This is it! | Iana

Iana had moeite om haar lach in te houden toen ze Blase overal zag paraderen en hij opeens haar bloem verloot. "Noooo!" Iana sloeg -nep kwaad- haar hand op haar dij en keek Blase quasi boos aan. Natuurlijk schoot ze niet veel later in de lach en snelde ze naar Blase om daar naar de grond te kijken en haar armen in de lucht te gooien. "Dude, die vinden we nooit meer!" Iana liet zich op haar knieën zakken en deed een tevergeefse poging om de bloem terug te vinden. Dit veld stond vol met die rode bloemen dus eigenlijk was het zo'n grote ramp nog niet. Dus niet veel later stond Iana daar al met een nieuwe bloem en stak ze Blase zijn manen dit keer helemaal vol met rode bloemen. Ook in zijn staart stak ze er een heleboel waardoor Blase opeenduur op een showpaard leek. "Moet je jezelf zien, how beautiful!" Ze streek een lok manen uit zijn gezicht en grijnsde om het aanzicht van Blase. Paarden met bloemen en dan zo'n droog gezicht waren ook zo hilarisch. Iana liet zich even later achterover vallen en met haar benen en armen weid open probeerde ze een 'bloemen engel' te maken. Zou dat eigenlijk wel gaan? Na een vijftal minuten hysterisch zwaaien met haar ledematen moest ze zich gewonnen geven want die bloemen verroerden geen vin. Dus sprong Iana maar weer overeind en vloog ze op Blase af. Zou hij nog steeds zo energiek zijn om iets te proberen waar Iana best wel zin in had? Ze sprong op Blase zijn rug maar van de plaats ze zich op haar achterste liet vallen ging ze op haar twee voeten staan. Met haar armen wijd open probeerde ze haar evenwicht te houden. Dit was best creepy als je niet wist wat je paard ging doen.

"Noooo!" zij ze met een Kwade stem. Blase zijn oren schoten naar achter in zijn nek werd wat gespannener. Niet veel later schoot ze in de lach en kwam ze op Blase af gerent. Meteen ontspande hij zijn nek weer en schoof zijn oortjes langzaam weer naar voren. Ze bekeek de grond en gooide haar armen in de lucht. "Dude, die vinden we nooit meer!" zei ze wanhopig. Blase liet zijn nek zakken en snuffelde wat aan de grond. Ze had gelijk. Tussen al die bloemen kon je die ene echt niet vinden. Binnen no-time had Iana weer wat bloemen en stak ze in zijn manen en staart. Hij zat helemaal vol bloemen. Hij durfde zich gewoon niet meer te bewegen en was bang dat er een bloem af zou vallen. "Moet je jezelf zien, how beautiful!" zei ze lachend. Hij brieste een keer en keek Iana met zijn grote ogen aan. Iana liet zich in de bloemen vallen en ging wild op en neer met haar armen en benen. Het zag er vreemd uit en Blase had daarom ook een stapje achteruit gedaan. Met een vreemde blik bleef hij staan kijken naar wat ze allemaal aan het doen was. Na enkele minuten sprong ze op en rende op Blase af. Zij oren bewogen alle kanten en hoorde het geritsel onder haar schoenen. Iana sprong weer op zijn rug maar dit keer ging ze niet zitten maar zette ze voorzichtig een voet op zijn rug gevolgd door de andere. Iana stond gewoon op zijn rug. Hij probeerde zo stil mogelijk te staan en keek een keer om naar Iana. Het zag er best malloot dat er iemand op stond in plaats van zit. Maar onderhand had hij wel door dat Iana af en toe wel gek was. Na dat hij wat gekeken had naar Iana liet hij zijn hoofd zakken en begon te grazen. In zijn oog hoeken keek hij nog wel naar Iana zo dat hij alles kon zien wat ze deed en er niet in een keer van zou schrikken.

Iana moest lachen omdat ze wist dat Blase geen bal verstond van wat Iana allemaal aan het forceren was. Dus hield ze er maar mee op en aaide ze hem geruststellend over zijn neus. "Ik ben echt niet zo gek als ik eruit zie hoor jongen." Een geniepige grijns lag op haar gezicht en haar blik ging naar de lucht. Grijze wolken hadden zich verzameld en het zag er naar uit dat het ging regenen. Iana sloeg daar maar geen acht op, dacht dat het nog wel even ging duren tegen wanneer het zou onweren dus ging ze netjes op Blase zijn rug staan.
Het deed haar deugd om te zien dat Blase geen voet verzette en hij netjes wachtte op een teken van Iana. Maar Iana was helemaal niet van plan om in volle galop op zijn rug te blijven staan -wat zo goed als sociale zelfmoord zou zijn- dus liet ze zich op haar achterste zakken en gaf ze hem wat benen. Stiekem hoopte ze dat het nog lang ging duren tegen wanneer het slecht weer zou zijn want Iana had nog geen zin om terug te keren naar huis. Haar blauwe ogen gingen naar Blase en een beetje naar voren gebogen aaide ze hem over zijn nek. "Waar gaan we heen jongen?" Iana grijnsde en keek Blase met een lieve glimlach aan. Pas toen ze opeens een paar druppels nat op haar armen voelde liet ze een klagelijke zucht horen. Het zou wel niet te hard gaan regenen. Maar dat waren van die sullige woorden want nog geen vijf seconden later begon het hard te gieten en hoorde ze een luide donder met dan nog een bliksemschicht in de verte. Damn, dit was niet goed. Iana zag in de verte een groot bos en spoorde Blase rap aan. Ze konden waarschijnlijk wel schuilen onder de bomen, waar het gebladerte de regen op zou vangen. Eenmaal aangekomen aan het bos merkte Iana dat het hier veel donkerder was dan buiten maar dat deerde haar niet. Eerst maar eens onderdak zoeken. Iana liet Blase tussen gangen van bomen cirkelen en hoopte dat ze opeenduur op een open plek zouden aankomen. Maar dat gebeurde helemaal niet. Integendeel. Het werd -naarmate ze verder gingen- steeds donkerder en Iana kon nog amper het licht van het donker onderscheiden. Een plotse angst overviel haar en haar ogen probeerden te wennen aan het duister. "Blase .. Wat nu jongen?" Iana voelde hoe haar benen begonnen te trillen toen ze iets op haar schouder voelde. Ze draaide haar hoofd en zag net nog een grote gestalte achter Blase staan; Een reusachtig dier met zijn klauwen hoog de lucht in, zijn mondhoeken de lucht in en zijn vlijmscherpe tanden vervaarlijk in het klein beetje licht blinkend. Oh god .. Het was een beer.

"Ik ben echt niet zo gek als ik eruit zie hoor jongen." Zei ze lachend. Hij keek af en toe achterom of alles nog goed ging maar gaf verder geen kik. Toen Iana zich liet zakken en weer normaal op zijn rug zat wachtte hij weer netjes tot Iana een commando gaf. Iana spoorde hem aan en Blase stapte op een stevig tempo vooruit. "Waar gaan we heen jongen?" vroeg ze terwijl de eerste paar regen druppels uit de lucht kwamen vallen. Nog geen 10 seconde had het geduurd of het kwam met bakken uit de hemel. In de verte was een bos en Iana spoorde hem aan. In een rustig galopje galoppeerde hij tussen de bomen door. Hij wist hier de weg wel en wist een prima plek om te schuilen. Hier verder op war een grote steen die wat schuin stond en waar je net onder kon schuilen. Hoe verder ze het bos in gingen hoe donkerder het werd. Na enkele minuten konden ze zelf bijna niets meer zien. Het was al wat minder gaan regenen maar het was nog zeker niet opgehouden. "Blase .. Wat nu jongen?" zei ze wanhopig. Net toen hij aan wilde stappen hoorde hij een geritsel achter zich en keek om. Er stond een grote beer achter ze met zijn klauwen op Iana en hem gericht. Hij draaide zich om en zijn oren schoten in zijn nek. Zijn ogen werden groter en je zag het wit van zijn oog. Hij moest met zijn vieze klauwen van Iana afblijven. Hij vloog een keer met zijn voor benen wat omhoog en raakte de beer net aan. Hij kon de beer makkelijk aan -dacht hij-, maar niet met Iana op zijn rug. Natuurlijk konden ze ook weg galopperen en hopen dat de beer hun niet zou volgen. Hmm, het was niets voor Blase om van het gevaar weg te rennen dus besloot hij toch maar de beer een lesje te geven. Hij draafde een stuk terug en liet Iana daar afstappen. Met zijn neus duwde hij haar naar achter met de bedoeling dat ze weg moest gaan. Hij draaide zich weer om en ging een paar meter voor de beer staan. Zijn oren waren bijna helemaal in zijn bos manen verdwenen en zijn tanden waren wat ontbloot. Het was niet gewoonlijk voor een paard maar bij Blase was alles mogelijk. Even keek hij om naar Iana en vloog daarna met zijn voorbenen de lucht in. De beer was nog niet zo heel oud dus als hij hem liet schrikken zou hij wel weg gaan. Met zijn voorbenen gaf hij de beer een paar flinke klappen. Even haalde de beer uit met zijn Klauw en deinsde Blase terug maar die Krassen deden helemaal geen pijn. Hij vloog met zijn hoofd af op zijn arm en hapte in zijn vel. De beer bromde luid en sloeg nog een paar keer met zijn klauw op zijn hoofd en schouder. Nadat Blase los had gelaten liep de beer gespannen weg en Blase vloog er nog een keer achter aan. Weg met dat beest, rot dieren. Toen de beer weg was vloog hij naar Iana om te kijken of ze ongedeerd was en liet haar weer op zijn rug springen. Nadenken over pijn had toch geen zin, ze moesten gewoon zo snel mogelijk naar huis met dit weer.

Iana beet de hele tijd op haar nagels terwijl Blase haar van zijn rug afduwde. Gehoorzaam stapte ze af en hield haar hand half voor haar mond. Blase zou die beer nooit in zijn eentje aankunnen, zo'n dier kon je niet even uitzwaaien; als je begrijpt wat ik bedoel. Toen de beer zijn twee poten de lucht in hief en Blase een paar klappen gaf liet ze een luide gil horen, zag dat de beer zijn ogen op haar richtte maar Blase hem snel genoeg had afgeleid zodat hij niet op haar af kon komen. De hele tijd had Iana har adem ingehouden en toen ze de beer zag weglopen durfde ze eindelijk weer naar adem happen. "Blase!" Iana's mond viel open bij het zien van blase zijn wonden en vroeg zich af waarom Blase geen kik gaf. Er sijpelde zelfs wat bloed uit zijn wang dus het was duidelijk dat Iana niet zomaar op zijn rug kon springen. Dit moést verzorgd worden. Vlug scheurde ze een stuk van haar t-shirt en depte daarmee het bloed van zijn gezicht. Daarna nam ze uit haar tasje een soort zalf en smeerde die er zorgvuldig aan. "Dit moet voor nu volstaan." Iana beet op haar onderlip en drukte hem nog een zoen op zijn neus. "Dankje, je bent moedig." Een grote glimlach krulde rond haar mondhoeken en voorzichtig ging ze op zijn rug staan. Ze zouden best opschieten want de regen was nog steeds niet opgehouden en Iana begon te denken dat het ook niet ging ophouden. "Kun je goed lopen?" Iana probeerde hem wat aan te sporen maar lette vooral goed op zijn benen zodat ze op tijd kon zien of hij pijn zou hebben of niet. Dit ritje was helemaal niet voorzien, eigenlijk was dit haar schuld. Iana zuchtte, sloeg haar natte haren naar achteren en hoopte dat ze snel thuis zouden zijn en ze hem kon afdrogen met wat stro. Toen het hek van de weide in zicht kwam vorg Iana zich af of Blase wel zou kunnen springen. "Kun je het?"

-Daar gaat mijn inspiratie alweer. --'

Eindelijk was hij van de beer af en kon hij zich weer op Iana richten. "Blase!" Riep ze bang naar hem toen hij omdraaide. Hij had wat schrammetjes maar hij had er weinig tot geen last van. Ze kwam op hem af en scheurde een stuk van haar shirt. Voorzichtig depte ze wat bij zijn wang waar wat bloed uit kwam. Die wond had hij zelf nog niet eens gevoeld. Ze gooide het stuk shirt op de grond en grabbelde in haar tasje. Al snel kwam het wel bekende tubetje zalf tevoorschijn. Al eerder had ze deze gebruikt voor zijn been waarna hij daar geen last meer van had. Ze spoot wat op haar vinger en veegde het over zijn wang. "Dit moet voor nu volstaan." zei ze met een iets wat gekalmeerde stem. Toen ze een kus op zijn neus gaf gleden zijn oren naar voren en verscheen er een twinkeling in zijn ogen. Wat had hij toch een geluk met haar, al die mooie momenten en vooral spannende. "Dankje, je bent moedig." zei ze glimlachend. Voorzichtig ging ze weer op zijn rug zitten en Blase had er helemaal geen last van. "Kun je goed lopen?" vroeg ze vriendelijk. Natuurlijk kon hij dat. De woorden waren nog maar net over haar lippen of Blase stapte aan. Het weer was nog steeds niets, het regende hard en zo ver je kon zien kwam er ook geen heldere lucht aan. Het was maar beter dat ze weer naar stal gingen, dan konden ze allebei opdrogen. Toen ze voor het hek van de wei stonden ging hij even stil staan en wachtte op commando. "Kun je het?"vroeg ze weer. Natuurlijk, hij kon lopen en net zo goed springen. Hij sprong aan in draf gevold door galop en hij trok zijn voorbenen hoog de lucht in. Binnen enkele seconde waren ze aan de andere kant van het hek en galoppeerde richting de stal. Op het erf ging hij over naar stap en liep de schuur in. Toen hij helemaal droog stond verliet een grote zucht zijn neus en sloot hij zijn ogen. Hij wilde het niet graag toegeven maar nu was hij best wel moe. Het was een geweldige dag, maar wel erg vermoeiend. Hij hoopte dat zijn nieuwe leven hier bij Iana meer van die dagen mee zou maken. Hij opende zijn ogen weer en leunde met zijn hoofd tegen Iana die intussen al was afgestapt.

Iana voelde hoe haar adem in haar keel stokte en ze moeite had om zich rustig te houden. Ze had bepaalde twijfels over dat hek en nu Blase gewond was vroeg ze zich af of het wel zo verantwoord was om hem erover te laten springen. Het was de eerste keer in die dagen dat ze met Blase was dat ze zich afvroeg of Blase het wel kon halen. Normaal gezien was Iana nooit onzeker, deed ze alles en bleek dat allemaal goed te komen. Ergens hoopte ze dat dit ook zo goed ging eindigen. En na nog geen twee minuten kon ze zichzelf de kop in slaan, gewoon omdat ze zich zorgen om niks gemaakt had. Blase kon alles, het werd maar eens tijd dat ze dat echt eens begon te accepteren. Toen ze uiteindelijk in de manege terug waren haalde ze opgelucht adem, keek ze hem blij aan en aaide ze hem belonend over zijn schouder. Tevreden stapte ze van zijn rug en bekeek nog eens alle wonden die nu netjes ontsmet waren en vast geen kwaad konden. Het was nu wel nodig dat ze hem een paar dagen in de stal zou laten staan want die wonden zouden de tijd nodig hebben om te helen. En Iana was dus ook totaal niet van plan om voor die tijd nog wat met hem te gaan doen. Ooit wou ze wel eens een wedstrijd met hem meedoen, het liefst een cross of een jumping want daar was Blase wel erg goed in. Met haar bruine haren achter haar schouders leidde ze Blase richting een stal en nam daar een heleboel stro om hem daarmee droog te wrijven. Daarna zette ze zich in een hoekje van de stal en liet ze haar hoofd tegen het stro zakken. Ja, ze was moe na die drukke dag. Hopelijk zou Blase niet al te wild doen -wat haar maar raar zou lijken- en zou hij wat rusten. Dat zou hem alleszins goed doen.

- Een ding; Totaal géén inspiratie ..

Hij voelde dat Iana twijfelde over de sprong maar dat was nergens voor nodig, hij vloog alsof het niets was over het hek en draafde over de wei richting de stal. Toen ze in de schuur waren liet Iana zich van zijn rug af glijden en aaide hem glimlachend over zijn hoofd. Toen haar hand zijn hoofd raakte sloot hij even zijn ogen. Het was zeker een leuke eerste dag geweest bij zijn nieuwe baasje. Hij wilde er gewoon nooit meer weg. Iana liep richting een stal en Blase volgde haar. Ze liepen een schitterende stal in met een dikke laag sto erin. Hij stopte midden in de stal en trippelde met zijn hoefjes in het zachte stro. Hij keek Iana aan en zag hoe zei zich neer nestelde in het stro. Hij liep naar haar toe en liet zijn hoofd richting Iana zakken. Even doezelde hij weg en had hij enkele minuten zijn ogen gesloten. In zo'n warme stal kon je gemakkelijk in slaap vallen. Maar Blase wilde nog niet slapen, hijp wilde weer weg. Je had nog een hele nacht om te slapen en dat was het nog lang niet. Hij opende zijn ogen en schoot met zij nek de lucht in. Hij keek Iana aan met de vraag van wat ze nu gingen doen. Het leek erop dat ze erg moe was, maar dat wist hij niet zeker. Met een opgeheven hoofd bleef hij Iana aankijken wachtend op haar reactie.

-same here!