Het was ijskoud toen Rumor de winkel uit en de stoep op stapte, een zware tas in haar linkerhand Een ijzige wind speelde met haar haar en zorgde ervoor dat het leek alsof kleine mesjes in haar gezicht sneden, maar ze klemde haar kaken op elkaar en begon te lopen, de kou hardnekkig negerend.
Ze moest echt een ander vervoermiddel zien te regelen. Een motor misschien, of een auto. Het zou niet lang meer duren tot ze daar geld voor zou hebben, en dan zou ze eindelijk niet langer te voet of met het openbaar vervoer naar haar bestemmingen te hoeven. Nu waren de zaterdagse inkopen voor zowel zichzelf als haar kamergenote een wekelijkse marteling, nu met het koude weer dat maar niet beter leek te worden. Olivia, het meisje met wie ze een appartement deelde, was een schat van een meid, maar zo druk met haar baan dat ze zelf nauwelijks tijd had om boodschappen te doen. Rumor nam dus vaak de taak op zich, ondanks dat ook zij genoeg dingen voor haar studie te doen had.
Ze richtte haar donkere ogen even op de grijze hemel en zuchtte diep. Dat werd thuisblijven vandaag - ze was van plan geweest naar de manege te gaan, maar daar voelde ze met dit weer weinig voor. Zeker omdat ze morgen haar moeder zou bezoeken, en anders had ze helemaal geen tijd meer over om gewoon wat tijd voor haarzelf te nemen.
Naarmate ze dichterbij de bushalte kwam, des te meer voelde het alsof de tas gevuld was met bakstenen in plaats van de net gekochte boodschappen. Met haar vrije hand trok ze haar sjaal dichter om haar hals, probeerde haar krullen een beetje te herstellen maar gaf dat op toen er opnieuw een harde windvlaag langs haar heen blies.
De volgende keer mocht Olivia die godvergeten inkopen doen, werk of geen werk.
Rumor had tijdens het lopen voornamelijk naar haar rode sneakers gekeken, bang dat ze misschien uit zou glijden of ergens over zou struikelen. Het laatste wat ze wilde was nu onderuit gaan.
Maar toen ze opkeek en zag dat ze de bushalte eindelijk had bereikt reed haar bus net voor haar neus weg.
Geweldig.
'Shit,' mompelde ze, de inmiddels loodzware tas neerzettend om over haar zere schouder te wrijven. Dat werd vijftien minuten in de kou wachten, misschien nog wel langer.
Haar blik viel op het café enkele meters verderop. Het interieur zag er gezellig en warm uit, en toen de deur werd geopend dreef de geur van verse koffie haar tegemoet.
Ze kon het zich toch wel veroorloven wat later thuis te komen?
Na even geaarzeld te hebben pakte Rumor de tas weer op, zette enkele passen naar de ingang van het café - en ging keihard onderuit.
Zacht vloekend werkte ze zich op haar knieën, veegde haastig haar donkere haar uit haar ogen en trok de tas, die ze had laten vallen, snel overeind. Er was niets uit gevallen, maar ze betwijfelde zeer of de inhoud nog heel was.
Haar gezicht vertrok toen ze overeind wilde komen - haar knieën en ellebogen voelden beurs aan. De tas met zich mee trekkend wist ze te gaan staan, moest zich even aan de muur overeind houden en haalde trillerig adem.
Ze moest echt een ander vervoermiddel zien te regelen. Een motor misschien, of een auto. Het zou niet lang meer duren tot ze daar geld voor zou hebben, en dan zou ze eindelijk niet langer te voet of met het openbaar vervoer naar haar bestemmingen te hoeven. Nu waren de zaterdagse inkopen voor zowel zichzelf als haar kamergenote een wekelijkse marteling, nu met het koude weer dat maar niet beter leek te worden. Olivia, het meisje met wie ze een appartement deelde, was een schat van een meid, maar zo druk met haar baan dat ze zelf nauwelijks tijd had om boodschappen te doen. Rumor nam dus vaak de taak op zich, ondanks dat ook zij genoeg dingen voor haar studie te doen had.
Ze richtte haar donkere ogen even op de grijze hemel en zuchtte diep. Dat werd thuisblijven vandaag - ze was van plan geweest naar de manege te gaan, maar daar voelde ze met dit weer weinig voor. Zeker omdat ze morgen haar moeder zou bezoeken, en anders had ze helemaal geen tijd meer over om gewoon wat tijd voor haarzelf te nemen.
Naarmate ze dichterbij de bushalte kwam, des te meer voelde het alsof de tas gevuld was met bakstenen in plaats van de net gekochte boodschappen. Met haar vrije hand trok ze haar sjaal dichter om haar hals, probeerde haar krullen een beetje te herstellen maar gaf dat op toen er opnieuw een harde windvlaag langs haar heen blies.
De volgende keer mocht Olivia die godvergeten inkopen doen, werk of geen werk.
Rumor had tijdens het lopen voornamelijk naar haar rode sneakers gekeken, bang dat ze misschien uit zou glijden of ergens over zou struikelen. Het laatste wat ze wilde was nu onderuit gaan.
Maar toen ze opkeek en zag dat ze de bushalte eindelijk had bereikt reed haar bus net voor haar neus weg.
Geweldig.
'Shit,' mompelde ze, de inmiddels loodzware tas neerzettend om over haar zere schouder te wrijven. Dat werd vijftien minuten in de kou wachten, misschien nog wel langer.
Haar blik viel op het café enkele meters verderop. Het interieur zag er gezellig en warm uit, en toen de deur werd geopend dreef de geur van verse koffie haar tegemoet.
Ze kon het zich toch wel veroorloven wat later thuis te komen?
Na even geaarzeld te hebben pakte Rumor de tas weer op, zette enkele passen naar de ingang van het café - en ging keihard onderuit.
Zacht vloekend werkte ze zich op haar knieën, veegde haastig haar donkere haar uit haar ogen en trok de tas, die ze had laten vallen, snel overeind. Er was niets uit gevallen, maar ze betwijfelde zeer of de inhoud nog heel was.
Haar gezicht vertrok toen ze overeind wilde komen - haar knieën en ellebogen voelden beurs aan. De tas met zich mee trekkend wist ze te gaan staan, moest zich even aan de muur overeind houden en haalde trillerig adem.