Net toen Nikita op verzenden had geklikt kwam haar vader der kamer in. ”Heeey.” Ze keek naar hem terwijl hij op haar bureaustoel ging zitten. Toen hij begon te praten merkte ze echt dat hij zijn sorry meende. ”Ik moet sorry zeggen. Ik had niet zo dom moeten zijn. En niet zomaar weg gaan zonder te zeggen waar ik heen ging.” Toch hadden de woorden van Jayson geholpen dat hij haar vader begreep. Ze was hem nu ook mee gaan begrijpen. ”Maar je hoeft niet bang te zijn dat Jayson me van je afpakt. Hij zei dat het goed was als ik met je ging praten. Dus eigenlijk heb je het aan hem te danken.” Ze keek hem aan en zag dat hij iets achter zich vandaan pakte. Ze pakte het aan toen hij uitleg er over gaf. Ze kon het gewoon niet geloven dat hij zijn dochter niet eens een cadeautje mocht geven. Ze maakte het open en zag ze twee paardjes er in. Één was een knuffel en de andere een soort van modelpaardje. Toen ze een klein meisje was had ze het echt geweldig gevonden als ze het toen had gekregen. Maar nu vond ze het ook geweldig. Ze gaf haar vader een kus op zijn wang. ”Dank je ik kan je vertellen dat ik vast en zeker er toen helemaal gek mee zou zijn geweest.” Nikita legde de knuffel op haar bed en het modelpaardje zetten ze op haar kastje naast haar tv. ”Mag Jayson hier vannacht slapen?” Heel even was ze stil. ”Als je het niet wilt hoeft het niet hoor. Dan gaan we anders met ze 2tjes iets doen. Een film kijken of zo.” Ze ging er maar vanuit dat Mido niet wilde dat de gozer die zijn dochter zogenaamd afpakte in huis wilde hebben.
Paradigm Shift