You don't know my name. ~Iana

Tot zijn verbazing was het nogal leeg in de stallen. Het leek wel alsof Dygur de enigste was die opgesloten in de stal moest zitten, wat niet bepaald eerlijk was. Maar hij probeerde er het beste van te maken en knabbelde op het kartonnen hooi. Hooi had geen smaak, het proefde goor aan. Het leek alsof je op karton aan het knabbelen was. Dygur was geen voorstander van hooi. Hij had liever een lekkere grond vol met gras. Ja, gras onder zijn voeten, dat was nogal eens lang geleden. Hij herinnerde zich de dagen dat hij alleen maar op gras stond, bij Sania bijvoorbeeld. Ze was het beste en enigste baasje dat hij ooit had. Ze was wel oud, maar ze was een echte verwenster, en daar had Dygur niet veel op tegen. Hij baalde zo dat ze gestorven was, nu moest hij niets meer van iemand hebben. Hij zat met opgekropt verdriet over Sania, wat hij er maar niet uit wilde laten omdat hij daar te stoer voor was? Hij wilde uitroepen dat hij uit deze stal wilde. Maar niemand begreep hem, alleen hersenloze paarden een paar stallen verder, er was hier geen enkel paard met hersens. Dat was nu juist het probleem. Hij moest het op zijn eentje doen, er was toch niemand die hem zou begrijpen. Hij draaide koppige rondjes in zijn stal, tot hij voetstappen in de gang hoorde. Hij keek verbaasd op en stak zijn hoofd door het open deel van de staldeur. Een vrouw met een over vriendelijk gezicht kwam naar hem toe. Ze was vervloekt eng. Ze kwam met een halster binnen en probeerde het rond zijn hoofd te krijgen. Hij haatte halsters, vooral bit halsters, dit was dan nog wel een normaal buiten halster, maar dan nog. Toch liet Dygur het rond zijn hoofd doen en er ontsnapte een diepe zucht uit zijn keel. Hij vond de vrouw maar vreemd, waarom keek ze de hele tijd zo vervloekt happy? "Je zult wel blij zijn dat je nu eindelijk iemand gevonden hebt die voor jou wil zorgen." Ratelde de vrouw. Wat zei ze nu? Dygur brieste. Best, laat maar komen. Wat hebben ze nu weer in petto? Dygur werd naar een paddock geleid. Weeral geen gras. Hij had echt honger, begreep dan niemand dat hij gras wilde? De vrouw zette hem in de paddock en klikte het touw van zijn halster los, dus het halster bleef aan zitten. Ok dan? Hij ging wat rondlopen door het zand. Het zand voelde warm aan, was er nu geen enkel dagje waar je gewoon op de wei mocht staan? Er kwam een lang slank meisje in zicht. Wat kwam die doen? Hij spitste zijn oren en brieste. Dit kon nog leuk worden. Ging ze nu echt de uitdaging aan om met hem iets te proberen? Hij wilde niets anders dan haar even duidelijk maken dat ze er niet aan moest beginnen. Maar hij sprak nu jammer genoeg geen 'mens' of hoe noemde je dat? Hij begon te ijsberen en zette het op een lopen, met zijn hoofd fier in de lucht. Niet sollen met Dygur, bedoelde hij. Zijn passen werden groter waardoor hij naar een galop sprong. Het was fijn, die wind nog eens door de manen, maar het was niet echt makkelijk, om zo te rennen door dat losse zand onder je hoeven. Dygur ging in een ruk stilstaan en zuchtte. Wei. Wei. Wei. Hij wilde naar de wei.

&Iana n.n

Iana sloot het portier van haar auto achter zich en wandelde langzaam richting de stallen. Ze had een paard gekocht -niet direct wetend of dat wel zo'n goed idee was geweest- maar Iana was altijd te vinden voor een uitdaging. Haar bruine haren wapperden achter haar schouders en haar blauwe kijkers speurden de stallen af, zoekend naar een of andere vrouw die haar zou leiden naar haar paard. Er lag een fris geurtje in de stallen waardoor Iana kon besluiten dat ze hier de boxen goed uitmestten en ze niet zoals sommige andere -meer vuilere en stinkende- maneges waren. Daar was Iana blij om. Ze was niet van plan haar paarden te stallen in een manege waar ze niet eens naar orde streefden. Een oude vrouw kwam langzaam op Iana aflopen en plaatste een vriendelijke, uitnodigende glimlach op haar gelaat. Ze had van die prachtige blonde krullen en even leek Iana jaloers te zijn op die bos haren van d'r. "Jij moet Iana zijn. Isn't it?" De vrouw hield haar hoofd een tikkeltje scheef en Iana liet een grijns op haar gezicht zakken. "Daar spreekt u mee." Een knipoog en de vrouw wenkte haar richting de paddock. Braafjes en gehoorzaam stapte ze naast de vrouw en liet haar het hek van de paddock openen. "Dit is Dygur, volgens het contract nu jouw paard." De blondharige dame liet Iana binnengaan en sloot meteen het hek. Was ze soms banhg dat het paard haar ging aanvallen? Hmnh, hier klopte iets niet. Iana gooide haar blik op de grijs/witte hengst en grinnikte om wat ze te zien kreeg. Natuurlijk was het zo'n fiere, trotse hengst dat graag liet zien wat hij in huis had. Moest ie dit nu kunnen als Iana op zijn rug zat zou dat perfect zijn. "Wie we hier hebben." Iana sprak duidelijk luid en bevestigde meteen haar aanwezigheid door op de hengst af te lopen. "Mevrouw, zou u me die lange longeerzweep eens even willen doorgeven?" Iana zag de rare uitdrukking op de vrouw haar gelaat maar daar sloeg ze maar geen acht op. De vrouw overhandigde haar de zweep en keek haar lang in haar blauwe ogen aan. Het leek wel of ze Iana's gedachten wilde lezen maar het uiteindelijk toch opgaf en haar hoofd schudde. Iana begon, ietwat verward, naar Dygur te lopen en liet haar luide stem weer horen. "Hup! Lopen!" Iana sloeg een keertje met haar zweep tegen de grond en probeerde hem hiermee op te jagen. Een paddock had de vorm van een cirkel dus Iana liet hem zowat in cirkels om haar heen lopen. Soms stopte Iana met roepen en liet ze hem de andere kant oplopen door haar zweep de andere kant op te laten klappen. Dit noemde de Join Up, een remedie om het vertrouwen van je paard te winnen. Natuurlijk zou dit paard nu nog veel energie hebben en koppig zijn, maar uiteindelijk zou hij toch zijn hals moeten laten zakken en kauwbewegingen maken. Dan zou Iana moeten stilstaan en wachten tot wanneer het paard tegen haar schouder zou knabbelen, maar daar zaten ze nog lang niet. Iana liet het tempo nog wat opdrijven en sloeg steeds sneller met haar lange zweep tegen de grond. Nu mocht deze furie eens laten zien wat hij in huis had!

De vrouw liet het meisje de paddock binnen. Dygur was benieuwd naar wat het meisje ging doen. Opeens kreeg het meisje een zweep in de handen. Meende ze nu echt dat ze wilde dat Dygur een paar rondjes voor haar zou gaan zitten lopen. In haar dromen. Hij mocht haar nu al niet. "Hup! Lopen!" Begon ze te roepen. Serieus? Die tik met haar zweep stond Dygur niet aan en hij begon nijdig en koppig te lopen. Hij maakte af en toe eens een bok sprong, hij hield van lopen, maar niet in dit zand. Maar hij zou zeker niet opgeven, hij was al boos genoeg dat ze gewoon even deze paddock kon binnen komen en hem komen vertellen wat hij moest doen. Zijn bruine ogen stond kil, en zijn hoofd was krom tegen zijn lijf gedrukt. Hij wilde haar om ver rammen, maar hij wilde ook geen zweep slagen op zijn gat. Het meisje liet het tempo nog wat sneller gaan. Dygur begon er in een ren galop door te gaan. Soms begreep hij het even niet, moest hij weer van richting veranderen en alles. Zijn oren lagen plat tegen zijn schedel aangedrukt, oke, hij zat echt veel liever in zijn stal dan dit. Maar wat moest hij, hij kon niets anders dan gewoon zitten rond lopen, en haar gehoorzamen. Maar dan zou hij zichzelf niet meer herkennen. Dygur wilde iets uitproberen. Hij ging -terwijl hij in een ren galop aan het rond springen was- helemaal stil staan en hief zijn lichaam helemaal op waardoor hij kwaad begon te steigeren. Hij kwam met zijn hoeven hard terug in het zand neer en schraapte met zijn zijn andere hoef door het zand. Het zou hem niet verbazen als het meisje hem gewoon weer een tik zou geven, waar door hij terug zou moeten lopen. Maar hij was gewoon echt heel kwaad. Met kille ogen keek hij het meisje aan. Hij wilde gewoon duidelijk maken dat hij niets van haar moest hebben en dat het hem niet interesseerde wat ze van plan was. Zonder dat het meisje hem aanspoorde begon hij weer zelf te lopen. Hij wist het zelf ook niet maar hij voelde veel verdriet en woede in hem. Het verdriet rond Sania, het was moeilijk om hier nu met een ander mens te staan, het gaf hem een schuldgevoel, waarom wist hij ook niet echt. En de woede was rond het meisje. Als je een band wou beginnen met een paard, dan moest je toch vriendelijk doen? Plaats van hem even te laten lopen aan een stuk door? Hij begreep er niets van. Hij liep, en liep, en liep. Tot hij het echt aan zijn spieren begon te voelen dat hij moe werd. Maar hij mocht niet opgeven, doorbijten moest hij doen. Hij begon te draven, en even lange passen te nemen. Hij mocht het meisje niet gewonnen geven. Maar hij voelde pijn. Hij wilde nu echt wel stoppen, het maakte hem niet uit wat het meisje verder met hem deed, hij wilde stoppen. Hij liet zijn hoofd langzaam zakken en haalde diep adem. Hij voelde dat hij over zijn benen aan het struikelen was. Dygur was kwaad op zichzelf, dat hij zich zelf zo maar overgaf. Maar hij probeerde zijn pijn te negeren, wat echt moeite koste, maar hij begon weer verder te lopen. Lopen, focus je daar maar op, dacht hij. Hij begon weer te rennen. Met zijn hoofd terug fier omhoog. Dygur dacht niet aan de pijn die hij voelde in zijn spieren, en het zweet op zijn rug, hij bleef alleen maar verder lopen.

t' Zit tussen flut en gewoon. :'3

Iana zag dat Dygur de hele tijd gehoorzaam de rondjes rende en hij zich niet gewonnen gaf. Even leek ze zelf te denken dat hij nooit ging stoppen en het begon toch te knagen aan haar zelfvertrouwen. Toch zette ook Iana door en liet ze het tempo nog wat opdrijven. Hij zou toch ooit moeten ophouden want geen enkel paard kon een hele dag op zo'n tempo doorgaan. En Iana kreeg haar gelijk, zag dat hij het toch begon op te geven maar hij toch nog koppig bleef staan. Iana voelde hoe haar hart in haar keel klopte toen de hengst het op haar gemund had en zich recht stelde, zijn benen haar richting uitschopte maar dan uiteindelijk toch verder liep. Het was even schrikken maar Iana kon zich best vermannen, wist dat een paard een mens nooit zonder reden raakte maar je er toch mee moest opletten. Dat wist Iana maar al te goed. Tot haar opluchting zag ze dat de hengst zijn hals uitgeput liet zakken en zijn borst hard op en neer ging. Meteen gooide Iana haar zweep de andere kant op en ging ze in het midden van de paddock gaan zitten. De bedoeling was nu natuurlijk dat de hengst naar haar toe zou komen, aan haar schouder zou knabbelen en haar vertrouwen. Maar iets zei haar dat dat niet zo gemakkelijk ging gaan. De bedoeling van deze join up was gewoon dat de hengst haar moest vertrouwen en hij haar moest zien als zijn leider. Zeker niet omgekeerd want dan zouden er ongelukken gebeuren. Na een goeie vijf minuten stelde ze zich teleurgesteld recht, keek ze de hengst aan en schudde ze het hoofd. Dit was zo geen paard dat in één, twee, drie zou gaan luisteren. Dit was een paard die je niet zo gemakkelijk zou kunnen temmen, of hoe je het ook moest zeggen. "Komaan, jongen. Ik wil je geen kwaad doen." Iana probeerde een glimlach op haar gezicht te plaatsen maar ze wist dat die minder overtuigend was dan een echte glimlach. Langzaam stak ze haar hand uit naar de hengst en probeerde hem voorzichtig over zijn neus te aaien. Zo'n erg beest kon het toch ook niet zijn? Maar Iana was wel op haar hoede, stond klaar om achteruit te springen en wist dat deze hengst met nog genoeg zelfvertrouwen zat om haar een klap te verkopen. Het was een spelletje van; wie zal het het langst kunnen volhouden? Ja, die vraag stelde Iana zichzelf eigenlijk ook.

-Dit gaat van slecht naar héél slecht. Flut ..

Dygur stopte met rennen. Het was eerlijk gezegd een enorme opluchting. En nu hij daar zo stilstond, voelde hij echt met hoeveel pijn hij zat. Maar hij hief zijn hoofd nog fier op. Die pijn zou snel weer verdwijnen. Hij hield elke beweging van het meisje in het oog. Vreemd genoeg draaide ze hem de rug. Dygur deed niets, hij bleef gewoon staan. Hij begreep niet meteen wat ze met hem wou doen, of wat ze met hem dééd. Maar hij bleef gewoon staan en liet zijn hals zakken. Hij blies met zijn neus in het zand en haalde diep adem. Hij had zijn beweging voor vandaag wel even gehad, dat was duidelijk. Hij zag het meisje weer bewegen en hij spande al zijn spieren weer en hief daarbij zijn hoofd weer meteen op. Hij deed een stap achteruit. Het meisje kwam dichter. Maar hij bleef staan. Hij had geen bang van haar, dat was het niet. Wat het dan eigenlijk wel was wist hij nu net niet. Hij mocht haar gewoon niet zo? Dygur moest minder denken, misschien ging het meisje hem nog verbazen. En inderdaad, ze probeerde zijn neus te aaien. Dygur bleef staan, maar al zijn spieren stonden gespannen. Hij leek wel een stijve lantaarnpaal. Hij trok zijn neus weg. Maar zijn benen bleven staan waar hij stond. Hij keek weg. Hij was een beetje kwaad dat ze hem de hele tijd rondjes had laten lopen, en hem er nu voor beloonde? Waar was dat nou goed voor? Het was in elk geval nog steeds een betere wijze dan dat hij op zijn vorige manege had gekend. Opgesloten in een kleine paddock en meteen laten rijden, en als je iets fout deed, tik met de zweep. Hij had er geen pijnlijke wonden aan opgelopen, maar wel een lelijk trauma. Hij herinnerde zich hoe Sania altijd met haar hand over zijn neus streelde. En nu deed zij dat ook. Dygur voelde zo veel verdriet in hem. Dat hij er van heen en weer begon te lopen. Hij keek het meisje even aan. Ze zou hem nooit begrijpen. Waar vond hij iemand die hem wél begreep? Misschien, heel misschien, kon dit meisje hem wel helpen. Helpen hem op te vrolijken, en hem over zijn trauma's heen te zetten. Misschien moest hij haar een kans geven, alleen haar, niet meer. Dygur brieste. 'Goed, tuttebel, jij wint.' Hopelijk is dit wat het meisje wou. Dygur liep naar haar toe en duwde met zijn neus tegen haar schouder. Maar ze moest niet verwachten dat hij zich nu met alles zou laten doen. En ze moest al helemaal niet denken dat hij een braaf manege paard ging worden. Dat was niks Dygur. Hij begon te knabbelen op haar schouder, maar hij probeerde haar niet te bijten. Stel je voor dat hij dit nog leuk zou vinden ook?