelde hij even helemaal niets meer, behalve zijn hart dat als een gek tegen zijn ribbenkast sloeg, alsof het een weg naar buiten zocht.
En toen was het opeens over. Hij kon opeens weer normaal adem halen, al had hij het gevoel dat iemand een zak over zijn hoofd had getrokken en rond zijn hals strak had dichtgetrokken. Er dansten sterretjes voor zijn ogen, en langzaam zakte hij iets onderuit. Nu de klappen gestopt waren voelde hij plotseling ook de zijkant van zijn hoofd onaangenaam kloppen.
Zacht kreunend verborg hij zijn gezicht even in zijn handen. Het kon hem even weinig schelen wat er gebeurde - nu greep hij elke seconde waarin hij met rust gelaten werd met beide handen aan.
Rowan -
Een harde knal zorgde ervoor dat de stemmen in zijn hoofd niet te verstaan waren. Zwaar ademhalend keek hij op, zijn rug tegen de muur gedrukt. Zijn donkere ogen schoten van links, waar een paar mensen geschrokken toekeken, naar rechts.
Zijn vader was in elkaar gedoken, zijn gezicht onder het bloed - waarschijnlijk verschilde het nu niet zo veel meer van zijn eigen gelaat - en nog geen meter van hem vandaan stond een jongeman van zijn leeftijd, zo te zien even kwaad als Samuel.
Rustig, Rowan.
Hun blikken kruisten, en wankelend kwam hij overeind. Zijn benen voelden aan als lood.
"Kom."
Kalmeer, in godsnaam.
Hij haalde trillend adem, rechtte zijn rug zo ver als mogelijk - elke spier in zijn lichaam leek plotseling pijn te doen - knikte kort en begon te lopen, steeds sneller tot het punt dat hij richting het eind van de straat sprintte, de mensen die snel opzij sprongen negerend.
Een paar straten verderop toen hij weer buiten adem was - en hij wilde kijken of de jongeman hem gevolgd was - kwam hij wankelend tot stilstand. Zijn handen trilden, hij haalde nog steeds moeizaam adem en het leek erop alsof hij elk moment over kon geven.
'Het - het spijt me -' begon hij hakkelend, zich omdraaiend naar de witblonde jongeman, wiens neus nog leek te bloeden. 'Mijn vader - fuck.'
Bek houden, Rowan.
Hij kneep zijn ogen even dicht en haalde een hand door zijn gezicht. Zijn vrije hand tastte naar iets wat er voor zou zorgen dat hij niet om zou vallen.

De jongen wankelde, maar Riot, die hem met weinig moeite bij had kunnen houden, was nog een en al adrenaline. Hij bekeek de jongen kritisch, tot deze hakkelend begon te praten. Riot fronste.
"Je vader," herhaalde hij kortaf. Zijn felle, blauwe ogen gingen even in de richting waar ze vandaan kwamen. Klootzak. Nou, in ieder geval deed die voorlopig niets. Riot had eigenlijk geen enkel besef van wat hij precies aan had gericht - ja, hij had de man afgetuigd, maar hij zou bij God niet meer weten hoe hij het precies had gedaan - maar hij had het idee dat het nog wel even zou duren voor de man weer een probleem zou vormen. Hij keek een moment toe toen de jongen stabiliteit zocht en pakte toen zwijgend diens arm en plaatste die over zijn eigen schouders.
"Ik breng je naar de garage van m'n pa, hij helpt je wel," zei hij, verrassend nuchter voor iemand die zojuist iemand in elkaar had geslagen, ook al was zijn boosheid zeker nog niet weg. Maar nu had de toestand van die knul voorrang en als iemand in Riot's ogen altijd wist wat er gedaan moest worden was het Iseco wel.
Ze trokken enig bekijks; Rowans toestand liet te wensen over, maar ook de combinatie van Riot's bloedneus met de bloedspetters op zijn grijze hoodie was niet echt iets wat mensen elke dag zagen. Het was gelukkig niet zo gek ver, dat scheelde, want Riot gokte dat die knul elk moment in kon storten.

Kalmeer, godverdomme.
Hij voelde de tranen achter zijn oogleden branden, en hij moest even verwoed knipperen om ervoor te zorgen dat hij weer volledig helder kon zien.
Onwillekeurig deinsde hij iets achteruit toen de jongeman op hem afstapte - hij had dan wel zijn leven gered, maar op dit moment wilde hij het liefst onder geen beding aangeraakt worden. Hij had echter de energie niet om echt te protesteren toen de ander zijn arm over zijn schouders trok om hem te ondersteunen, en hij moest moeite doen om niet met zijn hele gewicht op de jongeman te leunen. Zijn benen trilden nog steeds.
Hij hoorde maar half wat Riot tegen hem zei - de paniek was nog steeds te groot en stemmen waren nog steeds te luid. Hij kreeg wel mee wat hij van plan was en liep maar wankelend met hem mee. Hij merkte het nauwelijks dat de mensen die ze passeerden naar de twee jongemannen bleven staren - het enige wat hij nu wilde was complete stilte.
Toen hij iets was bijgekomen ging hij wat rechter lopen, haalde hij een hand door zijn gezicht en wierp een korte blik op de jongeman op wiens schouders hij nog steeds leunde.
'Dank je,' mompelde hij bijna onverstaanbaar. 'Je bent waarschijnlijk de enige die hem had gestopt.'

Riot keek opzij toen de jongen zowaar iets zei. In een andere situatie had hij waarschijnlijk ontwijkend zijn schouders opgehaald. Hij vond zichzelf bepaald niet zo bijzonder dat hij zich als de enige zag die de man tegen had gehouden, maar hij had over het algemeen überhaupt geen hoge dunk van zichzelf, als het erop aankwam.
"Geen dank," bromde hij. De garage kwam in zich en hij zag dat Iseco buiten stond te praten met iemand die net zijn auto in stapte. De vreemdeling reed net weg toen ze aankwamen en Iseco een moment lang van Rowan naar Riot en maar ging hen toen voor naar binnen.
"Kom," zei hij slechts. Riot leidde de jongen mee naar binnen. Inmiddels was hij wel aardig klaar met het hebben van een vreemd lichaam zo dicht tegen het zijne, maar wat hij wel of niet prettig vond deed er niet zoveel toe; hij was zelf niet degene wiens bek dichtgetimmerd was. Hij hielp Rowan naar een van de banken in de foyer, maar bleef zelf staan, armen over elkaar geslagen. Zijn uitdrukking was ernstig en hij keek Iseco vragend aan, die al snel aangelopen kwam met een verbanddoos en naast Rowan kwam zitten.
"Kan je me vertellen wat er precies is gebeurd?" vroeg hij de jongen kalm.

Rowan liet zich naar binnen begeleiden zonder te protesteren of een woord te zeggen. Hij had geen flauw idee waar hij was - hij kende het deel van de stad niet waar de jongeman hem heen geloodst had, maar om nu tegen te gaan stribbelen zou voor hem niet beter uitpakken.
Ook toen hij door Riot naar binnen de garage in leidde zweeg hij, tot hij zich op een bank kon laten zakken en de ander hem los liet. De man die zich een paar momenten ervoor bij hen had gevoegd kwam naast hem zitten, een EHBO-koffertje in zijn handen, en onwillekeurig trok hij zijn schouders iets op. De plekken waar Samuels vuisten contact gemaakt hadden met zijn huid deden nog steeds pijn en hij voelde er niet veel voor om nu ook nog maar een centimeter te bewegen.
"Kan je me vertellen wat er precies is gebeurd?" De stem van de man was een stuk kalmer dan die van Riot en stelde hem iets gerust. Hij wreef ietwat onbehaaglijk over zijn onderarm voor hij antwoord gaf. 'Mijn vader - mijn vader - hij,' hij gebaarde even naar Riot, 'heeft ervoor gezorgd dat mijn vader me niet volledig in elkaar timmerde.'

Iseco keek een moment lang kritisch naar Riot. Diens bloedneus en over elkaar geslagen armen bevestigden het verhaal wel aardig. Riot knikte kort.
“Denk je dat dit volstaat, of wil je liever dat ik je naar het ziekenhuis breng?” vroeg Iseco, kort op de EHBO doos tikkend. Zijn uitdrukking stond ernstig.
Riot veegde met de rug van zijn hand het bloed van zijn mond. Veel meer aandacht schonk hij het echter niet. Het was maar een bloedneus. De jongen was er slechter aan toe. Iseco had de vrijheid genomen om in ieder geval alvast maar heel voorzichtig het bloed van diens gezicht te verwijderen, waar mogelijk. Hij deed dat met een vakkundigheid die het resultaat van een hoop ervaring was. Hij had Riot vaak genoeg opgelapt, maar hem niet alleen. De meeste jongens die in de garage werkten waren van het soort dat nogal eens ruzie maakte. Iseco had dan ook wel wat meer nodig dan wat bloed om zijn kalmte te verliezen.
Riot zat anders in elkaar. Bloed deed hem weinig, maar als hij getuige was van dingen zoals dit kookte zijn bloed. Hij had geen idee of het gezicht van de vader van de jongen nog te herstellen zou zijn, maar hij zat er ook niet mee. Zo compassievol als hij kon zijn naar vrienden, zo meedogenloos was hij naar mensen die het ernaar maakten.
Hij veegde zijn bloederige hand af aan zijn spijkerbroek en sloeg zijn armen weer over elkaar.

Rowans handen waren zo krampachtig gebald dat zijn knokkels wit werden en zijn vingers tikten tegen de rug van zijn hand terwijl hij met een lichte frons op zijn gezicht van de oudere man naar Riot keek. Hij dwong zichzelf om enkele keren diep adem te halen, en langzaam ontspanden zijn handen in zijn schoot.
Het verbaasde hem hoe ontspannen de man in deze hele situatie bleef. Hij had geen spier vertrokken toen hij zomaar zijn garage was binnengevallen en een halfslachtig verslag had gehouden over wat er ongeveer was gebeurd, en nu stond hij hier voor hem, vragend of hij misschien naar het ziekenhuis gebracht moest worden.
Haastig schudde hij zijn hoofd. 'Nee, dat zal niet nodig zijn,' antwoordde hij vluchtig, en wonder boven wonder wist hij voor een fractie van een seconde te glimlachen. Dat wilde zeggen, zijn mondhoeken trokken iets omhoog. 'Dank u,' voegde hij er aan toe. 'Ik wil u verder niet tot last zijn en het is al laat.' Zijn blik ging weer naar Riot, die met een donkere blik en zijn armen over elkaar gevouwen toekeek en geen woord sprak.

Iseco glimlachte even.
“Geen dank,” zei hij kalm. “Je bent ook niet tot last. Overdag zou het juist lastiger zijn geweest. Klanten vinden bloed meestal wat vreemd,” zei hij luchtig.
Hij ging kundig verder met het verzorgen van de jongen. Op een gegeven moment keek hij een moment op naar Riot, die niet van zijn plek was gekomen, om vervolgens weer verder te gaan. Zonder zijn pleegzoon aan te kijken vroeg hij;
“Hoe is die man er eigenlijk aan toe, Riot?”
Riot bromde iets.
“Dat heb ik niet verstaan."
“Heb z’n bek kapot geslagen.”
Iseco’s mondhoeken bewogen even. Riot’s gezicht bleef echter strak. Eraan terugdenken maakte hem eigenlijk alweer opnieuw kwaad.
“Net goed.” Hij richtte zich nu weer tot Rowan. “Heeft hij je vaker mishandeld?” vroeg hij kritisch. “Het spijt me als ik vrijpostig ben, maar ik schrik hier wel van, als ik eerlijk ben.”
Riot sloeg zijn ogen neer. Hij wist precies waarom dit Iseco zo aangreep. En het maakte dat hij zich ineens een beetje ongemakkelijk voelde.
Het leek erop dat Iseco bijna klaar was en de jongen zag er zo zonder dat bloed in ieder geval al een heel stuk beter uit.

Terwijl hij sprak gingen zijn vingers onwillekeurig even naar de plek waar zijn linkerarm in contact was gekomen met de muur. Het was duidelijk dat daar vroeger of later een paarse plek zou verschijnen, maar daar kon hij zich op dat moment weinig zorgen over maken.
Met een lichte frons op zijn gezicht volgde hij de conversatie tussen de oudere man en Riot. Hij kon nog steeds moeilijk inschatten wat nu precies de relatie tussen de twee was - de eerste sprak tegen hem op een toon die je bij een ouder zou verwachten maar de jongeman had in Rowans ogen niet meer defensief kunnen zijn.
Wat hem verbaasde was de reactie die de man gaf toen Riot, zonder ook maar een spier te vertrekken, toe gaf dat hij zijn vader een goede mep terug had verkocht. Hij leek niet bepaald kwaad te zijn op de blonde jongeman - sterker nog, Rowan kon zweren dat Iseco nog net een glimlach wist te verbergen voor hij terug naar hem keek.
De vraag die volgde kwam als een nogal onaangename verrassing.
“Heeft hij je vaker mishandeld?” De man keek hem doodserieus aan en automatisch sloten zijn vingers zich weer om zijn gebalde linkerhand. “Het spijt me als ik vrijpostig ben, maar ik schrik hier wel van, als ik eerlijk ben.”
'Eh, nou,' begon hij langzaam, terwijl zijn blik langzaam afdwaalde, 'tegenwoordig heeft hij niet - ik woon al een tijdje niet meer thuis, ziet u, en ik -' Hij stopte en voelde zijn wangen warmer worden, voor hij overnieuw begon. 'Sinds ik niet meer met hem onder één dak woon had ik gehoopt hem nooit meer te hoeven zien. Hij heeft namelijk de neiging om nogal kwaad op me te worden.'

De strakke trek rond Iseco’s mond zou een hoop mensen zijn ontgaan. Riot wist echter waar hij op moest letten bij de man. Het antwoord van de jongen voor hem had hem duidelijk geraakt.
Iseco knikte langzaam en wreef bedachtzaam even over zijn kin. Ondanks dat subtiele trekje dat hem voor zijn pleegzoon verried, was hij verder een en al beheerste kalmte. Vriendelijk ook. Je kon hem van een hoop beschuldigen, professioneel was hij wel.
“Helder,” zei hij toen, “helder.”
Bepaald helder was de uitleg van de jongen eigenlijk niet, maar ook voor Riot was het genoeg om te weten hoe de zaken ervoor stonden. De afkeer voor de man die hij had geslagen groeide alleen maar.
“Woon je alleen?” vroeg de Italiaanse man toen door, zijn toon nog steeds vriendelijk, maar ook kritisch.
Het was Riot ook niet ontgaan hoe moeizaam Rowan praatte over zijn thuissituatie. Er was geen genie nodig om de impact ervan in te kunnen schatten. De witblonde jongen voelde dan ook eigenlijk geen seconde iets wat ook maar leek op schuld. De man mishandelde zijn zoon, dus mishandelde Riot hem. Dat kreeg je ervan.

Hij loog niet als hij zou zeggen dat hij had gedacht zijn vader nooit meer terug te zien. Hij was niet van plan geweest ooit nog naar zijn ouderlijk huis te gaan, en als het even kon zou hij Samuel koste wat kost vermijden. Dan was hij maar laf om de ander niet te confronteren, maar daar voelde hij bitter weinig voor.
Er was weinig van het gezicht van de oudere man af te lezen. Iseco sprak voor enkele momenten geen enkel woord, staarde alleen bedachtzaam voor zich uit en maakte verder geen oogcontact met noch zijn zoon, of wat hij dan ook van de man mocht zijn, of Rowan zelf. Hij besloot dan ook niets te zeggen, tot hem een volgende vraag gesteld werd. Hij was stiekem blij dat de man zo rustig wist te blijven en leek te weten wat hij moest zeggen, gezien het ervoor zorgde dat hijzelf wat kon kalmeren.
”Woon je alleen?”
Ontkennend schudde hij zijn hoofd. ‘Nee. Ik woon met mijn vriend in een appartement bij het park, een eind verderop.’ Hij was heel wat van het centrum afgedwaald om in deze wijken terecht te komen, maar dat deed er op dat moment naar zijn idee vrij weinig toe.

Iseco knikte langzaam en was even stil.
“Dat is goed om te horen,” zei hij toen met een oprechte glimlach. “Als je je vriend wil bellen, dan kan dat trouwens."
Zijn telefoon ging en hij stond haastig op.
“U spreekt met Iseco,” hoorde Riot hem nog op een beleefde toon zeggen, terwijl hij een stukje bij de twee jongeren wegliep. Riot voelde zich zowaar een klein beetje opgelaten. Normale mensen zouden op een moment als dit vast een gesprek aanknopen of zoiets, maar hij had a) geen flauw idee waar je een normaal gesprek over begon, en b ) al helemaal niet op het moment dat iemand er zo aan toe was.
Dus deed hij maar wat voor zijn doen nog best heel erg toeschietelijk was;
“Moet je wat drinken?” vroeg hij. Het klonk wat nors, maar dat was toch wel een klein beetje Riot’s modus operandi bij vreemden en semi-vreemden. Niets persoonlijks.
Ondertussen viel het hem op dat Iseco inmiddels in een vlot Italiaans aan het telefoneren was. Riot verstond inmiddels een handjevol Italiaanse woorden - vijf of zo -, maar Iseco die een gesprek met iemand voerde in die taal was praktisch onnavolgbaar. Riot gokte dat hij soms zo snel sprak dat zelfs iemand die de taal wel sprak er moeite mee zou hebben. De toon bleef echter vriendelijk, dus er was voor Riot geen reden om waakzaam te zijn.

Rowan glimlachte flauwtjes terug naar de man tegenover hem. Hij was er nog steeds een beetje verbaasd over dat hij hem zo zonder problemen had geholpen en wilde hem – voor de tweede keer in vijf minuten – zijn dank betuigen toen de man meldde dat hij zijn vriend mocht bellen als hij dat wilde. ‘Dat zou fijn zijn,’ antwoordde hij. Net deze ene keer had hij zijn telefoon niet bij zich en Kael zou zich ondertussen wel zorgen maken.
Een tel later ging er een telefoon. De man kwam gelijk overeind om op te nemen, hiermee de twee jongemannen met elkaar achter latend. Zowel Rowan als de ander waren even stil, terwijl de eerste wat glazig voor zich uit staarde. De pijn was nu wel weggezakt en hij voelde er bovendien weinig voor om over koetjes en kalfjes te praten. Normaal gesproken had hij heus wel iets gezegd maar daar was hij nu niet echt in de stemming voor.
“Moet je wat drinken?”
Hij keek op uit zijn gedachten. De blonde jongeman had hem aangesproken, een nogal barse toon in zijn stem. Rowan had al gemerkt dat hij ook niet echt iemand was die een leuk gesprek zou aanknopen en eigenlijk vond hij dat niet zo erg.
‘Als het geen grote moeite is, graag.’ Hij ging wat rechter zitten en duwde zijn haar uit zijn gezicht. De man, die eerder was weggelopen om de telefoon op te nemen, sprak nu ondertussen verderop in de ruimte in snel Italiaans met degene aan de andere kant van de lijn, en opnieuw gingen zijn ogen van de eigenaar van de garage (tenminste, Rowan nam aan dat hij dat was) naar de jongeman. Ze leken zo op het eerste gezicht in geen enkel opzicht op elkaar.

“Als het geen grote moeite is, graag,” antwoordde de jongen en Riot haalde slechts stug zijn schouders op. Hij liep naar het kleine keukentje waar de koffieautomaat stond - ook al was deze al anderhalf jaar defect omdat het niemand genoeg boeide om het te fixen - en vulde een glas met water bij het kleine gootsteentje.
Hij liep terug naar de jongen en reikte hem zwijgend het water aan.
Op hetzelfde moment kwam Iseco terug, nu klaar met zijn telefoongesprek.
“Ah, ik zie dat Riot je al iets heeft ingeschonken, mooi zo,” constateerde hij. Hij reikte Rowan zijn mobiele telefoon aan.
“Hier, kan je je vriend even bellen,” zei hij vriendelijk. Hij glimlachte even.
Riot was op de grond gaan zitten, met zijn rug tegen de muur aan. Hij stak zwijgend een sigaret op, in zichzelf gekeerd en met een air van afstandelijkheid om hem heen. Tijdens werktijd werd roken in de garage absoluut niet getolereerd, maar doorgaans had Iseco wel aardig door wanneer Riot er een puur opstak om rustiger te worden. Hij bekeek zijn pleegzoon een moment lang, maar richtte zich toen weer op Rowan.

Rowan moest eerlijk aan zichzelf toegeven dat hij de jongeman er niet echt sympathiek uit vond zien. Goed, hij had hem mee genomen naar de garage en ervoor gezorgd dat de oudere man hem kon helpen, maar verder was er eigenlijk geen woord uit zijn mond gekomen. Uit zijn acties bleek wel dat hij misschien wat vriendelijker was dan hij er uit zag, gezien hij er niet bepaald uit zag als iemand die Rowan zelfs op klaarlichte dag snel aan zou spreken.
Maar goed, hij zou überhaupt niet zo snel willekeurige mensen aanspreken.
Hij glimlachte gewoon toen Riot hem een glas water overhandigde, en had deze al half leeg gedronken toen Iseco terug keerde met een telefoon. De man glimlachte wel, en gaf hem de telefoon.
Hij rook de sigaret van Riot wel, maar erg drong het niet tot hem door. Hij was ondertussen aan de lucht gewend geraakt; Kael stak er van tijd tot tijd nog wel eens eentje op, al rookte hij alleen op het balkon of op het stoepje voor het gebouw.
Na even naar de telefoon gestaard te hebben realiseerde hij zich weer wat Kaels nummer was, en toetste dit langzaam in voordat hij de telefoon naar zijn oor bracht, bijtend op het randje van zijn nagel. Hopelijk was zijn vriend nog wakker of had hij zijn geluid aan staan, anders zou hij Paul moeten bellen.

Kael keek met een frons op van zijn magazine toen zijn telefoon ging. Rowan. Hij nam op en klemde hem tussen zijn hoofd en schouder in, terwijl hij verder bladerde.
"Hey babe," zei hij luchtig, zich van geen kwaad bewust. Hij legde echter toch het magazine aan de kant. Hij kon zich of op lezen concentreren, of op telefoneren, niet allebei.

Riot keek even toe hoe de jongen belde. Het felle en onberekenbare was weer wat uit zijn ogen verdwenen; de nicotine werkte kalmerend op hem. Hij tikte wat as op de grond. Dat veegde hij later wel weer weg.
Iseco ging ondertussen ontspannen door zijn eigen telefoon. Hij wilde niet teveel naar de jongen staren, opdat deze zich niet ongemakkelijk zou voelen. Zo nu en dan wierp de man wel een zijdelingse blik op zijn pleegzoon. Het was vaak moeilijk te raden wat er in diens psyche omging, maar dat hem iets dwars zat was iets wat Iseco direct doorhad. De vraag was doorgaans alleen; wat precies. In dit geval leek het hem niet al te moeilijk.
Hij zag dat hij een app had van zijn vriendin, Margaret. De vrouw was benieuwd of hij voor hij thuis kwam nog even een aantal dingen mee kon nemen. Iseco glimlachte bij zichzelf. Hij kon aan de ingrediënten al zien dat Margaret plannen had en die smaakten doorgaans voortreffelijk. Met zijn Italiaanse roots ging men er snel vanuit dat Iseco de keukenprins was, maar hoewel ze veel samen deden was het Margaret die werkelijk kon toveren in de keuken.

Rowan sloot onwillekeurig zijn ogen even toen er werd opgenomen en hij Kaels stem hoorde, en er verscheen even een kleine glimlach op zijn gezicht. Het werkte vaak kalmerend om met zijn vriend te kunnen praten, zelfs al was het over de telefoon.
'Hoi schat,' antwoordde hij, er in slagend om zijn stem normaal te laten klinken. Hij wilde Kael niet al te ongerust maken. 'Ik weet niet of je druk bent nu, maar, ehm...' Hij leunde iets naar achteren en wierp een vluchtige blik op Riot, zich zeer bewust van het feit dat deze naar hem keek. 'Is er een mogelijkheid dat je me op komt halen? Ik weet dat ik ondertussen al thuis had moeten zijn maar ik - er is iets voorgevallen en ik, eh... ik voel er niet zo veel voor om nu nog alleen naar huis te lopen. Ik weet ook niet hoe ver het nog is.' Hij keek even op zijn horloge. 'Ik - ik leg alles later wel uit, dat wil ik niet over de telefoon doen.'
Hij voelde zich even schuldig over het feit dat hij Kael constant weer bij zijn problemen betrok. Daar had de jongeman helemaal niet om gevraagd. Maar veel vrienden had hij verder niet en Rowan was iets nieuws aan het proberen waarbij hij niet constant dingen voor hem verborg en tegen hem loog.