City girl

Noiva was altijd al een stadsmens. Ze hield van uitgaan, shoppen en lekker tussen de mensen zijn. Ze was dan wel verlegen, maar tussen de mensen was het best leuk. Ze zat nu lekker op een terrasje te genieten van een Ice-Tea.
Ondertussen keek ze in haar tassen, ze had gewinkeld in een groot warenhuis en was thuisgekomen met een lippenstift van MaxFactor, mascara van Rimmel Londen en nog rode Vans. Die schoenen zaten heerlijk en waren ook nog mooi en stijlvol. Noiva was echt een modemeisje, zonder mooie kleren en goede make-up ging ze de straat niet op. 's Weekends was dat echter anders, als ze lekker thuis op de bank zat een film te kijken in haar pyjama, zonder make-up. Allen haar familie en erg goede vrienden zagen haar zo. Juist doordat ze verlegen was, droeg ze veel stijlvolle kleding en make-up. Noiva werd hier echter niet arrogant of verwaand van, ze deelde veel met haar vriendinnen. Als haar vriendinnen eens niet genoeg geld had, schoot ze het zo voor. Ze trakteerde vaak op etentjes en dat soort dingen, anders voelde ze zich zo schuldig dat zij veel geld had en haar vriendinnen niet.
Noiva zuchtte tevreden, dronk haar Ice-Tea op en liep weer verder, helemaal in gedachten verzonken en in de etalages van winkels kijkend. Misschien kwam ze onderweg naar de bioscoop, waar ze een nieuwe film zou gaan kijken, nog wat kopen.

Het was nu nog niet zo heel lang geleden dat hij een ongeluk had gehad en hij voelde zich op vele momenten vreselijk. Geen hoop op herinneringen, dan kreeg hij er weer eentje terug en ging hij weer hopen, dan weer een tijdlang niets. Voor hem niet leuk, maar voor Chloë nog minder. Vandaag was dan een dagje dat hij de stad in ging, iets leuks kopen voor Chloë. Wat ze wou? Hij wist het niet. Hij had al wel iets in gedachten, iets in de richting van een mooi kettinkje, goud, zilver, wat dan ook. Iets. Om te laten zien dat hij nog steeds dodelijk veel van het meisje hield.
Zijn mobiel trilde in zijn kontzak en hij griste zijn oude Samsung eruit. Hij schoof het ding omhoog en keek ernaar. Een SMS, van Chloë. Natuurlijk, van wie anders. Zwijgend las hij hem, glimlachte om de inhoud en stuurde vlug een antwoord naar haar. Sowieso omdat ze zich anders misschien zorgen ging maken en omdat... hij gewoon graag met haar in contact stond. Zijn mobieltje trilde na nog geen minuut alweer en hij lachte. Hij stuurde een laatste SMSje terug, meldde erin dat hij anders blééf smsen en deed toen zijn mobiel weer terug in zijn broekzak. Maar doordat hij nog zo erg bezig was met de smsjes had hij niet echt voor zich gekeken. Hij liep vol tegen een lantaarnpaal aan en viel om.
"Au!" riep hij uit en verwoed wreef hij op zijn hoofd. Hij krabbelde overeind en keek om zich heen. Een ander meisje moest het gezien hebben en zijn wangen werden rood. Dit was echt beschamend.

Noiva was nog in gedachten verzonken toen ze een geluid hoorde, even voor zich. Toen ze keek, zag ze dat een jongen tegen een lantaarnpaal opbotste. Ze deed snel haar hand voor haar mond om niet te lachen. De jongen was rood van de schaamte, wat er begrijpelijk was. Hij was midden op straat tegen een lantaarnpaal opgebotst en Noiva wist bijna wel zeker dat zij niet de enige was die het had gezien. Ze bedacht even wat ze kon doen. Ze zou het zelf fijn vinden als er even iemand naar haar toe kwam om te vragen of het wel ging, maar aan de andere kant was het natuurlijk haar schuld niet.
Noiva dacht nog even na en besloot toen dat het wel het vriendelijkst was om even naar de jongen toe te gaan en te vragen hoe het met hem ging en of hij zich ook pijn had gedaan. Ze bleef even voor de etalage van de dichtstbijzijnde winkel staan en bekeek zichzelf. Ze haalde snel een hand door haar haren.
Noiva liep voorzichtig en verlegen glimlachend op de knap uitziende jongen af. Zou het vervelend vinden dat ze naar hem toe liep? Misschien had hij wel een vriendin en dacht dat ze hem probeerde te versieren, wat absoluut niet haar bedoeling was. "Gaat het een beetje? Dat was een harde klap," zei ze uiteindelijk toch toen ze voor de jongen stond.

Hij keek haar aan, twijfelde even of ze hem nou aan het bespotten was of dat ze oprecht vriendelijk was. Hij koos voor het laatste.
"Tja..." zei hij toen. "Het gaat wel, ik ben gewoon een beetje lomp en onhandig." Hij bekeek het meisje uitgebreid. Wat hem vooral opviel was de dure merkkleding die ze droeg en haar haren wat in zo'n model zat. De tasjes vielen hem pas later op. In het eerste opzicht vond hij haar er wel spontaan uitzien, vriendelijk ogend. En toegegeven, ondanks dat hij Chloë had, ze was knap. Even gleed zijn blik naar zijn hand, waar de verlovingsring had gezeten. Hij.. wist nog niet wat hij ermee wou. Wou hij doorgaan met de verloving en met Chloë trouwen of wou hij verder kijken? Het was lastig. Toen keek hij weer naar het meisje.
"Sorry dat ik... tegen je aanliep," zei hij aarzelend tegen de lantaarnpaal. Hij gaf hem een klopje en liep er toen van weg. Schuw keek hij achterom en zei toen op zachte maar doordringende toon;
"Het hoort allemaal bij het plan, meisje. Ze hebben ons door." Toen lachte hij. Hij was echt niet zo paranoïde. Alleen dat ie deed alsof, ach ja.
"Ik ben trouwens Pasqual," zei hij terwijl hij zijn hand naar het meisje uit stak. "Achttien jaar en retegestoord."

Noiva schudde zijn hand en glimlachte weer. "Mooie naam, Pasqual. Ik ben Noiva, zeventien jaar," stelde ze zich ook voor. Pas toen zag ze dat hij een ring droeg en vroeg zich af wat het betekende. Verloofd? Getrouwd? Geërfd van een familielid? Ze besloot er maar niet naar te vragen, dat vond ze onbeleefd overkomen. Ze zag dat hij naar haar tassen keken en lachte verlegen. "Ja, ik heb net gewinkeld. Ik ga nu naar de bioscoop." Het leek er allemaal gewoon uit te rollen, zonder dat hij ernaar vroeg vertelde ze hem wat haar plannen waren, hoe verlegen ze ook was.
Noiva keek naar Pasquals ogen. Ze waren mooi en straalden. Ze merkte wel dat deze jongen anders was als de jongens die ze tot nu toe kende. Als hij een vriendin had, bofte ze maar met hem, zo'n jongen was zeldzaam. Ze hoopte zelf ook nog steeds dat ze zo'n jongen zou tegenkomen. Oké, ze was er nu een tegengekomen, maar ze verwachtte eigenlijk dat hij elk moment zou zeggen dat hij een vriendin had of zoiets.
Het was niet zo dat Noiva een slechte ervaring had met jongens, integendeel, jongens vonden haar leuk en dat was ook al vaak wederzijds geweest. Ze kon het over het algemeen goed vinden met jongens en had ook veel jongens gewoon als vrienden.

"Oh, gezellig, naar de bios." Pasqual grijnsde en twijfelde toen. Ze was een meisje en hij moest iets hebben voor een meisje. Een rode kleur steeg op en kwam op zijn wangen terecht.
"Eh," begon hij verlegen. "Ik vroeg me af, zou je me ergens mee kunnen helpen? Ik wil een ketting voor een vriendin kopen, een mooie, dure, zeer luxe. Ik..." Hij wachtte even, dacht na. "Ik wil iets aan haar geven, ze heeft namelijk de tijd dat ik haar nodig had, aan mijn bed gezeten. Ik wil haar iets geven zodat ze weet dat ik ons nog lange niet ben vergeten." Hij glimlachte naar het meisje.
"Maar als je liever naar de bios gaat, geen probleem." Hij meende wat hij zei. Hij zou haar niets kwalijk nemen, ze kende hem immers niet en hij haar ook niet. Maar ze was een meisje en had wel een beetje verstand van wat meiden dan leuk vonden. Althans, dat dácht hij.
"Misschien als je mee wilt, kunnen we daarna samen naar de bios? Dan trakteer ik je omdat ik je zo dankbaar ben." Hij glimlachte naar haar. Hopelijk vatte ze het niet verkeerd op en dacht ze niet dat hij met haar aan het flirten was, dat kon namelijk hoogst ongemakkelijk worden.

Noiva was verbaasd dat de jongen haar vroeg mee te gaan iets te kopen voor een vriendin. Ze twijfelde eigenlijk of het wel 'een vriendin' was en niet 'zijn vriendin'. Ze dacht even na, het klonk wel gezellig. Eerst een ketting voor een vriendin van hem kopen en daarna met z'n tweetjes naar de bios. Hoewel, als ze 'ja' zei, kon hij misschien denken dat ze meer wou dan alleen vrienden en ze verwachtte al bijna dat die 'vriendin' zíjn vriendin was.
Toch knikte Noiva. "Dat is goed, klinkt gezellig." Misschien was er wel helemaal niks aan de hand en konden Pasqual en Noiva gewoon vrienden zijn, dat zou beter zijn. Ze twijfelde toch nog een beetje aan haar antwoord, misschien liep het toch nog anders.
Noiva besloot toch maar gewoon te gaan, ze zou wel zien hoe het zou lopen met Pasqual. Ze moest er toch maar achter zien te komen of hij een vriendin had, dan zou alles duidelijk zijn voor haar en zou ze weten dat ze gewoon vrienden zouden blijven.

Een glimlach brak door op zijn gezicht.
"Dankjewel," zei hij terwijl hij haar opgewekt een knuffel gaf. "Je bent mijn reddende engel." Even schoot er iets door hem heen en hij hield zijn ogen stijf dicht. Het was van vroeger. Het was over Chloë. Het had iets te maken met 'engel'... Dat wist hij zeker. Hij wist wat er komen ging en hij dacht dat hij erop voorbereid was. Toch niet. Elke flashback kwam als een totale verrassing.
Het meisje voor hem in de rij kwam hem akelig bekend voor. Hij kon het niet helemaal benoemen. Was hij haar niet eerder tegengekomen? Had hij geen drankje op haar shirt gemorst? Het meisje stond met haar vriendinnen te praten en elke keer als ze een beweging maakte, danste haar lichtblonde haren in het avondlicht. Ze leek net een engel, zoals ze daar stond. Kaya leidde hem af, trok hem mee naar iets anders, zorgde ervoor dat hij zijn aandacht bij haar moest houden. Maar elke keer gleed zijn blik weer naar het meisje. Zou Kaya haar misschien kennen?
"Dôh," stamelde hij duf. Even schudde hij zijn hoofd en keek toen wazig naar Noiva. "Sorry," bood hij netjes zijn excuses aan. Hij greep naar zijn hoofd en keek even verwijtend naar de lantaarnpaal. Kon het diens schuld zijn? En wat was dat voor een flits geweest? Het had hem een onheilspellend gevoel gegeven, alsof het een moment was voordat er iets ergs ging gebeuren. Was er iets ergs gebeurd met Chloë? Hij beet angstig op zijn lip, zijn ogen dwaalden van hot naar her en zijn blik kon niets vasthouden. Was dat de reden dat ze bij elkaar waren? Omdat er iets ergs was gebeurd met Chloë? Een koude rilling steeg op vanuit zijn ruggegraat. Zonder verder nog wat te zeggen ging hij op de stoep zitten en staarde hij voor zich uit.
Lekkere timing had die flashback.

Toen Noiva zag dat Pasqual glimlachte, ontspande ze een beetje en glimlachte terug. Ze schrok een beetje van de knuffel, maar liet het wel toe. "Graag gedaan," antwoordde ze zachtjes.
Daarna gebeurde er iets raars met Pasqual en Noiva raakte een beetje in paniek. Toen zei hij sorry en ging op de stoep zitten. "Het maakt niet." Noiva ging naast hem zitten, niet wetend wat er aan de hand was. Ze keek hem aan, niet langer meer zenuwachtig over wat ze moest zeggen, maar eerder bezorgd. Was wat hij zojuist had gevaarlijk? Kwam het door de botsing?
Noiva bleef Pasqual bezorgd aankijken. "Wat was dat? Kan ik iets doen?" Ze merkte dat haar stem een beetje trilde en kuchte. "Kwam het door de botsing met de lantaarnpaal?" Ah, mooi, haar stem klonk weer normaal.
Noiva had geen idee wat ze moest, Pasqual leek nogal in de war door wat er gebeurd was. Ze kon het niet plaatsen. Ze had zoiets nog nooit gezien bij iemand en zat daar maar een beetje hulpeloos naast hem.
"Wil, eh, je nog wel de stad in en naar de bioscoop?" vroeg ze voorzichtig. Was het wel het juiste moment om dat te vragen, was dat niet onbeleefd? "Sorry," fluisterde ze er voor de zekerheid maar achteraan. Waarom ze zo twijfelde, wist ze niet. Ze voelde zich een beetje zenuwachtig, maar ook weer niet. Het voelde nogal raar.

Pasqual haalde diep en trillerig adem en keek Noiva toen dapper aan.
"Nee, sorry, het gaat wel weer. Zie je, het is dat ik een tijd terug een auto-ongeluk heb gehad en daardoor mijn geheugen ben kwijtgeraakt. Althans, een aantal maanden van mijn geheugen. Ik kreeg daarnet.. een flashback. of iets... En dat voelt altijd onprettig." Hij probeerde overeind te komen en toen hij eenmaal stond voelde hij dat het weer ging.
"Het gaat wel weer, maar ik zou best wel wat suiker kunnen gebruiken." Kort keek hij om zich heen en zag dat ze in de buurt van een McDonalds waren.
"Kunnen we daar even heen?" vroeg hij, terwijl hij een hoofdknik gaf in die richting. hij schonk haar een glimlach.
"Natuurlijk wil ik nog met je naar de bios, jij kan hier niets aan doen!" Zijn mobiel trilde maar hij negeerde het. Wat het ook was, hij wou het even niet. Hij wou even in het heden blijven, even met zijn hoofd bij een meisje zijn waar hij geen herinneringen mee had en ook geen verplichtingen mee had, tenzij je dat bioscooptripje meerekende. Hij kneep even zijn ogen samen.
Het was niet dat hij niet van Chloë hield, maar het was dat hij zich zo verplicht voelde. Verplicht voelde tot een relatie terwijl hij nog zo jong was en haar relatief weinig kon. Misschien zou dat gevoel anders zijn als hij zijn geheugen terughad, maar momenteel.. Hij wou zichzelf niet goedpraten, maar toen hij Noiva had aangeraakt, voelde hij iets door zijn buik vliegen, iets wat hij enkel gewend was bij Chloë. Althans, nee. Dat was niet waar. Er waren meerde meiden geweest en Chloë was zeker weten diegene die de meeste indruk op hem had gemaakt, maar de verplichting stootte het af.
Met een schuin oog keek hij naar Noiva. Hoe zou het zijn om met haar te flirten, even geen zorgen te hebben om een vriendin? Het was lullig, dat besefte hij ook wel, maar zou Chloë het hem echt kwalijk nemen? Niet dat Pasqual het type was om vreemd te gaan en hij wist dat hij waarschijnlijk toch wel weer bij Chloë zou aanbelanden, maar gewoon, bedenken hoe het kon zijn, was...
Hij sloeg zijn ogen neer en kreeg een rode kleur. Dat hij het serieus overwoog, zeg! Maar toch...

"Een auto-ongeluk? Wow, dat is heftig, zeg," bracht Noiva zachtjes uit. Dat klonk inderdaad heftig, eerst een auto-ongeluk, dan je geheugen verliezen en daarna ook nog eens flashbacks hebben. Noiva had zoiets dan nog nooit meegemaakt, het leek haar vreselijk en ze kon zich voorstellen dat Pasqual er last van had.
Noiva glimlachte verlegen naar hem toen hij meldde dat hij nog wel naar de bioscoop wou, maar eerst even naar de McDonalds wou. "Dat is best," zei ze toen en glimlachte nog steeds.
Toen werd hij rood en Noiva wist niet wat er was. Ze keek naar hem, hij zag er heel goed uit. Waar zou hij aan denken? Aan zijn vriendin? Noiva merkte dat ze erg benieuwd was naar hem, naar zijn leven; alles. Was dat raar? Ze voelde een raar, maar fijn gevoel in haar buik. Dit had ze nog nooit eerder gevoeld. Wat was het? Was het wat goede vrienden voor elkaar voelden? Ze keek naar haar handen en prutste wat met haar nagels, wat ze eigenlijk nooit deed, dan zouden ze afbreken, maar dat leek nu helemaal niet belangrijk.
Noiva wou Pasqual aan de ene kant heel graag vragen of hij een vriendin had, maar aan de andere kant voelde ze dat ze niet wou dat hij 'ja' zou antwoorden op die vraag. Ze kon niet plaatsen waarom, want woede voelde ze niet, verdriet ook niet. Hou toch op! Ze kende deze jongen nog geen half uur en nu voelde ze zich al raar. Ze zou toch niet...? Nee, ze was niet verliefd. Ze moest zichzelf toespreken, Pasqual had vast een vriendin en dat in haar buik was vast omdat ze zelf nog niet veel had gegeten vandaag, dus naar McDonalds gaan was echt geen slecht idee.
Zelfs toen ze had bedacht dat het gevoel van de honger kwam, bleef het prettig voelen. Noiva bleef naar haar handen kijken, ze wilde niet rood worden als ze Pasqual aankeek. Het was al ongemakkelijk genoeg, voor beide, dat hoefde niet erger te worden. Ze bleef in haar hoofd zeggen dat het gevoel van de honger kwam en negeerde elk stemmetje die iets anders beweerde. Pasqual en zij zouden gewoon vrienden zijn, niks meer. Dat zou voldoende zijn voor haar. Of toch niet..?
Noiva stopte erover na te denken en richtte haar blik toen weer op Pasqual. "Laten we maar gaan, ik heb ook wel honger."

"Jub." Pasqual lachte opgelucht en keek toen wat ongemakkelijk van haar weg. Als hij niet oppaste, ging hij nog zitten staren. Weer trilde zijn mobieltje en wéér wou hij niet weten wat er was. Toch pakte hij hem ditmaal uit zijn broekzak, klapte hem open en las de smsjes. Allemaal van Chloë. De laatste een tikje ongeduldiger.
Niets aan de hand, ik ben iemand tegen 't lijf gelopen en daarmee ga ik nu de stad in. Ben laat terug vanavond, waarschijnlijk ben ik er wel met het ete. Ik zie je later.
De gebruikelijke xxxjes liet hij even achterwegen. Zijn blik gleed weer naar Noiva en hij beet hard op zijn lip. Hij hoorde iets scheuren en proefde bloed. Oeps, dat was niet de bedoeling. Ze stemde in om naar de MCDonalds te gaan dus op zijn gemakje, zonder er echt bij na te denken, pakte hij haar hand vast en liep erheen. Hij slingerde hun handen heen en weer en was ondertussen doodnieuwsgierig naar haar.
"Wie ben je?" vroeg hij toen. "Wat vind je leuk, waarom ben je naar HorseHome gekomen? En ben je van plan te blijven?" Misschien waren de vragen niet van belang, maar voor hem wel. Hij wou alle details weten. Hij wou weten of ze gelukkig was, of ze met een speciafieke reden naar HorseHome was gekomen, of ze een vriendje had, of ze een fijne jeugd had gehad. Alle vragen brandden op zijn lippen, maar hij moest haar wel de kans geven om ze te beantwoorden. Zelf gaf hij ook antwoord op de vragen die hij haar had gesteld.
"Ik ben Pasqual Scodelario en ik woon hier in HorseHome met mijn moeder en mijn zusje, Kaya. Eerst woonde ik in Spanje, waar mijn ouders een Lippizanerstoeterij hadden. Ironisch genoeg hadden we er ook een paar Andalusiërs waar we ook in fokten. Waaronder Digno. Digno had een veelbelovende dekhengst moeten worden maar helaas ging dat niet door. Hij was te heftig en ik was eigenlijk de enige waarmee hij overweg kon." Pasqual glimlachte verlegen, hij wou niet opschepperig overkomen.
"Maar het liep niet meer goed tussen mijn vader en moeder en daardoor wou mijn moeder terug naar HorseHome. Ik ben zelf dol op skateboarden, paardrijden en rondhangen met vrienden. Vrienden en familie gaan voor bij mij. Ehm, en uiteraard blijf ik in HorseHome, er zijn te veel belangrijke dingen waarvoor ik wil en moet blijven." Een stralend glimlachje kwam van zijn gezicht. Hij zou hier blijven voor Chloë, Lucy en Kaya. En misschien, als Noiva hier zou blijven, ook voor haar.

Noiva keek toe terwijl Pasqual sms'te en ze vroeg zich af met wie hij sms'te, maar ze hield zich stil. Ze stonden op en liepen richting de McDonalds. Onderweg pakte hij ineens haar hand vast, ze schrok. Maar het voelde fijn en vertrouwd, alsof het zo hoorde, dus liet ze het maar. Ze wist nog steeds niet hoe ze haar gevoelens moest plaatsen, maar wilde dat ook niet, omdat ze dan misschien zou moeten nadenken of ze hem leuk vond. Kon dat was, als je elkaar nog maar zo kort kende, en dan al verliefd zijn? Waarschijnlijk niet, zoiets moest groeien. Of toch niet? Er waren genoeg mensen die in 'liefde op het eerste gezicht' geloofden. Was dit zoiets? Of was het gewoon een goede band? Noiva wist het niet.
Noiva was blij toen Pasqual naar haar vroeg. "Ik ben Noiva, ik woon hier met mijn moeder en vader. Ik had tot kort een paard, maar daar ben ik van afgevallen en daarom heeft mijn moeder hem verkocht." Het deed pijn om dat te zeggen, maar ze had het gevoel dat het kon bij Pasqual. "Mijn paard heette Moonlight, ze was heel speciaal voor me. Ik weet niet waar ze nu is, het kan overal zijn. Ze stond thuis, we hadden een stal, maar die is afgebroken nadat mijn moeder haar verkocht heeft." Toen de laatste vraag, of ze van plan was te blijven. Ze twijfelde, misschien wou ze later weg, naar het buitenland. "Leuk dat je uit Spanje komt, het is mijn favoriete land, we gaan er vaak op vakantie," ontweek Noiva nog even het onderwerp, maar toen Pasqual haar aankeek, zat er niks anders op. "Ik weet niet of ik blijf, ik wil misschien weg, naar Spanje. Het is hier leuk, dat wel, maar Spanje lijkt me gewoon ook leuk."
Noiva wist niet hoe hij op het volgende zou reageren, maar ze waagde het erop. "Ik, eh, wil eigenlijk nog wel een keer weer bij een paard kijken. Gewoon, om te zien hoe het is," zei ze zachtjes. Het zou waarschijnlijk veel herinneringen aan Moonlight opbrengen, maar dat maakte niet uit. Ze wou graag weer eens bij paarden kijken, want sinds Moonlight was verkocht, had ze paarden een beetje vermeden, maar ze was toch benieuwd of ze nog steeds een liefde voor paarden had.