Lost my faith. || Iana ||

Met open mond en ogen zat Iana te kijken naar het schouwspel van een prachtige Andalusiër die zich van zijn beste kanten liet zien. Iana had vanmorgen gehoord dat er een hengst te koop stond met een prachtig uiterlijk, veel sierlijke gangen en daar bovenop nog een super vriendelijk karakter. Kortom, het dier sprak Iana op foto al helemaal aan en lang had het dus niet geduurd of Iana had haar rijbroek, paardrijdkousen en paardrijdlaarzen aangetrokken en ze was vertrokken. Tot nu toe had ze daar helemaal geen spijt van gehad, ze hadden helemaal niet overdreven met de omschrijving van de Andalusiër, ze vond hem prachtig. Met haar rechterhand streek ze haar haren uit haar ogen en keek afkeurend naar de man die hardhandig met sporen en een zweep hulpen gaf die het paard -tot haar verbazing- toch uitvoerde. Een normaal paard zou allang gesteigerd, tegen gewerkt en zijn oren plat gelegd hebben. Maar blijkbaar negeerde de spierwitte hengst de prikken in zijn buik en liet zijn mooiste gangen zien die Iana stuk voor stuk weer deden verbazen. Het was duidelijk dat Iana deze hengst zonder probleem zou kopen, maar toen ze haar blik over de menigte mensen liet gaan merkte ze dat er wel meerdere mensen de Andalusiër wilden en ze dus zouden moeten bieden. Door de luidspreker klonk dat het paard 15.000 euro kostte, een bedrag waar je niet over zou struikelen als je het paard zag. Of Iana het zou kunnen betalen was nu wel de vraag, ze kon altijd haar kleine D-pony verkopen waar ze al lang niet meer op reed en daar kon ze zeker genoeg geld van krijgen. Geld zou het probleem niet worden, dat was iets wat duidelijk was. Toen de man na een kwartiertje rijden van zijn paard afsteeg en de stijgbeugels opstak zag ze dat hij met zijn bruut geweld de microfoon overnam van een andere man en hij met zijn vettige stem liet weten dat alle mensen die geïnteresseerd waren naar voren mochten komen. Meteen kwam Iana in beweging, klom ze door de omheining van het hek en ging voor de man staan, haar haren netjes naar achteren strijkend. Tot haar opluchting waren er maar drie anderen die naast haar kwamen staan. "Hoeveel bieden jullie?" Weer moest Iana knarsetandend naar de vuile stem luisteren van de man die het paard in zijn ene hand vasthield, niet al te zacht weliswaar. Een slanke, lange man stak zijn hand op en wreef over zijn kin. "Ik geef 15.500 euro, meer niet." Hij had smaragdgroene ogen die Iana's blik voor een tijdje vasthielden. Een ander persoon, dit keer een vrouw, stak haar blonde krullen achter haar oren en schraapte haar keel. "15.550 euro." Ze knikte en leek vol zelfvertrouwen, waarschijnlijk dacht ze dat niemand hoger ging bieden. De man die naast Iana stond was een iets dikkere man, had wel een vriendelijke blik op zijn gezicht en Iana kreeg enige sympathie voor hem. "Voor deze witte, 16.000 euro." Iana keek geschrokken naar de man, slikte en wist dat zij nu hoger zou moeten bieden of ze had het paard niet. Vlug keek ze in de ogen van het prachtige dier, glimlachte vastberaden en draaide haar gezicht naar de man met de microfoon. "16.500 euro!" Met haar triomfantelijke blik keek ze de menigte rond en zag dat geen van alle drie de moeite deed om hoger te bieden en de man met de microfoon haar de hand schudde, het paard overhandigde en zei dat ze straks het contract gingen opstellen. "Je bent van mij mooie, mooie jongen." Een tevreden glimlach krulde rond haar mondhoeken en ze leidde het paard uit de paddock. Eerst ging ze hem eens goed borstelen, hem verlossen van al dat tuig en eens zien tot wat het paard in staat was.
Aangekomen bij de stallen bond ze het paard vast en wreef even over z'n witte, gladde neus. "Ik kom zo terug." Ze grinnikte, liep snel naar de man met de microfoon, tekende het contract en zei dat ze het bedrag zou opsturen via de bank. Ze kreeg de papieren overhandigd en ze zag dat het paard 'Pablo' heette, prachtige naam. Tevreden en uitgelaten dat ze was liep ze terug naar haar mooie aanwinst en deed hem het zijn bit uit, verloste hem van zijn zadel en waste het witte schuim van zijn lippen af. "We gaan je waardigheid teruggeven he lieverd, wat hebben ze nou met jou gedaan." Bezorgd keek ze het dier aan, deed zelf niet de moeite om zijn stalband aan te doen en ging met een borstel over zijn rug, neuriede tevreden een melodietje en wist diep in zichzelf dat ze met dit paard nog een heerlijke tijd zou beleven.

-Ik heb geprobeerd met één hand te typen en meer kreeg ik er niet uit xD Man, mijn pols doet zeer -aa-

Het deed Iana goed om te zien dat Pablo genoot van de rust en de bewegingen die Iana maakte met verschillende borstels. Haar strelingen waren zacht en verzorgd waardoor Pablo's vacht na ongeveer een kwartiertje blonk als een spiegel. "Je bent prachtig." Prevelde ze zachtjes in zijn oor. Ze kriebelde liefkozend achter zijn oren en gaf een zoen ter hoogte van zijn neus. Met haar ene hand streek ze bedenkelijk over haar kin terwijl haar andere hand Pablo's manen en staart kamden totdat er geen enkele klit meer in zat. Het verbaasde Iana dat Pablo in al die tijd geen hoef verzet had en braafjes bleef staan, duidelijk genietend van het 'alleen' zijn. Het was te begrijpen dat de witte hengst het zat werd van stekende sporen, een pijnlijk bit met hefboomwerking en dan nog een zadel die veel te strak stond aangespannen. Iana kon met zekerheid zeggen dat het paard het sowieso niet lang meer zou kunnen volgehouden hebben, de manier waarop zijn vorige baas ermee omging was werkelijk onmenselijk en wreed. Je kunt het evengoed moord noemen. Een grote glimlach versierde haar mond toen ze Pablo's tevreden ogen zag, ze hem over zijn witte streelde en weer verdween in een of andere kamer. Haar blauwe kijkers zochten de doos met lekker snoepjes waar ze -toen ze hem gevonden had- een aantal uitnam en verstopte in haar rechterzak. Grijnzend huppelde ze weer naar haar witte schoonheid en haalde een tweetal snoepjes tevoorschijn, met appelsmaak, die ze hem voorschotelde. "Hier, eet maar." Ze gaf ze aan het paard en nam daarna aarzelend zijn stalband. Toen ze hem in haar handen had keek ze bedenkelijk van Pablo naar het halster en gooide het dan vol zelfvertrouwen weer terug vanwaar het lag. Ze vertrouwde het paard, hoopte dat hij haar ook vertrouwde en dacht dat de Andalusiër haar wel zou volgen. Met haar tong maakte ze een klakgeluidje om aan te geven dat hij haar moest volgen en zette een stevige pas richting de grote buitenpiste. Die was omringd door een stenen balustrade die in het wit geschilderd was. In het midden stonden er een aantal baren maar die zou Iana toch niet gebruiken. Terwijl ze naar de binnenpiste stapte nam ze een lange longeerzweep die ze in haar rechterhand hield. Natuurlijk was ze niet van zin Pablo daarmee onder handen te nemen, hem af te meppen tot ie er bij zou neervallen maar ze wilde hem de kneepjes van het vrijheidsdressuur leren. Het paard had daar het perfecte karakter voor en Iana had het eigenlijk nog nooit geprobeerd, wat voor extra gezonde zenuwen zorgde. Het viel haar op dat Pablo braafjes achter haar aanliep (sorry, ik moest dit even doen aangezien ik anders niet verder kan) en zelf niet de gedachte kreeg om weg te rennen. "Brave jongen." Zei ze, met nog steeds die vriendelijke glimlach. Ze opende het hek van de piste en liet die wagenwijd open staan. Dit deed ze om Pablo duidelijk te stellen dat ze hem niet ging opsluiten en ze hem nog steeds vertrouwde. Dus Iana stapte de piste binnen en bleef recht in het midden staan. Eerst moest ze kijken of Pablo haar overal zou volgen, hij de punt van de zweep zou herkennen als een richtpunt en niet als een straf. Ze stelde zicht naast Pablo en wees naar haar zweep die ze voor hem neer tikte. Terwijl ze tikte klakte ze ook met haar tong om duidelijk te maken dat hij de punt moest volgen. Nu was de vraag of hij dat wel zou begrijpen, dat zou ze dadelijk wel zien.

|| Pablo ||

Hij was tevreden, blij en voelde zich veilig. Tenminste daar ging hij van uit, want het warme gevoel in zijn buik kon hij het beste op deze manier omschrijven. Hij luisterde naar de zachte woorden, waarna hij haar hand achter zijn oor voelde, en vervolgens de aanraking boven zijn. Apart, met het voelde fijn. Pablo was gelukkig. Hij dommelde langzaam weg, verplaatste af en toe zijn houding en genoot weer. Na zo'n tijdje heerlijk gepoets te zijn geweest, blong hij en voelde hij zich heerlijk. Zijn spieren waren ontspannen en voelde goed. Zijn baas ging weg en kwam evenlater weer terug, Pablo rook het al en slaakte uit vreugde een korte grommend hinnikje. Eenmaal de hand onder zijn neus, en at de snoepjes op. Tevreden keek hij Iana aan, zijn ogen helder en groot zijn oren rechtstaand naarvoren gericht. Alsof hij vroeg 'heb je nog meer?'. Maar er kwam niet meer, en Pablo vond het goed. Plots werd Pablo lost gemaakt, hij was nu helemaal vrij om te gaan waar hij heen wou. Dat maakte hem ook wel wat bang, hij keek onrustig van links naar rechts. Maar hij werd wel iets rustiger toen hij zag wat Iana van hem vroeg. Zo braaf als hij was draafde hij naar haar toe en duwde hij zijn neus tegen haar arm. Hij bleef haar volgen tot ze buiten waren, daar liepen ze de piste in. Pablo dacht er niet aan om weg te lopen, bij zijn andere baas had hij dat misschien wel gedaan, maar niet bij Iana. Hij volgde haar braaf op hielen, zijn hoofd laag terwijl hij nieuwsgierig de grond besnuffelde. plots bleef hij stilstaan, Iana aankijkend die plots een zweep tevoorschijn haalde. Gelijk was hij allert, ze kwam naast hem te staan en tikte met de zweep. Pablo begreep het wel, maar hij maakte er een spelletje van. De hengst spande zijn spieren en sprong een stuk de lucht in waarna hij keihard weggallopeerde naar de andere kant van de bak, daar gooide hij zijn achterbenen hoog in de lucht. Eindelijk vrijheid, en daar maakte hij gebruik van. Vlak voor het hek ging hij op de noodrem, waarbij zand opstoof. Vervolgens draaide hij zich en speerde hij weer weg, zo bleef hij telkens heen en weer rennen. Zijn hoofd viers omhoog, zijn dikke manen die mee wapperde in de wind. Heerlijk.

Iana barstte in lachen uit toen ze Pablo zag opschrikken en rennen over heel de piste. Stiekem besefte ze wel dat hij een spelletje met haar speelde en het maar al te grappig vond om haar in de maling te nemen. Toen hij zo'n drie keer heen en weer gerend had liet ze haar stem horen, liet een korte gil horen om zijn aandacht te trekken en tikte dit keer dwingend tegen de grond met haar zweep. "Nu." Ze keek Pablo ernstig aan en hoopte dat hij begreep dat ze het nu meende. Iana stapte in een kalm tempo op de hengst af, wilde haar gezicht neutraal houden maar na ongeveer een tweetal minuten kon ze haar gezicht niet meer in de plooi houden. Half glimlachend wreef ze met haar hand over zijn neus en tevreden drukte ze een kus op zijn voorhoofd. Een prachtig beestje was het, zo een hengst kwam je waarschijnlijk nooit meer tegen. Haar zwarte haren wapperden mee met de verschillende windvlagen die passeerden en Iana gooide haar zweep weg. "Als meneer denkt het al te snappen dan kunnen we over tot het echte werk!" Met haar blauwe ogen fonkelend in zijn richting ging ze naast zijn schoft staan, gooide haar rechterbeen onverwachts over zijn rug en nam zich -als uit een reflex- vast aan zijn lange, witte manen. Het viel haar op dat deze hengst super zacht zat, zijn rug perfect gebogen was om er goed op te zitten en zijn manen lang genoeg waren om voldoende steun te hebben. Ja, dit kon niet anders dan perfect zijn volgens Iana.
Met haar benen gaf ze aan dat hij mocht stappen en stiekem hoopte ze dat deze hengst niet opeens het gedacht zou hebben om te gaan bokken. Niet dat Iana haar evenwicht niet kon houden, integendeel, maar zin om hard tegen de grond te vallen had ze niet. Een grijns sierde haar gezicht terwijl ze zich recht hield en stiekem nog wat benen gaf zodat ze toch maar kon voelen hoe hij draafde. De band die ze leek te hebben met dit paard was nu al ontbrekend en Iana kreeg steeds meer zin om met Pablo aan de slag te gaan. Hij kon waarschijnlijk alle gangen, kunstjes en dergelijke maar Iana wist er nog wel een paar die hij waarschijnlijk niet zou kennen. Of Pablo nu nog zou bokken of niet wist ze niet, het viel te proberen of hij kon wijken. Met haar rechterenkel drukte ze non stop tegen zijn zij en opende haar linkerhand -je zou evengoed kunnen zeggen dat ze zijn manen naar rechts trok- om hem recht te richten. Of het veel effect zou hebben wist Iana niet maar iets zei haar dat Pablo deze dingen allemaal al kende. Misschien zou hij haar wel voor de gek houden, daar zou ze wel even om kunnen lachen. Ach, ze zou het vanzelf wel merken.