A girl that needs help..

De wind waaide guur door de bomen, de bladeren ritselde hierdoor vrij hard. De regen drupte hier en daar naar beneden van de bladeren, maar onder de bladeren was je het meest droog. Jayson Mckenly was aan het joggen. Harde muziek in zijn oren gestopt, sportschoenen aangetrokken, een jogging broek en een strak hempje rende hij door de bossen. Het was hier en daar wat drassig dus hij moest uit kijken dat hij niet zou uitglijden. Maar met die strakke gespierde benen onder hem zou dat niet gaan lukken.
Jayson Mckenly was de naam, 18 jaar oud en woont sindskort in HH. Wat zijn excuus is om hier heen te komen? Dat is erg simpel: Ouders. Zijn vader was nogal een bikkel en sloeg hem af en toe wel eens met een stok. Maar helaas was Jayson een taaie. Jayson ging op zijn 15e spieren kweken om zijn moeder en hem te beschermen tegen zijn vader. Jayson kwam hierdoor vaak in het ziekenhuis met zware verwondingen. Maar nu was hij op de vlucht geraakt. Zijn vader kwam op een donkere regenachtige dag zijn kamer binnenstormen. Zoals gewoonlijk stom dronken. Jayson verweerde zich met gemak tegen elke stoot van hem en jay sloeg 1 keer cruciaal in zijn maag. Zijn vader had bloed gespuugd en op de grond bewusteloos gelegen. Zijn moeder zou hem niet aangeven, zij gaf zijn vader aan voor mishandeling toen hij in het ziekenhuis geraakt was. Jayson was toen weggegaan voor het geval hij vrij gesproken werd. Zijn moeder is verhuisd naar Amerika op een plek die alleen hij weet. Zijn vader zal hem nooit meer lastig vallen.
Jayson schudde zijn hoofd om niet aan die nare herinneringen bloot te worden gesteld. Hij wilde er niet meer aan denken. Hij stopte met joggen en plofte hijgend op een bankje. Naast hem zat een meisje. Ze was harder aan het hijgen dan hij en zat met haar hoofd tussen haar benen uit te hijgen. Ze zag er slecht uit.. Je kon haar ribben tellen. Voor de rest zag alles er nog prima uit. "Zeg gaat het wel?" vroeg Jayson. Hij keek haar bezorgd aan. "Ik weet het niet hoor, maar dat ziet er niet gezond uit" zei hij en ging voor het meisje op zijn hurken staan. "Je ribben kan je allemaal tellen je hijgt als een oude dekhengst.. Gaat het wel?" vroeg hij en zocht naar haar ogen. Hij keek haar toen diep aan toen hij haar ogen had gevonden. "Mijn naam is Jayson. Jayson mckenly.. Ik ben afgestudeerd als doktersassistent en je ziet er echt niet uit meissie. Eet je wel genoeg? Drink je genoeg? Krijg je genoeg vetten binnen? Of ben je net als al die andere meiden die zich tot het uiterste drijven om af te vallen omdat iemand tegen der zegt dat je te dik bent?" vroeg Jayson met een redelijke afkeur in zijn stem op dat laatste. "Ik wil je helpen als je dat wilt" zei hij en glimlachte vriendelijk en ging naast het meisje zitten.

Omdat Nikita nog meer wilde afvallen had ze haar sportkleding en schoenen aan getrokken en was ze met goede muziek in het park aan het joggen. Na ruim een uur gejogd te hebben zonder te stoppen omdat ze van zich zelf door moest ging ze hijgend op een bankje zitten. Het was nu wel heel erg met het hijgen. Ze kon zich zelf niet op een normale ademhaling krijgen. Ze ging voor over zitten met haar hoofd naar beneden in een beetje de hoop dat het na een paar minuten weer goed zou gaan. Ineens hoorde ze een vreemde stem tegen der praten of het wel goed ging. "Ja het gaat prima ben alleen beetje buiten adem van het joggen." Vertelde ze hijgend. De jongen stelde zich voor als Jayson Mckenly een afgestuurde doktersassistent. Hij ging ineens allemaal vragen stellen naar der of ze wel genoeg at, of ze genoeg dronk, of ze genoeg vetten kreeg maar ook of ze zo meid was die afviel omdat mensen zeiden dat ze te dik was. Om het maar even netjes te houden stelde Nikita zich zelf voor en beantwoorden sommige vragen van hem. "Aangenaam ik ben Nikita Cremfield. En voor mijn gevoel eet ik genoeg per dag om op te leven. Ik drink ruim 2 liter water op een dag omdat ik elke dag Jog of fitnis of zwem en sowieso elke dag paard rij." Op zijn vraag of ze afviel omdat andere der dik noemde gaf ze geen antwoord. Terwijl ze praten ging haar ademhaling weer een beetje normaal te worden. Ze keek hem aan terwijl ze tegen hem praten omdat ze zo was opgevoed.

Jayson keek het meisje aan en haalde toen zijn schouders op. "Dus geen antwoord op dat laatste hm?" zei hij grijnzend en sloot zijn ogen om vervolgens zijn hoofd naar achteren te laten hangen. "Luister moppie, als je zo blijft afvallen kan je straks je ingewanden opmeten" bromde zijn zware stem en gaapte even. "Ow, en zoveel sporten is misschien wel gezond voor je. Maar niet goed als je niet genoeg eet. Wist je dat zo'n 400 vrouwen van de 1000 zeg maar afvallen omdat ze vinden dat ze te dik zijn Terwijl dat ze echt zo'n 50 wegen. Dat is echt veelste weinig voor zo'n vrouw al jij" zei Jay en keek haar toen ineens aan. Ergens kon je in zijn ogen bezorgdheid medelijden en begrip lezen. Hij wist hoe het was om gepest te worden, om geslagen te worden als een hond. Hij wist het allemaal. "Mooie naam Nikita" glimlachte hij. "Weetje Zal ik je is vertellen hoeveel ik weeg? Ik weeg 85 kilo" grijnsde hij. "Weetje waarom? Vanwege mijn spiermassa. En ik ben er trots op" gniffelde hij en sloot zijn ogen weer en gaapte. "Je bent mooi zoals je bent Nikita. Echt. Vrouwen en meisjes zoals jij moeten eens meer naar zich zelf kijken meer zelfvertrouwen krijgen dan naar andere mensen te luisteren wat ze te zeggen hebben. Zoals Christina altijd zegt: Your beautifull no matter what they say" grijnsde hij en gaf een zacht klopje op de schouder van Nikita. "Zin om mee te joggen? Denk niet dat je me bij kunt houden" grijnsde Jay en stond op.

Nikita luister de best aandachtig naar Jayson toen hij aan het praten was. Het was apart hij kende haar pas vijf minuten en vertelde nu al dingen over gewicht en zo. Het was dat hij een best knappe kop had anders was ze echt zo weg gelopen. Even zuchten ze diep. "Ik zal denk ik maar eerlijk zijn. Ik val af en eet weinig omdat ze op school zeggen dat ik dik, vet en een varken ben." Toen hij op stond keek hij der aan en vroeg of ze mee ging joggen. Er zat ook een kleine uitdaging aan want hij dacht dat ze hem niet bij kon houden. "Is goed en je zal je nog verbazen als ik je in haal." Nikita stond op en begon te joggen. In het begin kon ze Jayson makkelijk bij houden maar toen begon ze het moeilijk te krijgen. Ze raakte heel erg buiten adem maar probeerde gewoon door te gaan. Op een gegeven moment kreeg ze geen adem meer en viel flauw op de grond neer. Ze was helemaal uitgeput van het vele sporten en weinig eten wat ze deed. Net op het moment dat Jayson naast der op zijn knieën zat ging der mobiel in haar broekzak af. Het was haar vader die wilde weten waar ze was.

Jayson grijnsde toen ze naast hem kwam rennen. "Kijk zie je wel dat je sterk genoeg bent" grijnsde hij. Uitdagend ging hij harder rennen. Grijnzend keek hij achterom en zag nog net voor zijn ogen gebeuren dat Nikita flauw viel. Jayson rende zo snel mogelijk terug en ving net op tijd haar hoofd op voor dat hij op de grond zou vallen. Jayson legde Nikita in de stabiele houding. Hij hoorde een mobieltje af gaan. Voorzichtig en teder zocht hij naar het mobieltje en nam op. "Met jayson?" zei hij. Een mannen stem leek hem verbaasd te groeten met de naam Mido Cremfield. "Uhm.. Bent u de vader van Nikita?" vroeg hij zachtjes en keek naar het meisje onder hem. Mido bevestigde dat en vroeg wat er aan de hand was met een dreigende toon. "Wie ben je en wat moet je met de telefoon van mijn dochter? Geef mijn dochter" snauwde hij door de telefoon heen. Jayson slikte even. "Ik denk dat u beter even naar het ziekenhuis kunt komen" zei Jayson en hing toen op. Jayson tilde het meisje voorzichtig op en ging zo snel mogelijk naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis in de buurt.
"Kan ik u helpen?" vroeg een mevrouw in een wit pakje achter de balie. "Ja uhm.. zoals je kunt zien is mijn vriendin flauw gevallen.. Ze is niet meer bij bewust zijn gekomen" zei Jayson vluch maar verstaanbaar. De zuster knikte en riep iemand er zo snel mogelijk bij die een brancard regelde. Nikita werd er op gelegd en weg gereden. Jayson moest wachten in de wacht ruimte.
Ijsberend wachtte hij op reactie van de dokter. Maar dit duurde zo lang dat hij er echt gek van werd. Aan de einde van de gang hoorde hij iemand schreeuwen. Jayson keek op en zag een soort Emo gozer op hem af stormen en greep zijn hemd vast om die omhoog te trekken. "Waar is mijn dochter?!" snauwde hij kwaad tegen Jayson. Jayson duwde hem van zich af en bekeek de man even. Het as een vrij gespierde man zag er voor een man best goed uit en zag er ook niet bepaald oud uit. Dreigend keek hij naar Jayson. "Luister meneer.. Ik kwam uw dochter toevallig tegen . .ze zag er al niet zo goed uit en ze eet ook echt veelste weinig.. Ik denk dat u eens beter op uw dochter moet gaan lettenn" zei Jayson zo vriendelijk mogelijk.

Mido lag in de zon in het gras met Shadow naast hem. De eigenaar had besloten het arme beestje maar bij Mido achter te laten. Haar ouders waren er maar al te blij mee toen Mido akoord ging. De twee hadden een zwaar afscheidt. Shadow had dagen lang niet gegeten, totdat Mido hem liet zien dat hij er wel altijd voor hem zal zijn. Nu kwam hij weer iets opgewicht en speelde hij vaak met Lucky. Mido gaapte even en keek naar boven naar de lucht. Het regende best wel hard. De zon was verdwenen en de druppels gleden van zijn gezicht op de grond. Je zal vast wel afvragen waarom hij in godsnaam in het gras in de regen buiten ligt. Nou eigenlijk weet hij dat zelf ook niet, maar het is erg verfrissend. Lucky blafde naar Shadow die naar hem toe kwam rennen. Hinnikend steigerde Shadow half en speelde speels met de kleine pup. Nu was Lucky al geen echte pup meer, maar hij was te klein voor een echte hond van 6 maanden. Mido keek even naar de twee. Ze waren est grappig zo. Mido keek op zijn horloge en zag dat het alweer tijd was om de paarden in de stallen te doen. Hij stond op en ging de paarden van de binnenbak halen en zette ze weer op stal. Mido liep het huis binnen en kreeg een warme handdoek. Mido bedankte belando en ging bij de openhaard op warmen. Even later ging zijn mobiel. Mido nam op. Het was zijn ex Esmée. Ze hadden heel lang wat gehad, en toen ging het fout helaas maar het is waar. "Ja?" zei Mido en keek naar het vuur dat knetterde. "Nee ze is niet hier. Ze ging joggen zei ze tegen mij vanmiddag. Hoelaat ging ze weg dan?" vroeg Mido en gaapte even. "Ag, dat is nu een uurtje geleden." zei mido. Esmée kon soms zo overdrijven. Mido trok een wenkbrauw op. "Dus ze wilde eten gaan halen voor vanavond maar is gaan joggen dus niet komen opdagen? Zucht ik bel haar wel even. Ja ik weet dat je dat al hebt geprobeerd maar ik probeer het zelf ook even. Ja is goed doei doei" mido ging op en zuchtte diep om vervolgens zijn dochter te bellen. De telefoon ging 1 keer over. 4 keer over. Toen kreeg hij gehoor. "Heey lief waar ben je?" vroeg Mido. Hij kreeg eerst geen antwoord maar toen een jongens stem. "Hallo met Jayson?" zei hij, Mido trok een wenkbrauw op. "Met mido cremfield.. Ben ik verkeerd verbonden?" vroeg Mido nog beschaamd. "Uhm.. Bent u de vader van Nikita?". Mido werd ongerust. "Ja, ja dat ben ik hoezo? Waarom heb je eigenlijk haar mobiel? Geef haar zelf even" zei Mido nu een beetje pissig. "U kunt beter naar het ziekenhuis komen" waren de laatste woorden die hij kreeg. Mido's ogen werden groot. Hij rende naar buiten sprong in zijn jeep en belde Esmée op. "Ja met mij, kom naarh et ziekenhuis. Ja ik weet wat ik heb gezegd oke! Ik kreeg ineens iemand anders aan de lijn. Ik ben rustig!!" zei mido tegen Esmée maar dat was hij helemaal niet. Mido reedt als een bezettende naar het ziekenhuis. Hij parkeerde ergens en had de telefoon al neer gelegd. Hij rende het ziekenhuis binnen en vroeg waar zijn dochter was. Hij kreeg de reactie dat hij maar even in de wachtkamer moest wachten. Gierend liep hij naar de wachtkamer waar hij een jongen tegen kwam. De dokter zei dat hij haar had gebracht. Mido liep naar hem toe en greep hem beet. "Waar is mijn dochter?" snauwde mido. "Luister meneer.. Ik kwam uw dochter toevallig tegen . .ze zag er al niet zo goed uit en ze eet ook echt veelste weinig.. Ik denk dat u eens beter op uw dochter moet gaan letten" zei jayson. Mido's handen baalden zich tot vuisten. "Moet jij is heel goed luisteren gozertje. Je blijft met je poten van mijn dochter af heb je dat begrepen!? En je moet die grote waffel van je eens snoeren" wierp mido hem tegen met een verafschuwende blik. "Meneer Mckenly? Meneer Cremfield? U kunt naar uw vriendin & dochter" glimlachte de dokter. Mido liep gauw langs de dokter naar Niita toe en ging naast haar staan om haar hand vast te pakken en keek naar haar. "Gaat het mijn lief?" vroeg Mido en keek haar vol verdriet aan. "Heb je pijn? Ben je gewond? Waarom ging je dan ook alleen het bos in met dit weer?" zei mido en streelde heel teder haar wang.

Nikita kreeg eigenlijk helemaal niets mee van wat er in het ziekenhuis en alles gebeurden. Ineens kwam ze bij en zag ze dat ze niet meer in het bos was. ”W w waar ben ik?” Al snel kreeg ze uitleg dat ze in het ziekenhuis was omdat ze in het bos was flauw gevallen. In haar hand zat een infuus omdat ze vonden dat ze toch te uitgedroogd was. Ze vonden ook dat ze te licht van gewicht was voor haar leeftijd en dat was ongezond voor haar gezondheid. Ze gaf Nikita wat te eten maar Nikita weigerde het om te eten. Toen besloot de dokter voor haar gezondheid een maagsonde te gaan doen. Dan ging er een slangetje door Nikita der neus en zo naar der maag en zo kreeg ze dan eten. Met veel tegenwerking van Nikita kregen de dokters en zusters het toch voor elkaar. Toen ze met Nikita klaar waren brachten ze haar naar een kamer voor haar alleen. Ze had even der ogen dicht toen ze iemand de kamer kwam opstormen. Toen ze haar ogen open deed hoorde ze de stem van haar vader maar zag haar vader ook. ”Doe niet zo overdreven pap. Ik heb geen ongeluk gehad ben alleen flauw gevallen.” De dokter kwam de kamer in en vroeg of Mido even mee wilde komen. De dokter nam hem mee naar zijn kantoor en gaf uitleg wat ze hadden gedaan en wat al die slangetjes waren. ”Omdat u dochter ondervoed is hebben we sondevoeding slangetje bij haar gedaan. Het is ook de reden waarom ze waarschijnlijk is flauw gevallen. Omdat ze te weinig eet en dus weinig energie daar door heeft.” In de tussen tijd dat haar vader bij de dokter was kwam Jayson binnen waardoor Nikita even raar op keek. ”Nou lekker is dat. Ik heb je dag goed verpest.” Het slangetje in haar neus was een beetje aan het irriteren dus zat ze er even aan.

Jayson keek even raar op toen Mido zei dat hij zijn dochter niets aan zou doen. "Nee meneer, ik ben doktersassistent. Ik zou dat nooit doen" weerde hij terug. Maar Mido had het al niet meer gehoord. De dokter was al aangekomen en had hem mee genomen naar zijn dochter. Jayson was er als een hondje achteraan gelopen. Mido mocht als eerst naar binnen, maar werd na een tijdje al weer weg gehaald. Jayson keek Mido even aan toen hij langs liep. Een nijdige blik was het enige dat hij terug kreeg. Jay zuchtte diep en ging terug naar binnen. "Hallo flauwvalster" grijnsde Jayson en ging op een stoel naast haar zitten. "Ik zou der maar niet aan komen. Als de dokters of je pa je zien flippen ze" knipoogde hij en pakte de hand van Nikita vast en kneep er even in. "Het geeft niet. Ik had je niet zo moeten uitdagen.. Min of meer lig je nu dus hier door mijn fout. Als je het ziekenhuis uit mag, dan gaan we iets leuks doen goed?" glimlachte Jayson. "Dan maak ik het wel weer goed. Zowizo kom ik elke dag even langs" grijnsde hij. Jayson was een jongen van eer. Hij zou haar helpen tot in zijn dood als het zou moeten. Naast haar blijven staan als vriend"Ik uhm.. Ik heb een ballon voor je mee genomen" grijnsde Jayson. Jayson pakte uit zijn broekzak een verfrommelt stukje gekleurd *rubber?* en blies het op. Het was een clowns ballonnetje. Het werd erg lang en dun de ballon. Fusica* kleurige ballon kwam er uit. "Let op wat ik ga doen" grijnsde hij. Een aantal draaingen in de ballon en het kreeg vorm. Hij blies een paarse ballon op en maakte het als staart vast aan de achter kant, en knotjes op het hoofd. Gauw ergens een stift vandaan gevist en maakte er oogjes op. "Zo" gniffelde hij. "Ik dacht dat je deze wel leuk zo vinden" glimlachte hij en zette het naast Nikita's nachtkasje neer. "Het spijt me dat je hier nu ligt Nikita.. Je vader is terecht boos op mij.. Je word ook niet elke dag geconfronteerd met iemand anders aan de lijn van je dochters mobiel" zei Jayson met een zachte ergenis in zijn toon over Mido. Jayson wa nu 18 dus vond hij zichzelf "volwassen". Volwassene gingen meestal met respect met elkaar om. Maar deze man had alles behalve respect voor Jay vond hij zelf dan. Maar ergens vond hij de reactie volkome logisch. "Ik zal nog wel even met je vader praten.. Het was mijn schuld en niet de jouwe. Ik kom je nog wel een keer opzoeken. Ga jij nu maar lekker slapen" glmlachte Jayson en stond op. "Ik spreek je goed?". Jayson legde zijn telefoonnummer op het nachtkasje van Nikita en ging er vandoor.

Spoiler:

(* of hoe je het ook schrijft (A))

Net toen Nikita aan het slangetje zei Jayson dat ze daar maar beter niet aan kon zitten omdat ze anders problemen met haar vader en de dokters kreeg. ”Wat is dat dan wat er in me neus zit?” Toen Jayson haar hand vast pakte kreeg ze even een raar gevoel in der. Haar mond viel echter open toen Jayson zei dat het zijn schuld was dat ze hier lag omdat hij der uitdaagde. ”Het is niet jou schuld als ik alleen was verder gaan joggen was het waarschijnlijk ook gewoon gebeurt. Ik had alleen maar mazzel dat ik met jou ben gaan joggen.” Toen hij zei dat ze iets leuks gingen doen als ze uit het ziekenhuis mocht moest ze even lachen. ”We gaan alleen iets leuks doen als jij stopt met zeggen dat hij jou fout is. De enigste die fout was ben ik.” Nikita keek hem even verbaast aan toen hij zei dat hij elke dag even langs zou komen. Ze begon na te denken moest ze hier dan langer blijven mocht ze niet gelijk naar huis. Dat was balen dan kon ze Breezer niet zien. Dan moest ze een tijdje stil staan tenzij Nikita haar vader zo gek kreeg om te rijden. Ineens begon Jayson met ballonnen in de weer en voor Nikita het wist was er een paardje van ballonnen gekomen. Het waren ook nog eens de kleuren waar Nikita van hield fuchsia en paars. ”Dank je die blijft daar mooi op me nachtkastje staan.” Nikita keek Jayson raar aan toen hij zei dat haar vader terecht boos op hem was en dat het hem speet dat ze hier lag. ”Me vader moet blij zijn dat jij bij me was en dat je mijn mobiel opnam. Hij moet eens normaal gaan doen. Hij ziet nog steeds een klein meisje van vier in me die met politie bij hem werd gebracht omdat ik met mijn echte moeder een auto ongeluk heb gehad. Hij wilt me maar bij zich houden en altijd weten waar ik ben.” Ze zuchten even diep en keek naar Jayson waar door ze weer een kleine glimlach op haar gezicht. Jayson zei dat hij nog wel even met haar vader ging praten om te zeggen dat het zijn schuld was. ”Jayson doe normaal het is niet jou schuld. Het is echt mijn schuld. Me vader moet maar eens weten dat ik ook dingen fout doe en dat ik niet meer dat meisje van vier jaar ben.” Toen Jayson iets op haar nachtkastje legde keer ze er naar en voor ze het wist was Jayson uit de kamer weg. Nikita keek maar naar de plafon en zuchten diep. Ze pakte het briefje van het nachtkastje en zag zijn nummer er op staan. Naast het brief lag ook haar mobiel. Dus ze pakte die maar gelijk en zetten Jayson’s nummer er in. Ze stuurde hem gelijk maar een sms van niet met me vader praten laat mij maar met hem praten en nu heb je gelijk ook mijn nummer.

Jayson bekeek zijn BB toen hij zag dat hij een smsje had. Hij glimlachte. : OKey Nikita, slaap lekker droom maar fijn over een droom prins op het witte paard *grijns* xx Jayson :

De volgende morgen ging Jayson weer naar het ziekenhuis. Dit keer met een mega grote bos bloemen. Natuurlijk haar favoriete kleur Fuchia. De zuster begroette hem en zei dat hij gelijk door kon lopen. Jayson klopte op de deur en grijnsde toen hij zag dat Nikita wakker was. "Goedemorgen ziek patiëntje" grijnde hij. "Ik heb twee verrassingen. 1 Dit groot boeket voor jou, en 2 ik kom je ophalen. Je mag naar huis" glimlachte Jayson. Jayson liep naar haar toe en gaf haar de bloemen. "Zijn ze mooi?" vroeg Jayson met ergens een bezorgd ondertoontje. "De bloemist zei dat dit jou lievelings kleur was dus dacht dan neem ik ze ook maar mee" grijnsde hij. Jayson haalde uit zijn rugtas Nikita's kleding. "Deze heb ik gekregen van Esmée? Is dat je stiefma ofzo? Ik bedoel je zei dat je moeder was verongelukt in een auto ongelukt.. Dus vraag me nu dus af waarom je dus niet bij je pa woont en wel bij die Esmée.." zei Jayson een beetje in de war. De dokter kwam en glimlachte. "U heeft het nieuws dus al gehoord? U bent ontslagen uit het ziekenhuis. Uw afspraak is al gemaakt met uw ouders wanneer u weer op controle komt. Mocht u weer onder uw gewicht komen die u nu heeft dan word u opgenomen voor nader onderzoek". De dokter verliet de kamer. Jayson proestte het uit. "Wat een veelste netjes persoon. Dat ringetje in je neus, daar voederen ze je mee. Je bent dus wat zwaarder dan je eerst was. Zal wel niet meer zijn dan een halve pond. Maar meer kunnen ze er niet aan doen" grijnde Jayson. "Dus gaan wij samen lunchen vandaag. Ik heb al een plekje gereserveerd in het beste lunchrestaurant in de stad" glimlachte Jayson. "Je bent nu verlost dus gaan we eerst lunchen, dan naar de bioscoop en als er dan nog tijd is de stad in shoppen!!" lachte Jayson.

Nikita las het smsje van Jayson even lachen. Haar prins op het witte paard als ze daar nu aan moest gaan denken dan was het waarschijnlijk Jayson zelf op een wit paard. Nikita schudden even met haar hoofd die gedachten moesten er maar even uit want ze vond echt dat het niet kon. Ze legde haar galaxy s weg en ging slapen.

De volgende morgen was de dokter alweer vroeg langs om even te kijken hoe het met Nikita was. Jammer genoeg was Nikita nu klaarwakker en kon niet meer slapen. Ze zetten de tv maar aan en ging een beetje zappen. Na ongeveer een uurtje hoorde ze geklop op de deur en zag ze Jayson’s gezicht om het hoekje komen. Hij had een giga grote glimlach op zijn gezicht en een mega bos bloemen in zijn armen. Toen hij vertelde dat ze naar huis mocht werd ze helemaal blij. Zo lang hoefde ze dus niet in het ziekenhuis te blijven. Een beetje verbaast was Nikita wel dat Jayson vroeg of ze de bloemen mooi vond. ”Dat hoef je niet te vragen ze zijn prachtig.” Nikita zag ineens haar eigen kleren uit Jayson’s tas komen. Al snel kreeg ze er een antwoord op dat hij ze van Esmée had gekregen. De vraag of ze haar stiefma was haakte er een beetje in. Wat moest ze zeggen. Ze besloot maar de waarheid te zeggen. ”Esmée en mijn vader waren getrouwd maar toen mijn vader in een dip zat heeft hij mijn shetlandertje verkocht en hij deed gewoon raar. Toen was Esmée het zat en heeft ze mij mee genomen en heeft op één of andere manier de voogdij over mij gekregen. Ik mag alleen in het weekend van vrijdag middag tot zondag middag bij hem zijn.” Die stomme voogdij regels ook. Net toen ze klaar was met de uitleg kwam de dokter binnen om te vertellen wat de gevolgen waren en dat ze ook weer terug moest als ze onder het gewicht kwam wat ze nu had. Ze knikte ja maar waarschijnlijk zou ze zich er niet veel van aan trekken. Toen de dokter weg was moest Nikita van Jayson even der bed plat leggen zodat hij dat slangetje uit haar kon halen. Ze ging liggen maar toen hij het slangetje uit haar neus ging halen deed ze haar ogen dicht. Terwijl hij het deed was hij tegen der aan het praten dat ze daar door voeding had gekregen en dat ze een beetje was aangekomen. Toen het klaar was vertelde hij wat ze gingen doen. Ze gingen lunchen en naar de film en misschien nog shoppen. ”Ik vind het goed. Je hebt trouwens niet als nog met me vader gesproken hé?” Het lunchen hoefde nou ook niet helemaal van Nikita maar ja waarschijnlijk ging Jayson goed op der letten zodat ze wel ging eten. Nikita stond op van het bed en ging zich even omkleden in het badkamertje van de kamer. Toen ze terug kwam had ze haar gewone kleding aan en keek ze Jayson aan. Ze liep naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. ”Bedankt dat je me niet hebt laten liggen in het bos toen ik flauw was gevallen.” Ze pakte de bloemen en wachten tot ze weg gingen.

Jayson glimlachte naar het meisje. "Nee, ik heb niet met je vader gesproken. Wel met je Ma, ze lijkt me wel aardig. In iedergeval ze deed tegen mij wel aardig.. Wel klote zeg van je vader dat hij je shetlandpony weg heeft gedaan.. Das echt zwaar rot voor je .. Nou in iedergeval kan je het geloof ik nu wel weer met je pa vinden of niet? Je stiefma zei in iedergeval van wel" grijnsde hij. Jayson kreeg een kus op zijn wang. Hij bloosde lchtelijk ervan. Hij glimlachte naar haar. "Ik zou nooit een meisje, of een jongen of wie dan ook in het bos laten liggen als het me nodig heeft" glimlachte hij en pakte de hand van nikita en liep met haar naar buiten. Daar stond zijn grote mooie witte auto. "Mooi niet waar?" grijnsde hij. "Van me ma gehad.. " meer wilde hij er niet over kwijt en deed de portier open voor het meisje. "Gaat uw gang" grijnde hij. Toen ze zat deed hij de portier dicht en ging zelf ook zitten. Hij zette de radio zachtjes aan op Q-music legde de bloemen van Nikita op de achterbank waar ze daar strak ook lagen. "We gaan eerst wel even de bloemen naar je huis brengen. Kan je ze in de vaas leggen. Ander gaan ze misschien nog stuk" glimlachte Jayson en reedt weg.
Eenmaal bij het hui van Nikita de bloemen in een vaas te hebben gezet, reedt Jayson met Nikita naar Amsterdam. "Ik weet we zouden naar ergen in de stad gaan. Maar dat was een klein beetje gelogen" grijnsde hij. "We gaan naar de grootste stad, daar gaan we eten om de honger te stillen" zei hij en pakte even zijn buik vas. "Want ik heb aardig honger gekregen met dat rond reizen met jou" hij keek speels naar het meisje naast hem in de auto. "Stiekum heb ik je nu ontvoerd en ga ik je nooit meer terug brengen. Muwhahaha" lachte hij. "Nee hoor, als ik dat zou hebben gedaan dan had ik je naar een betere plek gebracht dan A'dam. We gaan naar iets speciaals" glimlachte hij. Toen ze eenmaal in A'dam waren, gingen ze niet naar zomaar een lunch restaurant. Nee, ze gingen zelfs helemaal niet naar een Restaurant. Ze gingen naar Jumping Amsterdam. Jayson stapte uit en deed de deur van Nikita open. "Suprise" grijnsde hij.

Nikita moest lachen toen Jayson zei dat ze het nu wel weer goed met haar vader kon vinden. ”Ja inderdaad en op het moment weer net met Esmée. Denk dat het komt omdat ik weet dat ze eigenlijk uit wraak mij bij me vader heeft weggenomen. Maar ik wil het er niet meer over hebben.” Nikita zag dat hij moest blozen toen ze hem een kus op zijn wang had gegeven. Ze moest er een klein beetje om lachen maar toen hij haar hand pakte begon zij te blozen. Toen ze bij de auto kwamen stond ze echt verbaast te kijken. Ze kreeg al snel te horen dat hij de auto van zijn moeder had gekregen. Toen hij de deur voor haar open deed ging ze zitten. Ze vond het best toen hij zei dat ze eerst de bloemen naar huis gingen brengen. ”Weet me vader wel dat je me uit het ziekenhuis kwam halen?” Ze zetten thuis bij Esmée de bloemen in een vaas en ging weer naar de auto. Nikita moest lachen om wat Jayson zei. Dat hij honger had van het heen en weer reizen met haar. ”Je hebt er zelf voor gekozen om heen en weer te rijden.” Toen hij ze dat hij der ontvoerd had en der nooit meer terug bracht. ”Zou ik toch niet doen je hebt al kennis gemaakt met hoe me vader tegen je is. Daag hem maar niet uit.” Tot haar verrassing gingen ze naar Amsterdam. Ze had helemaal geen idee wat ze gingen doen. Toen ze mocht uit stappen van hem zag ze dat ze bij jumping Amsterdam waren. ”Wie heeft jou verteld dat ik van springen hou? Dat is wat ik met Breezer mijn merrie doen. We rijden al in de M dat doet Breezer echt super.” Ineens schoot haar te binnen dat Breezer beweging moest krijgen en dat die nog bij haar vader stond. Ze smste snel haar vader of hij Breezer beweging wilde geven. Al snel kreeg ze antwoord dat hij het wilde doen en dat hij Breezer daarna wel naar Esmée zou brengen.

Jayson grijnsde. "Ik heb mijn huiswerk gedaan" knipoogde hij. Jayson liep naar binnen toe en gaf twee kaartjes af. "Ik ging niet gelijk naar huis gisteren. Ik kwam je stiefmoeder tegen op de terug weg naar huis toen ze stond te praten met je pa. Niet zo'n gezellig gesprek in iedergeval. Ze wilde me bedanken voor wat ik had gedaan dus nam me even mee naar jullie huis om me daar even wat te drinken en wat lekkers aan te bieden dus ben i uit beleefdheid mee gegaan. Ze heeft me veel verteld, niet heel veel maar redelijk veel. Dat je van paarden houdt je lievelings kleur je paardje Breezer natuurlijk en je springtalent" grijnsde hij. "Dus toen ik hoorde dat je van springen hield was verbaasd. Dacht dat je meer van crossen of dressuur zou houden. 1 van de twee. Maar springen. Hm, daar had ik je niet gezocht" grijnsde hij. Jayson liep met het meisje naar binnen en ging kijken bij de wedstrijden. Hij wees de plaatsen aan en ging even wat te eten en te drinken halen. Hij kwam terug met twee hotdogs en twee colatjes. "En je eet het op" grijnsde Jay. Hij ging naast haar zitten en bekeek met haar de show. Het was spannend en gaaf om te zien.
Na een lange dag hier te hebben gezeten bracht hij Nikita naar huis. Het was al laat en Nikita was in slaap gevallen naast hem. Hij zelf was ook wel redelijk moe geworden van deze lange dag. Hij bracht haar naar huis. Hij kon nergens de sleutel vinden en Esmée was ook niet thuis. Hij wilde het meisje liever ook niet wakker maken dus reedt hij naar zijn eigen huis toe. Zachtjes reedt hij over de hobbelige wegen naar zijn huis. Eenmaal daar stapte hij uit de auto en tilde het meisje in baby houding uit de auto. Met veel moeite kreeg hij de deur open zonder Nikita wakker te maken en liep stilletjes naar binnen. Hij deed zachtjes achter zich de deur weer dicht en liep toen naar boven om Nikita in zijn bed te leggen. "Jij kan ook door alles heen slapen he.." dacht Jayson bij zich zelf. Nikita sliep nog steeds. Jay stopte haar in en ging naar beneden om op de bank in slaap te vallen.
Volgende morgen. Jayson werd wakker door de zon die op zijn gezicht scheen. Het was half 9. Hij rekte zich uit en ging naar de keuken. Hij grijnsde en dacht aan vanacht. Nikita was er nog steeds. Gauw begon hij in de keuken een ontbijtje klaar te maken. Maakte de tafel netjes en ging rond een uur of 11 nikita wakker maken. Ze was al wakker want ze stond verbaasd boven aan de trap. "Heey" glimlachte Jayson. "Je was in slaap gevallen in de auto vannacht.. en je ouders waren niet thuis en k wilde je niet wakker maken dus heb je hier gebracht.. Ik heb je moeder al gemeld dat je hier was" glimlachte hij .

”Dan doe je wel heel snel je huiswerk. Je kent me pas net een dag.” Een beetje verbaast was ze wel toen hij vertelde dat Esmée er gister ook was. In elk geval bedankte Esmée hem wel in plaats van haar vader die hem gelijk een preek gaf. Toen hij vertelde dat hij met Esmée naar huis was gegaan enzo was ze echt verbaast. Maar al die dingen liet ze achter zich nu ging ze gewoon genieten van het jumping. Toen Jayson het over haar had dat hij niet verwachten dat ze sprongen schoot ze in de lach. ”Breezer en ik doen zo nu en dan ook wel eens cross maar waarom is het zo moeilijk te geloven?” Ze ging zitten ton ze bij hun plaatsen waren en keek Jayson na toen hij even weg liep. Toen hij terug kwam had hij een hotdog en een cola voor haar en zei dat ze het op moest eten. ”Eigenlijk ben ik niet heel gek op hotdogs maar goed ik zal hem op eten.” Op één of andere manier vond ze dat ze in zijn buurt zeker moest eten omdat hij der anders waarschijnlijk naar het ziekenhuis weer zou trekken. Na een lange dag gingen ze naar huis. Ze probeerde nog om wakker te blijven maar het hielp niet ze viel in slaap. Ze had haar hoofd tegen het raam aan en sliep door alles heen.

De volgende morgen werd Nikita rond elf uur of zo wakker. Ze keek verbaast om der heen omdat ze het helemaal niet kende. Ze stapte uit het bed en keek even uit het raam. Ze was niet bij haar vader maar ook niet bij Esmée. Ze ging de kamer uit en liep naar de trap. Toen ze naar beneden wilde gaan zag ze onderaan de trap Jayson staan en toen was het snel duidelijk waar ze was. Ze was in zijn huis omdat Esmée niet thuis was en hij wist natuurlijk niet waar haar vader woonde. ”Was Esmée niet thuis wat raar. Wil je haar trouwens niet me moeder noemen ze is gewoon Esmée. Ze is niet meer met me vader getrouwd dus ook niet meer me stiefmoeder of zo.” Even begreep ze niet hoe hij Esmée had kunnen laten weten dat ze bij hem was. Misschien had ze wel het huis telefoon nummer of haar mobiele nummer aan Jayson geven. Toen ze mee naar de keuken ging zag ze een prachtig gedekte tafel met een ontbijt er op staan. Ergens voelde ze zich lullig als ze zou zeggen dat ze ’s morgens niet mee dan een bakje yoghurt at omdat ze niet mee weg kreeg. Maar waarschijnlijk zou hij dat geen goed excuus vinden. En zou hij vinden dat ze een normaal ontbijt moest gaan eten.

Jaysomn glimlachte. "Ik dacht dat we wel samen konden eten voor ik je naar huis zou brengen" glimlachte hij. Jayson ging aan tafel zitten. "Er zijn bolletjes kaas, chocopasta, hagel slag, worst alles wat je er op wilt hebben" glimlachte hij. "Nu weet ik dat niet je heel erg veel eet.. dus kan je ook een bakje met yoghurt eten als je wilt. Ik eet meestal heel stevig s'ochtens. Het ochtend maal is je start van de dag erg belangrijk" grijnsde hij. Het is wel zware yoghurt.. Valt erg zwaar op de maag. Zitten veel vezels in etc." grijnsde hij. Jayson begon met een aantal bolletjes te smeren met Boter en belegde het. "Maar vertel is iets meer over jezelf" glimlachte hij, "Ik ken je nog maar net en het voelt alsof je al een goede vriendin bent, maar ik weet niet heel erg veel van je. Waarom paarden? Wat zijn je hobbies behalve paardrijden? " zei Jayson. Hij luisterde erg aandachtig naar de verhalen van Nikita. Natuurlijk moest hij ook dingen gaan vertellen over zich zelf. "Nou mijn naam is dus Jayson. Mijn hobbies zijn paarden verzorgen en berijden natuurlijk. Maar ik hou ook van andere sporten zoals Kanoën of raften. Ik vind zwemmen ook erg awesome om te doen. Zowel vrij zwemmen als baanjes strekken. Ik ben geboren in Calefornia en ben hier komen wonen door me pa .." zei Jayson. Ergens wilde hij er niet op in gaan maar deed het toch maar. Ze had het recht er op. "Mijn vader sloeg me wel eens.. Ik werd er als klein kind al mee geconfronteerd dat ik een mislukking was een lelijk ging. Mijn moeder durfde er niks aan te doen. Ik ben op mijn 15e gaan werken stiekum natuurlijk zodat ik met dat geld de sport school kon betalen. Ik ben spieren gaan kweken voor het leven .. Ik had natuurlijk een zware opleiding dus me opleiding leed daar wel onder. Maar ik deed voor alle twee hard mijn best. Met deze nieuwe spieren kon ik mezelf maar ook me moeder beschermen. Me vader had het nooit verwacht dat ik hem neer zou slaan.. Helaas was hij ook aardig sterk en slim dus sloeg hij me ook maar met de stok.. Dus veel verwondingen dus veel bezoekjes aan het ziekenhuis. Me moeder werd er gek van maar wilde niet weg. Als ze weg zou gaan zou hij haar dood slaan had hij gezegd. Op een avond kwam hij mijn kamer binnenstormen.. Zoals gewoonlijk weer eens stom dronken en begon er op los te slaan. Helaas had ik toen grotere spieren, mijn spieren van nu en sloeg hem 1 keer cruciaal in zijn maag en het was over.. Hij raakte bewustenloos. Me ma heeft toen de politie gebelt het ziekenhuis alles, en toen ben ik gevlucht.. De politie heeft er geen zaak van gemaakt omdat het uit verdediging was en nu zit me pa in de gevangenis. Me moeder is ook weg. Verhuisd naar een plek wie niemand kent behalve mijn familie en de hare. Mijn vader heeft in de USA levenslang gekregen. Dus die zie ik voorlopig niet meer" legde Jayson uit. Ergens was er nog steeds die pijn van vroeger maar hij kon zich er door heen slaan. "Het spijt me als ik je hier nu een zwaar gevoel mee heb gegeven" grijnsde Jayson half. "Dat was niet de bedoeling. Ik heb het achter me gelaten dus het boeit me niet zo heel erg meer" glimlachte Jayson.

Nikita kreeg een glimlach op de gezicht toen hij zei dat hij dacht dat ze wel nog even samen konden eten. Hij vertelde wat er allemaal was en dat hij wist dat ze niet zoveel at dus dan kon ze anders ook wel een bakje yoghurt eten. Toen hij zei dat hij yoghurt had maar dat het vol vezels zat had Nikita er geen zin in. ”Ik neem wel een half bolletje.” Nikita pakte een bolletje deed er geen eens boter op en deed er een heel dun laagje chocopasta op. Hapje voor hapje at ze met tegen zin het halve bolletje op. Toen Jayson vroeg of ze meer over zich zelf wilde vertellen. Waarom ze van paarden hield en wat haar andere hobby’s zijn. ”Nou waarom paarden omdat mijn vader en Esmée paarden hadden dus ben ik er mee opgegroeid. Voor de rest naast rijden jog, zwem en fitness ik graag. Ik probeer naast het rijden met Breezer elke dag nog even te sporten.” Ze nam ondertussen even een slokje thee en keek Jayson aan. ”Mijn moeder is toen ik vier jaar was overleden bij een auto ongeluk waar ik bij haar in de auto zat. Het laatste wat ze toen had gezegd was zoek Mido Cremflied. Dat heb ik van me vader gehoord toen ik naar mijn moeder ging vragen. Want mijn moeder had nooit tegen mijn vader gezegd dat ze zwanger van mij was. Maar ja en toen ik bij me vader kwam woonde hij al met Esmée samen dus werd zijn mijn “nieuwe”moeder maar zo voelt het niet meer dat ze me moeder is. Het is gewoon een vrouw die voor me zorgt. Maar genoeg over mijn leven vertel maar iets over jou.” Toen Jayson begon te vertellen over zijn leven wist ze dat hij net als haar geen makkelijk leven had. Het speet Jayson dat hij het vertelde aan haar dat het zwaar voor haar was. ”Het maakt niet uit. Het moet voor jou ook een opluchting zijn om het eindelijk aan iemand te vertellen. En nu is het voor mij een waarschuwing dat ik jou niet boos nou ja woedend op mij moet maken. Ik zou er bijna meer van gaan eten voordat je boos op me wordt.” Na het halve bolletje hoefde Nikita niet meer te eten omdat ze nog niet gewend was om meer dan een half bolletje of een bakje yoghurt te eten.

Jayson glimlachte naar haar. "Je hoeft het niet op te eten. Maar je moet jezelf wel aanleren om elke dag meer te gaan eten. Zeker s'ochtens. Je kan S'ochtens beter meer eten dan 1 bolletje, dan je s' avonds vol proppen. Nu weet ik dat je dat ook niet doet dus das niet slim" grijnsde hij. Na het eten ruimde hij de tafel af. "Ik ben niet iets om bang voor te zijn.. Alleen mensen moeten niet mijn gevoelige snaar te pakken krijgen want dan kan ik soms agressief reageren. Maar ik ben der al naar een specialist mee geweest en die heeft me goed geholpen om dat onder controle te houden. Dus bang voor me hoef je niet te zijn" grijnsde hij. "Maar goed, ik breng je zo naar huis toe." glimlachte hij. "En dan zie ik je vast nog wel een keertje ergens in de buurt' gniffelde hij.

Toen hij zei dat ze het niet perse hoefde op te eten maar dat ze wel most leren om meer te gaan eten. ”Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vaak eet ik ’s morgens nog niet eens iets omdat ik al misselijk wordt van de geur van eten. En denk je nou echt dat ik bang voor je ben. Als ik dat was had ik je echt niet gesmst vanuit het ziekenhuis en ook had ik dan niet zo rustig hier nu gezeten.” Nikita keek hem aan en kreeg een best apart gevoel in haar maag. Begon ze nou ineens verliefd te worden. Nee dat kon niet ze kende hem pas net. Ergens vond ze het jammer dat hij der naar huis ging brengen maar ja. Ze hoorde ineens haar mobiel af gaan. Ze las het smsje het was van Esmée dat ze niet thuis was en dat Nikita maar naar haar vader moest gaan als Jayson haar weg bracht. ”Ehum ik krijg een smsje van Esmée of je me bij me vader kan brengen omdat zij weg is. Maar dat lijkt me niet handig aangezien me vader al tegen je tekeer is gegaan.” Ze was echt bang dat Mido Jayson iets aan zou doen omdat ze bij hem had geslapen vannacht.

Jayson glimlachte. "Vind ik okey, ga jij je maar omkleden dan hoor ik het zometeen wel van je" grijnsde hij en plofte op de bank neer. Hij was kapot. Het was nu al warm, laat staan wat er staks gebeurd. "Zeg, heb jij zin om strakjes te gaan zwemmen? Ik bedoel je moet waarschijnlijk eerst je paardje vertroetelen en berijden enzo, en dan kan ik de buurt een beetje leren kennen of jou bekijken hoe je je paardje berijdt, en daarna zouden we eventueel wel kunnen zwemmen als je daar zin in hebt" glimlachte hij. Jayson had wel zin om te gaan zwemmen hij wist alleen niet precies waar. Iedereen zou wel gaan zwemmen Misschien wist Nikita wel een plek. Toen ze klaar was met zich zelf op te frissen deed Jayson de deur voor haar open en deed hem achter zichzelf dicht op slot. Hij liep achter Nikita aan en stapte in zijn auto om vervolgens de airco vol op aan te zetten. "Aaaah das beter" zei hij en zakte iet wat onder uit. Het zweet droop van zijn gezcht af. Hij had nog niet eens iets gedaan. Langzaam trok hij op en reedt de weg op. "Nou vertel me maar waar ik heen moet" grijnsde hij en reedt richting de snelweg. Hij kreeg een hele route beschrijving van Nikita die hij netjes volgden en binnen een half uur waren ze er. "Wow !! woont je pa hier!? Dit huis is mega!" zei Jayson met zijn ogen uitpuilend. Jayson reedt naar de poort toe en drukte op het knopje bij de intercome. "Hallo met wat kan ik u van dienst zijn?" kwam er door de intercom. "Uhm hallo Jayson hier ik kom Nikita Cremfield terug naar huis brengen" was het antwoord terug. De hekken gingen open en hij reedt het erf op om vervolgens zijn ogen uit te kijken. "Wow wat is dit mooi zeg.." zei hij adembenemend. Toen stopte hij en deed de deur open om vervolgens die van Nikita ook open te doen. "Gaat uw gang" grijnsde hij.

Mido was druk bezig met Shadow. Hij was de hele dag al bezig om het naar zijn wil te laten draven maar het dier wilde gewoon weg niet mee werken. Hoe mido het ook wende of keerde het beestje deed niks wat Mido wilde. Mido liep naar shadow toe en gaf hem een klopje op zijn hals. "Het komt wel goed jongen.. Je moet gewoon beter je best doen" mompelde hij.
Mido liep naar voren en zag zijn dochter staan. "Heey lief, wat doe je hier? Ik dacht dat je bij Esmée zou zijn?" zei Mido niet wetend wie er achter haar stond. Jayson kwam al gauw in eeld. Mido's humeur sloeg gelijk over. "Waarom is hij hier dus?" vroeg hij kill. "Trouwens ik had je ook uit het ziekenhuis kunnen halen.." zei Mido en keek Jayson even kill aan. "Dus wat ga je doen vandaag?" vroeg Mido en keek Nikita aan.

Nikita ging na het ontbijt der boven even opfrissen en toen ze beneden kwam. Stelde Jayson voor om te gaan zwemmen. Maar waarschijnlijk wilde ze haar paardje vertroetelen. ”Mijn paard staat op het moment bij Esmée en niet bij me vader. Dus kan ik zo me zwemkleding bij me vader halen.” In de auto ging de airco lekker aan en vertelde Nikita waar ze naar toe moest. Toen ze bij het “kleine” huis aan kwam moest ze lachen om de reactie van Jayson. ”Ja mijn vader woont hier. Soms lijkt het op een gevangenis maar toch ben ik hier heel graag.” Nikita vond het echt grappig hoe Jayson reageerde. Zo deed ze zelf ook de eerste keer toen ze hier kwam maar nu is het gewoon. Ze stapte uit de auto en liep naar de stallen om Jayson het terrein te laten zien. Bij de stallen stond haar vader met Shadow bezig. Mido zag haar gelijk en vroeg wat ze hier deed. ”Ik moest van Esmée naar jou toe omdat ze zelf niet thuis was.” Eerst was hij erg vrolijk maar toen hij Jayson zag sloeg hij helemaal om. ”Jayson is hier omdat ik gister uit het ziekenhuis mocht en toen zijn we naar Jumping Amsterdam geweest. Alleen we waren laat terug en ik was in de auto in slaap gevallen en Esmée was er niet dus ik heb bij hem geslapen. En niet in één bed hij sliep op de bank en ik boven in zijn bed. En als je me had willen halen had je dat moeten doen maar dat deed je niet. En voor dat je begint Jayson had Esmée ingelicht dat ik bij hem was.” Nikita keek haar vader aan en zag dat hij best kil naar Jayson keek. Blijkbaar kon hij er niet tegen dat zijn dochter groot werd. Hij vroeg wat ze vandaag ging doen en ze moest daar door even lachen. ”Ik ga met Jayson zwemmen omdat het zulke warm weer is dus ik ga even me bikini halen. “ Nikita pakte Jayson’s hand en trok hem mee. ”Nou dit is dus mijn kleine kamer hier in dit huis. Er zit zelfs een eigen badkamer bij.” Het was haast een danszaal zo groot was haar kamer maar ja ze was het gewend. Ze pakte der bikini en handdoeken en deed die in een tas. ”Zoo klaar”

Mido keek met grote ogen naar Jayson en Nikita toen ze zei dat ze in zijn auto in slaap was gevallen en bij hem had geslapen. Hoe durfde hij? Wie dacht hij wel niet dat hij was? "Pardon? Je word door hem opgehaald uit het ziekenhuis gaat gelijk naar Amsterdam toe en daarna nog bij hem slapen ook? Ben je wel helemaal lekker? Je kent hem niet eens.. Straks is het wel een vies joch" zei Mido strak kijkend naar jayson. Hij mocht hem echt niet. Hij wilde niet dat er iets gebeurde met zijn meisje. Hij was Esmée ookal kwijt geraakt en zijn dochter ookal bijna. Maar dat liet hij niet nog eens gebeuren. Nikita mocht groter worden maar zijn dochter word niet ontnomen. Gewoon niet. Mido wilde iets van het zwempartijdje zeggen maar ze waren al naar boven. Grommend liep hij naar Shadow en legde zijn hoofd tegen het hek. De hengst kwam nieuwsgierig bij hem kijken wat er aan de hand was en gaf een neusje in zijn nek. Mido gaf de hengst een aai er over. "Zucht, vrouwen" mompelde hij.

Jayson liep achter het meisje voor hem aan en zag waar ze naar toe gingen. Helaas haar vader mocht hem nog steeds niet. Hij begreep het ergens ook wel alleen hij werd er zo moe van dat hij werd beoordeeld op niks. Hij wilde ergens op reageren maar Nikita hield hem stil en trok hem mee naar haar kamer. jayson bekeek haar kamer met grote ogen. "Zo groot is mijn hele huis man" grijnsde hij en keek haar aan. Jayson liep naar haar toe voelde iets in zijn onderbuik maar ze ging haar bikini pakken. Hij zuchtte. Hij hoopte dat ze niks had gemerkt. Hij moet niet gelijk doen wat zijn lichaam schreeuwd. Jayson liep naar beneden hij had zijn zwembroek al aangetrokken voor de zekerheid. "Waar wil je heen?" vroeg Jayson. "Nergens heen" kaatste Mido terug. Jayson keek naar de vader van Nikita. "Ik beloof niks te doen meneer cremfield" zei Jayson terug. "Dat weet ik ook wel, maar jullie kunnen ook in het grote zwembad hier zwemmen als jullie willen. Ik ga boodschappen doen dus jullie zijn alleen" mompelde hij met tegenzin maar Jayson zag dat hij het meende en de jeep stond al klaar zag hij. "Het is wel goedkoper" zei Jay en keek Nikita aan. "Ik ben dus boodschappen doen" mompelde Mido en liep naar zijn jeep om vervolgens van het erf af te rijden richting het dorp. "Jou vader is ook wispelturig zeg.." zei Jayson met een verbaasd gezicht. "Nou laat zien jullie huge zwembad" grijnsde hij.

Nikita moest gelijk lachen toen Jayson zei dat zijn huis net zo groot was als haar kamer hier. "Mijn kamer bij Esmée is waarschijnlijk drie keer kleiner dan hier." Nikita had toch even snel der bikini onder der jurkje aangedaan en liep met Jayson naar beneden. Nikita der mond viel open toen haar vader voor haar antwoord gaf. Net voordat ze iets kon zeggen gaf Jayson antwoord. Ze keek nog verbaasder toen haar vader zei dat hij ze alleen ging laten in het huis en dat ze in het zwembad mochten. Toen hij weg was keek ze nog steeds verbaast. Blijkbaar was ze niet de enigste want Jayson zag er ook verbaast uit. "Ja zeg dat wel het ene moment wilt hij je nog haast vermoorden omdat ik bij je sliep en nu laat hij me alleen thuis met jou." Toch wilde Jayson nu graag het zwembad zien waar Mido het over had. Nikita twijfelde iets maar pakte zijn hand en nam hem mee naar het "kleine" zwembad. Toen ze zijn hand pakte kreeg ze een heel raar gevoel. Wel een heel fijn gevoel was het. Eenmaal bij het zwembad keek ze hem aan. "Nou dit is ons zwembad." Nikita liet even zijn hand los en trok der jurkje uit. Haar mobiel legde ze naast het ligbed op het tafeltje en liep naar het water. "Nou kom je?" Nikita sprong van de kant af en dook in het water. Een paar tellen later kwam ze weer boven water en keek ze naar de kant waar Jayson eerst stond.